Μόλις είδα την κλήση απο το νοσοκομείο ήμουν πολύ κοντά στο σπίτι αλλά σταμάτησα το αυτοκίνητο για να δω τι συμβαίνει, μόλις μου κατάλαβα άπο την περιγραφή που μου κάνανε ότι η Μπέλα ήταν στο νοσοκομείο με ακατάσχετη αιμορραγία και με ζητάει, έκανα επιτόπου στροφή και ανάβοντας τα αλάρμ έτρεξα σαν τον άνεμο για να βρεθώ κοντά της.
Μόλις μπήκα στην είσοδο πήγα κατευθείαν στα χειρουργεία και μόλις με ενημέρωσαν σε ποιο απο όλα ήταν πήγα ετοιμάστηκα και μπήκα μέσα. Αυτό που αντίκρισα με σόκαρε τόσο πολύ που με δυσκολία κατάφερα να βρω τον εαυτό μου για να καταφέρω να την σώσω.
Ήταν γυμνή πάνω στο χειρουργικό κρεβάτι και απο την μια ο Έμετ πάλευε να βρει με τον υπέρηχο την πηγή της αιμορραγίας, απο την άλλη οι χειρουργοί προσπαθούσαν να της ράψουν τις πληγές που αιμορραγούσαν, το σώμα της δε ήταν τόσο μπλαδιασμένο απο χτυπήματα που δεν καταλάβαινες οι μώλωπες που άρχιζαν και που τελειώνανε.
Όταν γύρισα την ματιά μου στον υπέρηχο πάγωσα περισσότερο, το μωρό που έβλεπα στην οθόνη ήταν πολύ ζωηρό αλλά απο την αιμορραγία ήταν σε απόσταση αναπνοής να χαθεί. Πήρα μια ανάσα και πριν αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί απο τα συναισθήματα μου έτρεξα κατευθείαν κοντά της. Ο Έμετ μου έδωσε την θέση του να συνεχίσω εγώ άλλα βλέποντας το ύφος μου δεν έφυγε απο κοντά μου και έτσι μαζί καταφέραμε να σταματήσουμε την αιμορραγία και να γλυτώσουμε και την ίδια άλλα και το μωρό απο τα χειρότερα.
Όταν το χειρουργείο τελείωσε τους άφησα για να πάω να στο γραφείο μου να μαζέψω τα κομμάτια μου πριν εκείνη συνέλθει. Η κατάσταση της ήταν μεν σταθερή άλλα πολύ επικίνδυνη και θα έπρεπε να την προετοιμάσω για την συνέχεια αλλά για πρώτη φορά στην ζωή μου δεν είχα ιδέα πως να το κάνω αυτό.
Μόλις μπήκα στην αίθουσα ανάρρωσης έπαθα σοκ. Ο πατέρας της ήταν απο πάνω της, να την ταρακουνάει και να της μιλάει δυνατά και άγρια, η μητέρα της να προσπαθεί να τον σταματήσει και η Μπέλα σοκαρισμένη να κλαίει άφωνη κοιτώντας τον στα μάτια προσπαθώντας να του ξεφύγει.
Δεν πρόλαβα να σκεφτώ εκείνη την στιγμή, έτρεξα κοντά του και τον απομάκρυνα απο εκείνη φωνάζοντας ταυτόχρονα την Άλις να έρθει να με βοηθήσει. Η Μπέλα ακόμα σοκαρισμένη απο όλα αυτά άρχισε να παλεύει και να φωνάζει στην γλώσσα της κάτι που δεν μπορούσα να καταλάβω.
«Άλις ποιος τους επέτρεψε να μπουν εδώ?» της είπα άγρια πηγαίνοντας κοντά της προσπαθώντας να την σταματήσω απο το ξέσπασμα της
«δεν ξέρω εγώ έλειψα μόνο για δυο λεπτά για να πάρω τον φάκελο της»
«πες στον σεκιούριτι να τους πετάξει έξω και να μην ξαναπατήσουν το πόδι τους εδώ αν δεν το επιτρέψω εγώ» φώναζα, ενώ η Μπέλα ακόμα χτυπιόταν στην αγκαλιά μου και άρχισα να φοβάμαι ότι αν συνέχιζε έτσι τότε θα της σπάγανεν τα ράμματα.......... Μπέλα σε παρακαλώ σύνελθε και ηρέμησε μόνο κακό κάνεις έτσι στον εαυτό σου και στο μωρό......... μόλις άκουσε την λέξη μωρό αυτομάτως σταμάτησε και με κοίταξε με πόνο στα μάτια ........ ηρέμησε καρδιά μου ............ της είπα πιο ήρεμα και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε απελπισμένη .......... Άλις ακόμα εδώ είναι αυτοί?...... όλη αυτήν την ώρα η Άλις προσπαθούσε να τους πείσει να βγουν έξω αλλά εκείνη δεν της δίνανε σημασία. Η μητέρα της Μπέλας προσπαθούσε να τον τραβήξει έξω χωρίς επιτυχία μαζί με την Άλις και μόλις ο πατέρας της είπε κάτι πάλι στην γλώσσα τους η Μπέλα άρχισε πάλι να παλεύει να φύγει ............... Άλις άστον και έλα εδώ πρέπει να την ακινητοποιήσουμε άρχισε να αιμορραγεί ......... είπα καθώς είδα το σεντόνι που την κάλυπτε να ποτίζει απο το αίμα της, η Άλις αφού έδωσε εντολή στην νοσοκόμα που ήταν έξω να φωνάξει έναν σεκιούριτι και να έρθει να μας βοηθήσει ήρθε δίπλα μου και την κράτησε απο τα χέρια προσπαθώντας μιλώντας της να την ηρεμήσει μάταια, εγώ αμέσως πήγα και της έπιασα τα πόδια για να σταματήσει να παλεύει ......... Μπέλα ηρέμησε σε παρακαλώ και άσε με να ελέγξω απο που προέρχεται η αιμορραγία ............. της είπα απότομα και με κοίταξε στα μάτια έντρομη, σταμάτησε να παλεύει άλλα δεν χαλάρωνε και αυτό με φόβιζε ότι θα κάνει τα πράγματα χειρότερα ................. Μπέλα κοίτα με στα μάτια και πάρε αναπνοές πρέπει να χαλαρώσει και να με αφήσεις να δω απο που προέρχεται η αιμορραγία ........ κοίταζε μια εκείνους και μια εμένα τρομερά σοκαρισμένη κουνόντας το κεφάλι της με δάκρυα στα μάτια ........... σε παρακαλώ κάντο για μένα» της είπα πιο ήρεμα και σταμάτησε την ματιά της σε μένα με πόνο, πήρε μια βαθιά αναπνοή και έγειρε πίσω στα μαξιλάρια χαλαρώνοντας την στάση του σώματος της.
«Άλις πήγαινε λίγο πιο δίπλα για να τους βλέπω, δεν ξέρουν αγγλικά και δεν έχουν καταλάβει λέξη απο όσα τους λέτε»
«είσαι σίγουρη γλυκιά μου?» την ρώτησε η Άλις στοργικά
«πρέπει να το κάνω εγώ ............ της είπε με πόνο και πήρε μια βαθιά ανάσα κλείνοντας τα μάτια, τα άνοιξε και τους κοίταξε μέσα στα μάτια λέγοντας τους πάλι κάτι στην γλώσσα της, για μια στιγμή ο πατέρας της άρχισε πάλι να φωνάζει, πήρε άλλη μια βαθιά αναπνοή κλείνοντας και πάλι τα μάτια της και όταν τα άνοιξε του φώναξε δυνατά και τον ακινητοποίησε, εκείνος της είπε πάλι κάτι άγρια άλλα έφυγε παίρνοντας μαζί του και την μητέρα της, τότε γύρισε σε μένα και είπε ξεψυχισμένα ............. κάνε ότι μπορείς για να το σώσεις» και έκλεισε τα μάτια της για να ελέγξει τον πόνο που ένιωθε. Άρχισα να ελέγχω την αιμορραγία και κατάλαβα ότι είχαν σπάσει τα ράμματα
«Άλις πήγαινε να δώσεις εντολή για να ετοιμάσουν το χειρουργείο, έχουν σπάσει τα ράμματα ........ της είπα και εξαφανίστηκε, έβγαλα τα γάντια και πήγα κοντά της, μου έδωσε το χέρι της τρομερά αδύναμα και με κοίταξε με πόνο στα μάτια ......... θα προσπαθήσω καρδιά μου» της είπα και της έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο για να της δώσω κουράγιο.
Τα πράγματα ήταν πολύ άσχημα άλλα το μικρό πάλευε μαζί με εκείνη και είχα μια ελπίδα ότι αυτό θα του έδινε μια ευκαιρία να τα καταφέρει και ας ήταν τα στατιστικά βιωσιμότητας εναντίον μας. Μόλις την μετάφεραν και πάλι στην αίθουσα ανάρρωσης πήγα δίπλα της τρομερά εξαντλημένος και την περίμενα να ξυπνήσει απο την νάρκωση.
«Έντουαρτ?» άκουσα την αδύναμη φωνή της να με καλεί και σηκώθηκα να πάω κοντά της
«σσσς μην μιλάς, δώσε στον εαυτό σου το χρόνο που χρειάζεται για να συνέλθει»
«το μωρό?»
«είναι καλά αλλά θέλει την μαμά του ήρεμη για να είναι καλύτερα» της είπα για να της δώσω κουράγιο, δεν ήταν ακόμα ώρα να της πω την αλήθεια. Ένευσε και έκλεισε πάλι τα μάτια προσπαθώντας να κρατήσει την αναπνοή της σταθερή.
Όταν την μετέφεραν στο δωμάτιο της τους άφησα να την ετοιμάσουν και πήγα να αλλάξω για να πάω πάλι κοντά της. Όταν μπήκα στο δωμάτιο ήταν μόνη της κοιτώντας την οθόνη που μέτραγε τους παλμούς του μωρού. Μόλις με κατάλαβε γύρισε την ματιά της σε μένα.
«πως είσαι?» την ρώτησα με αγωνία
«δεν είμαι σίγουρη» είπε κοιτάζοντας με στα μάτια
«γιατί δεν μου είπες ότι είχες τόσο μεγάλη καθυστέρηση?» της είπα απαλά χαϊδεύοντας της τα μαλλιά
«δεν πίστευα ότι ήμουν έγκυος» είπε και άρχισε να δακρύζει
«Μπέλα είσαι δυόμιση μηνών έγκυος πως μπορεί να μην το κατάλαβες?»
«ξέρεις ότι ποτέ δεν είχα σταθερό κύκλο, η περίοδος μου ερχόταν όποτε το θυμόταν και δεν είναι η πρώτη φορά που είχα τόσο μεγάλη καθυστέρηση έτσι νόμιζα ότι ήταν αυτό» είπε με κόπο μέσα απο τους λυγμούς της
«σσσσς με το να κλαις δεν αλλάζει τίποτα, προσπάθησε να είσαι ήρεμη σε παρακαλώ»
«είναι καλά? Πες μου την αλήθεια»
«είσαι σίγουρη ότι είσαι έτοιμη γι αυτό?» την ρώτησα χωρίς να μπορέσω να κρύψω την απόγνωση απο την ματιά μου
«Έντουαρτ τι συμβαίνει με ανησυχείς, σε παρακαλώ θέλω να μάθω»
«το μωρό είναι μια χαρά και μάλιστα πολύ δυνατό»
«αυτό δεν είναι καλό?»
«αυτό είναι πολύ καλό και μας δίνει πολλές ελπίδες για να προχωρήσει αλλά δεν είναι το μωρό το πρόβλημα Μπέλα»
«τότε τι?»
«πέφτοντας έκανε ρωγμή η μήτρα σου, μόλις βγει το μωρό θα μπορέσουμε να σου κάνουμε μια πλαστική και μετά απο 6 μήνες θα είσαι σαν να μην είχες πάθει τίποτα άλλα για την συγκεκριμένη εγκυμοσύνη, αυτή η ρωγμή είναι πολύ επικίνδυνη»
«δεν καταλαβαίνω»
«η ρωγμή αυτήν την στιγμή είναι στο 1,5 χιλιοστό αν ξεπεράσει το 2,7 τότε σε όποιο στάδιο και να βρίσκετε το μωρό θα πρέπει να το πάρω γιατί αλλιώς θα χάσεις και το μωρό αλλά και την μήτρα σου ταυτόχρονα»
«τι πρέπει να κάνω για να τα καταφέρω?»
«πρέπει να μείνεις ακίνητη για τους υπόλοιπους μήνες σε αυτό το κρεβάτι και ήρεμη, η οποιαδήποτε κίνηση ή το οποιοδήποτε άγχος μπορεί να το κάνει μεγαλύτερο» κοίταξε το ταβάνι και πήρε μια βαθιά αναπνοή και με κοίταξε πάλι στα μάτια
«πιστεύεις ότι θα τα καταφέρει?»
«το ποσοστό είναι πολύ μικρό αλλά έχει αποδείξει μέχρι στιγμής ότι είναι πολύ δυνατό»
«το ποσοστό?»
«βάση στατιστικών μπορώ να δώσω μόνο 30% να καταφέρουμε να φτάσουμε μέχρι τον 7ο για να μπορέσω να το πάρω χωρίς να έχω το άγχος κάποιου άλλου προβλήματος υγείας του»
«εσύ τι ποσοστό του δίνεις?»
«τι εννοείς?»
«είπες βάση στατιστικών, εσύ πιστεύεις ότι είναι τόσο?»
«δεν μπορώ να ξέρω Μπέλα, έχω αντιμετωπίσει καταστάσεις που εκεί που ήταν τελειωμένη υπόθεση, τελικά κατάφεραν να επιβιώσουν και μητέρα και παιδί και έχω αντιμετωπίσει και καταστάσεις που χωρίς πρόβλημα έχασαν το παιδί χωρίς αιτία. Δεν μπορώ να ξέρω στην δική σου περίπτωση τι μπορεί να ισχύει»
«δηλαδή είναι δική μου η απόφαση για την συνέχεια του?»
«ναι» της είπα κοιτώντας την στα μάτια παρακαλώντας την βουβά. Δεν είχα το δικαίωμα να της ζητήσω να αντέξει κάτι τέτοιο ενώ δεν μπορούσαμε να ξέρουμε τίποτα για την εξέλιξη του.
Ανα πάσα στιγμή μπορεί να χάσει το παιδί και να μην τα καταφέρει ούτε και η ίδια πως μπορούσα να της ζητήσω να κάνει τόσους μήνες υπομονή καθηλωμένη ακίνητη σε ένα κρεβάτι μόνο και μόνο για έτυχε από το πουθενά να μείνει έγκυος απο μένα. Δεν είχα πει τίποτα στην ίδια αλλά η γνώση ότι αυτό το παιδί ίσως να είναι το μοναδικό που θα μπορέσω να αποκτήσω ποτέ, με έκανε να τρελαίνομαι. Αν κάτι πήγαινε στραβά τότε στην καλύτερη περίπτωση θα έχανε την μήτρα της και μαζί με αυτήν και όλη της την ψυχολογική ισορροπία.
«μπορώ να το σκεφτώ?» είπε τότε διακόπτοντας τις σκέψεις μου
«φυσικά καρδιά μου όσο θέλεις» της είπα ήρεμα
«μόνο σε παρακαλώ μην τους αφήσετε να ξαναέρθουν δεν θα αντέξω να τους ξαναδώ στην κατάσταση που είμαι και σε παρακαλώ μην τους πεις ότι είναι δικό σου»
«μην σε απασχολεί αυτό τώρα, έχω δώσει εντολή να μην τους επιτραπεί η είσοδος τους στο νοσοκομείο»
«εντάξει ................ είπε και γύρισε πάλι την ματιά της στο ταβάνι ......... μπορείς να με αφήσεις σε παρακαλώ μόνη μου? σίγουρα θα είσαι κομμάτια, πήγαινε στο σπίτι να ξεκουραστείς»
«δεν σε αφήνω μόνη σου»
«σε παρακαλώ Έντουαρτ θέλω να μείνω μόνη μου για να σκεφτώ»
«είσαι σίγουρη? .......... κούνησε το κεφάλι της πνίγοντας τα δάκρυα της ........ εντάξει τότε, ότι χρειαστείς πες στο προσωπικό να με ειδοποιήσουν για να έρθω»
«εντάξει» είπε αλλά ακόμα δεν με κοίταζε
Πήρα μια βαθιά ανάσα και σηκώθηκα να την φιλήσω
«ότι χρειαστείς θα είμαι εδώ» της είπα καθώς την φίλαγα τρυφερά στο μέτωπο και έκλεισε τα μάτια τρομερά καταβεβλημένη χωρίς να πει τίποτα άλλο.
Πήγα στην πόρτα και κοντοστάθηκα γύρισα να την κοιτάξω αλλά εκείνη συνέχιζε να κοιτάει το ταβάνι χωρίς να γυρίσει την ματιά της αλλού.
Όλο τα βράδυ δεν μπορούσα να κοιμηθώ απο την αγωνία μου και τα ξημερώματα άρχισα να έχω πάλι τους γνωστούς εφιάλτες που με έκαναν ακόμα χειρότερα. Όταν ξύπνησα ντύθηκα και έφυγα χωρίς να κατέβω για πρωινό, μέσα σε όλα δεν θα άντεχα να αντικρίσω και την Τάνια να μου λέει για ότι βλακεία την απασχολούσε.
Όταν έφτασα στο νοσοκομείο πήγα κατευθείαν να την δω, φαινόταν να κοιμάται άλλα ήταν πολύ σφιγμένη και νευρική, έκατσα δίπλα της και πήρα το χέρι της στα δικά μου δίνοντας της ένα απαλό φιλί. Άνοιξε τα μάτια της τρομαγμένη και ένοιωσα πολύ άσχημα που την ξύπνησα.
«συγνώμη σε ξύπνησα?»
«όχι δεν πειράζει............είπε γλυκά ......... είχες πάλι εφιάλτες?»
«ναι» παραδέχτηκα
«έλα εδώ» είπε ανοίγοντας την αγκαλιά της για μένα και αμέσως πήγα κοντά της, την είχα τόσο ανάγκη, την αγαπούσα τόσο πολύ που πόναγα κάθε φορά που σκεφτόμουν το τι τραβάει και το τι θα πρέπει να κάνει αν τελικά αποφασίσει να κρατήσει αυτό το μωρό, που οι εφιάλτες μου αυτήν την στιγμή ήταν το λιγότερο που με απασχολούσαν.
«πως κοιμήθηκες?» την ρώτησα ακόμα στην αγκαλιά της
«Έντουαρτ πρέπει να μιλήσουμε» σήκωσα την ματιά μου στην δική της
«τι συμβαίνει καρδιά μου?» ρώτησα με αγωνία
«νομίζω ότι ήρθε ο καιρός να μου πεις τι τους προκαλεί» έφυγα απαλά απο την αγκαλιά της και έκατσα πάλι στην καρέκλα παίρνοντας το χέρι της στα δικά μου βάζοντας το στο μάγουλο μου για να την νιώθω.
«πιστεύεις ότι αυτή η στιγμή είναι η πιο κατάλληλη?» είπα θλιμμένα αποφεύγοντας την ματιά της
«νομίζω ότι αυτή η στιγμή είναι η πλέον κατάλληλη» επέμενε εκείνη σοβαρά
«δεν ξέρω Μπέλα»
«Έντουαρτ κοίτα με στα μάτια σε παρακαλώ ............. γύρισα την ματιά μου στην δική της .......... θέλω να μου πεις» πήρα μια βαθιά ανάσα και άρχισα
«η μητέρα μου πάνω κάτω ήταν σαν την Τάνια, αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να βλέπω όλες της γυναίκες φτηνές και εύκολες. Πάντα είχα άστατη ζωή και όταν έγινα γιατρός εξαιτίας αυτής της αντίληψης, ήμουν στο τσακ να καταστρέψω την καριέρα μου πριν καν αρχίσει. Ο πατέρας μου βλέποντας τα όλα αυτά προσπάθησε να βρει έναν τρόπο να με λογικέψει άλλα εγώ ήμουν ανένδοτος, μέχρι που πέθανε. Ο όρος της διαθήκης του για να πάρω την περιουσία που μου αναλογούσε ήταν να παντρευτώ και να κάνω παιδί, ήμουν τόσο ρηχός που αμέσως έκανα πρόταση στην Τάνια που γνωριζόμασταν μόνο μια βδομάδα και φυσικά εκείνη δέχτηκε. Προσπαθούσαμε για παιδί πολύ καιρό χωρίς αποτέλεσμα και έτσι αρχίσαμε τις εξετάσεις, εκείνη δεν είχε τίποτα άλλα τα δικά μου αποτελέσματα ήταν πολύ χάλια, όλα δείχνανε ότι χωρίς τεχνητή μέθοδο δεν μπορούσα να κάνω παιδιά. Στην αρχή δεν της είπα τίποτα, ήμουν πολύ χάλια ψυχολογικά και όταν πήρα την απόφαση να της το πω εκείνη μου ανακοίνωσε ότι ήταν έγκυος. Καταλαβαίνεις πως ένοιωσα αλλά και πάλι δεν της είπα τίποτα, όσο μου ήταν εκείνη πιστή άλλο τόσο της ήμουν και εγώ, οπότε σκέφτηκα ότι έτσι κι αλλιώς αυτό που θέλαμε το πετύχαμε και έτσι θα παίρναμε επιτέλους την κληρονομιά για να συνεχίσουμε την ζωή μας όπως την θέλαμε. Όταν όμως γεννήθηκε η Νες όλος μου ο κόσμος άλλαξε με έκανε να δω την μαγεία του να είσαι γονιός και αυτό έφτασε για να με συνεφέρει απο όλες μου τις ατασθαλίες όσο αφορούσε της ασθενής μου. Από τότε άρχισα να παίρνω πιο σοβαρά το επάγγελμα μου και πάλεψα πολύ σκληρά για να καθαρίσω το όνομα μου και να φτιάξω την καριέρα μου απο την αρχή. Ποτέ δεν με ένοιαζε ποιος ήταν ο πατέρας της, για μένα η Νες πάντα ήταν και θα είναι η κόρη μου και αυτό δεν θα αλλάξει ποτέ. Όμως η Τάνια πιο πονηρή όταν είδε ότι οι καταστάσεις είχαν αρχίσει να ζορίζονται και εγώ να κουράζομαι απο όλα αυτά, άρχισε να μου πετάει το πρόβλημα μου στα μούτρα με την απειλή ότι θα της πει όλη την αλήθεια και θα την κάνει να με μισήσει, παίρνοντας την απο κοντά μου. Δεν θα το άντεχα ποτέ αυτό και έτσι σιγά σιγά άρχισε όλη η πίεση και το άγχος να μου βγαίνει στα όνειρα μου» σήκωσε το χέρι της και το ακούμπησε στο μάγουλο μου χαϊδεύοντας το τρυφερά.
«οι γιατροί τι σε συμβούλευσαν να κάνεις?»
«η μόνη λύση γι αυτούς είναι να μιλήσω στην ίδια την Νες, αλλά δεν μπορώ να το κάνω Μπέλα φοβάμαι τόσο πολύ ότι θα την χάσω. Μπέλα η Νες είναι όλη μου η ζωή δεν θα αντέξω να μην την ξαναδώ»
«η Νες ξέρει τα πάντα» είπε απαλά και μου κόπηκαν τα πόδια
«τι?»
«η ίδια μου το είπε»
«δεν είναι αλήθεια Μπελα πες μου ότι δεν μιλάς σοβαρά»
«Έντουαρτ μην ταράζεσαι άσε με να σου μιλήσω ....... κούνησα το κεφάλι ..... την ημέρα που έγινε ο καβγάς για την διήμερη άδεια μου την θυμάσαι?»
«ναι?»
«εκείνη την ημέρα μου το είπε»
«μα πως δεν καταλαβαίνω»
«άκουσε την Τάνια να σε φωνάζει κάπως και ρώτησε την Μπεατρης τι σημαίνει και της είπε ότι αυτό που είχε ακούσει ισχύει για ανθρώπους που δεν μπορούν να κάνουν παιδιά και το κατάλαβε»
«δεν το πιστεύω» είπα απελπισμένα και έβαλα το κεφάλι μου πάνω στο κρεβάτι της κοιτώντας το κενό τρομερά πληγωμένος
«Έντουαρτ κοίταξε με ............. γύρισα και πάλι την ματιά μου σε εκείνη ............... όπως δεν σε νοιάζει εσένα ποιος είναι ο πατέρας της και την αγαπάς με όλη την δύναμη της καρδιά σου, έτσι και εκείνη, το συζητήσαμε και ξέρω πολύ καλά ότι η αγάπη της για σένα ξεπερνά τα όρια και δεν την νοιάζει πια αν είσαι ο πραγματικός της πατέρας ή όχι, για εκείνη πάντα θα είσαι ο μοναδικός πατέρας που έχει» μου είπε σοβαρά κοιτώντας με στα μάτια και ένιωσα μια ανακούφιση
«Μπέλα μου ............ είπα και την πήρα πάλι αγκαλιά .......... δεν μπορείς να φανταστείς τι ανακούφιση είναι αυτό για μένα»
«το ξέρω και γι αυτό και προσπαθούσα τόσο καιρό να σε κάνω να μιλήσεις αλλά όσο έβλεπα ότι το απέφευγες τόσο με πλήγωνε περισσότερο»
«συγνώμη καρδιά μου αλλά ένιωθα τόσο άσχημα για όλα αυτά που φοβόμουν ότι μόλις σου τα πω θα με σιχαθείς και θα φύγεις»
«γιατί να το κάνω αυτό? Έντουαρτ όλοι έχουμε παρελθόν, για μένα αυτά δεν έχουν σημασία, αυτό που έχει μόνο σημασία είναι το παρόν και το μέλλον»
«σου το υπόσχομαι, σου το ορκίζομαι απο τότε που σε γνώρισα για μένα δεν υπάρχει καμία άλλη γυναίκα στην ζωή μου»
«το ξέρω καρδιά μου δεν χρειάζεται να μου ορκίζεσαι τίποτα»
«πως?»
«είσαι συνέχεια δίπλα μου, δεν πας πουθενά αλλού εκτός απο το σπίτι και το νοσοκομείο, είσαι πάντα τόσο ευτυχισμένος όταν βρίσκεσαι κοντά μου, χρειάζομαι και άλλα στοιχεία για να το καταλάβω?»
«μάλλον όχι» είπα και έβαλα το κεφάλι μου πάλι να ακουμπήσει πάνω στο χέρι της κλείνοντας τα μάτια απο ανακούφιση
«Έντουαρτ?»
«μμμμμ»
«πιστεύεις ότι το παιδί είναι δικό σου?» την κοίταξα στα μάτια πολύ σοβαρά
«ποτέ δεν αμφέβαλα για σένα ούτε για μια στιγμή»
«πως μπορεί να έγινε αυτό?»
«δεν είμαι τελείως ανίκανος Μπέλα απλά οι πιθανότητες να κάνω παιδί με φυσιολογικό τρόπο ήταν πάντα μηδαμινές. Θες απο θαύμα, θες απο τύχη, οι υπερβολικές ορμόνες που έχεις στον οργανισμό σου συνετέλεσαν έτσι ώστε να δημιουργήσουν το σωστό περιβάλλων ώστε να γίνει αυτή η σύλληψη. Δεν είναι η πρώτη φορά που το συναντώ αυτό στην καριέρα μου και πίστεψε μπορεί να είναι σπάνιο άλλα όχι ακατόρθωτο»
«και αν αποφασίσω να.......»
«άκουσε με καλά, εμένα με νοιάζεις πάνω απο όλα εσύ, όταν πάρεις την απόφαση σου θέλω να σκεφτείς πρώτα εσένα και αν θα μπορέσεις να το αντέξεις όλο αυτό και μετά όλα τα άλλα, αν νιώθεις ότι είναι πολύ για σένα θα το σεβαστώ και θα σε στηρίξω με όποιον τρόπο μπορώ, δεν θέλω να πάρεις την απόφαση σου να το κρατήσεις μόνο και μόνο για μένα»
«δεν είμαι σίγουρη Έντουαρτ αν θα το αντέξω» είπε θλιμμένη έτοιμη να δακρύσει
«ότι και να αποφασίσεις θα είμαι δίπλα σου Μπέλα δεν θέλω να αισθάνεσαι άσχημα για μένα σε παρακαλώ» της είπα και την πήρα απαλά στην αγκαλιά μου
Μπέλα
Όλο μου το κορμί με πονούσε τόσο πολύ απο τα χτυπήματα και το πέσιμο που κάθε φορά που έπαιρνα αναπνοή ο πόνος με έκανε χίλια κομμάτια, όμως δεν ήταν μόνο αυτό που με απασχολούσε σε όλη αυτήν την κατάσταση, υπήρχαν τόσα άλλα θέματα που έπρεπε να σκεφτώ για το μέλλον και του μωρού και του δικού μου.
Ο Έντουαρτ ξέρω πολύ καλά ότι θα είναι δίπλα μου ότι και να αποφασίσω αλλά και σε ότι και να συμβεί στην απόφαση να το κρατήσω, αλλά απο την μια ήταν το νοσοκομείο που δεν υπήρχε περίπτωση να μπορέσω να το πληρώσω, όχι ότι θα με άφηνε ποτέ εκείνος άλλα δεν μπορούσα και να το δεχτώ να κάνει όλα τα έξοδα εκείνος για μένα. Απο την άλλη θα έπρεπε να είμαι πάντα μόνη μου με εκείνον να έρχεται και να φεύγει απο την ζωή μας όποτε του επιτρέπουν οι υποχρεώσεις της δουλειάς και της οικογένειας του. Αν η Τάνια δεν του έδινε διαζύγιο μέχρι τώρα χωρίς κάποιο σοβαρό λόγο, ήμουν σίγουρη ότι μόλις μάθει για μένα και το μωρό, θα του κάνει την ζωή ακόμα πιο δύσκολη και μαύρη προκειμένου να τον κρατήσει για πάντα κοντά της, ώστε να συνεχίσει να κάνει την ζωή που έχει ονειρευτεί.
Όμως τα προβλήματα δεν σταματούν εκεί, με το μωρό δεν θα καταφέρω ποτέ να πάρω το πτυχίο μου και θα αναγκάζομαι να ζω κάτω απο την προστασία του Έντουαρτ και αυτό δεν θα το άντεχα με τίποτα. Είχα μάθει να είμαι ανεξάρτητη άλλα με ένα παιδί και χωρίς καμιά βοήθεια πως θα μπορούσα να βρω μια δουλειά που θα μας προσφέρει έστω και τα λίγα που θα χρειαστούμε για να επιβιώσουμε.
Ακόμα και οι γονείς μου θα κάνουν τα πάντα προκειμένου να με πείσουν για να το ρίξω και να γυρίσω κοντά τους, όμως αυτό δεν θα το επιτρέψω, για μένα τώρα η ζωή μου και η οικογένεια μου είναι μόνο ο Έντουαρτ και δεν πρόκειται ποτέ να αφήσω κανέναν να μας το στερήσει.
Κάποια στιγμή εκεί που ήμουν χαμένη στις σκέψεις μου τον είδα με την άκρη του ματιού μου να σηκώνετε και να πηγαίνει στο μηχάνημα που μέτραγε τους χτύπους της καρδιά του μωρού, έκοψε το χαρτάκι που έβγαζε το ρύθμισε και αφού έγραψε κάτι στον πίνακα παρακολούθησης κοιτάζοντας την ώρα του, έφερε κοντά μου ένα μεγάλο μηχάνημα με οθόνη.
«θα σου κάνω υπέρηχο τώρα γιατί σε λίγο αρχίζει η βάρδια μου και θα πρέπει να παώ κάτω εντάξει? ............ είπε και με κοίταξε στα μάτια, κούνησα το κεφάλι μου και περίμενα να δω τι θα κάνει γεμάτη περιέργεια. Κατέβασε το σεντόνι και σήκωσε το ύφασμα της ρόμπας που μου είχαν φορέσει, έβγαλε την ζώνη που μου είχαν και έβαλε ένα τζελ που με πάγωσε και τινάχτηκα ............. συγνώμη έπρεπε να σε προειδοποιήσω ότι θα σε κρυώσει λίγο ............ είπε απολογητικά , τότε έβαλε κάτι πάνω στην κοιλιά μου και άρχισε να απλώνει το τζελ κοιτώντας την οθόνη, μετά χωρίς να με πιέζει πολύ το πήγαινε σιγά σιγά απο την μία άκρη ως την άλλη σταματώντας που και που και πατώντας κάτι στο μηχάνημα. Το ύφος του ήταν πολύ σοβαρό και επαγγελματικό αλλά τα μάτια του ήταν τόσο φωτεινά που ήθελα να βάλω τα κλάματα κοιτάζοντας τον ............... μπορείς να το δεις και εσύ» μου είπε γυρίζοντας την ματιά του σε μένα έχοντας καταλάβει ότι εγώ κοίταγα μόνο εκείνον
«να δω τι?» τον ρώτησα χωρίς να καταλαβαίνω
«το μωρό» είπε και με κοίταξε στα μάτια δείχνοντας την οθόνη
Μόλις κατάλαβα ότι με αυτό το μηχάνημα μπορούσε να δει το μωρό μου κόπηκε η ανάσα και έγειρα στο πλάι το κεφάλι μου για να ελέγξω την αναπνοή μου κουνόντας αρνητικά το κεφάλι μου, δεν ήθελα να το δω, όχι τουλάχιστον πριν πάρω την απόφαση μου. Το να το δω για μένα θα σήμαινε ότι το δέχομαι και αν κάτι πήγαινε στραβά μετά δεν θα μπορούσα ποτέ να ξεπεράσω την εικόνα του. Δεν είπε τίποτα, συνέχιζε να κάνει την δουλειά του και μόλις τελείωσε σκούπισε το τζελ με ένα χαρτί και βάζοντας πάλι την ζώνη που μου φόραγαν με σκέπασε και ήρθε κοντά μου
«θέλω να μείνω μόνη μου» του είπα δακρυσμένη
«εντάξει, θα είμαι κάτω ότι χρειαστείς πες στις κοπέλες να με φωνάξουν» ένευσα και έκλεισα τα μάτια μου άφησε ένα τρυφερό φιλί στα μαλλιά και έφυγε.
Γύρισα την ματιά μου πάλι στο ταβάνι προσπαθώντας πολύ σκληρά να κατευνάσω τον πόνο με την αναπνοή μου. Γιατί πρέπει να το ζήσουμε έτσι??? Έλεγα μέσα μου κλαίγοντας βουβά.
Μετά απο αρκετή ώρα ζήτησα να μου φωνάξουν την Άλις και εκείνη ήρθε κοντά μου πολύ γρήγορα. Με την Άλις δεν γνωριζόμασταν καθόλου άλλα όταν ήταν δίπλα μου ένιωθα πάντα τόσο ασφάλεια και ηρεμία, την είχα συμπαθήσει απο την πρώτη στιγμή και ο Έντουαρτ μου είχε πει ότι ήταν πολύ καλή του φίλη και προσωπική του βοηθός.
«Άλις?» είπα πνιγμένα
«τι είναι καλή μου πονάς πολύ?» κούνησα το κεφάλι μου σφίγγοντας τα δόντια
«αλλά δεν σε κάλεσα γι αυτό»
«τι σου συμβαίνει»
«ο Έντουαρτ που είναι?»
«έχει μπει σε χειρουργείο θα αργήσει μάλλον να βγει»
«ξέρεις οι γονείς μου αν είναι ακόμα εδώ?»
«Μπέλα τι σκέφτεσαι να κάνεις»
«Άλις πρέπει να με καταλάβεις δεν μπορώ να πάρω μια απόφαση αν δεν ξεκαθαρίσω μαζί τους πρώτα τα πράγματα»
«θα με σκοτώσει αν το μάθει»
«γι αυτό ήθελα να σιγουρευτώ ότι θα είναι σε χειρουργείο»
«σε παρακαλώ μην μου το ζητάς αυτό» είπε απελπισμένα
«σε παρακαλώ Άλις πρέπει να τελειώνω μαζί τους για να δω τι θα κάνω»
«δεν πρόκειται να τους αφήσω όμως να σε πλησιάσουν»
«αν γίνεται φώναξε να είναι μαζί μας και ένας σεκιούριτι μην κάνει καμία τρέλα πάλι ο πατέρας μου εντάξει?»
«εντάξει άλλα να ξέρεις ότι είναι μεγάλο λάθος αυτό που πας να κάνεις, ακόμα τα ράμματα είναι νωπά και η παραμικρή σύγχυση μπορεί να κάνει ζημιά σε παρακαλώ σκέψου τον και λίγο, έχει τρελαθεί απο εχθές»
«πίστεψε με μόνο εκείνον σκέφτομαι»
«εντάξει τότε, αν και δεν συμφωνώ»
«σε ευχαριστώ» της είπα και έμεινα εκεί προσπαθώντας να ελέγξω τα συναισθήματα μου, ξαφνικά το μηχάνημα που μέτραγε τους χτύπους της καρδιά του μωρού άρχισε να πηγαίνει πιο γρήγορα και αγχώθηκα
Έβαλα ασυναίσθητα το χέρι μου πάνω στην κοιλιά μου και το χάιδεψα απαλά, όταν οι δικοί μου χτύποι ηρέμησαν ηρέμησαν και του μωρού. Τότε κατάλαβα ότι το άγχος μου στρεσάρει και εκείνο και αυτό με έκανε να νιώσω πιο άσχημα, αλλά είχα πάρει την απόφαση μου και έπρεπε να τους αντιμετωπίσω τώρα πριν να είναι αργά.
Όταν μπήκαν μέσα ο πατέρας μου με κοίταγε με δολοφονική ματιά, ενώ η μητέρα μου με ένα παράπονο στα μάτια.
«πριν πείτε οτιδήποτε ..... άρχισα εγώ για να τους προλάβω ........ σας ενημερώνω ότι είμαι σε πολύ άσχημη κατάσταση και ελπίζω να σεβαστείτε έστω και τώρα τον πόνο μου και την κατάσταση μου και να φερθείτε λογικά»
«μας φώναξες εδώ για να μας τουμπάρεις μόνο και μόνο γιατί είσαι χτυπημένη?»
«πατέρα σε παρακαλώ, έχω κάποια πράγματα να σας πω και μετά κάντε ότι καταλαβαίνετε»
«σε ακούμε τότε»
«καταρχήν δεν ξέρω αν σας έχουν ενημερώσει για την κατάσταση μου»
«ναι βρήκαμε κάποιον και τελικά καταφέραμε να βγάλουμε μια άκρη»
«πριν σας πω την απόφαση μου θέλω να μου πείτε εσείς τι σκέφτεστε»
«μιλάς σοβαρά σκέφτεσαι να κρατήσεις αυτό το μπάσταρδο και χωρίς να μας πεις κι όλας ποιος είναι ο πατέρας του, να πάμε να τον πιάσουμε για να ξεκαθαρίσουμε μια και καλή μαζί του?»
«μαμά? Η δική σου άποψη για όλα αυτά ποια είναι?» συνέχισα χωρίς να του δίνω σημασία
«τι να σου πω καρδιά μου, γιατί μας τα κάνεις αυτά, έτσι κι αλλιώς μας είπαν ότι δεν έχει πολλές ελπίδες, άστο να φύγει και γύρνα κοντά μας σε παρακαλώ»
«όχι, δεν θα ξανά έρθω κοντά σας μαμά, την απόφαση μου την έχω πάρει»
«δηλαδή θα το κρατήσεις?»
«αυτό δεν το ξέρω ακόμα, αλλά είτε τα καταφέρω είτε όχι αν συνεχίσετε να έχετε αυτήν την αντιμετώπιση απέναντι μου θέλω να θεωρήσετε ότι εχθές εγώ δεν τα κατάφερα και έφυγα πάνω στο χειρουργείο, αυτό πιστεύω ότι θα είναι το καλύτερο για όλους μας»
«μας απειλής?»
«όχι μπαμπά απλά κάποια πράγματα βλέπω ότι δεν θα αλλάξουν ποτέ, εγώ δεν πρόκειται να γυρίσω, εσείς δεν πρόκειται να με συγχωρήσετε, γιατί λοιπόν να πληγώνουμε ο ένας τον άλλο άδικα»
«τι να σου πω δεν έχω λόγια πια»
«δεν χρειάζεται να μου πείτε τίποτα άλλο, γι αυτό το καλύτερο είναι να πηγαίνετε και να μην ξαναέρθετε πίσω για κανέναν λόγο»
«όλα αυτά για έναν ξένο που σου πήρε τα μυαλά?»
«γεια σου μπαμπά»
«παιδί μου μην παραλογίζεσαι σε παρακαλώ είμαστε γονείς σου και θέλουμε μόνο το καλό σου»
«αν όντως το θέλετε αυτό, θα σεβαστείτε την απόφαση μου να το κρατήσω και να με στηρίξετε?» της απάντησα με δάκρυα στα μάτια
«όχι χωρίς γάμο..............απάντησε αυστηρά ο πατέρας μου .......... μπάσταρδα εγώ δεν μεγαλώνω»
«θα μεγαλώσω όμως εγώ και απο αυτήν την στιγμή θα αρχίσω να το προστατεύω με όλο μου το είναι, γι αυτό σας παρακαλώ να φύγετε γιατί το αναστατώνετε, το επισκεπτήριο τελείωσε»
«θα μου το πληρώσεις αυτό μικρή πολύ ακριβά»
Έκανα νόημα στην Άλις να τους πάρει απο μπροστά μου και γύρισα τα μάτια μου απο την άλλη μεριά για να μπορέσω να ελέγξω τα δάκρυα μου. Η Άλις ήρθε κατευθείαν κοντά μου να με παρηγορήσει.
«σε παρακαλώ μπορείς να με αφήσεις λίγο μόνη μου?»
«είσαι σίγουρη καλή μου?» κούνησα το κεφάλι μου και πήρα βαθιές ανάσες για να μειώσω την ένταση που ένιωθα χωρίς αποτέλεσμα
Την στιγμή που έφυγε άρχισα όμως χαμηλά στην κοιλιά μου να νιώθω ένα κάψιμο και άρχισα να μου κόβονται τα πόδια και την φώναξα να γυρίσει.
«τι συμβαίνει Μπέλα είσαι καλά» κούνησα το κεφάλι μου απελπισμένα
«νιώθω κάτι να με καίει» είπα μέσα απο τα δάκρυα μου βάζοντας το χέρι μου ακριβός στο σημείο που το ένιωθα
Εκείνη σάστισε και αμέσως βγήκε έξω δίνοντας κάποιες εντολές, όταν γύρισε δίπλα μου με κοίταξε στα μάτια σοβαρά και άρχισε να μου μιλάει πού ήρεμα για να με καθοδηγήσει
«άκουσε με καλά πρέπει να χαλαρώσεις, ο πόνος σε κάνει να σφίγγεσαι και αυτό χειροτερεύει την κατάσταση, θα σου δώσω ρυθμό με την ανάσα μου προσπάθησε να την ακολουθήσεις όσο πιο ήρεμα μπορείς για να χαλαρώσουμε τον πόνο εντάξει?» κούνησα το κεφάλι και άρχισα να ακολουθώ τις ανάσες της, σιγά σιγά ένιωθα να χαλαρώνω αλλά ο πόνος δεν περνούσε με τίποτα.
Κάποια στιγμή ήρθε ο Έντουαρτ και τρομοκρατήθηκα γιατί αν μάθαινε τι έκανα θα μου έβαζε τις φωνές και αυτό με έκανε να σφιχτώ περισσότερο και ο πόνο να γίνει πιο οξύς
«Μπέλα ........... με επανέφερε η Άλις στην τάξη καταλαβαίνοντας τι με έκανε να αλλάξω στάση ............. μην το χάνεις τώρα τα πας πολύ καλά» μου είπε κοιτώντας με με νόημα στα μάτια
Ο Έντουαρτ αμέσως ήρθε δίπλα μου πάλι με το μηχάνημα που είχε δει και το πρωί το μωρό και έκανε την ίδια διαδικασία. Εγώ αντανακλαστικά γύρισα την ματιά μου μακριά απο την οθόνη άλλα με την άκρη της ματιά μου είδα που αντάλλασσαν ματιές με την Άλις και αυτό δεν μου άρεσε
«τι συμβαίνει?» απαίτησα να μου πουν
«Μπέλα μου σε παρακαλώ μείνε ήρεμη και συνέχισε τις αναπνοές, μόλις είναι ο Έντουαρτ έτοιμος θα μας πει, μην βάζει τίποτα κακό στο κεφάλι σου σε παρακαλώ» προσπάθησε να με ηρεμήσει η Άλις αλλά αυτό με έκανε πιο νευρική.
Όταν ο Έντουαρτ μάζεψε το μηχάνημα και γύρισε κοντά μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια
«τι έγινε όσο έλειπα?»
«έπαθε κάτι το μωρό?»
«Μπέλα δεν μου απαντάς»
«τίποτα»
«δεν μπορεί η ρωγμή να πήγε απο το 1,5 στο 1,7 για το τίποτα» με κοίταξε μέσα στα μάτια. Εγώ γύρισα την ματιά μου στην Άλις για συμπαράσταση
«Έντουαρτ ας την να ηρεμήσει όταν θα είναι έτοιμη θα σου πει» του είπε ήρεμα και εκείνος άφησε την ανάσα του να βγει βίαια απο την μύτη του τρίβοντας το μέτωπο του.
«καλός αν χρειαστείτε κάτι θα είμαι κάτω» είπε και έφυγε πριν εκφράσει τα συναισθήματα του μπροστά μου
«Άλις τι έγινε?»
«η ρωγμή άνοιξε περισσότερο» Έριξα πίσω το κεφάλι μου με απελπισία
«έπρεπε να το κάνω κατάλαβε με»
«σσς άστο να περάσει τώρα μην το κάνουμε χειρότερο εντάξει?»
«έχει θυμώσει πολύ»είπα έτοιμη να ξεσπάσω σε κλάματα
«Μπέλα φοβάται για την ζωή σου, αν κάτι πάει στραβά θα πρέπει να παλέψει πολύ για να σου σώσει την ζωή, μην το παίρνεις αυτό αψήφιστα»
«εσύ τι θα έκανες στην θέση μου?»
«δεν είμαι στην θέση σου Μπέλα και πραγματικά δεν θα ευχόμουν σε κανέναν να βρίσκετε στην θέση που είσαι τώρα, είναι απο τις πιο επικίνδυνες περιπτώσεις που υπάρχουν όχι μόνο για το παιδί άλλα και για σένα την ίδια, να κάτι πάει στραβά στην καλύτερη περίπτωση θα χάσεις την μήτρα σου στην χειρότερη όμως θα φύγεις απο ακατάστατη αιμορραγία, γι αυτό σκέψου το καλά πριν πάρεις την απόφαση σου»
«δηλαδή μου λες ότι το καλύτερο είναι να το ρίξω?»
«όχι σου λέω ότι όποια και να είναι η απόφαση σου και στις δύο περιπτώσεις θα πρέπει να κάνεις αυτό που σου λένε οι άλλοι για να μπορέσεις να γλυτώσεις απο την μία τον ψυχικό σου κόσμο και απο την άλλη τον σωματικό σου»
«πιστεύεις ότι θα το καταφέρει»
«έπρεπε να το δεις τι ζοηρούλι είναι γεμάτο ζωή, ο Έντουαρτ για να το μετρήσει το κυνηγάει γύρο γύρο» είπε και γελάσαμε μαζί
«αν το κρατήσω θα είσαι δίπλα μου?»
«φυσικά και θα είμαι το ξέρεις πόσο σε συμπαθώ και θα κάνω τα πάντα για να σε στηρίξω»
«δεν έχω κανέναν άλλον και φοβάμαι Άλις»
«έχεις τον πιο σημαντικό άνθρωπο στον κόσμο σου, είπε και χάιδεψε την κοιλιά μου απαλά και δεν θα είσαι στιγμή μόνη σου» είπε με τρυφερότητα στα μάτια και κούνησα το κεφάλι
«θα του πεις να έρθει λίγο αν μπορεί?»
«ναι θα του το πω» είπε και με φίλησε απαλά στο κεφάλι και έφυγε
Όση ώρα τον περίμενα είχα καρφώσει την ματιά μου στην οθόνη που έδειχνε τους χτύπους της καρδιά του. Όταν μπήκε μέσα γύρισα αργά και τον κοίταξα, έκατσε δίπλα μου και μου κράτησε το χέρι περιμένοντας να του μιλήσω
«θέλω να προσπαθήσω» του είπα μόνο και έκλεισε τα μάτια του φιλώντας μου το χέρι
«είσαι σίγουρη Μπέλα?»
«εσύ όχι?»
«πονάω τόσο πολύ βλέποντας σε έτσι που» τον σταμάτησα με το χέρι μου
«αν δεν είναι αργά θέλω να προσπαθήσω»
«δεν θέλω να το κάνεις για μένα»
«θέλω να το κάνω για εκείνο»
