Περνώντας από τον μπάγκο με τα γλυκά, εκείνος ξαφνικά σταμάτησε και αφήνοντας με, πήγε και πήρε ένα μαλλί της γριάς και κοιτώντας με, με ένα τελείως πονηρό χαμόγελο, μόλις γύρισε κοντά μου, μου το πρόσφερε και τον κοίταξα τελείως αθώα.
«Para mí?»
«Για μένα;» τον ρώτησα αυθόρμητα στα Ισπανικά πεταρίζοντας τα μάτια μου παιχνιδιάρικα ενώ έβαζα το χέρι μου πάνω στο στήθος και τον είδα να μεταλλάσσεται... Αφού έπνιξε το βογκητό του κλείνοντας στιγμιαία τα μάτια του, τα άνοιξε ξανά και κοιτώντας με βαθιά μέσα στα μάτια με την πιο καυτή ματιά που είχα δει ποτέ μου, με έκανε αμέσως να εκραγώ... Τον ανάβει να του μιλάω Ισπανικά;... αναρωτήθηκα για μια στιγμή αλλά όταν ξαναμίλησε με αποπροσανατόλισε τελείως.
«Πεθαίνω να δω πως κατάφερες να πασαλειφτείς ολόκληρη με ένα τέτοιο ζαχαρωτό» είπε προκλητικά δηλώνοντας ανοιχτά ότι δεν υπήρχε περίπτωση να προφτάσουμε να πάμε στο σπίτι πριν πάρει αυτό που ήθελε από την στιγμή που με είδε να παίρνω θέση για να ξεκινήσω το χορευτικό.
«Μμμμ... όμως υπάρχει ένα πρόβλημα» του είπα και καλά αθώα και κρατώντας την ανάσα του κατέπνιξε την οργή που στιγμιαία ανέβλυσε μέσα του και με κοίταξε υπομονετικά.
«Τι πρόβλημα;» ρώτησε τελικά και πήρα ένα απολογητικό ύφος.
«Για να δεις πως τα κατάφερα, θα πρέπει να υποστείς όλη την ιεροτελεστία»
«Άντε να δω τι άλλο θα κάνω» είπε ξεφυσώντας νευριασμένος και γυρίζοντας την πλάτη μου άρχισα να τον οδηγώ προς τα ξύλινα παγκάκια που ήταν ενσωματωμένα με τραπέζι με ένα τεράστιο χαμόγελο ικανοποίησης.
Διαλέγοντας ένα παγκάκι που το έπιανε ο ήλιος, κάτσαμε ο ένας δίπλα στον άλλο και γυρίζοντας προς το τραπέζι, βάζοντας το ξυλάκι του ζαχαρωτού να ακουμπήσει πάνω στο τραπέζι, άρχισα να παίζω με τις ακτίνες του ήλιου στριφογυρίζοντας το, ενώ το χάζευα με ένα τεράστιο χαμόγελο.
«Δεν είναι υπέροχο;» ρώτησα μαγεμένη από την ομορφιά του.
«Δεν θα το φας;» ρώτησε αμέσως ανυπόμονα και αφήνοντας το χαμόγελο μου να αντικατοπτριστεί σε όλα μου τα χαρακτηριστικά, γύρισα όλο μου το σώμα προς το μέρος του, περνώντας το ένα μου πόδι από την άλλη μεριά του πάγκου, αφήνοντας την καπαρντίνα να ανοίξει χωρίς να με νοιάζει αν φαινόταν κάτι από μέσα ή όχι και κοιτώντας τον πονηρά του απάντησα τελείως σαγηνευτικά καθώς με τα δάχτυλα μου έκοβα ένα μεγάλο κομμάτι.
«Μόνο αν το μοιραστείς μαζί μου»
«Ξέρεις ότι δεν μου αρέσει η ζάχαρη» απάντησε κατευθείαν κοφτά και στριφογύρισα τα μάτια μου απηυδισμένα.
«Ωωω έλα τώρα Έντουαρτ... Λίγη ζάχαρη δεν έβλαψε κανέναν... Σου υπόσχομαι ότι δεν είναι ικανή να σου πάρει την ξινίλα από πάνω σου» τον προκάλεσα καθώς έτεινα τα δάχτυλα μου προς το μέρος του… Εκείνος, ξαφνιάζοντας με, κράτησε το χέρι μου σταθερό μπροστά από το στόμα του και με έναν τρόπο που ο καθένας θα αποκαλούσε τελείως πρόστυχο, άρπαξε πρώτα το ζαχαρωτό από τα δάχτυλα μου και συνέχισε να περνά την γλώσσα του ανάμεσα από τα δάχτυλα μου γλείφοντας τα με έναν τρόπο που πριν το καταλάβω με έκανε να εκραγώ... Πριν προλάβω να το αντιληφθώ, ένα βογκητό μου έσπασε την σιωπή μου και εκείνος χωρίς προειδοποίηση αφήνοντας το χέρι μου, σηκώθηκε όρθιος και σκύβοντας προς το μέρος μου διέταξε αυστηρά.
«Μην σου πέσει»
Πριν προλάβω να καταλάβω τι κάνει, με είχε αρπάξει στα χέρια του και βάζοντας με πάνω στον ώμο του, σαν το πρόβατο πριν την σφαγή, άρχισε με γρήγορα βήματα να πηγαίνει προς το αυτοκίνητο ενώ εγώ είχα ξεκαρδιστεί στα γέλια.
«Γέλα τώρα που μπορείς» είπε εκνευρισμένα... Αυτό αντί να με κάνει να σοβαρέψω, αν είναι δυνατόν με έκανε να ξεσπάσω περισσότερο ενώ με μεγάλη δυσκολία προσπαθούσα ταυτόχρονα να συγκρατήσω στο χέρι μου το ζαχαρωτό... Γιατί πραγματικά ήμουν πολύ περίεργη να δω τι είχε μέσα στο μυαλό του που δεν μπορούσα με τίποτα να αντισταθώ σε αυτήν του την παρόρμηση.
Φτάνοντας στο αυτοκίνητο με άφησε να πατήσω στα πόδια μου και μόλις το ξεκλείδωσε με έβαλε στο πίσω κάθισμα ενώ κλείνοντας την πόρτα άνοιξε την πόρτα του συνοδηγού και φέρνοντας προς τα πίσω το κάθισμα έριξε την πλάτη τελείως μπροστά... Τον κοίταζα ενώ ακόμα χαζογέλαγα και το ειρωνικό του βλέμμα με έκανε να δαγκωθώ αλλά ακόμα δεν μπορούσα να κατευνάσω με τίποτα το χαμόγελο μου... Βγάζοντας το μπουφάν του, το πέταξε στο κάθισμα του και κλείνοντας την πόρτα του συνοδηγού άνοιξε ξανά την δική μου και με το σώμα του με ανάγκασε να κάνω πιο πίσω για να μπει και εκείνος.
Μόλις έκατσε πίσω από το κάθισμα του συνοδηγού, αρπάζοντας με ξανά στα χέρια του με ανάγκασε να ξαπλώσω πάνω στην πλάτη του καθίσματος και ξεκουμπώνοντας την καπαρντίνα μου την άνοιξε διάπλατα ενώ έβαλε τα πόδια μου αριστερά και δεξιά από το σώμα του αφήνοντας να ακουμπήσουν στο τέρμα του καθίσματος που εκείνος καθόταν.
«Τώρα μπορείς να ξεκινήσεις» διέταξε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό και εξωθώντας τον στα άκρα συνέχισα όπως και πριν.
«Όχι αν δεν το μοιραστείς μαζί μου» του είπα παιχνιδιάρικα ανασηκώνοντας τα φρύδια μου στιγμιαία και γέρνοντας το κορμί του προς το δικό μου με κοίταξε επιβλητικά.
«Ξεκίνα να το τρως» απαίτησε και κούνησα ξανά αρνητικά το κεφάλι μου... «Σου αρέσει να παίζεις με την φωτιά;... Τώρα θα δεις πως είναι να καίγεσαι» δήλωσε ενώ βάζοντας το χέρι του πάνω στο σημείο που τον είχα περισσότερο ανάγκη άρχισε να το τρίβει με τέτοιον τρόπο που χρειάστηκε να κρατήσω την ανάσα μου για να μην ουρλιάξω από την έξαψη που μου προκάλεσε... «Ξεκίνα να το τρως» απαίτησε ξανά και βγάζοντας την γλώσσα μου έξω άρχισα να υγραίνω το ζαχαρωτό χωρίς στην ουσία να το τρώω ενώ προσπαθούσα πολύ σκληρά να πάρω μια σωστή ανάσα αγκομαχώντας.
«Edward por favor»
«Έντουαρντ σε παρακαλώ» έπαιξα με το χαρτί που μόλις είχα ανακαλύψει για να το επιβεβαιώσω, καθώς έγερνα το κεφάλι μου προς τα πίσω βογκώντας ενώ ένιωθα ότι ήμουν πολύ κοντά και το βογκητό του μου επιβεβαίωσε ότι είχα δίκιο.
«Para pedir más cosas?»
«Με παρακαλάς για ποιο πράγμα;» με προκάλεσε περισσότερο δηλώνοντας μου ότι ήθελε να συνεχίσω.
«No torturar a otro»
«Μην με βασανίζεις άλλο» παρακάλεσα με όση δύναμη μου είχε απομείνει, αγκομαχώντας... Εκείνος παίρνοντας το ξυλάκι από τα χέρια μου το πέταξε στο πάτωμα και ανοίγοντας το κλιπ που συγκρατούσε το μπούστο μου, ελευθέρωσε το στήθος μου και τα χέρια του καυτά πάνω στην επιδερμίδα μου με έκαναν να εκραγώ ενώ ο ερεθισμός του αντικαθιστούσε το χέρι του που έτριβε την φλόγα μου.
«No torturar a otro... por favor»
«Μην με βασανίζεις άλλο, σε παρακαλώ» κλαψούρισα και εκείνος τότε αν είναι δυνατόν, έκανε τις κινήσεις του ακόμα πιο βασανιστικά αργές ενώ τα δάχτυλα του άρχισαν να παίζουν με τις θηλές μου τσιμπώντας τες με ένα τρόπο που έκανε όλο μου το σώμα να τραντάζεται ηλεκτρίζοντας το.
«Qué quieres de mí Bella?... Decir»
«Τι θέλεις από μένα Μπέλλα... Πες το» απαίτησε σκληρά και τεντώνοντας το κορμί μου άφησα τον εαυτό μου να εκφραστεί βογκώντας δυνατά.
«Θέλω να σε νιώσω» παρακάλεσα ασθμαίνοντας.
«Τι θέλεις από μένα Μπέλλα... Πες το... Δυνατά» απαίτησε ξανά και πήρα μερικές ανάσες για να καταφέρω να βάλω λίγο αέρα μέσα στα πνευμόνια μου πριν το επαναλάβω.
«Θέλω να σε νιώσω, μέσα μου... Σε παρακαλώ μην με βασανίζεις άλλο» παρακάλεσα ενώ τον κοίταγα με ένα πληγωμένο ύφος προσπαθώντας πολύ σκληρά να ελέγξω το τρέμουλο του κορμιού μου.
Τα χέρια του γρήγορα... Αφού κατέβασε το εσώρουχο μου πιο χαμηλά και όπως είχε κάνει και με την κοπέλα εκείνη την ημέρα που τον είχα δει, έβαλε το πρώτο μου πόδι πάνω στο στήθος μου, πέρασε το άλλο μου πόδι στον αντίθετο ώμο του αφήνοντας το πίσω μέρος του ποδιού μου να ακουμπήσει πάνω στο γόνατο που ήταν διπλωμένο πάνω στο στερνό του... Έγειρε το κορμί του προς το μέρος μου και χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου, τον ένιωσα να ξεκουμπώνει το παντελόνι του και να το κατεβάζει.
Βάζοντας ένα προφυλακτικό τον ένιωσα να με γεμίζει... Τεντώνοντας το σώμα μου έγειρα ξανά το κεφάλι μου προς τα πίσω ενώ ένιωθα την καρδιά μου να φτερουγίζει σε σημείο να είναι έτοιμη να εκραγεί… Μόλις άκουσα το μουγκρητό του, άφησα το αγκομαχητό μου ελεύθερο να ξεπηδήσει από μέσα μου από ευχαρίστηση, αλλά μόλις κατάλαβα ότι δεν είχε σκοπό να κάνει τίποτα περισσότερο, τον κοίταξα ξανά με απορία και εκείνος μου ανταπέδωσε το βλέμμα αδιάφορα.
«Τι θέλεις από μένα Μπέλλα... Πες το... Δυνατά» απαίτησε για άλλη μια φορά και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω τι θέλει να του απαντήσω... «Τι θέλεις Μπέλλα;» ρώτησε ξανά.
«Εσένα» είπα αυτό που σκεφτόμουν και εκείνος μαλακώνοντας τα χαρακτηριστικά του, με πλησίασε αφήνοντας τα χείλια του να εξερευνήσουν την επιδερμίδα μου διεγείροντας με αν είναι δυνατόν ακόμα περισσότερο, σε τέτοιο σημείο που ένιωθα ότι και χωρίς να συνεχίσει να μπαινοβγαίνει μέσα μου θα με έκανε να τελειώσω αλλά μόλις ένιωσε ξανά ότι ήμουν πολύ κοντά, ανασήκωσε το σώμα του και με κοίταξε.
«Γιατί μου το κάνεις αυτό;» κλαψούρισα κλείνοντας τα μάτια μου ενώ ένιωθα τα δάκρυα της προσμονής και της έξαψης να με πνίγουν καθώς όλο μου το σώμα φλεγόταν σε τέτοιο βαθμό που ένιωθα τα μάγουλα μου να είναι κατακόκκινα από την φωτιά που με είχε κάψει.
«Τι θέλεις Μπέλλα;» συνέχιζε εκείνος ακάθεκτος και δεν είχα ιδέα τι ζητούσε από μένα.
«Σε παρακαλώ Έντουαρτ... μην με βασανίζεις άλλο... Σε παρακαλώ» ικέτευσα ενώ ένιωθα όλο μου το κορμί να έχει φτάσει στα όρια του και εκείνος αντί να αρχίσει να κουνιέται μέσα μου συνέχισε να με βασανίζει βάζοντας τα χέρια του πάνω στο στήθος μου παίζοντας μαζί τους όπως πριν και αυτό ήταν η σταγόνα που ξεχείλισε.
Χωρίς να ξέρω το πώς, το σώμα μου με δική του πρωτοβουλία, άρχισε να κινείτε πάνω στο καυτό του σώμα για να μπορέσει να ελευθερώσει όλο το βάρος που με έπνιγε.
«Μμμμ...» μούγκρισε εκείνος σαν απάντηση αγκομαχώντας ενώ παρέμενε σταθερός με τα χέρια του να με προκαλούν περισσότερο... Παίρνοντας θάρρος από αυτό, αυξάνοντας τον ρυθμό μου, προσπάθησα να απελευθερωθώ αλλά γαμώτο μου δεν ξέρω γιατί, αλλά δεν μπορούσα να τα καταφέρω με τίποτα.
«Έντουαρτ σε παρακαλώ, δεν αντέχω άλλο» έκανα άλλη μια απελπισμένη προσπάθεια και εκείνος φέρνοντας το σώμα του πιο κοντά στο δικό μου, ανασηκώνοντας περισσότερο την λεκάνη μου, άρχισε επιτέλους να κινείτε... Οι εκρήξεις που ένιωσα μέσα μου με ξάφνιασαν τόσο πολύ που πριν προλάβω να το ελέγξω άρχισα να φωνάζω καθώς τέντωνα το σώμα μου για να τον νιώσω απόλυτα, ενώ οι γοφοί μου συγχρονίζονταν πάνω στο ρυθμό του... «Έντουαρτ» φώναξα αρπάζοντας τον από τον σβέρκο για να τον φέρω πιο κοντά μου.
«Μην το κρατάς μωρό μου» τον άκουσα να μου λέει και ξεσπώντας άφησα τον εαυτό μου να εκφραστεί ακολουθώντας το κάλεσμα του.
Ένιωσα να χάνομαι μέσα στην δίνη τον συναισθημάτων μου, άρχισα να χάνω την γη κάτω από τα πόδια μου, να χάνω την αίσθηση του χρόνου και του χώρου αλλά αυτό που δεν έχανα με τίποτα ήταν την ακοή μου.
«Πιο αργά μωρό μου δεν σε προλαβαίνω» τον άκουσα να λέει και ανοίγοντας τα μάτια μου χωρίς ανάσα κάρφωσα την ματιά μου μέσα στην δική του και τότε κάηκα τελείως.
«Μην σταματάς» παρακάλεσα και αφήνοντας το μέτωπο του να ακουμπήσει πάνω στο δικό μου, έκλεισε τα μάτια του και προσπάθησε να συγκεντρωθεί κάνοντας με για μια ακόμα φορά να εκραγώ.
«Μπέλλα σταμάτα» φώναξε για μια στιγμή και ευθύς αμέσως τον ένιωσα να τραβιέται μακριά μου, ενώ με τα χέρια του με κράταγε σταθερή στην ίδια θέση καθώς εκείνος ασθμαίνοντας με κλειστά μάτια προσπαθούσε να βρει τις ισορροπίες του και τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω τι είχα κάνει... «Γαμώτο» έβρισε τελικά και μπαίνοντας ξανά μέσα μου άρχισε να κινείται ξανά τόσο γρήγορα που μου πήρε τελείως το μυαλό αλλά πριν προλάβω να ξαναμπώ στην σφαίρα της φαντασίας, βογκώντας δυνατά τον ένιωσα να τελειώνει.
Πριν ακόμα οι ανάσες μας βρουν του φυσιολογικούς τους ρυθμούς ενώ παραμέναμε στην ίδια θέση και οι δύο ακίνητοι, το μυαλό μου άρχισε να στροφάρει.
«Τι προσπαθείς να μου πεις;» ρώτησα και αφήνοντας ένα γελάκι με κοίταξε ανασηκώνοντας το ένα του φρύδι... Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα ενώ ίσιωνε το κορμί του, καθώς τοποθέτησε στην θέση του το εσώρουχο μου, έβαλε τα πόδια μου στην προηγούμενη θέση αριστερά και δεξιά από το κορμί του ενώ γέρνοντας ξανά προς το μέρος μου τοποθέτησε την τιράντα που πέρναγε γύρω από τον λαιμό μου στην θέση της και άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στο στερνό μου που με έκανε να πάρω μια τρεμάμενη κοφτή ανάσα για να ελέγξω τον ηλεκτρισμό που ένιωσα.
«Γιατί δεν με κοίταξες καθόλου την ώρα που χόρευες;» ρώτησε και εξοστρακίστηκα τελείως... Αυτό τώρα που κολλάει, σκέφτηκα αλλά απάντησα πρόθυμα την αλήθεια.
«Δεν ήθελα να το διακινδυνεύσω...» είπα και ανασηκώνοντας τα φρύδια του με κοίταξε βαθιά μέσα στα μάτια περιμένοντας να το διευκρινίσω... «Όταν με κοιτάς με αυτήν την ματιά...» συνέχισα καθώς αυθόρμητα ακουμπούσα απαλά το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του... «Με αποσυντονίζεις και δεν ήθελα να χάσω τα βήματα μου» τελείωσα την πρόταση μου αφήνοντας έναν αναστεναγμό με ένα απαλό τόνο σχεδόν ξεψυχισμένο, αλλά γεμάτο από πληρότητα.
Εκείνος παρέμεινε σταθερός χωρίς να πει κάτι παραπάνω, κοιτώντας με μέσα στα μάτια και τότε ξαφνικά άρχισα να συντονίζομαι με το περιβάλλον και η ανάσα μου άρχισε να γίνεται πιο ρηχή.
«Ήξερες ότι θα κουνηθώ!... Γι αυτό με προκαλούσες;» τόλμησα να ρωτήσω την διαπίστωση μου και εκείνος χαμογελώντας αυτάρεσκα, πηγαίνοντας προς τα πίσω έκατσε στο κάθισμά του ενώ τραβώντας με, με βόλεψε στην διπλανή του θέση αφήνοντας μου τον χρόνο να το επεξεργαστώ περισσότερο... «Και γιατί απλά δεν το ζητούσες;» συνέχισα την απορία μου καθώς εκείνος βγάζοντας το μαντήλι του από την τσέπη του άρχισε να καθαρίζεται.
«Γιατί πολύ απλά ήθελα να το καταλάβεις εσύ» είπε καθώς κούμπωνε το παντελόνι του και μόλις γύρισε προς το μέρος μου τον κοίταξα χωρίς να καταλαβαίνω που θέλει να καταλήξει... «Ότι κάνεις το κάνεις υποσυνείδητα... Όταν σου ζητώ να κάνεις κάτι, κολλάς γιατί νομίζεις ότι δεν μπορείς να το κάνεις, ενώ αν μπορούσες να δεις τι μπορείς να κάνεις, πραγματικά θα σε σόκαρε» συνέχισε και βγάζοντας το κινητό του από την τσέπη του πάτησε κάποια κουμπιά και το έτεινε προς το μέρος μου.
«Τι είναι αυτό;» ρώτησα.
«Ο λόγος που με έκανες να νομίζω ότι με κοροϊδεύεις όλον αυτόν τον καιρό... Ο λόγος που έφαγες όλο το ξύλο που έφαγες» συνέχισε και παίρνοντας το στα χέρια μου άρχισα να το κοιτώ με περιέργεια.
Στο βίντεο που έβλεπα... ήμουν εγώ που έδειχνα στην Βι τα βήματα απο το “Love Don't Cost A Thing” της Jennifer Lopez και άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα από το σοκ.
«Νόμιζες ότι ήξερα να παλεύω» διαπίστωσα σοκαρισμένη κοιτώντας τον και το επιβεβαίωσε με το βλέμμα του... «Γιατί δεν με ρώτησες;» τον ρώτησα και άφησε την ανάσα του να βγει βίαια από μέσα του καθώς πέρασε το χέρι του μέσα από τα μαλλιά του για να τα στρώσει.
«Γιατί βασίστηκα σε αυτό που είδα» είπε τελικά και ξανακοίταξα την οθόνη.
«Μα δεν της μάθαινα να παλεύει...» είπα και τον κοίταξα ξανά... «Της μάθαινα τα βήματα από το “Love Don't Cost A Thing” της Jennifer Lopez» εξήγησα και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του χωρίς να το πιστεύει.
«Όλοι μπορούμε να κάνουμε λάθος...» παραδέχτηκε... «Και για να καταφέρουμε να κάνουμε μια σωστή αρχή...» συνέχισε καθώς με πλησίαζε, βάζοντας το δείκτη του κάτω από το σαγόνι μου ενώ με τον αντίχειρα του με κράταγε σταθερή είπε κοιτώντας με βαθιά στα μάτια... «Άρχισε να μιλάς» μιμούμενη την κίνηση του βάζοντας και εγώ τον δείκτη μου κάτω από το σαγόνι του και κρατώντας το σαγόνι του σταθερό με τον αντίχειρα του συμπλήρωσα.
«Και εσύ να ρωτάς» χαμογέλασε ευδιάθετα
«Είμαστε σύμφωνοι» έκλεισε την συμφωνία μας κλείνοντας μου το μάτι του και ενώ ξεκόλλησε από πάνω μου με κοίταξε για άλλη μια φορά πριν ανοίξει την πόρτα... «Τι λες γυρίζουμε σπίτι;... Αυτό το ζαχαρωτό μου άνοιξε την όρεξη» είπε με νόημα δείχνοντας με την ματιά του προς το μαλλί της γριάς που ήταν ακόμα στο πάτωμα και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία.
«Ξανά;» ρώτησα σχεδόν σοκαρισμένη και μου ανταπέδωσε το βλέμμα πειραχτικά.
«Τι νομίζεις ότι θα σε αφήσω να την γλυτώσεις τόσο εύκολα;» ρώτησε δύσπιστα και γέλασα κοκκινίζοντας ολόκληρη.
«Έλπιζα πως όχι» ανταπέδωσα και με κοίταξε με ικανοποίηση καθώς έβγαινε από το αμάξι για να πάει από την μεριά του.
Μόλις μπήκε μέσα και ίσιωσε το κάθισμα, με την ματιά του μου πέρασε το μήνυμα να πάω να κάτσω δίπλα του και χωρίς να το σκεφτώ το έκανα πρόθυμα.
«Ο Φλικ;» ρώτησα καθώς έβαζα την ζώνη και ανασήκωσε τους ώμους του.
«Θα είναι απασχολημένος... Δεν θέλουμε να του χαλάσουμε την διασκέδαση σωστά;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά... «Μην ανησυχείς, θα γυρίσει μόλις τελειώσει» είπε κλείνοντας μου το μάτι και βάζοντας μπρος την μηχανή ξεκίνησε.
Φτάνοντας στο σπίτι, χωρίς να ξέρω το γιατί, με έπιασε μια περίεργη ανατριχίλα... Κάτι σαν προαίσθημα;... θα σας γελάσω... Ότι και να ήταν αυτό που μου το είχε προκαλέσει πάντως με έκανε ασυναίσθητα να τρέμω και μόλις ένιωσα τα χέρια του να με τυλίγουν τινάχτηκα και με κοίταξε με απορία.
«Όλα καλά;» ρώτησε και κατένευσα γιατί δεν ήξερα τι άλλο να πω... «Φαίνεσαι νευρική» είπε αμέσως την σκέψη του και αναστέναξα καθώς έξυνα νευρικά το κεφάλι μου.
«Μην δίνεις σημασία, δεν έχει να κάνει με σένα»
«Και με τι έχει να κάνει;» ρώτησε περίεργος καθώς με παρέσερνε προς το εσωτερικό του σπιτιού και ξεφύσησα.
«Δεν ξέρω, πραγματικά δεν έχει να κάνει με σένα... Απλά από την στιγμή που μπήκαμε μέσα κάτι με έκανε να αναριγήσω, κάτι σαν προαίσθημα η κάτι τέτοιο...» είπα και εκείνος με κοίταξε σκεπτικός... «Πραγματικά δεν είναι τίποτα, θα μου περάσει» του είπα απολογητικά και εκείνος αμέσως έτριψε τον ώμο μου παρηγορητικά και μόλις περάσαμε την τελευταία πόρτα, πριν προλάβουμε να φτάσουμε στην σκάλα, τύλιξε το ένα του χέρι γύρω από την μέση μου και αφού έβγαλε την περούκα μου και την πέταξε στο πάτωμα κόλλησε τα χείλια του πάνω στον λαιμό μου καθώς τύλιγε και το δεύτερο του χέρι γύρω από το σώμα μου και κόλλησε την πλάτη μου πάνω στο στέρνο του.
«Τι λες να σε βοηθήσω να το ξεπεράσεις πιο γρήγορα» ρώτησε με μια παθιάρικη βαθιά φωνή, κάνοντας με να νιώσω για άλλη μια φορά τον ερεθισμό του που ήταν έτοιμος για όλα.
Αναστενάζοντας έγειρα το κεφάλι μου πάνω στον ώμο του, ενώ ένιωθα τον λαιμό μου να ξεραίνεται καθώς όλο μου το σώμα αναρίγησε.
«Δεν λέω όχι, αλλά μπορώ να πιω λίγο νερό πρώτα;» παρακάλεσα καθώς τον κοίταζα απολογητικά και εκείνος φιλώντας την άκρη της μύτης μου με έσπρωξε προς την μεριά της κουζίνας.
«Θα πάω να ετοιμάσω το τζακούζι, μην αργήσεις» προειδοποίησε και άφησα ένα γελάκι να μου ξεφύγει.
«Γεθ μαθσταρ» του είπα πειραχτικά με χαμηλή φωνή και εκείνος δίνοντας μου μια στον κώλο πειραχτικά, με κοίταξε επιβλητικά και ανασήκωσα τα χέρια μου στον αέρα αμυντικά επαναλαμβάνοντας... «Γεθ μαθσταρ»
«Τι είναι αυτό πάλι;» ρώτησε ενώ πάλευε να συγκρατήσει το χαμόγελο του.
«Έτσι δεν λέει στο αφεντικό του, ο δούλος του κόμη δράκουλα;» τον ρώτησα και καλά αθώα και κούνησε απηυδισμένα το κεφάλι του καθώς γέλαγε δυνατά.
«Είσαι τρελοκομείο» είπε ενώ ανέβαινε γρήγορα την σκάλα γελώντας και εγώ καθώς τον μιμήθηκα συγκρατημένα κίνησα προς την κουζίνα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου