Στην κηδεία όλα ήταν μαύρα και σκοτεινά λες και ο ουρανός έκλαιγε μαζί μας, η βροχή που έπεφτε απειλητικά απάνω μας μου θύμιζε όσα ήθελα να βγάλω απο μέσα μου. Όλα τα ξεσπάσματα που μάζευα όλα αυτά τα χρόνια όλους τους πόνους που με έκαναν πιο δυνατή αλλά και πιο καταβεβλημένη.
Ένιωθα την αδικία να διαπερνά το κορμί μου και τα βλέμματα των Κουαλαγιούτ με έκαναν να χαίρομαι που ο Έντουαρντ δεν μπορούσε να είναι αυτήν την στιγμή κοντά μου, μου φτάνανε τα βλέμματα αποδοκιμασίας που έβλεπα δεν θα άντεχα να ακούω και τις πικρές τους σκέψεις να μου δηλητηριάζουν την ψυχή μου περισσότερο. Ήξερα ότι ο Τζέικ είχε δίκιο, έκανα τα πράγματα χειρότερα για όλους λόγο των επιλογών μου αλλά κανείς δεν μπορούσε να μπει στην θέση μου ή να καταλάβει τον λόγο που θα κάνω ότι κάνω για το κοινό μας καλό...
«παιδιά θέλω να μιλήσουμε» είπα στην αγέλη και όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους
«πότε?»πήρε τον λόγο ο Σαμ
«τώρα» τους είπα και σηκώθηκα απο το τραπέζι και αφού πήγα κοντά στην Σου την πήρα μια ζεστή αγκαλιά και την συλλυπήθηκα για άλλη μια φορά και έφυγα απο το σπίτι της.
Προχώραγα προς το δάσος και όταν έφτασα στο σημείο που πάντα κάναμε το συμβούλιο μας έκατσα πάνω σε μια γέρικη ρίζα και παίρνοντας ένα ξύλο στο χέρι μου άρχισα να κάνω διάφορα σχήματα στο χώμα αδιάφορα. Η ψυχική μου κούραση είχε βγει όλη στην επιφάνεια και προσπαθούσα πολύ σκληρά να μην την δείχνω σε κανέναν.
«τι συμβαίνει?» ρώτησε ο Σαμ όταν κάτσανε κοντά μου
«η Βικτώρια ετοιμάζετε αλλά δεν νομίζω ότι θα γυρίσει σύντομα»
«πως το ξέρεις αυτό?» ρώτησε ο Σαμ με απορία
«εχθές το βράδυ πήγα στην κρυψώνα της» είπα και εκείνος με κοίταξε σοκαρισμένος
«πήγες μόνη σου σε αυτήν την βδέλα?»
«και ζω ακόμα... είπα κοροϊδευτικά στο ύφος του... μην ανησυχείς για μένα Σαμ δεν μπορεί να με δει αν δεν το θέλω»
«άρα υπάρχουν κι άλλα» διαπίστωσε και με κοίταξε αυστηρά στα μάτια
«σίγουρα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα»
«και πιο είναι τότε?»
«ότι θα πρέπει να εκπαιδευτούμε όλοι μας» τόνισα τις λέξεις μια μια ξεχωριστά
«και πως θα γίνει αυτό?»
«ο Τζάσπερ έχει εμπειρία απο μάχες με νεογέννητους και προσφέρεται να μας βοηθήσει»
«θα μας εκπαιδεύσει μια βδέλα???»
«έχεις καμία καλύτερη ιδέα?... ξεφύσησε και γύρισε την ματιά του στον Τζέικ... μάλλον όχι, οπότε θα την δεχτούμε»
«και πως θα γίνει αυτό, καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο και για τους δύο μας αν έρθουμε τόσο κοντά τους, πως θα παλέψουμε μαζί τους χωρίς να μπορέσουμε να τους κάνουμε κακό?»
«δεν σας ζητάω να παλέψετε μαζί τους»
«τότε πως»
«θα μας αφήσουν να δούμε τις τεχνικές τους και μετά θα τις προσαρμόσουμε με στις δικές μας»
«και είσαι σίγουρη ότι αυτό θα πετύχει?»
«δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα και όλες οι γνώσεις που έχω εγώ δεν φτάνουν για να σας βοηθήσουν αυτήν την στιγμή Σαμ» το σκέφτηκε για μια στιγμή
«νομίζω ότι είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε την δεδομένη στιγμή αλλά μην περιμένεις ότι θα τους δεχτούμε ποτέ»
«δεν περιμένω τίποτα Σαμ και απο κανέναν σας, ξέρω πόσο δύσκολο σας είναι αλλά είναι η μόνη μας λύση αυτήν την στιγμή, μετά την μάχη με τους νεογέννητους θα μπορείτε να έχετε όλη την εμπειρία που χρειάζεστε ώστε να προχωρήσετε μόνοι σας και χωρίς εμένα»
«δηλαδή ισχύει ότι θα μας αφήσεις γι αυτούς?» τον κοίταξα στα μάτια
«ναι, θα σας αφήσω να βρείτε τον δρόμο σας αλλά όχι γι αυτούς»
«είσαι μια ψεύτρα»
«δεν έχεις άδικο να νιώθεις έτσι αλλά πίστεψε με είναι η αλήθεια»
«και τότε γιατί θα μας παρατήσεις?»
«γιατί αυτή είναι η μοίρα μου»
«ο Εφραιμ άλλα έλεγε»
«και τι ακριβώς έλεγε?»
«ότι οι μοίρα σου είναι να τους σώσεις την ζωή θυσιάζοντας την δική σου?»
«και δεν καταλάβατε ποτέ το γιατί σωστά? Κρατήσατε μόνο μια φράση και αυτό φτάνει να σας κάνει να με δείτε σαν εχθρό!»
«και γιατί δεν μας εξηγείς τι ακριβώς εννοούσε»
«γιατί θα πρέπει να βρείτε μόνοι σας την λύση του μύθου»
«εσύ την έχεις βρει?»
«ναι»
«και δεν θα μας την πεις?»
«όταν έρθει η ώρα Σαμ σου το υπόσχομαι ότι θα το κάνω όχι όμως τώρα?»
«και γιατί όχι τώρα»
«γιατί πρέπει πρώτα να ζήσετε κάποια πράγματα και μετά θα είσαστε σε θέση να μπορέσετε να καταλάβετε την αλήθεια, αν σας πως τώρα την έννοια του γρίφου τότε πίστεψε με δεν θα μπορέσετε να την δεχτείτε ποτέ»
«μάλιστα και άλλα αινίγματα»
«δεν σας χρειάζομαι κάτι άλλο, αν έχετε κάτι άλλο να κάνετε, μπορείτε να πηγαίνετε»
«και οι βάρδιες?»
«μπορείτε να τις ορίσετε όπως σας βολεύει αν και δεν είναι και τόσο αναγκαίο πια αλλά καλό είναι να έχουμε και τον νου μας, όμως προσπαθήστε όσο μπορείτε να είσαστε ξεκούραστοι»
«να βάλω και σένα μέσα στο πρόγραμμα»
«φυσικά Σαμ, το ξέρεις ότι όποτε με χρειάζεστε θα είμαι εδώ»
«και πως θα σε βρούμε»
«αργότερα που θα γυρίσω στους Κάλεν και μάθω τι ώρα θα βρεθούμε το βράδυ θα μεταμορφωθώ και θα το κανονίσουμε οκ?»
«εντάξει, είναι και κάτι άλλο που ήθελα να σου πω»
«η Λια και ο Κουίλ ετοιμάζονται να μεταμορφωθούν» δήλωσα πριν το πει εκείνος
«πως το ξέρεις αυτό?»
«ήμουν και εγώ στην κηδεία ξέρεις» του απάντησα χαμογελώντας
«τι θες να κάνουμε»
«ξέρετε τι πρέπει να κάνετε, δεν χρειάζεται καμία διαταγή γι αυτό και πείτε τους να μείνουν εδώ το βράδυ μαζί με το συμβούλιο για να μην τους κάνουμε να αισθανθούν άσχημα την πρώτη τους μέρα, μετά θα εξασκηθούμε όλοι μαζί και θα πάρουν την γνώση που χρειάζονται, Σεθ αυτό ισχύει και για σένα»
«δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω απέξω θα έρθω και εγώ το βράδυ» είπε ο πιτσιρίκος μου με πείσμα και του χαμογέλασα γλυκά
«αν αυτό θες...»
«δηλαδή μπορώ να έρθω?»
«φυσικά» του απάντησα και φωτίστηκε όλο του το πρόσωπο
«Μπέλα εσύ δεν θα μιλήσεις με την Λια και τον Κουίλ?»
«μπορεί αν ανακατευτώ να κάνω τα πράγματα χειρότερα... είπα γυρίζοντας το βλέμμα μου προς τον Τζέικ και εκείνος έσκυψε το κεφάλι του χαμηλά αποφεύγοντας την ματιά μου... ξέρετε τι πρέπει να κάνετε Σαμ και είναι καιρός να αρχίσετε να παίρνετε απάνω σας την ευθύνη της αγέλης και εσύ και ο Τζέικ γιατί έτσι κι αλλιώς εσείς θα συνεχίσετε να την διοικήτε»
«εντάξει Μπέλα οπότε θα τα πούμε το βράδυ»
«το βράδυ... απάντησα κουνόντας το κεφάλι μου και συνέχισα να κάνω διάφορα σχήματα με το κλαδί που κράταγα, στο χώμα... δεν θα με συγχωρέσεις ποτέ, έτσι δεν είναι?» είπα στον Τζέικ και εκείνος στάθηκε για μια στιγμή και οι υπόλοιποι μας άφησαν μόνους μας.
«να σε συγχωρήσω που θα δώσεις ότι πολυτιμότερο έχω σε αυτές τις βδέλες???» απάντησε σκληρά χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου
«Τζείκ... του είπα παρακλητικά... ξέρεις ότι δεν είμαι εγώ το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις... όταν βρεις την αδελφή ψυχή σου μόνο τότε θα με καταλάβεις»
«ποτέ, με ακούς, ποτέ δεν θα γίνει αυτό... και αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να πεθάνεις γι αυτούς είσαι πολύ γελασμένη... δεν πρόκειται να σε αφήσω το ακούς» φώναξε καθώς μπήκε μπροστά μου έξαλλος και του χαμογέλασα
«Τζέικ... του είπα και του έδωσα το χέρι μου, αφήνοντας την ανάσα του να βγει βίαια απο το στόμα του έτεινε και εκείνος το δικό του και τον παρέσειρα για να κάτσει δίπλα μου... πες μου κάτι»
«τι?»
«για ποιον λόγο νιώθεις τόσο υπερήφανος που είσαι λύκος»
«γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να προστατεύω την φυλή μου και όσους είναι κοντά σε αυτήν απο αυτές τις βδέλες και όλο το κακό που μπορεί να μας απειλήσει»
«και δεν πιστεύεις ότι θέλω και εγώ να κάνω το ίδιο?»
«δεν καταλαβαίνω»
«πίσω απο όλο αυτό το μυστήριο Τζέικ μου, υπάρχει μια μεγαλύτερη αλήθεια που θα μας οδηγήσει,όλους μας,να εκπληρώσουμε ακριβώς αυτό που περιέγραψες πριν»
«πως μπορεί να γίνει αυτό?»
«έχε μου εμπιστοσύνη Τζέικ και όταν έρθει η ώρα μόνο τότε θα καταλάβεις»
«ναι αλλά εσύ θα είσαι νεκρή»
«μπορεί και όχι»
«δεν καταλαβαίνω»
«δεν ξέρω σίγουρα ακόμα αλλά νομίζω ότι υπάρχει τελικά ελπίδα και για μένα»
«αλήθεια?»
«σου είπα δεν είμαι σίγουρη αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία δεν λένε???» είπα χαμογελώντας του και του έτριψα το μπράτσο και έγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου ξεφυσώντας
«μου είσαι πολύ θυμωμένη για όσα σου είπα???»
«αχ βρε Τζέικ... τι θα σε κάνω εγώ εσένα??? Είσαι τόσο κουτάβι»
«εεε» είπε και με έσπρωξε παιχνιδιάρικα
«φίλοι??»
«οι καλύτεροι... είπε και γελάσαμε μαζί... θα πας σε αυτούς τώρα??»
«δεν ξέρω έχεις καμία καλύτερη ιδέα???»
«τι λες για κλιφνταιβιν???»
«μέσα» είπα και πεταχτήκαμε μαζί και τρέξαμε προς τον γκρεμό γελώντας........
Αργότερα στο σπίτι των Κάλεν......
«Μπέλα βρωμάς» είπε ο Έμετ την στιγμή που μπήκα στο σπίτι και με έπιασαν τα γέλια
«έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα» τον πείραξα πηγαίνοντας κοντά του και εκείνος γύρισε την μύτη του αηδιασμένος απο την άλλη και ξέσπασα σε περισσότερα γέλια. Η Ροουζ γρύλισε χαμηλόφωνα και Έντουαρντ την κοίταξε με άγριο βλέμμα και ήρθε κοντά μου
«φαίνεσαι καλύτερα»
«είμαι» είπα χαμογελώντας του και με έσφιξε στην αγκαλιά του δίνοντας μου ένα βαθύ φιλί αγνοώντας τα κοροϊδευτικά γρυλίσματα του Έμετ
«πεινάς??»
«όχι έχω φάει αλλά θα ήθελα να τσιμπήσω κάτι, έχετε κανένα μπισκότο ή κάτι τέτοιο??»
«στην κουζίνα θα βρεις τα πάντα»
«θα την βοηθήσω εγώ» πετάχτηκε η Άλις και κατευθείαν ήρθε και με έκλεψε απο την αγκαλιά του Έντουαρντ τραβώντας με προς την κουζίνα
«οκ ακούω» της είπα αμέσως και γέλασε
«τόσο φανερό είναι?»
«τι συμβαίνει Άλις» είπα και πήγα κοντά της βάζοντας το χέρι μου πάνω στον ώμο της
«σκεφτόμουν τελευταία όλα αυτά τα συμπτώματα αδυναμίας που έχεις και....» αμέσως κατάλαβα που το πήγαινε και της γέλασα ζεστά
«φοβάσαι μην είμαι έγκυος???» την πείραξα και σοβάρεψε
«δεν σκεφτόμουν αυτό ακριβός» είπε και γυρίζοντας την πλάτη της άνοιξε ένα ντουλάπι και με άφησε να διαλέξω ότι ήθελα φεύγοντας απο δίπλα μου διακριτικά
«μην ανησυχείς Άλις, όσο αφορά αυτο το θέμα είμαι το ίδιο παγωμένη όσο και εσείς»
«τι εννοείς»
«δεν σου είπε ο Έντουαρντ?»
«ποιο πράγμα?»
«ήμουν παντρεμένη με έναν απο τους Κουαλαγιούτ και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω παιδί»
«λυπάμαι» είπε απολογητικά
«ίσως να μην ήταν γραφτό... είπα ειλικρινά και καθώς άνοιξα το πακέτο γύρισα προς το μέρος της και πειραχτικά της είπα... μπισκοτάκι?» και πήρε το πιο αηδιασμένο βλέμμα που έχω δει και γελώντας την πήρα απο το μπράτσο και πήγαμε προς το σαλόνι.
«πω πω Μπέλα πραγματικά βρωμάς, σε παρακαλώ πάμε πάνω να αλλάξεις»
«εντάξει αν αυτό θα σας ηρεμήσει»
Όταν κατέβηκα στο σαλόνι βρήκα τον Έντουαρντ να παίζει στο πιάνο κάποιες νότες και να σημειώνει με μανία στο τετράδιο του.
«είναι πολύ εκνευριστικό να ακούς την φωνή σου στερεοφωνικά... τον πείραξα και γυρίζοντας προς το μέρος μου, με κοίταξε απολογητικά και πειράζοντας παιχνιδιάρικα τα μαλλιά του έκατσα δίπλα του... τι παίζεις???»
«γράφω ένα καινούργιο τραγούδι που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό αλλά κάπου μου κολλάει και δεν μπορώ να το ολοκληρώσω»
«θα μου το παίξεις να το ακούσω?»
«γιατί όχι» είπε και βάζοντας τα δάχτυλα του πάνω στο πιάνο αυτά άρχισαν να πετάνε και το δωμάτιο γέμισε με μια γλυκιά μελωδία που δεν είχα ξανακούσει.
«μμμμ έχεις δίκιο αυτό το σημείο δεν ταιριάζει ακουστικά» του είπα δείχνοντας του τις νότες στο τετράδιο του
«ξέρεις πιάνο!»
«όχι και τόσο» είπα ξινίζοντας τα μούτρα μου
«παίξε μου κάτι, θέλω να σε ακούσω να παίζεις» είπε με ενθουσιασμό και τον κοίταξα παρακλητικά στα μάτια
«δεν θέλω να σου χαλάσω την έμπνευση, αν προλάβουμε ίσως μετά» του είπα ελπίζοντας να μην επιμείνει άλλο, θα ένιωθα τόσο ντροπή να παίξω μετά απο εκείνον που έπαιζε τόσο υπέροχα
«μου το υπόσχεσαι?»
«εντάξει εντάξει, μπορείς να παίξεις πάλι το τραγούδι?» τον παρακάλεσα και αφού μου χαμογέλασε ζεστά άρχισε να παίζει το τραγούδι απο την αρχή και στο σημείο που του κόλλησε πρόσθεσα μερικές νότες που μου φαινόντουσαν πιο σωστές και αμέσως ξεδιπλώθηκε και τελείωσε το τραγούδι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλια.
«εκπληκτικό, το έκανες τέλειο»
«Έντουαρντ μην υπερβάλεις, δύο νότες άλλαξα εσύ το έγραψες»
«για σένα» συμπλήρωσε την φράση μου και τον κοίταξα στα μάτια με συγκίνηση
«σε ευχαριστώ» του είπα και βάζοντας το χέρι του απαλά στο μάγουλο μου έσκυψε και με φίλησε απαλά και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου
«εεεε πιτσουνάκια θα κολίσουμε απο τα σιρόπια» είπε ο Έμετ και γελάσαμε μαζί
Έτσι κύλησε και όλη η υπόλοιπη μέρα ευχάριστα και χαρήκαμε λίγες στιγμές ηρεμίας, χωρίς έννοιες και άλλες σκοτούρες και μετά απο αρκετό καιρό επιτέλους ένιωσα ξανά φυσιολογική.
Μόλις βράδιασε ξεκινήσαμε για να πάμε όλοι μαζί στο ξέφωτο που παίζουν συνήθως μπέιζμπολ.....
Φτάνοντας εκεί ο Τζάσπερ, ο Έμετ και ο Έντουαρντ άρχισαν να παίζουν σαν παιδιά παλεύοντας ψεύτικα μεταξύ τους. Ήταν τόσο απολαυστικό να τους κοιτάς.
«Μπέλα?» ήρθε κοντά μου η Άλις και πέρασε το χέρι της απο τους ώμους μου
«τι είναι Άλις μου?» την ρώτησα χωρίς να αφήνω την ματιά μου απο τον Έντουαρντ
«θα μεταμορφωθείς και εσύ??» είπε με απορία
«όχι δεν χρειάζεται σήμερα»
«πως και έτσι?»
«έδωσα στον Σαμ και τον Τζέικ το ελεύθερο να κινηθούν σαν να μην είμαι εγώ αρχηγός, για να συνηθίζουν σιγά σιγά τα καθήκοντα τους, για να είναι έτοιμοι όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ για να τους βοηθάω» στο άκουσμα αυτόν τον λέξεων η καρδιά του Έντουαρντ σφήχτικε και χάνοντας την αυτοσυγκέντρωση του ο Τζάσπερ βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε και πιάνοντας τον απο τον λαιμό τον κάρφωσε με δύναμη στο έδαφος και εγώ σάστισα απο τον πόνο και κράτησα την αναπνοή μου σφίγγοντας τα δόντια για να μην ουρλιάξω.
«εεε Τζαζ χαλάρωσε λίγο, ο Έντουαρντ μπορεί να μην καταλαβαίνει τίποτα αλλά πονάς την Μπέλα» του φώναξε καθώς εκείνη κατάλαβε ότι προσπαθούσα να το κρύψω και πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου ο Έντουαρντ με την ταχύτητα του φωτός ήρθε πίσω μου και με φυλάκισε στην αγκαλιά του τρίβοντας τον ώμο μου απαλά.
«συγνώμη» μου ψιθύρισε στο αυτί και γυρίζοντας το κεφάλι μου του χαμογέλασα
«πέρασε δεν ήταν τίποτα»
«Μπέλα ήθελα να σε ρωτήσω και γι αυτό... είπε η Άλις προλαβαίνοντας τον Έντουαρντ που ήταν έτοιμος να ρωτήσει το ίδιο πράγμα... τι θα κάνεις όταν θα μάχεται κανονικά???» πήρα μια ανάσα φέρνοντας το χέρι μου στα μαλλιά μου
«δεν έχω ιδέα... είπα απολογητικά και άφησα έναν αναστεναγμό... με πονάει τόσο πολύ που δεν θα είμαι εκεί να βοηθήσω»
«ναι αλλά δεν πρόκειται να συμμετέχεις» είπε αυστηρά ο Έντουαρντ τονίζοντας την κάθε λέξη ξεχωριστά
«όχι αυτό σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει» τον καθησύχασα και γυρίζοντας την ματιά μου προς τα εκείνον άρχισε να με φιλάει με πάθος μέχρι που μέσα απο την σκέψη του είδαμε την αγέλη και γυρίσαμε προς την μεριά που ερχόταν περιμένοντας να εμφανιστούν στο ξέφωτο και έμεινα με ανοιχτό το στόμα απο το σοκ.
«απίστευτο» αναφώνησα σιγανά και όλοι γύρισαν προς την μεριά μου
«τι έπαθες?» ρώτησε ο Έντουαρντ με απορία
«η αγέλη μεγάλωσε»
«δεν το ήξερες?»
«όχι οι τελευταίοι δεν πρέπει να έχουν πολύ ώρα που μεταμορφώθηκαν γι αυτό μην κάνετε τίποτα να τους προκαλέσετε» γύρισα την ματιά μου προς τον Έμετ και εκείνος σοβαρός μου ένευσε κοιτάζοντας προς την μεριά που κοιτάζαμε εγώ και ο Έντουαρντ και αναφώνησε
«να πάρει... έχετε δει ξανά κάτι τέτοιο???» είπε γουρλώνοντας τα μάτια του και εγώ χαμογέλασα άθελα μου, η Ρόζαλι άφησε ένα επιφώνημα αηδίας αλλά ήμουν πολύ υπερήφανη για εκείνους για να μου το χαλάσει τώρα.
«Δε μας εμπιστεύονται αρκετά για να πάρουν την ανθρώπινη τους μορφή» ενημέρωσε τους υπόλοιπους ο Έντουαρντ και όλοι ήρθαν πιο κοντά μας.
«'Ήρθαν. Αυτό έχει σημασία» είπε ο Καρλάηλ και γύρισε και εκείνος προς την μεριά που κοιτάζαμε περιμένοντας τους.
Ένιωθα την αδικία να διαπερνά το κορμί μου και τα βλέμματα των Κουαλαγιούτ με έκαναν να χαίρομαι που ο Έντουαρντ δεν μπορούσε να είναι αυτήν την στιγμή κοντά μου, μου φτάνανε τα βλέμματα αποδοκιμασίας που έβλεπα δεν θα άντεχα να ακούω και τις πικρές τους σκέψεις να μου δηλητηριάζουν την ψυχή μου περισσότερο. Ήξερα ότι ο Τζέικ είχε δίκιο, έκανα τα πράγματα χειρότερα για όλους λόγο των επιλογών μου αλλά κανείς δεν μπορούσε να μπει στην θέση μου ή να καταλάβει τον λόγο που θα κάνω ότι κάνω για το κοινό μας καλό...
«παιδιά θέλω να μιλήσουμε» είπα στην αγέλη και όλοι κοιτάχτηκαν μεταξύ τους
«πότε?»πήρε τον λόγο ο Σαμ
«τώρα» τους είπα και σηκώθηκα απο το τραπέζι και αφού πήγα κοντά στην Σου την πήρα μια ζεστή αγκαλιά και την συλλυπήθηκα για άλλη μια φορά και έφυγα απο το σπίτι της.
Προχώραγα προς το δάσος και όταν έφτασα στο σημείο που πάντα κάναμε το συμβούλιο μας έκατσα πάνω σε μια γέρικη ρίζα και παίρνοντας ένα ξύλο στο χέρι μου άρχισα να κάνω διάφορα σχήματα στο χώμα αδιάφορα. Η ψυχική μου κούραση είχε βγει όλη στην επιφάνεια και προσπαθούσα πολύ σκληρά να μην την δείχνω σε κανέναν.
«τι συμβαίνει?» ρώτησε ο Σαμ όταν κάτσανε κοντά μου
«η Βικτώρια ετοιμάζετε αλλά δεν νομίζω ότι θα γυρίσει σύντομα»
«πως το ξέρεις αυτό?» ρώτησε ο Σαμ με απορία
«εχθές το βράδυ πήγα στην κρυψώνα της» είπα και εκείνος με κοίταξε σοκαρισμένος
«πήγες μόνη σου σε αυτήν την βδέλα?»
«και ζω ακόμα... είπα κοροϊδευτικά στο ύφος του... μην ανησυχείς για μένα Σαμ δεν μπορεί να με δει αν δεν το θέλω»
«άρα υπάρχουν κι άλλα» διαπίστωσε και με κοίταξε αυστηρά στα μάτια
«σίγουρα αλλά δεν είναι αυτό το θέμα μας τώρα»
«και πιο είναι τότε?»
«ότι θα πρέπει να εκπαιδευτούμε όλοι μας» τόνισα τις λέξεις μια μια ξεχωριστά
«και πως θα γίνει αυτό?»
«ο Τζάσπερ έχει εμπειρία απο μάχες με νεογέννητους και προσφέρεται να μας βοηθήσει»
«θα μας εκπαιδεύσει μια βδέλα???»
«έχεις καμία καλύτερη ιδέα?... ξεφύσησε και γύρισε την ματιά του στον Τζέικ... μάλλον όχι, οπότε θα την δεχτούμε»
«και πως θα γίνει αυτό, καταλαβαίνεις ότι είναι πολύ επικίνδυνο και για τους δύο μας αν έρθουμε τόσο κοντά τους, πως θα παλέψουμε μαζί τους χωρίς να μπορέσουμε να τους κάνουμε κακό?»
«δεν σας ζητάω να παλέψετε μαζί τους»
«τότε πως»
«θα μας αφήσουν να δούμε τις τεχνικές τους και μετά θα τις προσαρμόσουμε με στις δικές μας»
«και είσαι σίγουρη ότι αυτό θα πετύχει?»
«δεν έχουμε να χάσουμε τίποτα και όλες οι γνώσεις που έχω εγώ δεν φτάνουν για να σας βοηθήσουν αυτήν την στιγμή Σαμ» το σκέφτηκε για μια στιγμή
«νομίζω ότι είναι το καλύτερο που μπορούμε να κάνουμε την δεδομένη στιγμή αλλά μην περιμένεις ότι θα τους δεχτούμε ποτέ»
«δεν περιμένω τίποτα Σαμ και απο κανέναν σας, ξέρω πόσο δύσκολο σας είναι αλλά είναι η μόνη μας λύση αυτήν την στιγμή, μετά την μάχη με τους νεογέννητους θα μπορείτε να έχετε όλη την εμπειρία που χρειάζεστε ώστε να προχωρήσετε μόνοι σας και χωρίς εμένα»
«δηλαδή ισχύει ότι θα μας αφήσεις γι αυτούς?» τον κοίταξα στα μάτια
«ναι, θα σας αφήσω να βρείτε τον δρόμο σας αλλά όχι γι αυτούς»
«είσαι μια ψεύτρα»
«δεν έχεις άδικο να νιώθεις έτσι αλλά πίστεψε με είναι η αλήθεια»
«και τότε γιατί θα μας παρατήσεις?»
«γιατί αυτή είναι η μοίρα μου»
«ο Εφραιμ άλλα έλεγε»
«και τι ακριβώς έλεγε?»
«ότι οι μοίρα σου είναι να τους σώσεις την ζωή θυσιάζοντας την δική σου?»
«και δεν καταλάβατε ποτέ το γιατί σωστά? Κρατήσατε μόνο μια φράση και αυτό φτάνει να σας κάνει να με δείτε σαν εχθρό!»
«και γιατί δεν μας εξηγείς τι ακριβώς εννοούσε»
«γιατί θα πρέπει να βρείτε μόνοι σας την λύση του μύθου»
«εσύ την έχεις βρει?»
«ναι»
«και δεν θα μας την πεις?»
«όταν έρθει η ώρα Σαμ σου το υπόσχομαι ότι θα το κάνω όχι όμως τώρα?»
«και γιατί όχι τώρα»
«γιατί πρέπει πρώτα να ζήσετε κάποια πράγματα και μετά θα είσαστε σε θέση να μπορέσετε να καταλάβετε την αλήθεια, αν σας πως τώρα την έννοια του γρίφου τότε πίστεψε με δεν θα μπορέσετε να την δεχτείτε ποτέ»
«μάλιστα και άλλα αινίγματα»
«δεν σας χρειάζομαι κάτι άλλο, αν έχετε κάτι άλλο να κάνετε, μπορείτε να πηγαίνετε»
«και οι βάρδιες?»
«μπορείτε να τις ορίσετε όπως σας βολεύει αν και δεν είναι και τόσο αναγκαίο πια αλλά καλό είναι να έχουμε και τον νου μας, όμως προσπαθήστε όσο μπορείτε να είσαστε ξεκούραστοι»
«να βάλω και σένα μέσα στο πρόγραμμα»
«φυσικά Σαμ, το ξέρεις ότι όποτε με χρειάζεστε θα είμαι εδώ»
«και πως θα σε βρούμε»
«αργότερα που θα γυρίσω στους Κάλεν και μάθω τι ώρα θα βρεθούμε το βράδυ θα μεταμορφωθώ και θα το κανονίσουμε οκ?»
«εντάξει, είναι και κάτι άλλο που ήθελα να σου πω»
«η Λια και ο Κουίλ ετοιμάζονται να μεταμορφωθούν» δήλωσα πριν το πει εκείνος
«πως το ξέρεις αυτό?»
«ήμουν και εγώ στην κηδεία ξέρεις» του απάντησα χαμογελώντας
«τι θες να κάνουμε»
«ξέρετε τι πρέπει να κάνετε, δεν χρειάζεται καμία διαταγή γι αυτό και πείτε τους να μείνουν εδώ το βράδυ μαζί με το συμβούλιο για να μην τους κάνουμε να αισθανθούν άσχημα την πρώτη τους μέρα, μετά θα εξασκηθούμε όλοι μαζί και θα πάρουν την γνώση που χρειάζονται, Σεθ αυτό ισχύει και για σένα»
«δεν υπάρχει περίπτωση να μείνω απέξω θα έρθω και εγώ το βράδυ» είπε ο πιτσιρίκος μου με πείσμα και του χαμογέλασα γλυκά
«αν αυτό θες...»
«δηλαδή μπορώ να έρθω?»
«φυσικά» του απάντησα και φωτίστηκε όλο του το πρόσωπο
«Μπέλα εσύ δεν θα μιλήσεις με την Λια και τον Κουίλ?»
«μπορεί αν ανακατευτώ να κάνω τα πράγματα χειρότερα... είπα γυρίζοντας το βλέμμα μου προς τον Τζέικ και εκείνος έσκυψε το κεφάλι του χαμηλά αποφεύγοντας την ματιά μου... ξέρετε τι πρέπει να κάνετε Σαμ και είναι καιρός να αρχίσετε να παίρνετε απάνω σας την ευθύνη της αγέλης και εσύ και ο Τζέικ γιατί έτσι κι αλλιώς εσείς θα συνεχίσετε να την διοικήτε»
«εντάξει Μπέλα οπότε θα τα πούμε το βράδυ»
«το βράδυ... απάντησα κουνόντας το κεφάλι μου και συνέχισα να κάνω διάφορα σχήματα με το κλαδί που κράταγα, στο χώμα... δεν θα με συγχωρέσεις ποτέ, έτσι δεν είναι?» είπα στον Τζέικ και εκείνος στάθηκε για μια στιγμή και οι υπόλοιποι μας άφησαν μόνους μας.
«να σε συγχωρήσω που θα δώσεις ότι πολυτιμότερο έχω σε αυτές τις βδέλες???» απάντησε σκληρά χωρίς να γυρίσει προς το μέρος μου
«Τζείκ... του είπα παρακλητικά... ξέρεις ότι δεν είμαι εγώ το πολυτιμότερο πράγμα που έχεις... όταν βρεις την αδελφή ψυχή σου μόνο τότε θα με καταλάβεις»
«ποτέ, με ακούς, ποτέ δεν θα γίνει αυτό... και αν νομίζεις ότι θα σε αφήσω να πεθάνεις γι αυτούς είσαι πολύ γελασμένη... δεν πρόκειται να σε αφήσω το ακούς» φώναξε καθώς μπήκε μπροστά μου έξαλλος και του χαμογέλασα
«Τζέικ... του είπα και του έδωσα το χέρι μου, αφήνοντας την ανάσα του να βγει βίαια απο το στόμα του έτεινε και εκείνος το δικό του και τον παρέσειρα για να κάτσει δίπλα μου... πες μου κάτι»
«τι?»
«για ποιον λόγο νιώθεις τόσο υπερήφανος που είσαι λύκος»
«γιατί με αυτόν τον τρόπο μπορώ να προστατεύω την φυλή μου και όσους είναι κοντά σε αυτήν απο αυτές τις βδέλες και όλο το κακό που μπορεί να μας απειλήσει»
«και δεν πιστεύεις ότι θέλω και εγώ να κάνω το ίδιο?»
«δεν καταλαβαίνω»
«πίσω απο όλο αυτό το μυστήριο Τζέικ μου, υπάρχει μια μεγαλύτερη αλήθεια που θα μας οδηγήσει,όλους μας,να εκπληρώσουμε ακριβώς αυτό που περιέγραψες πριν»
«πως μπορεί να γίνει αυτό?»
«έχε μου εμπιστοσύνη Τζέικ και όταν έρθει η ώρα μόνο τότε θα καταλάβεις»
«ναι αλλά εσύ θα είσαι νεκρή»
«μπορεί και όχι»
«δεν καταλαβαίνω»
«δεν ξέρω σίγουρα ακόμα αλλά νομίζω ότι υπάρχει τελικά ελπίδα και για μένα»
«αλήθεια?»
«σου είπα δεν είμαι σίγουρη αλλά ποτέ δεν ξέρεις, η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία δεν λένε???» είπα χαμογελώντας του και του έτριψα το μπράτσο και έγειρε το κεφάλι του στον ώμο μου ξεφυσώντας
«μου είσαι πολύ θυμωμένη για όσα σου είπα???»
«αχ βρε Τζέικ... τι θα σε κάνω εγώ εσένα??? Είσαι τόσο κουτάβι»
«εεε» είπε και με έσπρωξε παιχνιδιάρικα
«φίλοι??»
«οι καλύτεροι... είπε και γελάσαμε μαζί... θα πας σε αυτούς τώρα??»
«δεν ξέρω έχεις καμία καλύτερη ιδέα???»
«τι λες για κλιφνταιβιν???»
«μέσα» είπα και πεταχτήκαμε μαζί και τρέξαμε προς τον γκρεμό γελώντας........
Αργότερα στο σπίτι των Κάλεν......
«Μπέλα βρωμάς» είπε ο Έμετ την στιγμή που μπήκα στο σπίτι και με έπιασαν τα γέλια
«έλα να σε πάρω μια αγκαλίτσα» τον πείραξα πηγαίνοντας κοντά του και εκείνος γύρισε την μύτη του αηδιασμένος απο την άλλη και ξέσπασα σε περισσότερα γέλια. Η Ροουζ γρύλισε χαμηλόφωνα και Έντουαρντ την κοίταξε με άγριο βλέμμα και ήρθε κοντά μου
«φαίνεσαι καλύτερα»
«είμαι» είπα χαμογελώντας του και με έσφιξε στην αγκαλιά του δίνοντας μου ένα βαθύ φιλί αγνοώντας τα κοροϊδευτικά γρυλίσματα του Έμετ
«πεινάς??»
«όχι έχω φάει αλλά θα ήθελα να τσιμπήσω κάτι, έχετε κανένα μπισκότο ή κάτι τέτοιο??»
«στην κουζίνα θα βρεις τα πάντα»
«θα την βοηθήσω εγώ» πετάχτηκε η Άλις και κατευθείαν ήρθε και με έκλεψε απο την αγκαλιά του Έντουαρντ τραβώντας με προς την κουζίνα
«οκ ακούω» της είπα αμέσως και γέλασε
«τόσο φανερό είναι?»
«τι συμβαίνει Άλις» είπα και πήγα κοντά της βάζοντας το χέρι μου πάνω στον ώμο της
«σκεφτόμουν τελευταία όλα αυτά τα συμπτώματα αδυναμίας που έχεις και....» αμέσως κατάλαβα που το πήγαινε και της γέλασα ζεστά
«φοβάσαι μην είμαι έγκυος???» την πείραξα και σοβάρεψε
«δεν σκεφτόμουν αυτό ακριβός» είπε και γυρίζοντας την πλάτη της άνοιξε ένα ντουλάπι και με άφησε να διαλέξω ότι ήθελα φεύγοντας απο δίπλα μου διακριτικά
«μην ανησυχείς Άλις, όσο αφορά αυτο το θέμα είμαι το ίδιο παγωμένη όσο και εσείς»
«τι εννοείς»
«δεν σου είπε ο Έντουαρντ?»
«ποιο πράγμα?»
«ήμουν παντρεμένη με έναν απο τους Κουαλαγιούτ και ποτέ δεν κατάφερα να κάνω παιδί»
«λυπάμαι» είπε απολογητικά
«ίσως να μην ήταν γραφτό... είπα ειλικρινά και καθώς άνοιξα το πακέτο γύρισα προς το μέρος της και πειραχτικά της είπα... μπισκοτάκι?» και πήρε το πιο αηδιασμένο βλέμμα που έχω δει και γελώντας την πήρα απο το μπράτσο και πήγαμε προς το σαλόνι.
«πω πω Μπέλα πραγματικά βρωμάς, σε παρακαλώ πάμε πάνω να αλλάξεις»
«εντάξει αν αυτό θα σας ηρεμήσει»
Όταν κατέβηκα στο σαλόνι βρήκα τον Έντουαρντ να παίζει στο πιάνο κάποιες νότες και να σημειώνει με μανία στο τετράδιο του.
«είναι πολύ εκνευριστικό να ακούς την φωνή σου στερεοφωνικά... τον πείραξα και γυρίζοντας προς το μέρος μου, με κοίταξε απολογητικά και πειράζοντας παιχνιδιάρικα τα μαλλιά του έκατσα δίπλα του... τι παίζεις???»
«γράφω ένα καινούργιο τραγούδι που μου έχει καρφωθεί στο μυαλό αλλά κάπου μου κολλάει και δεν μπορώ να το ολοκληρώσω»
«θα μου το παίξεις να το ακούσω?»
«γιατί όχι» είπε και βάζοντας τα δάχτυλα του πάνω στο πιάνο αυτά άρχισαν να πετάνε και το δωμάτιο γέμισε με μια γλυκιά μελωδία που δεν είχα ξανακούσει.
«μμμμ έχεις δίκιο αυτό το σημείο δεν ταιριάζει ακουστικά» του είπα δείχνοντας του τις νότες στο τετράδιο του
«ξέρεις πιάνο!»
«όχι και τόσο» είπα ξινίζοντας τα μούτρα μου
«παίξε μου κάτι, θέλω να σε ακούσω να παίζεις» είπε με ενθουσιασμό και τον κοίταξα παρακλητικά στα μάτια
«δεν θέλω να σου χαλάσω την έμπνευση, αν προλάβουμε ίσως μετά» του είπα ελπίζοντας να μην επιμείνει άλλο, θα ένιωθα τόσο ντροπή να παίξω μετά απο εκείνον που έπαιζε τόσο υπέροχα
«μου το υπόσχεσαι?»
«εντάξει εντάξει, μπορείς να παίξεις πάλι το τραγούδι?» τον παρακάλεσα και αφού μου χαμογέλασε ζεστά άρχισε να παίζει το τραγούδι απο την αρχή και στο σημείο που του κόλλησε πρόσθεσα μερικές νότες που μου φαινόντουσαν πιο σωστές και αμέσως ξεδιπλώθηκε και τελείωσε το τραγούδι με ένα τεράστιο χαμόγελο στα χείλια.
«εκπληκτικό, το έκανες τέλειο»
«Έντουαρντ μην υπερβάλεις, δύο νότες άλλαξα εσύ το έγραψες»
«για σένα» συμπλήρωσε την φράση μου και τον κοίταξα στα μάτια με συγκίνηση
«σε ευχαριστώ» του είπα και βάζοντας το χέρι του απαλά στο μάγουλο μου έσκυψε και με φίλησε απαλά και τον έσφιξα στην αγκαλιά μου
«εεεε πιτσουνάκια θα κολίσουμε απο τα σιρόπια» είπε ο Έμετ και γελάσαμε μαζί
Έτσι κύλησε και όλη η υπόλοιπη μέρα ευχάριστα και χαρήκαμε λίγες στιγμές ηρεμίας, χωρίς έννοιες και άλλες σκοτούρες και μετά απο αρκετό καιρό επιτέλους ένιωσα ξανά φυσιολογική.
Μόλις βράδιασε ξεκινήσαμε για να πάμε όλοι μαζί στο ξέφωτο που παίζουν συνήθως μπέιζμπολ.....
Φτάνοντας εκεί ο Τζάσπερ, ο Έμετ και ο Έντουαρντ άρχισαν να παίζουν σαν παιδιά παλεύοντας ψεύτικα μεταξύ τους. Ήταν τόσο απολαυστικό να τους κοιτάς.
«Μπέλα?» ήρθε κοντά μου η Άλις και πέρασε το χέρι της απο τους ώμους μου
«τι είναι Άλις μου?» την ρώτησα χωρίς να αφήνω την ματιά μου απο τον Έντουαρντ
«θα μεταμορφωθείς και εσύ??» είπε με απορία
«όχι δεν χρειάζεται σήμερα»
«πως και έτσι?»
«έδωσα στον Σαμ και τον Τζέικ το ελεύθερο να κινηθούν σαν να μην είμαι εγώ αρχηγός, για να συνηθίζουν σιγά σιγά τα καθήκοντα τους, για να είναι έτοιμοι όταν εγώ δεν θα είμαι πια εδώ για να τους βοηθάω» στο άκουσμα αυτόν τον λέξεων η καρδιά του Έντουαρντ σφήχτικε και χάνοντας την αυτοσυγκέντρωση του ο Τζάσπερ βρήκε την ευκαιρία που ζητούσε και πιάνοντας τον απο τον λαιμό τον κάρφωσε με δύναμη στο έδαφος και εγώ σάστισα απο τον πόνο και κράτησα την αναπνοή μου σφίγγοντας τα δόντια για να μην ουρλιάξω.
«εεε Τζαζ χαλάρωσε λίγο, ο Έντουαρντ μπορεί να μην καταλαβαίνει τίποτα αλλά πονάς την Μπέλα» του φώναξε καθώς εκείνη κατάλαβε ότι προσπαθούσα να το κρύψω και πριν προλάβω να ανοιγοκλείσω τα μάτια μου ο Έντουαρντ με την ταχύτητα του φωτός ήρθε πίσω μου και με φυλάκισε στην αγκαλιά του τρίβοντας τον ώμο μου απαλά.
«συγνώμη» μου ψιθύρισε στο αυτί και γυρίζοντας το κεφάλι μου του χαμογέλασα
«πέρασε δεν ήταν τίποτα»
«Μπέλα ήθελα να σε ρωτήσω και γι αυτό... είπε η Άλις προλαβαίνοντας τον Έντουαρντ που ήταν έτοιμος να ρωτήσει το ίδιο πράγμα... τι θα κάνεις όταν θα μάχεται κανονικά???» πήρα μια ανάσα φέρνοντας το χέρι μου στα μαλλιά μου
«δεν έχω ιδέα... είπα απολογητικά και άφησα έναν αναστεναγμό... με πονάει τόσο πολύ που δεν θα είμαι εκεί να βοηθήσω»
«ναι αλλά δεν πρόκειται να συμμετέχεις» είπε αυστηρά ο Έντουαρντ τονίζοντας την κάθε λέξη ξεχωριστά
«όχι αυτό σίγουρα δεν πρόκειται να γίνει» τον καθησύχασα και γυρίζοντας την ματιά μου προς τα εκείνον άρχισε να με φιλάει με πάθος μέχρι που μέσα απο την σκέψη του είδαμε την αγέλη και γυρίσαμε προς την μεριά που ερχόταν περιμένοντας να εμφανιστούν στο ξέφωτο και έμεινα με ανοιχτό το στόμα απο το σοκ.
«απίστευτο» αναφώνησα σιγανά και όλοι γύρισαν προς την μεριά μου
«τι έπαθες?» ρώτησε ο Έντουαρντ με απορία
«η αγέλη μεγάλωσε»
«δεν το ήξερες?»
«όχι οι τελευταίοι δεν πρέπει να έχουν πολύ ώρα που μεταμορφώθηκαν γι αυτό μην κάνετε τίποτα να τους προκαλέσετε» γύρισα την ματιά μου προς τον Έμετ και εκείνος σοβαρός μου ένευσε κοιτάζοντας προς την μεριά που κοιτάζαμε εγώ και ο Έντουαρντ και αναφώνησε
«να πάρει... έχετε δει ξανά κάτι τέτοιο???» είπε γουρλώνοντας τα μάτια του και εγώ χαμογέλασα άθελα μου, η Ρόζαλι άφησε ένα επιφώνημα αηδίας αλλά ήμουν πολύ υπερήφανη για εκείνους για να μου το χαλάσει τώρα.
«Δε μας εμπιστεύονται αρκετά για να πάρουν την ανθρώπινη τους μορφή» ενημέρωσε τους υπόλοιπους ο Έντουαρντ και όλοι ήρθαν πιο κοντά μας.
«'Ήρθαν. Αυτό έχει σημασία» είπε ο Καρλάηλ και γύρισε και εκείνος προς την μεριά που κοιτάζαμε περιμένοντας τους.
