Αφήνοντας την ανάσα μου να βγει από μέσα μου βίαια κοίταξα για άλλη μια φορά προς τον μεγάλο και δεν μπορούσα να το πιστέψω πως μπορούσε ακόμα μετά από όλα αυτά να είναι τόσο ντούρος και καταλαβαίνοντας ότι θα έπρεπε να τον ηρεμήσω για να μπορέσω έστω και λίγο να προσπαθήσω να κοιμηθώ... τα νεύρα μου έγιναν χειρότερα... Γαμώτο φτάνει πια τόσος εξευτελισμός... τι είμαι κανένα δεκαεξάχρονο;... ακόμα και τότε πάντα έβρισκα καμία γκόμενα να με ικανοποιήσει... σκέφτηκα και γυρίζοντας προς την Μπέλλα αναστέναξα.
«Μαζί σου μου φαίνεται θα περάσω την πρώτη μου εφηβεία» της είπα καθώς γελούσα με τα ίδια μου τα χάλια... και κουνώντας δύσπιστα το κεφάλι μου κοιτώντας το ταβάνι... ξάπλωσα πάνω στο κρεβάτι και καθώς το χέρι μου κατέβασε το εσώρουχο μου... το κεφάλι μου αυτόματα γύρισε προς την μεριά της... «Τι άλλο θα κάνω για σένα;» ρώτησα και εκείνη ανασήκωσε για λίγο το κεφάλι της προς τα πίσω και μόλις το επανέφερε στην ίδια θέση που ήταν πριν... ξαφνικά εκεί που δεν το περίμενα... έκανε μια περιστροφή και ήρθε και καρφώθηκε με τέτοια δύναμη απάνω μου... με το πόδι της να χτυπάει αυτόματα πάνω στον χέρι μου που κρατούσε σφιχτά τον πούτσο μου και αν δεν ήταν το χέρι μου ήδη εκεί, σίγουρα τώρα θα θρηνούσαμε θύματα.
Σφίγγοντας τα δόντια μου έκλεισα τα μάτια μου σφιχτά και άρχισα να κοπανάω το κούτελο μου με μανία με την μπουνιά μου... «Διάολε... έχεις βάλει σκοπό της ζωής σου να με αφήσεις άχρηστο;... Σίγουρα αυτό συμβαίνει δεν εξηγείτε αλλιώς» είπα αφηνιασμένα ενώ ανάσαινα γρήγορα και μόλις κοίταξα προς τα κάτω... ανασήκωσα λίγο με το χέρι μου που ήταν ακόμα πάνω στον μεγάλο, το πόδι της και μόλις τον απελευθέρωσα ο πόνος κάπως έγινε πιο ανεκτός... αλλά εκείνη νιώθοντας ότι την είχα μετακινήσει... αφήνοντας ένα ναζιάρικο πεισματάρικο λυγμό σκαρφάλωσε απόλυτα απάνω μου και φέρνοντας το πόδι της πιο ψηλά... κάρφωσε ξανά το πόδι της πάνω στο χέρι μου και ευτυχώς που αυτήν την φορά το είχα πιο ψηλά και δεν ήρθε δεύτερο κύμα γιατί πραγματικά θα ήμουν ικανός μέχρι και να την πετάξω από κάτω... από τον εκνευρισμό μου.
Παίρνοντας μερικές ανάσες για να καλμάρω την ένταση μου... έκανα άλλη μια προσπάθεια για να την επαναφέρω στην προηγούμενη της θέση μέχρι να δω τι θα κάνω... Με το σώμα μου γυρίζοντας την ανάσκελα την κοίταξα για μια στιγμή και εκείνη δαγκώνοντας τα χειλάκια της, αναστέναξε ενώ τέντωνε το σωματάκι της καθώς υπερύψωνε το στήθος της... και αυτό με έκανε χειρότερα... Είναι δυνατόν ακόμα να ζει μέσα στον δικό της ηδονικό κόσμο και εμένα να με αφήνει με την ψωλή στο χέρι... και μάλιστα σακατεμένη εξαιτίας της;... Αναστέναξα και μόλις ανασήκωσα για λίγο το σώμα μου από το δικό της, έμεινα για λίγο ακίνητος για να δω τις προθέσεις πριν γυρίσω στην μεριά μου και μόλις την είδα να μένει ακίνητη... ξεκαβαλίκεψα το σώμα της και πήγα προς την μεριά μου.
Καθώς έμεινα καθιστός... ανασήκωσα το εσώρουχο μου και την στιγμή που έβαλα το χέρι μου ξανά πάνω στον μεγάλο για να τον πασπατέψω ώστε να δω αν πονάω ακόμα σε κανένα σημείο, εκείνη γύρισε ξανά απότομα προς την μεριά μου και βάζοντας το κεφάλι της πίσω από την πλάτη μου τύλιξε το χέρι της γύρω από τα χέρια μου και έφερε το πόδι της πάλι προς τα πόδια μου αλλά αυτήν την φορά πριν τον χτυπήσει ξανά... πρόλαβα και σηκώθηκα όρθιος και κόλλησα το σώμα μου πάνω στον τοίχο κοιτώντας την ασθμαίνοντας... Πόσα θες πια για να με τρελάνεις;... ούρλιαξα μέσα μου και ξεφύσησα καθώς έπιανα το κεφάλι μου απηυδισμένος... αλλά βλέποντας την να γυρίζει ξανά το σώμα της από την άλλη με τέτοια φόρα... τα έχασα τελείως και από τον φόβο μην πάει και χτυπήσει το κεφάλι της πουθενά ή στην χειρότερη να μην πέσει κάτω έτρεξα κοντά της και την συγκράτησα πριν κατρακυλήσει ακινητοποιώντας την.
Νιώθοντας τα χέρια μου πάνω στο σώμα της... αναστέναξε βαθιά και καθώς τύλιξε τα χέρια της γύρω από το χέρι μου που ήταν μπροστά στο σώμα της... το τράβηξε με όλη της την δύναμη κοντά της λες και ήταν κουβέρτα που προσπαθούσε να ζεστάνει το κορμί της και άφησα το κεφάλι μου να πέσει πάνω στο στρώμα... γελώντας τελείως νευρικά, χωρίς να είμαι ικανός να το ελέγξω και εκείνη, νιώθοντας τα τραντάγματα μου... γύρισε το κορμί της προς το μέρος μου χωρίς να αποχωρίζεται το χέρι μου... γυρίζοντας το ανάποδα... και αυτό με έκανε να γελάσω πιο δυνατά... χωρίς να το πιστεύω αυτό που ζούσα.
«Έλεος βρε Μπέλλα... έλεος» έλεγα μέσα από τα γέλια μου... και εκείνη άρχισε να κουνάει το κεφάλι της πέρα δώθε σαν να έψαχνε κάτι και καθώς, μυρίστηκε;... ένιωσε; Το κορμί μου... άφησε απότομα το χέρι μου και κολλώντας το δικό της κορμί απόλυτα απάνω μου στο πλάι... άπλωσε τα χέρια της περνώντας τα γύρω από το κορμί μου και γυρίζοντας το κεφάλι μου προς την μεριά της αναστέναξα... «Τι θα κάνω με σένα μου λες;» την ρώτησα και χαϊδεύοντας απαλά τα μαλλιά της... καθώς τα απομάκρυνα από το πρόσωπο της... της άφησα ένα απαλό φιλί πάνω στα χειλάκια της και απομακρύνοντας τα χέρια της από το σώμα μου... την γύρισα ανάσκελα ενώ φέρνοντας το πρόσωπο μου κοντά στο δικό της, την κοίταξα για άλλη μια φορά καλά, καλά.
«Τώρα μείνε όπως είσαι για λίγο... εντάξει;» την ρώτησα με ελπίδα αλλά σιγά μην μου έκανε την χάρη... Μόλις σήκωσα το σώμα μου εκείνη πράγματι έμεινε ακίνητη και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα παρέμεινα σαν άγαλμα να την κοιτώ.
«Μείνε εκεί» της είπα πάλι με το χέρι μου να είναι απλωμένο μπροστά όπως θα έκανα και στον Φλικ και γέλασα για άλλη μια φορά με τον εαυτό μου που πραγματικά είχε ξεφύγει τελείως με όλα αυτά.
Ο μεγάλος δεν έλεγε να πέσει με τίποτα... ευτυχώς δεν έχει χτυπήσει κανένα αρχίδι να μην ξέρω τι να κάνω τώρα... αλλά και από την άλλη αν το είχε κάνει ίσως και να ήταν καλύτερα... τουλάχιστον τώρα δεν είχα να αντιμετωπίσω και αυτό το πρόβλημα... Από την άλλη εκείνη δεν έδειχνε να είναι διατεθειμένη να συνεργαστεί... και δεν είχα ιδέα τι να κάνω... «Έλεος βρε Μπέλλα... Έλεος... τι άλλο να πω πια... τι άλλο;» ρώταγα ξεφυσώντας και πλαγιάζοντας δίπλα της την κοίταξα για άλλη μια φορά... «Μείνε εκεί» είπα με ελπίδα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα προσπάθησα να τον απελευθερώσω για το καλό και τον δύο μας αλλά εκεί που είχα χαλαρώσει και έλεγα ότι με είχε λυπηθεί και με είχε αφήσει στην ησυχία μου εκεί... όπως και πριν... γύρισε ξανά το σώμα της όλο προς την μεριά μου και ευτυχώς που αυτήν την φορά ήμουν προετοιμασμένος και πιάνοντας το πόδι της γλύτωσα τα χειρότερα ξεφυσώντας.
Εκείνη σκαρφαλώνοντας πάνω στο στερνό μου γουργούρισε σαν γατούλα ενώ η ανάσα της γαργαλούσε το αυτί μου, τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου και εξουθενωμένος τα παράτησα... Βάζοντας απαλά το πόδι της να ακουμπήσει πάνω στον πούτσο μου... τέντωσα το κορμί μου και χαμηλώνοντας το... την βόλεψα μέσα στην αγκαλιά μου ενώ με το χέρι μου κρατώντας απόλυτα το πόδι της απάνω μου, προσπάθησα να κουνήσω του γοφούς μου μπας και καταφέρω να ανακουφιστώ.
«Βοήθα λίγο βρε Μπέλλα... λυπήσουμε πια... άνθρωπος είμαι και εγώ και μάλιστα με ανάγκες» παρακάλεσα και η αντίδραση της με αποτελείωσε.
Τεντώνοντας το κορμί της, έφερε το χέρι της πιο ψηλά και χαϊδεύοντας τα μαλλιά μου... ανασήκωσε το πρόσωπο της και δίνοντας μου ένα φιλί πάνω στον κρόταφο μου, το χαμήλωσε ξανά και άρχισε να μιλά.
«Σς... σς... σς... εγώ είμαι εδώ... εγώ είμαι εδώ για σένα» μουρμούρισε με τα μάτια της κλειστά και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της... Ωραία τώρα αυτό τι είναι;... Με πέρασε πάλι για την γιαγιά της;
«Αχ βρε Μπέλλα... αχ» ξεφύσησα απηυδισμένα κοιτώντας το ταβάνι καθώς αναστέναζα.
«Σς... σς...σς... Όσο είμαστε μαζί, μην φοβάσαι τίποτα... εγώ είμαι εδώ για σένα» επανέλαβε και καθώς άφησε ένα απαλό φιλί πάνω στον λαιμό μου... γουργούρισε ενώ με έσφιγγε απόλυτα απάνω της και έμεινε ξανά ακίνητη...........
Μπέλλα
Τα μάτια μου άνοιξαν απρόθυμα και μόλις αντίκρισα τα χρώματα της ανατολής αναστέναξα χωρίς να είμαι ικανή να το ελέγξω και καθώς έμεινα ακίνητη... κοίταξα μακριά έξω από το παράθυρο ενώ άφηνα την γλυκιά του μυρωδιά να με κατακλίσει πριν εκείνος ξυπνήσει.
Άλλη μια μέρα ξεκινά... σκέφτηκα με παράπονο και με νύχια και με δόντια προσπάθησα να καταπνίξω τον επόμενο μου αναστεναγμό χωρίς επιτυχία... Είχαν περάσει δύο βδομάδες από την ημέρα που είχαμε πατήσει το πόδι μας σε αυτό το καταραμένο ξενοδοχείο που είχε γίνει η προσωπική μου φυλακή και κάθε μέρα που περνούσε ήταν χειρότερη και από την προηγούμενη και δεν είχα ιδέα τι να κάνω για να αλλάξω λίγο τα πράγματα.
Εκείνος όλη μέρα έλειπε... και όταν γύριζε ήταν ακόμα χειρότερα από όσο όταν ήμουν μόνη μου... τουλάχιστον όταν είσαι μόνος σου το παίρνεις απόφαση ότι είσαι μόνος... αλλά να έχεις και άλλον έναν μέσα στο δωμάτιο και να σε αγνοεί με κάθε δυνατών τρόπο... ε αυτό δεν αντέχεται με τίποτα... Μονίμως με ένα λάπτοπ ή ένα βιβλίο στο χέρι εκείνος με αγνοούσε παντελώς και κάθε φορά που προσπαθούσα να του αποσπάσω την προσοχή η αυτόματη απάντηση ερχόταν έτοιμη... “Μπέλλα όλος ο κόσμος δεν γυρίζει μόνο γύρω από σένα” έλεγε με αυστηρό τόνο... και αναστέναζα... Μα αυτό ακριβός είναι το πρόβλημα βρε Έντουαρτ... δεν γυρίζει καθόλου... παραμένει σταθερά ανύπαρκτος... Κλεισμένη όλη μέρα μέσα σε ένα δωμάτιο με συντροφιά μια τηλεόραση που δεν είχε τίποτα άλλο να μου προσφέρει καθώς μέσα σε δύο βδομάδες είχα δει σχεδόν όλες τις ταινίες που κυκλοφορούσαν, παλιές και καινούργιες... και με εσένα να μην έχεις να πεις μια κουβέντα, πως περιμένεις να μην τα παίξω... πως περιμένεις να μην έχω γκρίνια... νεύρα... φαγούρα και όλα να μου φταίνε με αποτέλεσμα να γίνομαι εριστική απέναντι σου;
Ακόμα και το σεξ πια είχε γίνει μια απίστευτα βασανιστική διαδικασία... που της περισσότερες φορές παρακαλούσα να τελειώσει γιατί δεν άντεχα άλλο... Κανένα συναίσθημα... καμία φλόγα... αφού τις περισσότερες φορές απορούσα πως εκείνος μπορούσε να έχει ακόμα στύση... Ήταν τόσο ανούσιο... τόσο ψυχρό... με εκείνον μονίμως να έχει το μυαλό του αλλού... που ήμουν σίγουρη ότι και ο ύπνος να με έπαιρνε στην μέση της διαδικασίας, δεν θα το έπαιρνε καν είδηση.
Δεν μπορεί... κάτι συμβαίνει εδώ και δεν θα ησυχάσω αν δεν το ανακαλύψω... γιατί αν δεν το κάνω πραγματικά θα αρχίσω σε λίγο να ουρλιάζω από αγανάκτηση... Φυσικά εκείνος ρίχνει το βάρος στην κούραση των επισκευών... αλλά εγώ δεν το πιστεύω πια ... Δεν μπορώ να το πιστέψω ότι συμβαίνει μόνο αυτό... γιατί αν πράγματι ίσχυε γιατί έχει ανάγκη να κάνουμε σεξ για να κοιμηθεί;... Δεν μπορώ να καταλάβω τίποτα... όλα είναι τόσο μπερδεμένα.
«Ξύπνησες;» ρώτησε και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα την άφησα αμέσως να βγει από μέσα μου βαριά καθώς κατένευσα και πριν έρθει η επόμενη του ατάκα - “Τότε αν έχεις την ευγενή καλοσύνη... μπορείς να ξεκαβαλικέψεις από πάνω μου;” έλεγε κάθε πρωί μέσα στην ειρωνεία με δηλητήριο στην φωνή του και τον κοίταζα σαν χαζή χωρίς να είμαι ικανή να καταλάβω τι είχα κάνει πάλι για να κερδίσω όλα αυτά τα νεύρα του... το έκανα και εκείνος σηκωνόταν σαν ελατήριο απάνω και ενώ φόραγε γρήγορα τα ρούχα του έφευγε σαν κυνηγημένος – Γύρισα γρήγορα από την άλλη μεριά και χωρίς να το υπολογίσω σηκώθηκα τόσο απότομα για να πάω προς την τουαλέτα που μια κράμπα στην κοιλιά με λύγισε και με καθήλωσε πάλι στο κρεβάτι κάνοντας με να διπλωθώ στα δύο.
«Τι έπαθες;» είπε απευθείας με αγωνία στην φωνή του και με έκανε να γυρίσω αυτόματα την ματιά μου προς το μέρος του ξαφνιασμένη.
«Μπα τώρα σε πήρε ο πόνος;» του πέταξα στα μούτρα με δηλητήριο και τραβώντας το σώμα μου μακριά του... σηκώθηκα όρθια και σχεδόν παραπατώντας, κλείστηκα στην τουαλέτα και κλειδώθηκα πριν εκείνος προλάβει να με πάρει από πίσω, ενώ λυγίζοντας τα γόνατα μου ακουμπώντας στην πόρτα, άφησα το σώμα μου να πέσει στο πάτωμα κοιτώντας άδεια το ταβάνι.
Γαμώτο σου ρε Έντουαρτ... πως σκατά καταφέρνεις πάντα να τα διαλύεις όλα;... πως σκατά τα καταφέρνεις;... ρώταγα με παράπονο μέσα μου και πριν τα μάτια μου ξεχειλίσουν... απαγορεύοντας τα να δακρύσουν για άλλη μια φορά... πήρα δύναμη, σηκώθηκα στα πόδια και πήγα προς την τουαλέτα.
Ελέγχοντας το εσώρουχο μου τα έπαιξα τελείως... Τι διάολο γίνεται πια εδώ;... Πως είναι δυνατόν κάθε βράδυ πριν κοιμηθώ να κάνω ντουζ και κάθε πρωί να έχω τόσα υγρά;... Η περίοδος μου ήταν νωρίς ακόμα για να έρθει ή μήπως όχι... σκατά πάλι δεν θυμάμαι πότε περιμένω... αλλά ακόμα και αυτό δεν μου είχε συμβεί ποτέ ξανά... και πιάνοντας το κεφάλι μου μέσα στα δύο μου χέρια προσπάθησα να σκεφτώ σε ποιον θα μπορούσα να μιλήσω γι αυτό για να με συμβουλέψει... Σε εκείνον δεν υπήρχε περίπτωση να πω κάτι τέτοιο... ήταν γυναικεία υπόθεση και ο μοναδικός άνθρωπος που έχω το θάρρος να μιλήσω μαζί του για τέτοια ζητήματα... γαμώτο είναι άντρα... Καλός, χρυσός, άγιος, ο Τεό αλλά σε τέτοια ζητήματα πως θα μπορούσε να με συμβουλέψει και να μου πει τι;... Οπότε η μόνη που μου μένει είναι η Ρόουζ... αλλά και αυτή είμαι σίγουρη ότι παρόλες τις παρακλήσεις μου... δεν πρόκειται να κρατήσει το στόμα της κλειστό... γιατί αν πρόκειται για την υγεία μου... ο άλλος γίνεται έξαλλος αν δεν τα ξέρει όλα... Γαμώτο... τι να κάνω;
«Είναι όλα καλά εκεί μέσα;» άκουσα την φωνή του και τα παράτησα.
«Ναι... θα τα πούμε στο γυμναστήριο» του απάντησα ψυχρά και βγάζοντας το νυχτικάκι και το εσώρουχο μου μπήκα στην ντουζιέρα και ανοίγοντας το νερό το άφησα να πέσει κατασταλτικό πάνω στο σώμα μου για να με ηρεμήσει πριν τον αντικρίσω ξανά, αφού πρώτα μάζεψα τα μαλλιά μου για να μην γίνουν μούσκεμα αφού έτσι κι αλλιώς θα τα έλουζα μόλις τελείωνα την γυμναστική μου.
Τελειώνοντας τα σετάκια μου... έκατσα στο ποδήλατο και αφού πρώτα το ρύθμισα και άρχισα να χαλαρώνω... βγάζοντας το κινητό μου από την τσέπη μου... άρχισα να κοιτώ τις επαφές μου... Ο πρώτος αριθμός που ήθελα να πάρω ήταν του Τεό... σίγουρα θα ήταν στο μαγαζί να επιβλέπει τις εργασίες οπότε δεν θα τον ξύπναγα και έτσι πατώντας το πλήκτρο τον κάλεσα και το έβαλα στο αυτί μου περιμένοντας να καλέσει... στο πρώτο χτύπημα εκείνος αμέσως απάντησε.
«Χέιιιιι μωρό μου... τι λέει;» απάντησε ευδιάθετα και αναστέναξα βαριά καθώς κοίταζα βαριεστημένα τα νύχια μου... χωρίς να παραμελώ να κοιτώ και τις δικές του αντιδράσει με την άκρη του ματιού μου προς τον διάδρομο που εκείνος έτρεχε και σίγουρα σκάναρε κάθε λέξη που έλεγα.
«Εδώ τα ίδια» είπα βαριεστημένα και ο Τεό αναστέναξε.
«Να φανταστώ ότι δεν υπάρχει καμία αλλαγή;» ρώτησε ενώ άκουγα τον πόνο στην φωνή του και βάζοντας το χέρι μου μέσα στο στόμα μου για να φάω τα πετσάκια μου το επιβεβαίωσα.
«Μμμχχχμμμ» και άκουσα τον αναστεναγμό του.
«Είναι μπροστά;» ρώτησε.
«Δεν μου είπες πως πάνε εκεί τα πράγματα;... Το μαγαζί προχωράει;» τον ρώτησα αμέσως για να αλλάξει κουβέντα και πιάνοντας το εκείνος δεν με ζόρισε περισσότερο... Η συμπεριφορά του Έντουαρτ καθώς έπιασε αμέσως με ποιον μιλάω όλα τα λεφτά... Ανεβάζοντας την κλίμακα στον διάδρομο άρχισε να τρέχει με περισσότερη μανία και βλέποντας το αυτό, το πονηρό μυαλό μου αμέσως πήρε φωτιά και ήθελα να τον τσιγκλήσω περισσότερο μπας και επιτέλους αντιδράσει... γιατί πραγματικά είχε αρχίσει να μου την δίνει άγρια όλο αυτό.
«Κατάλαβα είναι εκεί...» είπε αμέσως την διαπίστωση του και συνέχισε σεβόμενος την παράκληση μου σε κάτι πιο ανάλαφρο... «Χάρης τον μορφονιό σου... τέλεια... Δεν θέλει πολύ για να τελειώσει... αλλά το πιο εκπληκτικό ξέχασα να σου το πω τις προάλλες»
«Ποιο;» ρώτησα καθώς άρχισα να παίρνω τα πάνω μου ενώ καθόμουν πιο καλά στο κάθισμα του ποδηλάτου ενώ όλο μου το σώμα έπαιρνε ξανά ζωντάνια.
«Ο δικός σου κανόνισε να μου δώσουμε περισσότερα μέτρα... Δεν είναι φοβερό;» με ρώτησε και άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα.
«Φύγε από εδώ... πότε έγινε αυτό;» ρώτησα πιο ζωηρά με την ματιά μου να παίζει προς το μέρος του χωρίς να καρφώνομαι αλλά εκείνος δεν αντέδρασε καθόλου.
«Δεν έχω ιδέα... και εγώ όταν πήγα να πάρω τα χαρτιά το έμαθα... Πες του ευχαριστώ εκ μέρους μου» είπε και δάγκωσα τα χείλια μου ενώ προσπαθούσα να κρύψω το πονηρό μου χαμόγελο καθώς συνέχιζα.
«Άντε ποιος στην χάρη σου... τέτοια εγκαίνια δεν θα έχουν ξαναγίνει... Το χάπενινγκ που θα ετοιμάσουμε... δεν θα έχει προηγούμενο... Δεν πιστεύω να με αφήσετε στην απ έξω» του είπα και εκείνος χάνοντας το βηματισμό του παραλίγο να σκοτωθεί και εγώ έκλεισα το στόμα μου για να μην γελάσω δυνατά με τον Τεό να τσιρίζει στο αυτί μου.
«Μωρή... τι ετοιμάζεις πάλι;»
«Τα καλύτερα μωρό μου... μόνο τα καλύτερα» του είπα εγώ και άρχισε να γελάει με το χαρακτηριστικό του γέλιο ενώ παρασέρνοντας με και μένα ακουμπώντας την πλάτη μου στο μαξιλάρι που ήταν πίσω μου, άρχισα να γελάω με την ψυχή μου κάνοντας τον άλλο περισσότερο μπαρούτι.
«Σε κλείνω μωρό μου... γιατί εδώ γίνετε χαμός»
«Οκ μωρό μου θα τα πούμε σύντομα από κοντά» του ανταπέδωσα... «Φιλάκια πολλά και να μου προσέχεις... Σ’ αγαπάω πολύ» συμπλήρωσα και εκείνος παρατώντας τα, έκλεισε τον διάδρομο και διαλέγοντας ένα ποδήλατο που ήταν όσο πιο μακριά μπορούσε από μένα συνέχισε το τελευταίο του μισάωρο εκεί... την ώρα που ο Τεό μου απαντούσε.
«Και εγώ καρδιά μου... άντε και μου έχεις λείψει»
«Εμένα να δεις πόσο μου έχεις λείψει μωρό μου... αλλά σου υπόσχομαι ότι θα τα πούμε... οκ;»
«Οκ μωρό μου... φιλάκια»
«Φιλάκια» ανταπέδωσα και κλείνοντας το κινητό μου χωρίς να το σκεφτώ, άνοιξα τα μηνύματα μου και άρχισα να πληκτρολογώ.
“Ο Τεό σε ευχαριστεί για τα επιπλέον μέτρα που κανόνισες να πάρει” του έστειλα και μόλις τον είδα να ανοίγει το κινητό του περίμενα απάντηση αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ... και εκεί που ζάρωσα τα φρύδια μου σκεπτόμενη πως να τον τσιγκλήσω περισσότερο... σκέφτηκα την Ρόουζ και αμέσως την κάλεσα στο κινητό της.
«Καλώς την αργόσχολη... πως πάει;»
«Χάλια εσύ;» ρώτησα αμέσως και η Ρόουζ γέλασε με την καρδιά της.
«Ακόμα έχει τα ρούχα του ο άλλος;»
«Και λίγα λες... Δεν προλαβαίνουμε πια να τα αλλάζουμε... σε λίγο σκέφτομαι να πάρω και πάνες μπας και γλυτώσω το πλύσιμο» της είπα κοροϊδευτικά και το γέλιο της έγινε πιο τρανταχτό.
«Για πες τι θες από μένα;» είπε αμέσως υποψιασμένη και αφού έριξα μια κλεφτή ματιά προς το μέρος του πήρα ένα πονηρό ύφος και συνέχισα πιο δυναμικά.
«Δεν μου λες... ποια θα ήταν η πιο πειστική δικαιολογία για να με αφήσει να έρθω από εκεί;» την ρώτησα και εκείνη σοβάρεψε αμέσως.
«Συμβαίνει κάτι;» ρώτησε και θα ορκιζόμουν ότι υπήρχε αγωνία στην φωνή της.
«Πλήττω αφόρητα... αυτό φτάνει;» την ρώτησα πίσω και αναστέναξε... με ανακούφιση;... θα σας γελάσω... Τι σκατά συμβαίνει εδώ;
«Πες του ότι πρέπει να κάνεις αποτρίχωση... δεν θα σου το αρνηθεί... άλλωστε πρέπει να κάνεις» τόνισε και στριφογύρισα τα μάτια μου απελπισμένα.
«Αποτρίχωση;» ρώτησα απελπισμένα και εκείνη επέμενε επαναλαμβάνοντας με περισσότερο πείσμα.
«Αποτρίχωση»
«Αποτρίχωση... Αποτρίχωση... αν είναι να με κάνει να βγω έξω έστω και για λίγο τι να κάνω θα το υποστώ και αυτό...» είπα και πριν συμπληρώσει κάτι άλλο την έκλεισα με συνοπτικές διαδικασίες... «Ρόουζ τα λέμε μετά οκ;» την ρώτησα και εκείνη αφού με χαιρέτησε το έκλεισε και άνοιξα πάλι τα μηνύματα μου και άρχισα να πληκτρολογώ.
“Σε ενημερώνω ότι σήμερα θα πάω στην Ρόουζ... Πρέπει να κάνω αποτρίχωση” του έγραψα και κλείνοντας το καπάκι του κινητού μου, με την άκρη του ματιού μου έμεινα να δω τις αντιδράσεις του.
Εκείνος χωρίς να απαντήσει... πήρε την πετσέτα του βάζοντας τελείως εκνευρισμένα πάνω στον ώμο του και άρχισε να φεύγει με μεγάλες δρασκελιές έξω από το γυμναστήριο αφήνοντας με μόνη μου να κοιτώ το κενό... μιας και που τέτοια ώρα δεν υπήρχε ψυχή εδώ... Φυσικά ήταν και ο λόγος που εκείνος διάλεγε αυτήν την ώρα για να γυμναστούμε... μην δει κανείς τον κώλο μου να γυμνάζεται και πάθουμε τίποτα... Έλεοςςςςςς.
«Τι θες;» ρώτησε καθώς απαντούσα στην κλήση του τελείως εκνευρισμένα και παίρνοντας ένα αυτάρεσκο ύφος απάντησα χαλαρά.
«Το προφανές»
«Μπέλλα»
«Κόψε τα Μπέλλα σε μένα γιατί έχω φτάσει στα όρια μου... Ή με παίρνεις σήμερα μαζί σου... ή στείλε με στην Ρόουζ... λίγο με νοιάζει... Εγώ άλλη μια μέρα κλεισμένη μέσα στο δωμάτιο δεν μένω... και αν νομίζεις ότι κολλάω να πάρω ταξί και να πάω όπου μου γουστάρει χωρίς καν να σε ρωτήσω... δοκίμασε με και τα λέμε... Βαρέθηκα το καταλαβαίνεις... τι άλλο πρέπει να κάνω για να το συνειδητοποιήσει και εσύ πια;» του είπα ξεφεύγοντας τελείως και εκείνος μένοντας για λίγο στην σιωπή τελικά μου το έκλεισε στην μούρη και κοίταξα το καντράν εκνευρισμένη καθώς έκλεινα το καπάκι του αλλά πριν προλάβω να σηκωθώ από το ποδήλατο ήρθε ένα μήνυμα και έκατσα ξανά για να το διαβάσω... Το μήνυμα έγραφε:
“Σε μια ώρα να είσαι έτοιμη... θα περάσει η Ρόουζ να σε πάρει” και τίποτα άλλο... φυσικά ήταν από εκείνον.
Σε άλλη φάση τώρα θα πανηγύριζα για την νίκη μου αλλά όχι σήμερα... Ένας πόνος μου διέλυσε το στήθος κάνοντας για άλλη μια φορά να καταλάβω το πόσο ανεπιθύμητη του ήμουν και κοιτώντας μακριά έμεινα να κοιτώ το κενό με παράπονο... Γιατί γαμώτο... τι του έχω κάνει πια;... Όσες φορές και να τον παρακάλεσα να με πάρει μαζί του... η απάντηση ερχόταν αυτόματη... “Δεν μου φτάνουν οι δουλειές που έχω να κάνω... θα νταντεύω και εσένα από πάνω;” Έλεγε και με τσάκιζε τελείως... αλλά μέσα μου ένιωθα ότι υπήρχαν και άλλα και σίγουρα το ένστικτο μου δεν έπεφτε έξω.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου