Haunted Love "54 Δώσε με ακριβή μου αγάπη"

Ρόζαλη 

Χωρίς να ειπωθεί κάτι άλλο μεταξύ τους εκείνη ακόμα με τους λυγμούς της να την πνίγουν έγειρε δειλά το κεφάλι της προς τα πίσω για να τον κοιτάξει και εκείνος της ανταπέδωσε το βλέμμα με την απορία έκδηλη στα χαρακτηριστικά του... Όπα αυτό δεν πρέπει να το έχει ξανακάνει... σκέφτηκα και τον κοίταξα για λίγο αλλά εκείνος δεν μου έδωσε καμία σημασία.

Σηκώνοντας το χέρι της τρεμάμενα... το άφησε πάνω στο πρόσωπο του και άρχισε να το ψηλαφίζει όπως ακριβός ψηλαφίζουν το πρόσωπο οι τυφλοί και αυτό έκανε την περιέργεια του Έντουαρτ μεγαλύτερη... αλλά χωρίς να μιλάει την άφησε να συνεχίσει... Σίγουρα δεν το έχει ξανακάνει... αλλιώς δεν θα ήταν τόσο προβληματισμένος τώρα.

Χωρίς να πει τίποτα αφήνοντας το χέρι της σταθερό πάνω στο μάγουλο του άρχισε να πλησιάζει το πρόσωπο του και εκείνος αυτόματα έκανε προς τα πίσω ενώ τα χαρακτηριστικά του άρχισαν να σκληραίνουν από την διαπίστωση των προθέσεων της αλλά εκείνη δεν πτοήθηκε... Ανασηκώνοντας το κορμί της πριν προλάβει εκείνος να την σταματήσει κόλλησε τα χείλια της πάνω στα δικά του.

«Μπέλα... όχι» της φώναξε... χωρίς να αντέχει άλλο ο Έντουαρτ ενώ κρατώντας την από τα μπράτσα την ξεκόλλησε από πάνω του κάνοντας την να πέσει πάνω στο στρώμα και εκείνη μαζεύοντας τον εαυτό της σε μια μπάλα έκλεισε τα αυτιά της και κουνώντας το κορμί της σαν αυτιστικό άρχισε να μουρμουρίζει.

«Όχι πάλι... Όχι πάλι... Όχι πάλι» κλαψουρίζοντας με παράπονο ενώ κράταγε τα μάτια της κλειστά και ο Έντουαρτ χτυπώντας το χέρι του πάνω στο κούτελο του, έβρισε σιγανά.

«Την τύχη μου μέσα... τι σκατά είναι πάλι αυτό;» εξωτερίκευσε μέσα από τα δόντια του επιβεβαιώνοντας μου ότι δεν το έχει ξανακάνει και πήρα μια ανάσα.

«Ρε συ αυτή έχει χοντρό πρόβλημα... Καλά λέει ότι θα της κάνεις χάρη αν την αποτελειώσεις» του είπα αυτόματα την άποψη μου και αν είναι δυνατόν αυτό την έκανε χειρότερα... στο άκουσμα της λέξεις "αποτελειώσεις"... άρχισε να ουρλιάζει πάλι από την αρχή και ο Έντουρατ με κοίταξε με το δολοφονικό του βλέμμα.

«Τι κατάλαβες τώρα;» με ρώτησε εξαγριωμένος αλλά βάζοντας εκείνην πάνω από αυτό που πραγματικά ήθελε να κάνει, έπεσε απάνω της... και προκειμένου να την συνεφέρει... προσπάθησε μάταια να την γυρίσει ανάσκελα αλλά όσο εκείνος το προσπαθούσε τόσο εκείνη ούρλιαζε με περισσότερη δύναμη.

«Γαμώτο...» έβρισε απελπισμένος και γύρισε προς την μεριά μου... «Τράβα άνοιξε στον Φλικ... εκείνος θα ξέρει πως να την ηρεμήσει» είπε με αγωνία στην φωνή του έχοντας τα τελείως χαμένα.

«Δεν πας καλά μου φαίνεται...» αμύνθηκα εγώ εκνευρισμένη... «Τράβα φέρ' τον μόνος σου» συνέχισα σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος μου και κουνώντας το κεφάλι του απηυδισμένα έκανε άλλη μια προσπάθεια να την σταματήσει.

Ειλικρινά απορώ με αυτό το κορίτσι... πόσες αντοχές έχει πια;... Το ουρλιαχτό της αντί να σταματάει δυνάμωνε περισσότερο και πραγματικά είχα αρχίσει και εγώ η ίδια να τα χάνω και προς μεγάλη μου έκπληξη είχα αρχίσει και να την συμπονώ... αλλά φυσικά δεν κράτησε για πολύ... Από περιέργεια και μόνο έμεινα να δω την συνέχεια καθώς εκείνος αρπάζοντας τα χέρια της την ανάγκαζε να γυρίσει προς το μέρος του.

«Μπέλα άνοιξε τα μάτια σου... δεν θα σε πειράξω... Άνοιξε τα μάτια σου» της έλεγε επιτακτικά και εκείνη μένοντας ξέπνοη, άνοιξε τα μάτια της τρομοκρατημένη και άρχισε να κοιτά γύρω της προσπαθώντας σκληρά να βρει μια διέξοδο σε όλα αυτά... «Κοίτα με» απαίτησε ο Έντουαρτ πάλι και παίρνοντας ένα πληγωμένο ύφος, τον κοίταξε ενώ έτρεμε σύγκορμη, τρομοκρατημένη... καθώς αμυντικά προσπαθούσε να κάνει το σώμα της πιο πίσω αλλά τα χέρια του πάνω στα δικά της δεν την άφηναν να κουνηθεί σπιθαμή... «Δεν θα σε πειράξει κανείς... σε παρακαλώ πάρε ανάσες» έλεγε εκείνος απελπισμένος καθώς έβλεπε εκείνην να μην ανταποκρίνεται και να μην ανασαίνει καθόλου.

Θα ήταν φοβερή στις καταδύσεις... αλήθεια πόση ώρα μπορεί να κρατήσει την ανάσα της πια;... Μια στιγμή τι είπε μόλις τώρα ο άλλος... σε παρακαλώ;... Όπα της... να και παρακάλια... Αμ δεν μας τα είπατε αυτά κύριε Κάλλεν... τόσο πολύ σε έβαλε στο βρακί της;;;... Μωρέ θα σε φτιάξω εγώ.

«Μπέλα... σε παρακαλώ» είπε πιο ήρεμα εκείνος και έκλεισα το στόμα μου να μην γελάσω δυνατά... Να βλέπεις τον Έντουαρτ απελπισμένο να παρακαλάει... ε αυτό είναι κάτι που δεν θες να χάσεις με τίποτα... Αμ την βλέπω την δουλειά... αυτή θα σε κάνει να πληρώσεις όλα όσα μας έκανες.

Προς μεγάλη μου έκπληξη εκείνη για μια ακόμα φορά δεν ανταποκρινόταν με τίποτα... το πρόσωπο της είχε πια μελανιάσει... και δεν ήθελε πολύ μυαλό για να καταλάβεις ότι ήθελε λίγο ακόμα για να πάθει ασφυξία... Μωρέ λες να είναι ικανή να αυτοκτονήσει με αυτόν τον τρόπο;... Θα είναι ο μοναδικός άνθρωπος που το έχει καταφέρει στα χρονικά.

«Τράβα φέρε τον Φλικ» απαίτησε ο Έντουαρτ πιο επιτακτικά ενώ ένιωθα να είναι τρομοκρατημένος... αλλά εγώ δεν κουνήθηκα σπιθαμή... Σιγά μην πάω στον λάκκο με τα φίδια... ψάχνεις για κορόιδα;... Ευκαιρία ψάχνει ο σκατόψυχος να με πετυχει μόνη για να με δαγκώσει πάλι.

Χωρίς να έχει άλλη επιλογή ο Έντουαρτ παίρνοντας μια απελπισμένη ανάσα, έγειρε κοντά της και άφησε απαλά τα χείλια του πάνω στα δικά της χωρίς πραγματικά να την φιλάει και από το ξάφνιασμα η μουσίτσα πήρε μια ανάσα... Απομακρύνοντας το κεφάλι του από το δικό της, την ξανακοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια της.

«Δεν θα σε πειράξω» επανέλαβε με τέτοια τρυφερότητα που ανατρίχιασα από αηδία... Σιγά μας πήραν τα σορόπια μεγάλε.

Τα μάτια της άρχισα να δακρύζουν και πάλι ενώ τον κοίταζε με παράπονο... αλλά αυτήν την φορά δεν σταμάτησε να ανασαίνει... όσο μπορούσε τέλος πάντων γιατί ακόμα τα είχε τελείως χαμένα... αλλά τουλάχιστον έπαιρνε ανάσες και το χρώμα της άρχιζε σταδιακά να επανέρχεται στο φυσιολογικό.

«Ηρέμησε και όλα θα πάνε καλά... εντάξει;» την ρώτησε πάλι και εκείνη άρχισε ξανά να κοιτάει γύρω της... «Τι ψάχνεις;» την ρώτησε με απορία και κάρφωσε ξανά την ματιά της απάνω του.

«Που είναι ο Φλικ;» ρώτησε με παράπονο και αυτό για μια στιγμή φάνηκε να τον πειράζει αλλά πρόλαβε αμέσως να το καλύψει πριν το επιβεβαιώσω και για άλλη μια φορά μου κίνησε την περιέργεια.

«Είναι κάτω... Θέλεις να πάω να τον φέρω;» την ρώτησε και αυτόματα πριν το καταλάβω αναφώνησα με τρόμο.

«Μην τολμήσεις» μόλις άκουσε την φωνή μου άρχισε πάλι να τραντάζεται σοκαρισμένη ενώ η ανάσα της γινόταν πιο κοφτή καθώς γύριζε το κεφάλι της αριστερά και δεξιά προσπαθώντας να βρει την πηγή της φωνής που άκουσε... Το πιο περίεργο από όλα ήταν ότι ενώ πέρναγε την ματιά της από το σημείο που καθόμουν... στην ουσία δεν εστίαζε απάνω μου... ήταν σαν να μην με έβλεπε καθόλου.

«Σς... σς... σς... εγώ είμαι εδώ...» της είπε αυτόματα ο Έντουαρτ και σκύβοντας προς το μέρος της περνώντας τα χέρια του κάτω από το σώμα της την έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του και όπως και πριν τρίβοντας την πλάτη της και χαϊδεύοντας τα μαλλιά της προσπάθησε να την καθησυχάσει ενώ με κοίταζε προειδοποιητικά για να μην ξανά μιλήσω... «Θες να σου φέρω τον Φλικ;» την ρώτησε και αμέσως εκείνη κατένευσε... «Προσπάθησε να ηρεμήσεις και μόλις το κάνεις θα πάω να σου το φέρω, εντάξει;» την ρώτησε ξανά και εκείνη υπακούοντας αμέσως προσπάθησε με νύχια και με δόντια να καταπνίξει τους λυγμούς της ενώ τα χέρια της έσφιγγαν τόσο δυνατά το πουκάμισο του που λίγο ήθελε ακόμα να το κάνει κομμάτια.

Έχει πολύ ακόμα;... καλό το θέατρο του παραλόγου αλλά έχω και ένα ραντεβού που με περιμένει... Θα μπορούσα να είχα φύγει από την αρχή... αλλά τελικά αποφάσισα ότι έκανα καλά που έμεινα... Πότε ξανά θα μου δινόταν η ευκαιρία να δω τον έρωτα, βούτυρο μέσα στην αγκαλιά μια γυναίκας... Άρε Μπέλα... πραγματικά σου βγάζω το καπέλο... δεν ξέρω τι σκατά έκανες αλλά ότι και να του έκανες το άξιζε... Τέτοια ικανοποίηση να παίρνεις το αίμα μας πίσω για όλα τα καψώνια που μας έκανε εκείνος... δεν έχω πάρει ούτε στον πιο τρανταχτό οργασμό που μου έχει χαρίσει... Μα πραγματικά το ευχαριστιέμαι στο έπακρο... Δώσε κοπέλα μου κι άλλο... δώσε, έτσι να δει την γλύκα.

Ξαφνικά όπως και πριν, εκεί που η ανάσα της είχε βρει τον φυσιολογικός της ρυθμό... έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω και σηκώνοντας δειλά το χέρι της προς το πρόσωπο του άρχισε να το ψηλαφίζει... Κοιτώντας την βαθιά στα μάτια δεν κουνήθηκε σπιθαμή... Την κοίταζε με ένα τόσο τρυφερό ύφος που πραγματικά άρχισα να το λυπάμαι το κακόμοιρο το κορίτσι... γιατί όταν θα καταλάβει ότι όλα αυτά τα κάνει μόνο και μόνο για να μπορέσει να την ηρεμήσει και όχι γιατί πραγματικά τα αισθάνεται... έχει να φάει τέτοια ήττα που σίγουρα δεν θα μπορέσει να συνέλθει ξανά μετά από αυτό... ή μήπως τελικά τα αισθάνεται;... Βρε μπας και την αγαπάει και μας το παίζει και βαρύ πεπόνι από πάνω;... Δεν θα το αφήσω έτσι αυτό... σίγουρα θα μάθω... δεν πρόκειται να μου την γλυτώσει σήμερα, ο κόσμος να χαλάσει.

Την στιγμή που έκανε πάλι την κίνηση να τον πλησιάσει για να τον φιλήσει, εκείνος βάζοντας το χέρι του πάνω στο μάγουλο της, την χάιδεψε απαλά προσπαθώντας μάταια να την μεταπείσει αλλά εκείνη πεισματάρα καθώς ήταν... σιγά μην μάσαγε... Κλείνοντας για μια στιγμή τα μάτια της... πήρε μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα και βάζοντας το χέρι της μέσα στα μαλλιά του τον τράβηξε προς το μέρος της... Για να μην έχουμε καμία επανάληψη των προηγούμενον γεγονότων... εκείνος υπέκυψε στο κάλεσμα της και σφραγίζοντας το στόμα του με το δικό της, παραδόθηκε.

Που είναι τα βεγγαλικά... εδώ κάνουμε πάρτι... Άρε μεγάλε... τώρα την πάτησες... τι δούλεμα έχω να σου κάνω μετά από αυτό δεν λέγετε... Έλεγα από μέσα μου ενώ γέλαγα με τα χάλια του, κρατώντας το στόμα μου κλειστό και εκείνος αφού μου έριξε μια προειδοποιητική εκνευρισμένη ματιά... βάζοντας το χέρι του μέσα στα μαλλιά της... την βούτηξε και άρχισε να την φιλάει με τέτοιο πάθος που μου έκοψε το γέλιο στην μέση... Και μόνο που τον έβλεπα να την φιλάει με τέτοιο τρόπο ανατρίχιασα ολόκληρη... εμένα ποτέ δεν με έχει φιλήσει έτσι... Πούστη Κάλλεν... μας δουλεύεις ψιλό γαζί... όχι απλά είσαι ερωτευμένος μαζί της... αλλά έχεις και πιο βαθιά αισθήματα για εκείνην... Και τώρα πραγματικά την λυπάμαι... γιατί τώρα είναι που θα την κάνει να μην ξέρει από που να φύγει... μόνο και μόνο για να μην το καταλάβει η ίδια ποτέ.

Τα χέρια της κάποια στιγμή κρέμασαν και έμεινα ξέπνοη να δω τι είχε πάθει... Ρε μπας και της έκλεψε την τελευταία της ανάσα;... σκέφτηκα και μόλις άκουσα ένα περίεργο ροχαλητό άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου με ανακούφιση.

«Άστο διάολο τρόμαξα» ψιθύρισα μην θέλοντας να την ξυπνήσω πάλι και εκείνος βολεύοντας την απαλά πάνω στο στρώμα την σκέπασε καλά καλά και γύρισε προς την μεριά μου.

«Έλα και κάτσε δίπλα της μέχρι να γυρίσω... Αν σε αγκαλιάσει μην τρομάξεις... απλά θέλει κάποιον να νιώθει δίπλα της» είπε ψιθυριστά και σηκώθηκα μηχανικά από περιέργεια και πήρα την θέση του καθώς εκείνος σηκωνόταν.

«Έχει να δώσεις πολλές εξηγήσεις» προειδοποίησα αλλά εκείνος δεν μου έδωσε καμία σημασία.

Μόλις γύρισε κρατούσε τον Φλικ από το κολάρο και τον κοίταξα τρομοκρατημένη.

«Δεν είσαι σοβαρός» του είπα και εκείνος με το κεφάλι του μου έκανε νόημα να ξεκολλήσω από κοντά της.

Με ένα σάλτο πετάχτηκα όρθια και κόλλησα στον τοίχο... και μόλις ο Έντουαρτ ελευθέρωσε τον Φλικ εκείνος αμέσως έτρεξε κοντά της και βολεύτικε δίπλα της... Εκείνη λες και τον μυρίστηκε κατευθείαν γύρισε όλο της το κορμί προς το μέρος του και τον αγκάλιασε τόσο στοργικά και τρυφερά που μέχρι και εγώ την ζήλεψα αυτήν την αγκαλιά... Αφήνοντας έναν αναστεναγμό... τον φίλησε πάνω στο κεφάλι και βολεύοντας καλύτερα το κεφάλι της πάνω στο μαξιλάρι όλα της τα χαρακτηριστικά αμέσως μαλάκωσα.

«Καληνύχτα ζουζούνι μου» μουρμούρισε καθώς του χάιδευε το σημείο πίσω από το αυτί του... και μόλις άκουσε τον Φλικ να γουργουρίζει με ικανοποίηση, άφησε ένα γελάκι... «Και εγώ σ’ αγαπώ» του απάντησε και χαμογελώντας σαν μικρό παιδί αφού τον φώλιασε μέσα στην αγκαλιά της... ξανακοιμήθηκε.

Οκ και εγώ τώρα τι πρέπει να σκεφτώ γι αυτό.

Μόλις τον είδα να φεύγει από το δωμάτιο έτρεξα πίσω του... Φτάνοντας στο σαλόνι ανοίγοντας τα φώτα πήγε προς το μπαράκι, άρπαξε το πρώτο μπουκάλι με ουίσκι που βρήκε μπροστά του και καθώς το άνοιξε άρχισε να το πίνει σαν νερό ενώ καθόταν βαρύς πάνω στον καναπέ και έκατσα δίπλα του, έτοιμη να απαιτήσω εξηγήσεις.

«Σταμάτα να πίνεις σαν τον πούστη και λέγε... Τι διάολο ήταν όλα αυτά;» απαίτησα με την φωνή μου να ανεβαίνει μια οκτάβα πιο πάνω και εκείνος κατεβάζοντας το μπουκάλι σκούπισε το στόμα του με την αναστροφή του χεριού του... και καθώς άφησε την πλάτη του να ξεκουραστεί στην πλάτη του καναπέ, με κοίταξε με ένα άδειο βλέμμα χωρίς ίχνος συναισθήματος μέσα του... Ναι καλά και τώρα μας έπεισες μεγάλε.

«Η Μπέλα έχει πρόβλημα με εφιάλτες» είπε σαν να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο και τον κοίταξα πιο εκνευρισμένα.

«Δεν είμαι τυφλή ξέρεις...» τον ειρωνεύτηκα... «Άλλωστε και ποια από εμάς δεν είχε με τα όσα τραβήξαμε από σένα» του χτύπησα και εκείνος χαμογέλασε με ένα χαμόγελο που δήλωνε καθαρά ότι λίγο τον ένοιαζε όπως ξέραμε όλες μας... Το τομάρι του έπαιρνε αυτό που ήθελε;... Όλα τα άλλα ήταν περιττά για εκείνον.

«Μακάρι να ήταν από μένα... Θα το ξεπέρναγε όπως το ξεπεράσατε όλες σας» δήλωσε και έμεινα να τον κοιτώ χωρίς να το πιστεύω.

«Θες να πεις ότι το είχε από πριν;...» ρώτησα δύσπιστα και εκείνος με κοίταξε όλο νόημα στα μάτια επιβεβαιώνοντας το... «Θες να πεις ότι αυτό συμβαίνει...»

«Κάθε βράδυ, στην περίπτωση που κοιμηθεί μόνη της» επιβεβαίωσε και δεν ήξερα τι να πω πάνω σε αυτό.

«Καλά ρε καθίκι... Δεν σέβεσαι τίποτα πια;... Τόσο σκατόψυχος είσαι;... Τι σου έφταιξε το κακόμοιρο το κοριτσάκι και το πήρες κοντά σου ενώ είδες από την αρχή ότι δεν ήταν για την δουλειά μας;... Τι θες πια, να την αποτελειώσεις;» τον ρώτησα ενώ είχα βγει τελείως από τα ρούχα μου με αυτά που άκουγα... Και για λίγο άρχισα να αναθεωρώ τα όσα σκεφτόμουν για εκείνην.

«Και που θες να το ξέρω ρε Ρόουζ;»

«Θες να μου πεις ότι ζούσατε 20 μέρες κάτω από την ίδια στέγη και δεν πήρες είδηση τα ουρλιαχτά της;... Εσύ που γάτα να περπατήσει δίπλα σου σηκώνεσαι και την πυροβολάς;... Εκτός και αν κοιμόσασταν μαζί και μας το έκρυβες όλον αυτόν τον καιρό» των ειρωνεύτηκα και εκείνος γέλασε με ένα χαιρέκακο χαμόγελο.

«Θα ήθελες» ήρθε η αυτόματη απάντηση του και με μπέρδεψε τελείως.

«Τότε τι σκατα;» τον ρώτησα πίσω και αφού ήπιε άλλη μια γερή γουλιά από το μπουκάλι μαζεύοντας τις σκέψεις του συνέχισε πιο ήρεμα.

«Το ανακάλυψα το βράδυ πριν την φέρω σε σένα...» δήλωσε απλά και τον κοίταξα πιο ερωτηματικά... «Δεν την άκουσα πιο πριν να ουρλιάζει γιατί ο Φλικ έκανε τρύπες στον τοίχο και πήγαινε κρυφά και κοιμόταν μαζί της τα βράδια... Τον είχα πιάσει να το κάνει ένα μεσημέρι... και όταν του το απαγόρευσα να το ξανακάνει... το ίδιο βράδυ ανακάλυψα τον λόγο που δεν ξεκόλαγε από εκείνην... Αμέσως έβγαλα το συμπέρασμα ότι εγώ ήμουν η αιτία, με συνδυασμό που έβλεπα να χάνεις τον εαυτό της... σκέφτηκα να την δοκιμάσω ώστε να είμαι σίγουρος ότι δεν θα με προδώσει για να την διώξω... αλλά ο πούστης ο Χάντερ έκανε την εμφάνιση του...» είπε ενώ έτριζε τα δόντια του και πίνοντας άλλη μια γερή γουλιά από το μπουκάλι πήρε μια ανάσα και συνέχισε... «Δεν είχα σκοπό να την κρατήσω... ήξερα ότι ήταν λάθος από το πρώτο βράδυ... αλλά δεν μπορούσα να την διώξω και πριν κερδίσω την εμπιστοσύνη της... Μετά όμως από εκείνο το βράδυ... δεν είχα και άλλα περιθώρια... και τώρα ήμαστε και οι δύο παγιδευμένοι... Ειλικρινά Ρόουζ... πες μου την αλήθεια... μετά από αυτό που είδες με τα ίδια σου τα μάτια... πιστεύεις ότι θα της άξιζε να την αφήσω μόνη και απροστάτευτη εκεί έξω με τον άλλον να την θέλει σαν τρελός, ιδίως τώρα που πήρε μια γεύση από εκείνην;» με ρώτησε και έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ.

«Θες να πεις ότι την δοκίμασε;» ρώτησα δύσπιστα.

«Δεν ξέρω πόσο προχώρησε μαζί της... αλλά ναι... το καθίκι, την δοκίμασε» είπε μέσα από τα δόντια του και δεν ήξερα τι να σκεφτώ... Αν ανακάλυψε το πόσο αθώα είναι ακόμα, σίγουρα δεν θα την αφήσει από τα μάτια του... σίγουρα θα είναι ικανός μέχρι και να σκοτώσει τον Έντουαρτ, προκειμένου να του την κλέψει... Χρόνια τώρα παλεύει να τον καταστρέψει... προκειμένου να πάρει την εκδίκηση του... και αν η Μπέλα πέσει στα χέρια του, δεν πρόκειται να επιβιώσει.

«Τι προκαλεί τους εφιάλτες;» ρώτησα γιατί πραγματικά όλο αυτό μου είχε εξάψει την περιέργεια μου.

«Ο πατέρας της αφού πρώτα την έκανε αγνώριστη...» είπε με νόημα κάνοντας με να καταλάβω ότι την είχε σαπίσει σε άσχημο βαθμό... «Προσπάθησε να την πνίξει... και αν δεν ήταν η μητέρα της να του καρφώσει ένα κουζινομάχαιρο στην πλάτη για να τον πάρει από πάνω της, θα το είχε καταφέρει... κάνανε πάρα πολύ ώρα για να την επαναφέρουν... είχε χάσει την ανάσα της» διευκρίνισε.

«Αμ πες το μου έτσι... λέω και εγώ τι σκατά έχει στο κεφάλι της πια... Σίγουρα κάποιο κουσούρι της έμεινε μετά από αυτό»

«Τις έμεινε το πιο απίστευτο και το πιο καλό κουσούρι που μπορείς να φανταστείς...» επιβεβαίωσε εκείνος και τον κοίταξα με απορία... «Δεν θυμάται τίποτα από όλα αυτά Ρόουζ... η μνήμη της έχει σβήσει τα πάντα... όχι μόνο όλες τις άσχημες στιγμές... αλλά και όλην την παιδική της ηλικία... αλλά το καλύτερο δεν είναι αυτό» είπε ενώ χαμογέλαγε δύσπιστα κουνώντας το κεφάλι του απηυδισμένα.

«Τότε ποιο;» δεν άντεξα και τον ρώτησα βλέποντας τον να αργεί να συνεχίσει και γυρίζοντας την ματιά του προς το μέρος μου με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια συνεχίζοντας.

«Το καλύτερο κουσούρι που της άφησε Ρόουζ... είναι ότι, ό,τι και να συμβαίνει στην ζωή της... εκείνη κρατάει μόνο τα θετικά στοιχεία και σβήνοντας, συνειδητά;... υποσυνείδητα;... θα σε γελάσω σε αυτό... όλα τα αρνητικά... την άλλη μέρα το πρωί ξυπνάει και είναι σαν να μην έζησε τίποτα που να την έκανε να πονέσει... ξυπνάει και είναι η αθώα και αμόλυντη Μπέλα που γνώρισα την πρώτη μέρα... και με περισσότερο πείσμα και δύναμη... ξεκινάει από την αρχή σαν να μην έχει συμβεί τίποτα... Αυτός είναι και ο λόγος που με έκανε να μην θέλω να την διώξω πιο νωρίς... αυτός είναι ο λόγος που είμαι τόσο κολλημένος μαζί της... και όχι γιατί είμαι ερωτευμένος όπως βάζεις με το μυαλό σου... όχι γιατί έχω αισθήματα για εκείνην... και αν δεν με πιστεύεις... αύριο μην φύγεις για την δουλειά πριν εκείνη ξυπνήσει... μείνε να το δεις με τα μάτια σου... γιατί αν δεν το δεις... δεν θα με πιστέψεις ποτέ... Μίλα μαζί της... ανακάλυψε μόνη σου... το απίστευτο μυαλό που έχει... την απίστευτη δύναμη ψυχής... και όταν το κάνεις έλα ξανά και πες μου... Αν σου δινόταν η ευκαιρία να την έχεις δίπλα σου, εσύ τι θα έκανες;... Θα την άφηνες έτσι απλά να φύγει;... Δεν θα πάλευες να την κρατήσεις μόνο για την πάρτη σου... όσο εγωιστικό και να είναι αυτό;» ρώτησε και χωρίς να περιμένει απάντηση παίρνοντας μαζί του και το μπουκάλι, αφού πρώτα το σφράγισε ξανά, σηκώθηκε να φύγει.

«Που πας;» τον ρώτησα αλλά εκείνος είχε φτάσει κιόλα στην πόρτα του γκαράζ και έτρεξα από πίσω του... «Έντουαρτ» προσπάθησα ξανά και την ώρα που άνοιξε την πόρτα του αυτοκινήτου του γύρισε προς το μέρος μου.

«Μην κλειδώσεις την πόρτα της... συνήθως σηκώνεται για να πάει στην τουαλέτα τα βράδια... Όσο για τον Φλικ... όσο κοιμάται δεν την αφήνει στιγμή από δίπλα του... αν ξυπνήσει εκείνη δεν θα τον αφήσει να σε πειράξει» δήλωσε και μπαίνοντας μέσα στο αμάξι έβαλε μπρος και εξαφανίστηκε.