Έντουαρντ
Κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα και τσιτώθηκα... ξαφνικά δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήθελα ο Τάληερ να μας δει σε αυτήν την στάση και μάλιστα γυμνούς... η Μπέλα αμέσως κατάλαβε την διαφορά και με συγκράτησε.
«ηρέμησε είναι μόνο ο Τάηλερ» με καθησύχασε... λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... δεν έχει αίσθηση της ντροπής?
«ω συγνώμη» αναφώνησε ο Τάηλερ και γυρίσαμε προς το μέρος του και όταν κοιτάξαμε, εκείνος αμέσως γύρισε το πρόσωπο του στο πλάι για να μην μας φέρει σε δύσκολη θέση
«δεν πειράζει Τάηλερ... τον καθησύχασε αμέσως η Μπέλα... είναι όλα καλά... πήγαινε να ετοιμαστείς»
«μάλιστα κυρία» υπάκουσε αμέσως ο Τάηλερ και έφυγε χωρίς να μας ρίξει ούτε μια ματιά.
«θα φύγεις» διαπίστωσα κοιτώντας την στα μάτια
«ναι... έχω ήδη αργήσει» επιβεβαίωσε χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο μου
«και θα πάρεις μαζί σου και τον Τάηλερ?» μην τον πάρεις... σε παρακαλώ... τον χρειάζομαι... παρακάλεσα από μέσα μου
«όχι εκείνος θα έρθει να με βρει μετά... δεν μπορώ να σας περιμένω»
«να μας?» ρώτησα περίεργος και ανασήκωσα το κορμί μου για να την κοιτάξω καλύτερα
«μμμχχχμμμ» επιβεβαίωσε εκείνη και ανασηκώθηκε.
Έφυγα από πάνω της και την βοήθησα να κατέβει και εκείνη από το γραφείο... μόλις στάθηκε στα πόδια της γύρισε προς το γραφείο... πήρε ξανά το δαχτυλίδι της στα χέρια της και γύρισε προς την μεριά μου... τείνοντας μπροστά το χέρι της με την παλάμη προς τα πάνω... περιμένοντας να κάνω το ίδιο... και εγώ την μιμήθηκα... βάζοντας το χέρι μου με την παλάμη προς τα πάνω... πάνω στο δικό της χέρι... Εναπόθεσε μέσα στην χούφτα μου το δαχτυλίδι της και μου έκλεισε τα δάχτυλα
«αν το θες ακόμα είναι δικό σου... σου δίνω το δικαίωμα να το ζητήσεις... είναι δική σου η επιλογή... αν δεν το θες... δώστο στον Τάηλερ να μου το φέρει» άρχισα να αναπνέω γρήγορα... τι σημαίνει πάλι αυτό?
Άφησε το χέρι μου ελεύθερο και κρατώντας το πρόσωπο μου και με τα δύο της χέρια με φίλησε στο στόμα τρυφερά... δηλώνοντας μου... ότι, ό,τι απόφαση και να πάρω... τα συναισθήματα της για μένα δεν θα αλλάξουν.
Με κοίταξε μέσα στα μάτια τρυφερά για άλλη μια φορά και αναστέναξε την στιγμή που χάιδεψε το μάγουλο μου... η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια... δεν ήξερα αν αυτό ήταν η αρχή ή το τέλος... και αυτό με τρέλαινει... δεν μπορώ χωρίς την αγκαλιά της... δεν μπορώ χωρίς τα φιλιά της... χωρίς εκείνην είμαι άδειος... κενός... και τι περιμένεις για να της το πεις?... άκουσα μια φωνή μέσα μου να μου λέει... την στιγμή που η πόρτα έκλεισε πίσω της... και ένιωσα να σπάω σε δύο κομμάτια.
Έπεσα στο πάτωμα άδειος και κοίταξα προς το πιάνο μου... και εκείνο σαν και εμένα ήταν στο πάτωμα δίπλα μου σπασμένο στα δύο... τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν και πήγα κοντά του... πέρασα τα ακροδάχτυλα μου από τα πλήκτρα και βγάλανε έναν απαίσιο ήχο... χρόνια ακούρδιστο... και σπασμένο... έβγαζε από μέσα του την κραυγή που ένιωθα να πνίγει τα σωθικά μου.
Η πόρτα χτύπησε και αμέσως άρχισα να μαζεύω τον εαυτό μου.
«μια στιγμή» φώναξα παίρνοντας το εσώρουχο μου από το πάτωμα και αμέσως το φόρεσα... τι στο διάολο έπαθα και ντρέπομαι τόσο πολύ έτσι ξαφνικά???
«πέρασε μέσα Τάηλερ» του έδωσα την άδεια και κάνοντας τον γύρω του γραφείου έκατσα στην καρέκλα αφήνοντας το δαχτυλίδι της πάνω στο γραφείο και πήρα το πακέτο των τσιγάρων μου από το πάτωμα και αφού έβγαλα ένα τσιγάρο στο στόμα το άναψα και κοίταξα τον Τάηλερ... που με περίμενε υπομονετικά να συνέλθω.
«πως είσαι?» ρώτησε και αναστέναξα
«μπερδεμένος» παραδέχτηκα
«περισσότερο?»
«δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω τώρα... θέλει να πάω ή όχι?»
«έχουμε ένα τέταρτο καιρό για να ξεκινήσουμε... εγώ σου προτείνω να πας να κάνεις ένα ντουζάκι και να ντυθείς... στο δρόμο μπορείς να σκεφτείς με την ησυχία σου τι θες και τι όχι... και αν δεν το θέλεις μπορείς μετά να πάρεις το αμάξι και να γυρίσεις... τι λες?»
«δεν θα με βοηθήσεις... σωστά?»αναστέναξα και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου.
«συγνώμη αλλά αυτό είναι καθαρά δική σου απόφαση... όχι δική μου» αναστέναξα και κράτησα στα χέρια μου το δαχτυλίδι της που το είχα αφήσει πάνω στο γραφείο... και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά... τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο και καθώς το έσβησα σηκώθηκα από την καρέκλα αποφασιστικά.
«σε πόνεσε πολύ?» ρώτησε και κοίταξε με νόημα προς την πληγή μου και ακολούθησα το βλέμμα του
«αυτό αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον πόνο που νιώθω μέσα μου Τάηλερ... πραγματικά δεν είδες τίποτα?»
«εγώ σε αντίθεση με σένα... δεν τολμώ να προκαλέσω την οργή της»
«ενώ ξέρεις ότι δεν μπορεί να σου κάνει κακό?» γέλασα
«δεν θέλω να μάθω όμως τι μπορεί να με προκαλέσει να κάνω και τι όχι... και φοβάμαι περισσότερο τι αντίκτυπο θα έχει σε εκείνην αυτό»
«εσύ... φοβάσαι?» ρώτησα δύσπιστα και ανασήκωσε τους ώμους του
«έλα πάμε... έχουμε ακόμα να μάθουμε πολλά από αυτή την γυναίκα»
«αυτό είναι που εμένα με φοβίζει... τι άλλο να κρύβει αυτός ο δαίμονας?»
«αν δεν ξεκινήσουμε κανείς από τους δύο μας δεν θα μάθει ποτέ»
«σωστό και αυτό» είπα και γελόντας άρχισα να βηματίζω προς την πόρτα
«πως θα καταλάβαινε αν έβλεπες ή όχι από την κάμερα?» τον ρώτησα την ώρα που έφτασα στην πόρτα
«θα ενεργοποιούσε το κέντρο ελέγχου της... και θα το έβλεπε ο μίστερ ΜΠ» είπε αδιάφορα με ανάλαφρο τρόπο... λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα... αν είναι δυνατόν... που αλλού έχει κάμερες αυτή η γυναίκα?
«θα αργήσουμε» τόνισε ο Τάηλερ και γελώντας με το συμπέρασμα μου κίνησα για το δωμάτιο μου.
Όταν μπήκα μέσα βρήκα πάνω στο κρεβάτι μου να με περιμένουν... ένα από τα επίσημα μαύρα κουστούμια μου και δίπλα του ήταν αφημένη μια γκρι κάπα με κουκούλα... και μια μάσκα... τι διάολο σημαίνουν τώρα όλα αυτά?
Δεν έκατσα πολύ να το σκεφτώ... μπήκα στο μπάνιο και κάνοντας ένα γρήγορο ντουζ καθάρισα την πληγή που είχε ήδη κλείσει... ντύθηκα και παίρνοντας την μπέρτα και την μάσκα στο χέρι μου κατέβηκα να βρω τον Τάηλερ... πριν πάω να τον βρω πέρασα πρώτα από το γραφείο μου, πήρα το δαχτυλίδι της, το έβαλα στην τσέπη του σακακιού μου και κατευθύνθηκα προς το γκαράζ... μόλις ο Τάηλερ με είδε με ακολούθησε κρατώντας στο χέρι του μια άσπρη κάπα... και μια διαφορετική μάσκα από την δική μου.
«σε πάρτι μασκέ πάμε?» γέλασε και πήγε προς την Άστον
«θα οδηγήσω εγώ» του δήλωσα και ακινητοποιήθηκε
«είσαι σίγουρος?... δεν ξέρεις τον δρόμο και πρέπει να είμαστε εκεί σε μια ώρα... αν αργήσουμε την γάμησαμε και οι δύο» γέλασα δυνατά και κούνησα το κεφάλι μου
«τόσο πολύ την φοβάσαι?»
«εσύ όχι?»
«όχι με τον τρόπο που το εννοείς εσύ» του δήλωσα και αφού βάλαμε τις κάπες και τις μάσκες στο πορτμπαγκάζ... το έκλεισα και πήγα στην θέση του οδηγού.
«που πάμε?» ρώτησα μόλις έβαλα μπρος και κοίταξα τον Τάηλερ
«ακολούθα τον κεντρικό δρόμος για το Φόρκς... εκείνη θα μας καθοδηγήσει για το που να στρίψουμε όταν θα έρθει η ώρα»
«yes sir» του είπα κάνοντας στρατιωτικό χαιρετισμό... και μόλις έβαλα πρώτη βγήκα από το κλειστό γκαράζ και ακολούθησα τις οδηγίες του.
Κλειδιά ακούστηκαν στην πόρτα και τσιτώθηκα... ξαφνικά δεν ξέρω γιατί αλλά δεν ήθελα ο Τάληερ να μας δει σε αυτήν την στάση και μάλιστα γυμνούς... η Μπέλα αμέσως κατάλαβε την διαφορά και με συγκράτησε.
«ηρέμησε είναι μόνο ο Τάηλερ» με καθησύχασε... λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα στον κόσμο... δεν έχει αίσθηση της ντροπής?
«ω συγνώμη» αναφώνησε ο Τάηλερ και γυρίσαμε προς το μέρος του και όταν κοιτάξαμε, εκείνος αμέσως γύρισε το πρόσωπο του στο πλάι για να μην μας φέρει σε δύσκολη θέση
«δεν πειράζει Τάηλερ... τον καθησύχασε αμέσως η Μπέλα... είναι όλα καλά... πήγαινε να ετοιμαστείς»
«μάλιστα κυρία» υπάκουσε αμέσως ο Τάηλερ και έφυγε χωρίς να μας ρίξει ούτε μια ματιά.
«θα φύγεις» διαπίστωσα κοιτώντας την στα μάτια
«ναι... έχω ήδη αργήσει» επιβεβαίωσε χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο μου
«και θα πάρεις μαζί σου και τον Τάηλερ?» μην τον πάρεις... σε παρακαλώ... τον χρειάζομαι... παρακάλεσα από μέσα μου
«όχι εκείνος θα έρθει να με βρει μετά... δεν μπορώ να σας περιμένω»
«να μας?» ρώτησα περίεργος και ανασήκωσα το κορμί μου για να την κοιτάξω καλύτερα
«μμμχχχμμμ» επιβεβαίωσε εκείνη και ανασηκώθηκε.
Έφυγα από πάνω της και την βοήθησα να κατέβει και εκείνη από το γραφείο... μόλις στάθηκε στα πόδια της γύρισε προς το γραφείο... πήρε ξανά το δαχτυλίδι της στα χέρια της και γύρισε προς την μεριά μου... τείνοντας μπροστά το χέρι της με την παλάμη προς τα πάνω... περιμένοντας να κάνω το ίδιο... και εγώ την μιμήθηκα... βάζοντας το χέρι μου με την παλάμη προς τα πάνω... πάνω στο δικό της χέρι... Εναπόθεσε μέσα στην χούφτα μου το δαχτυλίδι της και μου έκλεισε τα δάχτυλα
«αν το θες ακόμα είναι δικό σου... σου δίνω το δικαίωμα να το ζητήσεις... είναι δική σου η επιλογή... αν δεν το θες... δώστο στον Τάηλερ να μου το φέρει» άρχισα να αναπνέω γρήγορα... τι σημαίνει πάλι αυτό?
Άφησε το χέρι μου ελεύθερο και κρατώντας το πρόσωπο μου και με τα δύο της χέρια με φίλησε στο στόμα τρυφερά... δηλώνοντας μου... ότι, ό,τι απόφαση και να πάρω... τα συναισθήματα της για μένα δεν θα αλλάξουν.
Με κοίταξε μέσα στα μάτια τρυφερά για άλλη μια φορά και αναστέναξε την στιγμή που χάιδεψε το μάγουλο μου... η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια... δεν ήξερα αν αυτό ήταν η αρχή ή το τέλος... και αυτό με τρέλαινει... δεν μπορώ χωρίς την αγκαλιά της... δεν μπορώ χωρίς τα φιλιά της... χωρίς εκείνην είμαι άδειος... κενός... και τι περιμένεις για να της το πεις?... άκουσα μια φωνή μέσα μου να μου λέει... την στιγμή που η πόρτα έκλεισε πίσω της... και ένιωσα να σπάω σε δύο κομμάτια.
Έπεσα στο πάτωμα άδειος και κοίταξα προς το πιάνο μου... και εκείνο σαν και εμένα ήταν στο πάτωμα δίπλα μου σπασμένο στα δύο... τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν και πήγα κοντά του... πέρασα τα ακροδάχτυλα μου από τα πλήκτρα και βγάλανε έναν απαίσιο ήχο... χρόνια ακούρδιστο... και σπασμένο... έβγαζε από μέσα του την κραυγή που ένιωθα να πνίγει τα σωθικά μου.
Η πόρτα χτύπησε και αμέσως άρχισα να μαζεύω τον εαυτό μου.
«μια στιγμή» φώναξα παίρνοντας το εσώρουχο μου από το πάτωμα και αμέσως το φόρεσα... τι στο διάολο έπαθα και ντρέπομαι τόσο πολύ έτσι ξαφνικά???
«πέρασε μέσα Τάηλερ» του έδωσα την άδεια και κάνοντας τον γύρω του γραφείου έκατσα στην καρέκλα αφήνοντας το δαχτυλίδι της πάνω στο γραφείο και πήρα το πακέτο των τσιγάρων μου από το πάτωμα και αφού έβγαλα ένα τσιγάρο στο στόμα το άναψα και κοίταξα τον Τάηλερ... που με περίμενε υπομονετικά να συνέλθω.
«πως είσαι?» ρώτησε και αναστέναξα
«μπερδεμένος» παραδέχτηκα
«περισσότερο?»
«δεν ξέρω τι πρέπει να κάνω τώρα... θέλει να πάω ή όχι?»
«έχουμε ένα τέταρτο καιρό για να ξεκινήσουμε... εγώ σου προτείνω να πας να κάνεις ένα ντουζάκι και να ντυθείς... στο δρόμο μπορείς να σκεφτείς με την ησυχία σου τι θες και τι όχι... και αν δεν το θέλεις μπορείς μετά να πάρεις το αμάξι και να γυρίσεις... τι λες?»
«δεν θα με βοηθήσεις... σωστά?»αναστέναξα και τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο μου.
«συγνώμη αλλά αυτό είναι καθαρά δική σου απόφαση... όχι δική μου» αναστέναξα και κράτησα στα χέρια μου το δαχτυλίδι της που το είχα αφήσει πάνω στο γραφείο... και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά... τράβηξα άλλη μια ρουφηξιά από το τσιγάρο και καθώς το έσβησα σηκώθηκα από την καρέκλα αποφασιστικά.
«σε πόνεσε πολύ?» ρώτησε και κοίταξε με νόημα προς την πληγή μου και ακολούθησα το βλέμμα του
«αυτό αυτό δεν είναι τίποτα μπροστά στον πόνο που νιώθω μέσα μου Τάηλερ... πραγματικά δεν είδες τίποτα?»
«εγώ σε αντίθεση με σένα... δεν τολμώ να προκαλέσω την οργή της»
«ενώ ξέρεις ότι δεν μπορεί να σου κάνει κακό?» γέλασα
«δεν θέλω να μάθω όμως τι μπορεί να με προκαλέσει να κάνω και τι όχι... και φοβάμαι περισσότερο τι αντίκτυπο θα έχει σε εκείνην αυτό»
«εσύ... φοβάσαι?» ρώτησα δύσπιστα και ανασήκωσε τους ώμους του
«έλα πάμε... έχουμε ακόμα να μάθουμε πολλά από αυτή την γυναίκα»
«αυτό είναι που εμένα με φοβίζει... τι άλλο να κρύβει αυτός ο δαίμονας?»
«αν δεν ξεκινήσουμε κανείς από τους δύο μας δεν θα μάθει ποτέ»
«σωστό και αυτό» είπα και γελόντας άρχισα να βηματίζω προς την πόρτα
«πως θα καταλάβαινε αν έβλεπες ή όχι από την κάμερα?» τον ρώτησα την ώρα που έφτασα στην πόρτα
«θα ενεργοποιούσε το κέντρο ελέγχου της... και θα το έβλεπε ο μίστερ ΜΠ» είπε αδιάφορα με ανάλαφρο τρόπο... λες και ήταν το πιο φυσιολογικό πράγμα... αν είναι δυνατόν... που αλλού έχει κάμερες αυτή η γυναίκα?
«θα αργήσουμε» τόνισε ο Τάηλερ και γελώντας με το συμπέρασμα μου κίνησα για το δωμάτιο μου.
Όταν μπήκα μέσα βρήκα πάνω στο κρεβάτι μου να με περιμένουν... ένα από τα επίσημα μαύρα κουστούμια μου και δίπλα του ήταν αφημένη μια γκρι κάπα με κουκούλα... και μια μάσκα... τι διάολο σημαίνουν τώρα όλα αυτά?
Δεν έκατσα πολύ να το σκεφτώ... μπήκα στο μπάνιο και κάνοντας ένα γρήγορο ντουζ καθάρισα την πληγή που είχε ήδη κλείσει... ντύθηκα και παίρνοντας την μπέρτα και την μάσκα στο χέρι μου κατέβηκα να βρω τον Τάηλερ... πριν πάω να τον βρω πέρασα πρώτα από το γραφείο μου, πήρα το δαχτυλίδι της, το έβαλα στην τσέπη του σακακιού μου και κατευθύνθηκα προς το γκαράζ... μόλις ο Τάηλερ με είδε με ακολούθησε κρατώντας στο χέρι του μια άσπρη κάπα... και μια διαφορετική μάσκα από την δική μου.
«σε πάρτι μασκέ πάμε?» γέλασε και πήγε προς την Άστον
«θα οδηγήσω εγώ» του δήλωσα και ακινητοποιήθηκε
«είσαι σίγουρος?... δεν ξέρεις τον δρόμο και πρέπει να είμαστε εκεί σε μια ώρα... αν αργήσουμε την γάμησαμε και οι δύο» γέλασα δυνατά και κούνησα το κεφάλι μου
«τόσο πολύ την φοβάσαι?»
«εσύ όχι?»
«όχι με τον τρόπο που το εννοείς εσύ» του δήλωσα και αφού βάλαμε τις κάπες και τις μάσκες στο πορτμπαγκάζ... το έκλεισα και πήγα στην θέση του οδηγού.
«που πάμε?» ρώτησα μόλις έβαλα μπρος και κοίταξα τον Τάηλερ
«ακολούθα τον κεντρικό δρόμος για το Φόρκς... εκείνη θα μας καθοδηγήσει για το που να στρίψουμε όταν θα έρθει η ώρα»
«yes sir» του είπα κάνοντας στρατιωτικό χαιρετισμό... και μόλις έβαλα πρώτη βγήκα από το κλειστό γκαράζ και ακολούθησα τις οδηγίες του.
Μόλις βγήκαμε στον ανοιχτό δρόμο προς το Φόρκς... άλλαξα ταχύτητα και άνοιξα το αμάξι... η αλήθεια είναι ότι δεν θυμάμαι και εγώ από πότε είχα να το κάνω αυτό... αλλά σήμερα είχα μια τρελή επιθυμία να νιώσω την αδρεναλίνη της ταχύτητας να με εξιτάρει... μόλις έπιασα τα 180 ο Τάηλερ με κοίταξε καλά καλά.
«φαίνεσαι καλύτερα»
«πραγματικά νιώθω καλύτερα... δεν ξέρω Τάηλερ... αλλά νιώθω μέσα κάτι να αλλάζει»
«ελπίζω αυτό το κάτι να είναι προς το καλό» γέλασα θλιμμένα
«θα δείξει... ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα... αλήθεια ξέρεις ακριβώς που πάμε?»
«στην Ιθάκη» τον κοίταξα στιγμιαία και κάρφωσα την ματιά μου στον δρόμο
«στην Ιθάκη... μάλιστα τώρα όλα ξεκαθάρισαν» ειρωνεύτηκα και γέλασε με το ύφος μου
«χαλάρωσε Έντουαρντ... δεν υπάρχουν συνομωσίες γύρω σου... Ιθάκη είναι μια μεγάλη αδελφότητα… και πίστεψε με... είναι μεγάλη μας τιμή που μας δέχτηκαν να γίνουμε μέλη της»
«ωραία πες το μου και αυτό... η Μπέλα μέλος σε αδελφότητα... τι άλλο θα ακούσω θεέ μου... είπα απηυδισμένα... και τι ακριβώς είναι αυτό το μέρος που πάμε?»
«το σπίτι που πάμε είναι η Ιθάκη... το σπίτι της ανοχής και της ενέχειας... το σπίτι του πόνου και της ηδονής... τον κοίταξα στιγμιαία με απορία και συνέχισε... έχεις διαβάσει Καβάφη?»
«φυσικά και έχω»
«τότε μπορείς να καταλάβεις τι εννοώ»
«Ιθάκη... το ταξίδι της ζωής.. το ταξίδι της γνώσης»
«ακριβώς... όπου ανήκει στον ακόλουθο της Βαρόνης και στην ίδια την Βαρόνη... αλλά και στον συντονιστή»
«στου κύκλωπες και στις Λαιστρυγόνες... τον άγριο Ποσειδώνα» έκανα αμέσως στον συσχετισμό
«μην τους φοβάσαι» με καθοδήγησε
«τέτοια στον δρόμο σου ποτέ σου δεν θα βρεις,
αν μέν’ η σκέψις σου υψηλή, αν εκλεκτή
συγκίνησις το πνεύμα και το σώμα σου αγγίζει.
Τους Λαιστρυγόνας και τους Κύκλωπας,
τον άγριο Ποσειδώνα δεν θα συναντήσεις,
αν δεν τους κουβανείς μες στην ψυχή σου,
αν η ψυχή σου δεν τους στήνει εμπρός σου.» ο Τάηλερ χαμογέλασε
«αποτελείτε από κυριάρχους και ενδοτικούς»
«οι κυρίαρχοι είναι οι Ιθάκες... αυτοί που έχουν πάρει την γνώση και την μοιράζονται»
«και επειδή ξέρουν πως να πάρουν την σωστή γνώση... δεν σταματούν ποτέ να την παίρνουν... και οι ενδοτικοί?»
«είναι οι ταξιδιώτες... αυτοί που μαθαίνουν πως να παίρνουν την σωστή γνώση με στόχο να γίνουν Ίθακες... ώστε να μπορέσουν μια μέρα να δώσουν την γνώση που έχουν εισπράξει μέσα από το ταξίδι τους»
«το σπίτι της ανοχής και της ενέχειας... το σπίτι του πόνου και της ηδονής»
«όπως οι κυρίαρχοι σε ανέχονται, πρέπει και εσύ να του ανεχτείς... όπως θα σε τιμωρούν... όταν νιώθουν ότι τους κοροϊδεύεις... έτσι και θα σε ανταμείψουν... όταν νιώθουν ότι οι κόποι τους δεν πάνε χαμένοι»
«δεν ήταν δύσκολο» είπε ο Τάηλερ και γέλασα
«όχι δεν ήταν και τόσο αλλά και πάλι δεν μπορώ να καταλάβω ακριβώς τι κάνουν μέσα σε αυτό το σπίτι και στην τελική η Μπέλα που κολλάει σε όλα αυτά?... είναι ο συντονιστής?»
«περισσότερα γι αυτά θα σου πει η ίδια... το μόνο που πρέπει να ξέρεις αν φυσικά αποφασίσεις να μπεις μέσα σε αυτόν τον κύκλο... είναι... ότι από την στιγμή που θα μπούμε μέσα σε αυτόν τον κύκλο για να παραμείνουμε σε αυτόν δεν θα πρέπει ποτέ να παραβούμε τους κανόνες του... αν ποτέ τους παραβούμε τότε οι συνέπειες θα είναι καταστροφικές για μας»
«μπορείς να γίνεις πιο σαφής?»
«ο πρώτος και ο πιο σημαντικός κανόνας είναι μην πούμε ποτέ και πουθενά... τίποτα γι αυτά που θα δούμε και φυσικά μην αναφέρουμε πουθενά τίποτα γι αυτόν τον κύκλο σε κανέναν... σε κανέναν» μου τόνισε
«εντάξει αυτό ακούγετε λογικό»
«από εκεί και πέρα ότι άλλο χρειάζεται να μάθεις θα σου τα πει η ίδια»
«μάλιστα... πάλι στο περίμενε» ξεφύσησα απογοητευμένος
«από την στιγμή που θα μπούμε στο σπίτι πάντα θα πρέπει να έχουμε τα πρόσωπα μας καλυμμένα... και να χρησιμοποιούμε μόνο τα ονόματα που μας έχουν δώσει και όχι τα κανονικά μας... και το πιο βασικό... μην αποκαλέσεις την Μπέλα ποτέ με το όνομα της... πο-τε... και αυτό είναι εντολή... μην παρασυρθείς γιατί δεν θα σου το συγχωρήσει ποτέ»
«δηλαδή πως να την αποκαλώ... Wild Rose?»
«αν σε αφήσει να μιλήσεις και χρειαστεί να την αποκαλέσεις με το όνομα της ναι αλλά δεν νομίζω ότι θα γίνει σύντομα αυτό»
«όπα σε χάνω»
«όταν θα μπούμε στον οίκο Έντουαρντ... εκείνοι μας επιλέγουν όχι εμείς αυτούς»
«εκείνοι ποιοι?»
«χωρίζονται σε τρεις ομάδες... είναι η άσπρη ομάδα... όπου την διοικεί η Βαρόνη... η μαύρη ομάδα όπου την διοικεί ο ακόλουθος της... και η γκρι όπου την διοικούν και οι δύο μαζί... εγώ ανήκω στην άσπρη ομάδα και εσύ στην γκρι»
«και τι σημαίνει αυτό»
«ότι δεν έχεις κατηγοριοποιηθεί... μόλις αποφασίσεις ποια ομάδα θα ακολουθήσεις... τότε θα ακολουθείς αυτήν»
«μάλιστα... και τι εννοούσες πριν ότι επιλέγουν εκείνοι»
«η Βαρόνη και ο ακόλουθος της είναι οι κυρίαρχοι του σπιτιού... μόλις μπούμε στον κύκλο εκείνοι επιλέγουν... τους κυρίαρχους για τους ενδοτικούς... μόλις δοθεί η άδεια στον κυρίαρχο... πάει μπροστά στον ενδοτικό που του έχουν δώσει εντολή να πάει... ο ενδοτικός τείνει μπροστά το μπράτσο του με υπόκλιση χωρίς να τον κοιτάει στα μάτια... αν ο κυρίαρχος βάλει το χέρι του πάνω στο χέρι σου και εσύ τον δέχεσαι για κυρίαρχο σου... του περνάς το δαχτυλίδι που σου έχει δοθεί... του φιλάς το χέρι... και αν σε δέχεται και εκείνος σου περνάει αντίστοιχα ένα δαχτυλίδι και σε φιλάει στο στόμα... προσοχή μην βγάλεις την μάσκα αν δεν σου δώσει την άδεια να το κάνεις... και αφού γίνει όλη αυτή η ιεροτελεστία... τότε βάζει το χέρι του στον ώμο σου και σε καθοδηγεί»
«εννοείς ότι μπορεί να είναι άντρας?» ρώτησα με αηδία
«μην είσαι γελοίος Έντουαρντ... δικιά μας είναι πάντα η επιλογή... μην το ξεχνάς ποτέ αυτό... οι Βαρόνη και ο ακόλουθος της... ποτέ δεν επιλέγουν κάποιον για να μας τιμωρήσει... επιλέγουν κάποιον για να μας ικανοποιήσει και φυσικά αν δεν είμαστε ικανοποιημένοι στο τέλος της βραδιάς... μπορούμε να ζητήσουμε να μην μας ξαναδώσουν τον ίδιο ενδοτικό ή κυρίαρχο αντίστοιχα... δεύτερη φορά»
«κάτι είναι και αυτό»
«μια στιγμή... αυτός είναι ο λόγος που την φοβάσαι?»
«τι πράγμα?»
«φοβάσαι ότι αν γίνει κυρίαρχος σου... θα βάλει άλλον να σε εκπαιδεύσει όπως έκανε η μητέρα σου?» τον κοίταξα για μια στιγμή αλλά δεν απάντησα
«μια στιγμή... αν αυτό που λες είναι αλήθεια... τότε η Βαρόνη ίσως να μην επιλέξει την Μπέλα για κυρίαρχο μου» είπα ξαφνικά προσπερνώντας την ερώτηση του
«ναι αυτό είναι αλήθεια... όσο θα βρισκόμαστε στο σπίτι δεν πρέπει ποτέ να βγάλουμε την μάσκα εκτός και αν το ζητήσει η Βαρόνη... οπότε δεν θα γνωρίζουμε ποιος είναι πίσω από αυτήν»
«και έχει διαφορά αυτό Τάηλερ... νιώθω σαν να την εξαπατώ έτσι»
«δεν νομίζω να το δει έτσι... άλλωστε και εκείνη είναι υποχρεωμένη να κάνει το ίδιο... η επιλογή Έντουαρντ είναι πάντα δική σου... αν δεν θες να κάνεις σεξ με το άγνωστο κορίτσι... τότε δεν το ζητάς για ανταμοιβή»
«και αν εκείνη το επιβάλει?»
«το σεξ Έντουαρντ είναι ανταμοιβή ή τιμωρία σου... αν δεν θες ανταμοιβή το σεξ δεν το ζητάς... εσύ επιλέγεις την ανταμοιβή σου... και από εκεί καθορίζετε και η τιμωρία σου»
«κατάλαβα... τουλάχιστον μπορώ να επιλέξω... κάτι είναι και αυτό»
«ένα άλλο που πρέπει να θυμάσαι καλά... είναι ότι κανείς... μα κανείς... ποτέ δεν αγγίζει την Βαρόνη... και ποτέ... μα ποτέ δεν την κοιτάει στα μάτια... αν η Βαρόνη σταθεί μπροστά σου... εσύ θα της τείνεις το χέρι σου σε θέση γάμα... αν ακουμπήσει το χέρι της πάνω στο δικό σου... εσύ θα την φιλήσεις μόνο στο κόσμημα που έχει πάνω στο χέρι της... δεν πρέπει ποτέ να ακουμπήσει γυμνή σάρκα απάνω της... δηλαδή... να μην την αγγίξεις και να μην την φιλήσεις πάνω στο δέρμα της... γιατί τότε θα δεις την οργή της... και πίστεψε με δεν θες να την δεις»
«οκ... αν και περίεργο... κατανοητό»
«αν σου δώσει το χέρι της εσύ ακολουθείς την διαδικασία που σου περιέγραψαν πριν... δεν αλλάζει κάτι... όσο θα έχει το χέρι της στον ώμο σου... εσύ θα έχεις πάντα το κεφάλι σου σκυμμένο... και δεν θα μιλάς παρά μόνο αν σου δώσει την άδεια να το κάνεις... αν βγάλει το χέρι της από τον ώμο σου... σου δίνει την άδεια να μιλήσεις ελεύθερα... εκεί άσε τους παλιούς να σε καθοδηγήσουν για το τι πρέπει να κάνεις και τι όχι... όταν θα βγάζει το χέρι της από τον ώμο σου σημαίνει ότι είσαι σε παύση»
«γιατί μου τα λες όλα αυτά?... υπάρχει ποτέ περίπτωση να επιλέξει εμένα η Βαρόνη?»
«ποτέ δεν ξέρεις... γι αυτό καλύτερα να είσαι προετοιμασμένος... παρά να κάνεις κάποιο ανεπανόρθωτο λάθος»
«σωστό και αυτό... τι περίεργα πράγματα»
«είμαι σίγουρος ότι θα νιώσεις σαν στο σπίτι σου»
«Τάηλερ» προειδοποίησα και γελάσαμε μαζί
«εσύ πως τα ξέρεις όλα αυτά?... έχει ξαναπάει σε αυτό το σπίτι?»
«όχι και εγώ πρώτη φορά θα πάω αλλά με ενημέρωσε ο μίστερ ΜΠ για όλα αυτά»
«ο ΜΠ» είπα αυτόματα και έκανα την σύνδεση αλλά πριν προλάβω να συνεχίσω χτύπησε το τηλέφωνο του Τάηλερ
«έλα Μπέλα... ναι μισό λεπτό» είπε και το έβαλε στην ανοιχτή ακρόαση
«στην Τρίτη στροφή θα βρείτε ένα άνοιγμα... δεν φαίνεται αν δεν το ξέρεις που είναι... γι αυτό να είσαστε συγκεντρωμένοι... σε μισή ώρα να είσαστε στο σπίτι... αλλιώς οι πόρτες κλείνουν... και ξέρετε τι σημαίνει αυτό» είπε αυστηρά
«εσύ που είσαι?» ρώτησα και γέλασε
«μόλις έφτασα»
«πότε πρόλαβες?»
«είχα το μωρό μου μαζί... μην αργήσετε» είπε αυστηρά
«μάλιστα κυρία Βαρόνη» της είπα εγώ και ο Τάηλερ με κοίταξε προειδοποιητικά
«βλέπω δεν αργήσατε να το πιάσετε... κύριε... Κάλεν... αλλά σας προειδοποιώ από τώρα... προσέξτε πάρα πολύ τι λέτε και που... γιατί η Βαρόνη... δεν έχει συναισθήματα όπως η Μπέλα... και αυτό καλό είναι να το θυμόσαστε... πάρα... πολύ... καλά... γιατί η Βαρόνη κύριε Κάλεν... δεν έχει πρόσωπο... σας αφήνω να σκεφτείτε το γιατί» είπε αυτόματα και έκλεισε την γραμμή
«βρε ηλίθιε... γιατί πάντα πρέπει να την προκαλείς με τον χειρότερο τρόπο?... δεν σε καταλαβαίνω»
«βρε ηλίθιε?» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«δεν θα σου ζητήσω συγνώμη γι αυτό... γιατί δεν έχεις ιδέα τι έκανες... πρόσεχε Έντουαρντ... αν αποκαλύψεις πουθενά ποια είναι τότε θα εύχεσαι τα όπλα να ήταν γεμάτα και στην τσέπη σου διαθέσιμα για να αυτοκτονήσεις... δεν παίζει με αυτό το θέμα»
«οκ... οκ... το έπιασα... δεν θα την εκθέσω... τι πάθατε πια ούτε ένα αστείο δεν σηκώνετε?»
«το όνομα της... καθώς και η ιδιότητας της στην αδελφότητα... δεν είναι παιχνίδι... και κανείς μα κανείς δεν αστειεύεται με αυτά... αν δεν θέλει να χάσει μέχρι και το κεφάλι του... αν και σου το ξαναλέω... θα ζητάς χίλιες φορές να χάσεις το κεφάλι σου... παρά να υποστείς τις συνέπειες» μόλις πέρασα την δεύτερη στροφή ελάττωσα ταχύτητα και στην τρίτη στροφή βρήκα τελευταία στιγμή το άνοιγμα και έστριψα... στην αρχή ο δρόμος ήταν χωμάτινος... αλλά μετά από λίγο... άνοιγε σε ένα υπέρ λουξ ασφαλτόδρομο... που σε έκανε να νομίζεις ότι μπήκες σε άλλο κόσμο.
«δεν θέλει να ξέρουν ποια είναι» διαπίστωσα μετά από λίγο
«όχι δεν θέλει... και έχει έναν πολύ σοβαρό λόγο που το κάνει αυτό... και γι αυτό πάντα τους παρουσιάζεται χωρίς την μάσκα... ως δικηγόρος της Βαρόνης και του ακόλουθου της... την Βαρόνη δεν την βλέπει κανείς εκτός του σπιτιού... όλες τις δουλείες της τις κανονίζει η ίδια... ως αντιπρόσωπο της»
«δηλαδή δεν υπάρχουν άλλοι που να ξέρουν ποια πραγματικά είναι?»
«ότι άλλο χρειάζεται να μάθεις θα σου τα πει η ίδια... αλλά από όσο ξέρω πολλοί λίγοι είναι αυτοί που πραγματικά ξέρουν ποια είναι όπως εμείς και αυτοί γιατί την γνωρίζουν από όταν ήταν ενδοτικός του Πάολο»
«άρα το σπίτι ήταν του Πάολο... και το πήρε κληρονομιά?»
«όχι Έντουαρντ... δεν είναι Βαρόνη γιατί έτυχε να τον κληρονομήσει... αλλά γιατί το αξίζει να είναι»
«Βαρόνος κάποιος μπορεί να γίνει μόνο αν φτάσει το επίπεδο της... το στάδιο 5»
«ακριβώς»
«άρα ο ΜΠ... δεν το έχει φτάσει ακόμα?»
«δεν θα μπορούσε να είναι ακόλουθος της και να διοικεί την μαύρη ομάδα αν δεν το είχε φτάσει... απλά ο ΜΠ δεν κατάφερε να το ολοκληρώσει... γι αυτό και είναι ακόλουθος της και όχι Βαρόνος... όπως ήταν ο Πάολο»
«και αυτό το καταλαβαίνω... άρα κανείς στον κύκλο της δεν έχει φτάσει το επίπεδο 5?»
«κανείς δεν έχει ξεπεράσει το επίπεδο 3»
«πλάκα μου κάνεις»
«καθόλου»
«και αυτοί που επιλέγει να γίνονται κυρίαρχοι σου?»
«ανάλογα τα επίπεδα που βρίσκεσαι υπάρχουν εκπαιδευμένοι κυρίαρχοι να σε καθοδηγούν... παραδείγματος χάρη... εγώ σήμερα θα είμαι κυρίαρχος σε κάποιον που θα επιλέξει η Βαρόνη για μένα και όχι ενδοτικός... αλλά στο στάδιο1 για να με δοκιμάσει... αν δεν τα καταφέρω θα γίνω από την επόμενη φορά ενδοτικός... αν τα καταφέρω θα με εκπαιδεύσει και στα υπόλοιπα στάδια»
«η ίδια?»
«δεν ξέρω πως ακριβώς γίνεται αυτό... αλλά ναι η ίδια εκπαιδεύει τους κυρίαρχους της... και οι κυρίαρχοι αντίστοιχα τους ενδοτικούς τους»
«ένα λεπτό... σε εκείνο το σπίτι πάμε?» ρώτησα εννοώντας του Πάολο που είχε την Μπέλα σαν κρατούμενη του
«όχι εκείνο το σπίτι δεν γνωρίζει κανείς που είναι... εκτός από την ίδια ,τον ΜΠ και την Άλις»
«και η Άλις... είναι και αυτή μέσα στον κύκλο?»
«δεν το ξέρω αυτό»
«μάλιστα»
«φτάσαμε» είπε και μου έδειξε με ένα νεύμα προς την πύλη που υψωνόταν μπροστά μας... επιβλητική.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου