Μπέλα
«ο πρώτος μου έσπασε την παρθενιά με την μπουνιά του... ο δεύτερος μου συνέθλιψε τον τράχηλο με τον ίδιο τρόπο... πες μου σε τι διαφέρετε Έντουαρντ... πες μου?»
«ο πρώτος μου έσπασε την παρθενιά με την μπουνιά του... ο δεύτερος μου συνέθλιψε τον τράχηλο με τον ίδιο τρόπο... πες μου σε τι διαφέρετε Έντουαρντ... πες μου?»
«εκείνος μόλις κατάλαβε ότι σε αγαπάει... δεν σε ξανά άγγιξε... εγώ ενώ σου λέω ότι σ' αγαπάω συνεχίζω να σε βιάζω με τον ίδιο τρόπο»
«και γιατί στο διάολο σε αφήνω να κάνεις κάτι τέτοιο?»
«γιατί ξέρεις ότι δεν το κάνω συνειδητά... ξέρεις ότι εκείνη την στιγμή δεν είμαι συγκεντρωμένος σε αυτό που κάνω παρά αφήνω της αναμνήσεις να με κυριεύουν»
«σε κυριεύει Έντουαρντ... δεν έχεις ιδέα τι κάνεις... δεν έχεις ιδέα τι μου κάνεις»
«δεν ξέρω τι να κάνω για να το σταματήσω... βοήθησε με... δεν θέλω να σου κάνω άλλο κακό... σιχαίνομαι τον εαυτό μου γι αυτό... δεν το θέλω Μπέλα... σ' αγαπάω... δεν μπορώ να το κάνω αυτό σε σένα... δεν μπορώ» λύγισα
«σκούπισε τα δάκρυα σου και σήκωσε το ανάστημα σου... αν σε δω να ξανά λυγίσεις θα σε τιμωρήσω πολύ άσχημα... δεν της αξίζουν τα δάκρυα σου Έντουαρντ»
«δεν κλαίω για εκείνην»
«τότε γιατί μου απαγορεύεις να κλαίω εγώ για σένα?»
«δεν σου αξίζω Μπέλα»
«αν νιώθεις ότι δεν μου αξίζεις τότε γιατί επιμένεις να με γυρίζεις πίσω Έντουαρντ... γιατί επιμένεις να θέλεις μια σχέση που έχει καταστραφεί πριν καν αρχίσει?»
«πως το ήξερες?»
«ποιο?»
«πως ήξερες ότι με αυτόν τον τρόπο σου πήρα την παρθενιά σου?»
«είσαι σίγουρος ότι θα το αντέξεις?»
«θέλω να μάθω... πως?»
«σκούπισε τα δάκρυα σου και σήκωσε το ανάστημα σου... ανήκουν στο παρελθόν... είναι απλές πληροφορίες που θα σε βοηθήσουν να φτιάξεις το μέλλον σου... μην σε δω να λυγίζεις για μένα... γιατί τότε θα δεις την οργή μου... το κατάλαβες?»
«δεν μπορώ να σου το υποσχεθώ αυτό... ότι έχει να κάνει με σένα... με πονάει... με γεμίζει τύψεις... με λυγίζει»
«τότε πες τις ασφαλής σου λέξεις και προχώρα την ζωή σου... δεν είμαι εγώ η τιμωρός σου... αν λυγίσεις τότε το δαχτυλίδι θα φτάσει στην κορυφή... και ξέρεις τι σημαίνει αυτό?»
«θα υποστώ την υπέρτατη τιμωρία»
«και προτιμάς να μάθεις την αλήθεια... και να κλειστείς σε ψυχιατρείο από το να μείνεις στην άγνοια?»
«μου αξίζει... χίλιες φορές να μάθω... και να τιμωρηθώ... παρά να μην ξέρω... θέλω να ξέρω τι τέρας είμαι... θέλω να ξέρω τι είμαι και τι κάνω... αλλιώς δεν θα το καταλάβω ποτέ»
«τότε πάρε τον χρόνο σου... μάζεψε τον εαυτό σου και όταν θα είσαι έτοιμος να μάθεις την αλήθεια... ξέρεις τι πρέπει να κάνεις για να μου δώσεις το δικαίωμα να συνεχίσω»
σηκώθηκα απάνω και άρχισα να περπατάω γύρω από το σώμα του με αργά και σταθερά βήματα... δεν είναι έτοιμος για την αλήθεια... γιατί με αφήνει να του την πω?... θέλει να αυτοτιμωρηθεί για τα λάθη του... αλλά δεν καταλαβαίνει ότι αν το κάνει τώρα... θα γυρίσει πάλι πίσω... πως σκατά θα το ξεπεράσει... όταν πιέζει τον εαυτό του τόσο πολύ... πήρε μια βαθιά αναπνοή και την άφησε αργά και ήρεμα να βγει από μέσα του... έκανα τον γύρω και στάθηκα μπροστά του.
«άνοιξε τα μάτια σου και κοίτα με... μέχρι να σου δώσω την άδεια ακόμα και αν ακούσεις κάποια ερώτηση να σου κάνω... μην απαντήσεις... είσαι στο στάδιο 3... αλλά σου αφαιρώ το δικαίωμα της απάντησης... κατανοητό?»
«μάλιστα κυρία» είπε αυτόματα και ακουμπώντας την πλάτη μου στην πόρτα έκατσα στο πάτωμα και αναστέναξα.
«όταν ξύπνησα την άλλη μέρα το πρωί... όλο μου το σώμα ήταν γεμάτο αίματα... και εγώ ούρλιαζα από τους πόνου... δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω τι μου είχε συμβεί... η Άλις από την άλλη δεν ξύπναγε με τίποτα... σηκώθηκα με βαριά καρδιά και πήγα στο μπάνιο... όταν κοιτάχτηκα στον καθρέφτη πάγωσα... ήμουν πανιασμένη από το αίμα που είχα χάσει... και το σώμα μου ήταν γεμάτο μώλωπες και ήταν γεμάτο δαχτυλιές από αίμα» πήρα μια βαθιά ανάσα από την ανάμνηση
«δεν έκατσα να το σκεφτώ... γύρισα στο δωμάτιο και προσπάθησα να ξυπνήσω την Άλις... αλλά εκείνη κοιμόταν τόσο βαθιά που δεν ανταποκρινόταν... εγώ είχα σφαδάξει στους πόνους και το μυαλό μου είχε θολώσει δεν ήξερα τι να κάνω... προσπαθούσα να βρω μια λογική εξήγηση για όλα αυτά αλλά δεν υπήρχε τίποτα... μέχρι που βρήκα το μποξεράκι σου πάνω στα σεντόνια... πάγωσα... δεν ήξερα τι να σκεφτώ... αλλά τελικά... τα παράτησα... γύρισα στο μπάνιο... και έκανα ένα ντους να ξεπλύνω το ξεραμένο αίμα από πάνω μου... μόλις βγήκα πήρα καθαρά ρούχα και όταν ντύθηκα άρχισα να μαζεύω με μανία όλα τα αποδεικτικά στοιχεία... δεν ήξερα αν εσύ είχες ματώσει και δεν διακινδύνευσα να τα πετάξω στα σκουπίδια με το αίμα επάνω... τα έβαλα όλα μέσα στην μπανιέρα και αφού την γέμισα με καυτό νερό... έριξα χλωρίνη και τα άφησα να μουλιάσουνε... αφού τα στράγγιξα, τα έβαλα σε μια σακούλα και έτρεξα στον κάδο να τα πετάξω πριν ξυπνήσει η Άλις... ευτυχώς δεν είχες πειράξει το πρόσωπο μου οπότε ήταν εύκολο να καλύψω τα υπόλοιπα σημάδια με τα ρούχα μου ώστε να μην το καταλάβει» τον κοίταξα για μια στιγμή κάνοντας μια παύση... εκείνος κρατιόταν με νύχια και με δόντια για να μην ξεσπάσει... δεν ήταν έτοιμος γι αυτό
«όταν γύρισα πίσω... πήρα το μποξεράκι σου και το έκρυψα στην τσάντα μου... και πριν προλάβει η Άλις να ξυπνήσει... έστρωσα το κρεβάτι μου και ξάπλωσα για να ηρεμήσω... φυσικά όταν ξύπνησε τα είδε όλα... και προσπάθησε να με πείσει να πάμε στο νοσοκομείο... γιατί ήμουν υπερβολικά πανιασμένη... αλλά την έπεισα τελικά ότι είμαι καλά και δεν την άφησα να με πάει... μετά από μια βδομάδα... όταν κατάφερα να σηκωθώ από την αδυναμία λόγο του αίματος που είχα χάσει... πήγα στην πιο απόμακρη περιοχή που μπορούσα να πάω και πέταξα και το τελευταίο αποδεικτικό στοιχείο... όταν σε είδα να με κοιτάς με εκείνο το απολογητικό σου ύφος... τα έχασα... έχασα την γη κάτω από τα πόδια μου... έχασα τον πρίγκιπα μου... φυσικά τότε δεν ήξερα ότι τον είχα χάσει ήδη... αλλά δεν βαριέσαι... καλό μου έκανες κακό δεν μου έκανες» είπα και κοίταξα προς το παράθυρο... εκείνος πήρε μια βαθιά αναπνοή και την άφησε ήρεμα να βγει από μέσα του
«πες το»
«πως μπορείς να το λες αυτό?»
«ότι μου έκανες Έντουαρντ... το έκανες ενώ κοιμόμουν... η δεύτερη φορά που με άγγιξε άντρας, ήταν όταν ο Πάολο με απήγαγε... και καταλαβαίνεις ότι δεν ήταν και η πιο ρομαντική σεξουαλική μου εμπειρία... φαντάζεσαι να ήμουν και παρθένα? τώρα μπορείς να απαντάς»
«όχι δεν θα ήθελα να το φανταστώ»
«έχεις άλλες δύο ερωτήσεις... κάνε πρώτα την πιο σημαντική»
«γιατί δεν με παρέδωσες στην αστυνομία?»
«πάνω στον πανικό σου άφησες το μποξεράκι σου... αυτό όμως δεν σύμαινε κάτι... μέχρι φυσικά να σε αντικρίσω... Όλοι ξέρανε πόσο με μισείς... οπότε, όποιος θα ήθελε να το κάνει αυτό... θα ήταν εύκολο να πάρει ένα εσώρουχο σου για να σε ενοχοποιήσει... ήσουν εύκολος στόχος... και εγώ δεν ήθελα να την πληρώσεις εξαιτίας μου... ιδίως στην περίπτωση που θα αποδεικνυόταν ότι δεν ήσουν εσύ... έχεις άλλες δυο ερωτήσεις... κάνε την πιο σημαντική»
«και όταν κατάλαβες ότι ήμουν εγώ... και πάλι γιατί δεν είπες τίποτα... έστω στον πατέρα σου»
«ακριβώς για να μην το μάθει ο πατέρας μου... γιατί αν το μάθαινε τότε δεν θα ζούσες αυτήν την στιγμή... μια ερώτηση»
«ναι αλλά το έμαθε... αναρωτιέμαι το πως... αλλά αυτήν την στιγμή μου είναι αδιάφορο να το μάθω... γιατί όταν ήρθε να με βρει δεν με σκότωσε?»
«γιατί φοβήθηκε την οργή μου... μια ερώτηση»
«ο πατέρας σου σε φοβάται»
«αυτό δεν είναι ερώτηση... αλλά έχεις άλλη μια διαπίστωση»
«γι αυτό δεν θέλεις να βασίζεται η σχέση μας στον φόβο... γιατί όσοι είναι δίπλα σου κατά βάθος είναι γιατί σε φοβούνται... και μπούχτισες το μίσος... και τον φόβο»
«και την έλλειψη εμπιστοσύνης... και την έλλειψη πίστης και τα λοιπά και τα λοιπά και τα λοιπά... άλλη ερώτηση?»
«γιατί δεν γύρισες στο σχολείο?»
«δεν έχει να κάνει με το θέμα μας... την απορρίπτω... κάτι άλλο που θες να ρωτήσεις πάνω στο θέμα μας?»
«είναι χαζή... γιατί φαντάζομαι την απάντηση... αλλά είμαι περίεργος πως ήξερες ότι ήταν δικό μου το μποξεράκι?»
«το παντελόνι σου ήταν πάντα πιο χαμηλά από το εσώρουχο σου... και εγώ έχω καλή παρατηρητικότητα... δεν ήταν και τόσο δύσκολο... χαμογέλασε θλιμμένα... μια διαπίστωση.. μπορείς να την πεις»
«χωρίς να σου πω τίποτα για μένα... εσύ ξέρεις τόσα πολλά... και ενώ εσύ μου έχεις πει τόσα πολλά για σένα... εγώ ξέρω τόσα λίγα... είσαι απίστευτη γυναίκα... πως περίμενες ποτέ ότι θα σε έφτανα?»
«σου ζήτησα μια διαπίστωση και μου έκανες και ερώτηση... γιατί Έντουαρντ?»
«για να με τιμωρήσεις»
«το τραβάει ο οργανισμός σου?»
«δεν θέλω να με λυπηθείς... ότι και να μου κάνεις μου αξίζει»
Σηκώθηκα απάνω και έφερα τα χέρια μου μπροστά... γύρισα το δαχτυλίδι στην θέση του επιδεικτικά για να το δει εκείνος και μόλις τα έβαλα ξανά πίσω από την πλάτη μου γύρισα το σώμα μου προς την πόρτα... και πήρα μια βαθιά αναπνοή.
«υπάρχουν κάποια μέροι του σώματος σου που δεν θες ποτέ να ακουμπήσω?»
«ναι»
«έχεις πέντε λεπτά να βρει ένα τρόπο για να τα καλύψεις... αν τα αφήσεις ακάλυπτα την γάμησες... αν χρειαστεί να μετακινηθείς... θα το κάνεις με τα γόνατα... μην καταλάβω ότι σηκώθηκες γιατί επίσης την γάμησες... μόλις φτάσεις στο σημείο που θα μπορείς να καλύψεις τα μέροι του σώματος σου... ειδοποίησε με ότι είσαι έτοιμος... αλλά παράμενε στην θέση σου μέχρι να σου δώσω την άδεια να σηκωθείς... κατανοητό?"
«μάλιστα κυρία»
«εκτέλεσε την διαταγή μου»
Παρέμενα στην ίδια θέση υπομονετικά... θέλει να τον καταστρέψω για να τιμωρήσει τον εαυτό του... γιατί ο ίδιος δεν μπορεί να τον αγγίξει... όχι Έντουαρντ... δεν είμαι εγώ η τιμωρός σου... αλλά ήρθε η ώρα να πάρεις μια γεύση... πως εγώ τιμωρώ... μόλις άκουσα την ανάσα του... έσκυψα στο πάτωμα και παίρνοντας το εσώρουχο μου στα χέρια μου... γύρισα και με αργά και βασανιστικά βήματα πήγα κοντά του.
«μπορείς να εκτελέσεις την απόφαση σου... χωρίς να μετακινήσεις κανένα αντικείμενο που βρίσκετε στον χώρο γύρω σου... αν κάποιο εμποδίζει τον δρόμο σου θα πρέπει να περάσεις από πάνω του ή να κάτσεις επάνω του... μην σε δω να μετατοπίσεις τα αντικείμενα που σε εμποδίζουν... γιατί επίσης την γάμησες... κατανοητό?... απάντησε με νεύμα» κούνησε το κεφάλι του καταφατικά και καθώς άνοιξε τα μάτια του σηκώθηκε και ακούμπησε τον κώλο του πάνω στην άκρη του γραφείου.
Στο σημείο που θα αναγκαστεί να κάτσει έχει χαρτιά... που σημαίνει ότι για εκείνον θα είναι ακόμα πιο δύσκολο να κρατήσει την ισορροπία του... θέλει να καταστραφεί... ξέρει ότι η υπέρτατη τιμωρία για εκείνον... δεν είναι το ψυχιατρείο... για άλλη μια φορά με κορόιδεψε.
«είσαι ακόμα σίγουρος ότι έχεις αφαιρέσει όλα τα αντικείμενα που απειλούν την ζωή σου μέσα από αυτό το δωμάτιο?»
«ναι» απάντησε αυτόματα... θέλει να αυτοκτονήσει
«δηλαδή... το πληκτρολόγιο που είναι πίσω σου... η οθόνη του υπολογιστή σου... το λαμπατερ... αλλά ακόμα χειρότερα αυτό» είπα και αμέσως έλυσα την ζώνη του και την έβγαλα από το παντελόνι του με μια κίνηση
«δεν αποτελούν μέρος του δωματίου?»
«αποτελούν»
«τότε γιατί ξέχασες να τα αφαιρέσεις?»
«γιατί ήθελα να αφαιρέσω μόνο τα αντικείμενα που ήταν επικίνδυνα για την δική σου ζωή»
Αυτόματα το χέρι μου ενεργοποιήθηκε και έκανα την κίνηση να τον χαστουκίσω με την αναστροφή του χεριού μου που φόραγα το δαχτυλίδι αλλά εκείνος πρόλαβε και το ακινητοποίησε... ταυτόχρονα με το ελεύθερο του χέρι με έπιασε απο τον αυχένα μου και άρχισε να με φιλάει με τόσο πάθος που θόλωσα.
Άφησα την ζώνη του και το σλιπάκι μου να παίσουν στο πάτωμα... έβαλα το χέρι μου πάνω στα μαλλιά του και του τα τράβηξα με δύναμη για να με αποδεσμεύσει... αλλά εκείνος δεν έκανε πίσω... άφησε το χέρι μου και περνώντας το γύρω από το σώμα μου με συγκράτησε... το φιλί του ήταν τόσο απαιτητικό που μου έκανε την καρδιά μου κομμάτια.
Τα παράτησα... έβαλα το χέρι μου πάνω στον λαιμό του και παραδόθηκα στο φιλί του... η γλώσσα του πάνω στην δική μου... ούρλιαζε για λίγη κατανόηση... για λίγη αγάπη... όλες του οι κινήσεις φώναζαν το πόσο με αγαπούσε... αλλά ακόμα επιλέγει εκείνην... πως εγώ μπορώ να το αγνοήσω αυτό?... σταμάτησε το φιλί μας και ακούμπησε το μέτωπο του πάνω στο δικό μου για να βρει ξανά τις ισορροπίες του.
«σ’ αγαπάω Μπέλα... μην αμφιβάλεις ποτέ γι αυτό... σ’ αγαπάω όσο δεν αγάπησα ποτέ κανέναν άλλον... μην αφαιρέσεις την ζωή σου εξαιτίας μου... σε ικετεύω»
«τώρα είναι αργά γι αυτό... την έχεις αφαιρέσει ήδη... το ξέχασες?»
«Μπέλα.. δεν είναι το ίδιο... σε παρακαλώ... δεν θα το αντέξω αν πάθεις τίποτα εξαιτίας μου» ικέτεψε κοιτάζοντας με παρακλητικά στα μάτια
«αυτό να το σκεφτόσουν πριν πατήσεις την σκανδάλη... γιατί την πάτησε Έντουαρντ?»
«γιατί δεν θα άντεχα να φύγεις εξαιτίας μου... δεν μπορώ να φανταστώ την ζωή μου χωρίς εσένα»
«τότε γιατί διάλεξες το γραφείο... από όλα τα άλλα μέρη αυτού του δωματίου?»
«γιατί ξέρω ότι δεν έχεις σκοπό να με σκοτώσεις»
«μην είσαι τόσο σίγουρος γι αυτό»
«Μπέλα... είπες ότι θα υποστώ την υπέρτατη τιμωρία... τώρα απλά θέλεις να με κάνεις να σε μισήσω πριν με κλείσεις στο ψυχιατρείο»
«πάλι λάθος συμπέρασμα... είπα και ξεκόλλησα πάνω του... δεν είμαι εγώ η τιμωρός σου Έντουαρντ... αλλά εσύ» με κοίταξε με απορία... κατάλαβε ότι ξέρω.
«κοίτα γύρω σου Έντουαρντ... ποιο αντικείμενο εγώ θα διάλεγα για να σε τιμωρήσω?»
«τα βιβλία»
«τα βιβλία Έντουαρντ... γιατί είναι το μόνο που αρνείσαι ακόμα και τώρα να πάρεις... την γνώση... δεν θες την ουσία Έντουαρντ... δεν θες αυτό που περιέχετε μέσα στα βιβλία... θες μόνο να κοιτάς το εξώφυλλο... γιατί φοβάσαι να αντιμετωπίσεις την αλήθεια... δεν φοβάσαι εμένα Έντουαρντ... τον ίδιο σου το εαυτό φοβάσαι... δεν διάλεξες το γραφείο για να καλύψεις τον κώλο σου Έντουαρντ... αλλά για να με κάνεις να σου σπάσω τα χέρια... ποια είναι η υπέρτατη τιμωρία Έντουαρντ?»
«ο αργός θάνατος» είπε ηττημένος
«και τι σημαίνει αργός θάνατος για σένα Έντουαρντ?»
«να χάσω τα χέρια μου» σήκωσα το χέρι μου να τον χαστουκίσω και για δεύτερη φορά το φυλάκισε στα χέρια του και με κοίταξε προειδοποιητικά στα μάτια
«με ποιο δικαίωμα σταματάς την τιμωρία σου?»
«γιατί δεν θέλω να αυτοτιμωρηθείς για μένα»
«τι σε κάνει να νομίζεις ότι θα αυτοτιμωρηθώ?»
«κανείς από τους δύο μας δεν άγγιξε το πρόσωπο σου... διόρθωση... δεν σημάδεψε το πρόσωπο σου... από την στιγμή που θες να με χαστουκίσεις με το δαχτυλίδι σου... μου δίνεις να καταλάβω ότι θες να κάνεις κακό στον εαυτό σου... και δεν θέλω να πάθεις τίποτα για μένα Μπέλα... δεν θέλω να σκοτωθείς εξαιτίας μου»
«να με σκοτώνεις όμως καθημερινά δεν έχεις πρόβλημα» του χτύπησα τα λόγια που είχε χρησιμοποιήσει εκείνος για τον Πάολο και μου άφησε το χέρι... αποφεύγοντας την ματιά μου
«τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί... όλα στην ζωή μας επαναλαμβάνονται με ένα ίδιο τρόπο αλλά πάντα είναι διαφορετικά Έντουαρντ... γιατί έχουμε την γνώση και ξέρουμε να τα αντιμετωπίζουμε διαφορετικά... σκέψου καλά τι θέλεις από την ζωή σου... βάλε στόχο και κάντο πράξη... μην αφήσεις τις αποφάσεις που παίρνεις εν θερμώ να σου στερήσουν την ζωή... εκτός και αν νιώθεις ότι η ζωή σου δεν αξίζει... πάρε τον χρόνο σου και προετοιμάσου... μόλις πάρεις την απόφαση σου ξέρεις πως να με ειδοποιήσεις για να μου δώσεις το δικαίωμα να συνεχίσω... μην ξεχάσεις ποτέ τις ασφαλές στου λέξεις... κίτρινο... και κόκκινο... θα σου χρειαστούν»
Τελείωσα την φράση μου και βάζοντας τα χέρια μου πίσω από το σώμα μου του γύρισα την πλάτη και έκλεισα τα μάτια για να μπορέσει να σκεφτεί ανεπηρέαστος... μόλις άκουσα την αναπνοή του άνοιξα τα μάτια μου και γύρισα προς την μεριά του... και φέρνοντας τα χέρια μου μπροστά άρχισα να ξεκουμπώνω το παντελόνι του και αναστέναξε.
Κατέβασα το παντελόνι μαζί με το εσώρουχο του και την στιγμή που σηκώθηκα... το σώμα μου είχε μια ρευστή φιδίσια κίνηση... όταν έφτασα στο ύψος του τον κοίταξα στα μάτια όπως κοιτάει μια κόμπρα το θύμα της και σταμάτησε να αναπνέει.
«το σώμα μου σου στέλνει ένα μήνυμα μήπως μπορείς να το αποκρυπτογραφήσεις?»
«μοιάζεις με κόμπρα»
«που δελεάζει το θύμα της... συνέχισα την φράση του... μήπως μπορείς να μου πεις το γιατί?»
«ξύπνησα την μαύρη σου πλευρά»
«που σημαίνει?»
«ότι μπορείς να με ακουμπήσεις» ξεροκατάπιε
«μπορώ να σε ακουμπήσω... επιβεβαίωσα συρτά και με το σώμα μου τον ανάγκασα να πάει το δικό του σώμα προς τα πίσω και άρχισα να του ξεκουμπώνω το πουκάμισο.
«τι άλλο έχετε ενεργοποιήσει κύριε Κάλεν?»
«τα χέρια σας» είπε αυτόματα και όταν ξεκούμπωσα και το τελευταίο του κουμπί χωρίς να αποχωρίζομαι την ματιά του το πήγα προς τα πίσω και το αφαίρεσα από τα χέρια του
«και τι σημαίνει αυτό για σας κύριε Κάλεν?»
«ότι την γάμησα» είπε και ανασήκωσα τα φρύδια μου αποδοκιμαστικά
«τότε καλύψτε το μέλος του σώματος σας που επιλέξατε αρχικά να καλύψετε» του έδωσα την εντολή και έκατσε πάνω στο γραφείο του
«ποιο είναι το πιο σημαντικό μέλος του σώματος σας?»
«τα χέρια μου»
«τότε προστατέψτε τα με όποιον τρόπο μπορείτε... όταν σας δοθεί το δικαίωμα... προς το παρόν βάλτε τα να ακουμπήσουν στο τέρμα του γραφείου σας» αυτόματα υπάκουσε και γέρνοντας το κορμί του προς τα πίσω ακούμπησε τις παλάμες του στο τέρμα του γραφείου αναπνέοντας γρήγορα... είχε τρομοκρατηθεί.
«έχετε ισορροπήσει καλά κύριε Κάλεν?»
«ναι»
«είσαστε σίγουρος γι αυτό?»
«όχι»
«τότε γιατί απαντάτε χωρίς να σκεφτείτε την απάντηση σας πρώτα?»
«γιατί πρέπει να απαντάω ξεκάθαρα... και αυτόματα την πρώτη μου σκέψη»
«τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι δεν βουτάω την γλώσσα μου βαθιά μέσα στο μυαλό μου»
«που βρίσκονται όλες σας οι απαντήσεις?»
«μέσα στο μυαλό μου»
«τότε αρχίστε να βουτάτε την γλώσσα σας και σε άλλα μέλη σώματος... να βουτάτε την γλώσσα σας βαθιά σε μουνάκια δεν έχετε πρόβλημα... στο μυαλό σας κολλάτε?... κύριε... Κάλεν»
«όχι δεν κολλάω»
«τότε γιατί δεν την βουτάτε?»
«γιατί δεν ξέρω σε ποιο σημείο να ψάξω»
«δεν ξέρετε» επανέλαβα και παίρνοντας ξανά στα χέρια μου την ζώνη του και το εσώρουχο μου, άρχισα να κάνω τον γύρω του τραπεζιού με αργά και βασανιστικά βήματα... εκείνος με ακολουθούσε με την ματιά του
«μην τολμήσετε να κουνηθείτε από εδώ και πέρα... αν κουνηθείτε θα χάσετε την ζωή σας... γι αυτό σκεφτείτε το δύο και τρεις φορές πριν το κάνετε... είτε σας αγγίζω λεκτικά... είτε σας αγγίξω σωματικά... εσείς να παραμείνετε στην ίδια αρχική θέση που επιλέξατε για σας... εσείς έχετε πάντα την επιλογή... ποιες είναι οι ασφαλείς σας λέξεις κύριε Κάλεν?»
«κίτρινο και κόκκινο»
«να βουτήξετε πολύ βαθιά την γλώσσα στο μυαλό σας πριν τολμήσετε να τις ξεστομίσετε... γιατί αν της ξεστομίσετε?»
«δεν έχει γυρισμό»
«δεν έχει γυρισμό»... επιβεβαίωσα και μόλις έφτασα πίσω από το κεφάλι του, άφησα την ζώνη δίπλα του και κράτησα μόνο το εσώρουχο μου.
«ο ενδοτικός κύριε Κάλεν... είναι το είδωλο του κυριάρχου... ο κυρίαρχος είναι ο καθρέφτης του ενδοτικού του... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«αν αποτύχω εγώ... έχετε αποτύχει και εσείς»
«σωστή παρατήρηση... άρα θα έχω κάθε δίκιο να αφαιρέσω την ζωή μου αν αποτύχετε?»
«ναι... αλλά δεν θέλω να το κάνετε»
«είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου κύριε Κάλεν... δεν μπορείτε να αποφασίζεται εσείς για μένα... φτάστε με πρώτα και μετά μπορεί και να σας δοθεί η ευκαιρία να εκφράσετε την γνώμη σας για μένα... κατανοητό?»
«ναι» είπε ξέπνοα
«ο κυρίαρχος δεν κάνει τίποτα στον ενδοτικό του... αν πρώτα δεν το έχει δοκιμάσει ο ίδιος... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι αν πεθάνω... θα σας πάρω μαζί μου»
«πολύ καλή παρατήρηση... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι δεν θα πεθάνετε για μένα... θα πεθάνετε γιατί δεν μπορείτε να πατήσετε τα πιστεύω σας»
«πολύ σωστή παρατήρηση... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι δεν ήσαστε εδώ γιατί με αγαπάτε... αλλά γιατί εγώ σας το επιβάλω»
«είμαι κυρίαρχος του εαυτού μου κύριε Κάλεν... μπορείτε να πάρετε απόφαση για μένα?»
«όχι»
«τότε με ποιον τρόπο μου το επιβάλετε?»
«κάνοντας σας να με λυπάστε... πατάω πάντα εκεί που ξέρω ότι θα σας πονέσω περισσότερο»
«πολύ καλή παρατήρηση... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι κάθε φορά που σας μιλάει ο Έντουαρντ... σας σκοτώνει... κάθε μου λέξη... είναι και ένα χαστούκι για σας... κάθε μου πράξη σας αποτελειώνει... και μετά την τελευταία μου αποκάλυψη... ότι σας θέλω δίπλα μου μόνο για να καταλάβω το γιατί... σας έχω αποτελειώσει... δεν έχετε άλλη ψυχική δύναμη να παλέψετε για μένα... άρα τα παρατάτε»
«πολύ καλή παρατήρηση... τι σημαίνει αυτό για σας?»
«ότι πρέπει να παλέψω πάρα πολύ για να σας πίσω για τις πραγματικές μου προθέσεις... για να σας πείσω να θάψετε και πάλι την σκοτεινή σας πλευρά»
«πρέπει να προσπαθήσετε πάρα πολύ... κύριε Κάλεν για να με πείσετε... γιατί τα περιθώρια εξαντλήθηκαν... καταστρέψατε και το τελευταίο λιθαράκι που κρατούσα με νύχια και με δόντια να σώσω από τον όλεθρο... δεν μου δίνετε άλλη επιλογή... είσαστε σίγουρος ότι θέλετε να συνεχίσω?»
«ναι»
«όπως επιθυμείτε... η επιθυμία σας είναι για μένα διαταγή... τι σημαίνει αυτό για σας κύριε Κάλεν?»
«ότι ο ενδοτικός διατάζει»
«ο κυρίαρχος εκτελεί» συμπλήρωσα εγώ την φράση του για εκείνον και ξεκίνησα το βασανιστήριο του.
Έβαλα το χέρι μου με το εσώρουχο μου μπροστά στο πρόσωπο του.
«πάρτε μια βαθιά εισπνοή» διέταξα και εκτέλεσε την εντολή μου αυτόματα... ανατρίχιασε ολόκληρος.
«αυτό το εσώρουχο μπορεί να σας βλάψει?»
«όχι»
«μπορείτε να μου πείτε το γιατί?»
«γιατί το περισσότερο που μπορείτε να κάνετε με αυτό είναι να μου δέσετε τα χέρια... και εγώ τα έχω σε απόσταση... άρα θα είναι εύκολο να το αφαιρέσω αν δεν αντέξω άλλο»
«πόση λίγη φαντασία έχετε κύριε Κάλεν» τον ειρωνεύτηκα και σηκώνοντας το ένα του χέρι το πέρασα από την μια πλευρά του εσωρούχου μου... και αφού επανέλαβα την ίδια κίνηση και στο άλλο του χέρι τα άφησα πάλι να ακουμπήσουν στο γραφείο του ακριβώς στην ίδια θέση που τα είχε αρχικά.
Ανέβασα το εσώρουχο του μέχρι τα μπράτσα του και αφού το κράτησα από την μέση, με το χέρι μου τον ανάγκασα να γείρει το κεφάλι του προς τα πίσω... πέρασα το εσώρουχο από το κεφάλι του και έβαλα το τρίγωνο να καλύψει το στόμα του και την μύτη του.
«σας πονάει?»
«όχι»
«νιώθετε ότι σας απειλεί?»
«όχι»
«λάθος κύριε Κάλεν... αυτό το εσώρουχο είναι μεγαλύτερη απειλή από την ίδια σας την ζώνη... θέλετε να μάθετε το γιατί?»
«ναι»
«γιατί είναι μεν ελαστικό αλλά μην ξεχνάτε ότι είναι και δερμάτινο... και κάθε φορά που θα προσπαθείτε να πάρετε βαθιά αναπνοή... θα σας κόβει την ανάσα... αν φτάσετε στο σημείο να παίρνετε γρήγορες ανάσες τι θα συμβεί κύριε Κάλεν?»
«ότι θα μου δυσκολεύει την αναπνοή... σε σημείο να με πνίξει»
«τότε προσπαθήστε να μείνετε συγκεντρωμένος ώστε να μην χρειαστεί να χάσετε την τελευταία σας ανάσα» του είπα και πήρα την ζώνη τους στα χέρια μου.
«πάρτε μια βαθιά αναπνοή και βρείτε την ισορροπία σας χωρίς να αλλάξετε στάση στο σώμα σας... αν μετακινηθείτε έστω και ένα εκατοστό... αυτή η ζώνη θα σας υποδείξει πως ήταν το σώμα μου την επόμενη ημέρα από τον βιασμό σας... κύριε... Κάλεν»
Δεν άλλαξε στάση... μετατόπισε το βάρος του σωστά και πήρε άλλη μια βαθιά ανάσα... πέρασα την ζώνη από τον λαιμό του και κάνοντας την χιαστεί... στο κενό που υπήρχε ανάμεσα στα χέρια του, τύλιξα την ζώνη γύρω από τους αγκώνες του και την ασφάλισα.
«σας πονάει?»
«όχι»
«δοκιμάστε να αλλάξετε στάση σώματος»
«δεν χρειάζεται ξέρω τι θα μου προκαλέσει»
«τότε να το σκεφτείτε δυο και τρεις φορές πριν το κάνετε... γιατί τότε θα μου δηλώσετε ότι τα παρατάτε... και αν μου το δηλώσετε αυτό... τότε ούτε οι ασφαλές λέξεις δεν σας γλιτώνουν από τα χέρια μου... κατανοητό?»
«μάλιστα κυρία»
«μπράβο καλό μου αγόρι... για να δούμε τώρα... ποιο είναι το ευαίσθητο σημείο του... κύριου... Κάλεν... από εδώ και πέρα δεν θα μιλάς αν δεν σου δώσω την άδεια... κατανοητό?» δεν απάντησε περίμενε υπομονετικά
«πολύ καλά» είπα και κάνοντας πάλι το γύρω του γραφείου με αργά και βασανιστικά βήματα πήγα μπροστά του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου