Αυτή η βδομάδα ήταν η πιο απελπιστική της ζωής μου. Με την εγκυμοσύνη η υγεία μου είχε επιβαρυνθεί που εξαντλούμουν τόσο πολύ και με τις δύο δουλειές ταυτόχρονα που με έκαναν να ενισχύω την απόφαση μου να μην το κρατήσω. Απο την άλλη όλη αυτή η αίσθηση ότι μέσα μου κρυβόταν ένα δικό του κομμάτι με έκανε να θέλω να ουρλιάξω που αναγκαζόμουν να το ρίξω αλλά ήξερα ότι και να το κρατήσω δεν υπήρχε καμία ελπίδα να βγει υγιές και αυτό με έκανε χίλια κομμάτια.
Ο Έντουαρντ ήταν πάντα εκεί άγρυπνος φρουρός μου, να παρατηρεί και να προσέχει κάθε μου κίνηση κάθε μου ανάσα και κάθε μου βήμα με την ματιά του γεμάτη αγάπη για μένα που με έκανε να αισθάνομαι ακόμα πιο άσχημα γι αυτό που θα έπρεπε να κάνω αλλά και γιατί θα τον άφηνα πίσω να αντιμετωπίσει μόνος του όλον τον πόνο που θα του προκαλέσει η απώλεια μου.
Πάντα ήμουν ένας αφανής ήρωας απο τα σχολικά μου χρόνια ως τώρα με την καλή θέληση να βοηθώ όποιον το είχε ανάγκη και να είμαι εκεί να στηρίζω όποιον το χρειαζόταν που στο τέλος κατέληξα να μένω πάντα στην αφάνεια και να με χρησιμοποιούν μόνο γι αυτόν τον σκοπό. Πάντα με ένα παράπονο γιατί ποτέ κανείς δεν είχε τρέξει για μένα όταν εγώ το χρειαζόμουν μέχρι τώρα.
Η προστατευτικότατη και αγάπη που μου χάριζε ο Έντουαρντ σε κάθε του βλέμμα, σε κάθε του κίνηση μου χάλαγε όλα τα δεδομένα και τις ισορροπίες που είχα μέχρι τώρα και αυτό με έκανε να αντιδρώ άσχημα απέναντι του, όμως εκείνος δεν τα παράταγε ποτέ.
Δεν πίστεψα ούτε για μια στιγμή ότι ο λόγος που θέλει να είναι κοντά μου είναι απο τύψεις για ότι είχε κάνει αλλά δεν μπορούσα και να δεχτώ ότι τώρα στις τελευταίες στιγμές της ζωής μου αυτός ο άνθρωπος γύρισε και κοίταξε μέσα στην ψυχή μου βλέποντας την καλύτερα και απο ότι την είχαν κοιτάξει οι ίδιοι μου οι γονείς.
Την μητέρα μου την είχαμε χάσει νωρίς και αυτό έκανε τον πατέρα μου να είναι πάντα υπερπροστατευτικός απέναντι μου σε σημείο να με πνίγει. Δεν μπορώ να πω ότι η αγάπη του για μένα δεν ξεπερνούσε τα όρια της φαντασίας αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ότι είχα και εγώ φτερά και ότι ήθελα να πετάξω μακριά για να γνωρίσω τον κόσμο απο κοντά.
Όταν μάθαμε για την κατάσταση της υγείας μου έκανε τα πάντα για να με πείσει να μείνω μαζί του για να με φροντίσει και έτσι αναγκάστηκα να του πω ψέματα ότι η θεραπεία πήγαινε καλά για να μπορέσω να κάνω το όνειρο μου πραγματικότητα και να μείνω στην δουλειά που τόσο είχα λατρέψει και είχα δώσει όλην μου την ψυχή σε αυτήν και κανείς και τίποτα δεν θα με σταματούσε να την τελειώσω όπως εγώ την είχα ονειρευτεί ούτε καν ο ίδιο μου ο θάνατος.
«σου έχω πει εκατό φορές να μην το κάνεις αυτό» του είπα την στιγμή που πήρε το τσιγάρο μου απο το στόμα και γύρισα εκνευρισμένη και τον κοίταξα στα μάτια
«Μπέλα δεν σου κάνει καλό γιατί δεν το καταλαβαίνεις?»
«γιατί φοβάσαι μην πάθω καρκίνο?» του είπα και η ματιά του με τσάκισε και αμέσως το μετάνιωσα και άναψα άλλο ένα τσιγάρο συνεχίζοντας να γράφω τις σημειώσεις μου αγνοώντας τον για άλλη μια φορά
Όλη την βδομάδα του είχα κάνει την ζωή κόλαση αλλά εκείνος ότι και να του έλεγα δεν άκουγε τίποτα, ακόμα και η ψυχρότητα μου δεν έφτανε για να τον κάνει να καταλάβει ότι δεν θέλω να είναι δίπλα μου, ενώ μέσα μου ήξερα πολύ καλά ότι αν συνέβαινε αυτό δεν θα το άντεχα με τίποτα.
«τι ώρα έχεις ραντεβού με τον γιατρό?» είπε απαλά μόλις ξεπέρασε την πρώτη του αντίδραση στα προηγούμενα μου λόγια και χωρίς να τον κοιτάω του είπα το ίδιο ψέμα που του είχα πει και εχθές
«στις 6»
«τα γυρίσματα θα τελειώσουν στις 5:30 θα με περιμένεις στο ξενοδοχείο ή θα σε βρω εκεί?»
«θα με βρεις εκεί» είπα χωρίς να τον κοιτάω
«εντάξει» είπε με έναν αναστεναγμό και αφού είδε ότι δεν είχα όρεξη για κουβέντα έκατσε δίπλα μου και κοίταξε μακριά.
Είχα σχεδιάσει έτσι το πρόγραμμα του ώστε την ώρα του ραντεβού μου να έχει γύρισμα και ήξερα ότι θα γινόταν έξαλλος με αυτό αλλά δεν μπορούσα να έχω στο μυαλό μου την εικόνα του να είναι στην αναμονή να με περιμένει και όσο και να του το εξηγούσα εκείνος δεν ήθελε να το καταλάβει οπότε δεν μου έδωσε άλλη επιλογή.
Οι ώρες περνούσαν αρκετά βασανιστικά λες και το ρολόι είχε κολλήσει επίτηδες. Απο την μια δεν ήθελα να έρθει εκείνη η ώρα αλλά απο την άλλη όλη αυτή η αναμονή με είχε τρελάνει.
Έντουαρντ
Ήταν σκληρό καρύδι και πολύ πεισματάρα αλλά ήξερα πολύ καλά ότι αν αποφάσιζα να τα παρατήσω όπως εκείνη απαιτούσε τότε για εκείνη θα ήταν το τελειωτικό χτύπημα. Ο λόγος όμως που δεν τα παρατούσα δεν ήταν αυτός, όσο και να με πλήγωνε η σκέψη ότι δεν θα την έχω για πάντα δίπλα μου τόσο το πείσμα μου να την κατακτήσω γινόταν όλο και πιο δυνατό.
Η παρουσία της δίπλα μου με έκανε να νιώθω έτσι όπως δεν έχω νιώσει ποτέ στην ζωή μου. Η αγάπη μου για εκείνην ξεπερνούσε κάθε λογική.
Την παρακολουθούσα σε κάθε της κίνηση σε κάθε της ανάσα για να κρατήσω για πάντα μέσα μου κάθε της στιγμή και κάθε της λεπτό για πάντα χαραγμένα στην μνήμη μου. Ίσως να ένιωθε ότι το κάνω απο τύψεις ίσως απο λύπηση αλλά ποτέ δεν κατάλαβε ή δεν ήθελε να καταλάβει οτί ήμουν εδώ για εκείνην μόνο απο αγάπη, μια αγάπη που ποτέ δεν θα ξεπεραστεί όσα χρόνια και αν περάσουν.
Όταν άκουσα το τηλέφωνο μου να χτυπάει,ο Κάρλος σταμάτησε το γύρισμα και με κοίταξε για μια στιγμή, εγώ έτρεξα το σήκωσα και μόλις άκουσα ότι με καλούν απο το νοσοκομείο, μου κόπηκαν τα πόδια.
Άρχισα να τρέχω σαν τον άνεμο ξεχνώντας τελείως ότι έφυγα με τα ρούχα και το μακιγιάζ του γυρίσματος αλλά αυτό ήταν το τελευταίο που με ένοιαζε εκείνη την στιγμή.
Φτάνοντας στο νοσοκομείο μπήκα μέσα σαν σίφουνας και άρχισα να ρωτάω της πληροφορίες για εκείνη και όταν μου είπαν σε πιο δωμάτιο την έχουν έτρεξα να την βρω όμως δεν ήμουν προετοιμασμένος για το θέαμα που θα αντικρίσω και όταν την είδα ακίνητη και πανιασμένη μέσα στα λευκά σεντόνια μου κόπηκε η ανάσα και κόντεψα να λιποθυμήσω, το μόνο που με επανέφερε στην πραγματικότητα ήταν ο χαρακτηριστικός ήχος του μηχανήματος που μετρούσε την καρδιά της και για μια στιγμή πήρα μια ανάσα και με αργά βήματα άρχισα να την πλησιάζω.
Έκατσα στην καρέκλα που ήταν δίπλα της και όταν έπιασα το χέρι της η καρδιά μου έγινε χίλια κομμάτια απο το πόσο κρύο ήταν και τα δάκρυα μου ξεχείλισαν χωρίς να μπορώ να τα σταματήσω.
Μπέλα
Άκουγα τον χαρακτηριστικό ήχο του μηχανήματος που μέτραγε τους χτύπους της καρδιά μου και αυτό αυτομάτως με έκανε να καταλάβω ότι κάτι πήγε στραβά και πεταρίζοντας τα μάτια μου τα άνοιξα και αντίκρισα το άσπρο αποκρουστικό δωμάτιο του νοσοκομείου και με έκανε να κατσουφιάσω όμως το ζεστό χέρι που χάιδευε απαλά το δικό μου χέρι με έκανε να τρομάξω και γυρίζοντας προς την άλλη μεριά αντίκρισα τα τρομοκρατημένα μάτια του και πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.
«Έντουαρντ?»
«σσσς καρδιά μου όλα είναι καλά τώρα... πως νιώθεις?» είπε με τρομερή αγωνία στην φωνή του και αμέσως η καρδιά μου άρχισε να αυξάνει τους ρυθμούς της
«δεν ξέρω, νομίζω λίγο περίεργα, τι έγινε, γιατί είμαι εδώ?»
«έχασες πολύ αίμα και σε έφεραν για να σου κάνουν μετάγγιση και στην συνέχεια σε κράτησαν για παρακολούθηση»
«πότε μπορώ να φύγω?» αυτό τον εκνεύρισε και με κοίταξε άγρια στα μάτια
«όταν γίνεις καλά» τόνισε τις λέξεις μια μια
«ξέρεις ότι αυτό που λες δεν ισχύει» του είπα γελώντας και αφήνοντας το χέρι μου σηκώθηκε απότομα και πήγε και στάθηκε στο παράθυρο κοιτώντας μακριά για να ελέγξει το ξέσπασμά του
«μπορείτε να βγείτε για μια στιγμή έξω γιατί θα περάσει ο γιατρός να την εξετάσει» ρώτησε η νοσοκόμα που στάθηκε εκείνη την στιγμή στην πόρτα και εκείνος γυρίζοντας προς τα εκείνη της ένευσε και ήρθε κοντά μου. Με κοίταξε βαθιά στα μάτια χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου τρυφερά και αφήνοντας ένα φιλί στο μέτωπο μου μου είπε ότι θα γυρίσει και με άφησε μόνη.
«Μπέλα πως νιώθεις?» με ρώτησε ο γιατρός την στιγμή που με εξέταζε και γέλασα
«με δεδομένη την κατάσταση μου πολύ καλά ευχαριστώ. Πότε μπορώ να φύγω?» με κοίταξε μέσα στα μάτια και βγάζοντας το στηθοσκόπιο απο πάνω του έκανε τον γύρω και έκατσε στην καρέκλα βαριά και δεν χρειαζόμουν κάτι άλλο για να επιβεβαιώσω όλα όσα ένιωθα και μόνη μου.
«Μπέλα δυστυχώς δεν έχω και τόσα καλά νέα»
«ναι ναι ξέρω, πότε μπορώ να φύγω?» συνέχισα εγώ και ξεφύσησε απελπισμένα
«πολύ φοβάμαι ότι δεν μπορώ να σε αφήσω να φύγεις»
«φυσικά και μπορείς την υπογραφή μου χρειάζεσαι μόνο, φέρε μου το εξιτήριο και θα σου το υπογράψω αυτήν την στιγμή»
«Μπέλα λυπάμαι αλλά μάλλον δεν έχεις καταλάβει καλά»
«άκουσε με γιατρέ το ίδιο σκηνικό έγινε και πριν δύο χρόνια και όμως είμαι ακόμα εδώ, τώρα αν περάσει το δικό σου και με κρατήσεις με το ζόρι δεν νομίζω ότι θα είμαι ακόμα εδώ τον επόμενο μήνα γι αυτό αν θες να με βοηθήσεις να ζήσω λίγο παραπάνω απο μήνα άφησε με να φύγω» με κοίταζε μέσα στα μάτια και η αμηχανία του και ο διχασμός του ήταν πλέον φανερός
Απο την μια σαν γιατρός ήξερε ότι έπρεπε να κάνει τα αδύνατα δυνατά για να με κρατήσει, απο την άλλη όλο το ιστορικό μου έδειχνε ότι ο λόγος που ζω ακόμα ήταν μόνο απο θαύμα και όλοι είχαν πιστεί ότι τελικά το καλύτερο για μένα είναι να ζω όπως έχω επιλέξει εγώ να ζω γιατί μονο με αυτόν τον τρόπο παρατείνω την ίδια μου την ζωή εκεί που τα στατιστικά και οι εξετάσεις έδειχναν το αντίθετο.
«δεν μπορώ να σε αφήσω αν δεν σταματήσει η αιμορραγία, όσο χάνεις αίμα τόσο επιβαρύνετε η υγεία σου»
«σε πόσες μέρες?»
«συνήθως σε τέτοιες περιπτώσεις σε μια βδομάδα το αίμα σταματάει τελείως ή γίνετε ελάχιστο και ελεγχόμενο, στην δική σου περίπτωση δεν ξέρω τι θα μπορέσει να συμβεί»
«μόλις σταματήσει όμως θα φύγω και τίποτα δεν θα με κρατήσει εδώ» του είπα κοιτώντας τον βαθιά στα μάτια τονίζοντας κάθε λέξη ξεχωριστά
«αν αυτό σε βοηθάει τότε τι να πω Μπέλα, αρκεί να μου υποσχεθείς ότι θα ξεκουράζεσαι αρκετά»
«αυτό μπορώ να το κάνω» του είπα και κούνησε το κεφάλι του
«εντάξει λοιπόν θα τα ξαναπούμε αύριο» είπε και σηκώθηκε απρόθυμα απο την καρέκλα του κοιτώντας με για άλλη μια φορά και έφυγε.
Πράγματι μετά απο μια βδομάδα το αίμα ήταν πλέον ελεγχόμενο και εγώ είχα ανακτήσει της δυνάμεις μου όσο μπορούσε αυτό να ήταν δυνατόν για την κατάσταση μου και έτσι επιτέλους έπεισα τον γιατρό να μου δώσει εξιτήριο για να μπορέσω να γυρίσω πίσω στην δουλειά μου.
Ο Έντουαρντ βέβαια ήταν αρκετά αντίθετος με αυτό αλλά εγώ δεν του έδινα τα περιθώρια για να μου αρνηθεί το μοναδικό πράγμα που με κράταγε σε αυτήν την ζωή και η ένταση μεταξύ μας καθημερινά αυξανόταν και ένιωθα ότι πολύ σύντομα θα ερχόταν και η έκρηξη μας.
«τι κάνει το κορίτσι μου σήμερα?» είπε καθώς ερχόταν με ένα γλυκό χαμόγελο κοντά μου και ευτυχώς δεν υπήρχε πια ο καρδιογράφος για να με προδίδει και του χαμογέλασα και εγώ
«καλύτερα δεν γίνετε» του είπα ενθουσιασμένα και με κοίταξε εξονυχιστικά
«μου διαφεύγει κάτι?» είπε γλυκά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«αύριο παίρνω εξιτήριο» στο άκουσμα της λέξης εξιτήριο η ματιά του σάστισε για μια στιγμή αλλά πολύ γρήγορα βρήκε την ψυχραιμία να την μαζέψει
«αυτό είναι καλό νέο» είπε προσποιητά και έκατσε στην καρέκλα και την έφερε πιο κοντά μου
«επιτέλους θα γυρίσω στο πλατό» συνέχισα εγώ και τότε δεν άντεξε άλλο
«όχι πριν ο γιατρός μας δώσει το οκ» είπε αυστηρά
«αν περιμένω απο τον γιατρό... Έντουαρντ ξέρεις ότι έχουμε μείνει ήδη πίσω και αν συνεχίσουμε έτσι η ταινία δεν θα τελειώσει ποτέ»
«η ζωή σου είναι πολύ πιο σημαντική απο αυτήν την ταινία»
«ναι άλλα δεν είναι αρκετή για να την χασομεράω άσκοπα» αυτό τον έκανε να πάρει μια βαθιά ανάσα. Ποτέ δεν μπορούσε να αντέξει την αλήθεια και κάθε φορά που άκουγε τέτοια λόγια απο μένα πάντα ένιωθα τον πόνο που τον διαπερνούσε.
«Μπέλα μου... είπε πιο μαλακά και ήρθε πιο κοντά μου... δεν πρέπει να κουράζεσαι»
«Έντουαρντ δεν θα λέμε τα ίδια ξανά και ξανά» πήρε μια ανάσα και τα παράτησε
«τι διαβάζεις εκεί?» είπε για να αλλάξει κουβέντα και κοίταξα το βιβλίο που κρατούσα
*«είναι ένα σημειωματάριο Της μητέρας μου. Έχει κομμάτια από τα βιβλία που λάτρευε... και λόγια διάσημων αντρών»
«μπορώ να το δω?»
«φυσικά» του είπα και του το έδωσα
«Για να δούμε... "Τι είναι ο φίλος;" Είναι μία ψυχή που κατοικεί σε δύο σώματα. Αριστοτέλης»
«διάβασε αυτό εδώ» του είπα και άλλαξα μια σελίδα
«"Μάθε ποιος είσαι και κάν' το επίτηδες."»
«Η Ντόλι Πάρτον το είπε»
«Πάντα πίστευα ότι είναι έξυπνη... είπε και γελάσαμε μαζί και γυρίζοντας άλλη μια σελίδα συνέχισε... "Ή αγάπη είναι υπομονετική και ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ. Ή αγάπη δεν είναι ποτέ αλαζονική. Δεν είναι ποτέ αγενής ή εγωιστική.Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται"» γύρισε την ματιά του σε μένα και με κοίταξε βαθιά στα μάτια και του χαμογέλασα
«ξέρεις τι σκεφτόμουν σήμερα?»
«τι?»
«Μπορεί ο Θεός... να έχει μεγαλύτερα σχέδια από ότι εγώ για τον εαυτό μου. Λες κι αυτό το ταξίδι δεν τελειώνει ποτέ. Λες και σ' έστειλε σε μένα,επειδή είμαι άρρωστη... για να με βοηθήσεις ως το τέλος. Είσαι ο άγγελός μου»* με κοίταξε βαθιά στα μάτια και με πλησίασε περισσότερο βάζοντας το χέρι του απαλά πάνω στο μάγουλο μου
«είσαι η ζωή μου, εσύ είσαι ο άγγελος μου» είπε και ένα δάκρυ κύλησε απο τα μάτια μου και με φίλησε με τόσο πάθος που ένιωσα την καρδιά μου να ζωντανεύει και να παίρνει δύναμη απο την δική του καρδιά
Την επόμενη μέρα όταν φτάσαμε στα πλατό όλοι τρέξανε και με αγκάλιασαν και με καλωσόρισαν με τόση ζεστασιά που πραγματικά ένιωσα ότι γύρισα στο σπίτι μου. Φυσικά είχαν μάθει πια για το θέμα της υγείας μου και αυτό που μου έκανε εντύπωση περισσότερο ήταν ότι αντί να δω στα βλέμματα τους λύπη και συμπόνια όπως θα περίμενα, το μόνο που είδα ήταν θαυμασμό και υπερηφάνεια για όλη αυτήν την δύναμη που έκρυβε η ψυχή μου.
Οι μέρες και οι μήνες κυλούσαν σαν νερό και όλα είχαν αρχίσει να παίρνουν την τελική τους πορεία και αυτό με έκανε όλο και πιο ανήσυχη, όλα κάποτε τελειώνουν και όπως είπε και η συγγραφέας του βιβλίου «είναι η ώρα που δύει ο ήλιος, η ώρα του λυκόφωτος. Άλλο ένα τέλος. Όσο τέλεια κι αν ήταν η μέρα, πάντα πρέπει να τελειώνει» έτσι ακριβώς ένιωθα και εγώ.
Τα γυρίσματα σύντομα θα τελείωναν και όλα θα γινόντουσαν τόσο διαφορετικά. Η ζωή μου με τον Έντουαρντ ήταν διαφορετική ήταν ένα όνειρο που δεν τόλμησα ποτέ να κάνω όμως ακόμα και αυτό ήξερα ότι κάποια στιγμή θα έφτανε στο τέλος της.
«γιατί δεν κοιμάσαι?» άκουσα την γλυκιά του φωνή να μου σιγοψιθυρίζει και γύρισα προς την μεριά του και ακούμπησα στο στερνό του αναπνέοντας την γλυκιά του μυρωδιά για να μου πλημμυρίσει τα πνευμόνια μου με ζωή.
«δεν νυστάζω»
«τι σκέφτεσαι και είσαι ανήσυχη?» ήξερε να με διαβάζει τόσο καλά που ποτέ δεν μπορούσα να του κρύψω τίποτα και χαμογέλασα
«ότι τα γυρίσματα τελειώνουν»
«ευτυχώς... είπε χαρούμενος και σήκωσα το κεφάλι μου για να αντικρίσω την ματιά του και όταν είδε πόσο με πλήγωσαν τα λόγια του, έβαλε απαλά το χέρι του πάνω στο μάγουλο μου και είπε πιο ήρεμα... καρδιά μου έχεις εξαντληθεί πάρα πολύ»
«και μετά?»
«μετά τι?»
«μετά τι θα κάνω?» χαμογέλασε απαλά και άφησε ένα απαλό φιλί στα χείλια μου
«μετά θα αφεθείς στα χέρια μου και θα κάνεις ότι σου πω εγώ» τον κοίταξα δύσπιστα
«ναι λες και δεν σε περιμένουν ένα σωρό άλλες δουλείες που θα σε κρατάνε μακριά μου» είπα παραπονιάρικα και γέλασε
«και πιστεύεις ότι θα αφήσω οποιαδήποτε δουλειά να μου στερήσει την αγκαλιά σου»
«Έντουαρντ...»
«σσσς μην απασχολείς το μυαλουδάκι σου με τέτοια θέματα τώρα, άλλωστε έχουμε πολλά να κάνουμε και μετά την ταινία»
«δηλαδή?»
«φωτογραφίσεις συνεντεύξεις, την πρεμιέρα ακόμα και τα βραβεία» έκανε τόσα όνειρα για τον μέλλον που με έκανε να τρομάζω και μόνο στην ιδέα ότι όλα αυτά μπορεί να του τα στερήσω.
Τα περιγράφει με τέτοιον τρόπο που με κάνει να νιώθω ότι είμαι ήδη εκεί έχοντας με μέσα στην αγκαλιά του να νιώθω πιο ευτυχισμένη και μόνο που ξέρω ότι εκείνος είναι δίπλα μου.
«δεν σου είπα»
«τι?»
«αύριο θα γυρίσουμε ξανά την σκηνή του γάμου»
«ναι το ξέρω»
«πως?»
«ο Κάρλος με ενημέρωσε γι αυτό»
«περίεργο εμένα μου το είπε πριν φύγουμε και μάλιστα μου έκανε εντύπωση γιατί δεν θυμάμαι να υπήρχε κάτι που χρειάζεται αλλαγή»
«εγώ δεν συμφωνώ»
«γιατί?»
«δεν ήσουν πολύ πειστική σε αυτήν την σκηνή» είπε για να με πειράξει και τον τσίμπησα και γέλασε δυνατά
«έτσι εεε»
«έλα κοιμήσου τώρα γιατί δεν κάνει η νύφη να έχει μαύρους κύκλους»
«ναι σωστά γιατί αλλιώς η Άλις θα αρχίσει να με κυνηγάει... του είπα και γελάσαμε μαζί ... πάντως αν ποτέ παντρευόμουν θα ήθελα ο γάμος μου να γινόταν όπως στην ταινία, ήταν όλα τόσο μαγικά»
«ήσουν η πιο όμορφη νύφη που έχει υπάρξει»
«μήπως είσαι λίγο προκατειλημμένος» τον πείραξα και εκείνος σοβάρεψε
«Μπέλα μ’ αγαπάς?»
«τι ερώτηση είναι αυτή?» του είπα γελώντας
«απάντησε μου»
«σ’ αγαπάω, πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» του είπα και μέσα στην ματιά μου άφησα να ξεχειλίσει όλη μου η αγάπη που ένιωθα για εκείνον
«τότε θα μου κάνεις μια χάρη?»
«ότι θες»
«θα με παντρευτείς?... είπε και μου κόπηκε η ανάσα μου και δάκρυα άρχισαν να κυλούν στα μάτια μου... λοιπόν?»
«ναι» είπα με φωνή που ίσα ακουγόταν και με πήρε στην αγκαλιά του ανασαίνοντας βαθιά
Την επόμενη μέρα στο στούντιο γινόταν ένας χαμός και δεν μπορούσα να καταλάβω τον λόγο όλης αυτής της τρέλας αφού ήταν απλά μια σκηνή που θα την επαναλαμβάναμε και μάλιστα για περιττούς λόγους.
Με είχαν βάλει στην μέση του καμαρινιού μου και με ετοιμάζανε λες και θα παντρευόμουν στ’ αλήθεια και μου έφερε τέτοιο νευρικό γέλιο που δεν μπορούσα να συγκρατηθώ. Όταν έφτασε η στιγμή για το γύρισμα ανέβηκα την σκάλα για να πάρω θέση με την Άλις δίπλα μου και μόλις άνοιξα την πόρτα μπήκα μέσα και ξεκινήσαμε.
Μόλις μπήκε μπροστά η Άλις για να ξεκινήσει γύρισε με πήρε μια ζεστή αγκαλιά και έφυγε. Την κοίταζα παραξενεμένη και δεν καταλάβαινα τίποτα, όλοι σήμερα ήταν τόσο παράξενα φορτισμένη που με έκαναν να τρελαίνομαι.
Με το σύνθημα άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα σιγά σιγά υποβασταζόμενη απο τον Τσάρλη που ήταν ο πατέρας της ηρωίδας που υποδιόμουνα και μόλις τα πόδια μου ακούμπησαν το τελευταίο σκαλί γύρισα την ματιά μου για να αντικρίσω τον άντρα της ζωής μου για άλλη μια φορά να με περιμένει ντυμένος με το υπέροχο κουστούμι του και μου κόπηκε η ανάσα απο την ομορφιά του.
Καθώς προχωρούσα τον διάδρομο τα μάτια μου ήταν τόσο απορροφημένη απο την ματιά του που δεν το κατάλαβα αμέσως ότι ο παπάς ήταν ο ίδιος μου ο πατέρας. Μόλις η ματιά μου συνάντησε την δική του τότε σάστισα και πάγωσα για μια στιγμή και κοιτώντας μια τον πατέρα μου και μια τον Έντουαρντ που μου χαμογελούσε απαλά και συνειδητοποίησα την αλήθεια.
Όταν έφτασα κοντά του και του έδωσα το χέρι μου, μου έκλεισε το μάτι και μου ψιθύρισε
«είπες ναι μην το ξεχάσεις» είπε με μια υποψία ανησυχίας στην φωνή του και του χαμογέλασα και μόλις γύρισα την ματιά μου προς τον πατέρα μου, μου χαμογέλασε ζεστά και άρχισε να διαβάζει τον λόγο του για να ενώσει τα δεσμά μας.
*«Η αγάπη είναι υπομονετική κι ευγενική. Δε ζηλεύει ποτέ» μόλις άκουσα τα πρώτα λόγια του λόγου του γύρισα την ματιά μου προς τον Έντουαρντ με γουρλωμένα τα μάτια και εκείνος μου χαμογέλασε και μου ψιθύρισε
«Σ' αγαπώ» και χαμογελώντας του και εγώ συμπλήρωσα την φράση του
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή»
«Δεν είναι αγενής ή εγωιστική. Δεν προσβάλλεται και δεν εκδικείται. Η αγάπη δεν ικανοποιείται με τις αμαρτίες των άλλων...αλλά χαίρεται με την αλήθεια. Πάντα δικαιολογεί, εμπιστεύεται, ελπίζει και υπομένει... ό,τι κι αν συμβαίνει»*
«εγώ ο Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ορκίζομαι να πάρω την Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να την τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«εγώ Ιζαμπέλα Ελίζαμπεθ Τσέλσεν ορκίζομαι να πάρω τον Έντουαρντ Καρλάηλ Κάλεν ως νόμιμο σύζυγό μου... για να τον τιμώ... για όλες τις μέρες της ζωής μου»
«μπορείς να φιλήσεις την νύφη» είπε ο πατέρας μου και τον κοίταξα με λατρεία στα μάτια και μου ένευσε.
Γύρισα την ματιά μου στον Έντουαρντ και όλη η αγάπη του για μένα ξεχείλιζε μέσα σε αυτήν την ματιά που με έκανε να δακρύσω. Ήρθε κοντά μου και με πήρε στην αγκαλιά του τρυφερά και γέρνοντας κοντά μου μου έδωσε το πιο γλυκό και το πιο βαθύ φιλί που είχα νιώσει ποτέ στην ζωή μου.
Τα είχε σχεδιάσει έτσι ώστε όλο το σκηνικό του γάμου και της δεξίωσης να είναι όπως ακριβώς η σκηνή που είχα παίξει για τον ρόλο μας ακριβώς όπως του το είχα πει μόλις εχθές.
«πότε τα ετοίμασες όλα αυτά?» του είπα με απορία την στιγμή που χορεύαμε τον πρώτο μας χορό
«πριν μια βδομάδα»
«και πως ήξερες ότι ήθελα αυτόν τον γάμο ακριβώς?»
«όλη σου η ζωή είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό έτσι σκέφτηκα κάπως έτσι θα είχες ονειρευτεί τον γάμο σου» ακούμπησα το χέρι μου στο πρόσωπο του και σταματώντας τα βήματα μου έγειρα και του έδωσα ένα βαθύ φιλί
«μπορεί η ζωή μου να είναι εξαρτημένη απο αυτό το πλατό αλλά την δύναμη για να συνεχίσω να ζω μου την δίνει μόνο αυτό το φιλί... του είπα και με έσφιξε στην αγκαλιά του και ένιωσα να πνίγει έναν λυγμό και ένα του δάκρυ του μούσκεψε τον λαιμό μου... σ’ αγαπάω» του είπα μέσα απο τα δικά μου δάκρυα και εκείνος συνέχισε την φράση μου
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» και συνεχίσαμε να χορεύουμε τον πρώτο χορό μας.
Μέσα σε αυτούς τους μήνες που μοιραστήκαμε μαζί με τον Έντουαρντ, ήταν οι πιο ονειρικές στιγμές της ζωής μου.... *με περισσότερη αγάπη, απ' όση έχουν άλλοι σε όλη τους τη ζωή* και μετά τον γάμο αρχίσαμε την αντίστροφή μέτρηση για τα γυρίσματα που στιγμάτισαν για πάντα την ζωή μας.
Έντουαρντ
Πέρναγα τις πιο υπέροχες στιγμές της ζωής μου με όλη την ευτυχία και την αγάπη να ξεχειλίζει μέσα απο την καρδιά μας.
Η Μπέλα μέρα με την ημέρα άρχισε να εμφανίζει σημάδια κόπωσης και με είχε πιάσει τέτοια ανησυχία που δεν ήθελα πολύ να σταματήσω τα γυρίσματα προκειμένου να την πίσω να ξεκουραστεί, όμως το πείσμα της και η θέληση της πάντα με έκανε να υποχωρώ και ας μου τσάκιζαν την καρδιά.
Σήμερα επιτέλους θα κάναμε το τελευταίο μας γύρισμα και ένιωθα τέτοια ανακούφιση γι αυτό. Επιτέλους θα μπορούσε να αφεθεί στα χέρια μου για να την ξεκουράσω και να απολαύσουμε το υπόλοιπο της ζωής που μας απομένει απαλλαγμένοι απο όλα αυτά.
Τον ενθουσιασμό μου τον επισκίαζε η μελαγχολία της, παρόλο που δεν το παραδεχόταν ήταν τόσο καταβεβλημένη που με έκανε να απορώ πως μπορούσε να στέκεται χωρίς βοήθεια αλλά παρόλα αυτά και πάλι αν της έλεγε ο Κάρλος ότι έχουμε ακόμα έναν μήνα εκείνη και πάλι θα έβρισκε την δύναμη και θα συνέχιζε χωρίς σταματημό.
«πως νιώθεις?» την ρώτησα απαλά την ώρα που την πλησίασα για να ξεκινήσουμε το γύρισμα
«σαν το τέρας του λόχνες» είπε και γέλασε αδύναμα και της χαμογέλασα
«πέρα απο αυτό?»
«είμαι λίγο κουρασμένη» παραδέχτηκε και της χάιδεψα απαλά το μάγουλο και της έδωσα ένα βαθύ φιλί για να πάρει δύναμη
«λίγο ακόμα έμεινε μόλις τελειώσουμε αυτήν την σκηνή θα πάμε στο ξενοδοχείο να ξεκουραστείς εντάξει?... κούνησε το κεφάλι της απαλά και χαμογελώντας της πήγα να πάρω θέση να ξεκινήσουμε αλλά μου έπιασε το χέρι και γύρισα την ματιά μου πάλι σε εκείνην... τι είναι καρδιά μου?» την ρώτησα τρυφερά
«σ’ αγαπάω» είπε και μέσα στο βλέμμα της είδα όλη την αγάπη που μπορούσε ένας άνθρωπος να νιώσει και έκανε την καρδιά μου να πεταρίσει
«πιο πολύ και απο την ίδια μου την ζωή» συμπλήρωσα τα λόγια της και της άφησα άλλο ένα τρυφερό φιλί στα χείλια και μου χαμογέλασε απαλά
Στο πάμε του Κάρλο της άφησα το μωρό στα αδύναμα χέρια της και το κοίταξε με ένα συνεσταλμένο ύφος για μια στιγμή λέγοντας την ατάκα της
«Ρενες... μι. Τόσο... όμορφη» και γύρισε την ματιά της πάλι σε μένα και με κοίταξε για άλλη μια φορά με λατρεία στα μάτια και όλο της το κορμί τεντώθηκε και ένιωσα την αναπνοή της να βγαίνει βίαια απο μέσα της και για μια στιγμή τα έχασα τελείως χωρίς να ξέρω αν αυτό που έβλεπα ήταν πραγματικό ή ήταν η τελική πράξη του ρόλου της.
«πάρε το παιδί» φώναξα στον Τζέικ και εκείνος συνέχισε την σκηνή χωρίς να παρατηρεί εκείνην που έσβηνε απάνω στα χέρια του.
«πέτα το απο το παράθυρο» είπε την ατάκα του και ένιωσα ότι ήθελα να τον σκοτώσω εκείνη την στιγμή που δεν καταλάβαινε ότι όλη μου η ζωή χάνετε μπροστά στα μάτια μου πάνω στα ίδια του τα χέρια.
«πάρτε το παιδί» φώναξα πάλι και τότε έτρεξε η Ρόζαλι και το άρπαξε απο τα χέρια μου και εγώ έπεσα απάνω της και χωρίς να χάνω χρόνο φύσηξα δυνατά μέσα στο στόμα της και είδα το στήθος της να ανεβοκατεβαίνει χωρίς ζωή και τότε έβαλα με δύναμη τα χέρια μου πάνω στην καρδιά της και πάλεψα με όλη την δύναμη της ψυχής μου προσπαθώντας να την επαναφέρω φωνάζοντας της
«όχι Μπέλα, όχι τώρα» και συνέχισα με όλη την δύναμη που μου είχε απομείνει να συνεχίζω να της δίνω αέρα στα πνευμόνια της και να της πιέζω την καρδιά ελπίζοντας να γυρίσει και πάλι κοντά μου.
Το συνεργείο είχε σαστίσει προσπαθώντας να καταλάβει αν αυτό που έβλεπαν μπροστά τους ήταν αλήθεια ή όχι.
«φωνάξτε τον γιατρό» τσίριξα και τότε όλοι άρχισαν να τρέχουν πανικόβλητοι καταλαβαίνοντας ότι εκείνη είχε φύγει για πάντα.
Μετά απο 6 μήνες ανέβηκε η ταινία στην μεγάλη οθόνη και όλες οι κριτικές που γραφτήκαν για την ταινία της ζωής μας, ήταν ότι οι πιο δυνατές σκηνές που ξεχώρισα σε όλο το έργο ήταν η πρώτη μας επαφή και η σκηνή που η Μπέλα άφησε την τελευταία της πνοή.
Φυσικά κανείς δεν μπορούσε να ξέρει ότι για εμάς ήταν η πιο πραγματικές σκηνές της ίδιας μας της ζωή. Η αρχή της αγάπη μας και το απότομο τέλος της.
Έδωσε την ίδια της την ζωή γι αυτήν την ταινία και όλοι την αντάμειψαν με το παραπάνω, οι κριτικές την αποθεώνανε σαν την καλύτερη πρωτοεμφανιζόμενη ηθοποιό που είχε περάσει ποτέ απο την μεγάλη οθόνη και στα βραβεία που ακολούθησαν δεν υπήρχε συμμετοχή που να μην την κέρδισε.
Κάθε φορά που άκουγα το όνομα της φούσκωνα απο υπερηφάνεια για εκείνην όμως τις στιγμές που ανέβαινα να πάρω το βραβείο της αντί για εκείνην η καρδιά μου πάγωνε και τα λόγια δεν ήταν αρκετά για να εκφράσω όλον τον θαυμασμό και την αγάπη που ένιωθα για εκείνη.
Πέρασαν 4 χρόνια απο τότε και ακόμα η απουσία της ήταν αισθητή όμως εγώ ήμουν δυνατός γιατί ήξερα ότι πάντα είναι μαζί μου και πάντα η αγάπη της θα μου δίνει δύναμη για να συνεχίζω γιατί η αγάπη μας είναι σαν τον άνεμο μπορεί να μην την βλέπω αλλά ξέρω ότι είναι πάντα εδώ δίπλα μου να με συντροφεύει για μια ζωή μένοντας ανεξίτηλη μέσα στην καρδιά μου να της δίνει πνοή για να συνεχίσει να χτυπάει μόνο για εκείνη.
*τα λόγια αυτά είναι ατόφια απο την ταινία που με έκανε να εμπνευστώ αυτήν την ιστορία
A Walk To Remember
