Άρχισαν τότε να μας παρασύρουν σε ένα τούνελ πιο σκοτεινό και κάποια στιγμή φτάσαμε σε μια καταπακτή που την είχαν αφήσει ανοιχτή για να περάσουμε, αφού πέρασε πρώτη η Άλις ήρθε η σειρά μου, εγώ αναποφάσιστη για το αν πρέπει να δείξω τις ικανότητες μου μπροστά τους ή όχι γύρισα και κοίταξα τον Έντουαρντ με απορία και εκείνος κούνησε απλώς το κεφάλι του. Πήρα μια αναπνοή και αποφάσισα να κατέβω μόνη μου.
«Άλις κάνε πιο πίσω» της είπα και με μια απλή κίνηση κατέβηκα στην μαύρη τρύπα πέφτοντας μαλακά, μέσα απο της σκέψεις του Έντουρντ άκουγα την απορία των άλλων δύο που μας ακολουθούσαν και πήγα κοντά στην Άλις για υποστήριξη.
«μην φοβάσαι όλα θα τελειώσουν γρήγορα» μου μετέφερε μέσα απο τις σκέψεις του Έντουαρντ για να με ηρεμήσει αλλά αποφεύγοντας να μας δείξει το όραμα που της εμφανιζόταν και εγώ και ο Έντουαρντ πια είχαμε αρχίσει να γινόμαστε πιο νευρικοί.
Όταν κατέβηκαν όλοι και έκλεισαν την σιδεριά απο πάνω μας ο πιο ψηλός ήρθε και πέρασε απο μπροστά μου
«να υποθέσω ότι δεν χρειάζεται πια να προσποιούμαστε σωστά?» είπε με ειρωνεία και άρχισε να τρέχει με την κανονική του ταχύτητα και εμείς τους ακολουθήσαμε χωρίς κόπο.
Όταν φτάσαμε μπροστά απο ένα ανσασέρ σταματήσαμε και βρήκαμε μπροστά μας την Τζέην να μας περιμένει με ανοιχτή την πόρτα, μπήκαμε μέσα και όταν μπήκε και αυτή πάτησε το κουμπί και αρχίσαμε να ανεβαίνουμε τους ορόφους. Η σιωπή ήταν πολύ εκνευριστική και οι σκέψεις τους άρχισαν να με ζαλίζουν. Πως το καλό κατάφερνε ο Έντουαρντ να συντονίζει όλες αυτές τις σκέψεις ταυτόχρονα. Σκέφτηκα και έτριψα ασυναίσθητα τους κροτάφους μου και γύρισε και με κοίταξε απολογητικά. Κατάλαβα ότι προσπαθούσε να μαζέψει πληροφορίες απο εκείνους και του κούνησα το κεφάλι για να του δώσω να καταλάβει ότι δεν πειράζει και με το αντίχειρα μου χάιδεψε απαλά το χέρι που μου κρατούσε.
Όταν άνοιξαν τις πόρτες αρχίσαμε να προχωράμε προς μια μεγάλη χρυσή πύλη και ο Έντουρντ γύρισε και με ρώτησε.
«φοβάσαι?»
«εσύ?»
«όχι» είπε πολύ ψύχραιμα και όντως μπορούσα να νιώσω και εγώ την αισιοδοξία του που πραγματικά δεν μπορούσα να καταλάβω απο που πήγαζε.
Όταν φτάσαμε κοντά μια μικροκαμωμένη κοπελίτσα σηκώθηκε να μας υποδεχθεί και έτρεξε να ανοίξει την πόρτα, κοίταξα την Άλις με απορία και εκείνη ανασήκωσε τους ώμους της
«έξυπνη αδελφούλα μου σε στείλαμε να φέρεις έναν και γυρίζεις με δύο και μισό .... είπε ένας μικροκαμωμένος με υπεροπτικό ύφος στην Τζεην και την φίλησε στο μάγουλο ενώ γύρισε προς τον Έντουαρντ ..... φαίνεσαι κάπως καλύτερα εσύ»
«δεν θα το έλεγα και τόσο» του απάντησε με το ίδιο ύφος και τότε ένας αδύνατος μετρίου αναστήματος με μαύρα μαλλιά και κάπα ήρθε κοντά μας να μας υποδεχθεί χαμογελώντας και πάγωσα αντικρίζοντας τον.
«τι ευχάριστη έκπληξη η Μπέλα είναι κοντά μας, δεν είναι υπέροχο αυτό? Πόσο μου αρέσει το ευτυχισμένο τέλος, είναι τόσο σπάνιο» γύρισα και κοίταξα τον Έντουαρντ με απορία αλλά εκείνος κοίταγε μπροστά χωρίς να μου δώσει να καταλάβω πως μπορεί να ξέρει για μένα και εκείνη την στιγμή πήρε το χέρι του Έντουαρντ που κρατούσε τόση ώρα το δικό μου και το έβαλε μέσα στα δικά του χέρια κρατώντας το σφιχτά και κλείνοντας τα μάτια του.
Αμέσως άρχισα να βλέπω όλες τις σκέψεις που είχαν περάσει απο το μυαλό του Έντουαρντ να περνάνε σε εκείνον και πάγωσα. Μέσα σε ένα λεπτό είχε μάθει τα πάντα για εκείνον αλλά παράλληλα και για μένα και νευρίασα τόσο πολύ γι αυτήν του την απερισκεψία.
Τόσα χρόνια κράταγα με νύχια και με δόντια όλα όσα αφορούσαν όλα αυτά τα παράξενα που μου συνέβαιναν και σε ένα λεπτό έγιναν γνωστά σε όλους αυτούς που φαινόντουσαν ότι κάνουν κουμάντο στον κόσμο των βρικολάκων. Η Άλις γύρισε και τον κοίταξε προσπαθώντας να καταλάβει τι γινότανε και εκείνος γύρισε και της εξήγησε.
«ο Άρο έχει το ίδιο χάρισμα με μένα»
«αλλά είναι πιο περιορισμένο» συμπλήρωσε εκείνος
«αλλά πιο εκθετικό» είπε πάλι ο Έντουαρντ και κοίταξε την Άλις απολογητικά στα μάτια
«τι εννοείς?» τον ρώτησε εκείνη
«ξέρεις ότι εγώ μπορώ να ακούσω ότι περνάει εκείνη την στιγμή απο την σκέψη σου, ο Άρο με ένα του άγγιγμα μπορεί να διαβάσει όποια σκέψη έχει περάσει ποτέ απο την ζωή σου» η Άλις έξαλλη γύρισε και τον κοίταξε στα μάτια σαστισμένη.
«πως μπόρεσες» του είπε με την σκέψη της και ο Άρο έκοψε οποιαδήποτε απάντηση πήγε να της δώσει ο Έντουαρντ κρατώντας ακόμα το χέρι του
«αυτό όμως που μπορείς να επικοινωνήσεις απο μακριά ..... είπε και κούνησε με θαυμασμό το κεφάλι του και τους κοίταξε στα μάτια κοιτώντας μια τον έναν και μια τον άλλο .... είναι πραγματικά εκπληκτικό, παρόλα αυτά το πιο εκπληκτικό είναι που δεν μπορείς να ακούσεις τις σκέψεις της......... είπε και γύρισε την ματιά του προς τα μένα ......... θα μπορούσα μήπως να δω αν αποτελεί εξαίρεση και στο δικό μου χάρισμα?» τον ρώτησε αγνοώντας με
«γιατί δεν ρωτάς την ίδια» είπε ο Έντουαρντ παίρνοντας το χέρι του απο τα δικά του
«φυσικά τι αγένια, αγαπητή μου Μπέλα θα ήθελες να μου κάνεις την τιμή? ..... είπε και άπλωσε το χέρι του κάνοντας νοητή υπόκληση σε μένα, γύρισα και κοίταξα τον Έντουαρτ και μου κούνησε το κεφάλι. Πήγα κοντά του με θάρρος και τον κοίταξα στα μάτια απλώνοντας και το δικό μου ..... δεν νομίζω να με τινάξεις και εμένα όπως έκανες πριν στον αγαπητό σου Έντουαρντ» είπε κοροϊδευτικά
«μόνο αν νιώσω ότι απειλήτε η ζωή μου» του απάντησα στο ίδιο ύφος αλλά δεν πτοήθηκε καθόλου, με ένα γλυκό χαμόγελο έσβησε την απόσταση που μας χώριζε και το πήρε στα χέρια του κλείνοντας τα μάτια για να δει τι κρύβει το μυαλό μου αλλά πολύ γρήγορα απογοητεύτηκε και τα άνοιξε αινιγματικά.
«περίεργο η δεύτερη ..... είπε περισσότερο μιλώντας στον εαυτό του παρά στους υπόλοιπους και αφήνοντας το χέρι μου έκανε ένα βήμα πίσω τρίβοντας το σαγόνι του ..... αναρωτιέμαι αν αποτελείς εξαίρεση και στα υπόλοιπα χαρίσματα μας ..... είπε και γύρισε την ματιά του προς την Τζέην ...... Τζέην θα μπορούσες?» την ρώτησε και αμέσως ένιωσα τον Έντουαρντ να κοκαλώνει και να ετοιμάζετε για να της επιτεθεί
«φυσικά κύριε» είπε εκείνη με ένα αυτάρεσκο ύφος και γύρισε την ματιά της προς τα μένα
Πριν προλάβει να αντιδράσει κανείς ο Έντουαρντ μπήκε μπροστά μου και άρχισε να λυγίζει απο τον πόνο που ένιωσε απο την ματιά της, το ίδιο πόνο ένιωσα και εγώ αλλά πριν τον αφήσω να με λυγίσει και εμένα προσπάθησα να μεταφέρω την ασπίδα μου σε εκείνον χωρίς αποτέλεσμα και πριν χάσω τις δυνάμεις μου έκλεισα τα μάτια και με μεγάλο κόπο άρχισα να τραβάω την ενέργεια της απάνω μου απελευθερώνοντας τον Έντουαρντ.
Μόλις ο Έντουαρντ σταμάτησε να πονά και να σηκώνετε πάλι όρθιος σαστισμένος καθώς έβλεπε ότι η Τζέην δεν είχε σταματήσει ακόμα την επίθεση της, ο Άρο άρχισε να χτυπάει παλαμάκια και να φωνάζει.
«εκπληκτικό ..... η Τζέην σταμάτησε την επίθεση χωρίς να μπορεί να καταλάβει τι είχε γίνει και εγώ άφησα την ανάσα που κράταγα όλη αυτήν την ώρα να βγει απο μέσα μου ανοίγοντας τα μάτια μου για να τους κοιτάξω ...... μπορείς να συνεχίσεις?» την ρώτησε και πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα προετοιμάζοντας τον εαυτό μου και εκείνη γύρισε την ματιά της σε μένα.
Έβαλα το χέρι μου μπροστά απο τον Έντουαρντ και κοιτώντας τον στα μάτια κούνησα το κεφάλι μου για να μην κάνει πάλι το ίδιο και εκείνος συμφώνησε. Τότε γύρισα την ματιά μου πάλι σε εκείνη και την είδα να συγκεντρώνετε σε μένα, τότε έκλεισα τα μάτια και μάζεψα για άλλη μια φορά όση περισσότερη ενέργεια μπόρεσα απο εκείνην.
Όταν ο Άρο είδε ότι το χάρισμα της δεν είχε αποτέλεσμα απάνω μου την σταμάτησε και γύρισε προς τα μένα.
«τέτοια σπίδα έχω χρόνια να δω» φυσικά εκείνος κατάλαβε ότι χρησιμοποίησα την ασπίδα και αυτό με σύμφαιρε ώστε να κρατήσω την ενέργεια που είχα μαζέψει απο την Τζεην για πιθανών επίθεση τους.
«ναι αλλά τώρα ερχόμαστε σε δίλημμα» άκουσα μια φωνή πίσω του να λέει και γύρισα να κοίταξα τον ξανθό άντρα που μόλις είχε μιλήσει
«ο Κάιε γιατί δεν μπορείς να δεις τις προοπτικές που έχουμε εδώ»
«Άρον δεν είναι μια απο μας»
«είναι πολλά περισσότερα»
«Άρο τι θες να πεις με αυτό?»
«αγαπητέ μου Κάιε δεν το βλέπεις μπορεί να μην είναι βρυκόλακας σαν και εμάς άλλα έχει το αίμα μας»
«τι....» είπα αλλά με σταμάτησε η ματιά του πριν πω οτιδήποτε άλλο
«αγαπητή μου Ιζαμπέλα γνωρίζεις τους γονείς σου?»
«όχι»
«όμως έχεις παρατηρήσει τις ομοιότητες που έχουμε?»
«δεν νομίζω ότι είναι και πολλές» του είπα ειρωνικά
«οοο μα είναι πάρα πολλές, το μόνο που μας διαφοροποιεί είναι ότι εσύ είσαι πιο ανθρώπινη απο μας αλλά και το δηλητήριο σου κάνει το ακριβώς αντίθετο απο αυτό που κάνει το δικό μας, όμως αν σε δαγκώσουμε εμείς» είπε σκεπτικός
«θα πεθάνετε .... του απάντησα αυτάρεσκα..... φυσικά θα πρέπει πρώτα να καταφέρετε να έρθετε κοντά μου»
«μμμμμ μου αρέσει το θάρρος σου» είπε χαμογελώντας και ο Έντουαρντ μου έπιασε και μου πίεσε το χέρι, εγώ το πήρα βίαια απο το δικό του και τον κοίταξα στα μάτια
«νομίζεις ότι θα κάτσω εδώ έτσι απλά για να τους βλέπω να με κοροϊδεύουν μπροστά στα μούτρα μου?» του είπα νευριασμένα
«Μπέλα δεν σου λέει ψέματα»
«αν δεν είναι ψέματα τότε ποιοι είναι οι γονείς μου?» γύρισα και κοίταξα τον Αρο στα μάτια σηκώνοντας το ένα μου φρύδι προκαλώντας τον
«να υποθέσω ότι έχεις ένα σημάδι στην μέση σου που μοιάζει με μισό φεγγάρι?» είπε εκείνος με το ίδιο ύφος ανεπηρέαστος απο όλην την σκηνή που είδε μεταξύ εμένα και του Έντουαρντ
«και αν το έχω?»
«τότε ξέρω ακριβώς ποιοι είναι οι γονείς σου» τον κοίταζα στα μάτια με αηδιασμένο ύφος και ήδη γνωρίζοντας την απάντηση του μέσω απο τις σκέψεις του δεν ήθελα πια να μάθω.
«ωραία αφού το λύσαμε και αυτό το θέμα μπορώ να πηγαίνω?» του είπα απροκάλυπτα χωρίς να κρύψω ότι γνωρίζω ήδη αυτό που σκεφτόταν
«δεν σε ενδιαφέρει να μάθεις περισσότερα?»
«όχι αρκετά αηδίασα για μία μέρα» του είπα ειρωνικά
«Μπέλα» είπε η Άλις που δεν μπορούσε να καταλάβει που πήγαζε ξαφνικά όλη αυτή η αυτοπεποίθηση μου.
«θέλω να φύγω τώρα» είπα και τον κοίταξα στα μάτια
«δυστυχώς καλή μου αυτό μπορεί να γίνει μόνο με την άδεια μου» τον πλησίασα απειλητικά και είδα με την άκρη του ματιού μου την φρουρά του να πλησιάζει αλλά εκείνος με ένα σήκωμα του χεριού του τους ακινητοποίησε.
«τότε δώστην πριν να είναι αργά» του είπα και άρχισε να γελάει μαζί μου.
Τότε τον κοίταξα μέσα στα μάτια και άρχισα να αφήνω την ενέργεια που είχα μαζέψει όλη αυτήν την ώρα απο την Τζέην και έπεσε στο πάτωμα αρχίζοντας να ουρλιάζει, τότε η φρουρά του προσπάθησε να με ακινητοποιήσει και πέφτοντας πάνω στην ασπίδα μου πετάχτηκαν μακρυά.
Αφήνοντας την ματιά μου έκανα ένα βήμα πίσω για να είμαι κοντά στο Έντουαρντ και την Άλις στην περίπτωση που θα προσπαθούσαν να τους κρατήσουν για να με απειλήσουν. Την στιγμή που ο Αρον βρήκε πάλι τα λογικά του και σηκώθηκε απο το έδαφος γύρισε την ματιά του σε μένα.
«πως το έκανες αυτό?» είπε σαστισμένος καταλαβαίνοντας ότι αυτό που του έκανα ήταν το χάρισμα της Τζεην και όχι το δικό μου.
«δεν θα μάθεις ποτέ, τώρα μπορούμε να φύγουμε?»
«όχι τόσο εύκολα»
«τι άλλο θες απο μας καταλαβαίνεις ότι αν το ήθελα τώρα θα μπορούσες να ήσουν νεκρός, απο την στιγμή που δεν είσαι μπορείς να καταλάβεις ότι οι προθέσεις μου δεν είναι να εναντιωθώ με σας αλλά να με αφήσεις να γυρίσω στην ζωή που ξέρω χωρίς την παρέμβαση σας. Δεν σας ανοίκω είτε έχω το αίμα σας είτε όχι και δεν πρόκειται να σας αφήσω να με πήσετε για το αντίθετο»
«Ιζαμπέλαααα.... είπε ερχόμενος κοντά μου και όλη του η φρουρά σάστισε απο αυτήν του την κίνηση ...... αν μας άφηνες να»
«τι να με φυλακίσετε για να εκμεταλλευτείτε το χάρισμα μου?» του έκοψα την φράση του στην μέση
«δεν έχω δει ποτέ μου τέτοιο χάρισμα και πραγματικά είναι εκπληκτικό αλλά όχι ποτέ δεν θα μπορούσαμε να σε κρατήσουμε εδώ παρά την θέληση σου»
«τότε άσε μας να φύγουμε»
«τι σπατάλη» είπε και κούνησε το κεφάλι του λυπημένος
«Άρο είσαι σοβαρός θα τους αφήσεις να φύγουν? Αυτή η θνητή είναι επικίνδυνη»
«αγαπημένε μου Καιε δεν είναι μια απλή θνητή είναι μισή απο μας και δεν μπορώ να της στερήσω το δικαίωμα να μην έχει την ελευθερία της»
«δεν καταλαβαίνω πριν απο λίγο»
«πριν απο λίγο απλός απαίτησε την ελευθερία της δεν θα μπορούσε ποτέ να μου κάνει κακό»
«πως είσαι τόσο σίγουρος?» του είπε ο Καιος με ειρωνεία
«γιατί είμαι ο πατέρας της» του είπε και γύρισε και τον κοίταξε μέσα στα μάτια και εκείνος κοκάλωσε
«τώρα που το μάθατε όλοι μπορούμε να φύγουμε?» είπα κλείνοντας τα μάτια για να ελέγξω την οργή μου πριν τα κάνω χειρότερα.
«φυσικά καλή μου αρκεί να μας υποσχεθείς ότι κάποια στιγμή θα μας επισκεφτείς για να μιλήσουμε πιο ήρεμα για τις προοπτικές σου και ότι θα μείνεις με τον αγαπητό μας Καρλάηλ για να μπορέσεις να μάθεις τα πάντα για μας» γύρισα και τον κοίταξα στα μάτια δεν μπορώ να φανταστώ πως θα μπορούσε να σκεφτεί κάτι τέτοιο, ο Έντουαρντ και η Άλις γύρισαν και με κοίταξαν ταυτόχρονα και στην σκέψη της Άλις άκουσα που με παρακαλούσε να μην τους προκαλέσω άλλο, την κοίταξα για μια στιγμή και τότε γύρισα την ματιά μου στον Άρο.
«μην περιμένεις ότι θα είναι σύντομα» του είπα μόνο με πείσμα και εκείνος μου χαμογέλασε.
«αυτό μου αρκεί αγαπητό μου κορίτσι» είπε και ήρθε πιο κοντά μου απλώνοντας το χέρι του για να με χαϊδέψει στο μάγουλο, γύρισα το κεφάλι μου απο την άλλη αηδιασμένα και μετά γύρισα και πάλι την ματιά μου σε εκείνον με θάρρος.
«μπορούμε να φύγουμε τώρα?»
«φυσικά άλλωστε σε λίγο θα είναι εδώ η Χαιντή και φαντάζομαι ότι δεν θα θέλατε να μας κάνετε παρέα» Χωρίς να περιμένω κάτι άλλο γύρισα την πλάτη μου και πήγα προς την πόρτα
«σας παρακαλούμε μόνο να περιμένετε στην Τζένα μέχρι να σκοτεινιάσει και Έντουαρντ σε παρακαλώ βάλε κάτι απάνω σου τραβάς πολύ τα βλέμματα..... του είπε και έκανε νόημα στον Φελιξ να έρθει κοντά του, αφού του απελευθέρωσε την κάπα την πέταξε στον Έντουαρντ και εκείνος την φόρεσε ....... πόσο σου πάει, είσαι σίγουρος ότι δεν θες να μας ακολουθήσεις?»
«όχι ευχαριστώ» είπε ειρωνικά ο Έντουαρντ
«Άλις μήπως εσύ?» την ρώτησε με μεγάλο ενδιαφέρων
«όχι» είπε και ήρθε κοντά μου τρίβοντάς μου τον ώμο και γύρισα να την κοιτάξω
«Ιζαμπέλα μου είσαι σίγουρη ότι θες να μας αφήσεις?....... γύρισα και τον κοίταξα δίνοντας του την απάντηση μου με την ματιά μου...... πολύ καλά λοιπόν εις το επανειδήν τότε» είπε και έκανε νόημα στους φύλακες να μας ανοίξουν την πόρτα για να φύγουμε.
Την στιγμή όμως που φτάσαμε στην πόρτα ερχόταν μια εντυπωσιακά ψηλή κοπέλα με ένα φανταχτερό κόκκινο φόρεμα και πίσω της την ακολουθούσε πολύ χαρούμενος κόσμος κοιτάζοντας με θαυμασμό γύρω του.
Ο Έντουαρντ και η Άλις τότε με βάλανε στην άκρη και ένας απο την φρουρά ήρθε δίπλα μας για να μας σταματήσει και μόλις ο κόσμος πέρασε απο δίπλα μας, μας οδήγησε με γρήγορες κινήσεις ξανά πίσω στην Τζένα.
Όταν φτάσαμε κοντά στην Τζένα μας άφησε εκεί και μας είπε να κάτσουμε μέχρι να μας ειδοποιήσει για να φύγουμε. Όταν έφυγε απο δίπλα μας ήμουν τόσο σαστισμένη που κοίταγα το κενό προσπαθώντας να αφομοιώσω όλα όσα είχαν συμβεί μέχρι τώρα και τα ουρλιαχτά και οι σκέψεις όλον όσων συμμετείχαν σε αυτήν την σφαγή, το έκανε ακόμα χειρότερο.
Ήμουν τόσο εξαντλημένη απο την αϋπνία και την προσπάθεια να αντιμετωπίσω όλα αυτά που ένιωθα ότι απο λεπτό σε λεπτό θα κατέρρεα.
«Έντουαρντ βάλτην κάπου να κάτσει γιατί δεν θα αντέξει για πολύ ακόμα» άκουσα την Άλις να λέει και ο Έντουαρντ με παρέσυρε να κάτσω στον καναπέ που ήταν πίσω μου και έκατσα βάζοντας τα χέρια μου στο κεφάλι κλείνοντας σφιχτά τα μάτια μου.
«Μπέλα είσαι καλά?» με ρώτησε ο Έντουαρτ με αγωνία στην φωνή του
«πως μπορείς να με ρωτάς κάτι τέτοιο?» του είπα εγώ ξεσπώντας
«σσσς σε παρακαλώ Μπέλα προσπάθησε να ηρεμήσεις» είπε με αγωνία η Άλις και γύρισα και την κοίταξα αλλά έκανα αυτό που μου είπε και άρχισε να μου τρίβει τον ώμο αγκαλιάζοντας με για να με παρηγορήσει και άρχισαν να μιλούν μεταξύ τους για τον γυρισμό. Κάποια στιγμή που είχα απηυδήσει απο όλα αυτά γύρισα στον Έντουαρτ και του είπα απότομα.
«μπορείς σε παρακαλώ να το βάλεις στο off δεν αντέχω να ακούσω άλλα» είπα και έπιασα πάλι το κεφάλι μου για να μπορέσω να ηρεμήσω.
«πως γίνεται και με ακούς ακόμα?» είπε εκείνος την ερώτηση παγίδα και δαγκώθηκα για την απερισκεψία που έκανα εκείνη την στιγμή
«νομίζεις ότι είναι η κατάλληλη ώρα?» τον ρώτησα και εγώ και άφησε έναν αναστεναγμό αλλά προσπάθησε πολύ σκληρά να απωθήσει τις σκέψεις που άκουγε για να με βοηθήσει να ηρεμήσω και τότε ήρθε η Τζένα κοντά μας και ρώτησε ευγενικά αν θέλαμε κάτι.
Ήμουν τόσο εκνευρισμένη, εξαντλημένη και τρομερά διψασμένη εκείνη την στιγμή που χωρίς να το σκεφτώ γύρισα την ματιά μου σε εκείνη και βλέποντας την τόσο ευδιάθετη ενώ δίπλα μας ακούγαμε τόσα ουρλιαχτά να μας τρυπάνε τα αυτιά και γνωρίζοντας ότι εκείνη ήθελε αυτήν την στιγμή να ήταν μαζί τους και μια απο αυτούς, μου ήρθε η ιδέα να της δώσω μια καλή πρώτη ματιά απο την μελλοντική της ζωή.
Άρχισα να την κοιτάω βαθιά στα μάτια και με όση ενέργεια είχα εκείνη την στιγμή της μετέφερα την δική μου δίψα και τον τρόπο που με έκανε εκείνη την στιγμή η επιθυμία μου για αίμα και εκείνη ασυναίσθητα έκανε ένα βήμα προς τα πίσω δακρύζοντας.
«Μπέλα τι της κάνεις?» ρώτησε ο Έντουαρντ καθώς άκουγε τις σαστισμένες της σκέψεις και εκείνη γύρισε και μας κοίταξε καλά καλά
«συ.. συγνώμη» είπε και έτρεξε προς την πόρτα που ήταν πίσω απο το γραφείο της
«μην με ακολουθήσετε» τους είπα και έτρεξα κοντά της
Όταν έφτασα ακριβώς απο πίσω της και πριν προλάβει να με αντιληφθεί δάγκωσα τον καρπό μου και την στιγμή που βρέθηκα στον λαιμό της την δάγκωσα με δύναμη για να περάσω το δηλητήριο μου στο αίμα της και ταυτόχρονα έβαλα το χέρι μου στο στόμα της για να πιει απο το αίμα μου πριν κλείσει η πληγή μου την στιγμή ακριβώς που πήγε να ουρλιάξει.
Αφού πρόλαβε να πιει αρκετό απο το αίμα μου τράβηξα το χέρι μου και της έσπασα τον αυχένα αφήνοντας την νεκρή στο πάτωμα, ο Έντουανρτ βλέποντας την σκηνή ήρθε κατευθείαν κοντά μου.
«τι κάνεις??» είπε σοκαρισμένος
«χαλάρωσε Έντουαρντ χάρη της κάνω» του είπα και παίρνοντας τον απο το χέρι τον οδήγησα και πάλι πίσω, μετά απο λίγο ακούγοντας τις συγχυσμένες σκέψεις της Τζένας γύρισε και με κοίταξε
«μην πεις κουβέντα δεν θα θυμάται τίποτα» τον προειδοποίησα
Η Τζένα εκείνη την στιγμή γύρισε στην θέση της ακόμα σαστισμένη
«συγνώμη δεν ξέρω τι με έπιασε πριν ... είπε απολογητικά .... χρειάζεστε κάτι?»
«όχι σε ευχαριστούμε» της είπε ο Έντουαρντ και γύρισε την ματιά του αλλού προσπαθώντας να καταλάβει τι είχε συμβεί.
Μετά απο αρκετή ώρα ήρθε πάλι ο Ντιμιτρη και μας ανακοίνωσε ότι μπορούμε να πηγαίνουμε, τότε σηκωθήκαμε και οι τρεις και αρχίσαμε να βγαίνουμε απο το κτήριο γυρίζοντας και πάλι στην πόλη η οποία ήταν πλέον άδεια.
Μπήκαμε μέσα στο αυτοκίνητο που είχε βρει η Άλις και αρχίσαμε να κατευθυνόμαστε προς το αεροδρόμιο, όταν φτάσαμε εκεί η Άλις πήγε να πάρει μια αλλαξιά για τον Έντουαρντ και εγώ βρήκα την ευκαιρία και πήγα στην τουαλέτα για να αλλάξω και να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου. Βγαίνοντας απο την τουαλέτα βρήκα την Άλις να με περιμένει
«τι ήταν όλα αυτά»
«δεν καταλαβαίνω τι εννοείς»
«Μπέλα γιατί τους προκάλεσες έτσι? Το ξέρεις ότι εξαιτίας σου θα ήμασταν νεκροί τώρα?»
«δεν νομίζω ότι θα τους άφηνε ο Άρο να μας πειράξουν»
«και πως είσαι τόσο σίγουρη?»
«απλά είμαι Άλις μην με ρωτάς περισσότερα»
«Μπέλα δεν σε αναγνωρίζω πια»
«Άλις κατάλαβε το έχουν έρθει τα πάνω κάτω στην ζωή μου και εσύ περιμένεις να τα δεχτώ έτσι απλά?»
«όχι αλλά περιμένω να μας υπολογίζεις και λίγο»
«πίστεψε με περισσότερο το έκανα για σας παρά για μένα»
«και τι κατάφερες?»
«τίποτα προς το παρόν αλλά δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι, δικιά του δεν θα γίνω που να χτυπιέται κάτω»
«τουλάχιστον μπορώ να μάθω τι έχεις στο μυαλό σου?»
«Άλις σε παρακαλώ θα χάσουμε την πτήση»
«να ξέρεις ότι δεν θα το αφήσω έτσι αυτό»
«καλά καλά ότι πεις πάμε τώρα?»
«πάμε» είπε και με πήρε απο το χέρι και με τράβηξε έξω.
Ο Εντουαρντ μας περίμενε λίγο πιο πέρα με τα εισιτήρια στα χέρια του και μας οδήγησε στην πύλη για να μπούμε στο αεροπλάνο.
Την στιγμή που ήρθε η αεροσυνοδός να μας ρωτήσει αν θέλαμε κάτι εγώ ζήτησα καφέ και ο Έντουαρντ με κοίταξε ανασηκώνοντας τα φρύδια του.
«δεν θες να κοιμηθώ τώρα» του είπα με νόημα και ένευσε καταλαβαίνοντας το γιατί.
Σε όλη την διαδρομή δεν είπαμε κουβέντα και όταν φτάσαμε στο αεροδρόμιο της Ατλάντας μας περίμεναν οι δικοί του, όταν τους είδα παραξενεύτηκα αλλά μετά θυμήθηκα το τηλεφώνημα της Άλις και τότε το κατάλαβα.
Ο Καρλάιλ και η Έσμι περίμεναν σε μια ήσυχη γωνιά,μακρυά από την ουρά για τους ανιχνευτές μετάλλων,στην σκιά μιας πλατιάς κολόνας.Η Έσμι άπλωσε το χέρι της προς εμένα,αγκαλιάζοντας με δυνατά,αλλά με δυσκολία,επειδή ο Έντουαρντ είχε και αυτός το χέρι του γύρω μου.
«Σ' ευχαριστώ τόσο πολύ.» είπε στο αυτί μου.
Μετά όρμησε να αγκαλιάσει τον Έντουαρντ και φάνηκε σαν να ήθελε να κλάψει,αν αυτό ήταν δυνατόν.
«Δεν θα με αναγκάσεις ποτέ ξανά να περάσω κάτι τέτοιο» είπε σχεδόν γρυλίζοντας.
Ο Έντουαρντ χαμογέλασε πλατιά,μετανιωμένος.»Συγνώμη,μαμά»
«Σ' ευχαριστώ, Μπέλα..........είπε ο Καρλάιλ.............Σου το χρωστάμε»
«Δεν θα το έλεγα» ψέλλισα.Η άγρυπνες νύχτες ξαφνικά είχε αρχίσει να με καταβάλλουν. Ένιωθα το κεφάλι μου σαν να μην συνδεόταν με το σώμα μου.
«Είναι ένα όρθιο πτώμα..........μάλωσε τον Έντουαρντ η Έσμι..........Ας την πάμε σπίτι»
«μην ανησυχείς αντέχω ακόμα» είπα ψέματα αλλά την άφησα να με κρατήσει γιατί δεν ήξερα πόσο ακόμα θα είχα το κουράγιο να περπατήσω μόνη μου.
Όταν φτάσαμε στο αυτοκίνητο και με έβαλε να κάτσω άκουγα απο μακριά κάποιους να καυγαδίζουν αλλά το δικό μου μυαλό ήταν μίλια μακριά και σύντομα ένιωσα το σκοτάδι να με καλύπτει και έκλεισα τα μάτια μου ακριβώς την στιγμή που έκατσα στο κάθισμα.
