«πες μου κάτι άλλο»
«τι θες να μάθεις»
«ήταν και εκείνος κακοποιημένος?»
«όχι εκείνος ήταν καμένος»
«εννοείς από πυρκαγιά?»
«ναι... όταν ήταν 5 χρονών πήρε φωτιά το σπίτι του... η μητέρα του για να τον γλυτώσει τον πήρε στην αγκαλιά της και άρχισε να τρέχει προς την έξοδο αλλά ένα δοκάρι την πλάκωσε και έπεσε στο πάτωμα με τον Πάολο ακόμα στην αγκαλιά της... εκείνη πέθανε ακαριαία αλλά ο Πάολο έχασε για λίγο τις αισθήσεις του... όταν άρχισε να πνίγετε από την κάπνα πάλεψε να βγει αλλά η μητέρα του είχε λαμπαδιάσει και μόλις το μισό του σώμα βγήκε έξω από το σώμα της άρχισε να καίγεται και εκείνος»
«Χριστέ μου ούτε να το σκέφτομαι δεν θέλω... και πως γλίτωσε»
«οι πυροσβέστες τον άκουσαν που ούρλιαζε και έτρεξαν να τον απεγκλωβίσουν... αλλά το σώμα του είχε ήδη πολύ εκτεταμένα τραύματα από την φωτιά και οι γιατροί δεν πιστεύανε ότι θα τα καταφέρει»
«όμως τα κατάφερε»
«ναι... είπα μέσα από τον αναστεναγμό μου... μετά από πολύ πόνο... κόπο... και δύναμη ψυχής τα κατάφερε και επιβίωσε... αλλά το μαρτύριο του δεν σταμάτησε εκεί... η μητέρα του ήταν ο μοναδικός άνθρωπος εν ζωή δεν είχε άλλους συγγενείς από την μεριά της και τον πατέρα του δεν τον γνώρισε ποτέ... δεν ήξερε ποιος ήταν... ούτε και εκείνος τον έψαξε ποτέ... και έτσι κατέληξε σε ορφανοτροφείο... φαντάζεσαι πως του φερόντουσαν τα παιδιά εκεί»
«σίγουρα το φαντάζομαι... αυτός ήταν ο λόγος που ο Καρλάηλ και η Έσμε... δεν άφησα να διαρρεύσει τίποτα για μένα προς τα έξω... για να μην στιγματιστώ για το υπόλοιπο της ζωής μου»
«γι αυτό δεν κατάλαβα ποτέ ποιος ήσουν πραγματικά... η αλήθεια ήταν ότι στην αρχή το ψυλλιαζόμουν αλλά μετά μου θόλωσαν τα νερά και το απέρριψα... τώρα που ξέρω την αλήθεια... πραγματικά εθελοτυφλούσα... όλες οι ενδείξεις έδειχναν ότι ήσουν εσύ... αλλά εγώ δεν ήθελα να το πιστέψω»
«από εκεί άρχισε το μίσος του?»
«ναι... τα παιδιά τον φώναζαν το φάντασμα του Κουασιμόδου... λόγο της μάσκα που φορούσε και επειδή κούτσαινε... σιγά σιγά άρχισε να κλείνετε στον εαυτό του και να γίνεται επιθετικός... όμως όταν έφτασε στην ηλικία να αποφασίσει τι θα κάνει στην ζωή του κατάλαβε ότι αυτό δεν θα τον οδηγούσε πουθενά... βλέπεις το ορφανοτροφείο που μεγάλωσε ήταν μοναστήρι... και οι καλόγριες πάντα τον πρόσεχαν και τον φρόντιζα με μεγάλη αγάπη και αυτό τον δίχασε... από την μια από σεβασμό και ευγνωμοσύνη προς το πρόσωπο τους άκουγε και ακολουθούσε τις αρχές τους... από την άλλη το μίσος και το πάθος για εκδίκηση δεν τον άφηναν σε ησυχία... τελικά κυριάρχησε το μίσος αλλά δεν ξέχασε και την ευγνωμοσύνη... έτσι αποφάσισε να κάνει αυτό που δεν μπορούσε να κάνει η επιστήμη για εκείνον... ακολούθησε την ιατρική για να προσφέρει αυτό που δεν μπορούσαν να του προσφέρουν»
«ήταν τόσο χάλια»
«δεν έχεις ιδέα γιατί πράγμα μιλάμε Έντουαρντ... άλλο να σου το περιγράφω και άλλο να το βλέπεις με τα μάτια σου... ήταν... έκανα μια παύση και πήρα μια βαθιά αναπνοή για να κοντρολάρω τα συναισθήματα μου... δεν μπορώ να σου το περιγράψω Έντουαρντ είναι πολύ για μένα και μόνο που το θυμάμαι»
«τότε πως άντεχες να τον βλέπεις»
«όχι από αυτήν την άποψη Έντουαρντ... δεν με ενοχλούσε να τον κοιτάω γιατί ήταν αποκρουστικός... σίγουρα ήταν αποκρουστικός αλλά εμένα με πλήγωνε περισσότερο να τον κοιτάω γιατί ήξερα το πόσο πόνο βίωσε... κάθε φορά που άγγιζα κάθε του κατεστραμμένο του κύτταρο ένιωθα να καίγομαι... ένιωθα τον πόνο... δεν ήταν η αποστροφή ο λόγος που δεν θέλω να το θυμάμαι αλλά ο πόνος που βίωσε μέσα από αυτό»
«σε είχε κάψει κιόλας?»
«όχι δεν μπορούσε να μου κάνει κάτι τέτοιο»
«πως και έτσι... ειρωνεύτηκε... συγνώμη»
«δεν πειράζει είναι λογική αντίδραση... η απάντηση όμως είναι απλή... μπορούσε να κάνει στους άλλους μόνο όσα άντεχε να κάνουν οι άλλοι σε εκείνον... το μοναδικό πράγμα που δεν άντεχε να του κάνουν ήταν να τον καίνε»
«θες να μου πεις ότι άντεχε να τον γδέρνουν?»
«και να τον τρώνε τα ποντίκια και να τον βασανίζουν ακριβώς όπως βασάνιζε τους άλλους... δεν έκανε ποτέ τίποτα που δεν μπορούσε να του κάνουν... γι αυτό και ήταν Βαρόνος Έντουαρντ... γιατί ήταν ο μοναδικός που άντεχε όλον τον πόνο που περνάει από την φαντασία σου»
«και έγινε γιατρός για να μπορεί να διορθώνει όσα κατέστρεφε γιατί κανείς δεν μπορούσε να διορθώσει τα δικά του τραύματα»
«ακριβώς... είχε υποστεί τέτοια ζημιά που δεν μπορούσε κανένας πλαστικός να τη διορθώσει»
«το πρωί έραβε... το βράδυ ξήλωνε»
«μπορείς να το πεις και έτσι αλλά η πραγματικότητα Έντουαρντ είναι πάρα πολύ μακριά από αυτό που εσύ φαντάζεσαι»
«τι εννοείς?»
«το πραγματικό του βίτσιο, Έντουαρντ, δεν ήταν να γδέρνει... το γδάρσιμο και το κόψιμο του δέρματος ήταν το μέσων για το πραγματικό του βίτσιο»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω τι θες να πεις» αναστέναξα
«το πραγματικό του βίτσιο Έντουαρντ... ήταν να μυρίζει και να γεύεται το αίμα» κοκάλωσε δεν ήξερε τι να πει ή πως να αντιδράσει
«θες να πεις» ψιθύρισε σοκαρισμένος κάνοντας την σύνδεση
«ναι... Έντουαρντ αυτό ακριβώς εννοώ... θυμήσου ότι ξεκίνησα τα στάδια ανάποδα... όταν τελείωσαν τα βασανιστήρια του ,είχε ξυπνήσει την σκοτεινή μου πλευρά... μετά το τέλος των βασανιστηρίων μου ήμουν διψασμένη για αίμα... ήμουν ικανή για τα πάντα Έντουαρντ... και αυτό σήμαινε ότι αν με άφηνε να φύγω... αν δεν με έπειθε να μείνω για να το αντιστρέψει όλο αυτό... τώρα ίσως ο πατέρας μου να μην ζούσε... τον θεωρούσα υπαίτιο για όλα αυτά... ο Πάολο δεν με άφηνε να το ξεχάσω... πάντα μου τόνιζε ποιος ήταν η αιτία που βρισκόμουν εδώ και έθρεφε το ζιζάνιο του μίσους... με έκανε να τον μισήσω... μου έμαθε όλα τα σκοτεινά του μυστικά χωρίς να με εκπαιδεύσει... με έκανε ένα στυγνό εγκληματία... αν έβγαινα ποτέ από αυτό το σπίτι χωρίς την εκπαίδευση του τότε δεν ξέρω αν θα υπήρχα τώρα»
«δεν φοβάσαι για μένα... φοβάσαι για σένα» διαπίστωσε ξέπνοα
«δεν ξέρω τι σημαίνει φόβος Έντουαρντ... λειτουργώ αυτόματα σε κάθε μου συναίσθημα... και δεν μπορώ να ξέρω πως θα αντιδράσω αν εσύ με κάνεις να ξεπεράσω τα όρια μου.. γι αυτό σε εκλιπαρώ μην μου το κάνεις αυτό... δεν θες να δεις την σκοτεινή μου πλευρά... έχω επιλέξει την φωτεινή μου πλευρά και αυτήν και μόνο ακολουθώ... όμως αυτό δεν σημαίνει ότι η σκοτεινή μου πλευρά έπαψε πια να υπάρχει... υπάρχει Έντουαρντ απλά είναι πολύ βαθιά θαμμένη μέσα μου... αν για τον οποιοδήποτε λόγο ανασυρθεί δεν είμαι σίγουρη κατά πόσο θα μπορέσω να καταφέρω να την θάψω ξανά για δεύτερη φορά»
«τώρα καταλαβαίνω την σημασία του δαχτυλιδιού»
«το λευκό Ρόδο συμβολίζει την αγνότητα της ψυχής μου αλλά και των προθέσεων μου αλλά είμαι και μαύρη και φαρμακερή όπως το φίδι αν προσπαθήσεις να με εξαπατήσεις με οποιονδήποτε τρόπο και σε οποιοδήποτε θέμα και δεν σταματάω μέχρι να πάρω την ικανοποίηση ότι έχεις πάρει το μάθημα σου... δεν έχεις ιδέα τι δύναμη ψυχής χρειάζεται για να καταφέρω να υπομένω όσα μου κάνεις και να καταφέρνω να μην σε αγγίζω Έντουαρντ... γι αυτό και σε προειδοποίησα από την αρχή... δεν έχω αίσθηση του φόβου... δεν έχω αίσθηση του πόνου... για έμενα αυτές οι λέξεις έχουν διαφορετική έννοια από ότι έχουν για κάθε άνθρωπο... όσο και να με απειλείς δεν μασάω Έντουαρντ... δεν με φοβίζεις αλλά όταν απειλείτε η ζωή σου εξαιτίας μου είμαι ικανή να καταστρέψω τον εαυτό μου για να μην σου κάνω κακό... όταν με χτυπάς δεν βιώνω τον πόνο με το ίδιο τρόπο που τον βιώνεις εσύ αλλά αν με αναγκάσεις να σε πονέσω εγώ πονάω περισσότερο... είναι ο μόνος λόγος που έχεις γλυτώσει από τα χέρια μου μέχρι στιγμής... αυτό όμως δεν σημαίνει ότι δεν είμαι αμείλικτη όταν νιώθω ότι κάποιος πάει να με κοροϊδέψει... γι αυτόν τον λόγο σε εκλιπαρώ... μην με κάνεις να ξεπερνώ τα όρια μου... μην με κάνεις να παραβώ τις αρχές μου γιατί τότε θα ενεργοποιήσεις τα χέρια μου Έντουαρντ... και δεν έχεις ιδέα τι είναι ικανά να κάνουνε και τι όχι»
«γι αυτό μου λες συνέχεια ότι η αγάπη μου σε σκοτώνει»
«ναι γι αυτό... η ειρωνεία είναι ότι από την μια με σκοτώνεις και από την άλλη με λυτρώνεις» είπα μελαγχολικά
«είμαι ο παράδεισος και η κόλαση μαζί για σένα»
«τόσο ίδιοι και τόσο διαφορετικοί»
«άλλα προτιμάς την κόλαση για να μην χάσεις τον παράδεισο»
«άλλα χρειάζομαι χρόνο για να προετοιμαστώ γι αυτό... συνέχισα και αναστέναξα... δεν μπορώ να σου κάνω κακό Έντουαρντ... γι αυτό και όσο μιλάω με τον Έντουαρντ δεν έχεις λόγο να με φοβάσαι... όμως έχω και εγώ τα όρια μου και μου τα εξαντλείς Έντουαρντ και όσο δύναμη ψυχής και να έχω δεν ξέρω αν πάντα αυτό θα είναι αρκετό... θέλω να το σκεφτείς πολύ καλά αυτό... δεν μπορώ εγώ να αποφασίσω για σένα... πρέπει εσύ να το κάνεις για τον ίδιο σου τον εαυτό... πάντα θα έχεις την επιλογή αυτό δεν αλλάζει... αν εσύ καταλάβεις ότι είναι πολύ για σένα σε παρακαλώ... σε εκλιπαρώ σταμάτησε το πριν να είναι αργά... δεν θέλω να με φοβάσαι... δεν θα αντέξω να ζω σε μια σχέση που θα βασίζεται στον φόβο... δεν είμαι σαν εκείνη Έντουαρντ... μην μου ζητάς να γίνω αντικαταστάτρια της»
«δεν θέλω να την αντικαταστήσεις»
«τότε βοήθησε με σε παρακαλώ»
«πες μου πως» με παρακάλεσε
«σου έδειξα τον τρόπο Έντουαρντ... τώρα ξέρεις πως να την κάνεις να σιωπά... ξέρω ότι δεν πρόκειται να φύγει αλλά είναι στο χέρι σου να την κάνεις να το βουλώνει»
«να της επιβάλλομαι και να την αγνοώ»
«ακριβώς»
«θα με βοηθήσεις?»
«είσαι σίγουρος ότι αυτό θες?... η ζωή που κάνω δεν είναι μια κοινή ζωή Έντουαρντ... είσαι σίγουρος ότι θες να εμπλακείς στον δικό μου τρόπο ζωής?»
«θέλω να είμαι μαζί σου... αν αυτός είναι ο μόνος τρόπος τότε ναι... θα κάνω τα πάντα για να σένα Μπέλα... γιατί ξέρω ότι όποιος και να είναι αυτός ο τρόπος ζωής που κάνεις δεν περιέχεται μέσα η σκοτεινή σου πλευρά... είναι περισσότερο σαν το παιχνίδι που έκανες το Σάββατο έτσι δεν είναι?»
«ο τρόπος ζωής που έχω επιλέξει είναι βασισμένος πάνω στον τρόπο ζωής που είχε ο Πάολο... η διαφορά είναι ο τρόπος επιβολής... εγώ δεν χρησιμοποιώ τον δικό του τρόπο... αυτό σου το εγγυώμαι... δεν πρόκειται να αγγίξω το σώμα σου... αλλά ούτε και πρόκειται να σε αφήσω να αγγίξεις το δικό μου κατά αυτόν τον τρόπο... ακόμα και αν ενεργοποιήσεις τα χέρια μου οι τιμωρίες μου δεν έχουν να κάνουν με τα παιχνίδια του αλλά είναι το ίδιο αυστηρές και βάναυσες αυτό σου το υπογράφω»
«παίζει πολύ καλά το παιχνίδι του μυαλού»
«ακριβώς... εκείνος τιμωρούσε το σώμα... εγώ τιμωρώ την ψυχή».
«Μπέλα» είπε ο Έντουαρντ και ταυτόχρονα άκουσα τον χαρακτηριστικό ήχο της πόρτας που άνοιγε
«σσσς» του είπα και πήρε μια ανάσα
«Μπέλα τι συμβαίνει?»
«περίμενε ένα λεπτό» παρακάλεσα και το σεβάστηκε
Εκείνη την στιγμή άκουσα τα βήματα του Τζέικ και ταυτόχρονα την φωνή του να με καλεί
«Ιζαμπέλαααα» έσυρε την φωνή του επίτηδες όπως το έκανε εκείνος και μέσα από τους τοίχους η φωνή του αλλοιώθηκε και ένιωσα σαν να με καλεί ο κύριος μου.
Πήρα μια βαθιά ανάσα και την έκοψα στην μέση... τα τελευταία του λόγια στο γράμμα που μου είχε αφήσει στην διαθήκη του ήρθαν σαν καρφιά να με σταυρώσουν και τότε όλα άλλαξα... και η απόφαση πάρθηκε.
«Έντουαρντ κλείσε την γραμμή... φώναξα και όρμισα πάνω στην πόρτα... ΜΠ άνοιξε την πόρτα» ούρλιαξα αφηνιασμένη χτυπώντας την πόρτα με το χέρι μου αλλά κανένας ήχος δεν ακούστηκε
«Μπέλα τι συμβαίνει» άκουσα τον Έντουαρντ να φωνάζει στο ακουστικό
«δεν σου ανοίγω αν δεν καλμάρεις» φώναξε ο Τζέικ ταυτόχρονα από την πόρτα και έγινα πιο έξαλλη
«άνοιξε την ριμαδιασμένη την πόρτα αλλιώς θα σε κάνω κομμάτια μόλις βγωωωω» είπα αφρίζοντας και ο Τζείκ άνοιξε την πόρτα και με το σώμα του με ανάγκασε να πισωπατήσω
«τι συμβαίνει Rose? Πάλι εγώ θα βγάλω το φίδι από την τρύπα?» ρώτησε άγρια και τον κοίταξα μοχθηρά
«κάνε πίσω πριν το μετανιώσεις»
«Μπέλα» ούρλιαζε ο Έντουαρντ αλλά εγώ δεν του έδινα σημασία
«όχι δεν κάνω αν δεν μου πεις τι αποφάσισες»
«ΜΠ... συγκράτησα την οργή μου και έκανα ένα βήμα προς το μέρος του αλλά εκείνος δεν πισωπάτησε... φύγε από τον δρόμο μου τώρα» απαίτησα και σταύρωσε τα χέρια του στο στήθος
«τι αποφάσισες» απαίτησε πίσω και του χίμηξα... τον άφησα να με πιάσει και με άρπαξε από τα μαλλιά σέρνοντας με προς το κόκκινο δωμάτιο... όταν πέρασε όλο μου το σώμα από την πόρτα με άρπαξε και με πέταξε στον απέναντι τοίχο και μόλις χτύπησε το σώμα μου πάνω στον τοίχο το μπλουτουθ έπεσε στο πάτωμα και εγώ αφού σταθεροποίησα το κορμί μου έμεινα στα τέσσερα στημένη σαν αρπακτικό έτοιμη να επιτεθεί... ο Τζέικ με κοίταζε αποδοκιμαστικά και μόλις έκανα την κίνηση μου εκείνος την διάβασε και έτρεξε και έβαλε πρώτος το κεφάλι του στην λαιμητόμο που είχα διαλέξει για μένα.
«τώρα λέγε... θα ρισκάρεις την ζωή μου ή θα μου πεις τι αποφάσισες?» ούρλιαξε και κράτησε στο χέρι του το σκηνή και περίμενε την απάντηση μου για να αποφασίσει αν θα το αφήσει ή όχι
Έκατσα στο πάτωμα και έβγαλα το στιλέτο που είχα κρύψει πριν μπω στο δωμάτιο μου κάτω από το χαλάκι και άρχισα να το παίζω στο χέρι μου
«γιατί είσαι εδώ ΜΠ?»
«τι ερώτηση είναι αυτή?»
«έχεις 1 λεπτό για να απαντήσεις» το σκέφτηκε
«για να σου θυμίσω γιατί δεν πρέπει να ρισκάρεις την ζωή σου»
«και γιατί δεν πρέπει να την ρισκάρω?»
«γιατί έχεις να δώσεις πολλά ακόμα»
«να δώσω... γέλασα... και εγώ πότε θα πάρω μίστερ ΜΠ?... από τότε που θυμάμαι τον εαυτό μου δίνω δίνω δίνω... τι κατάλαβα μίστερ ΜΠ? Μήπως μπορείς να μου απαντήσεις σε αυτό?»
«κερδίζεις την αγάπη μας Rose... τον σεβασμός μας... την υποστήριξη μας»
«την υποστήριξη σας... σε τι μίστερ ΜΠ?... γιατί είσαι εδώ μιστερ ΜΠ?»
«για να σε μεταπείσω Rose... δεν αξίζει να χάσεις την ζωή σου γι αυτό το καθίκι... γιατί σ’ αγαπώ που να με πάρει και δεν θέλω να σε χάσω για έναν άχρηστο»
«με αγαπάς»
«ναι που να με πάρει σε αγαπάω περισσότερο και από την ίδια μου την ζωή... εκείνος δεν θα σε αγαπήσει ποτέ όσο τον αγαπάς εσύ... γιατί πρέπει να θυσιάσεις την ζωή σου για εκείνον?»
«κατάλαβες ποτέ τι εννοούσε με αυτό ο Πάολο?»
«ότι θα αγαπάει την μητέρα του πάντα περισσότερο»
«θα αγαπάει την μητέρα του περισσότερο... ήταν μητέρα του μίστερ ΜΠ... μητέρα του όχι ερωμένη του... και εμείς πιστέψαμε ότι ήταν ερωτευμένος μαζί της?... πως διάολο αφήσαμε τον εαυτό μας να παρασυρθεί από αυτό?»
«γιατί τον έκανε ερωμένο της»
«δεν τον άγγιζε ΜΠ... δεν τον άγγιξε ποτέ»
«και αυτό τι σημαίνει?»
«πολλά πράγματα άλλα δεν είναι του παρόντος»
«και αλλάζει κάτι?»
«αλλάζουν τα πάντα ΜΠ... τα πάντα »αναστέναξα
«γιατί εφόσον δεν είναι εκείνη εμπόδιο... δεν είναι εκείνος το θέμα αλλά εσύ»
«εγώ ΜΠ... όλο το θέμα είμαι εγώ... εγώ του προκαλώ τις παραισθήσεις... εξαιτίας μου ξεκίνησαν αρχικά... και εξαιτίας μου πάντα θα τον βασανίζουν»
«άρα το πρόβλημα λύθηκε... πες του το για να σε παρατήσει» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«και αν δεν θέλει να τον παρατήσω?»
«τότε πες του ότι δεν θέλεις άλλο αυτήν την ζωή Rose... την πέρασες μια φορά... έχεις την θέληση να την ξαναπεράσεις» μπίνκο... έχω την θέληση?
«εσύ τι πιστεύεις?»
«ότι είσαι πολύ κουρασμένη Rose... κάθε μέρα όλοι προσπαθούν να σου πιουν το αίμα και όμως εσύ παλεύεις με όλη σου την ψυχή για να τους αποδείξεις πόσο λάθος αντίληψη έχουν... το ίδιο θες και από την προσωπική σου ζωή?»
«μπορώ να το κάνω?»
«κανείς δεν αμφισβητεί ότι μπορείς... εδώ κατάφερες την σκιά... στον Άμλετ θα κολλήσεις?... το θέμα είναι έχεις το κουράγιο?... έχεις την θέληση?»
Πέταξα το στιλέτο προς την λαιμητόμο και αφού βεβαιώθηκα ότι ασφάλισε πήρα μια ανάσα και έγειρα το σώμα μου προς τα πίσω για να στηριχτώ ακουμπώντας το κεφάλι μου στον τοίχο και έκλεισα τα μάτια μου για να συγκεντρωθώ...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου