Μπέλλα
Πλησίασα το τραπέζι που καθόταν ο Ζωρζ με μεγάλη περιέργεια και πριν κάτσω ακόμα ο άλλος με πήρε από τα μούτρα...
«Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι;» ρώτησε και τον κοίταξα σοκαρισμένη με την αγένεια του.
«Παρακαλώ;»
«Είσαι με την μαύγη ψυχή και μου το παίζεις άνετη και ωγαία;» ρώτησε ξανά και έμεινα για λίγο να τον κοιτώ... Πως τον είπε;
«Κοίτα Ζωρζ να σου εξηγήσω...» ξεκίνησα απαλά αλλά εκείνος δεν άκουγε κουβέντα.
«Δεν με ενδιαφέγουν οι εξηγήσεις σου... όπως έστγωσες κοιμήσου... εγώ την κάνω από εδώ... Δεν θέλω να έχω καμία σχέση μαζί του» είπε και αυτόματα σηκώθηκε να φύγει.
«Τόσο κότα είσαι πια;... Δύο κουβέντες έφτασαν να λακίσεις;» τον προκάλεσα και με κοίταξε δύσπιστα καθώς έκατσε ξανά στην καρέκλα του σοκαρισμένος.
«Κότα... εγώ κότα;... Μάλλον δεν σου τα έχουν πει καλά κογητσάκι μου... Δεν έχεις ιδέα με ποιον τόλμιγσες να τα βάλεις... Στο σινάφι μας κανείς δεν τολμάει να του πάει κόντγα γιατί όλοι ξέγουμε τις συνέπιες... Η μαύγη ψυχή Γοζέ... ή όποιο και να είναι το όνομα σου... δεν είναι κανένας τυχαίος και όλοι τον τγέμουμε γιατί είναι ένας ψυχγός εκτελεστής... κανείς δεν γλυτώνει από τα χέγια του... και όλα του τα θύματα τα σκοτώνει εν ψυγχω κοιτώντας τα στα μάτια... Σου λέει κάτι αυτό;... Αν όχι λυπάμαι αλλά είσαι πολύ ηλίθια και θα φας πολύ γηγογα το κεφάλι σου... Όσες είχαν την ατυχία να είναι δίπλα του, ξέγεις πως τον αποκαλούν... Κλέφτη ψυχών... και αν θες μια συμβουλή από μένα... Τγέχα μακγιά του τώγα που μπογείς... γιατί όσο πεγησσότεγο μένεις μαζί του... τόσο πιο γήγογα θα χάσεις την ψυχή σου, αν όχι την ίδια σου την ζωή... Κανένας δεν γλυτώνει από τα χέγια του... κανείς... και εγώ δεν είμαι διατεθειμένος να χάσω την δική μου γιατί έτυχε να ακουμπήσω ένα γκομενάκι του... το κατάλαβες;» είπε και με αυτά τα λόγια σηκώθηκε και εξαφανίστηκε χωρίς να περιμένει κάποια ανταπόκριση μου.
Μένοντας πίσω, το μυαλό μου είχε κολλήσει πολύ άσχημα... δεν μπορούσα να διανοηθώ τα όσα μου είχε πει ο Ζωρζ... στην ματιά μου είχε μείνει η εικόνα του να με κοιτά με τη δολοφονική του ματιά, την στιγμή που με έπνιγε και όσο πέρναγε η ώρα, τόσο πειθόμουν περισσότερο ότι όσα έλεγε ήταν αλήθεια... Καταβάθος πάντα το ήξερα αλλά είναι τελείως άλλο κάποιος να σου το επιβεβαιώνει... Και τώρα τι;... Τώρα εγώ τι πρέπει να κάνω;... Να το δεχτώ έτσι απλά;... Ήταν ένα κλέφτης... ένας ζιγκολό... αλλά το χειρότερο από όλα ένα ψυχρός δολοφόνος... Τι δουλειά είχα εγώ με αυτόν τον άνθρωπο;... Πως θα μπορούσα ποτέ εγώ να τα βάλω μαζί του;
Έντουαρτ
Η δουλειά είχε πάει πολύ καλύτερα από όσο θα πίστευα ποτέ... Η όρκα πιο πρόθυμη από ποτέ... ξεφορτώθηκε γρήγορα τον μεγαλοκαρχαρία της και με μεγάλη ικανοποίηση δέχτηκε την πρόσκληση μου και παρασέρνοντας την στο σπίτι της... εκεί που η ίδια δεν το περίμενε... την νάρκωσα με μεγάλη ευκολία... και πάνω στα προκαταρκτικά, μου έμεινε στα χέρια και τελείωσα την δουλειά μου πολύ πιο εύκολα, από ότι αν την έκανα την επόμενη μέρα, όπως υπολόγιζα... Αποστολή εξετελέσθη και τώρα άνετος και ωραίος γύριζα στο ξενοδοχείο για να αντιμετωπίσω το τερατάκι μου που σίγουρα πια θα είχε γυρίσει έξαλλη με τον εαυτό της που δεν είχε καταφέρει ούτε στο ελάχιστο να με εκνευρίσει με τις πράξεις τις όπως εκείνη υπολόγιζε... αλλά αυτό που με προβλημάτιζε περισσότερο ήταν, τι θα μπορούσε ο άλλος να της είχε πει και σίγουρα δεν θα είχε να της πει και τα καλύτερα λόγια.
Μισή ώρα πριν την αλλαγή του χρόνου και βρισκόμουν στην πισίνα να ξεσπώ όλα τα νεύρα μου... Θα έπρεπε να ήμουν περισσότερο από ικανοποιημένος από το αποτέλεσμα... αλλά αυτό δεν επαρκούσε για να μου πάρει από πάνω μου όλη αηδία που ένιωθα από τα χάδια και τα φιλιά της Όρκα... και όλη την νευρικότητα που μου προκαλούσε το γεγονός ότι η Μπέλλα ακόμα κρατούσε το κινητό της κλειστό... Τι να σκέφτεται άραγε;... Τι αποφάσεις θα έπαιρνε μετά το σημερινό;
Μπέλλα
Τι επιλογές είχα;... Καμία... Έπρεπε να το πάρω απόφαση και να συνεχίσω με ότι όπλα είχα... όχι ότι ήταν και πολλά, αλλά ήταν επαρκεί ώστε να με κρατήσουν ζωντανή... τουλάχιστον αυτό έλπιζα.
Βάζοντας το μαγιό μου και το μπουρνούζι μου... κατέβηκα μέχρι την κλειστή πισίνα του ξενοδοχείου και πριν μπω μέσα, έκανα τον σταυρό μου, τουλάχιστον εκείνος να το εννοούσε ότι δεν ήταν θυμωμένος μαζί μου;
Μπαίνοντας μέσα με την ιδική κάρτα που μου είχαν στείλει στο δωμάτιο μου... τον βρήκα να κάνει κατάδυση από έναν ψιλό βατήρα και έμεινα εκστασιασμένη να τον κοιτώ... Για λίγο δεν ήθελα να ξέρει ότι ήμουν εκεί... προτιμούσα να διαβάσω τις αντιδράσεις του... και πριν εκείνος βγει από το νερό... πήγα στο πλησιέστερη κολόνα που βρήκα κοντά μου και κρύφτηκα από πίσω... ενώ τον κοίταζα που με όλο χάρη, εκείνος βγαίνοντας στην επιφάνεια του νερού, άρχισε να κολυμπάει σαν δελφίνι... Πραγματικά ήταν το κάτι άλλο... Το νερό με το σώμα του γινόταν ένα και το κεφάλι του έβγαινε πολύ σπάνια από την επιφάνεια του νερού για να ανανεώσει τον αέρα του.
