Σημείωση συγγραφέα:
Αυτό το κεφάλαιο το αφιερώνω στην πολυαγαπημένη μου Μαρίνα (ed<3)
σε ευχαριστώ μέσα από την ψυχή μου για όλην σου την αγάπη και την υποστήριξη.
Σου εύχομαι μέσα από την καρδιά μου καλή επιτυχία στην εξεταστική σου και να περάσεις στα περισσότερα μαθήματα ώστε να βρεις ξανά τις ισορροπίες σου και να γίνουν πάλι όλα όπως πρώτα ;)
Για άλλη μια φορά όπως και το περίμενα, τα μάτια μου αδυνατούσαν να κλείσουν... αλλά το χειρότερο ήταν ότι αδυνατούσαν και να προσαρμοστούν στις γραμμές που χοροπηδούσαν πάνω στο χαρτί κάνοντας με να μην μπορώ να συγκεντρωθώ έστω και σε μια λέξη... Ήμουν πάνω από μία ώρα στην ίδια θέση να κοιτώ ξανά και ξανά την ίδια σελίδα χωρίς να καταφέρνω να διαβάσω το παραμικρό... Απηυδισμένος, έκλεισα το βιβλίο και αφήνοντας το να πέσει στο πάτωμα γύρισα την ματιά μου προς την Μπέλλα και αναστέναξα βαθιά.
Με την πιο απαλή κίνηση για μην την ταράξω, έφερα το σώμα μου πιο χαμηλά και γυρίζοντας προς την μεριά της... ανασηκώνοντας λίγο το κορμί της... πέρασα το χέρι μου κάτω από την μασχάλη της ενώ άφηνα το χέρι της να περάσει πίσω από το κορμί μου και τυλίγοντας απαλά το χέρι μου γύρω από το ζεστό της κορμάκι, αυτόματα ανατρίχιασα ολόκληρος... Κλείνοντας τα μάτια μου πήρα μια βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθώ και μόλις ένιωσα ότι απέκτησα ξανά τον έλεγχο του κορμιού μου, έβαλα απαλά το ελεύθερο μου χέρι πάνω στον ώμο της και περνώντας το από όλη την επιφάνεια του χεριού της, το τράβηξα κοντά μου και το έβαλα να ξεκουραστεί πάνω στον ώμο μου.
Και τι δεν θα έδινα να μπορούσε εκείνη να χώσει τα δάχτυλα της μέσα στις τούφες των μαλλιών μου ξανά και να αρχίσει να παίξει με αυτές, όπως πάντα κάνει για να με στέλνει στα ουράνια... σκέφτηκα με ένα παράπονο και σαν να είχε ακούσει την παράκληση μου, εκείνη άφησε έναν άψυχο αναστεναγμό και τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου, έχωσε τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου και τα κατέκτησε με τον πιο απαλό τρόπο που όλο μου το είναι συγκλονίστηκε, ενώ με αυτόν τον τρόπο με τράβηξε πιο κοντά της και εγώ απλά δέχτηκα την πρόσκληση με μεγάλη ικανοποίηση καθώς το πρόσωπο μου ήρθε σε απόσταση αναπνοής από το δικό της πρόσωπο.
Κλείνοντας τα μάτια μου άφησα για άλλη μια φορά την γλυκιά και καυτή της ανάσα να με στοιχειώσει, ακριβός όπως είχα κάνει και την ημέρα που την έδιωξα... την ημέρα που τα διέλυσα όλα... αλλά τελικά καλά λένε ότι κάθε εμπόδιο και σε καλό... γιατί αν δεν το είχα κάνει τότε, είμαι περισσότερο από σίγουρος ότι τώρα δεν θα την είχα εδώ... μέσα στην ζεστή μου αγκαλιά, να έχω την ευκαιρία να την κοιτάξω πιο καλά... να επεξεργαστώ κάθε σπιθαμή αυτού του απίστευτου κοριτσιού που μου είχε κατακλύσει τον νου... που είχε κάνει την ύπαρξη μου να έχει ένα νόημα.
Άνοιξα τα μάτια και την κοίταξα καλύτερα... Είναι τόσο όμορφη... είπα από μέσα μου με παράπονο καθώς αναστέναξα και αυτόματα το χέρι της που είχε παραμείνει μέσα στα μαλλιά μου άρχισε να με παρηγορεί με τέτοιο τρόπο που άθελα μου χαμογέλασα με την διαπίστωση μου αλλά προς το παρόν θέλοντας να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα από εκείνην, το παραμέρισα και αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στο χέρι της που ήταν κοντά στο πρόσωπο μου... αντίστροφα άρχισα να περνάω ξανά το χέρι μου προς το κορμό τους σώματος της ενώ μόλις έφτασε πάνω στον μηρό της, με τον πιο απαλό τρόπο, άρχισα να μετακινώ το πόδι της φέρνοντας το πιο κοντά μου... Η κοιλιά μου σφίχτηκε... κάποιος εκεί χαμηλά αντέδρασε και έβρισα χαμηλόφωνα...
«Γαμώτο σου... τώρα που θέλω να ξεραθείς, τώρα σου ήρθε να ξυπνήσεις;» τον ρώτησα ελπίζοντας να μην την ξυπνήσω, κοιτώντας χαμηλά και μόλις ένιωσα την Μπέλλα να μετακινείτε μην θέλοντας να απομακρυνθεί από κοντά μου... αμέσως έβαλα το πόδι της να ακουμπήσει πάνω στον γοφό μου και εισχωρώντας το δικό μου πόδι ανάμεσα στα δικά της, με το χέρι μου που ήταν τυλιγμένο γύρω από το κορμί της, την έφερα πιο κοντά μου, κολλώντας την απόλυτα απάνω μου και μόλις τα φύλα μας ενώθηκαν ταυτόχρονα βογκήξαμε ενώ όλο μου το κορμί ένιωθα να παίρνει φωτιά και έκλεισα τα μάτια μου για να συγκεντρωθώ πριν εξοστρακιστώ τελείως.
Με τίποτα δεν θα τις άξιζε κάτι τέτοιο... ήδη όσα έκανα ήταν υπέρ αρκετά για να νιώσω ότι εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι εκείνη, όταν κοιμόταν δεν καταλάβαινε τίποτα... αλλά που να με πάρει δεν μπορούσα και να μείνω μακριά της... δεν μπορούσα να μην ξεκλέψω αυτό το μοναδικό προνόμιο για να κοροϊδέψω έστω και λίγο τον εαυτό μου, ότι εκείνη μπορεί να με νιώσει έστω και στο ελάχιστο όπως την νιώθω εγώ... να κοροϊδέψω το εγώ μου ότι μπορεί να με θέλει όσο την θέλω και εγώ... Σαρκικά ναι... με θέλει... αλλά πέρα από αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος ότι την αηδιάζω... και δεν έχω ιδέα τι να κάνω για να το αλλάξω αυτό... Δεν θέλω να την αηδιάζω... θέλω να νιώθει όμορφα κοντά μου, όσο όμορφα νιώθω εγώ όταν εκείνη είναι ήρεμη και ασφαλής στην αγκαλιά μου... Θέλω να με νιώσει δικό της... γιατί αυτό ακριβός είμαι... αλλά περισσότερο θέλω να την νιώσω να γίνεται δικιά μου... μόνο δικιά μου... είπα μέσα μου με παράπονο και τόλμησα να ανοίξω τα μάτια μου για να την αντικρίσω ξανά.
Τα μαλλιά της έκρυβαν το πρόσωπο της και αυτό με εξόργιζε... ακόμα και αυτές οι τούφες τον μαλλιών την κατακτούσαν... ακόμα και αυτό το αραχνοΰφαντο νυχτικάκι που την αγκάλιαζε, αυτό το μικροσκοπικό εσώρουχο που ήταν αιτία να είμαι μακριά από το αντικείμενο του πόθου μου, για εκείνην ήταν ένα κομμάτι δικό της... Γιατί όχι και εγώ;
Σηκώνοντας το χέρι μου, απομάκρυνα τα μαλλιά από το πρόσωπο της για να την κοιτάξω καλύτερα και μόλις την αντίκρισα μια δυνατή έκρηξη μέσα μου με έκανε να διαλυθώ ακριβός την στιγμή που μια αστραπή φώτισε περισσότερο το δωμάτιο και μόλις ακολούθησε η βροντή, σε αντίδραση η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τόσο δυνατά που αν ήταν δυνατόν ένιωθα ότι μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καθώς εκείνη προσπαθούσε με μανία να μου διαλύσει το στήθος για να ξεπηδήσει έξω από αυτό για να καταφέρει να απελευθερωθεί.
