Μόλις μπήκα μέσα ακούστηκαν πολύ ψίθυροι άλλα εγώ κοίταγα μπροστά χωρίς να σταματάω το βήμα μου. Μόλις έφτασα δίπλα στον Άαρον του ένευσα και εκείνος ξεκίνησε τον πρόλογο. Γύρισα με χαμηλωμένο το κεφάλι ώστε να μην φαίνεται το πρόσωπο μου και τους κοίταξα έναν έναν ξεχωριστά για να κλειδώσω τα μυαλά τους ώστε να τους ελέγχω.
«αγαπητοί μου φίλοι, χαίρομαι που σας βλέπω όλους εδώ μαζεμένους. Σήμερα επιτέλους θα μάθετε ποιος είναι ο λόγος που είσαστε εδώ. Φυσικά όλοι ξέρετε ότι πρόκειται για την μεγαλύτερη μάχη της ιστορίας μας και γι αυτό διαλέξαμε όλους εσάς, τους καλύτερους πολεμιστές, τα καλύτερα και πιο ισχυρά μυαλά του είδους μας, με τα πιο δυνατά χαρίσματα. Θέλω να ξέρετε ότι πάντα θα έχετε την επιλογή να φύγετε, οποιαδήποτε στιγμή θελήσετε αν δεν συμφωνήσετε με την απόφαση μας, αλλά θα σας ξεκαθαρίσω απο τώρα ότι όταν αρχίσουμε να σας λέμε τον λόγο που βρίσκεστε εδώ, δεν θα υπάρχει διέξοδος για σας, γι αυτό αν έχετε αμφιβολίες καλό είναι να φύγετε τώρα............ κανείς δεν κουνήθηκε απο την θέση του........... πολύ καλά εφόσον συμφωνείτε να μας συμπαρασταθείτε σε αυτήν την αποστολή που θα αλλάξει όλα όσα ξέρουμε μέχρι τώρα, τότε θα ήθελα να δώσω τον λόγο στην πολύ αγαπημένη μου κόρη να συνεχίσει και να σας εξηγήσει τον λόγο που βρίσκεστε εδώ σήμερα» γύρισε προς τα εμένα και ένευσε να συνεχίσω, πήρα μια βαθιά αναπνοή και έριξα την κουκούλα για να αποκαλυφθεί το πρόσωπο μου. Ο Έντουαρτ πάγωσε στην θέση του και όλη του η οικογένεια γύρισε και τον κοίταξε.
«σας ευχαριστώ πολύ που μας στηρίζετε σε αυτήν μας την προσπάθεια............ άρχισα εγώ κοιτώντας γύρο μου.......... είσαστε εδώ για να διασφαλίσετε το μέλλον όλων μας και χαίρομαι ιδιαίτερα που ανταποκριθήκατε με τόση προθυμία σε αυτό το κάλεσμα. Όπως είπε ο πατέρας μου αν θα συμμετέχετε σε αυτήν την μάχη είναι στο δικό σας χέρι, αλλά αν κάνετε πίσω τώρα δεν σας περιμένει άλλο μέλλον εκτός απο τον θάνατο σας............. όλοι πάγωσαν και κοίταζαν ο ένας τον άλλον με απορία, μην μπορώντας να πιστέψουν αυτό που μόλις είπα............ η ταυτότητα μου όλα αυτά τα χρόνια ήταν μυστική ακριβός γι αυτόν τον σκοπό και αυτήν την αποστολή. Για όσους δεν με ξέρετε είμαι η Ιζαμπέλα κόρη του Άαρον και της Ρενε. Απο τους μύθους που έχουν διαδοθεί τα τελευταία χρόνια έχετε μάθει για μια γυναίκα με ιδιαίτερα χαρίσματα, που είχε το γονίδιο τον μεταμορφωτιστών. Κυρίως αυτό που την χαρακτήριζε ήταν ότι μπορούσε να ελέγξει τα μυαλά των άλλων απο μεγάλες αποστάσεις και ότι αυτό το χάρισμα πέρναγε απο γενιά σε γενιά. Όλα όσα έχετε ακούσει μέχρι τώρα σας επιβεβαιώνω ότι είναι όλα αλήθεια. Αυτή η γυναίκα ήταν η Ρενέ, δηλαδή η μητέρα μου............ στο πλήθος άρχισαν να ψιθυρίζουν λόγια αγωνίας αφού κατάλαβαν την εξέλιξη του λόγου μου............ και όπως καταλαβαίνετε τώρα που συνδυάσατε τα γεγονότα το ιδιαίτερο και μοναδικό παιδί που σας δίδαξαν οι μύθοι μας είμαι εγώ........... άλλος ένας γύρος ψιθύρων........... αυτό που δεν γνωρίζετε είναι την δική μου εξέλιξη, ο συνδυασμός αυτόν τον δύο ισχυρών ανθρώπων πως μπόρεσαν να εξελιχθούν. Θα μπορούσα να σας αποκαλύψω ακριβός τις δικές μου δυνάμεις όμως πρώτα θα πρέπει να ήμαστε σίγουροι για τις δικές σας προθέσεις. Όπως πολύ καλά γνωρίζετε εγώ έπρεπε να κάνω την επιλογή μου πριν πάρω τις δυνάμεις μου και εφόσον βρίσκομαι εδώ θα καταλαβαίνετε ότι αυτή η επιλογή έχει γίνει και εγώ είμαι εδώ για το δικό σας καλό. Αν δεν το δείτε όπως εμείς θέλω να ξέρετε και να είσαστε σίγουροι γι αυτό, ότι είμαι πιο ισχυρή απο όλους σας και δεν θα διστάσω να σας το δείξω οποιαδήποτε στιγμή αποφασίσετε να μας προδώσετε. Αυτό που σας ζητάμε είναι την εμπιστοσύνη σας και την αφοσίωση σας, για να μπορέσουμε να κερδίσουμε αυτήν την αιώνια μάχη με τους εχθρούς μας, που τόσα χρόνια με είχαν στο σκοτάδι για να κερδίσουν τον σκοπό τους και να μας κάνουν όλους υπόδουλους τους. Αν εσείς νιώθετε ότι δεν ανήκετε εδώ τότε σας παρακαλώ να φύγετε τώρα ήσιχα απο αυτήν την αίθουσα.......... Δεν κουνήθηκε κανείς............ αν όμως πιστεύετε όσα σας λέω και θελήσετε να μας ακολουθήσετε τότε ορκιστείτε σε μας αιώνια πίστη και τότε το βράδυ θα σας αποκαλυφθεί ο πραγματικός λόγος που γίνονται όλα αυτά»
Ψίθυροι άρχισαν να πνίγουν την αίθουσα, περισσότερο απο τρόμο της ίδιας τους της ζωής παρά απο απορία για ποιον λόγο γίνονται όλα αυτά.
«σας παρακαλώ αγαπητοί μου φίλοι λίγο ησυχία.............. είπε ο Ααρον και όλοι μονομιάς σώπασαν.......... δεν υπάρχει λόγος ανησυχίας, όταν σας αποκαλυφθούν όλα, μόνοι σας θα μας υποστηρίξετε με το παραπάνω γι αυτό σας παρακαλώ να σκεφτείτε τα λόγια της κόρης μου και να μην πάρετε βιαστικές αποφάσεις. Ήμαστε όλοι εδώ για να διασφαλίσουμε την ασφάλεια και το μέλλον για το πιο σημαντικό πρόσωπο που υπάρχει για μένα, για το πιο σημαντικό πρόσωπο που ύπαρχει μόνο και μόνο για να σας υπηρετήσει και να σας εξασφαλίσει ένα καλύτερο μέλλον. Γι αυτό σας παρακαλώ πριν πάρετε την τελική σας απόφαση σκεφτείτε καλά τη είναι αυτό που σας συμφαίρει να κάνετε»
«δηλαδή μας λες ή μείνετε και ορκιστείτε αιώνια πίστη για να μην πάθει τίποτα το μονάκριβο σου ή ετοιμαστείτε να δεχτείτε τον θάνατο σας?» είπε ο Έντουαρτ γεμάτος φαρμάκι. Ο Άαρον πήγε να του απαντήσει άλλα του έπιασα το χέρι και τον σταμάτησα
«είσαστε εδώ για το δικό σας καλό και για ένα καλύτερο μέλλον......... του απάντησα κοιτώντας τον στα μάτια ............ αν αυτό δεν σας φτάνει μπορείτε να φύγετε οποιαδήποτε στιγμή το επιθυμήσετε» συμπλήρωσα την φράση μου με σοβαρό και χωρίς συναισθήματα ύφος
«πολύ καλά εγώ τότε φεύγω, ποτέ δεν θα υπηρετήσω κανένα απο εσάς» συνέχισε με το ίδιο φαρμάκι
«όπως επιθυμείς» του απάντησα χωρίς να αλλάζω το ύφος μου
Οι οικογένεια του τον κρατούσαν και τον παρακαλούσαν να το ξανασκεφτεί, άλλα εκείνος ανένδοτος σηκώθηκε και έφυγε. Τότε το πλήθος αναστατώθηκε άλλα εκτός απο την Έντουαρτ δεν τόλμησε να φύγει κανείς άλλος. Μετά απο λίγο και αφού είδα ότι η φρουρά είχε ήδη φύγει να πάει να τον βρει.
«Άαρον θα μπορούσα εγώ να αποχωρήσω?»
«φυσικά καλή μου, αρκεί να θυμάσαι πάντα πόσο σημαντική είναι αυτή η αποστολή για μας»
«δεν υπάρχει περίπτωση να ξεχάσω κάτι τέτοιο»
«τότε πήγαινε και ελπίζω να μην γυρίσεις μόνη»
«θα κάνω ότι καλύτερο μπορώ»
Έφυγα απο την αίθουσα και πήγα προς το ανσασερ, εκεί που περίμενα να έρθει ένιωσα κάποιον να έρχεται προς τα μένα, ήταν η Άλις η οποία έπεσε κατευθείαν στην αγκαλιά μου
«σε ευχαριστώ» είπε μόνο, μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και εξαφανίστηκε
Όταν έφτασα στο δωμάτιο μου, κράτησα σφιχτά το φυλαχτό μου και άρχισα να τον ψάχνω με την σκέψη μου για να δω που είχε πάει για να βρεθώ κατευθείαν κοντά του.
Όταν τον ένιωσα μεταφέρθηκα μπροστά τους.
«αρκετά» έδωσα την εντολή και ακινητοποίησα όλη την φρουρά με το μυαλό μου ώστε να μην κάνουν καμία βιαστική κίνηση και σκοτώσουν τον Έντουαρτ πριν τους μιλήσω.
«αφήστε μας» τους πρόσταξα και τότε ο Φίλιξ πήρε τον λόγο
«Μπέλα ξέρεις τι εντολές έχω»
«φυσικά και τις ξέρω μην ξεχνάς ότι εγώ η ίδια στις έδωσα, τώρα αφήστε μας»
«όπως επιθυμείς. Φεύγουμε» διάταξε και με κοίταξε με νόημα
Τους απελευθέρωσα εκτός από τον Έντουαρτ και τους άφησα να φύγουν
«αν μου υποσχεθείς ότι δεν θα κάνεις καμία βλακεία όπως το να προσπαθήσεις να φύγεις ή να μου επιτεθείς μπορώ να σε απελευθερώσω»
«γιατί δεν με αποτελειώνεις μια και καλή»
«θα το κάνω και αυτό αν δεν έχω άλλη επιλογή να είσαι σίγουρος γι αυτό, απλός θα ήθελα να είμαι σίγουρη πρώτα ότι όντως αυτό θες»
«δεν έχει νόημα πια, αποτελείωσε τώρα, δεν έχω να συζητήσω τίποτα μαζί σου»
«ποιος σου είπε ότι είμαι εδώ για να συζητήσουμε»
«τότε γιατί είσαι εδώ?»
«είμαι εδώ γιατί δεν θέλω να χάσω έναν τόσο καλό πολεμιστή σαν και εσένα, επειδή είσαι ένας πολύ σημαντικός κρίκος γι αυτήν την αποστολή και δεν θέλω να σε χάσω για ένα πείσμα»
«βέβαια η αποστολή»
«Έντουαρτ αυτή η αποστολή είναι πολύ σημαντική και είναι πάνω από όλα και πίστεψε με δεν θα διστάσω ακόμα και να αφαιρέσω την ίδια σου την ζωή αν αυτό σημαίνει ότι θα κινδυνεύσει να διαλυθεί»
«είσαι τόσο αδίστακτη? Είσαι τόσο τόσο...... που ακόμα και όλα όσα περάσαμε δεν έχουν σημασία για σένα μπροστά σε αυτήν την αποστολή μόνο και μόνο για να σώσεις το τομάρι σου?»
Χαχαχαχαχαχα «αν πιστεύεις ότι αυτή η αποστολή πρέπει να πετύχει για να διασφαλίσω το δικό μου μέλλον είσαι γελασμένος»
«δεν καταλαβαίνω όλα αυτά δεν γίνονται για σένα?»
«φυσικά και όχι»
«μα ο Άαρο είπε ότι γίνεται για το πιο σημαντικό πρόσωπο που υπάρχει για εκείνον»
«και ποιος σου είπε ότι το ποιο σημαντικό πρόσωπο για εκείνον είμαι εγώ?»
«μα είσαι η κόρη του πως θα μπορούσε να υπάρχει πιο σημαντικό πρόσωπο για εκείνον πάνω απο το ίδιο του παιδί»
«και όμως υπάρχει και πίστεψε με είναι πιο σημαντικό απο εμένα, άλλα και άπο όλους μας»
«δεν καταλαβαίνω»
«δεν χρειάζεται να καταλάβεις, άλλωστε κανείς δεν πρόκειται να μάθει τίποτα γι αυτό αν πρώτα δεν δώσει τον όρκο του ότι θα μας ακολουθήσει και ότι θα είναι μαζί μας σε κάθε μας βήμα, ώστε η ζωή του να μην διατρέξει κανέναν κίνδυνο»
«και τι σε κάνει να πιστεύεις ότι μετά απο όλα αυτά που μου λες εγώ θα αλλάξω γνώμη»
«τίποτα απλός ελπίζω ότι θα το κάνεις»
«γιατί?»
«σου είπα γιατί, είσαι ένας πολύ σημαντικός κρίκος γι αυτήν την αποστολή και εγώ θα κάνω τα πάντα για να την φέρω εις πέρας, οπότε πριν οπλίσεις τα χέρια μου ή μάλλον το μυαλό μου, θα σε παρακαλέσω πολύ να ξανασκεφτείς την τελική σου απόφαση πολύ συνετά»
«δεν ξέρω τι να πω, έχεις αλλάξει τόσο πολύ»
«σου ξαναλέω ότι δεν έχει να κάνει με μένα ή με ότι έχουμε περάσει, αν δεν σκεφτείς έστω και τώρα λογικά δεν έχω άλλη επιλογή, οπότε σου δίνω 2 ώρες περιθώριο να το αποφασίσεις, θα σε αφήσω να το σκεφτείς και θα γυρίσω να μου δώσεις την τελική σου απάντηση»
«και που ξέρεις αν εγώ σε αυτές τις δύο ώρες δεν το σκάσω?»
«οοο θα το ξέρω πίστεψε με και αν όντως συμβεί αυτό, τότε θα είναι σαν να έχω πάρει την απάντηση σου και τότε θα βρεθείς νεκρός πριν κάνει δεύτερο βήμα, γι αυτό σκέψου συνετά τι θα κάνεις και εκμεταλλεύσου σωστά τον χρόνο που σου δίνετε»
«σε αυτήν την περίπτωση μπορώ να μείνω μόνος μου?»
«φυσικά, όταν θα είσαι έτοιμος μπορείς απλά να φωνάξεις το όνομα μου και θα είμαι και πάλι κοντά σου για να μου ανακοινώσεις την απόφαση σου»
«ξέρεις κάτι? Νομίζω ότι δεν χρειάζεται, η απόφαση μου δεν αλλάζει»
«είσαι σίγουρος γι αυτό?»
«ναι είμαι»
«δηλαδή μου λες ότι είσαι έτοιμος να θυσιάσεις την ζωή σου για ένα πείσμα? Για μια δειλή? Που δεν αξίζει ούτε καν να την κοιτάξεις στα μάτια?»
«μην πας να μου θολώσεις το μυαλό δεν θα καταφέρεις τίποτα»
«δεν προσπαθώ τίποτα να κάνω, απλός προσπαθώ να επιβεβαιώσω ότι ο λόγος της απόφασης σου έχει κάποια βάση και ότι ο θάνατος σου δεν θα είναι για το τίποτα»
«και γιατί σε νοιάζει τόσο πολύ εσένα? Είσαι εδώ για να βεβαιωθείς ότι δεν θα διακινδυνεύσει η αποστολή σου, γιατί σε νοιάζει ποιος είναι ο λόγος που αρνούμαι να την ακολουθήσω»
«σου είπα και πάλι, είσαι ένας απο τους πιο σημαντικούς κρίκους της αποστολής και θέλω να είμαι 100% σίγουρη ότι η ζωή σου δεν θα χαθεί άσκοπα»
«τότε σε αυτήν την περίπτωση, άφησε με μόνο μου, έχω πάρει το μήνυμα και αν ακόμα και μετά απο δύο ώρες η απόφαση μου είναι ίδια τότε να είσαι σίγουρη ότι θα σε φωνάξω για να με αποτελειώσεις. Θέλω να με κοιτάς στα μάτια όταν θα το κάνεις. Οπότε μην ανησυχείς δεν θα το κουνήσω απο εδώ, μέχρι να σου δώσω την τελική μου απάντηση»
«πολύ καλά τότε και εγώ θα σε αφήσω» είπα και τον απελευθέρωσα και καθώς έκανα να φύγω
«Μπέλα?»
«παρακαλώ»
«τι άλλαξε? Τουλάχιστον πες μου μόνο αυτό»
«έχεις μόνο δύο ώρες. Ανάλογα με την απόφαση σου τότε θα πάρεις και τις απαντήσεις σου. Δύο ώρες, εκμεταλλεύσου τες συνετά» είπα και εξαφανίστηκα απο τα μάτια του άλλα δεν έφυγα, έμεινα εκεί να τον κοιτάω.
Εκείνος έμεινε στην ίδια θέση και άφησε το σώμα του άδειο να πέσει κάτω.
Έμεινε όλη την ώρα ακίνητος, οι σκέψεις του γύριζαν σε όλα όσα είχαμε ζήσει και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν απο τα μάτια του. Δεν μπορούσε να πιστέψει τι ήταν αυτό που με έκανε να αλλάξω τόσο πολύ και να γίνω τόσο αδίστακτη και τόσο απάνθρωπη. Δεν πέρασε πολύ ώρα και τότε αποφασιστικά είπε το όνομα μου. Ήδη ήξερα την απόφαση του και ήμουν ανακουφισμένη άλλα τον άφησα να πει ότι ήθελε να πει χωρίς να του το δείξω. Τον άφησα να με δει και με κοίταξε στα μάτια.
«πήρα την απόφαση μου»
«και»
«θα σας ακολουθήσω αλλά»
«αλλά τι?»
«αλλά δεν θέλω να έχω καμία σχέση με σένα και αν είναι δυνατό δεν θέλω να σε ξαναδώ ποτέ ξανά στα μάτια μου, τουλάχιστον μετά τέλος της αποστολής»
«έχεις τον λόγο μου, μετά το τέλος της αποστολής μπορείς να ακολουθήσεις την καρδιά σου χωρίς καμία παρέμβαση απο μένα και θα με βλέπεις μόνο όταν το απαιτεί η περίσταση»
«εντάξει» είπε και έκανε να σηκωθεί
«θα ήθελες να σε γυρίσω εγώ ή προτιμάς να γυρίσεις με τα πόδια?»
«με τα πόδια?»
«ναι το αυτοκίνητο σου είναι είναι στον πύργο» είπα ανασηκώνοντας αδιάφορα τους ώμους μου
«θα προτιμούσα να γυρίσω με τα πόδια άλλα θέλω να φτάσω γρήγορα στο δωμάτιο μου για να σκεφτώ, οπότε μάλλον να σε αφήσω να με γυρίσεις, αν μου ορκιστείς ότι δεν θα ανοίξεις καμία κουβέντα» Γέλασα απαλά και του έτεινα το χέρι μου
«δεν χρειάζομαι το χέρι σου για να βρω τον δρόμο»
«το χρειάζεσαι όμως για να γυρίσεις στον πύργο»
Με κοίταξε με απορία άλλα δεν είχε άλλο κουράγιο για λόγια. Ήρθε κοντά μου διστακτικά και άπλωσε το χέρι του χωρίς να ακουμπά το δικό μου
«είσαι έτοιμος?» τον ρώτησα απαλά
«δεν μπορώ να καταλάβω τι σκέφτεσαι άλλα αν είναι να τελειώσουμε μια ώρα αρχύτερα τότε ναι»
«εντάξει λοιπόν» είπα και μηδένισα την απόσταση και έπιασα σφιχτά το χέρι του
Τα συναισθήματα που ένιωσα ήταν απερίγραπτα, άλλα δεν του έδωσα καιρό για να τα δει. Έκλεισα τα μάτια μου επικεντρώθηκα στο δωμάτιο μου και με μια ανάσα μας μετέφερα εκεί. Άνοιξα τα μάτια και τον κοίταγα που προσπαθούσε να καταλάβει τι είχε συμβεί.
«ακριβός απο πίσω σου στο τέλος του διαδρόμου είναι το ανσασερ, πήγαινε στον τρίτο βρες την Τζένα και εκείνη θα σου δώσει οδηγίες πως να βρεις την οικογένεια σου και το δωμάτιο σου»
«πως το έκανες αυτό?»
«έχει σημασία? Ήθελες να φτάσεις όσο πιο γρήγορα μπορούσες στον πύργο και εγώ απλός έκανα ότι μου ζήτησες»
«Μπέλα?»
«Έντουαρτ καλύτερα να πηγαίνεις και θα σου πρότεινα όσο χάλια και να νιώθεις να μην χάσεις την βραδινή συγκέντρωση, θα καταλάβεις γιατί μόνο αν πας» του είπα και γύρισα να ανοίξω την πόρτα του δωματίου μου.
Πήγε να με σταματήσει άλλα κατέβασε αμέσως το χέρι του και γύρισε να πάει στο ανσανσερ, τότε και εγώ άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα στο δωμάτιο μου όπου αντίκρισα δύο παραπονιάρικα ματάκια να είναι δακρυσμένα. Χωρίς να χάνω καιρό την άρπαξα στην αγκαλιά μου και άρχισα να την παρηγορώ.
«γιατί μαμάκα μου» μου είπε και άρχισε να κλαίει απαρηγόρητη
«δεν έχει έρθει ακόμα η ώρα, το βράδυ καρδιά μου σου το υπόσχομαι, το βράδυ» της είπα και την έσφιξα πιο κοντά μου.