Για λίγο τον φαντάστηκα στην ηλικία των 18 του χρόνων, να κάνει πρωταθλητισμό και να αγωνίζεται με όλη του την ψυχή για να κερδίσει μετάλλια... Δεν υπήρχε αμφιβολία... γνωρίζοντας τον χαρακτήρα του Έντουαρτ... όσο μπορούσα να τον γνωρίζω τέλος πάντων... ήμουν σίγουρη ότι δεν θα ήταν λίγα αυτά που ο ίδιος θα είχε κερδίσει... Τι θα μπορεί να του άλλαξε τόσο πολύ το μέλλον;... Πως θα μπορούσε να φτάσει σε τέτοιο σημείο ώστε να τον εκβιάσουν με αυτόν τον απάνθρωπο τρόπο και να τον ρίξουν στα μαύρα δίχτυα που δεν είχα την παραμικρή ιδέα ποια ήταν αυτά... και εδώ που τα λέμε δεν θα ήθελα με τίποτα, ιδίως τώρα, να τα μάθω.
Σιχαινόμουν τον τρόπο ζωής του... μου ήταν αδιανόητο να ζω μια ζωή μέσα σε αυτήν την σαπίλα όπως το χαρακτήριζε και ο ίδιος... αλλά θα μπορούσα να φύγω τώρα;... Θα μπορούσε εκείνος να μου εξασφαλίσει την ελευθερία μου όπως μου υποσχέθηκε;... Αλλά το βασικότερο είναι... θα μπορούσα ποτέ να επιβιώσω μόνη μου;... Από την άλλη όμως θα μπορούσα και να τον αποχωριστώ;
Είχα κάτσει πολλές φορές και είχα σκεφτεί τι πραγματικά νιώθω για εκείνον... αλλά πάντα κατέληγα στο ίδιο συμπέρασμα... Πάντα ένιωθα μπερδεμένη και τίποτα περισσότερο από αυτό... Φυσικά δεν επέτρεπα στον εαυτό μου να νιώσει και τίποτα παραπάνω... αλλά η αλήθεια ήταν ότι κάθε μέρα που ξύπναγα δίπλα του... ένιωθα και πιο γεμάτη... λες και μέσα στον ύπνο μου, μου πέρναγε διάφορα μηνύματα που εγώ ξυπνώντας δεν μπορούσα να τα συλλάβω... Προσπάθησα πολλές φορές να του αποσπάσω πληροφορίες γι αυτό αλλά όπως και το περίμενα, το μόνο που κατάφερνα να αποσπάσω από τον ίδιο, ήταν μόνο ανατριχιαστικές λεπτομέρειες που πραγματικά δεν θα ήθελα να ξέρω... αλλά και πάλι με μπέρδευε... πάλι με άφηνε να παίρνω πράγματα από τον εαυτό του που ερχόντουσαν σε τόση μεγάλη αντίθεση με όσα οι άλλοι μου λέγανε κατά καιρούς που αυτό με δίχαζε περισσότερο... με έκανε ακόμα και να νιώθω ότι εκείνος είχε αισθήματα για μένα... Είναι ποτέ δυνατών αυτό;... Θα μπορούσε πράγματι να νιώθει κάτι για μένα;... Ή ήμουν άλλο ένα πιόνι του που μόλις μου κατέστρεφε την ψυχή θα προχωρούσε παρακάτω;
Αφού είχε κάνει, δεν ξέρω και εγώ πόσες φορές, πάνω κάτω την πισίνα, κολύμπησε μέχρι ένα κυκλικό πιο ρηχό σημείο που είχαν μέσα στην πισίνα που ήταν τζακούζι... και αφού πάτησε μερικά κουμπιά εκείνο άρχισε να στροβιλίζεται και εκείνος χαλαρώνοντας, έγειρε το κεφάλι του προς τα πίσω κλείνοντας τα μάτια του ενώ έβαλε τα χέρια του αριστερά και δεξιά πάνω στα πλακάκια και το στήθος του βγήκε πιο έξω από την επιφάνεια του νερού.
Το σώμα του γυάλιζε και άχνιζε τόσο πολύ που θόλωνε τα τζάμια που ήταν πίσω του και έκανε όλη την ατμόσφαιρα τόσο μαγική... Το χιόνι που έπεφτε έξω τόσο πυκνό, πάνω στα τζάμια και από την εσωτερική θερμότητα, έλιωνε και δημιουργούσε ρυάκια έκανε τα τζάμια ακόμα πιο φαντασμαγορικά.
Αλλά αυτό που έκλεβε όλη την παράσταση, ήταν το πρόσωπο του... τόσο ήρεμο... τόσο γαλήνιο που θα έλεγες ότι δεν τον απασχολούσε τίποτα, κάτι φυσικά που ήξερα πολύ καλά ότι δεν ισχύει... Με τα μαλλιά του βρεγμένα να στάζουν, με τις στάλες του νερού να κατρακυλάνε πάνω στο τέλειο πρόσωπο του και να σε δελεάζουν τόσο, να πας κοντά του και να αρχίζεις να της ρουφάς από το πρόσωπο του... με τα ματοτσίνορα του κλειστά και τις σταγόνες του νερού που είχαν κατασταλάξει απάνω τους, να τις κάνουν να γυαλίζουν με τέτοιο τρόπο που θα μπορούσες άνετα να τις χαρακτηρίσεις ότι αντικαθιστούσαν τα δάκρυα που εκείνος ποτέ δεν έριχνε ακόμα και όταν τον ένιωθες ότι το είχε τόσο ανάγκη... αλλά εκείνος εγωιστής καθώς ήταν ποτέ δεν της επέτρεπε να ξεχειλίσουν.
Ήταν τόσο περίεργο όλο αυτό... ένα τόσο αγγελικό πρόσωπο... που έκανε αντίθεση με όλες της πληγές που καταστρέφανε το τέλειο σώμα του... να σου φέρνει τόση θλίψη... να νιώθεις ότι θέλεις να τον αγκαλιάσεις με όλη την καρδιά σου και να πάρεις από πάνω του ότι τον βασανίζει... Όχι δεν μπορεί να είναι όλα αυτά που λένε... απλά δεν μπορεί... τουλάχιστον εμένα δεν με ξεγελάει... Η ανάγκη μπορεί να τον έκανε να κάνει όλα αυτά τα αποτρόπαια πράγματα... αλλά αυτό, δεν είναι πραγματικά εκείνος... το ένστικτο μου δεν θα μπορούσε να έπεφτε τόσο έξω... Τουλάχιστον από όσα εκείνος μου δίνει να αντληθώ.
Μαζί μου με κάποιον περίεργο τρόπο... ένιωθα ότι έβγαινε όλος του ο καλός του χαρακτήρας προς τα έξω... Πως θα μπορούσα ποτέ να αγνοήσω το πόσο δοτικός μαζί μου ήταν;... Πως θα μπορούσα ποτέ να αγνοήσω το πόσο με φρόντιζε ώστε να μην πληγωθώ... να μην χάσω περισσότερο τον ίδιο μου τον εαυτό... ώστε να μην καταλήξω ένα άδειο κουφάρι σαν και εκείνον... Αν πράγματι ήταν όσα λέγανε... τώρα δεν θα ήμουν και εγώ ένα ακόμα θύμα στα χέρια του, να κλαίω την μοίρα μου για τις επιλογές μου;... Όμως δεν ήταν έτσι... όχι μαζί μου και αυτό με μπέρδευε ακόμα περισσότερο... με έκανε να ενισχύω ακόμα περισσότερο το προαίσθημα μου ότι κάτι νιώθει για μένα αλλά είναι πολύ εγωιστής για να το παραδεχθεί... Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι γιατί το κάνει αυτό;
Ακόμα και σήμερα για να μην πληγωθώ... πήγε και πρόδωσε την ταυτότητα μου για να σταματήσει τον Ζωρζ, με κίνδυνο να χάσει την ίδια του την δουλειά για να με προστατέψει... πως μπορώ εγώ αυτό να μην το πάρω ότι νοιάζεται για μένα;... Για τα ίδια μου τα συναισθήματα;... Και αν το αναλογιστείς καλύτερα, στην ουσία εγώ, δεν του έχω δώσει ποτέ τίποτα για αντάλλαγμα... αλλά το χειρότερο είναι ότι εκείνος ποτέ δεν ζήτησε τίποτα πίσω... Ξέρει τι με ενοχλεί και το καλύπτει πριν το εκφράσω δυνατά ώστε να νιώσω καλύτερα... Γαμώτο πάλι στο μηδέν... πάλι ένα κουβάρι όλα... Τι διάολο θα κάνω;... Τι να του πω;... Να βάλω την ουρά στα σκέλια και να πω και ευχαριστώ;... Όχι είναι πολύ για μένα... αλλά γαμώτο του έχει δίκιο... δεν μπορώ και να καταστρέψω τα πάντα μόνο για ένα πείσμα... Τι διάολο να κάνω;
Καθώς το σώμα του χαλάρωνε το χέρι του άρχισε να κατηφορίζει προς το αντικείμενο του πόθου μου και χαμογέλασα ασυναίσθητα... Το σεξ... Το σεξ ήταν το μόνο που έδειχνε να μας ενώνει... τόσο περίεργο, τόσο διαφορετικό από όσο το είχα ποτέ φανταστεί... χίλιες φορές καλύτερο από όσο η φαντασία μου θα μπορούσε να είχε ποτέ φανταστεί... και όμως ακόμα και εκεί, τα έδινε όλα για μένα... Πάντα πρόσεχε να ικανοποιήσει τις δικές μου ανάγκες περισσότερο από τις δικές του... Πάλι στο μηδέν... πάλι ένα κουβάρι... Γαμώτο σου ρε Έντουαρτ... γαμώτο σου πια... γιατί ποτέ δεν είσαι ξεκάθαρος;... Γιατί;
Έτσι απλά τα παράτησα... έτσι κι αλλιώς για άλλη μια φορά περισσότερο μπερδεμένη θα γινόμουν όσο το σκάλιζα, παρά θα έβγαζα μια άκρη... Θα πήγαινα κοντά του και ότι ήθελε ας γινόταν... θα άφηνα σε εκείνον την επιλογή και θα την δεχόμουν με το κεφάλι ψιλά... Στο κάτω κάτω... εγώ τα έκανα σκατά... τώρα ήρθε η ώρα να πληρώσω τις συνέπειες, όποιες και να είναι αυτές.
Φτάνοντας κοντά του, εκείνος παγώνοντας, άνοιξε τα μάτια του αργά και η ματιά του τα έλεγε όλα... Δεν χρειάζονταν τα λόγια για να μπορέσω να καταλάβω πόσο ανάγκη με έχει... πόσο καιγόταν για τα χάδια μου και τα φιλιά μου... και όσο ένιωθα αυτήν του την ανάγκη, απλά δεν μπορούσα να του την αρνηθώ... απλά δεν μπορούσα να μείνω μακριά του και με αποφασιστικά βήματα... αφήνοντας το μπουρνούζι μου να πέσει στο πάτωμα... έβγαλα τις παντόφλες του ξενοδοχείου που φορούσα και μπήκα μέσα στο ζεστό νερό.
Το χέρι του απλωμένο προς το μέρος μου με καλούσε να πάω κοντά του... και πάλι δεν είπε τίποτα... Μόλις τα σώματα μας ενώθηκαν με κοίταξε τόσο βαθιά μέσα στα μάτια που ένιωσα ότι έψαχνε όλες τις απαντήσεις να την πάρει απευθείας μέσα από το μυαλό μου... Ένιωσα τόσο ευάλωτη που αυθόρμητα ξεροκατάπια αλλά εκείνος δεν ήθελε να χαλάσω την σιωπή και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του, βάζοντας ταυτόχρονα το χέρι του πάνω στα χείλια μου, τα σφράγισε τόσο τρυφερά που έκανε όλο μου το κορμί να αναριγήσει. Αυτόματα τα χείλια μου άνοιξαν και κλείνοντας τα μάτια μου, ένιωσα τα δάκρυα μου να ξεχειλίζουν καθώς εκείνος με τον αντίχειρα του χάιδευε απαλά το περίγραμμα των χειλιών μου.
Φέρνοντας το πρόσωπο του σε απόσταση αναπνοής από το δικό μου, με τα χείλια του, άρχισε να απομακρύνει τα δάκρυα μου και ξαφνιασμένη άνοιξα τα μάτια μου για να τον αντικρίσω.
«Μονίμως καταρρίπτω τις υποσχέσεις μου... Δεν έχω δικαιολογία γι αυτό... γιατί αυτός είναι ο κόσμος μου... και δεν μπορώ να τον αλλάξω για σένα, όσο και να το θέλω... Δεν φαντάζεσαι πόσο λυπάμαι γι αυτό... γιατί πραγματικά δεν σου αξίζει... Όμως θέλω να με πιστέψεις ότι δεν σημαίνουν τίποτα όλα αυτά για μένα... Είμαι δικός σου, δεν θέλω ποτέ να το αμφισβητήσεις αυτό... Πάντα θα είμαι δικός σου για όσο καιρό το θέλεις...» όλο μου το σώμα ανατρίχιασε και νέα δάκρυα άρχισαν να κατρακυλούν στο πρόσωπο μου χωρίς να έχω την ικανότητα να τα σταματήσω ή να πω κάτι γι αυτό... «Είσαι το πιο όμορφο πλάσμα στον κόσμο μου... Πες μου τι να κάνω για να μην σε χάσω;... Δεν αντέχω στην ιδέα ότι μπορεί αυτήν την στιγμή να μου πεις ότι αυτό είναι το τέλος» δήλωσε και έμεινα για μια στιγμή να τον κοιτώ χωρίς να είμαι ικανή να κάνω μια λογική σκέψη... Τι μου ζήταγε;... «Μπορώ να κάνω τα πάντα για σένα Μπέλλα... Πες μου τι θες και θα το έχεις... Οτιδήποτε και να είναι αυτό... Μόνο μην μου πεις ότι με αφήνεις» συμπλήρωσε και μην αντέχοντας άλλο, τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από τον λαιμό του, έπεσα στην αγκαλιά του και εκείνος αμέσως με κράτησε σφιχτά μέσα σε αυτήν ενώ άφηνε διάσπαρτα φιλιά πάνω στην ένωση του λαιμού μου με του ώμου μου, δίνοντας μου τον χρόνο που χρειαζόμουν για να μπορέσω να μιλήσω, υπομονετικά.
«Είμαι τόσο ηλίθια...» ξεκίνησα αλλά εκείνος αναγκάζοντας με να τον κοιτάξω, με σταμάτησε.
«Μην το πεις ποτέ ξανά αυτό... Εγώ στην θέση σου θα σε είχα κάνει αγνώριστη... και εσύ προσπαθείς να πάρεις την ευθύνη απάνω σου;... Όχι αυτό δεν θα το δεχτώ ποτέ... Δεν μπορώ να αλλάξω τα πράγματα... αλλά μπορώ να σου ορκιστώ ότι δεν πάω μαζί τους Μπέλλα... Εκείνες έχουν ένα κομμάτι... το πιο μικρό και το πιο άχρηστο... Εσύ τα έχεις όλα...» προσπάθησε ξανά ενώ μου χάιδευε απαλά το πρόσωπο και ένιωσα να λιώνω μέσα στην αγκαλιά του.
«Είναι...»
«Είναι η σκληρή πραγματικότητα... το ξέρω... αλλά αυτή είναι η αλήθεια μου... Νιώθω τόσο φτηνός μπροστά σου... νιώθω τόσο νευριασμένος που δεν μπορώ να κάνω κάτι για να το αλλάξω όλο αυτό που αν μου πιάσεις αυτήν την στιγμή την μύτη μου θα σκάσω... αλλά δεν μπορώ να διανοηθώ ότι υπάρχει η πιθανότητα να σε χάσω... Απλά δεν μπορώ...» έλεγε ενώ ταυτόχρονα με παρακαλούσε με τον ύφος του να το δεχτώ και δεν είχα ιδέα πως να μην το κάνω... όσο και να έπεφτα στα μάτια μου... «Σε παρακαλώ Μπέλλα πες μου τι να κάνω για να με συγχωρέσεις... Για σένα μπορώ να κάνω τα πάντα» προσπάθησε με περισσότερο σθένος και πήρα μια βαθιά ανάσα ενώ κατάπια με δυσκολία.
«Φίλα με» είπα και έμεινε για μια στιγμή να με κοιτά αναποφάσιστος... «Για μια φορά» είπα ενώ τα δάκρυα μου άρχισαν ξανά να κατρακυλούν καθώς τον κοίταζα πληγωμένη και εκείνος περνώντας για άλλη μια φορά τον αντίχειρα του πάνω από το περίγραμμα των χειλιών μου, κοίταζε την κίνηση του χεριού του χωρίς να λέει τίποτα... «Σε παρακαλώ... είναι το μόνο που ζητώ» προσπάθησα για άλλη μια φορά και μόλις η ματιά του αντίκρισε την δική μου ένιωσα την ανάσα μου να χάνεται... την καρδιά μου να σταματά και όλο μου το είναι να συγκλονίζεται σε σημείο να νιώθω ότι η ζωή μου σβήνει... Πως μπορούσα με αυτήν την ματιά να μην νιώσω ότι εκείνος ένιωθε κάτι για μένα... Πως μπορούσε όλο αυτό να είναι ένα ψέμα;
Με την πιο αργή κίνηση, έφερε τα πρόσωπα μας σε απόσταση αναπνοής χωρίς να σταματά να με κοιτά... και μόλις τα χείλια μας ενώθηκαν, πήρα μια κοφτή τρεμάμενη ανάσα και παραδόθηκα σε εκείνον.
Τα χείλια του καυτά... υγρά... τρυφερά... άνοιξαν περισσότερο από τα δικά μου και τρίφτηκαν πάνω στα δικά μου τόσο απαλά που έκαναν όλο μου το σώμα να ανατριχιάσει... Τα χέρια μου αυτόματα βρέθηκαν μέσα στα υγρά του μαλλιά και ανοίγοντας τα χείλη μου για να πάρω μια ανάσα, ένιωσα την γλώσσα του να εισχωρεί μέσα στο στόμα μου και όλο μου το είναι συγκλονίστηκε... Η γλώσσα του βρήκε αμέσως την δική μου και βόγκηξε με ένα περίεργο βογκητό που δεν είχα ακούσει να βγαίνει ποτέ ξανά από μέσα του... Ήταν ένα βογκητό πόνου... που με έκανε να ανοίξω τα μάτια μου για να τον κοιτάξω με απορία... αλλά εκείνος χαμένος μέσα στο κόσμο του δεν το αντιλήφτηκε και με περισσότερο πάθος καθώς τα χέρια του σφίχτηκαν με μεγαλύτερη δύναμη γύρω από το κορμί μου, με έκαναν να παρασυρθώ στο δικό του πάθος και να παραμερίσω κάθε λογική σκέψη που πέρασε από το μυαλό μου εκείνην την στιγμή.
«Είσαι μόνο δική μου» εξωτερίκευσε με βαθιά φωνή από το πάθος του και το φιλί του έγινε πιο βαθύ... πιο απαιτητικό που με έκανε να ξεπεράσω τον ίδιο μου τον εαυτό.
Γέρνοντας το κεφάλι μου προσπάθησα να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα μέσα από αυτό το φιλί και όσο εκείνος το βάθυνε, τόσο έκανε το κορμί μου να τρέμει από προσμονή... Καιγόμουν ολόκληρη, τον ήθελα να με κατακτήσει έτσι ακριβός όπως ήταν, αλλά περισσότερο σήμερα από κάθε άλλη φορά, ήθελα εγώ να είμαι αυτή που θα του δώσει και όχι να του πάρει... και με αυτήν την σκέψη άρχισε το κορμί μου να παίρνει φωτιά και να τρίβεται πάνω στο κορμί του... Άλλο ένα βογκητό πόνου ξέφυγε από τα χείλια του και για λίγο σταμάτησε να με φιλάει αλλά εγώ δεν σταματούσα.
Κολλώντας τον πάνω στα πλακάκια... άρχισα να κατηφορίζω το κεφάλι μου πιο χαμηλά ενώ τα χέρια μου βρέθηκαν σε εγρήγορση και καθώς του κατέβαζα το μαγιό του, τα χείλια μου ανεξέλεγκτα συνέχιζαν να κατηφορίζουν προς το αντικείμενο του πόθου μου και εκείνος άρχισε να αγκομαχά με την ανάσα του να επιταχύνεται επικίνδυνα... αλλά ούτε τότε σταμάτησα.
Φτάνοντας στο κάτω του κεφάλι... βάζοντας τα χέρια μου πάνω στους γλουτούς του... τον ανάγκασα να ανασηκωθεί από την επιφάνεια του νερού και μόλις ένιωσε τα χείλια μου να τον τυλίγουν, σύριξε σιγανά και ακολουθώντας τον παλμό που του έδινα με τα χέρια μου πάνω στην μέση του, με βοήθησε κινώντας το κορμί του μέσα έξω από το νερό ενώ εγώ έδινα όλον μου τον εαυτό βουτώντας το κεφάλι μου, χωρίς να με νοιάζει το νερό που έμπαινε μέσα στο στόμα μου.
Ήταν πραγματικά μια εμπειρία εξωπραγματική... Δεν θα πίστευα ποτέ ότι θα είχα τα κότσια να κάνω κάτι τέτοιο... αλλά ήμουν τόσο αναμένει εκείνην την στιγμή που δεν με ένοιαζε τίποτα... Ήθελα να του δώσω τα πάντα... τον ίδιο μου τον εαυτό... ακόμα και την καρδιά μου αν εκείνος το ήθελε... αλλά δεν μπορούσα να εξωθήσω τα πράγματα στα άκρα... ήδη είχα πάρει αυτό που εκείνος σε άλλη περίπτωση τώρα θα έπρεπε να με κάνει να το πληρώσω που τόλμησα έστω και να το σκεφτώ να το πω... και όμως δεν το έκανε... μου το χάρισε απλόχερα και αυτό για άλλη μια φορά δεν μπορούσα να το αγνοήσω.
Οι κινήσεις μας γινόντουσαν όλο και πιο γρήγορες και μέσω της ανάσας του, μου δήλωνε ότι δεν ήθελε πολύ για να τελειώσει, αλλά και πάλι βλέποντας ότι αυτό είχα ανάγκη να κάνω... εκείνος δεν με σταματούσε... Ήθελε να μου δώσει το πράσινο φως, να μου χαρίσει αυτό που εγώ είχα ανάγκη... και κλέβοντας την ευκαιρία συνέχισα με περισσότερο πάθος ενώ την στιγμή που τον ένιωσα να τρέμει πήρα μια βαθιά ανάσα και αφού την κράτησα... βούτηξα το κεφάλι μου μέσα στο νερό και προσπάθησα να του χαρίσω την υπέρτατη απόλαυση όπως εκείνος μου την είχε προσφέρει λίγο πριν με το φιλί του.
Τα υγρά του άρχισαν να πλημμυρίζουν το στόμα μου... αλλά εγώ δεν είχα άλλη ανάσα... τα πνευμόνια μου επιζητούσαν απεγνωσμένα για λίγο αέρα αλλά εγώ δεν τα παρατούσα... Ήθελα να του χαρίσω τα πάντα και αν ήταν ο μόνος τρόπος, θα το έκανα ξανά και ξανά αδιαμαρτύρητα... Νιώθοντας ότι εκείνος δεν είχε τίποτα άλλο να μου δώσει... σήκωσα το κεφάλι μου και πιάνοντας το, προσπάθησα να βάλω λίγο αέρα στα πνευμόνια μου... Τα χέρια του αμέσως τυλίχτηκαν γύρω μου και φέρνοντας με κοντά του, με έκλεισε μέσα στην αγκαλιά του... Κάτι μου έλεγε αλλά εγώ δεν μπορούσα να καταλάβω τι... Τα αυτιά μου βούιζαν τόσο πολύ από την έξαψη και το πάθος που δεν ήξερα που βρισκόμουν... Το μόνο που ένιωθα ήταν τα τρυφερά του χάδια και τα απανωτά του φιλιά που με αποτελείωναν και ήταν το μόνο που ήθελα εκείνην την στιγμή... όλα τα άλλα ήταν πλέον περιττά.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου