«τελικά έχεις δίκιο» άκουσα την φωνή της και έφυγα απρόθυμα απο την αγκαλιά της για να την αντικρίσω
«για ποιο πράγμα» την ρώτησα και την είδα που γύρισε το κορμί της και παίρνοντας το σχεδόν ανέγγιχτο ποτό μου το κατέβασε μια και έξω και κλείνοντας τα μάτια προσπάθησε να ελέγξει το κάψιμο που της προκάλεσε βάζοντας το χέρι της πάνω στο μέτωπο της.
«πρέπει να το κόψω το ρημάδι» είπε με πίκρα στην φωνή της και αφήνοντας το ποτήρι στον πάγκο πήρε ένα τσιγάρο απο το πακέτο μου και με τρεμάμενα χέρια προσπάθησε να το ανάψει και παίρνοντας τον αναπτήρα απο τα χέρια της την βοήθησα.
«η τουαλέτα είναι κάτω απο την σκάλα... μου δήλωσε και κούνησα το κεφάλι μου γιατί κατάλαβα ότι ήθελε τον χρόνο της... θα σε πείραζε να με αφήσεις για λίγο μόνη μου?»
«ναι... είπα απρόθυμα και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει δυνατά... θα πάω να..»
«εντάξει» με πρόλαβε και σηκώνοντας τα ρούχα μου πιο πάνω για να μπορέσω να περπατήσω άρχισα να προχωρώ προς την σκάλα.
Όλη την ώρα που ήμουν στην τουαλέτα προσπαθούσα πάρα πολύ να συγκεντρωθώ, να βρω τι να της πω, αλλά όλες οι λέξεις και τα συναισθήματα που ένιωθα είχαν γίνει ένα κουβάρι... τι θα μπορούσα να της πω? Απο την μια της δήλωσα ότι είχα έρθει για να ξεκαθαρίσουμε την κατάσταση και απο την άλλη την έκανα χειρότερα.
Κατάλαβα ότι είχα μείνει περισσότερο απο όσο χρειαζόταν μέσα στην τουαλέτα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα αποφάσισα να αντιμετωπίσω την κατάσταση... όποια και να ήταν αυτή.
Όταν έφτασα κοντά στην σκάλα άκουσα μια μουσική να έρχεται απο τον κάτω όροφο και αποφάσισα να την ακολουθήσω με αργά βήματα μέχρι που έφτασα στην πόρτα ενός τεράστιου στούντιο... εκείνη καθόταν μπροστά απο ένα καβαλέτο στην μέση του δωματίου και ζωγράφιζε γυμνή, με τόσο πάθος συγκεντρωμένη απόλυτα σε αυτό που έκανε χωρίς να με έχει καταλάβει ότι την κοιτώ όμως ο Άλεκ ήρθε για άλλη μια φορά για να με προδώσει γρυλίζοντας μου απειλητικά.
«Άλεκκκκ... του είπε απαλά... να είσαι ευγενικός με τον καλεσμένο μας» τελείωσε την φράση της και αφού ο Άλεκ γρύλισε παραπονιάρικα, ξεφύσησε αποδοκιμαστικά κοιτώντας με για άλλη μια φορά και έφυγε απο το δωμάτιο.
«συγνώμη δεν ήθελα να σε ενοχλήσω» απολογήθηκα και γέλασε
«μην ντρέπεσαι πέρασε μέσα» είπε απαλά χωρίς να αφήνει τα χέρια της απο το σκίτσο της ενώ το έπλαθε με μανία
Μπήκα μέσα και άρχισα να κοιτάω γύρω μου με ενθουσιασμό... οι τοίχοι ήταν διακοσμημένοι με τέτοιο τρόπο που νόμιζες ότι βρισκόσουν σε γκαλερί, ενώ στο πάτωμα είχε στοιβαγμένα διάφορους καμβάδες τον ένα μπροστά απο τον άλλον με τέτοια τάξη και ευλάβεια που καταλάβαινες το πόσο αγαπούσε τον κάθε της πίνακα ξεχωριστά.
«μπορώ?» την ρώτησα δειλά και κούνησε το κεφάλι της χωρίς να με κοιτάει
Άρχισα να πλησιάζω τους πίνακες για να τους δω απο κοντά... κοίταζα τους πίνακες με μεγάλο ενθουσιασμό, το ταλέντο της ήταν πραγματικά εκπληκτικό... κάθε της πίνακας και μια έμπνευση μοναδική, με τόσο πάθος και ζωντάνια πλαισιωμένο... που με έκαναν μπροστά σε αυτούς τους πίνακες να νιώθω τόσο λίγος.
Απο όλους τους πίνακες αυτός που μου κέντρισε περισσότερο το ενδιαφέρον, ήταν η αντιγραφή ενός πίνακα του Πικάσο «Οι Δεσποινίδες της Αβινιόν»... απο μακριά θα πίστευες ότι ήταν μια τέλεια απομίμηση αλλά όταν το κοίταξα απο κοντά είδα όλες τις διαφορές που το έκανε μοναδικό... το είχε ζωγραφίσει με τέτοιο τρόπο που ήταν τόσο ίδιος αλλά και τόσο διαφορετικός... είχα μείνει εκστασιασμένος να τον κοιτάω μέχρι που η ματιά μου έπεσε πάνω στην ημερομηνία και στην υπογραφή της και πάγωσα ολόκληρος.
«αυτός ο πίνακας είναι δικός σου?» την ρώτησα αυθόρμητα και ρίχνοντας μου μια γρήγορη ματιά πριν γυρίσει σε αυτό που ζωγράφιζε τώρα, γέλασε και κούνησε το κεφάλι της.
«δηλαδή όταν τον ζωγράφισες»
«ήμουν τριών χρονών» συμπλήρωσε την φράση μου αυτόματα πολύ σοβαρά
«εσύ είσαι ο μικρός Πικάσο???» είπα σοκαρισμένος
Φυσικά είχα διαβάσει τα πάντα γι αυτό το απίστευτο ταλέντο που είχαν γράψει όλα αυτά τα χρόνια για το παιδί που είχε καταφέρει να αντιγράψει με μοναδικό τρόπο αυτόν τον πίνακα σε τόσο μικρή ηλικία και απο τότε είχε καταπλήξει όλο το Παρίσι με της εκπληκτικές του εκθέσεις αλλά ποτέ δεν είχε εμφανίσει το πρόσωπο του πουθενά και πάντα νόμιζα ότι ήταν αγόρι.
«είναι το πρότυπο μου... είπα σοβαρά χωρίς να αφήνω τα μάτια μου απο τον πίνακα της... εκείνος μου είχε εμπνεύσει τα πρώτα μου βήματα αλλά νόμιζα ότι ήταν αγόρι»
«οι γονείς μου σκέφτηκαν να δημιουργήσουν αυτό το μυστήριο για να μην με ενοχλούν τα μίντια για να μπορέσω να ζήσω μια φυσιολογική ζωή» είπε με θαυμασμό στην φωνή της και φυσικά είχαν κάνει την καλύτερη κίνηση για εκείνην
«πολύ καλή σκέψη» συμφώνησα και εγώ και συνέχισα να κοιτάω γύρω μου.
«νιώθω τόσο λίγος μπροστά σου» είπα με απογοήτευσης στην φωνή μου
«δεν βρίσκω τον λόγο γιατί... είπε πολύ σοβαρά χωρίς να με κοιτάει και χαμογέλασα για το κομπλιμέντο της και εκείνη αμέσως σταμάτησε αυτό που έκανε με έναν αναστεναγμό και με κοίταξε σοβαρά στα μάτια... δεν είμαι απο τους ανθρώπους που κολακεύουν τους άλλους για να τους κάνουν να νιώσουν καλύτερα Έντουαρτ και είναι η αλήθεια ότι είσαι ένας απο τους τρις που έχω ξεχωρίσει στο τμήμα σου και όχι για τους προφανές λόγους αλλά γιατί ΕΧΕΙΣ ταλέντο απλός δεν το έχεις πιστέψει ακόμα ο ίδιος»
«σε ευχαριστώ» της απάντησα αβέβαιος ακόμα αν πρέπει να πιστέψω τα λόγια της ή όχι
«βγάλε τα ρούχα σου... είπε ξαφνικά και την κοίταξα παραξενεμένος... απλά θέλω να σου το αποδείξω» απάντησε στην ερώτηση που έβλεπε στα μάτια μου και άρχισα να ξεντύνομαι με την περιέργεια να σιγοκαίει μέσα μου
Όταν απαλλάχτηκα απο τα ρούχα μου γύρισε την σελίδα που ζωγράφιζε για να μην την δω και με έβαλε να κάτσω μπροστά στο καβαλέτο της... πήρε την ζώνη απο την ρόμπα της που ήταν κρεμασμένη πάνω στον καλόγερο και αφού άλλαξε την μουσική βάζοντας ένα πολύ ζωντανό αισθησιακό κομμάτι ήρθε κοντά μου και μου έδωσε το κάρβουνο που κράταγε τόση ώρα εκείνη και αφού το κράτησα στα χέρια μου ήρθε πίσω απο την πλάτη μου και μου έκλεισε τα μάτια.
«τώρα χαλάρωσε και άσε την μουσική να σε παρασύρει στον δικό της κόσμο... μου ψιθύρισε στο αυτί μου ενώ με τα χέρια της με ακουμπούσε απαλά πάνω στους ώμους μου
«άσε την φαντασία σου ελεύθερη να καλπάσει και μπες μέσα στον κόσμο των ονείρων... ψιθύρισε δαγκώνοντας απαλά τον λοβό του αυτιού μου και όλο μου το κορμί αμέσως συγκλονίστηκε.
«φτιάξε την δική σου φαντασίωση και άστην να δημιουργήσει τις δικές της εικόνες... συνέχισε και τα απαλά της χέρια άρχισα να κατεβαίνουν προς τα μπράτσα μου ενώ με τα χείλια της και την γλώσσα της άρχισε να με φιλάει πάνω στον λαιμό μου.
Ένα βογκητό μου την έκανε να χαμογελάσει αλλά δεν σταμάτησε να με διεγείρει κάνοντας το κορμί μου να ανατριχιάσει ολόκληρο... συνέχισε να εξερευνεί το κορμί μου... με τα ζεστά της χείλια άφηνε πύρινα φιλιά σε κάθε ένα κόκαλο που προεξείχε στην ραχοκοκαλιά μου ενώ με τα χέρια της συνέχισε να εξερευνεί την πλάτη μου και όλο μου το είναι άρχισε να ξυπνάει και να παίρνει φωτιά.
Άρχισα να χαλαρώνω και το μυαλό μου άρχισε να μπαίνει στην σφαίρα της φαντασίας... οι εικόνες και τα συναισθήματα άρχισαν να πλημμυρίζουν τις αισθήσεις μου και το εγώ μου άρχισε να παίρνει φωτιά... την ένιωθα να με αγγίζει σε όλο μου το κορμί και την ήθελα σαν τρελός... όμως το χέρι μου ήθελε περισσότερο να την αποτυπώσει, να την ζωντανέψει πάνω στο χαρτί, να χορεύει μπροστά σε έναν καθρέφτη αγγίζοντας αισθησιακά το υπέροχο κορμί της.
Εκείνη λες και είχε μπει μέσα στην σκέψη μου έλυσε την ζώνη και απελευθέρωσε τα μάτια μου χωρίς να σταματάει να με αγγίζει τρυφερά και το χέρι μου άρχισε να παίρνει φωτιά... ήμουν τόσο απορροφημένος πάνω στο χαρτί που δεν κατάλαβα πότε σταμάτησε να με ακουμπά... άφησα όλο μου τον εαυτό ελεύθερο και τα μάτια μου εστίαζαν μόνο στις εικόνες του μυαλού μου χωρίς να βλέπω πραγματικά τι ήταν αυτό που ζωγράφιζα.
Κάθε λεπτό που πέρναγε η φωτιά μέσα μου άρχισε να μεγαλώνει... ένιωθα ότι την έβλεπα μπροστά μου να χορεύει μόνο για μένα, τρίβοντας αισθησιακά κάθε κύτταρο του κορμιού της και εγώ την κοίταζα μέσα απο την φαντασία μου και ο ερεθισμός μου άρχισε να φτάνει στα όρια του.
Γινόμουν ένα με το χαρτί και εκείνο έπαιρνε ζωή... το σώμα μου αντιδρούσε σε κάθε μολυβιά που έκανα, κάθε μου μολυβιά ήταν και ένα της άγγιγμα, κάθε της άγγιγμα και μια δόνηση που συγκλόνιζε όλο μου το είναι, μέχρι την στιγμή που ήρθα στην κορύφωση και εκεί που το σκίτσο μου έφτανε στο τέλος του ένιωσα την έκρηξη να έρχεται να με ολοκληρώσει.
Ήμουν στην σφαίρα της φαντασίας... δεν είχα νιώσει ποτέ μου κάτι παρόμοιο χωρίς καν να αγγίζω το κορμί μου και την στιγμή που το χέρι μου τελείωνε την τελευταία του λεπτομέρεια πάνω στο χαρτί η έκρηξη του κορμιού μου ήρθε για να μου το επιβεβαιώσει... κρατήθηκα απο το καβαλέτο για να μην πέσω και με ένα βογκητό άφησα τον εαυτό μου να εκφραστεί χωρίς ντροπή... ήταν μακράν η καλύτερη εμπειρία της ζωής μου...
Τα χέρια της πάνω στους ώμους μου με επανέφεραν στην πραγματικότητα και ανοίγοντας τα μάτια μου γύρισα το κεφάλι μου προς τα εκείνην και άρχισα να παίρνω πιο ήρεμες ανάσες για να συνέλθω.
«τώρα ξέρεις» μου ψιθύρισε και έμεινα μπερδεμένος να την κοιτάω
«τι πράγμα?» την ρώτησα με απορία
«γιατί είμαι τόσο καυτή» είπε και γελάσαμε μαζί και δίνοντας μου μια πετσέτα αμέσως θυμήθηκα σε τι κατάσταση ήμουν και γύρισα το πρόσωπο μου ντροπιασμένος μπροστά.
Εκείνη καθόταν υπομονετικά πίσω μου περιμένοντας με, να συνέλθω απο όλο αυτό, χωρίς να μιλάει και όταν γύρισα την ματιά μου προς τα εκείνη μου χαμογέλασε και έδειξε με την ματιά της προς το σκίτσο μου.
«τι βλέπεις?» με ρώτησε σοβαρά και τότε άρχισα να κοιτάω πραγματικά αυτό που είχα κάνει και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
Ποτέ στην ζωή μου δεν είχα ζωγραφίσει ξανά με τόσο πάθος και τόση φαντασία... ήταν η δική της αποτύπωση αλλά όλη η ζωγραφιά δεν θύμιζε σε τίποτα την αποτύπωση που είχα κάνει το πρωί... ασυναίσθητα ένα δάκρυ κύλησε στα μάγουλα μου και το σκούπισα γρήγορα πριν εκτεθώ περισσότερο, κοιτώντας την ζωγραφιά μου μαγεμένος, αφήνοντας να με παρασύρουν όλα τα συναισθήματα που σου έβγαζε στην επιφάνεια και ένιωσα τέτοια ικανοποίηση που δεν είχα λόγια να το περιγράψω.
«λοιπόν?» με ρώτησε με αγωνία
«εντάξει έχεις δίκιο... είναι πολύ καλό» είπα υπερήφανα για το αποτέλεσμα που έβλεπα μπροστά μου
«θα μου το υπογράψεις?... με ρώτησε και την κοίταξα με απορία... δεν νομίζω να θες να πάρεις μαζί σου κάτι τέτοιο στην εστία... είπε σοβαρά... αλλά θα σου το κρατήσω αν το θες και θα σου το δώσω αφού πάρεις το πτυχίο σου» γέλασα και κούνησα το κεφάλι μου
«προτιμώ να το κρατήσεις για να με θυμάσαι» την πείραξα και γέλασε περισσότερο
«τώρα γύρισε την προηγούμενη σελίδα και δες αυτό που ζωγράφισα εγώ... μου έδωσε την εντολή και γυρίζοντας την σελίδα είδα ότι και στην δική της ζωγραφιά, έπαιζαν τα ίδια συναισθήματα με την μόνη διαφορά ότι εκείνη είχε ζωγραφίσει εμένα... βλέπεις ότι δεν έχεις κανέναν λόγο να νιώθεις πλέων τόσο λίγος μπροστά μου... ο καθένας μας είναι μοναδικός, αλίμονο αν όλοι οι ζωγράφοι ήταν ίδιοι, τότε θα βλέπαμε την μια αντιγραφή μετά την άλλη και αυτό είναι το μόνο που θέλω να καταλάβετε»
«εντάξει μην υπερβάλεις... δεν είναι και το ίδιο»
«γιατί σου λείπει η εμπειρία... είπε ανάλαφρα ανασηκώνοντας τους ώμους της... και τώρα που τελείωσε το μάθημα αν δεν σε πειράζει εγώ θα αποσυρθώ γιατί είμαι αρκετά κουρασμένη» είπε καθώς έπαιρνε την ρόμπα της απο τον καλόγερο και αμέσως η καρδιά μου σφίχτηκε.
«Μπέλα?» ξεκίνησα δειλά
«ναι?» άρχισα να ανασαίνω γρήγορα... να πάρει, ποτέ ξανά δεν είχα νιώσει τόσο ανασφαλής μπροστά σε μια γυναίκα... γιατί να μου συμβαίνει τώρα??
«σε ευχαριστώ» κατάφερα να πω μόνο
«παρακαλώ» είπα απλά και ανέκφραστα και κατάλαβα ότι ήταν η ώρα να πηγαίνω
Την έβλεπα να φεύγει και αμέσως ένιωσα ένα κενό στην καρδιά μου και βλαστήμησα μέσα μου την ηλιθιότητα που με είχε καταβάλει... σηκώθηκα και άρχισα να ντύνομαι με σκοπό να πάω να της μιλήσω αλλά η δόνηση του κινητού μου μέσα στην τσέπη μου με έκανε να σταματήσω κάθε σκέψη που έκανα.
«ναι?»
«έλα ρε $%^& τι θα γίνει με σένα... έχεις σκοπό να μας στείλεις στον άλλον κόσμο σήμερα?? Ξέρεις πόση ώρα σε παίρνω τηλέφωνο??? Που είσαι επιτέλους και έχω πεθάνει απο την αγωνία...» άρχισε να μιλάει ασταμάτητα ο Έμετ και απομάκρυνα για λίγο το κινητό απο το αυτί μου για να καταφέρω να συγκεντρωθώ
«έρχομαι» ήταν το μόνο που του είπα και κλείνοντας το κινητό άρχισα να ανεβαίνω τα σκαλιά.
Ο Άλεκ στην αρχή της σκάλας με κοίταξε με άγριο ύφος και ήξερα πολύ καλά ότι και να ήθελα δεν θα υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να πάω κοντά της, οπότε πήρα την απόφαση να πάρω το σκίτσο μου και να γυρίσω στην εστία για να βάλω το μυαλό μου σε μια τάξη πριν έρθει η ώρα να την αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά.
Όλο το βράδυ δεν μπόρεσα να κλείσω μάτι... σκεφτόμουν ξανά και ξανά όλα όσα είχαν συμβεί και απο την μια το κορμί μου αντιδρούσε σε κάθε ανάμνηση απο την άλλη η καρδιά μου σφιγγόταν περισσότερο... ήταν πραγματικά ένα αίνιγμα αυτή η γυναίκα... μου αρέσει που είχα πάει να ξεκαθαρίσω τα πράγματα και τώρα ήταν πιο μπερδεμένα απο ποτέ... θα την ξαναδώ μόνη της άραγε???
Την άλλη μέρα το πρωί ήπια δύο καφέδες απανωτά για να καταφέρω να συνέλθω απο όλη την εξάντληση και την αγωνία που με έτρωγε και ο Έμετ κούναγε το κεφάλι του ανυπόμονα.
«γη καλή Έντουαρτττττ... είπε κάποια στιγμή που άναψα ένα τσιγάρο και πνίγηκα απο τον καπνό την στιγμή που με σκούντησε και γύρισα να τον βαρέσω στο κεφάλι γιατί με είχε πρήξει πια... εεε σιγά, εσύ τα έχεις παίξει εγώ θα την πληρώσω???» είπε και με σκούντησε άγρια
«τι θες ρε %^&* και με έχεις πρήξει πια» του απάντησα έξαλλος
«εγώ τι θέλω ή εσύ τι έχεις πάθει... απο τότε που πήγες με εκείνη την γκόμενα έχεις τρελαθεί και μετά το μάθημα στο ελεύθερο σχέδιο δεν μπορούμε να σε μαζέψουμε πια... θα μου πεις τι έχει γίνει η θα με αφήσει να βγάλω καπνούς απο τα αυτιά???»
«προτιμώ να βγάλεις καπνούς απο τα αυτιά»
«δεν είσαι εντάξει»
«άστο βρε Έμετ δεν έχει σημασία» είπα ξεφυσώντας
«τόσο πολύ σε πείραξε?»
«ποιο από όλα?» του είπα σοβαρά και κατσούφιασε
«τόσο άσχημα... διαπίστωσε και βάζοντας το χέρι του πάνω στον ώμο μου με ταρακούνησε παρηγορητικά... έλα πάμε για άλλα»
«παμε?» των ρώτησα ανασηκώνοντας το ένα μου φρύδι
«εντάξει πήγαινε μόνος σου γιατί αν έρθω μαζί σου θα με κάνει η Ρόζαλη με τα κρεμμυδάκια» το κουδούνι μας επανέφερε και πετώντας το τσιγάρο μακριά πήρα την τσάντα και το σκίτσο στο χέρι μου και σηκώθηκα όρθιος
«έλα πάμε» του είπα αδιάφορα αλλά δεν τον ξεγέλασα
«ελπίζω τουλάχιστον η Μπέλα να εκτιμήσει καλύτερα αυτό το σκίτσο και να απαλλαγείς απο το ένα σου βάσανο» γέλασα αβέβαιος αλλά δεν είχε και άδικο
Όταν κάτσαμε στα καβαλέτα για να περιμένουμε να ξεκινήσει το μάθημα... ο Έμετ άρχισε τα γνωστά χαζά του πειράγματα και είχαμε λυθεί στα γέλια μέχρι που μπήκε εκείνη και καθάρισε τον λαιμό της για να μας επαναφέρει στην τάξη και γύρισα να την κοιτάξω...
Ήταν η προσωποποίηση της ομορφιάς... με ένα απαλό μακιγιάζ να τονίζει τα υπέροχα χαρακτηριστικά της και ένα ανάλαφρο ντύσιμο που την έκανε να δείχνει περισσότερο με συν φοιτήτρια μας παρά καθηγήτρια μας... πήρα μια ανάσα και γύρισα μπροστά την ματιά μου για να μην καρφωθώ και κάνω τα πράγματα χειρότερα αλλά με την άκρη του ματιού μου κατάλαβα απο την ματιά του Έμετ ότι δεν τον είχα ξεγελάσει ούτε για ένα λεπτό και αυτό με έκανε να γίνω χειρότερα... Χριστέ μου πως θα ξεμπλέξω απο όλον αυτόν τον εφιάλτη??? Ούρλιαζα μέσα μου.
«καλημέρα παιδιά» είπε με την βελούδινη φωνή της σταθερά και με αέρα και έκατσε πάνω στην έδρα στραβοπόδη
«καλημέρα» είπαμε με ένα στόμα όλοι μαζί και εκείνη πήρε στα χέρια τις κάτι φωτογραφίες και κοίταξε γύρω της.
«Τζέηκ θα μπορούσες σε παρακαλώ να έρθει για λίγο εδώ?»
«ναι φυσικά Μπέλα» ανταποκρίθηκε ο λιγούρης αμέσως και έτρεξε κοντά της
«μπορείς σε παρακαλώ να μοιράσεις στα υπόλοιπα παιδιά αυτές τις φωτογραφίες???»
«βεβαίως» είπε με ενθουσιασμό εκείνος και γύρισε την ματιά της σε μας
«Διαλέξτε όποια θέλετε... είναι η επόμενη σας εργασία και μπορείτε να την δουλέψετε και στον ελεύθερο σας χρόνο αν το θέλετε... περιμένω να μου την παραδώσετε την Παρασκευή» είπε ανάλαφρα
Ρούφαγα άθελα μου κάθε της λέξει και κάθε της ματιά χωρίς να το καταλαβαίνω και ένα μολύβι που προσγειώθηκε στο κεφάλι μου με έκανε να γυρίσω απότομα προς την μεριά του Έμετ εντελώς εκνευρισμένος.
«θα το κόψεις πια???» του ψιθύρισα και με κοίταξε αυστηρά
«εγώ η έσυ??» μου τόνισε με νόημα και η φωνή της Μπέλας μας επανέφερε
«Έμετ??»
«μάλιστα» είπε εκείνος και γύρισε προς το μέρος της
«θα ήθελα να βάλεις την χθεσινή σου εργασία στην πινακίδα σου και να την φέρεις εδώ»
«μάλιστα» απάντησε ξανά και άρχισε να τοποθετεί νευρικά την κόλλα του πάνω στην πινακίδα του ενώ έριξε μια αποδοκιμαστική ματιά προς το μέρος μου πριν σηκωθεί να πάει στην έδρα.
«θέλω να κάνετε και οι υπόλοιποι το ίδιο... ααα και τώρα που το θυμάμαι μέχρι να ετοιμαστεί ο Έμετ θα ήθελα να σηκώσετε τα χέρια σας όσοι έχετε δηλώσει για την υποτροφία... μάλιστα... συνέχισε και άρχισε να γράφει... Άλις Περον, Τζεηκοπ Μπλακ, Έντουαρτ Κάλεν, Μαρία Ζέντλια και Ντόρετα Σόνια» έλεγε τα ονόματα μας καθώς τα έγραφε
«με συγχωρείς Μπέλα»
«ναι Έμετ?» γύρισε και τον κοίταξε
«έχω δηλώσει και εγώ» είπε λίγο ντροπαλά και κρατήθηκα για να μην γελάσω με το ύφος του
«ααα με συγχωρείς δεν είδα να σηκώνεις το χέρι σου θα το σημειώσω αμέσως... του είπε ήρεμα καθώς έγραφε στο χαρτί της... σας εύχομαι καλή επιτυχία και σίγουρα καταλαβαίνετε ότι θα έχετε αρκετό ανταγωνισμό γι αυτό και περιμένω να δω τον καλύτερο εαυτό σας»
«ευχαριστούμε» είπαμε με μια φωνή και μετά γύρισε την ματιά της προς τον Έμετ
«Έμετ, για να δούμε τι καλό μας ετοίμασες?... του είπε χαμογελαστά και εκείνος γύρισε την πινακίδα του προς το μέρος της... σήμερα παιδιά θα πάμε στο δεύτερο και το τρίτο στάδιο της άσκησης αυτής ταυτόχρονα... δηλαδή ο κριτής για το αποτέλεσμα της άσκησης σας θα είσαστε αρχικά εσείς οι ίδιοι και μετά όλοι μαζί θα αναλύουμε το αποτέλεσμα, εντάξει?»
«εντάξει» είπαμε με ένα στόμα και πάλι και γύρισε την ματιά της προς το Έμετ
«Έμετ βάλε την πινακίδα να ακουμπήσει πάνω στον πίνακα, πάρε την καρέκλα μου, βάλτην μπροστά απο το καβαλέτο της Μαρίας και κάτσε... ο Έμετ εκτέλεσε αμέσως τις εντολές της και αφού έκατσε περίμενε να συνεχίσει... τώρα κλείσε τα μάτια σου και όταν είσαι έτοιμος άνοιξε τα δες προσεκτικά την ζωγραφιά σου και πες μας την γνώμη σου»
«εεε βασικά δεν ξέρω τι ακριβός θέλεις να σου πω» άρχισε νευρικά και όλοι κρυφογελάσαμε
«παιδιά, παιδιά λίγο ησυχία σας παρακαλώ, μην ξεχνάτε ότι όλοι θα βρεθείτε στην θέση του... είπε ήρεμα και μας επανέφερε στην τάξη και όλοι ταυτόχρονα σοβαρευτήκαμε... θες βοήθεια?» τον ρώτησε ήρεμα
«αν είναι εύκολο»
«δες το έργο σου ήρεμα και σοβαρά... το κοίταξε σοβαρός και συνέχισε... πες μου τώρα σου βγάζει το συναίσθημα που ένιωθες εκείνη την στιγμή που το δημιουργούσες?»
«για να είμαι ειλικρινής ναι... εγώ προσωπικά νιώθω ότι έχω αποδώσει αυτό που αισθανόμουν εκείνη την στιγμή»
«και???» τον παρότρυνε να συνεχίσει
«αν και πιστεύω ότι δεν είναι η καλύτερη μου δουλειά, ωστόσο ήταν στα πλαίσια αυτού που μας ζήτησες»
«έχεις κάτι άλλο να προσθέσεις?»
«δεν ξέρω» είπε ανασηκώνοντας τους ώμους του και η Μπέλα γύρισε την ματιά της προς το μέρος μας
«ποιος θα ήθελε να πει την γνώμη του για το έργο του Έμετ?... μας ρώτησε και σηκώσανε δύο παιδιά το χέρι τους... Άλις» της έδωσε το λόγο
«πιστεύω ότι υπάρχει συναίσθημα στο έργο του Έμετ»
«πιστεύεις δεν είσαι σίγουρη?» την διέκοψε
«όχι είμαι σίγουρη ότι μεταδίδει κάποιο συναίσθημα αλλά το γενικό σύνολο είναι τόσο χιουμοριστικό που σε κάνει να νομίζεις ότι δεν του έδωσε και τόση σημασία» είπε λίγο αυστηρά και ο Έμετ την κοίταξε με μισό μάτι αλλά η Μπέλα δεν τους έδωσε το περιθώριο για να συνεχίσουν
«εγώ πάλι πιστεύω ότι το χιούμορ του είναι αυτό που χαρακτηρίζει όλο το αποτέλεσμα και το κάνει πιο ενδιαφέρον... της είπε σοβαρά και ο Έμετ την κοίταξε με απορία στα μάτια... κάτι άλλο θα ήθελε να συμπληρώσει κανείς?... ρώτησε και μας κοίταξε πάλι και σήκωσα το δικό μου χέρι... ναι Έντουαρτ»
«είναι πολύ βιαστικό σχέδιο και πιστεύω ότι δεν του έδωσε την προσοχή που χρειαζόταν»
«πολύ σωστά ήταν αρκετά βιαστικό, αν αναλογιστείς ότι τελείωσε πρώτος απο όλους σας... αλλά εγώ πιστεύω ότι έδωσε πολλά στοιχεία απο τον χαρακτήρα του και αυτό είναι που σου κάνει την μεγαλύτερη εντύπωση σε αυτό το έργο... άλλος?... ναι Τζεηκ»
«το γενικό σύνολο σου δείχνει αρκετά απο τον χαρακτήρα του αλλά σε κάνει και να πιστεύεις ότι ο καλλιτέχνης λίγο βαριότανε την στιγμή που το ζωγράφιζε»
«τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό?»
«είναι σαν καρικατούρα, δεν έχει μια συνέχεια δεν ξέρεις αν έχει καν κάποιο συγκεκριμένο θέμα»
«ακριβός αυτό περίμενα να ακούσω... είπε με ενθουσιασμό... σε ευχαριστώ Τζεηκ... του είπε και γύρισε την ματιά της προς τον Έμετ... είναι πολύ βασικό όταν ξεκινάμε να έχουμε κάποιο συγκεκριμένο θέμα να μας καθοδηγεί... πατάς πάνω στην αρχική ιδέα που σας έδωσα αλλά το τελικό αποτέλεσμα δεν έχει κάποιο θέμα... δεν είναι απαραίτητα κακό για να πω την αλήθεια με έχει ενθουσιάσει η δουλειά σου και μου δίνεις να καταλάβω ότι το ζεις πραγματικά, όμως θέλω να είσαι περισσότερο συγκεντρωμένος στο θέμα και όχι στην ατμόσφαιρα, εντάξει?» του είπε σοβαρά και ο Έμετ πήρε μια ανακουφιστική ανάσα
«τι βαθμό θα του έδινες?» την ρώτησε αμέσως και εκείνη χαμογέλασε
«δεν δίνουμε βαθμούς σήμερα θυμάσαι?» του απάντησε κλείνοντας του το μάτι και φώναξε το επόμενο όνομα για να συνεχίσει.
Η υπόλοιπη ώρα συνέχισε με τον ίδιο ρυθμό και όλοι περάσαμε απο αυτήν την δοκιμασία, όταν ήρθε η σειρά μου άρχισα να τρέμω... ανέβηκα πάνω στον πίνακα με αποφασιστικότητα και αφήνοντας την πινακίδα μου πάνω σε αυτόν πήγα και έκατσα στην ηλεκτρική καρέκλα και έκλεισα τα μάτια μου πριν δω την ματιά της και τα χάσω.
«λοιπόν Έντουαρτ σε ακούμε» άκουσα την φωνή της και πήρα μια ανάσα
«για να είμαι ειλικρινής... ξεκίνησα διστακτικά... νιώθω ότι είναι απο τις πιο πρόχειρες δουλειές που έχω κάνει... αλλά κοιτάζοντας το νιώθω ότι πράγματι έχω αποδώσει αρκετά απο τα συναισθήματα που ένιωθα όταν το δημιουργούσα, ωστόσο δεν είχε ακριβός το αποτέλεσμα που θα ήθελα»
«και γιατί αυτό?»
«γιατί το πρώτο μου έργο ήταν πιο συγκροτημένο»
«ακριβός Έντουαρτ, ενώ στο πρώτο σου έργο έδινες όλων σου τον εαυτό σε αυτό που έκανες ωστόσο έχανε σε συναίσθημα και πολύ λυπάμαι που δεν το έχουμε εδώ για να το συγκρίνουμε με αυτό... και αυτό να γίνει σε όλους σας μάθημα... ποτέ δεν πετάμε ένα έργο όσο και να μας έχει απογοητεύσει για να μπορούμε να κάνουμε σύγκριση με τα υπόλοιπα έργα μας ώστε να βλέπουμε τις ομοιότητες και της διαφορές για να μας βοηθάνε να διορθώνουμε τα λάθη μας και να μας κάνουν καλύτερους... τελείωσε την φράση της και γύρισε πάλι την ματιά της σε μένα... ενώ αυτό το έργο σου αντίθετα έχει όλη την ενέργεια και την ένταση που περίμενα να δω αλλά χάνει στο τελικό του αποτέλεσμα... με κοίταξε βαθιά στα μάτια και σάστισα... έχεις κάτι άλλο να συμπληρώσεις?»
Με ρώτησε και άκουσα μια φωνή να μου ψιθυρίζει μέσα μου «ναι... ότι είμαι τρελά ερωτευμένος μαζί σου» μόλις την άκουσα, έσμιξα τα φρύδια μου απο αυτήν την διαπίστωση και σφραγίζοντας το στώμα μου πριν κάνω καμία κουταμάρα, γύρισα την ματιά μου πάλι στο έργο μου και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου, προσπαθώντας να καταλάβω τι ήταν αυτό που με έκανε να σκεφτώ κάτι τέτοιο.
«κάποιος άλλος που θα ήθελε να σχολιάσει το έργο του Έντουαρτ?... ναι Έμετ»
«πράγματι είναι η πιο πρόχειρη δουλειά που έχω δει απο τον Έντουαρτ αλλά» γύρισα αυτόματα και τον κοίταξα στα μάτια
«αλλά?» τον ενθάρρυνε και ο Έμετ συνέχισε σκεπτικός κοιτάζοντας με ήρεμα
«αλλά μέσα απο αυτό το έργο μπορώ να νιώσω όλην την σύγχυση και την ένταση που βγάζει αυτό το έργο» τα λόγια του ήταν αναμενόμενα αλλά μέσα απο αυτά ένιωθα ότι προσπαθούσε να πει κάτι άλλο αλλά τελευταία στιγμή δείλιασε.
«πολύ σωστά Έμετ... βλέπεις ήταν τόσο επηρεασμένος απο την χθεσινή σκηνή που αντί να τον αποθαρρύνει τον πείσμωσε περισσότερο και τελικά τον έκανε να βγάλει ακριβός αυτό που ζήτησα απο την αρχή... δεν είναι απαραίτητα κακό... γιατί νιώθω ότι για κάποιον λόγο τα λόγια σου είναι σαν να τον κατηγορείς γι αυτό?» τον ρώτησε ευθέως και ο Έμετ δάγκωσε τα χείλια του και σκύβοντας το κεφάλι προσπάθησε να βρει μια καλή δικαιολογία
«δεν ξέρω απλά ένιωσα το ξέσπασμα του μέσα απο αυτήν την δουλειά και πραγματικά ένιωσα να τον λυπάμαι» είπε σιγανά και γέλασα ανακουφισμένος
«άρα ήταν πολύ σωστή η εργασία του γιατί σου πέρασε ακριβός ότι ένιωθε, σωστά?»
«ναι σωστά» είπε εκείνος και ανασήκωσε του ώμους του κοιτώντας με με ένταση στα μάτια και κατάλαβα ότι δεν θα την γλίτωνα έτσι απλά.
«σε ευχαριστούμε Έντουαρτ» είπε για να με αποδέσμευση και συνέχισε στον επόμενο.
Όταν γύρισα στο δωμάτιο μου ο Έμετ ήταν εκεί να με περιμένει έτοιμος για όλα...
«δεν μου λες έχεις παλαβώσει τελείως??? Απο όλες της γκόμενες που έχεις πάει ή έχεις δει αυτήν βρήκες να ερωτευτείς???» ξεκίνησε χωρίς να με αφήσει να πάρω ανάσα και ανοίγοντας το παράθυρο άναψα ένα τσιγάρο και φύσηξα τον καπνό έξω παλεύοντας να βρω τις ισορροπίες μου προκειμένου να μπαλώσω την κατάσταση πριν ξεφύγει και φυσικά να του θολώσω τα νερά
«μην λες βλακείες Έμετ τι δουλειά έχω εγώ με αυτήν?»
«αυτό ακριβός λέω και εγώ... πως το κατάφερες αυτό??? Εκτός...» συνέχισε σκεπτικός
«εκτός τι?» τον ρώτησα αδιάφορα χωρίς να είμαι σίγουρος αν ήθελα να μου απαντήσει
«εκτός και αν αυτή είναι η γκόμενα που σε παράτησε»
«μην λες βλακείες Έμετ» του απάντησα χωρίς να τον κοιτάζω
«αυτή είναι... αναφώνησε... έτσι δεν είναι?... είπε
«Έμετ κόφτο δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας και μην λες βλακείες και πρόσεξε κακομοίρη μου μην πεις τίποτα τέτοιο και παραέξω και την εκθέσεις άδικα»
«την έχεις πατήσει άσχημα μεγάλε και δεν το έχεις καταλάβει καν... κούνησε το κεφάλι του... και εχθές μαζί της ήσουν??» με ρώτησε και με κοίταξε εξονυχιστικά
«φυσικά και όχι, απο που και ως που να είμαι εγώ μαζί της ρε Έμετ και σταμάτα επιτέλους να κάνεις σενάρια με το μυαλό σου επιτέλους... θα σου το πω μια και καλή... δεν υπάρχει τίποτα μεταξύ μας... ποτέ δεν υπήρξε» του είπα άγρια αλλά δεν τον έπεισα
«λέγε ότι θες εμένα δεν με γελάς σε ξέρω απο 5 χρονών και το ότι πας να με ξεγελάσεις πραγματικά με κάνει να βγαίνω απο τα ρούχα μου... μα καλά δεν μου έχεις καθόλου εμπιστοσύνη πια??? Πότε σε πρόδωσα για να σε προδώσω τώρα???» είπε θιγμένος και είχε απόλυτο δίκιο αλλά δεν με ενδιέφερε για μένα άλλα για εκείνην.
«δεν υπάρχει τίποτα να σου πω... περίμενα μια ζωή την ευκαιρία αυτή να μπω να εκπληρώσω το όνειρο μου και απλά όλο αυτό με έκανε να τα χάσω απο το άγχος μου... τίποτα παραπάνω» του είπα όσο πιο πειστικά μπορούσα και εκείνος ξεφύσησε
«Έντουαρτ καταλαβαίνω ότι είναι πολύ δύσκολη η θέση σου, γι αυτό και δεν σε παρεξηγώ... όμως σαν φίλος σου έχω την υποχρέωση να σε επαναφέρω στην πραγματικότητα γιατί αν συνεχίσεις έτσι δεν νομίζω να βγάλεις το πρώτο εξάμηνο... γι αυτό ντύσου, πλύσου φεύγουμε τώρα»
«τι λες βρε ^&*»
«δεν ακούω κουβέντα θα βρεις άλλην για να ξεκολλήσεις σήμερα κι όλας» είπε απαιτητικά και χωρίς να έχω άλλη επιλογή έκανα ότι μου είπε γιατί κατάβαση είχε απόλυτο δίκιο... αν συνέχιζα έτσι θα κατέστρεφα όλο μου το μέλλον οπότε η μόνη μου επιλογή ήταν να την ξεχάσω και όσο γινόταν πιο σύντομα.
Μετά απο αρκετή ώρα στο «Paradise Spirit» και αρκετά ποτά βρέθηκα να είμαι στο δωμάτιο μου με ένα κορίτσι που δεν είχα ιδέα ούτε πως είναι εμφανισιακά... την φίλαγα αχόρταγα... την απάλλαξα απο τα ρούχα της και οι αντιδράσεις της ήταν άμεσες και θετικές και έκανε το εγώ μου να αναπτερώνετε.
Άρχισα να κάνω τα κορμιά μας ένα και τα βογκητά της ήταν τόσο φτιαχτά τόσο ψεύτικα... το πάθος της ανύπαρκτο που με έκανε να νιώσω ακόμα χειρότερα... την άγγιζα, την γευόμουν και δεν ένιωθα τίποτα απολύτως, για ένα λεπτό άρχισα να σκέφτομαι πως το καλό κατάφερνα να έχω στύση???
Όλη η επαφή ήταν τόσο ανύπαρκτη και απο τις δύο μεριές που απορούσα τι ακριβός σκεφτόταν αυτό το κορίτσι που δεν είχα ιδέα πιο ήταν μέσα στην αγκαλιά μου... παλεύαμε για πολύ ώρα να βρούμε ένα συναίσθημα, κάτι για να δικαιολογήσει αυτήν μας την πράξη αλλά δεν υπήρχε τίποτα... αποκαμωμένος και με χωρίς φλόγα να κάψει το κορμί μου ξαφνικά η εικόνα της ήρθε και τρύπωσε στο μυαλό μου και με έκανε να αναπηδήσω και να φύγω απο πάνω της.
«τι έπαθες?» με ρώτησε με αγωνία ακουμπώντας το χέρι της πάνω στον ώμο μου
«συγνώμη... της είπα απολογητικά... αλλά μάλλον δεν είναι η καλύτερη μου μέρα»
«μην ανησυχείς σε όλους μας μπορεί να συμβεί... είπε αδιάφορα και κόντεψα να ουρλιάξω... θες να συνεχίσουμε?» με ρώτησε με το ίδιο ύφος σαν να μου ανακοίνωνε τον καιρό και τότε δεν άντεξα άλλο...
«συγνώμη αλλά δεν μπορώ... είπα και σηκώθηκα να πάω στο μπάνιο να βγάλω απο πάνω την μυρωδιά της που άρχισε να με αναγουλιάζει... αν θες να μείνεις δεν με ενοχλεί» της είπα την στιγμή που έκλεινα την πόρτα και δεν έχω ιδέα αν μου απάντησε ή όχι
Άνοιξα το νερό και το άφησα να πέσει ορμητικά πάνω στο σώμα μου για να με λυτρώσει αλλά το άγγιγμα του με έκανε να επαναφέρω στην μνήμη μου τα απαλά της χέρια πάνω στο σώμα μου και τότε άρχισα να ξεσπάω όλα όσα είχα μέσα μου αυτές τις δύο μέρες... άφησα τον εαυτό μου να πέσει στο πάτωμα άδειο, με το νερό να συνεχίζει να πέφτει απάνω μου... μάζεψα τα πόδια μου στο στήθος μου και βάζοντας τα χέρια μου μπλεγμένα απάνω στα γόνατα μου ακούμπησα το κεφάλι μου απάνω τους και άρχισα να κλαίω βουβά...
