Η δύναμη της θέλησης"Ωμή αλήθεια"

Έντουαρτ

Καθόμουν στο γραφείο μου με τα αποτελέσματα ακριβός μπροστά μου, κρατώντας το κεφάλι μου με τα δύο μου χέρια για να το συγκρατήσω, ήμουν τόσο απορροφημένος στις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα πότε μπήκε η Άλις και τρόμαξα τόσο πολύ όταν ένιωσα το άγγιγμα της που πετάχτηκα απο την θέση μου.

«εεε δεν με ακούς τόση ώρα που σου μιλάω? ............... άκουσα την φωνή της και γύρισα να την δω ............ συμβαίνει κάτι με το μωρό? Δεν ήταν καλά τα αποτελέσματα?» ρώτησε γεμάτη αγωνία

«όχι τα αποτελέσματα είναι μια χαρά»

«τότε τι έπαθες εσύ και είσαι έτσι, όταν σε είδα απο έξω κόντεψα να πάθω καρδιακή προσβολή απο την τρομάρα μου»

«δεν ξέρεις τι έχω? πρέπει να τα λέμε ξανά και ξανά? Αν δεν είχες τέτοιες φαεινές ιδέες τώρα θα ήμασταν μια χαρά»

«Έντουαρτ ξεκόλλα και άρχισε να συνειδητοποιείς ότι για όλη αυτήν την κατάσταση ο μόνος που φταίει είσαι εσύ και κανένας άλλος και αν θες την γνώμη μου η φαεινή μου ιδέα ήταν μια χαρά»

«για να με παρηγορήσεις ήρθες ή για να με κάνεις χειρότερα?» είπα με πόνο

«για να σε ξυπνήσω θα έλεγα καλύτερα»

«και τι ακριβός προτείνεις εσύ να κάνω δηλαδή?»

«να της πεις την αλήθεια Έντουαρτ μόνο τότε θα καταλάβει το πόσο επιβαρύνει τον οργανισμό της και την ίδια»

«αφού αρνιέται να την ακούσει, πως να της την πω βρε Άλις?»

«και τι κάνεις εσύ γι αυτό?»

«τι θες να κάνω να την πιέσω και να τα κάνω χειρότερα?»

«όχι κάτσε και κοίτα την να λιώνει σαν το κερί. Της έχεις πει ότι αν συνεχίσει έτσι όχι μόνο δεν θα αντέξει μέχρι το τέλος άλλα το πολύ σε δύο μήνες θα χρειάζεται τεχνικά μέσα για να την συντηρήσουν?»

«όχι»

«πας καλά? Τι περιμένεις να την δεις διασωληνωμένη για να την συνεφέρεις? Έντουαρτ κατάλαβε το όσο την κανακεύεις κάνεις τα πράγματα χειρότερα»

«δεν μπορώ Άλις κατάλαβε με, πονάω τόσο πολύ να την βλέπω έτσι»

«και τι καταφέρνεις με αυτό?»

«τίποτα απολύτως» παραδέχτηκα με έναν αναστεναγμό

«άρχισε τότε να της μιλάς»

«αφού με αποκόβει τελείως, κάθε φορά που με διώχνει τρελαίνομαι»

«σκέφτηκες όμως ότι ο λόγος που το κάνει είναι γιατί πρώτα το κάνεις εσύ σε εκείνη? Δεν είναι χαζή Έντουαρτ καταλαβαίνει ότι τις κρύβεις πράγματα και γι αυτό αμύνεται υποσυνείδητα. Κάνε εσύ το πρώτο βήμα και θα δεις ότι και εκείνη θα συνέλθει και εσύ θα νιώσει καλύτερα βλέποντας την να παίρνει την κατάσταση της πιο σοβαρά. Μην ξεχνάς ότι έχουν περάσει μόνο 15 μέρες και είναι ήδη απο ψυχολογικής άποψης εξαντλημένη, πως θα καταφέρεις να αντέξει άλλους 4 μήνες με αυτόν τον ρυθμό? Την χάνεις Έντουαρτ κατάλαβε το και ξεκίνα να φέρεσαι όπως θα έπρεπε να της φερθείς απο την αρχή, ξέχνα ότι σε εκείνο το κρεβάτι είναι η γυναίκα της ζωής σου και άρχισε να την βλέπεις σαν μια οποιαδήποτε ασθενή που έχει εμπιστευτεί την ζωή της στα χέρια σου και για να έχουμε καλό ερώτημα αν ήταν κάποια άλλη αυτήν την στιγμή στην θέση της θα της συμπεριφερόσουν το ίδιο?»

«όχι»

«τότε γιατί το κάνεις σε εκείνη?»

«γιατί δεν μπορώ να την βλέπω να υποφέρει»

«αυτό είναι το λάθος σου Έντουαρτ. Ή δες την σαν ασθενή ή δώστην να την αναλάβει ο Έμετ και εσύ απλά πήγαινε σαν επισκέπτης ............... την κοίταξα με πόνο στα μάτια ............. μην με κοιτάς εμένα έτσι γιατί δεν με πήθεις καθόλου, αρκετά άφησα την υπόθεση να τραβήξει τόσο πολύ ήρθε η ώρα να πάρω την κατάσταση στα χέρια μου και στο λέω τώρα για να μην υπάρχουν παρεξηγήσεις. Ή πας τώρα και της λες την αλήθεια ή το βράδυ που θα έρθω να την δω της την λέω εγώ και δίνω εντολή να την αναλάβει ο Έμετ. Τέλος Έντουαρτ δεν θα κάτσω άλλο να σας βλέπω να καταστρέφεστε γιατί κανείς απο τους δύο εν έχει το κουράγιο να πληγώσει τον άλλο, αλλά δυστυχώς αν δεν πάρετε απόφαση να πείτε ο ένας στον άλλον την ωμή αλήθεια τότε δεν έχετε κανένα μέλλον και η κατάληξη ξέρεις πολύ καλά ότι δεν θα είναι απλά να πάρει ο καθένας τον δρόμο του άλλα να την χάσεις για πάντα απο την ζωή................πήρα μια βαθιά ανάσα και έτριψα τους κροτάφους μου .......... έχω άδικο?»

«όχι»

«τότε φεύγω και σε αφήνω να σκεφτείς καλά αυτά που είπαμε» είπε και έφυγε πριν πω τίποτα άλλο

Η Άλις είχε απόλυτο δίκιο, πως στο καλό κατάφερα τόσο πολύ να μπλέξω τα συναισθηματικά με τα επαγγελματικά ιδικά τώρα που πρέπει να μην το κάνω γιατί αλλιώς θα την χάσω για πάντα. Μάζεψα τα κομμάτια μου πήρα μια βαθιά αναπνοή και με τις εξετάσεις στα χέρια μου κίνησα να πάω να την δω.

Όταν έφτασα στην πόρτα όμως ένιωσα και πάλι να λυγίζω, μου ήταν τόσο δύσκολο να της μιλήσω ανοιχτά, ο φόβος μου μήπως την πληγώσω με έκανε να δειλιάζω αλλά η Άλις είχε δίκιο, αν δεν φερόμουν και τώρα σαν γιατρός της δεν θα άντεχε σωματικά πολύ ακόμα.

«γιατί στέκεσαι στην πόρτα?» με ρώτησε και της χαμογέλασα

«χωρίς λόγο........... είπα και πήγα κοντά της, άφησα τον φάκελο δίπλα της και διστακτικά έσκυψα να την φιλήσω, μόλις ένιωσα το χέρι της να ακουμπά στα μαλλιά μου, πήρα μια ανακουφιστική ανάσα και την φίλησα πιο βαθιά ........... αυτό σημαίνει ότι με συγχώρεσες?»

«όχι, αλλά το ότι δεν σε συγχώρεσα δεν σημαίνει και ότι σταμάτησα να σε αγαπάω» είπε με παράπονο

«δηλαδή αν σου πω ότι όλο αυτό ήταν ιδέα της Άλις για να δούμε πως θα αντιδράσεις, υπάρχει περίπτωση να με συγχωρέσεις ή κάνω τα πράγματα χειρότερα?»

«δηλαδή δεν της το είπες?»

«όχι, ήθελα να το μάθεις πρώτα εσύ και μετά όλοι οι άλλοι»

«με δουλεύεις?» είπε πιο εκνευρισμένα

«όχι Μπέλα μου δεν σε δουλεύω, απλός και εγώ και η Άλις έχουμε φοβηθεί πάρα πολύ με την στάση σου και προσπαθούμε να βρούμε τρόπους για να μπορέσουμε να σε κάνουμε να αντιδράσεις»

«και ο καλύτερος τρόπος για σας ήταν αυτός?» είπε σοκαρισμένη τώρα

«σε παρακαλώ καρδιά μου μην εκνευρίζεσαι»

«πως μου ζητάς να μην εκνευρίζομαι όταν βλέπω ότι παίζεται με τα συναισθήματα μου»

«το ξέρω ήταν πολύ άσχημο και σου ζητώ συγνώμη αλλά κατάλαβε μας και εμάς, όσες φορές και να προσπάθησα με να σου μιλήσουμε εσύ μας αποκόβεις και κάθε μέρα κλείνεσαι όλο και πιο πολύ στον εαυτό σου και αν συνεχίσεις έτσι όχι μόνο δεν θα καταφέρεις να αντέξεις μέχρι το τέλος αλλά πολύ πιο νωρίς θα βρεις τις επιπτώσεις μπροστά σου και τότε δεν θα μπορώ να κάνω και πολλά για να σε συνεφέρω»

«τι εννοείς? Έχει κάτι το μωρό?»

«όχι το μωρό είναι μια χαρά και τα αποτελέσματα και απο την αυχενική και απο το αίμα που έδωσες είναι καλύτερα απο όσο θα περίμενα βάση της κατάστασης σου»

«τότε?»

«το πρόβλημα είσαι εσύ Μπέλα μου και πολύ φοβάμαι ότι αν δεν αλλάξουν οι καταστάσεις ο οργανισμός σου δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα»

«δεν καταλαβαίνω» είπε τρομερά σοκαρισμένη

«μπορώ να σου εξηγήσω τα πάντα αλλά θέλω να μου υποσχεθείς ότι θα με αφήσεις να σου τα πω απο την αρχή μέχρι το τέλος όπως ακριβός είναι τα πράγματα μέχρι στιγμής και το τι επιπτώσεις θα έχεις αν δεν κάνουμε κάτι για να το αλλάξουμε. Μέχρι στιγμής η κατάσταση σου είναι ελεγχόμενη και αναστρέψιμη γι αυτό δεν θέλω να αγχωθείς χωρίς πρώτα ακούσεις τι έχω να σου πω εντάξει?»

«εντάξει ............. είπε με έναν αναστεναγμό .......... θα προσπαθήσω να μην πανικοβληθώ πριν μου εξηγήσεις» πήγα πιο κοντά της την καρέκλα μου και της κράτησα το χέρι μέσα στα δικά μου απαλά κοιτώντας την μέσα στα μάτια

«προσπαθείς με μεγάλο κόπο να κρατάς τον εαυτό σου χαλαρό για να μην επιβαρύνεις την ρωγμή και μέχρι στιγμής έχεις κάνει πολύ καλή δουλεία κρατώντας την σταθερή στο 1,8 τις τελευταίες 10 μέρες, απο την στιγμή όμως που δεν αποβάλεις το άγχος και το στρες απο μέσα σου, αυτό που καταφέρνεις είναι να επιβαρύνεις σιγά σιγά την καρδιά σου με τις διαρκείς ταχυπαλμίες που έχεις, μέχρι στιγμής είναι σε καλή κατάσταση και δεν βλέπουμε κάποια φθορά όμως αν συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό και χωρίς την σωστή διατροφή θα αρχίσει να εμφανίζει φθορά σε τέτοιο σημείο που όταν θα φτάσεις να γεννήσεις δεν νομίζω ότι θα αντέξει την πίεση, απο την άλλη καθημερινά έχεις αρχίσει να μειώνεις τις ποσότητες τροφής και αν συνεχίσεις με τον ίδιο ρυθμό το πολύ σε έναν μήνα θα καταλήξεις να πάθεις νευρική ανορεξία και αν συμβεί αυτό τότε ούτε οι οροί αλλά ούτε και τα συμπληρώματα που θα σου δώσω δεν θα καταφέρουν να σε επαναφέρουν σε ένα ικανοποιητικό στάδιο ώστε να μπορέσεις να επαναφέρεις τον οργανισμός σου σε φυσιολογικά πλαίσια»

«και το μωρό?»

«το μωρό καθημερινά παίρνει ότι χρειάζεται απο τον οργανισμό σου είτε εσύ του το παρέχεις είτε όχι, αυτός που στερήτε στην ουσία είσαι εσύ και αν συνεχίσεις να το κάνεις πολύ γρήγορα θα αρχίσει να εξασθενεί»

«και γιατί δεν μου είπες τίποτα μέχρι τώρα?» είπε με παράπονο έτοιμη να δακρύσει, έφερα το χέρι της κοντά στα χείλι μου και τις άφησα ένα φιλί παίρνοντας μια βαθιά ανάσα

«σκέφτηκα ότι ήταν καλύτερο να σου δώσω λίγο χρόνο για να μπορέσεις να προσαρμοστείς και να συμφιλιωθείς με την κατάσταση σου αλλά κάθε μέρα γινόσουν όλο και πιο απόμακρη και επιθετική με όλους μας και με έκανε να φοβηθώ ότι αν θα σου έλεγα την αλήθεια τότε θα έκανα τα πράγματα χειρότερα. Σου ζητώ συγνώμη Μπέλα μου, δεν έπρεπε να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί απο τα συναισθήματα μου για σένα, αλλά όταν σε βλέπω να υποφέρεις και να πονάς δεν μπορείς να φανταστείς πόσο υποφέρω μαζί σου .............. πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα και την κοίταξα με πόνο στα μάτια .............. η Άλις πρότεινε να σε αναλάβει ο Έμετ»

«τι? όχι, Έντουαρτ σε παρακαλώ δεν θέλω άλλον γιατρό, θα κάνω ότι μου πείτε αλλά μην με αφήνεις δεν θα το αντέξω»

«ποτέ δεν πρόκειται να σε αφήσω καρδιά μου, απλός αυτό ίσως να είναι το καλύτερο και για τους δύο σας, μαζί σου ξεχνάω να είμαι γιατρός και αυτό δεν είναι καλό για την περίπτωση σου»

«όχι δεν θα δεχτώ ποτέ άλλον γιατρό» είπε κουνόντας το κεφάλι της με πείσμα

«εντάξει μην μου ταράζεσαι, αν μπορέσουμε να βρούμε την χρυσή τομή και οι δύο τότε θα τα καταφέρουμε, αλλά θέλω και την δική σου βοήθεια καρδιά μου»

«θα κάνω ότι μου πεις, αλήθεια σου λέω, αρκεί να μην μου κρύβεις τίποτα, όσο σκληρή και να είναι η αλήθεια προτιμώ να την ξέρω και να την αντιμετωπίζω παρά να είμαι στην άγνοια, μόνο έτσι ξέρω να λειτουργώ καλύτερα και φταίω εγώ που το τράβηξα τόσο»

«όχι καρδιά μου μην ....»

«όχι Έντουαρτ σε παρακαλώ άσε με να σου πω αυτό που θέλω, άσε με να το βγάλω απο μέσα μου»

«εντάξει»

«απο τότε που θυμάμαι την ζωή μου παλεύω γι αυτήν χωρίς σταματημό, δεν ήμουν ποτέ ένα κακομαθημένο κορίτσι που τα βρήκε όλα έτοιμα στο πιάτο, απο μικρή δούλευα μαζί με τους γονείς μου παράλληλα με το σχολείο και πάντα ήμουν πρώτη σε όλα παρά την κούραση και τα κατάφερα. Απο τα 15 μου παράλληλα με το σχολείο μεγάλωνα τα παιδιά της αδελφής μου χωρίς να έχω ιδέα απο μητρικό ένστικτο και ταυτόχρονα πάλι ήμουν πρώτη μαθήτρια και τα κατάφερα. Ήρθα εδώ χωρίς να έχω μια στην τσέπη μου και έφτασα λίγο πριν την υποτροφή για να συνεχίσω ενώ ταυτόχρονα δούλευα και πάλι τα κατάφερα, ακόμα και όταν η ζωή μου κρεμόταν σε μια κλωστή βρήκα το κουράγιο να αντιμετωπίσω τους ίδιους μου του γονείς και τα κατάφερα. Και όμως όταν έφτασα στην πιο δύσκολη κατάσταση της ζωή μου τα έχασα. Ήμουν πάντα συνηθισμένη να φροντίζω τους άλλους και να βγαίνω νικήτρια και όταν έφτασε η στιγμή να κάνω το ίδιο για μένα δεν ήξερα πως να το κάνω, όταν εσύ άρχισες να φροντίζεις εμένα με έκανες να χάσω την ισορροπία μου. Δεν σε κατηγορώ για ότι έκανες για μένα γιατί ξέρω ότι το έκανες γιατί με αγαπάς, αλλά η υπερπροστασία σου με έκανε να τα χάσω, βασίστηκα τόσο πολύ απάνω σου που ξέχασα πως να λειτουρώ. Αυτό που προσπαθώ να σου πω είναι ότι είμαι συνηθισμένη να παλεύω στα δύσκολα και να βγαίνω νικήτρια απο αυτά αλλά αν δεν ξέρω τι έχω να αντιμετωπίσω δεν ξέρω πως να το αντιμετωπίσω. Το χειρότερο απο όλα για μένα είναι να σε βλέπω προβληματισμένο και να μην μου λες τι σου συμβαίνει, ξέρω ότι το κάνεις για να με προστατέψεις άλλα αυτό που δεν καταλαβαίνεις είναι ότι με αυτόν τον τρόπο με κάνεις να αγχώνομαι περισσότερο, ακόμα και αν η αιτία είναι η Τάνια ή η Νες ή οτιδήποτε άλλο θέλω να το ξέρω για να μπορώ να είμαι ήρεμη, μπορείς αυτό να το καταλάβεις?»

«αν αυτό είναι που σε κάνει να νιώθεις καλύτερα τότε σου υπόσχομαι ότι δεν θα σου ξανά κρύψω τίποτα»

«τότε θέλω να μου πεις ειλικρινά αν άφηνα σε σένα την απόφαση γι αυτό το παιδί εσύ τι θα έκανες?»

«την αλήθεια?»

«μόνο την αλήθεια όσο σκληρή και να είναι»

«αν με ρώταγες τις πρώτες μέρες θα σε παρακαλούσα γονατιστός να το κρατήσεις. Για μένα αυτό το μωρό είναι το προσωπικό μου θαύμα, είναι κάτι που δεν πίστευα ποτέ ότι θα αποκτήσω και ήμουν τόσο εγωιστής που θα έκανα τα πάντα για να έρθει στην ζωή. Αλλά αν μου άφηνες την επιλογή τώρα, αυτήν την στιγμή θα ετοίμαζα το χειρουργείο για να σου το πάρω. Δεν είναι ότι δεν έχω συναισθήματα γι αυτό, ίσα ίσα κάθε μέρα δένομαι και περισσότερο μαζί του γι αυτό και μου θολώνει την κρίση μου. Όμως Μπέλα με την τωρινή σου κατάσταση και την εξέλιξη της υγείας σου δεν μπορώ πια να το δω τόσο εγωιστικά. Ναι θέλω όσο τίποτα να το δω γερό και δυνατό στην αγκαλιά μου, όμως το να δω εσένα να είσαι σε αυτό το κρεβάτι διασωληνωμένη με τεχνητά μέσα να σου κρατάνε την ζωή μόνο και μόνο για να ζήσει αυτό το παιδί ............... κούνησα το κεφάλι κλείνοντας τα μάτια, ακόμα και στην ιδέα αυτή το μυαλό μου τρελαινόταν ............... Αν συμβεί οτιδήποτε και το χάσουμε ίσως μια μέρα να καταφέρω να το ξεπεράσω, αν όμως χάσω εσένα Μπέλα ................ κούνησα απελπισμένος το κεφάλι μου αφήνοντας τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν ελεύθερα ......... Μπέλα αυτό δεν θα το αντέξω. Όσο και να το αγαπώ αυτό το μωρό δεν μπορώ ποτέ να το βάλω πάνω απο εσένα την ίδια»

«εγώ όμως δεν μπορώ να βάλω τον εαυτό μου πάνω απο το μικρό μας»

«το ξέρω, ήμουν σίγουρος γι αυτό»έβαλε απαλά το χέρι της στο πρόσωπο μου και απομάκρυνε τα δάκρυα μου γυρίζοντας το κεφάλι μου για να την αντικρίσω.

«τότε πες μου τι να κάνω για να μπορέσω να σας κρατήσω και τους δύο?» πλησίασα κοντά της και ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στο δικό της

«το μόνο που χρειάζεται να κάνεις είναι να το αποδεχθείς Μπέλα μου και όλα τα άλλα θα έρθουν μόνα τους»

«μα Έντουαρτ το έχω ήδη αποδεχθεί..........την κοίταξα με απορία στα μάτια .......... όταν έφυγες πήρα στα χέρια μου αυτές τις περίεργες φωτογραφίες που μου είχες αφήσει άλλα δεν κατάλαβα τίποτα, όσο και να τις κοίταζα δεν μπορούσα να καταλάβω τι ήταν αυτό που κοιτάω .......... είπε με παραπονεμένο ύφος και της χάιδεψα το πρόσωπο κοιτώντας την με λατρεία στα μάτια ............ και όταν ήρθε η νοσοκόμα σε ρώτησα αν θα φύγεις με αγωνία γιατί πριν μπει ήθελα να σε ρωτήσω τι φύλο είναι αλλά δεν πρόλαβα............με κοίταζε τώρα με ένα δάκρυ να κυλάει στα μάτια .......... γι αυτό και νευρίασα τόσο πολύ όταν γύρισες και μου είπες ότι το είχες πει ήδη στην Άλις, ήθελα να το μάθω πρώτα εγώ»

«καρδιά μου ................ είπα και της έδωσα ένα τρυφερό φιλί στα χείλια .............. θες να το δεις? ................. κούνησε το κεφάλι της παραπονεμένα, ανασηκώθηκα και άνοιξα το φάκελο απο τις φωτογραφίες που είχα κρατήσει σήμερα και τις έφερα κοντά της ............. εδώ είναι το σώμα του ............... άρχισα να της εξηγώ για να καταλαβαίνει τι είναι αυτό που βλέπει ........... αυτές οι πέρλες είναι η σπονδυλική του στήλη ............... με κοίταξε για μια φορά στα μάτια και μετά δειλά πέρασε το χέρι της πάνω απο το σημείο που της είχα δείξει θαυμάζοντας τες ............... εδώ είναι το κεφάλι του και τα χέρια του .............. συνέχισα και άρχισε να ανοίγει το στόμα της με θαυμασμό ................ δες το τι υπέροχο που είναι, εδώ κοιμάται και έχει τα χεράκια του κάτω απο το κεφάλι του, το βλέπεις? ............. κούνησε το κεφάλι χωρίς να μπορεί να πει τίποτα ............... και εδώ είναι τα ποδαράκια του, σε αυτό το σημείο φαίνεται και το φύλο του .............. με κοίταξε στα μάτια και περίμενε να συνεχίσω με κομμένη την ανάσα ............. είναι αγόρι ............ της είπα και της φίλησα την κορυφή του κεφαλιού και κλείνοντας τα μάτια της, της ξέφυγε άλλο ένα δάκρυ ............ και είναι πολύ γερός» τελείωσα την φράση μου αφήνοντας την να συνειδητοποιήσει όσα τις είχα εξηγήσει μέχρι εκείνη την στιγμή.

Εκείνη τότε γύριζε τις φωτογραφίες ξανά και ξανά χωρίς να πει τίποτα αποτυπώνοντας στην μνήμη της όλα όσα της είχα δείξει μέχρι στιγμής. Εγώ δεν μπορούσα να ξεκολλήσω τα μάτια μου απο πάνω της, το φωτεινό της χαμόγελο που δειλά δειλά είχε κάνει την εμφάνιση του μου είχε κόψει την ανάσα, είχα να την δω τόσο καιρό να χαμογελάει που δεν ήθελα με τίποτα να χάσω αυτήν την ομορφιά απο τα μάτια μου. Όταν γύρισε την ματιά της σε μένα ήταν τόσο λαμπερή και ευτυχισμένη που η καρδιά μου φτερούγισε και πάλι παίρνοντας μια ανάσα ζωής.

«δεν καταλαβαίνω»

«τι καρδιά μου?»

«αφού το βλέπεις κάθε μέρα πως γίνεται σήμερα να συνειδητοποιήσες τι είναι?» γέλασα απαλά

«στον καθημερινό υπέρηχο μετράω μόνο την ρωγμή και περνάω φευγαλέα τον υπέρηχο απο το μωρό μόνο για να το δω και το κλείνω γιατί δεν κάνει αν πιέζω την κοιλιά σου πολύ για να μην την επιβαρύνω, εκτός απο την πρώτη μέρα που σου έκανα κανονικό υπέρηχο για να το μετρήσω μόνο σήμερα το έλεγξα λεπτομερώς και το μέτρησα ξανά»

«η Άλις μου είπε ότι είναι πολύ ζωηρός ......... προσπάθησα να της κρύψω την ματιά μου αλλά πρόλαβε να την δει .......... εγώ φταίω γι αυτό έτσι δεν είναι?»

«σίγουρα όταν ηρεμήσεις θα ηρεμήσει και εκείνο περισσότερο αλλά δεν ήταν αυτό που σκεφτόμουν»

«τότε τι?»

«το ότι είναι ζωηρός μας δυσκολεύει περισσότερο τα πράγματα»

«γιατί?»

«τώρα έχει χώρο για να κινηθεί αλλά αν συνεχίσει έτσι όταν μεγαλώσει θα σου επιβαρύνει την ρωγμή αν κάνει νευρικές κινήσεις»

«μπορώ να κάνω κάτι γι αυτό?»

«δεν ξέρω καρδιά μου όλα είναι ρευστά, έχει αποδειχθεί ότι η επικοινωνία με το έμβρυο διευκολύνει τις καταστάσεις άλλα τίποτα δεν είναι σίγουρο»

«όταν έχει ταχυπαλμία βάζω το χέρι μου στην κοιλιά μου και του μιλάω, δεν πιάνει πάντα αλλά πολλές φορές τον ηρεμεί»

«αλήθεια το κάνεις αυτό?» είπα με ένα μεγάλο χαμόγελο

«ναι» είπε και άφησε το χαμόγελο της να φωτίσει το πρόσωπο της και η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τρελά

«σ’ αγαπάω» είπα χωρίς να μπορέσω να κρύψω την χαρά μου με αυτό της το χαμόγελο

«θα τα καταφέρουμε, είμαι πολύ σίγουρη γι αυτό» είπε πολύ σοβαρά για να με παρηγορήσει και έσκυψα κοντά της για να σφραγίσω τα λόγια της με ένα φιλί.

Μου έλειπε τόσο πολύ η τρυφερότητα της, η αγκαλιά της, η ζεστασιά της και τώρα ένιωθα τόσο ανόητος που άφησα τα συναισθήματα μου να με παρασύρουν και να καταστρέψουν όλη αυτήν την μαγεία που ένιωθα κοντά της.

«και εγώ το πιστεύω» τις ψιθύρισα πάνω στα χείλια της συνεχίζοντας το φιλί μου.


«τελικά ακόμα δεν μου εξύγησες γιατί χαμογέλασες έτσι το πρωί» γέλασα μια φορά απαλά


«όταν γεννήθηκε η Νες μου ήθελα τόσο πολύ να κάνω σύντομα ένα αγόρι για να την προστατεύει, το ξέρω ότι είναι χαζό άλλα την ένιωθα τόσο εύθραυστη που ένιωθα ότι αυτό θα ήταν το καλύτερο για εκείνη όταν θα μεγαλώσει. Φυσικά οι καταστάσεις με την Τάνια αλλάξανε απο την πρώτη κι όλας μέρα που γυρίσαμε σπίτι απο το νοσοκομείο και όπως καταλαβαίνεις έμεινε άπιαστο όνειρο κλειδωμένο για πάντα στο μυαλό μου»

«όχι και τελείως άπιαστο»

«ποιος θα το φανταζόταν ποτέ» είπα γελώντας θλιμμένα 

«πρέπει να φύγεις?»

«αν το θες μπορώ να κάτσω να σου κάνω παρέα»

«σκέφτομαι την Νες, είναι άδικο να της στερώ την μοναδική παρηγοριά της ...... ένας πόνος πέρασε απο την ματιά μου και μαγκώθηκε ............ τι συμβαίνει?»

«η Τάνια απο την μέρα που έμαθε για το διαζύγιο την αποτράβηξε απο κοντά μου και τώρα δεν μου μιλάει καν»

«Έντουαρτ λυπάμαι τόσο πολύ, προσπάθησες να την πλησιάσεις?»

«κάθε μέρα που γυρίζω προσπαθώ να της μιλήσω άλλα κλείνετε μέσα στο δωμάτιο της και δεν αφήνει κανέναν να μπει»

«δεν πρέπει όμως να το αφήσεις έτσι, ότι και να γίνει πρέπει να της δείξεις ότι είσαι εκεί για εκείνη, μόνο που σκέφτομαι την ψυχολογία της τρελαίνομαι. Μου έχει λείψει τόσο πολύ»

«είμαι σίγουρος ότι και εκείνη το ίδιο νιώθει για σένα»

«κάτι πρέπει να κάνεις όμως»

«το ξέρω, το πρωί έχω ραντεβού με έναν φίλο μου ψυχολόγο για να με συμβουλέψει πως να το χειριστώ»

«πολύ χαίρομαι που το σκέφτηκες αυτό»

«για να είμαι ειλικρινής ήθελα να τον ρωτήσω και για σένα άλλα τελικά μας προλάβανε τα γεγονότα»

«εγώ γιατί έχω την εντύπωση ότι μας πρόλαβε η Άλις?»

«γιατί το λες αυτό?»

«δεν ξέρω, πολλές συμπτώσεις πέσανε σε μια μέρα»

«δεν έχει άδικο, εκείνη με ξύπνησε και μου είπε να σου πω όλην την αλήθεια»

«δεν ξέρω τι θα έκανα αν δεν ήταν κοντά μου, με έχει σώσει τόσες φορές απο την ημέρα που την γνώρισα»

«είναι πραγματικά θησαυρός και το μόνο μου στήριγμα όλα αυτά τα χρόνια»

«το μόνο?» είπε πειρακτικά

«εννοώ πριν σε γνωρίσω, άλλωστε εσύ δεν είσαι το ίδιο και το ξέρεις, εσύ είσαι τα πάντα για μένα, ένα ακατέργαστο διαμάντι που ήρθες και ομόρφυνες όλο μου τον κόσμο»

«ψεύτη»

«γιατί με λες ψεύτη?»

«γιατί αυτή που ήρθε και σου ομόρφυνε τον κόσμο σου ήταν η Νες και όχι εγώ»

«η Νες ήρθε και μου άλλαξε τον κόσμο εσύ όμως τον συμπλήρωσες και τον έκανες ολοκληρωμένο»

«δεν μπορείς να φανταστείς πόσο μου λείπεις»

«και εμένα καρδιά μου» εκείνη την στιγμή άνοιξε η πόρτα και μπήκε μέσα με ένα αινιγματικό βλέμμα ............ καλός το κορίτσι μας, τι καλό μας έφερες να φάμε?» την ρώτησα πειράζοντας την καθώς είδα το ταπεράκι που έφερε και γέλασα

«εσύ φεύγεις και μας αφήνεις μόνες και μην ξανάρθεις αν δεν σε φωνάξει η Μπέλα, όσο για σένα .......... γύρισε την ματιά της στην Μπέλα .............. ετοιμάσου έχουμε πολλά πούμε και να κάνουμε» της είπε αυστηρά και η Μπέλα άρχισε να γελάει κρατώντας την κοιλιά της για να μην τρανταχτεί

«ότι πείτε στρατηγέ» της απάντησε μέσα απο τα γέλια της

«μμμμμμμ βλέπω ότι κάποιος άκουσε τα λόγια μου» είπε κοιτώντας με μέσα στα μάτια σηκώνοντας το ένα της φρύδι

«καλά καλά φεύγω αλλά θα γυρίσω αργότερα»

«πήγαινε να κάνεις κανένα μπάνιο και να αλλάξεις ρούχα και έλα πιο αργά αν το θέλει και η Μπέλα γιατί αν έρθεις πιο νωρίς θα σε διώξω πάλι» γυρίσαμε και οι δύο και την κοιτάξαμε

«έλα όσο πιο γρήγορα μπορείς δεν γλυτώνω το άουσβιτς» είπε και γελάσαμε όλοι μαζί, της έδωσα ένα ακόμα φιλί και σηκώθηκα απο την θέση μου για να πάω στο σπίτι

Φεύγοντας ένιωσα τόσο ανάλαφρος που σήμερα ένιωθα ότι μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα. Επιτέλους όλα είχαν πάρει το δρόμο τους και τώρα μπορούσα να έχω μια αισιόδοξη νότα για το μέλλον. Όμως ακόμα και αυτό δεν έφτανε για να με κάνει να νιώσω σιγουριά ότι όλα θα είχαν ένα happy end.