«πως ξέρεις πάντα τι σκέφτομαι?»
«δεν είναι δύσκολο» ανασήκωσα τους ώμους μου
«μην μου πεις πάλι για την γλώσσα του σώματος Μπέλα... δεν μπορεί να ξέρεις πάντα τι είναι αυτό που σκέφτομαι»
«τα παραπτώματα του Πάολο ξεπεράσανε τις 5000... όλα αυτά τα έχω επαναλάβει πάνω από 5000 φορές... και όλοι είχαν πάνω κάτω τις ίδιες αντιδράσεις... όλοι πάνω κάτω κάνανε τις ίδιες σκέψεις... πόσο έξω μπορώ να πέσω?»
«γιατί το έκανες αυτό?»
«γιατί ήθελα να σταματήσει να αιμορραγεί»
«και τώρα αιμορραγείς εσύ»
«δεν βαριέσαι... όλα για κάποιον λόγο γίνονται… ανασήκωσα τους ώμους μου... ότι έγινε, έγινε... δεν μπορώ να σου φυτέψω τις απαντήσεις στο κεφάλι σου... αλλά δεν μπορώ να σε αφήσω στην άγνοια... ήταν δικό μου λάθος και ως γνωστόν τα λάθη μου τα πληρώνω πολύ ακριβά» πέρασα το χέρι μου από τα μαλλιά μου και παίρνοντας μια ανάσα σηκώθηκα και πήγα προς το έπιπλο που άφηνα τα ρούχα μου... έβγαλα το συμβόλαιο του και γύρισα κοντά του... το άφησα πάνω στο κρεβάτι και έκατσα ξανά στην ίδια θέση που καθόμουνα και πριν... σταυρώνοντας τα πόδια μου μπροστά μου και βάζοντας τα χέρια μου να ακουμπήσουν πάνω στα γόνατα μου.
«την έχεις πολύ άσχημα... άλλα όχι γιατί είσαι εδώ»
«είναι ο λόγος που ήθελε να σου μιλήσει» διαπίστωσε
«ναι... βρήκε το τρωτό σου σημείο και ήθελε να με ενημερώσει... νομίζοντας ότι εγώ δεν το ξέρω ήδη»
«δεν μπορώ να καταλάβω»
«τι σου είπε ο Ρενιέ?»
«ότι η εταιρία πάει για κλείσιμο»
«αλλά εσύ δεν το πιστεύεις αυτό»
«όχι... φυσικά και όχι... και το απέδειξα αυτό»
«πόσα ξέρεις για τον Άαρον?»
«όχι πολλά»
«που είναι το λάθος σου?... χτύπησε το κεφάλι του με την μπουνιά του... σπατάλησες όλον σου το χρόνο για να μάθεις πράγματα που ήδη ήξερες... αντί να εκμεταλλευτείς τον χρόνο σου για να μάθεις πράγματα που θα σε βοηθήσουν στο μέλλον»
«πάντα το ίδιο λάθος»
«πάντα το ίδιο λάθος... επιβεβαίωσα... αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας Έντουαρντ... και το να φορτώνεις τον εαυτό σου με επιπλέον τύψεις δεν βοηθάει την κατάσταση αυτήν την στιγμή... συγκεντρώσου στον στόχο σου»
«εντάξει... τι προσπαθείς να μου πεις»
«σε ποιο επίπεδο είναι η εταιρία?»
«επίπεδο?»
«ναι συγνώμη... απολογήθηκα... αυτή είναι δική μας γλώσσα»
«γιατί όλα τα πράγματα στην ζωή σου τα χωρίζεις πάντα σε 5 επίπεδα?»
«αλλάζεις θέμα?»
«όχι αλλά πάντα το έχω απορία?»
«και αυτήν την στιγμή είναι πιο σημαντικό από την ίδια σου την εταιρία?»
«εντάξει... εντάξει... σταμάτα να επιτίθεσαι... έτριψε τα μάτια του... σε ποιο επίπεδο είναι η εταιρία μου... και τι εννοείς με αυτό?»
«τα τελευταία 2 χρόνια παραμένει στο 2... αλλά ο Άαρον βρήκε το τρωτό σου σημείο ώστε να μπορέσει να την καταστρέψει»
«δεν καταλαβαίνω... αφού τα νούμερα άλλα λένε»
«είναι νούμερα Έντουαρντ... όσο ποιο δύσκολα ανεβαίνουν... τόσο πιο εύκολα κατεβαίνουν»
«και τι σημαίνει ότι η εταιρία είναι στο 2ο επίπεδο»
«επίπεδο 1... το μέγιστο... επίπεδο 5?»
«χρεοκοπία... άρα είναι ακόμα σε καλό επίπεδο»
«αλλά καίγεται για συνεργασία» τον βοήθησα
«όχι για πολύ... μα πως?»
«μπορείς για μια φορά να μην είσαι ανυπόμονος?... θες να μάθεις μόνο το αποτέλεσμα?»
«όχι εντάξει» αναστέναξε
«κάποια πράγματα δεν θα αλλάξουνε ποτέ... πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και κούνησα το κεφάλι μου απογοητευμένη... τέλος πάντων... καίγεται για συνεργασία Έντουαρντ»
«είναι εχθρός σου»
«από τους πιο ισχυρούς»
«θέλει να σε βάλει στο χέρι»
«ναι αλλά δεν μπορεί»
«και μόλις του έδειξα το τρωτό μου σημείο... αν καταστρέψει εμένα... θα είναι σαν να καταστρέφει εσένα... θα έχεις αποτύχει»
«τι σου θυμίζει αυτό?»
«τον πατέρα σου... είπε ξέπνοα... ο πατέρας σου θέλει να σε καταστρέψει»
«δεν τα παρατάει ποτέ... αλλά δεν ξέρει τίποτα για μένα... οπότε πάντα την πατάει» είπα αδιάφορα και με κοίταξε με γουρλωμένα μάτια
«πως μπορείς να λες ότι τον αγαπάς μετά από αυτό?»
«είναι πατέρας μου Έντουαρντ... δεν μπορώ να τον αγαπήσω όπως αγαπούσα την μητέρα μου... αλλά δεν μπορώ κιόλας να τον μισήσω»
«τι έχεις σκοπό να κάνεις τώρα?» αλλάζει κουβέντα
«για ποιον λόγο σου ζήτησα το 1% από το μερίδιο σου»
«αλλά εγώ δεν σου το έδωσα»
«και τώρα τρεχάτε ποδαράκια μου»
«δεν μπορεί να μην ξέρει ότι δουλεύεις στην εταιρία Μπέλα»
«φυσικά και το ξέρει... εγώ τον έβαλα να ψάξει τα τρωτά σου σημεία»
«γιατί?»
«γιατί τον έχετε ανάγκη Έντουαρντ»
«ναι αλλά αν συμφωνήσω μαζί του... θα με καταστρέψει»
«αν δεν συμφωνήσεις μαζί του και πάλι θα έχεις την ίδια κατάληξη... ποια είναι η διαφορά»
«γιατί το λες αυτό?»
«Έντουαρντ... είπα απηυδισμένα... άνοιξε τα μάτια σου... είσαστε στάσιμοι τα τελευταία δύο χρόνια... ποτέ δεν καταφέρατε να φτάσετε την εταιρία στο επίπεδο 1... τι σου λένε όλα αυτά?»
«ότι κάτι δεν κάνω σωστά... αλλά τι?»
«σκέψου το λίγο»
«τι να πρωτοσκεφτώ πια... ξέσπασε... τα έχω παίξει τελείως... δεν σε προλαβαίνω με τίποτα» έπιασε το κεφάλι του
«ακριβώς.... τι είναι σημαντικό αυτήν την στιγμή για σένα»
«να μάθω πως θα σώσω την εταιρία μου»
«την εταιρία... σου» με κοίταξε έσμιξε τα φρύδια του και με κοίταξε με πείσμα
«είναι εταιρία σου?» τον ρώτησα αγνοώντας το βλέμμα του
«όχι» παραδέχτηκε
«τότε γιατί τα έχεις φορτωθεί όλα στην πλάτη σου?»
«αυτό είναι το τρωτό μου σημείο»
«αυτό είναι το μόνο τρωτό σου σημείο... δεν θα την χάσεις γιατί δεν είσαι ικανός να την κρατήσεις... αλλά γιατί κάνεις το ένα λάθος πίσω από το άλλο... επειδή έχεις υπερφορτώσει τον εαυτό σου και δεν τον αφήνεις να σκεφτεί ήρεμα τις καταστάσεις?» ξεφύσησε
«και τι πρέπει να κάνω τώρα?»
«ότι έπρεπε να είχες κάνει από την αρχή»
«να δώσω πίσω στους υπαλλήλους μου τα καθήκοντα τους... αλλά δεν είναι τόσο απλό Μπέλα»
«φυσικά και δεν είναι... γιατί δεν εμπιστεύεσαι ούτε τον κώλο σου... πως γίνεται να εμπιστευτείς τους άλλους» είπα αδιάφορα και με κοίταξε άγρια
«ναι και τώρα τρέμω... μαζέψου Έντουαρντ... δεν είμαι το κοριτσάκι που γνώρισες στο σχολείο... ξεκόλλα επιτέλους το μυαλό σου... δεν ξέρεις τίποτα για μένα... δεν έχεις ιδέα τι δουλειά κάνω... δεν έχεις ιδέα τι κάνω εδώ... και ακόμα χειρότερα δεν έχεις ιδέα το γιατί» του πέταξα στα μούτρα και δεν είχε τίποτα να μου αντιγυρίσει
«έχεις περισσότερο προσωπικό από όσο έχει ανάγκη η εταιρία... και κάνεις όλη την δουλειά μόνος σου... γιατί?»
«γιατί ήθελα να αποδείξω σε όλους πόσο αξίζω αυτήν την θέση... όχι γιατί απλά έτυχε να την κληρονομήσω»
«και κατάφερες να κάνεις ακριβώς το αντίθετο... ποιος εκεί μέσα σε σέβεται?»
«κανείς... όλοι με φοβούνται»
«και είσαι ικανοποιημένος από αυτό?»
«ναι»
«δηλαδή αν ζητήσεις την βοήθεια τους... θα σου την προσφέρουν με όλη τους την καρδιά και θα σε βοηθήσουν να ξελασπώσεις?»
«αναγκαστικά»
«λάθος... θα σε χώσουν πιο βαθιά στα σκατά... για να πάρουν πίσω το αίμα τους Έντουαρντ... και δεν θα το πάρεις είδηση παρά μόνο όταν η εταιρία θα πάει για κλείσιμο»
«και τι προτείνεις να κάνω»
«πάρτο από την αρχή... δώστους πίσω τα καθήκοντα τους... αλλά με τον σωστό τρόπο... όχι με εξαναγκασμό»
«και πως να τους εμπιστευτώ... εσύ η ίδια δήλωσες ότι θα θέλουν να με εκδικηθούν»
«ναι... αν τους εξαναγκάσεις να το κάνουν... θα το κάνουν»
«πρέπει πρώτα να κερδίσω τον σεβασμό τους»
«τώρα το πας καλά»
«και πως θα το κάνω αυτό»
«μήπως θες να πάω και να τους το επιβάλω εγώ?» τον ειρωνεύτηκα
«πρέπει να βρω μόνος μου τον τρόπο»
«μην τα περιμένεις όλα στο πιάτο»
«και αυτό τι είναι?» ρώτησε και κοίταξε προς το συμβόλαιο
«ο κώλος σου»
«το τελευταίο σου χαρτί για να με γλυτώσεις?»
«πάρτο όπως θες... αφού σταμάτησες την διαδικασία ώστε να έχω ένα κομμάτι από το ποσοστό σου... δεν μου δίνεις άλλη επιλογή»
«έχεις όμως το 1% από το ποσοστό του Καρλάηλ»
«και ότι και να γίνει εκείνος θα κρατήσει το μερίδιο του... εσύ είναι το θέμα τι θα κάνεις»
«τι πρέπει να κάνω»
«πάλι στο αποτέλεσμα... το να μάθεις πως να διεκδικήσεις αυτό που σου ανήκει με τον δικό σου τρόπο, σου είναι αδιάφορο»
«τι θες από μένα Μπέλα?»
«το θέμα δεν είναι τι θέλω εγώ από εσένα... αλλά τι θες εσύ από μένα Έντουαρντ?... θες πάλι να σου γλιτώσω την ζωή... με τι κόστος?... έχεις ιδέα πόσο με έχεις εκθέσει αυτήν την στιγμή?... έχεις ιδέα τι επίπτωση έχουν όλα αυτά σε μένα?... ή ακόμα χειρότερα... σε ενδιαφέρει καθόλου να μάθεις?... αναστέναξε... φυσικά... γιατί να σε ενδιαφέρει... ο δικός σου κώλος θα χαθεί ή ο δικός μου?»
«και τον δύο»
«αλλά εσένα όπως πάντα σε νοιάζει μόνο για τον δικό σου»
«δεν είναι αλήθεια αυτό» τον κοίταξα άγρια στα μάτια και έτριξα τα δόντια μου.
«όπως νομίζεις» είπα τελικά και το άφησα εκεί
«Μπέλα... δεν είναι αλήθεια»
«ξεκόλλα Έντουαρντ... μην με κάνεις να σου το αποδείξω»
«να αποδείξεις τι?»
«αν δεν σε οδηγούσα να μιλήσεις στον Μαύρο Ωκεανό και σε άφηνα να μου κάνεις μια ερώτηση χωρίς να ξέρεις όλα όσα ξέρεις τώρα... βλέποντας το σπίτι... ποια θα ήταν αυτή?»
«μήπως είσαι η μαντάμ Ορντάνζ?» γέλασα
«όχι δεν είμαι... αλλά η μαντάμ Ορντάνζ ανήκει στην ομάδα μου» του είπα σοβαρά και έσμιξε τα φρύδια του
«ήταν αυτή που ήταν δίπλα στον Άαρον όταν μπήκαμε στην αίθουσα» διαπίστωσε
«ναι... είναι οι δύο πιο παλιοί και πιο ισχυροί από όλη την ομάδα... πως το κατάλαβες?»
«ήταν η πρώτη που με κοίταξε όταν μπήκα»
«πολύ καλή παρατήρηση»
«άρα τα κορίτσια της»
«ακριβώς... τα περισσότερα κωλαράκια που είδες στον κύκλο τα έχεις μαυρίσει... γέλασε και κούνησε το κεφάλι του... είμαι περίεργη»
«για ποιο πράγμα?»
«πως σε κάνει να νιώθεις αυτό?»
«ανακούφιση» είπε με ειλικρίνεια γουρλώνοντας τα μάτια, κουνώντας το κεφάλι του πάνω κάτω ήρεμα... αποφεύγοντας την ματιά μου
«πως και αυτό?»
«Μπέλα... τον εαυτό μου προσπαθούσα να τιμωρήσω όχι τα κακόμοιρα τα κορίτσια... όσο και να ανακουφιζόμουν με την πράξη μου αυτή... άλλες τόσες τύψεις με τρώγανε όταν έφευγαν... γιατί νομίζεις ότι έδωσα την μισή μου περιουσία σε πληρωμένους έρωτες»
«για να μην δημιουργήσεις περισσότερα θύματα... γιατί νιώθεις ότι είσαι θύμα»
«είμαι θύμα... Μπέλα... όπως και εσύ»
«δεν μου έκατσε άσχημα» είπα και έδειξα τον γύρω χώρο
«το ίδιο θα έλεγες και αν δεν σε έπειθε να σε εκπαιδεύσει?»
«όχι δεν θα έλεγα το ίδιο... αλλά δεν μπορώ να ξέρω τώρα πως θα ήμουν αν δεν το είχε κάνει... οπότε γιατί να βασανίζω άδικα τον εαυτό μου με τύψεις για κάτι που δεν το προκάλεσα εγώ?»
«σωστή παρατήρηση... αλλά εσύ δεν το έκανες... εγώ όμως ναι»
«σε άτομα που ήταν εκπαιδευμένα να ανέχονται τον πόνο»
«όχι μόνο Μπέλα»
«Έντουαρντ... πρέπει να συγχωρέσεις τον εαυτό σου... αν δεν το κάνεις δεν θα πας ποτέ μπροστά... ανήκουν στο παρελθόν... κράτα όσα σε βοηθούν να φτιάξεις το μέλλον και προχώρα μπροστά»
«έχω μια απορία για του κυρίαρχους» αλλάζει θέμα... δεν είναι έτοιμος να συγχωρήσει ακόμα τον εαυτό του
«τι απορία έχεις?» πήρα στο χέρι μου το ποτήρι μου και ήπια μια γουλιά από το ουίσκι μου κοιτώντας τον ήρεμα περιμένοντας να συνεχίσει
«είπες ότι κανείς δεν έχει ξεπεράσει το στάδιο 3... πως γίνεται να γίνονται κυρίαρχοι?»
«κανείς δεν έχεις περάσει το στάδιο 3... όχι το επίπεδο 3... είναι συνειδητοποιημένοι... έχουν ολοκληρώσει την αρχική τους εκπαίδευση αλλά αρνούνται να γίνουν ίσοι με μένα... αυτή είναι η διαφορά... αν δεν ήταν ικανοί να δώσουν δεν θα μπορούσαν να γίνουν κυρίαρχοι»
«όπως ο Τάηλερ... αυτό μου φάνηκε πολύ παράξενο»
«γιατί?»
«πως εκείνος έγινε μόνο με μια εκπαίδευση κυρίαρχος»
«ήταν πολύ απλό... δεν χρειάστηκε να του διδάξω τις αξίες... ήταν ήδη συνειδητοποιημένος... απλά ήθελε παρακίνηση για να τις ακολουθήσει... αυτό το έκανε το παιχνίδι μας... εκείνη την ημέρα εκείνος σε ξεδίπλωσε όχι εγώ... άρα το έχει μέσα του και αν το θελήσει μπορεί να γίνει μέχρι και βαρόνος.... αλλά δεν είναι έτοιμος γι αυτό ακόμα... οπότε μην του το αναφέρεις... άστον να το δει μόνος του»
«και πάλι δεν το καταλαβαίνω απόλυτα»
«θα σου το πω πιο απλά... εσύ είσαι ο μοναδικός που έχει φτάσει στο στάδιο 4»
«εγώ? Είμαι στο στάδιο 4» ρώτησε δύσπιστα
«μμμχχχμμμ»
«πως γίνεται αυτό... αφού μόλις ξεκινήσαμε... ανασήκωσα τα φρύδια μου και τον κοίταξα σταθερά στα μάτια... η εκπαίδευση ξεκίνησε από το Παρίσι»
«ακριβώς... ήταν ο μόνος λόγος που ήρθα μαζί σου σε εκείνο το ταξίδι»
«γι αυτό και το συμβόλαιο»
«ατσίδα μου... γέλασε... στο Παρίσι... ουσιαστικά πέρασες το 1ο και το 2ο επίπεδο»
«με άφησες για να δοκιμάσεις κατά πόσο θέλω να προχωρήσω και στα υπόλοιπα»
«όχι ακριβώς... δεν εκδικούμαι»
«τότε με άφησες... γιατί είδες ότι δεν θα γλίτωνες αυτήν την διαδικασία»
«ακριβώς... δεν ήθελα ποτέ να σε κάνω ενδοτικό μου... όταν κατάλαβα ότι ήταν μονόδρομος... έφυγα για να σου δώσω λίγο χρόνο... όταν γύρισα δεν ήμουν σίγουρη αν θα έμενα... αλλά με έπεισες να μείνω... οπότε σε πέρασα στο 3ο επίπεδο»
«και εγώ τα σκάτωσα για άλλη μια φορά»
«έδειξες ότι ήθελες να με διαβάσεις... οπότε σκέφτηκα να σου δώσω άλλη μια ευκαιρία παίζοντας το παιχνίδι μας... αλλά εκεί μου τα γύρισες πάλι όλα... αντί να κάτσεις και να τελειώσεις το επίπεδο 3... πέρασες μόνος σου στο στάδιο 4»
«σε προκάλεσα»
«είσαι ο μόνος που το έχει καταφέρει αυτό... και μάλιστα δεμένος»
«αν δεν ήταν ο Τάηλερ»
«και πάλι θα το έκανες... είναι στον χαρακτήρα σου... δεν μπορούσες να το αποφύγεις... με τον Τάηλερ... πέρασες όλα τα στάδια από την αρχή πιο συνειδητοποιημένος... και έφτασες στο επίπεδο 5» είπα και ανασήκωσα τους ώμους μου
Συνεχίζεται..............
