Προχώραγα χωρίς προορισμό... με το μυαλό μου θολωμένο... μέχρι που δύο στιβαρά χέρια με άρπαξαν από τους ώμους μου και με έκλεισαν μέσα σε ένα μικρό σαλονάκι... Μόλις η πόρτα έκλεισε πίσω μου, συντονίζοντας τις σκέψεις μου με τις πράξεις μου, προσπάθησα να ξεφύγω από όποιον και να με είχε αρπάξει.
«Σύνελθε λίγο... Τι διάολο ήταν όλα αυτά;» ρώτησε με την σκληρή του φωνή προσπαθώντας να με επαναφέρει, συγκρατώντας με από τα μπράτσα και η αγανάκτηση μου ξεπερνώντας με, με έκανε να ξεφύγω τελείως από τα δεδομένα μου.
«Παράτα με» του είπα ενώ προσπάθησα να ξεφύγω από το σφιχτό του κράτημα αλλά εκείνος δεν μου έκανε την χάρη.
«Τι ήταν όλα αυτά;» απαίτησε και τον κοίταξα σκληρά στα μάτια ενώ εξέφραζα όλο το δηλητήριο που ανέβλυζε από μέσα μου.
«Δεν σε αφορά» του δήλωσα κάνοντας του ρητό ότι δεν ήμουν διατεθειμένη να το μοιραστώ μαζί του.
«Μπέλα σύνελθε...» ξεκίνησε πιο απαλά για να με ρίξει και αυτό με έκανε χειρότερα.
«Μην ανησυχείς και δεν πρόκειται να σου χαλάσω την δουλίτσα σου...» του είπα με ειρωνικό τόνο καθώς τον διέκοψα και χρειάστηκε αρκετές ανάσες ηρεμίας για να καταλαγιάσει την οργή του πριν εξοστρακιστεί τελείως και κλέβοντας την ευκαιρία συνέχισα με περισσότερο πείσμα... «Ο κόσμος δεν γυρίζει μόνο γύρω από σένα ξέρεις... και ΔΕΝ... ΣΕ... Α... ΦΟ... ΡΑ... γι αυτό τράβα να κάνεις τίποτα χρήσιμο για την βρομοδουλειά σου και... ΠΑ... ΡΑ... ΤΑ... ΜΕ» είπα εκδηλώνοντας στα μούτρα του όλη την αηδία που με έκανε να νιώθω για εκείνον.
«Εγώ φταίω που νοιάστηκα κιόλας» μου χτύπησε πίσω σκληρά και άρχισα να γελάω ψυχρά.
«Εσύ νοιάστηκες για μένα!...» επανέλαβα δύσπιστα... «Πότε ακριβός νοιάστηκες για μένα Έντουαρτ;... Το μόνο πράγμα που σε νοιάζει είναι η βρομοδουλειά σου και πως αυτή θα γίνει καλύτερη... Ο μόνο λόγος που σκίζεσαι να μάθεις τι μου συμβαίνει, είναι γιατί φοβάσαι ότι, ό,τι συμβαίνει αυτήν την στιγμή μέσα μου, θα επηρεάσει τα κωλοσχέδια σου... Ο μόνος λόγος που καίγεσαι να μάθεις, είναι γιατί θες να ελέγχεις τα πάντα... Σορπράιζζζζ δεν είμαι τόσο ηλίθια όσο νομίζεις κύριε Κάλλεν... γι αυτό σταμάτα να με κοροϊδεύεις μπροστά στα μούτρα μου, γιατί στην περίπτωση που δεν το έμαθες ακόμα... ΔΕΝ... ΓΕΝΝΗΘΙΚΑ... ΕΧΘΕΣ» του είπα καθώς του χτύπαγα το δάχτυλο μου πάνω στο στερνό του με τραχιά φωνή... «Γι αυτό... πα... ρά... τα... με» συνέχισα πιο δυναμικά... και προς μεγάλη μου έκπληξη, αφήνοντας με από το σφιχτό του κράτημα, σηκώθηκε και έφυγε ενώ κοπάναγε την πόρτα πίσω του και ασθμαίνοντας έμεινα να την κοιτώ κενή.
Μέχρι την στιγμή που άνοιξε η πόρτα και στο κατώφλι της εμφανίστηκε η Ρόουζ δεν είχα κουνηθεί σπιθαμή... αλλά μόλις την είδα αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου εξουθενωμένα, έκατσα στον πρώτο καναπέ που βρήκα μπροστά μου... και έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στα δύο μου χέρια.
«Τι του έκανες του άλλου πάλι και έγινε πύρκαυλος;» ρώτησε καθώς με πλησίασε και γέλασα με ένα απελπισμένο γελάκι ξεφυσώντας.
«Του έτριψα την αλήθεια στην μούρη» απάντησα και η Ρόουζ άρχισε να γελάει με την καρδιά της καθώς καθόταν δίπλα μου.
«Δώσε κι άλλο μωρό μου... έτσι να δει την γλύκα ο μαλάκας» είπε και στριφογύρισα τα μάτια μου καθώς βγάζοντας τα χέρια μου από το πρόσωπο μου γύριζα προς το μέρος της.
«Ρόουζ... σε παρακαλώ μην αρχίζεις το δούλεμα... δεν έχω το σθένος να κρατηθώ αυτήν την στιγμή» της ζήτησα παρακλητικά και εκείνη αμέσως σοβάρεψε.
«Ποιος σου είπε ότι σε δουλεύω;... Αγάπη μου εσύ κάνεις θαύματα μαζί του... και το καλύτερο δεν το έχεις πάρει είδηση» είπε με περισσότερο πείσμα και την κοίταξα δύσπιστα.
«Ρόουζ για τον Έντουαρτ μιλάμε... σε ένα λεπτό θα το έχει ξεπεράσει και το πιθανότερο είναι, μέχρι το βράδυ να με κάνει κιόλας να το πληρώσω ακριβά, που τόλμησα να σκεφτώ να κάνω κάτι τέτοιο» της απάντησα και εκείνη ανασήκωσε το ένα της φρύδι επιδεικτικά.
«Τι στοίχημα πας» με προκάλεσα και κούνησα απηυδισμένα το κεφάλι μου αναστενάζοντας.
«Τον Μπορέλι τον ξέρεις;»
«Μωρέ εγώ τον ξέρω και πολύ καλά μάλιστα... εκείνος δεν τον έχει γνωρίζει ακόμα και μάλλον είναι μια καλή ευκαιρία να του τον συστήσουμε» μου γύρισε πίσω και άρχισα να τρίβω το πρόσωπο μου σπασμωδικά γιατί πραγματικά τα νεύρα μου άρχισαν να τα παίζουν.
«Ότι πεις»
«Μπέλα άκουσε με καλά... Τον Έντουαρτ δεν τον γνώρισα εχθές... συνεργαζόμαστε τα τελευταία 15 χρόνια και πίστεψε με... όταν σου λέω εγώ ότι χτυπάς φλέβα που τον κάνει να μην ξέρει από που του ήρθε... να με πιστεύεις... Δεν ξέρω πως σκατά το κάνεις αλλά ότι και να κάνεις συνέχισε έτσι... Δεν φαντάζεσαι τι ικανοποίηση μου δίνεις κάθε φορά που τον βλέπω έτσι τσακισμένο... Νιώθω ότι παίρνεις το αίμα μας πίσω για όσα εκείνος έχει κάνει όλα αυτά τα χρόνια σε εμάς» δήλωσε και έμεινα σαν χαζή να την κοιτώ χωρίς να είμαι ικανή να πιστέψω τα λόγια της.
«Δεν πας καλά» είπα τελικά και εκείνη άρχισε να γελάει και πάλι αλλά δεν συμπλήρωσε τίποτα παραπάνω πάνω σε αυτό.
«Τι λες, είσαι έτοιμη να συνεχίσουμε;» ρώτησε αλλάζοντας θέμα και ανασήκωσα τους ώμους μου αδιάφορα.
«Μπορούμε να ξεκινήσουμε τουλάχιστον από την αποτρίχωση;... Γιατί αν ξεθυμάνουν τα νεύρα μου δεν είμαι σίγουρη ότι θα το αντέξω και αυτό σήμερα»
«Και το ρωτάς;... Ένα μήνα περίμενα αυτήν την ευκαιρία» είπε με ένα πονηρό χαμόγελο μέχρι τα αυτά και ξεφύσησα απηυδισμένα.
«Ρόουζζζ...» ξεκίνησα αλλά εκείνη γέλασε πιο δυνατά διακόπτοντας την φράση μου στην μέση.
«Τέρμα οι μαλακίες... είπαμε δεν θες... δεν θες... Δεν θα σε παρακαλέσω κιόλας... Περιττό να πω ότι εσύ χάνεις»
«Είμαι σίγουρη ότι εσύ χάνεις περισσότερο από μένα...» της χτύπησα πίσω και με κοίταξε με θαυμασμό.
«Άτσα της» είπε με δυσπιστία και συνέχισα σοβαρεύοντας.
«Ρόουζ... ειλικρινά δεν μπορείς να φανταστείς πόσο λυπάμαι που εξαιτίας μου χάνεις αυτό που θες... Αλλά πραγματικά δεν μπορώ να το κάνω αυτό... Σε παρακαλώ κατάλαβε με... Αν το κάνω και αυτό θα χάσω τελείως τον εαυτό μου» της είπα κοιτώντας την παρακλητικά και σοβαρεύοντας κατένευσε με κατανόηση.
«Μην ανησυχείς και σε αντίθεση με εκείνον, εγώ ξέρω τα όρια μου» είπε και αναστέναξα με ανακούφιση.
«Γιατί τα κάνεις όλα αυτά για μένα;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω και εκείνη με κοίταξε βαθιά στα μάτια.
«Γιατί μπορεί να με κατάντησε σαν τα μούτρα του Μπέλα... αλλά εγώ δεν είμαι σκατόψυχη.... και δεν έχεις ιδέα πόσα χρόνια ευχόμουν να έρθει η στιγμή να πληρώσει ότι μας έχει κάνει... και πιστεύεις τώρα που βρήκα την ευκαιρία ότι θα την αφήσω να πάει χαμένη;»
«Αλήθεια πιστεύεις ότι τον επηρεάζω;» ρώτησα ξανά δύσπιστα και εκείνη κατένευσε σοβαρή χωρίς να μου δίνει το δικαίωμα να το αμφισβητήσω.
«Έλα πάμε να σε προετοιμάσω να τον αποτελειώσεις» συμπλήρωσε μόνο και τραβώντας με από το χέρι με σήκωσε από τον καναπέ χωρίς να δέχεται αντίρρηση και εγώ απλά την ακολούθησα χωρίς επιλογή.
*~*~*~*~*~*~*~*
Καθόμουν μπροστά από τον καθρέφτη με τα χέρια μου να ακουμπούν πάνω στον μπάγκο του νιπτήρα υποβαστάζοντας το σώμα μου που ήταν έτοιμο να σωριαστεί στο πάτωμα από την αγονία μου... με κλειστά τα μάτια καθώς έπαιρνα αργές και σταθερές ανάσες προσπαθώντας να πείσω τον εαυτό μου ότι θα τα καταφέρω... "Είναι παράσταση... πες ότι είσαι ηθοποιός και παίζεις σε ένα έργο"... έλεγα ξανά και ξανά μέσα μου τα λόγια που μου είχε πει ο Τεό όταν προσπαθούσε να μου αποβάλει τον άγχος του κόσμου που θα με κοίταζε όταν θα χορεύαμε τον “Moulin Rouge” αλλά διάολε... ακόμα και αυτό δεν έφτανε σήμερα να μειώσει ούτε στο ελάχιστο την ένταση μέσα μου και όσο ερχόταν η ώρα να κάνω την εμφάνιση μου... τόσο περισσότερο τα έχανα και δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να ηρεμήσω.
Ακούγοντας την πόρτα να ανοίγει, άνοιξα αυτόματα τα μάτια μου και την βρύση και έκανα πως έπλενα τα χέρια μου προσπαθώντας πάρα πολύ σκληρά να κρύψω το τρέμουλο τους... Η Ρόουζ αφού βεβαιώθηκε ότι ήμασταν μόνες μας ήρθε κοντά μου και άφησα τον αναστεναγμό μου να βγει την στιγμή που εκείνη μου χάιδευε παρηγορητικά τα μπράτσα, κοιτώντας την μέσα από τον καθρέφτη με ένα κουταβίσιο βλέμμα.
«Εεε... τι είναι αυτά... Είπαμε θα τα πας μια χαρά... σταμάτα να το σκέφτεσαι τόσο πολύ» με επέπληξε και άλλος ένας μου αναστεναγμός ήρθε σε απάντηση... «Θυμάσαι τι είπαμε ότι θα πεις;....» με ρώτησε και κατένευσα σοβαρή... «Τότε άσε όλα τα άλλα στην άκρη, πάρε μια βαθιά ανάσα και προχώρα... Και να θυμάσαι... δεν θα τον κοιτάς περισσότερο από όσο πρέπει... και θα μιλάς αποκλειστικά στα Ισπανικά... όλα τα άλλα άστα να έρθουν μόνα τους... Οκ;» ρώτησε ξανά και αφού πήρα άλλη μια βαθιά ανάσα κοιτάχτηκα για άλλη μια φορά στον καθρέφτη παρατηρώντας το εντυπωσιακό σατέν φόρεμα που μου είχε δώσει η Ρόουζ στο χρώμα του μοβ που έκανε διάφορους σχεδιασμούς με λεπτές λωρίδες πάνω στο μπούστο μου τονίζοντας το περισσότερο... μαζί με το εκπληκτικό περιδέραιο που μου είχε φορέσει με το κόκκινο ρουμπίνι που παιχνίδιζε με το φως που δεν υπήρχε περίπτωση να μην σου χτυπήσει στο μάτι... και αφού έλεγξα για τελευταία φορά το έντονο μακιγιάζ μου που με έδειχνε με έναν περίεργο τρόπο πιο μικρή από την ηλικία μου και τα ισιωμένα ριχτά μαλλιά μου... βεβαιώθηκα ότι ήμουν έτοιμη και γυρίζοντας προς την μεριά της την φίλησα στο μάγουλο ξαφνιάζοντας την και με κοίταξε σαν να κοίταζε κάποιο άλιεν.
«Τι ήταν αυτό;» ρώτησε ενώ έγειρε για λίγο το σώμα της προς τα πίσω κοιτώντας με ερευνητικά.
«Σε ευχαριστώ για όλα... δεν θα τα κατάφερνα ποτέ χωρίς εσένα» της είπε ειλικρινά και έκανε μια αόριστη κίνηση με το χέρι της στον αέρα ενώ στριφογύριζε τα μάτια της απελπισμένα.
«Ανοησίες... Το έχει μωρό μου... γι αυτό και μπορείς να το βγάλεις» είπε κλείνοντας μου το μάτι της και βάζοντας το χέρι της πάνω στην μέση μου με παρέσυρε προς την πόρτα... «Ρίξτους στα τάρταρα μωρό μου... Θέλω να τους δω να σέρνονται σαν σκυλάκια» συνέχισε και αφού μου έδωσε μια ψεύτικη ξυλιά στον κώλο... χαχάνισα κουνώντας το κεφάλι μου δύσπιστα και πιάνοντας το πόμολο της πόρτα γύρισα για τελευταία φορά προς το μέρος της πριν φύγω.
«Ώρα να κόψουμε ασπρουλιάρικα κωλαράκια» της ανταπέδωσα πειραχτικά κλείνοντας το μάτι μου και μόλις άρχισε να γελάει με την καρδιά της... άνοιξα αποφασιστικά την πόρτα και βγήκα στην σάλα.
Μόλις είδα όλον αυτόν τον κόσμο να πηγαινοέρχετε μέσα στον χώρο μου κόπηκαν τα πόδια... αλλά μόλις εντόπισα το πρώτο μου θύμα... πήρα μια βαθιά ανάσα και με χάρη άρχισα να πλησιάζω προς το σημείο που εκείνος καθόταν συνομιλώντας με μια εντυπωσιακή γυναίκα που σίγουρα εγώ δεν συγκρινόμουν με τίποτα μαζί της και αυτό για λίγο με λύγισε και σταματώντας μπροστά από έναν πίνακα που ήταν κατά τύχη ο πίνακας που υποτίθεται έπρεπε να του πουλήσω, έμεινα για λίγο να τον κοιτώ εκστασιασμένη.
Δεν ήταν η πρώτη φορά που τον έβλεπα... αλλά η φωτογραφία μπροστά σε αυτό το γνήσιο αντίγραφό σίγουρα έχανε πάρα πολύ.
Χωρίς να το καταλάβω, τα μάτια μου δάκρυσαν και μόλις άρχισαν τα δάκρυα να κατρακυλάν πάνω στα μάγουλα μου... έσπευσα να τα παραμερίσω ντροπιασμένη και ένα χέρι που απλώθηκε μπροστά μου, κρατώντας ένα μαντίλι, με ξάφνιασε τόσο πολύ που αυτόματα έκανα προς τα πίσω... ξεχνώντας τελείως ότι το φόρεμα είχε ουρά, καταλάθος την πάτησα και τελείως επεισοδιακά ένιωσα το σώμα μου να πέφτει στο κενό... αλλά προς μεγάλη μου έκπληξη... δύο στιβαρά χέρια με συγκράτησαν και ανασηκώνοντας το κεφάλι μου είδα τις δύο γκρίζες χάντρες του να με κοιτάνε επικριτικά.
«Lo siento ... Mil disculpas»
«Συγνώμη... Χίλια συγνώμη» απολογήθηκα αμέσως χωρίς να ξεχάσω να μιλάω στα Ισπανικά και ο Έντουαρτ με τον Αλφόνσο κοιτάχτηκαν για λίγο στιγμιαία ενώ χαμογέλασαν ο ένας στον άλλον.
«Está bien señorita?»
«Είσαι καλά δεσποινίς μου;» ρώτησε ο Αλφόνσο καθώς με βοηθούσε να σηκωθώ από την αγκαλιά του Έντουαρτ και τον κοίταξα σοκαρισμένα... και καλά.
«Habla usted español?»
«Μιλάτε Ισπανικά;» ρώτησα αθώα ενώ έβαζα το χέρι μου πάνω στον λαιμό μου... γουρλώνοντας τα μάτια μου.
«Yo soy un cónsul español en ... por desgracia sin hablar»
«Είμαι Ισπανός πρόξενος... αλίμονο αν δεν μίλαγα» με πείραξε και κοκκινίζοντας από ντροπή χαμήλωσα το κεφάλι μου ενώ δάγκωνα το κάτω χείλος μου.
«Lo siento, no sabía»
«Συγνώμη δεν το ήξερα» ανταποκρίθηκα ενώ ανασήκωνα την ματιά μου προς το μέρος του ντροπαλά και αμέσως είδα το ύφος του να μεταλλάσσετε σε κάτι που πραγματικά δεν γνώριζα και δεν είχα ιδέα πως να ανταποκριθώ σε αυτό.
«Estás bien?»
«Είσαστε καλά;» ρώτησε με ενδιαφέρον ο Έντουαρτ και γύρισα προς την μεριά του ξαφνιασμένη.
«Y usted?»
«Και εσείς;» τον ρώτησα κάνοντας το σοκ στα χαρακτηριστικά μου πιο έκδηλα και ανταλλάσσοντας μεταξύ τους άλλη μια στιγμιαία ματιά άρχισαν πάλι να γελάνε συγκρατημένα.
«Yo no soy español pero me encanta su idioma ... Si lo permite usted que?»
«Δεν είμαι Ισπανός αλλά λατρεύω την γλώσσα σας... Αν επιτρέπετε από που είσαστε;» συνέχισε εκείνος το παιχνίδι και ανταποκρίθηκα με περίσσιο ενθουσιασμό.
«Madrileño»
«Από την Μαδρίτη»
«Increíble!»
«Απίστευτο!» αναφώνησε ο Αλφόνσο και γύρισα προς την μεριά του.
«Y usted?»
«Και εσείς;» τον ρώτησα με περιέργεια και εκείνος κατένευσε.
«Perdón por la omisión ... Estoy Biniariades Alfonso y ... desde aquí un muy buen amigo y antiguo de la mina Edward Cullen»
«Συγγνώμη για την παράληψη... Εγώ είμαι ο Αλφόνσο Μπινιαριάδες και από εδώ ένας πολύ καλός και παλιός μου φίλος... Έντουαρτ Κάλλεν» είπε δίνοντας μου το χέρι του.
«Isabella Kontindes... No se imaginen que estoy encantado de conocerte ... Soy más de una hora aquí y no podemos estar de acuerdo con nadie ... No sé Inglés, y mientras yo trato de decirle al camarero que me traiga un vaso de agua ... Luego me dan algo que las espumas y tiene un sabor extraño»
«Ιζαμπέλα Κοντίνδες...» ανταποκρίθηκα καθώς ανταπέδιδα ταυτόχρονα τις χειραψίες τους... «Δεν φαντάζεστε πόσο χαίρομαι που σας γνωρίζω... Είμαι πάνω από μια ώρα εδώ και δεν μπορώ να συνεννοηθώ με κανέναν... Δεν ξέρω αγγλικά και ενώ προσπαθώ να πω στα γκαρσόνια να μου φέρουν ένα ποτήρι νερό... εκείνοι μου δίνουν συνέχεια κάτι που αφρίζει και έχει μια περίεργη γεύση» είπα ντροπαλά και ο Αλφόνσο μου χαμογέλασε συγκαταβατικά ενώ ταυτόχρονα είπε σε ένα γκαρσόνι να μας φέρει ένα ποτήρι νερό.
«Está usted aquí sola?»
«Είσαστε μόνη σας εδώ;» συνέχισε ακάθεκτος και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά ενώ έκανα ότι κοίταζα γύρω μου απελπισμένα.
«Yo vengo con mi hermano ... pero lo dejó para hablar con alguien conocido y desde ese momento no lo encontrarás en ningún ... Yo estaba listo para salir, pero cuando vi esta tabla pegada y olvidado»
«Έχω έρθει με τον αδελφό μου... αλλά με παράτησε για να μιλήσει με κάποιον γνωστό του και από εκείνην την στιγμή δεν τον βρίσκω πουθενά... Ήμουν έτοιμη να φύγω, αλλά μόλις είδα αυτόν τον πίνακα κόλλησα και ξεχάστηκα»
«Usted ve por primera vez?»
«Τον βλέπετε πρώτη φορά;» ρώτησε με ενδιαφέρον την στιγμή που το γκαρσόνι μου έτεινε τον δίσκο με το νερό και του χαμόγελα για να τον ευχαριστήσω πριν γυρίσω την ματιά μου και πάλι προς τον Αλφόνσο.
«Nο... pero muchas veces lo ves nunca es suficiente ... Frida Kahlo es uno de mis artistas favoritos»
«Όχι... αλλά όσες φορές και να τον δω ποτέ δεν είναι αρκετό... η Φρίντα Κάλο είναι μια από τις αγαπημένες μου ζωγράφους» του είπα και ήπια μια γουλιά από το νερό μου με τον τρόπο που μου είχε υποδείξει ο Έντουαρτ και εκείνος πήρε μια κοφτή ανάσα... που πραγματικά δεν κατάλαβα τον λόγο που το έκανε αυτό... ενώ κοίταζε τα χείλια μου επίμονα την στιγμή που η γλώσσα μου πέρναγε από τα χείλια μου για να πάρουν το νερό που είχε μείνει πάνω σε αυτά.
«Lo que es único para encontrar este foro?»
«Τι το ιδιαίτερο βρίσκετε σε αυτόν τον πίνακα;» ρώτησε ο Έντουαρτ και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος του χαμογελώντας τους με με ένα θλιμμένο ύφος.
«No sé si realmente todo lo que puede desequilibrio que hace que me gusta tanto...»
«Δεν ξέρω αν πραγματικά μπορώ να απορυθμίσω όλα όσα με κάνουν να τον αγαπώ τόσο πολύ...» είπα με πόνο στην φωνή μου ενώ γυρίζοντας προς το μέρος του πίνακα τον κοίταξα για άλλη μια φορά μελαγχολικά πριν συνεχίσω.
«Todo el dolor que se ... que lo hace tan completamente que la experiencia con él ... Te sientes tan fuerte a lo largo de la desesperación, la frustración, pero ... al mismo tiempo y todo el optimismo y el poder que se esconde en el interior que creen firmemente que se dan por vencidos ... sin embargo, y ya se sabe que hay pocas esperanzas ... Al verlo, se siente que se expone ... dan ganas de hacerse uno con la tabla ... llamar en sus brazos a la consola ... Para extraer el feto y lo puso en su valor para crecer por su ... que para dar de nuevo el cielo azul se desvanece a su lado ... para llenar la tierra con flores oxidadas de devolver la esperanza ... optimismo para hacerla volver a creer que todo irá bien...»
«Όλος ο πόνος που εκφράζει... σε κάνει να τον βιώνεις τόσο απόλυτα μαζί της... Νιώθεις τόσο έντονα όλη την απελπισία, όλη την απογοήτευση αλλά ταυτόχρονα και όλη την αισιοδοξία της και την δύναμη που κρύβει μέσα της... που νιώθεις έντονα ότι δεν τα παρατά... αλλά ταυτόχρονα και ότι ξέρει ήδη ότι δεν έχει πολλές ελπίδες... Βλέποντας τον, νιώθεις ότι ξεγυμνώνει τον εαυτό της... σε κάνει να θες να γίνεις ένα με τον πίνακα... να την κλήσεις στην αγκαλιά σου να την παρηγορήσεις... να αρπάξεις το αγέννητο παιδί της και να το βάλεις στα σπλάχνα σου για να το μεγαλώσεις για εκείνην... να της χαρίσεις και πάλι τον γαλάζιο ουρανό που ξεθωριάζει δίπλα της... να γεμίσεις το σκουριασμένο χώμα με λουλούδια για να της δώσεις πίσω την ελπίδα... την αισιοδοξία για να την κάνεις να πιστέψει και πάλι ότι όλα θα πάνε καλά...» έλεγα ενώ τα μάτια μου ξανά, άρχιζαν να δακρύζουν και μόλις ένιωσα και πάλι το χέρι του Αλφόνσο να μου τείνει το μαντίλι του, γύρισα τρομερά ντροπιασμένη προς το μέρος του και τον κοίταξα απολογητικά ενώ κρατώντας αυτήν την φορά το φόρεμα μου πισωπάτησα προσπαθώντας να τον αποφύγω.
«Lo siento ... llevar ... Yo no quería ... Eh ... perdón»
«Συγνώμη... παρασύρθηκα... δεν ήθελα να... Εεεε... με συγχωρείτε» είπα μπερδεμένη και γυρίζοντας το κορμί μου αφήνοντας το ποτήρι μου πάνω στο πρώτο δίσκο ενός σερβιτόρου που βρέθηκε μπροστά μου, άρχισα να τρέχω προς την έξοδο.
Η Ρόουζ πριν σταματήσω το πρώτο ταξί που ερχόταν κοντά μου... μπήκε μέσα στο αμάξι της και μου έκλεισε το μάτι... κάνοντας με να καταλάβω ότι θα μας ακολουθήσει και αυτό με έκανε να νιώσω πιο ασφάλεια... Σταματώντας το ταξί... μπήκα μέσα και αφού του είπα το όνομα του ξενοδοχείου που μου είχε πει ο Έντουαρτ... άφησα την ανάσα μου να βγει από μέσα μου ήρεμα και περίμενα με μεγάλη αγωνία για να δω τα αποτελέσματα.
* La Tortura > Τα βασανιστήρια
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου