Καθώς μάζευε το μπουρνούζι της απο το πάτωμα έριξα μια τελευταία ματιά στο θεσπέσιο κορμί της και η καρδιά μου για άλλη μια φορά έχασε έναν χτύπο γνωρίζοντας ότι ήταν η τελευταία φορά που το αντίκριζα και ο πόνος που πέρασε απο το στήθος μου μου έκοψε την ανάσα και με διέλυσε...
«τώρα μπορείτε να ξεκινήσετε... αυτό που θέλω απο εσάς είναι να βγάλετε στην επιφάνεια όλα τα συναισθήματα που σας προκαλεί η θέα ενός γυμνού κορμιού και να την αποτυπώσετε με τον καλύτερο δυνατό τρόπο»
«συγνώμη μπορώ να ρωτήσω κάτι?» ρώτησε η κοπέλα που καθόταν απο τα αριστερά μου και όλοι γυρίσαμε και την κοιτάξαμε
«φυσικά ...» την κοίταξε στα μάτια
«Άλις» είπε εκείνη αυτόματα
«φυσικά Άλις πες μου τι απορία έχεις»
«μας ζητάτε να βγάλουμε τα συναισθήματα μας... καλά για τους άντρες δεν έχω λόγια ήδη έχουν το σχέδιο στο μυαλό τους... είπε και γελάσαμε όλοι μαζί... αλλά εμείς σαν γυναίκες πως ακριβός να αποτυπώσουμε τα συναισθήματα ενός γυναικείου κορμού?»
«σε ευχαριστώ Άλις... αυτήν ακριβός την ερώτηση περίμενα απο εσάς... βλέπετε θα ήταν εύκολο να κάτσω σε ένα σημείο και να σας ποζάρω ώστε να αποτυπώσετε το είδωλο ενός γυμνού κορμού αλλά αυτό που θέλω απο εσάς είναι περισσότερο να αφήσετε την φαντασία σας να δουλέψει το πως εσείς μπορείτε να εκφράσετε καλύτερα αυτήν την εικόνα μέσα στο μυαλό σας... όχι του κορμού που βλέπετε άλλα ενός οποιοδήποτε κορμιού που σας προκαλεί συναισθήματα... τα συναισθήματα Άλις δημιουργούν τις δικές τους εικόνες και εγώ αυτές τις εικόνες θέλω να δω αποτυπωμένες πάνω στο χαρτί σας και όχι μια αντιγραφή κάποιου αντικείμενου που απλά το έχετε μπροστά σας... εγώ απλός είμαι το παράδειγμα... εσείς τώρα θέλω να φέρετε στην φαντασία σας πρώτα το αντικείμενο που θα σας δημιουργήσει το σωστό συναίσθημα ώστε να σας βοηθήσει να αποτυπώσετε αυτό που έχει ανάγκη η ψυχή σας να εκφράσει»
«και πρέπει να ζωγραφίσουμε κάποιο γυμνό σώμα?» συνέχισε με μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση τις απορίες της η Άλις και η Μπέλα αμέσως ενθουσιάστηκε μαζί της γιατί απο ότι κατάλαβα ήταν ακριβός αυτό που ζητούσε
«αυτό είναι δικό σας θέμα αγαπητή μου Άλις... αν το συναίσθημα που θα σας βγάλει η θύμηση ενός γυμνού σώματος που σας αγγίζει συναισθηματικά είναι να το αποτυπώσετε τότε κάντε το, αν όχι τότε αφήστε το χέρι σας να σας οδηγήσει εκεί που το συναίσθημα σας, σας παρασέρνει... γι αυτό και λέγετε άσκηση... της έκλεισε το μάτι και συνέχισε... τώρα αν μου επιτρέπετε θα πεταχτώ να πάω να αλλάξω. Περιμένω απο εσάς συνέπεια και σεβασμό όσο θα λείπω... μόλις γυρίσω θα έρθω να δω την πρόοδο σας» τόνισε τις τελευταίες της λέξεις και άρχισε να προχωράει προς την πόρτα.
Την στιγμή που πέρασε απο δίπλα μου δεν γύρισε ούτε μια στιγμή να με κοιτάξει και δεν έχω ιδέα το πως κατάφερα να κρατηθώ για να μην τρέξω απο πίσω της αλλά ήξερα ότι τώρα περισσότερο απο ποτέ θα πρέπει να είμαι πιο προσεκτικός μαζί της.
Άφησα την φαντασία μου να παρασυρθεί απο την χθεσινοβραδινή μας απόλαυση και τότε το χέρι μου με δική του πρωτοβουλία άρχισε να παίρνει φωτιά... κοίταζα το χαρτί που άρχισε να παίρνει ζωή αλλά στην ουσία δεν είχα ιδέα τι ήταν αυτό τελικά που ζωγράφιζα, όμως δεν τα παράταγα... είχα έρθει εδώ με μεγάλους αγώνες και δυσκολίες ιδίως απο τους γονείς μου και τώρα περισσότερο απο ποτέ έπρεπε να δείξω την αξία μου.
Το ότι εκείνη είναι που θα καθορίσει την ίδια μου την επαγγελματική μου ζωή... με έκανε ακόμα πιο νευρικό γιατί ήταν τόσο αινιγματική... δεν μπορούσα να ξέρω γι εκείνην όλο αυτό πως μπορεί να την επηρεάσει πάνω στην δουλειά της όσο αφορά εμένα... πως μπορεί τελικά η μοίρα να σε μπλέξει τόσο άσχημα???... ούρλιαζα μέσα μου αλλά σίγουρα δεν θα τα παρατούσα.
Είχε γυρίσει στην αίθουσα και γύριζε απο καβαλέτο σε καβαλέτο αλλά εγώ δεν είχα καταλάβει τίποτα μέχρι που ένιωσα το χέρι της πάνω στον ώμο μου και το άγγιγμα της με έκανε να αναπηδήσω και μια γραμμή πέρασε άτσαλα πάνω απο το κορμί που ζωγράφιζα.
«συγνώμη δεν ήθελα να σε τρομάξω... είπε απαλά και γέλασα με την ειρωνεία της δήλωσης της, ήταν σαν να άκουγα τα δικά μου λόγια που της είχα πει το πρωί... ήθελα μόνο να μου πεις το όνομα σου για να το βάλω στο καβαλέτο σου» είπε απολογητικά και περίμενε την δική μου ανταπόκριση στα λόγια της
«Έντουαρτ Κάλεν» της είπα μόνο και γύρισα το κεφάλι μου και πάλι μπροστά και προσπάθησα να διορθώσω εκνευρισμένος την μουτζούρα που είχε δημιουργηθεί
Κόλλησε ένα χαρτάκι πάνω στο καβαλέτο που καθόμουν αλλά δεν έφυγε και αυτό μου έφερε περισσότερο εκνευρισμό... ήξερα ότι ήμουν παράλογος αλλά όλο αυτό ξαφνικά είχε αρχίσει να γίνετε τόσο πολύ για μένα... χωρίς να της δίνω σημασία άρχισα με μανία και πάλι να μπαίνω βαθιά στις σκέψεις μου και να συνεχίζω να διορθώνω την ζημιά που είχα κάνει.
Το χέρι της απαλά πάνω στην μέση μου όμως με έκανε για άλλη μια φορά να ταραχτώ και να κάνω την μουτζούρα χειρότερη... έφερε το ελεύθερο χέρι της στον ώμο μου και μου ίσιωσε την στάση του σώματος μου...
«προσπάθησε να μην γέρνεις τόσο πολύ στο πλάι γιατί όταν θα τελειώσεις το έργο σου θα έχει την ίδια κλήση με το σώμα σου» είπε ήρεμα και αφήνοντας τα χέρια της με κοίταξε ζεστά στα μάτια
«θα το έχω υπόψιν μου» της είπα προσπαθώντας πολύ σκληρά να κρύψω τον εκνευρισμό μου και γύρισε προς την τάξη
«ακούστε με λίγο... είπε και γύρισαν όλοι αυτόματα και την κοιτάξανε... έχω παρατηρήσει ότι οι περισσότεροι όταν ζωγραφίζετε γέρνετε το κορμί σας πολύ μπροστά ή στο πλάι και πάει λέγοντας... προσπαθήστε να έχετε στο μυαλό σας ότι, ότι κλήση έχει το σώμα σας την ίδια κλήση έχει και η ζωγραφιά σας... ξέρω ότι είναι άβολο να ζωγραφίζεις κάποιος όρθιος ή σε ίσια γραμμή σαν έχεις καταπιεί κάποιο σκουπόξυλο... όμως όσο μπορείτε προσπαθήστε να το θυμόσαστε για να σας βοηθάει να αποτυπώνετε την εικόνα που έχετε στο μυαλό σας καλύτερα... εντάξει?»
«μάλιστα» είπαμε όλοι μαζί και εκείνη χαμογέλασε και γύρισε πάλι την ματιά της προς την μεριά μου
«λοιπόν Έντουαρτ πιο αντικείμενο σε τραβάει περισσότερο?»
«τι εννοείς??»
«άλλος έχεις περισσότερο το τοπίο, άλλος το γυμνό, άλλος το αφηρημένο και πάει λέγοντας... εσύ πιο αντικείμενο πιστεύεις ότι σε αντιπροσωπεύει?»
«θα έλεγα περισσότερο το γυμνό και το αφηρημένο» πήρε το μπλοκ της που το είχε όλην αυτήν την ώρα ανάμεσα στα πόδια της... τι τυχερό μπλοκ... πετάχτηκε μια φωνή μέσα μου και με κόπο έκριψα το χαμόγελο μου αλλά δεν την ξεγέλασα και με κοίταξε σοβαρά... και την στιγμή που σημίωνε αυτά που της είχα δηλώσει γύρισε και πάλι την ματιά της προς την ζωγραφιά μου και άρχισε πάλι να την μελετά
«αν κρίνω απο την άσκηση όμως Έντουαρτ δυστυχώς θα πρέπει να περιμένω να σε δω στο αφηρημένο για να πιστέψω ότι τα δυνατά σου σημεία είναι αυτά» είπε και είδα μια απογοήτευση να περνάει την ματιά της και έγινα έξαλλος... γιατί αυτό που είχα ζωγραφίσει ήταν ακριβός η δική της αποτύπωση και αν το έβλεπε κανείς σίγουρα θα πίστευε ότι ήταν μια φωτογραφία και όχι μια απλή ζωγραφιά
«με δουλεύεις?» την ρώτησα δύσπιστος
«αγαπητέ μου Έντουαρτ δεν παίζω ποτέ με την δουλειά μου και πίστεψε με είσαι πολύ τυχερός που δεν θα βαθμολογηθεί αυτή σου η προσπάθεια γιατί αλλιώς θα αναγκαζόμουν να την μηδενίσω» είχα αρχίσει να βράζω και δεν είχα ιδέα πως να το διαχειριστώ όλο αυτό
«σίγουρα με δουλεύεις» είπα μέσα απο τα δόντια μου χωρίς να αφήνω την ματιά της
«καθόλου... είπε πολύ σοβαρά και παίρνοντας την πινακίδα με την ζωγραφιά μου στα χέρια της πήγε στην έδρα και για άλλη μια φορά φώναξε στην τάξη για να την ακούσουν... παιδιά λίγο την προσοχή σας, σας παρακαλώ... είπε και όλοι σταμάτησα ότι έκαναν και την κοίταξαν μαζί με εκείνους και εγώ με κομμένη την ανάσα για να ακούσω τι δικαιολογία είχε για να μηδενίσει τέτοια προσπάθεια... πείτε μου σας παρακαλώ τι ακριβός βλέπετε εδώ?» τους ρώτησε δείχνοντας της ζωγραφιά μου
«εσάς» είπαν οι περισσότεροι με ένα στόμα
«ναι ο συν φοιτητής σας Έντουαρτ εμένα ζωγράφισε αλλά δεν θέλω να μου πείτε αυτό, θέλω να μου πείτε τι βλέπετε σε αυτό το πορτρέτο?»
«είσαστε ολόιδια» είπε ο Έμετε προσπαθώντας και εκείνος να καταλάβει περίεργος για το που ακριβός θέλει να καταλήξει
«ακριβός Έμετ, είμαι ολόιδια με την ζωγραφιά και αγαπητέ μου Έντουαρτ αυτό ακριβός είναι το λάθος σου»
«δεν καταλαβαίνω» είπα ειλικρινά
«εγώ δεν σας ζήτησα να κάνετε μια αποτύπωση αυτού που είδατε αλλά να μου αποτυπώσετε τα συναισθήματα που σας έκανε να νιώσετε αυτό που είδατε... και αυτό ισχύει για όλους σας... όσοι βρίσκεστε εδώ ξέρετε ακριβός το αντικείμενο που έχετε ακολουθήσει και σίγουρα είσαστε εξαιρετικοί σε αυτό που κάνετε... όμως αν είναι αυτό το μόνο που ζητάτε στην ζωή σας... δηλαδή απλός να ζωγραφίζετε και να αποτυπώνετε απόλυτα αυτό που βλέπετε, τότε αγαπητά μου παιδιά σας το λέω απο τώρα ότι τσάμπα ήρθατε μέχρι εδώ, γιατί ότι ήταν να μάθετε το έχετε ήδη μάθει και είναι άδικο να χάσετε τα επόμενα χρόνια σας μόνο και μόνο για να λέτε ότι έχετε ένα πτυχίο στα χέρια σας... αν όμως θέλετε να αναπτύξετε το ταλέντο σας τότε θα σας παρακαλούσα την επόμενη φορά που θα αποφασίσετε να κάνετε κάτι παρόμοιο να μην απογοητευτείτε με την μηδενισμένη κόλλα που θα παραλάβετε γιατί εγώ τέτοιες αποτυπώσεις... είπε δείχνοντας αυστηρά την ζωγραφιά μου... δηλαδή απόλυτη αντιγραφή σε κάτι που έχετε ήδη δει... δεν θα ανεχτώ και σίγουρα δεν θα της ρίξω ούτε μια δεύτερη ματιά... ξυπνήστε το συναίσθημα σας και αφήστε το χέρι σας να σας καθοδηγήσουν... ξεχάστε αυτό που βλέπετε και αφήστε η φαντασία σας να το πλάσει με τα δικά της χέρια» τελείωσε τον λόγο της και κοίταξε μέσα στα μάτια μου για να δει της αντιδράσεις μου και άφησα τον αναστεναγμό μου να βγει βίαια απο το στήθος μου χαμηλώνοντας την ματιά μου.
Όταν ήρθε κοντά μου έβαλε πάλι την πινακίδα στην θέση της και περίμενε μέχρι να την κοιτάξω.
«θα περιμένω αύριο το πρωί κάτι καλύτερο απο αυτό για να μπορέσω να έχω μια πιο καθαρή άποψη για της ικανότητες σου... και το ίδιο ισχύει και για όποιον άλλον είχε το ίδιο αποτέλεσμα με τον Έντουαρτ» απευθύνθηκε και στην υπόλοιπη τάξη και συνέχισε να περνάει και απο τα υπόλοιπα καβαλέτα συνεχίζοντας να κάνει ότι και πριν.
Τα νεύρα μου ήταν πια ανεξέλεγκτα... πάλεψα τόσο πολύ να αποδείξω ότι αξίζω και με το παραπάνω αυτήν την θέση και εκείνη το μόνο που κατάφερε είναι να μου σπείρει την αμφιβολία μέσα μου... όμως ποτέ στην ζωή μου δεν ήμουν δειλός και αν ήθελε πόλεμο τότε θα τον είχε.
Άρπαξα την κόλλα μου και την έκανα κομμάτια... εκείνη με κοίταξε απογοητευμένη κουνόντας το κεφάλι απο μακριά αλλά δεν τις έδωσα τα περιθώρια για να με γελοιοποιήσει περισσότερο... πήρα μια καθαρή κόλλα και βάζοντας την μπροστά μου έκλεισα τα μάτια και άρχισα να αφήνω τα συναισθήματα μου να με παρασύρουν αλλά πριν προλάβω να κάνω έστω και μια μολυβιά το κουδούνι ήρθε για να σταματήσει οποιαδήποτε έμπνευση είχε γεννηθεί μέχρι εκείνη την στιγμή.
«πριν φύγετε... μας φώναξε πλησιάζοντας την έδρα της... θα ήθελα απο αύριο κι όλας στο μάθημα μου να έχετε όλοι σας μαζί σας την μουσική που σας εκφράζει»
«εννοείτε ότι θα μπορούμε να ακούμε μουσική την ώρα του μαθήματος???»
«πιστεύω ότι η μουσική... απελευθερώνει περισσότερο την σκέψη και δημιουργεί περισσότερα συναισθήματα... αν εσάς δεν σας εκφράζει αυτό, δεν είναι απαραίτητο να το κάνετε»
«εντάξει» απάντησε η Άλις και όλοι μας αρχίσαμε να μαζεύουμε τα πράγματα μας για να αποχωρίσουμε απο το μάθημα
Την παρατηρούσα σιωπηλά μέχρι που η αγκωνιά του Έμετ ήρθε για να με ξυπνήσει και με γρήγορες κινήσεις πήρα την τσάντα μου και άρχισα να τον ακολουθώ στον διάδρομο...
«τι θα γίνει με σένα βρε μεγάλε θα μας τρελάνεις τελείως πια?»
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς?» του είπα αδιάφορα και σταμάτησα για να αντικρίσω την ματιά του
«καλά πως σου ήρθε να ζωγραφίσεις εκείνην??»
«ήθελα να της κάνω εντύπωση»
«και τα κατάφερες μια χαρά» είπε αρχίζοντας να γελάει και αυτό με εκνεύρισε περισσότερο αλλά καθώς την κοίταζα να μας πλησιάζει δεν είχα χρόνο να σκεφτώ τίποτα άλλο
«Μπέλα?» της φώναξα την στιγμή που μας προσπέρασε και εκείνη γύρισε προς την μεριά μου... ο Έμετ με κοίταζε με γουρλωμένα μάτια αλλά δεν έκατσα να ασχοληθώ με αυτό
«ναι Έντουαρτ?»
«θα μπορούσα να σου μιλήσω για λίγο?»
«φυσικά» είπε πλησιάζοντας μας περιμένοντας υπομονετικά για να ακούσει τι ήθελα να της πω
«εννοούσα ιδιαιτέρως» τόνισα περισσότερο στον Έμετ και εκείνη κοίταξε το ρολόι της και μετά πάλι εμένα
«η αλήθεια είναι ότι με περιμένουν για το συμβούλιο των καθηγητών θα μπορούσες να μου πεις αυτό που θέλεις καθώς θα πηγαίναμε προς τα εκεί ή θα ήθελες να το αφήσουμε για αύριο?»
«ναι κανένα πρόβλημα » είπα αποφασιστικά και κουνόντας το κεφάλι της άρχισε να προχωράει και πάλι προς τον διάδρομο
«λοιπόν σε ακούω» είπε σοβαρά χωρίς ίχνος νευρικότητας λες και αυτή η κουβέντα ήταν η πιο φυσιολογική κουβέντα μεταξύ μαθητή με καθηγητή.
«τι ακριβός ήταν όλο αυτό?» άρχισα απαιτητικά χωρίς να χάνω χρόνο προσπαθώντας με πολύ κόπο να κρατάω τον τόνο της φωνής μου πιο ήρεμο και χαμογελώντας μου ήρεμα γύρισε την ματιά της προς το μέρος μου σταματώντας για λίγο να περπατάει.
«Έντουαρτ το ότι έχεις ταλέντο δεν σημαίνει ότι πάντα θα έχεις και καλές κρητικές» απάντησε ήρεμα και με εξόργισε περισσότερο
«δηλαδή ακόμα πιστεύεις ότι αυτό που είδες ήταν για πέταμα?»
«όχι Έντουαρτ αυτό το πιστεύεις εσύ»
«πόσο θες να με τρελάνεις???» είπα εξοργισμένος με άγριο ύφος
«δεν είπα ποτέ ότι αυτό που έφτιαξες δεν ήταν καλό Έντουαρτ... αν άκουγες προσεκτικά όσα είπα θα καταλάβαινες ότι ήταν ακριβός το αντίθετο, όμως δεν ήταν αυτό που σας είχα ζητήσει» είπε πιο ήρεμα και περίμενε υπομονετικά την αντίδραση μου και κατάλαβα ότι τα είχα κάνει θάλασσα... είχα αφήσει όλον τον εκνευρισμό μου να με παρασύρει και τελικά δεν είχα ιδέα τι έκανα ή τι έλεγε... να πάρει το ορκίζομαι ότι θα με αποτελειώσει για τα καλά.
«συγνώμη» κατάφερα να πω με κόπο και μου χαμογέλασε ζεστά
«περιμένω να δω το πραγματικό σου ταλέντο αύριο» είπε τονίζοντας τις λέξεις και άρχισε πάλι να προχωράει προς τον διάδρομο και έμεινα να την κοιτάω σαν χαζός μέχρι που ένιωσα το χέρι του Έμετ να με ξυπνάει.
«μεγάλε τα έχεις παίξει τελείως??... που βρήκες το θράσος να της μιλήσεις έτσι??»
«πάμε να φύγουμε απο εδώ» ήταν η μόνη απάντηση που του έδωσα και άρχισα να τον οδηγώ προς την καφετέρια... έπρεπε να βρω τρόπο να ηρεμήσω και τώρα μάλιστα πριν κάνω τα πράγματα χειρότερα.
Όλο το απόγευμα προσπαθούσα με μεγάλο κόπο να φτιάξω κάτι για να την εντυπωσιάσω αλλά το μόνο που κατάφερνα είναι να έχω γεμίσει το πάτωμα με σχισμένα χαρτιά απο την απογοήτευση μου και ο Έμετ άρχισε να με κοιτάει με περιέργεια στα μάτια και άρχισα να νιώθω ότι τελικά το είχα παρακάνει και σίγουρα αργά η γρήγορα, κάποια κίνηση μου ή κάτι που θα έλεγα θα τον έκανε να καταλάβει την αλήθεια και έτσι πήρα την απόφαση να πάρω τα πράγματα μου και με το αυτοκίνητο να πάω να βρω ένα μέρος για να ηρεμήσω λίγο και να αφήσω την φαντασία μου να ξεδιπλωθεί.
«εγώ φεύγω» του δήλωσα αλλά εκείνος δεν παραξενεύτηκε καθόλου με αυτό
«μήπως το έχεις πάρει πολύ κατάκαρδα όλο αυτό??»
«είναι το όνειρο της ζωής μου Έμετ και δεν θα αφήσω κανέναν να με πείσει ότι δεν είμαι ικανός να το κατακτήσω»
«εγώ πάλι δεν νομίζω ότι ήθελε να τονίσει αυτό απο τα λόγια της»
«ναι ξέρω... και πάλι όμως αν δεν της δώσω αυτό που θέλει τότε δεν θα καταφέρω ποτέ να τελειώσω την σχόλη οπότε καλύτερα να πιάσω δουλειά»
«όπως νομίζεις» είπε σοβαρά και τον κοίταξα με περιέργεια στα μάτια
«τόσο χάλια φαίνομαι?»
«και λίγα λες» είπε με παράπονο
«θα συνέλθω... πρέπει να συνέλθω» είπα με πείσμα και άνοιξα την πόρτα
«το ελπίζω γιατί αλλιώς βλέπω να χάνεις και το λίγο που έχεις» είπε πειράχτηκα και γέλασα
Οδηγούσα μέσα στην κίνηση και άρχισα να πνίγομαι... γρήγορα όμως βρήκα τον δρόμο που χρειαζόμουνα να βρω και άρχισα την γνωστή πια πορεία για μένα ώστε να βρεθώ όσο το δυνατόν πιο γρήγορα στο αγαπημένο μου ησυχαστήριο που τα τελευταία χρόνια είχε γίνει η λύτρωση μου...
Έκατσα στο χλωρό χορτάρι και άρχισα και πάλι με μανία να ζωγραφίζω με μεγαλύτερη ένταση έχοντας στο μυαλό μου μόνο εκείνη... το αποτέλεσμα δεν ήταν και τόσο ικανοποιήτικο για τα δικά μου δεδομένα αλλά κοιτώντας το ένιωθα ότι ξαναζούσα εκείνες της μοναδικές στιγμές που είχαμε ζήσει και όλο μου το κορμί άρχισε να αντιδρά.
Πήρα το αυτοκίνητο και άρχισα να οδηγώ τον ίδιο δρόμο που είχαμε κάνει και εχθές... δεν ξέρω τι θα μπορούσε αυτό να μου κοστίσει αλλά πάση θυσία έπρεπε να την ξαναδώ... έπρεπε να το ξεκαθαρίσουμε όλο αυτό και ήταν ίσως η πιο κατάλληλη στιγμή για να γίνει.
Φτάνοντας στην πόρτα της έσβησα την μηχανή και έμεινα για λίγο να κοιτώ το σπίτι αναποφάσιστος... πήρα μια βαθιά ανάσα και άρπαξα το σκίτσο που μόλις είχα τελειώσει στα χέρια μου και με αποφασιστικά βήματα άρχισα να προχωρώ προς την αυλόπορτα... άραγε θα μου άνοιγε???
Χτύπησα το κουδούνι και ο χαρακτηριστικός ήχος μου έδωσε μια νέα αναπνοή... άνοιξα την πόρτα και άρχισα να προχωρώ με γρήγορα βήματα προς την πόρτα του σπιτιού της... όταν έφτασα βρήκα την πόρτα ανοιχτή και με αργά βήματα την άνοιξα περισσότερο και μπήκα μέσα.
Την ώρα που μπήκα ένα τεράστιο ντόπερμαν έπεσε απάνω μου άγρια και με έριξε στο πάτωμα έχοντας τα δύο του μπροστινά πόδια πάνω στο στήθος μου και έτριζε τα δόντια του απειλητικά... η ανάσα μου κόπηκε και έμεινα ακίνητος χωρίς να αναπνέω ελπίζοντας η Μπέλα να έρθει γρήγορα να με λυτρώσει.
«Άλεκ πήγαινε κάτω τώρα... του φώναξε άγρια και εκείνος γύρισε το κεφάλι του προς τα εκείνην αλλά δεν έφευγε απο πάνω μου... Άλεκ είπα τώρα» του ξαναείπε άγρια και ξεφυσώντας το σκυλί έφυγε απο πάνω μου και άρχισα να αναπνέω πάλι γρήγορα για να μπορέσω να βρω τις ισορροπίες μου απο την τρομάρα που είχα πάρει και εκείνη έτρεξε κατευθείαν κοντά μου φορώντας μόνο ένα μεταξωτό κιμονό αποκαλύπτοντας αρκετά σημεία του κορμιού της μιας και που το κιμονό ήταν σχεδόν ξεκούμπωτο και ξέχασα τα πάντα
«είσαι καλά?... με ρώτησε με αγωνία και έπιασε το χέρι μου για να με βοηθήσει να σηκωθώ αλλά εγώ συνέχιζα να την κοιτάω σαν χαζός... Έντουαρτ είσαι καλά??» με ρώτησε πανικοβλημένη και αμέσως συνήλθα απο το σοκ της ομορφιάς της
«εεε ναι έτσι νομίζω» απάντησα και την άφησα να με βοηθήσει να σηκωθώ απο το πάτωμα
«συγνώμη αλλά δεν σε γνωρίζει... απολογήθηκε... είναι εκπαιδευμένος δεν θα σου έκανε κακό απλώς ήθελε να σε ακινητοποιήσει μέχρι να έρθω εγώ» συνέχισε με αμηχανία και χαμογέλασα για να την καθησυχάσω
«δεν έγινε τίποτα» είπα πιο ήρεμα και πήρε μια ανακουφιστική ανάσα
«έλα να βάλω κάτι να πιούμε να ηρεμήσουμε λίγο» είπε και αφήνοντας το χέρι μου πήγε προς την κουζίνα και άρχισε να βγάζει δύο ποτήρια και τα γέμισες με ουίσκι και μου πρόσφερε το ένα.
Το πήρα και έκατσα σε ένα απο τα ψιλά σκαμπό που είχε στο πάσο της ελπίζοντας να έρθει κοντά μου αλλά εκείνη παρέμενε στην θέση της ακουμπώντας το σώμα της πάνω στον πάγκο της κουζίνα της ακριβός απέναντι μου.
«νιώθεις καλύτερα?» με ρώτησε με την ίδια αγωνία στην ματιά της ανάβοντας ένα τσιγάρο για να χαλαρώσει και βγάζοντας τα τσιγάρα μου απο την τσέπη μου, την μιμήθηκα και εγώ
«ναι είμαι εντάξει αλήθεια μην ανησυχείς» της απάντησα για να την καθησυχάσω αφήνοντας τον καπνό να βγει αργά απο μέσα μου και ένευσε
«λοιπόν τι σε φέρνει εδώ?» πήρα μια ανάσα περνώντας το χέρι μου μέσα απο τα μαλλιά μου και άρχισα να της λέω όσα με έπνιγαν απο το πρωί αποφεύγοντας την ματιά της.
«η αλήθεια είναι ότι είμαι ανω κάτω... απο το πρωί παλεύω μέσα μου να βρω τις ισορροπίες μου και όσο περνάει η ώρα τα πράγματα γίνονται όλο και πιο χειρότερα... μέχρι και Έμετ έχει αρχίσει να υποψιάζεται ότι κάτι δεν πάει καλά με μένα και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε για μένα»
«δεν πιστεύω...»
«όχι, όχι... την σταμάτησα αμέσως κοιτώντας την σοβαρά στα μάτια... δεν εννοούσα αυτό... πήρα άλλη μια ανάσα... τέλος πάντων αυτό που θέλω να πω είναι ότι ήθελα να ξεκαθαρίσουμε λίγο τα πράγματα γιατί πραγματικά έχω αρχίσει και τρελαίνομαι»
«τότε καλά έκανες και ήρθες»
«δεν σε πείραξε?»
«να με πειράξει γιατί? Ίσα ίσα χαίρομαι που βρήκες το θάρρος να το κάνεις, γιατί όταν θα είσαι στην τάξη μου θέλω να είσαι απόλυτα συγκεντρωμένος στην δουλειά σου για να μπορέσεις να μου αποδείξεις με τον πιο δυνατό τρόπο τις δυνατότητες σου»
«γιατί διάλεξες το δικό μου σκίτσο?» την ρώτησα ευθέως ανίκανος να σταματήσω την ερώτηση που με έτρωγε απο την ώρα που το έκανε
«σου είπα το γιατί... δεν ήσουν ο μόνο που έκανε το δικό μου πορτρέτο Έντουαρτ αλλά ήσουν ο μόνος που το απέδωσε τόσο αληθοφανές και γι αυτό ήθελα να το δουν και εκείνοι»
«δεν με δουλεύεις έτσι?» την ρώτησα δύσπιστα
«δεν παίζω ποτέ με την δουλειά μου και ότι είναι να πω, θα το πω στα ίσια Έντουαρτ... δεν κολακεύω ποτέ ένα έργο γιατί συμπαθώ κάποιο παιδί απο την τάξη μου αλλά ούτε και το απορρίπτω γιατί δεν το συμπαθώ... όταν βλέπω μια δουλειά σας, πάντα κοιτώ αυτό που βλέπω μέσα στον χαρτί και το κρίνω αφήνοντας όλα τα άλλα συναισθήματα για το άτομο που το έχει ζωγραφίσει πίσω» είπε με μεγάλη ειλικρίνεια και έμεινα να την κοιτώ
«πραγματικά είσαι το κάτι άλλο» κατάφερα μόνο να πω και χαμογέλασε
«άρα πιστεύεις ότι δεν είχα σκοπό να σε μειώσω?»
«ναι... αλλά»
«έκανες το λάθος να συνδέσεις την σκηνή, με την χθεσινή βραδιά σωστά?»
«ναι... είπα απολογητικά και κοίταξε πίσω μου... μάλλον καλύτερα να περιμένω το πρωί» συνέχισα κοιτάζοντας το χαρτί που ήταν ακόμα στο πάτωμα
«μπορώ?» με ρώτησε δείχνοντας το με την ματιά της
«αν το θες» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους και την παρακολούθησα με την ματιά μου την στιγμή που πήγε να το πάρει.
Γύρισε στην θέση της και αφού το άνοιξε το κοίταξε για ένα λεπτό απομακρύνοντας το απο το σώμα της για να το δει ολοκληρωμένο και μετά το γύρισε προς το μέρος μου...
«μπορείς να μου πεις τις διαφορές απο το σκίτσο που είχες κάνει το πρωί?»
«εγώ?»
«ο καλύτερος κριτής είναι πάντα ο ίδιος μας ο εαυτός... γιατί μόνο εμείς ξέρουμε τι είχαμε στο μυαλό μας όταν το φτιάχναμε» είπε σοβαρά και αφού άφησα την ματιά της άρχισα να το μελετώ πιο ήρεμα
«για να είμαι ειλικρινής πιστεύω ότι είναι απο τις πιο πρόχειρες δουλειές μου... δεν άλλαξε το ύφος της και περίμενε υπομονετικά να ολοκληρώσω την κριτική μου... αλλά... συνέχισα σκεπτικός... βλέποντας το πιο ήρεμα πιστεύω ότι είναι ίσως απο τα λίγα που μου βγάζει ακριβός το συναίσθημα που ένιωθα εκείνη την στιγμή»
«μπορώ να σε ρωτήσω κάτι?... αν το θεωρείς αδιάκριτο απλά μην απαντήσεις» είπε ακόμα σοβαρά και διπλώνοντας την κόλλα μου την έδωσε πίσω
«φυσικά»
«οι γονείς σου πως δέχτηκαν το γεγονός ότι πέρασες στην Καλών Τεχνών?... με ρώτησε γεμίζοντας για δεύτερη φορά το ποτήρι της με ουίσκι χωρίς να με κοιτάει και εγώ αυτόματα αναστέναξα. Γύρισε την ματιά της πάλι σε μένα και πριν προλάβω να απαντήσω συνέχισε... δεν χρειάζομαι τίποτα άλλο για να καταλάβω περισσότερα» την κοίταξα δύσπιστα αφήνοντας ένα θλιμμένο χαμόγελο να απλωθεί στο πρόσωπο μου
«δεν μου είπες όμως την δική σου άποψη»
«πρέπει να καταλάβεις ότι... δεν θα είσαι ποτέ ευνοούμενος ή αδικημένος, μόνο και μόνο επειδή έτυχε να περάσεις απο το κρεβάτι μου»
«σε ευχαριστώ γι αυτό... ήταν το μόνο που είχα ανάγκη να ακούσω αυτήν την στιγμή και πραγματικά το εννοώ... δεν ήρθα εδώ για να σε πίσω για το αντίθετο... αλλά δεν καταλαβαίνω που κολλάει σε αυτό που σε ρώτησα»
«θα καταλάβεις αύριο»
«δηλαδή θα με καρφώσεις πάλι στον πίνακα?» την πείραξα και χαμογέλασα
«όλοι σας θα περάσετε αυτήν την δοκιμασία, γιατί εσύ να γίνεις η εξαίρεση»
«τουλάχιστον δεν θα είμαι μόνο εγώ... είπα ανακουφιστικά και γέλασε περισσότερο... πρέπει να είναι πάντως πολύ δύσκολο αυτό που κάνεις» ανασήκωσε του ώμους την και ήπιε άλλη μια γερή γουλιά απο το ποτό της
«στην αρχή σίγουρα ήταν... αλλά πλέων όχι»
«πραγματικά δεν μπορώ να φανταστώ πως θα ήταν η δική μου αντίδραση αν σε έβλεπα στο πρώτο σου μάθημα» γέλασε άλλη μια φορά
«ναι είναι απίστευτα δύσκολο για τα παιδιά της ηλικίας σας να μπορέσουν να δεχτούν το γεγονός ότι μια 15χρονή είναι αυτή που θα τους μάθει όσα θέλουν να μάθουν»
«μιλάς σαν να είσαι μεγαλύτερη απο μας»
«δεν έχει να κάνει με την ηλικία Έντουαρτ αλλά με την εμπειρία και όσο εσείς αρνείστε να δείτε αυτό που κρύβετε πίσω απο αυτό που βλέπετε, τότε σίγουρα και 100 χρονών να ήμουν πάλι με τον ίδιο τρόπο θα με κοιτάζατε»
«σε αυτό έχεις άδικο»
«γιατί?»
«γιατί αν ήσουν 100 χρόνων σίγουρα δεν θα σε κοιτάζαμε όπως τώρα»
«ναι... σίγουρα όταν φτάσω σε αυτήν την ηλικία δεν θα είμαι πια θεογκόμενα... είπε γελώντας και απότομα σοβάρεψε... αλλά δεν είναι εκεί το θέμα Έντουαρτ αυτό προσπαθώ να σου εξηγήσω... δεν έχει σημασία το κορμί ή η ηλικία ή ακόμα και η ομορφιά που κρύβουν όλα αυτά αλλά το πως βλέπεις τον άλλον πέρα απο αυτά και εσείς δυστυχώς κολλάτε μόνο σε αυτά και βάζετε παρωπίδες σε όλα τα άλλα και εγώ το μόνο που θέλω να κάνω είναι να βγάλω αυτές τις παρωπίδες για να μπορέσετε να βλέπετε ένα αντικείμενο που έχετε μπροστά σας σε βάθος και όχι μόνο την επιφάνεια του»
«πάντως είσαι αρκετά απελευθερωμένη» διαπίστωσα κοιτώντας την καλά καλά
«Έντουαρτ... είπε απογοητευμένη... είναι απλά ένα κορμί, ένα αντικείμενο που το χρησιμοποιώ για να μπορείτε να με βλέπετε και τίποτα παραπάνω... αν εσείς το βλέπετε διαφορετικά είναι γιατί ακριβός έτσι βλέπετε και τον ίδιο σας τον εαυτό... για ποιον λόγο λες να έκανα εγώ το μοντέλο αντί για μια οποιαδήποτε άλλη κοπέλα?»
«πραγματικά θαυμάζω το θάρρος σου γι αυτό... αλλά δεν μπορώ να καταλάβω γιατί έκανες κάτι τέτοιο... δεν φοβήθηκες ότι μετά οι υπόλοιποι όταν θα σε κοιτάζουμε θα σκεφτόμαστε ακριβός αυτήν την σκηνή?»
«όχι Έντουαρτ το κάνω πάντα στο πρώτο μου μάθημα ακριβός γι αυτόν τον λόγο»
«δεν καταλαβαίνω»
«αν δεν το έκανα τότε για την υπόλοιπη χρονιά θα με κοιτάζατε εξονυχιστικά προσπαθώντας με την φαντασία σας να φανταστείτε τι κρύβετε κάτω απο τα ρούχα και όλο αυτό θα είχε αντίκτυπο στην δουλειά σας... τώρα ξέροντας το τι κρύβετε απο κάτω, μπορείτε πιο εύκολα να το προσπεράσετε για να συγκεντρωθείτε σε κάτι άλλο» είπε απλά σαν να μίλαγε για τον καιρό και έμεινα να την κοιτάω με ανοιχτό το στόμα
«και δεν σε πειράζει που με το μυαλό τους θα κάνουν διάφορες φαντασιώσεις?» την ρώτησα ευθέως
«εσένα σε πειράζει όταν τα κοριτσάκια σε τρώνε με την ματιά τους απο πάνω ως κάτω κάνοντας τις δικές τους φαντασιώσεις?»
«περισσότερο θα έλεγα ότι με ικανοποιεί» της απάντησα ειλικρινά και γέλασε
«και γιατί να μην ισχύει και για μένα το ίδιο επειδή είμαι γυναίκα ή επειδή έτυχε να είμαι η καθηγήτρια σας?... Έντουαρτ πέρα απο όλα τα άλλα μην ξεχνάς ότι έχουμε περίπου την ίδια ηλικία και της ίδιες ανάγκες... γι αυτό πραγματικά δεν καταλαβαίνω γιατί πρέπει να σε σοκάρουν όλα αυτά?» γέλασα νευρικά και γύρισα το κεφάλι μου προς την άλλη μεριά
«έχεις δίκιο... είπα ψιθυριστά και όταν γύρισα και πάλι να την κοιτάξω παρατήρησα ότι γέμιζε για τρίτη φορά το ποτήρι της... πάντως παρατηρώ ότι έχεις μια εξάρτηση απο το ποτό» αμέσως όλο της το ύφος άλλαξε και έγινε επιθετική απέναντι μου
«δεν νομίζω ότι σε αφορά και εφόσον πήρες τις απαντήσεις που χρειαζόσουν καλό είναι τώρα να πηγαίνεις» είπε ειρωνικά και άρχισε να φεύγει απο την κουζίνα...
Μόλις όμως την είδα να κάνει τα πρώτα βήματα για να απομακρυνθεί... ο ίδιος πόνος που ένιωθα απο το πρωί γύρισε και αυτομάτως σηκώθηκα και την ακινητοποίησα την στιγμή που έφτασε στην πόρτα του ψυγείου και την ανάγκασα να με κοιτάξει στα μάτια... η ματιά της ήταν άγρια αλλά δεν έλεγε τίποτα... η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σε ξέφρενους ρυθμούς και η επιθυμία μου για εκείνην εκδηλώθηκε για άλλη μια φορά.
Δεν μπορούσα άλλο να κρύβω τον πόθο μου για εκείνην... ήταν πάνω απο τις δυνάμεις μου και χωρίς να το σκεφτώ άρχισα να την φιλάω όπως και εχθές, την αντίδρασή της όμως δεν θα την περίμενα ποτέ.
Πέταξε με δύναμη το ποτήρι της στο πάτωμα και βουτώντας με απο τα μαλλιά άρχισε να βαθαίνει το φιλί μας κάνοντας ένα τρελό χορό με της γλώσσες μας που διψούσαν τόσο πολύ να γευτούν η μια την άλλη... την άρπαξα και την σήκωσα στα χέρια μου και αμέσως τύλιξε γύρω μου τα πόδια της και την στιγμή που την κόλλησα πάνω στο ψυγείο έγειρε απότομα το κεφάλι της προς τα πίσω και μου έδωσε το ελεύθερο να εξερευνήσω και το υπόλοιπο της κορμί.
Το εγώ μου είχε πάρει φωτιά και το τέρας μέσα μου την ήθελε σαν τρελό... η πύρινη λάβα είχε γυρίσει και με κάθε της κίνηση με διεκδικούσε... τα χείλια μου αχόρταγα άρχισαν να την γεύονται και οι αναστεναγμοί της είχαν καλύψει όλη την σιωπή.
Την γύρισα και την ακούμπησα πάνω στον πάγκο και μόλις το κορμί της ξεκόλλησε απο το δικό μου άρχισε να με απελευθερώνει απο τα ρούχα μου με γρήγορες κινήσεις... είχα εκστασιαστεί και δεν σταματούσα να της το δείχνω με όποιο τρόπο μπορούσα μέχρι που έφτασα στην φλώγα της... όπως και εχθες έτσι και σήμερα ήταν τόσο καυτή... τόσο υγρή που με έκανε τα τρελαθώ.
«να πάρει Μπέλα εσύ θα με στείλεις στον άλλον κόσμο» της ψιθύρισα πάνω στο πάθος μου την στιγμή που άφηνα ένα βογκητό να μου ξεφύγει μόλις ακούμπησα τα χείλια μου πάνω στην τρυφερή της ήβη και ο σπασμός που διαπέρασε το κορμί της με έστειλε για άλλη μια φορά στον έβδομο ουρανό.
Άρχισα να την γεύομαι με μανία και το χέρι μου είχε πάρει φωτιά... οι κινήσεις της καθώς και τα βογκητά της με έκαναν να ξεχάσω το όνομα μου και η ανάγκη μου να την νιώσω είχε γίνει τόσο μεγάλη που δεν άντεξα άλλο ισιώνοντας το κορμί μου άρχισα να την φιλάω με πάθος στο κορμί της πλησιάζοντας για άλλη μια φορά τα θεσπέσια της χείλια.
Άρχισε να μου ξεκουμπώνει με γρήγορες κινήσεις το παντελόνι και πάνω στο φιλί της πνίγοντας μια κραυγή με ρώτησε με αγωνία
«έχεις μαζί σου προφύλαξη?»
«στην πίσω τσέπη» είπα με κόπο και αφού άρπαξε το προφυλακτικό και με απελευθέρωσε τα υπόλοιπα ρούχα κατεβάζοντας τα με τα πόδια της άρχισε να το ανοίγει με μανία και να το τοποθετεί...
Το πάθος μας ήταν τόσο μεγάλο που όλες μας οι κινήσεις ήταν γρήγορες και παθιασμένες... μπήκα μέσα της απότομα και τεντώσαμε ταυτόχρονα τα κορμιά μας... οι κραυγή της με συνδυασμό την καυτή της λάβα που με τύλιξε θόλωσε το μυαλό μου... όσο και να ήθελα να το κάνω να κρατήσει περισσότερο τώρα μου ήταν αδύνατον να το χαλιναγωγήσω.
Οι ωθήσεις μου ήταν γρήγορες και βαθιές... και εκείνη ανταποκρινόταν σε κάθε μου κίνηση φιλώντας με με πάθος στο στόμα, ενώ τα χέρια της εξερευνούσαν αχόρταγα το κορμί μου... έτρεμα ολόκληρος και η έκρηξη μέσα μου ένιωθα να με πνίγει... οι οργασμοί της απ ελευθερώνανε όλην της την ύπαρξη και η ικανοποίηση μου φούντωνε και μεγάλωνε κάθε λεπτό που περνούσε.
Η κορύφωση μου δεν άργησε να έρθει και όσο και να ήθελα να το κρατήσω περισσότερο μου ήταν αδύνατο να το συγκρατήσω... την κράτησα απο τους γλουτούς της κολλώντας την απόλυτα απάνω μου και με γρήγορες και βαθιές ωθήσεις άρχισα να απελευθερώνω όλο το βάρος που με έπνιγε απο το πρωί...
τα χέρια της στα μαλλιά μου με συγκρατούσαν πάνω στο στήθος της και εγώ το γευόμουν αχόρταγα και με ένα ουρλιαχτό ξέσπασα όλο μου το πάθος και την ένιωσα μέσα στα χέρια μου να τρέμει και φωνάζει δυνατά το όνομα μου... μια ανατριχίλα διαπέρασε όλο μου το κορμί και άρχισε μαζί με το δικό της να τρέμει και να λυτρώνετε...
