Ήμουν 5 χρόνια αεροσυνοδός στις διεθνές αερογραμμές και ένιωθα τόσο τυχερή που μπορούσα να ταξιδεύω σε όλον τον κόσμο μέχρι που ξαφνικά μια μέρα μου έκαναν πρόταση να γίνω αεροσυνοδός στο ιδιωτικό τζετ ενός πάμπλουτου κυρίου ονομαζόμενου Καρλάιλ Κάλεν... δεν ήξερε τι είχε... πολλές πετρελαιοπηγές που συνεργαζόταν με διάφορες εταιρίες σε πολλά μέρη του κόσμου και η έδρα του ήταν στην Νέα Υόρκη αλλά εγώ δεν τον είχα ακούσει ξανά και δεν είχα ιδέα ποιος ήταν... το μόνο που ήξερα γι’ αυτόν ήταν ότι έκλεινε τα 65 και από ότι έμαθα ήταν αρκετά δύστροπος και γενικότερα έκανε την ζωή δύσκολη στο προσωπικό του και όχι μόνο.
Με θεωρούσαν πάρα πολύ καλή στην δουλειά μου και οι συστάσεις μου ήταν αρκετές ώστε η ιδιωτική του γραμματέας να έρθει προσωπικά στο γραφείο του διευθυντή μου για να μου προτείνει η ίδια την θέση αυτή.
Στην αρχή το σκέφτηκα για λίγο, γιατί αυτό θα σήμαινε ότι θα πρέπει να είμαι διαθέσιμη εικοσιτέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο για τον κύριο Κάλεν... όποτε εκείνος αποφάσιζε ότι ήθελε να ταξιδέψει είτε για επαγγελματικά είτε για προσωπικά ταξίδια... εγώ θα έπρεπε να είμαι διαθέσιμη για να του παρέχω τις υπηρεσίες μου και αυτό θα σήμαινε ότι πλέον θα έπρεπε να εγκαταλείψω την πόλη που έμενα και να εγκατασταθώ στην Νέα Υόρκη όπου και έμενε μόνιμα εκείνος ώστε να είμαι στις υπηρεσίες του.
Όμως το αστρονομικό ποσόν που μου πρόσφεραν... μαζί και με όλα τα έξοδα πληρωμένα ήταν αρκετά δελεαστικά για μένα και μια τέλεια ευκαιρία να ξεφύγω από το βαρετό και μουντό Φορκς που έμενα και να γνωρίσω νέους ορίζοντες και έτσι τελικά πήρα την απόφαση να δεχτώ την δουλειά και μέσα σε δύο μέρες ήρθαν τα πάνω κάτω... Εγκαταλείποντας την πόλη μου και του γονείς μου ένιωσα ξαφνικά τόσο μόνη... τόσο άδεια αλλά ήμουν πια εικοσιπέντε χρονών και έπρεπε να πάρω την ζωή μου στα χέρια μου... Φυσικά υπήρχε το πλεονέκτημα ότι στην ίδια πόλη έμενε μόνιμα η δεύτερη γυναίκα του παππού μου που είχε πεθάνει... και διατηρούσαμε άριστες σχέσεις... και έτσι θα μπορούσα να έχω επαφή έστω και με ένα οικείο άτομο όποτε ένιωθα ότι ήθελα να ξανανιώσω σαν στο σπίτι μου.
Μόλις έφτασα στο διαμέρισμα που μου παρείχαν δεν το πίστευα... ήταν τόσο αφοπλιστικά υπέροχο για έναν υπάλληλο που δεν το πίστευα καθόλου και με έκανε αμέσως να νιώσω άνετα και όμορφα... ήταν ένα πενταώροφο κτίριο... που από ότι έμαθα ήταν αγορασμένο για τους υπαλλήλους που δούλευαν γι αυτόν στο ιδιωτικό του Τζέτ... οροφοδιαμερίσματα που χρησιμοποιούσαν, ο πιλότος, ο δεύτερος πιλότος, ο φροντιστής, ένα κενό που δεν έχω ιδέα για ποιον προοριζόταν και το δικό μου.
Μπαίνοντας στην είσοδο... το στόμα μου έπεσε στο πάτωμα... ένα εντυπωσιακό λόμπι υψωνόταν μπροστά μου τόσο επιβλητικό και ζεστό που με έκανε να νιώθω ότι έμπαινα σε ένα πολυτελές ξενοδοχείο πέντε αστέρων... στα χρώματα του ζεστού ξύλου και του γκρι... με ένα εντυπωσιακό γραφείο υποδοχής με μαύρο γρανίτη.
Μόλις ο θυρωρός με είδε στην είσοδο σηκώθηκε για να με υποδεχθεί... και βλέποντας της βαλίτσες μου ήρθε κοντά μου για να με βοηθήσει.
«Είμαι η Ιζαμπέλα Σουάν... η νέα αεροσυνοδός του ιδιωτικού Τζετ του κυρίου Κάλεν» εξήγησα και μόλις φτάσαμε μπροστά από το γραφείο υποδοχής έκανε τον γύρω και έσκυψε να πάρει το κλειδί μου.
«Ναι φυσικά δεσποινίς σας περιμέναμε...» είπε και έτεινε το κλειδί μου προς το μέρος μου και συνέχισε... «Το διαμέρισμα σας είναι στον πέμπτο όροφο... οτιδήποτε χρειαστείτε μην διστάσετε να με καλέσετε»
«Ευχαριστώ πολύ» του ανταποκρίθηκα ευγενικά με ένα ζεστό χαμόγελο και σηκώνοντας το χερούλι της βαλίτσας μου κίνησα προς το ασανσέρ...
«Θα σας φέρω εγώ τις υπόλοιπες βαλίτσες» προσφέρθηκε και χαρίζοντας του άλλο ένα ευγενικό χαμόγελο από ευγνωμοσύνη τον άφησα να περάσει πρώτος μέσα στο ασανσέρ... μόλις φτάσαμε στον όροφο μου άνοιξα την πόρτα και τον άφησα να περάσει πρώτος... και μόλις άφησε τις βαλίτσες γύρισε προς το μέρος μου για να φύγει.
«Σας ευχαριστώ και πάλι» του είπα ευγενικά και μου ανταπέδωσε το χαμόγελο μου.
«Τίποτα δεσποινίς μου υποχρέωσης μου» απάντησε και έφυγε χωρίς να περιμένει τίποτα άλλο... έκλεισα την πόρτα και μόλις γύρισα να αντικρίσω το διαμέρισμα μου έμεινα άλαλη... το διαμέρισμα ήταν τρομερά εντυπωσιακό για μια απλή υπάλληλο σαν και εμένα... και αυτό για κάποιον λόγο με έκανε να αισθανθώ περίεργα... αλλά αμέσως τα παράτησα και αφήνοντας τις βαλίτσες στο πάτωμα άρχισα να το κοιτώ πιο εξεταστικά.
Το πρώτο που μου τράβηξε την προσοχή ήταν το μικρό; - δεν θα το έλεγα - σαλονάκι που περιτριγυριζόταν από μεγάλες τζαμαρίες... τόσο φωτεινό και αέρινο που σου έκοβε την ανάσα... όπως και η είσοδος... έτσι και εδώ τα πάντα ήταν στα χρώματα του ζεστού ξύλου αλλά οι τοίχοι ήταν σε άσπρο χρώμα καθώς και οι καναπέδες... με ασπρόμαυρα μαξιλάρια και δύο εντυπωσιακούς στρογγυλούς πολυελαίους... να συμπληρώνουν την διακόσμηση και να την κάνουν πολύ νεανική και ταυτόχρονα τόσο επιβλητική... με γυάλινα τραπεζάκια παντού... αυτό όμως που χτύπαγε στο μάτι σου περισσότερο ήταν ένα μαύρο μεγάλο πιάνο με ουρά να είναι μπροστά από την τζαμαρία... σίγουρα πρέπει να το έχει επιμεληθεί κάποιος διακοσμητής... δεν εξηγείτε αλλιώς.
Αφήνοντας το σαλόνι προχώρησα προς την κουζίνα... όπου χωριζόταν από το σαλόνι με ένα άσπρο μεγάλο έπιπλο με άδεια ράφια και έναν καναπέ που είχε μπροστά του ένα στρογγυλό τραπέζι κουζίνας και δύο καρέκλες... με ένα βάζο που είχε μέσα μια υπέροχη άσπρη φρέσκια σύνθεση από ορχιδέες... πραγματικά δεν τσιγκουνεύονται τα λεφτά τους... τέτοια υποδοχή ποιος την περίμενε.
Ο χώρος της κουζίνας χωριζόταν στα δύο με ένα πάσο που μπροστά του υπήρχαν τρία ψιλά σκαμπό... ενώ από την άλλη πλευρά του πάσου υπήρχαν εστίες γκαζιού για μαγείρεμα και από πάνω ακριβώς ένας υπέροχος διακριτικός απορροφητήρας... δίπλα από τον πάγκο υπήρχε ασανσέρ εφοδιασμού τροφίμων... τι περίεργο τι το θέλουν αυτό;... αναρωτήθηκα αλλά δεν έδωσα άλλη σημασία σε αυτό και προχώρησα να κοιτάξω και τον υπόλοιπο χώρο... πίσω από τον πάγκο υπήρχαν πολλά ντουλάπια γεμάτα με ότι μπορεί να βάλει ο νους σου... εφοδιασμένα άψογα με τρόφιμα για κάθε γούστο... μωρέ μπράβο... ο νεροχύτης ήταν σε λιτό στιλ... και η κουζίνα ολοκληρωνόταν με δύο φούρνους που τους είχαν βάλει σε ψηλότερο σημείο από το πάτωμα... τι ακριβώς να τους κάνω δύο φούρνους;... αναρωτήθηκα.
Όλο το σπίτι μέχρι στιγμής έμοιαζε περισσότερο για σπίτι οικογένειας παρά για σπίτι για ένα άτομο... ένα λόχο να καλέσω για να μου κάνει παρέα και πάλι αυτό το σπίτι θα μπορούσε να χωρέσει ακόμα περισσότερους... χαμογέλασα και συνέχισα και στα μέσα δωμάτια.
Το επόμενο δωμάτιο ήταν ή κρεβατοκάμαρα... όπου και εδώ επικρατούσε το ίδιο στιλ με το υπόλοιπο σπίτι... απλό λιτό και απέριττο... με τα ζεστά χρώματα του ξύλου και με κρεμ αποχρώσεις στους τοίχους αμέσως σου πλημμύριζε μια εφορία και σε έκανε να ξεκουράζεσαι με το που το κοίταζες.
Με δύο παράθυρα ένα πιο μεγάλο και ένα πιο μικρό να αφήνει όλο το φως και τις ζεστές ακτίνες του ήλιου να ζεσταίνουν τα όνειρα σου... το κρεβάτι ήταν ένα διπλό ξύλινο κρεβάτι με σεντόνια ξενοδοχείου αλλά αυτό λίγο με ένοιαζε γιατί έτσι κι αλλιώς είχα φροντίσει πριν φύγω να φέρω ότι θα με έκανε να νιώσω σαν στο σπίτι μου... απέναντι από το κρεβάτι είχαν τοποθετήσει ένα διπλό άνετο καναπέ και μια μπρεζέρα με σκαμπό για τα πόδια καθώς και ένα στρογγυλό γυάλινο τραπεζάκι... ενώ δίπλα από την μπρεζέρα υπήρχε ένας καθρέφτης με συρταριέρα τελείως παράταιρος με όλο το υπόλοιπο δωμάτιο... δεν θα κολλήσουμε σε αυτό... αλλά τον διακοσμητή τον βρίσκω φάουλ σε αυτό το κομμάτι... γέλασα και προχώρησα να δω το μπάνιο.
Για να είμαι ειλικρινής το μπάνιο με εντυπωσίασε περισσότερο από όλο το υπόλοιπο σπίτι... με μαρμάρινες κολώνες να δημιουργούν ένα ανοιχτό ντουλάπι για τις πετσέτες και τα προσωπικά μου ήδη... και έναν μαρμάρινο τεράστιο νιπτήρα με καθρέφτη που στην πρόσοψη του είχε τέσσερα μικρά ντουλαπάκια και απέναντι ακριβώς από αυτόν μια τεράστια μπανιέρα που είμαι σίγουρη ότι με χώραγε ολόκληρη ακόμα και αν ξάπλωνα μέσα σε αυτήν... ενώ δίπλα από το ανοιχτό ντουλάπι υπήρχε μια γυάλινη πόρτα που πίσω από αυτήν υπήρχε και ντουζιέρα... απίστευτο... είναι σίγουρα αυτό το σπίτι για το προσωπικό ή θα έρθουν πολύ σύντομα και χτυπώντας την πόρτα μου θα μου πουν συγνώμη σας δώσαμε λάθος διαμέρισμα;... γέλασα με τον εαυτό μου και τα παράτησα γυρίζοντας στο σαλόνι για να πάρω τις βαλίτσες μου ώστε να τακτοποιηθώ.
Ήμουν πολύ καλή στην δουλειά μου και είχα μεγάλη αυτοπεποίθηση και καθόλου άγχος γι αυτήν την πτήση... ήταν μια ακόμα πτήση για μένα... σκέφτηκα και περνώντας τον έλεγχο έφτασα επιτέλους στο Τζετ όπου έξω από αυτό ήταν ένας σεκιούριτι... με κοίταξε καλά καλά και με σταμάτησε στις σκάλες αλλά πριν του δώσω το πάσο μου για να ελέγξει τα στοιχεία μου με ενημέρωσε ότι με περιμένουν και με άφησε να περάσω... για τον τρομερό έλεγχο που είχα ήδη περάσει αυτό μου φάνηκε πολύ παράξενο αλλά δεν έδωσα περισσότερη σημασία... πήρα πάλι την μικρή Louis Vuitton στο χέρι μου που είχα μέσα τα προσωπικά μου αντικείμενα και ρούχα για το ταξίδι... και άρχισα να ανεβαίνω τις σκάλες ήρεμα.
Όταν έφτασα στην καμπίνα όμως κάτι με σταμάτησε και κοίταξα γύρω μου...
«Καιρός ήταν... νομίζω ότι είχα δώσει σαφές οδηγίες στο αφεντικό σου ότι δεν μου αρέσει να με στήνουν... και η μισή ώρα αργοπορίας σου να ξέρεις ότι δεν θα μείνει ατιμώρητη» άκουσα μια βελούδινη τραχιά φωνή από το μικρό σαλονάκι που βρισκόταν δεξιά της εισόδου και αφήνοντας απαλά την βαλίτσα μου στο πλάι μου γύρισα προς το μέρος της φωνής και είδα έναν υπερβολικά όμορφο άντρα που μόλις είχε χαμηλώσει την εφημερίδα του να με κοιτάζει με νευριασμένο ύφος μέσα στα μάτια και σάστισα.
Τα καταπράσινα μάτια του είχαν γίνει σκούρα από τον θυμό και η έκφραση του μου έλεγε ότι το εννοούσε απόλυτα όταν έλεγε ότι θα το πληρώσω πολύ ακριβά... αλλά εγώ όχι μόνο δεν είχα αργήσει αλλά ήμουν και μισή ώρα νωρίτερα από την ώρα που με είχαν ενημερώσει ότι η πτήση μας θα αναχωρούσε.
«Συγνώμη;» των ρώτησα ξαφνιασμένη
«Τι δεν κατάλαβες;» με ρώτησε έξαλλος και διπλώνοντας την εφημερίδα του την πέταξε με δύναμη πάνω στο τραπέζι και έκατσε πιο άνετος στην θέση του αλλά ακόμα πολύ εκνευρισμένος διπλώνοντας τα χέρια του μπροστά στο στήθος του
«Με συγχωρείτε αλλά σύμφωνα με τις οδηγίες που μου έχουν δώσει είμαι μισή ώρα νωρίτερα» ξεφύσησε και με τα δάχτυλά του έτριψε τα μάτια του για να ηρεμήσει τον εκνευρισμό του αλλά την στιγμή που με ξανακοίταξε ο εκνευρισμός όχι μόνο δεν του είχε περάσει αλλά ήταν ακόμα πιο έντονος
«Τότε θα θεωρήσω ότι ήταν μια παρεξήγηση... πράγμα που δεν το συνηθίζω... και θα σε αφήσω χαρισματικά να κάνεις την δουλειά σου... έχουμε μόλις είκοσι λεπτά πριν έρθει το υπόλοιπο προσωπικό για να ξεκινήσει η πτήση γι’ αυτό ελπίζω να είσαι τουλάχιστον γρήγορη» είπε μυδιάζοντας, κάνοντας μου ξεκάθαρο ότι δεν είχε εμπιστοσύνη στις ικανότητες μου.
«Σας ευχαριστώ» του απάντησα επαγγελματικά ψυχρά και παίρνοντας ξανά την βαλίτσα μου στο χέρι γύρισα να πάω προς το μπροστινό μέρος του Τζετ για να τακτοποιηθώ και να εκπληρώσω τον σκοπό για τον οποίο είχα έρθει εξαρχής αλλά πριν κάνω ένα βήμα με ξανασταμάτησε ξεφυσώντας απογοητευμένος... ποιος στο διάολο ήταν αυτό ο υπεροπτικός άνθρωπος και τι ακριβώς ήθελε από μένα;... αναρωτήθηκα αλλά δεν τον άφησα να δει τον εκνευρισμό μου... σίγουρα θα ήταν κάποιος πολύ στενός φίλος του αφεντικού μου για να του δανείσει το Τζετ οπότε έπρεπε να είμαι επαγγελματίας.
«Που στο διάολο νομίζεις ότι πας?» άκουσα την εκνευρισμένη του φωνή που είχε υψωθεί και γύρισα να τον αντικρίσω για άλλη μια φορά με περιέργεια.
«Να ετοιμαστώ για να κάνω την δουλειά μου» του είπα λες και μίλαγα σε ένα μικρό παιδί που δεν μπορούσε να καταλάβει το προφανές και τότε βγήκε τελείως από τα ρούχα του με την έκφραση μου... και σηκώθηκε με γρήγορες κινήσεις και ήρθε κοντά μου... μου άρπαξε την βαλίτσα από το χέρι απότομα και πετώντας την κάτω με δύναμη με άρπαξε από το χέρι και με κόλλησε πάνω στον τοίχο.
«Άκου να σου πω αυθάδικο πλάσμα... εδώ εγώ μιλάω και εσύ υπακούς το κατάλαβες;...» πήγα να του απαντήσω κατάλληλα αλλά δεν με άφησε... «Εγώ διατάζω και εσύ εκτελείς... και μιας που δεν έχουμε αρκετό χρόνο για τις υπηρεσίες σου ελπίζω να είσαι τουλάχιστον αυτό που οι συστάσεις σου λένε... γιατί αλλιώς την έχεις πολύ άσχημα... τώρα που ξεκαθαρίσαμε τα πράγματα ξεκίνα να κάνεις την δουλειά σου και κοίτα να με ικανοποιήσεις στο έπακρο... έγινα κατανοητός;» μου φώναξε και έμεινα να τον κοιτάω σαν χαζή... τι πρόβλημα είχε αυτός ο άνθρωπος δεν μπορώ να καταλάβω... τι προσπαθούσε να μου πει τόση ώρα και τι υπηρεσίες υπονοούσε;
«Να σας ικανοποιήσω με ποιον ακριβώς τρόπο;» τόλμησα να ξεστομίσω σοκαρισμένη βλέποντας τις προθέσεις του και τότε επιβεβαίωσε όλες μου τις φοβίες
«Για αρχή δεν θα έλεγα όχι για μια πίπα... έτσι κι αλλιώς δεν προλαβαίνουμε για τίποτα άλλο εξαιτίας σου... και όταν φτάσουμε στο Παρίσι μπορείς να κάνεις όλα τα υπόλοιπα σου κόλπα» συνέχισε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο και τα νεύρα μου χτύπησαν κόκκινο... ποιος νομίζει ότι είναι ώστε να φέρετε έτσι στο προσωπικό;;;
«Σε αυτήν την περίπτωση...» είπα εγώ μαλακώνοντας την φωνή μου χωρίς να του αφήνω το περιθώριο να δει τις προθέσεις μου... «Μου επιτρέπετε να ξεκινήσω?» τον ρώτησα και ξεκόλλησε το σώμα του από πάνω μου αλλά πριν προλάβει να κάνει άλλη κίνηση του άρπαξα το χέρι και με γρήγορη λαβή το γύρισα πίσω από την πλάτη του και αρπάζοντας τον από τα μαλλιά τον κόλλησα πάνω στον τοίχο όπως με είχε κολλήσει εκείνος πριν και τώρα ήμουν εγώ αυτή που άρχισε να του μιλάει εκνευρισμένη.
«Δεν ξέρω ποιος στο διάολο είσαι... αλλά μάθε ότι εγώ δεν είμαι διατεθειμένη να παίξω κανένα από τα παιχνίδια σου... τώρα... πριν σου διαλύσω το υπέροχο προσωπάκι σου...» του είπα ειρωνικά... «Και πας στο Παρίσι με τσακισμένο μούτρο...» συνέχισα και πήγε να μου ξεφύγει αλλά βάζοντας το πόδι μου ανάμεσα στα δικά του κάρφωσα το τακούνι μου πάνω στο παπούτσι του και έσφιξε τα δόντια του για να μην δείξει το πόσο πόνεσε... «Εγώ στην θέση σου δεν θα το επιχειρούσα... γιατί δεν το έχω σε τίποτα η επόμενη κίνηση μου να σου διαλύσει τον ερεθισμένο σου πούτσο και ξέρεις αυτό πόσο περισσότερο θα πονέσει... τώρα...» συνέχισα... «Θα σου κάνω την χάρη να σε αφήσω στην ησυχία σου και να απολαύσεις το ταξίδι αν σε αντάλλαγμα μου κάνεις και εσύ μια χάρη»
«Χάρη;...» είπε αφήνοντας ένα γελάκι... «Τι χάρη;»
«Θα ήθελα να μεταφέρεις ένα μήνυμα στο άθλιο το αφεντικό μου... μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα?» του είπα στο αυτί του ψιθυριστά και γελώντας κούνησε το κεφάλι του καταφατικά.
«Πες του ότι είναι πολύ μεγάλος μαλάκας που νομίζει ότι μπορεί να φέρεται έτσι στο προσωπικό του... πες του ότι την επόμενη φορά που θα προσλάβει αεροσυνοδό... καλό θα ήταν να την ενημερώσει ποια θα είναι τα καθήκοντα της... και τέλος πες του οι δικές μου υπηρεσίες μόλις τελείωσαν» του είπα και γέλασε δυνατά.
«Να είσαι σίγουρη ότι θα του τα μεταφέρω» απάντησε μόλις ηρέμησε λίγο.
«Πολύ χαίρομαι γι’ αυτό... τώρα θα σε αφήσω και θα φύγω... μην κάνεις καμία ανοησία να προσπαθήσεις να με ακουμπήσεις γιατί δεν σου εγγυώμαι ότι την επόμενη φορά που θα το επιχειρήσεις θα καταφέρω να συγκρατήσω τον εαυτό μου από το να μην σε διαλύσω... έγινα κατανοητή?» άλλο ένα γελάκι από μέρος του αλλά τελικά το δέχτηκε και τον άφησα από το σφιχτό μου κράτημα.
Πήγα προς την πόρτα αρπάζοντας την βαλίτσα μου στο χέρι την στιγμή που εκείνος γύριζε προς την καρέκλα που καθόταν πριν αλλά πριν φτάσω στην πόρτα με σταμάτησε για άλλη μια φορά.
«Εγώ δεν θα το έκανα αν ήμουν στην θέση σου» είπε και ξεφυσώντας γύρισα άλλη μια φορά προς το μέρος του για να τον κοιτάξω ειρωνικά αλλά μόλις είδα το όπλο στο χέρι του για μια στιγμή έμεινα με κομμένη την ανάσα και τον κοίταξα έκπληκτη.
Με πλησίασε και αφού πήρε την βαλίτσα από το χέρι μου και την άφησε στο πάτωμα με άρπαξε από τον λαιμό και με κόλλησε στον τοίχο και γυρνώντας με έτσι ώστε να είναι το πρόσωπο μου προς τον τοίχο έβαλε το όπλο στον λαιμό μου και ξεροκατάπια.
«Ωραία... βλέπω ότι επιτέλους έχω την αμέριστη προσοχή σου... τώρα...» τόνισε όπως έκανα εγώ πριν... «Άκου με προσεκτικά τι θα σου πω και μην προσπαθήσεις να κάνεις καμία χαζομάρα γιατί δεν έχω σε τίποτα να διαλύσω αυτό το υπέροχο προσωπάκι... έγινα κατανοητός?...» ρώτησε άγρια και κούνησα το κεφάλι μου... «Ωραία...» είπε πάλι και αφήνοντας τα μαλλιά μου από το σφιχτό του κράτημα άρχισε να κατεβάζει το φερμουάρ του φορέματος μου και άρχισα να τρέμω ανεπαίσθητα... από φόβο;... δεν ήμουν σίγουρη... αυτός ο άντρας για έναν περίεργο λόγο μου προκαλούσε κάτι το διαφορετικό αλλά δεν έκατσα εκείνην την ώρα να το επεξεργαστώ....
Το μυαλό μου δούλευε πυρετωδώς και παραμένοντας ψύχραιμη σκεφτόμουν τις επιλογές μου όπως θα έκανα σε οποιαδήποτε παρόμοια περίπτωση... δεν ήταν η πρώτη φορά που βρισκόμουν υπό την απειλή όπλου... στο παρελθόν είχα βρεθεί όμηρος σε αεροπειρατεία και είχα καταφέρει να την εξουδετερώσω με μεγάλη ευκολία.... δεν θα άφηνα τώρα αυτό το αυθάδικο τέρας να με τρομοκρατήσει.
Ήταν ξεκάθαρο ότι ήταν τρελός και σίγουρα είναι από τους ανθρώπους που παίρνουν πάντα με οποιονδήποτε τρόπο αυτό που θέλουν... κατέβασε τις τιράντες του φορέματος και το άφησε να πέσει στο πάτωμα χωρίς να μιλήσει... αλλά όταν είδε το σώμα μου έβρισε μέσα από τα δόντια του, ξεκούμπωσε το παντελόνι του και το κατέβασε μαζί με το εσώρουχο του χαμηλά ενώ ταυτόχρονα πέρναγε την κάνη του όπλου από το σώμα μου για να μου κάνει αισθητή την παρουσία του και την στιγμή που κόλλησε το σώμα του πάνω στο δικό μου για να νιώσω τον ερεθισμό του εγώ αναπήδησα... σίγουρα την είχα βάψει... την είχα βάψει πολύ άσχημα.
«Ελπίζω να είσαι έτοιμη για μένα... γιατί δεν μου αρέσει να περιμένω» συνέχισε ψυχρά και ανοίγοντας τα πόδια μου με τα δικά του παραμέρισε στο πλάι το εσώρουχο μου και ακούμπησε τον ερεθισμό του πάνω στην καυτή μου σάρκα.
Τέντωσα το κορμί μου από έκπληξη πνίγοντας την κραυγή μου και εκείνος μόλις ένιωσε την υγρασία μου μούγκρισε χαμηλόφωνα.
«Μμμμ.... βλέπω ότι σε εξιτάρει ο κίνδυνος...» ειρωνεύτηκε με ένα αυτάρεσκο χαμόγελο τρίβοντας τον ερεθισμό του απάνω μου κάνοντάς με να υγρανθώ περισσότερο και σφίγγοντας τα χέρια μου σε μπουνιές έμεινα ακίνητη παλεύοντας σκληρά να μην αντιδράσω... έξαλλη με τον εαυτό μου που αντιδρούσε με τέτοιο τρόπο στο άγγιγμα αυτού του ψυχοπαθή.
«Τουλάχιστον πάρε και καμία προφύλαξη... αυτό μου έλειπε τώρα... να κολλήσω και τίποτα από εσένα... ψυχάκια» του πέταξα εκνευρισμένα και γέλασε αλλά δεν σταμάτησε.
«Μην ανησυχείς και δεν είμαι τόσο χαζός» μου πέταξε και αφού ξεκόλλησε από πάνω μου, μου έτεινε το προφυλακτικό που κρατούσε και διέταξε αυστηρά.
«Γύρνα και φόρεσε το μου... και κοίτα μην κάνεις καμία ανοησία... γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σου τινάξω τα μυαλά στον αέρα»
Γύρισα αργά προς το μέρος του... στο πρόσωπο του φαινόταν ευδιάκριτα όλο το πάθος που του είχε ξυπνήσει το κορμί μου και αυτό με διευκόλυνε πάρα πολύ.
Ανοίγοντας το φακελάκι για να βγάλω το προφυλακτικό άρχισα με τρόπο να κοιτάω γύρω μου με την άκρη του ματιού για να βρω από κάπου να πιαστώ ώστε να γλιτώσω από αυτήν την κατάσταση... εκείνος το κατάλαβε και μου απέσπασε την προσοχή.
«Να με κοιτάς στα μάτια» διέταξε με τραχιά φωνή... αλλά εγώ είχα προλάβει και είχα ήδη δει ότι το όπλο του ήταν ακόμα ασφαλισμένο και αυτό μου έδωσε την λύση που ζητούσα... γέλασα αυτάρεσκα μέσα μου αλλά νέκρωσα τα συναισθήματα μου για να μην του δώσω το περιθώριο να το καταλάβει.
Κοιτώντας τον πάντα ανέκφραστα στα μάτια απελευθέρωσα το προφυλακτικό και κρατώντας με το ένα χέρι το προφυλακτικό και με το άλλο τον ερεθισμό του άρχισα να του το περνάω με πολύ αργό και βασανιστικό τρόπο... μόνο μια στιγμή μου έφτανε... λίγο να έκλεινε τα μάτια του και θα τον είχα στο χέρι... μόνο να κλείσει για λίγο τα μάτια... παρακάλαγα μέσα μου.
Τα χέρια μου έσφιγγαν τον ερεθισμό του κατεβάζοντας το προφυλακτικό με πολύ αργό ρυθμό βάζοντας εναλλάξ τα χέρια μου απάνω στον ερεθισμό του για να μην καταλάβει την κίνηση μου την στιγμή που θα μου δινόταν η ευκαιρία να του αρπάξω το όπλο και η αναπνοή του αμέσως άλλαξε... άρχισε να βαρυγκωμά βαριανασαίνοντας σμίγοντας τα μάτια του και τα φρύδια του σε μια ίσια γραμμή... δηλώνοντας μου ανοιχτά... ότι του άρεσε πάρα πολύ... δεν άντεξε όμως πολύ και παίρνοντας μια κοφτή ανάσα έκλεισε τα μάτια του μόνο για ένα δευτερόλεπτο... αυτή ήταν η ευκαιρία που ζητούσα... χωρίς να σταματώ να τον αγγίζω κράτησα το όπλο του με το ένα μου χέρι και μόλις άνοιξε τα μάτια του από το ξάφνιασμα έμπηξα τα δόντια μου πάνω στον καρπό του.
Εκείνος ούρλιαξε και μόλις είδα το χέρι του να ανοίγει τον απελευθέρωσα και με γρήγορη κίνηση πήρα το όπλο του στα χέρια μου και βγάζοντας την ασφάλεια το όπλισα και το γύρισα εναντίων του.
«Τώρα κάνε πίσω πριν πατήσω την σκανδάλη» του δήλωσα σκληρά και εκείνος πισωπάτησε με τα χέρια ψηλά ενώ κοίταζε προς τα δεξιά μου... μια κάνη όπλου συνάντησε τον κρόταφο μου και γέλασα αυτάρεσκα.
«Δεν νομίζω ότι μπορείς να με απειλήσεις... αν τολμήσεις να πατήσεις την σκανδάλη να είσαι σίγουρος ότι το ίδιο θα κάνω και εγώ και πάπαλα το αφεντικό σου... κατέβασε το τώρα» του είπα πριν μιλήσει και ο ψυχάκιας κοίταζε μια εμένα και μια τον σεκιούριτι του με τρομοκρατημένο ύφος.
«Τάηλερ κάνε αυτό που σου λέει» του είπε κοφτά.
«Κύριε Κάλεν είσαστε σίγουρος;» τον ρώτησε εκείνος δύσπιστα και έμεινα ψυχρή και ακίνητη χωρίς ίχνος δισταγμού στην ματιά μου... ήμουν αρκετά εκπαιδευμένη και ετοιμοπόλεμη για τέτοιες καταστάσεις και σίγουρα δεν θα έκανα πίσω τώρα... φυσικά ποτέ δεν είχα σκοπό να του κάνω κακό... το μόνο που ήθελα ήταν να με αφήσει να φύγω.
«Τάηλερ...» του είπε κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια... «Κατέβασε το όπλο δεν νομίζω να είναι τόσο χαζή ώστε να με σκοτώσει»
«Μην προκαλείς το μένος μου πρόωρα» τον προειδοποίησα και περνώντας το χέρι του νευρικά μέσα από τα μαλλιά του κοίταζε μία εμένα και μια τον Τάηλερ αναποφάσιστος προσπαθώντας να βρει κάτι για να βγει από αυτήν την κατάσταση.
«Κοίτα... το ονοματάκι σου»
«Μπέλα» του είπα και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του σοβαρός.
«Κοίτα Μπέλα... ας χαμηλώσουμε τους τόνους... δεν είναι ανάγκη να σοβαρέψουν τόσο πολύ τα πράγματα για μια παρεξήγηση... και επιτέλους Τάηλερ κατέβασε το όπλο σου» του είπε πιο έξαλλος μιας και που ο Τάηλερ δεν άλλαζε στάση παρά την εντολή που είχε πάρει... εγώ δεν άφηνα την ματιά μου από πάνω του και δεν είχα την ευκαιρία να δω την έκφραση του Τάηλερ... αλλά τον ένιωσα που αποτραβήχτηκε από κοντά μου και κατέβασε την κάνη χωρίς να αποχωρίζεται το όπλο από το χέρι του.
«Αν σου κάνω την χάρη να δεχθώ ότι ήταν μια παρεξήγηση... θα με αφήσει να φύγω χωρίς να κάνεις καμία άλλη χαζομάρα;»
«Όχι αυτό δεν μπορώ να το κάνω» είπε και ένα αχνό χαμόγελο άρχισε να τρεμοπαίζει στα χείλια του.
«Μπορώ να μάθω το γιατί;» του είπα σκληρά αφρίζοντας και σοβάρεψε αμέσως.
«Καταρχήν πρέπει να βεβαιωθώ ότι όλο αυτό θα μείνει εδώ...» τόνισε κοιτώντας με με νόημα στα μάτια.
«Μην ανησυχείς δεν συμφέρει κανένα από τους δύο μας να βγει προς τα έξω... κάτι άλλο;» πέταξε ένα ειρωνικό γελάκι και με κοίταξε δύσπιστα.
«Πως είμαι σίγουρος ότι δεν θα ανοίξεις το στόμα σου;»
«Δεν θα χάσω την καριέρα μου εξαιτίας σου... έχω παλέψει πολύ σκληρά γι αυτήν... και δεν θα σε αφήσω να με καταστρέψεις... να υποθέσω ότι είσαι γιος του αφεντικού;» τον ρώτησα ψυχρά και κατένευσε με ένα γλυκανάλατο χαμόγελο... μην ξεράσω τώρα... «Τότε υποψιάζομαι ότι αν σκεφτώ να ανοίξω το στόμα μου τότε όλες οι αεροπορικές πόρτες για μένα θα κλείσουν και ας έχω όλο το δίκιο με το μέρος μου... και δεν πρόκειται να σου κάνω αυτήν την χάρη... αγαπώ την δουλειά μου και δεν θα την καταστρέψω για ένα ψυχοπαθή που δεν ήξερε τι άλλο να κάνει για να περάσει την ώρα του» του γύρισα σκληρά και αυτό για κάποιον λόγο τον ξάφνιασε αλλά δεν μου έδωσε το περιθώριο να καταλάβω περισσότερα για το τι σκεφτόταν το παρανοϊκό του μυαλό.
«Βλέπω ότι είσαι λογική»
«Δεν πετάω στα σύννεφα ξέρεις» του γύρισα και εκείνος γέλασε κοιτώντας προς την άλλη μεριά προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρατήσει το σοβαρό του ύφος χωρίς επιτυχία.
«Εγώ πάλι νόμιζα ότι ακριβώς αυτό κάνεις» μου γύρισε κοροϊδευτικά εννοώντας την δουλειά μου.
«Χαχα γελάσαμε... έχεις σκοπό να πεις και άλλα τέτοια κρυόκολα αστεία;» τον ειρωνεύτηκα και δεν άντεξε άλλο... άρχισε να χαχανίζει τρίβοντας κουρασμένα τον σβέρκο του κοιτώντας στο πάτωμα και αφού συγκέντρωσε και πάλι τις σκέψεις του γύρισε την ματιά του πιο ήρεμα και πιο σοβαρά προς το μέρος μου.
«Κοίτα... για να είσαι εδώ... σημαίνει ότι έχεις πολύ καλό βιογραφικό... και αν κρίνω από τον τρόπο που με αντιμετώπισες πρέπει να είσαι πολύ καλά εκπαιδευμένη...» ανασήκωσα τους ώμους μου επιβεβαιώνοντας το και συνέχισε... «Δεν χρειάζεται να το κάνουμε θέμα... θα σε αφήσω να κάνεις την δουλειά σου... αν μου ορκιστείς ότι δεν θα εκμεταλλευτείς την κατάσταση και φυσικά δεν πεις θα σε κανένα τίποτα γι’ αυτό»
«Για ποιαν δουλειά μιλάς;... γιατί εγώ την μετρέσα σου δεν είμαι διατεθειμένη να την κάνω» του δήλωσα εκφράζοντας στο πρόσωπο μου όλη την αηδία που ένιωθα για εκείνον.
«Μην ανησυχείς... δεν είμαι τόσο χαζός»
«Δεν φαίνεσαι πάντως και πολύ έξυπνος» του γύρισα και με κοίταξε με δολοφονική ματιά.
«Μην το τραβάς»
«Γιατί θα με κάνεις ντα;» του πέταξα και έσφιξε τα χέρια του σε μπουνιές τρίζοντας τα δόντια του αλλά τελικά ξεφύσησε χαλαρώνοντας και συνέχισε.
«Δέχεσαι ή όχι;» ρώτησε με τραχιά φωνή και αναστέναξα.
«Και ο πατέρας σου τα ίδια χάλια με σένα είναι;» τον ρώτησα και ξεφύσησε τρίβοντας τα μάτια του με μανία.
«Χειρότερος» ξεστόμισε και έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένη για την ειλικρίνεια του.
«Τότε γιατί να το δεχθώ;» ρώτησα γελώντας και αυτό τον ξάφνιασε.
«Νόμιζα ότι ήσουν επαγγελματίας» μου χτύπησε πάνω στο σημείο που με πόναγε περισσότερο, θιγμένος με το θράσος μου και αναστέναξα.
«Δεν θα κάνεις καμία άλλη ηλίθια κίνηση προς το μέρος μου» του δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι’ αυτό και ασφαλίζοντας το όπλο του το γύρισα και το έτεινα προς το μέρος του.
«Μην ανησυχείς... δεν είσαι καθόλου του γούστου μου» μου πέταξε αηδιασμένος και γέλασα πιο δυνατά... την στιγμή που εκείνος άπλωσε το χέρι του για να το πιάσει.
«Ναι το είδαμε αυτό...» τον ειρωνεύτηκα και σκύβοντας σήκωσα το φόρεμα μου από το πάτωμα και άρχισα να το κουμπώνω εκείνος με κοίταξε προειδοποιητικά στα μάτια αλλά δεν του έδωσα άλλη σημασία... «Α... και την επόμενη φορά που θα σκεφτείς να απειλήσεις κάποιον... καλό είναι να θυμηθείς να το απ ασφαλίσεις» του πέταξα και γυρνώντας την πλάτη μου κοίταξα τον Τάηλερ έντονα και εκείνος έκανε ένα πλαϊνό βήμα για να με αφήσει να περάσω.
«Μια τελευταία απορία» με πρόλαβε ο ψυχάκιας και γύρισα προς το μέρος του... «Γιατί δεν φοράς στολή;»
«Γιατί οι υπάλληλοι σας δεν είναι στο πόστο τους» του γύρισα πίσω και παίρνοντας την βαλίτσα μου στο χέρι... κίνησα προς το μπροστινό μέρος του Τζετ και μόλις βρήκα την κουζίνα την άφησα εκεί και κίνησα να πάω στο γραφείο προσωπικού που είχα πάει και πριν για να πάρω επιτέλους την περιβόητη στολή μου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου