Με τον πιο απαλό τρόπο άρχισε να με ξεκολλάει από το σώμα του και να με απομακρύνει από κοντά του καθώς με καθήλωνε πάνω στο στρώμα... Ένιωσα όλο μου το σώμα να πονάει... το μυαλό μου να θολώνει... την καρδιά μου να νεκρώνει... Η απόρριψη του με αποτελείωσε.
Τα μάτια μου αδυνατούσαν να εστιάσουν απάνω του... τα δάκρυα μου έτρεχαν ακατάπαυστα... η ανάσα μου έβγαινε με δυσκολία... Πλησιάζοντας το πρόσωπο μου, έκλεισα τα μάτια και έμεινα καθηλωμένη να περιμένω τις συνέπειες... Τα είχα όλα καταστρέψει... τον είχα χάσει για πάντα... και δεν μπορούσα να κάνω τίποτα πια γι αυτό.
Τα χείλια του ακούμπησαν απαλά πάνω στο μέτωπο μου και αντανακλαστικά ένας λυγμός μου έσπασε την σιωπή.
«Άνοιξε τα μάτια του Μπέλλα» είπε με την βελούδινη φωνή του και τα μάτια μου νωχελικά υπάκουσαν την εντολή του.
Η ματιά του με καθήλωσε... η ανάσα μου χάθηκε... δεν ήξερα τι να σκεφτώ.
«Είσαι σίγουρη γι αυτό;» ρώτησε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.
Τι με ρωτούσε;... Αν είμαι σίγουρη;... Για πιο πράγμα;
Όλες του οι κινήσεις... τα ίδια του τα λόγια... με έκαναν να νιώθω σαν να είναι η πρώτη μου φορά... σαν να με ρώταγε αν ήθελα να χάσω την παρθενιά μου... Πολύ αργότερα κατάλαβα ότι είχε δίκιο αλλά εκείνην την στιγμή δεν ήμουν σε θέση να το αντιληφθώ.
Κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά και εκείνος σοβαρός, χάιδεψε απαλά το πρόσωπο μου και με τον πιο αργό τρόπο, γέρνοντας κοντά μου, άφησε τα χείλια του να ακουμπήσουν πάνω στα δικά μου και όλος μου ο κόσμος έγινε άνω κάτω... το σώμα μου ένιωσα να εκρήγνυται... το μυαλό μου έχασε κάθε ίχνος λογικής και έτσι απλά παραδόθηκα σε εκείνον.
Ήταν τόσο ερωτικός... που ξύπναγε κάθε μου αίσθηση... με έκανε να νιώθω ότι χάνομαι σε μια δύνη που με παρέσερνε μακριά... αλλά ταυτόχρονα με έφερνε όλο και πιο κοντά του... Ήθελα η καρδιά μου να σταματήσει... τα μάτια μου να σφραγίσουν για πάντα, κρατώντας παντοτινά αυτήν την αίσθηση... αλλά ταυτόχρονα ήθελα και να ανοίξω τα μάτια μου, να τον κρατήσω στην αγκαλιά μου και να φωνάξω όλα όσα η ψυχή μου ουρλιάζε... Σ’ αγαπώ.
Δεν ξέρω πόση ώρα παλεύαμε πάνω στο στρώμα... δεν ξέρω πόσα είχαν απομείνει μέσα μου, πόσα είχα κρατήσει για τον εαυτό μου... αυτό που ήξερα ήταν ότι δεν ήθελα να τελειώσει ποτέ... ήξερα ότι δεν θα ήθελα με τίποτα, αυτό να είναι μόνο ένα όνειρο... ήξερα ότι ήθελα να ανοίξω τα μάτια μου την επόμενη μέρα το πρωί και να ακούσω να μου λέει ότι, ό,τι μου είχε πει πριν κοιμηθώ, ήταν ένα ψέμα... ότι τα είπε μόνο για να με δοκιμάσει.
Τα μάτια μου αδυνατούσαν να κλείσουν... Ακίνητη και παγωμένη πάνω στο κορμί του, έμεινα για το υπόλοιπο της βραδιάς, να κοιτώ μακριά έξω από το παράθυρο, αλλά η πραγματικότητα ήταν ότι δεν εστίαζα πουθενά... Η ρυθμική του ανάσα... οι ρυθμικοί του παλμοί... το ζεστό του κορμί... με είχαν καθηλώσει... με έκαναν να καίγομαι και το μυαλό μου αδυνατούσε να συντονιστεί με την πραγματικότητα.
Τα χρώματα του ουρανού άλλαξαν... γίνανε πιο φωτεινά... Το πρώτο φως της ημέρας με αφυπνούσε... Ήταν άραγε αυτό το τέλος;... Η καρδιά μου πάγωσε... δεν ήθελε να ξέρει την απάντηση... αλλά η λογική μου έλεγε άλλα πράγματα.
Μου υπενθύμιζε ξανά και ξανά, όλα όσα είχαν συμβεί... σαν να ήταν ταινία που επαναλαμβανόταν, τονίζοντας μου τα σημεία... Το σφιχτό του άγγιγμα... το ζεστό του κορμί που κάλυπτε κάθε κύτταρο του δικού μου κορμιού... τα απαλά του χείλια που ρουφούσαν κάθε σπιθαμή του κορμιού μου... που κατακτούσαν τα δικά μου χείλια... κατακτούσαν κάθε τελευταίο λιθαράκι λογικής και με έκαναν δικιά του ολοκληρωτικά... αλλά η γεύση του... αυτή η γεύση που.......
Το μυαλό πάγωσε... το σώμα μου ανατρίχιασε... η ανάσα μου χάθηκε.
Το απαλό του χέρι, χάιδευε απαλά τα μαλλιά μου... η ανάσα του έγινε πιο ακανόνιστη... η καρδιά του αύξησε τους παλμούς της... Η αλήθεια με χτυπούσε κατάστηθα... με ξυπνούσε... με έκανε να συνειδητοποιώ όσα δεν θα ήθελα να ξέρω.
«Δεν κοιμάσαι;» τον άκουσα να μου λέει με την πιο βελούδινη φωνή του.
«Με φιλάς» κατάφερα να πω, με φωνή που έβγαινε μέσα από τ’ απέραντα της ψυχής μου που θα πίστευα ότι εκείνος δεν είχε ακούσει... αλλά το σταμάτημα της ανάσας του, μου έδωσε την απάντηση που ζητούσα... μου έδωσε την επιβεβαίωση που λαχταρούσα... με έκανε κομμάτια.
Τα μάτια μου από αντίδραση κλείσανε... Δεν ξέρω πόση ώρα είχα να κουνήσω τα βλέφαρα μου και τα μάτια μου ήταν τόσο στεγνά που αυτόματα υγράνθηκαν περισσότερο για να τα προστατέψουν... κάνοντας τις άκρες των ματιά μου να ξεχειλίσουν... Δεν ήξερα αν πραγματικά δάκρυσα... ήμουν πολύ παγωμένη για να μπορέσω να συνειδητοποιήσω τι μου συνέβαινε.
«Με φιλάς όταν κοιμάμαι» επανέλαβα και εκείνος άφησε την ανάσα που κρατούσε όλη αυτήν την ώρα.
«Μπέλλα...» προσπάθησε να δικαιολογηθεί... δεν έκανε καν το κόπο να το αρνηθεί... Δεν μπορούσα να τον ακούσω... Δεν άντεχα να ακούσω τίποτα.
Πετάχτηκα απάνω σαν ελατήριο και άρχισα να τρέχω... να τρέχω μακριά του... δεν ήθελα καν να τον κοιτάξω.
Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;... Πως άντεξε να μου κάνει κάτι τέτοιο;... Ήξερε πόσο το λαχταρούσα... πόσο με πλήγωνε που μου το στερούσε... κάθε κύτταρο μου το φώναζε και εκείνος;... Εκείνος πάντα έβρισκε τον τρόπο να μου το αρνείται... να μου αρνείται την μοναδική ανταμοιβή που είχα ανάγκη από εκείνον... αλλά εκείνος δεν το σεβάστηκε ποτέ... πάνω από όλα οι όροι του... πάνω από όλα εκείνος... και εγώ;... Εγώ δεν έχω καθόλου αξία στην ζωή του;... Εγώ δεν έχω δικαίωμα στα δικά μου θέλω;... Εγώ δεν είμαι τίποτα για εκείνον;... Εκείνος έχει το δικαίωμα να παίρνει αυτό που θέλει και εγώ όχι;... Πως μπόρεσε;... Πως μπόρεσε να μου το κάνει αυτό;... Πως;
Ούρλιαζα μέσα μου, με τα δάκρυα μου να θολώνουν την όραση μου, καθώς έτρεχα μακριά του αλλά αυτήν την φορά εκείνος δεν με άφησε να φύγω... με άρπαξε στα στιβαρά του χέρια και μόλις έκατσε πάνω στο κρεβάτι με έκανε μια μπάλα και με κράτησε σφιχτά κοντά του... Δεν μπορούσα να το πιστέψω... Τόσο υποκριτής πια;... Τόσο;
«Ηρέμησε σε παρακαλώ... Μπέλλα ηρέμησε και άφησε με να σου εξηγήσω» παρακάλαγε καθώς αντίκρουε τα χτυπήματα μου, πάνω στην προσπάθεια μου να του ξεφύγω.
«Δεν θέλω να ακούσω τίποτα... Είσαι ένας γελοίος... ένας τιποτένιος που δεν σέβεται τίποτα και κανέναν... Γιατί μου το έκανες αυτό;... Γιατί;... Δεν σκέφτηκες ποτέ ότι αργά ή γρήγορα θα το καταλάβαινα;... Δεν σε ένοιαξε ποτέ πως αυτό θα με έκανε να νιώσω;... Δεν σε ένοιαξα ποτέ εγώ;» ξέσπαγα με παράπονο και εκείνος κρατώντας σταθερό το πρόσωπο μου, μου υπέβαλε να τον κοιτάξω.
«Όσο και να σου φανεί περίεργο... το έκανα για σένα Μπέλλα, όχι για μένα»
«Αηδίες» αντέδρασα αλλά έκανε πως δεν το άκουσε.
«Σκέψου το λίγο... Αν από την αρχή της σχέσης μας ήμασταν όπως εχθές το βράδυ... πόσα πράγματα θα είχαν αλλάξει τώρα;» μου είπε πιο επιβλητικά και πάγωσα.
Θα είχαν αλλάξει τα πάντα... θα είχα συνειδητοποιήσει από πιο νωρίς το πόσο τον αγαπούσα... θα είχε γίνει η ζωή μου κόλαση προσπαθώντας να βρω τρόπους να του το κρύψω... και τώρα;... Τώρα τι πρέπει εγώ να κάνω;... Δεν υπήρχε απάντηση σε αυτό... εκείνος άλλωστε ήταν αυτός που όριζε την σχέση μας... που όριζε το παρόν και το μέλλον μας... που όριζε την ίδια μου την ζωή... χωρίς καν να με ρωτήσει... και όλα αυτά γιατί;... Για το καλό μου;... Με πιο δικαίωμα εκείνος αποφασίζει ποιο είναι το καλύτερο για μένα και ποιο όχι;... Αν τον χάσω;... Η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο... Αν τον χάσω πως θα μπορέσω ξανά να ζήσω... χωρίς εκείνον;
«Καλύτερα;» ρώτησε και απέφυγα την ματιά του... δεν άντεχα να τον κοιτώ... μου ήταν πλέον αβάσταχτο... Όλα έφταναν στο τέλος τους και εγώ έμενα απλά να κοιτώ τα γεγονότα να εξελίσσονται.
Μου έδωσε ένα φιλί πάνω στην κορυφή του κεφαλιού μου και βάζοντας το κεφάλι μου ακουμπήσει πάνω στο στερνό του, έμεινε σιωπηλός για να μου δώσει τον χρόνο που χρειαζόμουν για να ηρεμήσω... Με ήξερε τόσο καλά... ήξερε πάντα πως να με αντιμετωπίζει... τι χρειάζομαι για να μου το δίνει απλόχερα και όλα αυτά γιατί;... Για να με κρατήσει μέχρι εκείνος να αποφασίσει να με διώξει;... Δεν καταλαβαίνει ότι αυτό με κάνει χειρότερα;... Δεν καταλαβαίνει ότι η συμπεριφορά του με οδηγεί στα όρια της τρέλας... κάνει μέρα με την ημέρα την καρδιά μου να πλημμυρίζει από εκείνον, σε σημείο να μην μπορώ να ξεφύγω από μια μοίρα που εγώ δεν ήθελα ποτέ;
«Υπάρχουν στιγμές σαν και αυτές, που με κάνεις να νιώθω ότι έχεις αισθήματα για μένα...» είπα ξαφνικά και με ανάγκασε να τον κοιτάξω... «Δεν εθελοτυφλώ... ξέρω ότι είμαι πολύ χαζή για να πιστεύω ότι ισχύει κάτι τέτοιο...» έσπευσα να το σώσω πριν εκείνος αρχίσει τα κουλά του... «Αλλά είσαι τόσο αντιφατικός με αυτό που προσπαθείς να με πείσεις ότι είσαι» το σταυρό του χαμόγελο έκανε την εμφάνιση του και με τον αντίχειρα του, μου χάιδεψε απαλά το μάγουλο.
«Θα ήθελες να έχω αισθήματα για σένα;» με ρώτησε και με ξάφνιασε.
«Ειλικρινά;...» ρώτησα και κατένευσε σοβαρός... «Δεν ξέρω πια... Αν με ρώταγες πριν λίγο καιρό, ίσως να σου έλεγα ναι... αλλά τώρα...» κατάπια με δυσκολία και άφησα το βλέμμα μου να κοιτάξει μακριά... μέσα στις αναμνήσεις της χθεσινής νύχτας... μέσα στις φωνές της συνείδησης μου... που μου έκρουαν τον κώδωνα του κινδύνου... που μου φώναζαν ότι εκείνος με αγαπάει... ότι είμαι πολύ χαζή που τόσο καιρό δεν το βλέπω... ότι είμαι πολύ τυφλή για να το δω... Η αλήθεια όμως είναι ότι δεν θέλω να το δω... δεν θέλω να το ξέρω... Μου φτάνει που τον αγαπώ εγώ... Αν όλο αυτό καταλήξει άδοξα εξαιτίας τους και όχι εξαιτίας του... θα μου είναι αβάσταχτο να ξέρω ότι ίσως τελικά... στο βάθος της καρδιά τους... υπήρχε και λίγο χώρος για μένα... αλλά για άλλη μια φορά σώπασε για να μην με πληγώσει περισσότερο.
«Όχι... Δεν θέλω να έχεις αισθήματα για μένα... άλλωστε είμαι αναλώσιμη... είσαι αναλώσιμος... αυτή η σχέση έχει ημερομηνία λήξης και το ξέραμε και οι δύο πολύ καλά αυτό... Αν κάναμε το λάθος να παρασυρθούμε, τότε θα ήμασταν και οι δύο... πολύ ηλίθιοι... Όχι προτιμώ που δεν έχεις... και να σου πω την αλήθεια... είναι πρώτη φορά που χαίρομαι που είσαι αυτό που είσαι... άδειο κουφάρι... έτσι μπορείς να ελέγχεις καλύτερα την ζωή σου»
«Εγώ όμως θέλω να ξέρω...» μου γύρισε τα λόγια μου, χτυπώντας μου ότι κατάλαβε ότι αυτό που εννοώ είναι... ότι δεν ήθελα να ξέρω, όχι ότι δεν ήθελα να έχει... «Εσύ Μπέλλα... έχεις αισθήματα για μένα;» ρώτησε και έμεινα να τον κοιτάω... Πως μπορούσα να το αρνηθώ χωρίς εκείνος να μην καταλάβει την αλήθεια.
«Εσύ θα ήθελες να έχω;» τον ρώτησα πίσω και χαμογέλασε.
«Δεν ήταν αυτή η ερώτηση μου» μου χτύπησε πίσω αλλά πριν δώσω οποιαδήποτε άλλη απάντηση το κινητό του άρχισε να χτυπάει.
«Το κινητό σου» του είπα ενώ προσπάθησα να σηκωθώ για να τον αφήσω να πάει να το σηκώσει και εκείνος με έσφιξε περισσότερο μέσα στην αγκαλιά του.
«Αποφεύγεις να μου απαντήσει;» με ρώτησε κάπως αυστηρά και κοκάλωσα.
«Έντουαρτ...»
«Έχεις συναισθήματα για μένα ή όχι;» με ρώτησε πιο επιβλητικά και έμεινα να τον κοιτώ με απορία... Τι σημασία έχει ποια;... Ο ίδιος εχθές δεν μου δήλωσε ότι όλα τελειώνουν;... Γιατί θέλει τώρα να μάθει κάτι τέτοιο, για να έχει άλλον έναν επιπλέον λόγο για να με διώξει;
Το κινητό χτυπούσε επίμονα, εκείνος δεν κουνιόταν το ίδιο και εγώ... μέχρι που ο Φλικ άρχισε να γαβγίζει τόσο δυνατά που η φωνή του έφτασε στα αυτιά μας και εκείνος αναγκαστικά τα παράτησε... που λέει ο λόγος.
«Δεν τελειώσαμε εδώ... Μόλις δω τι συμβαίνει θα γυρίσω να πάρω την απάντηση μου» δήλωσε αλλά πριν προλάβω να πω ή να κάνω το οτιδήποτε... με άδειασε πάνω στο κρεβάτι και έφυγε γρήγορα από το δωμάτιο... αφήνοντας με μόνη μου να το σκεφτώ... Ωραία και τώρα τι κάνουμε;;;;
Οι φωνές της Ρόουζ και του Έντουαρτ έφτασαν στα αυτιά μου και αυτόματα με έκαναν να ξυπνήσω από τον λήθαργο... Σίγουρα θα κέρδιζα χρόνο και έπρεπε να τον εκμεταλλευτώ... Σηκώθηκα γρήγορα από το κρεβάτι και μόλις έκανα ένα ντουζ... έβαλα μια φόρμα και κατέβηκα προς τα κάτω... Εκείνοι μαλώνανε για κάτι και θέλοντας να τους αφήσω να πουν τα δικά τους, έκανα μεταβολή για να φύγω αλλά αυτό που άκουσα να λέει η Ρόουζ, με καθήλωσε στην θέση μου και με έκανε ανίκανη να κουνηθώ.
«Είσαι ηλίθιος παιδί μου;... Θα διακινδυνεύσεις τα πάντα μόνο και μόνο για να την προστατέψεις;... Πας καθόλου καλά;» τον ρώτησε έντονα και έμεινα ξέπνοη να ακούσω την απάντηση του.
«Δικιά μου είναι η ζωή, θα την κάνω ότι θέλω... και δεν θα δώσω λογαριασμό σε κανέναν» της απάντησε σκληρά και η Ρόουζ έγινε χειρότερα.
«Ακούς τι λες;... Πες μου ακούς;»
«Δεν νομίζω ότι σου πέφτει λόγος» της γύρισε σκληρά αλλά η Ρόουζ δεν μάσησε.
«Και προτιμάς να χάσεις την καριέρα σου, να χάσεις τα πάντα, μέχρι και την ίδια σου την ζωή, από το να την κάνεις μία από εμάς;» ρώτησε δύσπιστα και η καρδιά μου κλώτσησε.
«Προτιμώ να την διώξω, παρά αυτό... Η Μπέλλα ποτέ δεν θα καταφέρει να επιβιώσει αν μπει στον κόσμο μας... Δεν θα επιτρέψω ποτέ να την αγγίξετε... Δεν είναι σαν εμάς... Προτιμώ να την αφήσω αυτήν την στιγμή να φύγει μακριά μου, παρά αυτό» η καρδιά μου νέκρωσε.
«Τότε άσ' την να φύγει... άσ' την να βγει έξω από αυτό το σπίτι και μέχρι να πει κύμινο, να την πάρει ο Χάντερ και να την παραδώσει στους δικούς του»
«Ποτέ... ποτέ δεν θα το επιτρέψω αυτό... δεν θα τον αφήσω να την καταστρέψει»
«Τότε κάν' την σαν και εμάς... τα περιθώρια στενεύουν... ο Χάντερ ήδη τρίβει τα χέρια του... Νομίζεις ότι θα καταφέρεις να τον ξεγελάσεις;... Νομίζεις ότι δεν θα καταφέρει να την πιάσει;... Και όταν συμβεί αυτό, ξέρεις πολύ καλά τις επιπτώσεις... ξέρεις πολύ καλά ποια θα είναι η επόμενη αποστολή σου... ξέρεις πολύ καλά... ποιον θα βάλει ο Άαρον να την αποτελειώσει... Αυτό θες;... Να την αποτελειώσεις γιατί είναι δικό σου δημιούργημα;... Ή να την έχεις για πάντα μαζί σου και να μην χρειάζεται να κρύβεστε άλλο πια;» τον ρώτησε κυνικά και η ανάσα μου χάθηκε... το στήθος μου διαλύθηκε... τα μάτια μου άρχισαν να δακρύζουν.
«Δεν θα το επιτρέψω ποτέ να συμβεί αυτό... Η Μπέλλα δεν ανήκει στον κόσμο μας... Δεν θα τους αφήσω ποτέ...»
«Και ποιος είσαι εσύ που θα μπορέσεις να τους σταματήσει;... Ξύπνα Έντουαρτ... δεν έχεις την δύναμη να σταματήσεις τις εξελίξεις... διάλεξε σε ποια πλευρά θες να ανήκει... Διάλεξε τώρα... Κάνε την σωστή επιλογή» του είπε η Ρόουζ και έπεσε η απόλυτη σιωπή.
Ήξερα ότι έπρεπε να φύγω... ήξερα ότι έπρεπε να κρυφτώ αλλά το σώμα μου δεν υπάκουσε... είχα μείνει παγωμένη να κοιτώ το κενό χωρίς να είμαι ικανή κάνω το οτιδήποτε... Η πόρτα άνοιξε, άκουσα τα βήματα που με πλησιάζανε αλλά ακόμα ήμουν ανίκανη να κάνω το οτιδήποτε... Ήξεραν ότι είχα ακούσει... δεν είχα ιδέα τι επιπτώσεις θα είχε αυτό σε μένα.
«Πήγαινε απάνω εσύ και ετοιμάσου... φεύγουμε» διέταξε η Ρόουζ αλλά δεν κουνήθηκα.
«Μπέλλα...» άκουσα την φωνή του και το σαγόνι μου άρχισε να τρέμει... Δεν ήξερα τι έπρεπε να κάνω... δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω... Ξαφνικά τον είδα να είναι μπροστά μου και η ανάσα μου χάθηκε... η καρδιά μου σταμάτησε... το βλέμμα μου πάγωσε.
«Μου έχεις εμπιστοσύνη;...» με ρώτησε και τον κοίταξα σαν ένα πληγωμένο κουτάβι... τα χέρια του βρέθηκαν πάνω στο πρόσωπο μου να με κρατάνε σταθερή... Δεν αντέδρασα... «Δεν θα αφήσω κανέναν να σε αγγίξει... το ξέρεις αυτό, έτσι δεν είναι;» με ρώτησε πιο απαλά και κατένευσα χωρίς να το καταλάβω... το ένστικτο μου ήξερε καλύτερα από μένα αυτήν την στιγμή, έτσι το άφησα να αποφασίσει για μένα.
Τα χέρια του αμέσως με αγκάλιασαν και θέλοντας να πάρω δύναμη, τον αγκάλιασα και εγώ με όλη την δύναμη της ψυχής μου... Είχαν όλα τελειώσει... και δεν ήταν στο χέρι κανενός μας να καταφέρει να αλλάξει τα δεδομένα... απλά πλέον, περιμέναμε υπομονετικά το εκτελεστικό απόσπασμα να μας αποτελειώσει.
~*~*~*~*~*~*~*~
Η μέρα κύλησε χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνω τι γινότανε γύρω μου... Η Ρόουζ με έσερνε από εδώ και από εκεί και εγώ απλά την ακολουθούσα χωρίς να ακούω λέξη από όσα έλεγε... Τα πάντα τα έκανα μηχανικά... δεν επικοινωνούσα με το περιβάλλον... μέχρι που κάποια στιγμή, πήγαμε στο ραντεβού που είχα με την γυναικολόγο μου και μετά την εξέταση, γυρίσαμε στο γραφείο της και εκείνη άρχισε να μιλάει.
«Είναι τελείως ανώριμο από μέρους σου που δεν έχεις κάνει την επόμενη δόση... ξέρεις τι επιπτώσεις μπορεί να έχει αυτό;» ρώτησε αυστηρά και έσμιξα τα φρύδια μου ξαφνιασμένη.
«Παρακαλώ;» κατάφερα να πω και εκείνη ξεφύσησε.
«Την αντισυλληπτική ένεση έπρεπε να την είχες κάνει την προηγούμενη βδομάδα... Τώρα δεν διακινδυνεύω να σου την κάνω ξανά, αν πρώτα δεν βεβαιωθούμε ότι δεν είσαι έγκυος» ο ουρανός έπεσε στο κεφάλι μου... το κεφάλι μου άρχισε να γυρίζει... τα αυτιά μου να βουίζουν σε τέτοιο βαθμό που νόμιζα ότι από στιγμή σε στιγμή θα μου ερχόταν το εγκεφαλικό.
«Μα εσείς δεν είπατε ότι την προηγούμενη βδομάδα θα λείπατε;... Γι αυτό δεν κλείσαμε το ραντεβού γι αυτήν την βδομάδα;... Δεν ορκιζόσασταν ότι ακόμα και μία βδομάδα μετά θα είμαι καλυμμένη;» την ρώτησα καθώς σταδιακά το μυαλό μου άρχισε να δουλεύει και όλα τα λόγια που μου είχε πει πριν τρις μήνες, άρχισαν να μου βομβαρδίζουν το μυαλό.
«Δεν είμαι η μόνη γυναικολόγος στον κόσμο... Θα μπορούσες να είχες πάει σε κάποιον άλλον συνάδελφο... από την στιγμή που δεν το έκανες, εγώ δεν παίρνω την ευθύνη... αν δεν επιβεβαιώσω πρώτα, ότι μέσα σε αυτήν την βδομάδα, δεν προέκυψε εγκυμοσύνη» δήλωσε και έμεινα μαλάκας να την κοιτώ με ανοιχτό το στόμα.
Το σώμα μου μυρμήγκιασε... τα χέρια μου έπιασαν σαν μέγγενη την καρέκλα και με νύχια και με δόντια προσπάθησα να κατευνάσω τον εαυτό μου, ώστε να μην σηκωθώ αυτήν την στιγμή και μαζί με το γραφείο της κάνω και την ίδια αγνώριστη.
«Δεν σας πιστεύω... Όχι δεν μπορώ να σας πιστέψω... Κάποιος μου κάνει πλάκα... Κοιμάμαι και κάποιος παίζει με το μυαλό μου» είπα μόνο και έφυγα από εκεί μέσα πριν εξοστρακιστώ τελείως.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου