συναισθήματα Τζείκοπ για την Μπέλα
συναισθήματα Έντουαρντ για την Μπέλα
συναισθήματα Μπέλας για ότι αγαπά«βγάλε το κουφιοκέφαλο σου που εκεί και προσπάθησε να είσαι συγκεντρωμένος... δεν έχω το κουράγιο να σε νταντεύω πάλι» ο Τζέικ έβαλε πάλι το σχοινί στην θέση του και αφού έβγαλε το κεφάλι του πήρε μια ανακουφιστική ανάσα και κοίταξε το στιλέτο... τον κοίταζα με μισό μάτι και γέλασα με το ύφος του.
«που το βρήκες το στιλέτο?» ρώτησε σοκαρισμένος
«ήταν ακριβός δίπλα μου... είσαι τόσο προβλέψιμος» κούνησα το κεφάλι μου αποδοκιμαστικά
«αφού κοίταξα το πάτωμα πριν έρθω να σου ανοίξω... που το είχες κρύψει?... κοίταξε το χαλάκι δίπλα μου και του σήκωσα τα φρύδια... την επόμενη φορά θα τα ψάχνω και αυτά»
«ναι και νομίζεις ότι αυτό θα με σταματήσει αν θέλω να το κάνω... του είπα κοροϊδευτικά και ξεφύσησε... έχεις συνειδητοποιήσει τι έκανες μόλις τώρα?» έτριψε τον λαιμό του και ξεροκατάπιε κοιτάζοντας την λαιμητόμο
«αφού με κατάφερες να ξεπεράσω και τον χειρότερο μου εφιάλτη τι να σου πω... σου βγάζω το καπέλο»
«αχχχ μίστερ ΜΠ... γι αυτό δεν θα γίνεις ποτέ σου Βαρόνος... σήκωσε τα φρύδια του ειρωνικά... δεν το έκανες για μένα μίστερ ΜΠ... για σένα το έκανες... μην κοροϊδεύεις τον ίδιο σου τον εαυτό»
«εντάξει για μένα το έκανα το παραδέχομαι... αλλά γιατί σε αγαπώ Rose... και δεν θέλω να σε χάσω»
«τι σε κάνει κάθε φορά που θέλω να τερματίσω την ζωή μου να τρέχεις να με γλυτώσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό?»
«σου είπα γιατί»
«γιατί με αγαπά»
«γιατί άλλο?» ειρωνεύτηκε
«μήπως γιατί τρέμεις μην μείνεις μόνος?» με κοίταξε στα μάτια σαν πονεμένο κουτάβι
«άουτς αυτό πόνεσε... ωραία ιδέα έχεις για τον φίλο σου» χαμογέλασα
«τι σε έκανε να πάρεις αυτήν την απόφαση σήμερα?» συνέχισε
«το γράμμα που μου είχε αφήσει στην διαθήκη του ο Πάολο» με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα
«ούτε εγώ το είχα συνδυάσει αυτό»
«όσο ζει κανείς μαθαίνει ΜΠ... και ακόμα έχουμε να μάθουμε πάρα πολλά από τον δάσκαλο μας... ακόμα και μέσα από την απουσία του»
«ποτέ δεν κατάφερα να τον καταλάβω αυτόν τον άνθρωπο... μια λέξη σου έλεγε... δέκα μέρες έκανες να βρεις τι ακριβός εννοούσε»
«αυτό ήταν το νόημα ΜΠ... να σε κάνει να σκεφτείς... όχι να σου δώσει μασημένη τροφή... αν δεν στύψεις το μυαλό σου να βρεις την λύση... τότε δεν θα μάθεις ποτέ ποιο ήταν το αρχικό πρόβλημα»
«πως σκατά τον καταλάβαινες από την πρώτη μέρα?»
«αυτό ήταν εύκολο»
«μπορείς αν μου το πεις και σε μένα?»
«τα ποντίκια μου δώσανε την λύση που ζητούσα»
«τα ποντίκια»
«μμχχμμ... τα ποντίκια... είπα αναστενάζοντας... κάνε μου την χάρη και ξεπέρασε για μία μέρα τον εαυτό σου και μπες στην αίθουσα με τα ποντίκια... και θα δεις πόσα πολλά πράγματα μπορούν να σου μάθουνε»
«δεν πας καλά που θα κάτσω να με φάνε για να μάθω το νόημα τους... αν θες πες το μου εσύ»
«λυπάμαι... αλλά πρέπει να το ανακαλύψεις μόνος σου... εγώ σου το προτείνω... εσύ κάνε ότι θες... όλα μέσα στο μυαλό μας είναι ΜΠ... εντάξει δεν θα βγεις αλώβητος... αλλά σε μια βδομάδα όλες οι πληγές θα κλείσουν... οι πρώτες θα είναι?» ξεφύσησε και το άφησε ασχολίαστο
«και πάλι αυτό δεν αλλάζει τα γεγονότα Rose... πρέπει να το σκεφτείς καλύτερα» άλλαξε την συζήτηση και την έφερε πάλι προς τον Έντουαρντ για να μην τον πείσω να το κάνει
«καλύτερα για ποιον ΜΠ... για μένα ή για εκείνον?»
«Rose... αυτός ο άνθρωπος θα σε καταστρέψει»
«ξέρεις ότι σε ακούσει αυτήν την στιγμή» του είπα και κοίταξα το ακουστικό που ήταν στο πάτωμα
«αν δεν του αρέσουν τα γλυκόλογα μου να το κλείσει» είπε άγρια και γέλασα κουνώντας το κεφάλι μου
«πόσο προβλέψιμος είσαι μίστερ ΜΠ... αλλά ειλικρινά τι διαφορά έχω εγώ από εκείνον?... είπες... «κάθε του λέξη παίρνει και ένα κομμάτι σου... κάθε κομμάτι σου σπάει σε ακόμα πιο μικρά κομμάτια»... κάθε μου λέξη ΜΠ σου κλέβει και ένα κομμάτι... κάθε κομμάτι που σου κλέβω σου το κάνω χίλια κομμάτια... γιατί είσαι ακόμα εδώ?... γιατί επιμένεις να μου σώζει την ζωή κάθε φορά που αποφασίζω να την καταστρέψω... ότι ήταν να σου μάθω σου το έχω μάθει... δεν με έχεις ανάγκη πια για να προχωρήσεις μόνο σου... γιατί αφού τσακίζω την ζωή σου και τον εγωισμό σου επιμένεις να είσαι ερωτευμένος μαζί μου»
«γιατί σε αγαπάω Rose»
«μμχχμμ... όπως σε αγαπώ και εγώ και ας ξέρω ότι η αγάπη μου σε πληγώνει... την διαφορά θέλω να μου βρεις... ήμασταν εραστές... τώρα γιατί δεν μπορούμε να
«γιατί αυτό που μας ενώνει δεν είναι σαρκικό»
«άρα αυτό που μας χωρίζει είναι ότι ξέρουμε μέσα μας ότι δεν νιώθουμε τον ολοκληρωμένο έρωτα όταν είμαστε μαζί... δεν με αγαπάς ολοκληρωτικά ΜΠ... αν όντως με αγαπούσες με τον τρόπο που εγώ αγαπάω εκείνον»
«δεν θα μπορούσα να πάω με άλλη γυναίκα»
«δεν θα μπορούσες ΜΠ... όπως δεν μπορώ εγώ... όπως δεν μπορεί ούτε και εκείνος... μόλις καταλάβαμε ότι ο ένας ήταν γεννημένος για τον άλλον... άρα τι εννοούσε ο Πάολο μίστερ ΜΠ?»
«δεν έχω την παραμικρή ιδέα» τον κοίταξα με νόημα στα μάτια και γέλασα
«τι σε κάνει κάθε φορά που θέλω να τερματίσω την ζωή μου να τρέχεις να με γλυτώσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό Μίστερ ΜΠ?» επανέλαβα και ξεφύσησε... δεν θέλει να το παραδεχτεί
«ότι κάνεις στην ζωή σου μίστερ ΜΠ το κάνεις γιατί φοβάσαι να αντιμετωπίσεις μόνος σου την ζωή... γιατί με άφησες να σε εκπαιδεύσω και δεν το ζήτησες από τον Πάολο πριν με γνωρίσεις... γιατί φοβόσουν μην με χάσεις... γιατί δέχτηκες την προσφορά μου με τους όρους που σου υπέβαλα αλλάζοντας όλη σου την ζωή μόνο για μένα?... γιατί φοβόσουν μην με χάσεις... γιατί κάθε φορά που έφτανα στα όρια μου έτρεχες να με σώσεις από τον ίδιο μου τον εαυτό?... γιατί φοβόσουν την οργή του... ο μόνος λόγος που δεν έχεις τον τίτλο του Βαρόνου είναι όχι γιατί δεν έχεις αντιμετωπίσει όλα του τα παιχνίδια... είναι απλά παιχνίδια ΜΠ και τίποτα παραπάνω... σημασία δεν έχει αν θα τα δοκιμάσεις... σημασία έχει να πάρεις το νόημα που σου προσφέρουν είτε τα δοκιμάσεις είτε όχι... ο λόγος που με γλυτώνεις από τον ίδιο μου τον εαυτό είναι ο φόβος ΜΠ... ο φόβος μην μείνεις μόνος αντιμέτωπος με όλο αυτό το τσούρμο που ο μόνος λόγος που μας ακολουθούν είναι γιατί φοβούνται μην μείνουν μόνοι... φοβούνται μην χάσουν την στήριξη μας... φοβούνται να αντιμετωπίσουν την ζωή όπως τους την έχουμε διδάξει... γιατί ξέρουν ότι χωρίς την καθοδήγηση μας πολύ γρήγορα θα χάσουν τον δρόμο τους... χωρίς την καθοδήγηση μου ΜΠ... φοβάσαι ότι θα ξεχάσεις... φοβάσαι ότι η ζωή σου δεν θα είναι πια η ίδια» ξεφύσησε και έσκυψε το κεφάλι... είχα απόλυτο δίκιο.
«γιατί είσαι ακόμα εδώ μίστερ ΜΠ?» επανέλαβα
«γιατί όταν αγαπάς κάνεις τα πάντα»
«τι σημαίνει αγάπη μίστερ ΜΠ?»
«έρωτας, φιλία, γονιός, δουλειά»
«και ένα σωρό άλλα πράγματα που δεν μπορείς να τα απαριθμήσεις και η λίστα δεν τελειώνει... τον διέκοψα και συνέχισα... όταν αγαπάς μίστερ ΜΠ κάνεις τα πάντα... αγαπάω την δουλειά μου και γι αυτό κάνω τα πάντα για εκείνην... αγαπάω τον πατέρα μου και γι αυτό κάνω τα πάντα για εκείνον... αγαπάω τον μίστερ ΜΠ και γι αυτό κάνω τα πάντα για εκείνον και ας ξέρω ότι τον πληγώνω... αγαπάω τον Έντουαρντ και γι αυτό κάνω τα πάντα για εκείνον... αλλά περισσότερο από όλα αυτά ΜΠ... αγαπάω την ίδια μου την ζωή γιατί χωρίς αυτήν όλα τα παραπάνω δεν θα υπήρχαν... γι αυτό κάνω τα πάντα για εκείνην»
«όμως την καταστρέφεις Rose»
«δεν υπάρχει μάχη χωρίς απώλειες ΜΠ... και η ζωή είναι ένας διαρκείς πόλεμος... ναι χάνω μερικές μάχες αλλά δεν χάνω ποτέ τον πόλεμο... και αυτό είναι το πρώτο πράγμα που μου δίδαξε ο Έντουαρντ... όταν έφυγα από το σχολείο... όταν ο πατέρας μου με ανάγκασε να μην ξαναγυρίσω... όταν έχασα τα πάντα... είχα χάσει μια μάχη αλλά δες τι μας δίδαξε η ιστορία... αν δεν την είχα χάσει τώρα τίποτα από όλα αυτά δεν θα είχαν συμβεί... δεν θα κατάφερνα να είμαι μαζί του τώρα... ούτε θα είχα γνωρίσει ποτέ τον Πάολο ή αν τον είχα γνωρίσει δεν θα τον αντιμετώπιζα ποτέ με τον τρόπο που τον αντιμετώπισα... ούτε εσύ θα με είχες γνωρίσει όπως με γνώρισες... ούτε και εγώ θα ήμουν τώρα αυτή που είμαι ΜΠ... ότι μας συμβαίνει στην ζωή μας για κάποιον λόγο γίνεται... αν δεν χάσουμε μια μάχη δεν θα κερδίσουμε ποτέ τον πόλεμο και ξέρεις γιατί?»
«γιατί?» ρώτησε ηττημένος
«γιατί αν δεν χάσουμε μια μάχη ΜΠ... τότε δεν θα μάθουμε ποτέ τίποτα για τον ίδιο μας τον εαυτό... όποιος λέει ότι ζει την ζωή του χωρίς χαμένες μάχες τότε δεν γνωρίζει τίποτα για τον ίδιο του τον εαυτό... κανείς δεν γεννιέται και να τα ξέρει όλα μίστερ ΜΠ... και αυτό που κερδίζεις μέσα από τις χαμένες μάχες είναι ακριβός αυτό... είναι η γνώση... είναι η σοφία... είναι η δύναμη... ώστε να ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις την ίδια κατάσταση δεύτερη φορά και να μην κάνεις τα ίδια λάθη... αυτό μου δίδαξες εσύ σήμερα μίστερ ΜΠ... ξέρω ότι έχω την δύναμη να το κάνω... αυτό που δεν ήξερα ήταν αν έχω την θέληση να το επαναλάβω... και εσύ μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα»
«πως?»
«ξέρεις ότι έχω την δύναμη να με σκοτώσω... αυτό όμως που μου υπενθύμισες είναι ότι δεν έχω την θέληση... γιατί αν την είχα δεν θα μπορούσες να με εμποδίσεις... κοίταξα προς το στιλέτο και ακολούθησε την ματιά μου αναστενάζοντας... αυτό είναι πάντα που μου γλυτώνει την ζωή... είμαι αυτοκαταστροφική ναι... αλλά αγαπάω την ζωή μου ΜΠ και όσο και να έχω την δύναμη να την καταστρέψω δεν έχω την θέληση... τώρα που πήραμε την γνώση... δεν πάμε να πάρουμε και την δύναμη?» τον ρώτησα και γέλασε
«τι θες να φας?»
«θα μου κάνεις εκείνη την υπέροχη σουπίτσα που μου μαγειρεύεις πάντα?» τον παρακάλεσα ζουζουνιάρικα
«ξέχασε το... είσαι πολύ ήρεμη για να σε αφήσω μόνη σου»
«αχχχ μίστερ ΜΠ... αυτό το κακό συνήθειο να μην με φοβάσαι όταν είμαι στα πρόθυρα της τρέλας και να με φοβάσαι όταν είμαι ήρεμη ποτέ δεν θα το καταλάβω» τόνισα περισσότερο για να λύσω την απορία που είχε ο Έντουαρντ
«όταν είσαι ήρεμη μπορείς να κάνεις τα πάντα... γιατί έχεις πάρει τις αποφάσεις σου και το γεγονός ότι δεν μου τις αποκαλύπτεις με τρομάζει»
«ακριβός... τόνισα... έχω πάρει τις αποφάσεις μου και τώρα έχω την δύναμη να τις εκπληρώσω και γι αυτό το πρώτο που θέλω είναι ένα καυτό μπανάκι να χαλαρώσω... τι κακό μπορώ να πάθω μέσα σε αυτό?»
«ξε – χα – σε – το... δεν σε αφήνω μόνη σου μέσα σε αυτό το δωμάτιο»
«ΜΠ... βλέπεις να έχω την δύναμη να ανέβω 5 πατώματα?»
«όχι άλλα μπορώ πάντα να σε κουβαλήσω εγώ»
«και να χάσω την αξιοπρέπεια μου?» αναστέναξε και τα παράτησε
«είσαι σίγουρη ότι δεν ετοιμάζεις τίποτα?»
«δεν θέλω να μου κάνω κακό άρα ότι και να ετοιμάζω»
«οκ... οκ... I get the picture… πάω να σου ετοιμάσω την σούπα... τα καταφέρνεις μόνη σου εδώ ή θες βοήθεια?»
«ναι θα είμαι οκ... πήγαινε και ξύπναμε όταν θα είναι έτοιμη»
Μόλις έφυγε ο Τζέικ σύρθηκα μέχρι την μπανιέρα παίρνοντας μαζί μου και το μπλουτουθ και μόλις μπήκα μέσα και άνοιξα το νερό έβαλα το μπλουτούθ στο αυτί μου και πήρα μια ανάσα
«είσαι καλά?» τον ρώτησα και ξεφύσησε
«σοκαρισμένος αλλά καλά... γιατί με άφησες να ακούσω την συνομιλία σας?»
«γιατί ήταν ο εύκολος τρόπος να καταλάβεις πως λειτουργώ»
«ναι τώρα καταλαβαίνω περισσότερα»
«και τώρα καταλαβαίνεις γιατί τον αποκαλώ ψυχολόγο μου»
«δεν είναι ψυχολόγος σωστά?»
«ποτέ δεν ήταν... δεν έχει καν σπουδάσει... αλλά ο τρόπος που με αντιμετωπίζει κάνει καλύτερη δουλειά από οποιοδήποτε ψυχολόγο που έχει περάσει από την ζωή μου»
«τώρα καταλαβαίνω την σχέση σας»
«ο μίστερ ΜΠ... είναι ο καλύτερος μου φίλος... τον αγαπώ όσο αγαπάω και εσένα... αλλά δεν τον βλέπω σαν εραστή μου»
«ήταν όμως εραστής σου»
«ήταν ο πρώτος μου ενδοτικός... έχουμε κάνει σεξ αλλά ποτέ δεν έχουμε κάνει έρωτα... αυτή είναι η διαφορά Έντουαρντ»
«και με μένα σέξ κάνεις Μπέλα όχι έρωτα»
«ποια είναι η διαφορά μεταξύ έρωτα και σεξ Έντουαρντ?»
«ότι στον έρωτα μοιράζεσαι τα ίδια συναισθήματα»
«άρα?»
«έχουμε κάνει έρωτα»
«την πρώτη μέρα που ξανασυναντηθήκαμε... του επιβεβαίωσα και γέλασε... δεν θα αργήσω καρδιά μου»
«δεν θα σε δω σήμερα?»
«πάντα ανυπόμονος... γέλασα... χρειάζομαι λίγο χρόνο να ανακτήσω τις σωματικές μου δυνάμεις... αλλά δεν θα πάρει πολύ... μέχρι την Παρασκευή θα έχω γυρίσει»
«θα σε περιμένω»
«θα σε ξαναπάρω όταν καταφέρω να βγω από τον λήθαργο»
«ότι ώρα και να είναι... τώρα ξέρεις ότι δεν κοιμάμαι»
«γιατί το κάνεις αυτό?»
«γιατί είναι ανώφελο... τα υπνωτικά μου χαρίζουν 2 ώρες ύπνου αλλά ακόμα και όταν κοιμάμαι βλέπω εφιάλτες οπότε ποιος ο λόγος»
«το έχω απορία αυτό»
«ποιο?»
«από την στιγμή που δεν κοιμάσαι τι κάνεις όλο το βράδυ ακίνητος με κλειστά τα μάτια?»
«σκέφτομαι»
«όλο το βράδυ?»
«κάνω το απολογισμό της ημέρας που πέρασε»
«και εγώ νόμιζα ότι κοιμόσουν»
«ουσιαστικά κοροϊδεύω τον εαυτό μου... κάνω ότι κοιμάμαι για να νομίζω ότι κοιμάμαι»
«είσαι ανώμαλος» είπα και γελάσαμε μαζί
«μην κρίνεις για να μην κριθείς» μου χτύπησε και γέλασα πιο δυνατά
«ήταν μεγάλο σοκ για μένα να σε βλέπω να χτυπιέσαι δίπλα μου και να βρίζεις με τον τρόπο που έβριζες... εντάξει σε είχα δει και άλλες βραδιές να έχεις εφιάλτες αλλά αυτό το πράγμα που έζησα στο Παρίσι... δεν νομίζω ότι περιγράφετε»
«μου προκαλούσες άγχος και δεν μπορούσα να σε κοροϊδέψω ότι κοιμάμαι... έχεις έναν εκπληκτικό τρόπο να καταλαβαίνεις τα πάντα μόνο με την αναπνοή και δεν μπορούσα να το ρισκάρω... οπότε έπαιρνα αναγκαστικά υπνωτικά... δεν ξέρω όμως τι έβλεπα... ποτέ δεν θυμάμαι τι βλέπω... το μόνο που μου μένει όταν ξυπνάω είναι το συναίσθημα που μου δημιουργεί το όνειρο που βλέπω»
«σου υπόσχομαι ότι δεν θα αργήσω καρδιά μου... και όταν γυρίσω το πρώτο πράγμα που θα κάνω είναι να σε βάλω για ύπνο»
«αν τα καταφέρεις» είπε παιχνιδιάρικα
«πιστεύεις ότι δεν μπορώ να το κάνω?»
«Μπέλα έχουμε το ίδιο πάθος»
«έχουμε περισσότερα κινά από όσα έχεις συνειδητοποιήσει... αλλά σε αυτό που διαφέρουμε είναι στην αυτοσυγκράτηση... και αν εγώ αποφασίσω ότι θέλω να κοιμηθείς... το πρώτο πράγμα που θα κάνεις όταν με δεις είναι να κοιμηθείς»
«τότε ανυπομονώ να σε ξαναδώ... το έχω πραγματικά ανάγκη... δεν μπορείς να φανταστείς πόσο εξαντλημένος νιώθω»
«δεν θα αργήσω καρδιά μου σου το υπόσχομαι»
«και ξέρω ότι κρατάς τις υποσχέσεις σου»
«σ’ αγαπάω»
«και εγώ σε αγαπάω μωράκι μου μην το ξεχάσεις ποτέ αυτό»
«δεν το ξεχνάω» είπα και τερμάτισα την κλήση και βγάζοντας το μπλουτουθ έκλεισα τα μάτια μου και άφησα τον Μορφέα να με πάρει στην ζεστή του αγκαλιά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου