Γυρίζοντας στο ξενοδοχείο και με την πρώτη ευκαιρία που έμεινα μόνη μου... έφυγα από αυτό και πήγα σε ένα λογικό μαγαζί για να πάρω δύο τρεις νορμάλ αλλαξιές και γύρισα και πάλι στην ασφάλεια του δωματίου για να χαλαρώσω... τώρα που ο Έντουαρντ δεν ήταν εκεί.
Αφού άλλαξα... έβαλα ένα κοντό άσπρο μπλουζάκι που έφτανε κάτω από το στήθος μου κάνοντας ασύμμετρα κοψίματα με ένα χαμόγελο που τόνιζε το στήθος με ένα μικρό V με χιαστή κορδονάκια μπροστά και με μακρύ μανίκια που ξεπερνάγανε το μήκος των χεριών και από τον αγκώνα και κάτω χωρίζονταν στην μέση και συγκρατιόταν με ένα ίδιο κορδονάκι σαν αυτό που είχε πάνω στο στήθος...
και ένα υφασμάτινο ριγέ κολλητό παντελόνι που τόνιζε τις καμπύλες μου, κάτω από την κοιλία μου είχε τα ιδία χιαστί σχέδια, την μέση μου πλαισίονε μια μαύρη ζώνη με μεγάλη οβάλ αγκράφα στα αριστερά... ήμουν σκέτη πρόκληση.
και ένα υφασμάτινο ριγέ κολλητό παντελόνι που τόνιζε τις καμπύλες μου, κάτω από την κοιλία μου είχε τα ιδία χιαστί σχέδια, την μέση μου πλαισίονε μια μαύρη ζώνη με μεγάλη οβάλ αγκράφα στα αριστερά... ήμουν σκέτη πρόκληση.
Για αξεσουάρ έβαλα δύο μεγάλα κοκάλινα βραχιόλια στο αριστερό μου χέρι, το ένα ασημί και το άλλο μαύρο.. ενώ στο δεξί ένα μεγάλο τετράγωνο βραχιόλι... και στον λαιμό μου φόρεσα ένα κολιεδάκι που στο τέλος του υπήρχε μια μεγάλη μαύρη πεταλούδα και κοίταξα εξεταστικά τον εαυτό μου στον καθρέφτη.
Επιτέλους είμαι ο εαυτός μου... σκέφτηκα και χαμογέλασα με ικανοποίηση στο είδωλο που έβλεπα στον καθρέφτη και πήρα μια ανάσα... τα μαλλιά και το μακιγιάζ δεν τα πείραξα γιατί ήμουν πολύ εξαντλημένη για να κάνω κάτι γι αυτό.
Φτάνοντας στο σαλόνι ακούμπησα κουρασμένα πάνω στο πλαίσιο της μπαλκονόπορτας σταυρώνοντας τα χέρια μου πάνω στο στήθος μου και με την ματιά μου μακριά άφησα τον εαυτό μου να χαλαρώσει... ήμουν εξουθενωμένη αλλά η υπερένταση της ημέρας ή να πω καλύτερα τον ημερών ήρθαν απειλητικά να με στοιχειώσουν και αυτό έκανε τα μάτια μου ανίκανα να κλείσουν και έτσι αρκέστηκα να κάτσω εκεί ακίνητη να αγναντεύω τον ορίζοντα με τις σκέψεις μου μακριά.
Με το ένα χέρι απομάκρυνε το μαλλί μου βάζοντας το πίσω στην πλάτη μου και με το άλλο με αγκάλιασε τόσο απαλά που ένιωσα όλο μου το κορμί να αντιδρά... το απαλό του άρωμα με τύλιξε και με έκανε αμέσως να χαλαρώσω ενώ το τρυφερό του φιλί ήταν τόσο κατασταλτικό που θα μπορούσα εκείνην την στιγμή να κλείσω τα μάτια μου και να χαθώ μέσα στον κόσμο τον ονείρων ευχαριστημένη στην αγκαλιά του... ήμουν τόσο μακριά στις σκέψεις μου που δεν κατάλαβα ότι είχε μπει μέσα αλλά με τον που τον ένιωσα αμέσως το κορμί μου τον αναγνώρισε και αυτό ήταν αρκετό για να καταλάβω ότι ήταν εκείνος και έτσι δεν αντέδρασα.
«Νόμιζα ότι δεν θα μπορούσες να τους ξεφύγεις πριν τις 5» σχολίασα άτονα με την ματιά μου ακόμα μακριά και τα χείλια του πάγωσαν πάνω στην βάση του λαιμού μου.
«Τόσο ανεπιθύμητος είμαι;» ρώτησε πειραχτικά αλλά δεν με ξεγέλασε.
«Μην λες χαζομάρες Έντουαρντ» του γύρισα μηδίζοντας και άφησα έναν αναστεναγμό που δήλωνε πόσο κουρασμένη ήμουν για τέτοια πειράγματα αυτήν την στιγμή.
«Τι έχεις;» ρώτησε με αγωνία στην φωνή του ενώ τυλίγοντας τα χέρια του γύρω από το κορμί μου έβαλε το πιγούνι του να ακουμπήσει απαλά πάνω στον ώμο μου.
«Είμαι πολύ κουρασμένη αυτό είναι όλο» απάντησα νωχελικά και εκείνος αμέσως κατάλαβε ότι το εννοώ.
«Τόσο πολύ σε ταλαιπώρησε;»
«Δεν έχεις ιδέα... αφού δεν πήρα το δίκαννο να την καθαρίσω πάλι καλά να λέει» γέλασε απαλά προσπαθώντας σκληρά να μην με κάνει να εκνευριστώ αλλά δεν με πείραξε και δεν τον σταμάτησα... Για κάποιον λόγο... μετά από αυτό που μου είπε η Άλις... το γέλιο του άρχισε να ηχεί στα αυτά μου σαν μελωδία... Ναι μου άρεσε το γέλιο του... με έκανε να αισθάνομαι τόσο όμορφα… που ήμουν εγώ αυτή που του το χάριζα.
«Πρέπει να παραδεχτείς όμως ότι έκανε πολύ καλή δουλειά» είπε χαλαρά διαβάζοντας τις διαθέσεις μου και χαμογέλασα.
«Εννοείς τα ρούχα ή το κεφάλι;» τον ρώτησα και έκανε μια εκτίμηση γυρίζοντας με προς το μέρος του για να με δει καλύτερα και άφησα τα χέρια μου να ακουμπήσουν άψυχα πάνω στο στερνό του.
«Μμμ... νομίζω με το κεφάλι ότι δεν έκανε πολλά»
«Υπονοείς ότι είμαι χειρότερη;» ρώτησα με φρίκη... και στραβομουτσούνιασε στριφογυρίζοντας τα μάτια.
«Νομίζω ότι κάποιος εδώ ψάχνετε για φιλοφρονήσεις;...» έκανα την ίδια γκριμάτσα που έκανε εκείνος πριν και συνέχισε... «Ήσουν ήδη υπερβολικά όμορφη... απλά τώρα τονίζονται καλύτερα τα υπέροχα χαρακτηριστικά σου...» δεν το σχολίασα και συνέχισε... «Αλλά τα ρούχα... Περίεργο μου φαίνεται να διάλεξε η Άλις κάτι τέτοιο αλλά νομίζω ότι είναι κομμένο και ραμμένο απάνω σου... Σου πάει αυτό το στιλ»
«Γιατί είναι το στιλ μου... και όπως είπες και εσύ εκείνη το απέρριψε με το πρώτο... Οπότε με το που με άφησε να γυρίσω στο δωμάτιο βρήκα την ευκαιρία και πήγα να πάρω μερικά ρούχα για να μπορώ να κινηθώ μέχρι αύριο» αυτό δεν του άρεσε αλλά κατάπιε την πρώτη αντίδραση.
«Δεν σε έχω δει να φοράς τέτοια ρούχα»
«Νομίζεις ότι είναι κατάλληλο ένδυμα για να πάω στην δουλειά;»
«Μάλλον όχι» είπε σουφρώνοντας παιχνιδιάρικα την μύτη του... «Αλλά αυτό είναι πραγματικά το στιλ σου;» ανασήκωσα τους ώμους μου επιβεβαιώνοντας το... «Μμμ... μου αρέσει πάρα πάρα πολύ» τόνισε και ερχόμενος κοντά μου έβαλε τα χείλια του απαλά πάνω στα δικά μου δοκιμάζοντας και πάλι της αντιδράσεις μου.
Δεν του το αρνήθηκα αλλά δεν είχα κουράγιο για περισσότερα και έτσι δεν τον άφησα να το βαθύνει... Μόλις άφησε τα χείλια μου με παρέσυρε μέχρι τον καναπέ... και αφού έκατσε πρώτος με έβαλε να καθίσω πάνω στα πόδια του και εγώ αμέσως άφησα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του και αναστέναξα.
«Γιατί νιώθω ότι υπάρχει κάτι περισσότερο από την κούραση;» ρώτησε τρίβοντας το μπράτσο μου τρυφερά.
«’Ελα ντε;» απάντησα και αναστέναξε αφήνοντας το ασχολίαστο... καταλαβαίνοντας απόλυτα τι εννοούσα... Τι μπορούσε να πει παραπάνω;;;... «Δεν μου είπες όμως... πως και τους ξέφυγες τόσο νωρίς;»
«Δεν τους ξέφυγα... προέκυψε κάτι, δημιουργήθηκε ένα κενό και βρήκα την ευκαιρία να έρθω να σε δω»
«Μμμ» συναίνεσα άτονα.
«Μάλλον δεν ήταν και τόσο καλή ιδέα τελικά» είπε πληγωμένος προσπαθώντας πάρα πολύ σκληρά να το κρύψει.
«Έντουαρντ σε παρακαλώ... μην το παίρνεις στραβά... Δεν το εννοούσα έτσι»
«Και τότε πως το εννοούσες;»
«Δεν ξέρω...» απάντησα ειλικρινά... «Σίγουρα όμως δεν είχα σκοπό να σε πληγώσω... Νιώθω τόσο κουρασμένη» δήλωσα με έναν εξουθενωμένο αναστεναγμό.
«Θες να φύγω;» ρώτησε για να με απαλλάξει από εκείνον αλλά κούνησα αμέσως αρνητικά το κεφάλι μου.
«Γιατί δεν πας να ξαπλώσεις αφού είσαι κουρασμένη;» ρώτησε με πραγματική περιέργεια.
«Είχα τόση υπερένταση που δεν μπορούσα να κοιμηθώ αλλά με έναν περίεργο τρόπο όταν με κρατάς στην αγκαλιά σου νιώθω ότι δεν μπορώ να κρατήσω τα βλέφαρα μου ανοιχτά»
«Τόσο βαρετός είμαι;» ρώτησε και καλά με φρίκη για να με πειράξει και ανασηκώνοντας το σώμα μου του έδωσα ένα μπάτσο στον ώμο.
«Άιιιι βλαμμένο» του γύρισα το πείραγμα και τότε εκείνος χαλάρωσε και άρχισε να γελάει με την ψυχή του τραντάζοντας το κορμί του ενώ με έκλεινε ξανά μέσα στην αγκαλιά του.
«Βλέπω συνήλθες» συνέχισε χωρίς να σταματά να γελά.
«Αααααα... τα θέλει ο κώλος σου μου φαίνεται» είπα εγώ και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στην μέση του άρχισα να τον γαργαλάω και εκείνος άρχισε να γελά μέχρι δακρύων προσπαθώντας να πάρεις ανάσα.
«Μπέλαααα» τσίριζε προσπαθώντας να με σταματήσει με τα χέρια του αλλά πάντα έβρισκα τρόπο και συνέχιζα όμως μόλις θυμήθηκα ότι έχει άσθμα τον άφησα να με σταματήσει κρατώντας τα χέρια μου.
«Έχε χάρη κακομοίρη μου που φοβάμαι μην πάθεις καμία κρίση πάλι αλλιώς θα σου έλεγα εγώ» του είπα και καλά νευριασμένα και εκείνος πάλεψε πολύ σκληρά να βρει και πάλι τις ισορροπίες του.
«Τι θα σε κάνω εγώ εσένα;» έλεγε ανάμεσα από τις ανάσες του και δίνοντας του άλλο ένα μπάτσο στον ώμο του βολεύτηκα και πάλι μέσα στην αγκαλιά του και εκείνος αμέσως τύλιξε τα χέρια του γύρω μου και μου έδωσε ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου ενώ έπαιρνε πιο ήρεμες αναπνοές και η καρδιά του σταδιακά άρχισε και πάλι να βρίσκει τους φυσιολογικούς της ρυθμούς.
«Τι θα κάνεις το βράδυ;» με ρώτησε ξαφνικά και πάγωσα.
«Ωχ γιατί κάτι μου λέει ότι δεν θα μου αρέσει η συνέχεια;» αχνογέλασε αλλά συνέχισε πιο σοβαρός.
«Έλα λέγε... έχεις κανονίσει κάτι;» ανασηκώθηκα και τον κοίταξα σοκαρισμένα ανοίγοντας το στόμα και τα μάτια μου διάπλατα.
«Έχω επιλογή να κάνω κάτι που θέλω εγώ;» ρώτησα με όλη την δυσπιστία να περνάει από τα μάτια μου και γέλασε με το ύφος μου... αλλά δεν τον σταμάτησα και αυτό τον ξάφνιασε και συνέχισε.
«Δηλαδή να υποθέσω ότι είσαι ελεύθερη;»
«Ελεύθερη...» μουρμούρισα «Να σκεφτώ...» έβαλα το δείκτη μου πάνω στο μάγουλο μου χτυπώντας το σκεπτική και αφού ζάρωσα τα μάτια μου συνέχισα... «Κάποιος μου επέβαλε να τον παντρευτώ δίνοντας μου τον λόγο του ότι δεν θα αλλάξει τίποτα στην ζωή μου αλλά από εκείνην την στιγμή συνέχεια μου επιβάλει πράγματα που δεν θέλω... και μου κανονίζει πράγματα που δεν θα έκανα ποτέ μου... Οπότε μάλλον πρέπει να τον ρωτήσω για να σου πω»
«’Αουτς αυτό πόνεσε» είπε με έναν πραγματικό πόνο να διαπερνά την ματιά του.
«Αλήθεια;» τον ειρωνεύτηκα αλλά αμέσως το μετάνιωσα
«Μάλλον τα έχω κάνει σκατά » απολογήθηκε.
«Και λίγα λες...» επιβεβαίωσα... «Αλλά συγχωρείσαι» συνέχισα και με κοίταξε με απορία δύσπιστα... «Πάνω σε στιγμές σύγχυσης όλοι κάνουμε λάθη... αλλά σε ικετεύω δεν αντέχω άλλα... Κάνε μια προσπάθεια να με καταλάβεις λίγο» του ζήτησα παρακλητικά και αμέσως όλο του το ύφος άλλαξε... γιατί δεν μου αρέσει εμένα τώρα όλο αυτό;;;
«Ωχ... λέγε... τι έκανες πάλι;» του είπα αμέσως και με κοίταξε ξαφνιασμένος.
«Τίποτα» είπε ειλικρινά αλλά δεν με έπειθε.
«Μην μου λες εμένα τίποτα...Κάθε φορά που παίρνεις αυτό το ύφος κάποια καταστροφή έρχεται από πίσω... γι αυτό λέγε τι σκαρώνεις πάλι;»
«Μπέλα δεν σκαρώνω τίποτα αλήθεια σου λέω» τον κοίταξα έντονα στα μάτια απαιτώντας να μου πει και εκείνος πέρασε το χέρι του νευρικά μέσα από τα μαλλιά του μια χαρακτηριστική κίνηση που κάνει πάντα όταν θέλει να μου κρύψει κάτι.
«Να το... κάτι κρύβεις... πάντα το κάνεις αυτό όταν είσαι νευρικός...» τον κατηγόρησα και με κοίταξε σοκαρισμένος... είναι μια συνήθεια που δεν την συνειδητοποιεί... «Λέγε τι έκανες πάλι»
«Μπέλα σταμάτα να κάνεις σενάρια εκεί που δεν υπάρχουν... Δεν έκανα τίποτα»
«Τότε γιατί είσαι νευρικός;» απαίτησα και αναστέναξε κοιτώντας για λίγο μακριά αποφεύγοντας την ματιά μου... «Πες μου που να σε πάρει» επέμενα εγώ και γύρισε την ματιά του και πάλι προς το μέρος μου σοβαρός.
«Δεν έκανα τίποτα σε στιγμή σύγχυσης...» είπε και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ αλλά δεν μίλησα και συνέχισε... «Δεν ήσουν η τελευταία μου λύση...» διευκρίνισε και αμυντικά άρχισα να ξεκολλάω το σώμα μου από το δικό του αλλά με συγκράτησε για να μην φύγω από την αγκαλιά του... «Όταν με αφήσατε εδώ και φύγατε για Βρυξέλλες... η μητέρα μου με ενημέρωσε για τα σχέδια του πατέρα μου και τότε άρχισα να καταστρώνω αυτό το σχέδιο... δεν ήταν παρόρμηση της στιγμής... Με τον Ένταν κανονίσαμε όλες τις λεπτομέρειες και όταν γυρίσατε περίμενα υπομονετικά να βγεις κάποια στιγμή από το δωμάτιο σου για να μιλήσουμε αλλά εσύ δεν ξύπναγες με τίποτα... Οι ώρες περνούσαν και δεν είχα άλλο περιθώριο να περιμένω... μόλις ο πατέρας μου με ενημέρωσε ότι την επόμενη θα έρθουν οι Ντενάλοι για να κανονίσουμε τα διαδικαστικά... τότε έτρεξα να σε βρω... και τα υπόλοιπα τα ξέρεις»
Δεν ήξερα πως να αντιδράσω... είχα μείνει σοκαρισμένη να τον κοιτώ άφωνη...
«Αν έπρεπε σόνι και ντε να παντρευτώ κάποιαν... τότε αυτή η κάποια ήθελα να ήσουν εσύ» συνέχισε και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν ταμπούρλο μέσα στο στήθος μου και η ανάσα μου έβγαινε ακανόνιστη... ακόμα δεν μπορούσα να βρω τρόπο να αντιδράσω.
«Η Άλις είχε δίκιο» εξωτερίκευσα ξέπνοα την σκέψη μου και αναστενάζοντας γύρισε το κεφάλι του από την άλλη μεριά για να αποφύγει την ματιά μου... «Ήταν στο κόλπο έτσι;... Εσύ την έβαλες να μου τα πει;» αναφώνησα γουρλώνοντας τα μάτια από την διαπίστωση.
«Της ζήτησα να με βοηθήσει... δεν ξέρω τι σου είπε» παραδέχτηκε ενώ με κοίταξε ξανά σταθερά στα μάτια.
«Όλα ήταν ένα ψέμα... δεν είχες ποτέ σκοπό να με αποδεσμεύσεις» συνέχισα τις διαπιστώσεις χωρίς αναπνοή... τα πνευμόνια μου διαμαρτύρονταν για λίγο αέρα αλλά η απάντηση του με έκανε να κοπώ στα δύο.
«Όχι Μπέλα δεν σου είπα ψέματα... όλα όσα σου είπα είναι αλήθεια... και αν θυμάσαι καλά εγώ ήμουν διατεθειμένος να σε αποδεσμεύσω εσύ δεν υπέγραψες το διαζύγιο» μου γύρισε πίσω σκληρά θιγμένος.
«Και όλα αυτά περί... εγώ δεν είμαι ικανός να αγαπήσω και όλα τα άλλα... και αυτά ήταν μέρος του σχεδίου;» συνέχισα πιο νευριασμένη τώρα και εκείνος προσπάθησε με χίλιους τρόπους να μην αντιδράσει από τον πόνο που ένιωθε από τις κατηγορίες μου.
«Όχι Μπέλα... ήταν αλήθεια...»
«Ήταν;» τον προκάλεσα ανασηκώνοντας το φρύδι μου προκλητικά.
«Δεν ξέρω αν σ’ αγαπώ... αλλά ξέρω σίγουρα ότι είμαι ερωτευμένος μαζί σου» παραδέχτηκε ανοιχτά και άρχισα να ανασαίνω γρήγορα.
«Με εξαπάτησεςςςς» τσίριξα και άρχισα να τον βαράω όπου έβρισκα και εκείνος αμέσως μου κράτησε τα χέρια για να προστατευτεί κοιτώντας με έντονα στα μάτια.
«Όχι δεν σε εξαπάτησα... δεν περίμενα ότι θα μπορούσα ποτέ να αισθανθώ έτσι... Δεν σε επέλεξα γιατί ήξερα ότι θα συνέβαινε αυτό Μπέλα... με φόβιζε και με τρομοκρατούσε ακριβός όπως σε τρομοκρατεί και εσένα... αλλά μετά τα χθεσινά... κατάλαβα το πόσο μεγάλο λάθος είχα κάνει»
«Γιατί έφυγες όταν παραδέχτηκες το πως νιώθεις όταν είσαι κοντά μου;» δεν ξέρω γιατί έκανα τώρα αυτήν την ερώτηση αλλά δεν μπορούσα να μην ξέρω το γιατί.
«Άνθρωπος είμαι Μπέλα όχι ρομπότ... Μπορεί να έβλεπα ότι ήσουν διαφορετική αλλά με της εμπειρίες που έχω... δεν μπορούσα να μην κρατούσα μια πισινή στο πίσω μέρος του μυαλού μου... Με κάποιον τρόπο με κάνεις να είμαι ανίκανος να μην σου απαντήσω σε ότι με ρωτάς... Θέλω να είμαι ειλικρινής μαζί σου... θέλω να ξέρεις τα πάντα για μένα... αλλά όταν το παραδέχτηκα φοβήθηκα... φοβήθηκα ότι θα μου το έστρεφες εναντίων μου... ότι θα το εκμεταλλευόσουν και θα με εκβίαζες με αυτήν μου την αδυναμία»
«Γι’ αυτό υπέγραψες το διαζύγιο;»
«Όχι... το υπέγραψα γιατί δεν ήθελα να υποστείς την οργή του... Δεν ήθελα να σε χάσω... αλλά δεν θα τον άφηνα ποτέ να σε αγγίξει ξανά... και αν αυτός ήταν ο μόνος τρόπος να σε προστατέψω από εκείνον θα το έκανα ξανά χωρίς δισταγμό... αλλά Μπέλα... όταν σε είδα τόσο αποφασιστική... όταν μου μίλησες όπως μου μίλησες... δεν μπορούσα πια να απαρνηθώ τα συναισθήματα μου... εκείνα με προειδοποιούσαν αλλά εγώ ήμουν πολύ εγωιστής για να τα δω... Γιατί δεν το βλέπεις πόσο ίδιοι είμαστε;»
Δεν ήξερα πως να αντιδράσω... η αφοπλιστική του ειλικρίνεια με είχε αποστομώσει... ένιωθα πιο τρομοκρατημένη από ποτέ... δεν ήξερα τι να πω για όλα αυτά.
«Δεν έχεις σκοπό να με αφήσεις να φύγω» εξωτερίκευσα τον μεγαλύτερο μου φόβο με τρεμάμενη φωνή... και εκείνος αναστέναξε απογοητευμένος.
«Η ταυτότητα σου και το διαβατήριο σου είναι μέσα στον χαρτοφύλακα μου... θα σου τα έδινα πριν φύγω... Ποτέ δεν είχα σκοπό να σου επιβάλω να μείνεις παρά την θέληση σου... αλλά δεν ήθελα και να φύγεις πριν μάθεις τι νιώθω για σένα... Η απόφαση είναι δική σου... δεν θέλω να μείνεις δίπλα μου από υποχρέωση ή επειδή με λυπάσαι» τόνισε δηλώνοντας μου ανοιχτά ότι ήξερε πολύ καλά γιατί τα έκανα όλα αυτά και δαγκώνοντας τα χείλια μου έσκυψα το κεφάλι για να αποφύγω την ματιά του και εκείνος με τον δείκτη του χεριού του σήκωσε και πάλι το κεφάλι μου για να με αναγκάσει να τον κοιτάξω... «Δεν είμαι χαζός Μπέλα» είπε απαλά χαϊδεύοντας το μάγουλο μου τρυφερά.
«Είναι τόσο πολύ όλο αυτό για μένα» είπα μέσα από την αναπνοή μου και κατένευσε βάζοντας με και πάλι να βολευτώ καλύτερα μέσα στην αγκαλιά του.
«Ο χειρότερος σου εφιάλτης» συμπλήρωσε για μένα και κατένευσα... «Και τώρα αν θες να φύγεις δεν θα σε εμποδίσω» είπε σοβαρά και ανασήκωσα το κεφάλι μου για να τον κοιτάξω... η ειλικρίνεια του διαγράφονταν στα υπέροχα χαρακτηρίστηκα του και εκείνος παρέμενε υπομονετικός τις αντιδράσεις μου χωρίς ίχνος δισταγμού.
«Δεν μπορώ να μείνω άλλο εδώ... Γίνανε τόσα πολλά μέσα σε τόσες λίγες ώρες... χρειάζομαι χρόνο να σκεφτώ και όσο είμαι εδώ δεν μπορώ να βρω την ψυχραιμία να το κάνω...» κατένευσε καταλαβαίνοντας απόλυτα το πως ένιωθα... «Αλλά δεν μπορώ να φύγω κιόλας πριν ο Ένταν μου φέρει τα χαρτιά... και είμαι πολύ κουρασμένη για να φύγω μέσα στην νύχτα... όποτε αν δεν σε πειράζει σκέφτομαι να φύγω το πρωί» είπα ελπίζοντας να μην τον πληγώσω περισσότερο και εκείνος χαμογέλασε... ωχ... έχει κι άλλο... τον κοίταξα όλο νόημα στα μάτια και χωρίς να το ζητήσω απάντησε στην ανείπωτη ερώτηση μου.
«Δεν χρειάζεται να υπογράψεις τίποτα...»
«Γιατί;» ρώτησα ξέπνοα.
«Γιατί είτε το υπογράψεις είτε όχι... και πάλι αν πάθω κάτι η περιουσία μου θα περάσει σε σένα» ξεροκατάπια και έκλεισα τα μάτια σφιχτά για να πνίξω την πρώτη μου αντίδραση.
«Επειδή;» συνέχισα χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου και τότε το ξεφούρνισε.
«Πριν γυρίσετε... άλλαξα την διαθήκη μου» είπε απλά σαν να ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο και άρχισα να παίρνω βαθιές ανάσες για να καλμάρω το ξέσπασμα μου αλλά ήταν πάνω από τις δυνάμεις μου.
«Ετοιμάσου να πεθάνεις» είπα σκληρά μέσα από τα δόντια μου χωρίς να ανοίγω τα μάτια μου και εκείνος άρχισε να γελά.
«Νόμιζα ότι δεν ήθελες να φορτωθείς την περιουσία μου»
«Αφού πρώτα με απαλλάξεις από όλο αυτό» απαίτησα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση κοιτώντας τον στα μάτια με μια δολοφονική ματιά και αυτό τον έκανε να γελάσει περισσότερο... τα νεύρα μου άρχισαν να χτυπάνε κόκκινο.
«Δεν μπορώ να το κάνω αυτό...» είπε μέσα από τα γέλια του και έγινα χειρότερα.
«Δεν γράφει πουθενά ότι αν σε σαπίσω στο ξύλο θα κληρονομήσω τίποτα από εσένα έτσι;» του είπαμε χωρίς να αλλάζω ύφος και συνεχίζοντας να γελάει έβαλε τα χέρια του αμυντικά μπροστά του και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του περιμένοντας την αντίδραση μου.
«Τώρα την έβαψες» είπα μέσα από τα δόντια μου και του χίμηξα αλλά εκείνος προβλέποντας τις κινήσεις μου έπιασε τα χέρια μου βάζοντας τα πίσω από την πλάτη μου και κάλυψε τα χείλια του με τα δικά μου.
Κρατώντας με το ένα του χέρι τα δύο δικά μου έβαλε το δεύτερο πάνω στον αυχένα μου και απαίτησε το φιλί μου με τέτοιον τρόπο που δεν μπορούσα να του το αρνηθώ... Μπάσταρδε θα μου το πληρώσεις... θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβά... αφού πάρω πρώτα αυτό που θέλω... έλεγα μέσα μου και τραβώντας τα χέρια μου από τα δικά του... τα τύλιξα γύρω από τον λαιμό του και βάθυνα το φιλί μας σε τέτοιο σημείο που του κόπηκε η ανάσα.
