και τον περίμενα βάζοντας τα αγαπημένα μου τραγούδια να ακούσω για να με χαλαρώσουν, για κάποιο λόγο σήμερα ήμουν πιο νευρική από ποτέ.
Δύο λεπτά αργότερα τον κοίταζα που κατέβαινε τρέχοντας την σκάλα και δεν μπορούσα να μην γελάσω. Του αναβόσβησα τα φώτα για να καταλάβει που ήμουν και ήρθε κατευθείαν κοντά μου, άνοιξε την πόρτα και μπήκε, είχε έναν ενθουσιασμό, έπρεπε να μάθω οπωσδήποτε το γιατί
«αυτή είναι η κόμπρα?» ρώτησε
«χαχαχα, όχι θα πάμε να την πάρουμε απο το γκαραζ, εδώ έχω μόνο τα αμάξια που οδηγώ την ημέρα» του είπα γελώντας καθώς έβαζα μπρος και άνοιξα την πόρτα του γκαραζ για να βγούμε έξω
«εντάξει επειδή δεν είμαι ιδικός στα αμάξια δεν νομίζω ότι αυτό είναι λόγος να με κοροϊδεύεις» μμμ αυτοπεποίθηση καλόοοο
«δεν σε κοροϊδεύω, απλός σε είδα τόσο ενθουσιώδει που μου έφτιαξες το κέφι»
«ναι καλά»
«Έντουαρτ, έχουμε μεγάλη και σκληρή νύχτα γι αυτό σε παρακαλώ μην με κάνεις απο τώρα να βάλω το προσωπείο μου εντάξει?»
«εντάξει θα κάτσω φρόνιμος» χριστέ μου δεν μπορώ
«evanescence?»
«ναι με ηρεμούν»
«έχεις άγχος?»
«φυσικά και έχω, εσύ δεν έχεις?»
«πιο πολύ ανυπομονώ για την εμπειρία»
«τι άλλαξε?»
«τίποτα, όπως είπες και εσύ πάντα μου άρεσε η ταχύτητα»
«ταχύτητα με ταχύτητα διαφέρει πίστεψε με»
«όπως και να έχει ανυπομονώ»
«χαίρομαι»
Για αρκετή ώρα δεν μιλήσαμε, είδε το άγχος μου και σεβάστηκε την σιωπή μου.
«Τζες???»
«Μπελς τι κάνεις?»
«μια χαρούλα εσύ?? Τον Έντουαρτ τον θυμάσαι»
«μια χαρά και εγώ, ναι τον θυμάμαι.... κουνήσαν και οι δύο τα κεφάλια τους σαν ένδειξη χαιρετισμού.... αλήθεια τι έγινε το μεσημέρι»
«άστα τώρα αυτά βρε Τζες έγιναν τόσα πολλά που πραγματικά δεν έχω καμία όρεξη να τα εξιστορήσω»
«έχεις άγχος»
«άδικα?»
«όχι όχι άδικα αλλά γιατί τόσο πολύ σήμερα? Όλα καλά θα πάνε»
«δεν είμαι για τίποτα σίγουρη πια, μου έσπασε τα νεύρα ο αντρούλης μου πάλι, αλλά δεν θα του περάσει, έχω σκοπώ να βγάλω απο την μέση και τους δύο τους»
«δύσκολο»
«όχι ακατόρθωτο, ο 16 συμφωνεί»
«αλήθεια? Πως το έπαθε»
«θα σου τα πω όλα άλλα όχι σήμερα οκ?»
«οκ σου χαλάω εγώ χατήρι» μου είπε ο Τζες και με πήρε μια τρυφερή αγκαλιά και με φίλησε στα μαλλιά.
«έλα πάμε να ξεκινήσουμε θέλω να φτάσω πιο νωρίς για να προετοιμάσω τον Έντουαρτ»
«έλα πάμε» πήγαμε στο πίσω μέρος του γκαράζ που φίλαγε τα αγωνιστικά μου αυτοκίνητα και μόλις ο Έντουαρτ αντίκρισε την κόμπρα
Άφησε ένα επιφώνημα.
«σου αρέσει?» τον ρώτησα γυρίζοντας να τον κοιτάξω
«είναι να μην μου αρέσει?»
«χαίρομαι γιατί αύριο θα το οδηγήσεις για να μου αποδείξεις τι έμαθες απο την σημερινή σου βραδιά»
«αλήθεια?» ρώτησε με μάτια διάπλατα
«φυσικά τι νομίζεις ότι θα έρθει για βόλτα?»
«ανυπομονώ»
«έλα μπες» του είπα και έδωσα ένα φιλί στον Τζες και πήγα στην θέση του οδηγού.
Χωρίς να χάνω χρόνο έβαλα την μουσική που πάντα είχα μαζί μου στους αγώνες, ρύθμισα τον φωτισμό ώστε να μην φεγγίζουμε έξω απο το αυτοκίνητο άλλα για να μπορώ να βλέπω τις ενδείξεις του ταμπλό και έβαλα μπρος την μηχανή.
Ο Εντουαρτ ήταν δίπλα μου και έβλεπε την κάθε μου κίνηση, χαμογέλασα έβαλα όπισθεν και ξεκίνησα. Είχαμε λίγη ώρα για να πάμε στο σημείο συνάντησης όποτε σκέφτηκα τι καλύτερο απο το να πάω στο αγαπημένο μου σημείο για να περάσω την χαλασμένη ανασηκωμένη γέφυρα για να ξεσπάσω την ένταση που ένιωθα ώστε να αντέξω την σημερινή βραδιά, δεν ξέρω γιατί άλλα σήμερα είχα τόσο άγχος λες και ήταν ο πρώτος μου αγώνας, λες και ήθελα να αποδείξω κάτι, ήθελα να αποδείξω στον Έντουαρτ το πόσο ικανή και το πόσο σοβαρή και συνετή ήμουν στην δουλειά μου, ενώ παράλληλα ήθελα να του δείξω τα πάντα λες και θα μπορούσα μέσα σε μια βραδιά να τον κάνω να μάθει τα πάντα, να τον μυήσω σε αυτήν την απόλαυση και να τον δω να το ευχαριστιέται.
Αφού βγήκα στον δρόμο άνοιξα το GPS και το ρύθμισα στον γνωστό σταθμό για να βρω τον πιο ασφαλή απο περιπόλους δρόμο ώστε να αφήσω το αμάξι μου και τις αισθήσεις μου να εκφραστούν για να αποβάλω την ένταση απο μέσα μου όσο πιο γρήγορα γινόταν.
Έντουαρτ
Κοίταζα την κάθε της κίνηση προσπαθώντας να μην χάσω ούτε μια, πλέον απο εδώ και πέρα θα πρέπει να της αποδείξω πόσο συνετός και πόσο αποδοτικός είμαι στην δουλειά μου και αφού αυτή είναι πλέων ο κριτής μου θέλω να της δείξω ότι όταν αφοσιώνομαι σε κάτι δίνω όλου μου τον εαυτό.
Η κουβέντα μου με τον 16 με έκανε να καταλάβω πόσα της χρωστάω, όχι μόνο προστατευεί την ζωή μου, άλλα απλόχερα μου δίνει ένα μέλλον που δεν μπορούσα να φανταστώ ούτε στα πιο τρελά μου όνειρα. Είχε δίκιο όταν μου έλεγε ότι θα την ευγνωμονώ άλλα ο εγωησμός είναι εγωησμός και δεν μπορούμε κανένας απο τους δύο να τον παρακάμψει. Όχι όμως πια.
Είχε βάλει το cd των Evanescence και τώρα ακούγαμε το αγαπημένο της κομμάτι Bring me to life πηγαίνοντας σε μια διαδρομή που δεν είχα ξαναδεί, μέσα από στενά και εκείνη έτρεχε σαν τον άνεμο απελευθερωμένη άλλα και για έναν περίεργο τρόπο σφιγμένη, δεν την είχα ξαναδεί έτσι, θα είναι το άγχος για τον αγώνα σκέφτηκα και έμεινα σιωπηλός δίπλα της, αφομοιώνοντας την κάθε της κίνηση, το περίεργο ήταν ο τρόπος οδήγησης της, ακόμα και στις πιο περίεργες στροφές σχεδόν ποτέ δεν χρησιμοποιούσε το φρένο, έφερνε το αμάξι στην θέση που το ήθελε και έπαιρνε τις στροφές τόσο επικίνδυνα και σφυνοτά που πίστευα ότι αν βγάλω το χέρι μου έξω απο το παράθυρο θα ακουμπούσα τους τοίχους που περνάγαμε.
Σε μια στροφή βρεθήκαμε σε μια μεγάλη ευθεία, ο δρόμος ήταν τόσο στενός και τα εμπόδια αριστερά και δεξιά πολλά αλλά εκείνη τα πέρναγε με μία άνεση λες και αυτά δεν υπήρχαν. Μπροστά μας τώρα υπήρχε ένα μικρό πιο ευρύχωρο κενό και η Μπέλα έφερε το αμάξι λίγο πιο δεξιά και πάτησε το γκάζι με περισσότερη δύναμη κατευθύνοντας μας προς μια χαλασμένη ανασηκωμένη γέφυρα, μόλις το είδα αυτό κατάλαβα τι θα επακολουθήσει και πάγωσα στην θέση μου προσπαθώντας να καλύψω τα συναισθήματα μου για να μην της δείξω τον φόβο που ένιωθα εκείνη την στιγμή, άλλα όπως το περίμενα δεν την ξεγέλασα καθόλου.
Το τραγούδι έφτανε σιγά σιγά στο τέλος λες και ήταν συγχρονισμένο με την διαδρομή που είχε επιλέξει, ήμουν σίγουρος ότι αυτό ίσχυε, ήταν πολύ οργανωτική και πάντα σκεφτόταν την κάθε της κίνηση γι αυτό και ήταν τόσο σίγουρη για τον εαυτό της.
Την στιγμή που το αμάξι έφτανε στην αρχή της χαλασμένης γέφυρας, πάτησε απαλά την σκανδάλη του νίτρου και επιτάχυνε το αμάξι περισσότερο για να μην χάσει την ταχύτητα της στην ανηφόρα και να περάσει με ασφάλεια στην απέναντι μεριά. Μόλις ένιωσα την δύναμη του αμαξιού το σώμα μου αντέδρασε και με διέγειρε, ένιωσα λες και το νίτρο μπήκε στις φλέβες μου και η καρδιά μου επιτάχυνε τους χτύπους της. Η Μπελα σαν να άκουσε την καρδιά μου έγειρε πίσω το κεφάλι της στο μαξιλάρι του καθίσματος έκλεισε τα μάτια με ένα χαμόγελο και την στιγμή που οι ρόδες βρέθηκαν στο κενό έβαλε νεκρά και απολάμβανε την στιγμή με κλειστά μάτια τραγουδώντας παράλληλα με το τραγούδι τις τελευταίες λέξεις «Bring me to life».
Δεν μπορώ να περιγράψω τα συναισθήματα που ένιωσα εκείνη την στιγμή, ήθελα να κλείσω τα μάτια μου και να κάνω και εγώ το ίδιο για να νιώσω όπως και εκείνη άλλα κάτι με κράταγε να έχω τα μάτια μου μόνο απάνω της, απολαμβάνοντας τις δικές της αντιδράσεις χωρίς να κοιτάω μπροστά μου.
Το πρόσωπο της ήταν ήρεμο χαλαρό, λες και ο αέρας που χτύπαγε το τζάμι με κάποιο τρόπο το διαπερνούσε και χάιδευε το πρόσωπο της παίρνοντας μακριά την κάθε σκέψη και ανησυχία που είχε μέχρι εκείνη την στιγμή.
Οι μύες μου σφίχτηκαν και ένιωθα τον ερεθισμό μου να φουντώνει μόνο με αυτήν την εικόνα, κάθε νευρικότητα που ένιωθα εξανεμίστηκε και έμεινα εκεί να απολαμβάνω την στιγμή μαζί της.
Λίγο πριν οι ρόδες ακουμπήσουν και πάλι την άσφαλτο γύρισε το πρόσωπο της στο δικό μου άνοιξε τα μάτια και γύρισε το τιμόνι στην σωστή μεριά για να είναι έτοιμη για την πρόσκρουση και μου ψιθύρισε
«δεν είναι ανάγκη να ξέρω που πάω........... οι ρόδες τότε ακούμπησαν την άσφαλτο και το αμάξι πάλευε να βγει απο τον δρόμο, χωρίς να γυρίσει τα μάτια της στον δρόμο τα χέρια της με γρήγορες κινήσεις αφού έβαλε πρώτα ταχύτητα γύρισε το τιμόνι στην σωστή θέση για να το ευθυγραμμίσει και συνέχισε την φράση που μόλις είχε ξεκινήσει.......... αρκεί να ξέρω που βρίσκομαι» γύρισε την ματιά της στον δρόμο και αφού το αμάξι είχε επανέλθει ανάπτυξε την ταχύτητα της και άλλαξε πάλι πορεία ακολουθώντας την διαδρομή που είχε βάλει στον GPS.
Εγώ είχα μείνει άφωνος, συνέχισα να την κοιτάω εκστασιασμένος και τρομερά ερεθισμένος απο όλα αυτά. Εκείνη όπως ήταν φυσικό δεν την ξέφυγε ούτε αυτό και έπνιξε με άνεση ένα γελάκι που πήγε να της ξέφυγε απο τα χείλια, έβαλε ξανά το προσωπείο που πλέων αναγνώριζα καλά και δεν ξαναμίλησε.
Πολύ γρήγορα φτάσαμε στο σημείο συνάντησης. Ήταν ένας μεγάλος χώρος σαν αλάνα και γεμάτος απο αυτοκίνητα σαν της Μπέλας.
Όταν σταματήσαμε την έπιασα απο το χέρι και την σταμάτησα πριν βγει
«τι πρέπει να κάνω?» την ρώτησα περιμένοντας να μου δώσει κάποια εντολή
«απλά να είσαι ο εαυτός σου και πρόσεχε να μην καρφώσεις την ταυτότητα σου, να θυμάσαι ότι είσαι το νέο μέλος του υποκόσμου και όχι το ψαρομένο μπατσακι»
Έπρεπε να με θίξουν τα λόγια της άλλα εμένα με κάνανε να γελάσω. Βγήκαμε απο το αμάξι και εγώ ακολουθούσα τα βήματα της χωρίς να είμαι σίγουρος για το τι πρέπει να κάνω, μέχρι που φτάσαμε σε έναν μεγάλο κύκλο απο κόσμο που μέσα του ήταν φυσικά ο Τζεηκ με μια μικροσκοπική κοπέλα που την είχε αγκαλιά τόσο σφιχτά που θα έλεγε κανείς ότι θα την έπνιγε. Χα είναι φοβερά τρομοκρατημένος και προσπαθεί να επιδείξει ότι δεν τρέχει τίποτα, αλλά απο την στιγμή που συναντηθήκανε οι ματιές μας, τα έχασε για μια στιγμή και έσφηξε περισσότερο την κακόμοιρη κοπέλα που κόντεψε να ουρλιάξει. Έτσι τον φόβο μας να έχεις, σκέφτηκα και συγκράτησα τον εαυτό μου να μην γελάσει.
Η Μπέλα όπως το περίμενα πέρασε με άνεση και αέρα απο τον κόσμο που ήταν γύρο μας και πήγε και στάθηκε μπροστά στον Τζεηκ και σε έναν άλλο που η φάτσα του ήταν χειρότερη και πιο επιβλητική απο αυτή του Τζεηκ.
«Μπαρο αγάπη μου τι έκπληξη να σε βλέπω εδώ» είπε στον άντρα που στεκόταν δίπλα απο τον Τζεηκ με ένα νάζι και πήγε και τον αγκάλιασε λες και δεν ήταν αυτός η αιτία που παραλίγο σήμερα να της στοίχιζε την ζωή. Πραγματικά την παραδέχομαι ήταν πολύ καλή να παίζει το παιχνίδι της προκειμένου να πετύχει το σκοπό της.
Φυσικά ο 16 με είχε ήδη προειδοποιήσει για όλα αυτά που με περίμεναν και εγώ απλά προσπαθούσα να καλύπτω τα αισθήματα μου βαθιά, όχι βέβαια όπως η Μπέλα άλλα θα μάθω είπα μέσα μου που θα πάει.
«Ιζαμπελαααα.... είπε με μια βαθιά φωνή ο Μπαρος....... ουαουυυυ μου φαίνεται οτι ο νεαρός πίσω σου κάνει πολύ καλή δουλειά μαζί σου, είσαι εκτυφλωτική»
«οοοοο κομπλιμέντο απο τον Μπαρο, τι τιμή είναι αυτή»
«με ξέρεις Μπελς ότι πάντα λέω αυτό που βλέπω»
«φυσικά πάντα, Τζεηκ πως πάει?»
«βλέπω δεν έχασες ευκαιρία» είπε ο Τζεηκ κοιτώντας με απαξιωτικά
«οι καλές ευκαιρίες αγάπη μου σπανίζουν και εγώ ποτέ δεν πετάω μια καλή στα σκουπίδια σαν μερικούς μερικούς»
«μμμμμμ» ξίνισε τα μούτρα του και γύρισε προς τα μένα
«μην περιμένεις να κρατήσει το όνειρο, μόλις σε βάλει κάτω απο τα σκέλια της ξέχνα την ελευθερία σου και προετοιμάσου να της γλείφεις τις πατούσες της σαν το σκυλί που ζητάει απεγνωσμένα ένα κοκαλάκι απο το άκαρδο αφεντικό του»
Τον κοίταζα και δεν ήξερα αν πρέπει να αντιδράσω ή όχι απο τα λόγια του, φυσικά εκείνος θα το ήθελε πολύ για να στήσει ένα καυγά απο το πουθενά άλλα εγώ δεν ήθελα να φέρω τη Μπέλα σε δύσκολη θέση. Την κοίταξα με την άκρη του ματιού μου και παρόλο που έκρυψε καλά την αντίδραση της στην σιωπή μου εγώ πρόλαβα να δω την απογοήτευση στα μάτια της απο αυτήν μου την συμπεριφορά.
«δεν το νομίζω» τότε πήρα θάρρος και του απάντησα στο ίδιο ύφος με το δικό του, τότε μια λάμψη άστραψε στα μάτια της και πήρα περισσότερο θάρρος
«τι είπες ψάρακα?» απάντησε μες στην αυθάδεια ο Τζεηκ
«ότι δεν νομίζω να συμβεί ποτέ αυτό»
«και απο που πηγάζει όλη αυτή η αυτοπεποίθηση?»
«γιατί εγώ σε αντίθεση με σένα δεν είμαι άβουλος και δεν αφήνω κανέναν να με κάνει ότι θέλει»
«το ότι είσαι εδώ αυτομάτως αποδεικνύει το αντίθετο, γι αυτό μην προσπαθείς να κρυφτείς πίσω απο το δάκτυλο σου»
«και ποιος σου είπε ότι είμαι εδώ παρά την θέληση μου ή ότι εκείνη με έσυρε με το ζόρι?» του αντιγύρισα
Η Μπέλα βλέποντας που θα οδηγήσει όλη αυτή η κουβέντα μπήκε στην μέση
«Τζεηκ αρκετά έχουμε έναν αγώνα μπροστά μας και η μέρα ήταν μεγάλη και δύσκολη, πάρε την μετρέσα σου και πήγαινε να ετοιμαστείς γιατί δεν έχω την όρεξη σου, ήρθα για να διασκεδάσω όχι να χαλάσω περισσότερο την μέρα μου»
«ναι μαμά ότι πεις» της αντιγύρισε άλλα δεν τόλμησε να πει και τίποτα άλλο.
«Μπάρο άντε και εσύ να ετοιμαστείς, θα πάω να πάρω το πρόγραμμα και θα σας ενημερώσω για την εξελίξεις οκ?»
«ναι αγάπη μου, σήμερα είναι μεγάλη μέρα ή να πω νύχτα και ανυπομονώ να σε δω πίσω απο το τιμόνι»
«και εγώ Μπαρος ανυπομονώ»
Τότε ήρθε κοντά της την άρπαξε απο την μέση και της έδωσε ένα φιλί στο στόμα και με την άκρη του ματιού του κοίταζε για της δικές μου αντιδράσεις άλλα εγώ δεν μάσησα, η αντίδραση της Μπέλας ήταν αυτές που με απασχολούσαν και όταν είδα την δολοφονική της ματιά άρχισαν να μιρμιγκιάζουν τα χέρια μου αλλά εκείνη πιο γρήγορη τον πέταξε μακριά και με την ψυχραιμία της τον ακινητοποίησε
«αυτά στις μετρέσες σου όχι σε μένα, εκτός αν θες να διαδεχθείς τον ρόλο του Τζεηκ και να γίνεις το νέο μου σκυλάκι» του πέταξε ειρωνικά
«νόμιζα ότι αυτή η θέση έχει καλυφθεί απο τον νεαρό»
«όπως άκουσες ο νεαρός έχει προσωπικότητα δεν είναι σαν και εσάς» του είπε με θράσος και ενώ θα περίμενε κανείς ότι αυτό θα ξεκίναγε έναν καυγά χωρίς άλλο, ο Μπαρος την κοίταξε φανερά σοκαρισμένος, άρπαξε την κοπελίτσα που στεκόταν δίπλα του και έφυγε τρομερά εκνευρισμένος χωρίς σχόλια.
Πρέπει να το παραδεχτώ έχει τον απόλυτο έλεγχο του εαυτού της και δεν αφήνει κανέναν να το διαπεράσει αυτό.
«πήγαινε στο αμάξι και περίμενε με σε παρακαλώ» μου είπε απότομα άλλα ήξερα καλά ότι είπε παρασυρμένη απο την προηγούμενη σκηνή και όχι για να δείξει ότι είναι το αφεντικό και με εξουσιάζει. Κούνησα το κεφάλι μου και γύρισα προς το αμάξι πιο άνετος απο ποτέ, λες και σε μια στιγμή μπήκα ξαφνικά στον κόσμο τους.
Όταν μπήκε και αυτή ήταν ακόμα εκνευρισμένη άλλα το έκρυβε καλά, πάτησε ένα κουμπί πάνω απο το cd player και ένα μικρό λάπτοπ εμφανίστηκε και άνοιξε μπροστά μας, έβαλε μέσα ένα cd έτρεξε ένα πρόγραμμα και το άφησε μέχρι να διαβάσει τα αρχεία. Δεν μίλαγε καθόλου και αυτό με ανησυχούσε, πρέπει να ήταν πολύ πιο εκνευρισμένη απο όσο είχα φανταστεί, ελπίζω να μην έφτεγα εγώ γι αυτό.
«Μπέλα?» άρχισα δειλά
«όχι τώρα Έντουαρτ, πρέπει να τους συγχρονίσω και να τους στείλω της εντολές»
«οκ»
«βλέπεις τι κάνω εδώ?»
«ναι αν και δεν καταλαβαίνω και πολλά»
«θα σου τα εξηγώ στην πράξει την ώρα που θα αρχίσει ο αγώνας, εσύ απλός παρατήρησε τι κάνω και μετά θα σου είναι πιο εύκολο να τα καταλάβεις»
Άρχισα και πάλι να παρατηρώ την κάθε της κίνηση, ήταν τόσο περίπλοκα όλα αυτά δεν είχα ιδέα τι μπορεί να σήμαιναν. Μετά απο λίγο και αφού είδα ότι τα αυτοκίνητα είχαν αρχίσει σιγά σιγά να πέρνουν μπρος και να μαρσάρουν με δύναμη για να επιδήξουν την δυναμηκότητα τους η Μπέλα με κοίταξε στα μάτια και με ρώτησε
«έτοιμος?»
«απο την μέρα που γεννήθηκα» της απάντησα και ένα χαμόγελο απλώθηκε στο υπέροχο πρόσωπο της και έβαλε μπρος
Βάλαμε την ζώνη μας και ξεκινήσαμε, δεν ήξερα τι με περιμένει άλλα ήθελα όσο τίποτα να το ζήσω μαζί της. Ένιωθα ότι ήδη με είχε μυήσει σε αυτήν την ζωή και ότι με κάποιον τρόπο ζούσα πάντα εδώ, έτσι απλά, λες και πράγματι η ζωή μου προοριζόταν πάντα γι αυτήν την ζωή.
Η οδήγηση της όπως και το πρωί μου ενέπνεε σιγουριά και αυτοπεποίθηση και δεν με φόβιζε τίποτα, μετά απο το μεγάλο άλμα στην χαλασμένη γέφυρα όλα όσα την βάραιναν είχαν εξατμιστεί και ήταν πάλι ελεύθερη και αέρινη να κυβερνά την άσφαλτο με όλη την δύναμη της ψυχής της, τα έδινε όλα και ήταν το πιο όμορφο και το πιο μαγευτικό πλάσμα που είχα δει ποτέ στην ζωή μου.
Σε όλη την διάρκεια του αγώνα ήταν απόλυτα συντονισμένη με τον δρόμο και τις κουκκίδες που εμφανιζόντουσαν στην οθόνη μπροστά μας. Μόλις ξεκινήσαμε έβαλε το μπλου τουθ στο αυτί της και πατώντας διάφορα κουμπιά στο λάπτοπ μίλαγε με όσους συμμετείχαν στον αγώνα και τους συντόνιζε, απο ότι κατάλαβα εκείνη ήταν η βασική χειρίστρια του αγώνα και όλοι άκουγαν της εντολές της χωρίς δεύτερη κουβέντα, άρα έτρεχε μαζί τους για να τους συντονίζει και όχι για να κερδίζει την πρωτιά όπως νόμιζα στην αρχή. Μάλλον έχω πολλά να μάθω.
«Τζεηκ κάνε αριστερά μπροστά σου έχεις μπλόκο» την άκουσα να λεει σε μια στιγμή
Μπλόκο? Δηλαδή εκείνη τους εξασφάλιζε τον σωστό δρόμο ώστε να αποφεύγουν την αστυνομία? Τι στο καλό σημαίνουν όλα αυτά?
Σαν να άκουσε τις σκέψεις μου
«η δουλειά μας είναι να τους συντονίζουμε έτσι ώστε να μην φεύγουν απο τα όρια της προγραμματισμένης διαδρομής του αγώνα και να τους ειδοποιούμε που υπάρχουν μπλόκα αστυνομικών για να μην πέφτουν απάνω τους και ταυτόχρονα να τους επαναφέρουμε στην αρχική διαδρομή ώστε να μην θεωρηθεί ότι κάποιος έκλεψε τον αγώνα ή αν δούμε ότι κάποιος κλέβει να τον παγιδεύουμε ώστε να τον χάσει για την βλακεία που έκανε, είναι σαν πρόβατα στην σφαγή, εμείς δίνουμε εντολή και αυτοί εκτελούν, γι αυτό θέλει ο Μπαρο να με βγάλει απο την μέση, γιατί δεν μπορεί να με πείσει να κλέψω τους αγώνες και χωρίς κλεψιά ο ίδιος δεν έχει καμία ελπίδα να κερδίσει» είπε και γέλασε
«έτρεχες και εσύ σε αγώνες?»
«εννοείτε, όπως θα τρέξεις και εσύ την άλλη βδομάδα»
«τι?»
«αυτήν την δουλειά που κάνω εγώ θα πρέπει να κοπιάσεις πολύ για να την φτάσεις, όπως κόπιασα και εγώ τόσα χρόνια. Για να φτάσεις εδώ που είμαι πρέπει πρώτα να ξεκινήσεις απο το μηδέν και να τριφτείς καλά στην άσφαλτο για να τα καταφέρεις»
«θα βάλω τα δυνατά μου»
«είμαι σίγουρη γι αυτό» είπε και χάθηκε πάλι στον κόσμο της μέσα στον δρόμο και τις τελίτσες
«πως φτάνει κανείς στην δική σου θέση?»
«δες τον χάρτη και βρες μου σε ποια θέση είμαστε εμείς»
«πως να το κάνω αυτό?»
«η κάθε τελεία έχει και ένα χαρακτηριστικό γνώρισμα για να μπορώ να ξέρω ποιος είναι ποιος προσπάθησε να μου βρει ποιο είναι το δικό μας» με μια ματιά είδα απο κάτω ότι είχε σε κάθε όνομα και ένα αρχικό το δικό μας ήταν το «Α»
«είμαστε το άλφα»
«ήμαστε ο άλφα δηλαδή ο συντονιστείς πολύ σωστά, τώρα δες καλά τον χάρτη και πες μου τι παρατηρείς»
«ότι είσαι πάντα πρώτη και με διαφορά»
«ακριβός, άρα για να μπορείς να πάρεις την θέση μου θα πρέπει να είσαι πάντα πρώτος και με διαφορά σε όλους σου τους αγώνες»
«για πόσο καιρό?»
«μέχρι να καταφέρεις να με ξεπεράσεις, αν το κάνεις τότε αυτομάτως παίρνεις την θέση μου»
«και εσύ?»
«χαχαχα ανησυχείς μήπως χάσω την θέση μου?»
«δεν είναι ακατόρθωτο, που ξέρεις μπορεί και να τα καταφέρω»
«μμμμ, αυτοπεποίθηση μου αρέσει»
«δεν μου απάντησες όμως»
«σε τι?»
«τι θα γίνει αν τα καταφέρω και σου πάρω την θέση σου»
«αν καταφέρεις να κερδίσεις έναν άλλο άλφα τότε αυτός θα γυρίσει στου αγώνες για να αποδείξει και πάλι την αξία του μέχρι να σε ξεπεράσει, άλλα αν καταφέρεις να κερδίσεις εμένα τότε.....»
«τότε?»
«εκτός του ότι είναι χλομό να γίνει» γέλασε
«όχι όμως ακατόρθωτο» της αντιγύρισα
«όχι όχι ακατόρθωτο»
«θα μου πεις τι θα γίνει ή θα με σκάσεις?»
«πόσο μου αρέσει να θυμώνεις»
«σωστά είχα ξεχάσει ότι γύρισε η παλιά Μπέλα» της αντιγύρισα απτόητος
«καλόοοο..... γέλασε...... μην ανησυχείς δεν πρόκειται να γίνει τίποτα»
«δηλαδή»
«δηλαδή απλά θα γίνεις ανεξάρτητος και θα αναλάβεις άλλους αγώνες»
«πως και αυτό?»
«δεν είμαι τυχαία εδώ Έντουαρτ, γι αυτό όλοι με φοβούνται και κρέμονται απο τα χείλι μου»
«ναι αυτό το έχω καταλάβει, απλά δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται σε σένα να γίνεται αυτή η εξαίρεση»
«γιατί κανείς άλλος δεν έχει καταφέρει να μου πάρει πρωτιά τα τελευταία 5 χρόνια οπότε αν κάποιος τα καταφέρει τότε θα του βγάλω το καπέλο και θα συνεχίσω και εκτός αυτού κανείς άλλος δεν είναι τόσο αυστηρός όσο εγώ και δίκαιος οπότε όλοι με εμπιστεύονται και θέλουν να με έχουν συντονιστή»
«δεν έχεις κάνει ποτέ παράπτωμα σε αγώνα»
«ούτε μια φορά, όπως δεν ήθελα εγώ να με βγάζουν απο την μέση για να κερδίσει κάποιος άχρηστος έτσι και εγώ δεν βγάζω απο την μέση κανέναν που να μην το αξίζει»
«είπε πριν στον Τζες ότι θα βγάλεις τον Τζέηκ και τον Μπαλο σήμερα πως θα το κάνεις αυτό?»
«εύκολα, ποτέ δεν καταφέρνουν να κάνουν έναν αγώνα χωρίς έστω ένα μικρό παράπτωμα, εκεί πατάω, με το που το δω αυτομάτως θα τους πετάξω»
«και πως γίνεται αυτό?»
«χαχαχα θα δεις είναι πολύ διασκεδαστικό» μετά απο λίγο
«ήρθε η ώρα, δες στον χάρτη τι διαδρομή που ακολουθεί ο Μπάλο και ο Τζεηκ και πες μου τι παρατηρείς»
«μμμμ, πάνε ενδιάμεσα απο τους άλλους άλλα απο άλλη πορεία, πως γίνεται αυτό?»
«αυτό γίνετε γιατί σε εκείνο το σημείο είναι αυτό που περάσαμε πριν που η γέφυρα ήταν απο πάνω μας, ενώ η διαδρομή είναι καθορισμένη να ακολουθήσουμε τον κάτω δρόμο εκείνη πήγαν απο πάνω για να βγουν μπροστά απο τους άλλους στο τέλος της, αν δεν είσαι καλά εκπαιδευμένος να είσαι άλφα και κοιτάς την οθόνη περιστασιακά όπως κάνουν και οι περισσότεροι τότε είναι πολύ πιθανών αυτό να μην το καταλάβεις γιατί είναι νεκρό σημείο και πρέπει να ξέρεις να το διαβάζεις»
«εσύ πως το κατάλαβες?»
«όταν περνάω τους δρόμους πάντα έχω το νου μου γι αυτά τα σημεία και μετά ελέγχω τον χάρτη για να τα καταγράψω με την ματιά μου, αν δω ότι υπάρχει κουκκίδα η μια πάνω στην άλλη τότε αυτομάτως καταλαβαίνω ότι έχουν κάνει το παράπτωμα»
«και τώρα?»
«σσσς Τζεηκ αριστερή στροφή και επιτόπου δεξιά............Μπέλο αριστερή στροφή και επιτόπου δεξιά...... τώρα κοίτα τον χάρτη»
«αυτοί κατευθύνονται προς το μπλόκο»
«σωστά χαχαχα»
«μα δεν υποτίθεται ότι πρέπει να τους αποτρέπεις να πέσουν απάνω τους»
«αυτή είναι η τιμωρία τους, τώρα είναι στο χέρι τους να ξεφύγουν απο αυτήν»
«μπορούν να ξεφύγουν?»
«φυσικά αν τους κόψει»
«δεν καταλαβαίνω, θέλουμε να τους πιάσει ή όχι»
«όταν κάποιος κάνει παράπτωμα ο συντονιστής τους στέλνει σε πορεία προ ένα μπλόκο, μετά είναι στο χέρι τους αν θα καταφέρουν να τους ξεφύγουν ή όχι, όπως και να έχει στην προσπάθεια να γλυτώσουν έχουν βγει απο τον αγώνα και δεν προλαβαίνουν να κερδίσουν το χαμένο έδαφος οπότε τα παρατάνε και τρέχουν να σωθούν»
«και δεν θα σου κάνουν αντίποινα γι αυτό?»
«όλοι όσοι συμμετέχουν στον αγώνα ξέρουν τους κανόνες και ότι έχω το δικαίωμα να το κάνω απο την στιγμή που θα δω παράπτωμα, έτσι αν κάποιος απο αυτούς προσπαθήσει να μου κάνει αντίποινα βρήσκει μπροστά του όλη την ομάδα, άρα όχι δεν θα τολμήσουν»
«και πως μπορείς να αποδείξεις ότι έπραξες σωστά»
«αυτό το σύστημα καταγράφει όλον τον αγώνα, μετά το τέλος του αγώνα παραδίδω το cd στην ομάδα και έτσι είμαι εξασφαλισμένη ότι ήμουν καθαρή και έπραξα σωστά και όχι με δόλιο τρόπο»
«και αν κάποιος πάει και καταστρέψει το cd?»
«με έχεις για χαζή?»
«όχι φυσικά όχι, κρατάς αντίγραφο σωστά?»
«ακριβός»
«να ρωτήσω και κάτι ακόμα?»
«φυσικά»
«οι άλλοι δεν βλέπουν τα μπλόκα απο το GPS όπως εμείς?»
«όχι μόνο ο συντονιστείς τα βλέπει απο το σύστημα»
«μα στο δικό σου GPS φαίνονται»
«ναι στο δικό τους όμως όχι»
«πως γίνεται αυτό»
«έχει να κάνει με το τι γνωριμίες έχεις» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι
«εννοείς τον 16 σωστά?»
«πολύ σωστά»
Ο υπόλοιπος αγώνας κύλησε στο ίδιο μοτίβο και πολύ σύντομα έφτασε στο τέλος του. Ακολουθήσαμε μια περίεργη διαδρομή που ουσιαστικά μας οδήγησε στο σημείο που είχαμε ξεκινήσει. Όταν φτάσαμε στο τέρμα περιμέναμε να τερματίσουν και οι υπόλοιποι, αφού έβγαλε αντίγραφο του cd με άφησε στο αυτοκίνητο πήγε σε ένα άλλο αμάξι το παρέδωσε και μετά γύρισε και πήραμε πάλι τον δρόμο για το γκαραζ του Τζες.
«τι σου είναι ο Τζες?»
«γιατί ρωτάς?»
«απλός μου κάνει εντύπωση που του έχεις τόση τυφλή εμπιστοσύνη»
«εσύ τι πιστεύεις ότι μου είναι?»
«αδελφός σου?»
«ναι αδελφός μου είναι»
«και οι γονείς σας ξέρουν σε τι περιπέτειες έχετε μπλέξει?» αυτό δεν της άρεσε, μπορεί να μην το έδειξε άλλα την είδα που μαγκώθηκε
«δεν κάνουμε τίποτα ανήθικο και στο κάτω κάτω δεν σε αφορά» σίγουρα δεν της άρεσε
«σίγουρα δεν με αφορά»
Φτάνοντας στο γκαραζ δεν ήταν κανείς εκεί, πάτησε ένα κουμπί και μπήκαμε μέσα, έκλεισε και κλείδωσε τα συστήματα και βγήκαμε να πάρουμε την φεράρη της και γυρίσαμε σπίτι.
Μόλις φτάσαμε στο ανσασερ εκείνη πάτησε το 1
«δεν θα πας για ύπνο?»
«έχω πολύ υπερένταση μετά απο κάθε αγώνα και πίνω πάντα ένα ποτάκι πριν πάω να ξαπλώσω»
«θες παρέα?»
«κοίτα Έντουαρτ δεν είμαι η καλύτερη παρέα μετά απο αγώνα και δεν είμαι καθόλου ομιλητική»
«εγώ πάλι πιστεύω ότι αν γίνεις ομιλητική θα ξελαφρώσεις πιο γρήγορα και θα τα βγάλεις απο μέσα σου»
«δεν έχω ανάγκη να μιλήσω σε κανέναν και ιδικά σε σένα και σταμάτα να κάνεις τον ψυχολόγο γιατί πραγματικά μου την δίνει στα νεύρα»
Είχαμε φτάσει στον όροφο και εκείνη όρμησε κατευθείαν στο γραφείο της και κλείστηκε μέσα. Δεν την ακολούθησα γιατί κατάλαβα ότι ήταν πολύ πικραμένη και δεν ήθελα να την φέρω στα όρια της.
Πήγα στο σαλόνι και το τζάκι ήταν αναμένω, λογικά εδώ περνάει την ώρα της μετά απο αγώνα σκέφτηκα, έβαλα ένα ποτό και έκατσα στον καναπέ για να χαλαρώσω κοιτώντας τις φλόγες αλλά όσο πέρναγε η ώρα τόσο εκνευριζόμουν περισσότερο. Ανησυχούσα για εκείνη και κατάλαβα ότι έκανα γκάφα πριν και αυτό με έτρωγε περισσότερο.
Κάποια στιγμή άκουσα τα βήματα της και κατάλαβα ότι ανέβηκε στο δωμάτιο της. Πήρα την απόφαση να κάνω το ίδιο. Καθώς πέρναγα μπροστά απο την πόρτα της έστησα αφτί για να ακούσω τι κάνει, υπήρχε απόλυτη ησυχία, ήταν δυνατών να είχε κι όλας κοιμηθεί? Μπα αποκλείεται πότε πρόλαβε? Πήρα την απόφαση και χτύπησα την πόρτα σιγανά, ήθελα να βεβαιωθώ ότι ήταν καλά.
«περάστε» άκουσα απο μέσα την φωνή της
«Μπελα?» ρώτησα καθώς άνοιγα την πόρτα και αυτό που αντίκρισα με άφησε χωρίς ανάσα. Η Μπέλα ήταν σε καθισμένη θέση πάνω στο κρεβάτι και στα πόδια της είχε ακουμπισμένο ένα βιβλίο, την σκέπαζε ένα σατέν σεντόνι και απο κάτω ήταν γυμνή.
«χρειάζεσαι κάτι?» με ρώτησε ευγενικά, όλος της ο εκνευρισμός είχε φύγει ή μάλλον τον είχε κρύψει καλά
«ήθελα να βεβαιωθώ ότι είσαι καλά, λυπάμαι αν σε εκνεύρισα πριν» πήρε μια ανάσα και έκλεισε το βιβλίο και το άφησε πάνω στο κομωδίνο της και με το χέρι της χτύπησε απαλά το στρώμα για να μου δώσει το μήνυμα να πάω να κάτσω κοντά της. Έκλεισα την πόρτα και έκανα αυτό που μου ζήτησε.
«δεν φταις εσύ, απλά είδες πως είναι ένας αγώνας και αν ήσουν στην θέση που ήμουν εγώ θα καταλάβαινες πόσο εύκολα μπορουν να τεντοθούν τα νευρα σου»
«δεν είναι ότι δεν καταλαβαίνω, απλά είμαι σίγουρος ότι αν τα βγάλεις απο μέσα σου θα νιώσεις καλύτερα» έκλεισε τα μάτια της και πήρε μια βαθιά ανάσα για να ελέγξει τον εκνευρισμό της
«πάλι το κάνεις»
«ναι συγνώμη δεν μπορώ να το ελέγξω»
«δεν πειράζει, απλά θέλω να καταλάβεις ότι εγώ έτσι λειτουργώ και φυσικά έχεις καταλάβει ότι δεν μου αρέσει να με κατευθύνουν»
«ναι αυτό το έχω καταλάβει καλά»
«χαίρομαι» είπε χαμογελώντας
«μάλλον καλό είναι να σε αφήσω να ξεκουραστείς, είχαμε πολύ δύσκολη μέρα»
«μπα δεν έχω ύπνο αν θες μπορείς να μου κάνεις παρέα, αν φυσικά το θες»
«φυσικά και το θέλω, αλλιώς δεν θα ήμουν εδώ»
«εγώ νόμιζα ότι ήθελες μόνο να βεβαιωθείς αν είμαι καλά»
«και αυτό»
«οοοοο μεγάλη πρόοδος»
«μεγάλη πρόοδος σε τι?» γέλασε και δάγκωσε τα χείλια της κουνώντας το κεφάλι
«δεν τσιμπάς πια»
«ίσως γιατί σε έχω καταλάβει»
«ναι μάλλον είσαι πολύ πιο παρατηρητικός απο όσο θα ήθελα να είσαι»
«θα ήθελες?»
«μχμ, τώρα πως θα σε πειράζω για να νευριάζεις και να γελάω»
«έτσι εε θες να με νευριάζεις μόνο και μόνο για να γελάς?»
«γιατί όχι έχεις πολύ πλάκα όταν το κάνεις»
«Μπέλα δεν μασάω»
«κρίμα»
«γιατί?»
«σου είπα γιατί» είπε και ανασήκωσε τους ώμους της αδιάφορα
«γιατί το κάνεις αυτό?»
«ποιο?»
«άστο τίποτα»
«έλα πες μου αρέσουν οι απορίες σου»
«όχι άστο θα εκνευριστείς πάλι και δεν το θέλω»
«εγώ σε εκνευρίζω μονίμως και δεν σε πειράζει, γιατί σε μένα δεν μπορείς να το κάνεις?»
«αυτό θες να σε εκνευρίσω και να γίνω εριστικός, για να έχεις ένα πάτημα να δικαιολογείς στον εαυτό σου για ποιο λόγο έχεις το δικαίωμα να με εξουσιάζεις? Ενώ απόλαυσες όσο τίποτα την στιγμή που σου απέδειξα ότι δεν είμαι σαν και εκείνους, τώρα γιατί πας να αντιστρέψεις τις καταστάσεις?»
«νομίζω ότι καλό είναι να πας να κοιμηθείς δεν είναι ώρα για μεγάλες κουβέντες»
«δεν σου αρέσει που σου λέω την αλήθεια κατάμουτρα έτσι?»
«Έντουαρτ σε παρακαλώ είμαι πολύ κουρασμένη, μη με κάνεις να σου δείχνω το κακό μου εαυτό γιατί δεν μπορώ να ελέγξω τα νεύρα μου απο την εξάντληση»
«τότε μην το κάνεις και παραδέξου την αλήθεια»
«δεν έχω να παραδεχτώ τίποτα, σε παρακαλώ για τελευταία φορά πήγαινε στο δωμάτιο σου και ξεκουράσου»
«είσαι τόσο πεισματάρα και ξεροκέφαλη»
«εγώ ξέρω τι είμαι εσύ ξέρεις?»
«και εγώ ξέρω τι είμαι και μην πας να βγεις απο πάνω»
«οοο αλήθεια? Αλήθεια ξέρεις τι είσαι? Τότε γιατί καμία δεν στεριώνει δίπλα σου, γιατί πάντα βγαίνεις το θύμα σε όλες τις καταστάσεις και γιατί πάντα τις αφήνεις να σε πληγώνουν με τον πιο άθλιο τρόπο»
«τι ξέρεις εσύ απο αυτά? Εγώ τουλάχιστον άφησα τον εαυτό μου να ερωτευθεί και να αγαπήσει, εσύ που ξέρεις καλά τι είσαι γιατί ακόμα νιώθεις άδεια και κενή»
«δεν σου επιτρέπω, βγες έξω τώρα»
«δεν πάω πουθενά, αντιμετώπισε την αλήθεια»
«έξω τώρα, σε προειδοποιώ μην με κάνεις να σηκωθώ απο την θέση μου γιατί θα το μετανιώσεις»
«μπα τι θα κάνεις θα με δείρεις?»
«έξω τώρααααα» την άρπαξα απο τα χέρια και την ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια
«Μπέλα ηρέμησε σε παρακαλώ, συγνώμη αν σε εκνευρίζω άλλα καμιά φορά πρέπει να ακούς και την γνώμη των άλλων»
«δεν έχω ανάγκη κανέναν και ιδικά εσένα να μου λες τι πρέπει να κάνω και τι όχι»
«και όμως έχεις Μπελα και πολύ μεγάλη ανάγκη»
«φύγε τώρα και μη με ακουμπάς»
«γιατί δεν παραδέχεσαι την αλήθεια»
«Έντουαρτ η υπομονή μου έχει ήδη εξαντληθεί σε παρακαλώ σήκω και φύγε τώρα»
«όχι δεν πάω πουθενά»
«πρόβλημα σου, μείνε εδώ και κοίταμε τότε γιατί δεν πρόκειτε να σου ξανμιλήσω»
Σταύρωσε τα χέρια της στο στήθος και γύρισε το κεφάλι της σαν ένα πεισματάρικο μικρό παιδί που δεν του κάνεις τα χατίρια. Ξεφύσησα δυνατά και πήγα πιο κοντά της, πέρασα το ένα μου χέρι απο την άλλη μεριά του σώματος της και με το άλλο της χάιδεψα μαλακά τα μαλλιά, δεν κουνήθηκε.
«πεισματάρικο μου πλάσμα γιατί αντιστέκεσαι τόσο πολύ στα συναισθήματα σου?»
«Έντουαρτ σε παρακαλώ, κάνε μια προσπάθεια να με καταλάβεις, είμαι παραπάνω απο 24 ώρες άυπνη, τράκαρα μετά απο δεν ξέρω και εγώ πόσα χρόνια, έκανα τον άντρα μου να ομολογήσει ότι αποπειράθηκε να με δολοφονήσει, προσπάθησα με μεγάλη δυσκολία να σε πίσω να έρθεις μαζί μου για να σου σώσω την ζωή, έτρεχα σαν τον δαίμονα για να ξεφύγουμε απο τους μπράβους του γιατί αν μας πιάνανε τώρα θα ήμασταν μέσα στον γύψο, έτρεξα στον πιο μεγάλο και στον πιο βρώμικο αγώνα του μήνα, έπρεπε να έχω τα μάτια μου παντού στον δρόμο στις βρομιές τους στους μπάτσους και παράλληλα να σου εξηγώ και τι κάνω και τώρα εσύ προσπαθείς να με πείσεις ότι η γη δεν είναι στρογγυλή και περιμένεις να έχω την υπομονή να σε πιστέψω ένω ξέρω ότι είναι στρογγυλή και μάλιστα γυρίζει?»
«σε καταλαβαίνω παραπάνω απο όσο νομίζεις»
«δεν το βλέπω»
«αν είσαι τόσο διαλυμένη γιατί δεν κλείνεις τα μάτια σου να κοιμηθείς»
«γιατί είμαι άνθρωπος Έντουαρτ όχι ρομποτ και είμαι κομμάτια και το μόνο που θέλω είναι να μπορέσω να σταματήσω να σκέφτομαι και εσύ δεν με βοηθάς καθόλου»
«πως μπορώ να σε βοηθήσω»
«δείχνοντας κατανόηση»
«μα σε κατανοώ και γι αυτό είμαι εδώ, για να με δεις άλλα εσύ αρνείσαι να ανοίξεις τα μάτια σου»
«δεν έχω κουράγιο Έντουαρτ για τέτοια κατάλαβε το»
«εντάξει δεν θα σε ζορίσω άλλο, θέλεις να φύγω?»
«δεν ξέρω κάνε ότι θες»
«χαχαχα ότι θέλω?»
«μην συνεχίζεις σε παρακαλώ»
«εξήγησε μου κάτι πως καταφέρνεις να έχεις τόσο αυτοέλεγχο»
«όλα είναι μια συνήθεια με τον καιρό θα δεις ότι θα σου βγαίνει φυσικά»
«αμφιβάλω αν θα σε φτάσω τόσο πολύ»
«ποτέ μην λες ποτέ»
«εντάξει δεν λέω ποτέ, άλλα πραγματικά σε θαυμάζω»
«μην το κάνεις δεν ξέρεις τίποτα για μένα και πίστεψε με αν τα μάθεις θα με μισείς περισσότερο»
«αυτό πιστεύεις για μένα? Ότι σε μισώ?»
«θα έπρεπε μέσα σε μια στιγμή σου κατέστρεψα όλη σου την ζωή»
Γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«πως το κάνεις αυτό?»
«το ποιο?»
«έτσι όπως το πάμε δεν θα συμφωνήσουμε ποτέ» γελάσαμε και οι δύο
«μάλλον όχι»
«θες να μιλήσουμε για τον αγώνα?»
«όχι δεν έχω κουράγιο γι αυτό»
«τότε τι θες να πούμε»
«διάλεξε εσύ δεν με νοιάζει αρκεί να μην έχει σχέση με τα σημερινά, προσπαθώ πολύ σκληρά να τα ξεχάσω»
«αυτό είναι όμως το λάθος σου» ματιά που σκοτώνει «εντάξει εντάξει δεν ξαναμιλάω. Έχω μια απορία που με τρώει απο το πρωί»
«ρίχτο»
«ο 16 έχει όνομα?» ξέσπασε στα γέλια
«φυσικά και έχει λες να τον βάπτισαν 16?»
«πως τον λένε?»
«ααα πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο να σου πει»
«δεν νομίζω ότι τολμώ»
«ο έλα τώρα μην με απογοητεύεις και τα πήγες τόσο καλά σήμερα»
«αλήθεια?»
«ναι πες μου ότι δεν το κατάλαβες»
«εντάξει το κατάλαβα, αλλά ακόμα είμαι ψάρακας» γέλασε
«πιο πολύ απο όσο φαντάζεσαι, αλλά για πρώτη μέρα συγχωρήσε, απλος απο εδώ και πέρα πρέπει να είσαι πιο προσεκτικός»
«εντάξει, θα είμαι αφού μου το ζητάς»
«δεν θέλω να το κάνεις γιατί σου το ζητάω θέλω να το κάνεις για σένα γιατί το δικό σου κεφάλι διακινδυνεύετε»
«να κάτι τέτοια λες και με στέλνεις» γέλασε και κούνησε το κεφάλι
«διχασμένη προσωπικότητα, η απόφαση του τρελογιατρού, εκείνος να δεις τι έπαθε.....χαχαχαχαχα........ ακόμα με χάπια είναι, με βλέπει και τρέχει να σωθεί ο κακομοίρης»
«το φαντάζομαι»χαχαχαχα
«λοιπόν θα τον ρωτήσεις?»
«ίσως αργότερα δεν ξέρω»
«μα αν δεν τολμήσεις πως θα κερδίσεις την ζωή σου Έντουαρτ, χωρίς τόλμη η ζωή μας είναι απλός συμβιβασμός και εσύ δεν είσαι απο τους ανθρώπους σου συμβιβάζονται εύκολα»
«εγώ νόμιζα ότι ήμουν ακριβός το αντίθετο»
«ναι γιατί κάποιοι σε έπεισαν έτσι να βλέπεις τον εαυτό σου, αλλά εγώ που μπορώ να σε δω πιο καθαρά ξέρω ότι είσαι ακριβός αυτό που σου λέω, γιατί νομίζεις ότι σε διάλεξα»
«δεν ξέρω ίσως απο τύψεις»
«ποτέ δεν θα έκανα κάτι τέτοιο απο τύψεις, για μένα η δουλειά μου είναι η ζωή μου δεν βάζω εύκολα κάποιον δίπλα μου μόνο και μόνο απο τύψεις»
«και αν ήμουν κάτι άλλο δηλαδή τι θα έκανες? Θα με άφηνες να πεθάνω?»
«όχι και πάλι δεν θα σε άφηνα έτσι, δεν είμαι τέτοιος άνθρωπος Έντουαρτ, απλά θα έβαζα να σε φυγαδεύσουν και θα τελείωση το παραμύθι»
«έτσι απλά?»
«έτσι απλά»
«είσαι αδίστακτη»
«μπααα προτιμώ το σκύλα»
«δεν είσαι σκύλα και το ξέρεις»
«μην το πεις όμως παραέξω γιατί θα χάσω την καλή μου φήμη» χαχαχα
«είσαι απίστευτη»
«το ξέρω, για πες μου τώρα εσύ»
«τι θες να σου πω»
«απλά θέλω να δοκιμάσω την τόλμη σου μπορώ?»
«την τόλμη μου?»
«ναι»
«για πες»
«όσο αφορά τον 16 η πιο δύσκολη ερώτηση που θα μπορούσες να του κάνεις είναι πιο είναι το όνομα του σωστά?»
«ναι έτσι πιστεύω»
«όσο αφορά εμένα πια θα ήταν η πιο δύσκολη ερώτηση που δεν θα μπορούσες να μου κάνεις»
«παίζεις βρόμικα»
«όχι παίζω έξυπνα, για να σε δω θα την κάνεις?»
«μμμμμ, να σκεφτώ»
«λάθος απάντηση η σκέψη σε κάνει να χάνεις τις ευκαιρίες σου»
«δηλαδή τώρα την έχασα?»
«φυσικά»
«καλός αφού έχασα εγώ την ευκαιρία μου για πες μου εσύ πια είναι η πιο δύσκολη ερώτηση που θα μπορούσες να μου κάνεις?»
«δεν πάει έτσι»
«γιατί?»
«γιατί αν σου την κάνω τότε εσύ θα κλέψεις και εγώ απλά θέλω να σε κάνω να χρησιμοποιείς το μυαλό σου πιο γρήγορα»
«ναι άλλα αν δεν μου δείξεις πως θα μάθω»
«σωστά έχω και τον ρόλο του καθηγητή, οκ λοιπόν, θάρρος ή αλήθεια γρήγορα»
«αλήθεια» γέλασε και κούνησε και πάλι το κεφάλι της «γιατί γελάς?»
«πια είναι η πιο τολμηρή σου φαντασίωση μαζί μου»
«τι?»
«αλήθεια δεν ήθελες? απάντησε μου τώρα και χωρίς να το πολυσκέφτεσαι»
«Μπελα απο το πρωί ήμαστε συνέχεια στην κόψη του ξυραφιού και περίμενες να έχω προλάβει να κάνω κάτι τέτοιο?»
«ψεύτη»
«δεν είμαι»
«είσαι»
«καλά αφού το θες τότε άκου το. Σε έχω φανταστεί να είσαι απάνω μου την ώρα που οδηγώ το αμάξι και εσύ να ουρλιάζει απο ηδονή»
«οοοοοοοοοοοο καλόοοοοοοο πως δεν το έχω σκεφτεί κρίμα που θα αργήσει να γίνει»
«και γιατί?»
«έχεις πολύ δρόμο ακόμα για να με κατακτήσεις, άκουσες τι είπε πριν ο Τζεηκ, επειδή είμαι διαχυτική δεν σημαίνει ότι είμαι και εύκολη»
«ποτέ δεν πίστεψα ότι είσαι εύκολη, αλλά άλλα μου έδειξες το βράδυ μετά το φαγητό»
«ο έλα τώρα αυτό ήταν ορεκτικό»
«Μπελα καταλαβαίνεις ότι με προκαλείς»
«δεν θα τολμήσεις»
«πως είσαι τόσο σίγουρη»
«σε ξέρω καλά»
«δεν νομίζω»
«εγώ το νομίζω όμως»
«Μπέλα μην παίζεις με την φωτιά γιατί θα καείς»
«δεν το νομίζω»
Αυτό ήταν δεν άντεξα άλλο. Την άρπαξα και την φίλησα και την έσφιξα κοντά μου, αμέσως ανταποκρίθηκε και άρχισε να με τραβά. Τώρα εγώ τι πρέπει να καταλάβω?
Άρχισα να την φιλάω πιο βαθιά και σήκωσε το κεφάλι για να πάρει μια ανάσα, τότε άρχισα να την φιλάω και πάλι στον λαιμό της και προς το αυτί της και πάλι πίσω, εκείνη έβαλε τα χέρια της στα μαλλιά μου και με έφερε και πάλι κοντά της, αρχίζοντας πάλι να με φιλάει, όπως με φίλαγε το απόγευμα στο δωμάτιο του ξενοδοχείου, άρχισα να ανατριχιάζω και έφερα το σώμα μου πιο κοντά και συνεχίσαμε το φιλί μας με περισσότερο πάθος.
Άρχισα να την χαϊδεύω στον γοφό και ήρθε πιο κοντά μου δίνοντας μου να καταλάβω ότι ήθελε να συνεχίσω, το σήκωσα ψηλά και άρχισα να της κατεβάζω το σεντόνι απο πάνω της και με σταμάτησε.
«μόνο ότι έχει ήδη αποκαλυφθεί» γύρισα και την κοίταξα στα μάτια με απορία
«με δουλεύεις?»
«σου είπα ότι έχεις πολύ δρόμο μπροστά σου»
«Μπελά έχεις βαλθεί να με τρελάνεις?» είπα και σηκώθηκα απο το κρεβάτι εκνευρισμένος και έφυγα
Πήγα στο δωμάτιο μου και έκατσα στο κρεβάτι μου κρατώντας το κεφάλι μου και τότε την άκουσα που αγκομαχούσε, δεν την πιστεύω αυτήν την γυναίκα, πραγματικά με έχει κάνει να βγω απο τα ρούχα μου, πως μπορεί να μου το κάνεις αυτό?
Καθόμουν στο κρεβάτι μου και άκουγα τα αγκομαχητά της, κρατώντας το κεφάλι μου στα δύο μου χέρια, την ήθελα σαν τρελός άλλα δείλιαζα να ξαναπάω κοντά της, τότε ξαφνικά άκουσα να λέει το όνομα μου και αυτό μου έδωσε δύναμη για να κάνω αυτό που ήθελα απο την αρχή.
Όρμισα στο δωμάτιο της και εκείνη πάγωσε όπως ήταν, δεν άλλαξε στάση ούτε έκρυψε τον εαυτό της στο σεντόνι όπως θα πίστευα ότι θα κάνει, ήταν πανέμορφη και τα μάγουλα της είχαν ένα υπέροχο ροζ χρώμα απο την ηδονή. Το ένα της χέρι αγκάλιαζε τα γυμνά της στήθη και το άλλο το είχε κάτω απο το σεντόνι απάνω στην φλόγα της, ο ερεθισμός μου πια είχε φτάσει στο απροχώρητο, ήθελα σαν τρελός να τραβήξω αυτό το σεντόνι και να την δω ολόγυμνη μπροστά μου.
«τι κάνεις? Με ποιο δικαίωμα μπαίνεις έτσι στο δωμάτιο μου?» φώναξε έξαλλη τώρα
Χωρίς να τα χάσω πήγα αποφασιστικά και έκατσα δίπλα της κάνοντας ακριβός αυτό που ήθελα. Σήκωσα το σεντόνι και αντίκρισα το θέαμα που μόλις είχα φανταστεί και ένιωσα τον ανδρισμό μου να σκληραίνει περισσότερο. Τράβηξα απότομα το χέρι της και το έφερα στο στόμα μου να γευτώ την καυτή υγρασία της.
«είσαι τρελός? Πως τολμάς?» μου πέταξε ενώ ταυτόχρονα τράβηξε το χέρι της με δύναμη, αλλά πριν προλάβει να το τραβήξει εντελώς πρόλαβα και της δάγκωσα το ένα δάχτυλο για να την σταματήσω
«αουυυυ, με πονάς άφησε με» συνέχισε να αντιστέκεται στην δική μου επιθυμία, δεν της άρεσε όταν δεν είχε αυτή τον έλεγχο.
Της άφησα ελεύθερο το δάχτυλο της και με το ένα χέρι την έπιασα απο τα μαλλιά σφιχτά για να μην μπορεί να μου ξεφύγει και με το άλλο την έπιασα απο την μέση για να μην μπορεί να κουνηθεί και μου την κοπανήσεις
«εσύ μου είπες να είμαι αυθόρμητος» της είπα και άρχισα να την φιλάω. Όπως το περίμενα εκείνη άρχισε να παλεύει για να ελευθερωθεί και ακριβός την στιγμή που πήγε να με βαρέσει, της άρπαξα το χέρι της και το έβαλα κάτω απο το κορμί της ενώ έπεσα απάνω της με το σώμα μου για να την ακινητοποιήσω.
«απαιτώ να σκάσεις» της είπα με βλοσυρό βλέμμα και έμεινε να με κοιτάζει με γουρλωμένα μάτια και με ανοιχτό το στόμα. Δεν έχασα καιρό και άρχισα πάλι να την φιλάω, δεν ανταποκρίθηκε ούτε και τώρα, έβγαλα το χέρι μου απο την πλάτη της και το έφερα απάνω στο στήθος της συνεχίζοντας να κάνω αυτό που η ίδια έκανε πριν στον εαυτό της, μια κοφτή ανάσα της ξέφυγε και ήξερα ότι άρχισα να λυγίζω τις αντιστάσεις της.
Βάθυνα ακόμα περισσότερο το φιλί μου και έχωσα βαθιά την γλώσσα μου στο στόμα της, ούτε τώρα ανταποκρίθηκε, είναι σκληρό καρύδι και δεν παραδίδει έτσι εύκολα τα όπλα.
Συνέχισα να την χαϊδεύω στο στήθος προσέχοντας να την ακουμπάω ίσα ίσα ώστε να την διεγείρω περισσότερο, άρχισε η ανάσα της να γίνεται πιο γρήγορη άλλα και πάλι δεν κατέθετε τα όπλα, συνέχισα να την χαϊδεύω και ένιωσα το κορμί της να σφίγγετε, σε μια στιγμή το ελεύθερο χέρι της κράτησε το δικό μου και το έσπρωξε με δύναμη για να με αναγκάσει να πιάσω ολόκληρο το στήθος της, στο φιλί της όμως ακόμα δεν ανταποκρινόταν, γύρισα και έπιασα το χέρι της και το απομάκρυνα βίαια.
«ποιος σου είπε να πάρεις την πρωτοβουλία να με καθοδηγήσεις? Τώρα εσύ θα κάνεις ότι πω εγώ» της είπα με αυστηρό τόνο.
Με κοίταξε μέσα στα μάτια σαστισμένη και έκανε να ξεφύγει και πάλι από το σφιχτό μου κράτημα
«όχι δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω αυτήν την φορά» της είπα και έριξα το βάρος του κορμιού μου περισσότερο απάνω της για να την φυλακίσω
«άφησε με θα φωνάξω»
«ναι από ηδονή, μόνο για μένα» της είπα και άρχισα πάλι να την φιλάω πιο επίμονα για να μην της δώσω την ευκαιρία να πραγματοποιήσει την απειλή της
Άρχισε πάλι να αντιστέκεται και να παλεύει κάτω από το κορμί μου, αυτό με άναψε περισσότερο και μου έδωσε περισσότερη αυτοπεποίθηση
Ελευθέρωσα το χέρι μου απο το στήθος της και άρχισα να κατεβάζω το χέρι μου προς τον γοφό της πάντα προσέχοντας να την ακουμπάω σαν τον χέρι μου να είναι ένα φτερό που την αγγίζει.
Αμέσως ένιωσα την αλλαγή στο σώμα της, μπορεί να μην το παραδεχόταν γιατί ήταν πεισματάρα άλλα οι αντιδράσεις του κορμού της την πρόδιδαν και αυτό μου έδιναν περισσότερο θάρρος για να συνεχίσω. Κατέβασα το χέρι μου πιο χαμηλά πάντα με το ίδιο άγγιγμα και έφτασα στον μηρό της κατεβάζοντας το χέρι μου μέχρι χαμηλά στον αστράγαλο της, έβαλα τα δάχτυλα μου πάνω στο πόδι της και με τα νύχια μου την γρατζουνούσα απαλά μέχρι απάνω, αυτό ήταν η σταγόνα που την έκανε να ξεχειλίσει, δεν μπορούσε πια να αντισταθεί, σήκωσε την μέση της ασυναίσθητα και άφησε ένα βογκητό που την τράνταξε, συνέχισα να κάνω τις ίδιες κινήσεις και το άλλο της πόδι, ξανά και ξανά, άλλο ένα βογκητό ήρθε να μου επιβεβαιώσει ότι και αυτή το ήθελε τρελά όσο και εγώ, άλλα ήταν πολύ εγωίστρια για να το παραδεχτεί. Απο την μια στιγμή στην άλλη άλλαξε τελείως, ελευθέρωσε το χέρι της που ήταν εγκλωβισμένο στο στήθος μου και το έχωσε μέσα στα μαλλιά μου τραβώντας με να έρθω πιο κοντά, δεν την αποθάρρυνα, άρχισα να βαθαίνω το φιλί μου και εκείνη άρχισε να ανταποκρίνεται και να με ακολουθεί σε κάθε μου κίνηση.
Ο ερεθισμός μου ασφυκτιούσε μέσα στα δεσμά του και ένιωθα την έκρηξη του να έρχεται πολύ γρήγορα, άλλα η ανάγκη μου να την δω να παραδίνεται στα χέρια μου, ήταν μεγαλύτερη απο την ανάγκη μου να ικανοποιήσω το εγώ μου. Έτσι συνέχισα να την βασανίζω με το άγγιγμα μου και κάθε της βογκητό με έστελνε στον παράδεισο.
Κάποια στιγμή είχε μείνει απο αέρα και με τράβηξε πίσω για να μπορέσει να ανασάνει, εγώ όμως δεν σταμάτησα ήθελα να την κάνω να παραδοθεί. Χαμήλωσα το κεφάλι και άρχισα να την φιλώ στο λαιμό της και με την γλώσσα μου να γεύομαι το άρωμα της, ένιωσα την ανατριχίλα της και κατέβηκα πιο χαμηλά για να φτάσω στο στήθος της, όπως και με το χέρι μου πριν έτσι και τώρα με την γλώσσα μου την βασάνιζα περισσότερο ενώ το χέρι μου στα πόδια της συνέχιζαν το ίδιο μονοπάτι, την ένιωθα που σκιρτούσε κάτω απο το κορμί μου και τα βογκητά της τώρα γινόντουσαν πιο δυνατά και πιο συχνά.
«μη με βασανίζεις άλλο» μου είπε με δυσκολία καθώς η αναπνοή της πια είχε γίνει πιο γρήγορη.
«σσσς εγώ αποφασίζω τώρα» της είπα με βαθιά φωνή συνεπαρμένος απο το πάθος μου για εκείνη.
«σε παρακαλώ» αυτό ήταν που περίμενα, δεν είχε άλλες αντιστάσεις, είχε παραδοθεί και εγώ την ήθελα σαν τρελός, άλλα όχι ακόμα.
Με απότομη κίνηση άρπαξα την ρόγα της στα δόντια μου και εκείνη τινάχτηκε ολόκληρη με ένα αγκομαχητό, το χέρι μου όμως συνέχισε να την βασανίζει αποφεύγοντας να την αγγίζει στο σημείο που ήθελε περισσότερο να με νιώσει. Συνέχισα να φιλάω και να δαγκώνω το στήθος της και εκείνη άρχισε να κουνιέται κάτω απο το σώμα μου και με το χέρι της με έφερνε πιο κοντά, δίνοντας μου το μήνυμα ότι ήθελε περισσότερα.
«σε παρακαλώωωω δεν αντέχω άλλο» με παρακαλούσε με μια σπαρακτική φωνή, ήθελα να την βασανίσω περισσότερο άλλα δεν μπορούσα να αντισταθώ σε αυτήν την θέληση.
Έφερα το χέρι μου στην καυτή φλόγα της που ήταν τόσο υγρή και ανατρίχιασα, δεν είχα ξανανιώσει κάτι τέτοιο ποτέ μου, με απαλές κινήσεις πέρασα το χέρι μου απαλά χαϊδεύοντας το όπως ακριβός έκανα πριν με τα πόδια της, το αγκομαχητό της έκανε αντίλαλο σε όλο το δωμάτιο και άρχισα πάλι να της φιλάω με μεγαλύτερο πάθος το στήθος της, ενώ τα ταυτόχρονα συνέχισα να την χαϊδεύω απαλά πάνω στην φλόγα της
«θα με πεθάνεις δεν αντέχω άλλο» την άκουσα να φωνάζει τώρα από ηδονή
Βύθισα το δάχτυλο μου στην καυτή της σάρκα και ούρλιαξε ανασηκώνοντας την μέση της για να με δεχτεί πιο βαθιά, άρχισα να την παρασέρνω ενώ το στόμα μου είχε πάρει φωτιά και ακολουθούσε τον ρυθμό μου, με τον αντίχειρά μου της έτριβα απαλά την ήβη της και έβαλα και δεύτερο δάχτυλο για να το νιώσει πιο καλά. Τρανταζόταν και κουνιόταν στον ίδιο ρυθμό με μένα και το χέρι της τα μαλλιά μου μου έδειχνε το πόσο το απολάμβανε, όταν ένιωσα ότι είχε φτάσει στα όρια της, την άφησα απο την αγκαλιά μου και πριν προλάβει να αντιδράσει της κράτησα τα πόδια της και έχωσα το πρόσωπο μου ανάμεσα τους, χωρίς να βγάλω το χέρι μου απο μέσα της άρχισα να την δαγκώνω και να την φιλάω στους γλουτούς της, εκείνη είχε απελευθερώσει τώρα και τα δύο της χέρια και τα είχε βάλει στα μαλλιά μου για να με καθοδηγήσει, άλλα ακόμα δεν την άφηνα, ήθελα να την δω να παραδίνεται με όλο της το είναι. Όταν η ανάσα της έγινε επικίνδυνα πιο γρήγορη, άρχισα να φιλάω την ήβη της και εκείνη εξτασιαστηκε και άρχισε να τρέμει, φιλάκισα την ήβη της με τα δώντια μου και με την γλώσσα μου, της έδωσα την πληρώτητα που τόση ώρα λαχταρούσε. Μέσα στις φωνές και τα βογκητά της έλεγε το όνομα μου και αυτό με τρέλενε πιο πολύ και με έφερνε στον 7 ουρανό.
Με ένα ουρλιαχτό τόσο δυνατό που σίγουρα αντήχησε σε όλο το σπίτι έφτασε στην κορύφωση της, αλλά εγώ ήθελα να μου τα δώσει όλα και έτσι δεν σταμάτησα, συνέχιζα να την βασανίζω για να της δώσω την μεγαλύτερη απόλαυση που είχε νιώσει μέχρι τώρα, σπαρταρούσε στα χέρια μου και εγώ την ακινητοποιούσα, τρανταζόταν τώρα επικίνδυνα και με μια αναπνοή ένιωσα την καυτή της λάβα να αγκαλιάζει τα δάχτυλά μου και ένιωσα τον ερεθισμό μου να έρχεται στην δική του κορύφωση.
Σήκωσα το κεφάλι μου και ακούμπησα το μέτωπο μου στο χνούδι της αφήνοντας το αγκομαχητό που τόση ώρα συγκρατούσα να φύγει ελεύθερα απο τα χείλι μου, αφήνοντας το κορμί μου να εκφράσει την ένταση που ένιωθα. Εκείνη πάλευε να βρει την ανάσα της μέσα απο τα τραντάγματα του κορμιού της ενώ τα χέρια της χάιδευαν πιο ήρεμα πια τα μαλλιά μου.
Με το χέρι μου παραμέρισα το πόδι της και ξάπλωσα δίπλα της ακουμπώντας το κεφάλι μου στο στήθος της για να ακούσω την καρδιά της. Κάλπαζε σαν άλογο γρήγορα και άρρυθμα και το στήθος της ανεβοκατέβαινε σαν τρελό σε μια προσπάθεια να επαναφέρει ξανά την ανάσα της στους φυσιολογικούς της ρυθμούς.
Μείναμε έτσι ακίνητοι και αμίλητοι μέχρι που οι καρδιές μας πια είχαν βρει τους φυσιολογικούς τους χτύπους, αλλά ακόμα και τότε δεν κουνηθήκαμε, εκείνη συνέχιζε να μου χαϊδεύει τα μαλλιά και εγώ δεν χόρτενα το άγγιγμα της.
Σήκωσα το κεφάλι μου και αναζήτησα τα μάτια της, τα μάγουλα της ήταν μούσκεμα απο τα δάκρυα της άλλα δεν έκλαιγε, τα άφηνε να ξεχειλίζουν βουβά σε μια προσπάθεια να κρύψει ακόμα και τώρα την αδυναμία της. Την πήρα στην αγκαλιά μου χωρίς να μιλήσω και της χάιδεψα τα μαλλιά της αφήνοντας απαλά φιλιά στο μέτωπο της.
«ξέσπασε» της είπα ήρεμα και εκείνη λες και περίμενε την εντολή μου άρχισε να κλαίει με λυγμούς στην αγκαλιά μου, την έσφιξα πιο πολύ στην αγκαλιά μου και συνέχισα να της χαϊδεύω τα μαλλιά και να την φιλάω στο μέτωπο δείχνοντας της ότι είμαι εδώ για εκείνη.
Μετά απο αρκετή ώρα και τελείως εξαντλημένη έκλεισε τα μάτια της και παραδόθηκε στα όνειρα της. Δεν την άφησα στιγμή απο την αγκαλιά μου και εκεί που την έπαιρνε ο ύπνος ψιθύρισε «σε ευχαριστώ» ήμουν σίγουρος ότι δεν είχε σκοπό να το πει δυνατά και γέλασα απαλά με το πείσμα της που ακόμα και τώρα την κυριαρχούσε.
Μόλις τα βλέφαρα της σφράγισαν σφιχτά την άφησα να ακουμπήσει στο μαξιλάρι της με απαλές κινήσεις προσέχοντας να μην την ξυπνήσω. Έβγαλα τα ρούχα μου που τόση ώρα με ενοχλούσαν και ξάπλωσα δίπλα της φυλακίζοντας την στην αγκαλιά μου, παραμέρισα τα μαλλιά της και άφησα ένα απαλό φιλί στον ώμο της. «εγώ σε ευχαριστώ» της ψιθύρισα στο αυτί και παραδόθηκα και εγώ στα δικά μου όνειρα.
σχόλια για το Fanfiction μπορείτε να αφήνετε εδώ
Κεφάλαιο 3< > Κεφάλαιο 5
