Δεν είχα σκοπό να λούσω ξανά και το μαλλί μου... αλλά πάνω στην παραζάλη μου ήθελα τόσο πολύ να νιώσω το νερό να έρθει κατασταλτικό να με κάνει να χαλαρώσω που τελικά χωρίς να το καταλάβω μπήκα ολόκληρη κάτω από αυτό και τώρα για άλλη μια φορά έπρεπε να ξανακάνω την ίδια διαδικασία για να το στεγνώσω.
Έτσι όπως είχαν γίνει τα πράγματα μου στην βαλίτσα δεν είχα τίποτα να φορέσω και για άλλη μια φορά... έμεινα με το μπουρνούζι και ένα σετάκι εσώρουχα που είχε απομείνει άθικτο και καθαρό... τα φόρεσα και αφού πέρασα ξανά από τους ώμους μου το μπουρνούζι πήγα προς το σαλόνι να τον βρω.
Εκείνος κρατώντας το μενού του ξενοδοχείου το ξεφύλλιζε νωχελικά ενώ από το σημείο που ήμουν παρατήρησα ότι ήταν γυμνός από την μέση και πάνω.
«Πεινάς;» ρώτησε μόλις αντιλήφθηκε την παρουσία μου χωρίς να αποχωρίζεται από την ματιά του το μενού και χωρίς να το καταλάβω απάντησα βεβιασμένα.
«Τον πήρες τηλέφωνο;» είπα με σκληρή φωνή χωρίς να έχω σκοπό να τον θίξω... εκείνος γύρισε αμέσως την ματιά του προς το μέρος μου κοιτώντας με νευριασμένα.
«Θα χαλαρώσεις επιτέλους;» μου γύρισε πίσω με την ίδια χροιά που είχα χρησιμοποιήσει και εγώ και αναστενάζοντας βαριά κοίταξα για λίγο μακριά για να καλμάρω την ένταση μου και μόλις γύρισα προς την μεριά του άρχισα να προχωρώ με αργό βήμα προς το σημείο που καθόταν.
Έκατσα απαλά πάνω στον καναπέ δίπλα του και βάζοντας το χέρι μου πάνω στον ώμο του... είπα με ήρεμη φωνή.
«Συγνώμη... δεν ήθελα...» δεν με άφησε να συνεχίσω τύλιξε το χέρι του γύρω από την μέση μου και με παρέσυρε ώστε να ακουμπήσω πάνω στο στερνό του.
Δεν του το αρνήθηκα... άφησα απαλά το χέρι μου να ακουμπήσει πάνω στο στήθος του και παίρνοντας μια κουρασμένη ανάσα συνέχισα.
«Έντουαρντ... σε παρακαλώ κατάλαβε με... όλα αυτά...» έκανα μια παύση και αναστέναξα... «Απλά δεν είναι για μένα»
«Πως μπορείς να το ξέρεις αυτό Μπέλα... αν δεν το δοκιμάσεις...»
«Δεν χρειάζεται να το δοκιμάσω για να το ξέρω Έντουαρντ...» τον διέκοψα και με ανάγκασε να το κοιτάξω... «Κάποια πράγματα απλά τα ξέρεις» συνέχισα και κοίταξε μακριά για να ανασυγκροτήσει τις σκέψεις του.
«Μην μου πεις ότι δεν ένιωσες τίποτα πριν... γιατί δεν θα σε πιστέψω» δήλωσε κοφτά με τραχιά φωνή και άφησα να βγει η ανάσα μου βίαια από μέσα μου.
«Ακριβώς γι αυτό θέλω να τελειώνω όσο γίνετε πιο γρήγορα με όλα αυτά... για να φύγω»
«Γαμώ το κέρατο μου Μπέλα... πως μπορείς να μου το κάνεις αυτό;» είπε με απελπισία στην φωνή του κάνοντας το χέρι του μπουνιά ενώ έσμιγε τα χείλια του σε μια ίσια γραμμή για να συγκρατήσει οτιδήποτε άλλο ήθελε να εξωτερικεύσει.
Έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει.
«Το ήξερες ότι θα συμβεί αυτό» του είπα ήρεμα και ξεφύσησε πάνω στο πρόσωπο μου... «Το υποσχέθηκες» του υπενθύμισα και τελικά κατέθεσε τα όπλα ηττημένος.
«Θα φας τίποτα;» άλλαξε κουβέντα και γυρίζοντας την ματιά του προς το μενού έβγαλε το χέρι του από την μέση μου και περνώντας το ξανά στα χέρια του ακούμπησε την πλάτη του στον καναπέ και άρχισε πάλι να το ξεφυλλίζει... ο εγωισμός του δεν του άφηνε περιθώρια για τίποτα άλλο.
«Έχει τίποτα νορμάλ εκεί μέσα;» τον ρώτησα και ένα βεβιασμένο χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του αλλά πολύ γρήγορα έσβησε και πήρε την θέση του ένα ανέκφραστο ύφος.
«Δες και μόνη σου... εγώ πάω να κάνω ένα ντους... παράγγειλε ότι θες» μου έδωσε το μενού και σηκώθηκε χωρίς να με κοιτάξει.
«Εσύ τι θες να φας;» ρώτησα ήρεμα αλλά εκείνος είχε ήδη αρχίσει να ξεμακραίνει από μένα.
«Παράγγειλε μου το 42» άκουσα την φωνή του από μακριά αλλά δεν είπα τίποτα άλλο.
Παράγγειλα το φαγητό... βολεύτηκα καλύτερα στον καναπέ και παίρνοντας το τηλεκοντρόλ που βρήκα μπροστά μου άρχισα να το κοιτώ με περιέργεια... δεν υπήρχε καμία τηλεόραση μπροστά μου αλλά για αν υπάρχει αυτό το τηλεκοντρόλ εδώ ίσως να ήταν κάπου κρυμμένο... σκέφτηκα και άρχισα να πατάω κουμπιά στην τύχη... στην αρχή ένας εκκωφαντικός ήχος ήρθε από ανύπαρκτα ηχεία και πατώντας ξανά το κόκκινο κουμπί το έκλεισα γρήγορα πριν με ξεκουφάνει αναστενάζοντας με ανακούφιση μόλις ο ήχος έσβησε... έκανα άλλη μια απόπειρα και ξαφνικά ο τοίχος απέναντι μου άνοιξε και εμφανίστηκε από πίσω μια μεγάλη οθόνη τηλεόρασης που ήρθε και στάθηκε στην ευθεία του τοίχου και με τα νούμερα άρχισα να κάνω ζάπινγκ ασυναίσθητα... δεν ήξερα αν ήθελα να δω τίποτα αλλά εκείνην την στιγμή μου φάνηκε ότι ήταν το μόνο που μπορούσα να κάνω για να ξεφύγω λίγο από αυτόν τον λαβύρινθο που άρχιζε σιγά σιγά να με τυλίγει απειλητικά και να με πνίγει.
«Έχει τίποτα καλό;» άκουσα την φωνή του πολύ κοντά μου και αναπήδησα... αλλά όταν γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του έμεινα με το στόμα ανοιχτό... φόραγε μόνο μια μαύρη φόρμα και τίποτα άλλο... τόσο ανάλαφρος.. τόσο ανθρώπινος... πιο όμορφος από ποτέ... εντάξει το παραδέχομαι... του πάνε τα κουστούμια αλλά να τον βλέπω έτσι!... Απλά αυτή η ομορφιά νιώθω ότι ώρες ώρες με ξεπερνάει και μου ακυρώνει οποιαδήποτε άλλη σκέψη.
«Επιτέλους...» αναφώνησα... «Να και κάτι νορμάλ» είπα δείχνοντας τον επιδεικτικά με το χέρι μου... και δεν μπόρεσε άλλο να κρατηθεί... η σοβαροφάνεια του παρακάμφθηκε και ο Έντουαρντ που γνώρισα τις τελευταίες ώρες έκανε και πάλι την εμφάνιση του.
Με πλησίασε και αφού έκατσε δίπλα μου χωρίς να με ακουμπά άπλωσε το χέρι του μπροστά.
«Μπορώ;» ρώτησε και ανασηκώνοντας τους ώμους μου του έδωσα το τηλεκοντρόλ και αφού ανέβασα τα πόδια μου πάνω στον καναπέ βολεύτηκα καλύτερα και κοίταξα προς την οθόνη που εκείνην την ώρα ο Έντουαρντ ρύθμιζε κάτι στα κανάλια.
«Κωμωδία... δράμα... περιπέτεια;» ρώταγε χωρίς να σταματά να κοιτά την οθόνη.
«Όχι άλλα δράματα να χαρείς» είπα παρακλητικά με μια απελπισμένη φωνή και κατένευσε δαγκώνοντας το κάτω χείλος του με μανία για να μην ξαναγελάσει.
«Κωμωδία τότε» πήρε εκείνος την απόφαση και εμφάνισε στην οθόνη της τηλεόρασης μια τεράστια λίστα με όλες τις κωμωδίες που έχουν παιχτεί μέχρι τώρα και την κοίταζα σαν χαζή με ανοιχτό το στόμα.
«Εντάξει... τα παρατάω... διάλεξε ότι θες» είπα απηυδισμένα και αφήνοντας ένα ακόμα γελάκι άρχισε με τα βελάκια να κατεβαίνει προς τα κάτω... βλέποντας όμως μια ταινία που λάτρευα αναφώνησα πριν την προσπεράσει... «The back up plan»
«Σου αρέσει αυτή η ταινία;» με ρώτησε με απορία και αμέσως κοκκίνισα.
«Χαζομάρα εεε;;;» είπα κάνοντας μια απολογητική γκριμάτσα.
«Καθόλου... εγώ την βρήκα εξαιρετική... γέλαγα μόνος μου όλο το βράδυ» τώρα ήταν η σειρά μου να τον κοιτάξω δύσπιστα
«Την έχεις δει;»
«Φυσικά και την έχω δει... γιατί σου κάνει εντύπωση;»
«Οκ» είπα ασυναίσθητα και γύρισα την ματιά μου προς την τηλεόραση και εκείνος πάτησε το στάρτ... Κάθισε πιο αναπαυτικά στον καναπέ απλώνοντας τις ατελείωτες ποδάρες του πάνω στο τραπεζάκι του σαλονιού και τεντώνοντας τα χέρια του τα άνοιξε διάπλατα και τα ακούμπησε πάνω στην πλάτη του καναπέ... η προσωποποίηση της άνεσης.
Από τις πρώτες κιόλας σκηνές της ταινίας αρχίσαμε να χαλαρώνουμε και να την απολαμβάνουμε ανέμελα... κρατώντας τις κοιλιές μας από τα γέλια... ενώ εγώ σκουπίζοντας τα δάκρια από τα γέλια μου έπεφτα που και που απάνω του χωρίς να μπορώ να το ελέγξω.
Στα μισά της ταινίας ήρθε και το φαγητό μας και προσπαθήσαμε να το φάμε όσο δεν γελάγαμε τρώγοντας το στον καναπέ... κρατώντας το πιάτο στο χέρι.
Όταν καταφέραμε να τελειώσουμε το φαγητό και την ταινία μείναμε ξέπνοοι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλια μας να κοιτάμε τους τίτλους τέλους μέχρι που άξαφνα εκείνος πέταξε την ερώτηση παγίδα... τι το ήθελε;;;
«Έχεις και εσύ παρόμοιο back up plan;»
«Μάλλον καλό είναι να το έχω... γιατί έτσι όπως το πάω σίγουρα κάποια στιγμή θα μου χρειαστεί... εκτός και αν κάποιος Σταν εμφανιστεί κάποια στιγμή και με προλάβει»
«Κάποιος Σταν;» ρώτησε ανασηκώνοντας το φρύδι του επιδεικτικά.
«Ωωω Χριστέ μου τι άντρας... πραγματικά καταρρίπτει όλα τα ρεκόρ... για έναν τέτοιο άντρα σίγουρα θα το ξανασκεφτόμουν» χτύπησα φλέβα... πάνω στην παρόρμηση της στιγμής δεν σκέφτηκα και του έθιξα πολύ άσχημα τον εγωισμό του... δεν μίλησε... κοίταξε προς τα άδεια πιάτα με βλέμμα που πέταγε σπίθες και έμεινε εκεί να κοιτάει το κενό... «Συγνώμη μάλλον ακούστηκε άσχημο αυτό» είπα απολογητικά αλλά αυτό τον έκανε χειρότερο... γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου και με κοίταξε με μια δολοφονική ματιά.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί αυτό πρέπει να σε θίγει...» του πέταξα αμυντικά αλλά δεν άλλαζε ύφος... «Μέχρι τώρα με έτρεχες και μου φερόσουν με τον χειρότερο τρόπο... και επειδή έπαθες αναλαμπή και μου έδειξες τις τελευταίες λίγες ώρες έναν διαφορετικό χαρακτήρα αυτό αυτόματα διορθώνει όλα τα άλλα;» και πάλι δεν μίλησε... γύρισε την ματιά του πάλι προς τα άδεια πιάτα και έμεινε εκεί να τα κοιτάει με μανία τρίζοντας τα δόντια του για να μην ξεστομίσει πάνω στα νεύρα του τίποτα που αργότερα θα το μετανιώσει
Ένα απαλό χτύπημα στην πόρτα έσπασε την σιωπή.
«Ποιος;» ρώτησε μέσα στα δόντια χωρίς να αλλάζει στάση.
«Κύριε Κάλεν... είμαι η υπάλληλος από το “Μποτέ”... σας έφερα την παραγγελία σας» σηκώθηκε όρθιος και ανοίγοντας την πόρτα της είπε με τραχιά φωνή.
«Άστα μέσα στο δωμάτιο» η κοπέλα πάγωσε αλλά σαν επαγγελματίας που ήταν δεν άφησε αυτό να την καταβάλει... πήρε την τεράστια σιδεριά με τα αμέτρητα ρούχα κρεμασμένα πάνω σε αυτήν μαζί της και το έσυρε μέχρι το δωμάτιο του... εκείνος δεν κουνήθηκε από την πόρτα και το ύφος του δεν άλλαζε καθόλου... εγώ πάλι είχα μείνει στήλη άλατος να κοιτώ μια εκείνον και μια προς την μεριά που η κοπέλα είχε εξαφανιστεί προσπαθώντας πολύ σκληρά να αναδιοργανώσω τις σκέψεις μου... ήμουν σίγουρη ότι όλα αυτά τα είχε παραγγήλλει για μένα... και αυτό αυτόματα με έκανε να ξεχάσω την προηγούμενη μας διαμάχη και έξαλλη από θυμό περίμενα πως και πως να ξεκουμπιστεί από το δωμάτιο η υπάλληλος για να τον στολίσω καταλλήλως.
Εκείνος όμως προβλέποντας τα όλα αυτά με πρόλαβε... υπέγραψε το χαρτί που του έδωσε η κοπέλα... έκλεισε την πόρτα πίσω της νευριασμένα και γύρισε προς την μεριά μου με την ίδια σκληρή και δολοφονική ματιά που είχε και πριν.
«Υποσχέθηκα να σου τα αντικαταστήσω... Πάρτα και κάντα ότι θες... Θες να τα φορέσεις; Φόρατα... Θες να τα κάψεις; Κάψτα... Λίγο με νοιάζει... μην ακούσω όμως κουβέντα γι’ αυτά γιατί δεν σου υπόσχομαι ότι θα καταφέρω να συγκρατήσω και τώρα τον εαυτό μου... το κατάλαβες;» τσίριξε και αμέσως εξαφανίστηκε αφήνοντας με πίσω μόνη μου να κοιτώ προς το σημείο που έφυγε μέσα στο δωμάτιο... μόλις άκουσα την πόρτα του μπάνιου να κλείνει με δύναμη αναπήδησα και πετάρισα τα μάτια μου από το ξάφνιασμα... πρέπει να φύγω... δεν πάει άλλο... πρέπει να φύγω το συντομότερο δυνατόν από εδώ μέσα.
Πήγα στο δωμάτιο και μόλις έκλεισα και κλείδωσα την πόρτα γύρισα προς το μέρος της τεράστιας γκαρνταρόμπας που είχε παραγγείλει για μένα... δεν θα τα δεχόμουν ποτέ... αλλά έτσι όπως ήρθαν τα πράγματα δεν είχα επιλογή... τα ρούχα μου μέσα στην βαλίτσα μου δεν φοριώντουσαν... και χωρίς να τα κοιτώ πραγματικά πήρα στο χέρι του το πιο απλό και το πιο άνετο από όλα τα ρούχα που υπήρχαν εκεί και άρχισα να ντύνομαι με γρήγορες κινήσεις... έβαλα στην βαλίτσα μου και ότι άλλο είχε μείνει έξω από αυτήν και παίρνοντας το κινητό μου πήρα τηλέφωνο στο πρακτορείο για να κλείσω ένα εισιτήριο για Νέα Υόρκη.
Είχα ξεπεράσει τα όρια μου... δεν άντεχα ούτε λεπτό παραπάνω μέσα σε αυτήν την τρέλα... και μόλις άκουσα την υπάλληλο να με ρωτάει σε ποιο όνομα να κάνει την κράτηση έμεινα παγωμένη να κοιτάω το κενό... ήθελα τόσο πολύ εκείνην την στιγμή ουρλιάξω αλλά κρατήθηκα πήρα μια βαθιά ανάσα και μέσα από τα δόντια μου ακύρωσα την κράτηση και κλείνοντας την γραμμή έβαλα το χέρι μου πάνω στο κεφάλι μου και άφησα τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν ανενόχλητα.
Ήμουν εγκλωβισμένη από παντού... ένιωθα να πνίγομαι... και σαν να μην έφταναν όλα τα άλλα... δεν μπορούσα ούτε να φύγω... αν πρώτα δεν άλλαζα την ταυτότητα μου... τι διάολο σκεφτόμουν όταν το δέχτηκα... μούγκρισα και έσφιξα το κινητό στην χούφτα μου αλλά για άλλη μια φορά δεν είχα καμία απάντηση να μου δώσω... θέλω να φύγω... πρέπει να φύγω... δεν αντέχω άλλοοοοοοοο... ούρλιαζα ξανά και ξανά... απελπισμένη.
Δεν ξέρω πόση ώρα είχε περάσει αλλά το χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε στην πραγματικότητα.
«Μπορείς να έρθεις για λίγο μέσα;» ρώτησε με τραχιά φωνή δηλώνοντας μου ότι δεν το είχε ξεπεράσει ακόμα ούτε και εκείνος.
«Σε ένα λεπτό» απάντησα κάτω από την αναπνοή και αν και δεν ήξερα αν είχε καταφέρει να το ακούσει εκείνος δεν επέμενε περισσότερο.
Σηκώθηκα εξαντλημένη και αφού ξεκλείδωσα την πόρτα πήγα στο μπάνιο και συμμάζεψα τον εαυτό μου ρίχνοντας λίγο νερό στο πρόσωπο μου για να ανακτήσω τις δυνάμεις μου και για να ξαναβρώ την αυτοκυριαρχία μου... όχι δεν θα του κάνω την χάρη να με δει έτσι.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και πήγα προς το σαλόνι... μαζί του ήταν ένα μεσόκοπος κύριος που με το που με είδε σηκώθηκε για να με χαιρετήσει.
«Κυρία Κάλεν... είμαι ο Ενταν Μοράλες... ο προσωπικός δικηγόρος του κυρίου Κάλεν» είπε και μου έδωσε το χέρι του.
«Μπέλα» διόρθωσα και μόλις του ανταπέδωσα την χειραψία έκατσα ακριβώς απέναντι από το Έντουαρντ... δεν ήθελα μπροστά σε αυτόν τον ξένο να δώσω δικαιώματα αλλά αυτήν την στιγμή δεν μπορούσα να κάτσω δίπλα του... η ματιά του έβγαζε ακόμα σπίθες αλλά με σοβαρό ύφος και αυστηρό τόνο έδωσε όλες τις λεπτομέρειες στον Ένταν και μόλις τελείωσε ο Ένταν γύρισε προς το μέρος μου ξαφνιασμένος και με κοίταξε καλά καλά... θες να ξεσπάσω απάνω σου;... πήγα να του πετάξω στην μούρη αλλά κρατήθηκα με έναν αναστεναγμό.
«Κυρία Κάλεν...» ξεκίνησε να λέει και δεν άντεξα άλλο.
«Κεριά και λιβάνια... Μπέλα είναι το όνομα μου... και τώρα που το θυμάμαι... κανονίστε να κάνετε κάτι και γι’ αυτό... γιατί έτσι όπως έχει η κατάσταση ούτε εισιτήριο δεν μπορώ να βγάλω με την ταυτότητα και το διαβατήριο που έχω τώρα» είπα έξαλλη πιάνοντας το κεφάλι μου για να ηρεμήσω λίγο την ένταση μου γιατί ήμουν στο τσακ να εκραγώ... δεν τους κοίταζα και δεν ήξερα τι αντάλλαξαν μεταξύ τους αλλά ο Ένταν συνέχισε πιο ήρεμα προσπαθώντας να με κατευνάσει.
«Μπέλα... δεν είναι δουλειά μου να ανακατεύομαι σε αυτά... αλλά σαν νομικός σύμβουλος που είμαι πρέπει να σε ενημερώσω ότι το αρχικό συμφωνητικό που υπέγραψες στον γάμο...» η ματιά μου του έκοψε την φράση στην μέση.
«Τι υπέγραψα;;;» φώναξα έξαλλη και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του Έντουαρντ.
«Δεν φταίω εγώ αν δεν διαβάζεις αυτά που υπογράφεις» μου γύρισε πίσω σκληρά και αυτό έκανε να ξεπεράσω κάθε μου όριο.
«Να με παντρευτείς μου ζήτησες όχι να με στείλεις μια ώρα αρχύτερα στον τάφο μου... και για να τελειώνουμε... δεν ξέρω τι υπέγραψα και ούτε με νοιάζει... απαλλάξτε με από όλα αυτά τώρα... δεν θέλω να υπάρχει τίποτα στο όνομα μου και θέλω το κανονικό μου όνομα πίσω»
«Αυτό δεν γίνεται» μου πέταξε χωρίς να δέχεται αντίρρηση... «Όσο θα είμαστε παντρεμένοι θα έχεις το όνομα μου... νομίζω ότι για δύο μήνες θα μπορούσες να το αντέξεις αυτό» έτριξα τα δόντια μου και γύρισα από την άλλη πλευρά για να συγκρατήσω τον εαυτό μου πριν το χοντρύνω περισσότερο μπροστά στον Ένταν που δεν έφταιγε σε τίποτα να ακούει τους διαπληκτισμούς μας.
«Και για τους γονείς της...» τον άκουσα να ρωτάει τον Έντουαρντ και γύρισα προς την μεριά τους σοκαρισμένοι να τους κοιτώ.
«Τι τους γονείς μου;» ρώτησα ξέπνοα απαιτώντας για μια απάντηση από τον Ένταν χωρίς να κοιτώ τον Έντουαρντ.
«Ο κύριος Κάλεν... έχει βάλει έναν όρο στο συμφωνητικό που υπογράψατε που λέει ότι αν για οποιοδήποτε λόγο πάθετε κάτι η μισή του περιουσία περνάει στα χέρια των γονιών σας» γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του Έντουαρντ και τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα.
«Απάλλαξε και εμένα και τους δικούς μου από όλη αυτήν την κωμωδία τώρα» τσίριξα προς τον Έντουαρντ και εκείνος βάζοντας το χέρι του πάνω στον σβέρκο του άρχισε να τον τρίβει με μανία απηυδισμένος
«Μπέλα για τον θεό... προσπάθησε να καταλάβεις ότι κάνω για σένα»
«Χριστέ μου λυπήσουμε...» είπα κοιτώντας το ταβάνι αφήνοντας τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν χωρίς να μπορώ να τα ελέγξω πια... «Θέλω να με απαλλάξεις από όλα αυτά τώρα...» συνέχισα πιο αποφασιστικά με δηλητήριο στην φωνή μου... «Αν πάθω κάτι και θες να αποζημιώσεις τους δικούς μου πάρε μια επιταγή και τράβα δώστους την... αλλά σε προειδοποιώ από τώρα... να φορέσεις και πανοπλία πριν το κάνεις... γιατί αν νομίζεις ότι θα καταφέρεις να γλυτώσεις από τα χέρια του πατέρα μου είσαι πολύ γελασμένος αγοράκι μου... στην οικογένεια μας καμιά επιταγή δεν μπορεί συμπληρώσει το κενό που δημιουργεί η απώλεια του ανθρώπου που αγαπάμε... το κατάλαβες;» ξέσπασα ότι με έπνιγε και κίνησα προς το δωμάτιο για να πάρω την βαλίτσα μου και να ξεκουμπιστώ από εκεί μέσα... δεν άντεχα άλλο ούτε να τον κοιτώ.
«Μπέλα...» η φωνή του Ένταν με σταμάτησε και γύρισα προς το μέρος του... «Το συμφωνητικό θα είναι έτοιμο αύριο το απόγευμα... και χρειάζομαι την υπογραφή σου για να το επικυρώσω» συνέχισε με νόημα και αυτό με έκανε να ξεπεράσω τον εαυτό μου.
«Αύριο το απόγευμαααα» τσίριξα και έπιασα τα μαλλιά μου τραβώντας τα με δύναμη.
«Συγνώμη αλλά δεν μπορώ να τα έχω πιο σύντομα» είπε απολογητικά και κατένευσα δαγκώνοντας τα χείλια μου με πείσμα.. και με έναν αναστεναγμό γύρισα προς το δωμάτιο του για να μαζέψω τα κομμάτια μου κλειδώνοντας την πόρτα πίσω μου.
Καθόμουν πάνω στο κρεβάτι και αναλογιζόμουν τις επιλογές μου... ποιες επιλογές δηλαδή που δεν είχα τίποτα άλλο πια... ήμουν ένα πιόνι και ο Έντουραντ κινούσε τα νήματα όπως γούσταρες χωρίς να νοιάζεται ούτε για το πως ένιωθα αλλά ούτε τι γνώμη είχα για όλα αυτά... Τι διάολο θα κάνω τώρα;;;... Πως σκατά θα καταφέρω να πάρω την ζωή μου πίσω;;;... Ένα χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε στην πραγματικότητα και με γρήγορες κινήσεις μάζεψα τα δάκρυα μου από τα μάγουλα μου και ανταποκρίθηκα.
«Ναι;»
«Μπορείς να ανοίξεις την πόρτα;... θέλω να σου μιλήσω» άφησα έναν αναστεναγμό και τα παράτησα... δεν ήθελα να το χοντρύνω άλλο... δεν είχα ιδέα πως εξελίχτηκαν έτσι τα πράγματα και σίγουρα αν μπορούσα να συγκρατήσω λίγο την ψυχραιμία μου δεν θα το τράβαγα ποτέ τόσο... στο κάτω κάτω... εκείνος μέχρι στιγμή μου είχε φερθεί άψογα... αυτό δεν μπορούσα να το αρνηθώ... αλλά ούτε και να το δεχτώ ήταν τόσο πολύ για μένα.
Άνοιξα την πόρτα και τον κοίταξα με ένα κουρασμένο βλέμμα... δηλώνοντας του καθαρά ότι δεν είχα κουράγιο για τίποτα περισσότερο.
«Έλα μέσα» με παρακάλεσε με ήρεμη φωνή και καθώς κατένευσα μου έκανε χώρο για να περάσω.
Μόλις έφτασα ξανά στο σαλόνι έκατσα βαριά πάνω στον καναπέ και μάζεψα τα πόδια μου κοντά στο σώμα μου αμυντικά χωρίς να τον κοιτάω... εκείνος έκατσε δίπλα μου με μια εξουθενωμένη κίνηση και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα παραμέρισε το μαλλί μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω και με τον αντίχειρα του μου χάιδεψε το μάγουλο απαλά.
«Μάλλον ξεφύγαμε» είπε ήρεμα και συναίνεσα κοιτώντας χαμηλά για να αποφύγω την ματιά του αλλά για άλλη μια φορά εκείνος με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Έντουαρντ...» ξεκίνησα αλλά εκείνος κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του έβαλε απαλά τα ακροδάχτυλα του πάνω στα χείλια μου για να με σταματήσει και καθώς τα πέρασε πάνω από το περίγραμμα τους αναστέναξε και συνέχισε.
«Εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη... όλα αυτά...» συνέχισε αφήνοντας ένα θλιμμένο χαμόγελο... «Είναι τόσο εξωπραγματικά ακόμα και για μένα... Καλά κάνεις και διεκδικείς τα θέλω σου... απλά είμαι πολύ εγωιστής για να τα δεχτώ... αλλά το υποσχέθηκα και θα το κάνω... Δεν μπορώ να έχω την απαίτηση να μείνεις μαζί μου... βασικά δεν μπορώ να έχω καμία απαίτηση από εσένα... απλά θέλω να καταλάβεις και εσύ το πόσο δύσκολο είναι αυτό για μένα» Χριστέ μου τι μου κάνει αυτός ο άνθρωπος;... όταν μου μιλάει με αυτόν τον τρόπο γιατί μου είναι αδύνατον να μην τον αγκαλιάσω;... με έναν αναστεναγμό τα παράτησα... δεν είχα άλλες αντοχές.
Έβαλα το κεφάλι μου πάνω στο στήθος του και αφέθηκα... εκείνος αμέσως με κλείδωσε στην αγκαλιά του και αφήνοντας ένα παρατεταμένο φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου άφησε το κεφάλι του να ακουμπήσει πάνω σε αυτό και αναστέναξε ηττημένος... ήξερε ότι δεν υπήρχε κάτι που θα με κάνει να αλλάξω γνώμη... αλλά πλέον ήξερε ότι και για μένα είναι το ίδιο επώδυνο όσο και για εκείνον.
