«αφήστε με ήσυχη» φώναζα επηρεασμένη απο το όνειρο και ένιωσα τον Έντουαρτ να με παίρνει στην αγκαλιά του για να με ηρεμήσει
«Μπέλα ξύπνα όνειρο είναι καρδιά μου»
«Έντουαρτ?» είπα ανοίγοντας τα μάτια μου και κοίταξα γύρο μου για να δω που ήμουν
«σσσς είσαι ασφαλείς δεν θα αφήσουμε κανέναν να σου κάνει κακό»
«που είμαστε??»
«στο Φορκς»
«τι? ..... είπα σοκαρισμένη .... όχι πρέπει να φύγετε»
«Μπέλα όποιος θέλει να τα βάλεις μαζί μας θα πρέπει να περάσει απο ολόκληρη την οικογένεια...»
«και πιστεύεις ότι αυτό είναι αρκετό?» έκοψα την φράση του στην μέση τρομερά εκνευρισμένη και γύρισα το κεφάλι μου απο την άλλη μεριά αφήνοντας τα δάκρυα μου να κυλήσουν με πόνο.
«δεν με απελευθέρωσες πότε έτσι δεν είναι?...... με ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου...... και όλον αυτόν τον καιρό άκουγες τις σκέψεις μου?»
«ναι» είπα αποφεύγοντας ακόμα την ματιά του
«και οι φωνές που άκουγα ήταν οι δικές σου»
«ναι» είπα και αφήνοντας έναν αναστεναγμό έπεσα πάλι στο μαξιλάρι μου πιάνοντας το κεφάλι μου
«γιατί Μπέλα, γιατί με έκανες να νομίζω ότι δεν με θες?»
«γιατί ήταν ο μόνος τρόπος να σε σώσω απο μένα»
«απο σένα?»
«δεν το βλέπεις Έντουαρτ όσο είσαι κοντά μου η ζωή σου κινδυνεύει»
«και όσο είμαι μακριά σου δεν έχω ζωή Μπέλα αυτό γιατί δεν το βλέπεις?»
«πίστευα....»
«τι?.... ότι θα μπορούσα ποτέ να σε ξεπεράσω? ....... κούνησα και πάλι το κεφάλι μου αποφεύγοντας την ματιά του .... πως μπόρεσες ποτέ να το πιστέψεις αυτό? Δεν έχεις καταλάβει τι νιώθω για σένα? Ή τι σημαίνεις για μένα?»
«Έντουαρτ πρέπει να φύγετε, πρέπει να με ξεχάσεις» είπα παρακλητικά κάνοντας μια τελευταία απελπισμένη προσπάθεια αν και ήξερα ότι ήταν μάταιο πια
«όσο και να με διώξεις δεν πρόκειται να φύγω απο κοντά σου, ιδίως τώρα»
«γιατί το λες αυτό?»
«Μπέλα δεν μπορείς να με γελάσεις πια»
«τι εννοείς?»
«μιλάς στον ύπνο σου» μου είπε με ένα στραβό χαμόγελο και με κοίταξε στα μάτια, γύρισα πάλι το κεφάλι μου στο πλάι
«δεν είναι ειρωνεία?»
«ποιο πράγμα?»
«όσα δεν μπορείς να ακούσεις στις σκέψεις μου μπορείς να τα μάθεις μέσα απο τα όνειρα μου» είπα και άρχισα πάλι να δακρύζω
«Μπέλα γιατί με έδιωξες μακριά σου?»
«γιατί μετά τον θάνατο της Ομουτ τα έχασα Έντουαρτ, έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου»
«τι σχέση έχει η Ομουτ με εμάς?»
«όλα αυτά τα χρόνια νόμιζα ότι το δηλητήριο μου την προστατεύει και ότι, ότι και να γίνονταν θα ήταν ασφαλείς αλλά είχα κάνει λάθος Έντουαρτ και τώρα είναι νεκρή»
«και πάλι δεν καταλαβαίνω»
«όταν την είδα να σπαρταράει στα χέρια μου τρελάθηκα Έντουαρτ και όσο σκεφτόμουν ότι στην θέση της θα μπορούσες εκείνη την στιγμή να είσαι εσύ ..... άρχισα να κουνάω το κεφάλι μου λες και αυτό θα μπορούσε να φτάσει για να απωθήσει αυτήν την σκέψη .... δεν θα μπορούσα να το αντέξω αυτό»
«Μπέλα εγώ δεν είμαι η Ομουτ και ξέρω πως να προστατεύω τον εαυτό μου»
«και πιστεύεις ότι αυτό είναι αρκετό? Ή ότι η προστασία της οικογένειας σου φτάνει για να σε προστατέψει?»
«να με προστατέψει απο τι?»
«Έντουαρτ γιατί δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όσο είσαι κοντά μου κινδυνεύεις?»
«κινδυνεύω απο τι?»
«εξαιτίας μου η Βικτώρια έρχετε ξανά και ξανά για να σε βρει και να σε σκοτώσει για να με εκδικηθεί, εξαιτίας μου τώρα ο Άρο θα κάνει τα πάντα για να μας χωρίσει ώστε να με πάρει κοντά του, εξαιτίας μου ακόμα και οι Κουαλαγιούτ...» είπα και έσβησα την φωνή μου με έναν λυγμό
«οι Κουαλαγιούτ?»
«πιστεύεις ότι αν μάθουν ότι έγινε θα το αφήσουν έτσι? Ή ότι δεν θα εκμεταλλευτούν την ευκαιρία να σπάσουν την συνθήκη?»
«και τι θα μπορέσουν να μας κάνουν Μπέλα, οι λύκοι δεν υπάρχουν πια και όλο το χωριό να μας επιτεθεί, που δεν νομίζω να είναι τόσο χαζοί να κάνουν κάτι τέτοιο, δεν θα μπορούν να καταφέρουν τίποτα» γύρισα και πάλι την ματιά μου αφήνοντας έναν αναστεναγμό
«και όμως υπάρχουν Έντουαρτ»
«τι?»
«θυμάσαι εκείνο το βράδυ στο ποτάμι που σας έδιωξα για να μην συναντηθείτε με αυτόν που με έψαχνε?»
«ναι?»
«ήταν ο Σαμ ο πρώτος λύκος που μεταμορφώθηκε όταν ήρθατε εσείς»
«εννοείς ότι άρχισαν πάλι να μεταμορφώνονται?»
«ναι και πλέον δεν είναι μόνος του»
«υπάρχουν κι άλλοι?»
«ναι»
«μα καλά πως έγινε αυτό?»
«όταν νιώθουν τον κίνδυνο όσοι έχουν το γονίδιο αρχίζουν να μεταμορφώνονται και όσο ο κίνδυνος μεγαλώνει μεταμορφώνονται όλο και περισσότεροι»
«Μπέλα για ποιον κίνδυνο μιλάς? .... γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια .... η Βικτόρια»
«γιατί δεν το βλέπεις Έντουαρτ? Δεν γίνετε να είμαστε μαζί» είπα απελπισμένα
«Μπέλα εσύ με αγαπάς?» είπε και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια
«έχει σημασία?»
«για μένα έχεί» είπε με πείσμα
«απο την πρώτη μέρα που σε είδα στο λιβάδι κάτω απο τις ακτίνες του ήλιου να χαμογελάς ποτέ δεν μπόρεσα να σε ξαναβγάλω απο την σκέψη μου.........του είπα χαϊδεύοντας απαλά το μάγουλο του και έκλεισε τα μάτια του αφήνοντας έναν αναστεναγμό και πήρε το χέρι μου και το φίλησε απαλά ........... αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι ακόμα και αυτό δεν φτάνει για να μπορέσω να σε σώσω απο μένα»
«αν με αγαπάς μπορώ να αντέξω τα πάντα»
«εγώ όμως δεν μπορώ να σε ξαναχάσω» του είπα και άρχισα πάλι να δακρύζω
«σσσσς ..... είπε και προσπάθησε να με παρηγορήσει παίρνοντας με στην αγκαλιά του ..... δεν θα με χάσεις, αν είμαστε μαζί κανείς δεν θα μπορέσει να μας χωρίσει ξανά»
«δεν έχεις ιδέα τι λες» του είπα και ξέσπασα στην αγκαλιά του με λυγμούς
«τότε πες μου» είπε πιο απαλά
«τι θες να σου πω?» είπα προσπαθώντας να ελέγξω τους λυγμούς μου
«τι ακριβός συμβαίνει Μπέλα» Εκείνη την στιγμή ένα όραμα της Άλις ήρθε και έκοψε την κουβέντα μας στην μέση.
«όχι .... είπα εγώ και πετώντας τα σκεπάσματα έτρεξα κάτω για να βρω την Άλις, την στιγμή που έφτασα κοντά της με κοίταξε με πόνο στα μάτια ..... Άλις τι ήταν αυτό?»
«δεν ξέρω Μπέλα ήρθε απο το πουθενά»
«τι προσπαθούσες να δεις??»
«τίποτα σου το ορκίζομαι είναι απο τα οράματα που έρχονται μόνα τους»
«τότε προσπάθησε να το ξαναδείς» της είπα απαιτητικά
«και να προσπαθήσω Μπέλα το ίδιο αποτέλεσμα θα έχει» είπε με πόνο και χαμήλωσε το κεφάλι
«θα μας πείτε τι συμβαίνει επιτέλους?» ρώτησε ο Καρλάη αγχωμένος
«η Άλις μας είδε όλους μαζεμένους στο άνοιγμα που παίζουμε μπέιζμπολ και την στιγμή που σας πλησίασα εξαφανίστηκε το μέλλον μου» είπε ο Έντουαρτ προσπαθώντας να καταλάβει το γιατί
«Άλις ... επέμενα εγώ και της κράτησα το χέρι ... προσπάθησε να το ξαναδείς σε παρακαλώ»
«δεν νομίζω ότι θα έχει διαφορά»
«θα έχει για μένα»
«τι εννοείς?»
«σε παρακαλώ Άλις προσπάθησε να το ξαναδείς..... δεν μπορούσε να καταλάβει το γιατί αλλά μου έκανε την χάρη και άρχισε να συγκεντρώνετε και τότε όλα ήταν πιο ξεκάθαρα ... δεν το πιστεύω» αναφώνησα και έκανα πίσω βήματα σοκαρισμένη
«Μπέλα τι συμβαίνει?» ρώτησε ο Έντουαρτ και με έπιασε απο τους ώμους
«οι Κουαλαγιούτ?» είπα στον εαυτό μου χωρίς να καταλάβω ότι είπα δυνατά τις σκέψεις μου
«Μπέλα που κολλάνε οι σκύλοι σε όλα αυτά?» είπε η Άλις και την κοίταξα στα μάτια εκνευρισμένη
«οι σκύλοι ... είπα ειρωνικά ... είναι η αιτία που δεν μπορείς να δεις την συνέχεια του οράματος σου»
«δηλαδή θες να μου πεις ότι εσύ μπορείς να την δεις ενώ εγώ όχι?? .... την κοίταξα στα μάτια με νόημα ... δεν καταλαβαίνω πως γίνετε αυτό»
«σου το έχω ξαναπεί Άλις δεν μπορείς να μας δεις όταν μεταμορφωνόμαστε»
«μεταμορφώνεστε?? Εννοείς ότι μεταμορφώνεσαι και εσύ? Και ακόμα αυτό να γίνετε εσύ πως μπορείς να δεις το όραμα?» έπιασα το κεφάλι μου απελπισμένη και έκατσα άδεια στον καναπέ
«είναι περίπλοκο»
«και έχουμε όλο τον χρόνο μπροστά μας για να μας εξηγήσεις» είπε με πείσμα πάλι η Άλις
«Άλις δεν είναι τόσο εύκολο»
«Μπέλα άρχισε να μιλάς γιατί εδώ κοντεύουμε να τρελαθούμε»
«τι θέλετε να σας πω» είπα απελπισμένα αφήνοντας έναν αναστεναγμό κοιτώντας το πάτωμα
«τα πάντα και πρώτα πρώτα αλήθεια μπορείς να μεταμορφωθείς?»
«ναι»
«το ήξερα ότι ήταν μια απο αυτούς» είπε με δηλητήριο στην φωνή της η Ρόζαλη και γύρισα να τη κοιτάξω με το ίδιο ύφος
«μακάρι να ήμουν μια απο αυτούς Ρόζαλη» της απάντησα πριν επέμβει ο Έντουαρτ που ήδη ήταν αρκετά εκνευρισμένος με όλα αυτά
«και τότε πως?» ρώτησε ο Καρλάη πραγματικά περίεργος
«θυμόσαστε την ημέρα που κάνατε την συνθήκη με τον Εφραήμ τι κυνηγούσατε?»
«θες να πεις ότι το ελάφι που κυνηγούσαμε ήσουν εσύ?» είπε σοκαρισμένος ο Καράηλ γουρλώνοντας τα μάτια του
«για την ακρίβεια ήμουν το δόλωμα για να σας συγκεντρώσω όλους μαζί» είπα δαγκώνοντας τα χείλια μου
«το δόλωμα? Γιατί?»
«όταν μεταμορφώνομαι η μυρωδιά μου είναι ακαταμάχητη για το είδος σας και δεν μπορείτε να μου αντισταθείτε και έτσι σκέφτηκα να προτείνω στο Εφραήμ να σας δελεάσω για να μπορέσουν να σας επιτεθούν»
«χα γιατί δεν μου κάνει εντύπωση» είπε με μια δολοφονική ματιά η Ροζαλι και την κοίταξα στα μάτια
«ότι ήξερα για σας ήταν μόνο όσα μου είχαν πει μέσα απο τις ιστορίες τους. Εκείνη την ημέρα ήταν η πρώτη φορά που σας συνάντησα και όταν άκουσα να μιλάει ο Καρλάη κατάλαβα το πόσο έξω είχα πέσει και παρακάλεσα τον Εφραήμ να δεχτεί την πρόταση σας»
«τον παρακάλεσες πως?»
«μεταφέρει τις σκέψεις της» είπε ο Έντουαρτ απορροφημένος στις δικές του σκέψεις που εκείνη την στιγμή ολοκλήρωνε το παζλ στο μυαλό του αρχίζοντας να καταλαβαίνει τα πάντα
«μα Μπέλα δεν καταλαβαίνω ο Έντουαρτ σου έσπασε τον αυχένα πως γίνετε να είσαι ακόμα ζωντανή και απο την στιγμή που ήσουν νεκρή πως μεταφέρες τις σκέψεις σου?»
«σας το είπα είναι περίπλοκο και δεν είναι τόσο εύκολο να το εξηγήσω με απλά λόγια»
«τότε εξήγησε μας με όποιον τρόπο μπορείς αλλά σε παρακαλώ πες μας τι ακριβός γίνετε με εσένα γιατί πραγματικά κοντεύουμε να τρελαθούμε εδω πέρα» ζήτησε ο Καρλάη παρακλητικά κρατώντας μου απαλά το χέρι
«το χάρισμα μου είναι τόσο περίπλοκο που πραγματικά δεν ξέρω πως να το περιγράψω, έκανα πολλά χρόνια να το καταλάβω και εγώ η ίδια αλλά μετά τα όσα έγιναν στην Βολτέρα και όσα άκουσα απο τις σκέψεις του Άρο τώρα μπορώ να»
«μισό λεπτό άκουσες τις σκέψεις του Άρο?» είπε ο Έντουαρτ σοκαρισμένος
«ναι»
«πως»
«χρησιμοποιώντας το χάρισμα του την στιγμή που εκείνος προσπάθησε να πάρει τις δικές μου σκέψεις»
«δεν καταλαβαίνω τίποτα» είπε απηυδισμένος ο Καρλάη
«χρησιμοποιώ την ενέργεια του σώματος σας αλλά αυτό είναι το λιγότερο»
«τι εννοείς?»
«την στιγμή που κάποιος κάνει χρήση του χαρίσματος του τραβάω απάνω μου την ενέργεια που χρησιμοποιεί αχρηστεύοντας τον και όταν την απελευθερώνω μπορώ να την χρησιμοποιήσω προς όφελος μου όπως έκανα και με την Τζεην ... γύρισα την ματιά μου στον Έντουαρτ και εκείνος έσμιξε τα φρύδια του.... δεν μπορούσα να στείλω την ασπίδα μου απάνω σου και έτσι τράβηξα την ενέργεια της σε μένα κρατώντας την για να την χρησιμοποιήσω στην περίπτωση που θα χρειαζόταν»
«και μετά την έστειλες στον Άρο» συμπλήρωσε
«δηλαδή έχεις δύο χαρίσματα... εκπληκτικό»
«όχι και τόσο Καρλάη και δεν έχω δύο χαρίσματα αλλά ένα»
«και η ασπίδα?»
«ασπίδα ήταν η μητέρα μου»
«και πως την χρησιμοποιείς αφού εκείνη δεν ζει»
«είναι ο λόγος που δεν μπορώ να σκοτώσω»
«εννοείς ότι» είπε σοκαρισμένα
«μπορώ να κάνω χρίση του χαρίσματος κάποιου όταν το χρησιμοποιεί, αν όμως πιω το αίμα του μπορώ να το χρησιμοποιώ όποτε θέλω εγώ αλλά και πάλι με περιορισμό, όμως αν σκοτώσω κάποιον ή αν πεθάνει κάποιος που έχω δαγκώσει εγώ τότε το χάρισμα του περνάει μόνιμα σε μένα»
«γι αυτό δεν δάγκωσες τον Τζεημς» είπε η Άλις για να πάει αλλού την κουβέντα πριν προλάβουν οι υπόλοιποι να κάνουν κάποιο σχόλιο πάνω σε αυτό που μόλις αποκάλυψα και με κάνουν να νιώσω χειρότερα
«ακριβός Άλις δεν ήθελα το δικό του χάρισμα και είχα την ελπίδα ότι με αυτόν τον τρόπο τουλάχιστον δεν θα το έπαιρνα»
«και είχες δίκιο?»
«ναι»
«καλά όλα αυτά αλλά πως γίνεται να είσαι ακόμα ζωντανή?» ρώτησε πάλι ο Καρλάη πιο μπερδεμένος απο ποτέ
«το δηλητήριο μου με επαναφέρει»
«εκπληκτικό» επανάλαβε μαγεμένος απο όλες αυτές τις πληροφορίες και γέλασα θλιμμένα κουνόντας αρνητικά το κεφάλι μου
«με κορόιδεψες» είπε τότε δυνατά ο Έντουαρτ τις σκέψεις του και όλοι γύρισαν και τον κοίταξαν με απορία γιατί δεν μπορούσαν να καταλάβουν που τον είχαν οδηγήσει οι σκέψεις του
«συγνώμη Έντουαρτ αλλά έπρεπε να το κάνω»
«πως μπόρεσες?» είπε έξαλλος και με κοίταξε άγρια στα μάτια
«αν δεν το έκανα Έντουαρτ θα ήσουν τώρα νεκρός το καταλαβαίνεις?»
«και πως είσαι τόσο σίγουρη»
«μπορείτε να μας πείτε και εμάς τι χάσαμε?» είπε ο Έμετ τρομερά περίεργος
«η Μπέλα όλο αυτόν τον καιρό έπαιρνε στην δική μου μορφή»
«τι?» είπαν με ένα στόμα
«το έκανα για να μην σε ψάξει» είπα εγώ απελπισμένα
«γι αυτό γύριζε ξανά και ξανά»
«γι αυτό είδα το μέλλον του να χάνετε, δεν ήταν ο Έντουαρτ στο όραμα αλλά εσύ, όμως ακόμα δεν καταλαβαίνω γιατί είπες όταν μεταμορφώνεστε.... στο όραμα ήταν και οι Κουαλαγιουτ σωστά?»
«ουαααουυυ θα γίνει χαμός» είπε ο Έμετ τρίβοντας τα χέρια του πιστεύοντας ότι το όραμα είχε να κάνει με την συνθήκη
«ότι θα γίνει είναι βέβαιο Έμετ αλλά όχι όπως το εννοείς εσύ» είπα εκνευρισμένα
«Μπέλα πες μας ακριβός τι είδες στο όραμα πριν τρελαθούμε τελείως» είπε ο Έντουαρτ απαιτητικά
«η Βικτόρια έχει μαζέψει στρατό και θα τον φέρει εδώ πολύ σύντομα»
«και εννοείς ότι θα μας βάλεις να παλέψουμε μαζί τους για να γλυτώσεις τα σκυλιά σου?» είπε αηδιασμένη η Ροζαλή
«Ρόζαλη» είπε ο Καρλάη αλλά τον σταμάτησα εγώ
«όχι Ρόζαλη εννοώ ότι καλό είναι να τους αφήσετε να σας βοηθήσουν γιατί αλλιώς δεν έχετε ελπίδα και καλά θα κάνεις να μην τους ξαναπείς σκυλιά μπροστά μου» είπα άγρια έξαλλη πια απο θυμό
«έρχονται για μας σωστά? .... είπε ο Καρλάη και του ένευσα ....για πόσα άτομα μιλάμε Μπέλα?» είπε τότε πιο ήρεμα
«δεν ξέρω Καρλάη αλλά είναι πολύ περισσότεροι απο σας και σίγουρα θα χρειαστείτε την βοήθεια τους»
«πιστεύεις ότι θα την δεχθούν?»
«δεν έχουν επιλογή»
«τι εννοείς ότι δεν έχουν επιλογή» άκουσα να λέει ο Καρλάη αλλά εκείνη την στιγμή είδα μέσα απο τα μάτια της Σπιριτ ότι πλησίαζε το σπίτι και ταυτόχρονα άκουσα τις σκέψεις της αγέλης και ήμουν σίγουρη ότι ο Σαμ την ακολουθούσε. Έκλεισα τα μάτια σφιχτά και άρχισα να συγκεντρώνομαι σε εκείνον
«αλλάξτε μορφή τώρα ο Έντουαρτ σας ακούει» του μετέφερα την σκέψη μου για να την ακούσει και η αγέλη και ο Έντουαρτ γύρισε την ματιά του σε μένα τρομερά εκνευρισμένος ακούγοντας το στην σκέψη του Σαμ
«τι προσπαθείς να κρύψεις?» είπε πιάνοντας με απο το χέρι και εγώ το τράβηξα με δύναμη και απομακρύνθηκα απο κοντά του
«πρέπει να μιλήσω με τον Σαμ» είπα γυρίζοντας την ματιά μου στον Καρλάη
«ξέρουν τα πάντα .... αρά δεν είναι αυτός ο λόγος που θες να φύγεις έτσι δεν είναι?» συνέχισε εκείνος ακόμα πιο έξαλλος
Τον κοίταξα για μια στιγμή και μετά έτρεξα προς την πόρτα και εκείνος με ακολούθησε τρέχοντας απο πίσω μου και την στιγμή που πήγε να με πιάσει μεταμορφώθηκα σε λύκο και απομακρύνθηκα απο κοντά του και την στιγμή που πήγα κοντά στην Σπίριτ, γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια.
Μέχρι εκείνη την στιγμή όλη του η οικογένεια είχε φτάσει κοντά του και βλέποντας την μεταμόρφωση κοκάλωσαν και έμεινα εκεί κοιτώντας με, μόλις εμφανίστηκε ο Σαμ όμως άρχισαν να είναι αναποφάσιστοι για το πως θα πρέπει να αντιδράσουν. Πήγα κοντά στον Σαμ που είχε την ανθρώπινη μορφή του και του μετέφερα άλλη μια φορά την σκέψη μου.
«Σαμ πήγαινε άλλαξε πάλι μορφή και πάμε πίσω δεν είναι ώρα για φασαρίες» του είπα επιτακτικά
«Μπέλα τι συμβαίνει εδώ?» είπε εκείνος κοιτώντας μια εμένα και μια εκείνους
«πάμε πίσω και θα σου εξηγήσω τα πάντα»
«Μπέλα» άκουσα την άγρια φωνή του Έντουαρτ καθώς εκείνος είχε καταλάβει πια τι είχε συμβεί
«Έντουαρτ τι συμβαίνει?» ρώτησε με περιέργεια ο Καρλάη και γυρίζοντας προς τα εκείνον του είπε άγρια
«είναι η Αλφα τους»
Γύρισα και τον κοίταξα άλλη μια φορά και μετά άρχισα να τρέχω μακριά του με τον Σαμ και την Σπίριτ δίπλα μου πιο διαλυμένη απο ποτέ.
