Μπέλλα
Παγιδευμένη... Ακριβός αυτό ένιωθα... παγιδευμένη σε μια δύνη συναισθημάτων που δεν είχαν τελειωμό... Δεν μπορούσα να συνειδητοποιήσω με τίποτα αυτό που τα μάτια μου είχαν δει... Τέτοια κοροϊδία πια;... Τέτοια;
Το κινητό μου είχε σπάσει στα τηλεφωνήματα... Ήξερα ότι μέχρι να σκοτεινιάσει εκείνος δεν μπορούσε να έρθει στο δωμάτιο μου και αυτό μου έδινε την ευκαιρία να ξεκαθαρίσω τα μέσα μου πριν τον αντιμετωπίσω για άλλη μια φορά... Αλλά τι να ξεκαθαρίσω που όλα είχαν γίνει ένα κουβάρι που όσο και να προσπαθούσα δεν μπορούσα να το ξεμπερδέψω με τίποτα.
Δεν μπορούσα να το διανοηθώ... ένιωθα τόσο άσχημα που δεν είχα ιδέα πως να το χαλιναγωγήσω... Πως να συνεχίσω να είμαι δίπλα σε αυτόν τον άνθρωπο που το μόνο που μπορούσε να μου δώσει ήταν πόνο και εξευτελισμό... Δεν νοιαζόταν για μένα... δεν ήμουν τίποτα για εκείνον... Από την άλλη για μένα ήταν τα πάντα... Σκατά ρε Μπέλλα σκατά πια... πως μπόρεσες να το επιτρέψεις αυτό;... Πως μπόρεσες να αφήσεις τον εαυτό σου τόσο εκτεθειμένο;
Ήξερα πολύ καλά ότι έπρεπε να φρενάρω τον εαυτό μου και να μείνω μακριά του συναισθηματικά αλλά που να τον πάρει και να τον σηκώσει... γιατί έπρεπε να είναι τόσο ερωτεύσημος;... Γιατί έπρεπε κάθε του κίνηση να με κάνει να λυγίζω και να πέφτω όλο και βαθιά στα δίχτυα του;... Είμαι τόσο ηλίθια πια;... Τόσο;
Με είχε πληγώσει βαθιά... με είχε κάνει να βιώσω τον υπέρτατο πόνο και πάλι αντί να είμαι θυμωμένη μαζί του... ήμουν τόσο θυμωμένη με τον εαυτό μου που δεν είχα ιδέα τι να κάνω γι αυτό... Ήμουν δυνατή... πρέπει να είμαι δυνατή... έμπλεξα σε μια ζωή που δεν θα είναι ποτέ για μένα και όμως ποτέ ξανά στην ζωή μου δεν ένιωθα πιο δυνατή... πιο ο εαυτός μου... Μέσα από τα όσα συζητήσαμε με τον Ζωρζ κατάλαβα πολλά περισσότερα, κατάλαβα πόσο εκείνος με προστατεύει με κάθε δυνατό τρόπο... πως προστατεύει τα ίδια μου τα συναισθήματα για να μην με καταστρέψει και αυτό δεν μπορούσα να το αγνοήσω... Έκανε τα πάντα μόνος του, μόνο και μόνο για να μην υποστώ τις συνέπειες... έμπαινε πάντα στην μέση για να μην χάσω τον εαυτό μου... μην μπλεχτώ στα μαύρα τους δίχτυα και πληγωθώ και εγώ τι έκανα;... Το χειρότερο που θα μπορούσα να κάνω για μένα... πήγα και έπεσα μόνη μου στα δίχτυα τους και τώρα ήμουν πιο μπερδεμένη από ποτέ.
Το κινητό μου χτύπησε για άλλη μια φορά... Δεν το σήκωσα, το άφησα να χτυπάει μέχρι που έκλεισε και έμεινα να κοιτώ το κενό με τα μάτια μου να δακρύζουν μέχρι που ήρθε μήνυμα ότι είχα φωνητικό μήνυμα...
«Σήκωσε το, το γαμημένο... σήκωσε το επιτέλους» άκουγα την φωνή του να λέει... ήταν νευριασμένος... «Σήκωσε το... που να με πάρει και να με σηκώσει... σήκωσε το... Γαμώ την τύχη μου γαμώ» συνέχιζε και ένιωσα όλη την αγανάκτηση του να αντικατοπτρίζεται από τα ίδια του τα λόγια και κλείνοντας το κινητό τα δάκρυα μου καυτά άρχισα να τρέχουν με περισσότερη ορμή.
Πως μπορούσα να είμαι δίπλα του και να μείνω αλάβωτη;... Πως μπορούσα να συνεχίζω να κοροϊδεύω τον ίδιο μου τον εαυτό;... Αυτός ήταν παντοδύναμος... έκανε ότι ήθελε... και εγώ;... Εγώ τι;... Θα είμαι πάντα η γλάστρα του;... Μια μηχανή του σεξ για όποτε του σηκωνόταν και θα το δεχόμουν έτσι απλά;... Ενώ εκείνος θα γύριζε από εδώ και από εκεί και θα μοιράζει τον εαυτό του... γιατί αυτό απαιτεί η κωλοδουλειά του;
Δεν ήμουν χαζή... είχα καταλάβει ότι τα περίεργα ραντεβουδάκια του δεν ήταν καθόλου αθώα... αλλά που να με πάρει... κάθε φορά που γύριζε δεν μπορούσα να αγνοήσω το πόσο νευριασμένος ήταν μετά από αυτά... δεν μπορούσα να αγνοήσω το πόσο με επιζητούσε... το πόσο διψασμένος ήταν για τα χάδια μου... την τρυφερότητα μου... τα φιλιά μου για να λυτρωθεί... για να νιώσει καλύτερα... και αυτό πάντα με παραξένευε περισσότερο... πάντα με έκανε να νιώθω ότι με κάποιον τρόπο ένιωθε εξαρτημένος από μένα... Υπήρχαν μέχρι και στιγμές που με έκανε να νιώθω ότι μέσα από την δίψα του για μένα, υπήρχαν και κάποια συναισθήματα που εκείνος εξέφραζε αλλά αμέσως το απέρριπτα γιατί τον ήξερα πολύ καλά ώστε να ξέρω ότι παραλογίζομαι... Εκείνος ποτέ δεν θα νιώσει τίποτα περισσότερο... ή ακόμα και να νιώσει σίγουρα θα τα θάψει ξανά βαθιά μέσα του γιατί για εκείνον τα πάντα είναι η κωλοδουλειά του και κανένας άλλος... Και εγώ;... Εγώ τι;... Τι πρέπει να κάνω γι αυτό;... Να τον αφήσω να με κοροϊδεύει μπροστά στα μούτρα μου;... Να τον αφήσω να με εξευτελίζει με τον χειρότερο τρόπο;... Να τον αφήσω να είναι αυτό που είναι για να νιώθει εκείνος καλά, ενώ εγώ μέσα μου βράζω από θυμό και αγανάκτηση;... Τι διάολο να κάνω;... Τι μπορώ να κάνω;
Παγιδευμένη... ακριβός αυτό νιώθω... αφού δεν μπορώ να κάνω τίποτα... ή μήπως μπορώ;... Και βέβαια μπορώ... εφόσον δεν μπορώ να τον φτύσω στην μούρη και να σηκωθώ να φύγω... τότε θα επιβάλω την παρουσία μου, είτε του αρέσει, είτε όχι... και αυτό ακριβός θα κάνω.
Παίρνοντας τα πάνω μου... πήρα την κάρτα του δωματίου μου και κατέβηκα κάτω στην είσοδο... με την άκρη του ματιού μου τον είδα να βγαίνει από την τραπεζαρία αλλά δεν του έριξα ούτε μια ματιά... Ζήτησα από την ρεσεψιόν του ξενοδοχείου να μου κλείσουν ένα ραντεβού με κομμωτή και μακιγιέρ και μόλις με ενημέρωσαν ότι είχα 2 ώρες μέχρι το ραντεβού μου, πήγα στην τραπεζαρία και παράγγειλα ένα χορταστικό μενού και έκατσα με την άνεση μου και έφαγα με το κεφάλι ψιλά ενώ μέσα μου, καθώς το σχέδιο μου προχώραγε μια χαρά, άρχισα να χαμογελώ με περισσότερη αυτοπεποίθηση... Και ο καλύτερος ας κερδίσει... Είπα μέσα μου και έκλεισα τελείως το κινητό για να μην με αποσπά από τις σκέψεις μου.
Καθώς έβγαινα από το δωμάτιο μου για να κατέβω στην είσοδο όπου με περίμενε ο Ζωρζ, το κινητό μου δεν άργησε να χτυπήσει... ΕΝΤ σας καλεί... χαμογέλασα με ικανοποίηση και απατώντας στην κλήση το έβαλα στο αυτί μου.
«Πας κάπου;» ρώτησε αμέσως πριν προλάβω να απαντήσω και το χαμόγελο μου έγινε πιο πλατύ.
«Είναι παραμονή πρωτοχρονιάς... τι πίστευες ότι θα καθόμουν σαν άδειο κουφάρι να την περάσω μέσα σε ένα ψυχρό δωμάτιο να περιμένω τον ακέφαλο καβαλάρη να έρθει να με γαμήσει για το καλό του χρόνου μετά από τις αηδιαστικές του περιπτύξεις με μια άλλη;» τον ρώτησα κυνικά και άκουσα τα δόντια του να τρίζουν.
«Μπέλλα μην τραβάς το σκοινί... γύρνα στο δωμάτιο σου τώρα...»
«Αλλιώς τι;» τον διέκοψα βαριεστημένα και έμεινε για λίγο σιωπηλός... «Ακριβός... δεν μπορείς να κάνεις τίποτα γι αυτό... Γι αυτό σάλτα πηδήξου αγοράκι μου... και μην με ξαναενοχλήσεις»
«Μπέλλα...» πήγε πάλι να με σταματήσει αλλά εγώ είχα πάρει την απόφαση μου... θα τα έπαιζα όλα για όλα και ότι θέλει ας γίνει.
«Εσύ ήθελες να γίνω άνθρωπος... τώρα ρούφα το αυγό σου και σταμάτα τις ψευτοαπηλές σου γιατί δεν περνάνε σε μένα πια... Α και που είσαι... μην κάνεις καν τον κόπο να έρθεις στο δωμάτιο μου για να κοιμηθείς... γιατί το πιθανότερο θα είναι να μην με βρεις μόνη» χόντρυνα την κατάσταση και του έκλεισα το κινητό στην μούρη πριν προλάβει εκείνος να πει κάτι άλλο και φτάνοντας στο λόμπι... μόλις είδα τον Ζωρζ να με κοιτάει, πήγα κοντά του και τείνοντας το χέρι μου προς το μέρος του, εκείνος το φίλησε με τον πιο γλοιώδες τρόπο και κατέπνιξα όλη την αηδία που ένιωσα μέσα μου με ένα ζεστό χαμόγελο.
«Όλα καλά;» ρώτησε και του χαμογέλασα πιο δελεαστικά.
«Καλύτερα δεν θα μπορούσαν να ήταν» ανταποκρίθηκα και μόλις μου χαμογέλασε με πήρε αγκαζέ και άρχισε να με παρασέρνει προς το αμάξι του... Τι διάολο κάνω;
Έντουαρτ
Με είχε βγάλει από τα ρούχα μου... πως τολμούσε να μου το κάνει αυτό;... Πως μπορούσε να μου το παίζει τσουλάκι;... Εντάξει καταλαβαίνω ότι ήταν πληγωμένη... αλλά δεν είχε ιδέα τι έκανε... δεν είχε ιδέα που έμπλεκε και εγώ δεν μπορούσα να το σταματήσω όσο και να προσπαθούσα... γιατί την ήξερα καλά... το πείσμα της ξεπέρναγε τον ίδιο της τον εαυτό... και αν έβαζε κάτι στο μυαλό της δεν μπορούσα να κάνω τίποτα για να την σταματήσω.
Μόλις στην περιφερειακή μου όραση... την είδα να μπαίνει αγκαζέ με τον Ζωρζ φορώντας την κατακόκκινη της τουαλέτα, η καρδιά μου σταμάτησε στην μέση... Πως μπορούσε να μου το κάνει αυτό;... Γιατί κατέστρεφε τα πάντα για ένα πείσμα;... Η Δήμητρα δίπλα μου, καταλαβαίνοντας το πάγωμα μου γύρισε, προς το μέρος που η ματιά μου είχε κολλήσει, μόλις είδε να τους κοιτώ γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε υποψιασμένη.
«Τους ξέρεις;» ρώτησε και παίρνοντας απρόθυμα την ματιά μου από πάνω τους, γύρισα και την κοίταξα αδιάφορα.
«Όχι... εσύ;» την ρώτησα και παίρνοντας το ποτήρι μου, ήπια μια γερή γουλιά κοιτώντας την έντονα και εκείνη ξεροκατάπιε... Φυσικά τι θα έλεγε;
«Όχι» απάντησε μονολεκτικά και βάζοντας την ουρά στα σκέλια, άρχισε να αερολογεί ακατάπαυστα για να μου αποσπάσει την προσοχή αλλά εγώ δεν άκουγα λέξη από όσα έλεγε... Με το μυαλό μου να είναι σε εκείνη... δεν ήξερα καν για πιο θέμα μιλάγαμε αλλά λίγο με ένοιαζε... Η δουλειά είχε γίνει... εκείνη είχε εκτεθεί... και βλέποντας τον άλλον να έχει νέο θύμα... ήξερε πλέον ότι την είχε πατήσει άσχημα.
«Cullen que de nos parties?»
«Κάλλεν πως από τα μέρη μας;» είπε ο Ζωρζ, σταματώντας μπροστά μας, κάνοντας επίδειξη την νέα του κατάκτηση και η Δήμητρα με κοίταξε με ένα κατηγορηματικό βλέμμα που τα έλεγε όλα... “Υποτίθεται ότι δεν τους ήξερες”
« Les connus, tu sais maintenant»
«Τα γνωστά, ξέρεις τώρα» του απάντησα αδιάφορα και εκείνος χαμογέλασε με ικανοποίηση, νομίζοντας ο μαλάκας ότι μου την είχε φέρει αλλά που να ήξερε;... Ή μήπως ήξερε;
«Συγνώμη δεν σας σύστησα» συνέχισε εκείνος και γύρισε προς την Μπέλλα... «Να σας συστήσω την Γοζέ Κγόνεμπουρκ... Γοζέ από εδώ είναι ο Έντουαρτ Κάλλεν...» μας σύστησε και τείνοντας το χέρι της, το δέχτηκα με μεγάλη ικανοποίηση... Ήμουν σίγουρος ότι δεν είναι από τις γυναίκες που θα πήγαινε έτσι απλά με τον οποιοδήποτε, μόνο και μόνο για ένα πείσμα... αλλά η επιβεβαίωση ήταν μεγαλύτερη και από ικανοποίηση... Από την στιγμή που δεν του έδωσε το κανονικό της όνομα... τώρα περισσότερο από πριν ήξερα ότι κάτι άλλο είχε στο μυαλό της και δεν κρύβω ότι ανυπομονούσα να μάθω το τι... «Και από εδώ μια συνάδελφος η Δήμητγά...»
«Ναι γνωριστήκαμε το πρωί...» τον διέκοψε η Μπέλλα και της έτεινε το χέρι της με ένα τεράστιο ζεστό χαμόγελο... «Τι κάνεις;» ρώτησε και η Δήμητρα δίπλα μου άρχισε να αφρίζει.
«Πολύ καλά, σε ευχαριστώ» ανταποκρίθηκε εκείνη ακόμα αβέβαιη για το πως να αντιδράσει και ο Ζωρζ ξαναπήρε τον λόγο.
«Σας εύχομαι να πεγάσετε καλά... και Δήμητγα ελπίζω να κατάλαβες ότι δεν είσαι μέσα... Η Γόζε μόλις σε αντικατέστησε» της είπε και η Δήμητρα δίπλα μου κοίταζε μια εμένα και μια τον Ζωρζ μπερδεμένη.
«Ζωρζ εγώ»
«Εσύ μωγό μου είσαι τγομεγά επιγεπής και σε είχα πγοηδοποιήσεί... τώγα μας συγχωγείτέ... αλλά έχουμε σχέδιά που δεν μπογούν να πεγιμένούν» είπε το λαμόγιο και βάζοντας το χέρι του γύρω από την μέση της Μπέλλας μου, άρχισε να την παρασέρνει προς το τραπέζι τους και δεν είχα ιδέα πως κρατήθηκα και δεν σηκώθηκα απάνω, να του το κόψω από την ρίζα.
Τι διάολο έλεγε;... Αντικατέστησε την Δήμητρα με την Μπέλλα;... Αυτό ήταν το σχέδιο της;... Να πάει με το λαμόγιο που θα την έκανε πόρνη από την πρώτη βραδιά, εκδίδοντας την από εδώ και από εκεί ανεξέλεγκτα;... Αυτό ήθελε;
«Τα έκανες όλα αυτά για να μου χαλάσεις την δουλειά;» με ρώτησε η Δήμητρα και γύρισα απρόθυμα την ματιά μου προς το μέρος της.
«Λυπάμαι μωρό μου άλλα έτσι πάει... Ας πρόσεχες να μην είσαι τόσο επιρρεπής» της απάντησα κυνικά καθώς σήκωνα το ποτήρι μου για να πιο μια γουλιά από το ποτό μου και εκείνη κοκκίνισε από τον θυμό της.
«Απαιτώ να με αποζημιώσεις γι αυτό»
«Οπωσδήποτε δεν θα το ξεχάσω» την ειρωνεύτηκα και πετώντας την πετσέτα της πάνω στο τραπέζι με κοίταξε εκνευρισμένα.
«Θα μου το πληρώσετε και οι δύο αυτό... δεν πρόκειται να το αφήσω έτσι αυτό...» ξεκίνησε της απειλές της και την κοίταξα επιβλητικά και για λίγο τα χρειάστηκε αλλά δεν έχασε αμέσως την ψυχραιμία της.
«Άκου να σου πω τσουλάκι... εμένα δεν τολμάει να με απειλεί κανείς... Δες το σαν ευκαιρία να ξαναφτιάξεις την ζωή σου... Πάρτην και κάντηνα από αυτή την βρωμοζωή που δεν έχει τίποτα να σου προσφέρει... και μην σε ξαναδώ μπροστά μου γιατί εγώ δεν είμαι σαν τον Ζωρζ σου... εγώ είμαι πολύ χειρότερος» της είπα με τραχιά αλλά ήρεμη φωνή και με κοίταξε καλά, καλά.
«Σάλτα πηδήξου μαλάκα» ήταν το μόνο που βρήκε να μου γυρίσει και παίρνοντας την τσάντα της, με όση αξιοπρέπεια της είχε απομείνει, σηκώθηκε να φύγει... Δεν της έριξα ούτε ένα βλέμμα.
Όσο αφορά την Μπέλλα... συνέχιζε απτόητη την παράσταση της γελώντας και πίνοντας με το λαμόγιο, χωρίς να μου ρίχνει ούτε μια ματιά... από την άλλη ο Ζωρζ όλο ικανοποίηση στην ματιά του, δεν έχανε ευκαιρία να την χουφτώνει και τα νεύρα μου άρχιζαν να τα παίζουν καθώς δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω μπροστά σε αυτό το θέαμα... Θα έπρεπε να σηκωθώ και να φύγω για να την αφήσω να βγάλει το φίδι από την τρύπα μόνη της για να δει την γλύκα... αλλά γαμώτη μου δεν μπορούσα να το κάνω αυτό... Ήξερα πολύ καλά ότι η ίδια ήθελε να ξεφύγει από όλο αυτό... και προς μεγάλη μου έκπληξη... αντί να είμαι θυμωμένη μαζί της... μια ακατανίκητη επιθυμία με έκανε να θέλω να την σώσω από όλο αυτό.
Σε ένα ταγκό, ο Ζωρζ την τράβηξε στην πίστα να χορέψουν και το ποτήρι μου ξεχείλισε... Δεν ήμουν τόσο μαλάκας ώστε να κάτσω να τους βλέπω να λικνίζονται κολλητά ο ένας πάνω στον άλλον και να χαριεντίζονται μπροστά στα μούτρα μου... και έτσι σηκώθηκα και πήγα προς την τουαλέτα για να αναδιοργανώσω τις σκέψης μου... Ήθελα σαν τρελός να την αρπάξω από το μαλλί και να την σύρω έξω αλλά με τον άλλο να καραδοκεί, μόνο κακό θα έκανα αυτήν την στιγμή... και αύριο έπρεπε να δώσουμε την παράσταση μας... τι σκατά θα κάνω τώρα;... Πως διάολο θα την πάρω από εδώ χωρίς να πάρει ο άλλος χαμπάρι ότι είναι μαζί μου;
Βγαίνοντας από την τουαλέτα την βρήκα να είναι στον διάδρομο έτοιμη να μπει στις γυναικείες τουαλέτες και για μια στιγμή που θα μπορούσε να φαντάζει αιώνια, μείναμε και οι δύο να κοιταζόμαστε χωρίς κανένα συναίσθημα... Ήταν τόσο όμορφη που θα κόλαζε και άγιο... με την κατακόκκινη της τουαλέτα να αγκαλιάζει τις θελκτικές της καμπύλες, τόσο θηλυκά που αμέσως τα πάντα μέσα μου ξεσηκώθηκαν και δεν είχα ιδέα πως να καταφέρω να φρενάρω όλα τα συναισθήματα που είχε ξεσηκώσει μέσα μου.
Δεν σκέφτηκα... αμέσως την τράβηξα και την έκλεισα μέσα στην τουαλέτα των αντρών και βάζοντας την μέσα σε μια άδεια τουαλέτα, την κόλλησα πάνω στα πλακάκια και την κοίταξα έντονα.
«Γιατί μου το κάνεις αυτό;... Πόσο ηλίθια παίζει να είσαι πια;... Έχεις ιδέα που πας να μπλέξεις;» την ρώταγα ακατάπαυστα και εκείνη με κοίταξε σαν να κοίταζε κάποιον εξωγήινο.
«Δεν είσαι θυμωμένος;» ρώτησε δύσπιστα και αυτό για λίγο την έκανε να νευριάσει αντί να την καθησυχάσει όπως θα έπρεπε.
«Δεν είμαι ηλίθιος ξέρεις... Ξέρω γιατί το κάνεις, αυτό που εσύ δεν ξέρεις, είναι που πας να μπλέξεις» της είπα ωμά και με κοίταξε με ανοιχτό το στόμα από την έκπληξη.
«Δεν έχω λόγια πια... Δεν μπορώ να σε πιάσω πουθενά» είπε με παράπονο και γέλασα απηυδισμένα.
«Μπέλλα σύνελθε και σήκω και φύγε από εδώ»
«Δεν έχω να πάω πουθενά... περνάω πάρα πολύ καλά και δεν θα σε αφήσω να μου χαλάσεις την βραδιά επειδή ξέμεινες από το γκομενάκι σου... Αρκετά μου χάλασες τα Χριστούγεννα, δεν θα μου χαλάσεις και την πρωτοχρονιά» μου πέταξε στα μούτρα για να με πικάρει αλλά δεν μάσησα μια.
«Και προτιμάς να μείνεις με αυτόν τον μαλάκα μόνο και μόνο για ένα πείσμα και στο τέλος να μην ξέρεις από που να φύγεις... από το να γυρίσεις στο ξενοδοχείο μαζί μου;... Τράβα τότε κοντά του... αλλά όταν θα σου την πέσει κακομοίρα μου για να σε γαμήσει... μην με πάρεις τηλέφωνο να έρθω να σε σώσω γιατί δεν πρόκειται να το κάνω... Και ελπίζω να σε στριμώξει σε καμία γωνία για να δεις πως είναι να σε χρησιμοποιούν σαν τσουλάκι μπας και στρώσει το κεφάλι σου... γιατί εγώ μάλλον δεν ήμουν αρκετά πιστικός... Αλλά ένα να έχεις στο χοντροκέφαλο σου... Αν πας μαζί του τελειώσαμε... και βγάλτα πέρα μόνη σου... Αρκετά έκανα τον μαλακά για πάρτη σου... τέρμα τα καραγκιοζιλίκια» της δήλωσα και εκείνη με κοίταξε με ένα πληγωμένο ύφος.
«Είσαι το κάτι άλλο... Ναι φυσικά... αν πας μαζί του τελειώσαμε... εγώ τι θα έπρεπε να πω;» το γύρισε στην επίθεση και πήρα μια βαθιά ανάσα.
«Μπέλλα σοβαρέψου... είναι μέρος της δουλειάς μου... δεν μπορώ να κάνω αλλιώς... Δεν πάω μαζί τους... της αφήνω να παίξουν λίγο και αυτό είναι όλο»
«Ναι και τώρα το έσωσες» μου γύρισε και αναστέναξα.
«Μην καταστρέφεις τα πάντα για ένα πείσμα... Λογικεύσου» την προειδοποίησα και εκείνη προσπάθησε να με απωθήσει από πάνω της.
«Παράτα με» είπε αμυντικά και με έσπρωξε μακριά της.
«Αυτό θες πραγματικά, να σε παρατήσω;» την ρώτησα και με κοίταξε για μια στιγμή αναποφάσιστη.
«Ναι... θέλω να με παρατήσεις... βαρέθηκα να με κοροϊδεύεις κατάμουτρα... βαρέθηκα αυτόν τον γλοιώδη κόσμο σου... βαρέθηκα να τρώω συνέχεια στην μούρη όλη αυτήν την κοροϊδία, τον εξευτελισμό και πάντα να βγαίνεις και λάδι από απάνω... Είναι μέρος της δουλειάς μου Μπέλλα και κουραφέξαλα... και από μένα τι ακριβός θες... να κάτσω να τα φάω και να σου πω και ευχαριστώ από πάνω;»
«Θέλω να με εμπιστευτείς Μπέλλα... ξέρεις ότι μπορώ να σε προστατέψω από όλες αυτές τις αηδίες... ξέρεις ότι δεν είμαι σαν και εκείνον... δεν πρόκειται ποτέ να σου φερθώ σαν να είσαι κανένα τσουλάκι»
«Αυτό είναι το πρόβλημα Έντουαρτ... κάθε φορά που σε εμπιστεύομαι καταλήγουμε στο ίδιο σημείο... Κάθε φορά που προσπαθώ να πείσω τον εαυτό μου ότι αυτή είναι η ζωή για σένα... τόσο περισσότερο με πληγώνει... και δεν το αντέχω άλλο» έλεγε με πείσμα και δεν είχα ιδέα τι να κάνω για την μεταπείσω... να πω ότι την αδικώ;
«Μπέλλα σκέψου το... μην καταστρέψεις τα πάντα για ένα πείσμα... Θα γυρίσω στο ξενοδοχείο... αν θες ακόμα να είμαστε μαζί... έλα να με βρεις στην πισίνα... αλλιώς βρες τρόπο να γυρίσεις μόνη σου» της είπα και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα
«Πάλι με απειλείς;... Πως τολμάς;»
«Εσύ το επέλεξες αυτό όχι εγώ... Δεν θα κάνω και τον μαλάκα από πάνω» της γύρισα και πριν προλάβει να πει τίποτα άλλο... άνοιξα την πόρτα και βγήκα έξω για να της δώσω το περιθώριο να το σκεφτεί πιο ήρεμα.
Ήξερα πολύ καλά ότι θα σκεφτεί λογικά αν της έδινα το περιθώριο να σκεφτεί μόνη της... αλλά δεν μπορούσα και να το διακινδυνεύσω και την στιγμή που πέρασα από το τραπέζι τους, σταμάτησα μπροστά στον Ζωρζ και έκατσα στην καρέκλα που ήταν απέναντι του.
«Άκου να σου πω λαμόγιο... ότι και να ετοιμάζεις ξέχνα το... Αν θες τα χέρια σου ακέραια... κράτα τα μακριά από την Ροζέ... αλλιώς δεν σου εγγυώμαι ότι θα τα έχεις για πολύ ακόμα» τον απείλησα και με κοίταξε δύσπιστα.
«Τολμάς να με απειλείς;»
«Τολμάς να αμφισβητείς τα λόγια μου;» τον ρώτησα πίσω και αμέσως εκείνος μαζεύτηκε ενώ κοίταζε για λίγο γύρω του.
«Τι θέλεις;» τελικά υποχώρησε και τον κοίταξα με ικανοποίηση.
«Μακριά από την Ροζέ... δεν είναι για τα μούτρα σου»
«Για αντάλλαγμα θέλω την Όρκα» είπε αμέσως και ανασήκωσα τους ώμους μου.
«Δικιά σου» του είπα και ζάρωσε τα φρύδια του με δυσπιστία.
«Μου την δίνεις έτσι απλά... για ένα γκομενάκι;»
«Δεν είμαι τόσο ηλίθιος σαν και εσένα... Η δουλειά μου εδώ τελείωσε... πάρτη και τρίψτην στα μούτρα σου... εγώ δεν την χρειάζομαι άλλο»
«Πότε γε μαλάκα πγόλαβες;»
«Καλή διασκέδαση... και η συμφωνία ισχύει άσχετο του αποτελέσματος» του δήλωσα και εκείνος με κοίταξε εκνευρισμένος... «Αυτά παθαίνεις όταν έχεις στο μυαλό σου τα γαμήσια φιλαράκο... τώρα βγάλτα πέρα μόνος σου» του είπα κυνικά και σηκώθηκα όρθιος.
«Δεν τελειώσαμε ακόμα» δήλωσε και γέρνοντας προς το μέρος του τον έπιασα από τα πέτα του.
«Θα τελειώσουμε όταν το πω εγώ... Κάνε τώρα την δουλειά σου μόνος και μην σε ξαναδώ να την γυροφέρνεις γιατί την επόμενη φορά δεν θα είμαι τόσο ελαστικός μαζί σου... Έγινα κατανοητός;» του είπα και εκείνος κατένευσε ενώ κοίταζε για λίγο γύρω του μην χαλάσει και την μόστρα του... ο μαλάκας... «Καλός» συμπλήρωσα και αφήνοντας τον, κίνησα για να φύγω... ενώ με την άκρη του ματιού μου είδα την Μπέλλα να είναι παγωμένη στην θέση της και να μας κοιτά σοκαρισμένη... Δεν της έριξα ούτε μια ματιά... έπρεπε τώρα να τρέξω να σώσω ότι μπορούσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου