Χτύπησε την πόρτα και εκείνη αμέσως απασφάλισε και άνοιξε... αρχίσαμε να ανεβαίνουμε μια σκάλα και στο πρώτο άνοιγμα που συναντήσαμε υπήρχαν πολλά πρόσωπα από όσα είχα δει πριν... όλοι με τις μάσκες του... παρασυρμένοι στο πάθος τους... δεν έδωσαν καθόλου σημασία στην παρουσία μας... συνεχίζοντας τα όργια τους.
Όλο το σκηνικό θύμιζε τα Σόδομα και τα Γόμορρα... που αν δεν είχα κάνει την κουβέντα πριν με τον Άαρον... σίγουρα τώρα θα το κοίταζα με τελείως διαφορετικό μάτι... αλλά τώρα ο μόνος τρόπος που μπορώ να το δω όλο αυτό... είναι με απερίγραπτη αηδία.
Προχωράγαμε σε διάφορους διαδρόμους ανεβαίνοντας όλο και σε πιο ψηλότερο επίπεδο... και σε κάθε άνοιγμα πάνω κάτω επικρατούσε η ίδια κατάσταση... ήταν ελάχιστοι εκείνοι που δεν συμμετείχαν καθόλου... και όσοι δεν συμμετείχαν... παρακολουθούσαν και συζητούσαν με αυτούς που κάθονταν δίπλα τους... υποθέτω τους κυρίαρχους τους.
Μόλις φτάσαμε στο τέταρτο πάτωμα επικράτησε μια περίεργη σιωπή... μπροστά μας απλωνόταν ένα απέραντος διάδρομος όπου ήταν όλος άδειος... φτάνοντας στο τέλος του διαδρόμου εκείνη σταμάτησε μπροστά σε μια ξύλινη πόρτα διακοσμημένη με το γνωστό πλέον τριαντάφυλλο και το φίδι... και μόλις την άνοιξε μου έκανε νόημα με το χέρι της να περάσω πρώτος.
Μπήκα μέσα και αμέσως πίσω από μένα ακολούθησε και εκείνη και αφού την ασφάλισε, γύρισε προς το μέρος μου... εγώ έριξα μια ματιά γύρω μου και μου κόπηκε η ανάσα... ήταν ένα φρικιαστικό δωμάτιο που όμοιο του δεν είχα ξαναδεί... πράγματι τα παιχνίδια μου μπροστά σε αυτά, φάνταζαν καραμέλες για όσους παίζουν αυτού του είδους τα παιχνίδια.
Θύμιζε μεσαιωνικό δωμάτιο βασανιστηρίων... τόσο αποκρουστικό αλλά ταυτόχρονα τόσο ερεθιστικό... πήρα μια ανάσα και προχώρησα προς την μέση του δωματίου... εκείνη παρέμενε σιωπηλή ελέγχοντας την κάθε μου κίνηση με τα χέρια της πίσω από την πλάτη της... γύρισα προς την μεριά της... έσκυψα το κεφάλι και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την κράτησα για λίγο και την άφησα να βγει από μέσα μου ήρεμα.
Εκείνη με πλησίασε και μόλις στάθηκε μπροστά μου σήκωσε το χέρι της και με το καλυμμένο της χέρι με ανάγκασε να την κοιτάξω... ανέπνεα ήρεμα δεν μπορώ να καταλάβω τι θέλει να κάνω... κατέβασε το χέρι της και βάζοντας το πίσω στην πλάτη της παρέμενε σταθερή και αμίλητη να με κοιτάει επιβλητικά στα μάτια.
«οκ... τα παρατάω... περιμένεις να κάνω την λάθος κίνηση για να με τιμωρήσεις»
Αυτόματα το χέρι της ενεργοποιήθηκε και προσπάθησε να μου δώσει χαστούκι με την ανάστροφη του χεριού της ώστε να μου αφήσει σημάδι στο πρόσωπο... θέλει να αυτοτιμωρηθεί... αντανακλαστικά της κράτησα το χέρι για να μην το κάνει αλλά εκείνη προβλέποντας την κίνηση μου αυτή, μου έχωσε το γόνατο της στα πλευρά μου ακριβώς την στιγμή που της κράτησα το χέρι.
«αααααααα» ούρλιαξα και έπεσα στο πάτωμα φαρδύς πλατύς τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τα πλευρά μου και μάζεψα τα πόδια μου κοντά στο σώμα μου για να ελέγξω τον πόνο που μου προκάλεσε... αλλά ο πόνος με διέλυσε και όσο και να προσπαθούσα... δεν μπορούσα να βρω την αναπνοή μου ώστε να τον καλμάρω.
«σήκω αμέσως απάνω» διέταξε
Μούγκρισα σφίγγοντας τα δόντια και το σώμα μου γύρισε από την άλλη πλευρά... βρήκα την αναπνοή μου αλλά δεν βρήκα το κουράγιο να σηκωθώ.
«έχεις βιώσει χειρότερο πόνο από αυτόν... βρες την αναπνοή σου και σήκω όρθιος... ΤΩΡΑ» διέταξε άλλη μια φορά
Έσφιξα τα δόντια αλλά δεν κατάφερα να βρω την δύναμη να το κάνω.
«δεν μπορώ» ούρλιαξα και έβηξα αγκομαχώντας.
«έχεις βιώσει χειρότερο πόνο από αυτόν... μπορείς να σηκωθείς»
Άρχισα να παίρνω πιο σταθερές αναπνοές και ξαναπροσπάθησα... αλλά μόλις πήγα να σηκώσω το σώμα μου, ούρλιαξα για άλλη μια φορά από τον πόνο και έπεσα πάλι πίσω... κλείνοντας τα μάτια.
«δεν μπορώ... έχει περάσει πολύ καιρός από τότε» με άρπαξε από το μαλλί και με ανάγκασε να την κοιτάξω.
«αλλά οι μνήμες δεν έχουν ξεγραφτεί... σου υπενθυμίζω ότι βρίσκεσαι στο στάδιο 3 και έχεις κάνει ήδη χρήση της πρώτης ασφαλής σου λέξης... αν δεν σηκωθείς και τώρα τότε θα εύχεσαι να μην είχες μπει ποτέ σε αυτό το δωμάτιο... ή κάνε χρήση της ασφαλής λέξεις που σου απέμεινε και άδειασε μου την γωνιά μια και καλή... ή σήκω τώρα» είπε και απελευθερώνοντας με άγρια, σηκώθηκε και παρέμεινε μπροστά μου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και ένιωσα τα κόκαλα μου να τρίζουν... σίγουρα τα είχε ραγίσει... έσφιξα τα δόντια και προσπάθησα να αναπνέω από την μύτη για να μην παίρνω βαθιές ανάσες... στήριξα το χέρι μου στο πάτωμα και με όση δύναμη ψυχής μου είχε απομείνει σηκώθηκα αλλά δεν μπόρεσα να ισιώσω το κορμί μου.
«ίσιωσε το σώμα σου και βάλε τα χέρια σου αριστερά και δεξιά από αυτό»
Ηρέμησα τις αναπνοές μου και σφίγγοντας άλλη μια φορά τα δόντια, με μεγάλο κόπο το ίσιωσα.
«έχεις μια απορία... μπορείς να την εκφράσεις» είπε ψυχρά και άρχισε να κινείτε γύρω από το σώμα μου με τα χέρια της στην πλάτη της.
«τι έκανα για να τιμωρηθώ έτσι?»
«καλή ερώτηση... τι είναι ο ενδοτικός για τον κυρίαρχο του?»
«το είδωλο του κυρίαρχου του»
«και τι είναι ο κυρίαρχος?»
«ο καθρέφτης του»
«άρα τι έκανες για να αξίζεις τέτοια τιμωρία?»
«δεν μπορώ να καταλάβω»
«δεν μπορώ να καταλάβω... απάντησε αυτόματα ο κύριος Κάλεν... ενώ η σωστή του απάντηση θα έπρεπε να είναι... δεν ξέρω ποιο παράπτωμα από όλα σε ενόχλησε περισσότερο... αφού όμως δεν μπορεί να καταλάβει ο κύριος Κάλεν... τότε ας τα πάρουμε ένα ένα με την σειρά... συμφωνείτε κύριε Κάλεν?»
«μάλιστα κυρία»
«άρα είχα δίκιο κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«και τότε γιατί δεν απαντήσατε σωστά κύριε Κάλεν?»
«γιατί δεν μπορώ να συγκεντρωθώ από τον πόνο»
«σας αποσπά ο πόνος την σκέψη σας κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«τότε πρέπει να κάνουμε κάτι να το διορθώσουμε πριν συνεχίσουμε να απαριθμούμε τα παραπτώματα σας... συμφωνείτε κύριε Κάλεν?»
«ναι» αναστέναξα
«γονατίστε τότε... κύριε Κάλεν» έδωσε εντολή και πάγωσα... έκανα μισή μέρα να σηκωθώ πως διάολο θα ξανά κάτσω τώρα?
«υπάρχει κάποιο πρόβλημα κύριε Κάλεν?»
«όχι» είπα και παίρνοντας μισή ανάσα την κράτησα και προσπάθησα να χαμηλώσω το σώμα μου... έτριξα τα δόντια μου για να μην ουρλιάξω και έγειρα από την μεριά που δεν με είχε χτυπήσει... ακούμπησα αγκομαχώντας το χέρι μου στο πάτωμα και μόλις γονάτισα και έμεινα σταθερός... εκείνη έφυγε από μπροστά μου και πήγε προς το μέρος που είχε κρεμασμένα τα μαστίγια... αφού πήρε ένα γύρισε προς το μέρος μου... εγώ αμέσως χαμήλωσα την ματιά μου στο πάτωμα και προσπάθησα να βρω και πάλι τον έλεγχο της αναπνοής μου για να μπορέσω να ελέγξω τον πόνο που μου προκαλούσε η ανάσα στα πλευρά μου.
«πόσες φορές σταματήσατε χωρίς την άδεια μου την τιμωρία σας?»
«τρεις φορές»
«άρα μου χρωστάτε τρεις τιμωρίες... πόσα παραπτώματα νιώθετε ότι έχετε κάνει?»
«τρία» αναστέναξα
«άρα μου χρωστάτε άλλα τρία» είπε και ερχόμενη κοντά μου... μου έτεινε μπροστά το μαστίγιο
«κρατήστε το» έδωσε εντολή και το έκανα χωρίς δισταγμό.
Εκείνη πήγε πίσω από την πλάτη μου και αφού ξεκούμπωσε την κάπα μου την αφαίρεσε... σηκώθηκε και μέχρι να γυρίσει και πάλι μπροστά μου την είχε διπλώσει και την άφησε πάνω σε ένα άδειο στρογγυλό τραπεζάκι που ήταν ακουμπισμένο στον τοίχο και γύρισε και πάλι κοντά μου.
Χαμήλωσε το κορμί της και έκατσε μπροστά μου στο πάτωμα... άρχισε να ξεκουμπώνει τα κουμπιά του σακακιού μου και μόλις το άνοιξε το αφαίρεσε από το τα χέρια μου... το πήρε στα χέρια της και μόλις σηκώθηκε το εναποθέτισε και αυτό διπλωμένο πάνω στην κάπα... γύρισε πάλι προς την μεριά μου... με σταθερά φιδίσια βήματα και πήγε πίσω από την πλάτη μου.
«έχετε αυτόμαστιγωθεί ποτέ... κύριε Κάλεν?»
«όχι»
«θέλετε να κάνετε μια δοκιμή?»
«όχι»
«τότε αυτομαστιγωθείτε μια φορά τώρα» απαίτησε και σταμάτησα να αναπνέω... μπορώ να το κάνω αυτό?
«υπάρχει κάποιο πρόβλημα κύριε Κάλεν?»
«όχι» αναστέναξα
Κράτησα το μαστίγιο γερά στα χέρια μου και αφού έσφιξα τα δόντια μου αυτομαστιγώθηκα μια φορά όπως με διέταξε... λόγο του ότι μου είχε αφήσει το πουκάμισο... ο πόνος δεν ήταν όπως τον θυμόμουνα... ήταν πιο ανεκτικός.
«σας μαστίγωναν γυμνό... κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«τότε γιατί δηλώσατε ότι δεν σας σημάδευαν στο σώμα για να μην το βλέπουν οι άλλοι?»
«δεν αφήνανε σημάδια... μόνο κοκκινίλες»
«οι κοκκινίλες κύριε Κάλεν δεν είναι σημάδια... δεν τραυματίζουν την ψυχή σωστά?» ειρωνεύτηκε
«δεν το σκέφτηκα έτσι»
«μάλιστα... πως νιώσατε τώρα?»
«ήταν πιο ανεκτός ο πόνος από όσο τον θυμόμουν»
«αλήθεια?... μπορείτε να μου πείτε το γιατί?»
«γιατί φοράω ακόμα το πουκάμισο»
«και τι σας κάνει να πιστεύετε ότι το πουκάμισο σας αυτήν την στιγμή δεν έχει γίνει κομμάτια από το μαστίγιο και ότι το μαστίγιο δεν βρήκε δέρμα?»
«δεν ξέρω... δεν τον νιώθω αυτό»
«τότε γιατί δεν δοκιμάζεται άλλη μια φορά να το διαπιστώσετε?»
«μπορώ να πω όχι?»
«αυτομαστιγώσου άλλη μια φορά από την άλλη μεριά του ώμου σου τώρα» διέταξε και έσφιξα τα δόντια και κράτησα το μαστίγιο και με τα δύο χέρια μου.
Σήκωσα το χέρι μου με δύναμη και μόλις το μαστίγιο βρήκε την πλάτη μου... άφησα την αναπνοή μου να βγει βίαια από μέσα μου... αντανακλαστικά είχα ξαναβρεί τον τρόπο που αντιμετώπιζα τον πόνο τότε χωρίς να το καταλάβω... και τώρα όπως και πριν... ο πόνος ήταν ο ίδιος... αλλά μπορούσα να τον αντιμετωπίσω πιο ψύχραιμα... αυτό προσπαθούσε να μου πει.
«βλέπω ότι τώρα κάνατε την σωστή διαπίστωση... τι άλλαξε?»
«η αναπνοή»
«γίνετε πιο συγκεκριμένος»
«θυμήθηκα πως αντιμετώπιζα τον πόνο τότε»
«συνειδητά?»
«όχι... το κατάλαβα αφού το έκανα»
«άρα τώρα ξέρετε πως να αντιμετωπίσετε το αρχικό σας πόνο... τελειώστε με τις υπόλοιπες τιμωρίες που μου χρωστάτε και θα συνεχίσουμε από εκεί που σταματήσαμε... πόσες τιμωρίες μου χρωστάτε κύριε Κάλεν?»
«6»
«θέλω να σας ακούω να της μετράτε... χωρίς παύση»
Α τον μαλάκα... είπα το σύνολο και όχι πόσες μου απομένουν... βρήκα τον έλεγχο της αναπνοής μου και μόλις ήμουν έτοιμος άρχισα να εκτελώ την εντολή της... μαστιγώνοντας την πλάτη μου εναλλάξ.
Μπέλα
Άρχισε να μετράει...
«μία... δύο... τρεις» είχα είδη αφαιρέσει την κάπα μου και είχα κάτσει στο πάτωμα σε θέση ετοιμότητας πριν ακόμα αρχίσει να αυτομαστιγώνετε και μόλις αυτομαστιγώθηκε τρίτη φορά... κόλλησα το σώμα μου πάνω στο δικό του βάζοντας το κεφάλι μου στην ευθεία με το δικό του... εκείνος πάνω στην προσπάθεια του να αυτοσυγκεντρωθεί στις ανάσες του δεν το κατάλαβε και τις τρεις επόμενες βουρδουλιές της δέχτηκα στην δική μου πλάτη.
«τέσσερις... πέντε... έξι» στην έβδομη... ετοιμάστηκε να συνεχίσει... είχε παρασυρθεί... δεν ήξερε που ήταν... του ακινητοποίησα τα χέρια κρατώντας τον μόνο σε σημεία που δεν υπήρχε γυμνό δέρμα και τον ανάγκασα να γείρει ελαφρώς μπροστά για να βρεις την αναπνοή του.
«φτάνει» απαίτησα και ακινητοποιήθηκε κοιτάζοντας γύρω του... μόλις είδε τα χέρια μου πάγωσε... δεν είχε καταλάβει πότε τον ακούμπησα.
«βρες την αναπνοή σου και σήκω όρθιος... τώρα ξέρεις πως να αντιμετωπίσεις τον πόνο ώστε να μην σου αποσπά την προσοχή»
Κράτησα το μαστίγιο στο χέρι μου και εκείνος το άφησε... πήρα τα χέρια μου από πάνω του και σηκώθηκα όρθια... άφησα το μαστίγιο στην άκρη χωρίς να το βάζω στην θέση του και αφού πήρα την κάπα μου από το πάτωμα την δίπλωσα και την κράτησα στα χέρια μου... μόλις σηκώθηκε και βρήκε τις εσωτερικές του ισορροπίες... πήρε μια βαθιά ανάσα... όσο μπόρεσε για να μην πονέσει περισσότερο... την κράτησε για λίγο και την άφησε να βγει μέσα από το σώμα του ήρεμα.
Άρχισα να κάνω πάλι τον κύκλο για να βρεθώ μπροστά του... μόλις με είδε χωρίς την κάπα γούρλωσε τα μάτια του.
«θες κάτι να με ρωτήσεις? Μία ερώτηση... κάνε την πιο σημαντική»
«πότε ακούμπησες απάνω μου?»
«πολύ καλή παρατήρηση... θα περιμένεις λίγο για την απάντηση... δεν σε ενοχλεί αυτό»
«όχι» αναστέναξε
«πήγαινε και στάσου μπροστά από την μπανιέρα κοιτώντας προς τον τοίχο» τον διέταξα και το έκανε χωρίς δισταγμό... με σταθερά βήματα και με σηκωμένο το ανάστημα του... δεν επιτρέπει στον εαυτό του να λυγίσει.
Όσο είχε γυρισμένη την πλάτη του βρήκα την ευκαιρία και γύρισα για να αφήσω την κάπα μου στο διπλανό έπιπλο από αυτό που αφήνω τα δικά του.
Όταν έφτασε, πήγα και εγώ κοντά του...
«γύρνα» τον διέταξα και μόλις το έκανε άρχισα να ξεκουμπώνω τα κουμπιά του πουκαμίσου του... εκείνος παρέμενε σκεπτικός και ήρεμος... αλλά έλεγχε την κάθε μου κίνηση.
Τον κοίταζα σταθερά στα μάτια... ακόμα προσπαθούσε να ανακαλύψει αν δέχτηκα εγώ της βουρδουλιές αντί για εκείνον... η πλάτη του λόγο του πόνου που νιώθει από τα πλευρά του... δεν τον πονάει όπως θα τον πόναγε αν δεν είχαν ραγίσει τα πλευρά του και δεν μπορεί να καταλάβει αν έχει ματώσει ή όχι.
Τα χέρια μου έφτασαν στο παντελόνι του... άφησα το πουκάμισο και συνέχισα με την ζώνη του... την έβγαλα τελείως και την άφησα να πέσει στο πάτωμα... δεν ταράχτηκε... μπορεί να το αντιμετωπίσει... ξεκούμπωσα το παντελόνι του και προσπάθησε να συγκρατήσεις τις ανάσες του... τον ερεθίζουν οι κινήσεις μου αλλά παλεύει να αυτοσυγκεντρωθεί στον στόχο του.
Κατέβασα το φερμουάρ του παντελονιού του και το άφησα να πέσει στο πάτωμα... χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του γονάτισα με το σώμα μου να έχει κλίση προς τα πίσω για να μην μπορεί να δει τα σημάδια και άρχισα να του αφαιρώ το εσώρουχο του χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του... αναγκαστικά δεν μπορούσε να κοιτάξει αλλού και αυτό τον εκνεύριζε... ήθελε να μάθει.
Συνέχισα να τον απελευθερώνω από τα ρούχα του με τον ίδιο τρόπο διπλώνοντας τα άλλα αφήνοντας τα στο πάτωμα... χωρίς να του δίνω το δικαίωμα να κοιτάξει την πλάτη μου... και μόλις σηκώθηκα... ξεκούμπωσα και τα υπόλοιπα κουμπιά του πουκαμίσου του και με πλάγια βήματα έκανα τον γύρω του κορμιού του και στάθηκα πίσω από την πλάτη του.
Αφαίρεσα πρώτα τα μανικετόκουμπα του και τα έβαλα μέσα στην τσέπη του πουκαμίσου του... έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πουκάμισο και το αφαίρεσα από πάνω του... οι πληγές του ήταν ανοιχτές... και μόλις ανακαλύψει την διαφορά θα καταλάβει πόσο άδικο έχει... χίλιες φορές ένα σημάδι στο σώμα... παρά ένα σημάδι στην ψυχή.
Κράτησα το πουκάμισο στα χέρια μου και άρχισα να το διπλώνω... εκείνος περίμενε υπομονετικά χωρίς να δείχνει σημάδια ανυπομονησίας... άφησα το πουκάμισο πάνω στο πλαίσιο της μπανιέρας.
«γύρνα προς την μπανιέρα» διέταξα και υπάκουσε χωρίς δισταγμό.
Πέρασα από δίπλα του πήρα τα πράγματα από το πάτωμα χωρίς να αφήνω την ματιά μου από το πρόσωπο του... εκείνος ενώ σκάει να μάθει την αλήθεια... δεν τόλμησε να παρακούσει... χαμογέλασα βουβά και παίρνοντας τα πράγματα του στο χέρι μου γύρισα στο έπιπλο... πάνω από το σακάκι του άφησα το παντελόνι του... πάνω από αυτό καινούρια ίδια μανικετόκουμπα... ένα καθαρό πουκάμισο... ένα καθαρό εσώρουχο... και κάτω από το έπιπλο τα παπούτσια του και ένα καινούργιο ζευγάρι κάλτσες.
Όλα τα χρησιμοποιημένα τα έβαλα κάτω από την κάπα μου... και γύρισα κοντά του... εκείνος δεν παράκουσε ούτε για μια στιγμή... ήμουν πολύ υπερήφανη για εκείνον... γιατί ξέρω ότι παρόλο που θέλησε μόνος του να πάει στο στάδιο 4... δεν θέλει να με προκαλέσει... για να μάθει... για να καταλάβει... για να νιώσει την διαφορά... είναι της πράξης και όχι της θεωρίας... και αυτό είναι το μόνο μας μελανό σημείο... για να δούμε τώρα πως θα τα πάει?
Πήγα πίσω από το σώμα του και αφού πήρα ξανά στα χέρια μου το πουκάμισο του... κράτησα με τα δάχτυλα μου τα μανικετόκουμπα και έβαλα το χέρι μου στον σβέρκο του για να μην το ακουμπήσω με γυμνό δέρμα.
«μπες» διέταξα και δίστασε
Συνεχίζεται.....
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου