Άφησα την πόρτα επίτηδες ανοιχτή και πήγα προς την Άντζελα.
«Άντζελα μας ήθελες κάτι?»
«το ραντεβού του κύριου Κάλεν έχει έρθει και ήθελα να τον ενημερώσω» είπε εκνευρισμένη χωρίς να το κρύβει
«και που είναι τώρα?»
«είναι ο κύριος Πέιτζ» είπε δείχνοντας με τον κεφάλι της προς τον κύριο που καθόταν στον απέναντι καναπέ... δίπλα του δεν υπήρχε τίποτα και το αίμα μου ανέβηκε στο κεφάλι.
«κύριε Πέιτζ?» είπα πηγαίνοντας κοντά του και αμέσως σηκώθηκε... σας ζητώ χίλια συγνώμη που σας καθυστέρησα» απολογήθηκα και του έδωσα το χέρι
«για σας δεσποσύνη μου θα μπορούσα να περιμένω όλη μέρα» ανταποκρίθηκε και μου φίλησε το χέρι... και κόντεψα να ξεράσω.
«ωωω... με κολακεύεται» του είπα μελιστάλαχτα
«την αλήθεια λέω μόνο... δεσποινίς?»
«Σουαν... Ιζαμπέλα Σουαν... αλλά μπορείτε να με αποκαλείτε Μπέλα»
«Μπέλα... όνομα και πράγμα» συνέχισε και έβαλα όλη την δύναμη της ψυχής μου για να μην πω τίποτα
«σας έχουν εξυπηρετήσει?... δεν βλέπω να πίνετε κάτι»
«ναι... μην ανησυχείτε είμαι μια χαρά»
«σίγουρα δεν θέλετε να σας προσφέρουμε κάτι μέχρι ο κύριος Κάλεν σας δεχθεί?»
«ένα νεράκι αν είναι εύκολο» γύρισα προς την Άντζελα
«Άντζελα καλή μου?»
«ναι φυσικά το φέρνω αμέσως» ανταποκρίθηκε και έφυγε
«ενδιαφέρον δαχτυλίδι φοράτε κύριε Πέιτζ»
«σε παρακαλώ να με αποκαλείς... Άλαν»
«Άλαν»
«ναι πράγματι είναι ένα δαχτυλίδι ανεκτίμητης αξίας»
«δεν φαίνεται δα και τόσο ακριβό»
«δεν εκτιμάτε η αξία του στα χρήματα... Μπέλα»
«αλλά που?»
«στην σημασία που έχει»
«σοβαρά?»
«ναι»
«και τι το ιδιαίτερο έχει αυτό το δαχτυλίδι?»
«είναι μεγάλη ιστορία» είπε ευγενικά προσπαθώντας να αποφύγει την κουβέντα
«είμαι σίγουρη ότι σας το έχει χαρίσει κάποιο αγαπημένο σας πρόσωπο»
«μπορείς να το πεις και έτσι... αλλά όχι όπως το εννοείς εσύ»
«συγνώμη δεν ήθελα να σε φέρω σε δύσκολη θέση»
«καθόλου κάθε άλλο... αλλά δεν είναι από τις ιστορίες που εξιστορούνται έτσι απλά... είναι μια αλυσίδα πραγμάτων»
«κατάλαβα... και πάλι συγνώμη αν σε έκανα να νιώσεις άβολα... αλλά είναι τόσο περίεργο δαχτυλίδι» με κοίταξε στα μάτια και για μια στιγμή τα ζάρωσε σκεπτικός.
«Ιζαμπέλα είπες ότι είναι το βαπτιστικό σου?»
«μάλιστα Ιζαμπέλα... Ιζαμπέλα Σουάν» επανέλαβα και τότε κοκάλωσε.
«είσαστε η κόρη του κύριου Σουαν... έτσι δεν είναι?» ψιθύρισε ερχόμενος πιο κοντά μου και αμέσως συννέφιασα και απομακρύνθηκε από κοντά μου.
«κύριε Πέιτζ... εγώ απλά είμαι η νομική σύμβουλος του κυρίου Κάλεν... σας εύχομαι καλή συνεργασία... και ελπίζω κάποια στιγμή να ξανασυναντηθούμε... όσο για το δαχτυλίδι σας... εύχομαι να μην το χάσετε ποτέ... μιας και που είναι ανεκτίμητης αξίας... εγώ στην θέση σας θα το πρόσεχα σαν τα μάτια μου»
«θα... θα... το προσέχω... σας το υπόσχομαι» είπε με τρεμάμενη φωνή και εκείνη την στιγμή ο Έντουαρντ ξερόβηξε πίσω μας... είμαι σίγουρη ότι είχε ακούσει όλη την συνομιλία μας.
«κύριε Κάλεν... να σας συστήσω από εδώ τον κύριο Πέιτζ... τον κύριο Άλαν Πέιτζ»
«κύριε Πέιτζ... πόσο χαίρομαι που σας ξαναβλέπω» του είπε και ερχόμενος κοντά μας του έδωσε το χέρι του
«κύριε Κάλεν... η χαρά είναι όλη δική μου»
«θα θέλατε να περάσουμε στο γραφείο μου?»
«ναι φυσικά... δεσποινίς Σουάν... χάρηκα πολύ για την γνωριμία»
«και εγώ κύριε Πέιτζ... καλή συνεργασία σας εύχομαι... κύριε Κάλεν» τους χαιρέτησα και τους άφησα για να πάω στο γραφείο μου... μα καλά αυτή η Άντζελα από που φέρνει αυτό το νερό ήθελα να ήξερα... σκέφτηκα και με έναν αναστεναγμό κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένη... κάποιος πρέπει να της εξηγήσει ποια είναι τα καθήκοντά της... αυτό πια καταντάει αηδία.
Το μεσημέρι ο Καρλάηλ με κάλεσε να πάω μαζί τους στο γεύμα... για να συζητήσουμε την πρόταση του Άλαν... δεν τον ήθελα στα πόδια μου αυτό το λαμόγιο... αλλά δεν ήταν δική μου δουλειά να επέμβω... ελπίζω να το δουν και οι ίδιοι ότι δεν έχει έρθει για καλό.
«Μπέλα χαίρομαι πάρα πολύ που τα κατάφερες να έρθεις μαζί μας» είπε ο Καρλάηλ την ώρα που πήγα κοντά του και με έκλεισε στην αγκαλιά του... έλα κάτσε» μου κράτησε την καρέκλα δίπλα του και μόλις έκατσα... έκανε και εκείνος το ίδιο
«πως σου φάνηκε η πρόταση που σου έστειλα από τον κύριο Πέιτζ?» με ρώτησε ευθύς αμέσως για να πάρει την γνώμη μου πριν εμφανιστούν οι υπόλοιποι
«κοίτα Καρλάηλ... δεν ζήτησα το 1% για να επεμβαίνω στις δουλειές σας... αλλά τι ξέρεις γι αυτόν τον άνθρωπο?... θέλω να πω γνωρίζεις τίποτα για εκείνον?»
«όχι αλλά κάτι μου λέει ότι εσύ γνωρίζεις πολλά... σε είδα συννεφιασμένη... και όταν σου είπα ότι θα είναι και ο Πέιτζ στο τραπέζι αναστέναξες... τι συμβαίνει Μπέλα?»
«είσαι πολύ καλός... με λίγα λόγια απόρριψε την δεν προλαβαίνω να σου πω περισσότερα... δεν έχει έρθει για καλό»
«από που τον ξέρεις?»
«δεν μπορώ να το αποκαλύψω... το μόνο που μπορώ να σου πω είναι ότι δεν έχει έρθει για καλό»
«έρχονται άστο απάνω μου» του έκλεισα το μάτι και μου χαμογέλασε.
«κύριε Πέιτζ... Έντουαρντ αγόρι μου... παρακαλώ καθίστε» ο Έντουαρντ μου έριξε μια προειδοποιητική ματιά αλλά αδιαφόρησα... από την άλλη ο Άλαν μου χαμογέλασε ζεστά και πήγε να κάτσει δίπλα μου αλλά ο Έντουαρντ τον πρόλαβε... δεν ξέρω πως συγκρατήθηκα και δεν έβαλα τα γέλια
«καλησπέρα σας... ονομάζομαι Μπερλίνα και θα είμαι για σήμερα η σερβιτόρα σας... θα θέλατε κάτι να πείτε?»
«κρασάκι για όλους?» ρώτησε η Καρλάηλ
«ναι είναι μια χαρά για μένα» είπε με άνεση ο Άλαν... γαμώτο ο Έντουαρντ συμφώνησε
«Μπέλα, Έντουαρντ» κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και συνέχισα να διαβάζω τον μενού αδιάφορα
«και για μένα μια χαρά είναι»
«να πούμε άσπρο?» ρώτησε ο Καρλάηλ
«εγώ προτιμώ κόκκινο» είπανε με ένα στόμα ο Έντουαρντ και ο Άλαν και άλλαξα σελίδα για να μην του φέρω το μενού στο κεφάλι
«κόκκινο τότε Μπερλίνα» είπε ο Καρλάηλ για να ικανοποιήσει τον Άλαν
«Μπερλίνα καλή μου μπορείς να μου φέρεις όπως θα έρχεσαι ένα τασάκι?»
«συγνώμη κυρία... αλλά είναι μη καπνιστών το τραπέζι» σήκωσα το κεφάλι μου και την κοίταξα ναζιάρικα
«θα κάνεις μια εξαίρεση για μένα έτσι δεν είναι?» έσμιξε τα φρύδια της και με κοίταξε σκεπτική... χαμήλωσε την ματιά της και βλέποντας το δαχτυλίδι κοκάλωσε αλλά το μάζεψε αμέσως πριν το καταλάβουν οι άλλοι
«ναι φυσικά... μόνο να σας παρακαλέσω να μην καπνίζεται όλοι μαζί»
>*σας παρακαλώ... μην κάνετε μεγάλη φασαρία*<
«μην ανησυχείς γι αυτό» της το επιβεβαίωσα
Η κουβέντα ξεκίνησε ομαλά... δεν μπήκαν αμέσως στο θέμα της πρότασης... ο Καρλάηλ τον ψάρευε για να καταλάβει τι ακριβός κάνει και τι όχι... με μεγάλη επιτυχία... εγώ απείχα από όλη την κουβέντα κοιτώντας αδιάφορα ακόμα το μενού.
«είσαστε έτοιμοι να παραγγείλετε?» ρώτησε η Μπερλίνα και ο Καρλάηλ με κοίταξε
«Μπέλα τι θα ήθελες?»
«μμμ... δύσκολη απόφαση... εσύ τι προτείνεις Μπερλίνα?»
«κοτόπουλο με μανιτάρια και εστραγκόν... ίσως?»
«πολύ καλή επιλογή Μπερλίνα»
«από σαλάτα?»
«μπορείς να διαλέξεις ότι θες εσύ βάση τα κύρια πιάτα που θα πάρουν οι κύριοι... αν συμφωνείτε και εσείς»
«ναι κανένα πρόβλημα... η Μπερλίνα πάντα κάνει τις καλύτερες επιλογές... εγώ δεν έχω πρόβλημα» είπε αμέσως ο Καρλάηλ και συμφωνήσανε και οι υπόλοιποι
Αφού διαλέξανε το κυρίως πιάτο τους... η Μπερλίνα άρχισε να μαζεύει τα μενού.
«το δικό μου θα το χρειαστώ... καλή μου σε ευχαριστώ»
«αφού διάλεξες μενού τι το θες?» ρώτησε ψιθυριστά στο αυτί μου αυθάδικα ο Έντουαρντ και γύρισα αργά το κεφάλι μου προς το μέρος του
«έχετε κάποιο πρόβλημα κύριε Κάλεν?»
«όχι κανένα»
«τότε γιατί ασχολείστε μαζί μου?»
«συγνώμη κιόλας» ειρωνεύτηκε και γύρισε προς τον καλεσμένο του και συνέχισε να μιλάει για το καινούργιο έργο που τους πρότεινε.
Όλη την ώρα της συζήτησης τους εγώ τους κοιτούσα αμέτοχη... ο Άλαν με κοίταζε με περιέργεια αλλά δεν τόλμαγε κιόλας να μου απευθύνει τον λόγο γιατί δεν ήξερε τι ρόλο βαράω στην εταιρία... αλλά περισσότερο αν είμαι με το μέρος του πατέρα μου ή όχι... εδώ καλά καλά ούτε ο ίδιος δεν το ξέρει... κρυφογέλασα.
«λοιπόν... Μπέλα πως σου φαίνεται η πρόταση του Άλαν?» ρώτησε ο Έντουαρντ και έκλεισα το μενού και αφού το άφησα δίπλα μου γύρισα προς το μέρος του.
«πολύ ενδιαφέρον ακούγεται... αλλά έχει αρκετά κενά... δεν νομίζετε κύριε Πέιτζ?» είπα γυρίζοντας προς το μέρος του
«γιατί το λέτε αυτό δεσποινίς Σουάν?» ρώτησε και η φωνή του έσπασε την στιγμή που πρόφερε το όνομα μου
«νομίζω ότι προσφέρετε πολλά περισσότερα από όσο θα έπρεπε... αυτό με ανησυχεί λιγάκι... βέβαια δεν είναι η δουλειά μου αυτή... αλλά μου κάνει εντύπωση... πως είναι δυνατόν αυτό... κύριε Κάλεν?»
«δεν είναι και τόσο περίεργο... είναι μια συμφέρουσα προσφορά... και σίγουρα το κέρδος της θα είναι πολύ μεγαλύτερο... από το αρχικό κεφάλαιο... οπότε δεν βλέπω τον λόγο γιατί να μην το ρισκάρουμε»
«Καρλάηλ?» ρώτησα τον Καρλάηλ γυρίζοντας προς το μέρος του
«και εμένα δεν σου κρύβω Άλαν ότι αυτό μου φαίνεται αρκετά περίεργο»
«θείε... σε παρακαλώ... άσε τα οικονομικά σε μένα... σαν προσφορά πως σου φαίνεται?»
«δεν λέω ότι δεν είναι δελεαστική αλλά»
«αλλά τι θείε?» τον προειδοποίησε ο Έντουαρντ και ξαναγύρισα στο μενού μου αδιάφορη... και τους άφησα να λογομαχήσουν μόνοι τους... από την άλλη ο Άλαν από απέναντι έτριβε τα χέρια τους... αφού ο Έντουαρντ είχε το πάνω χέρι στις αποφάσεις της εταιρίας... και εφόσον εκείνος ήταν ήδη σύμφωνος... νόμιζε ότι είχε κιόλας πάρει την δουλειά... κούνια που σε κούναγε κύριε Πέιτζ που νομίζεις ότι θα σε αφήσω να τους διαλύσεις.
Μόλις έφερε η Μπερλίνα τα πρώτα πιάτα την σταμάτησα πριν φύγει...
«Μπερλίνα μου»
«μάλιστα κυρία»
«τι θα μου πρότεινες για επιδόρπιο?»
«μμμ... δύσκολη απόφαση... τι θα λέγατε για προφιτερόλ?»
«πολύ καλή επιλογή και πάλι... σε ευχαριστώ πάρα πολύ» της είπα και τις έδωσα το μενού
«εγώ ευχαριστώ κυρία» είπε και έφυγε αμέσως.
«τι είναι αυτή η μανία σου με το φαγητό?» ρώτησε πάλι ψιθυριστά ο Έντουαρντ στο αυτί μου
«το δικό σου φαγητό τρώω?»
«όχι»
«τότε τι σε νοιάζει?» του είπα και ξεφύσησε.
Πήρα στα χέρια μου το μαχαιροπίρουνο μου και άρχισα ιεροτελεστικά να αφαιρώ το εστραγκόν με αργό και βασανιστικό τρόπο... ο Έντουαρντ παρόλο που συμμετείχε στην συζήτηση κανονικά η προσοχή του ήταν στραμμένη επάνω μου.
«μμμμ... μουρμούρισα μόλις έφαγα την πρώτη μπουκιά και όλοι γυρίσανε προς το μέρος μου ξαφνιασμένοι... εκπληκτικό κοτόπουλο... Καρλάηλ έχεις φάει από αυτό το πιάτο?... είναι το κάτι άλλο»
«για να είμαι ειλικρινής όχι... δεν τρώω εστραγκόν και δεν το προτιμώ»
«το έχω αφαιρέσει... θες να δοκιμάσεις λίγο?»
«ναι γιατί όχι» είπε ζεστά και χαμογελώντας του... του έβαλα λίγο στο πιάτο του και το δοκίμασε
«έχεις δίκιο... χωρίς το εστραγκόν είναι υπέροχο»
«θα ήθελες να δοκιμάσεις και μανιτάρια?»
«όχι ευχαριστώ... δεν είναι του γούστου μου»
«εσείς μήπως κύριε Κάλεν?» με κοίταξε με ύφος χωρίς να απαντήσει και συνέχισε την κουβέντα του με τον Άλαν αγνοώντας με
«εσάς κύριε Πέιτζ... δεν σας ρωτάω... τους διέκοψα για άλλη μια φορά και ο Έντουαρντ με κοίταξε φανερά εκνευρισμένος, ο Άλαν από την άλλη με κοίταζε με απορία, προσπαθώντας να καταλάβει τι ακριβώς κάνω... γιατί είμαι σίγουρη ότι το τρώτε καθημερινά» συνέχισα αγνοώντας τα βλέμματα τους... ο Άλαν πάγωσε δεν ήξερε πως να το χειριστεί
«δεσποινίς Σουαν» ξεκίνησε αλλά δεν τον άφησα να συνεχίσει
«ωωω... συγνώμη, έχετε δίκιο... δεν είσαστε συνηθισμένος να το τρώτε... η δική σας ειδικότητα είναι να το μαδάτε» τώρα είναι που τα είδε όλα... ήπια μια γουλιά από το κρασί μου επιδεικτικά
«δεσποινίς Σουάν» προσπάθησε άλλη μια φορά αλλά τον αγνόησα γυρίζοντας προς τον Καρλάηλ
«Καρλάηλ... θα σε πείραζε αν άναβα ένα τσιγάρο?»
«όχι... φυσικά και όχι καλή μου»
«σε ευχαριστώ» του αποκρίθηκα γλυκά και βγάζοντας από την τσάντα μου τα τσιγάρα μου άναψα ένα... αφού πήρα μια μεγάλη ρουφηξιά, άφησα τον καπνό να βγει από μέσα μου ήρεμα... ο Καρλάηλ συνέχιζε ήρεμα να τρώει το γεύμα του... ο Έντουαρντ με κοίταζε φανερά εκνευρισμένος πίνοντας λίγο από το κρασί του, ενώ ο Άλαν είχε αρχίσει να τρέμει ανεπαίσθητα από την σύγχυση του... είχε καταλάβει πια ότι είχε χάσει το παιχνίδι... αλλά δεν μπορούσε να κάνει πίσω... οπότε τώρα θα πρέπει να τα παίξει όλα για όλα για να τους πείσει... πριν πάρω τον λόγο... αναστέναξε και συνέχισε τραβώντας την προσοχή του Έντουαρντ... μιας και που είχε καταλάβει ότι ήταν ο μόνος που ήταν θετικός πάνω σε αυτήν την πρόταση.
«λίγο σεβασμός δεν βλάπτει» ψιθύρισε στο αυτί μου πριν γυρίσει την προσοχή του και πάλι στον Άλαν
«Συ είπας!» του ανταπέδωσα το σχόλιο του και συνέχισα να καπνίζω και να κοιτάω γύρω μου αδιάφορα.
Μόλις φτάσανε στο οικονομικό θέμα έσβησα το τσιγάρο πήρα πάλι στα χέρια μου το μαχαιροπίρουνο μου συνεχίζοντας να τρώω λίγο από το φαί μου και πάλι επιδεικτικά
«ενδιαφέρον... τόνισα και με κοίταξα όλοι ταυτόχρονα... αλλά κάπως παρατραβηγμένο δεν νομίζετε κύριε Πέιτζ?» ρώτησα και κάρφωσα την ματιά μου απάνω στον Άλαν και εκείνος πάγωσε... κατάλαβε αμέσως ότι είχε χάσει... αλλά δεν μπορούσε να κάνει και αλλιώς
«»όχι δεσποινίς Σουάν... εγώ δεν το θεωρώ παρατραβηγμένο» αμύνθηκε
«έχω μια απορία για σας... κύριε Πέιτζ... εσείς που μαδάτε τόσες κότες... είπα και κοίταξα το πιρούνι μου που είχε λίγο από το κοτόπουλο και συνέχισα κοιτώντας σταθερά το πιρούνι μου... μήπως γνωρίζετε να μου πείτε και ποια είναι η πιο νόστιμη?» τελείωσα την πρόταση μου και έβαλα το πιρούνι στο στόμα μου αργά κοιτώντας τον σταθερά στα μάτια και το έβγαλα επιδεικτικά αρχίζοντας να το μασάω με ανασηκωμένο το φρύδι... ο Άλαν ξεροκατάπιε
«δεσποινίς Σουαν» ξεκίνησε με τρεμάμενη φωνή
«τι διάολο έχεις πάθει σήμερα με το φαγητό... μπορείς να μου πεις?» ξέσπασε τελικά ο Έντουαρντ και γύρισα προς την μεριά του και κατάπια την μασημένη μου μπουκιά και του χαμογέλασα γλυκά
«μήπως θα θέλατε να μου απαντήσετε εσείς... κύριε Κάλεν... στην ίδια ερώτηση?» τον ρώτησα λακωνικά και ξεφύσησε πετώντας την πετσέτα του πάνω στο τραπέζι και είπε μια γουλιά από το κρασί του για να καλμάρει τα νεύρα του και γύρισα προς τον Καρλάηλ
«μήπως εσύ Καρλάηλ?»
«η γριά η κότα έχει το ζουμί»
«ακριβώς Άλαν... η γριά η κότα έχει το ζουμί... όχι το κοκοράκι που το παίζει κόκορας... συγνώμη Καρλάηλ για τον συσχετισμό» γύρισα προς το μέρος του απολογητικά
«κανένα πρόβλημα καλή μου... κάνε δουλειά σου» μου έδωσε την άδεια και του χαμογέλασα
«σε ευχαριστώ Καρλάηλ»
«που θες να καταλήξεις?» ρώτησε τρομερά εκνευρισμένος ο Έντουαρντ και γύρισα προς το μέρος του
«βάση της προσφορά του κύριου Πέιτζ... όταν θα τελειώσει το έργο που θα αναλάβετε... το κέρδος του θα είναι το 1/3 από το αρχικό του κεφάλαιο... κύριε Κάλεν... και αυτό εσάς δεν σας λέει τίποτα?»
«δεσποινίς Σουάν»
«αρκετά Άλαν... εγώ ξέρω να τρώω κοτούλες... αλλά ξέρω να τρώω και μανιτάρια... και ξέρεις γιατί?... γιατί έχω ανοσία στο δηλητήριο τους... γιατί ο ίδιο μου ο πατέρας όλα αυτά τα χρόνια με πότιζε με το δικό του δηλητήριο... αλλά εγώ κύριε Πέιτζ... ξέρω να λέω και.... ΑΡΚΕΤΑ... αρκετά Άλαν... εγώ δεν τρώω κουτόχορτο... γιατί αν το έτρωγα τώρα εσύ θα καθόσουν δίπλα μου και όχι απέναντι μου και θα μαδάγαμε μαζί τα κοκοράκια που το παίζουν κόκορες... αλλά όπως βλέπεις δεν κάθομαι δίπλα σου... γι αυτό μην μου λες εμένα δεσποινίς Σουάν και δεσποινίς Σουαν γιατί σε εμένα αυτά δεν περνάνε»
«μα»
«δεν έχει μα και ξε μα... πάρε τα βρωμόχαρτα σου και τράβα κουρέψου κύριε Πέιτζ... και πες του πατέρα μου... ότι με αυτά που κάνει επιβαρύνει περισσότερο την θέση του... εγώ κύριε Πέιτζ... πες του... ότι δεν τρώω κουτόχορτο... αυτό να το βάλει καλά στο μυαλό του, πριν σκεφτεί ξανά να μου την φέρει εμένα κατά αυτόν τον τρόπο... και επίσης να του πες του ότι είμαι μέτοχος αυτής της εταιρίας... γι αυτό την επόμενη φορά που θα σκεφτεί να την καταστρέψει... θα καταστρέψει πρώτα εμένα... έτσι πες του κτίζεται η εμπιστοσύνη που μου ζήτησε?» ο Άλαν χαμήλωσε την ματιά του στο πιάτο του και έβαλε την ουρά στα σκέλια
«τι έγινε κύριε Πέιτζ... σας έφαγε μήπως την γλώσσα σας η γάτα?»
«δεσποινίς Σουαν... εγώ ξέρετε εκτελώ μόνο διαταγές»
«και εγώ εκτελώ όσους προσπαθούν να μου την φέρουν πισώπλατα... ποιος νομίζεις ότι είσαι?... βλέπεις ότι δουλεύω στην εταιρία... σου τονίζω... πρόσεχε μην χάσεις το δαχτυλίδι σου και εσύ αντί να ζητήσεις συγνώμη και να σηκωθείς να φύγεις... μου έρχεσαι και σε ρομαντικό δείπνο και πιστεύεις ότι εγώ θα σε αφήσω να κάνεις παιχνίδι?... πόσος λίγος είσαστε... κύριε Πέιτζ... δεν ξέρετε τίποτα για μένα... αλλά δεν σας αδικώ... εδώ καλά καλά δεν ξέρετε το όνομα μου... το τι μυαλά κουβαλάω θα ξέρατε?»
«συγνώμη δεσποινίς Σουάν... δεν θα επαναληφθεί»
«το καλό που του θέλω να του πεις... και καλά θα κάνει ότι προσφορά έδωσε να την κρατήσει στα ίδια επίπεδα... αν δω ότι πάει να με γελάσει... εγώ θα είμαι αυτή που θα του κλείσει την εταιρία του... έτσι να του πεις... και αν νομίζει ότι δεν έχω τα κότσια να το κάνω... πες του να έρθει να με βρει... μέχρι τότε... καλή σας μέρα κύριε Πέιτζ» είπα και έκανα νεύμα στην Μπερλίνα
«με συγχωρείτε για όλα αυτά» προσπάθησε ο Άλαν να δικαιολογηθεί άλλα τον διέκοψα
«καλή σας ημέρα... κύριε Πέιτζ... δεν θα το ξαναπώ» ξεφύσησε απογοητευμένος... αλλά τελικά μάζεψε τα πράγματα του και έφυγε χωρίς να πει τίποτα άλλο
«ήταν απεσταλμένος του πατέρα σου?» ρώτησε ο Έντουαρντ μπερδεμένος
«εσείς τι λέτε... κύριε Κάλεν?... βλέπετε σας αποκαλεί με τα μικρά σας ονόματα και εμένα συνεχίζει να με αποκαλεί δεσποινίς Σουάν... και δεν πάει το μυαλό σας στο γιατί?»
«νόμιζα»
«ότι είναι δικός μου απεσταλμένος για να σας φάει την εταιρία... επειδή σας ζήτησα το 1% από το ποσοστό σας... για να σας σώσω τον κώλο σας... γιατί τον έχετε εκθέσει πάρα πολύ... έχετε υπογράψει ήδη 3 προσφορές από τα τσιράκια του πατέρα μου... και αν δεχόσασταν και αυτήν την προσφορά τότε να σας έβλεπα πως θα καταφέρνατε να γλιτώσετε από τα δόντια του... δεν είμαι εγώ η εχθρός σας κύριε Κάλεν... πότε επιτέλους θα το καταλάβετε αυτό?»
«σε απογοήτευσα»
«και θεώρησες... ότι ήρθα να σου πάρω την εταιρία σου για εκδίκηση... και ήσουν έτοιμος να υπογράψεις σκεπτόμενος ότι είναι από μένα... για να μου την φέρεις... και εγώ πίστεψες ότι δεν θα το καταλάβω?... πόσο λίγος είσαστε κύριε Κάλεν... αν ήταν δικός μου... κύριε Κάλεν... τώρα όχι μόνο θα είχατε υπογράψει αλλά δεν θα είχατε καν εταιρία... κύριε Κάλεν»
«ώστε αυτήν την δουλειά έκανε ο Πάολο»
«μην τολμήσεις να ξαναβάλεις στο βρομόστομα σου το όνομα του Πάολο... το κατάλαβες?... μην τολμήσεις να ξανά αναφερθείς στο πρόσωπο του... γιατί τότε θα δεις την πραγματική μου οργή... όταν θα σκεφτείς να ξανά αναφερθείς σε εκείνον... κύριε Κάλεν... πρώτα να ξεπλένεις το στόμα σου με χλωρίνη... το κατάλαβες?» είπα και κοπάνησα το χέρι μου πάνω στο τραπέζι και εκείνην την στιγμή ήρθε η Μπερλίνα με το επιδόρπιο μου
«κυρία?» ρώτησε ήρεμα και την κοίταξα στα μάτια και αναστέναξα
«σε ευχαριστώ Μπερλίνα» είπα και της έκανα χώρο για να αφήσει το κολονάτο ποτήρι με το προφιτερόλ
«μπορείς να πάρεις το πιάτο μου... δεν θα το χρειαστώ άλλο»
«μάλιστα κυρία» είπε αλλά καθώς το πήρε δεν έφυγε
«τι συμβαίνει Μπερλίνα?»
«συγνώμη κυρία... αλλά μου κάνανε παρατήρηση ότι τους ενοχλεί ο καπνός» είπε απολογητικά
«θα έλεγα τίποτα τώρα άλλα έχε χάρη... πάρτο Μπερλίνα... δεν θα το χρειαστώ άλλο... και πάλι σε ευχαριστώ για την εξαίρεση που έκανες για μένα»
«παρακαλώ κυρία... και πάλι συγνώμη» απολογήθηκε και παίρνοντας το τασάκι έφυγε.
Ο Καρλάηλ δεν ήξερε τι να πει... για λίγο όλοι μείναμε σιωπηλοί και εγώ πήρα το μακρύ κουτάλι και το βούτηξα μέσα στην σοκολάτα και μόλις το έβγαλα το έβαλα επιδεικτικά μέσα στο στόμα μου και όταν το γεύτηκα αναστέναξα... ο Έντουαρντ γύρισε προς το μέρος μου και άρχισε να με παρατηρεί με περιέργεια
«ζήτησες να σε συγχωρέσω... ξεκίνησα χωρίς να τον κοιτώ συνεχίζοντας να τρώω μόνο την σοκολάτα... είπες ότι τώρα ξέρεις... ότι τώρα κατάλαβες την διαφορά... τι σκατά κατάλαβες... κύριε Κάλεν... μήπως μπορείτε να μου απαντήσετε σε αυτήν την ερώτηση?» ρώτησα ήρεμα χωρίς να τον κοιτώ και συνέχισα να τρώω την σοκολάτα χωρίς να αγγίζω το μοναδικό σουδάκι που περιείχε μέσα... εκείνος πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του και αναστέναξε
«Μπέλα... εγώ... αναστέναξε και πάλι... συγνώμη» τελικά είπε μέσα από την ανάσα του... γύρισα προς την μεριά του και τον κοίταξα επιβλητικά
«θες να σου πω το ίδιο που είπα στον Άλαν?»
«όχι... Μπέλα όχι σε παρακαλώ... άσε με να σου εξηγήσω»
«να μου εξηγήσεις τι κύριε Κάλεν... να μου εξηγήσεις τί?... μπούχτισα πια... του είπα ξεψυχισμένα και γυρίζοντας την ματιά μου προς το ποτήρι μου βούτηξα το κουτάλι μέσα στην σοκολάτα βαθιά...
«δεν έχει τελειωμό κύριε Κάλεν... μόλις σήκωσα και πάλι το κουτάλι άφησα την σοκολάτα να πέσει πάλι μέσα στο ποτήρι... και αναστενάζοντας άφησα το κουτάλι και πάλι μέσα στο ποτήρι και το έτεινα προς το μέρος του...
«μήπως εσείς κύριε Κάλεν μπορείτε να μου βρείτε που στο διάολο είναι το γαμημένο το σουδάκι?... μήπως μπορείτε να μου πείτε πόσο ακόμα σοκολάτα πρέπει να φάω για να το βρώ ?... μήπως μπορείτε κύριε Κάλεν?... γιατί η σοκολάτα κοντεύει να ξεχειλίσει και ακόμα το ποτήρι όσο και να φάω είναι γεμάτο... πόσο μίσος ακόμα πρέπει να φάω επιτέλους κύριε Κάλεν για να μπορέσω και εγώ να γευτώ λίγη από την σαντιγί σας?... πόση πια κύριε Κάλεν... πείτε μου πόση» του είπα και έκανα την κίνηση να σηκωθώ αλλά με σταμάτησε κρατώντας το χέρι μου
«πάρε το βρομόχερο σου από πάνω μου πριν σου το κόψω από την ρίζα... είσαι πολύ λίγος κύριε Κάλεν για να έχεις το δικαίωμα να με ακουμπάς» ξέσπασα κλείνοντας τα μάτια μου για να ελέγξω την οργή μου αλλά δεν έκανε πίσω
«Μπέλα... σε παρακαλώ... κατάλαβε με... ήρθες το πρωί επιθετικά... τι ήθελες να καταλάβω?» άνοιξα τα μάτια μου και τον κοίταξα μοχθηρά
«να σκέφτεσαι δύο και τρεις φορές... τι εύχεσαι κύριε Κάλεν... μόνο αυτό σου λέω... δύο και τρεις φορές... γιατί η επιθυμία σου είναι για μένα διαταγή» είπα και παίρνοντας το χέρι μου από το δικό του γύρισα προς τον Καρλάηλ και παίρνοντας την τσάντα μου τον κοίταξα στα μάτια
«αν με χρειαστείς κάτι πάρε με στο κινητό» κούνησε συγκαταβατικά το κεφάλι του και έφυγα πριν κάνω τίποτα που θα το μετανιώσω.
Φτάνοντας έξω έδωσα το κλειδί μου στον παρκαδόρο και ο Έντουαρντ με γύρισε προς το μέρος του και με κράτησε από τα μπράτσα για να με ακινητοποιήσει.
«Μπέλα σε παρακαλώ»
«με παρακαλάς για ποιο πράγμα... κύριε Κάλεν?... για ποιο πράγμα?» του επιτέθηκα αλά δεν έκανε πίσω
«σε παρακαλώ... άκουσε με»
«αυτή είναι η διαφορά μας... κύριε Κάλεν... εγώ ακούω κάθε λέξη που λες... εσύ εξακολουθείς να μην ακούς τίποτα από όσα εγώ λέω»
«Μπέλα... κόψε το κύριε Κάλεν... μαζί μου μιλάς»
«τι θες από την ζωή μου Έντουαρντ?... γιατί στο διάολο είμαι ακόμα εδώ?... μπορείς μήπως να μου λύσεις αυτήν την απορία?... γιατί?» συνέχισα χωρίς να αλλάζω ύφος
«αυτό προσπαθώ να καταλάβω και εγώ Μπέλα... αφού μπούχτισες όπως λες... γιατί συνεχίζεις να μένεις δίπλα μου?... γιατί δεν τα παρατάς?»
«αυτό θες από μένα?... να τα παρατήσω για να πάρεις την ικανοποίηση ότι εγώ ήμουν αυτή που τα παράτησε και όχι εσύ?»
«όχι Μπέλα... δεν θέλω να τα παρατήσεις... αλλά δεν μπορώ να καταλάβω και το γιατί... γιατί δεν τα παρατάς?»
«όταν το καταλάβεις έλα να με βρεις» του είπα και βγάζοντας τα χέρια του από πάνω μου του γύρισα την πλάτη... εκείνος ξεφύσησε και ήρθε πάλι μπροστά μου
«Μπέλα... σε παρακαλώ... πρέπει να συζητήσουμε... πρέπει να μου εξηγήσεις... δεν μπορώ να βγάλω άκρη... αντί να ξεδιαλύνω κάποια πράγματα για σένα... μπερδεύομαι περισσότερο... σε παρακαλώ»
«έχεις ιδέα τι μου ζητάς να κάνω?»
«όχι και αυτό είναι που με τρομάζει περισσότερο σε σένα... αλλά δεν τα παρατάω Μπέλα... θέλω να καταλάβω»
«τι ακριβώς θες να καταλάβεις?»
«γιατί το κάνεις... αν ήταν μόνο γιατί με αγαπάς, τώρα θα έπρεπε να με μισείς... μπορεί να μπούχτισες όπως λες... αλλά δεν με μισείς Μπέλα... και αυτό με τρελαίνει... πως είναι δυνατόν να μην με μισείς μετά από όλα αυτά?»
Ο παρκαδόρος εκείνην την στιγμή έφερε το αυτοκίνητο μου και αφού βγήκε από αυτό κράτησε την πόρτα και με περίμενε να μπω... προσπέρασα τον Έντουαρντ και αφού μπήκα και έκλεισα την πόρτα του αυτοκινήτου, κατέβασα το παράθυρο και τον κοίταξα βαθιά στα μάτια.
«την επόμενη φορά που θα παρακούσετε τις εντολές μου... κύριε Κάλεν... η τιμωρία σας θα γίνει πιο αυστηρή... καλή σας μέρα... κύριε Κάλεν» του είπα και κλείνοντας το τζάμι έβαλα πρώτη και τον άφησα πίσω μου... με αναπάντητο το ερώτημα του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου