Με είχε κατακλύσει μια απίστευτη αγωνία γι αυτήν την ημέρα... Ήξερα ότι θα ήταν ή η αρχή για κάτι καλύτερο ή επιστροφή στα όσα ξέραμε ήδη... όμως ήταν μονόδρομος... Όσο και να προσπαθούσα να το καθυστερήσω, έπρεπε κάποια στιγμή να γυρίσουμε και στο σπίτι... Δεν μπορούσα να ξοδεύω άσκοπα άλλο τόσα λεφτά στο ξενοδοχείο κρατώντας δύο δωμάτια για να μένουμε σε ένα... Δηλαδή η αλήθεια ήταν ότι εκείνη έμενε γιατί εγώ όλη μέρα έλειπα... και επιπλέον είχε και δίκιο... Δεν μπορούσα άλλο να την κρατάω όλη μέρα μέσα σε ένα δωμάτιο αγνοώντας την μοναξιά της... Φυσικά και δεν την αγνοούσα αλλά δεν μπορούσα να κάνω τίποτα άλλο την δεδομένη στιγμή και ας ήξερα το πόσο άδικο ήταν για εκείνην.
Όταν το κινητό μου χτύπησε και είδα το μήνυμα της Ρόουζ που με ενημέρωνε ότι ήταν πολύ κοντά... δεν θα πω ψέματα... η καρδιά μου κλώτσησε και κλώτσησε πολύ άγρια... Στην σκέψη και μόνο ότι εκείνη θα διάλεγε το παλιό της δωμάτιο αντί για το δικό μου... ή ακόμα χειρότερα ότι θα διάλεγε την παρέα του Φλικ περισσότερο από την δική μου... με έκανε να σαστίζω... αλλά έπρεπε να το πάρω ψύχραιμα... Ήξερα ότι ακόμα δεν είναι δική μου... αν τα χάσω πάλι δεν θα καταφέρω ποτέ να την αποκτήσω... οπότε είναι καιρός να κάνω και εγώ λίγο πίσω τον εγωισμό μου και να πάω με τα νερά της, μέχρι επιτέλους να καταφέρω να ξεδιπλώσω αυτό το περίπλοκο μυαλό που όσο απλό φαντάζει στους άλλους... όσο το γνωρίζεις από κοντά, τόσο περισσότερο σε εκπλήσσει και σε αφήνει αποστομωμένο.
Ανοίγοντας την πύλη, εκείνη χωρίς να ρίξει ούτε μια ματιά προς το μέρος μου... άνοιξε την πόρτα της, αφού είχε βγάλει πρώτα την ζώνη της... και με όλη της την δύναμη της ψυχής της, έτρεξε προς τον Φλικ που μόλις την μυρίστηκε ο άτιμος, άρχισε να παραλληλει... Δεν τον αδικώ αλλά γαμώτο μου, δεν μπορώ να πω ότι νιώθω και καλά που για άλλη μια φορά επιβεβαιώνομαι.
«Τι έγινε όλα καλά;» ρώτησα την Ρόουζ αφού πρώτα πήρα την βαλίτσα της Μπέλλας από το πορτ παγκαζ της, ενώ άφησα το χέρι μου να ακουμπήσει πάνω στο πλαίσιο της πόρτας της καθώς εκείνη βλέποντας τον Φλικ, αρνιόταν να βγει από το αμάξι.
«Μια χαρά δεν έχεις λόγο να ανησυχείς... Η πιτσιρίκα δεν έχει απολύτως τίποτα... αλλά παρόλα αυτά, η γιατρός πρότεινε να κάνει έναν ορμονικό έλεγχο την 11-13 μέρα της επόμενης περιόδου της για να έχουν πιο ολοκληρωμένη εικόνα» με πληροφόρησε η Ρόουζ και κατένευσα για απάντηση.
«Αυτά είναι δικά σας θέματα... μην με ανακατεύεις... Κανόνισε το με την Μπέλλα» της είπα και με κοίταξε νευριασμένα.
«Γιατί μόνη της δεν μπορεί;... Μεγάλο κορίτσι είναι πια, ας τα κανονίσει μόνη της... Αρκετά έκανα τον χαμάλη»
«Μην ξεχνάς ότι πληρώνεσαι καλά γι αυτό... γι αυτό κόψε την γκρίνια και αν χρειαστεί κάτι... μην ακούσω ότι της το αρνήθηκες» της γύρισα πίσω σκληρά και εκείνη στριφογύρισε τα μάτια της βαριεστημένα.
«Καλά, καλά... Θες κάτι άλλο από μένα;... Έχω και άλλες δουλειές... δεν θα ασχολούμαι όλη μέρα μαζί σου» είπε πικρόχολα καθώς άναβε ένα τσιγάρο.
«Με το θέμα της αντισύλληψης τι έκανε;» την ρώτησα και αφήνοντας τον καπνό να βγει από μέσα της αργά, φυσώντας το απάνω μου, με κοίταξα δύσπιστα.
«Γιατί δεν ρωτάς την ίδια;»
«Μην με κάνεις να στα βγάζω με το τσιγκέλι... Λέγε» απαίτησα κατηγορηματικά και αναστέναξε απηυδισμένα.
«Διάλεξε την τρίμηνη ένεση... είχε πάρει λέει αντισυλληπτικά χάπια στο παρελθόν....»
«Η Μπέλλα είχε πάρει αντισυλληπτικά χάπια στο παρελθόν;» την ρώτησα δύσπιστα διακόπτοντας την και με κοίταξε κοροϊδευτικά.
«Ενίοτε τα δίνουν και για θεραπευτικούς λόγους... Ηλίθιε»
«Γιατί είχε κάτι;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω και με κοίταξε εξουθενωμένα.
«Έχει σύνδρομο πολυκυστικών ωοθηκών... αλλά στην ατυχία της είναι τυχερή δεν έχει κανένα ιδιαίτερο σύμπτωμα»
«Τι ακριβός έχει;»
«Χαλάρωσε πια ρε μεγάλε... δεν είναι και του θανατά... μια απλή πάθηση είναι που την έχουν πολλές γυναίκες και ιδίως στην δική της περίπτωση δεν της δημιουργεί κανένα πρόβλημα... Εν πάση περιπτώσει... της προκάλεσαν πολλές παρενέργειες και δεν ήθελε να τα ξαναπάρει... Οπότε ξέρεις την διαδικασία... 7 μέρες ακόμα προφυλαχθείτε και μετά καλά γαμήσια»
«Σε ευχαριστούμε... δεν θα παραλείψουμε» της γύρισα.
«Κάτι άλλο;» ρώτησε πιο επίμονα και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Κάντην και θα τα πούμε αύριο» της έδωσα την άδεια και εκείνη βάζοντας μπρος, εξαφανίστηκε.
Γυρίζοντας την ματιά μου προς το μέρος της Μπέλλας, την είδα να κυλιέτε στο έδαφος με τον Φλικ σαν μικρό παιδί τσιρίζοντας και γελώντας με τέτοια χαρά που δεν μπόρεσα να κρύψω το χαμόγελο που τρεμόπαιζε στα χείλια μου... αλλά ταυτόχρονα δεν μπορούσα να κρύψω και το αίσθημα της ζήλιας που φώλιασε μέσα μου και για να μην κάνω καμία ανοησία και την αποπάρω ακόμα δεν ήρθε σπίτι... πήρα την απόφαση να πάρω την βαλίτσα της και να πάω προς το εσωτερικό του σπιτιού για να πάω να τελειώσω το δείπνο που ετοίμαζα.
«Μην αργήσετε... το δείπνο είναι σχεδόν έτοιμο» είπα χλιαρά καθώς πέρναγα από δίπλα τους και εκείνη χωρίς να σταματά να χαχανίζει ενώ ταυτόχρονα τράβαγε την μουσούδα του Φλικ παιχνιδιάρικα, γύρισε προς την μεριά μου.
«Προλαβαίνω να κάνω ένα μπάνιο;» ρώτησε και κατένευσα για απάντηση χωρίς να σταματώ να προχωρώ προς την αρχική μου πορεία και την άκουσα πίσω μου που συνομιλούσε με τον Φλικ.
«Τι λες αγόρι μου... Πάμε να κάνουμε ένα μπανάκι να θυμηθούμε τα παλιά;» τον ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου απηυδισμένος... Γιατί με μένα δεν μπορούσες να το κάνεις;... Τόσο πολύ σου είναι πια;... ρώτησα μέσα μου αλλά δεν σταμάτησα για να την αντικρίσω γιατί αν το έκανα, σίγουρα εκείνη θα έπαιρνε πρέφα το πόσο με πίκρανε αυτό... και αυτό δεν το ήθελα με τίποτα.
Μόλις ήταν όλα έτοιμα... παίρνοντας την βαλίτσα της στο χέρι, ανέβηκα μέχρι απάνω για να την αφήσω στο δωμάτιο της αλλά πλησιάζοντας προς την γκαρνταρόμπα της, την έπιασα να είναι είναι μέσα και να μονολογεί... Από περιέργεια πλησίασα να δω τι λέει.
«Μα πόσο ηλίθιος παίζει να είναι πια;» εξωτερίκευσε και μένοντας στο πλαίσιο της πόρτας... άφησα την βαλίτσα αθόρυβα στο πάτωμα και σταυρώνοντας τα χέρια μου μπροστά στο στήθος, δεν άντεξα να μείνω αμέτοχος σε αυτό.
«Ηλίθιος;...» ρώτησα δύσπιστα και εκείνη πιάνοντας την πετσέτα που είχε τυλίξει γύρω από το σώμα της έμεινε παγωμένη στην ίδια θέση που την βρήκα πνίγοντας την κραυγή του ξαφνιάσματος της... «Επειδή θέλω να έχεις τα καλύτερα, είμαι ηλίθιος;» συνέχισα απτόητος ενώ κατάλαβα αμέσως τον λόγο που την έκανε να το πει καθώς κοίταζε κάποια από τα καλύτερα κομμάτια ρούχων που είχα διαλέξει για εκείνην.
«Συγνώμη δεν ήθελα να φανώ αχάριστη...» είπε δειλά καθώς γύριζε αργά το σώμα της προς το μέρος μου... «Αλλά αν θες την γνώμη μου... τότε ναι... είσαι αρκετά ηλίθιος» συνέχισε με περισσότερη αυτοπεποίθηση καθώς ξεπέρασε το πρώτο σοκ και έμεινα να την κοιτώ χωρίς να το πιστεύω.
«Μπορώ να μάθω και τον λόγο;» την ρώτησα χαλαρά ενώ στην πραγματικότητα είχα ήδη αρχίσει να βράζω μέσα μου.
«Μα ειλικρινά Έντουαρτ... πήγε και ξόδεψες... Πάλι... Μια περιουσία σε άχρηστα φορέματα και αξεσουάρ για να τα χαρεί ποιος;... Η ντουλάπα σου;»
«Καταρχήν είναι η δική σου ντουλάπα και όχι η δική μου... και δεύτερον δεν είναι καθόλου άχρηστα... είναι για να τα φορέσεις και να τα χαρείς εσύ» την διόρθωσα όσο πιο απλά μπορούσα ελπίζοντας να πάρει το νόημα που προσπαθούσα να της περάσω γιατί αν χρειαζόταν να το αναλύσουμε τώρα αυτό, σίγουρα δεν θα μας έβγαινε σε καλό... αλλά τι άλλο να περιμένω... πως μπορούσα να μην περιμένω να το πάρει για άλλη μια φορά στραβά... φυσικά φταίω και εγώ που στην πορεία δεν κατάφερα τελικά να κρατήσω τον εγωισμό μου.
«Να τα χαρώ εγώ... Που ακριβός;... Από την στιγμή που δεν βγαίνουμε έξω μαζί... Για να βγω μόνη μου δεν το σχολιάζω τώρα γιατί λέω να μην χαλάσουμε την μέρα μας... Για πες μου... που ακριβός θα μπορούσα παραδείγματος χάρη να φορέσω κάτι τέτοιο;...» ρώτησε ενώ ανασήκωνε ένα καλό βραδινό φόρεμα... «Ή κάτι τέτοιο... ή όλα αυτά...» συνέχιζε δείχνοντας μου φορέματα και αξεσουάρ για βραδινές εξόδους... «Ή έχεις την αυταπάτη ότι εγώ θα ντύνομαι έτσι... θα βάφομαι και θα χτενίζομαι σαν μοντέλο και θα κάνω πασαρέλα μέσα στο σπίτι για να ικανοποιώ τα μάτια σου και μόνο» ειρωνεύτηκε και ανασήκωσα τα φρύδια μου.
«Αυτό ακριβός περιμένω» της γύρισα και με κοίταξε γουρλώνοντας τα μάτια της.
«Ε τότε σε αυτήν την περίπτωση θα περιμένεις πολύ... Γιατί εγώ... περισσότερο από τις άνετες φορμούλες που περιλαμβάνονται σε αυτό το ράφι, δεν έχω σκοπό να αγγίξω τίποτα άλλο» μου γύρισε πίσω και άφησα την ανάσα μου να βγει αργά από μέσα μου πριν εξοστρακιστώ τελείως.
«Οι φόρμες είναι μόνο για την πρωινή σου γυμναστική... αν δεν θες να σου τις καταργήσω και αυτές και να σε αναγκάσω να τρέχεις με ψηλοτάκουνες γόβες και φούστες τότε καλό είναι να τους κάνεις σωστή χρήση... Την υπόλοιπη ημέρα θα ντύνεσαι σαν άνθρωπος» απαίτησα με τραχιά φωνή.
«Γιατί τώρα τι είμαι γαϊδούρι;» ρώτησε πίσω πικρόχολα και την κοίταξα προειδοποιητικά για να μην το συνεχίσει.
«Ας πούμε... ένα πεισματάρικο κακότροπο και αχάριστο μικρό κοριτσάκι που δεν ξέρει την δεδομένη στιγμή ούτε τι λέει αλλά ούτε και τι του γίνεται... γι αυτό σε αυτά τα ζητήματα άσε να έχω εγώ τον πρώτο λόγο»
«Α ώστε έτσι ε;... Είμαι ένα πεισματάρικο κακότροπο και αχάριστο μικρό κοριτσάκι.... που δεν ξέρω τι μου γίνεται... Οκ λοιπόν κύριε Κάλλεν... μιας που εσείς είσαστε ο ειδήμων εδώ μέσα... τότε για πείτε μου, τι είναι καλό να βάλω για ύπνο;... Αυτό το ξέκωλο για να σας κάνει κούκου... ή αυτό;» ρώτησε κρατώντας δύο τελείως προκλητικά νυχτικάκια μπροστά στην μούρη μου... «Όποιο από τα δύο και να διαλέξετε... να τα απομνημονεύσετε καλά... γιατί μόνο αυτήν την ανάμνηση θα έχετε για συντροφιά για το υπόλοιπο της βραδιά σας» μου πέταξε και παίρνοντας μαζί της και ένα σετ εσώρουχα πήγε να με προσπεράσει για να πάει να κρυφτεί στην γωνιά της αλλά δεν της έκανα την χάρη.
«Που νομίζεις ότι πας;» την ρώτησα και με κοίταξε με μια δολοφονική ματιά την στιγμή που την συγκράτησα από το μπράτσο της για να μην κάνει δεύτερο βήμα.
«Λέω να σας αδειάσω την γωνιά για να μην μπλέκομαι στα πόδια σας μιας και είμαι τόσο ανεπιθύμητη»
«Που σκατά έβγαλες πάλι αυτό συμπέρασμα;»
«Λύσε μου μια απορία... Ισχύει πράγματι ότι με γουστάρεις γι αυτό που είμαι;» με ρώτησε νευριασμένα και παίρνοντας μια βαθιά ανάσα καταλαβαίνοντας το που το πήγαινε, την άφησα βίαια να βγει από μέσα μου.
«Φυσικά και ισχύει»
«Τότε γιατί στο διάολο παλεύεις τόσο σκληρά να με αλλάξεις;» με ρώτησε πίσω και για άλλη μια φορά με αποστόμωσε... Άντε τώρα να της εξηγήσεις και να απαιτήσεις εκείνην να το καταλάβει σωστά.
«Μπέλλα δεν προσπαθώ να σε αλλάξω... προσπαθώ να σε κάνω πιο γυναίκα... έχει διαφορά» έκανα μια απελπισμένη προσπάθεια να την συνετίσω αλλά όπως και περίμενα όχι μόνο πήγε στον βρόντο αλλά αυτό την έκανε ακόμα πιο χειρότερη.
«Πες μας ότι σου πέφτω και λίγη τώρα... Αυτή είμαι αν σου αρέσω... αν δεν σου αρέσω, πάρε τηλέφωνο κανένα από τα ξανθούλια σου να σου ικανοποιήσουν τις ορέξεις σου, όποιες και αν είναι αυτές... και παράτα με» είπε με όλη την αηδία της να αντικατοπτρίζεται στα χαρακτηριστικά της και χωρίς να περιμένει απάντηση... τράβηξε το χέρι της βίαια από το δικό μου και αφού μάζεψε από το πάτωμα το νυχτικάκι που της είχε πέσει από τα χέρια, με γρήγορα βήματα πήγε στο παλιό της δωμάτιο και αφού χτύπησε την πόρτα πίσω της με δύναμη, την κλείδωσε θορυβώδες επίτηδες για να το ακούσω εγώ και από μέσα την άκουσα να μουρμουρίζει, είμαι σίγουρος προς τον Φλικ.
«Το μισώ αυτό το σπίτι... πραγματικά το μισώ»
Τι μπορούσα εγώ τώρα να πω ότι την αδικώ;...
Πως σκατά καταφέρνουμε πάντα να τα κάνουμε όλα άνω κάτω... Είπα εγώ ποτέ ότι δεν μου αρέσει έτσι όπως είναι;... Είπα εγώ ποτέ ότι θέλω κάτι περισσότερο από εκείνην;... Πως διάολο καταφέρνει να βγάζει πάντα τα λάθος συμπεράσματα δεν θα μπορέσω ποτέ μου να το καταλάβω.
Μαζεύοντας τα ανέγγιχτα πιάτα μας... πήγα στο δωμάτιο μου τελείως ξενερωμένος και παίρνοντας ένα βιβλίο στο χέρι μου άφησα την σκέψη μου να τρέξει μακριά... Πως θα μπορούσα να της αλλάξω μυαλά όταν η ίδια αρνείται να συνεργαστεί για άλλη μια φορά;... Πως θα μπορέσω να της δώσω να καταλάβει ότι δεν προσπαθώ να την αλλάξω αλλά να την κάνω να προσαρμοστεί στο σήμερα... στο τώρα... στην ηλικία της;... Πως γαμώτο μου... Πως;
Η ώρες κυλούσαν ανιαρά αδιάφορες... το μυαλό μου αρνιόταν να κουραστεί και παρ' όλη την εξάντληση μου, τα μάτια μου παραμένανε απελπιστικά ανοιχτά... Αυτό το θέμα της αϋπνίας πραγματικά είχε αρχίσει να με κουράζει... αλλά δεν τα παρατούσα... Ήμουν πολύ εγωιστής για να παραδεχτώ ότι ήταν οι Ερινύες αυτές που με βασανίζανε και με εκδικιόντουσαν για όσα είχα κάνει... και με πείσμα κλείνοντας το βιβλίο το έβαλα στην άκρη και κλείνοντας το φως ξάπλωσα καλύτερα πάνω στα μαξιλάρια μου και αποφασιστικά έκλεισα τα μάτια μου ελπίζοντας η αναισθησία να μην αργήσει να έρθει γιατί αν δεν κοιμόμουν έστω και λίγο τα πράγματα το επόμενο πρωί, πραγματικά θα ήταν χειρότερα μιας και που δεν θα ήμουν ικανός να καταφέρω να συγκρατήσω τα νεύρα μου και την λογική μου σε ένα ασφαλή επίπεδο... Έπρεπε να προσπαθήσω ξανά... δεν διαπραγματευόμουν να την χάσω, ιδίως τώρα.
Τα απαλά της βήματα με έκαναν να ανοίξω τα μάτια μου με απορία... αλλά δεν κουνήθηκα σπιθαμή μέχρι να δω τις προθέσεις της... Βλέποντας εκείνην την ακινησία μου... ανασηκώνοντας τα σκεπάσματα... χώθηκε κάτω από αυτά τόσο αθόρυβα που δεν ήθελα πολύ για να αρχίσω να γελώ... αλλά έπρεπε πρώτα να περιμένω να δω σε τι φάση ήταν πριν την τρομάξω και την διώξω πάλι μακριά μου... Η ικανοποίηση μου ότι ήταν εδώ, έφτανε για να με κάνει να κρατήσω όλα τα άλλα στην άκρη.
«Κοιμάσαι;» ψιθύρισε μόλις ακούμπησε το κεφάλι της πάνω στο χέρι μου που ήταν απλωμένο προς την μεριά της και χαμογέλασα μέσα στο σκοτάδι αλλά εκείνη δεν έδειχνε να το καταλαβαίνει.
«Προσπαθώ» απάντησα με τον ίδιο τρόπο και την άκουσα να αφήνει έναν απογοητευμένο αναστεναγμό.
«Θες να φύγω;» ρώτησε και η καρδιά μου σταμάτησε να χτυπά.
«Μην τολμήσεις» την απείλησα... και πριν κάνει καμία ανοησία και φύγει από κοντά μου... βάζοντας το πόδι μου ανάμεσα στα δικά της... με το ελεύθερο μου χέρι βάζοντας το πάνω στην πλάτη της... την τράβηξα και την κόλλησα απόλυτα απάνω μου και μόλις το κεφάλι της ακούμπησε πάνω στον ώμο μου χαχάνισε ανάλαφρα σαν μικρό παιδί και αυτό για μια στιγμή με προβλημάτισε... Και αν νομίζει πάλι ότι είμαι ο πατέρας της;... Πως σκατά να το χειριστώ πάλι αυτό;
«Δηλαδή δεν έχεις όρεξη να παίξουμε;» ήρθε η επόμενη της ερώτηση και κατέπνιξα τον αναστεναγμό μου πριν με προδώσει... για να δω για ποιον με περνάει.
«Θες να παίξουμε;...» την ρώτησα και εκείνη κατένευσε... «Οκ θα παίξουμε αλλά με μια συμφωνία» της είπα και εκείνη έκανε πιο πίσω για να με κοιτάξει μέσα στο σκοτάδι... Τι θα έβλεπε;... αναρωτήθηκα.
«Τι συμφωνία;» ρώτησε.
«Αν θες να παίξουμε, θέλω πρώτα να μου πεις ποιος είμαι» της δήλωσα για να αποφύγουμε δυσάρεστες εξελίξεις και εκείνη για λίγο έμεινε σιωπηλή.
«Δεν ξέρεις ποιος είσαι;» ρώτησε αθώα με μια περίεργη χροιά στην φωνή της που επειδή δεν μπορούσα να δω τα χαρακτηριστικά της, δεν μπορούσα να καταλάβω τι μπορούσε να δηλώνει.
«Θα μου πεις;» επέμενα.
«Μα φυσικά ο κύριος Μποντ... ο κύριος Τζέιμς Μποντ» είπε με την πιο αθώα φωνούλα της και με έστειλε αδιάβαστο... Ο ποιος;
«Μπέλλα...»
«Σσσσς... δεν με λένε Μπέλλα... δεν πρέπει κανείς να ξέρει το όνομα μου» είπε αμέσως συνωμοτικά καθώς μου έκλεινε το στόμα με το χέρι της και δεν άντεξα άλλο... Ανοίγοντας το φως... εκείνη έκλεισε τα μάτια της για να τα προστατέψει και μόλις σιγά σιγά το συνήθισε με κοίταξε με ένα παραπονιάρικο μουτράκι... «Έλα ρε Έντουαρτ χαλάς όλο το παιχνίδι...» παραπονέθηκε και πήγε η καρδιά μου στην θέση της... τουλάχιστον ξέρει ποιος είμαι.
«Τι σκαρφίστηκες πάλι;» δεν άντεξα και την ρώτησα και πλησιάζοντας με, άρχισε να μου ψιθυρίζει στο αυτί.
«Εσύ είσαι μυστικός πράκτορας και εγώ είμαι ένα ανυπεράσπιστο μικρό κοριτσάκι που το έχουν αιχμαλωτίσει οι κακοί σε ένα υγρό μπουντρούμι από πάγο που λιώνει... Μόλις με πλησιάζεις η πόρτα παγιδεύεται και δεν έχουμε άλλη διέξοδο διαφυγής... Μας έχουν περικυκλωμένους με εκρηκτικά και μας μένουν μόνο 3 ώρες για να βρούμε διέξοδο ή να το πάρουμε απόφαση και να απολαύσουμε της 3 τελευταίες ώρες που μας απομένουν... Τι λες να αποφασίσουμε να κάνουμε;» ρώτησε και πηγαίνοντας πιο πίσω με κοίταξε γεμάτη προσμονή.
«Εσύ τι προτείνεις;» της το γύρισα και ανασήκωσε τα φρύδια της παιχνιδιάρικα καθώς έπαιρνε ξανά ένα τελείως αθώο ύφος.
«Ο κύριε Μποντ... είσαστε ο ήρωας μου... Δεν ξέρω πως να σας ευχαριστήσω που ρισκάρατε την ίδια σας την ζωή για μένα» είπε ενώ έπεσε πάνω μου καθώς τύλιγε τα χέρια της γύρω από το κορμί μου και άρχισα να δαγκώνω τα χείλια μου για να μην γελάσω δυνατά... Πραγματικά αδικείτε... θα γινόταν εκπληκτική ηθοποιός... «Δεν μπορείτε να φανταστείτε πόσο λυπάμαι που εξαιτίας μου θα χάσετε και την δική σας ζωή... Πως θα μπορούσα ποτέ να σας το ξεπληρώσω αυτό;» συνέχιζε και συγκρατώντας το γέλιο μου, μπαίνοντας στο παιχνίδι της, απομάκρυνα τα μαλλιά της από τον λαιμό της και καθώς άφηνα τα χείλια μου να γευτούν την καυτή της επιδερμίδα, άρχισα να ψιθυρίζω κοντά στο αυτί της.
«Όλο και κάτι θα βρούμε για να μου το ανταποδώσεις» της είπα καθώς άφηνα απαλά υγρά φιλιά πάνω στον λαιμό της και εκείνη τεντώνοντας το κορμάκι της άφησε ένα ηδονικό αναστεναγμό ενώ με τα χέρια της μέσα στα μαλλιά μου με έφερνε πιο κοντά της.
«Ωωω κύριε Μποντ... Ελπίζω να μην σας απογοητεύσω» ανταποκρίθηκε μέσα από τα αγκομαχητά της και αυτό έφτασε για να μου ανεβάσει την λίμπιντο στα ύψη.
Τα χείλι μου βρήκαν αμέσως τα δικά της και αργά στην αρχή άρχισαν να την διεκδικούν αλλά εκείνη ανυπόμονη όπως ήταν, αμέσως με σταμάτησε.
«Εεεε... στοπ... στοπ... στοπ...» είπε σαν να γυρίζαμε ταινία και την κοίταξα με απορία... «Τι είναι αυτά τα χλιαρά πράγματα...» με επέπληξε με αυστηρό τόνο και την κοίταξα δύσπιστα... «Είσαι ο Μποντ... ο Τζέιμς Μποντ... ο υπερκατάσκοπος των 7 ηπείρων... Ο γαμιάς της γειτονιάς που από όπου περάσει τα κοριτσάκια με ένα σου και μόνο βλέμμα αλλάζουνε βρακάκια...» ε συγνώμη αλλά μετά από αυτό πες τε μου πως θα μπορούσα να συγκρατηθώ... το γέλιο μου όμως την έκανε χειρότερα... «Και εσύ με φιλάς έτσι;...» ρώτησε δύσπιστα αλλά δεν περίμενε να απαντήσω για να συνεχίσει... «Που είναι το πάθος... η βαρβατίλα... η αντρίλα που κρύβεται, υποτίθεται, μέσα σου... Που είναι εκείνο το θεϊκό... όποια πάει μαζί σου βλέπει τα ραδίκια ανάποδα... Είναι όλα μούφες;...» ρώτησε και πραγματικά δεν είχα ιδέα αν ήθελα να γελάσω ή να την βάλω κάτω και να της δείξω εγώ πόσο μούφες είναι όλα αυτά ή όχι.
«Θέλει βαρβατίλα το μωρό μου;... Κανόνισε να κοιμηθείς πάλι και τα λέμε» την απείλησα χωρίς να δέχομαι αντίρρηση γι αυτό και εκείνη κάνοντας μια νυσταγμένη γκριμάτσα με ένα ψεύτικο χασμουρητό που το κάλυπτε με το χέρι της συνέχισε να με προκαλεί.
«Λόγια... Λόγια... Λόγια... Πραγματικά μπούχτισα... Ξέρεις... αν μάζευα σε μια λίστα, όλες σου τις απειλές, τώρα θα ξεπερνούσε πια εκείνη την περιβόητη λίστα στου Σίντλερ...» μου γύρισε πίσω και αυτό με έκανε να ξεπεράσω τα όρια μου... Πες μου τώρα ότι φταίω εγώ γι αυτό... «Όλο λόγια είσαι... που είναι εκείνο που υποσχέθηκες... «Που να σε πάρει και να σε σηκώσει... Δεν θα σε βρω;... Θα σε βρω... και όταν το κάνω προετοιμάσου κακομοίρα μου να πεις τον δεσπότη Παναγιώτη... Αν νομίζεις ότι δεν θα μετανιώσεις πικρά τα όσα μου έκανες είσαι πολύ γελασμένη... Μια βδομάδα θα βογκάς από κάτω μου και δεν πρόκειται να σταματήσω να σε γαμάω μέχρι να μείνεις παράλυτη.. Το ακούς;» ακόμα περιμένω να μείνω παράλυτη αλλά πουυυυ... Μόνο λόγια... Αμ το άλλο το πιο θεϊκό «Θα σε βρω... δεν υπάρχει περίπτωση να μην σε βρω... και τότε τα λέμε... μουνάκι μου στενό... και τότε τα λέμε... Δεν γλυτώνεις τόσο εύκολα από τα χέρια μου... Θα είσαι η πρώτη γυναίκα στα χρονικά που θα πεθάνεις από οργασμό... Αυτό σου το εγγυώμαι...» Με βρήκες... Να 'με... πότε ακριβός περιμένεις να με κάνεις να τα δω όλα αυτά;;;... Πράξεις Έντουαρτ... θέλω πράξεις... όχι άλλα λόγια... Πράξεις» είπε απαιτητικά και τότε δεν άντεξα άλλο... Δεν φτάνει που την πήγαινα λάου, λάου για να μην τρομάξει, θα μου την πει και από πάνω, ε όχι αυτό πάει πολύ.
«Θέλεις πράξεις;» την ρώτησα καθώς την συγκρατούσα από τα μαλλιά.
«Πράξεις» μου απάντησε εκείνη προκαλώντας με περισσότερο και πριν ανοίξει ξανά το στόμα της και συνεχίσει να λέει τίποτα άλλο της το σφράγισα εγώ με το δικό μου φιλώντας την τόσο απαιτητικά που έχασε την ανάσα της.
«Θες πράξεις;» συνέχισα εγώ ενώ τα χέρια μου έσκιζαν την διάφανη δαντέλα που μας χώριζε και εκείνη καθώς δάγκωνε τα χείλια της, τέντωνε το κορμάκι της από την έξαψη που ένιωσε.
«Πράξεις» συνέχιζε ξέπνοα, κλείνοντας τα μάτια της την στιγμή που ένιωσε τον πούτσο μου πάνω στο δαντελένιο της στριγκάκι.
«Θες πράξεις;» συνέχιζα να την τρελαίνω και καθώς τον έτριβα απάνω της, τράβηξα βίαια το δαντελένιο της στριγκάκι κάνοντας το κομμάτια αφήνοντας την δαντέλα να μας γδάρει και τους δύο και αφήνοντας μια εκστασιασμένη κραυγή με άρπαξε από το μαλλί και με κοίταξε με την πιο πρόστυχη ματιά της, στέλνοντας με στην κόλαση.
«Σκάσε πια και γάμα με» διέταξε και πριν προλάβω να αντιδράσω σφράγισε τα χείλια μου και με φίλησε με τέτοιον τρόπο που ξεχνώντας όλα τα άλλα, ο πούτσος μου με δική του πρωτοβουλία, βυθίστηκε μέχρι τα βάθη της ύπαρξης της και την έκανε να βογκήξει καθώς τα υγρά της ξεχείλιζαν με ορμή πάνω στα κορμιά μας.
«Ωωω γαμώτο θα με τρελάνεις» σύριξα και αρπάζοντας την, για πρώτη φορά από την ημέρα που την γνώρισα, έζησα την απόλυτη ολοκλήρωση όπως το είχα φανταστεί ξανά και ξανά αλλά δεν τόλμαγα να το ζήσω πραγματικά μαζί της γιατί ήξερα πως εκείνη δεν θα το δεχόταν κάτι τέτοιο... Την ήξερα πολύ καλά ώστε να ξέρω ότι αν δοκίμαζα να ήμουν έτσι μαζί της χωρίς εκείνη να είναι σε φάση υπνόβασης... τώρα θα με σταματούσε γιατί δεν θα το άντεχε... αλλά που να με πάρει... πως μπορούσα να μην δεχτώ την πρόκληση της όταν είναι έτσι μαζί μου;... Πως μπορώ να μην την διεκδικήσω με αυτόν τον τρόπο ακόμα και όταν ξέρω ότι το πρωί δεν θα το θυμάται;... Πες τε μου ειλικρινά πως μπορώ να της το αρνηθώ;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου