Όταν φτάσαμε κοντά στο σχολείο γύρισε και με κοίταξε.
«τελικά θα μου πεις τι σου είπε ο Εφραίμ εχθές?»
«θα μάθεις το βράδυ» του είπα και τσιμπώντας του το μάγουλο παιχνιδιάρικα άνοιξα την πόρτα και βγήκα απο το αμάξι και πριν προλάβω να κάνω δεύτερο βήμα ήρθε δίπλα μου πιάνοντας με απο την μέση και με σταμάτησε.
«Μπέλα δεν παίζεις δίκαια»
«ο Εφραίμ μου ζήτησε να σας μιλήσει»
«ο Εφραίμ? Πως θα γίνει αυτό?»
«θα δεις δεν είναι εύκολο να το εξηγήσω» του είπα χαμογελώντας του και ξεκινήσαμε να πηγαίνουμε προς την τάξη
«Μπέλα έχεις εξαντλήσει τον εαυτό σου, μήπως να το αφήναμε για άλλη μέρα?»
«μην αγχώνεσαι γι αυτό θα πάμε για κυνήγι το απόγευμα και θα είμαι μια χαρά»
«και φτάνει αυτό?»
«αν με βοηθήσεις ναι»
«να σε βοηθήσω πως?» είπε και έκατσα στην καρέκλα μου και έκανε και εκείνος το ίδιο
«ποιο αίμα σας κάνει πιο δυνατούς?»
«το ανθρώπινο» είπε αυτόματα ανασηκώνοντας τους ώμους τους
Τον πλησίασα και περνώντας ξυστά την μύτη μου απο την βάση του λαιμού του μέχρι το σαγόνι του, τον ένιωσα να ανατριχιάζει πνίγοντας ένα αγκομαχητό, την στιγμή που απολάμβανα το άρωμα του.
«εμένα το δικό σας» του είπα κοιτώντας τον στα μάτια με πάθος και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του
«πως?»
«επειδή στο αίμα σας περιέχεται και το δηλητήριο σας αυτό με κάνει πιο δυνατή» χαμογέλασε με το στραβό του χαμόγελο που τόσο λάτρευα και κούνησε το κεφάλι του
«και θα μου δείξεις και τον τρόπο που με κατασκοπεύεις?»
«μμμχχχμμμ»
«οκ τότε .... ελπίζω να μην με πονέσεις πάλι» είπε παιχνιδιάρικα και γέλασα
«θα προσπαθήσω» τον πείραξα και εγώ
«τι θα κάνουμε μετά το σχολείο?»
«εσύ θα πας στο σπίτι σου και εγώ στο δικό μου»
«Μπέλαααα»
«Έντουαρτττττ .... του είπα στο ίδιο τόνο και γέλασε .... μην ξεχνάς ότι έχουμε και υποχρεώσεις άλλωστε θα βρεθούμε το απόγευμα και το βράδυ»
«τι υποχρεώσεις έχεις?» με ρώτησε με περιέργεια και εγώ πήρα μια βαθιά ανάσα
«2 με 3 έχω να κάνω την περίπολο με την αγέλη, 3 με 6 θα πάω στην δουλειά, 6 με 8 θα πάμε για κυνήγι, 8 με 10 ξανά περίπολο με την αγέλη, μετά να έρθω στο σπίτι σου να σας φέρω σε επαφή με τον Εφραήμ και μετά αν ζω ακόμα να δω και λίγο εσένα .... είπα γελώντας και κατσούφιασε ..... αυτάααα»
«δεν ήξερα οτι δουλεύεις»
«πως αλλιώς θα συντηρήσω τον εαυτό μου» είπα αδιάφορα
«και τι δουλειά κάνεις?»
«δουλεύω στο σχολείο στο Λαπους»
«και τι κάνεις εκεί?»
«διδάσκω στα μικρότερα παιδιά την ιστορία μας» του είπα και άνοιξε διάπλατα τα μάτια του
«μακάρι να μπορούσα να το δω αυτό»
«αλλά ξέρεις ότι δεν γίνεται»
«ναι ... είπε και άλλαξε κουβέντα ... γιατί κάνετε τόσους περίπολους?»
«για καλό και για κακό»
«μήπως και γυρίσει?»
«δεν έχει σταματήσει να γυρίζει Έντουαρτ απλός κάνει μόνο εφόδους για να δει αν γυρίσατε και φεύγει»
«και δεν έχετε καταφέρει να την πιάσετε?»
«έχει εκπληκτικό χάρισμα στο να ξεγλιστράει αλλά δεν είναι αυτός ο λόγος που ζει ακόμα»
«τότε ποιος?»
«δεν τους άφησα εγώ να την σκοτώσουν»
«γιατί?»
«γιατί μετά όλοι αυτοί οι νεογέννητοι θα ήταν τώρα ανεξέλεγκτοι, προτιμώ να κάνει την επίθεση της εδώ και να τους ξεπαστρέψουμε όλους μαζί παρά να μείνουν χωρίς αρχηγό»
«πολύ καλή σκέψη αλλά εσύ πως ήξερες για τον στρατό?»
«δεν το ήξερα μέχρι που την ακολούθησα και είδα τι ετοιμάζει»
«και θα τους αντιμετώπιζες μόνη σου?»
«τι άλλο θα μπορούσα να κάνω Έντουαρτ, νόμιζα ότι αυτοί θα ήταν η αιτία του τέλους σου λες να τους άφηνα να σε πλησιάσουν?»
«αφού νόμιζε ότι ήμουν εδώ γιατί δεν έκανε την κίνηση της?»
«γιατί περιμένει όλη την οικογένεια σου, δεν αρκείτε μόνο με σένα»
«και τι σκέφτεσαι να κάνεις τώρα?»
«σκέφτομαι να την προκαλέσω, εχθές γύρισε αλλά η αγέλη δεν την άφησε να περάσει τα σύνορα και δεν έπιασε την μυρωδιά σας οπότε θα περιμένουμε την επόμενη εμφάνιση της»
«είσαι γεννημένη αρχηγός» είπε σοβαρά και στραβομουτσούνιασα
«δεν θα το έλεγα»
«γιατί το λες αυτό?»
«αυτό είναι μεγάλη κουβέντα, θα σου εξηγήσω κάποια στιγμή»
«εντάξει δεν επιμένω»
«που θα πάμε το απόγευμα?»
«στο βιότοπο που αλλού»
«ελάφια?» είπε απογοητευμένος
«προλαβαίνουμε μέσα σε δύο ώρες να πάμε αλλού?»
«μάλλον όχι.... που θα συναντηθούμε?»
«θα σε βρω εκεί, μην με περιμένεις για να ξεκινήσεις»
«γιατί?»
«γιατί θα καταλήξεις να κυνηγάς εμένα» του είπα και γέλασα με την έκφραση του.
Έβαλα απαλά το χέρι μου στο πρόσωπο του και έτριψα την μύτη μου με την δική του και εκείνος αρπάζοντας με απο την μέση άρχισε να με φιλάει με πάθος και ξέχασα τελείως που ήμαστε και παραδόθηκα σε αυτό το φιλί.
Ένα ξερό βήξιμο απο την πόρτα μας επανέφερε στην πραγματικότητα και γυρίσαμε και οι δύο αυτόματα στην θέση μας ξεσπώντας σε γέλια, άλλα όταν ηρεμήσαμε εγώ συνέχιζα να κρύβω το πρόσωπο μου και αγγίζοντας με στο ώμο άκουσα απο την σκέψη του να με ρωτάει τι έχω. Γύρισα την ματιά μου σε εκείνον για να δει τα μάτια μου και μετά πάλι γύρισα στην προηγούμενη θέση για να ηρεμήσω πριν έρθει ο κύριο Μολίνα και προδοθώ.
«έχω μια απορία»
«ναι?»
«πως οι προηγούμενοι δεν καταλάβαιναν αυτήν την αλλαγή?» δεν μπορούσα να μην γελάσω με την ζήλια που τον διαπέρασε στιγμιαία πριν το θάψει βαθιά ελπίζοντας να μην το καταλάβω εγώ
«δεν ήταν το ίδιο»
«τι εννοείς»
«εννοώ ότι δεν έχω ξανανιώσει έτσι» είπα σοβαρά και ένιωσα που αναπτερώθηκε το ηθικό του
«και πάλι όμως δεν μπορώ να καταλάβω πως γίνεται»
«πάντα έβαζα κανόνες»
«να μην σε φιλάνε»
«ακριβός»
«τι εννοείς όταν λες δεν ήταν το ίδιο?» επέμενε τώρα τρομερά περίεργος
«ακόμα και εσύ καταλαβαίνεις ότι η θερμοκρασία μου είναι αφύσικα πιο ανεβασμένη απο την θερμοκρασία ενώς ανθρώπου, πόσο μάλλον όταν κάναμε έρωτα, φαντάζεσαι τι θα γινόταν αν έκανα έρωτα με έναν άνθρωπο και ένιωθα το ίδιο που ένιωσα με εσένα?»
«μπάρμπεκιου» με πείραξε και γέλασα
«το λιγότερο, αλλά ευτυχώς όσοι απο τους Κουαλαγιούτ έχουν το γονίδιο και μεταμορφώνονται έχουν και εκείνη περίπου την ίδια θερμοκρασία με μένα, λιγότερη μεν αλλά και πάλι πολύ αυξημένη οπότε δεν τους έκανε κακό η δικιά μου θερμοκρασία»
«νόμιζα ότι Εφραιμ ήταν το τελευταίος»
«που πέθανε ναι αλλά υπήρχαν κι άλλοι. Όταν ο Εφραιμ πήρε την απόφαση να αφήσει την λυκίσια του ζωή, στην ανησυχία του να μην με αφήσει μόνη μου, μου πρότεινε να παντρευτώ με τον μόνο λύκο που ήταν ελεύθερος και δέχτηκα»
«δηλαδή είσαι παντρεμένη??» είπε και η ζήλια του τον τρύπησε κατευθείαν στην καρδιά, γύρισα και τον κοίταξα με έμφαση στα μάτια
«ήμουν» τόνισα την λέξη και πήρε μια ανακουφιστική ανάσα
«και ήταν ένας απο αυτούς που ήταν εκείνη την ημέρα που συναντήσαμε την αγέλη?»
«ναι, ο Οουμεν ήταν ο λευκός λύκος»
«και να φανταστώ ότι δεν ζει πια?»
«όχι έχει πεθάνει χρόνια»
«άρα είσαι χείρα?» είπε προσπαθώντας να καταλάβει τι έχει συμβεί με διάφορες υποθέσεις στις σκέψεις του
«όχι ζοντοχείρα»
«χωρίσατε?»
«δεν είναι τόσο απλό»
«δηλαδή?» είπε τώρα περισσότερο με περιέργεια
«αποτυπώθηκε στην Ελεσμη, οπότε βάση των νόμων των Κουαλαγιούτ αυτόματα ο γάμος μας ακυρώθηκε»
«σε παράτησε για μία άλλη?» είπε σοκαρισμένος
«σου είπα δεν είναι τόσο απλό και ευτυχώς που έγιναν έτσι τα πράγματα γιατί πραγματικά είχα αρχίσει να τον λυπάμαι»
«επειδή δεν τον αγαπούσες?»
«Έντουαρτ δεν θα δεχόμουν ποτέ αυτόν τον γάμο αν δεν τον αγαπούσα»
«δεν καταλαβαίνω» είπε ειλικρινά αλλά με πολύ τόνο ζήλιας
«τον αγαπούσα και με αγαπούσε και εκείνος αλλά ποτέ δεν υπήρχε χημεία μεταξύ μας, πως να το πω πιο σωστά .... είπα κάνοντας μια παύση ..... η αγάπη που είχαμε ο ένας για τον άλλο ήταν περισσότερο, αγάπη αδελφική, ήταν ο καλύτερος μου φίλος, πάντα ήταν δίπλα μου σε ότι και να μου συνέβαινε, ήταν ζεστός, τρυφερός, ο προσωπικός μου ήλιος σε όλη την μουντάδα που ένιωθα μέσα μου όπως ακριβός είναι και ο Τζεήκ τώρα αλλά ποτέ δεν μπόρεσαν σε αυτά τα συναισθήματα να συμπληρωθεί κάτι παραπάνω και απο τις δύο πλευρές, όμως ο λόγος που τον λυπόμουν ήταν περισσότερο γιατί εγώ ποτέ δεν κατάφερα να του προσφέρω αυτό που επιθυμούσε περισσότερο»
«και τι επιθυμούσε περισσότερο»
«μια οικογένεια»
«εννοείς ότι .....»
«ήμασταν παντρεμένοι 5 χρόνια και ποτέ δεν κατάφερα να μείνω έγκυος»
«γι αυτό και σε παράτησε?»
«δεν είχε επιλογή»
«τι εννοείς»
«όπως είπα και πριν αποτυπώθηκε στην Ελεσμη την ημέρα που γεννήθηκε και έτσι δεν μπορούσε να κάνει αλλιώς»
«ερωτεύτηκε ένα μωρό?» είπε σοκαρισμένος
«Είναι κάτι παραπάνω από κεραυνοβόλος έρωτας, Εντουαρτ. Το να αποτυπώνεσαι σε κάποια, είναι σαν... 'Όταν τη βλέπεις... όλα αλλάζουν. Ξαφνικά, δε σε συγκρατεί η βαρύτητα επάνω στον πλανήτη... αλλά εκείνη και τίποτε άλλο δεν έχει σημασία. Θα έκανες οτιδήποτε... θα γινόσουν οτιδήποτε για χάρη της. Και αυτό γίνετε μόνο μια φορά και μένεις για πάντα χαραγμένο στην καρδιά τους. Μετά την αποτύπωση την περίμενε να μεγαλώσει και όταν έφτασε στην ίδια ηλικία με εκείνον παράτησε την λυκίσια του ζωή και κάνανε οικογένεια» άκουγε προσεκτικά κάθε λέξη που έλεγα και κάνοντας σύγκριση με τα δικά του συναισθήματα για μένα καταλάβαινε ακριβός αυτό που του περιέγραφα.
«Ακούγεσαι σαν να γνωρίζεις το συναίσθημα..... το είπε περισσότερο σαν διαπίστωση παρά σαν ερώτηση .... Εσύ έχεις...αποτυπωθεί σε κάποιον?.... γύρισα και τον κοίταξα αρχίζοντας να γελάω ψιθυριστά για να μην μας πάρει είδηση ο κύριος Μολίνα που όλη αυτήν την ώρα μας κοίταζε με στραβό μάτι γιατί είχε καταλάβει ότι με κάποιο τρόπο επικοινωνούσαμε όλη αυτήν την ώρα αλλά δεν μπορούσε να καταλάβει το πως αφού δεν μπορούσε να ακούσει τους ψιθύρους μας... τι?» ρώτησε ξαφνικά και του είπα σοβαρά
«μάλλον σε έχω μπερδέψει πάρα πολύ»
«δεν φαντάζεσαι πόσο»
«αν μπορέσεις να κάνεις λίγη υπομονή θα σου εξηγήσω στο διάλημα, γιατί αν συνεχίσουμε τώρα την κουβέντα μας βλέπω ο κύριος Μολίνα να μας πετάει πάλι έξω απο την τάξη»
«δεν έχεις άδικο, αλλά δεν θα το ξεχάσω»
«οοοοο είμαι σίγουρη γι αυτό» του είπα κλείνοντας το μάτι και γύρισα μπροστά για να παρακολουθήσω το υπόλοιπο μάθημα.
Στις επόμενες δύο ώρες που ακολούθησαν ευτυχώς είχα μόνο ένα κοινό μάθημα με τον Μαηκ ο οποίος πλέων δεν μου μιλούσε πέρα απο τα απαραίτητα και έτσι μπόρεσα να απολαύσω ένα ήρεμο δίωρο ανενόχλητη.
«γεια» είπε μόλις βγήκα στην πόρτα και τον κοίταξα χαμογελώντας για να την ανυπομονησία του
«γεια» είπα και εγώ και πιάνοντας με απο την μέση αρχίσαμε να προχωράμε προς την τραπεζαρία.
Όταν φτάσαμε στην ουρά, ευτυχώς με άφησε να διαλέξω ότι ήθελα και έτσι δεν θα είχα να αντιμετωπίσω και το πρόβλημα του φαγητού στην συνέχεια, όταν όμως φτάσαμε στην ουρά του ταμείου δεν άντεξε άλλο και το ξεφούρνισε.
«τελικά θα μου πεις αν έχεις αποτυπωθεί σε κάποιον ή θα με βασανίσεις περισσότερο» δεν μπορούσα να μην γελάσω με αυτό και εκείνος γύρισε έξαλλος και με κοίταξε σοβαρά
«Έντουαρτ πόσες φορές πρέπει να σου το πω για να το καταλάβεις ότι εγώ δεν είμαι λύκος?»
«δηλαδή μόνο οι λύκοι μπορούν αποτυπωθούν?»
«ναι»
«εσύ τότε πως ξέρεις τόσο καλά το συναίσθημα?»
«για δύο λόγους, πρώτον γιατί το έχω νιώσει και μπορώ να το καταλάβω ακριβός»
«άρα έχεις αποτυπωθεί» γύρισα και τον κοίταξα απιβδισμένα και του έδωσα ένα μπατσάκι στον ώμο προχώρησα προς το τραπέζι που είχαμε κάτσει και εχθές. Όταν έκατσα στην ίδια καρέκλα και στραβομουτσούνιασε πάλι προχώρησα στον δεύτερο λόγο αγνοώντας την δυσαρέσκια που έδειξε γιατί πάλι δεν κάθισα δίπλα του.
«και δεύτερον γιατί όταν μεταμορφώνομαι .... και τονίζω μεταμορφώνομαι και όχι γίνομαι ... λύκος μπορώ να ακούσω τις σκέψεις όλης της αγέλης και μέσα απο τις σκέψεις τους μπορώ να καταλάβω ακριβός πως είναι όταν αποτυπώνονται»
«δεν μπορώ να καταλάβω την διαφορά»
«είμαι λύκος χάρης τον Εφραιμ και όχι γιατί έχω το γονίδιο»
«και πως είσαι τόσο σίγουρη»
«γιατί πολύ απλά σε καμία γυναίκα στην φυλή μας δεν έχει περάσει το γονίδιο ώστε να μεταμορφωθεί και επίσης αν όντως είχα το γονίδιο θα είχα μεταμορφωθεί απο την πρώτη φορά που είχατε έρθει και τότε θα με γνώριζες μαζί με την υπόλοιπη αγέλη. Επειδή καταλαβαίνω ότι σε έχω μπερδέψει πάρα πολύ θες να το πάρουμε απο την αρχή για να καταλάβεις ακριβός πως λειτουργεί το χάρισμα μου?»
«ναι»
«ωραία, για αρχή τι ξέρεις για την θερμική ενέργεια»
«Η θερμική ενέργεια χαρακτηρίζει το σύνολο της κινητικής ενέργειας των σωματιδίων που συγκροτούν τα υλικά σώματα, καθώς αυτά κινούνται στο εσωτερικό τους. Είναι η μορφή ενέργειας που παράγεται από την τυχαία κίνηση των ατόμων και μορίων των ουσιών. Όσο πιο έντονη είναι η κίνηση αυτών, τόσο πιο θερμό γίνεται το σώμα. Η κίνηση αυτή απαιτεί την είσοδο ενέργειας, η οποία μπορεί να έχει διάφορες μορφές, όπως μεγάλου μήκους κύματος ηλιακή ενέργεια. Με τον όρο θερμότητα εννοούμε ειδικά την ενέργεια που μεταφέρεται από ένα σώμα υψηλής θερμοκρασίας σε άλλο με χαμηλότερη θερμοκρασία, και ποτέ αντίστροφα, με αποτέλεσμα να αυξάνεται η κινητική ενέργεια των σωματιδίων του δεύτερου.
Συνεπώς θερμική ενέργεια διαθέτουν όλα τα σώματα είτε αυτά είναι ζεστά είτε είναι κρύα. Απλά το θερμό σώμα έχει περισσότερη θερμική ενέργεια η οποία και διαδίδεται με διάφορους τρόπους όπως είναι η θερμική ακτινοβολία...... τον κοίταξα στα μάτια έντονα ..... τι?» με ρώτησε με απορία
«ένα ναι ή ένα όχι θα ήταν αρκετό» του είπα και γέλασε ανασηκώνοντας τους ώμους του
«είπα να κάνω μια επίδειξη των γνώσεων μου»
«νννναι .... απάντησα τρίβοντας το κεφάλι μου ..... τέλος πάντων αυτό που ήθελα να πω ήταν ότι το χάρισμα μου βασίζεται πάνω σε αυτό και ίσως είναι ο μόνο τρόπος που μπορώ να το εξηγήσω πιο απλά.... γύρισα προς τα πίσω και παίρνοντας ένα μολύβι απο την τσάντα μου το έβαλα πάνω στο τραπέζι και συνέχισα .... αν ήμουν άνθρωπος το περισσότερο που θα μπορούσα ίσως να κάνω θα ήταν αυτό ... είπα καθώς του έστειλα το μολύβι στην μεριά του κοιτώντας τον στα μάτια ..... επειδή δεν είμαι μόνο άνθρωπος ίσως μπορείς να πεις ότι το περισσότερο που μπορώ να κάνω είναι να μετακινώ τα σύννεφα προκαλώντας τα να δημιουργήσουν βροχή, αλλά αν παρατήσω την ανθρώπινη μου φύση φαντάζεσαι τι θα είμαι ικανή να κάνω?»
«μισό λεπτό τι εννοείς αν την παρατήσεις? Υπάρχει αυτή η δυνατότητα?»
«δεν είμαι ακόμα σίγουρη γι αυτό γιατί ότι έχω μάθει είναι απο έρευνες που έχω κάνει μόνη μου μέσα απο τα βιβλία χωρίς καθόλου βοήθεια απο κάποιον που έχει γνώση πάνω σε αυτά τα θέματα και δεν έχω καταφέρει ακόμα να ανακαλύψω όλα όσα θα ήθελα, αλλά ναι πιστεύω ότι υπάρχει και αυτή η δυνατότητα. Αν όμως έχω δίκιο φαντάζεσαι τι θα μπορούσε να γίνει?»
«θα είσαι σαν κινητή ατομική βόμβα»
«ακριβός σαν ατομική βόμβα.....είπα πολύ σοβαρά κουνόντας το κεφάλι μου .... γι αυτό και ποτέ δεν ήθελα να έρθω σε επαφή με το είδος σας και περισσότερο με τον Αρο γιατί αν το μάθει...»
«δεν υπάρχει περίπτωση να το αφήσει ανεκμετάλλευτο» συμπλήρωσε τα λόγια μου καταλαβαίνοντας ακριβός πλέον το γιατί έκανα όσα έκανα και περισσότερο γιατί έκρυβα την αλήθεια για μένα τόσο καιρό απο όλους
«και εγώ δεν είμαι διατεθειμένη ούτε να του κάνω την χάρη αλλά ούτε και να αφήσω να συμβεί ποτέ αυτό αν όντως μπορεί να συμβεί γιατί προτιμώ να έχω περιορισμούς παρά να είμαι ένα ανεξέλεγκτο τέρας»
«αυτό το καταλαβαίνω απόλυτα αλλά αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι πως το χάρισμα σου κολλάει στην προηγούμενη μας κουβέντα»
«είναι ο λόγος που προσπαθώ να σε κάνω να καταλάβεις ότι δεν είμαι λύκος λόγο γονιδίου αλλά λόγο του ίδιου του Εφραιμ και για να το εξηγήσω πιο σωστά δεν είμαι Αλφα απο επιλογή αλλά επειδή εκείνος μου το επιβάλει»
«πως γίνεται αυτό?»
«ο λόγος που δεν σκοτώνω είναι γιατί όταν το κάνω αυτόματα η ενέργεια σας ή η ψυχή ή το πνεύμα ή η αύρα ή όπως αλλιώς θες πες το, μεταφέρεται στο σώμα μου αλλά το χειρότερο δεν είναι αυτό»
«τότε ποιο είναι?»
«η ενέργεια αυτή επηρεάζει την δική μου παίρνοντας στοιχεία απο την ενέργεια αυτού που δέχομαι και την αλλάζει ριζικά»
«αυτό σημαίνει ότι σου διαμορφώνει ολόκληρο τον χαρακτήρα σου»
«φαντάζεσαι τι θα γίνει αν αναγκαστώ να αντιμετωπίσω όλους αυτούς τους νεογέννητους?»
«δεν θέλω ούτε να το σκέφτομαι» είπε σοβαρά ανατριχιάζοντας και μόνο στην σκέψη να με δει να παλεύω μαζί τους
«ακριβός..... είπε αναστενάζοντας βαριά γιατί ούτε εγώ ήθελα να σκεφτώ κάτι τέτοιο γνωρίζοντας τις συνέπειες ..... γι αυτό και σου είπα πριν ότι δεν είμαι γεννημένη αρχηγός»
«γιατί στις αποφάσεις παρεμβαίνει ο Εφραιμ» διαπίστωσε
«δεν έχω πολεμήσει ποτέ ούτε με το είδος σας ούτε και με κανένα άλλο είδος, δεν έχω ιδέα απο στρατηγική που θα μπορούσα να ακολουθήσω, άρα πως θα ήμουν ικανή να τους καθοδηγήσω χωρίς την δική του παρεμβολή»
«ναι αυτό το καταλαβαίνω αλλά δεν μπορώ να καταλάβω το πως ακριβός γίνεται αυτό»
«μέσα απο τις δικές του αναμνήσεις»
«δηλαδή?»
«όταν περνάει στο σώμα μου η ενέργεια αυτού που πεθαίνει τότε περνάνε και όλες οι αναμνήσεις που είχε, πως ο Άρο μέσα σε ένα λεπτό βλέπει με την χειραψία ότι έχεις ζήσει? Κάτι τέτοιο γίνετε και όταν ..... τέλος πάντων καταλαβαίνεις»
«δηλαδή έχεις και τις δικές μου αναμνήσεις?»
«όχι»
«γιατί?»
«γιατί η δική σου ενέργεια είναι ακόμα στο σώμα σου και εγώ απλός την ενισχύω, όμως μπορώ να ανασύρω μνήμες σου την στιγμή που τις σκέφτεσαι»
«τι εννοείς?»
«σκέψου πολύ έντονα μια ανάμνηση απο την ανθρώπινη σου ζωή που δεν την θυμάσαι καθαρά»
Με κοίταξε στα μάτια και άρχισε να σκέφτεται έντονα μια ανάμνηση απο την παιδική του ηλικία και κλείνοντας τα μάτια μου άρχισα να την ανασείρω στην επιφάνεια και με έκανε για μια στιγμή να χαμογελάσω, την στιγμή όμως που προσπάθησα να του την μεταφέρω για να την δει και εκείνος άκουσα μέσα απο τις σκέψεις της Έμιλι όλα όσα είχαν συμβεί στο Λαπους και αυτόματα έσμιξα τα φρύδια μου και σηκώθηκα απάνω ρίχνοντας την καρέκλα στο πάτωμα. Ο Έντουαρτ ήρθε δίπλα μου και βάζοντας τα χέρια του στο πρόσωπο μου αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω.
«τι συμβαίνει?» είπε απαλά
«ο Χάρη» είπα τρέμοντας
«ποιος είναι ο Χάρη?»
«πρέπει να φύγω» είπα ακόμα απορροφημένη στην κουβέντα που είχε η Έμιλι με τον Σαμ
«να πας που?»
«στο νοσοκομείο, ο Χάρη είναι στο νοσοκομείο» είπα βγαίνοντας απο τον λήθαργο
«θα έρθω μαζί σου» είπα αποφασιστικά
«Έντουαρτ ο Σαμ και ο Τζεηκ είναι ήδη εκεί» είπα παρακλητικά ικετεύοντας τον με την ματιά μου να μην το κάνει
«δεν υπάρχει περίπτωση θα έρθω μαζί σου»
«αν έρθεις θα μου υποσχεθείς ότι δεν θα έρθεις μαζί μου στο δωμάτιο?» έκανα άλλη μια προσπάθεια
«θα πάω στο γραφείο του Καρλάη»
«ο Καρλάη» είπαμε τότε ταυτόχρονα και σκύβοντας πήρα την τσάντα μου απο το πάτωμα και ξεκινώντας για την έξοδο έβγαλα το κινητό που μου είχε δώσει ο Εντουαρτ και τον κάλεσα. Μέχρι να απαντήσει είχαμε φτάσει στο αυτοκίνητο ξεχνώντας τελείως που βρισκόμασταν και τότε κοκάλωσα αλλά ο Έντουαρτ με διαβεβαίωσε ότι δεν μας είχε πάρει κανείς είδηση και ανακουφισμένη μπήκα στο αμάξι ακόμα με το ακουστικό στο αυτί.
«Έντουαρτ?» άκουσα την φωνή του Καρλάη σαστισμένη
«Καρλάη είμαι η Μπέλα»
«Μπέλα συμβαίνει κάτι?»
«ναι .... ο Χάρη Κληαγουοτερ είναι στο νοσοκομείο και θα ήθελα αν μπορείς για χάρη μου να δεις σε τι κατάσταση είναι»
«φυσικά και μπορώ αλλά ξέρεις μήπως τι έπαθε για να βρω σε ποιο τμήμα τον έχουν?»
«είναι στο 215 στο Καρδιολογικό έπαθε έμφραγμα αλλά σε παρακαλώ μην πας στο δωμάτιο γιατί είναι και ο Σαμ και ο Τζεηκ μαζί τους»
«εντάξει θα κοιτάξω απο τον κεντρικό υπολογιστή να δω τα αποτελέσματα των εξετάσεων του, ξέρεις τι το προκάλεσε?»
«η Βικτώρια» είπα και ο Έντουαρτ γύρισε την ματιά του απότομα σε μένα
«ξέρεις αν τον δάγκωσε?»
«όχι ευτυχώς την απομάκρυνε ο Τζεηκ πριν προλάβει αλλά απο το σοκ ..... καταλαβαίνεις»
«ααα νάτο ..... είπε και έσβησε η φωνή τους ..... Μπέλα» είπε διστακτικά
«πόσο χρόνο έχω?» είπα αμέσως
«προς το παρόν το παλεύει αλλά δεν είμαι σίγουρος ότι θα βγάλει το βράδυ»
«μπορείς εσύ να κάνεις κάτι για να τον βοηθήσεις?»
«δυστυχώς Μπέλα η κατάσταση του»
«κατάλαβα σε λίγο θα είμαστε εκεί, ο Έντουαρτ θα έρθει σε σένα και αφού μιλήσω και εγώ μαζί τους θα έρθω να σας βρω»
«τα παιδιά που είναι?»
«τους αφήσαμε στην τραπεζαρία δεν ξέρουν τίποτα»
«καλά θα πάρω τον Τζασπερ να»
«όχι όχι ακόμα άσε να δω πρώτα τι έχει συμβεί και μετά θα έρθω απο το γραφείο σου για να σας ενημερώσω»
«δεν ξέρεις τι έχει συμβεί»
«όχι ακόμα»
«εντάξει θα σας περιμένω»
«φτάσαμε» είπα και έκλεισα το τηλέφωνο βάζοντας το ασυναίσθητα ξανά μέσα στην τσάντα και μόλις πάρκαρε άνοιξα την πόρτα και άρχισα να τρέχω προς το δωμάτιο του Χάρη χωρίς να περιμένω τον Έντουαρτ.
Όταν έφτασα έξω απο την πόρτα βρήκα την Σου να κρατάει το κεφάλι της με τα χέρια της τελείως διαλυμένη και ο Τζεηκ με τον Σαμ και την Έμιλι να την παρηγορούν. Έτρεξα κοντά της αγνοώντας τα επιδοκιμαστικά βλέμματα του Σαμ και του Τζεηκ και την αγκάλιασα.
«Σου» είπα μόνο και έπεσε στην αγκαλιά μου κλαίγοντας με λυγμούς αλλά δεν είχα λόγια παρηγοριάς για εκείνη ξέροντας την κατάσταση της υγείας του Χάρη και έτσι της έτριψα την πλάτη παρηγορητικά.
«πως το έμαθες?» με ρώτησε εκείνη με απορία μέσα απο τους λυγμούς της
«με ενημέρωσε ο Καρλάηλ» είπα την πρώτη δικαιολογία που σκέφτηκα
«ναι φυσικά η βδέλλα» είπε ο Τζεηκ και γύρισα και τον κοίταξα άγρια
«Σου μου σου υπόσχομαι να ξαναέρθω σε λίγο, εντάξει?» κούνησε το κεφάλι της καταλαβαίνοντας ότι θα πρέπει να μάθω τις είχε συμβεί και γύρισε και έπεσε στον ώμο της Έμιλι, γύρισα την ματιά μου στην Έμιλι και εκείνη μου κούνησε το κεφάλι με κατανόηση και σηκώθηκα προς τον Τζεηκ και τον Σαμ.
«ελάτε μαζί μου......είπα αυστηρά και προχώρησα προς ένα ήσυχο σημείο για να μάθω τι έχει συμβεί .... τώρα σας ακούω»
«η Βικτώρια» είπε μόνο ο Σαμ και κοίταξε τον Τζεηκ και κατάλαβα ότι ήταν κάτι παραπάνω απο αυτό
«και για ποιο λόγο δεν ενημερώθηκα εγώ? Και ακόμα χειρότερα πως μπλέκεται ο Χάρη σε αυτό?»
«οι κάτοικοι του Φορκς βγάλανε χρηματικό έπαθλο γι όποιον βρει και σκοτώσει την “αρκούδα” που έχουν δει στο δάσος» είπε κοροϊδευτικά ο Τζεηκ
«και???» του είπα εγώ εκνευρισμένη
«σήμερα είχαν βγει στο δάσος ενα τσούρμο απο αυτούς για να ψάξουν και ο διοικητής Σουριαν θα πήγαινε μαζί τους για να μην κάνουν καμία βλακεία και ο μπαμπάς μαζί με τον Χάρη πήγαν μαζί του για να καλύψουν τυχών ίχνη μας για να μην μας υποπτευτούν»
«πόσες φορές θα σας πω να είσαστε προσεκτικοί? .....τέλος πάντων δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα .... είπα και προσπάθησα να ηρεμήσω .... με τον Χάρη τι έγινε?»
«δεν έμαθες?»
«δεν μεταμορφώθηκα για να μπορέσω να μάθω»
«και τότε πως ήρθες?»
«αυτό έχει σημασία τώρα Τζέηκ πως ήρθα εγώ εδώ ή τι έχει συμβεί? Και στο κάτω κάτω αν μεταμορφωνόμουν τα ρούχα τι θα τα έκανα???» του είπα απιβδισμένη
«καλά καλά .... η Βικτώρια πήγε να επιτεθεί στον διοικητή και ο Χάρη έριξε μια προειδοποιητική με το όπλο του για να την αποπροσανατολίσει και εκείνη έπεσε απάνω του αλλά ήμουν κοντά και την τράβηξα απο πάνω του πριν προλάβει να τον δαγκώσει»
«σε είδε κανείς?»
«όχι έγιναν όλα τόσο γρήγορα που δεν το κατάλαβε κανείς»
«μετά?»
«δεν σταμάτησε να με αντιμετωπίσει ... είπε σκασμένος απο την απογοήτευση .... και την κυνήγησα ως ένα σημείο μέχρι που άκουσα τι έγινε με τον Χάρη, αφού ειδοποίησα τον Σαμ άλλαξα και πήγα κοντά του»
«και η Βικτώρια?» γύρισα τώρα την ματιά μου στον Σαμ
«ξέφυγε αλλά ο Έμπρι, ο Τζαρεντ και ο Πολ κάνουν περιπόλους για να βρουν τα ίχνη της»
«και φαντάζομαι δεν έχεις νεότερα»
«όχι» είπε απολογητικά
«εντάξει, πες στην Σου ότι θα έρθω μετά της 6 για να την δω» είπα και γύρισα για να φύγω
«Μπέλα που πας?»
«εσύ που λες? Αφήσατε τα παιδιά μόνα τους εκεί έξω και περιμένεις να κάτσω εδώ με σταυρωμένα τα χέρια?»
«θα πάμε εμείς»
«όχι Σαμ εσείς να πάτε να ξεκουραστείτε γιατί φαίνεστε εντελώς χάλια, αλήθεια πόσες ώρες έχετε να κοιμηθείτε?»
«πάνω απο 32 ώρες»
«γιατί?»
«είναι στο Φορκς πάνω απο δύο μέρες»
«και το μαθαίνω τώρα???» είπα ακόμα πιο έξαλλη
«ήσουν απασχολημένη» σχολίασε ο Τζέηκ και δεν έχω ιδέα πως κρατήθηκα για να μην του αστράψω κανένα χαστούκι
«και εχθές το βράδυ απασχολημένη ήμουν Τζεηκ?» του είπα ειρωνικά και κατέβασε το βλέμμα του
«Μπέλα και τα παιδιά άυπνα είναι» είπε ο Σαμ και άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα απο το σοκ
«τέλος πάντων γι αυτό θα μιλήσουμε με την πρώτη ευκαιρία προς το παρόν προέχουν άλλα, πηγαίνετε να ξεκουραστείτε και στείλε τον Τζαρεντ και τον Πολ κατά της 2:30 για ενημέρωση και αντικατάσταση, στις τρεις έχω μάθημα και μετά θα έρθω απο εδώ, εσείς ετοιμαστείτε για να πάρετε την βραδινή βάρδια, μαζί με τον Έμπρι»
«και θα κάνεις την περίπολο μόνη σου?» είπε σοκαρισμένος αφού κατάλαβε ότι μόλις πάω στα παιδιά θα τους διώξω για να πάνε να ξεκουραστούν
«έχεις καμία καλύτερη ιδέα??»
«όχι .... θα το πεις και .....»
«Σαμ πόσα κομμάτια μπορώ να γίνω? Αν δεν τους το πως ποιος θα ελέγξει την δική τους περιοχή?»
«ναι σωστά..... να προσέχεις»
«μην φοβάσαι για μένα, εσείς κοιτάτε να είσαστε ξεκούραστοι και θα τα πούμε στις 8 στα σύνορα στο Σχιστό Λαγκάδι»
«εντάξει» είπαν με μια φωνή και ξεκίνησα να πάω στο γραφείο του Καρλάη
«Μπέλα» είπε ανοίγοντας την πόρτα ο Έντουαρτ και ήρθε να με πάρει αγκαλιά
«τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα απο όσο τα περίμενα.... είπα αμέσως και με κοίταξαν και οι δύο περιμένοντας με κομμένη την ανάσα ..... η Βικτώρια είναι πάνω απο δύο μέρες εδώ αλλά το χειρότερο είναι οτι οι κάτοικοι του Φορκς βγήκαν για κυνήγι “αρκούδας”» είπα κάνοντας με τα χέρια τα εισαγωγικά
«τι εννοείς “αρκούδας”» είπε ο Καρλάη παραξενευόμενος
«εδώ και καιρό η αστυνομία είχε βρει πτώματα που είχε αφήσει πίσω της η Βικτώρια όταν ερχόταν στο Φορκς και είχαν βγάλει το πόρισμα ότι ήταν απο επίθεση αρκούδας, με συνδυασμό μερικών ιχνών που είχαν βρει απο τα παιδιά στο δάσος καταλαβαίνετε ..... υποθέτω ότι πρέπει να βρήκαν και καινούργιο πτώμα αν και δεν με έχουν ενημερώσει γι αυτό και αυτό τους ώθησε να βγουν για κυνήγι»
«οπότε θα γίνετε στο δάσος»
«ένας χαμός γι αυτό πρέπει να πάω αμέσως να δω πως έχουν εξελιχθεί τα πράγματα και να αντικαταστήσω τα παιδιά γιατί θα καταρρεύσουν απο την εξάντληση»
«και θα πας μόνη σου?» είπε ο Έντουαρτ σοκαρισμένος
«τι άλλο να κάνω? Κάνουν περιπόλους τις τελευταίες δύο μέρες συνεχόμενα χωρίς ξεκούραση αν συνεχίσουν έτσι θα καταρρεύσουν»
«και εσύ όχι?»
«Έντουαρτ δεν είναι το ίδιο άλλωστε θα αναπληρώσω τις δυνάμεις μου το απόγευμα»
«εμείς πως μπορούμε να βοηθήσουμε» ρώτησε τότε ο Καρλάη και γύρισα την ματιά μου σε εκείνον
«μπορείς να στείλεις κανέναν να ελέγξει την δική σας περιοχή? Γιατί μόνη μου δεν θα μπορώ να τα ελέγξω ταυτόχρονα και σίγουρα κάτι θα μου ξεφύγει»
«θα πάω εγώ» είπε αμέσως ο Έντουαρτ και απελπισμένα γύρισα την ματιά μου σε εκείνον
«όχι είναι καλύτερα να πάει ο Τζάσπερ με τον Έμετ» είπα και αμέσως ο Καρλάη χωρίς να περιμένει άλλο πήρε το κινητό του και βγήκε έξω για να τους μιλήσει
«Μπέλααα»
«Έντουαρτ για μια φορά σε παρακαλώ κάνε αυτό που σου λέω.... σε παρακαλώ»
«γιατί....» ξεκίνησε να λέει και τον έκοψα βάζοντας τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο του κοιτώντας τον στα μάτια σοβαρά
«γιατί μόνο έτσι θα μπορέσεις να με βοηθήσεις»
«δεν καταλαβαίνω» είπε με πείσμα
«τι δεν καταλαβαίνεις αγάπη μου γλυκιά .... του είπα πιο μαλακά και χαλάρωσε την έκφραση του ..... δεν μπορείς να καταλάβεις ότι όσο δεν πας για κυνήγι προκειμένου να κρατάω το σώμα σου στα ίδια επίπεδα για να μην αποδυναμωθείς χαλάω εγώ περισσότερη ενέργεια και εξαντλούμε πιο γρήγορα?» αυτό τον σόκαρε και χαμήλωσε την ματιά του απολογητικά γιατί όντως δεν το είχε καταλάβει
«γιατί δεν μου το είπες πιο πριν»
«γιατί ήξερα ότι θα ένιωθες τύψεις για την απερισκεψία σου αλλά τώρα δεν έχω χρόνο ούτε άλλα περιθώρια για να αντέξω να με εξαντλήσεις παραπάνω. Πήγαινε σπίτι και προσπάθησε να κάνεις κάτι που δεν απαιτεί μεγάλη ενέργεια και στις 6 που θα γυρίσω στο νοσοκομείο θα ενημερώσω τον Καρλάηλ για τις εξελίξεις και αν όλα είναι οκ απο το θέμα της Βικτώριας θα του πω να σε πάρει τηλέφωνο για να πας για κυνήγι εντάξει?»
«δεν θα έρθεις μαζί μου?»
«θα τελειώσω πρώτα απο εδώ και μετά θα έρθω να σε βρω κάποια στιγμή πριν της 8 που θα γυρίσω να αντικαταστήσω και πάλι τα παιδιά»
«τουλάχιστον μετά το κυνήγι θα μπορώ να κάνω κάτι και εγώ ή θα με βάλεις σε καραντίνα για να μην συναντήσω την Βικτώρια?» είπε μισό αστεία μισό σοβαρά
«δεν είναι κακή ιδέα»
«Μπέλαααα»
«θα τα πούμε μετά εντάξει?»
«εντάξει» είπε και δίνοντας του ένα πεταχτό φιλί γύρισα προς την πόρτα
«Μπέλα»
«θα προσέχω» του απάντησα και έφυγα για να πάω να δω τι με περιμένει.
