Μέχρι να αλλάξω και να πάω στην κουζίνα για να κάνω τις ετοιμασίες του ταξιδιού το Τζετ είχε ήδη ξεκινήσει... και εγώ ακόμα δεν είχα βρει τις ισορροπίες μου.
Φτάνοντας στην κουζίνα, με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Έντουαρντ να έχει γίνει μπλε από έλλειψη αέρα. Πάλευε να ξελύσει την γραβάτα του και παράλληλα προσπαθούσε με μεγάλο κόπο να πάρει μια ανάσα, χωρίς αποτέλεσμα. Φαινόταν από μακριά ότι ήταν θέμα χρόνου να λιποθυμήσει και δεν το σκέφτηκα καθόλου.
«Τάηλερ.. τρέχα γρήγορα» ούρλιαξα ελπίζοντας εκείνος να με ακούσει από την καμπίνα του και τρέχοντας κοντά του, τον βοήθησα να βγάλει την γραβάτα του και την στιγμή που άρχισα να του ξεκουμπώνω τα πρώτα κουμπιά του πουκαμίσου του εκείνος προσπαθούσε να με απωθήσει μακριά παλεύοντας για λίγο οξυγόνο.
«Σταμάτα να κάνεις σαν παιδί! Είσαι έτοιμος να καταρρεύσεις!» του φώναξα και ακινητοποιήθηκε για μια στιγμή... Τον γύρισα προς την μεριά μου και ανοίγοντας τα πόδια του τον έπιασα από τον σβέρκο του και τον ανάγκασα να βάλει το κεφάλι του ανάμεσα σε αυτά για να μπορέσει να ανοίξει το διάφραγμά του για να πάρει λίγο αέρα... Μέχρι εκείνη την στιγμή ο Τάηλερ είχε έρθει κοντά μας και μας κοίταζε σοκαρισμένος.
«Μην τον αφήσεις να σηκωθεί από εκεί... Έρχομαι αμέσως!» του έδωσα εντολή και ο Τάηλερ πήγε αμέσως κοντά του. Έτρεξα πίσω στο δωμάτιό μου και παίρνοντας το νεσεσέρ μου το άνοιξα και το άδειασα όλο πάνω στο πάγκο δίπλα από τον νιπτήρα.
«Πού στο διάολο είναι;;;...» ούρλιαζα ψάχνοντας το Αερολίν που είχα πάντα μέσα στην τσάντα μου για καλό και για κακό... «Πώς γίνεται πάντα να μην το βρίσκω όταν το ψάχνω;» είπα απελπισμένα και σπρώχνοντας τα πράγματα μου εδώ και εκεί έπιασα το κουτάκι... Κοιτώντας την ημερομηνία πήρα μια ανακουφιστική ανάσα και έτρεξα πίσω στον Έντουαρντ... Εκείνος ακόμα ασθμαίνοντας δεν είχε καταφέρει να βρει την αναπνοή του.
Άνοιξα γρήγορα το κουτί και αφού πήρα το φάρμακο και το μηχανάκι στα χέρια μου το συναρμολόγησα και κουνώντας το, το πάτησα δύο φορές για να απελευθερωθεί το φάρμακο... Πήρα το κουτί στα χέρια μου γονάτισα στο πάτωμα μπροστά στον Έντουαρντ και τον ανάγκασα να με κοιτάξει.
«Είναι Αερολιν... Ξέρεις αν έχεις αλλεργία σε κορτιζονούχα φάρμακα;;;» τον ρώτησα με αγωνία δείχνοντάς του το κουτί και εκείνος αναγνωρίζοντάς το, πήρε το μηχανάκι στα χέρια του και πήρε δύο εισπνοές... Με την δεύτερη άρχισε η αναπνοή του να αλλάζει αλλά είχε μείνει πολύ ώρα ξέπνοος και αυτό τον είχε κάνει αδύναμο... Δίνοντας μου πίσω το μηχανάκι σήκωσε το σώμα του και έγειρε πίσω στην καρέκλα κλείνοντας τα μάτια του και άρχισε σιγά - σιγά να βρίσκει την αναπνοή του εντελώς εξουθενωμένος.
«Καλύτερα;» ρώτησε ο Τάηλερ με αγωνία και εκείνος κούνησε το κεφάλι του μην μπορώντας ακόμα να μιλήσει.
«Βοήθησέ με να τον πάμε στο κρεβάτι του να χαλαρώσει...» είπα στον Τάηλερ καθώς σηκωνόμουνα από το πάτωμα με μια ανακουφιστική ανάσα και ο Έντουαρντ άνοιξε τα μάτια του... Χωρίς να πει τίποτα μας άφησε να τον πάμε στο δωμάτιό του με πολύ λίγη βοήθεια από μέρους του... Ήταν πολύ εξαντλημένος ακόμα.
Μόλις τον ακουμπήσαμε πάνω στο κρεβάτι του, τον κοίταξα με αγωνία αλλά εκείνος κλείνοντας το πρόσωπό του μέσα στα χέρια του δεν μας κοίταξε καθόλου.
«Θες να σε βοηθήσω να ξεντυθείς για να ξαπλώσεις πιο άνετα;» ρώτησα πάνω στην αγωνία μου για να τον κάνω να νιώσει καλύτερα ξεχνώντας τελείως την παρουσία του Τάηλερ και αμέσως δαγκώθηκα και κοίταξα το πάτωμα την στιγμή που εκείνος κάρφωσε την ματιά του σε μένα.
«Απλά σκέφτηκα...» ξεκίνησα να απολογούμαι αλλά εκείνος με διέκοψε αμέσως.
«Σε ευχαριστώ Τάηλερ... δεν θα σε χρειαστώ άλλο» τον αποδέσμευσε και ο Τάηλερ έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«Είσαι τόσο ηλίθια;» με κατηγόρησε σκληρά και σήκωσα την ματιά μου με αυθάδεια προς το μέρος του.
«Εγώ φταίω που ενδιαφέρθηκα!» του πέταξα στα μούτρα και έκανα να φύγω αλλά εκείνος με σταμάτησε.
«Μπέλα...» ξεκίνησε διστακτικά μέσα από τον αναστεναγμό του και έμεινα μπροστά από την πόρτα περιμένοντας να ακούσω τι έχει να μου πει χωρίς να γυρίζω προς το μέρος του... «Μπορείς να με βοηθήσεις σε παρακαλώ;... Δε νομίζω ότι είμαι σε θέση να σκύψω αυτήν την στιγμή... σε παρακαλώ;» είπε πιο ήρεμα και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει βίαια από το σώμα μου, γύρισα εκνευρισμένη προς το μέρος του.
«Μπα τώρα θες την βοήθειά μου;» τον ειρωνεύτηκα και πλησιάζοντάς τον, γονάτισα και άρχισα να του βγάζω τα παπούτσια και τις κάλτσες του... Εκείνος πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του χωρίς να ξέρει τι να πει... Αφού τα έβγαλα, τα έβαλα στην άκρη και την ώρα που σηκώθηκα, τον κοίταξα στα μάτια ανέκφραστα και εκείνος έμεινε να με κοιτάει με το ίδιο ανεξιχνίαστο βλέμμα που με κοίταζε και την προηγούμενη φορά πριν κάνουμε έρωτα... ή μάλλον να το πω σωστά, πριν κάνουμε άγριο και παθιασμένο σεξ ενώ και εγώ πάλευα με νύχια και με δόντια να καταλάβω τι σκεφτόταν, χωρίς όμως κάποιο αποτέλεσμα.
«Μπορείς να σηκωθείς;...» ρώτησα και πήρε μια βαθιά ανάσα... «Θα είναι πιο εύκολο να σε ξεντύσω χωρίς να σε ταλαιπωρήσω περισσότερο...» εξήγησα και κατένευσε.
Έβαλε το χέρι του πάνω στο κρεβάτι για να μπορέσει να στηριχτεί και αμέσως έσπευσα να τον βοηθήσω. Εκείνος γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου και με κοίταξε με απορία... Αναστέναξε και τελικά με άφησε να τον βοηθήσω χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«Είναι πολύ εκνευριστική η σιωπή σου ξέρεις...» τον πείραξα καθώς τον υποβάσταζα και μόλις τα κορμιά μας ενώθηκαν... ένας ηλεκτρισμός με διαπέρασε και έμεινα ξέπνοη να κοιτάω για λίγο μακριά ώστε να ελέγξω τον εαυτό μου πριν πω ή κάνω οτιδήποτε άλλο.
«Μπορείς να μείνεις για λίγο ακίνητος;» τον ρώτησα καθώς γύρισα και πάλι την ματιά μου προς το μέρος του και εκείνος αρκέστηκε μόνο να κουνήσει το κεφάλι του καταφατικά χωρίς να πει τίποτα άλλο.
«Ξέρεις... ώρες-ώρες νομίζω ότι το κάνεις επίτηδες για να με εκνευρίσεις περισσότερο!» τον κατηγόρησα ξεκουμπώνοντας τα υπόλοιπα κουμπιά του πουκαμίσου του και εκείνος γέλασε αλλά και πάλι δεν είπε τίποτα άλλο για να με εκνευρίσει - Τώρα ήμουν σίγουρη - περισσότερο.
«Αλλά δεν το καταφέρνεις και πολύ...» του είπα κοιτάζοντάς τον χαμογελώντας αυτάρεσκα με την δύσπιστη έκφρασή του ενώ τα χέρια μου συνέχιζαν να κατηφορίζουν προς το παντελόνι του.
Μια ιδέα άστραψε στο μυαλό μου και χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να την υλοποιώ για να τον φτάσω στα όριά του όπως ακριβώς έκανε και εκείνος με μένα με την σιωπή του... Ξέλυσα την ζώνη του κοιτώντας τον στα μάτια χωρίς κανένα συναίσθημα να διαπερνά την ματιά μου και αφού άνοιξα το κουμπί του παντελονιού του και κατέβασα αργά το φερμουάρ του ανεπαίσθητα ακούμπησα το χέρι μου πάνω από τον ερεθισμό του και εκείνος αμέσως αντέδρασε παίρνοντας μια κοφτή ανάσα, σμίγοντας τα φρύδια του και τρίζοντας τα δόντια του για να σταματήσει τις αντιδράσεις του. Αλλά ακόμα δεν έλεγε τίποτα. Μπάσταρδε, τώρα θα δεις!... σκέφτηκα.
Ξεκούμπωσα και τα υπόλοιπα κουμπιά του πουκαμίσου του και κάνοντας αργά τον γύρω του σώματός του στάθηκα πίσω από την πλάτη του... Βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο πουκάμισό του άρχισα να το βγάζω αργά και βασανιστικά χαϊδεύοντας ταυτόχρονα και τα σκληρά του μπράτσα ακουμπώντας τον ίσα - ίσα με τα ακροδάχτυλα μου για να τον προκαλέσω περισσότερο και εκείνος τέντωσε το κορμί του και τα χέρια του προς τα πίσω για να με διευκολύνει ελέγχοντας την ανάσα του ώστε να μην προδώσει την αναστάτωση που ένιωσε. Δεν κατάφερε όμως να με ξεγελάσει καθόλου!
Μόλις το αφαίρεσα τελείως από το σώμα του, έκανα για άλλη μια φορά τον γύρω του κορμιού του και στάθηκα ακριβώς μπροστά του με ένα προκλητικό ύφος που δεν τον άφησε αδιάφορο... Άφησα το πουκάμισό του να πέσει στο πάτωμα επίτηδες και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο παντελόνι του άρχισα να το κατεβάζω αργά και βασανιστικά ακουμπώντας και πάλι μόνο τα ακροδάχτυλά μου πάνω στα σφιχτά και σμιλεμένα του πόδια χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του... Εκείνος δεν έλεγε κουβέντα...δεν εξέφραζε στα χαρακτηριστικά του κανένα συναίσθημα...αλλά κάποιος εκεί χαμηλά πρόδιδε όσα η σιωπή του έκρυβε με μεγάλη δυσκολία.
Πέρασα την γλώσσα μου από τα χείλια μου αισθησιακά και ανασηκώνοντας το φρύδι μου ειρωνικά κοίταξα προς τα κάτω και σηκώνοντας το ένα του πόδι για να του αφαιρέσω το παντελόνι από αυτό, του είπα:
«Βλέπω ότι αισθάνεσαι καλύτερα... οπότε δεν υπάρχει άλλος λόγος να είμαι εδώ... Ξάπλωσε και θα σου περάσει γρήγορα!» αυτό τον έβγαλε από τα ρούχα του... στην κυριολεξία.
Αφαίρεσε το πόδι του από το ένα μπατζάκι και βάζοντάς το σταθερά στο πάτωμα με άρπαξε από τα μπράτσα και με ανάγκασε να σηκωθώ ρίχνοντάς με πάνω στο κρεβάτι και πριν προλάβω να κουνηθώ έριξε το βάρος του πάνω στο σώμα μου κοιτάζοντας με έντονα στα μάτια.
«Τι νομίζεις ότι κάνεις;» ρώτησε άγρια αφρίζοντας μέσα από τα δόντια του.
«Το ίδιο ήμουν έτοιμη να σε ρωτήσω και εγώ!» του γύρισα πίσω προσπαθώντας να ξεφύγω από το σφιχτό του κράτημα αλλά εκείνος δεν με άφηνε να κουνηθώ ούτε σπιθαμή.
«Δεν υπάρχει περίπτωση να σε αφήσω να κουνηθείς μικρή ανάφτρα... Με ανάβεις καλά καλά και μετά τολμάς να με αφήνεις στο έλεος σου;; Ποια νομίζεις ότι είσαι;» ρώτησε πιο έξαλλος τώρα και έβαλα δυνατά τα γέλια.
«Πώς με είπες;» ρώτησα γελώντας κοροϊδευτικά και αυτό αν ήταν δυνατόν τον έκανε πιο έξαλλο... Με μια γρήγορη κίνηση ανασήκωσε την φούστα μου και αφού μου άνοιξε τα πόδια μου με τα δικά του... ακούμπησε τον ερεθισμό του πάνω στο ευαίσθητο σημείο μου και βόγκηξα δυνατά πριν προλάβω να το σταματήσω τεντώνοντας το κορμί μου και συνέχισε πιο σκληρά.
«Βλέπεις τι μου κάνεις;;; Έχω καταντήσει να νιώθω σαν 16 χρόνο εξαιτίας σου... Είτε είσαι κοντά μου είτε είσαι μακριά μου... μόνο με ένα βλέμμα... μόνο με μια σκέψη αμέσως γίνομαι σκληρός και αυτό με τρελαίνει... Μαζί σου έχω ξεπεράσει όλα μου τα όρια... και σε μισώ... σε μισώ που να σε πάρει ο διάβολος... το ακούς;;; Σε μισώ!» ούρλιαζε μέσα στα αυτιά μου αφήνοντας όλο το μίσος που ένιωθε για μένα να εκφραστεί στο πρόσωπό του και αυτό με αιφνιδίασε... Τον κοίταγα ξέπνοη... διαλυμένη... χωρίς να ξέρω πώς να αντιδράσω.
Εκείνος αρπάζοντας την ευκαιρία από το σοκ που υπέστησα με τα λόγια του αυτά, άρχισε να με φιλάει τόσο απαιτητικά που έκανε όλο μου το είναι να ουρλιάζει... Γιατί μου το κάνει αυτό;;; Πώς τον αφήνω να μου το κάνει αυτό;;;... ούρλιαζα και άρχισα να παλεύω να ξεφύγω από το κράτημά του αλλά όσο πάλευα να του ξεφύγω τόσο εκείνος γινόταν πιο επιθετικός τρίβοντας τον ερεθισμό του πάνω στο ευαίσθητό μου σημείο για να με ρίξει, αλλά εγώ είχα ξεπεράσει κατά πολύ τα όρια μου.
«Άφησέ με» ούρλιαξα απομακρύνοντας το κεφάλι μου αλλά ακόμα και αυτό δεν ήταν αρκετό για εκείνον...
Έπιασε στο χέρι του το δαντελωτό μου εσώρουχο και κάνοντάς το κομμάτια έχωσε δύο του δάχτυλα μέσα στην είσοδο μου και άρχισε να με κατακτά με τέτοιο πάθος που με έκανε να ουρλιάξω λυγίζοντας κάθε μου αντίσταση... Ήμουν τόσο αναμμένη... τόσο θολωμένη... που και μόνο τα δάχτυλα του έφτασαν για να με απογειώσουν... Εκείνος πιάνοντας το πρόσωπο μου με το χέρι του με ανάγκασε να τον κοιτάξω συνεχίζοντας να με κατακτά με μανία... Δεν άντεξα άλλο... δεν είχα άλλες δυνάμεις να του αντισταθώ... που να τον πάρει τον ήθελα... τον ήθελα μέσα μου τώρα.
«Σε μισώ» του φώναξα μέσα από τα δόντια μου και πιάνοντάς τον από τον σβέρκο τον έφερα ξανά κοντά μου και ανασηκώνοντας το σώμα μου κάλυψα τα χείλια του με τα δικά μου απαιτώντας το φιλί του.
Δάγκωνα και ρούφαγα τα χείλια του δυνατά με λύσσα χωρίς να καταλαβαίνω τίποτα και εκείνος βογκούσε και ανταποκρινόταν σε κάθε μου κίνηση συνεχίζοντας να κατακτά ταυτόχρονα τον εσωτερικό μου κόσμο κάνοντάς με, με κάθε του κίνηση να θέλω περισσότερα... Πόσο τον μισώ... μα τον θεό τον μισώ τόσο πολύ, ούρλιαζα μέσα μου και ένα δάκρυ άρχισε να κυλά στα μάγουλα μου χωρίς να το καταλάβω.
«Τελευταία φορά... το ακούς...; τελευταία φορά!!!» του φώναξα αλλά πριν πει οτιδήποτε άλλο τον κράτησα σφιχτά από τα μαλλιά του και κόλλησα για άλλη μια φορά τα χείλια μου πάνω του για να μην με κάνει να το μετανιώσω.
Τα χέρια του με απελευθέρωναν από τα ρούχα μου και εγώ ανασήκωσα το κορμί μου για να τον βοηθήσω... Μόλις έμεινα γυμνή μπροστά του έκανε μια παύση και με κοίταξε με το ίδιο βλέμμα που με κοίταζε και την τελευταία φορά... Τι στο διάολο σκέφτεται κάθε φορά που με κοιτάει έτσι;;; Γιατί του επιτρέπω να μου επιβάλλεται;;; Ποιος διάολο νομίζει ότι είναι πια;;;
Άνοιξε ένα συρτάρι από το κομοδίνο του και βγάζοντας ένα προφυλακτικό απελευθερώθηκε από το εσώρουχό του και φορώντας το προφυλακτικό ήρθε ξανά κοντά μου... Με έπιασε από τα μαλλιά και με κοίταξε επιβλητικά στα μάτια... εκφράζοντας όλον τον θυμό και τον εκνευρισμό που ένιωθε μέσα του.
«Τελευταία φορά...» είπε σκληρά και ένιωσα με μια κίνηση να μπαίνει μέσα μου και να με γεμίζει ως τα βάθη της ύπαρξης μου και το ουρλιαχτό που βγήκε από μέσα μου τον έκανε να τρανταχτεί από τον ηλεκτρισμό που διαπέρασε όλο του το κορμί... «Τελευταία φορά...» ούρλιαξε κλείνοντας τα μάτια μόλις ένιωσε την καυτή μου σάρκα... «Τελευταία φορά» επανέλαβε άλλη μια φορά και κολλώντας τα χείλια του πάνω στα δικά μου τα κατέκτησε με τέτοια μανία που μου έκοψε την ανάσα στην μέση και αφήνοντάς με ξέπνοη άρχισε να με κατακτά με την γλώσσα του και το σώμα του ταυτόχρονα και η έκρηξή μου ήρθε να με συνεπάρει, πριν προλάβω να το καταλάβω.
Νιώθοντας τα καυτά μου υγρά να τον τυλίγουν, ξέσπασε και αφήνοντας τα χείλια μου, ούρλιαξε για άλλη μια φορά κλείνοντας τα μάτια του σφιχτά και ανασηκώνοντας το σώμα του, όλο του το κορμί άρχισε να τρέμει σύγκορμο.
«Είσαι δαίμονας...» με κατηγόρησε όπως και την άλλη φορά σκληρά και πέφτοντας ξανά πάνω στο σώμα μου σήκωσε τα πόδια μου πιο ψηλά για να μπορέσει να μπει πιο βαθιά και μόλις τα τύλιξα γύρω του άρχισε να κάνει τις ωθήσεις του πιο βαθιές και πιο γρήγορες... «...Αλλά εγώ θα σε εξορκίσω... που να με πάρει θα σε εξορκίσω!» συνέχισε και πιάνοντας το κάτω χείλος μου με τα δόντια του άρχισε να το ρουφάει και να το δαγκώνει δυνατά.
Αυτό με εξίταρε περισσότερο και βάζοντας τα χέρια μου πάνω στα μαλλιά του άρχισαν να παίζω με της τούφες των μαλλιών του παροτρύνοντάς τον να συνεχίσει... Τα χέρια του πάνω στους γλουτούς μου με έσφιγγαν δυνατά και κάθε του κίνηση με κατακτούσε όλο και περισσότερο στέλνοντάς με στον έβδομο ουρανό.
«Θα σε εξορκίσω!» επανέλαβε άλλη μια φορά με πείσμα μέσα από τα δόντια του και τότε έχασε κάθε επαφή με το περιβάλλον.
Όλες του οι κινήσεις απαιτητικές... ξύπναγαν κάθε μου κοιμισμένο κύτταρο... Εκείνος με κλειστά τα μάτια φίλαγε τον λαιμό μου με μανία, ρούφαγε την σάρκα μου και μούγκριζε από ικανοποίηση... Δεν είπε τίποτα άλλο... Καμία λέξη δεν βγήκε ξανά από τα χείλια του, αλλά όλες του οι κινήσεις...όλα τα μουγκρητά και τα αγκομαχητά του με έκαναν να καταλαβαίνω ότι μέσα του πάλευε... Πάλευε με όλο του το είναι ανάμεσα στα θέλω του και έχανε την μάχη!.. Την έχανε όπως ακριβώς την έχανα και εγώ και αυτό με έκανε να τρομάζω... Με τρομοκρατούσε... με έβγαζε από τα όρια μου... Ήθελα να τον σταματήσω... ήθελα να πω «αρκετά»!... Πάλευα με το μέσα μου να σταματήσω αυτό το αρρωστημένο πάθος που ένιωθα για εκείνον αλλά δεν τα κατάφερνα. Γαμώτο γιατί είναι τόσο δύσκολο;
Τον γύρισα ώστε να είμαι από πάνω του και μόλις κράτησα τα χέρια του πάνω στο στρώμα με τα δικά μου μπλέκοντας τα δάχτυλά μου μέσα στα δικά του, εκείνος με βαριά αναπνοή άνοιξε τα μάτια του και με κοίταξε με το ίδιο μίσος που ένιωθα να αναβλύζει από μέσα μου. Ήταν η ευκαιρία. Έπρεπε να το κάνω τώρα αλλά δεν μπορούσα. Μου ήταν τόσο αδύνατο! Γιατί;;;;...ούρλιαξα μέσα μου... Γιατί δεν μπορώ απλά να σηκωθώ τώρα και να φύγω; Γιατί;;;;
Δεν κουνιόμουν... Τον κοίταζα μέσα στα μάτια και προσπαθούσα να κερδίσω μια χαμένη μάχη... Γαμώτο γιατί είναι τόσο δύσκολο!
«Που να σε πάρει Κάλεν... τι μου έχεις κάνει;;;... Που να σε πάρει γιατί είναι τόσο δύσκολο να το σταματήσω;;;» τον κατηγόρησα και σηκώνοντας το κορμί του έσμιξε τα χείλια μας και γέρνοντας κοντά του τον άφησα να συνεχίσει... Ξέμπλεξε το ένα του χέρι από το σφιχτό μου κράτημα και πιάνοντάς με από τον αυχένα με έφερε πιο κοντά του... Ακούμπησα το κορμί μου πάνω στο δικό του και χωρίς εκείνος να σταματά το φιλί μας, απελευθέρωσε και το δεύτερο χέρι του και βάζοντας το πάνω στους γλουτούς μου, άρχισε και πάλι να κινείτε μέσα μου.
Σήκωσα το κεφάλι μου για να πάρω λίγο αέρα κλείνοντας τα μάτια μου σφιχτά και άφησα τον εαυτό μου να εκφραστεί, τελειώνοντας για δεύτερη φορά πάνω στο έργο τέχνης που με κατακτούσε τόσο δεξιοτεχνικά, με ένα ουρλιαχτό.
«Γαμώτο... είναι τόσο καλό!» φώναξα και άφησα τον οργασμό μου να με παρασύρει στον κόσμο της ηδονής και την απόλαυσης... Εκείνος παίρνοντας τα ινία και πάλι στα χέρια του, έβαλε και το δεύτερο χέρι του πάνω στους γλουτούς μου και συνέχισε να με κατακτά πιο γρήγορα κάνοντας τα σώματά μας να ταιριάζουν απόλυτα.
«Να σε πάρει Κάλεν! Σε μισώ τόσο πολύ!» φώναξα άλλη μια φορά και γυρίζοντας τα κορμιά μας, με έβαλε και πάλι από κάτω... Σήκωσε τα πόδια μου ψηλά και συνέχισε να με παίρνει πιο γρήγορα μέχρι που ένιωσα το κορμί του να τραντάζεται και με ένα ουρλιαχτό άφησε να ξεχυθεί όλο το βάρος που τον έπνιγε, μέσα μου.
Έπεσε πάνω στο σώμα μου βαρύς...ασθμαίνοντας, προσπαθώντας και πάλι να βρει τις ισορροπίες του. Η βαριά του ανάσα και η ακινησία του σε συνδυασμό με το τσίτωμα του σώματός του άρχισε να με ανησυχεί.
«Έντουαρντ;;; Είσαι καλά;;;» ρώτησα με αγωνία και παίρνοντας μια κοφτή ανάσα μέσα από τα δόντια του απάντησε με δυσκολία.
«Δώσε μου ένα λεπτό...» αυτό με ανησύχησε περισσότερο και το σώμα μου βρέθηκε σε εγρήγορση.
«Θες να σου φέρω το Αερολίν;» τον ρώτησα προσπαθώντας με τα χέρια μου να τον ανασηκώσω για να δω το χρώμα του προσώπου του.
«Δώσε μου ένα γαμημένο λεπτό!» ξέσπασε ακουμπώντας το μέτωπό του πάνω στο στήθος μου παίρνοντας ήρεμες ρυθμικές ανάσες για να βάλει αρκετό οξυγόνο στα πνευμόνια του και έμεινα ακίνητη, παγωμένη στην θέση μου προσπαθώντας πολύ σκληρά να κατευνάσω την αγωνία που με είχε κυριεύσει.
Με ήρεμες κινήσεις, ασυναίσθητα άρχισα να του χαϊδεύω το μαλλί για να ηρεμήσει και αυτό έδειχνε ότι έπιανε... Ακούμπησε και πάλι το μάγουλό του πάνω στο στέρνο μου και κλείνοντας τα μάτια άρχισε να συγκεντρώνεται στην αναπνοή του για να ξαναβρεί τις ισορροπίες του.
«Καλύτερα;» ρώτησα ήρεμα για να μην τον ταράξω πάλι και κούνησε καταφατικά το κεφάλι του χωρίς να μιλάει.
«Άσθμα;» ρώτησα ξανά και σήκωσε τη ματιά του προς το μέρος μου αγριεμένος, αλλά τελικά το μετάνιωσε και χαλαρώνοντας άφησε το κεφάλι του πάνω στο στερνό μου και απάντησε με ψιθυριστή φωνή.
«Ναι... έχεις και εσύ;»
«Όχι...»
«Τότε γιατί κουβαλάς μαζί σου το Αερολίν;» ρώτησε με απορία και χαμογέλασα.
«Έχει ο αδελφός μου... και επειδή δεν το έπαιρνε ποτέ μαζί του... με την δικαιολογία ότι χαλάει το ίματζ του γιατί έδιωχνε τα γκομενάκια μακριά... αναγκαζόμουν να το κουβαλάω εγώ για εκείνον και έγινε συνήθεια» είπα και εκείνος γέλασε τραντάζοντας το κορμί του.
«Τον καταλαβαίνω απόλυτα...»
«Ναι, πες το μου και αυτό... Ο αμετανόητος εργένης... ο περιζήτητος καζανόβας όλων των εποχών να έχει πρόβλημα με τις γκόμενες» σήκωσε το κεφάλι του και με κοίταξε δύσπιστα.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί σου κάνει τόσο εντύπωση... Στο κάτω-κάτω όλοι περνάμε από αυτήν την φάση... Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση;»
«Ωωω έλα τώρα Έντουαρντ...!» στριφογύρισα τα μάτια μου.
«Και όμως συνέβη και αυτό!» είπε πειραχτικά και γέλασε με το ύφος μου.
«Γι αυτό παίρνεις μαζί σου αγορασμένους έρωτες;;; Γιατί δεν μπορείς να διπλαρώσεις μια γκόμενα;;;» τον ρώτησα με φρίκη και γέλασε περισσότερο κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
«Όχι... τις προτιμώ γιατί μπορώ να τις έχω όποτε θέλω... όπως τις θέλω... και το κυριότερο μιλάνε μόνο... όταν... εγώ το θέλω!»
«Σε αντίθεση με μένα...» του χτύπησα και γούρλωσε τα μάτια του με φρίκη.
«Ακριβώς.»
«Σε αυτήν την περίπτωση... να θυμάσαι να έχεις καμία μαζί σου την επόμενη φορά που θα την χρειάζεσαι, γιατί εγώ δεν θα είμαι στην διάθεση σου για να ξεσπάσεις ό,τι σε πνίγει!» του χτύπησα σκληρά και με κοίταξε σταθερά στα μάτια με ένα ανεξιχνίαστο βλέμμα. Τί στο διάολο σκέφτεται αυτός ο άνθρωπος;;; Γιατί μου είναι πάντα τόσο δύσκολο να τον διαβάσω;;;
«Μην ανησυχείς γι αυτό... δεν πρόκειται να ξανασυμβεί» επιβεβαίωσε και ένιωσα αμέσως η καρδιά μου να χάνει ένα χτύπο και το στήθος μου με διέλυσε από την συνειδητοποίηση... Γιατί πονάει τόσο;;; Αυτό δεν ήθελα και εγώ;;;
«Από ότι φαίνεται είσαι καλύτερα τώρα... οπότε δεν νομίζω να με χρειάζεσαι άλλο... Θα μπορούσες να ξεκολλήσεις από πάνω μου για να σηκωθώ;» του είπα ψυχρά και εκείνος το δέχτηκε γυρίζοντας το κορμί του και με απελευθέρωσε.
Σηκώθηκα ήρεμα για να μην του δώσω το δικαίωμα να καταλάβει πόσο με είχαν πληγώσει τα λόγια του και μαζεύοντας τα ρούχα μου από το πάτωμα άρχισα να ντύνομαι μέχρι που άκουσα να φωνάζει νευριασμένος.
«Όχι και αυτό! Έλεος πια!» άκουσα να λέει σκληρά και γύρισα προς το μέρος του με απορία... «Ελπίζω να παίρνεις καμία προφύλαξη!» συνέχισε σκληρά σαν να με κατηγορεί για κάτι και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω τι είχα κάνει.
«Όχι δεν παίρνω...» είπα κοιτώντας τον ακόμα με απορία προσπαθώντας να καταλάβω το ξέσπασμά του... Αφού έβαλε προφυλακτικό τι πρόβλημα έχει; Έβαλε με δύναμη το χέρι του πάνω στο πρόσωπο του χτυπώντας το και είπε πιο σκληρά:
«Ελπίζω τουλάχιστον να έχεις ακουστά για το χάπι της επόμενης μέρας...»
«Φυσικά και το έχω!» του γύρισα πίσω με το ίδιο ύφος με το δικό του... «Μπορώ να μάθω τι σε έπιασε ξαφνικά και για ποιον λόγο με κατηγορείς;»
«Καλά είσαι τόσο τυφλή; Δεν βλέπεις ότι έσπασε το προφυλακτικό;» ρώτησε έξαλλος και κοιτάζοντας προς τα κάτω έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ... Όχι ρε πούστη μου δεν το πιστεύω... Αυτό μου έλειπε τώρα... μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη από τον μπάσταρδο!
«Μην ανησυχείς και μόλις προσγειωθούμε θα το τακτοποιήσω... Χρειάζεσαι κάτι άλλο;» τον ρώτησα ψυχρά και αφού τακτοποίησα και τα υπόλοιπα ρούχα μου κίνησα προς την πόρτα αλλά η φωνή του με σταμάτησε.
«Μπέλα...» γύρισα αργά προς το μέρος του και τον είδα που είχε αλλάξει ξαφνικά πάλι όλο του το ύφος και έμεινα ξέπνοη να περιμένω να ακούσω τι θέλει να μου πει... «Συγνώμη...» ψιθύρισε και έμεινα σοκαρισμένη με ανοιχτό το στόμα να τον κοιτώ... Τί είπε μόλις τώρα;;; Συγνώμη;;; Ο Έντουαρντ Κάλεν ζήτησε συγνώμη από μένα;;; «...Και σε ευχαριστώ για ό,τι έκανες για μένα...» συνέχισε και τον κοίταξα σαν χαζή... Τι έγινε μόλις τώρα;;; Ποιος είναι αυτός;;; Σίγουρα κάποιος μου κάνει πλάκα, δεν εξηγείται αλλιώς!
«Ποιος είσαι; Και τι έκανες στον Έντουαρντ;;;» ρώτησα ακόμα ξέπνοη μην μπορώντας να ελέγξω τον εαυτό μου εξωτερικεύοντας τις σκέψεις μου... και εκείνος ξέσπασε σε γέλια.
«Ωωω.... μην ανησυχείς, θα γυρίσει πολύ γρήγορα!»
«Το καλό που του θέλω!» του πέταξα και τα γέλια του έγινα πιο τρανταχτά αλλά δεν έκατσα περισσότερο για να του δώσω το δικαίωμα να συνεχίσει... Πρέπει να είναι διχασμένη προσωπικότητα! Δεν εξηγείται αλλιώς...