Η βροχή στην αρχή δειλά και αμέσως μετά με μεγαλύτερη ορμή, άρχισε να χτυπάει πάνω στο παράθυρο και ο ήχος της με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος... Η αυτόματη βροχή συναισθημάτων που με κατάκλυσε... με βομβάρδιζε σε τέτοιο βαθμό που δεν είχα ιδέα πως να καταφέρω να το φρενάρω όλο αυτό... αλλά το χειρότερο από όλα ήταν, ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου... δεν ήθελα να το φρενάρω... και καλωσορίζοντας την, άφησα το χέρι μου να επεξεργαστεί τα χαρακτηριστικά της σαν τυφλός που με αυτόν τον τρόπο αναγνώριζε το πρόσωπο που είχε μπροστά του και προσπαθούσε να τον εικονογραφήσει.
Η απίστευτη ηρεμία που ανέδυε όλο της το σώμα... με πλαισίωνε τόσο πολύ που έκανε την ανάσα μου να χάνετε μακριά... που έκανε αδύνατον να καταφέρω να αποστρέψω κάπου άλλου την προσοχή μου... Εκεί που τώρα σε άλλη περίπτωση θα ήμουν στην πισίνα του ξενοδοχείου να παλεύω με το νερό μέχρι να καταφέρω να ξεθεώσω το κορμί ώστε να παραδοθεί έστω και λίγο στον κόσμο της ανυπαρξίας και τον άχρηστων ονείρων... τώρα υπέβαλα τον εαυτό μου να μείνει ξύπνιος κοιτάζοντας της αλλά το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι δεν έφευγα από κοντά της, όχι μόνο γιατί φοβόμουν σχεδόν τρομοκρατιόμουν με την ιδέα στο τι θα μπορούσε να πάθει μέσα στο ύπνο της, αν κάποιος δεν την έπαιρνε είδηση... αλλά χειρότερα... δεν έφευγα από κοντά της γιατί έστω και με αυτήν την φτηνή δικαιολογία - ότι δεν μπορώ να φέρω τον Φλικ στο ξενοδοχείο γιατί δεν επιτρεπόταν... παρόλο που επιτρεπόταν - εγώ μπορούσα να ξεκλέψω την ευκαιρία να είμαι μαζί της... να την έχω όλη την νύχτα δικιά μου... φωλιασμένη μέσα στην αγκαλιά μου... Ακόμα και εκείνος της είχε κλέψει την καρδιά... την είχε κατακτήσεις... την είχε δική του... Γιατί όχι και εγώ;
«Αχ βρε Μπέλλα... Ιζαμπέλλα» εξωτερίκευσα κάτω από τον αναστεναγμό μου... και αμέσως το όνομα της κατέκλυσε τον νου μου... ακόμα και αυτό την χαρακτήριζε τόσο πολύ... Αναδείκνυε όλο το μεγαλείο της ψυχής της... μιας ψυχής που όποιος μπορούσε πραγματικά να την κοιτάξει, θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει για πάντα δική του... μόνο δική του... Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση;
Ναι είμαι εγωιστής του κερατά... την θέλω κατά αποκλειστικότητα... την θέλω ολοκληρωτικά... να με κοιτά και να λιώνει, όπως λιώνω και εγώ σαν κεράκι που έχει φάει τα ψωμιά του και ακόμα δεν έχει βρει ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης του... Να με κοιτά σαν να είμαι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο της... όπως ακριβός είχε γίνει εκείνη για μένα... Να με κοιτά και να χάνετε η ανάσα της... να εκτοξεύεται η καρδιά της... να είμαι τα πάντα για εκείνην.
Και μετά τι;... ρώτησε η φωνή της λογικής και απρόθυμα γύρισα την ματιά μου προς το κενό... Μετά τι Έντουαρτ;... απέμενε και ξεφυσώντας την κοίταξα με παράπονο... Ήδη σε έχει αλλάξει... ήδη σε κάνει να σέρνεσαι σαν σκυλάκι στον ποδόγυρο της... ήδη σε τρελαίνει γιατί εκείνη δεν είναι καν δική σου... Τι ακριβός θα γίνει αν τελικά την κατακτήσεις;... Τις συνέπειες τις έχεις σκεφτεί καθόλου;... Εδώ τώρα και ζηλεύεις ένα σκυλί γιατί εκείνη του έχει χαρίσει την καρδιά της και είσαι ικανός να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου σε ένα ξενοδοχείο από φόβο και μόνο ότι όταν γυρίσετε πίσω εκείνη θα επιλέξει εκείνον αντί για σένα... Ζηλεύεις ακόμα και αυτό το νυχτικάκι γιατί τολμά να την αγκαλιάζει μπαίνοντας εμπόδιο στην καυτή της σάρκα που δεν μπορείς να μείνεις μακριά της... Ζηλεύεις ακόμα και το εσώρουχο της γιατί είναι ο λόγος που δεν μπορείς να έχεις αυτό που λαχταράς... Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει αν τελικά καταφέρεις να πάρεις αυτό που επιζητείς;... Φαντάζεσαι τις συνέπειες να πάρει πρέφα ότι τρέφεις συναισθήματα για εκείνην;... Τι έχει να συμβεί τότε Έντουαρτ;... με ρώτησε με περισσότερο πείσμα και χαμογέλασα απρόθυμα.
«Τίποτα... Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» της απάντησα καθώς πέρναγα το χέρι μου με την αναστροφή του χεριού μου πάνω από το απαλό της μάγουλο και αναστέναξα... «Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει εκείνη» είπα με περισσότερο πείσμα καθώς έπαιρνα μια βαθιά ανάσα... «Δεν θα της επιτρέψω ποτέ να το κάνει... γιατί είναι μοναδική»
Και ήταν μοναδική... ένα περίεργο πλάσμα που τάραζε τα νερά οποιουδήποτε είχε το κουράγιο να κάτσει κοντά της και να την αφήσει να του μιλήσει... Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τις αλήθειες που εξαπέλυε;... Ποιος θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση σε όσα εκείνη έλεγε;... Σε όσα με θάρρος σου χτύπαγε στην μούρη κάνοντας σε να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις όλα σου τα λάθη μαζεμένα;... Αλλά περισσότερο ποιος θα μπορούσε ποτέ να την αδικήσει... ή να της κρατήσει κακία γι αυτό... όταν με όλες της τις πράξεις, σου αποδείκνυε περίτρανα ότι ο μόνος λόγος που το έκανε, ήταν για να σε κάνει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, όχι για εκείνην αλλά για έναν κόσμο που εκείνη είχε πλάσει στο μυαλό της ότι υπάρχει... με όλη παιδική της αθωότητα που την χαρακτήριζε;... Έναν κόσμο που δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ποτέ... γιατί όλοι κοιτούν την πάρτη τους... όλοι κοιτούν το συμφέρον τους... όλοι κοιτούν πόσα περισσότερα θα πάρουν και όχι θα δώσουν.
Ήταν πράγματι μοναδική... ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο μου, μετά την μητέρα μου, που θα μπορούσε ακόμα να πιστέψει ότι υπάρχει καλό μέσα μας... ότι υπάρχει καλό μέσα στον καθένα μας... που με την γενναιότητα και το πείσμα της θα μπορούσε να το κάνει να βγει προς τα έξω, ώστε να μπορέσει να μας αποδείξει περίτρανα πόσο μαλάκες είμαστε που καταστρέφουμε ότι ακουμπάμε, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο... για εκείνην... για τον εαυτό μας... για όλους μας... Αλλά Μπέλλα μου καλός ή κακός έτσι είναι η ζωή... έτσι είμαστε όλοι εμείς... και όσο και να προσπαθείς μόνο αγκάθια θα καταφέρνεις να εισπράξεις... Μόνο... και αυτό είναι το πιο λυπηρό από όλα... το πιο άδικο για σένα... για την τόσο τρυφερή καρδούλα που εσύ έχεις και το μόνο αντάλλαγμα που ζητάει είναι μόνο αγάπη και τίποτα άλλο.
Νόμιζα ότι ήξερα καλά τις γυναίκες... αλλά αυτό το διαβολάκι πράγματι μου απέδειξε πόσο μπουμπούνας είμαι... Με λίγη επιβολή, λίγη αγριάδα, με ένα περιδέραιο μεγάλης αξίας, λίγο ακόλαστο σεξ και τσουπ όλα ήταν στο πιάτο μου... αλλά αυτό το θηλυκό!!!... Αυτό το θηλυκό θα με τρελάνει... θα με στείλει πριν της ώρας μου... θα με κάνει να σβήσω πριν καν καταλάβω ότι πράγματι είμαι ζωντανός.
Όταν περιφρονεί ότι στοιχίζει περισσότερο από όσα έχει βγάλει εκείνη σε ολόκληρη την ζωή της... Όταν οι αγριάδες και η επιβολή μου την διώχνουν μακριά μου... Όταν ακόμα και στο σεξ αντί να με αφήσει να την διεκδικήσω, με διεκδικεί εκείνη!!!... Όταν σαμποτάρει ότι ακριβός ξέρω ότι κερδίζει μια γυναίκα... πως εγώ μπορώ να καταφέρω να την κατακτήσω;... Πως μπορώ να την κάνω ολοκληρωτικά δικιά μου;... αναστέναξα προβληματισμένος και αυτόματα εκείνη μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα...
Τυλίγοντας τα χέρια της πιο σφιχτά γύρω από τον λαιμό μου, τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου άρχισαν να με παρηγορούν για άλλη μια φορά και αυτόματα έκανε την προηγούμενη μου διαπίστωση να επιβεβαιωθεί... Κάθε φορά που χρησιμοποιούσα ότι και στις άλλες την έκανε να φεύγει μακριά μου... μόλις όμως ένιωθε ότι εγώ την έχω ανάγκη, ξέχναγε τα πάντα και πάλευε με οποιονδήποτε τρόπο να με κάνει να νιώσω καλύτερα... να νιώσω εγώ καλύτερα, όχι εκείνη... και αυτό ήταν το μεγαλείο της ψυχής της... Έδινε όλον της τον εαυτό σε όποιον το είχε ανάγκη... όλο της το είναι, προκειμένου να δει ξανά ένα χαμόγελο στο πρόσωπο αυτού που είχε απέναντι της... να δει ότι όλα είναι καλά... και η μοναδική της ανταμοιβή ήταν ακριβός αυτή και τίποτα άλλο.
Κολλώντας το σώμα της απάνω μου απόλυτα αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στην ένωση του λαιμού με του ώμου της... άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο δικό της απαλά και κοίταξα μακριά με παράπονο...
«Σε έχω ανάγκη γαμώτο μου» παραδέχτηκα ακριβός την στιγμή που επόμενη αστραπή φώτισε ξανά το δωμάτιο και τρίζοντας τα δόντια μου αν είναι δυνατόν την έσφιξα περισσότερο απάνω μου για να αφήσω την θέρμη του κορμιού της να με τυλίξει... «Αλλά πως μπορώ να το παραδεχτώ μπροστά σου, χωρίς να καταφέρω φανώ λίγος στα μάτια σου;» συνέχισα καθώς η βροντή με έκανε να τρανταχτώ από τον πόνο που διαπέρασε το στήθος μου και δυναμώνοντας η βροχή με έκανε να θέλω να ουρλιάξω... να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου για το πόσο ήθελα να κερδίσω την καρδιά της... πόσο ήθελα να την έχω μόνο δική μου... πόσο θα ήθελα να ήταν τα πράγματα διαφορετικά ώστε τώρα να μπορούσαμε να έχουμε και εμείς μια ευκαιρία στην ευτυχία... αλλά ήξερα ότι ήταν μια αυταπάτη... μια ουτοπία που εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε... χωρίς πάντα να μας χωρίζουν όλες αυτές οι βρομιές που υπήρχαν στον δικό μου κόσμο... και δεν θα άφηνα με τίποτα να την αγγίξουν... δεν θα άφηνα κανέναν ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό να την διαφθείρουν... να την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι... Έδωσα όρκο και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κάνοντας το σώμα μου προς τα πίσω έμεινα για λίγο και πάλι να την κοιτώ.
«Δεν μπορώ να σου χαρίσω έναν καλύτερο κόσμο... Μπορώ όμως να σου χαρίσω έναν καλύτερο, έναν αληθινό Ρόμπερτ και αυτό ακριβός θα κάνω Ιζαμπέλλα μου... Θα σου χαρίσω ότι σου στέρησα και πολλά περισσότερα από αυτά» της υποσχέθηκα καθώς της χάιδευα απαλά το πρόσωπο και εκείνη γουργούρισε σαν γατούλα κόβοντας το σιγανό της ροχαλητό στην μέση και αμέσως χαλαρώνοντας συνέχισε τον ύπνο της καθώς το χαρακτηριστικό ροχαλητό γύριζε δριμύτερο... και άθελα μου γέλασα σιγανά.
Ήταν τόσο παράλογο... τόσο απίστευτα τρελό... Ότι με απωθούσε σε μια γυναίκα... σε εκείνην με μαγνήτιζε τόσο πολύ, που δεν είχα ιδέα τι να σκεφτώ γι αυτό... Τα ροχαλητά τους ήταν αιτία να με κάνουν να της διώχνω γιατί μου χάλαγαν τον λιγοστό ύπνο που ξέκλεβα τα βράδια και όμως... το δικό της που ήταν σαν να ακούς γατάκι να γουργουρίζει, με έκανε να ηρεμώ τόσο, που αν δεν το άκουγα δεν μπορούσα με τίποτα να ηρεμήσω για να κοιμηθώ... Τα μυξοκλάματα τους όμως ήταν ακόμα χειρότερα ακόμα και από αυτό... και όμως τα δικά της με έκαναν να λυγίζω τόσο πολύ που για να μπορέσω να την δω να μου χαρίζει και πάλι το χαμόγελο της θα ήμουν ικανός να κάνω τα πάντα, εκείνην ακριβός την στιγμή, ότι και να μου ζητήσει, προκειμένου να την δω να μου ξαναχαμογελά... Αλλά το χαμόγελο της!!!... Για το χαμόγελο της θα μπορούσα να δώσω και την ζωή μου την ίδια αν μου το ζητούσε, προκειμένου να μην σβήσει ποτέ από αυτά τα τρυφερά χειλάκια που μου κλέβανε την σκέψη... μου κλέβανε την λογική... μου κλέβανε την ίδια μου την καρδιά... σκεφτόμουν καθώς με τον αντίχειρα μου τα χάιδευα απαλά και εκείνη αυτόματα τα άνοιξε καλωσορίζοντας το άγγιγμα μου και δεν άντεξα περισσότερο να μείνω μακριά τους.
Πλησιάζοντας τα, άφησα ένα απαλό φιλί απάνω τους και εκείνη αναστέναξε κάνοντας με να την κοιτάξω για άλλη μια φορά...
Αλλά το μυαλό της είναι αυτό που με κεντρίζει περισσότερο... Πως μπορώ να μην το θαυμάζω;... Πως μπορώ να μην παραδεχτώ το πόσο έξυπνο και απίστευτο είναι!!!... Αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα... πως μπορώ να μην δω το πόσο απονήρευτο είναι;... Όλες τις οι πράξεις... όλες τις οι σκέψεις - που αν την αφήσεις να εξωτερικεύσει χωρίς να επέμβεις σε αυτές - σε καθηλώνουν... σε κάνουν να νιώθεις τόσο λίγος μπροστά της... σε κάνουν να βλέπεις την αλήθεια με έναν διαφορετικό τρόπο... με ένα μοναδικό τρόπο... τον τρόπο που την βλέπει εκείνη... Πάντα με καλοσύνη... ποτέ δόλιος... και πάντα καλοπροαίρετος... να θες να μην σταματήσεις να μιλάει αλλά ταυτόχρονα η αλήθεια της να σε χτυπάει τόσο πολύ που να θες να της σφραγίσεις το στόμα για να μπορέσεις να σταματήσεις να πονάς... να καταφέρεις να βρεις έναν τρόπο να της το γυρίσει πίσω... αλλά γαμώτο μου τι μπορείς να της γυρίσεις όταν όσα λέει, είναι η απόλυτη κρυστάλλινη αποκρουστική αλήθεια που υπάρχουν στιγμές που δεν θες να σου την επιβεβαιώσει... και όμως ακόμα και τότε σου είναι αδύνατον να της το αρνηθείς... σου είναι αδύνατον να την κρατήσεις κακία... σου είναι αδύνατον να μην συνεχίσεις ξέπνοος να την ακούς από τα χειλάκια της να σε παρηγορούν αντί να σε πονούν περισσότερο γιατί μέσα από την κατανόηση της σε κάνει να μην νιώθεις τόσο τέρας όσο εσύ φαντάζεσαι τον εαυτό σου... να σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος... ότι είσαι απόλυτα αποδεκτός γι αυτό που είσαι και όχι για κάτι άλλο που εκείνη θα ήθελε να είσαι ή ακόμα χειρότερα, για κάτι που θα έπρεπε να είσαι... αυτό που πραγματικά θα τις άξιζε να ήσουν... ένας αντάξιος της.
Γαμώτο μου... δεν της αξίζω... αλλά δεν μπορώ και να πείσω τον εαυτό μου να την αποχωριστώ και αυτό που με πληγώνει περισσότερο...
Σε πληγώνει;... ρώτησε η φωνή της λογικής και πάγωσα χωρίς ανάσα.
Ναι ρε μαλάκα, με πληγώνει... νιώθω ότι όλες μου οι ουλές είναι ξανά ανοιχτές και στραγγίζουν όλο το σάπιο αίμα που ρέει μέσα μου... με κάνει να πονώ... γιατί θα ήθελα να ήμουν κάτι άλλο από αυτό που είμαι... γιατί θα ήθελα να ήμουν ότι ακριβός της αξίζει να έχει και δεν πρόκειται ποτέ να γίνω... Πονώ... γιατί την θέλω μόνο δική μου... μόνο δική μου και δεν πρόκειται να την έχω... δεν πρόκειται ποτέ να την αποκτήσω... δεν πρόκειται να κερδίσω αυτό το απόλυτα καθαρό ρουμπίνι που μου έχει κλέψει την καρδιά... που μου έχει κλέψει το μυαλό... που μου έχει κλέψει όλη μου την ύπαρξη και δεν θα μπορέσω με τίποτα να τα πάρω πίσω ξανά... γιατί είναι δικά της και πάντα θα είναι... αλλά θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω κοντά μου... θα κάνω τα πάντα να της χαρίσω ότι λαχταράει η καρδιά της και εφόσων ξέρω ότι το μόνο που εκείνη ζητά είναι η ψυχή μου, αυτό και θα έχει... Της απάντησα και χωρίς να είμαι ικανός να το συγκρατήσω άλλο, έσμιξα για άλλη μια φορά τα χείλια μου με τα δικά της και σαν διψασμένος άρχισα να τα κάνω δικά μου, βογκώντας όλο μου το καταπιεσμένο πάθος που είχα για εκείνην.
Γαμώτο μου πως μπόρεσα να είμαι τόσο τυφλός;... Πως μπόρεσα να μην δω τα σημάδια;... Πως μπόρεσα να κοροϊδέψω τον ίδιο μου τον εαυτό;... Που να με πάρει ο διάβολος και να με σηκώσει... την αγαπώ... όσο δεν αγάπησα τίποτα περισσότερο στην ζωή μου... την αγαπώ ως τα βάθη της ψυχής μου... και αν είναι δυνατόν και ακόμα περισσότερο.
Με την πιο απαλή κίνηση για μην την ταράξω, έφερα το σώμα μου πιο χαμηλά και γυρίζοντας προς την μεριά της... ανασηκώνοντας λίγο το κορμί της... πέρασα το χέρι μου κάτω από την μασχάλη της ενώ άφηνα το χέρι της να περάσει πίσω από το κορμί μου και τυλίγοντας απαλά το χέρι μου γύρω από το ζεστό της κορμάκι, αυτόματα ανατρίχιασα ολόκληρος... Κλείνοντας τα μάτια μου πήρα μια βαθιά ανάσα για να συγκεντρωθώ και μόλις ένιωσα ότι απέκτησα ξανά τον έλεγχο του κορμιού μου, έβαλα απαλά το ελεύθερο μου χέρι πάνω στον ώμο της και περνώντας το από όλη την επιφάνεια του χεριού της, το τράβηξα κοντά μου και το έβαλα να ξεκουραστεί πάνω στον ώμο μου.
Και τι δεν θα έδινα να μπορούσε εκείνη να χώσει τα δάχτυλα της μέσα στις τούφες των μαλλιών μου ξανά και να αρχίσει να παίξει με αυτές, όπως πάντα κάνει για να με στέλνει στα ουράνια... σκέφτηκα με ένα παράπονο και σαν να είχε ακούσει την παράκληση μου, εκείνη άφησε έναν άψυχο αναστεναγμό και τυλίγοντας το χέρι της γύρω από τον λαιμό μου, έχωσε τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου και τα κατέκτησε με τον πιο απαλό τρόπο που όλο μου το είναι συγκλονίστηκε, ενώ με αυτόν τον τρόπο με τράβηξε πιο κοντά της και εγώ απλά δέχτηκα την πρόσκληση με μεγάλη ικανοποίηση καθώς το πρόσωπο μου ήρθε σε απόσταση αναπνοής από το δικό της πρόσωπο.
Κλείνοντας τα μάτια μου άφησα για άλλη μια φορά την γλυκιά και καυτή της ανάσα να με στοιχειώσει, ακριβός όπως είχα κάνει και την ημέρα που την έδιωξα... την ημέρα που τα διέλυσα όλα... αλλά τελικά καλά λένε ότι κάθε εμπόδιο και σε καλό... γιατί αν δεν το είχα κάνει τότε, είμαι περισσότερο από σίγουρος ότι τώρα δεν θα την είχα εδώ... μέσα στην ζεστή μου αγκαλιά, να έχω την ευκαιρία να την κοιτάξω πιο καλά... να επεξεργαστώ κάθε σπιθαμή αυτού του απίστευτου κοριτσιού που μου είχε κατακλύσει τον νου... που είχε κάνει την ύπαρξη μου να έχει ένα νόημα.
Άνοιξα τα μάτια και την κοίταξα καλύτερα... Είναι τόσο όμορφη... είπα από μέσα μου με παράπονο καθώς αναστέναξα και αυτόματα το χέρι της που είχε παραμείνει μέσα στα μαλλιά μου άρχισε να με παρηγορεί με τέτοιο τρόπο που άθελα μου χαμογέλασα με την διαπίστωση μου αλλά προς το παρόν θέλοντας να πάρω όσα περισσότερα μπορούσα από εκείνην, το παραμέρισα και αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στο χέρι της που ήταν κοντά στο πρόσωπο μου... αντίστροφα άρχισα να περνάω ξανά το χέρι μου προς το κορμό τους σώματος της ενώ μόλις έφτασε πάνω στον μηρό της, με τον πιο απαλό τρόπο, άρχισα να μετακινώ το πόδι της φέρνοντας το πιο κοντά μου... Η κοιλιά μου σφίχτηκε... κάποιος εκεί χαμηλά αντέδρασε και έβρισα χαμηλόφωνα...
«Γαμώτο σου... τώρα που θέλω να ξεραθείς, τώρα σου ήρθε να ξυπνήσεις;» τον ρώτησα ελπίζοντας να μην την ξυπνήσω, κοιτώντας χαμηλά και μόλις ένιωσα την Μπέλλα να μετακινείτε μην θέλοντας να απομακρυνθεί από κοντά μου... αμέσως έβαλα το πόδι της να ακουμπήσει πάνω στον γοφό μου και εισχωρώντας το δικό μου πόδι ανάμεσα στα δικά της, με το χέρι μου που ήταν τυλιγμένο γύρω από το κορμί της, την έφερα πιο κοντά μου, κολλώντας την απόλυτα απάνω μου και μόλις τα φύλα μας ενώθηκαν ταυτόχρονα βογκήξαμε ενώ όλο μου το κορμί ένιωθα να παίρνει φωτιά και έκλεισα τα μάτια μου για να συγκεντρωθώ πριν εξοστρακιστώ τελείως.
Με τίποτα δεν θα τις άξιζε κάτι τέτοιο... ήδη όσα έκανα ήταν υπέρ αρκετά για να νιώσω ότι εκμεταλλεύομαι το γεγονός ότι εκείνη, όταν κοιμόταν δεν καταλάβαινε τίποτα... αλλά που να με πάρει δεν μπορούσα και να μείνω μακριά της... δεν μπορούσα να μην ξεκλέψω αυτό το μοναδικό προνόμιο για να κοροϊδέψω έστω και λίγο τον εαυτό μου, ότι εκείνη μπορεί να με νιώσει έστω και στο ελάχιστο όπως την νιώθω εγώ... να κοροϊδέψω το εγώ μου ότι μπορεί να με θέλει όσο την θέλω και εγώ... Σαρκικά ναι... με θέλει... αλλά πέρα από αυτό είμαι απόλυτα σίγουρος ότι την αηδιάζω... και δεν έχω ιδέα τι να κάνω για να το αλλάξω αυτό... Δεν θέλω να την αηδιάζω... θέλω να νιώθει όμορφα κοντά μου, όσο όμορφα νιώθω εγώ όταν εκείνη είναι ήρεμη και ασφαλής στην αγκαλιά μου... Θέλω να με νιώσει δικό της... γιατί αυτό ακριβός είμαι... αλλά περισσότερο θέλω να την νιώσω να γίνεται δικιά μου... μόνο δικιά μου... είπα μέσα μου με παράπονο και τόλμησα να ανοίξω τα μάτια μου για να την αντικρίσω ξανά.
Τα μαλλιά της έκρυβαν το πρόσωπο της και αυτό με εξόργιζε... ακόμα και αυτές οι τούφες τον μαλλιών την κατακτούσαν... ακόμα και αυτό το αραχνοΰφαντο νυχτικάκι που την αγκάλιαζε, αυτό το μικροσκοπικό εσώρουχο που ήταν αιτία να είμαι μακριά από το αντικείμενο του πόθου μου, για εκείνην ήταν ένα κομμάτι δικό της... Γιατί όχι και εγώ;
Σηκώνοντας το χέρι μου, απομάκρυνα τα μαλλιά από το πρόσωπο της για να την κοιτάξω καλύτερα και μόλις την αντίκρισα μια δυνατή έκρηξη μέσα μου με έκανε να διαλυθώ ακριβός την στιγμή που μια αστραπή φώτισε περισσότερο το δωμάτιο και μόλις ακολούθησε η βροντή, σε αντίδραση η καρδιά μου άρχισε να καλπάζει τόσο δυνατά που αν ήταν δυνατόν ένιωθα ότι μπορούσα να ακούσω τους χτύπους της καθώς εκείνη προσπαθούσε με μανία να μου διαλύσει το στήθος για να ξεπηδήσει έξω από αυτό για να καταφέρει να απελευθερωθεί.
Η βροχή στην αρχή δειλά και αμέσως μετά με μεγαλύτερη ορμή, άρχισε να χτυπάει πάνω στο παράθυρο και ο ήχος της με έκανε να ανατριχιάσω ολόκληρος... Η αυτόματη βροχή συναισθημάτων που με κατάκλυσε... με βομβάρδιζε σε τέτοιο βαθμό που δεν είχα ιδέα πως να καταφέρω να το φρενάρω όλο αυτό... αλλά το χειρότερο από όλα ήταν, ότι για πρώτη φορά στην ζωή μου... δεν ήθελα να το φρενάρω... και καλωσορίζοντας την, άφησα το χέρι μου να επεξεργαστεί τα χαρακτηριστικά της σαν τυφλός που με αυτόν τον τρόπο αναγνώριζε το πρόσωπο που είχε μπροστά του και προσπαθούσε να τον εικονογραφήσει.
Η απίστευτη ηρεμία που ανέδυε όλο της το σώμα... με πλαισίωνε τόσο πολύ που έκανε την ανάσα μου να χάνετε μακριά... που έκανε αδύνατον να καταφέρω να αποστρέψω κάπου άλλου την προσοχή μου... Εκεί που τώρα σε άλλη περίπτωση θα ήμουν στην πισίνα του ξενοδοχείου να παλεύω με το νερό μέχρι να καταφέρω να ξεθεώσω το κορμί ώστε να παραδοθεί έστω και λίγο στον κόσμο της ανυπαρξίας και τον άχρηστων ονείρων... τώρα υπέβαλα τον εαυτό μου να μείνει ξύπνιος κοιτάζοντας της αλλά το πιο παράξενο από όλα ήταν ότι δεν έφευγα από κοντά της, όχι μόνο γιατί φοβόμουν σχεδόν τρομοκρατιόμουν με την ιδέα στο τι θα μπορούσε να πάθει μέσα στο ύπνο της, αν κάποιος δεν την έπαιρνε είδηση... αλλά χειρότερα... δεν έφευγα από κοντά της γιατί έστω και με αυτήν την φτηνή δικαιολογία - ότι δεν μπορώ να φέρω τον Φλικ στο ξενοδοχείο γιατί δεν επιτρεπόταν... παρόλο που επιτρεπόταν - εγώ μπορούσα να ξεκλέψω την ευκαιρία να είμαι μαζί της... να την έχω όλη την νύχτα δικιά μου... φωλιασμένη μέσα στην αγκαλιά μου... Ακόμα και εκείνος της είχε κλέψει την καρδιά... την είχε κατακτήσεις... την είχε δική του... Γιατί όχι και εγώ;
«Αχ βρε Μπέλλα... Ιζαμπέλλα» εξωτερίκευσα κάτω από τον αναστεναγμό μου... και αμέσως το όνομα της κατέκλυσε τον νου μου... ακόμα και αυτό την χαρακτήριζε τόσο πολύ... Αναδείκνυε όλο το μεγαλείο της ψυχής της... μιας ψυχής που όποιος μπορούσε πραγματικά να την κοιτάξει, θα έκανε τα πάντα για να την κρατήσει για πάντα δική του... μόνο δική του... Γιατί εγώ να είμαι η εξαίρεση;
Ναι είμαι εγωιστής του κερατά... την θέλω κατά αποκλειστικότητα... την θέλω ολοκληρωτικά... να με κοιτά και να λιώνει, όπως λιώνω και εγώ σαν κεράκι που έχει φάει τα ψωμιά του και ακόμα δεν έχει βρει ποιος είναι ο σκοπός της ύπαρξης του... Να με κοιτά σαν να είμαι το μοναδικό πλάσμα στον κόσμο της... όπως ακριβός είχε γίνει εκείνη για μένα... Να με κοιτά και να χάνετε η ανάσα της... να εκτοξεύεται η καρδιά της... να είμαι τα πάντα για εκείνην.
Και μετά τι;... ρώτησε η φωνή της λογικής και απρόθυμα γύρισα την ματιά μου προς το κενό... Μετά τι Έντουαρτ;... απέμενε και ξεφυσώντας την κοίταξα με παράπονο... Ήδη σε έχει αλλάξει... ήδη σε κάνει να σέρνεσαι σαν σκυλάκι στον ποδόγυρο της... ήδη σε τρελαίνει γιατί εκείνη δεν είναι καν δική σου... Τι ακριβός θα γίνει αν τελικά την κατακτήσεις;... Τις συνέπειες τις έχεις σκεφτεί καθόλου;... Εδώ τώρα και ζηλεύεις ένα σκυλί γιατί εκείνη του έχει χαρίσει την καρδιά της και είσαι ικανός να ζήσεις το υπόλοιπο της ζωής σου σε ένα ξενοδοχείο από φόβο και μόνο ότι όταν γυρίσετε πίσω εκείνη θα επιλέξει εκείνον αντί για σένα... Ζηλεύεις ακόμα και αυτό το νυχτικάκι γιατί τολμά να την αγκαλιάζει μπαίνοντας εμπόδιο στην καυτή της σάρκα που δεν μπορείς να μείνεις μακριά της... Ζηλεύεις ακόμα και το εσώρουχο της γιατί είναι ο λόγος που δεν μπορείς να έχεις αυτό που λαχταράς... Φαντάζεσαι τι έχει να γίνει αν τελικά καταφέρεις να πάρεις αυτό που επιζητείς;... Φαντάζεσαι τις συνέπειες να πάρει πρέφα ότι τρέφεις συναισθήματα για εκείνην;... Τι έχει να συμβεί τότε Έντουαρτ;... με ρώτησε με περισσότερο πείσμα και χαμογέλασα απρόθυμα.
«Τίποτα... Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα» της απάντησα καθώς πέρναγα το χέρι μου με την αναστροφή του χεριού μου πάνω από το απαλό της μάγουλο και αναστέναξα... «Δεν πρόκειται να αλλάξει τίποτα, γιατί πολύ απλά δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει εκείνη» είπα με περισσότερο πείσμα καθώς έπαιρνα μια βαθιά ανάσα... «Δεν θα της επιτρέψω ποτέ να το κάνει... γιατί είναι μοναδική»
Και ήταν μοναδική... ένα περίεργο πλάσμα που τάραζε τα νερά οποιουδήποτε είχε το κουράγιο να κάτσει κοντά της και να την αφήσει να του μιλήσει... Ποιος θα μπορούσε να αμφισβητήσει τις αλήθειες που εξαπέλυε;... Ποιος θα μπορούσε να φέρει αντίρρηση σε όσα εκείνη έλεγε;... Σε όσα με θάρρος σου χτύπαγε στην μούρη κάνοντας σε να ανοίξεις τα μάτια σου και να δεις όλα σου τα λάθη μαζεμένα;... Αλλά περισσότερο ποιος θα μπορούσε ποτέ να την αδικήσει... ή να της κρατήσει κακία γι αυτό... όταν με όλες της τις πράξεις, σου αποδείκνυε περίτρανα ότι ο μόνος λόγος που το έκανε, ήταν για να σε κάνει να γίνεις καλύτερος άνθρωπος, όχι για εκείνην αλλά για έναν κόσμο που εκείνη είχε πλάσει στο μυαλό της ότι υπάρχει... με όλη παιδική της αθωότητα που την χαρακτήριζε;... Έναν κόσμο που δεν υπήρχε και δεν θα υπάρξει ποτέ... γιατί όλοι κοιτούν την πάρτη τους... όλοι κοιτούν το συμφέρον τους... όλοι κοιτούν πόσα περισσότερα θα πάρουν και όχι θα δώσουν.
Ήταν πράγματι μοναδική... ίσως ο μοναδικός άνθρωπος στον κόσμο μου, μετά την μητέρα μου, που θα μπορούσε ακόμα να πιστέψει ότι υπάρχει καλό μέσα μας... ότι υπάρχει καλό μέσα στον καθένα μας... που με την γενναιότητα και το πείσμα της θα μπορούσε να το κάνει να βγει προς τα έξω, ώστε να μπορέσει να μας αποδείξει περίτρανα πόσο μαλάκες είμαστε που καταστρέφουμε ότι ακουμπάμε, ενώ θα μπορούσαμε να κάνουμε έναν κόσμο καλύτερο... για εκείνην... για τον εαυτό μας... για όλους μας... Αλλά Μπέλλα μου καλός ή κακός έτσι είναι η ζωή... έτσι είμαστε όλοι εμείς... και όσο και να προσπαθείς μόνο αγκάθια θα καταφέρνεις να εισπράξεις... Μόνο... και αυτό είναι το πιο λυπηρό από όλα... το πιο άδικο για σένα... για την τόσο τρυφερή καρδούλα που εσύ έχεις και το μόνο αντάλλαγμα που ζητάει είναι μόνο αγάπη και τίποτα άλλο.
Νόμιζα ότι ήξερα καλά τις γυναίκες... αλλά αυτό το διαβολάκι πράγματι μου απέδειξε πόσο μπουμπούνας είμαι... Με λίγη επιβολή, λίγη αγριάδα, με ένα περιδέραιο μεγάλης αξίας, λίγο ακόλαστο σεξ και τσουπ όλα ήταν στο πιάτο μου... αλλά αυτό το θηλυκό!!!... Αυτό το θηλυκό θα με τρελάνει... θα με στείλει πριν της ώρας μου... θα με κάνει να σβήσω πριν καν καταλάβω ότι πράγματι είμαι ζωντανός.
Όταν περιφρονεί ότι στοιχίζει περισσότερο από όσα έχει βγάλει εκείνη σε ολόκληρη την ζωή της... Όταν οι αγριάδες και η επιβολή μου την διώχνουν μακριά μου... Όταν ακόμα και στο σεξ αντί να με αφήσει να την διεκδικήσω, με διεκδικεί εκείνη!!!... Όταν σαμποτάρει ότι ακριβός ξέρω ότι κερδίζει μια γυναίκα... πως εγώ μπορώ να καταφέρω να την κατακτήσω;... Πως μπορώ να την κάνω ολοκληρωτικά δικιά μου;... αναστέναξα προβληματισμένος και αυτόματα εκείνη μου έδωσε την απάντηση που αναζητούσα...
Τυλίγοντας τα χέρια της πιο σφιχτά γύρω από τον λαιμό μου, τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου άρχισαν να με παρηγορούν για άλλη μια φορά και αυτόματα έκανε την προηγούμενη μου διαπίστωση να επιβεβαιωθεί... Κάθε φορά που χρησιμοποιούσα ότι και στις άλλες την έκανε να φεύγει μακριά μου... μόλις όμως ένιωθε ότι εγώ την έχω ανάγκη, ξέχναγε τα πάντα και πάλευε με οποιονδήποτε τρόπο να με κάνει να νιώσω καλύτερα... να νιώσω εγώ καλύτερα, όχι εκείνη... και αυτό ήταν το μεγαλείο της ψυχής της... Έδινε όλον της τον εαυτό σε όποιον το είχε ανάγκη... όλο της το είναι, προκειμένου να δει ξανά ένα χαμόγελο στο πρόσωπο αυτού που είχε απέναντι της... να δει ότι όλα είναι καλά... και η μοναδική της ανταμοιβή ήταν ακριβός αυτή και τίποτα άλλο.
Κολλώντας το σώμα της απάνω μου απόλυτα αφήνοντας ένα απαλό φιλί πάνω στην ένωση του λαιμού με του ώμου της... άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο δικό της απαλά και κοίταξα μακριά με παράπονο...
«Σε έχω ανάγκη γαμώτο μου» παραδέχτηκα ακριβός την στιγμή που επόμενη αστραπή φώτισε ξανά το δωμάτιο και τρίζοντας τα δόντια μου αν είναι δυνατόν την έσφιξα περισσότερο απάνω μου για να αφήσω την θέρμη του κορμιού της να με τυλίξει... «Αλλά πως μπορώ να το παραδεχτώ μπροστά σου, χωρίς να καταφέρω φανώ λίγος στα μάτια σου;» συνέχισα καθώς η βροντή με έκανε να τρανταχτώ από τον πόνο που διαπέρασε το στήθος μου και δυναμώνοντας η βροχή με έκανε να θέλω να ουρλιάξω... να εξωτερικεύσω την ανάγκη μου για το πόσο ήθελα να κερδίσω την καρδιά της... πόσο ήθελα να την έχω μόνο δική μου... πόσο θα ήθελα να ήταν τα πράγματα διαφορετικά ώστε τώρα να μπορούσαμε να έχουμε και εμείς μια ευκαιρία στην ευτυχία... αλλά ήξερα ότι ήταν μια αυταπάτη... μια ουτοπία που εμείς ποτέ δεν θα μπορούσαμε να έχουμε... χωρίς πάντα να μας χωρίζουν όλες αυτές οι βρομιές που υπήρχαν στον δικό μου κόσμο... και δεν θα άφηνα με τίποτα να την αγγίξουν... δεν θα άφηνα κανέναν ούτε καν τον ίδιο μου τον εαυτό να την διαφθείρουν... να την κάνουν κάτι άλλο από αυτό που είναι... Έδωσα όρκο και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κάνοντας το σώμα μου προς τα πίσω έμεινα για λίγο και πάλι να την κοιτώ.
«Δεν μπορώ να σου χαρίσω έναν καλύτερο κόσμο... Μπορώ όμως να σου χαρίσω έναν καλύτερο, έναν αληθινό Ρόμπερτ και αυτό ακριβός θα κάνω Ιζαμπέλλα μου... Θα σου χαρίσω ότι σου στέρησα και πολλά περισσότερα από αυτά» της υποσχέθηκα καθώς της χάιδευα απαλά το πρόσωπο και εκείνη γουργούρισε σαν γατούλα κόβοντας το σιγανό της ροχαλητό στην μέση και αμέσως χαλαρώνοντας συνέχισε τον ύπνο της καθώς το χαρακτηριστικό ροχαλητό γύριζε δριμύτερο... και άθελα μου γέλασα σιγανά.
Ήταν τόσο παράλογο... τόσο απίστευτα τρελό... Ότι με απωθούσε σε μια γυναίκα... σε εκείνην με μαγνήτιζε τόσο πολύ, που δεν είχα ιδέα τι να σκεφτώ γι αυτό... Τα ροχαλητά τους ήταν αιτία να με κάνουν να της διώχνω γιατί μου χάλαγαν τον λιγοστό ύπνο που ξέκλεβα τα βράδια και όμως... το δικό της που ήταν σαν να ακούς γατάκι να γουργουρίζει, με έκανε να ηρεμώ τόσο, που αν δεν το άκουγα δεν μπορούσα με τίποτα να ηρεμήσω για να κοιμηθώ... Τα μυξοκλάματα τους όμως ήταν ακόμα χειρότερα ακόμα και από αυτό... και όμως τα δικά της με έκαναν να λυγίζω τόσο πολύ που για να μπορέσω να την δω να μου χαρίζει και πάλι το χαμόγελο της θα ήμουν ικανός να κάνω τα πάντα, εκείνην ακριβός την στιγμή, ότι και να μου ζητήσει, προκειμένου να την δω να μου ξαναχαμογελά... Αλλά το χαμόγελο της!!!... Για το χαμόγελο της θα μπορούσα να δώσω και την ζωή μου την ίδια αν μου το ζητούσε, προκειμένου να μην σβήσει ποτέ από αυτά τα τρυφερά χειλάκια που μου κλέβανε την σκέψη... μου κλέβανε την λογική... μου κλέβανε την ίδια μου την καρδιά... σκεφτόμουν καθώς με τον αντίχειρα μου τα χάιδευα απαλά και εκείνη αυτόματα τα άνοιξε καλωσορίζοντας το άγγιγμα μου και δεν άντεξα περισσότερο να μείνω μακριά τους.
Πλησιάζοντας τα, άφησα ένα απαλό φιλί απάνω τους και εκείνη αναστέναξε κάνοντας με να την κοιτάξω για άλλη μια φορά...
Αλλά το μυαλό της είναι αυτό που με κεντρίζει περισσότερο... Πως μπορώ να μην το θαυμάζω;... Πως μπορώ να μην παραδεχτώ το πόσο έξυπνο και απίστευτο είναι!!!... Αλλά το πιο εκπληκτικό από όλα... πως μπορώ να μην δω το πόσο απονήρευτο είναι;... Όλες τις οι πράξεις... όλες τις οι σκέψεις - που αν την αφήσεις να εξωτερικεύσει χωρίς να επέμβεις σε αυτές - σε καθηλώνουν... σε κάνουν να νιώθεις τόσο λίγος μπροστά της... σε κάνουν να βλέπεις την αλήθεια με έναν διαφορετικό τρόπο... με ένα μοναδικό τρόπο... τον τρόπο που την βλέπει εκείνη... Πάντα με καλοσύνη... ποτέ δόλιος... και πάντα καλοπροαίρετος... να θες να μην σταματήσεις να μιλάει αλλά ταυτόχρονα η αλήθεια της να σε χτυπάει τόσο πολύ που να θες να της σφραγίσεις το στόμα για να μπορέσεις να σταματήσεις να πονάς... να καταφέρεις να βρεις έναν τρόπο να της το γυρίσει πίσω... αλλά γαμώτο μου τι μπορείς να της γυρίσεις όταν όσα λέει, είναι η απόλυτη κρυστάλλινη αποκρουστική αλήθεια που υπάρχουν στιγμές που δεν θες να σου την επιβεβαιώσει... και όμως ακόμα και τότε σου είναι αδύνατον να της το αρνηθείς... σου είναι αδύνατον να την κρατήσεις κακία... σου είναι αδύνατον να μην συνεχίσεις ξέπνοος να την ακούς από τα χειλάκια της να σε παρηγορούν αντί να σε πονούν περισσότερο γιατί μέσα από την κατανόηση της σε κάνει να μην νιώθεις τόσο τέρας όσο εσύ φαντάζεσαι τον εαυτό σου... να σε κάνει να νιώθεις ότι δεν είσαι μόνος... ότι είσαι απόλυτα αποδεκτός γι αυτό που είσαι και όχι για κάτι άλλο που εκείνη θα ήθελε να είσαι ή ακόμα χειρότερα, για κάτι που θα έπρεπε να είσαι... αυτό που πραγματικά θα τις άξιζε να ήσουν... ένας αντάξιος της.
Γαμώτο μου... δεν της αξίζω... αλλά δεν μπορώ και να πείσω τον εαυτό μου να την αποχωριστώ και αυτό που με πληγώνει περισσότερο...
Σε πληγώνει;... ρώτησε η φωνή της λογικής και πάγωσα χωρίς ανάσα.
Ναι ρε μαλάκα, με πληγώνει... νιώθω ότι όλες μου οι ουλές είναι ξανά ανοιχτές και στραγγίζουν όλο το σάπιο αίμα που ρέει μέσα μου... με κάνει να πονώ... γιατί θα ήθελα να ήμουν κάτι άλλο από αυτό που είμαι... γιατί θα ήθελα να ήμουν ότι ακριβός της αξίζει να έχει και δεν πρόκειται ποτέ να γίνω... Πονώ... γιατί την θέλω μόνο δική μου... μόνο δική μου και δεν πρόκειται να την έχω... δεν πρόκειται ποτέ να την αποκτήσω... δεν πρόκειται να κερδίσω αυτό το απόλυτα καθαρό ρουμπίνι που μου έχει κλέψει την καρδιά... που μου έχει κλέψει το μυαλό... που μου έχει κλέψει όλη μου την ύπαρξη και δεν θα μπορέσω με τίποτα να τα πάρω πίσω ξανά... γιατί είναι δικά της και πάντα θα είναι... αλλά θα κάνω τα πάντα για να την κρατήσω κοντά μου... θα κάνω τα πάντα να της χαρίσω ότι λαχταράει η καρδιά της και εφόσων ξέρω ότι το μόνο που εκείνη ζητά είναι η ψυχή μου, αυτό και θα έχει... Της απάντησα και χωρίς να είμαι ικανός να το συγκρατήσω άλλο, έσμιξα για άλλη μια φορά τα χείλια μου με τα δικά της και σαν διψασμένος άρχισα να τα κάνω δικά μου, βογκώντας όλο μου το καταπιεσμένο πάθος που είχα για εκείνην.
Γαμώτο μου πως μπόρεσα να είμαι τόσο τυφλός;... Πως μπόρεσα να μην δω τα σημάδια;... Πως μπόρεσα να κοροϊδέψω τον ίδιο μου τον εαυτό;... Που να με πάρει ο διάβολος και να με σηκώσει... την αγαπώ... όσο δεν αγάπησα τίποτα περισσότερο στην ζωή μου... την αγαπώ ως τα βάθη της ψυχής μου... και αν είναι δυνατόν και ακόμα περισσότερο.
Το στοματάκι της άνοιξε αφήνοντας έναν αναστεναγμό... τα χέρια της με αγκάλιασαν πιο σφιχτά ενώ με τα δάχτυλα της μέσα στα μαλλιά μου με τράβαγαν πιο κοντά της... και παίρνοντας μια ανάσα, μου παραδόθηκε τόσο απόλυτα που δεν άντεξα άλλο όλο αυτό το βάρος και αυτόματα ξέσπασα σε ένα κύμα συναισθημάτων που με αποτελείωσε.
«Γαμώτο σ’ αγαπώ... σ’ αγαπώ όσο δεν αγάπησα κανέναν άλλον στην ζωή μου... πάρτα όλα μωρό μου, την καρδιά μου, την ψυχή μου, το μυαλό μου, όλο μου το είναι... είναι δικά σου... μόνο δικά σου» έλεγε παθιασμένα μέσα από το φιλί μας καθώς άκουγα την βροντή να σπάει την σιωπή για άλλη μια φορά, κάνοντας την καρδιά μου να εκρήγνυται με χίλιους τρόπους ενώ η αστραπή φώτιζε περισσότερο το σκοτάδι που πλαισίωνε την καρδιά μου και της έδινε νέο σκοπό για να συνεχίζει να χτυπάει.... της έδινε έναν λόγο να υπάρχει... «Είσαι ο λόγος της ύπαρξης μου... ο λόγος που ζω» συνέχιζα και η ανάσα της αμέσως κόπηκε στην μέση και πάγωσα στην θέση μου καθώς σταμάταγα και την δική μου ανάσα... αλλά δεν τολμούσα να σηκώσω την ματιά μου προς το μέρος της... ξαφνικά έγινα τόσο δειλός που έβρισα από μέσα μου τον εαυτό μου που δεν κατάφερα να τα κρατήσω για τον εαυτό μου.
«Έντουαρτ;» ρώτησε με βαθιά φωνή από τον ύπνο της και ηττημένα σήκωσα το κεφάλι μου για να υποστώ τις συνέπειες... «Τι είπες;» ρώτησε και τα παράτησα... Τι σημασία είχε πια;... Ποιον κοροϊδεύω;
«Σ’ αγαπώ Μπέλλα... Σ’ αγαπώ τόσο πολύ που πονάω» παραδέχτηκα και εκείνη άρχισε να ανασαίνει με δυσκολία ενώ τα δάκρυα της έρεαν πάνω στα ροδοκοκκινισμένα της μάγουλα και αυτό δεν το άντεχα με τίποτα.
«Φίλα με» είπε με παράπονο πνιχτά και δεν μπορούσα να της το αρνηθώ... πως θα μπορούσα άλλωστε αφού και εγώ ήθελα ακριβός το ίδιο; Και αυτόματα της χάρισα το φιλί μου για άλλη μια φορά... της χάρισα όλη την ύπαρξη μου... όλη μου την ψυχή ελπίζοντας αυτό να φτάσει για να την κάνει ευτυχισμένη.
«Φίλα με» παρακάλεσε με παράπονο πάνω στα χείλια μου και παίρνοντας μια βαθιά τρεμάμενη ανάσα... με τα χέρια μου γύρω από το σώμα της να την σφίγγουν σαν μέγγενη κοντά μου, την έφερα απόλυτα απάνω μου και σφράγισα το στόμα της με το δικό μου για άλλη μια φορά ενώ συγκρατώντας της το κεφάλι με το χέρι μου άνοιξα το στόμα μου και άφησα την γλώσσα μου να εισχωρήσει μέσα στο καυτό της στοματάκι για να γευτώ για άλλη μια φορά την απίστευτη γλυκιά της γεύση.
Η ανταπόκριση της ήταν μοναδική... με τα χέρια της να με κρατάνε απόλυτα κοντά της... άρχισε να τραβά τις τούφες τον μαλλιών μου καθώς τα χέρια της δίπλωναν σε γροθιές από την έξαψη και αυτό αυτόματα με έκανε να βογκήξω δυνατά μέσα στο στόμα της και πριν το καταλάβω γυρίζοντας το σώμα μου... την ακούμπησα πάνω στο στρώμα και εκείνη αμέσως τύλιξε τα πόδια της γύρω από την μέση μου... εκτοξεύοντας με στην κόλαση της.
Τα φύλα μας ενωμένα ψάχνανε απελπισμένα για την δική τους λύτρωση... τα χέρια μας φλεγόμενα ψάχνανε να καλύψουν το κενό... ενώ τα χείλια μας διψασμένα... ψάχνανε να ξεδιψάσουν καθώς οι καρδιές μας πάλευαν να ξεπεράσουν η μια την άλλη.
«Σ’ αγαπώ Μπέλλα... σε έχω ανάγκη» είπα απελπισμένα χωρίς να σταματώ να την φιλώ και αν είναι δυνατόν, αυτό έφτασε για να με κάνει απόλυτα δικό της καθώς το κορμάκι της άρχισε να παίρνει ζωή... κάνοντας τον μεγάλο να ξεπερνάει κάθε του προσωπικό όριο και εκεί που τέντωνε το κορμάκι της... έγειρε το κεφάλι της προς τα πίσω αναζητώντας για λίγο αέρα... τα χείλια μου βρέθηκα αμέσως πάνω στον λαιμό της ρουφώντας την καυτή της επιδερμίδα που είχε αναψοκοκκινίσει από την ηδονή και εκεί που πίστευα ότι τα είχα δει όλα, εκείνη ξαφνικά άρχισε να τραντάζεται... ενώ η μελωδική της φωνούλα έφτανε στα αυτιά μου, εκφράζοντας με όλο της το είναι, την κορύφωση της δυνατά... και μην αντέχοντας άλλο... βάζοντας τα χέρια της πάνω στο πρόσωπο μου, με ανάγκασε να το ανασηκώσω... Μόλις με κοίταξε με την πιο καυτή ματιά που είχα δει ποτέ μου από άλλη γυναίκα, με άρπαξε και με φίλησε με τέτοιο πάθος που η κοιλιά μου αμέσως σφίχτηκε και με έκανε να θέλω και εγώ να απελευθερώσω όλο το βάρος που έκαιγε κάθε σπιθαμή του κορμιού μου αλλά θέλοντας να της χαρίσω ότι λαχταρούσε η ψυχή της... παραμερίζοντας τα θέλω μου, παραδόθηκα στο φιλί της και το απόλαυσα στο έπακρο... ενώ η γλώσσα μου χόρευε αγκαλιάζοντας την δική της... παίρνοντας όσα περισσότερα μπορούσα αναζητώντας λίγη ανταπόδοση... αλλά αυτή δεν ήρθε ποτέ.
Τα χέρια της και τα πόδια της, ξαφνικά νέκρωσαν και έμειναν ακίνητα πάνω μου, που καθώς ανασήκωνα το κορμί μου για να επιβεβαιώσω αυτό που μόλις είχα καταλάβει... τελικά κατέληξαν άψυχα πάνω στο στρώμα και δεν είχα ιδέα πως να αντιδράσω μπροστά στο θέαμα που έβλεπα μπροστά μου.
«Όχι τώρα... Μπέλλα σε εκλιπαρώ... όχι τώρα...» έλεγα απελπισμένος ενώ τα δάχτυλα μου ακουμπούσαν απαλά τα ροδαλά της μάγουλα και εκείνη σε απάντηση, γύρισε το κεφάλι της στο πλάι και συνέχισε τον ύπνο της, με την πληρότητα να αντικατοπτρίζεται στα υπέροχα χαρακτηριστικά της ενώ η ανάσα της άρχισε να επανέρχεται ξανά στο φυσιολογικό και δεν είχα ιδέα πως συγκράτησα την κραυγή απελπισίας μου ώστε να αφήσω τον εαυτό μου να ξεσπάσει όλη την αγανάκτηση που ένιωθα μέσα μου... «Εγώ σου έδωσα τα πάντα... και εσύ με ανταμείβεις με αυτόν τον τρόπο;» είπα ρητορικά χωρίς πραγματικά να περιμένω απάντηση... δύσπιστα και ξεφυσώντας έφυγα από πάνω της και έκατσα στην άκρη του κρεβατιού πιάνοντας το κεφάλι μου που ήταν έτοιμο να εκραγεί.
«Γαμώτο μου... γαμώτο» σχεδόν ούρλιαξα και εκείνη γυρίζοντας στο πλάι με την πλάτη της να είναι γυρισμένη προς την μεριά μου, βολεύτηκε πάνω στο μαξιλάρι της και αμέσως μετά, το πρώτο ροχαλητό της ήρθε για να με αποτελειώσει.
Δεν το πιστεύω αυτό που ζω... όχι μόνο πήρε τα πάντα... τώρα μου γυρίζει και την πλάτη;... Και εγώ πως πρέπει να το πάρω τώρα αυτό!... Ότι πήρε την εκδίκηση της;... Εδώ που τα λέμε μου άξιζε... αλλά γαμώτο μου... γιατί μου το κάνει αυτό;... Γιατί δεν καταλαβαίνει το πόσο ανάγκη την έχω... Γιατί;
Παίρνοντας μια βαθιά ανάσα κοίταξα προς το παράθυρο και μόλις είδα την αστραπή να σχίζει τον ουρανό στην μέση όλα μου το σώμα μυρμήγκιασε ενώ η βροντή έκανε το τζαμί να τρίξει καθώς οι σταγόνες της βροχής άρχισαν και πάλι να το χτυπάνε με τέτοια ορμή που ένιωθα ότι λίγο θέλανε να το λιώσουν για να μπουν μέσα και να με κάνουν μούσκεμα... να με κάνουν να συνέλθω από την ηλιθιότητα που με είχε καταβάλει.
Πόσο μαλάκας είσαι;... δεν φτάνει που την εκμεταλλεύεσαι με τον χειρότερο τρόπο, τώρα ζητάς και τα ρέστα από πάνω;;;... ρώτησα τον ίδιο μου τον εαυτό και αυτόματα γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της... Πόσο εγωιστής μπορεί να είμαι;... Πόσο πια;............
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου