Τελειώνοντας με όλες τις βλακείες του καλλωπισμού... η Ρόουζ με πήγε στο γραφείο της για να πιούμε ένα καφεδάκι για να χαλαρώσουμε... αλλά εγώ δεν μπορούσα με τίποτα να συγκεντρωθώ στην ψιλή κουβεντούλα που είχε ξεκινήσει και εκείνη καταλαβαίνοντας το ξεφύσησε απηυδισμένα.
«Γη καλεί Μπέλλα» είπε κάποια στιγμή που είχα ξεχαστεί να κοιτάω το φλιτζάνι του καφέ που κρατούσα ακόμα στα χέρια μου και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος.
«Συγνώμη... δεν είμαι και πολύ καλή παρέα σήμερα» απολογήθηκα κάτω από τον αναστεναγμό μου καθώς άφηνα το φλιτζάνι μου πίσω στο γραφείο της και εκείνη με κοίταξε με νόημα στα μάτια.
«Οκ... τι συμβαίνει;... Γιατί τέτοια πρεμούρα να βγεις έξω σήμερα;» είπε αμέσως ψυλλιασμένη και καθώς άφησα την πλάτη μου να ξεκουραστεί βαριά πάνω στην πλάτη της καρέκλας... κοίταξα για λίγο μακριά πριν απαντήσω.
«Πάντα έτσι είναι;» ρώτησα τελικά λύνοντας την σιωπή μου και την κοίταξα απελπισμένη και εκείνη ανασήκωσε του ώμους της.
«Το ξέρεις ότι είναι δύσκολος άνθρωπος... αλλιώς πιστεύεις ότι θα χρειαζόταν να πληρώνει για να έχει συντροφιά;... Έστω και με τέτοιο τρόπο;» είπε και ζάρωσα τα φρύδια μου με απορία χωρίς πραγματικά να καταλαβαίνω το νόημα των λόγων της.
«Τι εννοείς ακριβός;» ρώτησα αφού είδα ότι δεν ήταν διατεθειμένη να πει τίποτα περισσότερο και με κοίταξε για λίγο προβληματισμένη.
«Μπέλλα δεν σας χρειάζεται για τις αποστολές του... άλλωστε τα κάνει όλα μόνος του... Ο λόγος που “προσλαμβάνει” κοπέλες, είναι περισσότερο για να του κρατάνε συντροφιά... γιατί τέτοιος που είναι καμία δεν θα δεχόταν να μείνει ούτε για μια βδομάδα κοντά του... Δεν του αρέσουν οι αγορασμένοι έρωτες... Για την ακρίβεια, όταν χρειάζεται να πάει με μια πουτάνα γιατί δεν έχει άλλη επιλογή... είναι ακόμα χειρότερα το πρωί... πίστεψε με... Είναι τρομερά περίπλοκος... και φαντάσου εγώ και μετά από τόσα χρόνια, ακόμα δεν τον έχω καταλάβει απόλυτα... αλλά ένα είναι σίγουρο... αν δεν νιώθει ότι η γυναίκα που πάει μαζί του... δεν πάει με την θέληση της... τότε την επόμενη στιγμή την διώχνει» είπε και έμεινα με το στόμα ανοιχτό.
«Τις διώχνει;» ρώτησα δύσπιστα και εκείνη κατένευσε σοβαρή... Κοιτάζοντας μακριά για λίγο αναστέναξα και εκείνη πλησιάζοντας το γραφείο της με κοίταξε πιο εξεταστικά.
«Δεν νιώθεις άνετα μαζί του» είπε ανοιχτά την διαπίστωση της και γύρισα προς την μεριά της.
«Δεν μπορώ να τον καταλάβω βρε Ρόουζ... εκεί που λέω ότι κάτι έπιασα... εκεί τα αναιρεί όλα» της είπα απηυδισμένα και κούνησε το κεφάλι της με κατανόηση.
«Αυτός είναι ο Έντουαρτ, Μπέλλα... Είναι οι άμυνες του... προσπαθεί να μας μπερδεύει γιατί δεν θέλει να ξέρουμε ποιος πραγματικά είναι... αλλά τα βασικά πιστεύω ότι τα έχεις πιάσει»
«Και που τα έπιασα έγινε και τίποτα;... εκείνος μέρα με την ημέρα αλλάζει με την ταχύτητα του φωτός... δεν μπορώ να τον πιάσω πουθενά... Νιώθω ότι δεν με θέλει πια... αλλά το χειρότερο είναι ότι νιώθω τρομερά ανεπιθύμητη... Χρυσό τον έκανα για να με πάρει μαζί του ώστε να μην μένω στο ξενοδοχείο μόνη μου... αλλά όλες τους οι αντιδράσεις μου λένε ότι δεν με θέλει κοντά του... Λείπει όλη μέρα και όταν γυρίζει είναι ακόμα χειρότερα... με αγνοεί τελείως... δεν βγάζει άχνα... ή ακόμα και όταν αποφασίζει να μιλήσει είναι μέσα στην ειρωνεία και την κατήφεια... Δεν ξέρω Ρόουζ δεν ξέρω τίποτα πια... Αν του έχω κάνει κάτι γιατί δεν το λέει;... Γιατί δεν προσπαθεί να φτιάξει την κατάσταση παρά την κάνει χειρότερη;» την ρώτησα και εκείνη έμεινε για λίγο προβληματισμένη και αυτό με πονήρεψε περισσότερο... σίγουρα κάτι ξέρει... αλλά γιατί διστάζει να μου το πει.
«Κοίτα... σ’ αγαπώ σε εκτιμώ αλλά εγώ στην μέση δεν μπαίνω... δεν θέλω μπλεξίματα με την πάρτη του γιατί καλά τα συμφέροντα αλλά αν του γυρίσει το μάτι, τον έχω ικανό να με κάνει να πληρώσω για ότι του έχω κάνει μέχρι στιγμής... και αυτό δεν είναι αστείο...»
«Τον φοβάσαι» δήλωσα την διαπίστωση μου και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο.
«Είναι περίπλοκο και πραγματικά δεν θες να ξέρεις... αλλά πέρα από αυτό... το μόνο που μπορώ να σε συμβουλεύσω είναι να κάνεις λίγο πίσω... άστον να ξεσπάσει ότι τον προβληματίζει και θα δεις μόνος του μετά θα αλλάξει και πάλι τα πράγματα... Αυτός είναι ο Έντουαρτ μας... η μέρα και η νύχτα... μια κρύο μια ζέστη... μέχρι να πεις έλεος... αλλά μην περιμένεις ποτέ να σου ανοιχτεί... γιατί δεν πρόκειται ποτέ να το κάνει... μια ζωή θα μένεις με την απορία... και τώρα τι έγινε;» είπε και γέλασε κουνώντας το κεφάλι της απελπισμένα... «Πραγματικά είναι το κάτι άλλο... τόσο δύσκολο άνθρωπο δεν έχω γνωρίσει ποτέ ξανά στην ζωή μου... αλλά αν μπορείς να συγκρατήσεις τα νεύρα σου και να τον κάνεις να νιώσει επιθυμητός, τότε θα δεις ότι όλα θα γυρίσουν τούμπα» συμπλήρωσε κλείνοντας το μάτι της.
«Το σεξ... τα πάντα για εκείνον είναι αυτό» είπα κάτω από τον αναστεναγμό μου κοιτώντας μακριά.
«Ο ύπνος» με διόρθωσε αυτόματα και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της σοκαρισμένη... «Όσο πιο πολύ κοιμάται τόσο πιο ήρεμος είναι» διευκρίνισε και έσμιξα τα φρύδια μου με απορία.
«Όχι το σεξ;» ρώτησα δύσπιστα και κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.
«Το σεξ για εκείνον είναι το μέσον για να έχει έναν καλό ύπνο όχι για να ηρεμήσει τα νεύρα του Μπέλλα... γι αυτό του την δίνουν οι πληρωμένες... Πως να το πω διαφορετικά... Δεν έχει πάθος... δεν το κάνουν με την θέληση τους... αυτή είναι όλη η διαφορά... Όσο περισσότερο τον θες... τόσο πιο ήρεμο θα τον κρατάς» είπε και για μια στιγμή το σκέφτηκα.
«Και γιατί μας βάζει στο “Κόλπο”;» δεν μπορούσα να μην ρωτήσω.
«Βασικά όλη η εκπαίδευση είναι περισσότερο για να μαθαίνουμε να προστατεύουμε τον εαυτό μας... από εκείνον...» τόνισε με το βλέμμα της να είναι καρφωμένο βαθιά μέσα στο δικό μου με νόημα.
«Θέλει να αμυνόμαστε απέναντι του» είπα ανοιχτά την διαπίστωση μου και εκείνη κατένευσε.
«Και κατ επέκταση και σε ότι άλλο βρεθεί στον δρόμο μας...» συμπλήρωσε και κατένευσα... «Γι αυτό και δεν τον φοβάμαι όπως εσύ το εννοείς... αλλά πέρα από αυτό... ο Έντουαρτ, Μπέλλα είναι κατά βάση ένα μοναχικό άτομο... όπως έχεις διαπιστώσει και εσύ... την περισσότερη μέρα απομονώνεται... χάνετε μέσα στο ίδιο του το σπίτι και δεν μιλάει σε κανέναν... αν δεν σας έβαζε στο “κόλπο” για να νιώθετε ότι κάτι κάνετε... όχι ότι κάνετε και τίποτα άλλα λέμε τώρα... πόσο χρόνο πιστεύεις ότι θα σας έπαιρνε για να χάσετε το ενδιαφέρον μας... να βαρεθείτε και να του γυρίσουμε την πλάτη;»
«Θες πραγματικά να σου απαντήσω;» την ρώτησα και γέλασε δυνατά.
«Ακριβός Μπέλλα... Πρέπει πάντως να παραδεχτείς ότι τα έχει μελετήσει όλα... σωστά;»
«Τι να πω... άβυσσος η ψυχή του ανθρώπου»
«Και περισσότερο του Κάλλεν... πίστεψε με... Είναι ένα άλυτο μυστήριο... μην περιμένει ποτέ να τον καταλάβεις απόλυτα» συμπλήρωσε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.
«Δεν έχω αυταπάτες... αλλά όλο αυτό Ρόουζ... πραγματικά δεν αντέχεται άλλο... Μου έχει αλλάξει όλη μου την ψυχολογία... με επηρεάζει σε τέτοιο βαθμό που δεν μπορώ να το ελέγξω και κάθε φορά που μου μιλάει νιώθω ότι θέλω να ουρλιάξω»
«Δόστου λίγο χρόνο... έχει πιεστεί με το σπίτι... όλη μέρα εκεί είναι... τον πρήζουμε και εμείς... πόσο θέλει νομίζεις ένας άνθρωπος για να φτάσει στα όρια του... Μόλις τελειώσει το σπίτι πιστεύω ότι όλα θα διορθωθούν» είπε με μια σιγουριά που πραγματικά θα ήθελα πάρα πολύ να την πιστέψω άλλα μου ήταν τόσο δύσκολο.
«Μπορώ να σε ρωτήσω κάτι;»
«Αν μπορώ να σου απαντήσω» είπε αδιάφορα ανασηκώνοντας τους ώμους της δηλώνοντας μου ανοικτά ότι δεν ήταν διατεθειμένη να μου απαντήσει σε πιο προσωπικά πράγματα που αφορούν εκείνον.
«Βασικά είναι κάτι προσωπικό και δεν θέλω να το μάθει εκείνος...» τόνισα και έσμιξε τα φρύδια της... «Συμβαίνει κάτι περίεργο της τελευταίες δύο βδομάδες και δεν ξέρω πραγματικά πως να το περιγράψω όλο αυτό...» είπα κάτω από τον αναστεναγμό μου και αμέσως διέκρινα στο βλέμμα της μια περίεργη αγωνία αλλά πρόλαβε να την κρύψει καλά πριν το επιβεβαιώσω και αυτό με προβλημάτισε περισσότερο... «Κάθε βράδυ μεταααα...» είπα με νόημα κοκκινίζοντας ολόκληρη από την ντροπή μου και εκείνη κατένευσε σοβαρή χωρίς να με διακόψει... «Κάνω μπάνιο... αλλά κάθε πρωί όταν πάω στην τουαλέτα... το εσώρουχο μου είναι γεμάτο με υγρά...» κατέληξα αναστενάζοντας καθώς έπιανα το πρόσωπο μου για να το κρύψω γιατί μου ήταν τόσο δύσκολο να εξωτερικεύσω κάτι τέτοιο σε τρίτο αλλά γαμώτο έπρεπε σε κάποιον να το πω... «Σου έχει συμβεί ποτέ κάτι τέτοιο;... Εννοώ μήπως ξέρεις τι μπορεί να το προκαλεί;» την ρώτησα και άρχισε να γελάει με κλειστό το στόμα κοιτώντας με, με νόημα αλλά δεν είχα ιδέα τι προσπαθούσε να μου περάσει.
«Δεν έχεις ακουστά για τα υγρά όνειρα;» με ρώτησε με έναν κοροϊδευτικό τόνο και την κοίταξα δύσπιστα.
«Εννοείς ότι εγώ το βράδυ που κοιμάμαι... βλέπω...» δεν μπορούσα να συνεχίσω.
«Έχεις καμία καλύτερη εξήγηση;» με ρώτησε πίσω και ξεφύσησα απηυδισμένα ανασηκώνοντας τους ώμους μου.
«Πραγματικά δεν έχω ιδέα» παραδέχτηκα και εκείνη σοβάρεψε για λίγο.
«Πότε πήγες στον γιατρό για τελευταία φορά;» με ρώτησε και την κοίταξα ξαφνιασμένη.
«Για ποιον λόγο;»
«Μπέλλα μην κάνεις σαν μωρό... Από όσο ξέρω ήσουν παρθένα... σωστά;» ρώτησε και κατένευσα... «Έκανες πρόσφατα κανέναν έλεγχο;»
«Δεν ήξερα ότι θα έπρεπε να κάνω κάτι τέτοιο» είπα ντροπαλά και εκείνη κούνησε το κεφάλι της απηυδισμένα.
«Που ζεις αγάπη μου... Φυσικά και θα έπρεπε να κάνεις... και τώρα που το λέμε... είναι μια καλή ευκαιρία για να το κάνεις» δήλωσε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό.
«Δεν γίνετε να το αποφύγουμε;» ρώτησα με ελπίδα και εκείνη με κοίταξε δύσπιστα.
«Μην μου πεις ότι φοβάσαι τους γιατρούς» ρώτησε με ένα ψεύτικο ύφος έκπληξης και αναστέναξα.
«Περισσότερο φοβάμαι την αντίδραση του» παραδέχτηκα και άρχισε να γελάει δυνατά.
«Αν δεν πας τότε σίγουρα θα έχεις έναν καλό λόγο να τον φοβάσαι... Σε ένα πράγμα που τον παραδέχομαι είναι ότι δεν παίζει ποτέ με την υγεία... Εκεί πραγματικά σε κάνει να μην ξέρεις από που να φύγεις γιατί δεν πρόσεξες τον εαυτό σου» επιβεβαίωσε όσα ήξερα ήδη.
«Και τι ακριβός να του πω;... Ότι πρέπει να πάω στον γυναικολόγο γιατί έχω την υποψία ότι βλέπω υγρά όνειρα;» την ρώτησα απελπισμένη και το γέλιο της έγινε πιο τρανταχτό.
«Πόσο αθώα είσαι πια...» είπε περισσότερο στον εαυτό της... «Άστο απάνω μου... θα κανονίσω με την δική μου γιατρό να σε δει αύριο κιόλας»
«Και σε εκείνον τι θα πεις;» ρώτησα τρομοκρατημένη.
«Την αλήθεια» δήλωσε και μόλις είδε το ύφος μου να γίνεται πιο τρομοκρατημένο συμπλήρωσε... «Ότι πρέπει να κάνεις έναν έλεγχο Μπέλλα... τίποτα περισσότερο... άσε που δεν χρειάζεται και τίποτα παραπάνω για να το δεχτεί» διευκρίνισε και μου έκλεισε το μάτι.
Παίρνοντας μια ανακουφιστική ανάσα κοίταξα για λίγο γύρω μου για να μπορέσω να βρω ξανά τον αυτοέλεγχο μου και η ματιά μου έπεσε πάνω στην Βι που εκείνην την στιγμή τακτοποιούσε τα πράγματα της... Πραγματικά δεν την είχα ξαναδεί έτσι... λες και είχε μεταλλαχτεί τελείως... Αμίλητη... σοβαρή... με προσποιητή ευγένεια να εξυπηρετεί τις πελάτισσες της... ήταν σαν να ήταν κάποιο άλλο πρόσωπο από αυτό που γνώριζα εγώ.
«Είναι καλά;» ρώτησα αυθόρμητα και μόλις η Ρόουζ κοίταξε προς την μεριά που κοίταζα εγώ αναστέναξε.
«Μου έχει σπάσει τα νεύρα τελείως» δήλωσε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της με περιέργεια... «Από τότε που έγινε ότι έγινε μεταξύ σας... έχει γίνει τόσο συνεπής και τόσο καλή στην δουλειά της που δεν μου δίνει ούτε έναν τόσο δα μικρό λόγο για να την διώξω» διευκρίνισε και άρχισα να γελάω δύσπιστα.
«Είσαι απίστευτη» είπα και γέλασε και εκείνη μαζί μου.
«Πραγματικά δεν ξέρω τι να κάνω μαζί της... Είναι λες και έχει βάλει στοίχημα με τον εαυτό της να ριζώσει εδώ μέσα» είπε με αηδία και κούνησα το κεφάλι μου με απελπισία στον αέρα κοιτώντας το ταβάνι.
«Ρόουζ την έχει πραγματικά ανάγκη την δουλειά... και αν όπως λες είναι καλή στην δουλειά της...»
«Δεν την θέλω στα πόδια μου...» δήλωσε αυστηρά διακόπτοντας με... «Και θα την είχα διώξει αν δεν ήσουν εσύ» συνέχισε και αναστέναξα.
«Μπορώ να της μιλήσω;» ρώτησα παρακαλώντας την με την ματιά μου και εκείνη το σκέφτηκε για λίγο.
«Μην με βάλεις σε μπελάδες... ο άλλος θα γίνει έξαλλος πάλι»
«Δεν έχει δικαιώματα στην προσωπική μου ζωή... αυτή ήταν η συμφωνία μας» δήλωσα με πείσμα και ανασήκωσε τους ώμους της.
«Δικό σου είναι το κεφάλι κάντο ότι θες... αλλά εμένα μην με ανακατεύεις» είπε και γύρισα την ματιά μου προς το μέρος της ξανά.
«Που πηγαίνει;» ρώτησα πιο αποφασιστικά.
«Έχει διάλλειμα... θα την βρεις στην καφετέρια του τρίτου ορόφου» με πληροφόρησε και σηκώθηκα αμέσως όρθια.
«Θα γυρίσω μετά από εδώ» της είπα και εκείνη με κοίταξε με ένα προειδοποιητικό βλέμμα... «Υποφέρει Ρόουζ... δεν μπορώ να την αφήσω έτσι»
«Κάνε ότι καταλαβαίνεις» απάντησε τελικά και φεύγοντας από το γραφείο της χωρίς να συμπληρώσω κάτι άλλο πήγα προς το ασανσέρ και μόλις έφτασα κοντά, την στιγμή που κλείνανε οι πόρτες, έβαλα το χέρι μου στο ενδιάμεσο για να τις ανοίξω ξανά... και το ύφος της Βι άλλαξε αμέσως.
Της χαμογέλασα διστακτικά μόλις οι πόρτες έκλεισαν και μόλις αναστέναξε δεν μπόρεσε να συγκρατηθεί περισσότερο και έπεσε στην αγκαλιά μου και εγώ την καλωσόρισα με όλη μου την αγάπη.
«Μην μου το ξανακάνεις αυτό» της δήλωσα αυστηρά και εκείνη μύξοκλαίγοντας κατένευσε χωρίς να είναι ικανή να πει κάτι.
Μέχρι να φτάσουμε στο όροφο... δεν αποχωριστήκαμε η μια την άλλη αλλά ούτε και είπαμε κουβέντα... Παίρνοντας δύο αρωματικούς καφέδες φίλτρου... πήγα κοντά στο τραπέζι που εκείνη είχε ήδη κάτσει και μόλις έκατσα δίπλα της... πήρα στα χέρια μου τον καφέ μου και άρχισα να τον μυρίζω.
«Σαν τον παλιό καλό καιρό» είπα με μια νοσταλγία και η Βι με κοίταξε με το κουταβίσιο παραπονιάρικο ύφος της.
«Μπέλλα» ξεκίνησε αλλά την έκοψα αμέσως.
«Μην πεις τίποτα Βι... άστο να περάσει... Δεν φαντάζεσαι πόσο μου έχεις λείψει» την παρακάλεσα και με κοίταξε με πόνο στα μάτια.
«Δεν μου κρατάς κακία;» ρώτησε σοκαρισμένη και αναστέναξε.
«Ήταν δύσκολο να το χωνέψω... αλλά είσαι φίλη μου Βι... ξέρω ότι με αγαπάς και ότι θες το καλό μου... Αλλά σε παρακαλώ μην το ξανακάνεις... δεν φαντάζεσαι πόσο με πλήγωσες»
«Σου το ορκίζομαι... θα σου πω ότι θες... ότι ξέρω»
«Δεν θέλω να μάθω τίποτα άλλο... Τι σημασία έχει τώρα πια... Εκείνοι χάθηκαν... ο χρόνος δεν γυρίζει πίσω Βι... Ότι έγινε έγινε... σημασία έχει να φτιάξουμε το παρόν μας και περισσότερο το μέλλον μας» της είπα και εκείνη κατένευσε.
«Οπότε το θελήσεις πάντως να ξέρεις ότι εγώ θα σου τα πω» είπε και κατένευσα ευγνωμονώντας την με το βλέμμα μου και αρχίσαμε να μιλάμε και πάλι όπως παλιά σαν να μην είχε συμβεί τίποτα όλον αυτόν τον καιρό και πραγματικά για μια στιγμή ένιωσα ότι η Μπέλλα που ήξερα και αναγνώριζα πάρα πολύ καλά είχε γυρίσει και αυτό μου έδωσε απίστευτη πληρότητα και αγαλλίαση μέσα μου που ένιωθα έστω και για λίγο ξανά να είμαι ο εαυτός μου.
Μιλήσαμε για πάρα πολλά πράγματα... περισσότερο φυσικά ως συνήθως μίλαγε εκείνη... και στην παρούσα φάση μπορώ να πω ότι την ευγνωμονούσα γι αυτό... γιατί πραγματικά δεν είχα ιδέα για το τι θα μπορούσα να μοιραστώ μαζί της και τι όχι... και έτσι προτίμησα την σιωπή... Μου είπε για το αγόρι της που την παράτησε μετά από δύο μέρες από την ημέρα που γίναμε κώλος... με την δικαιολογία ενός ταξιδιού που ακόμα δεν είχε γυρίσει... αλλά ούτε είχε δώσει και σημεία ζωής... μου είπε για τους γονείς της που παν από το κακό στο χειρότερο οικονομικά και η γκρίνια δεν έχει τελειωμό... για την δουλειά της που αφοσιώθηκε αποκλειστικά για να μπορέσει να κρατηθεί από κάπου ώστε να μην χάσει τελείως το μυαλό της και μόλις ήρθε η σειρά μου για να πω τα δικά μου... στην περιφερειακή μου όραση έπεσε η φιγούρα του και γέλασα ειρωνικά κουνώντας δύσπιστα το κεφάλι μου κοιτώντας το ταβάνι και η Βι παραξενεύτηκε με αυτήν την απότομη αλλαγή της συμπεριφοράς μου.
«Τι συμβαίνει;» ρώτησε αλλά πριν της απαντήσω... ένας αλλόφρων Έντουαρτ στάθηκε μπροστά από το τραπέζι να με κοιτά επιβλητικά και λίγο ήθελα να βάλει τις φωνές από το ξάφνιασμα... Της κράτησα το χέρι και τον κοίταξα με θράσος στα μάτια.
«Τελείωσες το καφεδάκι σου;» ρώτησε εριστικά και ανασήκωσα το φρύδι μου ενώ κοίταζα τον μισογεμάτο μου καφέ και μετά αμέσως εκείνον.
«Όχι» δήλωσα και καθώς με μιμήθηκε συνέχισε με τον ίδιο τόνο στην φωνή του.
«Σε πέντε να είσαι κάτω στο γκαράζ» είπε μόνο και όπως ήρθε έτσι και έφυγε και η Βι με κοίταξε με αγωνία και της έτριψα την πλάτη παρηγορητικά καθώς έπινα άλλη μια γουλιά από τον καφέ μου.
«Μην του δίνεις σημασία» της είπα και εκείνη έμεινε με το στόμα ανοιχτό να με κοιτάει χωρίς να είναι ικανή να κάνει μια λογική σκέψη.
«Αυτός είναι οοοο» είπε με νόημα και κοιτώντας την μέσα στα μάτια ήρεμα κατένευσα.
«Αυτός» επιβεβαίωσα και μπερδεύτηκε περισσότερο.
«Και είναι πάντα έτσι;»
«Μην αγχώνεσαι Βι μου... γεννήθηκε γέρος... και γέρος θα πεθάνει... Αλλά πέρα από αυτό όλα είναι καλά... πραγματικά δεν έχεις λόγο να ανησυχείς για μένα»
«Είσαι σίγουρη;» ρώτησε και καθώς σηκώθηκα την έκλεισα μέσα στην αγκαλιά μου.
«Μην είσαι χαζούλα... είμαι μια χαρά...» της είπα με μεγαλύτερη πειθώ και εκείνη αναστέναξε βαριά... «Κοίτα να τους καταπλήξεις... τώρα ξέρεις τι να κάνεις για να κρατήσεις την δουλειά σου... μην τα σκοτώσεις πάλι γιατί πραγματικά θα σου βαρέσω το κεφάλι στον τοίχο» της είπα αυστηρά καθώς της κράταγα το σαγόνι και χαμογέλασε θλιμμένα.
«Μου έχεις λείψει βρε μπέμπα»
«Και εσύ καρδιά μου... Γύρνα τώρα στην δουλειά σου και μόλις βρω ευκαιρία θα έρθω ξανά να σε δω... γιατί να βρεθούμε κάπου αλλού... λίγο χλωμό το βλέπω αλλά από το καθόλου κάτι δεν είναι και αυτό;» της είπα κλείνοντας το μάτι μου και γέλασε απαλά καθώς κατένευσε... την φίλησα σταυρωτά και αφού της έδωσα άλλη μια μεγάλη ζεστή αγκαλιά την αποχαιρέτισα και πήγα να τα βάλω με το θεριό.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου