Μπέλλα
Κάθε μέρα που άνοιγα τα μάτια μου ένιωθα όλο και πιο εξουθενωμένη... αλλά όσο περίεργο και να ακούγετε αυτό... ποτέ ξανά στην ζωή μου δεν είχα νιώσει και τόση πληρότητα και ολοκλήρωση... Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό για μένα... που πραγματικά δεν είχα λόγια να το εξηγήσω.
Ήταν σαν ο κόσμος μου όλος να είχε γκρεμιστεί και να είχε πλαστεί ξανά από την αρχή... με νέα φτερά και νέα ελπίδα στον ορίζοντα... Δεν μπορούσα να το εξηγήσω αλλιώς... αλλά ταυτόχρονα με φόβιζε και τόσο πολύ... Άραγε πόσο θα μπορούσε αυτό να κρατήσει πάλι.
Όλα όσα είχαν να κάνουν με τον Έντουαρτ ήταν όλα τόσο ρευστά που με τρομοκρατούσαν... Ποτέ δεν ήξερα τι να περιμένω... ποτέ δεν ήξερα πόσο θα κρατήσουν και αυτό μόνο αγωνία θα μπορούσε να με κατακλύζει.
Εκείνος έδειχνε να είχε μεταλλαχτεί σε έναν πιο καθημερινό άνθρωπο σε έναν πιο προσιτό στα δικά μου δεδομένα... Όλες του οι κινήσεις... όλες του οι πράξεις με κάνανε να νιώθω ότι πάλευε και ο ίδιος να καταφέρει να φέρει τις ισορροπίες... να φέρει ένα καλύτερο αύριο με πιο νορμάλ καταστάσεις... αλλά για τον Έντουαρτ μιλάμε πόσο αυτό θα μπορούσε ποτέ να είναι πραγματικότητα;... Θα μπορούσε άραγε να είναι;
Τα βλέμματα του... τα υγρά του φιλιά... τα τρυφερά του χάδια... με κάνανε πολλές φορές να νιώθω ότι λαχταρούσε με όλο του το είναι να με κατακτήσει... αν είναι δυνατόν... να κατακτήσουν την καρδιά μου... αλλά δεν ζω σε αυταπάτες... ήξερα πολύ καλά ότι κάτι τέτοιο δεν θα μπορούσε ποτέ να ισχύει... όμως και πάλι αυτό δεν μπορούσε να σταματήσει αυτό που με έκανε να νιώθω... δεν μπορούσε να με κάνει να πονηρευτώ ότι εκείνος πάλευε για κάτι περισσότερο από όσο ο ίδιος από την πρώτη μέρα μου υπέβαλε να μην κάνω.
Βάση τα όσα ήδη ήξερα για εκείνον... όλα ερχόντουσαν σε αντίθεση... Ήξερα πολύ καλά ότι είναι ο τύπος που μόνο εισέπραττε από τους άλλους και ποτέ δεν έδινε τίποτα πίσω για αντάλλαγμα αλλά που να με πάρει... μαζί μου... ήταν τόσο δοτικός... Έδειχνε πάντα να γνωρίζει όλες μου τις ανάγκες... όλες μου τις σκέψεις και χωρίς δισταγμό μου έδινε απλόχερα όσα η καρδιά μου και η λογική μου αναζητούσαν και αυτό με τρέλαινε... με δίχαζε... με προβλημάτιζε στο έπακρο... με έκανε να μπερδεύομαι όλο και περισσότερο σε τέτοιο σημείο που η καρδιά μου άρχισε να τον επιζητεί περισσότερο... και αυτό με τρομοκρατούσε.
Στο σαρκικό κομμάτι ήταν τόσο ερωτεύσημος που με έκανε... αν είναι δυνατόν... να τον θέλω μέρα με την ημέρα περισσότερο... υπήρχαν στιγμές που ακόμα και το ίδιο μου το σώμα με φόβιζε καθώς έβλεπα να διψά απεγνωσμένα για εκείνον... αλλά ακόμα και εκεί δεν θα μπορούσα ποτέ να παραβλέψω το γεγονός το πόσο διαφορετικός ήταν... μαζί μου... Ήξερα από την Ρόουζ, ότι περισσότερο σε αυτόν τον τομέα, εκείνος ήταν αχόρταγος... και τελείως εγωιστής... ήταν από τα άτομα που έπαιρνε στο έπακρο ότι μπορούσες να του προσφέρεις και η ανταμοιβή ήταν τόσο λίγη που ποτέ δεν σου έφτανε και εκεί ήταν όλο του το μεγαλείο... γιατί παρόλο που ένιωθες ανεπαρκείς... ωστόσο δεν μπορούσες να παραβλέψεις ότι το κορμί σου τον επιζητούσε περισσότερο... και όμως και εδώ, αυτή που κέρδιζε ήμουν πάλι εγώ... καθώς μου έδινε απλόχερα όσα το κορμί μου είχε ανάγκη χωρίς να κρατάει τίποτα πίσω... Έδινε όλο του το είναι σε έναν ερωτικό χορό που όμοιο του ποτέ μου δεν θα τολμούσα να είχα φανταστεί και δεν περίμενε ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα... Δεν ζητούσε τίποτα περισσότερο από όσα εγώ μπορούσα να του προσφέρω... δεν απαιτούσε ποτέ τίποτα παραπάνω από αυτά που εκείνος είχε συνηθίσει... δεν δυσανασχετούσε ποτέ με την απειρία μου... αλλά περισσότερο δεν έδειχνε ποτέ να τον απασχολεί ή να τον κάνει να ξενερώνει... αντιθέτως, έδειχνε να το ζει στο έπακρο και να τον ικανοποιεί μέρα με την ημέρα όλο και περισσότερο και αυτό σίγουρα δεν μπορούσε να μην με κάνει να πονηρεύομαι περισσότερο... δεν θα μπορούσε να μην με κάνει να αναρωτιέμαι για το τι στο καλό συμβαίνει όταν εγώ είμαι σε φάση υπνόβασης... αλλά όπως και το περίμενα εκείνος ποτέ δεν αποκάλυπτε τίποτα και αυτό έκανε την περιέργεια μου μέρα με την ημέρα να γίνεται όλο και πιο μεγαλύτερη.
Γρίφος... αν μια λέξη θα μπορούσε να χαρακτηρίσει αυτόν τον απίστευτο άνθρωπο, ήταν αυτή... Ένας μεγάλος γρίφος που όσο προσπαθούσες να τον αποκρυπτογραφήσεις, τόσο περισσότερο σε έκανε να μπερδεύεσαι με τις εναλλαγές των διαθέσεων του και των πράξεων του... Κατά τα άλλα, όσο αφορά τον ίδιο, εκείνος παρέμενε το ίδιο σφίγγα... δεν εξωτερίκευε τίποτα περισσότερο για τον ίδιο... και ως ένα σημείο εδώ τον κατανοώ γιατί και που έφτασε στο σημείο να μου εκμυστηρευτεί πράγματα για το παρελθόν του, την ημέρα που ήμασταν στο σπίτι της Ρόουζ, για εκείνον ήταν πραγματικά υπέρβαση... μια υπέρβαση που αν δεν ήταν λιώμα από το ποτό, ήμουν σίγουρη ότι ποτέ δεν θα τόλμαγε ούτε ακόμα και τότε, να μου τα εκμυστηρευτεί... και πάλι ακόμα και τότε, το έκανε για μένα... το έκανε μόνο και μόνο για μπορέσει να μου αποδείξει ότι αυτό που ο ίδιος επιζητούσε, ήταν μόνο η συντροφιά μου και τίποτα περισσότερο από αυτό... Δεν θα είναι ποτέ ικανός να παραμερίσει όλα όσα τον χαρακτηρίζουν ώστε να καταφέρει να με αγαπήσει... δεν θα είναι ποτέ ικανός να νιώσει κάτι παραπάνω από μια απλή έλξη και αυτό εγώ δεν μπορώ να το αγνοήσω και να αφήσω τον εαυτό μου να παρασυρθεί... Όχι δεν θα πρέπει ποτέ να το κάνω αν θέλω να κρατήσω κάτι για μένα... αν θέλω να μην με καταστρέψω ολοκληρωτικά.
Ένιωθα ότι χάνομαι μέσα σε μια δίνη συναισθημάτων... πρωτόγνωρων συναισθημάτων που δεν ήμουν ικανή να τα ελέγξω μιας και που δεν τα γνώριζα... Ήταν τόσο δυνατά... τόσο αληθινά που δεν μπορούσα να τα αγνοήσω αλλά και πάλι ήμουν τόσο πεισματάρα ώστε να ξέρω το καλό μου... που δεν υπέκυπτα με τίποτα... και δεν θα υπέκυπτα ο κόσμος να χαλάσει... Όσο αυτή η γη γυρίζει, άλλο τόσο θα γυρίζει και ο εκείνος και το ξέρω πάρα πολύ καλά αυτό... και ίσως είναι πλέον το μόνο που με πονάει, όσο αφορά εκείνον... αλλά που να με πάρει αν πράγματι δεν θέλει την αγάπη μου... γιατί νιώθω ότι πασχίζει τόσο πολύ να την αποκτήσει;
Γρίφος... ένας μεγάλος άλυτος γρίφος που σίγουρα έχει σκοπό να με τρελάνει... ένας τόσο υπέροχος γρίφος που όσο είμαι κοντά του, τόσο περισσότερο θέλω να τον ξεδιπλώσω και να τον κάνω δικό μου.
Όλα είχαν γίνει τόσο αφύσικα νορμάλ που πραγματικά όλο αυτό δεν μπορούσε παρά να με κάνει να προβληματίζομαι όλο και περισσότερο... ακόμα και η δεύτερη μου αποστολή ήταν σαν μια απλή καθημερινή έξοδος που πραγματικά ακόμα απορώ γιατί μπήκε σε τόσο κόπο να με εκπαιδεύσει... για να κάνω μια γλάστρα; Γιατί ειλικρινά δεν έκανα τίποτα παραπάνω... Καθόμουν με ένα ανέγγιχτο ποτό στο χέρι και κοίταζα τον κόσμο να περνάει δίπλα μου και να με κοιτά που και που με απορία και δεν είχα ιδέα τι να κάνω γι αυτό... Το θύμα μου δε; Ούτε καν με πλησίασε... ούτε καν χρειάστηκε δηλαδή γιατί εκείνος τον είχε μονοπωλήσει και σε όλη την διαρκεί της βραδιάς δεν κατάφερε ο κακομοίρης να πει κουβέντα και με κανέναν άλλον... Αφού τα κάνει όλα μόνος του, ποιος ο λόγος να με σέρνει σε όλα αυτά;... Δεν είχα την παραμικρή ιδέα, αλλά δεν τόλμαγα και να πω και τίποτα.
Οι μέρες κυλούσαν τόσο αρμονικά που η καρδιά μου κάθε μέρα ένιωθα να φουσκώνει... ένιωθα να ματώνει αλλά ταυτόχρονα ένιωθα να γίνεται και τόσο δυνατή που πραγματικά δεν είχα ιδέα που κρυβόταν όλη αυτή η δύναμη που υπήρχε μέσα μου.
Σήμερα ήταν παραμονή Χριστουγέννων και εκείνος ήξερα ότι είχε να πάει σε ένα ραντεβού και θα με άφηνε μόνη... Με τα πολλά, τελικά δέχτηκε να περάσω την ημέρα μου με τον Τεό γιατί καταλάβαινε την ανάγκη μου ώστε να μην είμαι μόνη την ημέρα των Χριστουγέννων... Φυσικά για εκείνον ήταν άλλη μια συνηθισμένη μέρα αφού δεν πίστευε σε αυτά... αλλά για μένα ήταν άλλη μια απόδειξη ότι για εκείνον δεν ήμουν τίποτα περισσότερο από μια απλή συντροφιά στην καθημερινότητα του... Είχα κάνει τόσα σχέδια γι αυτήν την βραδιά... που μέσα σε ένα λεπτό, μου τα κατέστρεψε ολοσχερώς.
Ήταν τα πρώτα μας Χριστούγεννα και θα τα περνούσαμε χωριστά... από μόνο του αυτό δεν μπορούσε παρά να με κάνει να νιώθω τόσο άσχημα... Η καλύτερη και η πιο χαρούμενη γιορτή του χρόνου που την περίμενα πως και πως όλον τον υπόλοιπο χρόνο και την είχε κάνει να μοιάζει τόσο γελοία... Ακόμα και το σπίτι το ίδιο με την μουντάδα του, με έκανε να θέλω να βάλω τα κλάματα... Ούτε ένα δέντρο για να θυμίζει γιορτινή ατμόσφαιρα... ούτε ένα τόσο δα στολίδι ή ένα λαμπάκι για να θυμίσει λίγο το πνεύμα των γιορτών... Τίποτα... Τα είχε όλα απαγορεύσει και αυτό έκανε την κατάθλιψη μου χειρότερη αλλά δεν τα παρατούσα.
Μετά την πρωινή μου γυμναστική με τον Φλικ... αφού θα είχα το χρόνο να ξεκλέψω άλλες δύο ωρίτσες ύπνου μιας και που δεν θα κάναμε σήμερα πολεμικές τέχνες... αποφάσισα να πάω να πάρω το πρωινό μου πρώτα και μετά να κάνω ένα ντουζάκι και να αναπληρώσω τις δυνάμεις μου πριν ετοιμαστώ για να πάω στον Τεό για να τον βοηθήσω με τα ψώνια του και τις ετοιμασίες του για την σημερινή ημέρα... Μπαίνοντας στην κουζίνα σιγοτραγουδώντας το Ρούντολφ το ελαφάκι που μου είχε κολλήσει από την ώρα που είχα ξυπνήσει, με χορευτικά βήματα καλημερίζοντας τον, τον προσπέρασα για να πάω από την μεριά μου αλλά εκείνος δεν με άφησε να κάνω δεύτερο βήμα μακριά του.
«Επ... επ... επ... για που το έβαλες εσύ;» ρώτησε και καλά εκνευρισμένος και καθώς τράβηξε την καρέκλα του λίγο πιο πίσω... τυλίγοντας το χέρι του γύρω από την κοιλιά μου, με τράβηξε με δύναμη κοντά του αναγκάζοντας με να καθίσω πάνω στα πόδια του και αυθόρμητα άρχισα να χαχανίζω την στιγμή που τα χείλια του αυτόματα βρέθηκαν πάνω στον λαιμό μου ενώ γευόταν την επιδερμίδα μου... «Μμμμ... φρέσκος ιδρώτας σε συνδυασμό χλωρό χορτάρι και την προσωπική σου μυρωδιά...» μουρμούραγε ενώ ταυτόχρονα η γλώσσα του ξεσήκωνε όλες μου τις αισθήσεις καθώς γευόταν την εκτεθειμένη μου επιδερμίδα και το βογκητό μου τον έκανε να ανατριχιάσει ολόκληρος καθώς ένιωθα τον γίγαντα να αντιδρά και να ξεσηκώνεται πάνω στο πόδι μου και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω... Γαμώτο μου ήταν τόσο καυτός όταν τα έκανε αυτά... «Τι κρίμα που πρέπει να φύγω...» συνέχισε απογοητευμένα με βαριά φωνή μέσα από τον αναστεναγμό του και καθώς άφησα το κεφάλι μου να ξεκουραστεί πάνω στον ώμο του άφησα και τον δικό μου απογοητευμένο αναστεναγμό να μου ξεφύγει... «Αλλά υπόσχομαι να επανορθώσω το βράδυ» είπε και μια ακατανίκητη επιθυμία με έκανε να τον τσιγκλήσω λίγο.
«Για πόσο βράδυ μιλάμε... αφού θα έχω κοιμηθεί ή πιο πριν;» τον ρώτησα και μόλις με κοίταξε στα μάτια, με ματιά που έκαιγε όλες μου τις αισθήσεις... δάγκωσε το κάτω του χείλος και έμεινε για λίγο χωρίς ανάσα να με κοιτά, με μια πεινασμένη ματιά που έκανε και την δική μου ανάσα να κοπεί στην μέση.
«Μμμμ... δύσκολη απόφαση» τελικά είπε πνιγμένα αναποφάσιστος και άρχισα να γελώ.
«Γιατί κάτι μου λέει ότι το απολαμβάνει περισσότερο όταν κοιμάμαι;» έριξα άδεια για να πιάσω γεμάτα και προς μεγάλη μου έκπληξη τσίμπησε και επιτέλους έλυσε την σιωπή του.
«Πως θα μπορούσα άλλωστε να μην το ευχαριστιέμαι... Δεν έχεις ιδέα τι μεγάλες στιγμές ζω...» είπε ενώ έκλεινε τα μάτια του, για να ελέγξει τις εικόνες που φαντάζομαι ότι πέρναγαν εκείνην την στιγμή από το μυαλό του... που τον έκαναν να τρέμει ολόκληρος από προσμονή... ενώ ταυτόχρονα έπνιγε το βογκητό του.
«Είναι άδικο να μην θυμάμαι τίποτα» γκρίνιαξα και εκείνος άφησε ένα γελάκι καθώς άνοιγε ξανά τα μάτια του για να με αντικρίσει.
«Αυτό ξαναπές το» επιβεβαίωσε και έκανε την περιέργεια μου να με ξεπεράσει.
«Είναι άδικο να μην θυμάμαι τίποτα...» γκρίνιαξα ξανά ενώ του έδινα μια ψεύτικη μπουνιά στον ώμο και εκείνος πιάνοντας την επιθυμία μου στον αέρα, με κοίταξε παίζοντας παιχνιδιάρικα τα φρύδια του στιγμιαία.
«Θες όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες ή σου αρκεί ένα δείγμα;» αμέσως ανταποκρίθηκε ενώ με τα χέρια του με κόλλαγε περισσότερο απάνω του, κάνοντας το σώμα μου να τριφτεί πάνω εκεί που με είχε περισσότερη ανάγκη καθώς τα χείλια του για άλλη μια φορά άρχιζαν να γεύονται την επιδερμίδα του λαιμού μου τόσο λαίμαργα που ένιωθα ότι λίγο ήθελα ακόμα για να εκραγώ.
«Νομίζω και ένα δείγμα αρκεί, για αρχή» είπα πνιχτά μέσα από το βογκητό μου και αυτό έφτασε για να τον κάνει πιο επιθετικό καθώς το χέρι του πέρναγε κάτω από την φόρμα μου... και όλο μου το είναι συγκλονιστικέ τόσο πολύ που στην αρχή δεν ήμουν σίγουρη αν άκουσα καλά αυτό που είπε.
«Έντουαρτ... σταμάτα να με γλύφεις επιτέλους και χώσε τον πούτσο σου μέσα μου... πριν μου γυρίσει το μάτι ανάποδα και έρθω εκεί να σε γαμήσω επιτόπου» τον άκουσα να λέει, μιμούμενος την νευριασμένη μου φωνή και έμεινα στήλη άλατος να κοιτώ το κενό, χωρίς να είμαι ικανή να συνειδητοποιήσω αν το λέει για να με πειράξει ή αν πράγματι, εξωτερίκευε δικά μου λόγια... και καταλαβαίνοντας την παγωμάρα μου, ανασήκωσε το πρόσωπο του και με κοίταξε ερευνητικά με μια πειραχτική ματιά.
«Εγώ... όταννννν... αυτό τέλος πάντων... λέωωωω» το στραβό του χαμόγελο, έκανε την καρδιά μου να σκιρτήσει και τα μάτια μου να καρφωθούν απάνω του χωρίς να είμαι ικανή να κάνω μια λογική σκέψη και πριν εξοστρακιστώ τελείως και πλησιάσω τα χείλια του που είχαν γίνει η προσωπική μου κόλαση μιας και ήταν ο απαγορευμένος καρπός για μένα... εκείνος μίλησε ξανά και με αποπροσανατόλισε... Τον άτιμο ήξερε πάντα πως να με κάνει να επανέρχομαι στην πραγματικότητα.
«Το καλό δεν είναι ότι τα λες...» είπε με βαθιά φωνή γεμάτη ένταση και πάθος... «Το καλό είναι ότι τα κάνεις κιόλας» συμπλήρωσε μέσα από το αγκομαχητό του ενώ με κοίταζε απόλυτα σοβαρός και έπαθα σοκ καθώς τον κοίταζα έχοντας γουρλώσει τα μάτια μου από την έκπληξη.
«Σίγουρα με δουλεύεις» είπα χωρίς να είμαι ικανή να το χαλιναγωγήσω και εκείνος χωρίς να αλλάζει ύφος κούνησε αρνητικά το κεφάλι του εννοώντας το.
«Δεν έχω λόγο να το κάνω» δήλωσε και άφησα την ανάσα που δεν είχα καταλάβει ότι κρατούσα τόση ώρα, να βγει από μέσα μου βαριά.
«Αν δεν το δω, δεν νομίζω ότι θα μπορέσω ποτέ μου να το πιστέψω... Εδώ καλά, καλά εγώ δεν τολμώ να κάνω τέτοιες σκέψεις... και όχι μόνο τα εξωτερικεύω αλλά τα κάνω κιόλας;» είπα δύσπιστα και εκείνος αναστέναξε.
«Πίστεψε με μωρό μου... όχι απλά τα κάνεις... αλλά τα απαιτείς κιόλας... Όσο αφορά να το δεις, ξέχασε το... δεν σκοπεύω να το βιντεοσκοπήσω, οπότε θα αρκεστείς σε αυτά που μπορώ να σου πω εγώ» δήλωσε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό και τον κοίταξα ψυλλιασμένη.
«Υπάρχουν κι άλλα» τον κατηγόρησα και άρχισε να γελάει.
«Εγώ σε ρώτησα... θες όλες τις ανατριχιαστικές λεπτομέρειες;... Εσύ ήθελες ένα δείγμα» υπέκφυγε την ερώτηση μου απατώντας διπλωματικά αλλά δεν με ξεγέλασε καθόλου... «Αλλά τώρα δεν προλαβαίνουμε να σου πω τίποτα περισσότερο γιατί θα πρέπει να φύγω θέλοντας και μη» είπε ενώ με τα χέρια του προσπαθούσε να με ξεκολλήσει από πάνω του.
«Και θα πας στο ραντεβού σου έτσι;» τον ρώτησα ενώ με την ματιά μου του έδειχνα προς τον γίγαντα που είχε ξεπεράσει κάθε προσωπικό του όριο και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του δύσπιστα.
«Μην αγχώνεσαι μωρό μου... και ο μεγάλος μόλις αντικρίσει το ραντεβού μου... όχι μόνο θα ξενερώσει μέχρι αηδίας... αλλά θα τρέχει να βρει τρύπα να κρυφτεί» είπε πειράχτηκα και γούρλωσα τα μάτια μου.
«Το καλό που του θέλω» μουρμούρισα χωρίς να είμαι ικανή να το συγκρατήσω και το επόμενο του γελάκι έκανε την εμφάνιση του.
«Γαμώτο τι έχω να τραβήξω πάλι...» είπε με μια αηδιαστική γκριμάτσα καθώς ανατρίχιαζε ολόκληρος, εκφράζοντας την αηδία που ένιωθε μέσα του... «Δεν έχεις ιδέα γιατί πράγμα μιλάμε... αλλά καλύτερα να μην το σκέφτομαι από τώρα και ξεράσω και ότι έφαγα» συνέχισε ενώ έπαιρνε την κούπα του καφέ του στα χέρια του και για να κατευνάσει την αηδία που ένιωσε, ήπιε μια γερή γουλιά από τον αρωματικό του καφέ την στιγμή που εγώ έκανα τον γύρω του τραπεζιού για να πάω προς την μεριά μου για να κάτσω να φάω κάτι από το πλουσιοπάροχο πρωινό που μου είχε ετοιμάσει πάλι εκείνος με τα χεράκια του.
«Πάντως έχω παρατηρήσει κάτι» είπα την στιγμή που έκατσα στην καρέκλα μου και εκείνος με κοίταξε με περιέργεια περιμένοντας υπομονετικά να συνεχίσω... «Όσο πιο καλά περνάς το βράδυ... τόσο πιο γενναιόδωρος είσαι το πρωί... Κρουασανάκι για πρωινό;... Που ακούστηκε αυτό;» τον πείραξα καθώς σήκωνα ένα αχνιστό κρουασανάκι που ήμουν σίγουρη ότι είχε φτιάξει ο ίδιος και γέλασε κουνώντας το κεφάλι του απηυδισμένα.
«Χρειάζεσαι δυνάμεις...» δήλωσε και έμεινα να τον κοιτώ σοκαρισμένη καθώς έφτανε την περιέργεια μου στα ύψη... «Μην περιμένεις όμως να σου το φέρω και στο κρεβάτι» μου γύρισε και καλά σκληρά καθώς δίπλωνε την εφημερίδα του και την έβαζε στην άκρη για να σηκωθεί και να φορέσει το σακάκι του για να φύγει.
«Γιατί όχι;... Εγώ δεν το βρίσκω καθόλου κακή ιδέα...» τον προκάλεσα περισσότερο και με κοίταξε προειδοποιητικά καθώς έπαιρνε το σακάκι του από την πλάτη της καρέκλας του και εγώ συνέχισα πιο επιθετικά καθώς έπαιρνα στα χέρια μου μια φρυγανιά που την είχε αλείψει με βούτυρο και μέλι... «Φαντάζεσαι να είμαι πάνω στα μαύρα σου σεντόνια... Γυμνή... με τον δίσκο μπροστά μου... να κρατώ αυτήν την φρυγανιά αλειμμένη με βούτυρο και μέλι... και την στιγμή που την βάζω στο στόμα μου για να την φάω, όπως είμαι γερμένη προς τα πίσω το μέλι να ξεγλιστρά από το βούτυρο και να αρχίζει να κατρακυλάει πάνω στο κορμί μου και να κατηφορίζει προς το στήθος μου και εσύ δίπλα μου να παίρνεις μαζί μου αυτό το υπέροχο πρωινό, πάνω από το κορμί μου;...» έλεγα αλλά καθώς το περιέγραφα δεν τον κοίταζα τι έκανε μιας και που προσπαθούσα ταυτόχρονα να κάνω μια αναπαράσταση χωρίς φυσικά να αφήνω το μέλι να τρέξει απάνω μου, αλλά τελειώνοντας την φράση μου, δεν άντεξα να μην γυρίσω την ματιά μου προς το μέρος του και πραγματικά χάρηκα που το έκανα γιατί ήταν όλα τα λεφτά.
Κάνοντας την κίνηση να βάλει το σακάκι του... είχε μείνει να με κοιτά ασθμαίνοντας, κόβοντας την κίνηση του αυτήν την στην μέση με το σακάκι να είναι ακόμα περασμένο στο ένα του χέρι και το πρόσωπο του σε έναν διχασμό... Είχα παρατηρήσει και άλλη φορά ότι το θέμα του φαγητού για κάποιον λόγο τον εξίταρε πάρα πολύ, αλλά τόσο πολύ, πραγματικά δεν το φανταζόμουν ποτέ... Κοιτώντας με, με ένα ύφος που δήλωνε καθαρά την εσωτερική πάλι που μαίνονταν μέσα του, από την μια ήθελε να βγάλει τελείως το σακάκι του και να έρθει κοντά μου για να απαιτήσει να το κάνω πράξη... από την άλλη όμως η λογική του έλεγε ότι θα αργούσε στο ραντεβού του και πραγματικά δεν είχε ιδέα τι να κάνει... Έχοντας να αντιμετωπίσει το θέλω με το πρέπει.
Νικώντας η δουλειά του, όπως και το περίμενα... με μια κίνηση που δεν πρόλαβα καν να δω φόρεσε το σακάκι του και σαν κυνηγημένος, άρχισε να φεύγει από την κουζίνα πριν χάσει τελείως το μυαλό του, λέγοντας ένα ξερό... «Φεύγω»... και δεν άντεξα άλλο και άρχισα να γελάω δυνατά με τα νεύρα μου να χτυπάνε κόκκινο καθώς για άλλη μια φορά μου απέδειξε περίτρανα, ότι η δουλειά του ήταν πάνω από όλα για εκείνον... ακόμα και πάνω από τα δικά του θέλω και αυτό δεν μπορούσα με τίποτα να το νικήσω, όσα ισχυρά και να ήταν τα όπλα μου.
«Στο καλό...» φώναξα... «Και μην ξεχάσεις τα φανάρια... Όπου βλέπεις κόκκινο να θυμάσαι να πατάς φρένο όχι γκάζι» του πέταξα και εκεί που κούναγα το κεφάλι μου απηυδισμένα... ξαφνικά βρέθηκε μπροστά μου και αρπάζοντας μια φρυγανιά με βούτυρο και μέλι, την έβαλε μέσα στο στόμα μου... και με ανάγκασε να σηκωθώ όρθια.
«Θα είναι γρήγορο» προειδοποίησε καθώς κατέβαζε με γρήγορες κινήσεις το φερμουάρ της μπλούζας της φόρμας μου ενώ την έβγαζε από πάνω μου και πριν προλάβω να πάρω μια ανάσα, πετώντας τα παπούτσια μου στο πάτωμα, με απάλλαξε και από το κάτω μέρος της φόρμας καθώς και τα εσώρουχα μου... και ανασηκώνοντας με, με έβαλε να καθίσω πάνω στο πιάτο μου κάνοντας όλο το πρωινό μου να γίνει ένα με τον κώλο μου και πραγματικά δεν ήξερα αν θέλω να γελάσω ή να γκρινιάξω που μου χάλασε το πρωινό μου... Ελπίζω τουλάχιστον να μην το ρίξει και το υπόλοιπο κάτω γιατί πραγματικά πεινούσα σαν λύκος αλλά περισσότερο πεινούσα για το κορμί του, παρά για το φαγητό που είχε γίνει ένα με το σώμα μου.
«Δάγκωσε το» απαίτησε την στιγμή που έμεινα γυμνή μπροστά του και χωρίς επιλογή έκανα ότι μου ζήτησε και μόλις ένιωσα την φρυγανιά να πέφτει πάνω στο στήθος μου και να με κάνει χάλια... εκείνος με το χέρι του την άρπαξε και απλώνοντας το περιεχόμενο που είχε απάνω της πάνω στην επιδερμίδα μου... την πέταξε στο πάτωμα και κρατώντας τα χέρια μου πίσω από το σώμα μου... άρχισε να γεύεται την επιδερμίδα μου αγκομαχώντας.
«Έχεις ένα θέμα με το φαΐ» του χτύπησα την στιγμή που ένιωσα την γλώσσα του να περνάει από την επιδερμίδα μου ενώ προσπάθησα να συγκρατήσω το βογκητό μου.
«Μμμμμ...» μούγκρισε με ικανοποίηση για απάντηση και χωρίς να έχεις άλλες αντοχές άρχισε να πετάει από πάνω του ότι ήταν εμπόδιο για να μπορέσει να γίνει ένα με μένα χωρίς ωστόσο να σταματάει να με γεύεται... «Είναι το φετίχ μου...» συμπλήρωσε με μια παθιασμένη φωνή που με έκανε να βογκήξω χωρίς να είμαι ικανή να το συγκρατήσω άλλο ενώ το χέρι μου αυτόματα βρέθηκε μέσα στα μαλλιά του για να τον φέρει πιο κοντά μου... «Το καλύτερο διεγερτικό...» συνέχιζε ενώ δάγκωνε την θηλή μου, κάνοντας με να τρανταχτώ ολόκληρη, ουρλιάζοντας το πάθος που μου έχει ξυπνήσει μέσα μου... «Γαμώτο έχεις απίστευτη γεύση» σύριξε και μην αντέχοντας το άλλο, όλο αυτό... με μια γρήγορη κίνηση, μπήκε μέσα μου και με αποτελείωσε.
«Ωωω Έντουαρττττ» φώναξα καθώς τέντωνα το κορμί μου για να τον καλωσορίσω και εκείνος μούγκρισε ξανά με ικανοποίηση ενώ οι κινήσεις του ήταν τόσο γρήγορες που δεν προλάβαινα να τον ακολουθήσω... ήταν τόσο καυλωμένος που είχε ξεπεράσει ακόμα και τον ίδιο του τον εαυτό.
«Πες το μωρό μου» απαίτησε και έγειρα το κορμί μου προς τα πίσω ενώ βάζοντας το ένα μου πόδι πάνω στον ώμο του και το άλλο γύρω από το κορμί του με το ένα μου χέρι πάνω στο τραπέζι και το άλλο μέσα στα μαλλιά του ανασήκωνα τους γοφούς μου για να τον συναντήσω και αυτό τον ξετρέλανε περισσότερο.
«Είσαι τόσο καυτός» εξωτερίκευσα με κομμένη την ανάσα και μόνο αυτό έφτασε για να τον κάνει να πάρει τα πάνω του.
«Γαμώτο με τρελαίνεις...» ανταπέδωσε και αν είναι δυνατών, έκανε τις κινήσεις του ακόμα πιο γρήγορες... «Με φτάνεις στα όρια της τρέλας» έλεγε και γέρνοντας απάνω μου, για λίγο νόμιζα ότι ήταν έτοιμος να με φιλήσει στο στόμα... αλλά φυσικά όπως και το περίμενα ήταν μόνο στην φαντασία μου... Πάντα τόσο καλά συντονισμένος... τόσο καλά μελετημένος που δεν του ξέφευγε τίποτα... Συγκρατώντας με από τον αυχένα με κοίταζε μέσα στα μάτια με τέτοιο πάθος που κατέστρεφε την λογική μου... Αναπνέοντας τόσο γρήγορα που πραγματικά θα νόμιζες ότι ήταν έτοιμος να μείνει από στιγμή σε στιγμή... έκανε τα κορμιά μας ένα ξανά και ξανά, στέλνοντας σε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου τέτοια ενέργεια που ένιωθα ότι το σώμα μου θα μπορούσε να απογειωθεί.
«Μπέλλα βοήθα λίγο την κατάσταση... αν αργήσω θα χάσουμε το ταξίδι μας στην Φιλανδία» είπε ξαφνικά βλέποντας ότι εγώ προσπαθώντας να το παρατείνω όσο μπορούσα περισσότερο, δεν ανταποκρινόμουν όπως συνήθως και αυτό για λίγο με αποπροσανατόλισε.
«Στην Φιλανδία;» ρώτησα παραξενευμένη καθώς ήταν η πρώτη φορά που το ανέφερε... και κλείνοντας τα μάτια προσπάθησε να συγκεντρωθεί.
«Ναι γαμώτο» είπε καθώς μούγκριζε από προσμονή και αυτό έφτασε για να με κάνει να εξοστρακιστώ τελείως.
«Δηλαδή θα πάμε και στο χωριό του Αι Βασίλη;» ρώτησα βογκώντας από περίσσια χαρά καθώς άρχισα να κάνω με το μυαλό μου διάφορα σχέδια.
«Μπέλλα συγκεντρώσου» με επανέφερε στην τάξη, μουγκρίζοντας μέσα από τα δόντια του.
«Πες μου;» παρακάλαγα ενώ οι γοφοί μου άρχισαν αμέσως να παίρνουν φωτιά από την έξαψη και την αναστάτωση που ένιωθα μέσα μου.
«Αν αυτό θες» ανταπέδωσε εκείνος ενώ έκανε τις ωθήσεις του πιο γρήγορες, πιο βαθιές και πιο έντονες και τότε τα είδα όλα.
«Ω γαμώτο» έβρισα ενώ ξεπέρναγα τον ίδιο μου τον εαυτό και καθώς το σώμα μου πήρε φωτιά, άρχισα να κουνιέμαι ταυτόχρονα με εκείνον και τα βογκητά του μου δηλώνανε ότι ήταν πολύ κοντά.
«Ναι μωρό μου έτσι... έτσι μωρό μου... Η Φιλανδία είναι πολύ κοντά» έλεγε μέσα από την έξαψη του καθώς τον ένιωθα να τρέμει σύγκορμος και την στιγμή που άρχισε να απελευθερώνει μέσα μου όλο του το πάθος, ένιωσα την έκρηξη μου να με ξεπερνά.
«Ρούντολφ σου έρχομαι» του ανταπέδωσα την στιγμή που ένιωσα όλα μου τα υγρά να ξεχειλίζουν και τον οργασμό μου να με κάνει να τραντάζομαι και εκείνος σταματώντας ξέπνοος με κοίταξε δύσπιστα.
«Ρούντολφ σου έρχομαι;» ρώτησε δύσπιστα και ανασήκωσα τους ώμους μου.
«Κάτι έπρεπε να πω» του απάντησα και εκείνος κοιτώντας γύρω του, δεν ήξερε πως να αντιδράσει... Ήμουν σίγουρη... ότι ήθελε να γελάσει αλλά ο εγωισμός του δεν τον άφηνε και μην θέλοντας να καταστρέψει αυτό το υπέροχο πρωινό που μόλις είχαμε μοιραστεί... ξεκόλλησε από πάνω μου και παίρνοντας τα ρούχα του στο χέρι, πήγε πιο πίσω ενώ σηκώνοντας το παντελόνι και το εσώρουχο του πιο ψιλά, πήγε προς τον νιπτήρα και ανοίγοντας την βρύση άρχισε να καθαρίζεται.
«Έντουαρτ μην θυμώνεις... το ξέρεις ότι το έλεγα στον πραγματικό Ρούντολφ και όχι σε σένα» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια... Τι το ήθελα.
«Αυτό σου έλειπε να με πεις και τάρανδο» μου γύρισε σκληρά και μόλις τακτοποίησε τα ρούχα του, έφυγε χωρίς να μου ρίξει άλλη μια ματιά.
«Καλά Χριστούγεννα και σε σένα» του πέταξα φωνάζοντας την στιγμή που άκουσα την πόρτα να κλείνει πίσω του με δύναμη και κατέβηκα από το τραπέζι με ένα σάλτο τελείως νευριασμένη... Έλεος πια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου