Την στιγμή που όλα είχαν τελειώσει μείναμε για λίγο ακίνητοι για να βρούμε και πάλι τις ισορροπίες μας. Εκείνος είχε αφήσει το κεφάλι του απαλά στο στήθος μου πάνω στο μέρος της καρδιάς μου και εγώ είχα γυρίσει το κεφάλι μου απο την άλλη για να αποφύγω τα βλέμματα του συνεργείου προσπαθώντας μαζί με την αναπνοή μου να μπορέσω να συγκρατήσω το ξέσπασμα που ένιωθα να έρχετε.
«μπράβο παιδιά, δεν έχω δει πιο ρεαλιστική σκηνή, θέλει λίγες διορθώσεις αλλά τουλάχιστον δεν θα χρειαστεί να την επαναλάβουμε όλη» είπε ο Κάρλος δίνοντας άδεια στο συνεργείο να μαζέψουν τα πράγματα τους για να ετοιμαστούμε να φύγουμε αφού λόγο του φωτισμού δεν θα μπορούσαμε να κάνουμε άλλο γύρισμα σήμερα.
«μπορείς να φύγεις απο πάνω μου?» του είπα ψυχρά και εκείνος ανασηκώθηκε και με κοίταξε στα μάτια αφήνοντας όλες τις τύψεις που ένιωθε να εκδηλωθούν.
«Μπέλα» άρχισε να λέει αλλά κλείνωντας τα μάτια μου του έκοψα την φράση στην μέση
«φύγε απο πάνω μου τώρα» του είπα πιο εκνευρισμένη και εκείνος με αργές κινήσεις πήρε το μπουρνούζι του απο το πάτωμα και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου το πέρασε απο τους ώμους μου και μου έκανε χώρο για να σηκωθώ.
Άρπαξα το σεντόνι και τυλίγοντάς το γύρω μου σηκώθηκα και άρχισα με γρήγορα βήματα να πηγαίνω προς την τουαλέτα για να ελέγξω τα συναισθήματα μου, όμως φτάνοντας εκεί κατάλαβα ότι δεν ήταν το μόνο που έπρεπε να ελέγξω και αυτό με έκανε να σαστήσω περισσότερο.
Βγήκα γρήγορα απο το μπάνιο και παίρνοντας την τσάντα μου και τα ρούχα μου ξανακλείστικα μέσα και άρχισα να προβληματίζομαι για το τι επρέπε να κάνω. Άνοιξα το ντουζ πετώντας την περούκα στο πάτωμα και βγάζοντας το σεντόνι που ήταν πια για πέταμα μπήκα μέσα στην ντουζιέρα τρομερά αγχωμένη.
Η θέα του αίματος με είχε κάνει να σαστήσω τόσο πολύ που για μια στιγμή ξέχασα όλα τα άλλα όταν όμως είδα ότι αντί το αίμα να ελατώνετε άρχισε να έχει μεγαλύτερη ροή τότε τα χρειάστικά για τα καλά.
Ετοιμάστικά βιαστικά και αφού ντύθηκα άρχισα να σκέφτομαι πως θα ξεφορτωθώ αυτό το σεντόνι πριν το πάρει κανείς είδηση και γίνουν τα πράγματα χειρότερα. Άρπαξα την σακούλα των σκουπιδιών και αφού το έβαλα μέσα άρχισα να καθαρίζω το πάτωμα με ότι,με την πετσέτα που είχα σκουπιστεί και αφού την πέταξα και αυτήν έκλεισα με δύναμη την σακούλα ελπίζοντας να μην την ανοίξουν και αφού έπλινα τα χέρια μου, έμεινα για άλλη μια στιγμή μπροστά στον νιπτήρα για να πάρω μια αναπνοή και να ελέγξω το ξέσπασμα που ερχόταν με μανία να με εξοντώσει.
«Μπελα σίγουρα θα είσαι κουρασμένη, τι λες να πάμε τώρα στο ξενοδοχείο για να ξεκουραστούμε και να δούμε την σκηνή πάλι αύριο για να αποφασίσουμε για τις διορθώσεις?» είπε ο Κάρλος με ενθουσιασμένο ύφος για το αποτέλεσμα της σκηνής και με την άκρη του ματιού μου είδα τον Έντουαρντ να κάθετε στην πόρτα κοιτώντας με,με προβληματισμένο ύφος, σίγουρα είχε μετανιώσει πικρά για την απερισκεψια του και τώρα προσπαθούσε να βρει έναν τρόπο να μπαλώσει την κατάσταση αλλά δεν θα του έκανα την χάρη να με τουμπάρει τόσο εύκολα. Όσο και να τον αγαπούσα αυτό δεν θα μπορούσα να του το συγχωρήσω ποτέ.
«εντάξει Κάρλος πάω να πάρω τα πράγματα μου και θα τα πούμε στο σκάφος» του είπα και γυρίζοντας του την πλάτη μου πήγα να ετοιμαστώ για την αναχώρηση απο το νησί.
Στο σκάφος ο Έντουαρντ έκατσε απέναντι μου και με κοίταζε καλά καλά παλεύοντας να βρει έναν τρόπο για να με πλησιάσει αλλά εγώ κοίταζα αδιάφορα τα κύματα που σχημάτιζε το σκάφος χωρίς να γυρίζω την ματιά μου αλλού.
Άκουγα το συνεργείο μαζί με τον Κάρλος να συζητούν για της λεπτομέριες της επόμενης μέρας και ενώ συνήθως έπαιρνα μέρος σε αυτήν την συζήτηση αυτήν την στιγμή ήμουν τόσο χάλια συναισθηματικά που δεν παρακολουθούσα καν την συζήτηση τους αποροφημένη στις δικές μου σκέψεις και έτσι δεν κατάλαβα καν ότι ο Έντουαρντ είχε έρθει δίπλα μου και την στιγμή που άκουσα την φωνή του αναπήδησα κλείνοντας τα μάτια για να ηρεμήσω.
«είσαι καλά?» ρώτησε απαλά και πήρα μια βαθιά ανάσα για να πνήξω όλα τα λόγια που ήθελα να του πετάξω στα μούτρα και αρκέστικα μόνο να συνεχίζω να κοιτάω μακριά αγνωόντας τον.
«Μπέλα πρέπει να μιλήσουμε» συνέχισε εκείνος προσπαθόντας για άλλη μια φορά και τότε σηκώθηκα και έφυγα απο κοντά του πηγαίνοντας προς τον Κάρλος για να μπω στην συζήτηση τους ώστε να με αφήσει ήσυχη.
Όταν φτάσαμε στο ξενοδοχείο τους καληνύχτησα και με γρήγορα βήματα πήγα προς το ανσασερ και μπήκα μέσα αλλά την στιμγή που οι πόρτες άρχισαν να κλείνουν εκείνος μπήκε μέσα γρήγορα και μου έκοψε τον δρόμο για να μην προλάβω να βγω, δυστηχώς είχα ήδη πατήσει τον όροφο μου οπότε όταν έκλεισαν οι πόρτες το ανσασερ άρχισε να ανεβαίνει και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια για να ξεφύγω.
«τι θες?» του είπα απότομα
«Μπέλα κοίτα εγώ... είπε μασώντας τις λέξεις του αναποφάσιστος με το πως να συνεχίσει... συγνώμη εντάξει? Ήταν απαίσιο αυτό που έκανα... συνέχισε νευρικά χάνοντας τα λόγια του απο την αγωνία του... θα με συγχωρέσεις?»
«μην ανησυχείς δεν συμφέρει κανέναν απο τους δύο μας να αποκαλυφθεί κάτι τέτοιο οπότε μπορείς να κοιμηθείς ήσυχος το βράδυ» του πέταξα και την στιγμή που άνοιξαν οι πόρτες τον παραμέρισα και άρχισα να περπατάω προς το δωμάτιο μου τρομερά εκνευρισμένη.
«Μπέλα σε παρακαλώ»είπε και με σταμάτησε πιάνοντας με απο το χέρι στην μέση της διαδρομής
«πάρε το χέρι σου απο πάνω μου... του είπα έξαλλη και εκείνος σήκωσε τα χέρια του ψηλά και με κοίταξε στα μάτια απολογητικά... και μην τολμίσεις να με ξανα ακουμπήσεις ή να μου ξαναμιλήσεις εκτός πλατό το κατάλαβες?» του είπα πιο δυνατά και άφησε έναν αναστεναγμό.
«κοίτα πραγματικά νιώθω πάρα πολύ απαίσια γι όλα αυτά, αλλά που να φανταστώ ότι στην ηλικία σου...» αυτό με έβγαλε εκτός ορίων και άρχισα να ξεσπάω
«αυτό είναι το θέμα Έντουαρντ? Το ήταν η πρώτη μου φορά και όχι γιατί έκανες ότι έκανες χωρίς την άδεια μου?... του πέταξα σοκαρισμένη και για μια στιγμή κουμπώθηκε και έμεινε άφωνος... είσαι απίστευτος» του είπα κουνόντας το κεφάλι μου αηδιασμένη και μπαίνοντας στο δωμάτιο μου του έκλεισα την πόρτα στην μούρη και έπεσα πάνω στο κρεβάτι και άφησα όλα μου τα νεύρα επιτέλους να ξεσπάσουν αδιαφορώντας αν εκείνος ήταν ακόμα εκεί για να το ακούσει ή όχι.
Την άλλη μέρα στο πρωίνο με κοίταζε πολύ διακριτικά αλλά κράτησε τις απόστασεις του απο μένα και εγώ άρχισα να αποροφούμε στις σημειώσεις μου όπως πάντα για να ετοιμάσω το πρόγραμμα των γυρισμάτων, φυσικά εφόσων δεν είχα δει το τελευταίο γύρισμα δεν μπορούσα να το ολοκληρώσω αλλά έστω και αυτό που είχα να κάνω ήταν αρκετό ώστε να μου απασχολεί το μυαλό μου για να μην σκέφτομαι τίποτα άλλο μέχρι να έρθει πάλι η στιγμή να αντιμετωπίσω εκείνον στην επόμενη σκηνή μας.
«πάρτε θέσεις... φώναξε ο Κάρλος την στιγμή που ξεκινήσαμε το γύρισμα και ξαπλώνοντας στο κρεβάτι πήρα κοντά μου το σεντόνι και έβγαλα το μπουρνούζι μου με μια ανάσα... Μπέλα το πάμε απο το ξύπνημα εντάξει?» του ένευσα και άρχισα να προετοιμάζομαι αφήνοντας την Κεητ να κάνει τις τελευταίες διορθώσεις στο μακιγιάζ μου και στα πούπουλα που είχα πάνω στην περούκα μου.
Είχα αποφασίσει να φερθώ επαγγελμάτικα και να αφήσω όλες μου τις σκέψεις πίσω,όμως το ύφος και οι ματιές του Έντουαρντ δεν βοηθούσαν καθόλου την κατάσταση και αυτό με εκνεύριζε περισσότερο.
Ξάπλωσε πίσω στο κεφαλάρι στην άκρη του κρεβατιού και την στιγμή που ακούμπησα πάνω στο στερνό του για να κλείσω τα μάτια και να ξεκινήσει το γύρισμα άκουσα να παίρνει μια βαθιά αναπνοή.
«πάμε» ακούσαμε την φωνή του Κάρλος και εκείνος άρχισε να μου χαιδεύει απαλά την πλάτη με τα δάχτυλα του.
Όσο και να ήμουν θυμωμένη απο την χθεσινή του πράξη, όσο έξαλλη με έκανε να νιώθω η παρουσία του και μόνο, δεν μπορούσα να αγνοήσω τα αισθήματα που μου ξυπνούσε και το πιο απλό του άγγιγμα και αυτό με έκανε να εκνευριστώ περισσότερο και τραβώντας το σεντόνι κοντά μου έφυγα απο την αγκαλιά του και έκατσα καθηστή στο κρεβάτι πιάνοντας το κεφάλι μου για να ελέγξω τα συναισθήματα μου.
«στοπ στοπ... φώναξε ο Κάρλος και ήρθε κοντά μας... Μπέλα τι συμβαίνει είσαι καλά?»
«ναι... του είπα απότομα και αφήνοντας έναν αναστεναγμό γύρισα την ματιά μου σε εκείνον... δώσε μου ένα λεπτό οκ?»
«εντάξει όταν είσαι έτοιμη ξεκινάμε»
Κοίταξα για μια στιγμή το κενό και άρχισα να συγκεντρώνομαι και τότε τον ένιωσα που ήρθε κοντά μου και μου ψιθύρισε
«είσαι σίγουρα καλά? Φαίνεσαι πολύ χλωμή»
«Κάρλος ξεκίνα» του είπα και γύρισα και κοίταξα έντονα τον Έντουαρντ στα μάτια και εκείνος τα παράτησε και ξάπλωσε πάλι πίσω για να ξεκινήσουμε την σκηνή απο την αρχή.
Την στιγμή που φτάσαμε στο σημείο του ξεσπάσματος της ηρωήδας που υποδίομουνα εκείνος άλλαξε την σκηνή και την έφερε στα μέτρα του για να με αναγκάσει να ακούσω αυτά που ήθελε να μου πει χωρίς να μπορέσω να αντιδράσω μπροστά στο συνεργείο που παρακολουθούσε την σκηνή και αυτό με έφερε σε μεγαλήτερη αμηχανία.
Ήμουν καθιστή πάνω στο κρεβάτι με τα πόδια μου μαζεμένα στο στήθος μου και την στιγμή που του είπα την ατάκα μου, εκείνος ήρθε κοντά μου και βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στον αυχένα μου με ανάγκασε να γυρίσω να τον κοιτάξω και άλλαξε τα λόγια του ρόλου του με τα δικά του.
«Μπέλα, αυτό είναι που σε ανησυχεί αν εγώ το ευχαριστήθηκα?... ξεκίνησε με τα λόγια που είχε το σενάριο και μετά συνέχισε με τα λόγια που ήθελε εκείνος να μου πει πολύ σοβαρά... ήταν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου, ποτέ δεν έχω ξανανιώσει έτσι στην ζωή μου και τα αισθήματα που με έκανες να νιώσω... δάγκωσε τα χείλια του κουνόντας απαλά το κεφάλι του και συνέχισε... είσαι το πιο υπέροχο πλάσμα που έχω γνωρίσει ποτέ στην ζωή μου» και το στοπ του Κάρλος τον έκοψε στην μέση και εκείνος απογοητεύτικε γιατί ήθελε να δει την δική μου αντίδραση
«τι βλακίες λες?» του είπα και άρχισα να γελάω και τότε εκνευρίστικε αλλά δεν τα έχασε εύκολα
«παιδιά κάντε ένα διάλειμμα και το πάμε πάλι απο αυτό το σημείο, το άλλο το έχουμε. Ααα και Έντουαρντ προσπάθησε σε παρακαλώ να είσαι μέσα στο κείμενο δεν έχουμε περιθώρια για τέτοιες πλάκες» του είπε και πήρε μια βαθιά απογοητευμένη ανάσα και εγώ σηκώθηκα και βάζοντας το μπουρνούζι μου προχώρισα προς την τσάντα μου για να πάρω τα τσιγάρα μου και εκείνος με ακολούθησε.
«Μπέλα σε παρακαλώ, προσπαθώ...»
«τι να κάνεις τα πράγματα χειρότερα απο ότι είναι?» του πέταξα έξαλη
«όχι... είπε πιο μαλακά με παρακλητική ματιά... προσπαθώ να σου εξηγήσω τον λόγο που με έκανε να κάνω αυτό που έκανα... είπε και περίμενε την αντίδραση μου. σταύρωσα τα χέρια μου στο στήθος και με αυστηρό ύφος περίμενα να συνεχίσει... στην αρχή παραδέχομαι ότι το έκανα απο πείσμα γιατί ένιωθα ότι μου πήγαινες κόντρα και αυτό με έκανε να αντιδράσω αλλά μετά... πήρε μια βαθιά ανάσα κοιτώντας το πάτωμα και ξαναγύρισε την ματιά του σε μένα... τα συναισθήματα που με έκανες να νιώσω Μπέλα, δεν τα έχω ξανανιώσει ποτέ στην ζωή μου... και όταν κατάλαβα ότι λόγο της άγνοιας σου τα δικά σου ήταν αληθηνά... τότε το μυαλό μου θόλωσε, δεν ήξερα τι έκανα... ένιωθα τέτοια ένταση, τέτοια έκρηξη μέσα μου που ένιωσα ότι θα ούρλιαζα απο τον πόθο που μου ξύπνησες... η ψυχρότητα του τον έκανε να απογοητευτεί τόσο πολύ που άρχισε να απελπίζετε για μια στιγμή... σε παρακαλώ Μπέλα συγχώρεσαι με» είπε πιο απολογητικά και ήρθε ένα βήμα πιο κοντά μου.
Αυτόματα εγώ έκανα ένα βήμα πίσω και αυτό τον σταμάτησε, τον κοίταζα αναποφάσηστα αλλά τελικά κατάθεσα τα όπλα γιατί όσο και να μην ήθελα να το παραδεχτώ είχα την ελπίδα αυτά τα λόγια να ήταν αληθινά.
«θα ξεχάσω ότι έγινε αλλά μην περιμένεις τίποτα άλλο, ακόμα ισχύει αυτό που σου είπα εχθές. Εκτός απο το πλατό δεν θέλω καμία αλλή επαφή μαζί σου»
«αυτό μου αρκεί για αρχή» είπε και χαμογέλασε στραβά και έκανε πάλι να με πλησιάσει και γυρίζοντας το πρόσωπο μου στο πλάι μου ψυθίρισε στο αυτί... θα κάνω τα πάντα για να κερδίσω την συγχώρεση σου» είπε απαλά και αφήνοντας ένα απαλό φιλί στο μάγουλο μου άρχισε να φεύγει.
Έμεινα για λίγο στην ίδια θέση παλεύοντας σκληρά με τον εσωτερικό μου κόσμο που ήταν σε μια σύγχηση. Απο την μια ήθελα να πιστέψω ότι όλο αυτό ήταν αληθινό απο την άλλη όμως ήξερα πως ήταν ένας καλός ηθοποιός που θα μπορούσε άνετα να παίξει οποιοδήποτε ρόλο ήθελε προκειμένου να με κάνει να τον συγχωρέσω για να έχεις την συνείδηση του πιο καθαρή και αυτό με πόναγε περισσότερο απο όλα.
Την στιγμή που όλοι είχαν καθήσει για να φάνε εγώ βρήκα την ευκαίρια να κάτσω στο μόνιτορ για να δω όλα τα γυρίσματα που είχαν γίνει απο εχθές ώστε να κρατήσω σημειώσεις για τις σκηνές που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά και να διαπιστώσω και με τα μάτια μου αν όντως τα λόγια του ήταν αληθινά.
Βλέποντας τα γυρίσματα απο το χθεσινό γύρισμα, διαπίστωσα ότι όλη η σκηνή ήταν τόσο απίστευτα ρεαλιστική και αληθινή που ευτυχώς ήταν πολύ λίγα τα κομμάτια που θα έπρεπε να επαναληφθούν αλλά αυτό που δεν περίμενα να δω ήταν ότι και εκείνος ήταν τελείως φυσικός και στις περισσότερες στιγμές πάθους το πρόσωπο του αλλά και τα αγκομαχητά του ήταν εντελώς φυσικά σαν πράγματι να ζούσε εκείνη την στιγμή.
«τώρα με πιστεύεις?» άκουσα την φωνή του πίσω μου και αναπήδησα κρατώντας το στόμα μου κλειστώ για να μην ουρλιάξω και γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνον έξαλλη
«γιατί δεν είσαι με τους άλλους?» τον ρώτησα αδιάφορα και ξαναγύρισα στο μόνιτορ αρχίζοντας παλί να γράφω τις παρατηρήσεις μου
«ανησύχισα για σένα και σκέφτηκα να δω αν είσαι καλά»
«ξέρεις οι υποκριτικές σου ικανότητες δουλεύουν περισσότερο όταν είσαι μπροστά στην καμερά» του αντιγύρισα και ένα γελάκι του ξέφυγε
«δεν θα φας μαζί μας?»
«είναι η καλύτερη ώρα για να συγκεντρωθώ και να κάνω την δουλειά μου καλύτερα»
«ναι αλλά αν δεν φας θα καταρεύσεις στο τέλος»
«αν με αφήσεις να κάνω την δουλειά μου όπως πρέπει ίσως και να προλάβω να φάω αν όχι τότε θα έχεις άλλο ένα βάρος στην συνείδηση σου που με άφησες νυστική» συνέχισα ψυχρά και άφησε έναν αναστεναγμό να του ξεφύγει και τελικά τα παράτησε και έφυγε για να με αφήσει να συνεχίσω την δουλειά μου.
Την στιγμή που τελείωνα την δουλειά μου και ήμουν έτοιμη να κλείσω το μόνιτορ για να πάω να φάω κάτι και εγώ πριν συνεχίσουμε τα γυρίσματα, μια μυρωδιά μου έσπασε την μύτη και γύρισα προς την μεριά που ερχόταν και τον είδα να έρχετε με έναν δίσκο γεμάτο με φαγητό.
«αφού δεν πάει ο Μωάμεθ στο βουνό σκέφτηκα να φέρω το βουνό στον Μωάμεθ»
«σε ευχαριστώ αλλά έτσι κι άλλιως τελείωσα» είπα και γύρισα να γράψω τις τελευταίες μου σημειώσεις και αφήνοντας τον δίσκο στο τραπέζακι δίπλα μου με ρώτησε και καλά αδίαφορα
«τελικά δεν μου είπες θα γυρίσουμε πολλές σκηνές απο το χθεσινό γύρισμα?»
«διακρίνω έναν ενθουσιασμό και μια ανυπομονησία στην φωνή σου ή είναι ιδέα μου» τον ρώτησα χωρίς να τον κοιτάω και γέλασε απαλά
«διαβάζεις πολύ καλά τους άλλους πάντως»
«αυτή είναι η δουλειά μου Έντουαρντ. Να βλέπω πότε ένας ηθοποιός υπηρετεί πιστά τον ρόλο του και τον αποδίδει στο μέγιστο» του είπα και γυρίζοντας την ματιά μου σε εκείνον για να δω τις αντιδράσεις του και εκείνος πέρασε το χέρι του νευρικά μέσα απο τα μαλλιά του
«δεν παίζω κανέναν ρόλο Μπέλα... είπε ήρεμα... πραγματικά ανησυχώ για σένα» είπε με πληγωμένο ύφος στην ματιά του
«κακός» του είπα και πήγα να τον προσπεράσω αλλά μπήκε μπροστά μου και με σταμάτησε
«Μπέλα σε παρακαλώ πες μου τι πρέπει να κάνω για να με συγχωρέσεις?»
«σταμάτα να φέρεσε σαν ηλήθιος και ξεπέρασε το επιτέλους και άφησε με να κάνω το ίδιο, όσο συνεχίζεις με την ίδια τακτική δεν καταλαβαίνεις ότι κάνεις τα πράγματα χείροτερα??»
«υπόσχομαι να μην σε κάνω να νιώσεις ποτέ ξανά άσχημα»
«ωραία, τώρα μπορώ να φύγω?» του είπα κοιτώντας έντονα το χέρι του πάνω στο μπράτσο μου
«ναι συγνώμη» είπε και άφησε το χέρι του να πέσει
Είχε περάσει ενάμισης μήνας και τα πράγματα είχαν καλυτερεύσει πάρα πολύ μετά απο την τελευταία μας κουβέντα. Σαν τηλεοπτικό ζευγάρι υπήρχε αρκετή χημεία μεταξύ μας και αυτό έκανε τα γυρίσματα να προχωρούν αρκετά γρήγορα και με πολύ καλά αποτελέσματα.
Είχαμε περάσει με επιτυχία όλες τις δύσκολες σκηνές και είχαμε φτάσει στο σημείο της μεταμόρφωσης μου. Στην σκηνή που η Άλις η αδελφή του Έντουαρντ στην ταινία μας οδηγούσε στο μονοπάτι προς το σπίτι που θα μέναμε έπρεπε να ανέβει στους ώμους μου για να μου κλείσει τα μάτια για να μην βλέπω και όταν ετοιμαστίκαμε και την ένιωσα να κάθετε απάνω μου ένας οξύς πόνος μου διέλυσε τα σωθικά και λύγισα απο τον πόνο.
Ο Έντουαρντ που με είδε αμέσως φώναξε να πάρουν την Άλις απο πάνω μου και τρέχοντας κοντά μου με πήρε στην αγκαλιά του αφήνοντας με απαλά να κάτσω στο έδαφος ζητώντας ταυτόχρονα να φωνάξουν έναν γιατρό.
«όχι, όχι γιατρό» είπα τρομοκρατημένη και εκείνος με κοίταξε με περιέργια στα μάτια λες και είχε ψιλιαστεί ότι κάτι έτρεχε με μένα αλλά για μια στιγμή το άφησε ασχολίαστο.
«Μπέλα έχεις γίνει κάτασπρη και είναι φανερό ότι πονάς πολύ»
«δεν είναι τίποτα θα πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ και αύριο θα είμαι μια χαρά» επέμεινα
«δεν υπάρχει περίπτωση θα σε πάω στο νοσοκομείο τώρα κι όλας» είπε με αγωνία απαιτιτηκά και τον κοίταξα άγρια στα μάτια
«είπα δεν πάω πουθενά και ειδικά μαζί σου» του είπα και έκανα να σηκωθώ και ευτυχώς ο πόνος είχε περάσει αρκετά και έτσι μπορέσα να είμαι πιο πειστική ότι είμαι καλά και έτσι έπεισα και τον Κάρλος και όλους τους άλλους να πάω στο ξενοδοχείο να ξεκουραστώ.
Όταν όμως έφτασα κάτι άρχισε να με ανησυχεί και παίρνοντας την ατζέντα μου άρχισα να ψάχνω για να δω τις σημειώσεις μου και μέσα απο αυτές δεν έβρισκα κανένα σύμπτωμα παρόμοιο σαν αυτό που είχα σήμερα όσο αφορούσε το πρόβλημα μου αλλά την στιγμή που έψαχνα τα συμπτώματα έπεσε το μάτι μου στην σελίδα που σημείωνα την περίοδό μου και για μια στιγμή πάγωσα.
Βάση του διαγράμματος μου είχα καθηστέρηση και αυτό με έκανε να σαστήσω. Χωρίς να χάνω χρόνο πήρα την τσάντα μου και έτρεξα στο πιο πλησιέστερο φαρμακείο για να πάρω ένα τεστ εγκυμοσύνης πριν γυρίσουν απο τα γυρίσματα οι υπόλοιποι και καταλάβουν τίποτα.
Την στιγμή που το έκανα έτρεμα ολόκληρη και η καρδιά μου κόντευε να σπάσει. «όχι σε παρακάλω πες μου ότι είναι αρνητικό» παρακαλούσα μέσα μου και μόλις είδα της γραμμούλες να αλλάζουν χρώμα έχασα την γη κάτω απο τα πόδια μου και ένιωσα το σκοτάδι να με τυλήγει.
Ένα δυνατό χτύπημα στην πόρτα με επανέφερε απο τον λύθαργο και με έκανε να σαστήσω για μια στιγμή.
«τώρα» φώναξα δυνατά και προσπάθησα με κόπο να σηκωθώ απο το πάτωμα όμως την στιγμή που είδα και πάλι στο χέρι μου το τεστ εγκυμοσύνης όλα γύρισαν στην μνήμη μου και συνειδητοποιόντας ότι αυτός που φωνάζει και χτυπάει την πόρτα ήταν ο Έντουαρντ σάστησα και έκανα το πρώτο πράγμα που μου ήρθε και πέταξα το τεστ στα σκουπίδια για να μην το δει.
«είσαι καλά??... με ρώτησε με αγωνία πιάνοντας με απο τους ωμους... ξέρεις πόση ώρα χτυπάω?»
«με είχε πάρει ο ύπνος» είπε ψέματα και με κοίταξε εξώνυχιστικά απο πάνω μέχρι κάτω
«με τα ρούχα?»
«νύσταζα» του είπα και απομακρύνθηκα απο κοντά του αλλά δεν με άφησε να φύγω
«Μπέλα μήπως πρέπει να μου πεις κάτι?» με ρώτησε σοβαρά και σάστησα για μια στιγμή «τι εννοεί?» σκέφτηκα αλλά αμέσως προσπάθησα να μπαλώσω την κατάσταση
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς» είπα και πήγα προς το μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο να καλμάρω τα νεύρα μου και με ακολούθησε
«τον τελευταίο καιρό είσαι πολύ αδύναμη και το χρώμα σου τις περισσότερες μέρες είναι τόσο άσπρο που με κάνεις να ανησυχώ»
«σου το έχω πει εκατό φορές να μην ανησυχείς για μένα γιατί επιμένεις να το κάνεις?» του είπα ψυχρά
«Μπέλα σε παρακαλώ άσε τα πείσματα και πάμε να σε δει κανένας γιατρός»
«θα πάρω το ρεπό μου αύριο και θα πάω»
«θα έρθω μαζί σου» είπε και γέλασα
«γιατί?»
«σου είπα γιατί»
«θα πάω μόνη μου και τέλος δεν χρειάζομαι συνοδία» είπα απότομα και τον άκουσα που ξεφύσηξε για να συγκρατήσει τα νεύρα του
«όπως θες,αρκεί να πας» είπε τελικά και ακούμπησε πάνω στο κάγκελο
«μπορείς τώρα να με αφήσεις μόνη μου?»
«αυτό θες?»
«ναι»
«εντάξει» είπε και έφυγε στην μπαλκονόπορτα όμως για μια στιγμή σταμάτησε και με κοίταξε αλλά τελικά χωρίς να πει τίποτα άλλο έφυγε.
Καθόμουν σε αναμένα κάρβουνα όμως ήξερα πολύ καλά τι έπρεπε να κάνω και αυτό δεν θα ήταν καθόλου εύκολο σε καμία περίπτωση.
Όταν γύρισα απο το νοσοκομείο βρήκα τον Έντουαρντ να κάθετε δίπλα στην πόρτα του δωματίου μου με σταυρωμένα τα χέρια του στο στήθος να με περιμένει με ένα ανεξηχνίαστο ύφος.
«λοιπον τι σου είπε ο γιατρός?» με ρώτησε την στιγμή που έβαζα την κάρτα στην κλειδαριά για να ανοίξω την πόρτα
«δεν νομίζω ότι σε αφορά» του πέταξα ξερά και την στιγμή που άνοιξα την πόρτα και μπήκα μέσα έπιασε την πόρτα πριν προλάβω να την κλείσω και μπήκε μαζί μου χωρίς να μου δίνει το περιθώριο της αντίρησης
«δεν νομίζεις ότι με αφορά?... είπε νευριασμένος και βγάζοντας απο την τσέπη του το τεστ εγκυμοσύνης που είχα κάνει εχθές συνέχισε πιο νευριασμένα... ούτε τώρα νομίζεις?»
«τι είναι αυτό?» είπα προσποιητά και γύρισα την πλάτη μου σε εκείνον πλησιάζοντας την μπαλκονόπορτα και με πρόλαβε πριν κάνω δεύτερο βήμα και με γύρισε προς την μεριά του.
«Μπέλα κρύβεις ότι είσαι έγκυος απο μένα και μου λες ότι δεν με αφορά?» είπε πιο έξαλλος τώρα
«ήμουν... του πέταξα και σάστησε για μια στιγμή αφήνοντας όλα τα συναισθήματα που τον κυριαρχούσαν να βγουν στην επιφάνεια
«το έριξες χωρίς να μου πεις τίποτα?» είπε σοκαρισμένος και έκανε ένα βήμα πίσω για να κοντρολάρει τον εαυτό του πριν παρασυρθεί και κάνει τίποτα που θα το μετάνιωνε μετά
«γιατί θα άλλαζε κάτι?»
«φυσικά και θα άλλαζε, θα άλλαζε τα πάντα» γέλασα και κούνισα το κεφάλι μου
«γιατί Έντουαρντ, πες μου έναν λόγο γιατί θα έπρεπε να το κρατήσω? Μήπως γιατί ήταν σπόρος μια αγάπης ή μήπως γιατί αυτό θα σήμαινε ότι αυτό το παιδί θα έφερνε την ευτυχία μας?»
«ίσως να ήταν ένας λόγος να μας φέρει επιτέλους κοντά... πότε θα καταλάβεις ότι έχω αισθήματα για σένα?»
«σου είπα να μην το κάνεις» του είπα εκνευρισμένη και γύρισα την ματιά μου προς την μπαλκονόπορτα αποφεύγοντας την ματιά του για να μπορέσω να συγκρατήσω τα δάκρυα μου που είχαν αρχίσει να έρχονται απειλητικά και εκείνος ήρθε κοντά μου
«γιατί δεν μου το είπες?» είπε πιο ήρεμα
«σου είπα δεν θα είχε διαφορά» με γυρισε πάλι προς την μεριά του και αντικρίζοντας την ματιά μου αναστέναξε
«γιατί με αποκόβεις απο την ζωή σου?»
«γιατί δεν έχω ζωή Έντουαρντ» του είπα και σάστησε για μια στιγμή
«τι εννοείς?» είπε με αγωνία
«είμαι άρρωστη Έντουαρντ» του είπα τελικά ελπίζοντας ότι αυτό θα αρκούσε για να σταματήσει να παλεύει για μένα
«άρρωστη?» είπε σοκαρισμένος
«ναι γι αυτό δεν θα είχε διαφορά αν το μάθαινες ή όχι γιατί είμαστε καταδικασμένοι και οι δύο»
«είσαστε?» είπε και δάγκωσα τα χείλια μου που ξεχάστηκα και ξεφούρνισα την αλήθεια και γύρισα την ματιά μου αλλού
«δεν μπόρεσα να το κάνω» είπα ψιθυριστά και παίρνοντας με στην αγκαλιά του άφησα τα δάκρυα μου να κυλήσουν ελεύθερα και με τράβηξε προς το κρεβάτι και με άφησε να ξεσπάσω.
«ο γιατρός τι σου είπε?»
«ήξερα απο πριν ότι δεν πρέπει να μείνω έγκυος όποτε απλά με ένημέρωσε ότι ξέρω ότι είναι μονόδρομος»
«γιατί είπες πριν ότι είσαστε και οι δύο καταδικασμένοι?» είπε και ένιωσα την ανάσα του να πνίγετε στον λαιμό του.
«έχω λευχαιμία και δεν ανταποκρίνομαι στην θεραπεία»
«γιατί δεν είπες τίποτα σε κανέναν?»
«δεν ήθελα να με λυπούνται και ο γιατρός μου πρότεινε να ζήσω μια φυσιολογική ζωή» με έσφηξε απάνω του και μου έτριβε τρυφερά την πλάτη μου και κατάλαβα αμέσως ότι εκείνος είχε περισσότερο ανάγκη απο μένα αυτήν την παρηγοριά αυτήν την στιγμή.
«Μπέλα μπορώ να έρθω μαζί σου?» με ρώτησε μετά απο μία σύντομη σιωπή.
«να έρθεις που?» τον ρώτησα και τον κοίταξα στα μάτια
«όταν...» είπε με νόημα κοιτάζοντας την κοιλιά μου με πόνο στα μάτια χωρίς να μπορεί να ολοκληρώσει την φράση του
«Έντουαρντ σε παρακαλώ, πρέπει να καταλάβεις ότι δεν υπάρχει μέλλον για μας και ο μόνος λόγος που σου το είπα ήταν ακριβώς γι αυτό αλλιώς δεν θα το έλεγα ποτέ»
«δεν προκειτε να τα παρατήσω»
«και εγώ δεν πρόκειτε να σε αφήσω» του είπα και φεύγοντας απο κοντά του βγήκα στο μπαλκόνι για να ανάψω ένα τσιγάρο για να ηρεμήσω
«Μπέλα σε παρακαλώ... είπε και ήρθε κοντά μου... δεν σου το ζητάω γιατί σε λυπάμαι ή γιατί όλο αυτό είναι ένα καπρίτσιο μόνο και μονο απο την απόρηψη σου... έπιασε το πρόσωπο μου και με ανάγκασε να τον κοιτάξω στα μάτια... Μπέλα, σ΄ αγαπάω... είπε και έμεινα να τον κοιτάζω χωρίς να πω κουβέντα... ίσως τώρα θα ήταν μια καλή στιγμή για να πεις κάτι» είπε και με κοίταξε με αγωνία στα μάτια και άρχισα να δακρύζω.
«σου είπα να μην το κάνεις» είπα παραπονιάρικα και με πήρε στην αγκαλιά του
