Έντουαρντ
Ένιωσα ένα σκούντημα στον ώμο μου και ναζιάρικα μούγκρισα και γύρισα απο την άλλη για να την φυλακίσω στην αγκαλιά μου ώστε να μην μου ξαναφύγει ποτέ...
Μόλις το κορμί μου γύρισε από την άλλη πλευρά αγκάλιασα κάτι μαλακό... τι στο καλό?
Άνοιξα τα μάτια μου και ήταν το απόλυτο σκοτάδι και τότε θυμήθηκα ότι φόραγα μάσκα ύπνου... κοιμήθηκα?... δηλαδή όλα τα ονειρεύτηκα?... δεν ήταν ποτέ εδώ?
Έβγαλα την μάσκα και έβαλα το μαξιλάρι στο πρόσωπο μου και πήρα μια βαθιά ανάσα... το μαξιλάρι είχε απάνω το άρωμα της... άφησα την ανάσα μου να βγει από το σώμα μου με ανακούφιση... ήταν εδώ... η Μπέλα μου γύρισε... ήταν εδώ... δεν ήταν όνειρο... αλλά που είναι τώρα?... πότε έφυγε?
Ένιωσα άλλο ένα σκούντημα και αναπήδησα γυρίζοντας προς την άλλη μεριά... ήταν ο Τάηλερ... ο Τάηλερ?... τι γυρεύει εδώ?
Κάτι μου έλεγε αλλά εγώ δεν τον άκουγα καθαρά... θυμήθηκα ότι φορούσα ωτοασπίδες... τις έβγαλα και τον κοίταξα ήρεμα.
«συγνώμη αν σε τρόμαξα αλλά σε πήρε ο ύπνος»
«τι ώρα είναι?»
«8:30»
«8:30? Χριστέ μου ούτε που κατάλαβα πως πέρασε η ώρα»
«πόσα υπνωτικά πήρες αυτήν την φορά?» ρώτησε και τον κοίταξα με απορία
«δεν πήρα... η Μπέλα με έβαλε για ύπνο»
«η Μπέλα ήταν εδώ?»
«δεν την είδες?»
«όχι... ήρθε μετά που έφυγα εγώ?» κοίταξα το μαξιλάρι που κρατούσα ακόμα και χαμογέλασα
«ναι... ήρθε αφού έφυγες εσύ» αγκάλιασα το μαξιλάρι και πήρα άλλη μια βαθιά ανακουφιστική ανάσα
«δεν καταλαβαίνω... πως μπήκε μέσα... τις έχεις δώσει τα κλειδιά και τους κωδικούς εισόδου?» ρώτησε ο Τάηλερ και πάγωσα
«όχι» είπα ξέπνοα και μετά άρχισα να ανασαίνω γρήγορα... πως μπήκε μέσα?.... μήπως τελικά να το ονειρεύτηκα?... και η μυρωδιά της?
«Τάηλερ πήγαινε κάτω... θα ετοιμαστώ και θα φύγουμε σε λίγο» έχω ανάγκη να σκεφτώ τι έγινε εχθές.
«οκ» ανταποκρίθηκε και αμέσως έφυγε
Μόλις ο Τάηλερ έκλεισε την πόρτα... σηκώθηκα γρήγορα και έτρεξα στο μπάνιο... άνοιξα το καλάθι των αχρήστων και ανοίγοντας το είδα μέσα το άδειο μπουκαλάκι των υπνωτικών αλλά το κραγιόν της δεν ήταν πουθενά... τι στο καλό?
Οι πετσέτες τα ρούχα μου ήταν ακριβώς εκεί που τα είχαμε αφήσει εχθές... αλλά το κραγιόν της δεν ήταν εδώ.
Έβαλα τα χέρια μου πάνω στον πάγκο του νιπτήρα και πήρα μια βαθιά ανάσα... το σατανικός της γέλιο άρχισε να μου τριβελίζει τα αυτιά μου.
«και εσύ που νόμιζες ότι δεν είναι ίδια σαν και εμένα» είπε και έσφιξα τα δόντια μου για να ελέγξω την οργή μου ώστε να την αγνοήσω.
«ξύπνα... ηλίθιο κατασκεύασμα... είναι χειρότερη από μένα... αν θεωρείς ότι εγώ σε κατέστρεψα... εκείνη θα σε αποτελειώσει»
«ΟΧΙ... η Μπέλα με αγαπάει... δεν θέλει το κακό μου... όπως εσύ» ούρλιαξα και κοπάνησα το χέρι μου πάνω στον πάγκο και το βούλωσε.
Πήρα μια βαθιά ανάσα, κοιτάχτηκα στον καθρέφτη και λύγισα.
«δεν φταίει εκείνη που είσαι εδώ»
«εκείνη όμως με δημιούργησε»
«ΟΧΙ»
«ξεκόλλα μυξιάρικο... μην κοροϊδεύεις άλλο τον εαυτό σου... γύρισα μόλις είδες την φωτογραφία της στην εφημερίδα... δεν σου λέει τίποτα αυτό?»
«δεν φταίει εκείνη που σου μοιάζει τόσο πολύ... δεν φταίει εκείνη που είσαστε ίδιες... είναι και εκείνη θύμα όπως και εγώ» ούρλιαξα και πήγα προς το μέρος της και όταν πέρασα από μέσα της... η εικόνα της διαλύθηκε και τα πόδια μου ακούμπησαν πάνω στην μπανιέρα.
Έβαλα τα χέρια μου αυτόματα πάνω της για να στηριχτώ και όπως το κορμί μου λύγισε... κατευθείαν στην μνήμη μου ήρθε το άγγιγμα της... όλο μου το κορμί συγκλονίστηκε και άρχισε να τρέμει... από τον ηλεκτρισμό που με διαπέρασε στην ανάμνηση του αγγίγματος της.
«ναι αλλά εκείνη είναι χειρότερη ηλίθιε... θα σε γδάρει ζωντανό... όταν καταλάβει ότι την κορόιδεψες για άλλη μια φορά»
«δεν την κορόιδεψα» είπα με πείσμα
«δεν της είπες όμως και όλη την αλήθεια... άρα»
«δεν την κορόιδεψα» επανέλαβα μέσα από τα δόντια μου
«τότε γιατί τις έκρυψες ότι θυμάσαι»
«δεν θυμάμαι»
«πάλι κρύβεσαι πίσω από το δάχτυλο σου Έντι?... τι σου έχω μάθει εγώ?»
«δεν την κορόιδεψα»
«σκάσε και δες την αλήθεια κατάματα... της έκρυψες την αλήθεια... τώρα φάε τα σκατά σου»
Πρέπει να την βρω... πρέπει να της τα πω όλα... δεν την κορόιδεψα... αλλά δεν άντεχα να της πω και όλη την αλήθεια... η Μπέλα με αγαπάει... εκείνη θα καταλάβει ότι δεν της είπα ψέματα... πρέπει να την βρω.
Μπήκα στην μπανιέρα και άνοιξα το κρύο νερό για να καλμάρω τα νεύρα μου... μόλις το νερό έπεσε απάνω μου θυμήθηκα ότι η πετσέτες είναι ακόμα στο πάτωμα μέσα στο δωμάτιο μου.
Πρέπει να πάρω καινούργιες πετσέτες... εκείνες είναι βρώμικες... σκέφτηκα και αυτόματα κατάλαβα τι εννοούσε... έβαλα το χέρι μου στην βρύση και το γύρισα προς το ζεστό... μόλις το νερό άλλαξε θερμοκρασία όλο μου το σώμα χαλάρωσε και ένιωσα μια περίεργη ανακούφιση.
Πρέπει να την βρω... δεν είναι αργά... όταν της εξηγήσω... εκείνη θα καταλάβει... ότι δεν την κορόιδεψα.
«συνέχισε να το λες αυτό στον εαυτό σου και ίσως κάποια μέρα να τον πείσεις» είπε αυτόματα με σαρκασμό
«δεν την κορόιδεψα» είπα και άφησα το κορμί μου να αδειάσει στον πάτο της μπανιέρας.
Ασυναίσθητα το σώμα μου πήρε την θέση που μου είχε βάλει εκείνη για ύπνο και μόλις το κεφάλι μου ακούμπησε πάνω στα γόνατα μου... τα δάκρυα μου άρχισαν να ξεχειλίζουν.
«φύγε δεν σε αντέχω άλλο»
«αν θες να φύγω ξέρεις τι πρέπει να κάνεις» την κοίταξα μοχθηρά στα μάτια και σηκώθηκα απάνω αποφασιστικά
«α – ρκε – τα... φύγε από μπροστά μου... δεν θα σε ξανά αφήσω να με επηρεάσεις... την Μπέλα την αγαπώ... πάρτο απόφαση... μόνο εκείνη και κανέναν άλλον... μόνο εκείνη νοιάζεται για μένα... μόνο εκείνη έκατσε να δει μέσα στην ψυχή μου... μόνο εκείνη ξέρει τις ανάγκες μου, ακόμα και όταν δεν τις εκφράζω... κανένας άλλος... είναι η μόνη που θέλει να με καταλάβει... και όχι να με κάνει κάτι που δεν είμαι... θέλει να δει τι πραγματικά κρύβω μέσα μου... μόνο εκείνη... το ακούς... μόνο... και εγώ θα καταστρέψω τον μόνο άνθρωπο που με κοίταξε πραγματικά?... πιστεύεις ότι θα σε αφήσω να με κάνεις να την σκοτώσω?... νόμιζες ότι εσύ ορίζεις την ζωή μου?... ΑΡΚΕΤΑ... ΤΕΛΟΣ... ΤΕΛΕΙΩΣΑΜΕ... εγώ ορίζω την ζωή μου κανένας άλλος... ότι πήρατε από μένα πήρατε... Α – ΡΚΕ – ΤΑ»
Έκλεισα τα μάτια μου και προσπάθησα να βρω τις ισορροπίες μου.. όταν τα άνοιξα δεν ήταν εκεί... πήρα μια βαθιά ανάσα και ηρέμησα... αυτό ήταν όλο?... τόσο εύκολο ήταν τελικά?
Πήρα μια ήρεμη αναπνοή και ένιωσα τόσο διαφορετικά... είχα άλλον αέρα... έβαλα τα χέρια μου μέσα στα μαλλιά μου και ένιωσα κάτι γλοιώδες... κοίταξα τα χέρια μου και είχαν αφρούς... τι στο καλό?
Αυτόματα θυμήθηκα τα μαγικά της χέρια να με λούζουν και ασυναίσθητα επανέλαβα της κινήσεις της... τα δάχτυλα μου με αργές κινήσεις πίεζαν το κρανίο μου και τότε ένιωσα την διαφορά
«ξύπνα άχρηστε... σου κάνει πλύση εγκεφάλου... είναι ίδια σαν και εμένα... θέλει να γίνεται ίσοι... θέλει να σε κάνει σαν τα μούτρα της»
«όχι αρκετά... ούρλιαξα... σου είπα να φύγεις»
«αλλά θέλεις και την επιβεβαίωση μου» μου αντιγύρισε και τα παράτησα
Δεν πρόκειται ποτέ να την ξεφορτωθώ... είναι καιρός να μάθω να την αγνοώ... τελείωσα γρήγορα το ντους μου και πήγα στην γκαρνταρόμπα μου για να αλλάξω.
Τάηλερ
«Μπέλα είναι μισή ώρα μέσα στο μπάνιο και χτυπιέται... τι να κάνω?»
«άστον να τα βρει με τον εαυτό του»
«φοβάμαι μην κάνει κανένα κακό στον εαυτό του»
«τον βλέπω από την κάμερα... έχει πάρει τις αποφάσεις του... πάει να ντυθεί»
«με τρομάζει η σιωπή του... δεν έχει βγάλει άχνα από την ώρα που τον άφησα»
«άστον να τα βρει με τον εαυτό του» επανέλαβε και μου έκλεισε την γραμμή.
Έντουαρντ
Μόλις μπήκα μέσα στην γκαρνταρόμπα μου, ήμουν αναποφάσιστος... τι να φορέσω?
Η ματιά μου έπεσε πάνω στο γκρι κουστούμι που είχα φορέσει στο Παρίσι και ασυναίσθητα πέρασα το χέρι μου από πάνω του.
«σκεφτόμουν ότι, ότι και να φορέσεις σου πάει τόσο πολύ... είσαι πολύ όμορφος» θυμήθηκα τα λόγια της και μου ήρθε στην μνήμη μου η κίνηση που είχε κάνει... έφτιαξε την γραβάτα μου πέρασε αργά τα χέρια της από τα πέτα μου μέχρι να φτάσει στα κουμπιά... το δεξί της χέρι μόλις έφτασε στο σημείο που είναι η καρδιά μου είχε παραμείνει εκεί για λίγο πριν συνεχίσει... «είσαι πολύ όμορφος»
«δεν νομίζω ότι είμαι υποχρεωμένη να σου απαντήσω... το άσπρο ή το θαλασσί?»
>*δεν είμαι υποχρεωμένη να σε ανέχομαι... θες να σε αντιμετωπίζω ήρεμα... ή άγρια?*<
«το θαλασσί... απάντησα αλλά δεν έκανα καμία κίνηση να πάω να αλλάξω»
>*σε προτιμώ όταν είσαι άγρια... όταν είσαι ήρεμη δεν ξέρω πως να σε αντιμετωπίσω*<
«το θαλασσί τότε»
>*άγρια τότε*<
«απίστευτο... θα φορέσεις αυτό που διάλεξα?»
>* δεν πιστεύω ότι μπορεί να κάνει αυτό που θέλω... θα το κάνει?*<
«γιατί όχι?... και άρχισε να αλλάζει ρούχα... εσύ δεν θα αλλάξεις?»
>*αυτό που θες αυτό θα έχεις... και το εννοεί και το κάνει πράξη... εσύ θα το αντέξεις?*<
Μου πέρναγε μηνύματα... όλο αυτόν τον καιρό με διάβαζε και ταυτόχρονα μου πέρναγε μηνύματα και εγώ ο ηλίθιος ήμουν πολύ τυφλός για να τα δω.
Πρέπει να κάτσω και να σκεφτώ ήρεμος και ανεπηρέαστος από τον δαίμονα μου όλα όσα έχουν συμβεί... πως όμως μπορώ να το κάνω αυτό χωρίς να επέμβει στην σκέψη μου?... που μπορώ να της κρυφτώ για να σκεφτώ την Μπέλα χωρίς να με επηρεάσει εκείνη?
«Ατσίδα μου εσύ... μήπως να αρχίσουμε να επικοινωνούμε με αριθμούς;» τα λόγια της ήρθαν αυτόματα να μου δώσουν την λύση που ζητούσα.
Μέσα στους αριθμούς... όταν δουλεύω ακόμα και όταν σκέφτομαι την Μπέλα δεν επεμβαίνει στην σκέψη μου η άλλη... αυτό είναι... πρέπει να πάω στην δουλειά... πρέπει να πάω στο ησυχαστήριο μου... πρέπει... πάγωσα
Ξέρει... ξέρει τα πάντα... δεν την γέλασα ποτέ.
Όταν τα λόγια μου την πληγώνουν μου χαϊδεύει το δεξί μου μάγουλο για να τα επιβεβαιώσει... σκέφτηκα και το δεξί μου χέρι βρέθηκε αυτόματα πάνω στο δεξί μου μάγουλο.
Όταν τα λόγια μου επιβραβεύουν την προσπάθεια της... χαϊδεύει το αριστερό μου μάγουλο για να μου το επιβεβαιώσει... και το αριστερό μου χέρι βρέθηκε αυτόματα πάνω στο αριστερό μου μάγουλο.
Γύρισα την ματιά μου προς την μητέρα μου που ήξερα ότι όλη αυτήν την ώρα με παρακολουθεί αμίλητη... εκείνη πάντα εμφανίζεται από την δεξιά μου πλευρά... η Μπέλα σταμάτησε ανεπαίσθητα την κίνηση της δίπλα από την καρδιά μου... η μητέρα μου είναι η κακή μου πλευρά.
Όταν θέλει να με κάνει να επικεντρωθώ στον στόχο μου... κρατάει και τα δύο μου μάγουλα...
«τόσο ίδιοι» της είχα πει εγώ
«και τόσο διαφορετικοί... συμπλήρωσε την φράση μου εκείνη και πήρε μια βαθιά ανάσα... ποτέ δεν έπαιξα μαζί σου Έντουαρντ... ήμουν εδώ και εξακολουθώ να είμαι γιατί ξέρω ακριβώς πως αισθάνεσαι... γιατί τα ίδια συναισθήματα μοιράζομαι και εγώ... ο λόγος που δεν τα παράτησα ήταν γιατί πίστευα ότι αν κατάφερα να βγω εγώ από αυτόν τον λαβύρινθο τότε υπάρχει ελπίδα και για σένα... ακόμη το πιστεύω»
Πιστεύει σε μένα... ξέρει ότι μπορώ να βγω από τον λαβύρινθο αν το θελήσω... ξέρει ότι αυτό που δείχνω δεν είμαι εγώ... είναι όλα όσα με πότισαν όλα αυτά τα χρόνια... υπάρχει ελπίδα και για μένα.
«δεν αλλάζει τίποτα από την μια μέρα στην άλλη... αλλά αν δεν κάνουμε ένα βήμα μπροστά την ημέρα δεν πρόκειται να πάμε πουθενά... κάνε το πρώτο βήμα Έντουαρντ... δείξε μου ότι πραγματικά έχεις την θέληση να το κάνεις... και εγώ θα είμαι εδώ»
Θέλει να της αποδείξω ότι το θέλω και εγώ... το θέλω... μα το θεό το θέλω... ποτέ στην ζωή μου δεν ήθελα τίποτα περισσότερο... θέλω για μια φορά να ανακαλύψω ποιος πραγματικά είμαι... και όχι ποιος θέλουν οι άλλοι να είμαι... ποιος είμαι?... Χριστέ μου γιατί είναι τόσο δύσκολο... «ένα βήμα μπροστά την ημέρα»... πρέπει να το πάρω σιγά σιγά... πριν το αφήσω να με μπερδέψει περισσότερο... πρέπει να την βρω... εκείνη θα ξέρει πως να με καθοδηγήσει.
«και άλλα τόσα που δεν ξέρεις εσύ για μένα... αλλά μπορούμε να τα μοιραστούμε αν το θέλουμε... και μέσα από αυτά να μάθουμε πολλά περισσότερα ακόμα και για τους ίδιους μας τους εαυτούς... κοίταξε με... απαίτησε και ανοίγοντας τα μάτια μου πήρα μια βαθιά ανάσα... είμαι εδώ... και μπορώ να παραμείνω... αλλά πρέπει πρώτα να το θες και εσύ... δεν μπορώ να παλέψω άλλο μόνη μου Έντουαρντ... θες να με δεις?»
«Και μέσα από αυτά να μάθουμε πολλά περισσότερα ακόμα και από τους ίδιους μας τους εαυτούς»
>*δεν θέλει να με κάνει κάτι που δεν είμαι... θέλει να βρω μόνος μου ποιος είμαι*<
«είμαι εδώ... και μπορώ να παραμείνω... αλλά πρέπει πρώτα να το θες και εσύ»
>*δεν ήρθε για να παίξει μαζί μου... ήρθε για να μου δείξει με ποιον τρόπο περνάει στους άλλους αυτά που όταν εκείνη τα λέει με λόγια οι άλλοι δεν την ακούν*<
Όλον αυτόν τον καιρό μου έδειχνε ποια είναι με λόγια... αλλά εγώ ήμουν πολύ τυφλός για να την δω... και πολύ κουφός για να την ακούσω... μέσα από την ιεροτελεστία του μπάνιου μου πέρασε όσα εκείνη όλον αυτόν τον καιρό τα εξέφραζε με λόγια... πρέπει να την βρω... πρέπει να της πως τα πάντα... πρέπει.
«πως μπορείς να ακόμα να παλεύεις για μένα?» ήρθα αυτόματα στην μνήμη μου τα λόγια μου.
«γιατί πιστεύω σε σένα Έντουαρντ... έχασες το τον δρόμο σου για λίγο... αλλά κοίτα τον εαυτό σου... είσαι εδώ»
>*πιστεύει σε μένα... ήξερε ότι θα καταφέρω να δω την αλήθεια... ήξερε ότι θα καταφέρω να συγχωρέσω τον εαυτό μου... ήξερε ότι θα καταφέρω να τον βρω*<
«είμαι μπροστά σου με ένα κατακόκκινο κραγιόν και εσύ δεν το εκμεταλλεύτηκες»
>*ακόμα και όταν ξέρει ότι την κοροϊδεύω ξέρει ότι δεν το κάνω γιατί αυτό είμαι*<
«ακόμα παλεύεις να καταπιέσεις αυτό που σε πνίγει... αυτό που σε κάνει να βγαίνεις εκτός εαυτού».
>*ξέρει ότι εξαναγκάζω τον εαυτό μου γιατί δεν μπορώ να τον συγχωρήσω... ξέρει ότι τον τιμωρώ*<
«πιστεύω σε σένα Έντουαρντ... γιατί ξέρω ότι μέσα εδώ... είπε και ταυτόχρονα έβαλε το χέρι της πάνω στην καρδιά μου... υπάρχεις ακόμα»
>*αλλά πιστεύει σε μένα... γιατί ξέρει ότι καταβάθος... θέλω να επιλέξω την καλή μου πλευρά... γιατί υπάρχει ακόμα*<
Έπεσα στο πάτωμα άδειος και βαρύς... η συνειδητοποίηση της αλήθειας ήταν πολύ βαριά για τους ώμους μου... δεν την ξεγέλασα ποτέ... αποκρυπτογράφησε κάθε μου λέξη... κάθε μου πράξη... ξέρει... ξέρει τα πάντα.
«δεν κοίταζα με μίσος εσένα Μπέλα... άλλα εκείνη... πάντα έμπαινε ανάμεσα μας μόλις καταλάβαινε ότι σε κοιτάω» ήρθαν στην μνήμη μου τα λόγια που της είπα και πάγωσα
αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε όλα της τα συναισθήματα... έβαλα το χέρι της μέσα στην τσάντα της και μόλις το έβγαλε κράταγε ένα δαχτυλίδι... το φόρεσε και κοιτάζοντας προς τον καθρέφτη που βρισκόταν πίσω μου επιβλητικά, έκανε τον γύρω του τραπεζιού και στάθηκε πίσω από την πλάτη μου... έβαλε το δεξί της χέρι που φόραγε το δαχτυλίδι πάνω στον δεξί μου ώμο και μου ψιθύρισε στο αριστερό μου αυτί
«είναι αυτήν την στιγμή εδώ?... κούνησα καταφατικά το κεφάλι μου... και πετάει από την χαρά της που φεύγω έτσι δεν είναι?... γύρισα προς το μέρος της και την κοίταξα με απορία... μπορείς να της μεταφέρεις κάτι από μένα?»
>*θες να ζεις και με τις δύο πλευρές σου?... της το επιβεβαίωσα... και νομίζεις ότι μπορείς να με κοροϊδέψεις?... πως το καταλαβαίνει πάντα αυτό?... τότε έχε υπόψη σου αυτό»
«να της μεταφέρω κάτι από σένα?» την ρώτησα με απορία και αγρίεψε το ύφος της
>*εγώ ο ηλίθιος δεν κατάλαβα τίποτα... ακόμα προσπαθούσα να καταλάβω πως καταλαβαίνει ότι την ενεργοποιώ*<
«πες στην γαμημένη την σκύλα σου ότι θα γυρίσω για εκείνην... πες της ότι όποιος τολμάει να με κοροϊδεύει το πληρώνει πολύ ακριβά... πήρα μια βαθιά ανάσα και την κράτησα σοκαρισμένος... της κόπηκε το γέλιο... σωστά?»
>*μην διανοηθείς να σκεφτείς ότι μπορείς να με κοροϊδέψεις ξανά... αυτός που νομίζει ότι με κοροϊδεύει το πληρώνει ακριβά... ωχ αυτό τώρα σημαίνει ότι την έχασα για πάντα?... το κατάλαβες επιτέλους... έτσι δεν είναι?*<
«πως το ξέρεις αυτό?» ρώτησα ξέπνοα
>*το κατάλαβα... αλλά ακόμα δεν ξέρω τις επιπτώσεις*<
«πες της ακόμα ότι εγώ δεν είμαι κανένας χαζογιατρουδάκος που μπορεί να παίζει μαζί του... πες της ότι εγώ είμαι χειρότερη από εκείνη και αν τολμήσει να σε αγγίξει ξανά με οποιονδήποτε τρόπο τότε θα έχει να κάνει μαζί μου»
>*μην τολμήσεις να το ξανακάνεις γιατί τα ψυχοφάρμακα θα είναι η μικρότερη τιμωρία που θα σου επιβάλω... δεν λογαριάζω τίποτα μπροστά στο να σε κάνω να καταλάβεις ότι κανείς δεν παίζει μαζί μου, με κανέναν τρόπο και αν το ξανακάνεις, αυτήν την φορά θα τιμωρηθείς*<
«μπορώ να επιλέξω εσένα?» ρώτησα με αγωνία σμίγοντας τα φρύδια μου παρακαλώντας την σιωπηλά
>*θα με συγχωρέσεις?... παρακάλεσα μετανιωμένος*<
«αν είναι αυτό που επιθυμείς»
>*αν πραγματικά το εννοείς*<
«επιλέγω εσένα Μπέλα... μόνο εσένα... σε παρακαλώ βοήθησε με... απάλλαξε με από αυτόν τον εφιάλτη... θα κάνω τα πάντα για σένα... τα πάντα... μόνο για σένα»
>*το εννοώ με την καλή μου πλευρά θέλω να ζω... αλλά θέλω την βοήθεια σου... σε παρακαλώ μη μου την αρνηθείς... θέλω να καταλάβω ποιος είμαι... θα κάνω τα πάντα για να τα καταφέρω... σου το ορκίζομαι... θα το κάνω για σένα*<
Έβαλε τα χέρια της αριστερά και δεξιά από το πρόσωπο μου και με κοίταξε σοβαρά στα μάτια...
>*επικεντρώσου στον στόχο σου*<
«ήμουν... είμαι... και θα είμαι... πάντα δική σου»
>*με πιστεύει... με εμπιστεύεται... ξέρει ότι λέω την αλήθεια... και θα με στηρίξει*<
«ήμουν... είμαι... και θα είμαι... πάντα δικός σου Μπέλα... μόνο δικός σου»
>*δεν θα κάνω το ίδιο λάθος δεύτερη φορά... θα επικεντρωθώ στον στόχο μου... και θα βγω νικητής... και για σένα... αλλά και για μένα*<
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου