«μπες» διέταξα και δίστασε
«υπάρχει κάποιο πρόβλημα κύριε Κάλεν?»
Πήρε μια βαθιά ανάσα και προσπάθησε να κοντρολάρει την αναπνοή του.
«μην φοβάστε κύριε Κάλεν... είναι σκέτο καυτό νερό... το περισσότερο που μπορεί να σας κάνει... είναι να σας αφήσει στείρο... όχι όμως ανίκανο»
«δεν είχα αυτό στο μυαλό μου»
«φυσικά γιατί με εμπιστεύεστε... έκανα μια παύση για να κρατήσει την πληροφορία που μόλις του έδωσα, σίγουρα μια μέρα θα του χρειαστεί όταν θα έρθει η ώρα... τότε γιατί διστάζετε... κύριε Κάλεν?»
Αναστέναξε... φυσικά και σκεφτόταν την ανοιχτή πληγή... και το αίμα που θα χάσει... αλλά θίγοντας την εμπιστοσύνη... τον έκανε να σκεφτεί πιο λογικά... μπήκε μέσα... χωρίς να σταματάω να έχω το χέρι μου πάνω στον αυχένα του τον καθοδήγησα να κάτσει.
«ακουμπήστε τον κώλο σας στο τέρμα της μπανιέρας και κρατήστε το σώμα σας σε ορθή γωνία» διέταξα και το έκανε αμέσως... το νερό κάλυπτε την μισή του πλάτη και στο σημείο που σταμάταγε οι πληγές του ήταν τόσο μικρές που δεν έχανε σχεδόν καθόλου αίμα λόγο της θερμότητας.
«είμαι περίεργη όμως... για πιο λόγο διστάσατε?» ρώτησα την στιγμή που έκατσα δίπλα του και αναστέναξε
«και πάλι είναι πολύ καυτό για μένα... αλλά δίστασα γιατί δεν ξέρω αν έχω ανοιχτές πληγές»
«δεν θα έπρεπε να το ξέρετε αυτό ήδη?... δεν νιώθετε την διαφορά στο δέρμα σας?»
«όχι... και αυτό μου κάνει εντύπωση»
«θέλετε να μου πείτε ότι η πλάτη σας αυτήν την στιγμή δεν έχει μυρμηγκιάσει?... ή δεν νιώθετε καθόλου να σας τραβάει?»
«τα νιώθω όλα αυτά... αλλά τα ένιωθα και τότε... και όταν κοίταζα την πλάτη μου στον καθρέφτη δεν είχε καθόλου ανοίγματα... ήταν μόνο κόκκινη»
«αλλά δεν σας άφηναν σημάδια» αναστέναξε
«ήταν χειρότερα τότε» παραδέχτηκε και έσκυψε το κεφάλι.
«τι μάθατε από αυτό?»
«χίλιες φορές ένα σημάδι στο σώμα... παρά ένα σημάδι στην ψυχή»
«νιώθετε ότι έχετε τιμωρηθείς για τα παραπτώματα σας?»
«για να είμαι ειλικρινής όχι... αλλά η ειλικρίνεια ξέρω ότι επιβαρύνει την θέση μου»
«τότε γιατί είσαστε ειλικρινής?»
«γιατί δεν είμαι εδώ για να σας κοροϊδέψω... θέλω να μάθω»
«τότε θα ήθελα και εγώ να μάθω... πιο από όλα τα παραπτώματα σας είναι για εσάς το πιο βαρύ?»
«το ότι πρόδωσα τον Τάηλερ»
«και γιατί δεν το σκεφτήκατε πριν το κάνετε?»
«γιατί δεν βούτηξα βαθιά στο μυαλό μου την γλώσσα μου πριν αφεθώ στον Άαρον»
«τότε βγάλτε έξω την γλώσσα σας και κρατήστε την αναπνοή σας»
Δεν του άφησα μεγάλο περιθώριο να αυτοσυγκεντρωθεί... με το χέρι μου ακόμα στον σβέρκο του τον βούτηξα βαθιά μέσα στο νερό... από το καυτό νερό ο πόνος στα πλευρά του έχει ελαττωθεί αρκετά... αλλά η απότομη κίνηση που του έκανα... τον έκανε να χάσει την αναπνοή που προσπάθησε να κρατήσει... παρέμεινε ψύχραιμος... με όσο αναπνοή είχε μέσα του προσπάθησε να βάλει σε μια σειρά όλα όσα έπρεπε να σκεφτεί μέσα στο μυαλό του... την αντοχή του... τον έλεγχο του πόνου... του καψίματος από το καυτό νερό στο πρόσωπο του... ακόμα και το να βρει τρόπο ώστε να μην τα παρατήσει... μόλις είδα την πλάτη του να τσιτώνεται... έβαλα το ελεύθερο χέρι μου στα μαλλιά του και τον τράβηξα προς τα πίσω... το έβαλα πάλι να ακουμπήσει πάνω στην μπανιέρα και άρχισα να τον ρωτάω απανωτά.
«με πιστεύεις?»
«ναι»
«αμφιβάλεις για μένα?»
«όχι»
«μου έχεις εμπιστοσύνη?»
«ναι»
«με φοβάσαι»
«όχι και ναι»
Του βούτηξα δεύτερη φορά το κεφάλι μέσα στο νερό χωρίς προειδοποίηση και τον άφησα μέχρι που είδα ότι δεν είχε άλλη αντοχή... μόλις τον έβγαλα τον κοίταξα επιβλητικά στα μάτια.
«και έπρεπε να σου το επιβεβαιώσει ο Άαρον για να καταλάβεις, όλα αυτά που σου έλεγα εγώ και ο Τάηελρ όλον αυτόν τον καιρό?... μην απαντήσει σε αυτό» προσπαθούσε να βρει ξανά την αναπνοή του... του ήταν πολύ δύσκολο με τις τύψεις που ένιωθε... αλλά το πάλευε.
«όχι και ναι... δεν φοβάσαι για την δική σου ζωή, φοβάσαι για την δική μου... ότι ακριβώς σου είπε ο Τάηλερ πριν φύγετε από το σπίτι... και εσύ τον κορόιδεψες γι αυτό... ποια η διαφορά σας κύριε Κάλεν?»
«δεν έχουμε διαφορά»
«δεν έχετε διαφορά... τότε γιατί είδες την αλήθεια μέσα από τα λόγια του Μαύρου Ωκεανού και όχι μέσα από τα λόγια του Τάηλερ?»
«γιατί ο Τάηλερ είναι κυρίαρχος»
«αυτό όμως δεν το ήξερες πριν φύγεις από το σπίτι»
«ακούει κάθε εντολή σου... ποιος μου λέει ότι, ότι λέει δεν τον έχεις καθοδηγήσει εσύ να τα πει?»
«αλλάζετε θέμα κύριε Κάλεν?» ρώτησα και πριν απαντήσει του βούτηξα το κεφάλι πάλι μέσα στο νερό και πάτησα το κουμπί ώστε να αρχίσει το νερό να στροβιλίζετε και να ανεβαίνει η στάθμη του.
Ο Έντουαρντ δεν μπορούσε να καταλάβει ότι η στάθμη ανεβαίνει... γιατί γίνεται με πάρα πολύ αργό ρυθμό... και η πλάτη του ήδη τον τσούζει για να καταλάβει την διαφορά.
«τώρα μήπως μπορείτε να μου απαντήσετε πιο σωστά?» ρώτησα την ώρα που τον έβγαλα από το νερό πριν προλάβει να πάρει ανάσα
«ώρες ώρες μιλάει σαν και εσένα... νιώθω ότι προσπαθεί να με πατρονάρει... και αυτό μου την δίνει» απάντησε ξέπνοα.
«όταν εσείς όμως πατρονάρετε τους άλλους είναι καλά?» ρώτησα και τον ξανά βούτηξα μέσα στο νερό... εκείνος παρέμενε ψύχραιμος... αν και δεν έχει περάσει ίδια διαδικασία... μου έχει εμπιστοσύνη και δεν τα χάνει.
Τον έβγαλα από το νερό και τον κοίταξα επιβλητικά... περίμενε να του δώσω την άδεια να απαντήσει.
«εμπιστεύεσαι τον Μαύρο Ωκεανό?»
«όχι»
«πιστεύεις ότι σου είπε την αλήθεια?»
«ναι δεν έχει λόγο να μου πει ψέματα... γιατί ήθελε να κερδίσει την εμπιστοσύνη μου»
«δεν έχει όμως και λόγο να σου πει την αλήθεια... γιατί τότε θα σε έχανε και νομίζω ότι δεν ήθελε να συμβεί κάτι τέτοιο... ή κάνω λάθος?» αναστέναξε.
«όχι δεν κάνεις λάθος... αλλά δεν είπε ψέματα... αυτό μπορώ να το καταλάβω... αυτό που δεν κατάλαβα είναι που αποσκοπούσε όλη αυτή η ειλικρίνεια»
«πως είσαι τόσο σίγουρος γι αυτό?»
«δεν είπε τίποτα διαφορετικό από ότι ήδη ήξερα... αλλά από την άλλη η περιγραφή του για το πως διαδέχτηκες τον θρόνο ήταν σκόπιμη... το γυρόφερνε για να τον ρωτήσω... ώστε να μου πει... και ήταν πολύ ικανοποιημένος με την άγνοια μου... δεν κολλάει... αν υποψιάζεται ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας... δεν θα έπρεπε να ήταν τόσο ικανοποιημένος»
«πολύ καλή παρατήρηση... άρα»
«δεν μπορώ να καταλάβω» είπε και του βούτηξα για άλλη μια φορά το κεφάλι μέσα στο νερό... τον κράτησα μέχρι που τσιτώθηκε και τον αφαίρεσα από αυτό... η στάθμη του νερού είχε ανέβει σε σημείο να καταλάβει την διαφορά αλλά εκείνος δεν έδωσε σημασία... ήταν απόλυτα συγκεντρωμένος στην συζήτηση του με τον Άαρον.
«γιατί προτίμησες να μάθεις για μένα συγκεκριμένα από τον Μαύρο Ωκεανό και όχι από κάποιον άλλον?»
«γιατί πρώτον έδειχνε να είναι ο επικεφαλής όλης της αγέλης... δεύτερον... είχε μεγάλη αυτοπεποίθηση και έδειχνε να είναι σίγουρος ότι θα μπορούσε να με κατατροπώσει... και τρίτον γιατί ξέρει πολλά για σένα»
«ξέρει πολλά για μένα... ενώ εσύ όχι?»
«δεν εννοούσα αυτό»
«τότε γίνε πιο σαφής» του είπα και του βούτηξα για άλλη μια φορά το κεφάλι του μέσα στο νερό.
«και τρίτον?» ρώτησα για να αναθεωρήσει την απάντηση του.
«γιατί ξέρει, τι δουλειά κάνεις»
«σε ποιο στάδιο βρίσκεστε κύριε Κάλεν?»
«στο 3ο»
«σε ποιον όροφο του σπιτιού?»
«στον 4ο»
«και είστε σίγουρος ότι ανήκετε σε αυτόν τον όροφο?»
«είμαστε στο 4ο στάδιο?»
«δεν απαντήσατε στην ερώτηση μου» είπα και τον βούτηξα πάλι στο νερό... όσο περισσότερο τον βάζω μέσα στο νερό τόσο περισσότερο οι πληγές μουλιάζουν και τρέχουν περισσότερο αίμα.
«ήσαστε σίγουρος ότι ανήκετε σε αυτόν τον όροφο?»
«όχι»
«μπορείτε τότε να μου πείτε για ποιον λόγο σας έφερα εδώ?»
«γιατί εγώ το ζήτησα»
«πότε?»
«την στιγμή που τον ρώτησα τι ρόλο βαράει η Ιζαμπέλα»
«καλή ερώτηση... τι ρόλο βαράει πια αυτή η Ιζαμπέλα???... που σημειωτέων... αν σε ξανακούσω να την αποκαλείς έτσι... τότε θα δεις τον Χριστό φαντάρο... αυτήν την φορά σου την χαρίζω γιατί δεν το ήξερες... για να δούμε τώρα τι ρόλο βαράει αυτό το κακόμοιρο το κοριτσάκι» του βούτηξα για άλλη μια φορά το κεφάλι μέσα στο νερό και πίεσα τα μανικετόκουμπα του με δύναμη στο δέρμα... έκανε μια σπασμωδική κίνηση αλλά δεν τα παράτησε.
«μήπως τώρα μπορείς να με διαφωτίσεις και μένα?... τι ρόλο βαράει άραγε η Ιζαμπέλα?» πήρε μια ανάσα
«δεν έχω την παραμικρή ιδέα... δεν μπορώ να καταλάβω»
«μήπως μπορείτε να μου πείτε και το γιατί?»
«γιατί δεν γνωρίζω σχεδόν τίποτα για εκείνην»
«ποια ήταν η τελευταία συμβουλή του Μαύρου Ωκεανού?»
«αν είναι να συνεχίσεις με τα ίδια μυαλά... το καλό που σου θέλω... πες τις ασφαλές λέξεις πριν να είναι αργά»
«μήπως θα θέλατε να πείτε τίποτα πριν συνεχίσουμε?»
«όχι» είπε με πείσμα.
«είσαστε απόλυτα σίγουρος γι αυτό?»
«ναι»
«μπορώ να μάθω το γιατί?»
«γιατί σας έχω εμπιστοσύνη»
«έχετε παρατηρήσει κάτι στο νερό?»
«ναι είναι κόκκινο και η στάθμη του όσο περνάει η ώρα ανεβαίνει»
«και είσαστε ακόμα σίγουρος ότι θέλετε να συνεχίσετε?»
«ναι»
«τότε χαμηλώστε τον κώλο σας και ακουμπήστε τον αυχένα σας στο πλαίσιο της μπανιέρας» διέταξα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα εκτέλεσε την διαταγή μου χωρίς δισταγμό.
«νιώθετε κάποια διαφορά?»
«ναι»
«μπορείτε να μου την πείτε?»
«οι πληγές πονάνε περισσότερο»
«θέλετε να σας πω το γιατί?»
«ναι»
«έχει φύγει όλο το βρόμικο αίμα... και το καθαρό προσπαθεί να επιδιορθώσει την ζημιά... τα αντισώματα στο καθαρό αίμα είναι περισσότερα... και όσο το νερό δεν τους αφήνει να κάνουν την δουλειά τους... τόσο εκείνα προσπαθούν περισσότερο... με αποτέλεσμα να δημιουργούν τον πόνο που νιώθετε... σας θυμίζει κάτι αυτό?»
«ναι»
«μπορείτε να μου πείτε τι?»
«εμένα»
«όσο νιώθεις ότι φτάνεις στην αρχή του νήματος... τόσο περισσότερο αντιστέκεσαι... μόλις επιβεβαιώνεις ότι, ότι σου έχω πει είναι αλήθεια... τόσο περισσότερο κάνεις πίσω... δώσε μου έναν λόγο να συνεχίσω» με κοίταξε στα μάτια απολογητικά
«δεν μπορούσα να δω την αλήθεια... αλλά τώρα ξέρω»
«ξέρεις τι?»
«ότι είχα άδικο για σένα»
«μπορείς να γίνεις πιο σαφής?»
«όλα αυτά τα ρεμάλια σε τρέμουνε... γιατί πολύ απλά δεν ξέρουν τίποτα για σένα... εγώ όμως όχι»
«και είσαι σίγουρος ότι με ξέρεις?»
«όχι όπως θα ήθελα να σε ξέρω... αλλά ναι... ξέρω όσα χρειάζομαι για να συνεχίσω»
«και ποιο είναι το βασικότερο όλων που σε κάνει να νιώθεις τόσο αυτοπεποίθηση?»
«ότι δεν έχω λόγο να σε φοβάμαι»
«δεν έχεις λόγο να με φοβάσαι» επιβεβαίωσα και βάζοντας το χέρι μου κάτω από την μάσκα την τράβηξα και μόλις την έβγαλα μαζί με την περούκα τον κοίταξα κατάματα.
«είσαι τόσο όμορφη... είπε δαγκώνοντας τα χείλια του... δεν μπορείς να φανταστείς πως με κάνεις να νιώθω όταν σε κοιτώ»
«πως σε κάνω να νιώθεις?» αναστέναξε
«θέλω τόσο πολύ να σε φιλήσω» χαμογέλασα στραβά.
«να με φιλήσεις»
«ναι» είπε σταθερά.
«και όχι να με γαμήσεις»
«μόνο να σε φιλήσω»
«μπορώ να μάθω το γιατί?»
«το ξέρεις ήδη» με πείραξε και γέλασα δυνατά και εκείνος με τράβηξε από την μέση και μόλις με έβαλε στο νερό άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που μου έκοψε την ανάσα... αγνοώντας τις συνέπειες.
Ξαφνικά πάγωσε και με έκανε πιο πίσω κλείνοντας τα μάτια του.
«Μπέλα... είπε ξέπνοα... βγες από το νερό» προσπάθησε να με ξεκολλήσει από πάνω του αλλά όσο προσπαθούσε τόσο εγώ αντιστεκόμουν.
«σταμάτα να παλεύεις είναι ανώφελο» απαίτησα και ακινητοποιήθηκε... ανασαίνοντας γρήγορα χωρίς να ανοίγει τα μάτια του.
«κοίτα με... υπάκουσε και με κοίταξε με πόνο στην ματιά του... τι συνέβη?»
«γιατί έφαγες εσύ τις βουρδουλιές?»
«πόσα παραπτώματα έκανες?»
«3»
«απαρίθμησε τα»
«το πρώτο ήταν που σε ανάγκασα να με κάνεις ενδοτικό σου μόνο και μονο για να σε γαμήσω... το δεύτερο που πίστεψα τον Άαρον και όχι τον Τάηλερ παρόλο που είπαν τα ίδια πράγματα... και το τρίτο που πίστεψα σε σένα μετά τα όσα είπε ο Άαρον και όχι πιο πριν»
«γιατί νομίζεις ότι χτύπησα το κεφάλι μου στην πόρτα μόλις γονάτισες?»
«ήξερες τι θα επακολουθήσει... ανασήκωσα τους ώμους μου... και γιατί το επέτρεψες?»
«τι μου είπες κάτω?»
«ότι αν δεν το τόλμαγα δεν θα έβλεπα την διαφορά... αλλά σε απογοήτευσα»
«και είμαι εδώ»
«γιατί αν δεν έβλεπα την διαφορά δεν θα σε εμπιστευόμουνα ποτέ»
«δεν θα εμπιστευόσουν» επιβεβαίωσα
«τώρα μπορείς να βγεις από το νερό?»
«να βγω ή να βγούμε?»
«με ενδιαφέρει να βγεις εσύ... αν ήρθε η ώρα να βγω και εγώ τότε θα με είχες βγάλει ήδη»
«γιατί σε αγχώνει για μένα και όχι για σένα... παρόλο που εσύ είσαι περισσότερη ώρα από μένα μέσα στο νερό»
«γιατί δεν ξέρω πόσες δέχτηκες»
«πόσα παραπτώματα έχεις κάνει?» με κοίταξε για μια στιγμή
«5»
«γιατί άλλαξες γνώμη?»
«γιατί η πρώτες δύο κάτι μου λένε ότι δεν ήταν δοκιμή... αλλά δεν μπορώ να καταλάβω τι έκανα»
«τι είναι ο ενδοτικός για τον κυρίαρχο του?»
«το είδωλο του κυρίαρχου του»
«και τι είναι ο κυρίαρχος?»
«ο καθρέφτης του... σε εξέθεσα αλλά με ποιον τρόπο?... δεν σε πρόδωσα»
«αυτό σου έλειπε» γέλασε
«και πάλι δεν καταλαβαίνω... με ποιον τρόπο... και μάλιστα δύο φορές»
«εξέθεσες τον εαυτό σου άρα και εμένα... στην προσπάθεια σου να κάνεις τον Άαρον να νιώσει ότι τον εμπιστεύεσαι, ενώ στην ουσία δεν τον εμπιστεύεσαι» τον άφησα να συνεχίσει.
«του είπα όσα μου έκανες στο σπίτι... και εκείνος σιγουρεύτηκε ότι κάτι τρέχει μεταξύ μας»
«αν ήξερε ότι τρέχει κάτι μεταξύ μας... τώρα θα ήξερε όλο το σπίτι τι ρόλο βαράει η Ιζαμπέλα» γέλασε κουνώντας το κεφάλι του.
«αλήθεια τι ρόλο βαράς?»
«άρχισες τα ίδια?»
«όχι αλλά είμαι πολύ περίεργος»
«θα χρειαστεί να περιμένεις γι αυτό... δεν νομίζω να σε ενοχλεί»
«όχι... εντάξει τα παρατάω... θα μου πεις όταν θα έρθει η ώρα»
«νιώθεις ότι σου έχω απαντήσει στην ερώτηση που σου είχα αφήσει αναπάντητη?»
«ναι... αναστέναξε... έφαγες τις τρεις από τις έξι»
«νιώθεις ότι έχεις τιμωρηθεί αρκετά για τα παραπτώματα σου?»
«όχι»
«ποια είναι η πραγματική σου τιμωρία?»
«το ότι αιμορραγείς εξαιτίας μου»
«και εσύ όχι?»
«αυτή είναι η δική σου τιμωρία... οπότε πρέπει να είμαι γρήγορος... ρίξτα» είπε και γέλασα.
«γιατί οι απαντήσεις σου τώρα είναι πιο ξεκάθαρες?»
«γιατί το νερό με ηρεμεί και δεν χάνω την ψυχραιμία μου» είπε μέσα από τον αναστεναγμό του.
«γιατί?» τον παρότρυνα να συνεχίσει
«γιατί ήταν οι μοναδικές στιγμές που έμενα μόνος μου»
«όταν σε ανάγκαζε να κάνεις μπάνιο?»
«μμμχχχμμμ»
«και δεν σε έπαιρνε ο ύπνος?»
«όχι»
«πως το κατάφερνες αυτό?» αγκομάχησε και έτριψε τα μαλλιά του τρομερά αμήχανα.
«δεν το πιστεύω ότι ντρέπεσαι να μου πεις κάτι τέτοιο» γέλασα και με κοίταξε στα μάτια χαμογελώντας.
«δεν είναι θέμα ντροπής»
«τότε τι είναι?»
«δεν ξέρω... νιώθω ότι μείωνα τον εαυτό μου με αυτήν την κίνηση»
«ενώ στην ουσία?»
«τι προσπαθείς να μου πεις?» κοίταξα προς τα πόδια του... η μπανιέρα ήταν πιο μεγάλη από το ύψος του... αν τον άφηνα και άφηνε τον εαυτό του να βυθιστεί στην μπανιέρα θα μπορούσε να πνιγεί.
«με χωράει ολόκληρο και?»
«δεν σου λέει τίποτα αυτό?»
«και να με έπαιρνε ο ύπνος πως θα μπορούσα να πνιγώ... μόλις θα έχανα την αναπνοή μου θα ξύπναγα»
«αν δεν ήσουν ήδη αναίσθητος» του είπα και κοίταξα το τηλέφωνο της ντουζιέρας και το κοίταξε σοκαρισμένος... ήταν τοποθετημένο έτσι ώστε αν για οποιονδήποτε λόγο γλίστραγε προς τα μέσα το τηλέφωνο θα τον έβρισκε απάνω στο κεφάλι και θα τον άφηνε αναίσθητο... άρχισε να ανασαίνει με δυσκολία και γύρισε τρομοκρατημένος προς το μέρος μου.
«εννοείς ότι προσπαθούσε να με σκοτώσει?»
«διάβαζε τα όρια σου»
«Μπέλα σταμάτα τους γρίφους και πες μου»
«πως νομίζεις ότι ήξερε αν έχεις ικανοποιήσει τον εαυτό σου ή όχι?»
«πως στο διάβολο τα ξέρεις όλα αυτά» ρώτησε απηυδισμένος και ακούμπησε το κεφάλι του πάνω στον ώμο μου... παίρνοντας πιο ήρεμες αναπνοές για να μπορέσει να συγκεντρωθεί.
«ήταν παιχνίδια του Πάολο όλα αυτά... έτσι δεν είναι?» κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και του χάιδεψα τα μαλλιά για να τον καθησυχάσω και αναστέναξε.
«ήθελε να με σκοτώσει?»
«δεν νομίζω ότι την συνέφερε κάτι τέτοιο»
«γιατί το λες αυτό?» ρώτησε κοιτάζοντας με πάλι στα μάτια.
«γιατί αν ίσχυε κάτι τέτοιο δεν θα είχε βρει τον τρόπο να το κάνει?»
«σωστό και αυτό... τότε γιατί το έκανε?» τον κοίταξα με νόημα στα μάτια.
«για να διαβάσει τις αντοχές μου... διαπίστωσε... εσύ πως κατάφερνες να μην κοιμηθείς?»
«κοιμόμουνα»
«και τι γινόταν όταν κοιμόσουν?»
«τίποτα... πριν κοιμηθώ κράταγα το σπιράλ του τηλεφώνου... ώστε αν παρασυρθώ μέσα στο νερό να το πάρω μαζί μου» του έκλεισα το μάτι.
«αυτό σημαίνει ότι είσαι πιο έξυπνη από μένα?» με πείραξε.
«όχι πιο παρατηρητική»
«και δεν την πάτησες ποτέ?»
«την πρώτη φορά ναι.. την πάτησα... αλλά μόλις ένιωσα το κορμί μου να γλιστράει τρόμαξα και άνοιξα τα μάτια και κατάφερα τελευταία στιγμή να μετατοπίσω το κεφάλι την στιγμή που το τηλέφωνο κόντεψε να με χτυπήσει»
«εντάξει με κέρδισες σε αυτό» ανασήκωσα τους ώμους μου.
«δεν κοιμόσουν το βράδυ... δεν κοιμόσουν όταν έκανες μπάνιο... πότε ακριβώς κοιμόσουν?»
«όταν με άφηνε να διαβάσω τα μαθήματα μου»
«θες να μου πεις ότι πήγαινες αδιάβαστος στο σχολείο?»
«όχι... τα έκανα στα διαλείμματα... για να έχω χρόνο να κοιμάμαι στο σπίτι»
«και στην τάξη δεν σε έπαιρνε ο ύπνος?»
«όχι γιατί αν τόλμαγα να της πάω χάλια βαθμούς... ή αν την παίρνανε τηλέφωνο ότι είχα απαράδεχτη συμπεριφορά... τότε τα πράγματα γινόντουσαν χειρότερα» αναστέναξα και δάγκωσα τα χείλια μου.
«τι συμβαίνει?» ρώτησε και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.
«εσύ τι λες να συμβαίνει?»
«είναι ο λόγος που δεν κοιμάμαι τώρα» συνειδητοποίησε.
«δεν μπορείς να κοιμηθείς γιατί εξανάγκαζες να μην κοιμηθεί... και ο οργανισμός σου συνήθισε σε αυτόν τον τρόπο ζωής»
«ευτυχώς που βρήκα το υπνωτικό μου χάπι» με πείραξε και αφού με ζούληξε απάνω του μου έδωσε ένα φιλί πάνω στα μαλλιά μου και τύλιξα τα χέρια μου τρυφερά γύρω από τον λαιμό του.
«πως νιώθεις?» τον ρώτησα και με κοίταξε στα μάτια.
«ποιο ανακουφισμένος... τουλάχιστον έλυσα άλλο ένα μυστήριο... κάτι είναι και αυτό» γελάσαμε ταυτόχρονα.
«έλα σήκω» του είπα και τον απελευθέρωσα ενώ βγάζοντας τα παπούτσια μου γύρισα το σώμα μου προς την άλλη μεριά και σηκώθηκα όρθια... μόλις είδε την πλάτη μου σταμάτησε να αναπνέει.
«δεν έχει διαφορά από την δική σου» είπα αμέσως και γυρίζοντας προς την μεριά του... του έδωσα το χέρι μου για να τον βοηθήσω να σηκωθεί... και πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του... αλλά δεν είπε τίποτα άλλο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου