Μέσα στην αγκαλιά του απολάμβανα τα απαλά του χάδια και δεν ήθελα τίποτα άλλο... αλλά για άλλη μια φορά η μοίρα Κάλεν ήρθε να μας χτυπήσει την πόρτα και να καταστρέψει ότι με κόπο είχαμε χτίσει μέχρι στιγμής... Πραγματικά έχω αρχίσει και τον λυπάμαι... γιατί ό,τι και να συμβαίνει γύρω μας τελικά εκείνος είναι που πληρώνει ότι συμβαίνει.
«Φτου γαμώτο... το ξέχασα αυτό» αναφώνησε ξεφυσώντας απελπισμένος και ανασηκώνοντας το κορμί μου τον κοίταξα μέσα στα μάτια απαιτώντας εξηγήσεις.
«Είναι ο λόγος που σε ρώταγα τι θα κάνεις το βράδυ» διευκρίνισε μέσα από τον αναστεναγμό του κοιτώντας με παρακλητικά στα μάτια ώστε να μην αντιδράσω παρορμητικά και ξεσπάσω απάνω του... Το σεβάστηκα και δεν αντέδρασα.
«Πρέπει να παρευρεθούμε σε έναν φιλανθρωπικό χορό και η Άλις επιμένει να έρθεις μαζί μας» συνέχισε παρακαλώντας με, με το βλέμμα του να το κάνω.
«Υποτίθεται ότι δεν πρέπει να βγούμε σε κοινή θέα» είπα ήρεμα παλεύοντας σκληρά να μην ξεσπάσω απάνω του.
«Τα έχει κανονίσει όλα έτσι ώστε να μην το πάρει είδηση ο τύπος»
«Έντουαρντ» παρακάλεσα με την σειρά μου να με αποδεσμεύσει από όλο αυτό αλλά τα δυνατά και επίμονα χτυπήματα στην πόρτα με έκαναν να βγω από τα ρούχα μου.
Σηκώθηκα από το κρεβάτι και αφήνοντας τον πίσω μου πήγα να ανοίξω την πόρτα για να ξεσπάσω στο κατάλληλο άτομο.
Την στιγμή που άνοιξα την πόρτα η Άλις με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με σοκαρισμένος ύφος.
«Πως είσαι εσύ έτσι;» ρώτησε αφρίζοντας και πιάνοντας με από τον αγκώνα άρχισε να με τραβά προς το μπάνιο χωρίς να με αφήνει να πάρω ανάσα.
«Άλιςςςςςςςς» γκρίνιαξα και μόλις με έβαλε μέσα στην τουαλέτα άρχισε να με βομβαρδίζει.
«Βγάζεις τώρα αυτά τα απαίσια ρούχα... κάνεις ένα γρήγορο μπάνιο... α και τα μαλλιά σου επίσης... βάλε ένα μπουρνούζι και έλα έξω να ξεκινήσουμε τις ετοιμασίες γιατί δεν θα προλάβουμε.»
«Άλιςςςςς» προσπάθησα άλλη μια φορά αλλά εκείνη δεν έδωσε σημασία στα παρακάλια μου και συνέχισε ενώ ετοίμαζε το νερό στο τζακούζι βάζοντας μέσα ειδικά έλαια και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο.
«Υποτίθεται ότι τα ρούχα σου είχαν καταστραφεί που τα βρήκες αυτά τα ρούχα;» ρώτησε με περιέργεια.
«Τα αγόρασα όταν με άφησες μόνη μου... Υπάρχει κανένα πρόβλημα;» της γύρισα εκνευρισμένη και γύρισε προς την μεριά μου σοκαρισμένη.
«Ελπίζω με μετρητά» είπε εκείνη και την κοίταξα με απορία.
«Ναι με μετρητά γιατί;»
«Έβγαλες λεφτά από τον τραπεζικό σου λογαριασμό ή τα είχες;» συνέχισε εκείνη και η φωνή του Έντουαρντ ήρθε πίσω μου και με έκανε να παγώσω από την συνειδητοποίηση.
«Άλις... αρκετά» είπε με νόημα και τότε γύρισα και τον κοίταξα με ανοιχτό το στόμα.
«Άλλαξες το όνομα μου... την ταυτότητα μου... το διαβατήριο μου... δεν μπορώ να κινήσω τους λογαριασμούς μου» τσίριξα και έπιασα το κεφάλι μου απελπισμένη.
«Δεν καταλαβαίνω γιατί το κάνεις τόσο μεγάλο θέμα...» είπε ανάλαφρα η Άλις και γύρισα και την κοίταξα ασθμαίνοντας... «Με την ληξιαρχική πράξη του γάμου και την καινούργια σου ταυτότητα λύνετε εύκολα το θέμα»
«Όχι Χριστέ μου... τι έκαναααα» ούρλιαξα και άφησα το σώμα μου να πέσει βαρύ στο πάτωμα ακουμπώντας την πλάτη μου στον τοίχο και ο Έντουαρντ ήρθε αμέσως δίπλα μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Μπέλα... η Άλις έχει δίκιο... μην το παίρνεις τόσο βαριά... θα τα κανονίσουμε έτσι ώστε να γίνουν όλα ινκόγκνιτο και δεν θα το μάθει κανένας»
«Κανένας;;;...» συνέχιζα να ουρλιάζω από απελπισία... «Κανένας;... Αν αλλάξω το όνομα μου στους λογαριασμούς... πόσο καιρό νομίζεις ότι θα πάρει τον πατέρα μου να το ανακαλύψει... Χριστέ μου τι σκεφτόμουννννν» είπα και έκλεισα πάλι το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου ακουμπώντας τα απάνω στα γόνατα μου που τα είχα φέρει κοντά στο στήθος μου και άρχισα να παίρνω γρήγορες ανάσες προσπαθώντας πολύ σκληρά να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που έρχονταν απειλητικά και πάλι να με πνίξουν...
«Και που είναι το πρόβλημα...» είπε η Άλις χωρίς να καταλαβαίνει... «Πάρτε τον τηλέφωνο και εξηγήστε του πριν το μάθει από τους τραπεζικούς λογαριασμούς... Άλλωστε δεν κάνατε και τίποτα κακό»
«Κακό;;... Δεν κάναμε τίποτα κακό;;;... Ξέρεις τι έχει να γίνει αν μάθει ο πατέρας μου ότι όχι μόνο παντρεύτηκα αλλά πήρα και κάποιον που δεν ξέρει τι έχει;;;...» συνέχισα να ξεσπάω έχοντας βγει πλέων εκτός εαυτού χωρίς να συνειδητοποιώ ότι τα εξωτερίκευα όλα αυτά μπροστά τους... «Δεν το πιστεύω ότι το έκανα αυτό... Δεν υπάρχει περίπτωση αυτήν την φορά να το γλυτώσει το εγκεφαλικό» συνέχισα χωρίς να το καταλάβω και κοκάλωσα μόλις συνειδητοποίησα ότι άκουγαν και εκείνοι περιμένοντας τις αντιδράσεις τους.
«Δεν καταλαβαίνω» είπε απελπισμένα η Άλις και τότε επενέβηκε ο Έντουαρντ.
«Άλις άφησε μας για λίγο μόνους μας... σε παρακαλώ» της είπε με απαλή φωνή και ένωσα την Άλις να φεύγει αλλά εγώ συνέχιζα να κρύβω το πρόσωπο μου μέσα στα χέρια μου... Δεν ήθελα να τον αντιμετωπίσω... Το μόνο που ήθελα ήταν να φύγω... να φύγω μακριά με οποιονδήποτε τρόπο... αλλά πλέων ήμουν εγκλωβισμένη από παντού... και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα γι αυτό.
«Το χρυσό κλουβί έχει να κάνει με το παρελθόν σου;» ρώτησε αμέσως την στιγμή που έκατσε δίπλα μου κάνοντας αυτόματα την σύνδεση και χωρίς να έχω πια επιλογή αρκέστηκα να το επιβεβαιώσω με ένα νεύμα... «Θες να μου μιλήσεις γι’ αυτό;» κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου και εκείνος πήρε μια βαθιά ανάσα μαζεύοντας τις σκέψεις του πριν συνεχίσει.
«Και τώρα νιώθεις πιο εγκλωβισμένη από ποτέ...» συνέχισε εκείνος και σηκώνοντας το κεφάλι μου τον κοίταξα με το ύφος πληγωμένου κουταβιού και έμεινα ξέπνοη να δω τις αντιδράσεις του.
«Μπέλα μου...» είπε απαλά απομακρύνοντας τα δάκρυα που είχαν ξεχειλίσει από το πρόσωπο μου... «Ότι σου έχω πει μέχρι τώρα ισχύει... Οποιαδήποτε στιγμή νιώσεις την ανάγκη να φύγεις... είσαι ελεύθερη να το κάνεις... δεν θα σε εμποδίσω... Δεν θέλω να είσαι δίπλα μου ούτε από υποχρέωση, ούτε από λύπηση... Ξέρεις πολύ καλά ότι δεν μου αρέσει να με λυπούνται... αλλά περισσότερο δεν θέλω να νιώσεις ούτε για μια στιγμή ότι σου επιβάλω να μείνεις δίπλα μου μόνο και μόνο από εγωισμό... Ναι το παραδέχομαι... δεν θέλω να σε χάσω... αλλά δεν μπορώ να σε κρατήσω και παρά την θέληση σου... όσο για τα λεφτά... ούτε και αυτό είναι πρόβλημα... Μπορώ αν θες να κανονίσω να σου δώσουν μπροστά τους μισθούς των δύο μηνών που θα δουλέψεις... ή ακόμα και να σου δώσω εγώ όσα χρήματα χρειάζεσαι για να κινηθείς... και αν αυτό σε κάνει να νιώθεις καλύτερα... να μου τα δώσεις πίσω όταν θα αλλάξεις πάλι το όνομα σου μετά το διαζύγιο» είπε με ειλικρίνεια και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Το εννοείς;» δεν μπόρεσα να μην ρωτήσω... και με ένα νεύμα μου το επιβεβαίωσε σοβαρός και έπεσα στην αγκαλιά του ανακουφισμένη.
«Σου έχουν έρθει τα πάνω κάτω» σιγομουρμούρισε καταλαβαίνοντας πλέων γιατί αντιδράω όπως αντιδράω σε όλα αυτά.
«Δεν έχεις ιδέα πόσο» επιβεβαίωσα εγώ και εκείνος έτριψε την πλάτη μου παρηγορητικά και δίνοντας μου ένα απαλό φιλί πάνω στα μαλλιά αναστέναξε.
«Θες να μείνω μαζί σου;» ρώτησε για να με αποδέσμευση από την τρέλα της Άλις αλλά πριν προλάβω να απαντήσω ο τυφώνας Άλις μπήκε μέσα ξανά φουριόζα και δεν μας έδωσε το περιθώριο για αντιδράσεις.
«Δεν υπάρχει περίπτωση... Δεν έτρεχα όλη μέρα σαν τρελή να σας ετοιμάσω αυτήν την βραδιά για να σας αφήσω να μου την χαλάσετε...» απαίτησε σκληρά και την κοιτάξαμε και οι δύο ταυτόχρονα παρακλητικά στα μάτια... «Ωωω όχι δεν υπάρχει περίπτωση... Εσύ...» συνέχισε επιτακτικά προς τον Έντουαρντ χωρίς να μας δίνει το δικαίωμα να αρνηθούμε... «Σήκω... φόρεσε τα ρούχα που σου έχω πάνω στο κρεβάτι και πήγαινε στο δωμάτιο μου να κάνεις ένα μπάνιο και να ετοιμαστείς παρέα με τον Τζαζ και τον Έμετ μέχρι να τελειώσουμε εμείς εδώ... και όταν θα είμαστε έτοιμες θα έρθουμε να σας βρούμε εκεί για να ξεκινήσουμε όλοι μαζί... Εσύ» συνέχισε γυρίζοντας προς το μέρος μου... «Μάζεψε τα κομμάτια σου και μπες να κάνεις μπάνιο τώρα... δεν θα το ξαναπώ» γύρισα και κοίταξα τον Έντουαρντ ικετεύοντας τον με τα μάτια μου και εκείνος μου ζήτησε απολογητικά συγνώμη με την δική του και αναστέναξα βαθιά.
«Δεν πρόκειται να μας αφήσεις στην ησυχία μας αν δεν κάνουμε αυτό που θες εσύ έτσι δεν είναι;» ρώτησα την Άλις κοιτώντας την... και με μια γρήγορη κίνηση ήρθε και τράβηξε τον Έντουαρντ από το μπλουζάκι του για να σηκωθεί.
«Δεν θα προλάβουμε τίποτα... σήκω και φύγε τώρα» του είπε και ο Έντουαρντ την κοίταξε με ένα νευριασμένο ύφος και τελικά τα παράτησε... «Εντάξει αλλά σε 5 να έχεις εξαφανιστεί» είπε εκείνη και μας άφησε μόνους.
Ο Έντουαρντ στριφογύρισε τα μάτια του και ξεφυσώντας γύρισε προς το μέρος μου.
«Τι άλλο να περιμένεις από μια Κάλεν» σχολίασε και τον κοίταξα με απορία.
«Και η Άλις, Κάλεν είναι;» ρώτησα με απορία.
«Ναι, ο θείος Τζέησον είναι αδελφός του πατέρα μου» διευκρίνισε.
«Α» είπα μόνο και δεν το σχολίασα περισσότερο.
«Έλα να σηκωθούμε πριν γυρίσει ο τυφώνας Άλις και μας αποτελειώσει» είπε απελπισμένα και καθώς σηκώθηκε εκείνος πρώτος βοήθησε και εμένα να σηκωθώ αλλά δεν με άφησε από την αγκαλιά του... Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πέρασε το χέρι του από όλη την επιφάνεια του προσώπου μου και δίνοντας μου ένα βαθύ φιλί για να πάρω δύναμη με άφησε μόνη μου χωρίς να πει τίποτα άλλο.
Με μηχανικές κινήσεις έκανα ότι μου ζήτησε η Άλις και αφού τύλιξα μια πετσέτα στα μαλλιά μου έβαλα το μπουρνούζι που βρήκα κρεμασμένο και αφού έδεσα την ζώνη βγήκα από το μπάνιο και πήγα προς το σαλόνι... το θέαμα με σόκαρε.
Είχαν μετακινήσει όλα τα έπιπλα και είχαν μετατρέψει το σαλόνι σε αίθουσα κομμωτηρίου – αισθητικής... διάφορα άτομα που μίλαγαν ακατάπαυστα με γρήγορες κινήσεις καλλώπιζαν την Ρόζαλι και την Άλις ταυτόχρονα ενώ εκείνες με περιοδικά στα χέρια τους σχολίαζαν διάφορα κουτσομπολίστικα γεγονότα... Χριστέ μου που είναι η έξοδος... πως θα γλυτώσω από όλα αυτά.
Ασυναίσθητα έσφιξα το μπουρνούζι μου απάνω μου σαν ασπίδα για να καλύψω όσο περισσότερο μπορούσα το σώμα μου από τα αδιάκριτα βλέμματα που είχαν στραφεί όλα ταυτόχρονα προς το μέρος μου και με κοιτάζανε λες και ήμουν είδος προς εξαφάνισης... Η Άλις πρώτη πήρε τον λόγο και αφού έφτασε με τρις δρασκελιές κοντά μου με άρπαξε από το μπράτσο και άρχισε στην κυριολεξία να με σέρνει στο πάτωμα για να με βάλει στην ηλεκτρική καρέκλα που υπήρχε για μένα ώστε να δώσει το ελεύθερο στους βασανιστές μου να αρχίσουν τα βασανιστήρια.
«Δεν έχουμε χρόνο για ντροπές... Κάτσε εκεί και μην βγάλεις άχνα» είπε αυστηρά κοιτώντας με με ένα επιβλητικό βλέμμα που δεν δεχόταν αντιρρήσεις και χωρίς να το καταλάβω μαζεύτηκα στην καρέκλα μου για να αποφύγω το ξέσπασμα της... Δεν πρόλαβα να βγάλω κιχ... Μα τον θεό το ορκίζομαι ότι πρέπει να μπέρδεψαν τα μωρά στο μαιευτήριο... Αυτή πρέπει να είναι κόρη του Καρλάιλ και όχι ο κακόμοιρος ο Έντουαρντ.
Χωρίς να έχω άλλη επιλογή... το σφράγισα και άφησα τους υπόλοιπους να κάνουν την δουλειά τους... αφήνοντας την σκέψη μου να περιπλανηθεί σε όλα τα γεγονότα που είχαν συμβεί μέχρι τώρα χωρίς να τους δίνω άλλη σημασία... Ότι και να έλεγα τσάμπα θα χάλαγα το σάλιο μου και ήμουν πολύ εξουθενωμένη για οτιδήποτε άλλο αυτήν την στιγμή... Η ερώτηση του κομμωτή μου με απέσπασε από τις σκέψεις μου και γύρισα με απορία να τον κοιτάξω.
«Πως θα θέλατε να σας φτιάξω τα μαλλιά σας;» ρώτησε και τον κοίταξα σοκαρισμένη.
«Έχω επιλογή;» ρώτησα σαστισμένη και τα λόγια της Ρόζαλης με επανέφεραν στην πραγματικότητα.
«Ναι... πες μας κιόλας ότι σου κακοπέφτουν όλα αυτά!» είπε με δηλητήριο στην φωνή της αλλά η Άλις πρόλαβε και την έβαλε στην θέση της.
«Ρόουζ... δουλειά σου εσύ... Άστην να λέει γλυκιά μου... μπορείς να επιλέξεις ότι θες... Ο Ζενερευιέν... θα σου δείξει μερικά χτενίσματα που πάνε με το φόρεμα σου» μου είπε ήρεμα διαβάζοντας την απελπισία που με είχε καταβάλει στην ματιά μου και κούνησα το κεφάλι μου και γύρισα την ματιά μου προς τον κομμωτή... και τον άφησα να μου δείξει τα χτενίσματα που είχε επιλέξει η Άλις για μένα.
Μέσα από τα πολλά καταλήξαμε σε ένα απλό αλλά σικάτο χτένισμα, τα άλλοτε μπουκλωτά μαλλιά μου θα γίνονταν ίσια με λίγο όγκο στην κορυφή του κεφαλιού ενώ δεξιά και αριστερά θα μάζευε μερικές τούφες από τα μαλλιά μου για να τις πιάσει με μαύρα τσιμπιδάκια προς τα πίσω… αφήνοντας ένα μεγάλο κομμάτι μαλλιών να πέφτει σαν φράντζα μπροστά στο πρόσωπο μου.
«Πολύ καλή επιλογή... σε αντιπροσωπεύει απόλυτα» επιβεβαίωσε με την κελαριστή ψιλή φωνούλα του και τον ευχαρίστησα με ένα ανακουφιστικό χαμόγελο και εκείνος έφυγε από μπροστά μου για να πιάσει αμέσως δουλειά.
Μόλις έφυγε από μπροστά μου ο Ζενερευιέν ήρθε και στάθηκε μια μικροσκοπική πολύ γλυκιά κοπέλα που το γλυκό της χαμόγελο δεν έφευγε ποτέ από τα χείλη της.
«Θα θέλατε να διαλέξετε και το μακιγιάζ;» ρώτησε και μου έτεινε κάτι φωτογραφίες που πιστεύω ότι η Άλις είχε διαλέξει για μένα και τις κοίταξα εξεταστικά.
Στην αρχή μου κόλλησε ένα απαλό μακιγιάζ αλλά τα μάτια μου έπεσαν σε μια άλλη φωτογραφία με πιο έντονο μακιγιάζ που τόνιζε την ομορφιά του προσώπου. Στα μάτια κυριαρχούσε μια απόχρωση του απαλού μπλε ενώ στις γωνίες κατέληγε σε ένα πιο σκούρο χρώμα σε μαύρο μπλε. Οι έντονες μαύρες βλεφαρίδες περασμένες με μάσκαρα προκαλούσαν έντονο βλέμμα, έτσι ήθελα να είναι και το δικό μου σήμερα διαπεραστικό. Το περίγραμμα των χειλιών ήταν περασμένο με καφέ μολυβί και το χρώμα του κραγιόν είχε την απόχρωση του καφέ-ροζ ενώ το απαλό ρουζ τόνιζε τα ζυγωματικά και έδινε μια πλήρη αρμονία στο πρόσωπο.
«Νομίζω αυτό...» είπα χωρίς να είμαι σίγουρη και το μεγάλο χαμόγελο του κοριτσιού με έκανε να νιώσω όμορφα.
«Θα σας πηγαίνει τέλεια» επιβεβαίωσε εκείνη και χωρίς περιστροφές άρχισε αμέσως να πιάνει δουλειά.
Μετά από δύο ώρες... επιτέλους είχαμε τελειώσει και έμενε τώρα να ντυθούμε για να κατέβουμε να βρούμε και τους υπόλοιπους.
Η Άλις με παρέσυρε μέσα στο δωμάτιο και δείχνοντας μου τα ρούχα τα παπούτσια και την τσάντα που είχε διαλέξει εκείνη για μένα με άφησε για να ετοιμαστώ γυρίζοντας στο σαλόνι... εκείνες όπως μου εξήγησε θα ντυνόντουσαν στο σαλόνι μόλις έδιωχνε όσους είχαν μαζευτεί για να μας καλλωπίσουν.
Πήγα προς την κρεμάστρα που ήταν κρεμασμένο το φόρεμα μου και έμεινα με ανοιχτό το στόμα να το κοιτώ.
Πρέπει να το παραδεχτώ ότι ήξερε ακριβός τι έκανε... με το που το κοίταξα ένιωσα σαν να το είχα διαλέξει μόνη μου για την περίσταση... απλό, λιτό και απέριττο... άκρος νεανικό και ταυτόχρονα τόσο κατάλληλο για την περίσταση.
Ήταν ένα στράπλες κοντό φόρεμα... που το πάνω μέρος ήταν όλο καλυμμένο με μικρές μικρές περλίτσες και στην μέση είχε ένα τεράστιο ζωνάρι από το ίδιο ύφασμα που ήταν και το υπόλοιπο φόρεμα... αρκετά κοντό και άνετο που στο τελείωμα του έκανε διάφορα πιασίματα δημιουργώντας ένα κομψό ασύμμετρο αποτέλεσμα... αρκετά εντυπωσιακό μπορώ να πω για τα γούστα μου.
Μόλις το φόρεσα έκατσα στο κρεβάτι και πήρα το ένα παπούτσι στο χέρι μου και έμεινα να το κοιτώ καλά καλά πριν το φορέσω... Πάει καλά αυτό το κορίτσι;;;... σκέφτηκα... με μια γρήγορη ματιά θα ορκιζόμουν ότι αυτό το παπούτσι κοστίζει περισσότερα λεφτά από ότι κοστίζουν όλα τα ρούχα που υπάρχουν... ή να πω καλύτερα που υπήρχαν μέσα στην βαλίτσα μου πριν διασκορπιστούν στο παλιό μου δωμάτιο.
Ήταν ένα απλό φαινομενικά πέδιλο σε ασημί χρώμα που συγκρατούσε το πέλμα με ένα πολύ λεπτό δερματάκι που από πάνω του υπήρχε μια λεπτή αλυσίδα που σχημάτιζε φιλαράκια με πετρούλες σβαρόφσκι... ενώ μια αλυσίδα με μικρούς ράβδους που χωρίζονταν με στρογγυλά κρυσταλλάκια σβαρόφσκι, ξεκίναγέ από την φτέρνα και μέχρι αρκετά πιο πάνω από τον αστράγαλο μου αγκάλιαζε το πόδι μου και το έκανε πιο ντελικάτο... με συνδυασμό με το άψογο νύχι που μου είχαν κάνει στο πεντικιούρ το πρωί με γαλλικό... δική μου επιλογή... χαμογέλασα... ήταν το κάτι άλλο.
Καθώς φόρεσα τα παπούτσια πήρα στα χέρια μου την τσάντα φάκελο σε άσπρο χρώμα. Στην κορυφή είχε σουφρίτσες που σχημάτιζαν οχτώ ξεχωριστά τετραγωνάκια ενώ μερικά εκατοστά παρακάτω υπήρχαν τρεις σειρές με μικρά άσπρα διαμαντάκια που λαμπίριζαν. Χάιδεψα το απαλό μεταξωτό σχεδόν λύω ύφασμα... Άλλο και αυτό... χωρίς άλλο είμαι σίγουρη ότι, ότι φοράω σήμερα κοστίζουν περισσότερα και από όσο έχω ξοδέψει ποτέ για μένα σε ρούχα σε όλη μου την ζωή.
Κοιτάχτηκα για λίγο στον καθρέφτη και πήρα μια ανάσα... Ποια είναι αυτή που με κοιτά;;;... δεν αναγνωρίζω πια ούτε τον ίδιο μου τον εαυτό... Πως ανέχομαι να μου τα κάνουν όλα αυτά;;;... σκέφτηκα με έναν αναστεναγμό αλλά τα παράτησα... τι μπορούσα να κάνω πια... λίγες μέρες έμειναν Μπέλα... κάνε υπομονή και θα γυρίσεις στην πραγματική σου ζωή... άλλωστε σου το υποσχέθηκε... Παρηγόρησα τον εαυτό μου και ξαφνικά παρατήρησα ότι απάνω μου δεν υπήρχε κανένα κόσμημα να με στολίζει... και αυτό μου φάνηκε ύποπτο... Δεν πιστεύω να έχουν σκαρφιστεί και τίποτα άλλο... σκέφτηκα και γυρίζοντας προς το κρεβάτι άφησα την τσάντα μου απάνω του και παίρνοντας την βαλίτσα μου την άφησα και αυτήν πάνω στο κρεβάτι και άνοιξα την ειδική εσωτερική θήκη που έβαζα εκεί τα διάφορα φο μπιζού που συνήθιζα να φοράω.
Δεν τους έδωσα σημασία... ήξερα ότι αν φορέσω οτιδήποτε ψεύτικο απάνω μου η Άλις θα είναι ικανή να τα πάρει και να τα πετάξει στα σκουπίδια... και εγώ δεν ήθελα να φαίνομαι σαν καρνάβαλος... Μπορεί να σιχαινόμουν αυτήν την ζωή αλλά ποτέ στην ζωή μου δεν υπήρξα κακόγουστη και άλλα ντι άλλον... Σε όλα μου τα ταξίδια πάντα έβρισκα και έπαιρνα τα καλύτερα κομμάτια που αντιπροσώπευαν το γούστο μου αλλά και διάφορά άλλα κατάλληλα κομμάτια που ήμουν υποχρεωμένη να φορώ λόγο του ύφους της δουλειάς μου.
Άφησα στην άκρη όλα τα φο... και ψαχουλεύοντας καλύτερα την θήκη έπιασα το κουτάκι που φίλαγα μέσα το δαχτυλίδι της γιαγιά μου μαζί με τα αντίστοιχα σκουλαρίκια που μου το είχε δώσει η μητέρα μου μετά τον θάνατο της κειμήλιο...
Βλέποντας το για χιλιοστή φορά πάνω στο δάχτυλο μου κατάλαβα αμέσως τον λόγο που μου είχε κάνει εντύπωση το δαχτυλίδι που μου είχε δώσει ο Έντουαρντ στο γάμο... Ήταν τόσο ίδιο αλλά ταυτόχρονα και τόσο διαφορετικό... Η ομοιότητα τους ήταν η τριγωνική πέτρα που στόλιζε την πρόσοψη του δαχτυλιδιού μόνο που αυτή εδώ ήταν πιο επιβαρυμένη από το δαχτυλίδι που μου είχε δώσει εκείνος... και με έκανε να νιώθω ότι ήταν σαν μια ασπίδα που με κάθε τρόπο προστάτευε την καρδιά μου και την ψυχή μου από ότι με απειλούσε.
Το φίλησα ευλαβικά για να μου δώσει δύναμη και αφού έβαλα και στ αυτιά μου τα δύο διακριτικά διαμαντάκια που ήταν σετ μαζί με το δαχτυλίδι... έκλεισα την βαλίτσα και παίρνοντας την τσάντα μου πάλι στο χέρι μου κίνησα προς το σαλόνι για να συναντήσω τα κορίτσια ελπίζοντας να μην με αναγκάσει να τα βγάλω ιδίως το δαχτυλίδι επειδή ήταν χρυσό... ενώ τα παπούτσια και η τσάντα ήταν σε ασημί χρώμα... ευτυχώς που τα σκουλαρίκια εκτός από το δέσιμο που ήταν χρυσό το υπόλοιπο είχε το ίδιο διάφανο διαμάντι με το δαχτυλίδι σε τριγωνικό επίσης σχήμα... οπότε δεν έκανε αντίθεση με τα υπόλοιπα.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και άνοιξα την πόρτα με περισσότερη αυτοπεποίθηση και μόλις μπήκα στο σαλόνι η Άλις και η Ρόζαλι με κοιτούσαν από πάνω ως κάτω καλά καλά.
«Λοιπόν πληρώ τις προδιαγραφές των Κάλεν;» σαρκαστικά και η Ρόζαλι έκανε μια απαξιωτική γκριμάτσα ενώ η Άλις με δύο δρασκελιές ήρθε μπροστά μου και αρπάζοντας το χέρι μου κοίταγε το δαχτυλίδι της γιαγιάς μου με σοκαρισμένο ύφος.
«Α τον άχρηστο... μια σωστή δουλειά δεν μπορεί να κάνει... Λευκόχρυσο του είπα όχι χρυσό»
«Λευκόχρυσο;» την ρώτησα αμέσως επιβεβαιώνοντας τους φόβους μου... και εκείνη με κοίταξε με απορία στα μάτια.
«Δεν σου το πήρε ο Εντουαρντ σωστά;» ρώτησε κάνοντας ένα βήμα προς τα πίσω δαγκώνοντας τα χείλια της και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Μμμ... βλέπω ότι ξέρεις να ψωνίζεις άντρες... Ξέρεις τι αξία έχει αυτό το δαχτυλίδι;... μην πω για τα σκουλαρίκια» είπε με το ίδιο δηλητήριο που έσταζε πάντα η φωνή της η Ρόζαλι για να με καρφώσει αλλά εγώ γέλασα δυνατά.
«Ναι το παραδέχομαι... ο παππούς μου έκανε πάντα τις πιο ακριβές και τις πιο εντυπωσιακές επιλογές για την γιαγιά μου... Βλέπεις όταν αγαπάς θέλεις το καλύτερο για τον άλλον» της χτύπησα πίσω και η Άλις με την Ρόζαλι αντάλλαξαν για λίγο σοκαρισμένες μεταξύ τους μια ματιά.
«Δηλαδή αυτό το δαχτυλίδι...» ξεκίνησε η Ρόζαλι αλλά εγώ την διέκοψα αυστηρά.
«Είναι ότι μου έχει απομείνει από την γιαγιά μου... ήταν το δαχτυλίδι που της έκανε πρόταση γάμου ο παππούς μου»
«Απίστευτο!» αναφώνηση η Άλις με την σειρά της... «Είναι τόσο ίδιο...» συνέχισε κοιτώντας το ακόμα με γουρλωμένα μάτια και με ανοιχτό το στόμα.
«Και εγώ το ίδιο σοκ έπαθα όταν το είδα» επιβεβαίωσα στην Άλις αποσπώντας την από το δαχτυλίδι και χαμογέλασε κουνώντας το κεφάλι.
«Σε αυτήν την περίπτωση μπορώ να το παραβλέψω... Πιστεύω ότι φορώντας το σε κάνει να νιώθεις πιο καλά»
«Δεν φαντάζεσαι πόσο... το φοράω σπάνια... αλλά σήμερα το έχω ανάγκη» της είπα παρακλητικά και εκείνη κατένευσε και αφήνοντας το χέρι μου ελεύθερο μου χάρισε ένα τεράστιο συγκαταβατικό χαμόγελο.
«Πάμε γιατί τα αγόρια θα έχουν αφηνιάσει» είπε αυστηρά χωρίς να δέχεται αντίρρηση και μόλις έφτασε στην πόρτα την άνοιξε και μας περίμενε για να περάσουμε πρώτες.
«Άλις;» ξεκίνησα διστακτικά μην θέλοντας να την προσβάλω αλλά δεν άντεχα να μην ρωτήσω την στιγμή που περιμέναμε να έρθει το ασανσέρ.
«Μμμ;» ανταποκρίθηκε αμέσως και γύρισε προς την μεριά μου.
«Δεν πιστεύω να έβαλες τον Έντουαρντ να μου αγοράσει κανένα κόσμημα ή τίποτα τέτοιο»
«Μην ανησυχείς γλυκιά μου... και ήταν μεγαλύτερη από χαρά για εκείνον να το κάνει... αλλά φοβάται και τις αντιδράσεις σου... Με έχει προειδοποιήσει ότι θα του το φέρεις στο κεφάλι...» είπε γελώντας... «Αλλά σε παρακαλώ... μόνο για σήμερα... δέξου το και αν αυτό σε κάνει να νιώσεις καλύτερα... Όταν γυρίσετε στο δωμάτιο δώσ’ του το πίσω» είπε παρακλητικά και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα στραβομουτσούνιασα και κοίταξα για λίγο μακριά την στιγμή που άφηνα να βγει η ανάσα μου βίαια από μέσα μου.
«Μπέλα σε παρακαλώ... τον έχεις τρελάνει τον κακομοίρη... θέλει με οποιονδήποτε τρόπο να σου το ξεπληρώσει όλο το καλό που του έχεις κάνει και δεν ξέρει τι άλλο να κάνει... δεν σε πιάνει πουθενά... Άστον και εκείνον να το χαρεί λίγο»
«Μόνο αν είναι δανικό» τόνισα και την κοίταξα αυστηρά στα μάτια.
«Αυτά βρείτε τα μεταξύ σας»
«Καλά καλά» τελικά συναίνεσα και μπήκαμε στο ασανσέρ που μόλις είχε έρθει.
Η Άλις είπε στον υπάλληλο τον όροφο της και εγώ κάθισα στο πίσω μέρος της καμπίνας και περίμενα υπομονετικά να φτάσουμε στον όροφο τους... παρατηρώντας τα κορίτσια που μιλάγανε χαλαρά για ένα θέμα που δεν έδωσα καν σημασία πιο ήταν.
Η ματιά μου έπεσε πρώτα στην Ρόζαλι... ήταν πραγματικά εντυπωσιακή γυναίκα... μέσα στην κατακόκκινη τουαλέτα της που αγκάλιαζε το ντελικάτο της σώμα με συνδυασμό με τα καταπράσινα της μάτια και τα ξανθά της μαλλιά που τα είχε πιάσει ψιλά σε έναν πολύ μοντέρνο και κολακευτικό κότσο... Ήταν σαν μοντέλο που είχε βγει από το εξώφυλλο ενός περιοδικού... αλλά τι να το κάνεις... η κοπέλα έκανε μπαμ από μακριά... Σίγουρα γόνος πλούσιας οικογένειας... που παντρεύτηκε επίσης γόνος άλλης πλούσιας οικογένειας... τώρα είμαι σίγουρη ότι το μόνο που τους μένει είναι να περιμένουν να έρθει και ο απόγονος να συμπληρώσει το σκηνικό και να απολαύσει τα καλά της ζωής όπως την έχει γευτεί από την μέρα που γεννήθηκε... Στο τραπέζι δεν την είχα παρατηρήσει πολύ καλά με τον Έμετ οπότε σαν ζευγάρι δεν ξέρω αν είχαν και πολύ χημεία... ή ήταν ένας γάμος συμφερόντων.
Από την άλλη η Άλις ήταν το άκρος αντίθετο από εκείνην... μπορεί να ήταν μια Κάλεν... αλλά ήταν πολύ γλυκιά και προσιτή... αρκεί να μην έχει σχέση με την δουλειά της... από όσο μου είχε πει ήταν Ίμαντζ Μέικερ και γι αυτό και αυτή η λύσσα με όλο αυτό το θέμα του ρουχισμού και του καλλωπισμού... Πως κατάφερε και τους ξέφυγε και έκανε αυτό που ήθελε ακόμα παλεύω να το καταλάβω... αλλά χαίρομαι τόσο πολύ για εκείνη που το κατάφερε αυτό... Φυσικά όπως μου εξήγησε ήταν και το θέμα ότι είναι γυναίκα και όχι άντρας... αλλιώς είμαι σίγουρη ότι θα είχε και η ίδια την τύχη του Έντουαρντ όπως ακριβός είχε και ο αδελφός της ο Έμετ.
Η Άλις μέσα στο κουφετί αλλά τόσο εντυπωσιακό φόρεμα της έδειχνε σαν μικρό κοριτσάκι που μόλις τελείωσε το σχολείο και ζει την φοιτητική ζωή... Μικροκαμωμένη περίπου στο ύψος μου με κοντά μαλλιά που συνήθιζε να τα χτενίζει προς όλες της μεριές δημιουργώντας ένα ακατάστατο στεφάνι γύρω από το μικροσκοπικό της προσωπάκι με τα καστανά παιχνιδιάρικα ματάκια της... με το που την κοίταζε σου έφτιαχνε την διάθεση και σε έκανε με την πρώτη ματιά να την βάλεις στην ψυχή σου... αλλά η Άλις άσχετα με την εμφάνιση της είναι μια πολύ ανεξάρτητη και δυναμική γυναίκα και δεν καταλαβαίνει τίποτα... απαιτεί και επιβάλετε σχεδόν σε όλους και ότι είναι να το πει θα το πει χωρίς δεύτερη σκέψη και την θαυμάζω και την σέβομαι απόλυτα γι αυτό... Με τον Τζάσπερ ήταν νιόπαντροι... έρωτας με την πρώτη ματιά όπως μου είπε και περιμένει πως και πως να τελειώσουν τα συνέδρια και η πολύ δουλειά για να φύγουν επιτέλους για το ταξίδι του μέλιτος στον Άγιο Μαυρίκιο όπως το έχουν σχεδιάσει... Μακάρι να ευτυχίσουν και να το ζήσουν όλο αυτό όπως το έχουν ονειρευτεί... πραγματικά της αξίζουν τα καλύτερα.
Οι πόρτες άνοιξαν και αρχίσαμε να προχωράμε προς το δωμάτιο της Άλις και του Τζάσπερ...
«Όπως είπαμε... άστον να το χαρεί» τόνισε η Άλις και άνοιξε την πόρτα.
Μπαίνοντας μέσα όλοι σταμάτησαν αυτόματα να μιλάνε και γύρισαν προς το μέρος μας κάνοντας τα γνωστά γλυκανάλατα επιφωνήματα... όλοι εκτός από τον Έντουαρντ... ο οποίος είχε μείνει με ανοιχτό το στόμα ξέπνοος να με κοιτά.
Ήταν πανέμορφος... μέσα στο μαύρο του επίσημο κουστούμι δεν έπαιρνε τα μάτια του από πάνω μου και ήμουν σίγουρη ότι κάτι εκεί χαμηλά άρχισε να ασφυκτιά... Δεν άντεξα και με αυτήν την σκέψη άρχισα να δαγκώνω τα χείλια μου για να μην γελάσω δυνατά.
«Ανάσες αγόρι μου ανάσες» τον πείραξε η Άλις πλησιάζοντας τον, κλείνοντας του το στόμα με το χέρι της και εκείνος παίρνοντας απρόθυμα το βλέμμα του από πάνω μου την κοίταξε και καλά θυμωμένος αλλά γέρνοντας κοντά της, της έδωσε ένα ζεστό φιλί στο μάγουλο και την ψιθύρισε – είμαι σίγουρη – ευχαριστώ και άρχισε να με πλησιάζει.
«Ωραία προπέλα... κουρδίζετε κιόλας;» τον πείραξα την στιγμή που τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου χτυπώντας παιχνιδιάρικα το παπιγιόν του και εκείνος γελώντας δυνατά κοίταξε προς το ταβάνι με ένα απελπισμένο ύφος, λέγοντας από μέσα του – είμαι επίσης σίγουρη γι αυτό – τι θα κάνω εγώ με αυτήν την γυναίκα... και αυτό με έκανε να γελάσω δυνατά.
Πέρασε την γλώσσα του... αχχχ αυτή η γλώσσα... από τα χείλια του και με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια.
«Είσαι πανέμορφη» με βαθιά φωνή.
«Εννοείς ότι πριν ήμουν τέρας;» του γύρισα εγώ με φρίκη και τότε δεν άντεξε και ξέσπασε σε πιο τρανταχτά γέλια και όλοι μας κοιτάξανε με ύφος.
«Δεν πάμε;» είπε νευριασμένα η Ρόζαλη και ο Έντουαρντ στριφογύρισε τα μάτια του αλλά δεν το σχολίασε.
«Μια στιγμή...» επενέβηκε η Άλις και κρατώντας ένα βελούδινο μπλε κουτάκι το έτεινε προς το μέρος του... «Μήπως ξέχασες κάτι;» του υπενθύμισε με νόημα στα μάτια και εκείνος ξεφύσησε.
«Πως γίνεται ένας τόσο μικρός άνθρωπος να γίνεται τόσο εκνευριστικός;» την πείραξε εκείνος κουνώντας το κεφάλι του με απελπισία.
«Είναι ταλέντο» του γύρισε πίσω και αναστενάζοντας βαριά γύρισε προς το μέρος μου.
«Μην μου το φέρεις στο κεφάλι...» παρακάλεσε... «Είναι εντολή της Άλις» είπε και καλά για να αποδεσμεύσει τον εαυτό του και η Άλις τον κάρφωσε πισώπλατα.
«Ναι πες μας ότι το έκανες και με το ζόρι... Εγώ ένα απλό κόσμημα σου είπα όχι να πας να πάρεις το πιο ακριβό που θα βρεις μπροστά σου» αυτό ήταν δεν άντεξε άλλο... και γύρισε προς την μεριά της κοιτώντας την απειλητικά...
«Έντουαρντ...» τον παρακάλεσα εγώ αμέσως γιατί δεν ήθελα να έχουν προστριβές μεταξύ του για μένα... «Δεν πειράζει...» τον καθησύχασα... «Άλλωστε ξέρεις ότι δεν πρόκειται να το δεχτώ... αλλά μπορώ να σας κάνω την χάρη να το φορέσω μέχρι να τελειώσει όλο αυτό... αν αυτό σας κάνει να ηρεμήσετε» είπα και εκείνος με κοίταξε με απορία... δεν περίμενε ότι θα το δεχτώ τόσο απλά και αυτό για λίγο τον αφόπλισε.
«Εντάξει» είπε τελικά και ανοίγοντας η Άλις το κουτάκι έκλεισα τα μάτια μου κουνώντας το κεφάλι μου.
«Βάλ’ το πριν σκεφτώ τι θα φοράω απάνω μου» είπε μέσα από τα δόντια μου και για λίγο άκουσα το γέλιο της Άλις και του Έντουαρντ πριν το νιώσω απάνω μου... Πραγματικά αυτός ο άνθρωπος δεν υπάρχει... τι πήγε και έκανε;;;
Με το που το ένιωσα στον λαιμό μου αμέσως άρχισε να με πνίγει... Μπορεί να έκλεισα τα μάτια μου αλλά πρόλαβα να δω και το περιδέραιο και φυσικά να καταλάβω πόσο ακριβό πρέπει να είναι...
Από τα πιο ξεχωριστά κομμάτια που έχω δει ποτέ στη ζωή μου. Το περιλαίμιο ήταν αφοπλιστικά όμορφο, αγκάλιαζε το λαιμό μου αφήνοντας τον σχεδόν καλυμμένο αφού οι κάθετες στρώσεις ήταν κολλημένες με πολλά μικρά αστραφτερά διαμαντάκια. Αυτό όμως που μου προκάλεσε μεγαλύτερη εντύπωση από όλο το κολιέ ήταν ότι το κέντρο το στόλιζε ένα μεγάλο βαθυκόκκινο ρουμπίνι σε σχήμα καρδιάς.
Μόλις μου το φόρεσε ήρθε ξανά μπροστά μου και βάζοντας το χέρι του πάνω στο πρόσωπο μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«Είσαι πανέμορφη!» είπε με αμέριστο θαυμασμό και παίρνοντας απαλά το χέρι μου έκανε την κίνηση να το φιλήσει από σεβασμό... αλλά μόλις το φίλησε και έπεσε η ματιά του στο δαχτυλίδι που φόραγα τότε πάγωσε και με κοίταξε ξαφνιασμένος στα μάτια.
«Ο παππούς μου και ο παππούς σου μάλλον είχαν την ίδια έμπνευση όταν τα αγοράζανε» απάντησα στην ανείπωτη ερώτηση του και τότε ένα στραβό χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του που μου έκοψε την ανάσα.
«Μάλλον αγαπούσαν με το ίδιο πάθος... της γιαγιάδες μας» απάντησε εκείνος και τείνοντας το μπράτσο του το δέχτηκα και επιτέλους ξεκινήσαμε για τον περιβόητο φιλανθρωπικό χορό... Γιατί θεέ μου δεν καθόμουν στο δωμάτιο;... Γιατί προκαλώ τόσο επιπόλαια την τύχη μου;;... Τι έκανα για να τα τραβάω όλα αυτά;;;... Αχχχ βρε Έντουαρντ αχχχ... γιατί να είσαι ένας Κάλεν;;;... ΓΙΑΤΙΙΙΙ
