Περίμενα έξω από την πόρτα για να μου ανοίξουν και τα πόδια μου είχαν κοπεί. Ήταν η πρώτη μέρα που θα έπιανα δουλειά και δεν είχα καθόλου προηγούμενη προϋπηρεσία, στο γραφείο εργασίας όμως μου είχαν πει ότι αυτό δεν ήταν και τόσο σημαντικό.
«καλημέρα σας, πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω?» στην πόρτα ήταν μια μεγάλη κυρία, τόσο ευγενική και καλοσυνάτη. Ήταν πιο κοντή από μένα, με γκρίζα μαλλιά, στα μάτια της έβλεπες μέσα αγάπη και καλοσύνη. Αμέσως ένιωσα μέσω της αύρα της να ηρεμώ και να παίρνω θάρρος.
«καλημέρα σας, είμαι η Ιζαμπέλα Σουαν, με στέλνουν απο το γραφείο ευρέσεως εργασίας, για την θέση της νταντάς»
«ναι φυσικά καλή μου πέρασε μέσα» μου είπε και αμέσως παραμέρισε για να μπω στο σπίτι.
Το σπίτι ήταν τόσο μεγάλο και επιβλητικό. Παντού υπήρχε το στοιχείο του νεοπλουτισμού και ήταν όλο διακοσμημένο με την τελευταία λέξη της μόδας, λες και είχε ανακαινιστεί λίγο πριν έρθω.
Με οδήγησε σε ένα γραφείο και με άφησε να κάτσω εκεί για να περιμένω, τον πατέρα της μικρής που θα κρατούσα.
«καλημέρα σας ελπίζω να μην σας έκανα να περιμένετε πολύ» άκουσα από πίσω μου μια γλυκιά και ζεστή φωνή. Γύρισα προς το μέρος του και τα έχασα. Ήταν τόσο νέος.
«καλημέρα σας, φυσικά και όχι μόλις ήρθα......................του απάντησα και του έτεινα το χέρι μου ........... ονομάζομαι Ιζαμπέλα Σουαν»
«χάρηκα Ιζαμπέλα εγώ είμαι ο Έντουαρτ Κάλεν ............ είπε και μου έδωσε και το δικό του. Η χειραψία του ήταν τόσο απαλή, λες και δεν είχε δουλέψει ποτέ στην ζωή του αλλά από όσο είχα μάθει ήταν ένας πετυχημένος Γυναικολόγος που είχε παλέψει πάρα πολύ για να φτάσει τόσο ψηλά........... γιατί δεν κάθεσαι?» με ρώτησε ευγενικά και έκατσε στην αντικριστή καρέκλα που ήταν μπροστά απο το γραφεί του αντί να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου του, αυτόματα έκατσα και εγώ
«ευχαριστώ»
«να σου προσφέρουμε κάτι?»
«όχι σας ευχαριστώ είμαι μια χαρά»
«όπως θες, τώρα για πες μου τι εμπειρία έχεις?»
«κοιτάξτε κύριε Κάλεν δεν έχω ξαναδουλέψει σε παρόμοια θέση, είμαι απο Ελλάδα και τον τελευταίο χρόνο είμαι εδώ για σπουδές»
«τι σπουδάζεις?»
«Ιατρική»
«αλήθεια αυτό είναι υπέροχο, τι ειδικότητα θες να ακολουθήσεις»
«το όνειρο μου είναι να καταφέρω να γίνω παιδοχειρουργός»
«πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«ναι όπως είπα και πριν είναι όνειρο ζωής»
«χρειάζεται πολύ κουράγιο και θάρρος για να κάνεις μια τέτοια δουλειά και από όσο μπορώ να διακρίνω είσαι πολύ ευαίσθητο άτομο για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις σε μια τέτοια απαιτητική δουλειά»
«επίσης εφόσον είσαστε στην ίδια δουλειά θα ξέρετε ότι η ευαισθησία και η αγάπη γι αυτό που κάνεις φέρνει καλύτερα αποτελέσματα»
«μου αρέσει ο τρόπος σκέψεις σου, θα σε κρατήσω»
«μα κύριε Κάλεν δε με ρωτήσατε τίποτα ακόμα, για την θέση που προορίζομαι, πως είσαστε τόσο σίγουρος ότι είμαι η κατάλληλη γι αυτήν την δουλειά?»
«αν το όνειρο της ζωής σου είναι να σώζεις παιδιά κάτω από αντίξοες και δύσκολες καταστάσεις, τότε πως μπορώ να μην δω την αγάπη που έχετε γι αυτά?»
«πραγματικά σας ευχαριστώ την έχω μεγάλη ανάγκη αυτήν την δουλειά, δεν θα σας απογοητεύσω»
«η μικρή μας Νες είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα, αλλά λίγο ότι εγώ λείπω συνέχεια, λίγο ότι η μητέρα της δεν ασχολείται και πολύ, καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη είναι αγάπη έστω και από κάποιον ξένο. Εγώ κάνω ότι μπορώ να για να είμαι δίπλα της άλλα λόγο της φύσης της δουλειά μου δεν είναι πάντα εφικτό αυτό. Ιζαμπέλα»
«μπορείτε να με λέτε Μπέλα»
«Μπέλα λοιπόν....... είπε και γέλασε απαλά ............. το μόνο που ζητάω είναι να της δώσεις λίγη αγάπη και είμαι σίγουρος ότι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους, άλλωστε το προσωπικό θα είναι στην διάθεση σου για ότι χρειαστείς για τις ανάγκες της. Τι λες?»
«με μεγάλη μου χαρά»
«αν δεν γίνομαι αδιάκριτος πως θα καταφέρεις, την σχολή, το διάβασμα και την δουλειά ταυτόχρονα?»
«έχω πάρει τα νυχτερινά μαθήματα για να μπορώ να δουλεύω το πρωί και τα διαβάσματα θα τα κάνω όταν εκείνη θα κοιμάται»
«σε θαυμάζω πραγματικά, αλλά δεν θέλω να σε δω να καταρρέεις»
«μην ανησυχήτε για μένα θα τα καταφέρω»
«είμαι σίγουρος γι αυτό. Τώρα έλα να σου συστήσω την μικρή μας δεσποινίδα»
Είπε και σηκώθηκε από την θέση του πηγαίνοντας προς την πόρτα. Τον ακολούθησα και με πήγε στο πάνω πάτωμα που ήταν οι κρεβατοκάμαρες. Άνοιξε μια πόρτα και πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα ένα υπέροχο ναζιάρικο όμορφο κοριτσάκι έτρεξε κοντά του, εκείνος αμέσως έσκυψε στα γόνατα και την πήρε στην αγκαλιά του, κάνοντας σβούρες γύρο από τον εαυτό του. Πως μπορούσα να μην δω όλη του την αγάπη γι αυτήν.
«τι κάνει το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο μου?»
«μπαμπάκαααααα ........ τσίριζε απο χαρά η μικρή ........... σ’ αγαπάωωωωωω»
«και εγώ πριγκίπισσα μου ......... της είπε καθώς την έσφιγγε απάνω του και τις έδινε φιλιά σε όλο της το πρόσωπο .............. έλα να σου συστήσω την καινούργια σου νταντά»
«όχι πάλι ............. είπε μουτρώνοντας ......... δεν θέλω άλλη νταντά» έβαλε το προσωπάκι της στον ώμο του και τον έσφιξε τόσο σφιχτά που θα τον έπνιγε
«μην την απορρίπτεις πριν την γνωρίσεις, σου υπόσχομαι αν δεν σου αρέσει να την διώξω, αλλά πρώτα πρέπει να της δώσεις μια ευκαιρία, τι λες?»
Τον κοίταξε μέσα στα μάτια και μετά γύρισε την ματιά της σε μένα. Ξίνισε τα μούτρα της και γύρισε πάλι σε εκείνον.
«δεν μου αρέσει διόξτην» είπε απαιτητικά
«Νες μου ακόμα δεν την γνώρισες, δώστης μια ευκαιρία»
«όχι»
«πεισματάρικο μου εσύ ............... της είπε και έτριψε την μύτη του πάνω στην δική της και γέλασε με την καρδιά του .............. έλα να σου την συστήσω»
«όχι» είπε η μικρή άλλα εκείνος έκανε σαν να μην την άκουσε και ήρθε προς το μέρος μου.
«Μπέλα απο εδώ μικρή μας Νες, Νες απο εδώ η Μπέλα»
«γεια σου Νες ................. τις είπα και έβαλα απαλά το χέρι μου στην πλάτη της κοιτώντας την μέσα στα μάτια ........... τι κάνεις??»
«να μην σε νοιάζει και μην με ακουμπάς» είπε αγενέστατα αλλά εγώ γέλασα
«εντάξει απο εδώ και πέρα τότε θα σε φιλάω εξ αποστάσεως, αλλά θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι όσο θα είμαι εδώ δεν θα σε φροντίζει κανείς άλλος εκτός από μένα και αν δεν με αφήνεις να σε αγγίζω τότε δεν θα μπορώ να σε κάνω μπάνιο άρα θα πρέπει να το κάνεις μόνη σου, ή αν δεν με αφήνεις να σε αγγίζω δεν θα μπορώ να σε ντύνω άρα θα πρέπει να ντύνεσε μόνη σου και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα πράγματα της καθημερινότητας σου»
«διόξτην» είπε χωρίς να ιδρώνει το αυτί της, ο Εντουαρτ γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε μέσα στα μάτια γελώντας
«όχι νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη για ένα πεισματάρικο πλάσμα σαν και εσένα και το ξέρεις ότι έχει δίκιο, σε παρακαλώ δώστης μια ευκαιρία και αν μετά απο ένα μήνα έχεις την ίδια άποψη τότε θα το ξανασυζητήσουμε, εντάξει???»
«ουφφφ ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλω εγώ»
«λάθος επειδή πάντα γίνεται αυτό που θες εσύ ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βρούμε μια κοπέλα να σε ικανοποιήσει, γι αυτό άσε με μια φορά να πάρω εγώ αυτήν την απόφαση για σένα» της μίλαγε πάντα κοιτώντας την στα μάτια και ήταν τόσο στοργικός και σοβαρός μαζί της, αλλά η μικρή όπως ήταν λογικό ήταν ήδη κακομαθημένη και θα χρειαζόταν πολύ δουλειά για να μπορέσει να το αφήσει πίσω της αυτό.
«καλά καλά αλλά να το ξέρεις ότι το κάνω μόνο για σένα»
«τότε θα σου είμαι υπόχρεος για μια ζωή...............της είπε και της έδωσε ένα φιλί γελώντας .......... οπότε Μπέλα πότε θα μπορέσεις να έρθεις κοντά μας?»
«κοντά σας?»
«δεν σας είπαν απο το γραφείο ότι θα μένετε μαζί μας?»
«όχι δεν μου είπαν κάτι τέτοιο»
«θα είναι πρόβλημα για σένα?»
«δεν ξέρω, η σχολή είναι αρκετά μακριά και»
«αν είναι η μεταφορά το πρόβλημα θα σε πηγαίνει ο οδηγός με το αμάξι μας, σε παρακαλώ μην αρνηθείς, πιστεύω ότι θα τα πάτε πολύ καλά»
«και εγώ το πιστεύω κυριε Κάλεν»
«οπότε??»
«μπορείτε να μου δώσετε δύο μέρες?»
«φυσικά»
«σας ευχαριστώ»
«δεν κάνει τίποτα, οπότε θα τα πούμε σε δύο μέρες»
«ναι, Νες?»
«τι θες?»
«θα μου δείξεις το δωμάτιο σου?»
«θα το δεις σε δυο μέρες»
«αν δεν το δω τώρα όμως δεν θα ξέρω τι του λείπει για να το φέρω όταν θα έρθω» με κοίταξε στα μάτια με απορία, νομίζοντας ότι αυτό που εννοώ είναι ίσως κάποιο παιχνίδι που δεν έχει ακόμα. Αν είναι δυνατών αυτό.
«τότε έλα» είπε και κοίταξε τον πατέρα της για να την αφήσει κάτω
«εγώ θα είμαι στο γραφείο μου για την επόμενη ώρα, θα ήθελα να σε δω πριν φύγεις» μου είπε και του ενευσα. Την άφησε κάτω και πήγε προς την πόρτα, μας κοίταξε μια φορά, έκλεισε την πόρτα και έφυγε.
«γεια σου είμαι η Μπεατρης» είπε η κοπέλα που ήταν τόση ώρα μαζί μας και μας κοίταζε διακριτικά πιο πίσω
«γεια σου Μπεατρής είμαι η Μπέλα, εσύ της κάνεις παρέα?»
«ναι αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά μου, πολύ χαίρομαι που θα έρθεις κοντά μας»
«θα σου δείξω το δωμάτιο μου ή θα πιάσεις τώρα κουβέντες με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό?» είπε θυμωμένα η Νες, ενώ η Μπεατρης κούνησε δυσαρεστημένα το κεφάλι της πιάνοντας το μέτωπο της.
«ναι φυσικά και θα μου το δείξεις, αλλά Νες μου δεν είναι σωστό να διακόπτεις έτσι τους μεγάλους όταν μιλάνε, εντάξει?»
«δωμάτιο μου είναι ότι θέλω κάνω αν δεν σου αρέσει σήκω φύγε»
«Νες μου, είσαι τόσο γλυκό κοριτσάκι, γιατί κάνεις τα πάντα για να αποδείξεις το αντίθετο?»
«και τι ξέρεις εσύ»
«δεν ξέρω τίποτα εγώ, αλλά ελπίζω να μου τα δείξεις εσύ»
«το δωμάτιο μου εννοείς?»
«όχι Νες μου το πια πραγματικά κρύβετε πίσω απο αυτό το δωμάτιο» δεν της άρεσε αυτό
«τέλος πάντων αυτό είναι το δωμάτιο μου δες το και κάνε ότι θες» δεν μπορούσα να μην γελάσω σε αυτό, ήταν πραγματικά πανέξυπνη.
«σε ευχαριστώ που μου δίνεις την άδεια να το κάνω» της είπα και της έκλεισα το μάτι.
«αυτό ήταν όλο?»
«τι άλλο ήθελες δηλαδή?»
«δεν θα μου ζητήσεις να σου δείξω τα παιχνίδια μου?»
«ξέρω πολύ καλά ότι δεν λείπει τίποτα απο την συλλογή σου οπότε δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο απο αυτά»
«τότε φύγε, δεν θέλω τίποτα άλλο απο σένα»
«εντάξει θα φύγω και θα γυρίσω σε δύο μέρες»
«όπως θες» είπε και έφυγε να πάει στο τραπεζάκι της να συνεχίσει την ζωγραφιά της.
Δεν έφυγα πήγα κοντά της απο περιέργεια να δω τι ζωγράφιζε, τα χρώματα ήταν πολύ έντονα και παντού είχε γραμμές που της είχε φτιάξει με νεύρο απο την μία μεριά της κόλας ως την άλλη.
«ωραία χρώματα, τι ζωγραφίζεις?»
«να μην σε νοιάζει»
«σε ποιον θα την χαρίσεις?»
«στην μαμά μου» δεν ήθελε πολύ για να καταλάβεις ποιο είναι το πρόβλημα
«μην ξεχάσεις να βάλεις την υπογραφή σου»
«γιατί?»
«όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες πάντα βάζουν την υπογραφή τους στα έργα τους»
«εγώ δεν είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, απλές μουτζούρες κάνω»
«και εκφράζεις όλα σου τα συναισθήματα όπως ακριβός κάνουν και αυτοί, οπότε γιατί πιστεύεις ότι εκείνοι έχουν κάτι παραπάνω από εσένα?»
«δεν ξέρω»
«θα σε δω σε δύο μέρες, εντάξει?»
«θα ξανάρθεις δηλαδή?»
«αν το θες» το σκέφτηκε για μια στιγμή
«εντάξει, αλλά θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ»
«θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω»
«άρα αυτό που θέλω εγώ»
«τώρα μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά?»
«όχι είπαμε δεν θα με αγγίζεις»
«εντάξει τότε................είπα και σηκώθηκα για να πάω προς την πόρτα .......... τα λέμε Μπεατρης χάρηκα για την γνωριμία»
«γεια σου Μπέλα και εγώ το ίδιο»
«Νες δεν θα με χαιρετήσεις?»
«γεια»
«γεια σου και ελπίζω να περάσεις καλά»
«πάντα περνάω καλά»
«πολύ χαίρομαι γι αυτό» είπα και έφυγα
Κατέβηκα στο γραφείο του πολύ διστακτικά. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα
«ζητήσατε να με δείτε πριν φύγω?» του είπα καθώς μπήκα μέσα
«ναι κάθισε σε παρακαλώ»
«ευχαριστώ» είπα και κάθισα στην καρέκλα που ήταν απέντι του
«πως σου φάνηκε η μικρή?»
«να σας πω την αλήθεια κύριε Κάλεν δεν νομίζω ότι σας κάνω»
«ναι φυσικά είδες τα σκούρα και τώρα κάνεις πίσω»
«όχι με παρεξηγήσατε, δεν ανησυχώ για μένα άλλα για την μικρή σας»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοείς»
«κοιτάξτε κύριε Κάλεν δεν είμαι από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν τα κακομαθημένα παιδιά και αν θέλετε να μείνω τότε θέλω να είμαι ξεκάθαρη μαζί σας»
«μα ακριβός αυτό κατάλαβα και εγώ, γι αυτό και πιστεύω ότι είσαι η καλύτερη γι αυτήν την θέση»
«δεν σας ενοχλεί το γεγονός ότι δεν θα της κάνω τα χατίρια?»
«αν της τα έκανες τότε δεν θα μου έκανες»
«υπάρχει και το θέμα της σχολής»
«πιστεύεις ότι δεν θα μπορείς να αντεπεξέλθεις?»
«όχι δεν είναι αυτό, απλά θα πρέπει καθημερινά να λείπω 6-12»
«κανένα πρόβλημα η Μπεατρης θα σε αντικαταστήσει για εκείνες τις ώρες, αλώστε το βράδυ την βάζω πάντα εγώ για ύπνο εκτός απο τις μέρες που κάποιο έκτακτο χειρουργείο με αναγκάζει να είμαι μακριά της»
«την αγαπάτε πολύ»
«είναι όλη μου η ζωή»
«πολύ χαίρομαι γι αυτό και εκείνη όμως σας αγαπάει με όλη της την καρδιά»
«ότι δίνεις παίρνεις σε αυτήν την ζωή Μπέλα»
«ναι συμφωνώ απόλυτα»
«μου κάνει όμως εντύπωση»
«ποιο πράγμα?»
«αφού δεν έχεις εμπειρία σε αντίστοιχη θέση πως ξέρεις τόσα πολλά για τα παιδιά»
«το ότι δεν έχω δουλέψει σε αντίστοιχη θέση δεν σημαίνει ότι θα είναι το πρώτο παιδί που θα κοιτάξω»
«δεν καταλαβαίνω»
«η αδελφή μου παντρεύτηκε μικρή και αναγκαζόταν να λείπει πολλές ώρες στα χωράφια με τον άντρα της και έτσι κράταγα εγώ τα μικρά της»
«χωράφια?»
«ναι κατάγομαι από ένα μικρό αγροτικό χωρίο της Ελλάδας»
«και πως κατάφερες και τους ξέφυγες» είπε γελώντας
«όχι με μεγάλη ευκολία και με καθόλου υποστήριξη απο μέρους της οικογένειας μου, γι αυτό και έχω ανάγκη τόσο πολύ αυτήν την δουλειά, αλλιώς θα πρέπει να παρατήσω την σχολή και να γυρίσω πίσω σε εκείνους»
«τότε προσπάθησε με νύχια και με δόντια να την κρατήσεις, γιατί πιστεύω ότι το πάθος σου γι αυτό που έχεις επιλέξει θα σε κάνει πάρα πολύ καλή και θα ήθελα πάρα πολύ να σε δω μπροστά απο ένα χειρουργικό τραπέζι να παλεύεις να σώσεις μια τόσο τρυφερή ζωή»
«θα βάλω τα δυνατά μου»
«είμαι σίγουρος γι αυτό»
«τότε θα σας δω σε δύο μέρες»
«θα σε περιμένουμε»
«κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«η κυρία Κάλεν?»
«είναι για ψώνια, δεν θα γυρίσει πριν το μεσημέρι οπότε μάλλον θα την γνωρίσεις όταν ξανάρθεις»
«εντάξει, σε δύο μέρες τότε» είπα και του έδωσα το χέρι μου
«σε δύο μέρες» επανέλαβε με ένα χαμόγελο και μου έδωσε και το δικό του.
Τις επόμενες δύο μέρες ξεκαθάρισα τις εκκρεμότητες μου και σήμερα με την βαλίτσα μου στο χέρι, πήγα να εγκατασταθώ στο σπίτι τους.
Είχα μεγάλη αγωνία για το τι με περιμένει αλλά δεν θα έκανα πίσω, ήξερα πολύ καλά πως να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις και δεν θα τα παρατούσα τώρα.
Όταν με οδήγησαν στο δωμάτιο μου έπαθα πλάκα. Ήταν τόσο ζεστό και ήσυχο, στο γραφείο μου είχαν βάλει και ένα λάπτοπ για να μπορώ να κάνω τις εργασίες μου, όπως μου είχε πει η Λεανα, η μεγάλη κυρία που είχα δει την πρώτη φορά, η οποία από ότι μου είπε μετά, ήταν η νταντά του κύριου Καλεν και τώρα η οικονόμος του. Βασικά εκείνη επιτηρούσες όλο το προσωπικό του σπιτιού και έχει αποκλειστικά την επίβλεψη του φαγητού, τις περισσότερες φορές το μαγείρευε η ίδια.
Με άφησε να τακτοποιηθώ και μόλις έβαλα τα ρούχα μου στην ντουλάπα πήγα να δω την μικρή Νες.
«καλημέρα» είπα με ένα ζεστό χαμόγελο μόλις μπήκα στο δωμάτιο της.
Γύρισε με κοίταξε και όταν είδε ότι δεν κράταγα τίποτα στα χέρια μου τότε ξαναγύρισε το πρόσωπο της στην ζωγραφιά της, χωρίς να μου μιλήσει.
«Μπεατρής σε ευχαριστώ που την κράτησες μέχρι να έρθω, δεν θα σε χρειαστούμε κάτι άλλο»
«εντάξει ότι χρειαστείτε φωνάξτε με»
«σε ευχαριστώ ............ της είπα και την είδα να φεύγει με ανακούφιση ........ Μπεατρής θέλω μόνο να μου γράψεις το πρόγραμμα της για να ξέρω τις ώρες των φαγητών και των μαθημάτων της»
«ναι φυσικά, θα σου το έχω έτοιμο το μεσημέρι, σε λίγο θα σας φέρω το πρωινό σας»
«θα προτιμούσα να φάει στην τραπεζαρία»
«η κυρία προτιμάει να τρώει εδώ»
«κατάλαβα, σέρβιρε το στην τραπεζαρία και θα κατέβουμε και εμείς»
«όπως προτιμάς» είπε και έφυγε
«λοιπόν Νες έχεις πολύ ώρα που ξύπνησες?»
«όχι πριν λίγο»
«και πως κοιμήθηκες?» κούνησε αδιάφορα τους ώμους της
«ξέρεις η μαμά μου δεν θα σε αφήσει να φας μαζί μας»
«δεν με πειράζει αυτό, μου αρκεί να φας εσύ σωστά»
«χαχαχα αν νομίζεις ότι θα σε αφήσει έτσι εύκολα να κάνεις αυτό που θες εσύ είσαι γελασμένη»
«θα το δούμε αυτό τώρα τι θα έλεγες να σε ντύσω?»
«χωρίς να με ακουμπάς»
«τότε θα βγάλω τα ρούχα στο κρεβάτι και θα σε αφήσω να ντυθείς μόνη σου, αλώστε δεν καταλαβαίνω πως μια τόσο μεγάλη κοπέλα σαν και εσένα επιτρέπει ακόμα να την ντύνουν σαν να είναι μωρό» με κοίταξε με άγριο ύφος
«δεν είμαι μωρό και με ντύνουν γιατί αυτό είναι το σωστό για μια πριγκίπισσα σαν εμένα»
«και σου αρέσει να σου καθορίζουν τι να φοράς και τι όχι?»
«όχι»
«τότε τι θα έλεγες να πάμε μαζί στην ντουλάπα και να διαλέξεις εσύ ότι θέλεις να φορέσεις σήμερα?»
«όχου βαριέμαι»
«θες να το κάνω εγώ για σένα?»
«ναι» είπε και μου γύρισε την πλάτη της
Πήγα στην τεράστια ντουλάπα της και την άνοιξα, ήταν σαν έμπαινες σε ένα μεγάλο κατάστημα ρούχων, που είχε ότι μπορείς να φανταστείς, χωρίς να χάνω χρόνο διάλεξα ένα φορεματάκι που θα την έκανε να μοιάζει μικρότερη απο την ηλικίας της, το έβαλα πάνω στο κρεβάτι και την κάλεσα για να έρθει κοντά μου για να την ντύσω.
Όταν το είδε γούρλωσε τα μάτια και με κοίταξε με άγριο ύφος, αλλά δεν είπε τίποτα γιατί ήξερε ότι ήταν δική της επιλογή αυτό. Άρχισα να την ξεντύνω ακουμπώντας την επίτηδες που και που.
«εεε είπα να μην με ακουμπάς» αντέδρασε εκείνη
«δεν μπορώ να σε αλλάξω χωρίς να σε ακουμπήσω, αν δεν θες να σε ακουμπάω, πάρε το φόρεμα και φόρεσε το μόνη σου» της είπα απαλά χωρίς να της θυμώσω.
«καλά τότε σε αφήνω να με ακουμπήσεις μόνο όμως για να με ντύσεις μην πάρεις παραπάνω θάρρος»
«σου δίνω τον λόγο μου» είπα γελώντας σηκώνοντας ψιλά το χέρι μου
Όταν ήταν έτοιμη κατεβήκαμε στην τραπεζαρία που εκείνη την ώρα έπαιρναν το πρωινό τους ο κύριος και η κυρία Κάλεν. Μόλις μπήκε μέσα η μικρή έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά του και εκείνος αμέσως την κράτησε σφιχτά απάνω του.
«καλημέρα σας» είπα από την πόρτα
«καλημέρα Μπέλα έλα κάτσε μαζί μας» είπε ο κύριος Καλεν και τότε η γυναίκα του γύρισε και τον κοίταξε με μίσος στα μάτια, δεν φάνηκε να ενοχλήτε, σηκώθηκε και έβαλε την μικρή δίπλα του και ξαναέκατσε στην καρέκλα του περιμένοντας την αντίδραση μου. Εγώ πήγα κοντά στην γυναίκα του και της έδωσα το χέρι μου.
«είμαι η Μπέλα Σουαν κυρία»
«ναι λες και δεν το ήξερα ήδη............. είπε με αηδία στην φωνή της .............. κάτσε αλλά μην νομίζεις ότι αυτή είναι η θέση σου, δεν επιτρέπω ποτέ στο προσωπικό να κάθετε μαζί μας»
«Τανια» πετάχτηκε ο κύριος Έντουαρτ αλλά δεν τον άφησα να συνεχίσει
«φυσικά κυρία καταλαβαίνω και πραγματικά δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση, ήθελα να μόνο η Νες να φάει με τους γονείς της, δεν είχα σκοπό να κάτσω να φάω μαζί σας»
«δηλαδή θα την παρατήσεις εδώ για να την νταντέψουμε εμείς? Ξεχνάς ποια είναι η δουλειά σου?»
«συγνώμη αλλά νόμιζα ότι έτρωγε μόνη της, είναι 6 χρονών πια»
«άκου να σου πω» πετάχτηκε εκείνη και ο κύριος Έντουαρτ την άρπαξε από το χέρι
«αρκετά, Μπέλα κάτσε με την μικρή θα πω να σου σερβίρουν και σε σένα το πρωινό σου εδώ, Τάνια θα μιλήσουμε μετά ιδιαίτερος, όχι μπροστά στο παιδί»
Εκείνη τον κοίταξε για άλλη μια φορά με μίσος στα μάτια άλλα υποχώρησε και έκατσε πάλι στην θέση της. Έκανα τον γύρο και έκατσα δίπλα στην μικρή που με κοίταγε με έκπληξη στα μάτια αλλά δεν μίλησε.
Όταν φάγαμε ανέβηκε στο δωμάτιο της και ο κύριος Κάλεν με κάλεσε στο γραφείο του για να μου μιλήσει.
«Μπέλα θα σε παρακαλέσω να μην επαναληφθεί αυτό»
«με συγχωρήτε κύριες Κάλεν αν σας έφερα σε δύσκολη θέση άλλα εγώ έχω μεγαλώσει με άλλα ήθη, έθιμα και αρχές»
«αυτό δεν σε σου επιτρέπει να έχεις τέτοια συμπεριφορά απέναντι στα αφεντικά σου»
«φυσικά και όχι άλλα το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνουν στην ζωή μας είναι ότι η οικογενειακή συγκέντρωση για φαγητό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ημέρας μας και πάντα πρέπει να το σεβόμαστε, τώρα αν εσείς το βλέπετε σαν μια αγγαρεία είναι δικό σας πρόβλημα, η μικρή όμως έχει ανάγκη να νιώσει ότι την υπολογίζεται, γι αυτό και σκέφτηκα να την φέρω κάτω»
«δεν έχεις άδικο σε ότι λες, αλλά και πάλι δεν έχεις το δικαίωμα να επεμβαίνεις στα οικογενειακά μας πρότυπα»
«όπως θέλετε, εγώ σας το είπα από την αρχή ότι δεν σας κάνω εσείς επιμεινατε να με κρατήσετε, τώρα καλό είναι να φύγω»
«Μπέλα μια στιγμή ............. γύρισα και τον κοίταξα ............ συγνώμη έχεις δίκιο σε ότι λες αλλά η κατάσταση εδώ είναι λίγο περίεργη και απλά πιστεύω ότι θα τα βρεις σκούρα»
«σας το είπα και την προηγούμενη φορά, είμαι συνηθισμένη σε δύσκολες καταστάσεις και ξέρω πως να της χειρίζομαι, αλλά αν εσείς πιστεύεται ότι είμαι λάθος καλύτερα να φύγω τώρα πριν να είναι αργά και γίνουν τα πράγματα χειρότερα»
«όχι μην φύγεις και σου υπόσχομαι ότι θα έχεις την υποστήριξη μου, αρκεί να με ενημερώνεις απο πριν για τις προθέσεις σου για να μπορώ να είμαι προετοιμασμένος, εντάξει?»
«όπως νομίζεται» είπα και έκανα να φύγω
«μια στιγμή ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο»
«παρακαλώ»
«είπες ότι είσαι απο Ελλάδα?»
«μάλιστα»
«το όνομα σου δεν είναι και τόσο Ελληνικό»
«ο πατέρας μου έχει Ιταλικές ρίζες, δυστυχώς έχει μόνο ρίζες όμως και τίποτα άλλο» είπα θλιμμένα και πάγωσα, τι μου ήρθε τώρα να το πω αυτό
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω»
«δεν χρειάζεται να καταλάβετε κάτι, είμαι εδώ για την Νες και όχι για να εξηγώ την οικογενειακή μου κατάσταση»
«έχεις δίκιο δεν θα σε πιέσω άλλο, μπορείς να πηγαίνεις»
«σας ευχαριστώ» είπα και έφυγα
Όλη η υπόλοιπη μέρα κύλισε καλά, η μικρή φυσικά ήταν πολύ αντιδραστική και ζόρικη αλλά δεν έλεγε και όχι στις προτάσεις που τις έκανα. Η κυρία Τάνια δεν εμφανίστηκε καθόλου και μου έκανε τρομερή εντύπωση που δεν την ένοιαζε καθόλου για την μικρή.
Το απόγευμα ετοιμάστηκα και πήγα στην σχολή για να παρακολουθήσω τα μαθήματα μου, την ώρα που γύρισα όμως μέσα από το δωμάτιο του κυρίου άκουγα ουρλιαχτά από τον ίδιο και πάγωσα. Καθόμουν έξω από την πόρτα του χωρίς να ξέρω τι να κάνω, άφησα την τσάντα μου στο πάτωμα και χτύπησα δειλά την πόρτα.
«κύριε Κάλεν είσαστε καλά?............. τον ρώτησα αλλά αντί για απάντηση, άκουγα τα βρισίδια και τα ουρλιαχτά που έριχνε, πήγα να φύγω άλλα κάτι μου έλεγε να προσπαθήσω άλλη μια φορά ............. κύριε Κάλεν είσαστε καλά? ............ πάλι τίποτα, χτύπησα και άνοιξα την πόρτα ήσυχα και τα έχασα. Κοιμόταν και έβλεπε εφιάλτη ενώ χτυπιόταν στο κρεβάτι ιδρωμένος. Από το ξέσπασμα του το σεντόνι είχε φύγει από πάνω του και ήταν ολόγυμνος. Γύρισα κατευθείαν από την άλλη μεριά σοκαρισμένη και πήγα να φύγω, όταν άκουσα όμως τα ουρλιαχτά του δεν μου πήγε η καρδιά να τον αφήσω έτσι να βασανίζεται. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτρεξα κοντά του, σήκωσα γρήγορα το σεντόνι να τον καλύψω και τον έπιασα από τους ώμους τραντάζοντας τον............ κύριε Κάλεν, κύριε Κάλεν ξυπνήστε, όνειρο είναι» είπα γρήγορα και δυνατά για να με ακούσει.
Άνοιξε τα μάτια του τρομοκρατημένος και μου άστραψε ένα χαστούκι που με έκανε να πέσω στο πάτωμα ουρλιάζοντας στον πόνο, φωνάζοντας με σκύλα. Γύρισα και τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια και σηκώθηκα και έφυγα χωρίς να πω τίποτα άλλο.
Πήγα στο δωμάτιο μου, κλείστηκα στο μπάνιο και προσπάθησα να ελέγξω το ξέσπασμα μου, είχα καταλάβει ότι δεν το έκανε επίτηδες, ήταν σίγουρα επηρεασμένος απο το όνειρο που έβλεπε και δεν πρέπει να συνειδητοποίησε τι γινόταν εκείνη την ώρα, ο πόνος όμως ήταν μεγάλος και τα δάκρυα μου δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα για να ξαπλώσω και τον βρήκα να κάθετε πάνω στο κρεβάτι περιμένοντας με.
«Μπέλα χίλια συγνώμη γι αυτό που σου έκανα, δεν κατάλαβα ότι ήσουν εσύ» είπε τρομερά μετανιωμένος χωρίς να με κοιτάει στα μάτια.
«όχι εμένα να με συγχωρήτε που εισέβαλα έτσι απροειδοποίητα στον προσωπικό σας χώρο, δεν θα ξαναεπαναληφθεί»
«πρέπει να σε τρόμαξα πάρα πολύ»
«δεν έχει σημασία, πείτε ότι δεν έγινε ποτέ, μπορείτε τώρα να με αφήσετε μόνη μου?»
«ναι φυσικά» είπε και έφυγε.
Την επόμενη μέρα, είχε φύγει πριν κατεβούμε για πρωινό και ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί κατάλαβα ότι ένιωθε χάλια για όλα αυτά. Δεν τον είδα ούτε και την υπόλοιπη μέρα και ένιωσα ακόμα χειρότερα γιατί κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να με αποφεύγει.
Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι ακολούθησε πάλι το ίδιο σκηνικό, είχα μείνει έξω από την πόρτα του χωρίς να ξέρω τι να κάνω, σκέφτηκα να πάω να ξυπνήσω την κυρία Τάνια, αλλά λογικά εκείνη θα τα έκανε χειρότερα τα πράγματα. Πήρα μια ανάσα και πήγα στο δωμάτιο μου.
Καθόμουν στο κρεβάτι μου και τον άκουγα να συνεχίζει να φωνάζει, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, δεν ήθελα να επαναληφθεί το χθεσινό σκηνικό άλλα δεν μπορούσα να τον ακούω κιόλας να βασανίζεται έτσι. Σηκώθηκα αποφασιστικά και έκανα άλλη μια προσπάθεια, έτρεξα κοντά του τον σκέπασα και άρχισα να τον ταρακουνάω να ξυπνήσει.
«κύριε Κάλεν ξυπνήστε όνειρο είναι» άνοιξε τα μάτια του βίαια και πριν προλάβει πάλι να με χτυπήσει ακινητοποιήθηκε μόλις κατάλαβε πια είμαι
«Μπέλα?»
«ναι κύριε Κάλεν βλέπατε άσχημο όνειρο είσαστε καλά?» τον ρώτησα με πραγματική αγωνία
«ναι έτσι νομίζω ............. είπε και καθώς άφησε αργά την αναπνοή του έπεσε πάλι πίσω στα μαξιλάρια του γυρίζοντας το κεφάλι του απο την άλλη μεριά ......... σε ευχαριστώ»
«μην το συζητάτε δεν έκανα τίποτα, σας αφήνω να ηρεμήσετε» είπα και σηκώθηκα να φύγω
«Μπέλα?»
«μάλιστα?»
«δεν φοβήθηκες?»
«καληνύχτα κύριε Κάλεν» βγήκα από το δωμάτιο, έκλεισα την πόρτα και μόλις γύρισα να πάω στο δωμάτιο μου πάγωσα στην θέση μου
«μπα μπα μπα, δεν χάνουμε ευκαιρία βλέπω»
«κυρία Τάνια τι λέτε? Για ποια με περάσατε?»
«τότε τι δουλειά έχεις στο δωμάτιο του άντρα μου?»
«ούρλιαζε απο κάποιο όνειρο που έβλεπε και προσπάθησα να τον συνεφέρω»
«που τα πουλάς αυτά?»
«Τάνια αρκετά σου λέει την αλήθεια, πήγαινε στο δωμάτιο σου και μην παραλογίζεσαι»
«να μην παραλογίζομαι εεε»
«συγνώμη εσείς δεν ακούσατε τα ουρλιαχτά του?» είπα παραξενεμένη
«χα αν ήταν κάθε φορά που ουρλιάζει να τρέχω τότε οι μαύροι κύκλοι δεν θα φύγουν ποτέ από τα μάτια μου..............κούνησα το κεφάλι μου αηδιασμένη και σηκώθηκα να φύγω ........... δεν τελειώσαμε ακόμα και μην νομίζεις ότι θα το αφήσω έτσι αυτό»
«τότε καλύτερα να αποκτήσετε μαύρους κύκλους για να τον ηρεμήσετε εσείς την επόμενη φορά» της είπα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα μου κλειδώνοντας την.
«πως τολμάςςς.................. την άκουσα να λέει έξω απο την πόρτα μου ............... αύριο κιόλας να τα μαζέψεις και να φύγεις»
«πολύ ευχαρίστως» της φώναξα και εγώ
Άκουγα απο έξω τον κύριο Έντουαρτ να της φωνάζει και να προσπαθεί να την λογικέψει, όμως η μικρή είχε ξυπνήσει άπο τις φωνές και είχε βγει στον διάδρομο για να δει τι συμβαίνει και μόλις άκουσε την μητέρα της να της λέει ότι με έδιωξε άρχισε να ξεσπά.
«οχιιιιιι δεν θα φύγειιιιι» φώναζε, δεν άντεξα και άνοιξα την πόρτα και πήγα κοντά της παίρνοντας την στην αγκαλιά μου
«σσσσς πάμε στο κρεβάτι σου .............. της είπα και την πήγα πάλι πίσω στο δωμάτιο της αφήνοντας τους πίσω μου να με κοιτάνε με απορία ............ έλα να σε σκεπάσω»
«Μπέλα μην φύγεις σε παρακαλώ, είσαι η μόνη που νοιάζεται για μένα εκτός απο τον μπαμπά μου, αλλά και εκείνος δεν είναι πολύ εδώ»
«αυτά είναι πράγματα για τους μεγάλους, κοιμήσου τώρα και θα δούμε τι θα κάνουμε εντάξει?»
«σε παρακαλώ μην με αφήνεις ............ είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου ........... θέλω να κοιμηθείς μαζί μου»
«Νες μου είσαι μεγάλο παιδί για τέτοια, έλα να κοιμηθείς και θα τα πούμε το πρωί εντάξει?»
«σε παρακαλώ θέλω να κοιμηθείς μαζί μου» είπε κλαίγοντας, τραντάζοντας όλο της το κορμάκι
«εντάξει όμως αυτό δεν θα ξαναγίνει, σύμφωνοι?» κούνησε το κεφαλάκι της και με κοίταξε στα μάτια. Οι φωνές απο έξω δίνανε και παίρνανε οπότε δεν τόλμαγα να περάσω πάλι από μπροστά τους για να πάω στο δωμάτιο μου να αλλάξω, έτσι έβγαλα το παντελόνι και έμεινα με την μπλούζα μου, μπήκα κάτω απο τα σκεπάσματα και την πήρα στην αγκαλιά μου, ακόμα δεν είχε συνέλθει απο το σοκ της.
Μετά απο αρκετή ώρα και αφού είχαν ηρεμήσει οι φωνές απο έξω, η Νες κοιμήθηκε εξαντλημένη απο τα κλάματα της στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα ήρεμα τα μαλλιά και της έδινα που και που φιλιά στη κορυφή του κεφαλιού της. Γνωριζόμασταν μόνο δύο μέρες άλλα είχε καταλάβει την συμπάθεια μου προς το πρόσωπο της και εκείνη παρόλο που δεν το παραδεχόταν με συμπαθούσε αλλά όλες αυτές οι καταστάσεις την είχαν κάνει σκληρό καρύδι.
Μετά απο λίγο άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στις μύτες, εγώ του έκανα νόημα να μην κάνει θόρυβο και εκείνος κούνησε το κεφάλι του και ήρθε κοντά μας.
«πως είναι?» με αγωνία ψιθυριστά
«ηρέμησε τώρα» απάντησα όσο πιο σιγανά μπορούσα για να μην την ταράξω
«αν θες μπορείς να πας να ξαπλώσεις θα κάτσω εγώ μαζί της»
«αν δεν σας πειράζει θα ήθελα να μείνω μαζί της, εκείνη μου το ζήτησε και δεν θέλω να την απογοητεύσω»
«φυσικά αν το θες και εσύ ........... είπε με κατανόηση και ευχαρίστηση που έμεινα κοντά της ........... θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για ότι αναγκάστηκες να υποστείς πριν λίγο αλλά δεν θέλω αυτό να είναι λόγος να μας αφήσεις, σε ..... έχει μεγάλη ανάγκη ........ είπε διστακτικά και ένιωσα ότι ήθελε να πει κάτι παραπάνω απο αυτό ............. και δεν θέλω να σε χάσει τώρα που ένιωσε λίγη ασφάλεια»
«αν το θέλετε θα μείνω αλλά πρέπει να το θέλετε όλοι» είπα με νόημα
«μην σε νοιάζει γι αυτήν ήδη της το ξεκαθάρισα ότι στο θέμα του παιδιού θα αποφασίζω εγώ από εδώ και πέρα, σε παρακαλώ μην μας αφήσεις τώρα»
«δεν θα σας αφήσω αλλά καταλαβαίνετε ότι μου είναι δύσκολο να προσπαθώ να φτιάχνω τις ισορροπίες χωρίς υποστήριξη»
«μπορείς να επεμβαίνεις σε ότι νομίζεις ότι είναι το καλύτερο για εκείνη δεν θέλω να την ξαναδώ να πληγώνετε με αυτόν τον τρόπο»
«μην ανησυχήτε θα κάνω το καλύτερο για εκείνη σας το υπόσχομαι»
«σε ευχαριστώ» είπε μόνο και έσκυψε φίλησε την μικρή στο κεφάλι και έφυγε κλείνοντας απαλά την πόρτα κοιτώντας με στα μάτια
«καλημέρα σας, πως θα μπορούσα να σας εξυπηρετήσω?» στην πόρτα ήταν μια μεγάλη κυρία, τόσο ευγενική και καλοσυνάτη. Ήταν πιο κοντή από μένα, με γκρίζα μαλλιά, στα μάτια της έβλεπες μέσα αγάπη και καλοσύνη. Αμέσως ένιωσα μέσω της αύρα της να ηρεμώ και να παίρνω θάρρος.
«καλημέρα σας, είμαι η Ιζαμπέλα Σουαν, με στέλνουν απο το γραφείο ευρέσεως εργασίας, για την θέση της νταντάς»
«ναι φυσικά καλή μου πέρασε μέσα» μου είπε και αμέσως παραμέρισε για να μπω στο σπίτι.
Το σπίτι ήταν τόσο μεγάλο και επιβλητικό. Παντού υπήρχε το στοιχείο του νεοπλουτισμού και ήταν όλο διακοσμημένο με την τελευταία λέξη της μόδας, λες και είχε ανακαινιστεί λίγο πριν έρθω.
Με οδήγησε σε ένα γραφείο και με άφησε να κάτσω εκεί για να περιμένω, τον πατέρα της μικρής που θα κρατούσα.
«καλημέρα σας ελπίζω να μην σας έκανα να περιμένετε πολύ» άκουσα από πίσω μου μια γλυκιά και ζεστή φωνή. Γύρισα προς το μέρος του και τα έχασα. Ήταν τόσο νέος.
«καλημέρα σας, φυσικά και όχι μόλις ήρθα......................του απάντησα και του έτεινα το χέρι μου ........... ονομάζομαι Ιζαμπέλα Σουαν»
«χάρηκα Ιζαμπέλα εγώ είμαι ο Έντουαρτ Κάλεν ............ είπε και μου έδωσε και το δικό του. Η χειραψία του ήταν τόσο απαλή, λες και δεν είχε δουλέψει ποτέ στην ζωή του αλλά από όσο είχα μάθει ήταν ένας πετυχημένος Γυναικολόγος που είχε παλέψει πάρα πολύ για να φτάσει τόσο ψηλά........... γιατί δεν κάθεσαι?» με ρώτησε ευγενικά και έκατσε στην αντικριστή καρέκλα που ήταν μπροστά απο το γραφεί του αντί να κάτσει στην καρέκλα του γραφείου του, αυτόματα έκατσα και εγώ
«ευχαριστώ»
«να σου προσφέρουμε κάτι?»
«όχι σας ευχαριστώ είμαι μια χαρά»
«όπως θες, τώρα για πες μου τι εμπειρία έχεις?»
«κοιτάξτε κύριε Κάλεν δεν έχω ξαναδουλέψει σε παρόμοια θέση, είμαι απο Ελλάδα και τον τελευταίο χρόνο είμαι εδώ για σπουδές»
«τι σπουδάζεις?»
«Ιατρική»
«αλήθεια αυτό είναι υπέροχο, τι ειδικότητα θες να ακολουθήσεις»
«το όνειρο μου είναι να καταφέρω να γίνω παιδοχειρουργός»
«πάρα πολύ ενδιαφέρον, αλλά είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«ναι όπως είπα και πριν είναι όνειρο ζωής»
«χρειάζεται πολύ κουράγιο και θάρρος για να κάνεις μια τέτοια δουλειά και από όσο μπορώ να διακρίνω είσαι πολύ ευαίσθητο άτομο για να μπορέσεις να αντεπεξέλθεις σε μια τέτοια απαιτητική δουλειά»
«επίσης εφόσον είσαστε στην ίδια δουλειά θα ξέρετε ότι η ευαισθησία και η αγάπη γι αυτό που κάνεις φέρνει καλύτερα αποτελέσματα»
«μου αρέσει ο τρόπος σκέψεις σου, θα σε κρατήσω»
«μα κύριε Κάλεν δε με ρωτήσατε τίποτα ακόμα, για την θέση που προορίζομαι, πως είσαστε τόσο σίγουρος ότι είμαι η κατάλληλη γι αυτήν την δουλειά?»
«αν το όνειρο της ζωής σου είναι να σώζεις παιδιά κάτω από αντίξοες και δύσκολες καταστάσεις, τότε πως μπορώ να μην δω την αγάπη που έχετε γι αυτά?»
«πραγματικά σας ευχαριστώ την έχω μεγάλη ανάγκη αυτήν την δουλειά, δεν θα σας απογοητεύσω»
«η μικρή μας Νες είναι ένα ξεχωριστό πλάσμα, αλλά λίγο ότι εγώ λείπω συνέχεια, λίγο ότι η μητέρα της δεν ασχολείται και πολύ, καταλαβαίνεις ότι αυτό που έχει περισσότερο ανάγκη είναι αγάπη έστω και από κάποιον ξένο. Εγώ κάνω ότι μπορώ να για να είμαι δίπλα της άλλα λόγο της φύσης της δουλειά μου δεν είναι πάντα εφικτό αυτό. Ιζαμπέλα»
«μπορείτε να με λέτε Μπέλα»
«Μπέλα λοιπόν....... είπε και γέλασε απαλά ............. το μόνο που ζητάω είναι να της δώσεις λίγη αγάπη και είμαι σίγουρος ότι όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους, άλλωστε το προσωπικό θα είναι στην διάθεση σου για ότι χρειαστείς για τις ανάγκες της. Τι λες?»
«με μεγάλη μου χαρά»
«αν δεν γίνομαι αδιάκριτος πως θα καταφέρεις, την σχολή, το διάβασμα και την δουλειά ταυτόχρονα?»
«έχω πάρει τα νυχτερινά μαθήματα για να μπορώ να δουλεύω το πρωί και τα διαβάσματα θα τα κάνω όταν εκείνη θα κοιμάται»
«σε θαυμάζω πραγματικά, αλλά δεν θέλω να σε δω να καταρρέεις»
«μην ανησυχήτε για μένα θα τα καταφέρω»
«είμαι σίγουρος γι αυτό. Τώρα έλα να σου συστήσω την μικρή μας δεσποινίδα»
Είπε και σηκώθηκε από την θέση του πηγαίνοντας προς την πόρτα. Τον ακολούθησα και με πήγε στο πάνω πάτωμα που ήταν οι κρεβατοκάμαρες. Άνοιξε μια πόρτα και πριν προλάβει να κάνει ένα βήμα ένα υπέροχο ναζιάρικο όμορφο κοριτσάκι έτρεξε κοντά του, εκείνος αμέσως έσκυψε στα γόνατα και την πήρε στην αγκαλιά του, κάνοντας σβούρες γύρο από τον εαυτό του. Πως μπορούσα να μην δω όλη του την αγάπη γι αυτήν.
«τι κάνει το πιο όμορφο κορίτσι στον κόσμο μου?»
«μπαμπάκαααααα ........ τσίριζε απο χαρά η μικρή ........... σ’ αγαπάωωωωωω»
«και εγώ πριγκίπισσα μου ......... της είπε καθώς την έσφιγγε απάνω του και τις έδινε φιλιά σε όλο της το πρόσωπο .............. έλα να σου συστήσω την καινούργια σου νταντά»
«όχι πάλι ............. είπε μουτρώνοντας ......... δεν θέλω άλλη νταντά» έβαλε το προσωπάκι της στον ώμο του και τον έσφιξε τόσο σφιχτά που θα τον έπνιγε
«μην την απορρίπτεις πριν την γνωρίσεις, σου υπόσχομαι αν δεν σου αρέσει να την διώξω, αλλά πρώτα πρέπει να της δώσεις μια ευκαιρία, τι λες?»
Τον κοίταξε μέσα στα μάτια και μετά γύρισε την ματιά της σε μένα. Ξίνισε τα μούτρα της και γύρισε πάλι σε εκείνον.
«δεν μου αρέσει διόξτην» είπε απαιτητικά
«Νες μου ακόμα δεν την γνώρισες, δώστης μια ευκαιρία»
«όχι»
«πεισματάρικο μου εσύ ............... της είπε και έτριψε την μύτη του πάνω στην δική της και γέλασε με την καρδιά του .............. έλα να σου την συστήσω»
«όχι» είπε η μικρή άλλα εκείνος έκανε σαν να μην την άκουσε και ήρθε προς το μέρος μου.
«Μπέλα απο εδώ μικρή μας Νες, Νες απο εδώ η Μπέλα»
«γεια σου Νες ................. τις είπα και έβαλα απαλά το χέρι μου στην πλάτη της κοιτώντας την μέσα στα μάτια ........... τι κάνεις??»
«να μην σε νοιάζει και μην με ακουμπάς» είπε αγενέστατα αλλά εγώ γέλασα
«εντάξει απο εδώ και πέρα τότε θα σε φιλάω εξ αποστάσεως, αλλά θα πρέπει να σε προειδοποιήσω ότι όσο θα είμαι εδώ δεν θα σε φροντίζει κανείς άλλος εκτός από μένα και αν δεν με αφήνεις να σε αγγίζω τότε δεν θα μπορώ να σε κάνω μπάνιο άρα θα πρέπει να το κάνεις μόνη σου, ή αν δεν με αφήνεις να σε αγγίζω δεν θα μπορώ να σε ντύνω άρα θα πρέπει να ντύνεσε μόνη σου και το ίδιο ισχύει και για τα υπόλοιπα πράγματα της καθημερινότητας σου»
«διόξτην» είπε χωρίς να ιδρώνει το αυτί της, ο Εντουαρτ γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε μέσα στα μάτια γελώντας
«όχι νομίζω ότι είναι η πιο κατάλληλη για ένα πεισματάρικο πλάσμα σαν και εσένα και το ξέρεις ότι έχει δίκιο, σε παρακαλώ δώστης μια ευκαιρία και αν μετά απο ένα μήνα έχεις την ίδια άποψη τότε θα το ξανασυζητήσουμε, εντάξει???»
«ουφφφ ποτέ δεν γίνεται αυτό που θέλω εγώ»
«λάθος επειδή πάντα γίνεται αυτό που θες εσύ ποτέ δεν θα καταφέρουμε να βρούμε μια κοπέλα να σε ικανοποιήσει, γι αυτό άσε με μια φορά να πάρω εγώ αυτήν την απόφαση για σένα» της μίλαγε πάντα κοιτώντας την στα μάτια και ήταν τόσο στοργικός και σοβαρός μαζί της, αλλά η μικρή όπως ήταν λογικό ήταν ήδη κακομαθημένη και θα χρειαζόταν πολύ δουλειά για να μπορέσει να το αφήσει πίσω της αυτό.
«καλά καλά αλλά να το ξέρεις ότι το κάνω μόνο για σένα»
«τότε θα σου είμαι υπόχρεος για μια ζωή...............της είπε και της έδωσε ένα φιλί γελώντας .......... οπότε Μπέλα πότε θα μπορέσεις να έρθεις κοντά μας?»
«κοντά σας?»
«δεν σας είπαν απο το γραφείο ότι θα μένετε μαζί μας?»
«όχι δεν μου είπαν κάτι τέτοιο»
«θα είναι πρόβλημα για σένα?»
«δεν ξέρω, η σχολή είναι αρκετά μακριά και»
«αν είναι η μεταφορά το πρόβλημα θα σε πηγαίνει ο οδηγός με το αμάξι μας, σε παρακαλώ μην αρνηθείς, πιστεύω ότι θα τα πάτε πολύ καλά»
«και εγώ το πιστεύω κυριε Κάλεν»
«οπότε??»
«μπορείτε να μου δώσετε δύο μέρες?»
«φυσικά»
«σας ευχαριστώ»
«δεν κάνει τίποτα, οπότε θα τα πούμε σε δύο μέρες»
«ναι, Νες?»
«τι θες?»
«θα μου δείξεις το δωμάτιο σου?»
«θα το δεις σε δυο μέρες»
«αν δεν το δω τώρα όμως δεν θα ξέρω τι του λείπει για να το φέρω όταν θα έρθω» με κοίταξε στα μάτια με απορία, νομίζοντας ότι αυτό που εννοώ είναι ίσως κάποιο παιχνίδι που δεν έχει ακόμα. Αν είναι δυνατών αυτό.
«τότε έλα» είπε και κοίταξε τον πατέρα της για να την αφήσει κάτω
«εγώ θα είμαι στο γραφείο μου για την επόμενη ώρα, θα ήθελα να σε δω πριν φύγεις» μου είπε και του ενευσα. Την άφησε κάτω και πήγε προς την πόρτα, μας κοίταξε μια φορά, έκλεισε την πόρτα και έφυγε.
«γεια σου είμαι η Μπεατρης» είπε η κοπέλα που ήταν τόση ώρα μαζί μας και μας κοίταζε διακριτικά πιο πίσω
«γεια σου Μπεατρής είμαι η Μπέλα, εσύ της κάνεις παρέα?»
«ναι αλλά δεν είναι αυτή η δουλειά μου, πολύ χαίρομαι που θα έρθεις κοντά μας»
«θα σου δείξω το δωμάτιο μου ή θα πιάσεις τώρα κουβέντες με το υπόλοιπο υπηρετικό προσωπικό?» είπε θυμωμένα η Νες, ενώ η Μπεατρης κούνησε δυσαρεστημένα το κεφάλι της πιάνοντας το μέτωπο της.
«ναι φυσικά και θα μου το δείξεις, αλλά Νες μου δεν είναι σωστό να διακόπτεις έτσι τους μεγάλους όταν μιλάνε, εντάξει?»
«δωμάτιο μου είναι ότι θέλω κάνω αν δεν σου αρέσει σήκω φύγε»
«Νες μου, είσαι τόσο γλυκό κοριτσάκι, γιατί κάνεις τα πάντα για να αποδείξεις το αντίθετο?»
«και τι ξέρεις εσύ»
«δεν ξέρω τίποτα εγώ, αλλά ελπίζω να μου τα δείξεις εσύ»
«το δωμάτιο μου εννοείς?»
«όχι Νες μου το πια πραγματικά κρύβετε πίσω απο αυτό το δωμάτιο» δεν της άρεσε αυτό
«τέλος πάντων αυτό είναι το δωμάτιο μου δες το και κάνε ότι θες» δεν μπορούσα να μην γελάσω σε αυτό, ήταν πραγματικά πανέξυπνη.
«σε ευχαριστώ που μου δίνεις την άδεια να το κάνω» της είπα και της έκλεισα το μάτι.
«αυτό ήταν όλο?»
«τι άλλο ήθελες δηλαδή?»
«δεν θα μου ζητήσεις να σου δείξω τα παιχνίδια μου?»
«ξέρω πολύ καλά ότι δεν λείπει τίποτα απο την συλλογή σου οπότε δεν χρειάζεσαι κάτι άλλο απο αυτά»
«τότε φύγε, δεν θέλω τίποτα άλλο απο σένα»
«εντάξει θα φύγω και θα γυρίσω σε δύο μέρες»
«όπως θες» είπε και έφυγε να πάει στο τραπεζάκι της να συνεχίσει την ζωγραφιά της.
Δεν έφυγα πήγα κοντά της απο περιέργεια να δω τι ζωγράφιζε, τα χρώματα ήταν πολύ έντονα και παντού είχε γραμμές που της είχε φτιάξει με νεύρο απο την μία μεριά της κόλας ως την άλλη.
«ωραία χρώματα, τι ζωγραφίζεις?»
«να μην σε νοιάζει»
«σε ποιον θα την χαρίσεις?»
«στην μαμά μου» δεν ήθελε πολύ για να καταλάβεις ποιο είναι το πρόβλημα
«μην ξεχάσεις να βάλεις την υπογραφή σου»
«γιατί?»
«όλοι οι μεγάλοι καλλιτέχνες πάντα βάζουν την υπογραφή τους στα έργα τους»
«εγώ δεν είμαι μεγάλος καλλιτέχνης, απλές μουτζούρες κάνω»
«και εκφράζεις όλα σου τα συναισθήματα όπως ακριβός κάνουν και αυτοί, οπότε γιατί πιστεύεις ότι εκείνοι έχουν κάτι παραπάνω από εσένα?»
«δεν ξέρω»
«θα σε δω σε δύο μέρες, εντάξει?»
«θα ξανάρθεις δηλαδή?»
«αν το θες» το σκέφτηκε για μια στιγμή
«εντάξει, αλλά θα κάνεις αυτό που θέλω εγώ»
«θα κάνω αυτό που πρέπει να κάνω»
«άρα αυτό που θέλω εγώ»
«τώρα μπορώ να σε κάνω μια αγκαλιά?»
«όχι είπαμε δεν θα με αγγίζεις»
«εντάξει τότε................είπα και σηκώθηκα για να πάω προς την πόρτα .......... τα λέμε Μπεατρης χάρηκα για την γνωριμία»
«γεια σου Μπέλα και εγώ το ίδιο»
«Νες δεν θα με χαιρετήσεις?»
«γεια»
«γεια σου και ελπίζω να περάσεις καλά»
«πάντα περνάω καλά»
«πολύ χαίρομαι γι αυτό» είπα και έφυγα
Κατέβηκα στο γραφείο του πολύ διστακτικά. Χτύπησα την πόρτα και μπήκα μέσα
«ζητήσατε να με δείτε πριν φύγω?» του είπα καθώς μπήκα μέσα
«ναι κάθισε σε παρακαλώ»
«ευχαριστώ» είπα και κάθισα στην καρέκλα που ήταν απέντι του
«πως σου φάνηκε η μικρή?»
«να σας πω την αλήθεια κύριε Κάλεν δεν νομίζω ότι σας κάνω»
«ναι φυσικά είδες τα σκούρα και τώρα κάνεις πίσω»
«όχι με παρεξηγήσατε, δεν ανησυχώ για μένα άλλα για την μικρή σας»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω τι εννοείς»
«κοιτάξτε κύριε Κάλεν δεν είμαι από τους ανθρώπους που υποστηρίζουν και ενθαρρύνουν τα κακομαθημένα παιδιά και αν θέλετε να μείνω τότε θέλω να είμαι ξεκάθαρη μαζί σας»
«μα ακριβός αυτό κατάλαβα και εγώ, γι αυτό και πιστεύω ότι είσαι η καλύτερη γι αυτήν την θέση»
«δεν σας ενοχλεί το γεγονός ότι δεν θα της κάνω τα χατίρια?»
«αν της τα έκανες τότε δεν θα μου έκανες»
«υπάρχει και το θέμα της σχολής»
«πιστεύεις ότι δεν θα μπορείς να αντεπεξέλθεις?»
«όχι δεν είναι αυτό, απλά θα πρέπει καθημερινά να λείπω 6-12»
«κανένα πρόβλημα η Μπεατρης θα σε αντικαταστήσει για εκείνες τις ώρες, αλώστε το βράδυ την βάζω πάντα εγώ για ύπνο εκτός απο τις μέρες που κάποιο έκτακτο χειρουργείο με αναγκάζει να είμαι μακριά της»
«την αγαπάτε πολύ»
«είναι όλη μου η ζωή»
«πολύ χαίρομαι γι αυτό και εκείνη όμως σας αγαπάει με όλη της την καρδιά»
«ότι δίνεις παίρνεις σε αυτήν την ζωή Μπέλα»
«ναι συμφωνώ απόλυτα»
«μου κάνει όμως εντύπωση»
«ποιο πράγμα?»
«αφού δεν έχεις εμπειρία σε αντίστοιχη θέση πως ξέρεις τόσα πολλά για τα παιδιά»
«το ότι δεν έχω δουλέψει σε αντίστοιχη θέση δεν σημαίνει ότι θα είναι το πρώτο παιδί που θα κοιτάξω»
«δεν καταλαβαίνω»
«η αδελφή μου παντρεύτηκε μικρή και αναγκαζόταν να λείπει πολλές ώρες στα χωράφια με τον άντρα της και έτσι κράταγα εγώ τα μικρά της»
«χωράφια?»
«ναι κατάγομαι από ένα μικρό αγροτικό χωρίο της Ελλάδας»
«και πως κατάφερες και τους ξέφυγες» είπε γελώντας
«όχι με μεγάλη ευκολία και με καθόλου υποστήριξη απο μέρους της οικογένειας μου, γι αυτό και έχω ανάγκη τόσο πολύ αυτήν την δουλειά, αλλιώς θα πρέπει να παρατήσω την σχολή και να γυρίσω πίσω σε εκείνους»
«τότε προσπάθησε με νύχια και με δόντια να την κρατήσεις, γιατί πιστεύω ότι το πάθος σου γι αυτό που έχεις επιλέξει θα σε κάνει πάρα πολύ καλή και θα ήθελα πάρα πολύ να σε δω μπροστά απο ένα χειρουργικό τραπέζι να παλεύεις να σώσεις μια τόσο τρυφερή ζωή»
«θα βάλω τα δυνατά μου»
«είμαι σίγουρος γι αυτό»
«τότε θα σας δω σε δύο μέρες»
«θα σε περιμένουμε»
«κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«η κυρία Κάλεν?»
«είναι για ψώνια, δεν θα γυρίσει πριν το μεσημέρι οπότε μάλλον θα την γνωρίσεις όταν ξανάρθεις»
«εντάξει, σε δύο μέρες τότε» είπα και του έδωσα το χέρι μου
«σε δύο μέρες» επανέλαβε με ένα χαμόγελο και μου έδωσε και το δικό του.
*_*_*_*_*_*_*
Τις επόμενες δύο μέρες ξεκαθάρισα τις εκκρεμότητες μου και σήμερα με την βαλίτσα μου στο χέρι, πήγα να εγκατασταθώ στο σπίτι τους.
Είχα μεγάλη αγωνία για το τι με περιμένει αλλά δεν θα έκανα πίσω, ήξερα πολύ καλά πως να αντιμετωπίζω δύσκολες καταστάσεις και δεν θα τα παρατούσα τώρα.
Όταν με οδήγησαν στο δωμάτιο μου έπαθα πλάκα. Ήταν τόσο ζεστό και ήσυχο, στο γραφείο μου είχαν βάλει και ένα λάπτοπ για να μπορώ να κάνω τις εργασίες μου, όπως μου είχε πει η Λεανα, η μεγάλη κυρία που είχα δει την πρώτη φορά, η οποία από ότι μου είπε μετά, ήταν η νταντά του κύριου Καλεν και τώρα η οικονόμος του. Βασικά εκείνη επιτηρούσες όλο το προσωπικό του σπιτιού και έχει αποκλειστικά την επίβλεψη του φαγητού, τις περισσότερες φορές το μαγείρευε η ίδια.
Με άφησε να τακτοποιηθώ και μόλις έβαλα τα ρούχα μου στην ντουλάπα πήγα να δω την μικρή Νες.
«καλημέρα» είπα με ένα ζεστό χαμόγελο μόλις μπήκα στο δωμάτιο της.
Γύρισε με κοίταξε και όταν είδε ότι δεν κράταγα τίποτα στα χέρια μου τότε ξαναγύρισε το πρόσωπο της στην ζωγραφιά της, χωρίς να μου μιλήσει.
«Μπεατρής σε ευχαριστώ που την κράτησες μέχρι να έρθω, δεν θα σε χρειαστούμε κάτι άλλο»
«εντάξει ότι χρειαστείτε φωνάξτε με»
«σε ευχαριστώ ............ της είπα και την είδα να φεύγει με ανακούφιση ........ Μπεατρής θέλω μόνο να μου γράψεις το πρόγραμμα της για να ξέρω τις ώρες των φαγητών και των μαθημάτων της»
«ναι φυσικά, θα σου το έχω έτοιμο το μεσημέρι, σε λίγο θα σας φέρω το πρωινό σας»
«θα προτιμούσα να φάει στην τραπεζαρία»
«η κυρία προτιμάει να τρώει εδώ»
«κατάλαβα, σέρβιρε το στην τραπεζαρία και θα κατέβουμε και εμείς»
«όπως προτιμάς» είπε και έφυγε
«λοιπόν Νες έχεις πολύ ώρα που ξύπνησες?»
«όχι πριν λίγο»
«και πως κοιμήθηκες?» κούνησε αδιάφορα τους ώμους της
«ξέρεις η μαμά μου δεν θα σε αφήσει να φας μαζί μας»
«δεν με πειράζει αυτό, μου αρκεί να φας εσύ σωστά»
«χαχαχα αν νομίζεις ότι θα σε αφήσει έτσι εύκολα να κάνεις αυτό που θες εσύ είσαι γελασμένη»
«θα το δούμε αυτό τώρα τι θα έλεγες να σε ντύσω?»
«χωρίς να με ακουμπάς»
«τότε θα βγάλω τα ρούχα στο κρεβάτι και θα σε αφήσω να ντυθείς μόνη σου, αλώστε δεν καταλαβαίνω πως μια τόσο μεγάλη κοπέλα σαν και εσένα επιτρέπει ακόμα να την ντύνουν σαν να είναι μωρό» με κοίταξε με άγριο ύφος
«δεν είμαι μωρό και με ντύνουν γιατί αυτό είναι το σωστό για μια πριγκίπισσα σαν εμένα»
«και σου αρέσει να σου καθορίζουν τι να φοράς και τι όχι?»
«όχι»
«τότε τι θα έλεγες να πάμε μαζί στην ντουλάπα και να διαλέξεις εσύ ότι θέλεις να φορέσεις σήμερα?»
«όχου βαριέμαι»
«θες να το κάνω εγώ για σένα?»
«ναι» είπε και μου γύρισε την πλάτη της
Πήγα στην τεράστια ντουλάπα της και την άνοιξα, ήταν σαν έμπαινες σε ένα μεγάλο κατάστημα ρούχων, που είχε ότι μπορείς να φανταστείς, χωρίς να χάνω χρόνο διάλεξα ένα φορεματάκι που θα την έκανε να μοιάζει μικρότερη απο την ηλικίας της, το έβαλα πάνω στο κρεβάτι και την κάλεσα για να έρθει κοντά μου για να την ντύσω.
Όταν το είδε γούρλωσε τα μάτια και με κοίταξε με άγριο ύφος, αλλά δεν είπε τίποτα γιατί ήξερε ότι ήταν δική της επιλογή αυτό. Άρχισα να την ξεντύνω ακουμπώντας την επίτηδες που και που.
«εεε είπα να μην με ακουμπάς» αντέδρασε εκείνη
«δεν μπορώ να σε αλλάξω χωρίς να σε ακουμπήσω, αν δεν θες να σε ακουμπάω, πάρε το φόρεμα και φόρεσε το μόνη σου» της είπα απαλά χωρίς να της θυμώσω.
«καλά τότε σε αφήνω να με ακουμπήσεις μόνο όμως για να με ντύσεις μην πάρεις παραπάνω θάρρος»
«σου δίνω τον λόγο μου» είπα γελώντας σηκώνοντας ψιλά το χέρι μου
Όταν ήταν έτοιμη κατεβήκαμε στην τραπεζαρία που εκείνη την ώρα έπαιρναν το πρωινό τους ο κύριος και η κυρία Κάλεν. Μόλις μπήκε μέσα η μικρή έτρεξε κατευθείαν στην αγκαλιά του και εκείνος αμέσως την κράτησε σφιχτά απάνω του.
«καλημέρα σας» είπα από την πόρτα
«καλημέρα Μπέλα έλα κάτσε μαζί μας» είπε ο κύριος Καλεν και τότε η γυναίκα του γύρισε και τον κοίταξε με μίσος στα μάτια, δεν φάνηκε να ενοχλήτε, σηκώθηκε και έβαλε την μικρή δίπλα του και ξαναέκατσε στην καρέκλα του περιμένοντας την αντίδραση μου. Εγώ πήγα κοντά στην γυναίκα του και της έδωσα το χέρι μου.
«είμαι η Μπέλα Σουαν κυρία»
«ναι λες και δεν το ήξερα ήδη............. είπε με αηδία στην φωνή της .............. κάτσε αλλά μην νομίζεις ότι αυτή είναι η θέση σου, δεν επιτρέπω ποτέ στο προσωπικό να κάθετε μαζί μας»
«Τανια» πετάχτηκε ο κύριος Έντουαρτ αλλά δεν τον άφησα να συνεχίσει
«φυσικά κυρία καταλαβαίνω και πραγματικά δεν ήθελα να σας φέρω σε δύσκολη θέση, ήθελα να μόνο η Νες να φάει με τους γονείς της, δεν είχα σκοπό να κάτσω να φάω μαζί σας»
«δηλαδή θα την παρατήσεις εδώ για να την νταντέψουμε εμείς? Ξεχνάς ποια είναι η δουλειά σου?»
«συγνώμη αλλά νόμιζα ότι έτρωγε μόνη της, είναι 6 χρονών πια»
«άκου να σου πω» πετάχτηκε εκείνη και ο κύριος Έντουαρτ την άρπαξε από το χέρι
«αρκετά, Μπέλα κάτσε με την μικρή θα πω να σου σερβίρουν και σε σένα το πρωινό σου εδώ, Τάνια θα μιλήσουμε μετά ιδιαίτερος, όχι μπροστά στο παιδί»
Εκείνη τον κοίταξε για άλλη μια φορά με μίσος στα μάτια άλλα υποχώρησε και έκατσε πάλι στην θέση της. Έκανα τον γύρο και έκατσα δίπλα στην μικρή που με κοίταγε με έκπληξη στα μάτια αλλά δεν μίλησε.
Όταν φάγαμε ανέβηκε στο δωμάτιο της και ο κύριος Κάλεν με κάλεσε στο γραφείο του για να μου μιλήσει.
«Μπέλα θα σε παρακαλέσω να μην επαναληφθεί αυτό»
«με συγχωρήτε κύριες Κάλεν αν σας έφερα σε δύσκολη θέση άλλα εγώ έχω μεγαλώσει με άλλα ήθη, έθιμα και αρχές»
«αυτό δεν σε σου επιτρέπει να έχεις τέτοια συμπεριφορά απέναντι στα αφεντικά σου»
«φυσικά και όχι άλλα το πρώτο πράγμα που μας μαθαίνουν στην ζωή μας είναι ότι η οικογενειακή συγκέντρωση για φαγητό είναι το πιο σημαντικό κομμάτι της ημέρας μας και πάντα πρέπει να το σεβόμαστε, τώρα αν εσείς το βλέπετε σαν μια αγγαρεία είναι δικό σας πρόβλημα, η μικρή όμως έχει ανάγκη να νιώσει ότι την υπολογίζεται, γι αυτό και σκέφτηκα να την φέρω κάτω»
«δεν έχεις άδικο σε ότι λες, αλλά και πάλι δεν έχεις το δικαίωμα να επεμβαίνεις στα οικογενειακά μας πρότυπα»
«όπως θέλετε, εγώ σας το είπα από την αρχή ότι δεν σας κάνω εσείς επιμεινατε να με κρατήσετε, τώρα καλό είναι να φύγω»
«Μπέλα μια στιγμή ............. γύρισα και τον κοίταξα ............ συγνώμη έχεις δίκιο σε ότι λες αλλά η κατάσταση εδώ είναι λίγο περίεργη και απλά πιστεύω ότι θα τα βρεις σκούρα»
«σας το είπα και την προηγούμενη φορά, είμαι συνηθισμένη σε δύσκολες καταστάσεις και ξέρω πως να της χειρίζομαι, αλλά αν εσείς πιστεύεται ότι είμαι λάθος καλύτερα να φύγω τώρα πριν να είναι αργά και γίνουν τα πράγματα χειρότερα»
«όχι μην φύγεις και σου υπόσχομαι ότι θα έχεις την υποστήριξη μου, αρκεί να με ενημερώνεις απο πριν για τις προθέσεις σου για να μπορώ να είμαι προετοιμασμένος, εντάξει?»
«όπως νομίζεται» είπα και έκανα να φύγω
«μια στιγμή ήθελα να σε ρωτήσω και κάτι άλλο»
«παρακαλώ»
«είπες ότι είσαι απο Ελλάδα?»
«μάλιστα»
«το όνομα σου δεν είναι και τόσο Ελληνικό»
«ο πατέρας μου έχει Ιταλικές ρίζες, δυστυχώς έχει μόνο ρίζες όμως και τίποτα άλλο» είπα θλιμμένα και πάγωσα, τι μου ήρθε τώρα να το πω αυτό
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω»
«δεν χρειάζεται να καταλάβετε κάτι, είμαι εδώ για την Νες και όχι για να εξηγώ την οικογενειακή μου κατάσταση»
«έχεις δίκιο δεν θα σε πιέσω άλλο, μπορείς να πηγαίνεις»
«σας ευχαριστώ» είπα και έφυγα
Όλη η υπόλοιπη μέρα κύλισε καλά, η μικρή φυσικά ήταν πολύ αντιδραστική και ζόρικη αλλά δεν έλεγε και όχι στις προτάσεις που τις έκανα. Η κυρία Τάνια δεν εμφανίστηκε καθόλου και μου έκανε τρομερή εντύπωση που δεν την ένοιαζε καθόλου για την μικρή.
Το απόγευμα ετοιμάστηκα και πήγα στην σχολή για να παρακολουθήσω τα μαθήματα μου, την ώρα που γύρισα όμως μέσα από το δωμάτιο του κυρίου άκουγα ουρλιαχτά από τον ίδιο και πάγωσα. Καθόμουν έξω από την πόρτα του χωρίς να ξέρω τι να κάνω, άφησα την τσάντα μου στο πάτωμα και χτύπησα δειλά την πόρτα.
«κύριε Κάλεν είσαστε καλά?............. τον ρώτησα αλλά αντί για απάντηση, άκουγα τα βρισίδια και τα ουρλιαχτά που έριχνε, πήγα να φύγω άλλα κάτι μου έλεγε να προσπαθήσω άλλη μια φορά ............. κύριε Κάλεν είσαστε καλά? ............ πάλι τίποτα, χτύπησα και άνοιξα την πόρτα ήσυχα και τα έχασα. Κοιμόταν και έβλεπε εφιάλτη ενώ χτυπιόταν στο κρεβάτι ιδρωμένος. Από το ξέσπασμα του το σεντόνι είχε φύγει από πάνω του και ήταν ολόγυμνος. Γύρισα κατευθείαν από την άλλη μεριά σοκαρισμένη και πήγα να φύγω, όταν άκουσα όμως τα ουρλιαχτά του δεν μου πήγε η καρδιά να τον αφήσω έτσι να βασανίζεται. Πήρα μια βαθιά ανάσα, έτρεξα κοντά του, σήκωσα γρήγορα το σεντόνι να τον καλύψω και τον έπιασα από τους ώμους τραντάζοντας τον............ κύριε Κάλεν, κύριε Κάλεν ξυπνήστε, όνειρο είναι» είπα γρήγορα και δυνατά για να με ακούσει.
Άνοιξε τα μάτια του τρομοκρατημένος και μου άστραψε ένα χαστούκι που με έκανε να πέσω στο πάτωμα ουρλιάζοντας στον πόνο, φωνάζοντας με σκύλα. Γύρισα και τον κοίταξα με δάκρυα στα μάτια και σηκώθηκα και έφυγα χωρίς να πω τίποτα άλλο.
Πήγα στο δωμάτιο μου, κλείστηκα στο μπάνιο και προσπάθησα να ελέγξω το ξέσπασμα μου, είχα καταλάβει ότι δεν το έκανε επίτηδες, ήταν σίγουρα επηρεασμένος απο το όνειρο που έβλεπε και δεν πρέπει να συνειδητοποίησε τι γινόταν εκείνη την ώρα, ο πόνος όμως ήταν μεγάλος και τα δάκρυα μου δεν έλεγαν να σταματήσουν.
Γύρισα στην κρεβατοκάμαρα για να ξαπλώσω και τον βρήκα να κάθετε πάνω στο κρεβάτι περιμένοντας με.
«Μπέλα χίλια συγνώμη γι αυτό που σου έκανα, δεν κατάλαβα ότι ήσουν εσύ» είπε τρομερά μετανιωμένος χωρίς να με κοιτάει στα μάτια.
«όχι εμένα να με συγχωρήτε που εισέβαλα έτσι απροειδοποίητα στον προσωπικό σας χώρο, δεν θα ξαναεπαναληφθεί»
«πρέπει να σε τρόμαξα πάρα πολύ»
«δεν έχει σημασία, πείτε ότι δεν έγινε ποτέ, μπορείτε τώρα να με αφήσετε μόνη μου?»
«ναι φυσικά» είπε και έφυγε.
Την επόμενη μέρα, είχε φύγει πριν κατεβούμε για πρωινό και ένιωσα πολύ άσχημα, γιατί κατάλαβα ότι ένιωθε χάλια για όλα αυτά. Δεν τον είδα ούτε και την υπόλοιπη μέρα και ένιωσα ακόμα χειρότερα γιατί κατάλαβα ότι είχε αρχίσει να με αποφεύγει.
Το βράδυ γυρίζοντας στο σπίτι ακολούθησε πάλι το ίδιο σκηνικό, είχα μείνει έξω από την πόρτα του χωρίς να ξέρω τι να κάνω, σκέφτηκα να πάω να ξυπνήσω την κυρία Τάνια, αλλά λογικά εκείνη θα τα έκανε χειρότερα τα πράγματα. Πήρα μια ανάσα και πήγα στο δωμάτιο μου.
Καθόμουν στο κρεβάτι μου και τον άκουγα να συνεχίζει να φωνάζει, η καρδιά μου κόντευε να σπάσει, δεν ήθελα να επαναληφθεί το χθεσινό σκηνικό άλλα δεν μπορούσα να τον ακούω κιόλας να βασανίζεται έτσι. Σηκώθηκα αποφασιστικά και έκανα άλλη μια προσπάθεια, έτρεξα κοντά του τον σκέπασα και άρχισα να τον ταρακουνάω να ξυπνήσει.
«κύριε Κάλεν ξυπνήστε όνειρο είναι» άνοιξε τα μάτια του βίαια και πριν προλάβει πάλι να με χτυπήσει ακινητοποιήθηκε μόλις κατάλαβε πια είμαι
«Μπέλα?»
«ναι κύριε Κάλεν βλέπατε άσχημο όνειρο είσαστε καλά?» τον ρώτησα με πραγματική αγωνία
«ναι έτσι νομίζω ............. είπε και καθώς άφησε αργά την αναπνοή του έπεσε πάλι πίσω στα μαξιλάρια του γυρίζοντας το κεφάλι του απο την άλλη μεριά ......... σε ευχαριστώ»
«μην το συζητάτε δεν έκανα τίποτα, σας αφήνω να ηρεμήσετε» είπα και σηκώθηκα να φύγω
«Μπέλα?»
«μάλιστα?»
«δεν φοβήθηκες?»
«καληνύχτα κύριε Κάλεν» βγήκα από το δωμάτιο, έκλεισα την πόρτα και μόλις γύρισα να πάω στο δωμάτιο μου πάγωσα στην θέση μου
«μπα μπα μπα, δεν χάνουμε ευκαιρία βλέπω»
«κυρία Τάνια τι λέτε? Για ποια με περάσατε?»
«τότε τι δουλειά έχεις στο δωμάτιο του άντρα μου?»
«ούρλιαζε απο κάποιο όνειρο που έβλεπε και προσπάθησα να τον συνεφέρω»
«που τα πουλάς αυτά?»
«Τάνια αρκετά σου λέει την αλήθεια, πήγαινε στο δωμάτιο σου και μην παραλογίζεσαι»
«να μην παραλογίζομαι εεε»
«συγνώμη εσείς δεν ακούσατε τα ουρλιαχτά του?» είπα παραξενεμένη
«χα αν ήταν κάθε φορά που ουρλιάζει να τρέχω τότε οι μαύροι κύκλοι δεν θα φύγουν ποτέ από τα μάτια μου..............κούνησα το κεφάλι μου αηδιασμένη και σηκώθηκα να φύγω ........... δεν τελειώσαμε ακόμα και μην νομίζεις ότι θα το αφήσω έτσι αυτό»
«τότε καλύτερα να αποκτήσετε μαύρους κύκλους για να τον ηρεμήσετε εσείς την επόμενη φορά» της είπα και έκλεισα με δύναμη την πόρτα μου κλειδώνοντας την.
«πως τολμάςςς.................. την άκουσα να λέει έξω απο την πόρτα μου ............... αύριο κιόλας να τα μαζέψεις και να φύγεις»
«πολύ ευχαρίστως» της φώναξα και εγώ
Άκουγα απο έξω τον κύριο Έντουαρτ να της φωνάζει και να προσπαθεί να την λογικέψει, όμως η μικρή είχε ξυπνήσει άπο τις φωνές και είχε βγει στον διάδρομο για να δει τι συμβαίνει και μόλις άκουσε την μητέρα της να της λέει ότι με έδιωξε άρχισε να ξεσπά.
«οχιιιιιι δεν θα φύγειιιιι» φώναζε, δεν άντεξα και άνοιξα την πόρτα και πήγα κοντά της παίρνοντας την στην αγκαλιά μου
«σσσσς πάμε στο κρεβάτι σου .............. της είπα και την πήγα πάλι πίσω στο δωμάτιο της αφήνοντας τους πίσω μου να με κοιτάνε με απορία ............ έλα να σε σκεπάσω»
«Μπέλα μην φύγεις σε παρακαλώ, είσαι η μόνη που νοιάζεται για μένα εκτός απο τον μπαμπά μου, αλλά και εκείνος δεν είναι πολύ εδώ»
«αυτά είναι πράγματα για τους μεγάλους, κοιμήσου τώρα και θα δούμε τι θα κάνουμε εντάξει?»
«σε παρακαλώ μην με αφήνεις ............ είπε και έπεσε στην αγκαλιά μου ........... θέλω να κοιμηθείς μαζί μου»
«Νες μου είσαι μεγάλο παιδί για τέτοια, έλα να κοιμηθείς και θα τα πούμε το πρωί εντάξει?»
«σε παρακαλώ θέλω να κοιμηθείς μαζί μου» είπε κλαίγοντας, τραντάζοντας όλο της το κορμάκι
«εντάξει όμως αυτό δεν θα ξαναγίνει, σύμφωνοι?» κούνησε το κεφαλάκι της και με κοίταξε στα μάτια. Οι φωνές απο έξω δίνανε και παίρνανε οπότε δεν τόλμαγα να περάσω πάλι από μπροστά τους για να πάω στο δωμάτιο μου να αλλάξω, έτσι έβγαλα το παντελόνι και έμεινα με την μπλούζα μου, μπήκα κάτω απο τα σκεπάσματα και την πήρα στην αγκαλιά μου, ακόμα δεν είχε συνέλθει απο το σοκ της.
Μετά απο αρκετή ώρα και αφού είχαν ηρεμήσει οι φωνές απο έξω, η Νες κοιμήθηκε εξαντλημένη απο τα κλάματα της στην αγκαλιά μου. Της χάιδευα ήρεμα τα μαλλιά και της έδινα που και που φιλιά στη κορυφή του κεφαλιού της. Γνωριζόμασταν μόνο δύο μέρες άλλα είχε καταλάβει την συμπάθεια μου προς το πρόσωπο της και εκείνη παρόλο που δεν το παραδεχόταν με συμπαθούσε αλλά όλες αυτές οι καταστάσεις την είχαν κάνει σκληρό καρύδι.
Μετά απο λίγο άνοιξε την πόρτα και μπήκε μέσα στις μύτες, εγώ του έκανα νόημα να μην κάνει θόρυβο και εκείνος κούνησε το κεφάλι του και ήρθε κοντά μας.
«πως είναι?» με αγωνία ψιθυριστά
«ηρέμησε τώρα» απάντησα όσο πιο σιγανά μπορούσα για να μην την ταράξω
«αν θες μπορείς να πας να ξαπλώσεις θα κάτσω εγώ μαζί της»
«αν δεν σας πειράζει θα ήθελα να μείνω μαζί της, εκείνη μου το ζήτησε και δεν θέλω να την απογοητεύσω»
«φυσικά αν το θες και εσύ ........... είπε με κατανόηση και ευχαρίστηση που έμεινα κοντά της ........... θέλω να σου ζητήσω συγνώμη για ότι αναγκάστηκες να υποστείς πριν λίγο αλλά δεν θέλω αυτό να είναι λόγος να μας αφήσεις, σε ..... έχει μεγάλη ανάγκη ........ είπε διστακτικά και ένιωσα ότι ήθελε να πει κάτι παραπάνω απο αυτό ............. και δεν θέλω να σε χάσει τώρα που ένιωσε λίγη ασφάλεια»
«αν το θέλετε θα μείνω αλλά πρέπει να το θέλετε όλοι» είπα με νόημα
«μην σε νοιάζει γι αυτήν ήδη της το ξεκαθάρισα ότι στο θέμα του παιδιού θα αποφασίζω εγώ από εδώ και πέρα, σε παρακαλώ μην μας αφήσεις τώρα»
«δεν θα σας αφήσω αλλά καταλαβαίνετε ότι μου είναι δύσκολο να προσπαθώ να φτιάχνω τις ισορροπίες χωρίς υποστήριξη»
«μπορείς να επεμβαίνεις σε ότι νομίζεις ότι είναι το καλύτερο για εκείνη δεν θέλω να την ξαναδώ να πληγώνετε με αυτόν τον τρόπο»
«μην ανησυχήτε θα κάνω το καλύτερο για εκείνη σας το υπόσχομαι»
«σε ευχαριστώ» είπε μόνο και έσκυψε φίλησε την μικρή στο κεφάλι και έφυγε κλείνοντας απαλά την πόρτα κοιτώντας με στα μάτια
