Κοίταξε μέσα στην ψυχή σου τι υπάρχει...
Αν υπάρχει μίσος διώξε το, αν υπάρχει αγάπη πολλαπλασίασε την
και αν δεν υπάρχει τίποτα βρες κάτι να βάλεις.
Μια άδεια ψυχή δεν σου προσφέρει τίποτα. (Μάνος)
Φωνές από μακριά με έκαναν να πεταχτώ και μέσα στο απόλυτο σκοτάδι η αναπνοή μου πιάστηκε στην μέση και πεταρίζοντας τα μάτια μου σπασμωδικά προσπάθησα να καταλάβω που ήμουν και το κυριότερο τι μου συνέβαινε.
Αφού συνήθισαν τα μάτια μου μάτια μου στο λιγοστό φως κατάλαβα ότι ήμουν στο δωμάτιο του Έντουαρντ και από τις φωνές που έρχονταν από το σαλόνι κατάλαβα ότι δεν ήταν μόνος... Ο Καρλάηλ ήταν αυτός;... αναρωτήθηκα και πηγαίνοντας προς την πόρτα με απαλά βήματα έστησα αυτί για να ακούσω τι γινόταν, μισανοίγοντας την πόρτα με μεγάλη προσοχή.
«Θα κάνεις αυτό που σου λέω εγώ και τέλος!» τσίριξε ο πατέρας του και κοκάλωσα.
«Σταμάτα να ορίζεις την ζωή μου... δεν νομίζεις ότι πρέπει να έχω και εγώ λόγο σε αυτήν;» απαίτησε ο Έντουαρτ εκνευρισμένα αλλά ο πατέρας του δεν μάσησε.
«Και το καλύτερο γι αυτήν είναι να παντρευτείς μια αεροσυνοδό που δεν έχει στον ήλιο μοίρα;... Μόνο και μόνο γιατί ξέρει να κάνει καλό κρεβάτι;» τον ρώτησε πίσω.
«Σταμάτα να μιλάς έτσι για την Μπέλα... Δεν ξέρεις τίποτα για εκείνην!»
«Ξέρω όσα χρειάζεται να ξέρω και δεν μου χρειάζεται τίποτα παραπάνω... τώρα πάρε τα χαρτιά του διαζυγίου υπέγραψε τα και υποχρέωσε και εκείνην να κάνει το ίδιο!» απαίτησε ο Καρλάηλ με άγρια φωνή χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό.
«Αλλιώς τι;» τον προκάλεσε ο Έντουαρτ και η απάντηση του Καρλάηλ μου έκοψε την ανάσα.
«Αλλιώς θα με αναγκάσεις να πάρω τα μέτρα μου!»
«Εννοώντας;» έγινε μια παύση που ήταν τόσο εκκωφαντική μέσα στην απόλυτη σιωπή δηλώνοντας μου ξεκάθαρα τις προθέσεις του.
«Πως μπορείς να είσαι τόσο αδίστακτος... Καλά όλα τα άλλα να τα καταλάβω, αυτή είναι και καλά η δουλειά σου...» σαρκαστικέ ειρωνικά και μέσα από αυτήν την κουβέντα μου έδωσε να καταλάβω πολλά περισσότερα για τον λόγο της αντιπαλότητας τους... «Αλλά να φτάσεις στο σημείο να αφαιρέσεις μια ζωή μόνο και μόνο για να με παντρέψεις με την Τάνια;...» ρώτησε δύσπιστα και έκανε μια παύση πριν συνεχίσει... «Δεν σε αναγνωρίζω πια... Δεν ξέρω καν ποιος είσαι!» έκλεισε απηυδιμένος.
Έκαναν άλλη μια παύση και μετά από λίγο ο Καρλάηλ συνέχισε πιο ήρεμος προσπαθώντας να τον πάρει με το καλό.
«Άκουσε με αγόρι μου... δεν ανήκει στον κύκλο μας... τι περισσότερα μπορεί να σου προσφέρει αυτή η κοπέλα εκτός από εξευτελισμό;... δώστης μια επιταγή και θα δεις ότι δεν διαφέρει και πολύ από τις υπόλοιπες... Όλες το παίζουν ανεξάρτητες και κατά του γάμου... αλλά μόλις δουν το ψητό τι τελικά αποδεικνύουν;»
«Δεν είναι έτσι η Μπέλα!»
«Μην μου πεις ότι την ερωτεύτηκες κιόλας;» ρώτησε ο πατέρας του με φρίκη και ο Έντουαρντ αμέσως αμύνθηκε σοβαρός.
«Μην λες βλακείες... Το ότι την θαυμάζω δεν σημαίνει ότι την αγαπώ κιόλας» του απάντησε και μέσα από την φωνή του ένιωσα όλην του την ειλικρίνεια... και ενώ αυτό θα έπρεπε να με ανακουφίσει για κάποιον λόγο με έκανε να πονέσω άλλα δεν το άφησα εκείνην την στιγμή τον εαυτό μου να το επεξεργαστεί περισσότερο και συνέχισα να ακούω την συζήτηση τους.
«Πάλι καλά...» αναφώνησε ο Καρλάηλ με ανακούφιση και συνέχισε... «Τότε δεν σου είναι και δύσκολο να το τελειώνεις μαζί της»
«Με την Μπέλα κάναμε μια συμφωνία και ξέρω ότι θα κρατήσει τον λόγο της όπως θα τον κρατήσω τον δικό μου και εγώ σε εκείνην... Όταν θα έρθει η ώρα!» είπε με πείσμα και ο Καρλάηλ ξεφύσησε απηυδισμένα... «Γιατί σε έχει πιάσει τόση πρεμούρα με αυτόν τον γάμο;» τον ρώτησε ο Έντουαρντ τρομερά ενοχλημένος από την αντίδραση του.
«Γιατί δεν έφαγα όλα αυτά τα χρόνια πίσω από ένα γραφείο για να έρθεις εσύ να μου καταστρέψεις ότι έχτισα επειδή είσαι ελαφρόμυαλος»
«Ελαφρόμυαλος;... Επειδή δεν συμφωνώ με ότι κάνεις είμαι ελαφρόμυαλος;» τον ρώτησε σοκαρισμένος και ο Καρλάηλ ξεσπάθωσε.
«Για άκου να σου πω μικρέ αρκετά... Θα παντρευτείς την Τάνια θες δεν θες, το κατάλαβες;... και τέρμα τα πείσματα... αλλιώς ξέχνα την μικρή... Δεν πρόκειται να με εκβιάσεις με ένα τσουλάκι που στην πρώτη ευκαιρία θα σου την φέρει πισώπλατα!»
Δεν ήθελα να ακούσω άλλα... γύρισα προς τα πίσω και στα τυφλά άνοιξα την ντουλάπα του και ψηλαφίζοντας τα ρούχα του μόλις ένιωσα στο χέρι μου το ύφασμα από ένα πουκάμισο του, το πέρασα από τους ώμους μου και κουμπώνοντας τα κουμπιά άρχισα να βηματίζω προς το σαλόνι... Δεν είχα ακούσει τι είχε ειπωθεί... αλλά ότι και να του είπε το διάστημα που πήγα να φορέσω κάτι απάνω μου, τον είχε πείσει να συμβιβαστεί και να υπογράψει την αίτηση διαζυγίου.
Μόλις στάθηκα στο άνοιγμα του σαλονιού γύρισαν αυτόματα και οι δύο τα κεφάλια τους προς το μέρος μου και έμειναν άφωνοι... Ο Έντουαρντ παίρνοντας μια βαθιά ανάσα πιο αποφασιστικά γύρισε τα χαρτιά και άρχισε να υπογράφει χωρίς να με κοιτά... Δεν έδωσα καθόλου σημασία στον Καρλάηλ... κοίταγα μόνο εκείνον και μόλις σήκωσε την ματιά του προς το μέρος μου είπε ήρεμα.
«Είναι το καλύτερο και για τους δύο μας»
Πήγα κοντά του και έκατσα ακριβώς μπροστά του κοιτώντας τον επιβλητικά... εκείνος μου έτεινε το στυλό γυρίζοντας τα χαρτιά προς το μέρος μου... κοιτώντας με σοβαρός... χωρίς να μιλάει.
«Το κάνεις για μένα ή για εκείνον;» τον ρώτησα αυστηρά και κοίταξε προς το μέρος του πατέρα του... Πιάνοντας τον από το σαγόνι έγειρα προς το μέρος του και τον κοίταξα πιο επιβλητικά... «Εγώ σου μιλάω... μην κοιτάς τον πατέρα σου... πες μου συμβιβάζεσαι για εκείνον ή για μένα;» τον ρώτησα αγριεμένα και απάντησε μέσα από τον αναστεναγμό του.
«Σου το υποσχέθηκα» κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά ανέκφραστη και παίρνοντας από το χέρι του νευριασμένα το στυλό του... άρπαξα τον φάκελο από το τραπέζι και πηγαίνοντας πιο πέρα για να μην δει τι θα γράψω, το κοίταξα προσπαθώντας να δω που έπρεπε να βάλω την υπογραφή μου.
«Που υπογράφω;» ρώτησα ψυχρά.
«Στην πρώτη και στην τελευταία σελίδα κάτω από την δική μου υπογραφή… και μην ξεχαστείς... πρέπει να υπογράψεις ως Ιζαμπέλα Κάλεν!» απάντησε αμέσως και από το ξάφνιασμα κάρφωσα την ματιά μου στην δική του αλλά το άφησα ασχολίαστο... Σηκώνοντας το φύλλο του φακέλου ώστε να μην βλέπει τι κάνω άρχισα να γράφω.
Στην θέση της πρώτης υπογραφής έγραψα... “ Μια Ιζαμπέλα Μαρή Σουάν ” και αφού γύρισα τα φύλλα χωρίς να τα κοιτάω καν... πάνω στο σημείο που έπρεπε να βάλω την δεύτερη υπογραφή μου έγραψα “Δεν συμβιβάζεται ποτέ”.
Ήξερα ότι το τραβούσα αλλά εκείνην την στιγμή ήμουν τόσο νευριασμένη με τον Καρλάηλ που δεν με ένοιαζε τίποτα άλλο... Αφού γύρισα τις σελίδες και έκλεισα τον φάκελο... τον πήρα στα χέρια μου και κίνησα προς το μέρος που ήταν ο πατέρας του... Χτύπησα τον φάκελο με δύναμη πάνω στο στήθος του και κοιτώντας τον νευριασμένα έβγαλα όλο το δηλητήριο που ανέβλυζε μέσα μου.
«Εγώ ξέρω να κρατώ τον λόγο μου... εσύ κοίτα να ξεστραβωθείς και να ανοίξεις τα μάτια σου να τον δεις... γιατί τέτοια παιδιά δεν γεννιούνται κάθε μέρα... και τώρα αν μου επιτρέπεις... λέω να πάω να ετοιμαστώ για να σας αδειάσω τι γωνιά!» του είπα ψυχρά και αφού ξεκόλλησα τα χέρια μου από πάνω του, του γύρισα την πλάτη και άρχισα να προχωρώ προς το βάθος αλλά η φωνή του με σταμάτησε.
«Μια στιγμή... την επιταγή δεν θα την πάρεις;» ρώτησε ξαφνιασμένος.
«Δεν θέλω να σου την στερήσω... Φαίνεται ότι εσύ την έχεις μεγαλύτερη ανάγκη από μένα... άλλωστε δεν χρειάζομαι ανταλλάγματα για να κάνω αυτό που υποσχέθηκα εξ αρχής!» του είπα χωρίς να γυρίζω προς το μέρος του και με σταθερό βήμα πήγα προς το δωμάτιο... ελπίζοντας να μην ξεσπάει τον θυμό του πάνω στον Έντουαρντ όταν θα ανακαλύψει το τι έχω κάνει.
«Πορνίδιοοοοο...» άκουσα τα ουρλιαχτά του αμέσως μόλις κλείδωσα την πόρτα και έμεινα ξέπνοη να ακούσω την συνέχεια... «Σου το ορκίζομαι θα μου το πληρώσεις πολύ ακριβάααα!» συνέχισε να ουρλιάζει ενώ ένα είδος πάλης ακουγόταν λίγο πιο μακριά από το δωμάτιο.
«Άφησε την ήσυχηηη!» ούρλιαζε τώρα ο Έντουαρντ και ξαφνικά έγινε μια παύση... δεν ακουγόταν τίποτα και αυτό άρχισε να με ανησυχεί αλλά αμέσως μετά τα λόγια του Καρλάηλ με καθησύχασαν.
«Εσύ κοίτα να ξεμπερδεύεις μαζί της το συντομότερο δυνατόν... Δεν δέχομαι άλλη παράταση το κατάλαβες;» του ούρλιαξε και δεν έκατσα να ακούσω άλλα... άνοιξα το φως, πήρα την βαλίτσα μου από το πάτωμα και ανοίγοντας την άρχισα να ψάχνω κάτι για να φορέσω... Μπορεί να μην υπέγραψα το διαζύγιο αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να μείνω στιγμή παραπάνω εδώ μέσα.
Μέσα στη βαλίτσα επικρατούσε χαμός και
«Άνοιξε την πόρτα τώρα!» άκουγα την έξαλλη από θυμό φωνή του και αναστέναξα... Έκλεισα το φερμουάρ μέχρι πάνω και παίρνοντας μια ανάσα ξεκλείδωσα την πόρτα και την άνοιξα.
«Γιατί το έκανες αυτό;» μου επιτέθηκε σκληρά μόλις άνοιξα την πόρτα φανερά εκνευρισμένος ξεσπώντας απάνω μου όλο το άγχος που του είχε προκαλέσει ο πατέρας του και παίρνοντας τον από το χέρι τον παρέσυρα προς το κρεβάτι και αφού τον έβαλα να καθίσει πάνω σε αυτό έκατσα αντικριστά του γονατίζοντας στο στρώμα, πάνω στα πόδια του και παίρνοντας το πρόσωπο του στα χέρια μου τον κοίταξα βαθιά και του είπε ήρεμα.
«Έντουαρντ άκουσε με... δούλευα χρόνια στην πρώτη θέση... και αυτό μου έδωσε την ευκαιρία να μάθω αρκετά πράγματα για τον κόσμο σας... Δεν είμαι χαζή... ξέρω πολύ καλά ότι είτε υπέγραφα είτε όχι αυτό το κωλόχαρτο δεν θα είχε διαφορά για μένα όσο αφορά τον πατέρα σου... Αλήθεια πιστεύεις ότι θα με αφήσει ποτέ στην ησυχία μου από την στιγμή που ξέρει το πόσο σε επηρεάζω;...» εκείνος αιφνιδιάστηκε από τα λόγια μου και έμεινε ξέπνοος να με κοιτά με τρόμο στα μάτια... αυτό μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα και συνέχισα... Τώρα που ήξερα ότι ήθελε
«Μου ζήτησες την βοήθεια μου και εγώ ξέρω να κρατώ τις υποσχέσεις μου... Όσο είμαστε μαζί δεν μπορεί να με αγγίξει Έντουαρντ... Πόσα μπορεί να κάνει;... Φαντάζεσαι τι ζημιά θα πάθει αν διαρρεύσει προς τα έξω τίποτα από όλα αυτά;»
«Θα τον εκβιάσεις;» ρώτησε χωρίς να καταλαβαίνει.
«Τα ξέρω τα παιχνίδια του κύκλου σου Έντουαρντ... αλλά εγώ δεν ξέρω να τα παίζω... Όχι δεν πρόκειται να τον εκβιάσω με τον τρόπο που εννοείς εσύ»
«Τότε πως;»
«Μπορείς να τον εκβιάσεις εσύ με την δουλειά σου!» του είπα και με κοίταξε πιο μπερδεμένος από ποτέ... «Θες λίγο χρόνο να του αποδείξεις τι αξίζεις σωστά;...» κούνησε καταφατικά το κεφάλι του ακόμα ξέπνοος... «Άρπαξε την ευκαιρία και κάντο... Δούλεψε σκληρά και απόδειξε του το!... μην τον αφήνεις να σε εκφοβίζει... αν χρειαστεί... απείλησε τον ότι εσύ ο ίδιος θα τα βγάλεις όλα στην φόρα... αλλά κακομοίρη μου μην τολμήσεις να το κάνεις γιατί θα σε σκοτώσω!» του είπα αυστηρά για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν δέχομαι αντίρρηση γι αυτό.
«Δεν σε καταλαβαίνω καθόλου» είπε κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του με πείσμα.
«Θαυμάζεις το θάρρος μου και ζηλεύεις τον τσαμπουκά μου σωστά;» κατένευσε κοιτώντας με με απορία αλλά με άφησε να συνεχίσω... «Αλλά δεν μπορείς να καταλάβεις από που πηγάζει όλο αυτό...» κατένευσε για άλλη μια φορά χωρίς να αλλάζει ύφος... «Επιλογές Έντουαρντ... πηγάζει από τις επιλογές... Επιλέγω να μην αφήνω κανέναν να με εξουσιάζει... ιδίως όταν ξέρω ότι έχω δίκιο!»
«Στην προκείμενη περίπτωση όμως δεν νομίζω ότι το δίκιο θα φτάσει για να σε σώσει Μπέλα!»
«Και όμως θα φτάσει... αν φυσικά δεν αποφασίσεις να μου την φέρεις εσύ»
«Δεν πρόκειται να κάνω ποτέ κάτι τέτοιο... έχεις τον λόγο μου» κατένευσα και συνέχισα.
«Ο λόγος που δεν υπέγραψα ήταν γιατί ξέρω ότι μπορώ να βασιστώ απάνω σου... Ίσως να μην καταφέρω να κερδίσω απόλυτα την ζωή μου πίσω αλλά ξέρω ότι δεν θα χάσω και την ίδια μου την ζωή...»
«Πως μπορείς να το λες με τόση σιγουριά, από την στιγμή που ξέρεις ότι εκείνος δεν ακούει λέξη από ότι λέω εγώ;»
«Ναι αλλά δεν τον συμφέρει κιόλας να χάσει και τον ίδιο του τον γιο!» του έκλεισα το μάτι και με κοίταξε με μεγαλύτερη περιέργεια.
«Τι θες να πεις με αυτό;»
«Η κρίση σου όσο αφορά τον πατέρα σου θολώνει γιατί σε εκφοβίζει... αυτό όμως που δεν έχεις καταλάβει είναι ότι το κάνει μόνο και μόνο γιατί νομίζει ότι με αυτόν τον τρόπο θα καταφέρει να σε κάνει “άντρα”!»
«Δεν νομίζω ότι του έδωσα ποτέ το δικαίωμα να το αμφισβητήσει αυτό!» πέταξε νευριασμένος
«Δεν εννοώ τις σεξουαλικές σου προτιμήσεις Έντουαρντ αλλά την πυγμή σου!»
«Δεν είμαι κανένας φλούφλης!» μου γύρισε πίσω θιγμένος και αναστέναξα.
«Αν ήσουν δεν θα σου μίλαγα καν... Συγκεντρώσου...» είπα επιτακτικά και αναστέναξε.
«Θα μου πεις επιτέλους τι θες να πεις ή θα με σκάσεις;» ρώτησε πιο νευριασμένα.
«Αυτό που θέλω να πω είναι... ότι από την συμπεριφορά του πατέρα σου αυτό που κατάλαβα εγώ είναι ότι προσπαθεί να σε κάνει σαν τα μούτρα του... Δεν είναι χαζός Έντουαρντ!... Ξέρει πάρα πολύ καλά ότι το προφίλ σου είναι ψεύτικο... και αυτό προσπαθεί να αλλάξει... Δεν ξέρω τι κάνετε στην εταιρία σας... αλλά εφόσον έχει σχέση με πετρέλαιο φαντάζομαι ότι υπάρχουν και ατασθαλίες όσο αφορά τον περιβάλλον και τα λοιπά και τα λοιπά... σωστά;» κατένευσε αποφεύγοντας την ματιά μου και αυτό μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα... βάζοντας το χέρι μου κάτω από το σαγόνι του τον γύρισα προς την μεριά μου και συνέχισα.
«Και να υποθέσω ότι είσαι αντίθετος με τον τρόπο που το αντιμετωπίζει;» έσμιξε τα φρύδια του καταλαβαίνοντας που το πήγαινα.
«Θέλει να συνεχίσω την εταιρία με τον τρόπο που την διοικεί εκείνος και όχι με τον τρόπο που εγώ την έχω οραματιστεί» του χάρισα ένα μεγάλο χαμόγελο για επιβεβαίωση... «και θέλει να με παντρέψει με την Τάνια για να μπορεί να με “συνετίζει” κάθε φορά που θα “παραστρατώ”»
«Αλλά πες μου ειλικρινά τι μπορεί να κάνει αν πατήσεις πόδι και του εναντιωθείς;... Θα σε αποκληρώσει και θα δώσει την περιουσία του στα ορφανά;» είπα σαρκαστικά και γέλασε δυνατά απελευθερώνοντας το βάρος που ένιωθε μέσα του.
«Ναι από αυτούς είναι!» επιβεβαίωσε.
«Ακριβώς Έντουαρντ.. δεν είναι από αυτούς... και επειδή είσαι μοναχοπαίδι είναι το μεγαλύτερο του άγχος... Δεν είναι διατεθειμένος να αφήσει πουθενά αλλού την περιουσία του... αλλά η στενοκεφαλιά του δεν του επιτρέπει να δει το δικό σου όραμα!»
«Και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω πως αυτό βοηθάει»
«Αχχχ... ώρες ώρες είσαι τόσο μπουμπούνας» είπα απελπισμένα.
«Μπέλα» είπε μέσα από τα δόντια του προειδοποιητικά.
«Ναι και τώρα τρόμαξα...» του είπα κοροϊδευτικά και κοιτώντας μακριά αναστέναξε απηυδισμένα... γύρισα το πρόσωπο του προς το μέρος μου και τον κοίταξα πιο ήρεμα... «Όλες οι απαντήσεις είναι μπροστά στα μάτια σου Έντουαρντ... μην τον αφήνεις να σε τυφλώνει... Βάλε σε μια σειρά τα πράγματα και θα δεις πόσο εύκολα μπορείς να τον διεκδικήσεις... Θα είμαι ειλικρινής μαζί σου...» κατένευσε και με άφησε να συνεχίσω.
«Αν δεν σε έβλεπα την ημέρα που πήγαμε στο Παρίσι... και εγώ την ίδια άποψη με εκείνον θα είχα όσο αφορά τα επαγγελματικά σου... αλλά εκείνην την ημέρα κατάλαβα ότι είχα κάνει λάθος... Αν πραγματικά έβλεπες την δουλειά σου όπως βλέπεις την προσωπική σου ζωή τότε θα είχε δίκιο... αλλά αυτό που είδα μου απέδειξε ότι δεν είναι έτσι τα πράγματα... Άρπαξε την ευκαιρία και απέδειξε το και σε εκείνον... όπως το απέδειξες σε μένα... και το πιο σημαντικό, ευχήσου να ξεστραβωθεί»
«Και αν δεν αρκεί και αυτό;»
«Δεν ξέρω ούτε τι δουλειά κάνεις ούτε με ποιον τρόπο την κάνεις Έντουαρντ... σε αυτό το κομμάτι δεν μπορώ να σε βοηθήσω... Κοίτα τις επιλογές σου και πράξε ανάλογα... Εγώ απλά σου λέω ότι ο εκφοβισμός του δεν σου δίνει το περιθώριο να σκεφτείς λογικά... Προσπάθησε να αποβάλεις από μέσα σου όλο το άγχος που σου προκαλεί και δες τις επιλογές σου»
«Είσαι καταπληκτικό κορίτσι» είπε με ένα περίεργο ύφος και αμέσως αμύνθηκα.
«Ωχ κάτι μου λέει ότι δεν θα μου αρέσει η συνέχεια» του είπα τρομοκρατημένη και γέλασε αλλά συνέχισε έτσι κι αλλιώς.
«Και αν πραγματικά έβλεπα αλλιώς την ζωή και άφηνα τον εαυτό μου να ερωτευτεί...» τον σταμάτησα εκεί και προσπάθησα να ξεφύγω από την αγκαλιά του.
«Ήρθε η ώρα να πηγαίνω» δήλωσα αλλά εκείνος με έσφιξε επάνω του και δεν με άφησε να κάνω ρούπι.
«Έλα εδώ βρε αντιδραστήρα... άσε με να τελειώσω!...»
«Δεν θέλω να ακούσω άλλα...» του δήλωσα κοφτά με νευριασμένο ύφος.
«Εξήγησε το μου αυτό!... γιατί πραγματικά δεν μπορώ να το καταλάβω... Όλες λίγο πολύ το παίζεται ανεξάρτητες και κατά του γάμου με σκοπό να μας τυλίξετε γιατί ξέρετε ότι αυτό ακριβώς θέλουμε και εμείς... αλλά εσύ αδελφάκι μου κάθε φορά με εκπλήσσεις περισσότερο με τις αντιδράσεις σου»
«Να μιλάς για της μπάρπη σου όχι για μένα!» του πέταξα σκληρά και αναστέναξε.
«Εξήγησε μου το γιατί!» παρακάλεσε με πιο ήρεμο ύφος... και ξεφύσησα παραδίνοντας τα όπλα κοιτώντας μακριά... Γύρισε το πρόσωπο μου προς το μέρος του και με την ματιά μου με παρακάλεσε άλλη μια φορά.
«Με τον πατέρα μου είχαμε μια ιδιαίτερη σχέση... και από μικρή ήμουν μαζί του στα πάντα... Τον θαύμαζα και τον είχα σαν πρότυπο στην ζωή μου... Μεγάλωσα σαν αγοροκόριτσο και πάντα τα αγόρια με φοβόντουσαν... δεν σήκωνα μύγα στο σπαθί μου... σε όλους τους καβγάδες ήμουν πρώτη και επειδή ο πατέρας μου με είχε εκπαιδεύσει έτσι ώστε να ξέρω να προστατεύω τον εαυτό μου πάντα κέρδιζα όλες τις μάχες... Με τα χρόνια όλοι άρχισαν να αποτραβιούνται από κοντά μου... δεν ζούσα σε καμία μεγαλούπολη και όλοι με ξέρανε από την ημέρα που γεννήθηκα οπότε μέχρι να φύγω από το Φόρκς για να πάω να σπουδάσω οι καταστάσεις δεν αλλάξανε και πολύ... Στο πανεπιστήμιο όμως τα βρήκα βουνό...»
«Όταν εννοείς πανεπιστήμιο»
«Σπούδαζα οικονομικά... αλλά τα παράτησα πολύ γρήγορα»
«Γιατί;»
«Γιατί ένιωθα ότι πνιγόμουν... ήθελα να ξεφύγω από όλα και από όλους... και έτσι πήρα την απόφαση να γίνω αεροσυνοδός... Από την πρώτη μου πτήση κιόλας την λάτρεψα την δουλειά μου και δεν το μετάνιωσα ποτέ... Έβαλα τα δυνατά μου ώστε να γίνω η καλύτερη για να καταφέρω να μπω στις γραμμές του εξωτερικού και δεν άργησε η στιγμή που τα κατάφερα... Από τότε άλλαξε όλη μου η ζωή... έκανα το όνειρο μου πραγματικότητα... Γύριζα σε διάφορα μέρη του κόσμου... γνώριζα διαφορετικούς πολιτισμούς... ήθη και έθιμα... και ένιωθα τόσο γεμάτη... Ελεύθερο πουλί...» άνοιξα τα χέρια μου αναφωνώντας και αυτό τον έκανε να γελάσει αλλά αμέσως σοβάρεψα και συνέχισα.
«Όσο ακριβά και να ήταν το κλουβί που μου πρόσφεραν Έντουαρτ... ποτέ δεν μπορούσα να συμβιβάσω τον εαυτό μου και να τον δω μέσα σε αυτά... Όσο χρυσό και να είναι ένα κλουβί δεν παύει να είναι ένα κλουβί... που θα μου κόψει όλα μου τα φτερά... και δεν το αντέχω αυτό... Η ζωή μιας αεροσυνοδού δεν είναι ούτε για οικογένεια ούτε για παιδιά»
«Θες να μου πεις ότι όλες οι αεροσυνοδοί μένετε ανύπαντρες;» ρώτησε δύσπιστα και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.
«Φυσικά και όχι... αλλά ο καθένας το βλέπει με τον τρόπο του... Εγώ δεν μπορώ να το δω έτσι... Τι να το κάνω να παντρευτώ και να αραδιάσω μερικά κουτσούβελα έτσι για να υπάρχουν αν εγώ είμαι συνέχεια πάνω στα σύννεφα μακριά τους;» με κοίταξε με ένα ύφος που δεν μπορούσα να το αποκρυπτογραφήσω και συνέχισα.
«Απλά αυτό δεν είμαι εγώ... και δεν πρόκειται να συμβιβαστώ... Ίσως και να παίζει ρόλο το ότι είμαι ακόμα 25... Όταν περάσω τα 30 δεν ξέρω πώς θα μπορεί να το σκέφτομαι, αλλά τώρα δεν συμβιβάζομαι με τίποτα λιγότερο... Θέλω την ελευθερία μου, θέλω να κατακτήσω τους αιθέρες... Αυτό είναι το μεγαλύτερό μου όνειρο και δεν θα αφήσω κανέναν να μπει εμπόδιο σε αυτό!» δήλωσα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση.
«πόσο σε καταλαβαίνω» είπε μόνο και με κοίταξε σοβαρός στα μάτια.
