Καθώς έμπαινα μέσα αγκαλιά με την Νες διάφορα επιφωνήματα ακούστηκαν απο την αίθουσα και οι σκέψεις τον παρευρισκομένων ήταν γεμάτες απορίες και ερωτηματικά, η δική του σκέψη ήταν κενή, είχε μείνει άφωνος.
Όταν έφτασα δίπλα στον Ααρον κοιταχτήκαμε στα μάτια και του έδωσα τον λόγο και γύρισα προς το μέρος τους και άφησα την ματιά μου μετέωρη αποφεύγοντας να τον κοιτάζω.
«αγαπητή μου φίλοι, ο λόγος που βρίσκεστε απόψε εδώ, δεν είναι μόνο για να σας καλωσορίσουμε στην οικογένεια μας άλλα και για να σας εξηγήσουμε τον λόγο που βρίσκεστε εδώ, αγαπητή μου Ιζαμπέλα θα ήθελες να πάρεις τον λόγο?»
«φυσικά πατέρα σε ευχαριστώ. Αγαπητοί μου φίλοι..... άρχισα και εγώ με το ίδιο ύφος όπως και του Άαρον....... καταρχήν θα ήθελα να σας ευχαριστήσω που ήσαστε εδώ να στηρίξετε αυτήν την αποστολή, μου δίνει μεγάλη χαρά να σας βλέπω εδώ με τον όρκο να μας υποστηρίξετε σε αυτήν μας την προσπάθεια........ «ναι λες και είχαμε άλλη επιλογή» άκουσα την σκέψη κάποιου.................... πολύ σωστά Κλάβδιε δεν είχατε άλλη επιλογή...... όλοι γύρισαν αυτόματα και κοίταξαν τον Κλάβδιο με απορία και μετά γύρισαν με την ίδια απορία και προς το πρόσωπο μου............ ο αγαπητός μας Κλάβδιος σκέφτηκε ότι δεν είχε άλλη επιλογή........ είπα για να τους λύσω την απορία τους........... και πολύ σωστά σκέφτηκε, βλέπετε ο λόγος που βρίσκεστε εδώ δεν είναι τόσο απο αφοσίωση όσο απο συμφέρων για την ίδια σας την ζωή και έχετε δίκιο, όμως τώρα που πήρατε την σωστή απόφαση μπορούμε να σας αποκαλύψουμε τον πραγματικό λόγο γιατί θα πρέπει να την υποστηρίξετε με όλο σας το είναι, άλλα και πάλι οποιαδήποτε στιγμή αποφασίσετε ότι δεν θέλετε ή δεν πιστεύετε ότι έχετε κάποιο λόγο να βρίσκεστε κοντά μας τότε είσαστε ελεύθεροι να φύγετε»
«με την συνέπεια να πεθάνουμε σωστά?» πετάχτηκε η Ρόζαλη από το πλήθος
«πολύ σωστά γλυκιά μου Ρόζαλη»
«καταλαβαίνεις ότι αυτό είναι στεγνός εκβιασμός»
«ο και βέβαια το καταλαβαίνω, αλλά πίστεψε με Ρόζαλη μετά την αποκάλυψη της αλήθειας πρώτη εσύ θα είσαι αυτή που θα υποστηρίξει αυτήν την αποστολή περισσότερο απο οποιοδήποτε άλλο εδώ μέσα»
«και γιατί αυτό?»
«αν μου δώσει την ευκαιρία να ολοκληρώσω τότε θα πάρεις τις απαντήσεις σου»
«τότε σε ακούμε»
«σε ευχαριστώ, αλλά πριν αρχίσω θα ήθελα να σας ενημερώσω για κάποια πράγματα ώστε να ξεκαθαρίσω την θέση μου. Σίγουρα έχετε ακούσει πλέων για τις δυνατότητες μου και όλα όσα εγώ μπορώ να κάνω και σίγουρα οι περισσότεροι εδώ αν όχι όλοι αναρωτιέστε γιατί δεν φέρνω εις πέρα μόνη μου αυτήν την αποστολή, εφόσον έχω την δυνατότητα να το κάνω και έχετε δίκιο. Ναι μπορώ να τους εξολοθρεύσω απο μεγάλη απόσταση με μια σκέψη αλλά αυτό δεν φτάνει και ένας λόγος που βρίσκεστε εδώ είναι γι αυτό, ένας άλλος λόγος είναι γιατί θέλησα να σας έχω εδώ για να κλειδώσω τις σκέψεις σας, απο την στιγμή που με αντικρίσατε και μέχρι την τελευταία σας πνοή να ξέρετε ότι όπου και να είσαστε και ότι και να κάνετε εγώ πλέων θα είμαι σε θέση να το ξέρω, γι αυτό θα σας παρακαλέσω να σκεφτείτε πολύ καλά την απόφαση σας να τολμήσετε να μας προδώσετε γιατί δεν θα υπάρχει δεύτερη σκέψη. Την στιγμή που θα αποφασίσετε να μας προδώσετε την ίδια στιγμή θα βρεθείτε και νεκροί όσο μακριά και να είσαστε όσο αγνές και να είναι οι προθέσεις σας, δεν θα ανεχτώ και το τονίζω δεν θα ανεχτώ την προδοσία κανενός για κανέναν λόγο. Έγινα κατανοητή?»
Όλοι κοιταζόντουσαν μεταξύ τους και μετά γύρισαν την ματιά τους σε μένα χωρίς να μιλάνε
«προφανώς έγινα... συνέχισα αφού κανείς δεν τόλμησε να απαντήσει.............. και αφού ξεκαθαρίσαμε και αυτό το κομμάτι μπορούμε να συνεχίσουμε στους λόγους που γίνονται όλα αυτά»
Ο Έντουαρτ είχε μείνει με το στόμα ανοιχτό, όπως και η οικογένεια του, δεν μπορούσαν να πιστέψουν ότι όλα αυτά τα λόγια έβγαιναν από τα δικά μου χείλι, αλλά εγώ είχα μια αποστολή και δεν θα δίσταζα στιγμή να την ολοκληρώσω προκείμενου η κόρη μου να έχει ένα καλύτερο μέλλον χωρίς φόβο για την ίδια της την ζωή, είναι και θα είναι ότι πιο σημαντικό έχω και δεν θα διστάσω σε τίποτα προκειμένου εκείνη να είναι ασφαλής.
«όλοι πιστέψατε ότι ο λόγος που βρίσκεστε εδώ είναι για να διασφαλίσετε την δική μου ασφάλεια, όμως κάνετε λάθος. Ο λόγος που είσαστε εδώ είναι πολύ πιο σημαντικός, όλοι γνωρίζετε την ιστορία μου και όλοι ξέρετε το πόσο διαφορετική είμαι απο εσάς και το πόσο ισχυρά είναι τα χαρίσματα μου, αλλά αυτό που δεν γνωρίζετε ότι πάνω απο μένα είναι αυτή η μικρή κοπέλα που κρατάω τώρα στην αγκαλιά μου, είναι πιο ισχυρή και πιο δυνατή απο μένα και όπως καταλαβαίνετε είναι ο στόχος όλον τον εχθρών μας για να την αποκτήσουν προκειμένου να την πάρουνε με το μέρος τους για να μπορέσουν να μας έχουν στο χέρι και να πάρουν αυτοί τα ινία στα χέρια τους και να μας κάνουν ότι θέλουν, όπως ακριβός προσπάθησαν να κάνουν και με μένα και γι αυτό και με κράτησαν στην άγνοια όλα αυτά τα χρόνια, όμως με την μικρή μου είναι διαφορετικά, απο την πρώτη στιγμή της ζωής της γνωρίζει τα πάντα και απο την πρώτη στιγμή της ζωής της το μόνο που θέλει είναι να είναι ασφαλής η δική της ζωή προς δικό σας όφελος. Βλέπετε αγαπητοί μου φίλοι αυτή η αποστολή δεν έχει να κάνει μόνο με την ζωή της, δεν έχει να κάνει μόνο με την ασφάλεια της, έχει να κάνει και με όλους εσάς, γιατί την επιλογή σε ποια απο τις δύο μεριές θα υποστηρίξει την έχει ήδη κάνει και αν εσείς τις δώσετε την εμπιστοσύνη σας, την πραγματική σας εμπιστοσύνη τότε δεν θα έχετε να φοβηθείτε ποτέ ξανά για τίποτα, γιατί πολύ απλά εκείνη πάντα θα προστατεύει τα πιστεύω σας και πάντα θα μάχεται για σας με όλο της το είναι. Δεν είσαστε εδώ για να δώσετε καμία σωματική μάχη, είσαστε εδώ για να κάνετε ασφαλές το μέλλον της μόνο με την υποστήριξη σας»
«δηλαδή αυτή η μικρή είναι η κόρη σου?» άκουσα την φωνή της Ρόζαλη να εκφράζει δυνατά την απορία που είχε σχηματιστεί τώρα στην σκέψη όλων
«ναι είναι η κόρη μου και το όνομα της είναι Ρένεσμη» η Νες με κοίταξε στα μάτια, της έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο και της έδωσα το θάρρος να μιλήσει
«η μαμά μου δεν λέει τίποτα παραπάνω απο την αλήθεια, μπορώ να σας προστατέψω, μπορώ να σας υποστηρίξω, αν εσείς πρώτα κάνετε το ίδιο για μένα. Το μόνο που ζητάμε απο εσάς είναι να μας εμπιστευτείτε και να μας υποστηρίξετε στην μεγάλη μάχη που πρόκειται να έρθει ώστε εγώ και η μαμά μου να τους αντιμετωπίσουμε όπως τους αρμόζει, σας παρακαλώ να μας πιστέψετε, θέλουμε μόνο να προστατέψουμε το είδος μας με τον καλύτερο τρόπο» είπε με την γλυκιά φωνούλα της γυρισμένη προς το μέρος τους κοιτώντας τους στα μάτια έναν έναν ξεχωριστά για να τους δείξει την ειλικρίνεια στα λόγια της.
Ο Έντουαρτ κατευθείαν κατάλαβε την ομοιότητα και κοίταζε μια εμένα και μια εκείνη και στην σκέψη του να επαναλαμβάνετε πάντα η ίδια η φράση «δεν το πιστεύω, δεν το πιστεύω ότι μου το έκανε αυτό, δεν το πιστεύω»
«αυτά είχαμε να πούμε......... συνέχισα εγώ........... παρακαλώ συνεχίστε την διασκέδαση σας, σήμερα είναι ημέρα χαράς και ένωσης, μιας ένωσης που όμοια της δεν έχει υπάρξει ποτέ. Η χαρά μου είναι πολύ μεγάλη καθώς βλέπω ότι τα λόγια μας γίνανε αποδεκτά απο όλους σας και εύχομαι αυτή την εμπιστοσύνη να μην την προδοθεί ποτέ από καμία πλευρά, ούτε από την δική μας άλλα ούτε από την δική σας, ποτέ ξανά» είπα και γύρισα στον Άαρον για να του δώσω με την ματιά μου τον λόγο να συνεχίσει
«αγαπητοί μου φίλοι καλή σας διασκέδαση» είπε και έκανε νόημα στους μουσικούς να αρχίσουν την γιορτή.
Ο Έντουαρτ τρομερά ενοχλημένος σηκώθηκε και έφυγε και η Νες με κοίταξε στα μάτια με φανερή απογοήτευση και πόνο άλλα δεν μίλησε, με πήρε αγκαλιά και άφησε το κεφαλάκι της στον ώμο μου
«δώστου λίγο χρόνο, δεν έχει άδικο, απλά δεν μπορεί ακόμα να καταλάβει» της είπα ψιθυριστά χαϊδεύοντας απαλά το κεφαλάκι της, τότε είδα την οικογένεια του να με κοιτούν με ανάμικτα συναισθήματα..... πως μπόρεσες να του το κάνεις αυτό...... άκουγα την σκέψη της Άλις στο μυαλό μου και η ματιά της ήταν μια μαχαιριά στην καρδιά μου. Κατέβηκα απο τα σκαλιά και πήγα κοντά τους
«καλησπέρα και απο κοντά, ξέρω ότι δεν είμαι και πολύ επιθυμητή στην οικογένεια σας ποια, άλλα θα μπορούσα να σας στερήσω για λίγο την Άλις?»
Η Άλις τους κοίταξε και κούνησε το κεφάλι της
«τι θες?»
«όχι εδώ, θα μπορούσες να με ακολουθήσεις στο δωμάτιο μου?»
«έχω επιλογή?»
«φυσικά και έχεις, στο ζητάω, δεν στο επιβάλω, μπορείς να επιλέξεις να αρνηθείς»
«χωρίς συνέπειες?»είπε ειρωνικά και με έκοψε στα δύο
«Άλιςς σε παρακαλώ σου το ζητάω εγώ, δώσε μας την ευκαιρία να σου μιλήσουμε» είπε η Νες και την κοίταξε στα μάτια
Η Άλις σάστισε με την ματιά της και τότε δέχτηκε την πρόσκληση μας
Μόλις φτάσαμε στο δωμάτιο μου τις έκανα νόημα να κάτσει και κάθισα και εγώ δίπλα της με την Νες ακόμα στην αγκαλιά μου
«μπορώ να σου δείξω κάτι?» την ρώτησε η Νες πριν προλάβει να μιλήσει
«φυσικά» είπε η Άλις χωρίς να καταλαβαίνει
Τότε η μικρή μου σήκωσε το δάχτυλο της και το ακούμπησε απαλά στο μάγουλο της απελευθερώνοντας της σκέψης της ώστε να δείξει στην Άλις όλα όσα είχαν συμβεί όλα αυτά τα χρόνια. Η Άλις στην αρχή σάστισε γιατί ήξερα φυσικά πια ήταν η πρώτη εικόνα που είδε άλλα μετά χαλάρωσε και δεν έβγαλε μιλιά μέχρι η Νες να τελειώσει.
Μόλις τελείωσε άφησε κάτω το χεράκι της και την κοίταξε στα μάτια
«τώρα καταλαβαίνεις?»
«φυσικά και καταλαβαίνω καλή μου, φυσικά και καταλαβαίνω» της είπε και της άνοιξε την αγκαλιά της. Τότε η Νες με ένα σάλτο μπήκε στην αγκαλιά της και της έδωσε ένα φιλί.
«γιατί Μπέλα, γιατί τον είχες στο σκοτάδι όλα αυτά τα χρόνια, γιατί δεν μας είπες τίποτα όλο αυτόν τον καιρό, ξέρεις ότι θα σε βοηθούσαμε, θα κάναμε τα πάντα για σας αν ξέραμε»
«γιατί δεν είχα άλλη επιλογή Άλις κατάλαβε με. Όταν έμαθα την αλήθεια για μένα πήρα την απόφαση να έρθω και να βρω τον πατέρα μου για να μου πει τα πάντα, άλλα αυτό ήταν πολύ επικίνδυνο για μένα πόσο μάλλον για εκείνον. Ήξερα ότι θα κατάφερνα με τον έναν ή τον άλλο τρόπο να τον πίσω να μου πει αλλά δεν ήμουν σίγουρη ότι θα έφευγα απο εδώ ζωντανή και δεν ήθελα να διακινδυνεύσω την ζωή του. Όταν ήρθα εδώ δεν ήξερα τίποτα για μένα, δεν ήξερα τίποτα για της δυνατότητες που έχω και δεν θα έπαιρνα ποτέ το ρίσκο να πάθει κανένα κακό»
«ήξερες ότι ήσουν έγκυος?»
«όχι αυτό δεν το ήξερα, το έμαθα πολύ πιο μετά»
«και όταν κατάφερες να κερδίσεις την εμπιστοσύνη του πατέρα σου, όταν έμαθες ότι ήσουν έγκυος, γιατί δεν γύρισες ή γιατί δεν τον ειδοποίησες με κάποιον τρόπο»
«γιατί δεν έπρεπε ποτέ να μάθει κανείς την αλήθεια, αν το ανακάλυπτε ο οποιοσδήποτε αυτό θα σήμαινε το τέλος μας Άλις, δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω την ζωή της, σε παρακαλώ κατάλαβε με»
«μα δεν είπα να το πεις στον οποιοδήποτε, εννοώ να το έλεγες σε εμάς ήξερες ότι ποτέ δεν θα σας προδιδαμε και όμως επέλεξες την σιωπή»
«ναι το ήξερα, πως θα μπορούσατε άλλωστε να μας προδώσετε, άλλα ακόμα και αυτό ήταν μεγάλο ρίσκο για μένα, η κάθε μου κίνηση παρακολουθείτε απο παντού, αν γύρναγα ή αν σας ειδοποιούσα με κάποιον τρόπο τότε όλα θα αποκαλυπτόντουσαν»
«δεν ξέρω, τα έχω χαμένα, σε πιστεύω δεν είναι οτι δεν σε πιστεύω αλλά σκέφτομαι και εκείνον, ακόμα και όταν πήγες να του σώσεις την ζωή ήσουν τόσο απόλυτη και προκλητική απέναντι του, τον πλήγωσε βαθιά και το ξέρεις αυτό έτσι δεν είναι?»
«ναι το ξέρω άλλα δεν είχα άλλη επιλογή»
Τοκ τοκ τοκ
«παρακαλώ»
Τότε άνοιξε η πόρτα και ήταν εκείνος, μας κοίταζε απο την ανοιχτή πόρτα και έμενε εκεί οι σκέψεις του ακόμα οι ίδιες «πως μπόρεσες»
«μάλλον εγώ θα πρέπει να σας αφήσω, έχετε πολλά να πείτε οι δυο σας ή μάλλον οι τρεις σας» είπε η Άλις και μου έδωσε στην αγκαλιά μου την Νες που τα μάτια της ήταν στραμμένα απάνω του.
Σηκώθηκε και έφτασε δίπλα του, έβαλε το χέρι της στο μπράτσο του το έτριψε απαλά και του είπε.
«δώστους μια ευκαιρία και θα καταλάβεις» την κοίταξε με πόνο στα μάτια άλλα δεν είπε τίποτα παρά μόνο κούνησε το κεφάλι του
«θα ήθελες να κάτσεις μαζί μας» είπε η Νες για να σπάσει την σιωπή
Με αργές κινήσεις ήρθε και έκατσε στην ίδια θέση που καθόταν πριν η Άλις και κοίταζε μια εμένα και μια την Νες μας.
«μπορώ να σου δείξω κάτι?» του είπε
«φυσικά» της είπε με μια απορία στα μάτια
Τότε όπως και πριν έτσι και τώρα η Νες μου σήκωσε το δαχτυλάκι της και το έβαλε στο μάγουλο του για να του δείξει ότι ακριβός είχε δείξει και πριν στην Άλις. Με την πρώτη εικόνα γύρισε και κοίταξε εμένα σαστισμένος, αλλά η επόμενη εικόνα του απέσπασε την προσοχή και γύρισε την ματιά του πάλι στην Νες. Όταν τελείωσε η Νες και άφησε το χεράκι της να πέσει τον ρώτησε
«τώρα καταλαβαίνεις?»
Τα είχε χάσει τελείως, είχε χάσει τα λόγια του, είχε χάσει τις σκέψεις του
«γιατί?» ήταν μόνο αυτό που κατάφερε να πει
«δεν είχα άλλη επιλογή Έντουαρτ, θέλω να με πιστέψεις»
«ακόμα και το πρωί όμως»
«ακόμα και το πρωί έπρεπε να παίξω τον ρόλο μου, δεν μπορούσα να σου πω την αλήθεια έπρεπε να πάρεις την απόφαση σου χωρίς αυτήν, ήθελα να σου πω τα πάντα, ήθελα να σου τα πω απο την πρώτη στιγμή εκείνη την ημέρα που γύρισα στο σπίτι, άλλα δεν είχα επιλογή, αν σου τα έλεγα ήξερα ότι δεν θα μπορούσα να σε πίσω να με αφήσεις να φύγω για να έρθω μόνη μου να τον αντιμετωπίσω, ήξερα ότι αν συνέβαινε αυτό που φοβόμουν τότε η ζωή σου και η ζωή της οικογένειας σου θα ήταν καταδικασμένη, δεν ήθελα να ξέρει κανείς για μας πριν να είμαι σίγουρη ότι έχω την εμπιστοσύνη και την υποστήριξη του Άαρο, αν μάθαινε για μας τότε θα ήσασταν και εσείς το ίδιο καταδικασμένοι όπως και εγώ. Έπρεπε να φύγω μόνη έπρεπε να σε πληγώσω για να μην με ακολουθήσεις, έπρεπε....» είπα και δεν μπόρεσα να συγκρατήσω πια τα δάκρυα μου. Με κοίταζε και δεν ήξερε πως να αντιδράσει, η Νες κρύφτηκε στην αγκαλιά μου και με έσφιξε κοντά της.
«μην κλαις μανούλα ο μπαμπακας καταλαβαίνει» είπε και τον κοίταξε μέσα στα μάτια
«δεν κλαίω χαρά μου να δες..... είπα και σκούπισα τα μάγουλα μου...... είμαι καλά ναι?»
«θα πάω στο δωμάτιο μου να πάρω την Ζάλντα να με πάει στον χορό, όταν τα βρείτε ελάτε να με πάρετε εντάξει?»
«εντάξει καρδιά μου, πήγαινε στην Άλις δεν τους έχω ακόμα εμπιστοσύνη»
«ναι λες και κάποιος μπορεί να σου ξεφύγει εσένα» είπε με παιχνιδιάρικο ύφος και μου έκλεισε το μάτι
«ακόμα και έτσι μόνο η Άλις ξέρει την αλήθεια και μόνο σε αυτήν έχω τυφλή εμπιστοσύνη, μην φύγεις απο κοντά της»
«εντάξει σου το υπόσχομαι» γύρισε τότε και τον κοίταξε στα μάτια
«μπορώ να σου δώσω ένα φιλί» τον ρώτησε
«φυσικά, φυσικά» της είπε και της άνοιξε την αγκαλιά του, εκείνη αμέσως του την ανταπέδωσε και του έδωσε ένα γλυκό φιλί, εκείνος της χάιδεψε τα μαλλιά την κοίταξε στα μάτια και την φίλησε τρυφερά στο μέτωπο της.
«θα σε δω σε λίγο»
«το βράδυ θα κοιμηθείς μαζί μου»
«η επιθυμία σας είναι διαταγή μου δεσποινίς» της είπε και της χάρισε το πιο γλυκό και το πιο ζεστό χαμόγελο του κλείνοντας της το μάτι
«ωραία» είπε και έφυγε από την αγκαλιά του με ένα σάλτο και άρχισε να φωνάζει την Ζάλντα καθώς πήγαινε στο δωμάτιο της χοροπηδώντας. Ο Έντουάρτ δεν έπαιρνε τα μάτια του απο πάνω της μέχρι που έκλεισε η πόρτα, έμεινε λίγο ακόμα να κοιτάει την κλειστή πόρτα και τότε αργά και βασανιστικά γύρισε να με αντιμετωπίσει
«και τώρα σε ακούω» είπε αυστηρά
«Έντουαρτ εγώ...... είπα και χαμήλωσα τα μάτια......... πραγματικά δεν ήθελα να το κάνω, δεν ήθελα με τίποτα να σε αφήσω, αλλά πρέπει να με πιστέψεις δεν είχα άλλη επιλογή»
«το ήξερες? Ήξερες ότι ήσουν έγκυος και με»
«όχι δεν ήξερα»
«δεν ξέρω τι να πιστέψω πια, δεν σε αναγνωρίζω»
«δεν έχω ανάγκη να πιστέψεις εμένα, με μένα μπορείς να κάνεις ότι θες, μπορείς να επιλέξεις να μην με ξαναδείς ποτέ μετά από αυτήν την αποστολή και δεν θα σε αδικήσω, ο λόγος που ήθελα να έρθεις εδώ, ο λόγος που ήθελα να πάρεις την σωστή απόφαση και να μας ακολουθήσεις σε όλο αυτό, είναι γιατί εκείνη σε έχει ανάγκη, εκείνη ήθελε όσο τίποτα να είσαι κοντά της και θέλει να αναπληρώσει το χαμένο χρόνο»
«εκείνη?? Δηλαδή όλα αυτά γίνονται για εκείνη μόνο? Εσύ»
«εγώ πάντα σε αγαπούσα και πάντα θα σε αγαπώ, άλλα αυτό δεν μου δίνει το δικαίωμα να έχω πλέων καμία απαίτηση από εσένα, σου είπα με εμένα μπορείς να κάνει ότι θες, αλλά σε εκλιπαρώ, μην αφήσεις τα λάθη του παρελθόντος να σε τυφλώσουν, μην πληγώσεις εκείνη γιατί σε πλήγωσα εγώ. Το ξέρω ότι σε πλήγωσα και έχεις κάθε δικαίωμα να με μισείς και δεν σε άδικο, όμως μην αφήσεις αυτό το μίσος να πληγώσει την δική της καρδιά, σε εκλιπαρώ, 4 χρόνια σε περιμένει, απο την στιγμή που γεννήθηκε περιμένει αυτήν την στιγμή, σε παρακαλώ, δεν θέλω να το κάνεις για μένα, σε παρακαλώ, θέλω να το κάνεις μόνο γι αυτήν. Δεν σου ζητάω τίποτα άλλο, σε παρακαλώ» είπα και άφησα τα δάκρυα που τόσα χρόνια κρατούσα να ξεχυθούν χωρίς ντροπή.
«τελείωσες?»
«ναι δεν ξέρω τι άλλο μπορώ να πω»
Με κοίταξε μια φορά στα μάτια και τότε μου έδωσε ένα δυνατό χαστούκι
«αυτό γι όλον τον πόνο που μου προκάλεσες όλα αυτά τα χρόνια» είπε και με άρπαξε απο τα μαλλιά φέρνοντας με κοντά του
«και αυτό» είπε και αμέσως άρχισε να με φιλά, όπως και τότε με το ίδιο πάθος με την ίδια λαχτάρα, με την ίδια αγάπη και ζεστασιά.
«για όλα τα άλλα» είπε ψιθυριστά πάνω στα χείλι μου και συνέχισε να με φιλά.
Τότε έβαλα και εγώ τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά του και παραδόθηκα με όλη μου την ψυχή. Χωρίς να χάνω καιρό σηκώθηκα παρασερνόντας τον και χωρίς να διακόπτουμε το φιλί μας άρχισα να τον οδηγώ προς την κρεβατοκάμαρα μου. Τον είχα ανάγκη, είχα ανάγκη να σβήσω όλο τον πόνο που είχαμε νιώσει όλα αυτά τα χρόνια, είχα ανάγκη να τον νιώσω να με κάνει δική του, είχα την ανάγκη να νιώσω την αγάπη του ακόμα μια φορά.
Μέχρι να φτάσουμε στην κρεβατοκάμαρα είχαμε μείνει μόνο με τα εσώρουχα, και εκείνος όπως και εγώ, ένιωθα και έβλεπα ότι είχε την ίδια ανάγκη με μένα, είχε την ανάγκη να νιώσει ότι είμαι δική του, είχε την ανάγκη να νιώσει την αγάπη που του στερούσα όλο αυτόν τον καιρό.
Όταν φτάσαμε στο κρεβάτι με πήρε στα χέρια του και με ακούμπησε απαλά πάνω στα μαξιλάρια, δεν σταμάτησε να με φιλά, όταν ένιωσα την ανάγκη να πάρω μια ανάσα συνέχισε να με φιλά σε όλο μου το πρόσωπο λέγοντας ξανά και ξανά το όνομα μου, λέγοντας ξανά και ξανά το πόσο με αγαπά.
Φιλούσε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου θέλοντας να αποτυπώσει ξανά κάθε του κύτταρο που το περιλάμβανε. Εγώ δεν μπορούσα να αντέξω άλλο αυτό το βασανιστήριο, τον τράβηξα κοντά μου με φίλησε άλλη μια φορά και άρχισε πάλι απο την αρχή. Ούρλιαζα και φώναζα το όνομα του, τον παρακαλούσα να με κάνει δικιά του αλλά εκείνος δεν σταματούσε, όταν έφτασε στην ζεστασιά μου με φίλαγε ασταμάτητα και με έκανε να χάσω τα λογικά μου, τότε δεν άντεξα άλλο και με μια κίνηση άλλαξα τις θέσεις μας αφήνοντας τον σύξυλο.
«πως το κάνεις αυτό?» ρώτησε ξέπνοα
«σσσσ μετά οι απορίες» γέλασα εγώ και άρχισα να τον βασανίζω όπως ακριβός έκανε και εκείνος πριν με εμένα.
Ο ερεθισμός του ήταν έτοιμος να εκραγεί αλλά δεν τον λυπήθηκα, συνέχισα να τον φιλάω σε όλο του το κορμί και εκείνος άρχισε να με τραβάει για να πάω κοντά του, με μια κίνηση τον ακινητοποίησα και τον κοίταξα στα μάτια
«σ’ αγαπώ» του είπα και τον φίλησα στο στόμα, με άρπαξε απο τα μαλλιά και βάθηνε το φιλή του και με έβαλε ξανά απο κάτω για να με κάνει δική του.
Μπήκε μέσα μου αργά και βασανιστικά και τότε ούρλιαξα απο ηδονή, κατάλαβα ότι θα με βασανίσει κι άλλο άλλα τώρα δεν με ένοιαζε, τον άφησα να έχει εκείνος τον έλεγχο.
Ήμασταν τόσο ταιριαστοί τόσο αναμμένοι που δεν άργησε να χάσει τον έλεγχό, ζούσαμε την κάθε στιγμή, απολαμβάναμε την κάθε ηδονή και δίναμε ο ένας στον άλλο όλη την αγάπη μας σε κάθε φιλί, είχαμε τόσο ανάγκη να νιώσουμε ο ένας τον άλλο που δεν άργησε να έρθει και η κορύφωση, με γρήγορες κινήσεις τότε έδωσε όλο του τον εαυτό και τα κορμιά τραντάχτηκαν τόσο όσο δεν είχαν τρανταχτεί ποτέ ξανά.
Με μια ανάσα με άφησε να πέσω στα μαξιλάρια, ακούμπησε το κεφάλι του στο στήθος μου και άκουγε την καρδιά μου να καλπάζει σαν τρελή, προσπαθώντας να ηρεμήσει την δική του αναπνοή. Με το ένα μου χέρι του χάιδευα τα μαλλιά και με το άλλο το μάγουλο του που ήταν μούσκεμα απο τα δάκρυα του. Κανείς δεν μίλησε απο τους δύο μας, καθόμασταν εκεί απολαμβάνοντας αυτήν την ηρεμία προσπαθώντας να πιστέψουμε ότι όλα αυτά είναι αληθινά.
Μετά απο λίγο σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε στα μάτια, με το χέρι του απομάκρυνε τα δάκρυα απο το μάγουλό μου και μου έδωσε άλλο ένα ζεστό φιλί. Με τράβηξε στο στήθος του και έβαλε το χέρι του στα μαλλιά μου χαϊδεύοντας τα απαλά.
«ώστε Ρένεσμη» είπε για να σπάσει την σιωπή
«ναι Ρένεσμη» με σήκωσε ήρεμα για να με κοιτάξει στα μάτια
«απο το Ρενε και το Εσμη.......... ήθελα να έχει κάτι και απο τους δύο μας»
«Ρενέ είναι το όνομα της πραγματικής σου μητέρας?»
«ναι»
«της δικής μου ήταν Μαρία» είπε χαμογελώντας
«δεν το ήξερα αυτό»
«δεν πειράζει ακόμα και έτσι δεν είναι λάθος, η μητέρα μου μπορεί να μου χάρισε την ζωή, άλλα η Εσμη μου χάρισε την ψυχή»
«έχεις δίκιο, κάπως έτσι το σκέφτηκα και εγώ»
Μου έδωσε άλλο ένα φιλί και εγώ τον άρπαξα με τα χέρια μου για να μην με αφήσει
«μήπως θα έπρεπε να πάμε κάτω?» με ρώτησε χωρίς καμιά προθυμία
«μάλλον» απάντησα και εγώ με ένα αναστεναγμό δυσαρέσκειας
«έλα δεν κάνει να αφήνουμε τόση ώρα το κοριτσάκι μας μόνο του, άλλωστε έχουμε όλο τον καιρό μπροστά μας για να αναπληρώσουμε τον χαμένο καιρό. Εκτός»
«εκτός τι?» τον ρώτησα με μια αγωνία στα μάτια. Χαμογέλασε και συνέχισε
«εκτός και αν σκοπεύεις πάλι να μου την κοπανήσεις και να με αφήσεις»
«όχι όχι αλήθεια σου λέω όχι ποτέ, ποτέ δεν» Έβαλε το χέρι του στο στόμα μου και με καθησύχασε
«σε πιστεύω, αλλά καταλαβαίνεις ότι ήθελα να επιβεβαιωθώ»
«αγάπη μου» του είπα και τον πήρα μια σφιχτή αγκαλιά αρχίζοντας πάλι να κλαίω
«σσσς τέλος τα δάκρυα δεν είπαμε?έλα πάμε στο μωράκι μας, έχει ανάγκη να σε δει να χαμογελάς»
«σ’ αγαπάω, ποτέ δεν έπαψα να σε αγαπώ»
«και εγώ καρδιά μου και εγώ»
«το ξέρω»
«πως?»
«δεν έχουν σημασία τώρα αυτά, έλα πάμε να ντυθούμε και να κατέβουμε»
«αποφεύγεις τις ερωτήσεις μου ή μου φαίνεται?»
«όχι τώρα, όπως είπες και εσύ έχουμε καιρό γι αυτά»
«καλάααα»
«έλα σε παρακαλώωωω»
«πως μπορώ να σου αρνηθώ»
«δεν μπορείς γι αυτό προχώρα» του είπα και σηκώθηκα απο την αγκαλιά του
«όχι τόσο γρήγορα» είπε και με άρπαξε πάλι και μου έδωσε ένα ακόμα φιλί γεμάτο πάθος
