Οδηγούσε στον δρόμο με μεγάλη ευκολία χωρίς να τον προσέχει και πάρα πολύ... η ματιά της σχεδόν σε όλη την διαδρομή ήταν καρφωμένη απάνω μου με ένα γαλήνιο βλέμμα που μου προκαλούσε εφορία και γαλήνη... της κράταγα το χέρι τρυφερά και αλλάζαμε μαζί τις ταχύτητες... ήταν μια ανέμελη στιγμή χωρίς λέξεις να επισκιάζουν αυτήν την μοναδική επαφή.
«Θα μου πεις ποτέ πόσο χρονών είσαι;» την ρώτησα ξαφνικά και εκείνη χαμογέλασε κοιτώντας τον δρόμο χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου.
«Έχω τρεις ηλικίες σε ποια αναφέρεσαι;» ρώτησε με ένα πονηρό χαμόγελο και της το ανταπέδωσα.
«Στη πρώτη»
«Μμμμ.... δύσκολο να υπολογιστεί σε χρόνια... σαν μονόκεροι δεν υπολογίζαμε τον χρόνο ώστε να μπορέσω να αναφερθώ σε κάποια χρονολογία... το τέλος της εποχής μας ήρθε όταν χάθηκε η αθωότητα από τον κόσμο»
«Οι ιστορίες σας περιγράφουν... αδάμαστα άλογα τα πιο αγνά πλάσματα που έχουν περάσει από την γη»
«Αδάμαστα» επανέλαβε με ένα χαμόγελο όλο νόημα για να μου τονίσει περισσότερο την προηγούμενη μας κουβέντα.
«Αναφέρουν ακόμα ότι μόνο μια αγνή ψυχή μπορεί να τα δαμάσει»
«Είδες τελικά ότι δεν είσαι το τέρας που θεωρείς ότι είσαι;» μου χτύπησε κοιτώντας με έντονα και το άφησα ασχολίαστο.
«Συγκεκριμένα αναφέρουν... ότι είναι σύμβολο αγνότητας και παρθενίας γι' αυτό και χρησιμοποιείται μερικές φορές στην Χριστιανική εικονογραφία για ν' απεικονίσει την Παρθένο Μαρία.»
«Το “αίμα” μας... δεν ήταν αίμα... ήταν μια περίεργη ύλη που όσοι αναζητούσαν την αιωνιότητα μας σκότωναν για να μπορέσουν να το εκμεταλλευτούν»
«Και ζούσαν αιώνια;» ρώτησα με ενδιαφέρον.
«Όχι αλλά τους πρόσφερε δύναμη... και νιότη... αλλά δεν κρατούσε για πολύ... γι’ αυτό και φτάσαμε λίγο πριν τον αφανισμό μας»
«Γι’ αυτό και σας έκανε αγγέλους;» υπέθεσα και αυτό για κάποιον λόγο την πόνεσε αλλά δεν το άφησε να την επηρεάσει.
«Ναι» απάντησε μονολεκτικά αποφεύγοντας να αναφερθεί σε κάτι άλλο πάνω σε αυτό.
«Και εσείς;» συνέχισα τις ερωτήσεις προσπαθώντας να κατανοήσω όσο πιο πολλά μπορούσα.
«Τι εμείς;»
«Είχατε περίεργες δυνάμεις όπως περιγράφουν τα βιβλία;» αναστέναξε και το σκέφτηκε για λίγο.
«Δυνάμεις...» επανέλαβε σκεπτική... «Από την αρχή της ύπαρξης μου οι δυνάμεις μου ήταν περισσότερο πνευματικές... δεν ξέρω αν αναφέρεσαι σε αυτό» κατένευσα και συνέχισε... «Ναι είχα πάντα πνευματικές δυνάμεις... οι οποίες όταν έγινα άγγελος γίνανε πιο ισχυρές... όπως το δικό σου χάρισμα παραδείγματος χάρη... πάντα ήσουν ευαίσθητος στις σκέψεις τον άλλον... αλλά έγινε πιο ισχυρό όταν μεταμορφώθηκες... αλλά επιπλέον μας δόθηκαν και οι δυνάμεις που έχουν οι άγγελοι»
«Δηλαδή ο Καρλάιλ είχε δίκιο» εξωτερίκευσα την σκέψη μου.
«Ναι... πάντα άκουγες τις σκέψεις τους... δεν το θυμάσαι αυτό;»
«Είναι ελάχιστες οι ανθρώπινες αναμνήσεις που έχουν μείνει πια... και όλες είναι τόσο ξεθωριασμένες που καμιά φορά δεν ξέρω αν είναι αναμνήσεις ή η ανάγκη μου να νιώθω ότι κάτι θυμάμαι από το παρελθόν»
«Μμμμ... δεν το ήξερα αυτό» είπε με μια θλίψη στην φωνή της.
«Εσύ πως ξέρεις τόσα για μένα... νόμιζα ότι δεν με πλησίασες ποτέ»
«Από τότε που κατάλαβα σε τι μετατράπηκα όχι... δεν σε πλησίασα ξανά» ένιωσα μια αρχαία θλίψη στην φωνή της... και συνέχισα προσπαθώντας να της αποσπάσω την σκέψεις της για να κατανοήσω το γιατί.
«Γιατί;»
«Γιατί δεν ήθελα να σε καταστρέψω»
«Να με καταστρέψεις;» ρώτησα δύσπιστα και με κοίταξε με νόημα στα μάτια πριν συνέχιση.
«Σαν άγγελοι και πάλι δεν υπολογίζουμε το χρόνο όπως οι άνθρωποι... αλλά είναι αρκετές οι χιλιετίες που έχουν περάσει από πάνω μου... έκπτωτος άγγελος είμαι τα τελευταία 93 χρόνια» κατέληξε, κλείνοντας και υπολογίζοντας αυτόματα τα χρόνια άνοιξα τα μάτια διάπλατα από την συνειδητοποίηση.
«Δηλαδή όταν ήμουν 16 χρονών;»
«Ναι τότε πήρα την απόφαση να έρθω κοντά σου»
«Ήξερες ότι ο Καρλάιλ με είχε μεταμορφώσει;» κούνησε αρνητικά το κεφάλι της.
«Ήταν μεγάλη έκπληξη για μένα όταν σε είδα... φυσικά κατάλαβα αμέσως σε τι είχες μεταμορφωθεί... σε είχα για νεκρό... φαντάζεσαι τι σοκ έπαθα όταν σε αντίκρισα απέναντι μου να με κοιτάς;»
«Ναι αυτό μπορώ να το φανταστώ... δεν ήξερες ότι θα με βρεις εδώ» διαπίστωσα και αναστέναξε.
«Αν ήξερα ότι υπήρχε πιθανότητα να σε βρω... δεν θα το διακινδύνευα» είπε με πόνο στην ματιά της.
«Εγώ πάλι αν ήξερα ότι υπήρχε πιθανότητα να σε βρω... θα γύρναγα ολόκληρο τον πλανήτη για να σε ψάξω» της είπα με ειλικρίνεια και έμεινε σιωπηλή χαμένη μέσα στις δικές τις σκέψεις... και αυτό δεν μου άρεσε καθόλου... «Στο επόμενο άνοιγμα στρίψε δεξιά» την καθοδήγησα και αφοσιώθηκε στην διαδρομή χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«Πολύ όμορφο μέρος... είναι σαν να ζείτε σε έναν άλλο κόσμο»
«Ζούμε σε έναν άλλο κόσμο» της είπα και το χαμόγελο της επέστρεψε κάνοντας όλο μου το είναι να γαληνεύσει.
Μόλις τα φυλλώματα από τα δέντρα αραίωσαν και το σπίτι άρχισε να αχνοφαίνεται εκείνη άνοιξε διάπλατα τα μάτια της και το στόμα... και έμεινε εκστασιασμένη να το κοιτά.
«Μπορείς να το δεις από εδώ;» ρώτησα με περιέργεια και εκείνη κατένευσε χωρίς να μιλάει ακόμα.
«Είναι εκθαμβωτικό...» είπε ξέπνοη.
«Χαίρομαι που σου αρέσει» χαμογέλασε και μόλις έφτασε στο τέλος τους δρόμου πάρκαρε το αυτοκίνητο έξω από την είσοδο, γύρισε και με κοίταξε με το ίδιο χαμόγελο ακόμα ζωγραφισμένο στα χείλια της.
«Έτοιμη;» ρώτησα και κλείνοντας μου το μάτι άνοιξε την πόρτα και βγήκε χωρίς να με περιμένει... βγήκα και εγώ και με μια αναπνοή βρέθηκα κοντά της... την συγκράτησα από την μέση και την παρέσυρα απαλά προς το κατώφλι της πόρτα... φυσικά η Άλις ήταν εκεί να μας περιμένει όλο αγωνία.
«Αργήσατε» μας κατηγόρησε με ένα παιδιάστικο ύφος και αμέσως η Μπέλα γέλασε δυνατά και παίρνοντας το χέρι της από την μέση μου άνοιξε την αγκαλιά της για εκείνην.
«Είχαμε να λογοδοτήσουμε στον Τσάρλι» είπε στριφογυρίζοντας τα μάτια της και η Άλις γέλασε με την σειρά της και την απομάκρυνε από την αγκαλιά της για να συνεχίσει.
«Τότε δικαιολογήστε... ελάτε μέσα» μας προϋπάντησε και κατευθυνθήκαμε προς το σαλόνι... ακούμπησα το χέρι μου απαλά στον ώμο της και την κράτησα κοντά μου... εκείνη ήταν η προσωποποίηση της άνεσης... φυσικά ήταν όλοι εκεί... η Μπέλα μπήκε με έναν αέρα που δεν διέφυγε κανενός την προσοχή.
«Καλημέρα σας» είπε γλυκά και η Έσμε ήρθε πιο κοντά μας πρώτη.
«Καλημέρα γλυκιά μου... εγώ είμαι η Έσμε... η μητέρα του Έντουαρντ»
«Χάρηκα πολύ Έσμε... μπορούμε να μιλάμε στον ενικό!!!» είπε η Μπέλα και την κοίταξε προσμένοντας την ανταπόκριση της τείνοντας το χέρι της προς τα εκείνην.
«Φυσικά καλή μου» ανταποκρίθηκε δίνοντας και το δικό της και με την σκέψη της μου μετέφερε... ‘’τι όμορφη κοπέλα... πολύ χαίρομαι για σένα γιε μου’’.
Οι σκέψεις όλων περιείχαν διάφορα σχόλια τα οποία δεν τα άφηνα να με επηρεάσουν αλλά τα άκουγα περισσότερο γιατί ήξερα ότι και η Μπέλα είχε την ικανότητα να τα ακούει και ήθελα να είμαι προετοιμασμένος... μάλλον θα έπρεπε να τους είχα προειδοποιήσει.. ιδίως την Ρόουζ που στην σκέψη της δεν παρέλειπε τα πικρόχολα σχόλια της και σίγουρα όταν το μάθει θα γίνει πυρ και μανία.
«Μπέλα είναι μεγάλη μας χαρά να σε έχουμε εδώ»
«Και εγώ χαίρομαι που σας γνωρίζω όλους από κοντά Καρλάιλ» απευθύνθηκε σε εκείνον και σε όλους ταυτόχρονα κοιτάζοντας τους σφίγγοντας του το χέρι.
«Δεν κάθεσαι καλή μου» ρώτησε η Έσμε δείχνοντας της τον καναπέ και εκείνη το δέχτηκε με ευχαρίστηση... πήγα και εγώ κοντά της και έκατσα δίπλα της πάνω στο μπράτσο του καναπέ, βάζοντας το χέρι μου να ακουμπήσει στην πλάτη του.
Οι σκέψεις της Έσμε... “τι όμορφο ζευγάρι... μακάρι όλα να πάνε καλά γι’ αυτά τα παιδιά... τους αξίζουν τα καλύτερα”... η Μπέλα γύρισε στιγμιαία και με κοίταξε αλλά αμέσως άνοιξε κουβέντα για να τους αποσπάσει την προσοχή ώστε να σταματήσουν να κάνουν διάφορες σκέψεις.
«Έχετε πολύ όμορφο σπίτι... είναι τόσο φωτεινό και ανοιχτό... αντανακλά όλη την φωτεινότητα και την καλοσύνη που κρύβεται μέσα σας» είπε απορροφημένη να κοιτάζει γύρω της χωρίς να τους κοιτά αλλά αμέσως έπιασε την σκέψη του Καρλάιλ και γύρισε προς το μέρος του... «Συγνώμη καμία φορά παρασύρομαι και μιλάω περισσότερο από όσο πρέπει... είναι πραγματικά υπέροχο»
«Σε ευχαριστούμε καλή μου» είπε η Έσμε και της χαμογέλασε ζεστά.
«Εσείς δεν θα κάτσετε;» ρώτησε με περιέργεια και όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους.
«Είναι συνήθεια» απολογήθηκα εγώ και αμέσως το κατάλαβε.
«Ναι το καταλαβαίνω... δεν σας είναι απαραίτητο» είπε και μια απορία σχηματίστηκε στο πρόσωπο τους.
«Θα ήθελες να σου προσφέρουμε κάτι;» ρώτησα εγώ για να τους αποσπάσω την προσοχή... και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«Ίσως λίγο νερό;» ρώτησε παρά το ζήτησε και έσπευσα να σηκωθώ για να της το φέρω αλλά η Άλις με πρόλαβε.
«Θα πάω εγώ» μου είπε κλείνοντας μου το μάτι και ξανά έκατσα.
«Περίεργη αυτή η αμηχανία... μάλλον θα έχετε πολλές ερωτήσεις...» συνέχισε η Μπέλα και όλοι κάτσανε κοντά μας στους γύρω καναπέδες και την κοίταζαν καλά καλά περιμένοντας να τους εξηγήσει τα όσα έχουν συμβεί... αλλά περισσότερο για το τι πραγματικά είναι.
«Έντουαρντ...» είπε και με κοίταξε.
«Θες να το πω εγώ;» ρώτησα με απορία.
«Πρέπει να το καταλάβουν οι ίδιοι... προσπάθησε να τους το μεταφέρεις με τρόπο»
«Να τους το μεταφέρω πως;» είπα χωρίς να καταλαβαίνω.
«Δεν μπορείς να μεταφέρεις την σκέψη σου;» ρώτησε με απορία και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου... «Περίεργο νόμιζα ότι όλοι μπορείτε να το κάνετε... τέλος πάντων δεν υπάρχει κάποιος άλλο τρόπος να γίνει;» με ρώτησε πάλι και τότε σκέφτηκα το κινητό.
«Άλις θα σου στείλω μήνυμα» η Άλις που μόλις είχε γυρίσει από την κουζίνα άφησε το ποτήρι με το νερό στο τραπεζάκι μπροστά στην Μπέλα και πήγε στην τραπεζαρία να πιάσει το κινητό της... έγραψα:
Τούρκικη ταινία... 2 λέξης... σε σκηνοθεσία Σεμίχ Καπλάνογλου με τους: Τουλίν Οζέν, Μπουτάκ Ακαλίν
Η βαλίτσα με τα ρούχα μιας νεκρής θα αλλάξει απρόσμενα τη ζωή μιας νεαρής κοπέλας την οποία κακοποιεί ο πατέρας της.
Μόλις η Άλις το πήρε γούρλωσε τα μάτια της και της έκανα νόημα να μην το πει δυνατά... «Δωσ’ το να το διαβάσουν και οι υπόλοιποι»... μόλις το έκανε και η Μπέλα διάβασε στην σκέψη τους ότι κατάλαβαν αυτό που τους έστειλα και όλοι είχαν πάρει την απάντηση τους μίλησε ξανά.
«Ναι είμαι έκπτωτος άγγελος»
“Σου το είπα ότι αυτός ο δαίμονας θα είναι η καταστροφή σου”... ακούσαμε ταυτόχρονα με την Μπέλα την σκέψη της Ρόουζ και πάγωσα κοιτώντας την με νόημα στα μάτια να το κόψει αλλά η Μπέλα δεν άντεξε και αντέδρασε.
«Καταλαβαίνω απόλυτα την ανησυχία σας για τον Έντουαρντ... και δεν σας αδικώ... ίσα ίσα χαίρομαι που έχει μια τόσο καλή οικογένεια να τον νοιάζεται, να τον στηρίζει και να τον φροντίζει με τόσο αγάπη... αλλά πραγματικά Ρόζαλι δεν καταλαβαίνω την αρνητικότητα σου απέναντι μου... δεν νομίζω ότι σου έδωσα το δικαίωμα να με κρίνεις τόσο επικριτικά... ναι δεν είμαι και άγια... αλλά νόμιζα ότι εσείς περισσότερο από τον καθένα θα μπορούσατε να με καταλάβετε μιας και που όλοι σας λίγο πολύ έχετε περάσει από δική μου θέση... φυσικά και υπάρχουν εξαιρέσεις ανάμεσα σας... αλλά πραγματικά δεν καταλαβαίνω τι ακριβός σου έκανα για να με κατακρίνεις με αυτόν τον τρόπο;» η Ρόουζ κοίταζε μια έμενα και μια εκείνην σοκαρισμένη χωρίς να ξέρει τι να πει.
«Άκουσες τι σκέφτηκα μόλις τώρα;» ρώτησε περισσότερο κατηγορώντας την παρά σαν απορία.
«Ναι» είπε ψυχρά εκείνη και οι Ρόουζ κάρφωσε την ματιά της προς στο μέρος μου.
«Μάλλον θα έπρεπε να σας προειδοποιήσω γι’ αυτό» είπα απολογητικά και ο Καρλάιλ πήρε τον λόγο.
«Δεν νομίζω ότι έγινε τίποτα σκόπιμο Έντουαρντ... και δεν υπήρχε χρόνος για εξηγήσεις... αλλά είμαι περίεργος... πως έχασες τα φτερά σου» εκείνη χαμογέλασε και με κοίταξε στιγμιαία.
«Ήταν επιλογή μου... φυσικά δεν ήξερα τις επιπτώσεις... αλλά όλα άλλαξαν με αυτό το σώμα και έτσι κατάφερα να βρω την λογική μου»
«Με αυτό το σώμα;»
«Ναι... είναι ας το πούμε “δανικό”... το πραγματικό μου σώμα δεν είναι ορατό στα μάτια σας»
«Μα εγώ σε είδα» είπα με απορία.
«Γιατί σε άφησα να με δεις» εξήγησε και συνέχισε... «Είναι περισσότερο σαν γυαλί αντικατοπτρίζει τα πάντα γύρω μου και είναι πολύ εύκολο να σας παραπλανήσω ώστε να μην μπορείτε να με δείτε ακόμα και αν στέκομαι μπροστά σας»
«Και μόλις φθαρεί ένα σώμα τότε το αλλάζεις;» ρώτησε ο Καρλάιλ με περιέργεια και αναστέναξε.
«Ναι»
«Δεν καταλαβαίνω τι σε κάνει να μένεις σε αυτό το σώμα από την στιγμή που είναι κλινικά νεκρό;... ξέρεις ότι η φθορά του έχει επιδεινωθεί σε μεγάλο βαθμό» μαγκώθηκα και τον κοίταξα έντονα... γιατί δεν μου είπε τίποτα πιο πριν... σίγουρα ξέρει... γιατί μου το έκρυψε;... ο Καρλάιλ καταλαβαίνοντας τις ανησυχίες μου έσπευσε να υπερασπιστεί τον εαυτό του... «Συγνώμη αγόρι μου, μου ζήτησε να μην το κάνω... δεν του έχεις μιλήσει;» την ρώτησε και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
«Όχι... δεν βρίσκω τον λόγο να τον φορτώσω με τέτοιες άχρηστες λεπτομέρειες... άλλωστε του υποσχέθηκα να ζητήσω τον φάκελο μου από τον δόκτορ Σόνιοερ για να τον μελετήσεις...» του είπε με νόημα... αλλά ο Καρλάιλ δεν την σιγοντάρισε.
«Δεν μπορώ να λέω ψέματα στον γιο μου Μπέλα... ο φάκελος σου δεν θα μου προσφέρει περισσότερα από τα αποτελέσματα που έχω ο ίδιος στην κατοχή μου»
«Δηλαδή;» απαίτησα εγώ να μου πει την αλήθεια και γύρισε προς το μέρος μου απολογητικά.
«Δηλαδή... δεν έχει επιστροφή Έντουαρντ... η αντίστροφη μέτρηση αυτού του σώματος έχει αρχίσει... δεν θα αντέξει πολύ καιρό ακόμα» είπε η Μπέλα ηττημένη.
«Πόσο» απαίτησα άλλη μια φορά.
«Το πολύ 2 χρόνια ακόμα» απάντησε ο Καρλάιλ και έμεινα σοκαρισμένος να τον κοιτώ.
«Τέλος πάντων... ήρθαμε να γνωριστούμε καλύτερα... δεν νομίζω ότι αυτή η κουβέντα είναι του παρόντος... ας αλλάξουμε θέμα» παρακάλεσε η Μπέλα τον Καρλάιλ και εκείνος αναστέναξε και κοίταξε για μια στιγμή το πάτωμα.
«Έχει δίκιο η Μπέλα...» πετάχτηκε η Άλις που ήταν το ίδιο μαγκωμένη και σοκαρισμένη με μένα και ήρθε και κάθισε δίπλα της... «Πες μας λίγα πράγματα για σένα»
«Τι θέλετε να σας πω» είπε αλλάζοντας ξαφνικά η διάθεση της και δανειζόμενη λίγη από την σπιρτάδα και την τσαχπινιά της Άλις της χαμογέλασε ενθαρρύνοντας την να συνεχίσει.
«Πως ξέρεις τόσα πολλά για μας;»
«Α αυτό είναι εύκολο... έχω δανειστεί παλιότερα σώμα βρικόλακα... ήταν πολύ διασκεδαστικό» συμπλήρωσε και γέλασε με ένα προσωπικό της αστείο... «Αλλά εκείνη μπορούσε να μεταφέρει την σκέψη της... γι αυτό και μου έκανε εντύπωση που δεν μπορείτε να το κάνετε εσείς»
«Θα ήταν το χάρισμα της» είπε ο Καρλάιλ και τον κοίταξε .
«Πολύ πιθανόν»
«Εσύ τι χαρίσματα έχεις;» ρώτησε εκείνος με την σειρά του με περιέργεια.
«Μμμ... δύσκολο να περιγραφούν... ίσως με τον καιρό αν χρειαστεί, να τα δείτε στην πράξη... ελπίζω να μην χρειαστεί... γιατί με αποδυναμώνουν εύκολα... οπότε δεν τα χρησιμοποιώ άσκοπα... ωστόσο υπάρχει πάντα και η επιλογή να βγω από το σώμα για να τις χρησιμοποιήσω... αλλά για να συγκρατώ το σώμα ώστε να μην το αφήσω τελείως έχει και επιπτώσεις... όπως και να έχει δεν χρειάζεται να ανησυχείτε... δεν είχα ποτέ σκοπό να τις χρησιμοποιήσω εναντίων σας»
«Ποτέ δεν αμφιβάλλαμε γι’ αυτό» τόνισε ο Καρλάιλ με αμέριστη εμπιστοσύνη προς το πρόσωπο της.
«Πω πω έχω τόσες απορίες» αναφώνησε η Άλις και όλοι γελάσαμε με τον ενθουσιασμό και την ανυπομονησία της αλλά η Μπέλα έσπευσε να την συνετίσει.
«Όλα με την σειρά τους... δεν πάω πουθενά... και φυσικά είσαστε όλοι ευπρόσδεκτοι να ρωτήσετε ότι σας προβληματίζει... θα σας απαντήσω φυσικά μόνο σε όσα μου επιτρέπονται να αποκαλύψω... έχω και εγώ κανόνες... το ότι παραστράτησα δεν σημαίνει ότι πρέπει να τους παραβώ» δικαιολογήθηκε και ο Καρλάιλ την καθησύχασε.
«Καταλαβαίνουμε απόλυτα γλυκιά μου»
«Θα ήθελες να δεις και το υπόλοιπο σπίτι;» ρώτησα εγώ για να την αποδεσμεύσω για λίγο από τα αδιάκριτα μάτια των δικών μου και με κοίταξε με περιέργεια.
«Αν το θες και εσύ» είπε και με κοίταζε με απορία.
«Πήγαινε να το δεις... θα τα πούμε άλλη στιγμή... δεν θα χαθούμε τώρα που γνωριστήκαμε» την ενθάρρυνε η Έσμε και της χαμογέλασε ζεστά.
«Σίγουρα δεν θα χαθούμε» της ανταπέδωσε και σηκώθηκε και ταυτόχρονα σηκώθηκα και εγώ και την παρέσυρα προς την σκάλα...
Καθώς ανεβαίναμε της έδειχνα τα δωμάτια αλλά εκείνη δεν έδινε και τόση σημασία μέχρι που φτάσαμε κοντά στον τεράστιο σταυρό που διακοσμούσε τον τοίχο του δευτέρου ορόφου και ξαφνικά σταμάτησε και τον κοίταξε έντονα...
«Μπορείς να γελάσεις...» είπα και με κοίταξε αυστηρά στα μάτια... «Φαίνεται κάπως ειρωνικό... έτσι δεν είναι;»
«Έντουαρντ... έχεις συνειδητοποιήσει καθόλου πόσο καθαρή και αμόλυντη είναι η καρδιά σου;» είπε σοβαρά χωρίς ίχνος συναισθήματος στα χαρακτηριστικά της.
«Μπέλα δεν θέλω να το συζητήσω αυτό... καταρχήν δεν πιστεύω ότι έχω πια ψυχή... η αν έχω δεν υπάρχει περίπτωση να είναι αμόλυντη»
«Ξέρεις για ποιον λόγο σε διάλεξα... ;Έχεις καταλάβει τι εννοούσα λέγοντας ότι ερωτεύτηκα την ματιά σου;»
«Όχι... αλλά κάτι μου λέει ότι δεν θα μου αρέσει η απάντηση» είπα και εκείνη αναστέναξε απηυδισμένα.
«Έχεις την πιο αγνή και την πιο αμόλυντη ψυχή που έχω δει ποτέ σε ολόκληρη την ύπαρξη μου Έντουαρντ» συνέχισε σοβαρή και την κοίταξα δύσπιστα.
«Εντάξει μπορεί αυτό να ίσχυε... δεν το θυμάμαι για να σου το επιβεβαιώσω... άλλα όχι πια» είπα και τραβώντας την από την μέση την ανάγκασα να συνεχίσουμε στο επόμενο δωμάτιο που ήταν το γραφείο του Καρλάιλ η τεράστια του συλλογή από βιβλία που είχε συλλέξει όλα αυτά τα χρόνια σίγουρα θα της αποσπούσε την προσοχή και θα την έκανε να ξεκολλήσει από την εμμονή της... δεν υπήρχε περίπτωση να με πείσει για κάτι τέτοιο... εκείνη το κατάλαβε και μόλις μπήκα μέσα στο γραφείο του Καρλάιλ γύρισε απότομα προς το μέρος μου χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να συνεχίσω.
«Ένας μονόκερως δαμάζεται μόνο από μια αγνή ψυχή... αυτό ισχύει» είπε αυστηρά και χωρίς να περιμένει απάντηση γύρισε και κοίταξε γύρω της με θαυμασμό... «Έργο τέχνης... ο καθένας θα την ζήλευε αυτήν την συλλογή...» συνέχισε και άρχισε να επεξεργάζεται τα βιβλία που υπήρχαν πάνω στο τεράστιο έπιπλο που κάλυπτε όλους τους τοίχους και ήταν γεμάτο με ανεκτίμητα κομμάτια έργα τέχνης από τους καλύτερους συγγραφείς όλων των εποχών... «Τα έχεις διαβάσει;» ρώτησε παίρνοντας έναν τόμο καθώς άρχισε να τον ξεφυλλίζει.
«Όχι όλα αλλά τα περισσότερα ναι»
«Μμμχχχμμμ» είπε και άφησε τον τόμο που κράταγε και συνέχισε την περιπλάνηση της μέσα στον χορό εκστασιασμένη.
«*Σολιμένα...» είπε με θαυμασμό καθώς σταμάτησε την ματιά της μπροστά από τον πίνακα του.
«Μμχχμμ... εμπνεύστηκε πολύ από τους φίλους του Καρλάιλ... συχνά τους απεικόνιζε σαν θεούς» είπα αδιάφορα
«Ποιοι είναι;» ρώτησε με ενδιαφέρον ενώ στο πρόσωπο της έβλεπα σαν να προσπαθούσε κάτι να θυμηθεί.
«Ο Άρο, ο Μάρκος και ο Κάιος...» της έλεγα τα ονόματα τους ενώ ταυτόχρονα τους έδειχνα με τον δείκτη του χεριού μου... «Οι Βολτούρι... Νυχτερινοί προστάτες της τέχνης... Οι Βολτούρι είναι πολύ παλιά, και πολύ ισχυρή οικογένεια... ότι πιο κοντινό υπάρχει στο είδος μας, στα δικαιώματα της βασιλείας»
«Αυτός μαζί τους είναι ο Καρλάιλ;» ρώτησε δείχνοντας προς το μέρος του
«Ναι, έζησε μαζί τους κάποιες δεκαετίες. Τους περιγράφει πολύ εξευγενισμένα... δεν έχουν κανένα σεβασμό στην ανθρώπινη ζωή, φυσικά, αλλά έχουν σεβασμό στην Τέχνη και στην Επιστήμη, τουλάχιστον... και στον Νόμο πάνω απ' όλα στον νόμο» τόνισα και εκείνη με κοίταξε με περιέργεια για να διαβάσει μέσα από την ματιά μου γιατί το λέω με τόσο πάθος... αλλά δεν ρώτησε τίποτα άλλο... «Τους έχεις γνωρίσει ποτέ;»
«Δεν ξέρω δεν τον νομίζω...» είπε σκεπτική ακόμα γυρίζοντας την ματιά της και πάλι προς τον πίνακα και συνέχισε... «Κάτι νομίζω ότι μου θυμίζει ο Μάρκος... αλλά δεν είμαι και τόσο σίγουρη... να υποθέσω ότι είναι αρχαίοι σαν και μένα;» ρώτησε και γέλασα αλλά εκείνη με κοίταξε ξανά χωρίς να καταλαβαίνει που βρίσκω το αστείο.
«Ναι... έχουν περάσει αρκετές χιλιετίες από πάνω τους»
«Το φαντάζομαι... μπορώ να μάθω το αστείο;» ρώτησε σοβαρή δηλώνοντας καθαρά ότι την είχε πειράξει πριν το γέλιο μου.
«Εσύ και αρχαία... μου είναι λίγο δύσκολο να το συνδυάσω»
«Το ίδιο θα λες και όταν θα είσαι στην θέση μου... αυτό που βλέπουμε δεν είναι αυτό που είμαστε Έντουαρντ... και πρώτος εσύ θα έπρεπε να το ξέρεις αυτό καλύτερα από όλους»
«Γιατί συγκεκριμένα εγώ;»
«Δεν θα σου αρέσει η απάντηση οπότε την παρακάμπτω» ειρωνεύτηκε και γύρισε να κοιτάξει για άλλη μια φορά γύρω της... «Ελπίζω να μου επιτρέψει καμία φορά ο Καρλάιλ να δανειστώ κάποια από αυτά τα αριστουργήματα» άλλαξε θέμα και περνώντας το χέρι μου από τις ατίθασες τούφες των μαλλιών μου μίλησα ήρεμα για να μην καταλάβει πόσο με είχε πειράξει το προηγούμενο της σχόλιο.
«Φυσικά και μπορείς... είναι στην διάθεση σου για όποτε τα θελήσεις» της δήλωσα σοβαρά και γυρίζοντας προς το μέρος μου χαμογέλασε ήρεμα για να με κατευνάσει αλλά αυτήν την φορά δεν έπιασε και τόσο πολύ... εκείνη το κατάλαβε.
«Έλα να δεις και το υπόλοιπο σπίτι» την παρότρυνα και συνέχισα την ξενάγηση μέχρι που φτάσαμε στο δωμάτιο μου.
«Αυτά είναι καπέλα αποφοιτήσεις;» ρώτησε σταματώντας στον τεράστιο πίνακα που διακοσμούσε τον τοίχο πριν το τέλος της σκάλας και γέλασα ακουμπώντας χαλαρά στον τοίχο ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
«Όσο ποιο μικροί ξεκινάμε σε ένα μέρος τόσο περισσότερο μπορούμε να μείνουμε» συμπλήρωσα και με κοίταξε με απορία.
«Θες να μου πεις ότι όσα καπέλα έχει αυτός ο πίνακας τόσες φορές έχεις φοιτήσει σε σχολείο;» ρώτησε δύσπιστα και γέλασα με την έκφραση της.
«Τι άλλο να κάνεις για να περάσει η ατελείωτη μέρα;»
«Εγώ πάω πρώτη φορά και έχω φρίξει όχι να το επαναλάμβανα άλλες τόσες... δεν έχουν ιδέα τι διδάσκουν... Χριστέ μου... με πιάνει τέτοια πλήξη όταν βρίσκομαι στην τάξη»
«Όλα είναι μια συνήθεια»
«Μπορείς και να έχεις δίκιο» κατέθεσε τα όπλα και πηγαίνοντας κοντά της την κράτησα από το χέρι και την οδήγησα στο δωμάτιο μου.
«Το δωμάτιο μου» την πληροφόρησα και ανοίγοντας την πόρτα την άφησα να μπει πρώτη.
Το κοίταζε εξεταστικά κοιτώντας με μεγάλο ενδιαφέρον τον γύρω χώρο... παρατηρώντας τα πάντα ανέκφραστα... μου την έδινε πάρα πολύ όταν το έκανε αυτό... δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να σκεφτεί και εκείνη πρέπει να το είχε καταλάβει και το έκανε επίτηδες.
«Καλή ακουστική;» μάντεψε και της ένευσα... παίρνοντας το τηλεκοντρόλ του cd player πάτησα το start και κλείνοντας την πόρτα άφησα την μουσική να πλημμυρίσει τις αισθήσεις μας... με ένα απαλό κομμάτι τζαζ.
«Πως τα έχεις ταξινομήσει όλα αυτά;» ρώτησε δείχνοντας τον τοίχο με τα αμέτρητα cd που υπήρχαν στριμωγμένα μέσα σε αυτόν τον μικρό χώρο.
«ΕΕΕ... κατά χρονιά και μετά σύμφωνα με τις προσωπικές μου προτιμήσεις σ’ εκείνο εκεί το πλαίσιο» της είπα δείχνοντας της ταυτόχρονα το κομμάτι που κράταγα μόνο την μουσική που με εμπνέει και εκείνη άρχισε να τα κοιτάει ερευνητικά ακόμα χωρίς να εκδηλώνει τα συναισθήματα της... «Πες μου τι σκέφτεσαι;» δεν άντεξα άλλο και την ρώτησα και ένα αχνό χαμόγελο εμφανίστηκε στο πρόσωπο της.
«Λένε ότι το δωμάτιο μας, δηλώνει αυτό που ήμαστε... απλά σε διαβάζω» είπε ανάλαφρα χωρίς να γυρίζει προς το μέρος μου και συνέχισε να εξετάζει το δωμάτιο κοιτώντας και τα υπόλοιπα πράγματα μου χωρίς να τα ακουμπάει.
«Πως σου φαίνεται;»
«Όπως το περίμενα... είναι ακριβώς αυτό που είσαι»
«Και τι είμαι δηλαδή;» την προκάλεσα και γύρισε προς την μεριά μου.
«Είσαι σίγουρος ότι θες να μάθεις;» με προκάλεσε πίσω.
«Ναι» της είπα και με κοίταξε στα μάτια επιβλητικά.
«Σίγουρα όχι τέρας» είπε και γέλασα δυνατά.
«Πραγματικά δεν έπρεπε να το πεις αυτό» την προειδοποίησα και έβγαλα ένα υπόκωφο μουγκρητό από το βάθος του λαιμού μου... τα χείλη μου ζάρωσαν πάνω από τα δόντια μου και μεταμόρφωσα το σώμα μου ξαφνικά μαζεύοντας το πίσω σε θέση εκκίνησης, σαν λιοντάρι που είναι έτοιμο να χιμήξει.
Εκείνη έμεινε στην θέση της προκαλώντας με περισσότερο με το ύφος της καθώς μου έλεγε...
«Ναι και τώρα τρόμαξα» δεν ήθελα τίποτα άλλο...
Όρμισα κατά πάνω της και αφού την άρπαξα από την μέση αιωρηθήκαμε για λίγο στον αέρα και καταλήξαμε πάνω στον καναπέ κάνοντας τον να χτυπήσει στον τοίχο... τα χέρια μου έφτιαξαν γύρω της ένα σιδερένιο προστατευτικό κλουβί και εκείνη άρχισε να γελάει μέσα από την καρδιά της τραντάζοντας όλο της το κορμί.
«Και τώρα μας έπεισες» συνέχισε μέσα από τα τρανταχτά της γέλια και τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό μου... συνέχισε... «Εσύ πως με βλέπεις ακριβός;» ρώτησε με μια πονηριά στην ματιά της αλλά εγώ της απάντησα μέσα από τον αναστεναγμό μου με βαθιά φωνή.
«Όπως ακριβός είσαι»
«Και πως είμαι ακριβός;» επέμεινε εκείνη.
«Ένας εκτυφλωτικός άγγελος... που ήρθε να μου φωτίσει την ζωή»
«Λάθος... είμαι ένας παμπόνηρος διάβολος... που ήρθε να σε βασανίσει αλύπητα» είπε περιπαιχτικά και πριν προλάβω να αντιδράσω ένωσε τα χείλια μας ακουμπώντας όλο της το σώμα πάνω στο κορμί μου και απαίτησε το φιλί μου αφήνοντας με ξέπνοο.
* Φραντσέσκο Σολιμένα: Ιταλός Ζωγράφος της εποχής του μπαρόκ (1657-1747)
