Fly Away "50.All Good Things"

5 χρόνια μετά.....

Καθόμουν στο γραφείο μου και αναπολούσα τα τελευταία 5 χρόνια που πέρασαν χαϊδεύοντας απαλά την κοιλιά μου και δεν μπορούσα να πιστέψω πως όλα γύρισαν ανάποδα... πως όλα έγιναν τόσο γρήγορα... πως όλα γκρεμιστήκαν εν μια νυκτί..

Πάνω στο γραφείο μου η φωτογραφία του γάμου μας έστεκε εκεί και την κοίταζα με νοσταλγία... άπλωσα το χέρι μου να την κρατήσω και πέρασα τα δάχτυλα μου πάνω από το τζάμι που την προστάτευε ψηλάφισα τα οικεία πρόσωπα μας και αναστέναξα. Τόσο ίδιοι... τόσο ερωτευμένοι... τόσο...

Πως άλλαξαν όλα;... Πως εμείς αλλάξαμε;;... Πως;;;

Αχ βρε Έντουαρντ... Αχχχ... γιατί έπρεπε τα πράγματα να γίνουν έτσι;

Μετά την βραδιά που είπα επιτέλους το ναι... πίστευα ότι όλη μου η ζωή θα άλλαζε... θα γινόταν πιο όμορφη... πιο ισορροπημένη... πιο σταθερή... που να ήξερα τότε.

Η βραδιά των γενεθλίων....

Μόλις γυρίσαμε στο τραπέζι μας και η Μαρίνα μας κοίταξε στα μάτια δεν ήθελε τίποτα άλλο... σηκώθηκε απάνω και πλησίασε την τούρτα που είχαν βάλει στο κέντρο τις πίστας και μας κοίταξε όλους έναν έναν ξεχωριστά πριν αρχίσει να μιλάει...

«86 χρόνια...» ξεκίνησε να λέει... «86 απίστευτα και γεμάτα χρόνια που μου χάρισαν χαρές... λύπες... και πληρότητα... Τι άλλο να περιμένω πια... όλοι όσοι αγαπώ... είναι κοντά μου... όλα όσα προσδοκούσα... πλέον έχουν ολοκληρωθεί...» συνέχισε κοιτώντας μας με νόημα στα μάτια και ο Έντουαρντ της χάρισε το πιο ζεστό του χαμόγελο και εκείνη παίρνοντας μια βαθιά ανάσα συνέχισε...

«86 χρόνια... ουαααουυ... νομίζω ότι είναι υπέρ αρκετά δεν νομίζεται;... Γι’ αυτό σήμερα αποφάσισα να δώσω επιτέλους τόπο στα νιάτα... Να δώσω την σκυτάλη μου και να αφήσω πια πίσω μου ότι με βαραίνει... και με ελαφριά την καρδιά να αφήσω να περάσει ο υπόλοιπος καιρός που μου απομένει μέχρι να γίνει το θέλημα του κυρίου και επιτέλους να κλείσω τα μάτια μου για να βρεθώ ξανά κοντά του... Κοντά στον μοναδικό άνθρωπο που αγάπησα με όλη μου την καρδιά και έζησα μαζί του τα καλύτερα χρόνια της ζωής μου...» έκανε μια παύση και τσιμπώντας την μύτη της με τον δείκτη της και τον αντίχειρα της προσπάθησε να ελέγξει το ξέσπασμα της για να καταφέρει να συνεχίσει.

«Αρκετά όμως με τα μελό δεν νομίζεται;... όπως προείπα σήμερα είναι η δική σας ημέρα και όχι η δική μου... γι αυτό και θα ήθελα να παραδώσω την σκυτάλη και να αποσυρθώ...» κοίταξε τον Έντουαρντ στα μάτια και του έτεινε το χέρι της... ο Έντουαρντ έμεινε σαν χαζός να την κοιτάει... «Έλα κοντά μου» του είπε με την βαθιά και βελούδινη φωνή της και εκείνος για λίγο κοίταξε εμένα... Τρίβοντας το μπράτσο του τον ενθάρρυνα να πάει χαμογελώντας του ζεστά... εκείνος μου έδωσε ένα φιλί στον κρόταφο και αφού σηκώθηκε την πλησίασε πιο αποφασιστικά.

«Όλοι περιμένατε αυτήν την στιγμή... και όλοι φανταζόσασταν λίγο πολύ σε πιο θα μεταβιβάσω τις μετοχές μου... αλλά τελικά κάνατε λάθος... Ο Έντουαρντ... χρειάζεται δύο ακόμα ψήφους για να πάρει την θέση του γιού μου του Καρλάιλ και τις έχει... από μένα... έτσι από σήμερα... αγόρι μου... είσαι επίσημα ο Πρόεδρος της Κάλεν Α.Ε. με την αξία σου... και ξέρεις ότι αυτό δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς... η δουλειά που έχεις κάνει όλα αυτά τα χρόνια σε έκανε άξιο αντικαταστάτη όχι του...» έκανε μια παύση... «Πατέρα σου αλλά του παππού σου... του Έντουαρντ Κάλεν... αυτό να μην το ξεχάσεις ποτέ» του τόνισε και αφού τον αγκάλιασε και τον φίλησε και στα δύο του μάγουλα έκανε λίγο πιο πίσω και άρχισε να τον χειροκροτεί... ταυτόχρονα όλοι μας την μιμηθήκαμε και κάναμε το ίδιο.

Ήμουν τόσο υπερήφανη για εκείνον εκείνη ακριβός την στιγμή... τα δάκρυα μου έτρεχαν από τα μάτια μου ανεξέλεγκτα... αλλά η Μαρίνα δεν σταμάτησε εκεί... αφού ζήτησε και πάλι την προσοχή μας συνέχισε.

«Έχοντας την συνείδηση μου ήσυχη ότι όλα θα ξαναγίνουν όπως πρέπει... πιστεύω ότι πλέον μπορώ να αποσυρθώ και να αφήσω την εταιρία στα χέρια σας... Ξέρω ότι η επόμενη ερώτηση είναι που θα μεταβιβάσω τις μετοχές μου... γιατί φυσικά σας καίει σε ποια μεριά θα πάνε οι ψήφοι... και φυσικά ξέρω πολύ καλά ότι όλοι νομίζεται ότι η μεταβίβαση θα γίνει στον Έντουαρντ αλλά κάνετε λάθος...» σούσουρα ακούγονταν από παντού απορίας και περιέργειας... ο Έντουαρντ ψύχραιμος λες και ήξερε ήδη τις αποφάσεις της με κοίταζε με ένα περίεργο χαμόγελο και η καρδιά μου άρχισε να χτυπάει σαν τρελή... Δεν πιστεύω... όχι δεν μπορεί να εννοεί.

«Ησυχία παρακαλώ...» φώναξε η Μαρίνα ζητώντας ξανά τον λόγο και καθώς όλοι ηρέμισαν ακολουθώντας το βλέμμα του Έντουαρντ όλοι ταυτόχρονα γύρισαν και με κοίταξαν με απορία και εγώ τα έχασα... δεν ήξερα τι να κάνω... αλλά η Μαρίνα καταλαβαίνοντας το πήρε για άλλη μια φορά τον λόγο.

«Όχι δεν θα της μεταβιβάσω στην Μπέλα...» απάντησε στις ανείπωτες ερωτήσεις των συγγενών της και εγώ άφησα την ανάσα μου να βγει από το σώμα μου με ανακούφιση.

«Θα της μεταβιβάσω στο αγέννητο παιδί της...» συμπλήρωσε και κοίταξα τον Έντουαρντ μπερδεμένη... «Φυσικά μέχρι να αναλάβει τα καθήκοντα του θα πρέπει κάποιος να αποφασίζει γι αυτό... γι’ αυτό και θα ορίσω την Ιζαμπέλα Σουάν πληρεξούσιο του μέχρι εκείνο να είναι ικανό να πάρει αποφάσεις από μόνο του» κατέληξε και τείνοντας το χέρι της προς το μέρος μου με κάλεσε να πάω κοντά της και εγώ μένοντας στήλη άλατος δεν ήξερα πως να αντιδράσω.

«Πήγαινε κοντά της καρδιά μου» με παρότρυνε ο πατέρας μου και γυρίζοντας προς το μέρος του τον κοίταξα σοκαρισμένη.

«Το ήξερες αυτό;» τον ρώτησα αλλά αντί να μου απαντήσει σηκώθηκε και με βοήθησε να κάνω και εγώ το ίδιο... Με έσυρε σχεδόν με το ζόρι μέχρι το σημείο που βρισκόταν ο Έντουαρντ και η γιαγιά του και μόλις έφτασε κοντά στον Έντουαρντ του χαμογέλασε.

«Να μου την κάνεις ευτυχισμένη» του είπε συνωμοτικά και ο Έντουαρντ τον αγκάλιασε και του απάντησε σοβαρός.

«Θα είναι το πρώτο και το τελευταίο μέλημα της ζωής μου» ο πατέρας μου κατένευσε ευχαριστημένος και αφού με φίλησε στον κρόταφο με παρέδωσε σε εκείνον και γύρισε στην θέση του... Εγώ κοίταγα μια την Μαρίνα και μια τον Έντουαρντ χωρίς να είμαι σίγουρη για το τι πρέπει να κάνω.

«Απλά χαμογέλα» ψιθύρισε ο Έντουαρντ στο αυτί μου και δίνοντας μου ένα απαλό φιλί με γύρισε προς την μεριά της Μαρίνας.

«Είσαι ένας άγγελος...» είπε με βαθιά από φωνή συγκινημένη και αφού με αγκάλιασε με φίλησε σταυρωτά και με κοίταξε βαθιά στα μάτια... «Να μου τον κάνεις ευτυχισμένο» επανέλαβε τα λόγια του πατέρα μου και τα δάκρυα μου έπνιξαν την φωνή μου... ξεροκατάπια και προσπάθησα να μιλήσω...

«Δεν θα σε απογοητεύσω» κατάφερα να πω και μου χαμογέλασε με ένα πλατύ χαμόγελο και γύρισε και πάλι προς τα αδιάκριτα βλέμματα των παραβρισκόμενων που μας κοιτάζανε λες και θέλανε να μας λιντσάρουν... εντάξει με μικρές εξαιρέσεις αλλά οι περισσότεροι τουλάχιστον ήμουν σίγουρη ότι από μέσα τους ευχόντουσαν να μην υπήρχα ποτέ.

«Αγαπημένοι μου συγγενείς και φίλοι... Είναι μεγάλη μου χαρά να σας ανακοινώσω και επίσημα... τον γάμο του εγγονού μου Έντουαρντ... με την λατρεμένη μας νυφούλα... Μπέλα... και ακόμα μεγαλύτερη χαρά να σας ανακοινώσω ότι όπως ήδη καταλάβατε σε λίγο καιρό θα έχουμε κοντά μας και το πρώτο μου τρισέγγονο... Όλα για εκείνους έγιναν λίγο βιαστικά και εφόσον δεν καταφέραμε να χαρούμε τους γάμους τους... σκέφτηκα αυτή η μέρα χαράς να γίνει μέρα χαράς και για εκείνους... Την τούρτα παρακαλώ...» διέταξε και ασυναίσθητα κοίταξα με απορία τα γκαρσόνια που τοποθετούσαν ένα δεύτερο τραπέζι δίπλα από αυτό που είχε απάνω την τούρτα της και αμέσως φέρανε μια χειροποίητη τούρτα που με το που την είδα αμέσως συγκινήθηκα και άρχισα να μαζεύω τα δάκρια που κύλισα στα μάγουλα μου.

Ήταν πραγματικά το κάτι άλλο... ένα παραμυθένιο βιβλίο που απάνω είχε γράψει αυτός που την έφτιαξε μια μικρή ιστορία για μας...

“Μια φορά και έναν καιρό

Ήταν η Ιζαμπέλα Μαρί Σουαν. Όπου βρέθηκε ανάμεσα σε έναν στρατό στην μέση της ερήμου και άγγιξε τις καρδιές όσων γνώρισε.

Μα περισσότερο άγγιξε μια μοναχική καρδιά και έγινε ο άγγελος της... Η μοναχική καρδιά πλέον είναι δική της και μαζί θα ξεκινήσουν το ταξίδι προς την ευτυχία.

Και έτσι το παραμύθι ξεκινά...”

«Να είσαστε πάντα ευτυχισμένοι αγάπες μου» είπε η Μαρίνα και την κοίταξα συγκινημένη στα μάτια.

«Δεν έχω λόγια να σε ευχαριστήσω» της είπα με πνιγμένη φωνή και εκείνη με αγκάλιασε με όλη της την αγάπη.

«Ξέρεις με πιο τρόπο μπορείς» ψιθύρισε εκείνη και κατένευσε.

«Δεν θα σε απογοητεύσω ποτέ» επανέλαβα και τρίβοντας τον ώμο μου κοίταξε τον Έντουαρντ αυστηρά.

«Το ξέρεις ότι το ίδιο ισχύει και για σένα» του είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι’ αυτό και ο Έντουαρντ καθώς της χαμογέλασε ζεστά την έκλεισε στην αγκαλιά του.

«Δεν θα σε απογοητεύσω ποτέ» επανέλαβε τα λόγια μου.

«Το καλό που σου θέλω» του είπε και ο Έντουαρντ γέλασε με την καρδιά του.

Και να που σήμερα έφτασε η στιγμή να αθετήσει τους λόγους του... Πως σκατά φτάσαμε ως εδώ;... Αναρωτήθηκα για πολλοστή φορά και αναστέναξα... Τι πήγε στραβά;... ρώτησα με απορία τον εαυτό μου και άφησα τα δάκρυα μου να κυλίσουν ανενόχλητα...

Όσο θυμάμαι τα λόγια που είχε πει....

Μετά τον λόγο που έδωσε στην γιαγιά του εκείνη τον παρέδωσε σε μένα όπως είχε κάνει ο πατέρας μου σε εκείνον και ο Έντουαρντ γύρισε σοβαρός και με κοίταξε στα μάτια με όλη του την αγάπη να αντικατοπτρίζεται σε όλα τα χαρακτηριστικά του.

Το τραγούδι που είχαμε χορέψει πριν ξεκίνησε και πάλι και εκείνος γονατίζοντας μπροστά μου κράτησε και τα δύο μου χέρια μέσα στα δικά του χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου.

«Ιζαμπέλα Μαρί Σουαν... ίσως αυτή η στιγμή θα μπορούσε να ήταν η πλέον κατάλληλη για να σου κάνω πρόταση γάμου...» ξεκίνησε και χαμογέλασα δαγκώνοντας τα χείλια μου... «Αλλά επειδή είμαστε ήδη παντρεμένοι μάλλον θα πρέπει να το αλλάξω λίγο...» συνέχισε χαμογελώντας και ξαφνικά σοβάρεψε... «Είσαι ο άγγελος που άγγιξε την καρδιά μου... την ψυχή μου... όλο μου το είναι και το άλλαξες ριζικά... Πριν από εσένα ήμουν μια μοναχική καρδιά που απλά περιπλανιόταν στον κόσμο χωρίς σκοπό... αλλά από την μέρα που σε γνώρισα... όλα μέσα μου έγιναν ξανά αυτό που πάντα ήμουν... αυτό που πάλευα να καταπνίξω χωρίς επιτυχία... Από την μέρα που σε γνώρισα έγινα ξανά ο εαυτός μου και θα σου το χρωστάω όσο ζω και πολλά περισσότερα από αυτό... Ιζαμπέλα Μαρί  Σουάν σου χρωστάω την ζωή μου... την ψυχή μου... την καρδιά μου... Δεν μπορώ να φανταστώ έστω και μία ημέρα της ζωής μου χωρίς εσένα... μου επιτρέπεις να σε αγαπάω κάθε μέρα του για πάντα;» με είχε ρωτήσει και έμεινα να τον κοιτώ χωρίς φωνή.

«Ναι» ψιθύρισα χωρίς ανάσα και εκείνος παίρνοντας μια βαθιά αναπνοή έβγαλε από την τσέπη του το δαχτυλίδι της γιαγιάς του και την βέρα που είχαμε παντρευτεί τα τοποθέτησε στην θέση όπου ανήκανε και φιλώντας ένα ένα κάθε δάχτυλο μου ξεχωριστά φίλησε στο τέλος την παλάμη μου αλλά δεν με κοίταξε... ανασήκωσε το κεφάλι του και χωρίς να αφήνει το χέρι μου άφησε ένα παρατεταμένο φιλί πάνω στην κοιλιά μου και ένιωσα τα δάκρυα του να υγραίνουν το φόρεμα μου.

«Το ίδιο ισχύει και για σένα μικρό φασολάκι» ψιθύρισε και με το ελεύθερο χέρι μου του χάιδεψα απαλά τα μαλλιά του και εκείνος με δάκρυα στα μάτια με κοίταξε και σηκώθηκε όρθιος.

«Σ’ αγαπάω» του είπα και μόλις με κλείδωσε στην αγκαλιά του το ανταπέδωσε.

«Είσαι όλη μου η ζωή... θα κάνω τα πάντα... ΤΑ ΠΑΝΤΑ... να είσαι για την υπόλοιπη ζωή σου ευτυχισμένη» είχε πει και ανατρίχιασα.

Πόσο εύκολα τελικά τα λόγια εξανεμίζονται... Πόσο εύκολα οι υποσχέσεις διαλύονται... Πόσο εύκολα αυτό το για πάντα κράτησε μόνο 5 χρόνια... Τι άλλαξε Έντουαρντ... Τι;;;... έλεγα μέσα μου με παράπονο σκουπίζοντας για άλλη μια φορά τα δάκρυα μου η πόρτα χτύπησε και μάζεψα αμέσως τον εαυτό μου.

«Περάστε» έδωσα την άδεια και κάνοντας ότι γράφω κάτι στο κομπιούτερ πήρα μια βαθιά ανάσα πριν δω ποιος είχε μπει.

«Έχεις δουλειά;» με ρώτησε και σήκωσα την ματιά μου προς το μέρος του.

«Και πότε δεν έχω» απάντησα με τον ίδιο άτονο αχρωμάτιστο τόνο που είχε χρησιμοποιήσει ο ίδιος και ήρθε και έκατσε στην καρέκλα που ήταν μπροστά από το γραφείο μου με μια βαριά κίνηση... Ήταν κομμάτια.

«Θα κάτσεις κι άλλο;» ρώτησε βγάζοντας το πακέτο με τα τσιγάρα του από το σακάκι του και άναψε ένα χωρίς να με κοιτά.

«Υπάρχει συγκεκριμένος λόγος που με ρωτάς;» τον ρώτησα πίσω σταυρώνοντας τα χέρια μου στο στήθος περιμένοντας να με αντικρίσει αλλά εκείνος δεν το έκανε... Παίρνοντας μια μεγάλη ρουφηξιά από το τσιγάρο του κοιτώντας ακόμα μακριά αναδιοργάνωσε τις σκέψεις του και αναστέναξε.

«Αύριο θα φύγω για Ζυρίχη... και σκέφτηκα να γυρίσω νωρίς στο σπίτι σήμερα για να δω την μικρή λίγο περισσότερο» δήλωσε λες και μου έλεγε για τον καιρό και μηχανικά πέρασα το χέρι μου μέσα από τα μαλλιά μου και αναστέναξα.

«Και εγώ τι θες να κάνω γι’ αυτό;» τον ειρωνεύτηκα και για λίγο το σκέφτηκε.

«Τίποτα...» είπε ξεψυχισμένα... «Σκέφτηκα ότι θα ήθελες να το ξέρεις» είπε ακόμα χωρίς να με κοιτά αδιάφορα και αυτό έφτασε να με βγάλει από τα ρούχα μου.

«Γιατί θα έχει διαφορά;» τον ρώτησα κυνικά και επιτέλους γύρισε προς την μεριά μου και με κοίταξε για πρώτη φορά από την στιγμή που μπήκε μέσα στο γραφείο μου... και σβήνοντας το τσιγάρο του στο τασάκι σηκώθηκε για να φύγει... και την ώρα που έφτασε στην πόρτα χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει ξαναρώτησε.

«Τελικά θα κάτσεις κι άλλο;»

«Είμαι σίγουρη ότι δεν θα σας λείψω... οπότε γιατί να μην εκμεταλλευτώ την ευκαιρία να τελειώσω τις εκκρεμότητες μου αφού θα κάνεις εσύ παρέα στην μικρή» ειρωνεύτηκα και παγώνοντας στην θέση του χωρίς να γυρίζει προς το μέρος μου έμεινε εκεί χωρίς να σχολιάσει τα λόγια μου.

«Όπως θες» ήταν τα μοναδικά λόγια που βγήκα από τα χείλια του παγωμένα και ανοίγοντας την πόρτα εξαφανίστηκε.

Γιατί Έντουαρντ... γιατί;... ρώταγα βουβά με παράπονο και δαγκώνοντας τα χείλια μου έκλεισα το πρόσωπο μου μέσα στις χούφτες μου και άφησα για άλλη μια φορά τα δάκρυα μου να κυλίσουν.

«Γιατί;» ρώτησα άλλη μια φορά με παράπονο και τα λόγια του Καρλάιλ από εκείνην την βραδιά ήρθαν σαν απάντηση.

«Νομίζεις ότι κέρδισες;» με είχε ρωτήσει σε έναν χορό που απαίτησε να χορέψουμε και τότε είχα γελάσει αυτάρεσκα που να ήξερα.

«Δεν το βάζεις κάτω» είπα και ανασήκωσε το ένα του φρύδι με νόημα.

«Είσαι πολύ μικρή μπροστά μου» είπε μέσα από τα δόντια του αυτάρεσκα.

«Αλήθεια;...» τον ρώτησα ειρωνικά... «Κοίτα να πατήσεις την υπόσχεση σου και τα λέμε» του δήλωσα κατηγορηματικά και γέλασε ειρωνικά.

«Δεν ξέρεις τίποτα... η Τάνια δεν σου είπε τίποτα»

«Μμμ... η αγαπητή μας Τάνια... αλήθεια γιατί ακόμα κυκλοφορεί ελεύθερη;;... δεν ήταν αρκετά τα στοιχεία που σου έδωσα για να την κλείσεις μέσα;... ή μήπως... που πολύ αμφιβάλλω... κάνει τόσο καλό κρεβάτι που δεν μπορείς να την αποχωριστείς;»

«Μην παραλογίζεσαι Μπέλα... το ξέρεις ότι δεν με συμφέρει να μπει στην φυλακή... γι’ αυτό αποφάσισα να την εκβιάσω»

«Πολύ σωστά... ελπίζοντας ότι με αυτόν τον τρόπο θα βρει εκείνην τον τρόπο να με ξεφορτωθεί για χάρη σου σωστά;» του δήλωσα ευθέως ότι δεν μασάω τα παραμύθια του και εκείνος με κοίταξε ερευνητικά.

«Το λες τόσο κυνικά» διαπίστωσε χαμογελώντας.

«Δεν είμαι ηλίθια Καρλάιλ και σε προειδοποιώ... αν κάνεις κάτι»

«Τι;... Τι θα μου κάνεις;»

«Εγώ τίποτα...» του είπα αυτάρεσκα και ανασήκωσα το φρύδι μου επιδεικτικά.

«Ο Έντουαρντ δεν πρόκειται ποτέ να με αγγίξει»

«Όχι με τα χέρια του σίγουρα... αλλά εσύ περισσότερο από όλους θα έπρεπε να ξέρεις ότι η γλώσσα κόκκαλα δεν έχει και κόκκαλα τσακίζει»

«Δεν τον συμφέρει να με χτυπήσει όσο αφορά την εταιρία γιατί πρώτος εκείνος θα χάσει ιδίως τώρα που έχει εκείνος την διοίκηση» προσπάθησε και γέλασα δυνατά.

«Ναι πλέον δεν τον συμφέρει...» συμφώνησα... «Άλλα κάτι με κάνει να πιστεύω ότι έχει κι άλλους κριμένους άσους στο μανίκι του» δήλωσα και για λίγο το σκέφτηκε.

«Μην μου πεις ότι του είπες τίποτα»

«Όχι δεν του είπα τίποτα... βλέπεις εγώ ξέρω να κρατώ τον λόγο μου... αλλά είμαι σίγουρη ότι εκείνος τα ξέρει ήδη όλα»

«Όταν λες όλα;» ρώτησε και καλά για να με ψαρέψει ενώ μέσα του ήξερα πάρα πολύ καλά ότι έτρεμε σαν το ψάρι.

«Όλα Καρλάιλ... και όταν λέω όλα... εννοώ όλα» του επιβεβαίωσα και έσμιξε τα φρύδια του.

«Πως μπορείς να είσαι τόσο σίγουρη»

«Πολύ απλά... δεν έκανε ποτέ καμία νύξη για το θέμα... δεν προσπάθησε καν να μου αποσπάσει πληροφορίες»

«Ίσως γιατί ήξερε ότι δεν πρόκειται να του τα πεις»

«Ίσως γιατί τα ήξερε ήδη Καρλάιλ... για ποιον λόγο νομίζεις ότι σε σιχαίνεται τόσο πολύ» του χτύπησα πίσω και δεν ήξερε τι να κάνει για να το γυρίσει εναντίων μου ενώ ήξερε ότι είχε χάσει ήδη το παιχνίδι.... «Και για να τελειώνουμε... δεν δέχομαι άλλη αναβολή... Πήγαινε κατέθεσε τα στοιχεία που έχεις εναντίων της και βάλε τη φυλακή το συντομότερο δυνατόν... Και επιπλέον... κράτα την υπόσχεση σου γιατί δεν το έχω σε τίποτα να σε κάνω ρεζίλι ακόμα και τώρα μπροστά σε όλα αυτά τα άγρυπνα βλέμματα που μας κοιτάνε ρουφώντας κάθε μας έκφραση» τον απείλησα αλλά δεν μάσησε.

«Ναι και θα μου κάνεις την μούρη κρέας...» σαρκάστηκε και γέλασε δυνατά.

«Αλήθεια τι κάνει ο Ζανό πως και δεν είναι μαζί σου σήμερα;» ρώτησα και καλά αδιάφορα και με κοίταξε για λίγο ανέκφραστος διαβάζοντας με.

«Τι σχέση έχει ο Ζάνο με την συζήτηση μας;»

«Ωωωω έχει απόλυτη σχέση με την συζήτηση μας Καρλάιλ... σωστά;» τον ρώτησα πίσω και για λίγο σταμάτησε τον βηματισμό του αλλά δεν με άφησε από το σκληρό του βλέμμα.

«Πως;»

«Μην παίζεις μαζί μου Καρλάιλ... ξέρω τα πάντα»

«Αποκλείετε... δεν ξέρεις τίποτα... απλά ρίχνεις άδεια για να πιάσεις γεμάτα»

«Έτσι νομίζεις» του είπα σκληρά.

«Δεν έχεις αποδείξεις»

«Ξέρεις δεν της χρειάζομαι και τόσο... από την άλλη έχω αποδείξεις για την τσούλα σου... γι’ αυτό αν δεν κάνεις τίποτα και τώρα να ξέρεις ότι θα κάνω εγώ» του δήλωσα και τραβώντας με μαζί του με παρέσυρε πιο έξω από την πίστα και με γύρισε προς το μέρος του.

«Λέγε τι ξέρεις και πως» απαίτησε και κοίταξα το χέρι μου που το κρατούσε με όλη του την δύναμη αλλά δεν τον ένοιαξε καθόλου... «Λέγε»

«Που ακριβός αναφέρεσαι;» τον ρώτησα και έσμιξε τα χείλια του σε μια ίσια γραμμή... ήμουν σίγουρη ότι αν δεν είχαμε το κοινό πίσω μας τώρα θα με είχε σαπίσει στο ξύλο.

«Πως έχεις αποδείξεις για την Τάνια;»

«Το όνομα Μάρκο Πάοραζαν... σου λέει κάτι;» τον ρώτησα και αμέσως το χέρι του σταμάτησε να με σφίγγει και τρίβοντας το με το άλλο μου χέρι προσπάθησα να ηρεμήσω τον πόνο που μου είχε προκαλέσει.

«Που τον ξέρεις εσύ τον Μάρκο;» ρώτησε καχύποπτα.

«Μου χρωστάει την ζωή του... ήταν στην πτήση που εξολόθρεψα τον αεροπειρατή που απειλούσε την ζωή του» του είπα και έμεινε με το στόμα ανοιχτό.

«Εσύ ήσουν;» ρώτησε δύσπιστα και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.... «Μα πως;»

«Ζήτησα να μην αναφέρουν το όνομα μου και είπαμε ότι τον εξουδετέρωσε η άλλη αεροσυνοδός που ήταν στην πτήση» είπα ανασηκώνοντας τους ώμους μου αδιάφορα.

«Αυτό και αν είναι...» είπε και άρχισε να βηματίζει πάνω κάτω με το χέρι του μέσα στα μαλλιά του προσπαθώντας πολύ σκληρά να βάλει σε μια τάξη τις σκέψεις του.

«Μην το παιδεύεις άδικα Καρλάιλ... ο Μάρκος χρόνια ψάχνει να βρει τον δολοφόνο του γιού του... Αν του πω την αλήθεια πιστεύεις ότι δεν θα κινήσει γη και ουρανό να την βρει;... και μαζί με εκείνην θα βρεθείς και εσύ εκτεθειμένος που την συγκαλύπτεις» του δήλωσα και σταματώντας τον βηματισμό του γύρισε και με αντίκρισε στα μάτια αυστηρά.

«Τίποτα δεν τελείωσε...» μου δήλωσε κουνώντας τον δείκτη του μπροστά στο πρόσωπο μου... «Ακούς;... Τίποτα... Τώρα αρχίζει ο πόλεμος... όσο για τις αβάσιμες ηλίθιες υποψίες σου δεν πιστεύω λέξη... Δεν ξέρεις τίποτα... Τίποτα» είπε και με άφησε μόνη μου να τον κοιτώ να φεύγει.

«Και όμως Καρλάιλ... ξέρω περισσότερα από όσα νομίζεις» του πέταξα αλλά δεν ήμουν σίγουρη αν με είχε ακούσει τότε.