«ραβιόλια με μανιτάρια» είπα και γέλασα μόλις συνειδητοποίησα τι είχα μπροστά μου
«ξέρω ότι είναι το αγαπημένο σου» είπα χαμογελώντας και αμέσως η ατμόσφαιρα άρχισε πάλι να ελαφραίνει... για λίγο τρώγαμε σιωπηλοί χαμένοι και οι δύο στις δικές μας σκέψεις
«πες μου κάτι άλλο»
«τι θες να σου πω» μου αποκρίθηκε και με κοίταξε
«ο Καρλάηλ και η Έσμε μου είπαν ότι μπήκες σε ψυχιατρείο... πότε έγινε αυτό?»
«μετά τον θάνατο της»
«στο Φορκς?»
«ναι στην ιδιωτική κλινική “lost sunset”»
«”puesta del sol perdida”» είπα αυτόματα και άφησα απότομα το πιρούνι να πέσει στο πιάτο μου και κοίταξα προς τον καθρέφτη που ήμουν σίγουρη ότι Τζέικ όλη αυτήν την ώρα μας κοίταζε για να βλέπει τις αντιδράσεις μου και αμέσως άκουσα στο μπλουτουθ μου την κλήση του... η γραμμή ενεργοποιήθηκε αυτόματα και αναστέναξα
«Α-46... Ι-46» του είπα αυτόματα χωρίς να παίρνω την ματιά μου από τον καθρέφτη και ο Έντουαρντ κοίταξε προς το μέρος που κοίταζα εγώ και ξαναγύρισε την ματιά του σε μένα
«καιρός ήταν να το συνδυάσεις» απάντησε ο Τζέικ και ένα δάκρυ κύλησε από τα μάτια μου
«Hamlet de la luna» είπα ξέπνοα
«Hamlet de la luna?... σε ποιον μιλάς?» ρώτησε αγχωμένα ο Έντουαρντ και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του
«ο Άμλετ της Σελήνης» μετάφρασα
«ποιος είναι ο Άμλετ της Σελήνης?»
«εσύ» είπα και άρχισα να ανασαίνω βαριά
«έχεις ακόμα ενδοιασμούς?» ρώτησε ο Τζέικ και έκλεισα τα μάτια μου απομακρύνοντας τα δάκρυα μου και παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή έκλεισα την γραμμή... άνοιξα τα μάτια μου και ο Έντουαρντ με κοίταζε ακόμα υπομονετικά περιμένοντας να βρω και πάλι την αυτοκυριαρχία μου.
«τι σημαίνει Α-46... Ι-46?»
«Α-46 Φάκελοι Απορριφθέντων Ενδοτικών... Ι-46 Ιατρικοί Φάκελοι Ασθενών»
«σου έδωσε να διαβάσεις και φακέλους ασθενών του?»
«ναι»
«μην μου πεις ότι ήταν και ψυχίατρος»
«όχι δεν ήταν αλλά το ψυχιατρείο που νοσηλεύτηκες ανήκε σε εκείνον» τον κοίταξα υπομονετικά μέχρι να το συνειδητοποιήσει
«πλάκα μου κάνεις?... κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου... δηλαδή τώρα ξέρεις τα πάντα για μένα» διαπίστωσε και περνώντας το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του τα τράβηξε για λίγο με δύναμη και δεν ήξερε τι να κάνει... αφού πήρε τις αποφάσεις του γύρισε πάλι το βλέμμα του προς τα μένα
«τι έγραφε ο φάκελος?» δεν ήξερα τι να απαντήσω τον κοίταζα και όλα μου τα κομμάτια σιγά σιγά άρχιζαν να διαλύονται... η αναπνοή μου είχε κοπεί... δεν ήξερα πως να αντιδράσω... εκείνος πόσα ξέρει για την κατάσταση του?
«κοίτα Μπέλα ήρθα αποφασισμένος να σου πω τα πάντα και θα το κάνω... δεν έχει σημασία τι γράφει για μένα ο φάκελος... έχουν αλλάξει πολλά πράγματα από τότε και σίγουρα δεν περιέχονται στον φάκελο μέσα... γιατί από την στιγμή που έφυγα από την κλινική δεν ξαναείδα κανέναν από εκείνους τους γιατρούς»
«γιατί δεν τους εμπιστεύτηκες?»
«με καταστρέψανε Μπέλα... κάθε μέρα με κάνανε χειρότερα»
«δεν είναι αλήθεια αγάπη μου αυτό»
«και όμως είναι... αντέδρασε πεισματικά και αναστέναξε... δεν μπορείς να φανταστείς τι με φορτώσανε... ένα σωρό άχρηστα χάπια που αντί να με βοηθάνε με κάνανε φυτό... δεν μπορούσα καν να σκεφτώ λογικά... δεν μπορούσα καν να πάρω τον δίσκο με το φαγητό μου από τον πάγκο μέχρι το τραπέζι χωρίς να τον ρίξω κάτω... με κάνανε άχρηστο Μπέλα... έτσι ήθελες να με δεις?» κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά
«δεν έχεις ιδέα πως ήταν για μένα τότε... μόνο η Έσμε με λυπήθηκε και με έβγαλε από εκείνο το μαρτύριο»
«γιατί δεν τους μίλησες?»
«να τους πω τι Μπέλα?»
«για σένα... για αυτά που ένιωθες»
«δεν είχε νόημα... αυτοί το είχαν βγάλει το πόρισμα τους και χωρίς να τους πω τίποτα»
«και ποιο ήταν αυτό?» τον ρώτησα ήρεμα και σταμάτησε να αναπνέει
«δεν έχει σημασία για μένα τι σκεφτόντουσαν εκείνοι... αυτό που ξέρω εγώ είναι ότι κάνανε λάθος»
«κάνανε?»
«ναι Μπέλα... και το απέδειξα αυτό... αν είχαν δίκιο τότε» άφησε την φράση του μισοτελειωμένη και πήρε το ποτήρι του στο χέρι του και ήπιε μια γουλιά για να καλμάρει τα νεύρα του
«τότε?» τον παρότρυνα
«τότε τώρα δεν θα υπήρχα Μπέλα... θα ήμουν ένα τίποτα μπροστά σε μια τηλεόραση να κοιτάω το κενό» αναστέναξα και πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου... πως θα τον κάνω να μου ανοιχτεί... είναι στην ίδια άρνηση με μένα... δεν το έχει αποδεχτεί ή μήπως όχι
«σταμάτησες τη θεραπεία σου?»
«όχι ακριβώς... η Έσμε με έφερε εδώ σε έναν άλλον ψυχίατρο και εκείνος μου έδωσε μια πιο ελαφριά θεραπεία που εν μέρη έκανε δουλειά και εκείνην ακολουθώ μέχρι και τώρα»
«εν μέρη?» με κοίταξε σοβαρός στα μάτια και πέρασε άλλη μια φορά το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του
«πως να σου το εξηγήσω αυτό... αναστέναξε... μετά το παιχνίδι κατάλαβες την διαφορά πως αντιδρώ όταν σου κάνω έρωτα και όταν δεν σε αγγίζω»
«ναι και μπορώ να πω ότι ήταν μεγάλη... άρα θεωρείς ότι το πρόβλημα σου περιορίζεται μόνο στο σεξ?»
«όχι... όχι μόνο στο σεξ... τουλάχιστον όσο αφορά εσένα»
«τι θα πει αυτό?»
«όλα αυτά τα χρόνια ναι περιοριζόταν μόνο στο σεξ... όσο είσαι κοντά μου όμως και τότε και τώρα με επηρεάζει και κατά την διάρκεια που ήμαστε μαζί»
«θες να μου το εξηγήσεις αυτό?»
«ναι αλλά δεν ξέρω με ποιον τρόπο... δεν θέλω να σε τρομάξω... και φυσικά δεν θέλω να νομίζεις ότι φταις εσύ για όλο αυτό... τουλάχιστον τώρα το καταλαβαίνω αυτό»
«όλα αυτά τα χρόνια νόμιζες ότι εγώ ήμουν η αιτία που προκαλούσε τις αντιδράσεις σου»
«ναι... αλλά είχα κάνει λάθος... δεν φταις εσύ Μπέλα... θέλω να με πιστέψεις»
«σε εκλιπαρώ Έντουαρντ... πες μου τι εννοείς?» αναστέναξε και ήπιε άλλη μια γουλιά από το κρασί του για να πάρει δύναμη.
«θα το πάρω από την αρχή... δεν ξέρω με ποιον άλλον τρόπο να το εξηγήσω χωρίς να το παρεξηγήσεις... αλλά σε παρακαλώ πρέπει να κρατήσεις την ψυχραιμία σου... μπορείς να το κάνεις αυτό για μένα?» με ρώτησε με κομμένη την ανάσα και κατένευσα περιμένοντας υπομονετικά
«την ημέρα που μου μίλησες για πρώτη φορά όταν ήμασταν στο σχολείο... ήμουν τόσο χαρούμενος που δεν μπορούσα να κρύψω την χαρά μου... ξεκίνησε και του χάιδεψα το μάγουλο για να του δώσω κουράγιο να συνεχίσει και εκείνος έκλεισε τα μάτια και ξεφύσησε... όμως ήμουν ήδη μυημένος σε άλλο είδος ζωής και δεν ήθελα να σε πληγώσω... έτσι σκέφτηκα να σε δοκιμάσω» συνέχισε και περίμενε τις αντιδράσεις μου
«εννοείς με την φάρσα που μου έκανες?» τον ρώτησα ήρεμα και κούνησε το κεφάλι του αρνητικά.
«με ερέθιζες πάρα πολύ... και κάθε φορά που σε έβλεπα υπέφερα... καταλαβαίνεις τι εννοώ... συνέχισε και με κοίταξε όλο νόημα και του κούνησα το κεφάλι... όμως ήμουν σίγουρος ότι εσύ δεν είχες καμία εμπειρία και δεν ήθελα να σε τρομάξω... έκανε μια παύση και δυσκολεύτηκε να συνεχίσει, του χάιδεψα για άλλη μια φορά ήρεμα το μάγουλο περιμένοντας υπομονετικά να συνεχίσει και τότε ξέσπασε... ήμουν χαζός Μπέλα συγχώρεσε με... δεν ήθελα να σου κάνω κακό... δεν ήξερα τι έκανα» τα μάτια του δάκρυσαν και εγώ τον κοίταζα χωρίς να καταλαβαίνω που το πήγαινε.
«να μου κάνεις κακό πως?» τον παρότρυνα και μου έσφιξε με δύναμη το χέρι που είχα πάνω στο τραπέζι μέσα στα δικά του... φοβόταν ότι αν μου πει την αλήθεια θα φύγω και έπρεπε να το καθησυχάσω.
«Έντουαρντ... μπορείς να μου πεις... ανήκουν στο παρελθόν... δεν θα επηρεάσουν το μέλλον μας» προσπάθησα και κούνησε αρνητικά το κεφάλι του με πείσμα
«δεν θα με συγχωρέσεις γι αυτό που σου έκανα» συνέχισε με πείσμα και έκλεισε τα μάτια... του στέγνωσα τα δάκρυα και του είπα σοβαρά.
«σε έχω ήδη συγχωρέσει και το ξέρεις» άνοιξε τα μάτια του και άρχισε να αναπνέει γρήγορα.
«το ίδιο βράδυ σας έριξα υπνωτικό στο γάλα σας» συνέχισε και με κοίταξε απολογητικά
«που το βρήκες?» ρώτησα με απορία
«από την στιγμή που πέθανε και μέχρι και σήμερα δεν μπορώ να κοιμηθώ χωρίς υπνωτικό» είπε και ξεροκατάπιε
«γι αυτό δεν ξύπναγες όταν σε σκουντούσα... διαπίστωσα και κούνησε το κεφάλι του... γιατί το έκανες αυτό?» τον ρώτησα για να του δώσω το ελεύθερο να συνεχίσει.
«ήθελα να σε πλησιάσω... είχα πειστεί ότι αν καταφέρω να σε πλησιάσω θα μπορέσω να το ξεπεράσω... ήθελα να σου κάνω έρωτα και φοβόμουν την απόρριψη σου»
«και σκέφτηκες να μου κάνεις έρωτα χωρίς την συγκατάθεση μου?» τον ρώτησα σοκαρισμένη
«όχι Μπέλα... ξέσπασε και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του... δεν ήθελα να σε τρομάξω... όταν ήρθα στο δωμάτιο σου ήθελα μόνο να σε πλησιάσω... ήθελα να δω τα όρια μου... δεν ήθελα να σου κάνω κακό... ούτε να σου κάνω έρωτα χωρίς την συγκατάθεση σου... ήθελα μόνο να δω αν μπορώ να είμαι κοντά σου και να μπορώ να συγκρατηθώ... αν έβλεπα ότι δεν μπορώ να συγκρατηθώ θα έφευγα και θα σε άφηνα στην ησυχία σου»
«αλλά τελικά δεν μπόρεσες να συγκρατηθείς» διαπίστωσα
«όχι Μπέλα αυτό είναι το πρόβλημα... συγκρατήθηκα» τον κοίταζα σοκαρισμένη... δεν ήξερα τι να σκεφτώ.
«με δουλεύεις?? Θες να μου πεις ότι το αίμα στο σεντόνι που βρήκα την επόμενη μέρα και το γεγονός του ότι δεν πόνεσα την πρώτη φορά που έκανα έρωτα ήταν τυχαία?»
«όχι δεν ήταν τυχαία» κούνησε αρνητικά το κεφάλι του
«θες να με τρελάνεις?» φώναξα και έκλεισε τα μάτια του και μου ζούληξε το χέρι για να ηρεμήσω
«άσε με να σου εξηγήσω» παρακάλεσε
«Έντουαρντ έχω αρχίσει να χάνω την υπομονή μου... πάρτο από την αρχή και πες μου τι ακριβώς έκανες» απαίτησα και πήρε μια βαθιά αναπνοή.
«όταν ήρθα στο δωμάτιο σου καθόμουν στην πόρτα και σε παρατηρούσα... δεν ήθελα να σε πλησιάσω γιατί φοβόμουν ότι δεν θα μπορούσα να σου αντισταθώ... και γι αυτό δεν έκανα κανένα βήμα να σε πλησιάσω... σε κοίταζα που κοιμόσουν τόσο ήρεμη και σε ζήλευα... εγώ είχα χάσει τον ύπνο μου και εσύ ήσουν τόσο γαλήνια... είπε νοσταλγικά και αναστέναξε... ήμουν έτοιμος να φύγω... ήδη είχα μετανιώσει που ήμουν εκεί μέχρι που μέσα στον ύπνο σου φώναξες το όνομα μου... στην αρχή σάστισα, νόμιζα ότι είχες ξυπνήσει και με έπιασες στα πράσα και πάγωσα στην θέση μου»... με κοίταξε μέσα στα μάτια απολογητικά.
«τότε γύρισες πλευρό και αφού είπες άλλη μια φορά το όνομα μου αναστέναξες και δεν ξαναμίλησες... μου είχες γυρίσει την πλάτη και δεν μπορούσα να δω το πρόσωπο σου και αυτό με εξόργισε αλλά και πάλι δεν κουνήθηκα... ή τουλάχιστον έτσι νόμιζα... χωρίς να το καταλάβω έκανα δειλά βήματα και έφτασα κοντά σου... ήθελα να μυρίσω από κοντά το άρωμα σου και να ξαναδώ το πρόσωπο σου... μέχρι να συνειδητοποιήσω τι έκανα είχα ξαπλώσει από πίσω σου και είχα χώσει το πρόσωπο μου μέσα στα μαλλιά σου και αναπνέοντας άπληστα το γλυκό σου άρωμα»... στην ανάμνηση αυτήν πήρε μια βαθιά ανάσα λες και ξαναζούσε την σκηνή από την αρχή.
«το άρωμα σου είναι τόσο μεθυστικό... μου καίει όλες μου τις αισθήσεις... ανέπνεα γρήγορα και πάλευα με το μέσα μου να φύγω αλλά δεν μπορούσα... πάλεψα σκληρά και τα κατάφερα... όταν πήρα την απόφαση να σηκωθώ γύρισες προς την μεριά μου... έβαλες το χέρι σου πάνω στο στήθος μου και πήρες μια βαθιά ανάσα τρίβοντας το πρόσωπο σου πάνω στο μπλουζάκι μου και αναστέναξες βαθιά... τύλιξα τα χέρια μου γύρω σου για να σε αισθανθώ περισσότερο και τότε έγειρες το κεφάλι σου προς τα πίσω... το στόμα σου ήταν μισάνοιχτο και εκείνη ακριβώς την στιγμή χρειάστηκε να βάλω όλη την δύναμη της ψυχής μου για να μην σε κάνω δική μου... αλλά και πάλι τα κατάφερα Μπέλα... σου το ορκίζομαι δεν ήθελα να σε πειράξω»
«τότε τι άλλαξε?»
«η ανάσα σου χάιδευε απαλά το πρόσωπο μου και ένιωσα τόσο όμορφα... για πρώτη φορά ένιωσα ότι ανήκω κάπου... εκείνη ακριβώς την στιγμή σου έδωσα την καρδιά μου και ορκίστηκα ότι θα κάνω τα πάντα για να σε κατακτήσω... σου έδωσα ένα φιλί στο μέτωπο και την στιγμή που πήγα να σηκωθώ το χέρι σου γαντζώθηκε στην μπλούζα μου... όταν προσπάθησα να το βγάλω φώναξες το όνομα μου και σε κοίταξα... ήσουν μεγάλος πειρασμός... γέλασε και κούνησε το κεφάλι του... εγώ πάλευα να φύγω και εσύ πάντα με γύριζες πίσω... όχι ότι αυτό ήταν η αιτία... εσύ δεν μπορούσες να καταλάβεις εκείνη την στιγμή τι μου έκανες και εγώ το ήξερα... γι αυτό και έκανα τα πάντα για να φύγω... όμως τα μισάνοιχτα χείλη σου με προκαλούσαν και ήθελα να τα γευτώ... σκέφτηκα ότι αυτό δεν θα ήταν και τόσο κακό αλλά δεν περίμενα ποτέ ότι θα είχες τόσο άμεση ανταπόκριση»
«με φίλησες?» ρώτησα με κομμένη ανάσα και ένευσε... η ανάσα μου είχε αρχίσει να γίνεται γρήγορη... όσο προσπαθούσα να το φανταστώ τόσο φούντωνα... πόσο ανώμαλη είμαι πια... μου λέει πως με αποπλάνησε και αντί να με νευριάζει με εξιτάρει όλο αυτό?
«άφησα τα χείλια μου απαλά πάνω στα δικά σου και αναστέναξες... δεν μπορώ να σου περιγράψω πως ένιωσα εκείνη την στιγμή... ήταν τόσο μαγικό... το παρέτεινα λίγο ακόμα και η γλώσσα σου άρχισε να αναζητά την δική μου... η καρδιά μου εκείνη την στιγμή έχασε ένα χτύπο και μετά άρχισε πάλι να καλπάζει σαν τρελή... σε έσφιξα πιο κοντά μου και ασυναίσθητα τύλιξες το χέρι σου γύρω από τον λαιμό μου και άρχισες να χαϊδεύεις τα μαλλιά μου και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε όλα μου τα συναισθήματα... άρχισα να σε φιλάω με περισσότερο πάθος και εσύ ανταποκρινόσουν σε κάθε μου κίνηση... η ανάσα σου έγινε πιο γρήγορη και τα χέρια σου με πίεζαν περισσότερο κοντά σου... ήξερα ότι έπρεπε να το σταματήσω εκεί αλλά δεν μπορούσα» είχα αρχίσει να τα χάνω... όλη αυτή η περιγραφή με είχε ανάψει τόσο πολύ που δεν ήξερα πως να αντιδράσω εκείνος περίμενε υπομονετικά την αντίδραση μου... έκλεισα τα μάτια για να συγκεντρωθώ και παίρνοντας μια ανάσα άνοιξα ξανά τα μάτια μου... και τον κοίταξα ήρεμα.
«μετά?» κατάφερα μόνο να πω και μου χαμογέλασε ζεστά φιλώντας μου το χέρι.
«το χέρι μου ταξίδεψε στο σώμα σου... δεν τόλμαγα να το βάλω κάτω από το νυχτικό σου όσο και να το ήθελα και σε κάθε μου άγγιγμα εσύ αναστέναζες από ικανοποίηση» δάγκωσα το κάτω χείλι μου ασυναίσθητα και μου χαμογέλασε ένιωθα τα μάγουλα μου να έχουν πάρει φωτιά... εκείνος πρέπει να είχε καταλάβει πόσο με είχε ανάψει αλλιώς δεν νομίζω ότι θα ήταν τόσο ήρεμος.
«όταν το χέρι μου έφτασε στο στήθος σου κλαψούρισες ήσυχα και είπες το όνομα μου... τότε βόγκηξα... δεν άντεχα άλλο με είχες τρελάνει τόσο πολύ που είχα ξεχάσει μέχρι και το όνομα μου... ποτέ μου δεν περίμενα ότι θα ανταποκρινόσουν... και αυτό που ζούσα δεν μπορούσα να το πιστέψω» ξεροκατάπια και κατάλαβα ότι η συνέχεια δεν θα μου άρεσε και τόσο πολύ ή ίσως και όχι?
«τι έκανες τότε» τον ενθάρρυνα και με κοίταξε εξονυχιστικά... προσπαθούσε να με διαβάσει... ήθελε να δει αν αυτό με είχε εκνευρίσει ή όχι... ότι και να είδε στο ύφος μου του έδωσε κουράγιο και συνέχισε γέρνοντας προς το μέρος μου μιλώντας μου ήρεμα.
«ξαφνικά άρχισες να με φιλάς απαιτητικά... δεν σε αποθάρρυνα και μόλις ανταποκρίθηκα τύλιξες και το δεύτερο χέρι σου γύρω μου και κόλλησες απάνω μου... μόλις ένιωσες τον ερεθισμό μου βόγκηξες και με φίλησες με περισσότερο πάθος... δεν ήξερα τι να κάνω... τα είχα τελείως χαμένα... ήθελα να σταματήσω αλλά δεν ήξερα πως... με είχες μαγέψει και ήμουν ανίκανος να αντισταθώ στο κάλεσμα σου αλλά ήξερα ότι δεν σου άξιζε αυτό και άρχισα να κάνω πίσω... πριν σταματήσεις τον φιλί μας έβαλες το πόδι σου πάνω στον γοφό μου και το χέρι μου αυτόματα βρέθηκε πάνω στο πόδι σου... μόλις ένιωσα το δέρμα σου πάνω στο χέρι μου ανατρίχιασα ολόκληρος... ήταν τόσο απαλό το δέρμα σου που εκεί που ήθελα να σταματήσω εκεί με έκανες πάλι να θέλω να το παρατείνω όσο μπορούσα περισσότερο» ένιωσα το χέρι του να ακουμπάει στο γόνατο μου και αμέσως ανατρίχιασα και δάγκωσα το κάτω χείλος μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου.
«δεν έχεις ιδέα τι κάνεις στο σώμα μου και μόνο που σε κοιτώ... το άρωμα σου όταν με τυλίγει... συνέχισε και η καρδιά μου κόντεψε να διαλύσει το στήθος μου... κάνεις την καρδιά μου να χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς... το χέρι του άρχισε να ταξιδεύει προς τα πάνω και ενώ ήθελα να τον σταματήσω δεν μπορούσα να του αντισταθώ, με πλησίασε περισσότερο και άρχισε να μου ψιθυρίζει στο αυτί, ήξερε πόσο με επηρεάζει αυτό και το εκμεταλλευόταν... το χέρι μου τότε ταξίδεψε πάνω στο γυμνό σου πόδι... συνέχισε και αναστέναξα... και όταν έφτασε στο καυτό σου μουνάκι... δάγκωσε το κάτω χείλος του και ακουμπώντας το καυτό μου μουνάκι και αυτόματα τα πόδια μου με δική τους πρωτοβουλία άνοιξαν για να του δώσουν καλύτερη πρόσβαση, δεν μπορούσα να φανταστώ ότι μου συνέβαινε αυτό αλλά δεν ήθελα να τον σταματήσω... ήθελα να συνεχίσει
«μην σταματάς Έντουαρντ... άκουσα να μου λέει μέσα στο αυτί μου δαγκώνοντας τον λοβό μου και αναπήδησα... ακριβώς τα ίδια λόγια ταυτόχρονα ψιθύρισα και εγώ μέσα μου και ένιωσα σαν να διάβασε την σκέψη μου... και τον κοίταξα με απορία.
«ήταν οι λέξεις που ψιθύρισες και με έστειλες στον παράδεισο... απάντησε στην ερώτηση που έβλεπε στο βλέμμα μου... δεν μπόρεσα να σου το αρνηθώ Μπέλα... δεν μπόρεσα συγχώρεσε με» με παρακάλεσε και αμέσως τα χέρια μου βρέθηκαν στα μαλλιά του και σβήνοντας την απόσταση άρχισα να τον φιλώ με πάθος αγνοώντας τον κόσμο που μας κοιτούσε γύρω μας.
«μην σταματάς Έντουαρντ... τον παρακάλεσα... δεν έχεις ιδέα τι κάνεις στο σώμα μου... δεν έχεις ιδέα» του είπα κλείνοντας τα μάτια μου ξέπνοα και ένιωσα το χέρι του να τρίβει τρυφερά την ήβη μου.
«το σώμα σου ήταν τόσο καυτό που με έκανες να τρελαθώ... συνέχιζε να ψιθυρίζει στο αυτί μου ενώ ταυτόχρονα συνέχιζε να μου χαρίζει ηδονή... όταν όμως έβαλα το χέρι μου μέσα σου» συνέχισε και ταυτόχρονα ένιωσα τα δάχτυλα του να μπαίνουν μέσα μου και αυτόματα ένιωσα την έκρηξη μου και έγειρα στον ώμο του σφίγγοντας τα δόντια για να μην φωνάξω δυνατά
«τελείωσες αμέσως» προσπάθησα να βρω την αναπνοή μου και δεν τα κατάφερνα ήθελα να του πω πόσο καταλαβαίνω τι εννοεί, πόσο δίκιο είχε, το σώμα μου δεν μπορεί να του αντισταθεί πως έχω την απαίτηση να αντισταθεί εκείνος σε μένα?... έβγαλε το χέρι του από μέσα μου αργά και αναστέναξα... τον κοίταξα στα μάτια και εκείνος ξαφνικά μελαγχόλησε.
«και από εκείνη την στιγμή όλα άλλαξαν» συνέχισε και πήρε μια βαθιά ανάσα
«τι άλλαξε?» τον παρότρυνα και του χάιδεψα το μάγουλο να του δώσω κουράγιο... μου έδωσε ένα τρυφερό φιλί στο στόμα και ξανά έκατσε στην καρέκλα του πίνοντας μια γουλιά από το κρασί του για να μαζέψει τις σκέψεις του.
«τότε κατάλαβα ότι έπρεπε να φύγω πριν γίνουν τα πράγματα χειρότερα... σε απαγκίστρωσα από πάνω μου και αφού σε φίλησα πήγα στην πόρτα αλλά την στιγμή που έπιασα το χερούλι για να φύγω ξαφνικά την άκουσα και πάγωσα» άφησε το ποτήρι του πάλι στο τραπέζι και γύρισε την ματιά του προς το μέρος μου... Χριστέ μου το ξέρει... είναι συνειδητοποιημένος
«σε προκάλεσε» υπέθεσα και κούνησε το κεφάλι του.
«δεν έχεις ιδέα πόσο επίμονη μπορεί να γίνει»
«νομίζω ότι έχω» του είπα σοβαρά και ήπια λίγο από το κρασί μου για να ελέγξω την ένταση μου
«πίστεψε με δεν έχεις» επέμενε και του χαμογέλασα.
«τι σου έλεγε?»
«με κατηγορούσε ότι ήμουν δειλός... ανίκανος και άλλα τέτοια ωραία... αλλά αυτά δεν μου έκαναν εντύπωση γιατί δεν ήταν η πρώτη φορά που τα άκουγα από το στόμα της»
«συγνώμη την ξέρεις?» ρώτησα σοκαρισμένη και κατένευσε ανασαίνοντας βαριά
«ναι... επιβεβαίωσε αλλά δεν αποκάλυψε ποια είναι... δεν σταμάτησε να με ακολουθεί αλλά εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη φορά που την άκουσα να μου μιλάει»
«την βλέπεις κιόλας?» η ανάσα μου άρχισε να γίνεται βαριά και δεν ήξερα πως να αντιδράσω... άρα το ξέρει... όλα αυτά τα χρόνια το ξέρει και μας δουλεύει όλους μας.
«από την πρώτη στιγμή που την έχασα δεν σταμάτησε να είναι δίπλα μου» είπε και τον κοίταξα με γουρλωμένα μάτια κόβοντας την ανάσα μου στην μέση
«βλέπεις και ακούς την μητέρα σου» διαπίστωσα ξέπνοα και έπιασε το χέρι μου και το έτριψε τρυφερά για να με χαλαρώσει.
«ξέρω ότι είναι δεν ζει... και δεν πιστεύω στα φαντάσματα Μπέλα... στην αρχή νόμιζα ότι ήταν το φάντασμα της... αλλά μετά που με κλείσανε στο ψυχιατρείο κατάλαβα ότι το προκαλεί το μυαλό μου»
«δηλαδή ξέρεις ότι» δεν κατάφερα να ολοκληρώσω την πρόταση μου... μου ήταν αδιανόητο αυτό που άκουγα... πως είναι δυνατόν να μου κρύψουν κάτι τέτοιο όλοι τους... η καρδιά μου κόντευε να σπάσει
«ναι... ξέρω ότι έχω σχιζοφρένεια» συμπλήρωσε εκείνος για μένα την πρόταση μου και τον κοίταζα χωρίς να ξέρω τι να πω... ή πως να αντιδράσω.
«Μπέλα σε παρακαλώ πες κάτι» με παρακάλεσε μετά από λίγο αφού εγώ αδυνατούσα να αντιδράσω.
«πρέπει να πάω στην τουαλέτα... είπα μηχανικά... δώσε μου λίγο χρόνο... να το συνειδητοποιήσω» να συνειδητοποιήσω τι???... Χριστέ μου πως θα το αντιμετωπίσω αυτό... πως μπορώ να παλέψω με το φάντασμα της... μπορώ να το κάνω αυτό?... με κοίταζε εξονυχιστικά... αν και φοβόταν μην το σκάσω... μου άφησε το χέρι και σεβάστηκε την επιθυμία μου....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου