Το επόμενο πρωί όταν μπήκα στην τάξη ο Έντουαρντ με κοίταξε στα μάτια και πήρε μια βαθιά ανάσα, άρχισα να πηγαίνω κοντά του αποφεύγοντας την ματιά του και όταν έκατσα στην θέση μου άφησα το βιβλίο στο θρανίο και κοίταξα μπροστά αγνοώντας τον.
«καλημέρα» άκουσα την γλυκιά του φωνή να μου ψιθυρίζει
«μπα δεν σου βρωμάω πια?» του πέταξα εκνευρισμένη χωρίς να τον κοιτάω
«όχι δεν μπορώ να πω ακόμα βρωμάς σαν σκυλί» είπε γελώντας αλλά τον έκοψα πριν συνεχίσει
«ίσως γιατί είμαι σκυλί και είμαι πολύ περήφανη γι αυτό. Τώρα καλό είναι να κλείσεις την μύτη σου και να με αφήσεις να παρακολουθήσω το μάθημα»
Εκείνη την στιγμή μας πλησίασε ο κύριος Μολίνα αφήνοντας πάνω στο θρανίο μας ένα μικροσκόπιο και κάτι διαφάνειες και έτσι ο Έντουαρντ δεν το συνέχισε και εγώ άρχισα πάλι να τον αγνοώ. Τότε ο κύριος Μολίνα άρχισε να μας εξηγεί τι ακριβώς θέλει να κάνουμε με αυτές και την στιγμή που μας έδωσε το ελεύθερο να ξεκινήσουμε ο Έντουαρντ έσπρωξε απαλά το μικροσκόπιο προς το μέρος μου λέγοντας μου:
«οι κυρίες προηγούνται» γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που τον έκανε να έχει αλλάξει απο την μια μέρα στην άλλη τόσο πολύ την συμπεριφορά του απέναντι μου
«ευχαριστώ ...... είπα μόνο ψιθυριστά και το έφερα κοντά μου. Ρύθμισα το μικροσκόπιο και έριξα μόνο μια ματιά λέγοντας ταυτόχρονα .......... πρόφαση» και έκανα να βγάλω την διαφάνεια για να πάρω την δεύτερη, εκείνη την στιγμή όμως έβαλε το χέρι του πάνω στο δικό μου για να με σταματήσει. Ο ηλεκτρισμός που ένιωσα με έκανε να τραβήξω το χέρι μου αμέσως για να εμποδίσω το ένστικτο μου να λειτουργήσει για να τον ακινητοποιήσω. Με κοίταξε στα μάτια σαστισμένος και τράβηξε το χέρι του ζητώντας μου συγνώμη.
«μπορώ?» ρώτησε μετά απο λίγο σπάζοντας την αμηχανία και τον δύο μας.
«ναι» του είπα και γύρισα την ματιά μου αλλού. Αφού το κοίταξε για μια στιγμή είπε περισσότερο στον εαυτό του.
«πρόφαση .... και άρχισε να το σημειώνει στο χαρτί και άλλαξε την διαφάνεια ......... αναφαση» είπε αμέσως και άρχισε να το γράφει και αυτό στο χαρτί.
«μπορώ?....... του είπα ειρωνικά και γέλασε κουνόντας το κεφάλι του σπρώχνοντας ταυτόχρονα το μικροσκόπιο προς τα μένα. Ρίχνοντας μια γρήγορη ματιά είδα ότι είχε δίκιο και έτσι συνέχισα ..... διαφάνεια νούμερο τρία?» του είπα και άπλωσα το χέρι μου για να μου την δώσει. Εκείνος την έφερε κοντά μου και αποφεύγοντας να με ακουμπήσει την έβαλε απαλά πάνω στην παλάμη μου.
Έτσι συνεχίσαμε και στις επόμενες διαφάνειες και πολύ γρήγορα είχαμε τελειώσει με όλες. Εγώ είχα γυρίσει την ματιά μου μπροστά και κοίταζα αδιάφορα στον πίνακα ενώ με την άκρη του ματιού μου έβλεπα τον Έντουαρντ να τρώγεται να ανοίξει κουβέντα αλλά και πάλι δεν έλεγε τίποτα.
«πας συχνά στον βιότοπο?» ρώτησε τελικά μετά απο αρκετή ώρα αποκαλύπτοντας ανοιχτά ότι ήταν εκείνος που με παρακολουθούσε.
«είναι ουδέτερο μέρος» είπα αμυντικά καθώς τώρα κατάλαβα τι ήταν αυτό που τον έκανε να αλλάξει την αντιμετώπιση του απέναντι μου, δεν ήταν η μυρωδιά μου όπως νόμιζε η Άλις άλλα το ότι με είδε γυμνή στο φως του φεγγαριού και αυτό με έκανε να εκνευριστώ περισσότερο.
«και πάλι δεν μου απαντάς»
«δεν είμαι υποχρεωμένη» του απάντησα ψυχρά και γύρισα την ματιά μου μπροστά ελπίζοντας να σταματήσει εδώ την κουβέντα του.
«αυτό που έκανες με το ελάφι ήταν πραγματικά εκπληκτικό» συνέχισε όμως εκείνος ανενόχλητος
«και ελπίζω να σε έκανε να νιώσεις περισσότερες τύψεις γι αυτό που του κάνεις εσύ» του πέταξα ξερά και έκανα να σηκωθώ παίρνοντας στα χέρια μου την τσάντα μου αλλά πριν προλάβω να σηκωθώ ένιωσα το χέρι του στον αγκώνα μου να με σταματάει και έκλεισα τα μάτια μου να ελέγξω την ένταση μου για να μην του κάνω κακό.
«Μπέλα» μου είπε ψιθυριστά και γύρισα την ματιά μου σιγά σιγά σε εκείνον με τα μάτια μου ακόμα κλειστά
«πάρε το χέρι σου απο πάνω μου ......... είπα και άνοιξα τα μάτια μου για να δει την διαφορά .......... πριν το μετανιώσεις» τελείωσα την φράση μου κοιτώντας τον μέσα στα μάτια σοβαρά.
Εκείνος βλέποντας την διαφορά έσμιξε τα φρύδια του με απορία και μαζεύτηκε πίσω για να μην εκπληρώσω την απειλή μου μπροστά σε όλους τους άλλους και προδοθούμε. Τότε σηκώθηκα και πήγα προς τον κύριο Μολίνα.
«κύριες Μολίνα?» τον ρώτησα όσο πιο ήρεμα μπορούσα ενώ είχα προλάβει να αλλάξω την ματιά μου
«Μπέλα τι συμβαίνει?»
«εμείς έχουμε τελειώσει τις διαφάνειες και επειδή δεν αισθάνομαι πολύ καλά, σκεφτόμουν μήπως θα μπορούσατε να με αφήσετε να φύγω λίγο πιο νωρίς?»
«τι σου συμβαίνει έγινε κάτι?» με ρώτησε με πραγματικό ενδιαφέρον
«μην ανησυχείτε απλώς πονάει λίγο το κεφάλι μου και σκέφτομαι να πάω στην νοσοκόμα να μου δώσει κάτι για να μου περάσει»
«ναι ναι φυσικά και μπορείς, ελπίζω να σου περάσει γρήγορα»
«σας ευχαριστώ πολύ» του είπα και έφυγα χωρίς να κοιτάξω πίσω μου.
Στο μεγάλο διάλειμμα έκατσα στην συνηθισμένη μου θέση με τα κορίτσια και προσπαθούσα με μεγάλο κόπο να μην κοιτάω το τραπέζι τους αλλά η Άλις ένιωσε αμέσως την ένταση που υπήρχε στην ατμόσφαιρα και άρχισε να πιέζει τον Έντουαρντ να της πει τι είχε συμβεί. Όταν εκείνος της είπε όλη μας την κουβέντα είδα με την άκρη του ματιού μου να με κοιτάει για μια στιγμή με μεγάλη απογοήτευση αλλά αμέσως άλλαξε θέμα για να μην προδοθεί.
«το απόγευμα θα έχει καταιγίδα στην πόλη και πολλούς κεραυνούς τι λέτε για ένα αγώνα μπέιζμπολ?»
«μέσα» πετάχτηκε ο Έμετ με ενθουσιασμό και όλοι συμφωνήσαν μαζί του και άρχισαν όλοι μαζί να μιλάνε μόνο γι αυτό.
Στα Ισπανικά αγνοούσαμε ο ένας τον άλλο αλλά στο γυμναστήριο η Άλις περίμενε πως και πως να με πετύχει μόνη μου για να μου μιλήσει και την ώρα που άλλαζα για να φύγω με έπιασε απο τον αγκώνα μου και με έσυρε πίσω πίσω για να με ρωτήσει τι ήταν όλα αυτά.
«έλα βρε Άλις πως μπορείς να με ρωτάς κάτι τέτοιο?
«πες μου αμέσως τι έπαθες»
«την μια μέρα με κοιτάει με αηδία και την άλλη μου μιλάει μες την γλύκα και περιμένεις εγώ να μην αντιδράσω?»
«θες να τα καταστρέψεις όλα?»
«όχι» είπα χαμηλώνοντας το κεφάλι
«τότε γιατί αντιδράς έτσι?»
«δεν ξέρω πραγματικά νιώθω ότι με προκαλεί και με κάνει να αντιδρώ άσχημα»
«αλήθεια τα μάτια σου αλλάζουν χρώμα?»
«ναι»
«πως το κάνεις αυτό?»
«είναι ολόκληρη ιστορία και δεν νομίζω ότι έχουμε χρόνο για τέτοια κουβέντα»
«καλά αλλά θα μου πεις» είπε απαιτητικά
«κάποια στιγμή» της είπα αδιάφορα
«άκουσες το απόγευμα που θα πάμε, αν δεν έρθεις θα με απογοητεύσεις»
«Άλις τι λες? Απο που και ως που εγώ να έρθω μαζί σας»
«αυτό άστο απάνω μου, μην με απογοητεύσεις πάλι» είπε αυστηρά και με άφησε και έφυγε
Όλο το μεσημέρι με έτρωγε το τι να κάνω, είχα ένα κρυφό σημείο που είχα ανακαλύψει χρόνια τώρα μέσα στον καταρράκτη που ήταν ακριβώς απέναντι απο το σημείο που παίζανε πάντα μπέιζμπολ αλλά δεν ένιωθα καλά να πάω να τους βρω έτσι χωρίς προειδοποιήσει. Όπως και κάθε φορά που παίζανε έτσι και τώρα καθόμουν πίσω απο τον καταρράκτη μέσα στην σπηλιά που υπήρχε εκεί και τους παρακολουθούσα, είχαν πολύ γέλιο όταν τους έβλεπες να παίζουν γιατί κάνανε σαν μικρά παιδιά.
Κάποια στιγμή ο Έμετ έριξε μακριά την μπαλιά αλλά πριν ο Έντουαρντ να ξεκινήσει να πάει να την πιάσει η Άλις έμεινε ακίνητη απορροφημένη στο όραμα της και ο Έντουαρντ γύρισε και την κοίταξε βλέποντας ταυτόχρονα με εκείνη το όραμα της.
«Τι συμβαίνει» τους ρώτησε ο Καρλάηλ βλέποντας τους ταραγμένους
«έχουμε επισκέψεις» είπε η Άλις
«άλλα δεν έρχονται για καλό» συναίχησε ο Έντουαρντ σμίγοντας τα φρύδια του εκείνη την στιγμή γύρισα όλοι προς την μεριά που άκουγαν τους νεοφερμένους να έρχονται κοντά τους.
«φερθείτε φυσιολογικά και μην τους δώσετε το δικαίωμα να προκαλέσουν φασαρίες, αφήστε εμένα να το χειριστώ» είπε ο Καρλάηλ και γύρισε την ματιά του και πάλι προς το μέρος που ερχόντουσαν
Τότε είδα τον Τζέημς, την Βικτόρια και τον Λόρεντ να μπαίνουν στο ξέφωτο με ένα αυτάρεσκο ύφος και ήξερα πολύ καλά ότι δεν είχαν έρθει για καλό όπως και κάθε φορά που επιλέγανε να έρθουν σε αυτό το μέρος.
«καλωσορίσατε, είμαι ο Καρλάηλ και αυτή είναι η οικογένεια μου»
«καλός σας βρήκαμε, εγώ είμαι ο Λόρεντ και απο εδώ είναι η φίλοι μου Βικτόρια και Τζέημς» είπε ο Λόρεντ κάνοντας για άλλη μια φορά τον αρχηγό ενώ εγώ ήξερα πολύ καλά ότι ήταν ένας απλός ακόλουθος του Τζεημς απο συμφέρον.
«τι σας φέρνει προς τα εδώ?»
«ακούσαμε ότι παίζατε και μας κινήσατε την περιέργεια, είσαστε καιρό εδώ?»
«ναι έχουμε μόνιμη κατοικία εδώ κοντά όπου κατοικούμε τα τελευταία δύο χρόνια»
«αλήθεια? ..... είπε με απορία γυρίζοντας προς τον Τζέημς ........... πως γίνεται να είσαστε τόσο κοντά σε ανθρώπους για τόσο πολύ καιρό?»
«είναι ολόκληρη ιστορία, τι θα λέγατε να έρθετε μαζί μας για να σας προσφέρουμε την φιλοξενία μας και να σας εξηγήσουμε τα πάντα»
«γιατί όχι» είπε ο Λόρεντ και κοίταξε και πάλι τον Τζέημς για να δει τις αντιδράσεις του
«γιατί να μην εκμεταλλευτούμε την ευκαιρία να παίξουμε ένα παιχνίδι πρώτα» απάντησε εκείνος στην ματιά του Λόρεντ σηκώνοντας τα φρύδια του για να του δώσει το σύνθημα ότι είχε άλλα σχέδια. Αυτό με έκανε αμέσως να εκνευριστώ και με έφερε σε μεγάλο δίλημμα, όμως δεν κουνήθηκα απο την θέση μου
«τι λέτε και εσείς» ρώτησε τότε η Βικτόρια που ήταν ήδη μέσα στο κόλπο
«γιατί όχι» είπε ο Καρλάηλ ανυποψίαστος ακόμα και τους έδωσε το δικαίωμα να επιλέξουν θέσεις.
Το παιχνίδι ξεκίνησε τότε ανάλαφρα και όσο πέρναγε η ώρα ο Τζέημς με την Βικτόρια άρχισαν να το κάνουν πιο επιθετικό για να τους εκνευρίσουν, ο Έμετ σαν πιο νευρικός αμέσως τσίμπησε το δόλωμα και άρχισε να την μπαίνει στον Τζέημς άγρια και εκείνος αρπάζοντας την ευκαιρία άρχισε να παλεύει μαζί του.
Δεν άντεξα άλλο να μείνω αμέτοχη και περνώντας απέναντί έφτασα κοντά τους πριν προλάβει κανείς να καταλάβει την παρουσία μου.
«Τζέημς αρκετά» φώναξα και ακινητοποιήθηκαν για μια στιγμή
«Μπέλα τι έκπληξη» είπε έκπληκτος γυρίζοντας την ματιά του σε μένα
«τα παιχνίδια σου δεν περνάνε εδώ γι αυτό καλύτερα να πάρεις τους άλλους και να φύγετε»
«και ποιος θα με εμποδίσει εσύ?» είπε ειρωνικά και είδα με την άκρη του ματιού μου τον Έντουαρντ έτοιμο να ορμίσει απάνω του και κατάλαβα ότι θα άρπαζε την ευκαιρία να επιτεθεί στον Έμετ τώρα που εκείνος δεν ήταν συγκεντρωμένος σε εκείνον.
Χωρίς να χάνω καιρό έτρεξα ταυτόχρονα με τον Έντουαρντ και έπιασα τον Έμετ απο το μπράτσο του για να τον βάλω μέσα στην ασπίδα μου. ταυτόχρονα ο Έντουαρντ και ο Τζέημς πετάχτηκαν μακριά ουρλιάζοντας απο τον πόνο και έπεσαν στο έδαφος τραντάζοντας τα κορμιά τους απο τον ηλεκτρισμό που τους προκάλεσε η ασπίδα.
«βοήθησε τον Έντουαρντ να σηκωθεί, πάρε τους άλλους και φύγετε απο εδώ» είπα στον Έμετ και τον άφησα για να πάω κοντά στον Τζέημς πριν σηκωθεί
«εσύυυυυυυ ........ είπε κοιτώντας με στα μάτια με άγριο ύφος .......... εσύ ήσουν αυτή που σταμάταγε τις επιθέσεις μου όλα αυτά τα χρόνια?»
«χαίρομαι που το κατάλαβες επιτέλους» του είπα γελώντας
«αυτό θα μου το πληρώσεις» είπε άγρια και πήγε να σηκωθεί
«και πως ακριβώς θα το καταφέρεις αυτό όταν δεν μπορείς καλά καλά να με ακουμπήσεις?» του είπα ειρωνικά λυγίζοντας τα γόνατα μου σκύβοντας κοντά του.
Εκείνη την στιγμή πήγε να σηκωθεί για να με ακινητοποιήσει και εγώ αμέσως έβαλα το χέρι μου πάνω στην καρδιά του. απο την θερμότητα του χεριού μου τραντάχτηκε ολόκληρος και έπεσε πάλι πίσω σφαδάζοντας απο τον πόνο. Η Βικτόρια βλέποντας την σκηνή αυτήν χωρίς να το σκεφτεί έτρεξε να με τραβήξει απο κοντά του και όπως ήταν φυσικό την στιγμή που ακούμπησε την ασπίδα μου τινάχτηκε μακριά πέφτοντας στο έδαφος τραντάζοντας όλο της το σώμα και σφαδάζοντας απο τον πόνο. Άφησα τον Τζέημς και γύρισα την ματιά μου στον Λόρεντ που όλη αυτήν την ώρα μας κοίταζε σοκαρισμένος.
«καλό είναι τώρα να τους πάρεις και να φύγετε απο εδώ, αν σκεφτείτε να μας ξανά επισκεφτείτε δεν σου εγγυώμαι ότι θα τους αφήσω να ξανά φύγουν» του είπα αυστηρά και σηκώθηκα να απομακρυνθώ για να τους δώσω το περιθώριο να σηκωθούν, ο Λόρεντ κούνησε το κεφάλι του και πήγε κοντά στην Βικτόρια για να την βοηθήσει να σηκωθεί, ενώ ο Τζέημς σαν πιο δυνατός είχε ήδη βρει την αυτοκυριαρχία του και είχε σηκωθεί κοιτώντας με απειλητικά στα μάτια
«δεν θα το αφήσω έτσι αυτό»
«ούτε και εγώ» του είπα στον ίδιο τόνο και έκανα πιο πίσω περιμένοντας να φύγουν
«Τζεημς αρκετά πάμε να φύγουμε» είπε ο Λόρεντ και εκείνος γύρισε και τον κοίταξε με άγριο ύφος
«Τζέημς» είπε και η Βικτόρια και τον κοίταξε με έμφαση και τότε εκείνος φαινομενικά τα παράτησε, ήξερα όμως ότι πολύ σύντομα θα τους βρίσκαμε ξανά μπροστά μας.
Γύρισε την ματιά του σε μένα άγρια και πήγε κοντά στην Βικτώρια, την πήρε στην αγκαλιά του και ξεκίνησαν να περπατούν προς το δάσος. Γύρισα την ματιά μου προς τους Κάλεν που όλη αυτήν την ώρα μας κοίταζαν με ανοιχτό το στόμα προσπαθώντας να καταλάβουν τι είχε συμβεί.
«συγνώμη που μπήκα χωρίς άδεια στον χώρο σας, δεν θα ξανά επαναληφθεί» είπα κοιτάζοντας τον Καρλάηλ και έκανα να φύγω προς την μεριά του καταρράχτη
«Μπέλα μια στιγμή ...... είπε εκείνος και γύρισα να τον κοιτάξω ......... πρέπει να μιλήσουμε»
«συγνώμη Καρλάηλ αλλά δεν μπορούσα να το αφήσω έτσι αυτό, γνωρίζω τον Τζέημς και την φαμίλια του πολλά χρόνια και ήξερα ότι θα έκανε κάτι τέτοιο, δεν είχε σκοπό να σας αντιμετωπίσει ευθέως ήθελε μόνο να σας προκαλέσει για να ξεκινήσει το παιχνίδι του»
«δεν μιλάω για τον Τζέημς»
«τότε δεν έχω κάτι άλλο να σας πω» είπα και γύρισα τρέχοντας περνώντας απέναντι μπαίνοντας και πάλι στον καταρράχτη, με την άκρη του ματιού μου κοίταζα μήπως με ακολουθούν και όταν είδα ότι κοίταζαν απο μακριά κατέβηκα και μπήκα πάλι στην σπηλιά γυρίζοντας πίσω στο Λαπους.
Όλο το βράδυ δεν έκλεισα μάτι απο την αγωνία μου, σίγουρα ο Έντουαρτ δεν θα το άφηνε έτσι απλά και θα απαιτούσε εξηγήσεις όπως και οι υπόλοιποι και δεν ξέρω πως να τον αντιμετωπίσω. Τι να του έλεγα όταν καλά καλά δεν ξέρω εγώ τι ακριβώς και πως ακριβώς μου συμβαίνουν όλα αυτά.
Μπήκα στην τάξη και δεν τον είδα πουθενά και είχα μια ελπίδα πως δεν θα ερχόταν σήμερα αλλά πριν ακόμα μπει στην τάξη ο κύριος Μολίνα ο Έντουαρντ με πλησίασε και έκατσε δίπλα μου κοιτώντας με μες τα μάτια.
«καλημέρα.......... τον άκουσα να λέει αλλά εγώ τον αγνόησα ελπίζοντας να μην ανοίξει καμία κουβέντα ... Μπέλα καταλαβαίνεις ότι πρέπει να μου δώσεις κάποιες εξηγήσεις για όλα αυτά» επέμενε εκείνος χωρίς να τα παρατάει
«Έντουαρντ ξέρεις πολύ καλά ότι έσωσα τον αδελφό σου και κατά συνέπεια και την οικογένεια σου απο τα νύχια του Τζέημς προκαλώντας τον να κυνηγήσει εμένα, οπότε δεν νομίζω ότι σου χρωστάω τίποτα»
«ακριβώς γι αυτό πρέπει να μου πεις τι στο καλό συμβαίνει με σένα»
«δεν μπορείς απλά να με ευχαριστήσεις και να το ξεπεράσεις»
«ευχαριστώ» είπε αλλά συνέχιζε να με κοιτάει απαιτητικά για να του δώσω μια εξήγηση
«δεν πρόκειται να τα παρατήσεις έτσι?»
«όχι» είπε αυστηρά
«τότε ελπίζω να απολαύσεις την απογοήτευση» του είπα και γύρισα πάλι μπροστά ελπίζοντας να εμφανιστεί ο κύριος Μολινα και να αρχίσει το μάθημα πριν συνεχίσει ο Έντουαρντ.
Ο Έντουαρντ αρκετά εκνευρισμένος προσπαθούσε να βρει και πάλι την αυτοκυριαρχία του για να μπορέσει να κάνει άλλη μια προσπάθεια να μου ανοίξει κουβέντα όμως η παρουσία του κυρίου Μολινα τον σταμάτησε και η έκπληξη που με περίμενε ήταν πιο δυσάρεστη απο την ίδια την κουβέντα που δεν ήθελα να κάνει εκείνος.
Ο κύριος Μολίνα είχε επιλέξει σήμερα να δούμε κάποιο ντοκιμαντέρ και όταν έβαλε το βίντεο και έσβησε τα φώτα, αυτό που ακολούθησε δεν ήξερα πως να το εξηγήσω.
Ένιωθα όλο μου το κορμί να καίει και τα χέρια μου με δικιά τους πρωτοβουλία να θέλουν να χαιδέψουν το κορμί του. Η παρουσία του δίπλα μου με κλειστά τα φώτα ήταν πιο αισθητή απο πριν και ένιωθα ότι απο στιγμή σε στιγμή θα εκραγώ.
Κατάκαιρούς είχα διάφορες περιπέτειες αλλά ποτέ κανείς δεν με έκανε ποτέ να νιώσω τόσο ηλεκτρισμένη μόνο με την παρουσία του και χωρίς καν να με αγγίζει. Σταύρωσα τα χέρια μου σφιχτά στο στήθος και με την άκρη του ματιού μου γύρισα να τον κοιτάξω. Όταν κατάλαβα ότι και εκείνος είχε την ίδια στάση με μένα δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο μου αλλά ακόμα και εκείνος δεν τόλμαγε να πει τίποτα.
Όταν επιτέλους το κουδούνι χτύπησε πήρα την τσάντα μου και βγήκα έξω πριν προλάβει να πει κάτι και έτσι δεν είχα την ευκαιρία να δω τις δικές του αντιδράσεις. Στις επόμενες ώρες που ακολούθησαν όμως δεν κατάφερα να συγκεντρωθώ σε τίποτα άλλο, το μυαλό μου γύριζε ξανά και ξανά στην αίσθηση του Έντουαρντ δίπλα μου στο σκοτάδι και όσο πέρναγε η ώρα με έκανε να αισθάνομαι όλο και πιο άσχημα για τον τρόπο που τον αντιμετώπισα αυτές τις μέρες.
Την ώρα του διαλείμματος όμως η Άλις φρόντισε να με κάνει να νιώσω ακόμα χειρότερα με την ματιά της και έτσι τα παράτησα με έναν αναστεναγμό. Έκλεισα τα μάτια και σκέφτηκα έντονα ότι το βράδυ θα πάω στην λίμνη ελπίζοντας αυτό να ήταν αρκετό για να της προκαλέσει κάποιο όραμα. Όταν άνοιξα τα μάτια μου την είδα που μου κούνησε ανεπαίσθητα το κεφάλι και έτσι κατάλαβα ότι είχε πάρει το μήνυμα.
Ευτυχώς τις επόμενες ώρες δεν είχα μάθημα με κανέναν τους και έτσι πέρασε η μέρα πιο ήσυχη σχετικά. Το βράδυ έβαλα το μαγιό μου και έπεσα στο νερό κολυμπώντας πολύ αργά και αναποφάσιστα προς το αγαπημένο μου σημείο που σήμερα ήμουν σίγουρη ότι θα ήταν εκεί.
Όταν έφτασα κοντά στην ακτή βγήκα σιγά σιγά απο το νερό και τον είδα να κάθετε στο ίδιο σημείο και να με κοιτάει, γέλασα και πήγα κοντά στο ελάφι που με περίμενε όπως και κάθε βράδυ. Το πλησίασα και άρχισα να του χαϊδεύω την μουσούδα.
«σσς δεν θα σε πειράξει είναι φαγωμένος» του είπα και κοίταξα πάλι προς το μέρος του χαμογελώντας, εκείνος κατέβηκε απο το δέντρο με ένα σάλτο και άρχισε να έρχετε κοντά μας.
«πως το ξέρεις αυτό?» είπε χαμογελώντας μου
«απλά το ξέρω» είπα αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους μου γυρίζοντας πάλι το κεφάλι μου προς το ελάφι
«δεν σε φοβάται»
«μου έχει εμπιστοσύνη γιατί ξέρει ότι δεν θα του κάνω κακό»
«σε αντίθεση με μένα»
«μμμμ μάλλον πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη γι αυτό»
«δεν είχες άδικο»
«και όμως είχα, μήπως εμείς όταν το τρώμε ψημένο μας κάνει καλύτερους απο εσάς?»
«μάλον όχι.........είπε χαμογελώντας με το στραβό του γέλιο...... το παρατηρώ κάθε βράδυ να σε περιμένει»
«ναι πάντα πιστή στο ραντεβού μας»
«πως γίνεται αυτό?»
«η Ομουτ με φροντίζει απο την ημέρα που γεννήθηκα»
«αλήθεια?»
«μμμ τρεφόμουν καθημερινά με το αίμα της μέχρι να με βρει ο Έφραιμ, όταν πήγα όμως στο Λαπους και άρχισα να τρέφομαι με κανονικό φαγητό σταμάτησα να πίνω το αίμα της, γιατί δεν το είχα πια ανάγκη»
«ο Έφραιμ? Εννοείς τον Έφραιμ Μπλακ?»
«ναι» είπα και γύρισα να αντικρίσω την ματιά του
«δηλαδή ήσουν εδώ και την προηγούμενη φορά που ήμασταν και εμείς?»
«ήμουν 5 χρονών την χρονιά που φύγατε»
«και πως δεν σε είχαμε δει ποτέ»
«εκτός απο τους κάτοικους του Λαπους κανείς άλλος μέχρι και πέρσι δεν ήξερε την ύπαρξη μου»
«γιατί?»
«πιστεύεις ότι είναι εύκολο να εξηγήσεις πως μια κοπέλα απο τα 7 της μέχρι και τα 65 της παραμένει κλειδωμένη στο ίδιο σώμα αναύλωτη?»
«μάλλον έχεις δίκιο»
«μάλλον?»
«εντάξει αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα. Και τι έκανες όλα αυτά τα χρόνια?»
«οσο λείπατε ήταν καλύτερα γιατί είχα περισσότερο χώρο για να κινούμε και να αλλάζω παραστάσεις, τώρα όμως είμαι πιο περιορισμένη»
«συγνώμη γι αυτό»
«δεν πειράζει άλλος ένας χρόνος έμεινε θα περάσει και αυτός»
«και μετά?»
«έχω αποφασίσει να φύγω και να ξεκινήσω μια νέα ζωή»
«και που έχεις σκοπό να πας?»
«θέλω να ζήσω όσα δεν έζησα όλα αυτά τα χρόνια»
«τι σε έκανε να αργήσεις τόσο πολύ να ξεκινήσεις?»
«το ότι δεν ξέραμε την εξέλιξη μου, αλλά βαρέθηκα να περιμένω το άγνωστο μέσα σε ένα σπιτάκι»
«δεν έχει άδικο, πως γίνεται να μην ξέρεις όμως την εξέλιξη σου?»
«η ζωή μου γενικότερα είναι ένα μυστήριο, ενώ φαίνεται να έχω την ίδια ανάπτυξη με τους λύκους ωστόσο εγώ ποτέ δεν κατάφερα να μεταμορφωθώ και έτσι δεν ξέρω πόσο καιρό θα κρατήσει όλο αυτό»
«και δεν σκέφτηκες ποτέ να το ψάξεις?» εκείνη την στιγμή κατάλαβα ακριβώς που το πάει και με έκανε νευρική, η Ομουτ κατάλαβε αυτήν την νευρικότητα και άρχισε να αντιδράει κουνώντας το κεφάλι της
«σσσς ..... προσπάθησα να την ησυχάσω ..... πήγαινε στην οικογένεια σου» της είπα ήρεμα και δίνοντας της ένα φιλί την άφησα να φύγει
«τι έπαθε?»
«η Ομουτ είναι συνδεδεμένη μαζί μου και ότι νιώθω εγώ το νιώθει και αυτή»
«δεν καταλαβαίνω»
«δεν σου κάνει εντύπωση η ηλικία της?»
«ναι πραγματικά δεν έχω ξανά ακούσει τόσο μεγάλο ελάφι»
«όσο ήταν εδώ θέλησες να την κυνηγήσεις?»
«όχι αλλά δεν το είχα καταλάβει τόση ώρα»
«ούτε και τώρα που φεύγει και νιώθεις την καρδιά της να καλπάζει?»
«όχι» είπε με απορία σμίγοντας τα φρύδια του
«και σίγουρα αναρωτιέσαι το γιατί»
«ναι»
«γιατί στο αίμα της κυλάει το δικό μου δηλητήριο, όπως δεν νιώθεις την ανάγκη να δαγκώσεις εμένα έτσι δεν μπορείς να δαγκώσεις και όσους έχω δαγκώσει εγώ»
«δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω»
«το δικό σου δηλητήριο μεταμορφώνει αν το αφήσεις να εξαπλωθεί, το δικό μου θεραπεύει και τον συνδέει μαζί μου, μπορώ να νιώσω ότι εκείνη και εκείνη μπορεί να νιώσει ότι εγώ»
«εκπληκτικό»
«όχι και τόσο»
«γιατί»
«γιατί είναι αναγκασμένη να ζει όσο ζω εγώ»
«και είναι κακό αυτό?»
«Έντουαρντ εγώ δεν ξέρω καλά καλά πόσα χρόνια ακόμα θα ζήσω δεν νομίζεις ότι για εκείνη είναι καταδίκη να ζει θέλει δεν θέλει μαζί μου?»
«και πως είσαι τόσο σίγουρη ότι συμβαίνει αυτό»
«γιατί όσες φορές και να την σκοτώσω πάντα ξαναζωντανεύει και όχι μόνο αυτή»
«τι εννοείς?»
«νομίζω ότι είπα αρκετά για μια μέρα. Ο λόγος που ήθελα να συναντηθούμε εδώ ήταν για να σου ζητήσω συγνώμη για την συμπεριφορά μου αυτές τις μέρες αλλά πρέπει να καταλάβεις και εσύ ότι δεν γίνεται απο την μια να ακούω όλα τα πικρόχολα αστεία σας όλο αυτόν τον καιρό και απο την άλλη να περιμένεις να μην αντιδράσω όταν ξαφνικά σε βλέπω απο την μια στιγμή στην άλλη να αλλάζει όλη η συμπεριφορά σου απέναντι μου μόνο και μόνο γιατί έτυχε να με δεις εκείνο το βράδυ»
«άκουγες όλο αυτόν τον καιρό όλα όσα λέγαμε?»
«φυσικά και τα άκουγα»
«τότε μάλλον εγώ πρέπει να σου ζητήσω συγνώμη για όλα αυτά»
«δεν έχουν σημασία πια, ξέρω ότι όλα είναι θέμα προκατάληψης και μόνο, κάτι που δεν κατάλαβα ποτέ αλλά κανείς μας δεν μπορεί να αλλάξει τα γεγονότα σωστά?»
«μπορούμε τουλάχιστον να τα αφήσουμε πίσω και να κάνουμε μια νέα αρχή?»
«όχι Έντουαρντ δεν μπορούμε, ότι και να σε έκανε να αλλάξει γνώμη δεν θα αλλάξει το γεγονός ότι εσύ είσαι ένας βρυκόλακας και εγώ μια απόγονος των λύκων»
«είσαι σίγουρη γι αυτό?»
«γιατί τίποτα δεν μπορώ να είμαι σίγουρη όσο δεν ξέρω ποιοι είναι οι γονείς μου αλλά αυτό δεν αλλάζει κάτι, γι αυτό το καλύτερο είναι να ξαναγυρίσουμε σε όσα ξέρουμε και απλά να κάνουμε πιο εύκολη την ζωή μας όσο αφορά το σχολείο και να τελειώσει εκεί»
«Μπέλα δεν νομίζω ότι μπορώ να το κάνω πια αυτό»
«εγώ όμως δεν μπορώ να κάνω κάτι παραπάνω, ένας χρόνος είναι Έντουαρντ σκέψου το έτσι, θα περάσει γρήγορα και μετά ο καθένας μας θα τραβήξει τον δρόμο που έχει χαράξει»
«Μπέλα»
«σε παρακαλώ, Έντουαρντ μην πεις τίποτα άλλο, θα σε δω το πρωί» είπα και γύρισα να φύγω αλλά εκείνος έβαλε το χέρι του πάνω στον ώμο μου και με σταμάτησε αναγκάζοντας με να γυρίσω να τον κοιτάξω. Δεν ξέρω τι μπορεί να πρόδιδε το βλέμμα μου εκείνη την στιγμή αλλά ότι και να είδε μέσα σε αυτό τον έκανε να σταματήσει και να αφήσει το χέρι του να πέσει απαλά αφήνοντας με να φύγω.
Κολύμπησα μέχρι το Λαπους βγαίνοντας ελάχιστα απο την επιφάνεια και όταν έφτασα στο σπίτι ένιωθα τόσο βαριά που με το που μπήκα σε αυτό έκλεισα την πόρτα και άφησα το σώμα μου να κυλήσει στο πάτωμα αφήνοντας τα δάκρυα μου να ξεχειλίσουν πια ελεύθερα.
