Haunted Love "53 Τα θέλω και τα πρέπει"

Έντουαρτ

Βλέποντας ότι εκείνη δεν είχε όρεξη να γυρίσει κοντά μου... σηκώθηκα και έκατσα στην άκρη του κρεβατιού περνώντας το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου... Τι σκατά σκεφτόμουν την στιγμή που της εξομολογήθηκα τα πάντα;... Από όλους τους ανθρώπους που έχω γνωρίσει στην ζωή μου... έπρεπε να τα πω σε εκείνην;

Γνωρίζοντας την αρκετά καλά, ήξερα ότι το μόνο που κατάφερα με αυτό, ήταν να την κάνω ή να κολλήσει περισσότερο απάνω μου ή να απελπιστεί περισσότερο... Κανένα από τα δύο δεν ήταν αυτό που ήθελα για εκείνην... γιατί στην πρώτη περίπτωση... θα κάνει τα πάντα να με πείσει ότι υπάρχουν αισθήματα μέσα μου για να νιώσει καλύτερα, ώστε να απόδειξε στον εαυτό της ότι έχει δίκιο... ενώ στην δεύτερη περίπτωση... που ένιωθα ότι είναι και το πιο πιθανόν... θα ήταν ικανή μέχρι και να παραιτηθεί από την ίδια της την ζωή... και αν πράγματι συνέβαινε αυτό... δεν θα συγχωρούσα ποτέ τον εαυτό μου... που θα κατέστρεφα τέτοια ψυχή σαν την δική της.

Κατεβαίνοντας τα σκαλιά αθόρυβα η φωνή της Ρόουζ με έκανε αμέσως να τρίξω τα δόντια μου... Την παλιοβρόμα δεν τα παρατάει με τίποτα... Όμως δεν μπορούσα να διακινδυνεύσω και την συνεργασία μας... Ήδη είχα χάσει πάρα πολλά... αν έχανα και εκείνην τώρα... ο Άαρον θα διέταζε την εκτέλεση μου στο επόμενο δευτερόλεπτο από την στιγμή που θα καταλάβαινε ότι εκείνη δεν υπήρχε πια... Δεν θα μπορούσα ποτέ να τον ξεγελάσω ότι δεν ήμουν εγώ υπαίτιος για τον θάνατο της... μας ήξερε πολύ καλά... ωστόσο δεν μπορούσα να την αφήσω και ατιμώρητη για άλλη μια φορά... Αυτό που μου έκανε την μεγαλύτερη εντύπωση όμως ήταν η ψυχρότητα της Μπέλλας.

«Δεν έχω την όρεξη σας Ρόουζ... Βαρέθηκα τις φαγωμάρες σας... Σε παρακαλώ» Την παρακάλαγε... και αμέσως κατάλαβα ότι όπως και περίμενα, είχε συμβεί το δεύτερο... Είχε ήδη παραιτηθεί.

Τρέχοντας προς το γκαράζ με γατίσια βήματα για να μην αντιληφθούν την παρουσία μου, ξεκλείδωσα την πόρτα και ανοίγοντας την, έκανα νόημα στον Φλικ να σιωπήσει... για να του σταματήσω την πρώτη του αντίδραση.

«Πήγαινε να της δώσεις ένα μάθημα... αλλά μην ξεχάσεις ότι την χρειαζόμαστε ακόμα ζωντανή... Θα έρθει η ώρα να πάρουμε το αίμα μας πίσω... αλλά όχι σήμερα» του έδωσα εντολή και εκείνος υπακούοντας... προσπερνώντας με, έτρεξε προς την κουζίνα... Το ίδιο έκανα και εγώ.

Την στιγμή που εκείνος πήρε την Ρόουζ πάνω από την Μπέλλα... κλείνοντας της το στόμα πριν εκείνη αντιδράσει... την γύρισα από την άλλη για να μην βλέπει, ακριβός την στιγμή που η Ρόουζ άρχισε να ουρλιάζει αλλόφρων συνειδητοποιώντας το τι επρόκειτο να επακολουθήσει... αλλά εκεί που ο Φλικ ήταν έτοιμος για την κίνηση του... άκουσα την Μπέλλα να χτυπάει δύο φορές τα δάχτυλα της και αυτόματα γυρίζοντας το πρόσωπο μου προς την μεριά του Φλικ, τον είδα να κλείνει το στόμα σε απόσταση αναπνοής από το δέρμα της ενώ πάλευε με το μέσα του να συνεχίσει την εντολή που του είχα δώσει γρυλίζοντας σαν τρελός, τελείως μπερδεμένος κοιτώντας την με παράπονο.

Τα έχασα τελείως... Δεν ήξερα πως να αντιδράσω... Που να σε πάρει Μπέλα... γιατί πρέπει πάντα να μου το κάνεις αυτό;

Ρόζαλη

Και να μου το λέγανε δεν θα το πίστευα ποτέ... Ο Φλικ που ξέρω εγώ... ο Φλικ που γνώριζα τον τελευταίο χρόνο και ακόμα εξαιτίας του μετράω σημάδια πάνω στο σώμα μου... βάζοντας εκείνην πάνω από τον Έντουαρτ... παράκουσε τις εντολές του και έμεινε αναποφάσιστος να κοιτά την μπουνιά που είχε σχηματίσει η Μπέλλα με το χέρι της ενώ αφρίζοντας γρύλιζε σαν τρελός προσπαθώντας με όλη την δύναμη της μαύρης του ψυχής να εκπληρώσει το θέλημα της... Άλλοτε κερδίζοντας την μάχη γύριζε προς την μεριά μου κάνοντας μισό βήμα μπροστά και άλλοτε χάνοντας την, γύριζε ξανά προς την μεριά της τελείως μπερδεμένος.

Από την άλλη ο Έντουαρτ βλέποντας το αυτό... για πρώτη φορά στα χρονικά... είχε μείνει αναποφάσιστος για το τι πρέπει να κάνει και αυτό ενίσχυσε ακόμα περισσότερο το προαίσθημα που είχα... ότι είναι ερωτευμένος μαζί της.

Η σκηνή επαναλαμβάνονταν, με την Μπέλλα με πείσμα να κρατάει την μπουνιά της σφιχτά κλειστή... μέχρι που ο Έντουαρτ κερδίζοντας την δική του εσωτερική διαμάχη, γύρισε σε αυτό που εγώ γνώριζα πολύ καλά... Γυρίζοντας την προς την μεριά του, την κόλλησε στο τοίχο ενώ με το χέρι του πάνω στον λαιμό της... σφίγγοντας τον με δύναμη, κάνοντας την να χάνει την ανάσα της... την σήκωσε πιο ψηλά από το πάτωμα και τότε πήρα μια ανακουφιστική ανάσα.

Πληρώνοντας εκείνη το τίμημα... η οργή του θα ξεθύμανε και εγώ για άλλη μια φορά θα την έβγαζα λάδι... αλλά αυτό που δεν περίμενα ποτέ μου να δω ήταν η αντίδραση του Φλικ.

«Γιατί γαμώ την αγανάκτηση μου γαμώ... γιατί μου το κάνεις αυτό;» ούρλιαζε ο Έντουαρτ μανιασμένος... και εκεί που ο Φλικ παράτησε εμένα, αλλάζοντας πορεία, έτρεξε να του επιτεθεί.

Αυτό και αν ήταν ανήκουστο... ο Φλικ που αψηφεί του πάντες και τα πάντα ακόμα και την ίδια του την ζωή για εκείνον... βάζει εκείνην πάνω από αυτόν;... Ε όχι αυτό είναι τελείως παράλογο... Τι στο διάολο μάγια τους έχει κάνει;

Πιάνοντας η Μπέλλα την κίνηση του Φλικ... όπως και πριν χτύπησε τα δάχτυλα της γρήγορα δύο φορές και έκλεισε ξανά το χέρι της σε μπουνιά για να τον ακινητοποιήσει... Μα πάει καλά αυτό το κορίτσι;... Δεν συνειδητοποιεί ότι ο άλλος έχει ξεφύγει τελείως;... Δεν καταλαβαίνει ότι μετράει τα τελευταία της δευτερόλεπτα;... Τι σκατά έχει μέσα στο κεφάλι της;

Καθώς ανακάθισα και περίεργη έμεινα να κοιτώ τις εξελίξεις... με τρομερή ικανοποίηση που επιτέλους αυτό το άμυαλο, αυθάδικο και τρομερά ανάγωγο κορίτσι θα έφευγε από την μέση, ώστε να συνεχίσουμε την ζωή μας ξανά όπως και πριν... κάνοντας υπολογισμούς για το ποιο θα ήταν το καλύτερο σημείο για να κρύψουμε το πτώμα της ώστε να μην το βρει κανένας... Οι εξέλιξη της κατάστασης με άφησαν σοκαρισμένη.

Μπέλλα

«Γιατί γαμώ την αγανάκτηση μου γαμώ... γιατί μου το κάνεις αυτό;» ούρλιαζε μανιασμένος με την φωνή του να μου τρυπάει τα τύμπανα μου και εγώ τον κοίταζα αναποφάσιστη.

Η ανάσα μου είχε σβήσει... τα πνευμόνια μου διαμαρτύρονταν για λίγο αέρα... η ζωή μου ένιωθα να λιγοστεύει αλλά δεν τα παρατούσα... Χωρίς να αντιστέκομαι με όλη την δύναμη της ψυχής μου... κράταγα τον Φλικ μακριά του μέχρι να αποφασίσω τι είναι πιο συνετό να κάνω.

«Μην κάνεις το ίδιος λάθος με εκείνην Μπέλλα... Μην κολλήσεις σε αυτήν την σαπίλα περιμένοντας κάποια στιγμή να σου το ανταποδώσω γιατί αυτό δεν πρόκειται να γίνει ποτέ... Δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξω... Αυτό ήμουν, είμαι και θα είμαι πάντα... Ένα σιχαμερό σαδιστικό καθίκι... που το μόνο που ξέρει να κάνει είναι να απαιτεί για περισσότερα...»

Τα λόγια του κατέκλυσαν τον νου μου και τον κοίταξα με παράπονο ενώ τα δάκρυα μου άρχιζαν να θολώνουν την όραση μου...

«Μην αφήσεις τον εαυτό σου να παρασυρθεί από λάθος συμπεράσματα Μπέλλα... δεν πρόκειται ποτέ να αλλάξει τίποτα... γιατί ποτέ δεν πρόκειται να αλλάξω εγώ»

Πως μπόρεσα να παρασυρθώ;... Πως μπόρεσα να πιστέψω ότι υπήρχε ελπίδα;...

«Ο λόγος που δεν την συγχώρεσα ποτέ μου... είναι γιατί ότι και να της κάναμε είχε πάντα μια δικαιολογία για όλα... Δεν μας κράτησες ποτέ της κακία... δεν θύμωσε ποτέ, όσο σκληρά και να της φερθήκαμε... Πάντα μας κατανοούσε... πάντα μας συγχωρούσε... και σβήνοντας ότι και να κάναμε, ξεκίναγε με περισσότερο πείσμα από την αρχή»

Εκείνην δεν την συγχώρεσε ποτέ... πως περιμένω να συγχωρέσει εμένα;...

«Κοίτα μην επαναλάβεις τα δικά μου λάθη... Μείνε μακριά από αυτήν την ζωή... γιατί δεν πρόκειται ποτέ να την συνηθίσεις... Μην κοιτάς εμένα... ένα σιχαμένο σαδιστικό καθίκι γεννήθηκα, ένα σιχαμένο σαδιστικό καθίκι θα πεθάνω... Ο άνθρωπος Μπέλλα γεννιέται δεν γίνεται»

Και που να πάω;... Τι να κάνω;... Πως μπορώ να επιβιώσω μόνη μου;... ρώταγα με παράπονο...

«Μην αλλάξεις ποτέ»

Ήρθαν αυτόματα τα λόγια του... σαν απάντηση και κλείνοντας τα μάτια μου πριν νιώσω και το τελευταίο λιθαράκι της ψυχής μου να απελευθερώνετε, μάζεψε όση δύναμη είχε απομείνει μέσα μου και γυρίζοντας την ματιά μου προς τον Φλικ... ανοίγοντας ξανά τα μάτια μου τον κοίταξα για μια τελευταία φορά.

«Συγνώμη» του είπα άηχα μιας και που δεν είχα άλλη ανάσα για να το πω δυνατά και παραδόθηκα ηττημένη.

Ρόζαλι

Την στιγμή που την είδα να κλείνει τα μάτια της... και εγώ από μέσα μου άρχισα να μετρώ τα δευτερόλεπτα ανάποδα λες και ήταν πρωτοχρονιά, έτοιμη για να πανηγυρίσω για την νίκη μου... το πουτανάκι ανοίγοντας τα μάτια του, κοίταξε το κωλόσκυλο και ζητώντας του άηχα συγνώμη, μου χάλασε όλα τα σχέδια που είχα ήδη κάνει.

Ο Έντουαρτ βλέποντας το αυτό... ξαφνικά μεταμορφώθηκε... Ρίχνοντας την στο πάτωμα με δύναμη... βάρεσε με όλη του την δύναμη τον τοίχο κάνοντας τον κομμάτια κάτω από την σιδερένια του γροθιά και εκφράζοντας όλη του την οργή μέσα από την κραυγή του έμεινε για λίγο ακίνητος μαζεύοντας τις σκέψεις του.

Από εκείνην την στιγμή και μετά άρχισα να ζω το θέατρο του παραλόγου... ανάμεσα σε ένα τελείως ηλίθιο κορίτσι που έβηχε ασύστολα... προσπαθώντας να βρει την ανάσα του ξανά... ενώ ήταν σωριασμένη στο πάτωμα... Σε ένα τελείως βλαμμένο σκυλί που με χίλιους τρόπους προσπαθούσε να την κάνει να επανέλθει ενώ παράλληλα έκλεγε με λυγμούς... και σε ένα παρανοϊκό άνθρωπο που είχε ξεφύγει τελείως από όλα του τα δεδομένα και έμενε σαν άγαλμα ακίνητος με όλα τα νεύρα των μυών του να πάλωντε σαν τρελά ενώ προσπαθούσε μάταια να καταλαγιάσει την οργή του.

Τον ήξερα πολύ καλά για να γνωρίζω ότι η οργή του δεν μπορούσε να καταλαγιάσει έτσι απλά... Ο Έντουαρτ που γνωρίζω από πρώτο χέρι... δεν θα μπορούσε ποτέ να ξεπεράσει τον εγωισμό του χωρίς να ξεσπάσει πάνω στον υπαίτιο... και αφού άφησε εκείνη τώρα ερχόταν η σειρά μου... Άραγε είναι τόσο ηλίθιος ώστε να το κάνει και αυτόματα να καταστρέψει και ότι έχει χτίσει;... Μπορεί να βάλει τον εγωισμό του πάνω από την ίδια του την ζωή... προκειμένου να καταφέρει να το ξεπεράσει ώστε να μην αποτελειώσει εκείνην;... αναρωτιόμουν... και η ματιά του όλο δηλητήριο μου έδωσε την απάντηση αυτόματα... Γαμώτο, είναι τόσο ηλίθιος πια;... Είναι τόσο στενόμυαλος;... Ή μήπως τελικά είναι τόσο ερωτευμένος που δεν υπολογίζει ούτε την ίδια του την ζωή;

«Φλικ... Ρόουζ... φύγετε από εδώ» άκουσα την Μπέλα να λέει και αψηφώντας τους νόμους της λογικής... ασθμαίνοντας μιας και που δεν είχε βρει ακόμα την ανάσα της... σηκώθηκε και έπεσε απάνω του κλειδώνοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του ακριβός την στιγμή που εκείνος γύριζε το σώμα του απειλητικά προς το μέρος μου έτοιμος να κάνει την κίνηση του.

«Μην το κάνεις... εγώ φταίω για όλα... εγώ» έλεγε κλαίγοντας ανασαίνοντας με δυσκολία... προκαλώντας την οργή του περισσότερο... κάνοντας με να αναρωτιέμαι αν τελικά έχει καθόλου σεβασμό προς την ίδια της την ζωή.

Είναι καθόλου καλά;... Δεν έφτασαν τα όσα πέρασε για να καταλάβει ότι με αυτά που κάνει το μόνο που καταφέρνει είναι να τον προκαλεί περισσότερο;... Δεν καταλαβαίνει ότι ο Έντουαρτ δεν σταματά με τέτοια τερτίπια;... Δεν καταλαβαίνει... ότι με αυτά που κάνει τον προκαλεί να την σκοτώσει;... Ή μήπως τελικά αυτό θέλει και εκείνην;... Είναι αυτό δυνατών;

«Μπέλα φύγε από πάνω μου» ούρλιαζε ο Έντουαρτ με τα χέρια του να την απομακρύνουν από το σώμα του βίαια αλλά εκείνη δεν τα παρατούσε.

«Σε παρακαλώ... εμένα θες όχι εκείνην... Εγώ τα έκανα όλα... η Ρόουζ δεν έφταιξε σε τίποτα... μην ξεσπάσεις άδικα πάνω της» παρακάλαγε με κομμένη την ανάσα και αυθόρμητα κοίταξα τον Φλικ που τους κοίταζε το ίδιο σοκαρισμένος όπως και εγώ αλλά δεν έκανε καμία κίνηση να τους χωρίσει... Πρέπει το κωλόσκυλο με κάποιον τρόπο να διαβάζει τις προθέσεις του... και εφόσον δεν κάνει την κίνηση να τον πλησιάσει... τότε από αυτό και μόνο καταλαβαίνω ότι ο Έντουαρτ δεν αλλάζει γνώμη... Δεν θέλει να της κάνει κακό... και αυτό αυτόματα δηλώνει ότι την έχω άσχημα.

Κάνοντας την κίνηση να σηκωθώ... το κωλόσκυλο γύρισε προς το μέρος μου απειλητικά δηλώνοντας μου της προθέσεις του... Δεν έκανε την κίνηση να ολοκληρώσει την αρχική του εντολή... αλλά δεν υπήρχε περίπτωση να με αφήσει να φύγω και από το σημείο που ήμουν.

«Γιατί το κάνεις αυτό;...» σύριξε ο Έντουαρτ μέσα από τα δόντια του ενώ την κάρφωνε πάνω στον τοίχο με τα μάτια του να πετάνε σπίθες και όλο του το σώμα να τρέμει από την οργή που έβραζε μέσα του.

«Γιατί εγώ φταίω για όλα...» απάντησε αυτόματα και πριν ο Έντουαρτ προλάβει να πει κάτι του έκοψε την φράση πριν καν προλάβει να την εξωτερικεύσει... Καλά τώρα και αν είσαι τελειωμένη περίπτωση... σχολίασα μέσα μου με ένα γελάκι και ο Φλικ γύρισε προς το μέρος μου ξεγυμνώνοντας τα δόντια του και αμέσως σοβάρεψα.

«Εξαιτίας μου ο Χάντερ βρήκε τρόπο να μπει στην κουζίνα για να την παγιδέψει... Εξαιτίας μου ο Φλικ τώρα θα ήταν νεκρός αν με ακολουθούσε στην καταπακτή... Εξαιτίας μου εκείνος ξέρει όλα τα αδύναμα σημεία του σπιτιού γιατί με παρακολουθούσε και εγώ η χαζή δεν το είχα καταλάβει... Εξαιτίας μου η Ρόουζ, μου επιτέθηκε...» είπε με μια ανάσα γρήγορα και λίγο ήθελα να γελάσω πάλι αλλά το κατέπνιξα πριν προδοθώ... Ναι τον Μπορέλη τον ξέρεις;... λες και δεν θα το έκανα ακόμα και αν δεν με προκαλούσες... έλεγα μέσα μου χαιρέκακα με ικανοποίηση που εκείνη έπαιρνε όλη την ευθύνη απάνω της... «Μην ξεσπάσεις την οργή σου απάνω της... εγώ την προκάλεσα... εγώ τα προκάλεσα όλα με την ηλιθιότητα μου... εγώ τα έκανα όλα... Εγώ φταίω για όλα... μόνο εγώ» συνέχισε με περισσότερο πείσμα και προς μεγάλη μου έκπληξη ο Έντουαρτ κρατώντας την ανάσα του άρχισε να τρίζει τα δόντια του με μανία... κάτι που ήξερα πολύ καλά πως σήμαινε ότι μάζευε την οργή του.

Όχι γαμώτο... ξέσπασε μην το παίρνεις πίσω... ξέσπασε επιτέλους απάνω της μπας και προχωρήσουμε παρακάτω καμία φορά... Βαρέθηκα να βλέπω αυτό το πίσω μπρος... έχω και δουλειές να κάνω δεν θα ασχολούμαι όλη μέρα μαζί σας.

«Τι περίμενες για να μου το πεις;» τελικά είπε με εκνευρισμένη μεν φωνή... αλλά με πιο ήρεμα χαρακτηριστικά... Φτουυυυυυ γαμώτο το παίρνει πίσω... Άστο διάολο ρε Μπέλλα... άστο διάολο πια... τι σκατά του έχεις κάνει;... Που είναι ο Έντουαρτ που ξέρω;

«Θα σου το έλεγα... σου το ορκίζομαι, θα σου το έλεγα... αλλά φοβόμουν ότι θα γύριζες πίσω και η πληγή σου έτρεχε ακατάπαυστα... Ήθελα μόνο να βεβαιωθώ ότι θα φρόντιζες πρώτα να την κλήσεις πριν το κάνεις» είπε το τελείως γκάου και εκείνος αφήνοντας την ανάσα του να βγει από μέσα του βίαια έκλεισε τα μάτια του και έμεινε ακίνητος ενώ έτριζε ξανά τα δόντια του... Φτουυυ θα την αφήσει ατιμώρητη... γαμώτο.

Τελικά χωρίς να πει τίποτα άλλο αφήνοντας τα χέρια του να πέσουν... έφυγε με μεγάλες δρασκελιές και η Μπέλλα αφήνοντας την ανάσα που κρατούσε μέσα της... άρχισε να δακρύζει καθώς το σώμα της βαρύ, κατρακυλούσε προς το πάτωμα και ο Φλικ αμέσως έτρεξε κοντά της και βάζοντας τα πόδια του πάνω στα δικά της ανασήκωσε την μουσούδα του και άρχισε να της απομακρύνει τα δάκρυα της με την γλώσσα του από το πρόσωπο ενώ εκείνη με τα χέρια της τον έκλεινε στην αγκαλιά της βάζοντας το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στο δικό του.

«Σς.. σς.. σς... αγόρι μου καλά είμαι» τον καθησύχαζε και το κωλόσκυλο αμέσως ηρέμησε τους λυγμούς του και έμεινε ακίνητος ακουμπώντας το κεφάλι του πάνω στον ώμο της ενώ έκατσε στα πίσω του πόδια.

«Είσαι καλά;» ρώτησε καθώς κοίταξε προς το μέρος μου και το σαγόνι μου έπεσε στο πάτωμα από την έκπληξη.

«Μετά από όλα αυτά... με ρωτάς αν είμαι καλά;...» ρώτησα δύσπιστα... «Λύσε μου μια απορία...» συνέχισα αυτόματα και εκείνη πήρε μια κοφτή ανάσα... «Τι σκατά έχεις μέσα στο μυαλό σου όταν τα κάνεις όλα αυτά;... Δεν καταλαβαίνεις ότι μια μέρα θα ξεσπάσει όλα του τα νεύρα μαζεμένα και τότε κακομοίρα μου ούτε το κωλόσκυλο σου δεν θα σε σώσει» της είπα και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Μακάρι να το έκανε» είπε κοιτώντας με παράπονο τον Φλικ καθώς του χάιδευε το κεφάλι.

«Ήθελες να σε σκοτώσει!...» είπα ανοιχτά την διαπίστωση μου... «Γιατί;» την ρώτησα και ανασήκωσε του ώμους της.

«Ποια η διαφορά Ρόουζ;» απάντησε αυτόματα και την κοίταξα με περιέργεια καθώς γύριζε την ματιά της προς το μέρος μου... «Και τώρα που ζω έχω πραγματική ζωή;... Μαριονέτα στα χέρια σας είμαι... Εσείς κινείτε τα νήματα και εγώ χορεύω» απάντησε άψυχα και αυτό με έκανε να βγω από τα ρούχα μου.

«Και αντί να σηκώσεις το ανάστημα σου και να πεις αρκετά, κάθεσαι και τα τρως;» δεν άντεξα και την ρώτησα και αφήνοντας το κεφάλι της να ακουμπήσει πάνω στον τοίχο, με κοίταξε με ένα άδειο βλέμμα που πραγματικά με σόκαρε... Ήταν φανερό ότι δεν είχε απομείνει τίποτα μέσα της πια... Είχε χάσει τελείως τον εαυτό της... «Γιατί δεν παλεύεις για την ζωή σου Μπέλλα;... Γιατί δεν απαιτείς να ξεμπλέξεις από όλα αυτά;» συνέχισα με περισσότερο πείσμα μπας και βγάλω επιτέλους μια άκρη.

«Γιατί αν το κάνω, αυτόματα εκείνος θα χάσεις τα πάντα... και δεν θέλω να καταστραφεί εξαιτίας μου... Θεωρεί υπαίτιο τον εαυτό του για όλα αυτά... αλλά δεν φταίει μόνο ο ένας Ρόουζ... φταίμε και οι δύο... και δεν μπορώ να του επιτρέψω να πάρει όλη την ευθύνη απάνω του»

Με το χαρακτηριστικό σφύριγμα του Έντουαρτ, ο Φλικ αμέσως έφυγε από την αγκαλιά της αλλά εκείνη δεν κουνήθηκε σπιθαμή... Τελείως άδεια και κενή συνέχισε να με κοιτά και εγώ δεν ήξερα τι να κάνω γι αυτό... ή πως να αντιδράσω... Ακούγοντας την πόρτα του γκαράζ να κλείνει... πήρα μια ανάσα και σηκώθηκα όρθια.

«Πεινάς;» ρώτησα και εκείνη κοιτώντας στο ίδιο σημείο με πριν κούνησε το κεφάλι της αρνητικά... Καταλαβαίνοντας ότι χρειαζόταν τον χρόνο της για να επανέλθει πηγαίνοντας στο δωμάτιο μου την άφησα μόνη της να ηρεμήσει.

Αλλάζοντας για να πάω στο ραντεβού που είχα... βγαίνοντας από την κρεβατοκάμαρα μου κατευθύνθηκα προς την τουαλέτα για να ανανεώσω το μακιγιάζ μου και εκεί που ήμουν έτοιμη να κλείσω την πόρτα ξαφνικά άκουσα το ουρλιαχτό της να έρχεται από την διπλανή κρεβατοκάμαρα και παραξενευμένη κίνησα προς το μέρος της για να δω τι συμβαίνει.

Ανοίγοντας την πόρτα έμεινα σοκαρισμένη να την κοιτώ... Έλα μουνί στον τόπο σου... Τι είναι πάλι αυτό;... αναρωτήθηκα καθώς την πλησίαζα με αργά βήματα κοιτώντας την με απορία.

Η Μπέλλα κρατώντας τα σεντόνια μέσα στα χέρια της... αναμαλλιασμένη και χωρίς ανάσα ούρλιαζε σαν τρελή με τα μάτια κλειστά... ενώ έτσι όπως είχε γείρει το κεφάλι της προς τα πίσω ένιωθα ότι λίγο ήθελε να σπάσει τον αυχένα της από την πίεση που ασκούσε το κεφάλι της προς τα πίσω και χωρίς να το σκεφτώ... έτρεξα κοντά της και ταρακουνώντας την προσπάθησα να την συνεφέρω μάταια... Αφού κατάλαβα ότι δεν επανερχόταν με τίποτα... σήκωσα το χέρι μου να της αστράψω ένα χαστούκι μπας και ξεκολλήσει... γιατί πραγματικά τα είχα δει όλα... Πόσο θα μπορούσε ακόμα να ουρλιάζει χωρίς να παίρνει ανάσα;... Γαμώτο, αν πάθει τίποτα όσο εκείνος λείπει άντε μετά να τον πίσω, ότι δεν έφταιγα εγώ.

«Πάρε τα χέρια σου από πάνω της» απείλησε με δηλητήριο στην φωνή του και το χέρι του σταματώντας με, με τράβηξε βίαια από πάνω της, εκτοπίζοντας με στον απέναντι τοίχο και για λίγο έμεινα σοκαρισμένη να τον κοιτώ.

«Μπέλλα άνοιξε τα μάτια σου... είναι όνειρο... άνοιξε τα μάτια σου» της έλεγε ενώ βάζοντας γρήγορα το ένα του χέρι πάνω στον αυχένα της για να τον συγκρατήσει... αυτόματα έβαλε το άλλο του χέρι κάτω από την πλάτη της ανασηκώνοντας την απαλά προς το μέρος του και ακούγοντας την φωνή του εκείνη αυτόματα σταμάτησε και ανοίγοντας τα μάτια της, άρχισε να κοιτά γύρω της με μια ματιά που πραγματικά με στοίχειωσε.

Τα είχε τελείως χαμένα... η ματιά της ήταν τόσο νεκρή και κενή που δεν ήξερα αν πραγματικά έχει επαφή με το περιβάλλον... Προφανώς όχι, αφού ακόμα δεν έκανε καμία προσπάθεια να πάρει ανάσα... Μα καλά πόση αντοχή έχει πια;

«Μπέλλα πάρε ανάσες... Ήταν μόνο ένα όνειρο... Πάρε ανάσες» συνέχισε εκείνος με αγωνία στην φωνή του και κοιτώντας τον ανασήκωσα το φρύδι μου ειρωνικά... Μπα μπα μπα... το αγοράκι μας αγωνιά κιόλας;

Εκείνη υπακούοντας στην εντολή του παίρνοντας κοφτές ανάσες συνέχισε να κοιτά γύρω της χωρίς να είναι ικανή να εστιάσει κάπου.

«Μπέλλα... κοίτα με... είμαι εδώ... δεν είσαι μόνη... Κοίτα με» έλεγε επιτακτικά αλλά με ήρεμο τόνο και εκείνη καθώς συνάντησε την ματιά του σταμάτησε ξανά να ανασαίνει και έμεινε για λίγο να τον κοιτάει με απορία... «Ήταν ένα όνειρο... Τελείωσε τώρα» της είπε πάλι απαλά και εκείνη έσμιξε τα φρύδια της με απορία.

«Έντουαρτ;» ρώτησε σαν να μην πίστευε ότι ήταν εκείνος που την κρατούσε και μόλις ο Έντουαρτ χαλάρωσε κατένευσε αφήνοντας την ανάσα του να βγει από μέσα του με ανακούφιση.

Τι διάολο γίνεται εδώ πέρα;... Το έχει ξανακάνει και άλλη φορά;... αναρωτιόμουν και μόλις εκείνη πήρε μια βαθιά ανάσα έπεσε με ορμή στην αγκαλιά του τυλίγοντας τα χέρια της γύρω από τον λαιμό του και ξεσπώντας σε κλάματα άρχισε να τραντάζεται ολόκληρη... Μένοντας από περιέργεια και μόνο, κοίταξα τις δικές του αντιδράσεις καθώς ήξερα πολύ καλά ότι σιχαινόταν τις γυναίκες που μιξοκλαίγαναι και μάλιστα στην αγκαλιά του... αλλά περισσότερο από όλα σιχαινόταν τις μύξες και τα δάκρυα τους.

Προς μεγάλη μου έκπληξη... ή ίσως πια και όχι... αφού μου είχε επιβεβαιώσει πλέον περίτρανα ότι έλεγε ψέματα όλον αυτόν τον καιρό και πια δεν με ξεγελούσε - ήταν καμένος και πολύ μάλιστα... αλλά δεν ήθελε να το παραδεχτεί - εκείνος αντί να την απομακρύνει από την αγκαλιά του... την κράτησε πιο σφιχτά απάνω του και τρίβοντας την πλάτη της απαλά, χαϊδεύοντας ταυτόχρονα και τα μαλλιά της άρχισε να την παρηγορεί ενώ φιλώντας την πάνω στο κεφάλι της ψιθύριζε ήρεμα.

«Σς... σς... σς... μωρό μου... τελείωσε... Ήταν μόνο ένα όνειρο... Προσπάθησε να χαλαρώσεις» της έλεγε αλλά εκείνη δεν χαλάρωνε καθόλου... δεν είμαι σίγουρη αν ένιωθε καν τα χάδια του και τα φιλιά του.

«Δεν μπορούσα να πάρω ανάσα... πνιγόμουν και δεν μπορούσα να πάρω ανάσα» έλεγε απαρηγόρητη χωρίς να σταματά λεπτό να ξεσπά τρέμοντας ολόκληρη και ο Έντουαρτ αναστέναξε καθώς κοίταξε μακριά προσπαθώντας να μαζέψει τις σκέψεις του.

«Τελείωσε τώρα» επανέλαβε για να την καθησυχάσει.

«Ήταν τόσο τρομακτικό» συνέχιζε εκείνη με την φωνή της να σβήνει... και έτριψα το κεφάλι μου νευρικά... Θα πάει μακριά η βαλίτσα;... Είπαμε κοπελιά, ήταν όνειρο τέλος... Ηρέμησε επιτέλους να ησυχάσουμε και εμείς... έλεγα από μέσα μου απηυδισμένα... αλλά από περιέργεια δεν το κουνούσα από εδώ για να δω τι άλλο θα έκαναν και εκείνος χωρίς να σταματά να την παρηγορεί της έδωσε το χρόνο που χρειαζόταν για να ηρεμήσει χωρίς να της πει κάτι άλλο.