Την άλλη μέρα το πρωί είδα την Άλις να μπαίνει στο δωμάτιο μου χαμογελαστή με την βαλίτσα και την τσάντα μου και σάστισα
«καλημέρα»
«Άλις τι είναι αυτά?»
«τα πράγματα σου»
«αυτό το κατάλαβα, ποιος τα έφερε εδώ»
«νομίζω οι γονείς σου, μου τα δώσανε στην είσοδο .......... αμέσως μαγκώθηκα και προσπάθησα να ελέγξω την αναπνοή μου ........... Μπέλα τι συμβαίνει» με ρώτησε η Άλις ανήσυχη βλέποντας την έκφραση μου
«Άλις δώσε μου την τσάντα μου»
«Μπελα τι έγινε» με ρώτησε με μεγαλύτερη αγωνία στην φωνή της δίνοντας μου την τσάντα μου.
Χωρίς να της απαντήσω άρχισα να ψάχνω τα πράγματα μου, βρήκα το κινητό μου και της το έδωσα για να το βάλει στο κομοδίνο ενώ έβγαζα ταυτόχρονα και το πορτοφόλι μου. Της έδωσα να πάρει την τσάντα και άρχισα να το ψάχνω με μανία, όπως το είχα ψιλιαστεί μέσα δεν βρήκα τίποτα. Λείπανε τα πάντα η ταυτότητα μου, το διαβατήριο μου ακόμα και η κάρτα των καταθέσεων μου, στην θέση τους υπήρχε μόνο ένα σημείωμα.
Όλη αυτήν την ώρα η Άλις είχε βγει στον διάδρομο για να καλέσει τον Έντουαρτ να έρθει να με δει γιατί είχε σαστίσει απο το ύφος μου. Άφησα το πορτοφόλι στην άκρη και άνοιξα διστακτικά το γράμμα αρχίζοντας να το διαβάζω. Κάθε λέξη τους ήταν και μια μαχαιριά κάθε γραμμή και μια σταγόνα αίμα που άδειαζε το κορμί μου και την ψυχή μου.
Κάποια στιγμή μπήκε μέσα ο Έντουαρτ αλαφιασμένος και ήρθε κοντά μου, αλλά ήμουν τόσο παγωμένη που δεν μπορούσα να αντιδράσω. Τον άκουγα που ρώταγε την Άλις τι συμβαίνει και εγώ κοίταζα το γράμμα ακόμα σαν χαζή.
«Μπέλα μου τι συμβαίνει?» με ρώτησε απαλά χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου
Γύρισα να αντικρίσω την ματιά του ακόμα παγωμένη άπο αυτό που είχα διαβάσει.
«δεν υπάρχω» κατάφερα μόνο να πω και ξέσπασα σε κλάματα στην αγκαλιά του.
Εκείνος προσπάθησε να με παρηγορήσει και να με κάνει να ηρεμήσω χωρίς αποτέλεσμα, κάποια στιγμή γύρισε στην Άλις για συμπαράσταση και εκείνη ήρθε αμέσως κοντά μου
«Μπέλα μου κοίτα με σε παρακαλώ ......... καμία αντίδραση απο μέρους μου ........ πες μου τι είναι πιο σημαντικό αυτήν την στιγμή, οι γονείς σου ή το μωρό σου? ............. την κοίταξα στα μάτια με πόνο ............ κοίτα την οθόνη και πες μου τι βλέπεις ............. γύρισα την ματιά μου στους παλμούς του μωρού και είδα ότι είχαν αυξηθεί επικίνδυνα και ξαναγύρισα την ματιά μου σε εκείνη ............... θα σε γυρίσουμε λίγο στο πλάι για να μπορέσεις να χαλαρώσεις την στάση του σώματος σου, εσύ όπως σου έχω δίξει θέλω να πάρεις αργές και σταθερές αναπνοές για να μπορέσεις να χαλαρώσεις εντάξει?» κούνησα μόνο το κεφάλι μην μπορώντας ακόμα να μιλήσω
Με πολύ αργές κινήσεις με γυρίσανε στο πλάι και ούρλιαξα απο τον πόνο και αυτό έφερε νέο κήμα ξεσπάσματος. Και οι δυο προσπαθούσαν με ότι τρόπο μπορούσαν να με ηρεμήσουν άλλα εγώ δεν μπορούσα ακόμα να βρω τον δρόμο για την επιστροφή.
«Μπέλα μου σε παρακαλώ πρέπει να ηρεμήσεις» άκουσα την φωνή του και γύρισα το κεφάλι μου να αντικρίσω την ματιά του
«δεν μπορώ ........... είπα πνιγμένη απο τα δάκρυα μου .......... με κατέστρεψαν»
«θες να μου πεις τι συμβαίνει?»
«τα πήραν όλα το καταλαβαίνεις?»
«τι εννοείς όλα?»
«τα πάντα ........... φώναζα τώρα ............ την ταυτότητα μου, το διαβατήριο ακόμα και τις καταθέσεις μου δεν μου άφησαν τίποτα» είπα ξεσπώντας
Εκείνος έγιρε το κεφάλι του στον ώμο μου για να ελέγξει το δικό του ξέσπασμα και μου άφησε εκεί ένα τρυφερό φιλί χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου για να με κάνει να ηρεμήσω μάταια.
«τι έγραφε το γράμμα»
«ότι για να τα πάρω πίσω ξέρω τι πρέπει να κάνω»
«εννοούν να....»
«να ρίξω το παιδί και να γυρίσω κοντά τους» είπα μέσα απο τους λυγμούς μου αρχίζοντας πάλι να κλαίω
«σσσς μη μου κλαις καρδιά μου σε παρακαλώ θα φροντίσω εγώ να τα πάρεις πίσω, δεν μπορώ να σε βλέπω να πονάς» είπε απελπισμένος μέσα απο τα δικά του δάκρυα που με κόπο κρατούσε
Κούνησα το κεφάλι μου και προσπάθησα με μεγάλο κόπο να ελέγξω το ξέσπασμα μου. Μετά απο αρκετή ώρα και αφού είχα ηρεμήσει πια με γύρισαν πάλι μαλακά στην αρχική μου θέση και ο Έντουαρτ έφερε τον υπέρηχο για να ελέγξει το παιδί και την ρωγμή στην μήτρα για να δει τι ζημιά μπορεί να είχε προκαλέσει όλο αυτό το ξέσπασμα.
Γύρισα πάλι το κεφάλι μου για να μην το δω αλλά με την άκρη του ματιού μου προσπαθούσα να ελέγχω τις αντιδράσεις του. Ήταν τόσο σοβαρός και ανέκφραστος που αυτό μου προκαλούσε πάντα αμηχανία. Όταν τελείωσε έβαλε στην άκρη το μηχάνημα και ήρθε κοντά μου.
«μην ανησυχείς είναι μια χαρά, λίγο πιο ζωηρό απο ότι συνήθως αλλά καλά»
«μπορείτε να με αφήσετε μόνη μου?» ζήτησα παρακλητικά
«είσαι σίγουρη?»
«ναι θέλω να σκεφτώ» κούνησε το κεφάλι του απελπισμένα άλλα σεβάστηκε το θέλημα μου και φιλώντας με τρυφερά στο κεφάλι έφυγε μαζί με την Άλις για να με αφήσουν μόνη μου.
Οι επόμενες 15 μέρες πέρασαν στο ίδιο μοτίβο. Εγώ κλεισμένη τελείως στον κόσμο μου χωρίς να μιλάω πολύ για τις σκέψεις μου. Ο Έντουαρτ ήταν τελείως σκασμένος με όλη αυτήν την κατάσταση άλλα πάντα διακριτικός, δεν με πίεζε για τίποτα. Κάθε πρωί έκανε την ίδια διαδικασία για να ελέγχει την κατάσταση αλλά μέχρι και σήμερα δεν μπορούσα να δω το μωρό στην οθόνη. Καταλάβαινε τον λόγο και δεν έλεγε ποτέ τίποτα, ο φάκελος με τις φωτογραφίες που είχε βγάλει απο τον πρώτο υπέρηχο ήταν πάντα δίπλα μου αλλά ακόμα και όταν με αφήνανε μόνη μου ποτέ δεν τον άνοιγα για να τις κοιτάξω.
Προσπάθησαν να με κάνουν να αλλάξω στάση προτείνοντας μου να διαβάσω κανένα βιβλίο ή να δω λίγη τηλεόραση για να ξεχαστώ και να μην αναμασάω τις σκέψεις μου αλλά εγώ δεν μπορούσα. Η τηλεόραση με εκνεύριζε και την έκλεινα στα 5 λεπτά, ενώ το βιβλίο που μου είχε φέρει η Άλις όσο και να προσπάθησα να το διαβάσω δεν προχώραγε με τίποτα, μετά τις πρώτες γραμμές δεν καταλάβαινα τι έλεγε. Έτσι εκτός απο τις ώρες που κοιμόμουν καθόμουν με ακουστικά και άκουγα μουσική απο το ραδιόφωνο μέσω του κινητού μου προσπαθώντας πολύ σκληρά να μην σκέφτομαι τίποτα.
Το σώμα μου επιτέλους είχε αρχίσει να ξεπρίζετε απο τα χτυπήματα και ο πόνος να μειώνεται αισθητά, όμως οι πόνοι στην μέση μου είχαν αρχίσει να κάνουν δειλά δειλά την εμφάνιση τους και τα πόδια μου αρκετές φορές την ημέρα μουδιάζανε σε άσχημο βαθμό, μου φέρνανε καθημερινά μια φυσιοθεραπεύτρια να με ανακουφίζει αλλά λόγο της στάσης του σώματος μου δεν μπορούσε και αυτή να κάνει πολλά, τουλάχιστον ανακούφιζε το μούδιασμα στα πόδια και έτσι μπορούσα να είμαι πιο ήρεμη.
Εχθές μου είχε πει ότι σήμερα θα κάναμε το πρώτο μεγάλο υπέρηχο για να δούμε την αυχενική του διαφάνεια, δεν είχα ιδέα τι εννοούσε άλλα για κάποιο λόγο μου προκάλεσε μεγάλη νευρικότητα αυτό και δεν μπόρεσα να κοιμηθώ πολύ το βράδυ.
«καλημέρα ............. τον άκουσα να λέει χαμογελαστός απο την πόρτα και γύρισα την ματιά μου σε εκείνον .................. πως κοιμήθηκε η γυναίκα της ζωής μου?»
«όχι καλά»
«γιατί καρδιά μου?» είπε και ήρθε αμέσως κοντά μου για να με φιλήσει
«δεν ξέρω είχα νευρικότητα»
«τι σε απασχολεί?»
«καλύτερα να με ρωτάς πάντα τι δεν με απασχολεί είναι πολύ λιγότερα απο αυτά που με απασχολούν» με κοίταξε με πόνο στα μάτια και μου απομάκρυνε τα μαλλιά απο το πρόσωπο
«όλα θα πάνε καλά, δεν είπαμε ότι πρέπει να ήμαστε αισιόδοξοι? ............... κούνησα το κεφάλι σφίγγοντας τα δόντια με κλειστά τα μάτια ............. είσαι έτοιμη για τον υπέρηχο?»
«αν και δεν έχω καταλάβει ακριβός τι εννοείς, μάλλον ναι» γέλασε με το στραβό του χαμόγελο και έκανε το γύρο για να πάει στην οθόνη που μέτραγε τους παλμούς του μωρού, αφού έκανε την συνηθισμένη διαδικασία έφερε το μηχάνημα του υπερήχου κοντά και έκατσε δίπλα μου.
«πόναγες πολύ το βράδυ?»
«όχι περισσότερο απο ότι συνήθως, γιατί?»
«το μωρό αύξησε πολύ τους παλμούς του κατά την διάρκεια της νύχτας»
«συγνώμη δεν το έκανα επίτηδες»
«το ξέρω καρδιά μου» είπε παρηγορώντας με.
Κατέβασε το σεντόνι, ανέβασε το ύφασμα και την στιγμή που έβγαλε την ζώνη που μου είχαν για να ελέγχουν τους παλμού του μωρού, χάιδεψε απαλά την κοιλιά μου και έσκυψε και άφησε ένα φιλί στο εξόγκωμα τρυφερά. Του χαμογέλασα και του χάιδεψα τα μαλλιά του παιχνιδιάρικα. Γύρισε με κοίταξε και μου χαμογέλασε και αυτός.
Όταν άρχισε να απλώνει το τζελ γύρισα πάλι την ματιά μου απο την άλλη μεριά. Χωρίς να πει τίποτα άρχισε να κάνει τον υπέρηχο αλλά αυτήν την φορά διάρκεσε πολύ και αυτό με εκνεύρισε περισσότερο απο κάθε άλλη φορά.
«θες να μάθεις το φύλο του?» με ρώτησε ξαφνικά και γύρισα απότομα να αντικρίσω την ματιά του αποφεύγοντας πάλι να κοιτάξω την οθόνη.
«μπορείς να το δεις?» ρώτησα με περιέργεια
«το έχω δει ήδη» είπε με ένα τεράστιο χαμόγελο, βλέποντας αυτό το χαμόγελο η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τρελά
«δεν ξέρω, δεν είμαι σίγουρη αν θέλω να το μάθω» είπα δειλά
«δεν πειράζει αν κάποια στιγμή θελήσεις να μάθεις απλά ρώτα με» είπε απαλά
«εντάξει ............. είπα και γύρισα πάλι το κεφάλι μου απο την άλλη ............ έχει πολύ ακόμα δεν το αντέχω άλλο»
«όχι τελειώνω ........ είπε και αφού έκανε μερικές μετρήσεις ακόμα το έβαλε στην άκρη ......... είναι μια χαρά και αρκετά μεγαλούτσικο για την ηλικία του»
«αλήθεια? ........... είπε με ανακούφιση ........ Έντουαρτ να σε ρωτήσω κάτι?»
«ότι θες καρδιά μου»
«αν συμβεί κάτι θα μου το πεις?»
«πάντα θα σου λέω ότι και να συμβαίνει»
«πάντα?»
«ναι ματάκια μου μην αμφιβάλεις γι αυτό»
«πως μπορώ να μην αμφιβάλω?»
«γιατί το λες αυτό?»
«γιατί σε βλέπω ότι τον τελευταίο καιρό έχεις κάτι και δεν μου το λες και αυτό με κάνει να αγωνιώ περισσότερο»
«δεν έχει να κάνει με το παιδί ή με την κατάσταση σου ματάκια μου και δεν θέλω να σε στρεσάρω με άσχετα πράγματα»
«η Τάνια έμαθε για μένα έτσι δεν είναι?»
«όχι δεν ξέρει τίποτα ακόμα αλλά απο την ημέρα που ενημερώθηκε για την αίτηση διαζυγίου έχει τρελαθεί και με κάνει να μην ξέρω απο που να φύγω, όμως είμαι σίγουρος ότι δεν θα αργήσει να το μάθει και με αγχώνει ο τρόπος με τον οποίο θα το αντιμετωπίσει» του έτεινα το χέρι μου για να έρθει κοντά μου.
Σηκώθηκε και έκατσε στην άκρη του κρεβατιού πολύ απαλά για να μην με τραντάξει και έβαλε το κεφάλι του στο μαξιλάρι μου κρατώντας μου το χέρι. Γύρισα την ματιά μου σε εκείνον.
«δεν θέλω να μου κρύβεις τίποτα, θέλω να τα αντιμετωπίζουμε μαζί» του είπα παραπονιάρικα
«Μπέλα μου έχεις τόσα πράγματα να σε αγχώνουν και παλεύεις τόσο σκληρά για να τα απωθείς ώστε να είσαι ήρεμη για να μην επιβαρύνεις την κατάσταση σου, πως μπορώ να σε επιβαρύνω και με αυτά»
«ναι αλλά όταν σε βλέπω έτσι μου κόβονται τα πόδια αν δεν ξέρω τι σου συμβαίνει και αυτό είναι χειρότερο»
«καρδιά μου όμορφη .............. είπε καθώς με χάιδευε απαλά ............ δεν έχεις ιδέα πόσο σε αγαπώ»
«και εγώ σ΄αγαπάω»
«έχεις το κουράγιο να σου πω άλλο ένα δυσάρεστο?»
«τι εννοείς?» τον ρώτησα με αγωνία τώρα
«σσσς μην ταράζεσαι δεν έχει σχέση με το μωρό»
«τι συμβαίνει?»
«μίλησα με τον δικηγόρο μου για το θέμα τον χαρτιών σου και μου είπε ότι ο μόνος τρόπος για να τα πάρουμε πίσω είναι να τους κάνεις εσύ μήνυση»
«τι? Έντουαρτ όχι μην μου το ζητάς αυτό»
«πίστεψε με αν μπορούσα να το κάνω εγώ θα το έχει κάνει ήδη, αλλά ο δικηγόρος είπε ότι μόνο εσύ έχεις το δικαίωμα να το κάνεις για να μπορέσει η υπόθεση να φτάσει στο δικαστήριο, απο την στιγμή που δεν ήμαστε παντρεμένοι»
«Έντουαρτ σε παρακαλώ δεν μπορώ να τους το κάνω αυτό»
«εκείνη πως μπόρεσαν να σου το κάνουν αυτό και μάλιστα με τον χειρότερο τρόπο?»
«άκουσε με, μπορεί εσύ να μην το καταλαβαίνεις αυτό αλλά άσχετα με το ότι έγινε δεν παύει να είναι γονείς μου»
«και αυτό τους δικαιολογεί για όλον αυτόν τον ξυλοδαρμό?» είχε αρχίσει να χάνει την υπομονή του άλλα με νύχια και με δόντια προσπαθούσε να κρατήσει το ξέσπασμα του για να μην με κάνει να νιώσω χειρότερα
«δεν τους δικαιολογώ γι αυτό που έκαναν άλλα μπορώ να καταλάβω τον λόγο»
«Μπέλα όποιος και να ήταν ο λόγος που το κάνανε, δεν δικαιολογεί την πράξη τους»
«την δικαιολογεί και με το παραπάνω και γι αυτό μπορώ να τους συγχωρήσω»
«δεν σε καταλαβαίνω καθόλου»
«γιατί έχεις μεγαλώσει με διαφορετική νοοτροπία. Οι γονείς μου Έντουαρτ είναι αγράμματοι άνθρωποι που έχουν μεγάλωσε μέσα σε κακουχίες. Απο την στιγμή που θυμούνται τον εαυτό τους είναι μέσα στα χωράφια παλεύοντας σκληρά για ένα κομμάτι ψωμί, απο το πρωί που ξυπνάγανε μέχρι το βράδυ που κοιμόντουσαν, δεν ακούγανε ποτέ έναν καλό λόγο, δεν τους αφήνανε να πηγαίνουν ούτε στο σχολείο γιατί στην εποχή τους ήταν χαμένος χρόνος και τρώγανε πολύ ξύλο από τους γονείς τους για οποιαδήποτε ανυπακοή και παρόλα αυτά όταν έκαναν εμένα και την αδελφή μου κατάφεραν με μεγάλο κόπο να ξεπεράσουν τα βιώματα τους και να μας μεγαλώσουν με διαφορετικό τρόπο. Όμως όσο και να προσπαθείς, ποτέ δεν μπορείς να ξεφύγεις μακριά απο αυτά και έτσι τα περισσότερα βιώματα βγαίνουν στην επιφάνεια στις πιο δύσκολες στιγμές. Ποτέ δεν ήθελαν να μου κάνουν κακό αλλά είναι ο μόνο τρόπος που ξέρουν για να μπορέσουν να με κάνουν να λογικευτώ και να με πάρουν κοντά τους, σύμφωνα με τα δικά τους πιστεύω. Το ότι εγώ δεν συμφωνώ δεν σημαίνει ότι μου δίνει το δικαίωμα να τους κρίνω και να τους καταδικάζω»
«αχ καρδιά μου, μακάρι όλοι να σκεφτόντουσαν όπως εσύ αλλά και πάλι αν δεν το κάνεις δεν θα καταφέρεις ποτέ να πάρεις πίσω τα χαρτιά σου και ξέρεις τι σημαίνει αυτό. Για την ώρα σε καλύπτω εγώ, τι θα γίνει όμως όταν θα έρθει η ώρα να βγεις απο το νοσοκομείο? Το ξέρεις ότι δεν μπορώ να σου δώσω εξιτήριο χωρίς αυτά και ότι το νοσοκομείο μπορεί να καλέσει το αλλοδαπών για να σε πάρει και να σε απελάσει απο την χώρα. Λόγο της κατάστασης σου δεν μπορεί για την ώρα να σε κουνήσει κανείς απο εδώ γιατί η παραμικρή μετακίνηση θα φέρει σε κίνδυνο την υγεία σου, όταν όμως γεννήσεις δεν θα μπορώ να κάνω τίποτα γι αυτό Μπέλα μου και δεν θα αντέξω να σας χάσω γι αυτόν τον λόγο»
«μην σε ανησυχεί αυτό είναι νωρίς ακόμα, με τον καιρό θα το καταλάβουν και θα δεις ότι μόνοι τους θα έρθουν να τα φέρουν, δώστους λίγο χρόνο δεν είναι τόσο κακοί όσο φαντάζουν στα μάτια σου»
«μακάρι να έχεις δίκιο» είπε παραδίνοντας τα όπλα
«Έντουαρτ? μπορείς να με πάρεις μια αγκαλιά?»
«καρδιά μου το ρωτάς?»
«πρέπει να φύγεις?»
«όχι η βάρδια μου ξεκινάει σε 2 ώρες, θες να σου κάνω παρέα?»
«μμμχχμμμ» έβαλε το χέρι του κάτω απο τον λαιμό μου και γύρισα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο δικό του, μου είχε λείψει τόσο πολύ η αγκαλιά του άλλα πλέον δεν μπορούσαμε να έχουμε ούτε αυτό.
Μείναμε για λίγο σιωπηλοί, είχαμε τόσο ανάγκη και οι δύο αυτήν την αγκαλιά που δεν θέλαμε να την χαλάσουμε με λόγια και ανησυχίες. Ο Έντουαρτ με κοίταζε όλη την ώρα στα μάτια και μου χάιδευε απαλά το μάγουλο μου δίνοντας μου που και που μερικά τρυφερά φιλιά. Το μυαλό μου ήταν συνέχεια στο μεγάλο χαμόγελο που είχε απλωθεί πριν στο πρόσωπο του όταν με είχε ρωτήσει για το φύλο του παιδιού και μέσα μου με έτρωγε να τον ρωτήσω γι αυτό αλλά απο την άλλη δεν ήθελα και να μάθω.
«Έντουαρτ?»
«τι είναι ζωή μου»
«γιατί γέλασες τόσο πολύ την ώρα που είδες το φύλο?»
«για να σου δικαιολογήσω την αιτία θα πρέπει πρώτα να σου πω τι φύλο είναι»
«δεν παίζεις τίμια»
«πως αλλιώς θα σου αιτιολογήσω την αντίδραση μου?»
«δεν ξέρω ίσως με πλάγιο τρόπο?»
«και πάλι θα το καταλάβεις»
«τότε μην μου πεις καθόλου» είπα κάνοντας του επίτηδες μούτρα
«τι θα σε κάνω εγώ εσένα μου λες?»
«έχω μια ιδέα άλλα αν στην πω θα μου βάλεις πάλι τις φωνές»
«ναι λες και στις έχω βάλει πολλές φορές .............. του έβγαλα την γλώσσα για να τον πειράξω ............ για πες»
«όχι δεν σου λέω»
«Μπέλα μην με σκας»
«εσύ γιατί με σκας και δεν μου λες»
«σου είπα τον λόγο, ακόμα και να σου πω πλάγια για ποιον λόγο γέλασα θα καταλάβεις το φύλο του παιδιού»
«δηλαδή δεν υπάρχει άλλος τρόπος?»
«όχι» είπε και γέλασε γιατί είχε καταλάβει ότι με έτρωγε η σκέψη να μάθω άλλα ήμουν πολύ πεισματάρα για να το παραδεχτώ.
«καλά τότε ξεκίνα με την αιτιολογία και αν το καταλάβω το κατάλαβα αλλιώς μην μου το πεις εντάξει?»
«είσαι αδιόρθωτη .......... είπε και γέλασε ήρεμα προσπαθώντας να μην με τραντάξει και όταν σταμάτησε με κοίταξε σοβαρά και έσκυψε κοντά μου για να με φιλήσεις. Αμέσως έβαλα το χέρι μου στα μαλλιά του για να μην σταματήσει το φιλί του και σήκωσε την ματιά του στην δική μου μόνο για μια στιγμή πριν συνεχίσει. Σήμερα περισσότερο άπο κάθε άλλη φορά είχα τόσο πολύ την ανάγκη να του δείξω πόσο μου έχει λείψει χωρίς να ξέρω το γιατί. Ήθελα τόσο πολύ να τον νιώσω και να με νιώσει που αν μπορούσα να γυρίσω τώρα θα είχα χωθεί μέσα στην αγκαλιά του. Το φιλί του ήταν τόσο απλό και τρυφερό που με έκανε να δακρύσω, πριν προλάβει όμως να το καταλάβει άρχισα να το βαθαίνω για να μην το σταματήσει. Άνοιξα τα χείλια μου και εκείνος αμέσως δέχτηκε την πρόσκληση βάζοντας απαλά την γλώσσα του πάνω στην δική μου, όμως ακόμα και αυτό αυτήν την στιγμή δεν μου έφτανε και έτσι απέτισα με τον τρόπο μου να το κάνει πιο βαθύ. Όταν το σταμάτησε για να μπορέσουμε να πάρουμε μια ανάσα, έκλεισε τα μάτια αφήνοντας ένα δάκρυ να κυλήσει και ακούμπησε το μέτωπο του στο δικό μου χωρίς να σταματάει να μου χαϊδεύει απαλά το μάγουλο μου. Όταν ένιωσε το δάκρυ μου άνοιξε τα μάτια του να αντικρίσει την ματιά μου .......... δεν έχεις ιδέα πόσο μου λείπει η αγκαλιά σου» χωρίς να πω τίποτα έκλεισα τα μάτια μου και έγειρα το κεφάλι μου πιο κοντά του προσπαθώντας με το χέρι μου να τον χαϊδέψω τρυφερά στο πιο κοντινό σημείο που έφτανα.
«τελικά όμως δεν μου είπες γιατί γέλασες» είπα ξαφνικά και γέλασε πάλι
«δεν τα παρατάς ε??»
«όχι, θα μου πεις?»
«εντάξει θα σου πω αλλά να θυμάσαι ότι εγώ σε προειδοποίησα»
«εντάξει θα το θυμάμαι» πήρε μια βαθιά ανάσα για να ελέγξει το γέλιο του και άρχισε
«είχα καταλάβει λίγο πολύ απο την αρχή τι ήταν»
«αλήθεια πως?» τον διέκοψα εγώ
«απο τους χτύπους της καρδιάς»
«γίνεται αυτό?»
«μμχχμμ συνήθως δεν πέφτω έξω αλλά δεν είναι και πάντα βάσιμος λόγος για απόδειξη του φύλου του παιδιού»
«και τελικά έπεσες μέσα?»
«ναι»
«και τι ήταν αυτό που σε έκανε να γελάσεις τόσο πολύ»
«το ότι κατά μία ένοια ήταν αυτό που ευχόμουν»
«και συγνώμη τώρα, αυτό με κάνει εγώ να καταλάβω τι φύλο είναι το παιδί απο αυτό που είπες?»
«αν θες τόσο πολύ να μάθεις γιατί δεν με ρωτάς»
«δεν το είπα γι αυτό»
«αλλά γιατί το είπες?»
«γιατί εσύ είπες προηγουμένως ότι αν μου πεις την αιτία τότε θα καταλάβω το φύλο»
«εσύ είπες να σου το φέρω πλάγια ώστε να μην καταλάβεις τι είναι δεν φταίω εγώ»
«πόσο θες να με τρελάνεις επιτέλους»
«θες να μάθεις ή όχι» είπε πάλι γελώντας αφήνοντας μου ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού, αμέσως η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο και άρχισε να καλπάζει πολύ γρήγορα
«και ναι και όχι» τελικά παραδέχτηκα
«τότε πες μου τον λόγο που δεν θέλεις να το μάθεις» πήρα μια βαθιά ανάσα και την άφησα απότομα
«δεν ξέρω, απλά νιώθω ότι όσα περισσότερα μαθαίνω γι αυτό, τόσο με κάνει να δένομαι μαζί του και αυτό μου προκαλεί μεγαλύτερη αγωνία»
«το ξέρω καρδιά μου γι αυτό και δεν σε πιέζω ποτέ και ούτε θα το κάνω τώρα, όποτε εσύ είσαι έτοιμη μπορώ να σου εξηγήσω ότι σε απασχολεί»
«συγνώμη κύριε Κάλεν αλλά πρέπει να πάρουμε αίμα απο την κυρία Σουαν» ακούσαμε την φωνή της νοσοκόμας και γυρίσαμε ταυτόχρονα τα κεφάλια μας προς εκείνην.
«ναι φυσικά» είπε αυτόματα και έκανε να σηκωθεί
«θα φύγεις» τον ρώτησα με αγωνία
«θα πάω κάτω να δω τα ραντεβού μου μέχρι να τελειώσει και θα γυρίσω να σου κάνω παρέα μέχρι να αρχίσω την βάρδια μου εντάξει?»
«εντάξει» είπα με παράπονο και γέλασε κοιτώντας με στα μάτια πριν βγει απο την πόρτα κλείνοντας μου το μάτι.
Στο νοσοκομείο όπως ήταν φυσικό είχε μαθευτεί για την σχέση μας και αυτό έφερε πολλά σούσουρα και βλέμματα απο πολλές νοσοκόμες που απο ότι είχα καταλάβει πρέπει να ήταν αρκετές απο αυτές οι μικρο περιπετειούλες του Έντουαρτ και τώρα είχαν απογοητευτεί απο το γεγονός ότι τον έβλεπαν πάντα τόσο σοβαρό και απόμακρο απο αυτές.
Φυσικά είχαν πάρει εντολή να μην με ταράζει κανείς, όμως όσο και να προσπαθούσαν να το αποφύγουν τις στιγμές που νόμιζαν ότι εγώ κοιμόμουν, όλο και κάποια κουβέντα ξεκίναγαν στην ρεσεψιον του ορόφου που ήταν ακριβός απέναντι απο το δωμάτιο μου για να με έχουν σε 24ώρη παρακολούθηση.
Τις περισσότερες φορές φυσικά γέλαγα μαζί τους αλλά ταυτόχρονα μου επιβεβαίωναν και όσα είχα καταλάβει για εκείνον και απο την μια με έκαναν να νιώθω περίεργα γι αυτές του τις εμπειρίες απο την άλλη όμως με έκαναν να νιώθω τόσο καλά που καταλάβαινα ότι όντως πλέων δεν υπήρχε άλλη στην ζωή του παρά μόνο εγώ και αυτό μου έδινε μεγάλη αυτοπεποίθηση και με έκανε να τον αγαπώ περισσότερο.
Όταν γύρισε είχε ένα τεράστιο χαμόγελο που μου έκοψε την ανάσα, λες και απο την μια στιγμή στην άλλη είχαν έρθει τα πάνω κάτω και του είχαν χαρίσει όλον τον κόσμο.
«η Άλις μου είπε να σου δώσω τα συγχαρητήρια της»
«το είπες στην Άλις?» είπα εγώ θυμωμένα
«έλα ματάκια μου μην θυμώνεις ξέρεις πόσο έμπιστη είναι και απο την άλλη κάπου έπρεπε να μοιραστώ και εγώ τα καλά νέα με κάποιον ............ γύρισα την ματιά μου για να ελέγξω τα νεύρα μου, ακόμα δεν το είχα μάθει εγώ και το έμαθε κάποιος τρίτος? Αυτό με έκανε να βγω απο τα ρούχα μου .................. σε παρακαλώ μη μου θυμώνεις» είπε πάλι με παράπονο
«μπορείς να με αφήσει μόνη μου?» είπα χωρίς να γυρίσω το κεφάλι μου και εκείνος ήρθε μπροστά μου για να τον κοιτάξω, αμέσως όμως γύρισα την ματιά μου απο την άλλη και με το χέρι του προσπάθησε να γυρίσει την ματιά μου πάλι σε εκείνον.
«Μπέλα σε παρακαλώ κοίταξε με»
«θέλω να με αφήσεις μόνη μου» είπα πάλι θυμωμένα, χωρίς να μπορώ να καταλάβω τι ήταν αυτό που με είχε πειράξει τόσο πολύ και τα δάκρυα μου άρχισα να πάλι να ξεχειλίζουν απο τα νεύρα μου
«Μπέλα μου σε παρακαλώ μην μου το κάνεις αυτό, ξέρεις πόσο με πληγώνει να σε βλέπω έτσι, δεν φανταστικά ότι θα σε πειράξει τόσο πολύ»
«εντάξει τελείωσε τώρα μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις μόνη μου?» είπα πιο απαιτητικά
«όπως θες, θα είμαι κάτω αν με χρειαστείς και πριν φύγω θα έρθω για να σου δώσω τα αποτελέσματα των εξετάσεων»
«δεν θέλω να μου δώσεις τίποτα ότι και να βγει κράτα τα για τον εαυτό σου» πήρε μια βαθιά απελπισμένη ανάσα και την άφησε απότομα
«θα σε δω σε λίγο» είπε μόνο και αφού μου έδωσε ένα ακόμα φιλί στο κεφάλι έφυγε για να με αφήσει μόνη μου.
Προσπαθούσα με πολύ κόπο να μην ξεσπάσω και κάνω χειρότερα τα πράγματα αλλά αυτό με έκανε να φουντώσω περισσότερο σε σημείο να έχω ταχυκαρδία. Η νοσοκόμα ήρθε να με ελέγξει και να δει αν είμαι καλά και την έδιωξα κακήν κακός μιλώντας της πολύ απότομα. Αργότερα που κατάλαβα τι έκανα το μετάνιωσα βέβαια άλλα εκείνη την ώρα ήμουν τόσο εκτός ορίων που δεν μπορούσα να σκεφτώ λογικά και το χειρότερο ήταν ότι δεν μπορούσα να καταλάβω το γιατί.
Μετά απο λίγο και αφού είχε πρώτα ενημερωθεί για όλη αυτήν την κατάσταση απο την νοσοκόμα που είχα διώξει, ήρθε η Άλις για να με δει. Αυτό με έκανε να εκνευριστώ παραπάνω και να με κάνει να αντιδράσω πολύ άσχημα.
«καλημέρα Μπέλα μου τι κάνεις?» είπε ευγενικά
«τα ίδια» της απάντησα απότομα και χωρίς να την κοιτάω
«με ενημέρωσαν ότι είχες ταχυκαρδίες, θέλεις να μιλήσουμε για τον λόγο που τις προκάλεσε?»
«όχι θέλω να μείνω μόνη μου»
«Μπέλα μου γιατί το κάνεις αυτό στον εαυτό σου?»
«δεν σε καταλαβαίνω τι εννοείς»
«ξέρεις πολύ καλά τι εννοώ»
«μπορείς σε παρακαλώ να με αφήσεις μόνη μου δεν θέλω να συζητήσω τίποτα και με κανέναν» ήρθε κοντά μου και μου κράτησε απαλά το χέρι μου καθώς καθότανε στην καρέκλα που ήταν δίπλα μου
«γιατί μας αποκόβεις τόσο πολύ? Ξέρεις ότι το μόνο που θέλουμε είναι να σε βοηθήσουμε να νιώσεις καλύτερα ............... γύρισα την ματιά μου σε εκείνη με πόνο ............. τι σου συμβαίνει? ................ ρώτησε πιο απαλά ............. σε πείραξε που μου το είπε?»
«ναι» παραδέχτηκα τελικά
«γιατί?»
«γιατί ήθελα να το μάθω εγώ πρώτη» είπα με παράπονο
«γιατί δεν του το είπες?»
«δεν ξέρω Άλις πραγματικά δεν ξέρω»
«καταλαβαίνω απόλυτα ότι το να νιώσεις ότι δένεσαι μαζί του σε τρομοκρατεί γιατί αν συμβεί οτιδήποτε φοβάσαι ότι μετά δεν θα το αντέξεις, αλλά εγώ πιστεύω ότι αν αφήσεις τον εαυτό σου να το αποδεχθεί θα μπορέσεις να συγκρατήσεις τον εαυτό σου απο αυτά τα ξεσπάσματα γιατί θα θες να το προστατέψεις και αυτό αυτόματα θα σε κάνει να τα ξεπερνάς πιο γρήγορα. Κάνε ένα βήμα και κοίτα το την επόμενη φορά που θα σου κάνει υπέρηχο, όταν το δεις θα αλλάξει όλον σου τον κόσμο και θα σε κάνει να δεις τα πράγματα με διαφορετική ματιά»
«δεν μπορώ να το δω»
«τι σε κάνει να φοβάσαι τόσο πολύ»
«φοβάμαι ότι αν το χάσω δεν θα μπορώ μετά να σβήσω την εικόνα του απο το μυαλό μου»
«από όσο μου έχει πει ο Έντουαρτ τα πάει πιο καλά απο όσο θα πίστευε ποτέ ο ίδιος με δεδομένη την κατάσταση σου και αυτό τον κάνει πιο αισιόδοξο για αίσιο τέλος»
«ναι αλλά η κατάσταση δεν αλλάζει και το ξέρεις πολύ καλά αυτό»
«δεν αλλάζει αλλά γίνεται πιο ευνοϊκή, σκέψου το λίγο Μπέλα δεν σε πιέζω να το κάνεις τώρα αλλά σκέψου λίγο πόσο θα σε βοηθήσει να το νιώσεις πιο κοντά σου αν το αποδεχθείς και πίστεψε με μόλις το νιώσει και το ίδιο θα ηρεμήσει πιο πολύ και θα κάνει την κατάσταση πιο εύκολη»
«τι εννοείς με αυτό?»
«το μωρό είναι πολύ νευρικό γιατί είσαι εσύ νευρική, προς το παρόν αυτό δεν είναι πρόβλημα γιατί έχει πολύ χώρο για να κινείτε, αλλά περνώντας οι μήνες αν συνεχιστεί αυτό τότε οι κινήσεις του θα σε πονάνε πολύ και ίσως να σου δημιουργήσει πρόβλημα στην ρωγμή, αν δεν καταφέρεις με κάποιον τρόπο να ηρεμήσεις τότε δεν θα ηρεμήσει ούτε και εκείνο Μπέλα μου»
«γιατί δεν μου είπε τίποτα?»
«γιατί δεν θέλει να σε στρεσάρει περισσότερο και ήξερε ότι θα σου δημιουργούσε ενοχές αν στο έλεγε και έτσι προτίμησε να σου το πει μόνο όταν θα ήσουν έτοιμη γι αυτό»
«εκείνος σε έστειλε για να μου μιλήσεις?»
«όχι δεν ξέρει καν ότι είμαι εδώ, για την ακρίβεια αν μάθει ότι σου μίλησα γι αυτό θα τσατιστεί αλλά δεν μπόρεσα να μείνω άπρακτη βλέποντας τις αντιδράσεις σου, εκείνος για πρώτη φορά στην ζωή του δεν έχει ιδέα πως να αντιμετωπίσει μια ασθενή του και πίστεψε με για μένα που τον βλέπω καθημερινά είναι τόσο αστείο αυτό που δεν άντεξα να μην επέμβω»
«δηλαδή πως είναι γενικά με τις ασθενής του»
«τελείως διαφορετικός, με σένα όμως φοβάται πάρα πολύ, ξέρεις πόσο σε αγαπάει και αυτό τον κάνει να είναι πολύ συναισθηματικός στην δουλειά του και γι αυτό δεν μπορεί να σου συμπεριφερθεί όπως θα έπρεπε για να σε συνεφέρει»
«τον έχω ταλαιπωρήσει τόσο πολύ»
«δεν κάνεις τίποτα επίτηδες, απλά δεν ξέρεις πως να εκφράσεις αυτά που νιώθεις απο φόβο απο την μια για το παιδί και απο την άλλη για εκείνον και είναι λογικό»
«συζητάτε τα πάντα μαζί?»
«ναι μπορώ να πω ότι έχουμε αμοιβαία εμπιστοσύνη ο ένας στον άλλο και αυτό βοηθάει να εξωτερικεύουμε αυτά που μας βαραίνουν»
«δηλαδή σου έχει πει και τι τον απασχολεί εκτός του δικού μου θέματος?»
«Μπέλα που το πας?»
«συγνώμη» είπα μετανιωμένη
«μην μου ζητάς συγνώμη αλλά καταλαβαίνεις ότι με φέρνεις σε πάρα πολύ δύσκολη θέση»
«το ξέρω αλλά με τρελαίνει που δεν μου λέει τίποτα»
«καταλαβαίνεις όμως και τον λόγο που το κάνει»
«ναι αλλά αυτό δεν με κάνει να αισθάνομαι καλύτερα»
«τότε γιατί δεν το συζητάς μαζί του»
«γιατί ξέρεις την απάντηση του»
«τουλάχιστον όμως έτσι θα ξέρει τι αισθάνεσαι εσύ γι αυτό και ίσως το κάνει να το δει αλλιώς»
«Άλις θέλω να μου απαντήσεις ειλικρινά»
«για ποιο πράγμα?»
«το μωρό και γενικά η κατάσταση μου είναι όντως καλή ή μου κρύβει κάτι για να μην με αναστατώσει?»
«θα πρέπει να ρωτήσεις τον ίδιο»
«Άλις σε παρακαλώ θέλω να ξέρω μόνο αυτό και σου υπόσχομαι ότι δεν θα σε ξαναρωτήσω τίποτα άλλο σε ότι αφορά τις κουβέντες σας»το σκέφτηκε για μια στιγμή και σηκώθηκε και έκλεισε την πόρτα
«η γενική σου κατάσταση είναι αυτή ακριβός που περιμέναμε αλλά λίγο το ότι δεν τρως πολύ, λίγο το ότι είσαι συνέχεια στρεσαρισμένη, αρχίζεις να εξαντλείς τον οργανισμό σου και φαντάσου ότι είσαι ακόμα στην αρχή. Πρέπει να ηρεμήσεις λίγο Μπέλα μου με όποιον τρόπο θεωρείς εσύ ότι είναι ο καλύτερος. Βρες κάτι που μπορεί να σου απασχολήσει το μυαλό ώστε να μην το σκέφτεσαι τόσο πολύ και θα δεις πόσο διαφορετικά και πιο όμορφα θα νιώσεις. Θυμάσαι τι σου είχα πει την ημέρα που πήρες την απόφαση να το κρατήσεις? ......... κούνησα το κεφάλι μου ............... πόσο ακολούθησες τελικά αυτήν την συμβουλή?»
«καθόλου» παραδέχτηκα χαμηλώνοντας την ματιά μου
«και πιστεύεις ότι βοηθάς την κατάσταση με αυτόν τον τρόπο?»
«όχι»
«τότε άσε μας να σε βοηθήσουμε Μπέλα και οι δύο μας ήμαστε εδώ για σένα αλλά εσύ μας αρνήσε και κάθε μέρα κλείνεσαι όλο και περισσότερο στον εαυτό σου»
«δεν το κάνω επίτηδες»
«το ξέρουμε Μπέλα μου γι αυτό και δεν σε πιέζουμε»
«Άλις?»
«ναι?»
«σε ευχαριστώ που είσαι ειλικρινής μαζί μου»
«δεν θέλω να με ευχαριστείς θέλω απλά να με εμπιστευτείς και εγώ θα σε στηρίξω με όποιον τρόπο μπορώ»
«μου υπόσχεσαι ότι θα μου λες πάντα την αλήθεια όποια και να είναι αυτή, όσο σκληρή και να είναι?»
«ναι σου το υπόσχομαι γιατί τώρα καταλαβαίνω ότι αυτό είναι που έχεις περισσότερο ανάγκη αλλά μην τον αποκόβεις και εκείνον, αν του δώσεις να καταλάβει ότι για σένα το καλύτερο είναι αυτό και εκείνος θα σου την λέει»
«θα του μιλήσω»
«τώρα πρέπει να φύγω πριν καταλάβει ότι είμαι εδώ και αρχίσει τις ερωτήσεις» είπε χαμογελώντας μου για να καταλάβω ότι το αφήνει απάνω μου για να επικοινωνήσω μαζί του με τον τόπο που εγώ θέλω. Μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο και έφυγε.
Η κουβέντα που κάναμε με την Άλις με έβαλε σε τόσες σκέψεις, πραγματικά είναι χαρισματική να κάνει τον άλλο να ανοίγετε, αν δεν είχαμε κάνει αυτήν την κουβέντα ποτέ δεν θα είχα καταλάβει τελικά τι είναι αυτό που με ενοχλεί, γιατί κακά τα ψέματα δεν είχα ιδέα τι με απασχολούσε όλο αυτόν τον καιρό και με έκανε τόσο αντιδραστική.
Κάποια στιγμή εκεί που σκεφτόμουν την κουβέντα μας έπεσε η ματιά μου πάνω στον φάκελο που είχε αφήσει ο Έντουαρτ στο κομοδίνο και ξαφνικά ένιωσα μια τεράστια επιθυμία να τον ανοίξω αλλά απο την άλλη δεν ήθελα και να με δει κανείς να το κάνω και να με καρφώσει σε εκείνον. Έτσι περίμενα με αγωνία μέχρι η νοσοκόμα να φύγει απο το γραφείο της και όταν την είδα να το κάνει τον πήρα γρήγορα στα χέρια μου και έβγαλα τις περίεργες φωτογραφίες απο μέσα βάζοντας τες κάτω απο το σεντόνι και γύρισα τον φάκελο στην θέση του πριν προλάβει να γυρίσει.
Περίμενα άλλη μια φορά να φύγει για να της δω και όταν το έκανε τις έβγαλα και τις κοίταξα καλά καλά αλλά τελικά απογοητεύτηκα, δεν καταλάβαινα τίποτα και με έπιασαν τα νεύρα μου, λες και το έκανε επίτηδες ακριβός για αυτόν τον λόγο. Μόνο σε μία φαινόταν καθαρά το σώμα του αλλά και πάλι δεν μπορούσα να καταλάβω τι έπρεπε να κοιτάξω και πως για να το δω ολόκληρο. Πριν προλάβει να γυρίσει η νοσοκόμα και τελείως εκνευρισμένη τις έβαλα στην θέση τους και έμεινα να κοιτάω και πάλι τους παλμούς του.
Εκείνη την στιγμή ήταν λίγο αυξημένοι και ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου στην κοιλιά μου.
«σσσς μωράκι μου σου υπόσχομαι ότι απο εδώ και πέρα όλα θα πάνε καλά, εγώ είναι εδώ για σένα» του είπα ανάλαφρα και τον χάιδεψα πολύ απαλά γιατί μου είχε εξηγήσει ότι δεν πρέπει να την χαϊδεύω πολύ έντονα και για την ρωγμή άλλα και γιατί θα μπορούσε να μου προκαλέσει συσπάσεις. Αμάν αυτός ο άνθρωπος πρέπει πάντα να μου μιλάει κινέζικα??? Σκέφτηκα και γέλασα με τον εαυτό μου γιατί ήξερα πολύ καλά ότι αν ήθελα να μάθω τι σημαίνουν οι συσπάσεις θα έπρεπε να τον ρωτήσω. Στο άγγιγμα μου και την φωνή μου το μωρό άρχισε να αλλάζει τον παλμό του και κάτω χαμηλά στο έντερο ένιωσα ένα γουργούρισμα που με παραξένεψε αλλά ήταν τόσο ανεπαίσθητο που δεν του έδωσα καν σημασία.
