Fly Away "42. You'll Never Be Alone"

Το σώμα μου ένιωθα να αιωρείται και ένα μαύρο πέπλο με έπαιρνε μακριά του... Μόνη μέσα στην απέραντη μαυρίλα έτρεχα με κομμένη την αναπνοή και τον έψαχνα... αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά.

«Έντουαρνττττ» τον φώναζα απελπισμένη και η βελούδινη φωνή του ακούστηκε από κάπου κοντά μου.

«Εδώ είμαι μωράκι μου» έλεγε και μια ζεστασιά πλημμύρισε όλες μου τις αισθήσεις κάνοντας με να πάρω μια ανάσα εκεί που τα πνευμόνια μου διαμαρτύρονταν για λίγο αέρα... αλλά δεν τον έβλεπα πουθενά.

«Έντουαρντττ» άρχισα να φωνάζω με αγωνία... «Που είσαι;» έλεγα ξανά και ξανά ενώ τα δάκρυα της απελπισίας έκαναν την εμφάνιση τους.

«Εδώ είμαι μωράκι μου... δίπλα σου... άνοιξε τα μάτια σου να με δεις» τον άκουγα να λέει και κοιτώντας γύρω μου τον είδα στο πιο απόμακρο σημείο του σκοταδιού να είναι πεσμένος στο έδαφος με αλυσίδες να είναι τυλιγμένες γύρω από το κορμί του.

«Όχιιιιι» τσίριξα και άρχισα να τρέχω κοντά του και όσο και να έτρεχα η απόσταση δεν έσβηνε με τίποτα... Ο Καρλάιλ έκανε την εμφάνιση του και τότε πάγωσα.

Ντυμένος στα κόκκινα με την άκρη της αλυσίδας στα χέρια του να τον χτυπάει και να πληγώνει περισσότερο το κορμί του κοιτώντας τον κοροϊδεύτηκα.

“Ανόητε... νομίζεις ότι μπορείς να τα βάλεις μαζί μου;” έλεγε ενώ με την αλυσίδα που περίσσευε συνέχιζε να τον μαστιγώνει αλύπητα δημιουργώντας του περισσότερες πληγές.

«Όχιιιι» τσίριζα και για άλλη μια φορά προσπάθησα να τον φτάσω αλλά και πάλι όσο και να έτρεχα η απόσταση δεν έλεγε να μειωθεί ούτε στο ελάχιστον... «Άφησε τον ήσυχοοοο» τσίριζα αφρίζοντας αλλά εκείνος δεν με άκουγε.

«Μπέλα» άκουσα την φωνή του Έντουαρντ και τότε πήρα μια βαθιά αναπνοή.

«Εδώ είμαι μωρό μου... κάνε κουράγιο» του φώναζα και βάζοντας όλη την δύναμη της ψυχής μου άρχισα να τρέχω με περισσότερο πείσμα κοντά τους.

“Νομίζεις ότι μπορείς να τον σώσεις;... είναι δικός μου... και δεν πρόκειται να τον αφήσω ποτέ” είπε ο Καρλάιλ με μίσος μέσα από τα δόντια του και τότε όλα άλλαξαν.

Χωρίς να καταλάβω το πως το σώμα μου ήταν μπροστά από του Έντουαρντ και με μια δυνατή μου κλωτσιά στην καρδιά του Καρλάιλ τον έκανα να εκσφενδονιστεί μακριά του... Η αλυσίδα έπεσε στο έδαφος με έναν εκκωφαντικό θόρυβο και το αίμα που είχε απάνω της πότισε το χώμα και εκεί που είχε στάξει το αίμα ένα μικρό κρινάκι άρχισε να μεγαλώνει και να ανθίζει.

Γύρισα προς την μεριά του Έντουαρντ και τον βρήκα λιπόθυμο και εξαντλημένο... η ανάσα του έβγαινε κοφτή, βαριά ενώ τα βλέφαρα του είχαν κλείσει... Έβαλα τα χέρια μου γύρω από το κορμί του και το κάλυψα με το δικό μου κορμί σαν ασπίδα.

«Κάνε κουράγιο αγάπη μου... εγώ είμαι εδώ... Δεν πρόκειται ποτέ ξανά να σε αφήσω μόνο σου... Κάνε κουράγιο» έλεγα μέσα από τα αναφιλητά μου και τότε άνοιξε τα μάτια του κουρασμένα.

«Μπέλα» κατάφερε μόνο να πει... η φωνή του ένας ψίθυρος... εξαντλημένη διαλυμένη... έτοιμη να σβήσει.

«Όχι αγάπη μου μην τα παρατάς... σου το ορκίζομαι δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο... Πες μου τι να κάνω για να σε βοηθήσω;» τον παρακάλαγα ενώ του χάιδευα το πρόσωπο φιλώντας τον ευλαβικά για να του δώσω κουράγιο.

«Μόνο να με αγαπάς... αυτό έχω ανάγκη Μπέλα... Αν μ’ αγαπάς μπορώ να αντέξω τα πάντα»

«Σ’ αγαπώ καρδιά μου... Σ’ αγαπώ» είπα και η ματιά του άρχισε να παίρνει ζωή και τα χέρια του ξαφνικά τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μου και ξαφνιασμένη κοίταξα γύρω μου.

Ο Έντουαρντ δεν αιμορραγούσε πια... το κορμί του ήταν λύω και απαλό σαν να μην τον είχε χτυπήσει ο Καρλάιλ ποτέ... το σώμα του ήταν ελεύθερο από τις αλυσίδες... και η καρδιά του φτερούγιζε γεμάτη ζωή και μόλις τον κοίταξα στα μάτια εκείνος μου χαμογελούσε.

«Μαζί μπορούμε να κάνουμε τα πάντα» είπε και δίνοντας μου ένα φιλί στην κορυφή του κεφαλιού μου το απόλυτο σκοτάδι έγινε ένας απέραντος γαλάζιος ουρανός και τα χρώματα του ουράνιου τόξου έφεραν την ελπίδα που αναζητούσε η ψυχή μας.

«Σ’ αγαπώ Έντουαρντ... Σ’ αγαπώ» έλεγα μέσα από τα δάκρυα μου.

«Και εγώ σε αγαπώ καρδιά μου... και εγώ» μου είπε με βαθιά φωνή από συγκίνηση και κλείνοντας με στην αγκαλιά του ένιωσα ασφάλεια και σιγουριά.

«Δεν θα σε αφήσω ποτέ ξανά μόνο... Ποτέ» σιγομουρμούρισα και με μια βαθιά ανάσα άφησα τον εαυτό μου να γευτεί όλη την πληρότητα και την αγαλλίαση που ένιωθε η ψυχή μου.

Ο ήχος από το ξυπνητήρι με έκανε να πεταχτώ απάνω και τα χέρια του Έντουαρντ αμέσως τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μου.

«Σσσς... ματάκια μου το ξυπνητήρι είναι» είπε με βαθιά φωνή από τον ύπνο και γυρίζοντας προς την μεριά του έβαλα τα χέρια μου πάνω στο πρόσωπο του και τον κοίταζα εξεταστικά... Εκείνος μου έδωσε ένα απαλό φιλί πάνω στην άκρη της μύτης μου και παρασέρνοντας με μαζί του με έβαλε να βολευτώ στην ζεστή του αγκαλιά... Άφησα την ανάσα μου να βγει με ανακούφιση.

«Τι ώρα είναι;» ρώτησα με περιέργεια.

«6:30... κοιμήσου λίγο ακόμα» με παρότρυνε ενώ τα μάτια του έκλειναν και ένα χασμουρητό του κάλυψε ότι άλλο ήθελε να πει.

«Δεν κοιμήθηκες καλά;» ρώτησα με περιέργεια καθώς ένιωθα την εξάντληση του να αντικατοπτρίζεται σε όλα του τα χαρακτηριστικά.

«Ήσουν πολύ ανήσυχη... Μάτι δεν έκλεισα όλο το βράδυ» σιγομουρμούρισε καθώς το κεφάλι του άρχισε να βαραίνει και η ανάσα του άλλαζε.

«Συγνώμη που δεν σε άφησα να κοιμηθείς» απολογήθηκα και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από το κορμί του άφησα μερικά απαλά φιλιά πάνω στο στήθος του.

«Μμμμμμ...» γουργούρισε ναζιάρικα... «Μην σταματάς» παρακάλεσε και δεν του χάλασα χατίρι... Τα χείλια μου τρυφερά και απαλά σαν πούπουλο πάνω στην επιδερμίδα του, μοίραζαν απλόχερα διάσπαρτα φιλιά ενώ με το χέρι μου του χάιδευα το γυμνό του κορμί και οι μυς του κάτω από το άγγιγμα μου ανταποκρίνονταν μοναδικά.

«Μου έλειψε αυτό το ξύπνημα» σιγομουρμούρισε και άφησε τον εαυτό του να το απολαύσει περισσότερο.

«Και εμένα» είπα ειλικρινά και καλύπτοντας το σώμα μου με το δικό του του φίλησα τρυφερά τον λαιμό και μόλις δάγκωσα παιχνιδιάρικα το σαγόνι του άφησα τα χείλια μου να καλύψουν τα δικά του.

Το σώμα του βρέθηκε σε εγρήγορση και γυρίζοντας με έφερε το κορμί του πάνω από το δικό μου και αγκαλιάζοντας με τρυφερά βάθυνε το φιλί μας και με έκανε να βογκήξω.

«Μακάρι να μην έπρεπε να φύγω» είπε μέσα από τον αναστεναγμό του και ανασηκώνοντας το κεφάλι του με κοίταξε απολογητικά απομακρύνοντας τις τούφες των μαλλιών μου από το πρόσωπο.

«Πήγαινε καρδιά μου... σίγουρα θα έχεις μείνει πολύ πίσω» τον ενθάρρυνα εγώ και μου έδωσε άλλο ένα βαθύ φιλί και αφήνοντας με απαλά από την αγκαλιά του ανακάθισε στο κρεβάτι και έτριψε το πρόσωπο του σπασμωδικά για να ξυπνήσει.

«Η Άλις μου είπε ότι θα περάσει να σου κάνει παρέα» είπε διστακτικά και τυλίγοντας τα χέρια μου γύρω από την μέση μου ακούμπησα το κεφάλι μου πάνω στην πλάτη του και εκείνος τύλιξε τα χέρια του γύρω από τα δικά μου χέρια.

«Την ταλαιπώρησα τόσο πολύ εχτές» είπα με παράπονο και ο Έντουαρντ με παρηγόρησε.

«Καταλαβαίνει καρδιά μου... μην κατηγορείς άδικα τον εαυτό σου... Μπόρα ήταν και πέρασε... Κανείς δεν σε κατηγορεί για όσα συνέβησαν» δεν ανταποκρίθηκα δεν ήξερα τι να πω και εκείνος για να μου φτιάξει την διάθεση συνέχισε.

«Μου είπε μάλιστα ότι σου έχει και μια έκπληξη» δήλωσε και ξεμακραίνοντας από το κορμί του τον γύρισα προς το μέρος μου για να τον κοιτάξω.

«Τι έκπληξη;»

«Α δεν μπορώ να σου πω γιατί θα μου κόψει τον κώλο... αλλά είμαι σίγουρος ότι θα την λατρέψεις... Έχε μου εμπιστοσύνη» είπε χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου και το σκέφτηκα για λίγο.

«Θα με πάει για ψώνια;» αναφώνησα με χαρά και εκείνος έμεινε για λίγο σοκαρισμένος να με κοιτάει.

«Θες να πας για ψώνια;» ρώτησε με απορία.

«Προκειμένου να βγω έστω και λίγο από εδώ μέσα ακόμα και για ψώνια πηγαίνω» του είπα και τότε γέλασε δυνατά.

«Δεν ξέρω αν θα πάτε για ψώνια... αλλά σίγουρα θα βγείτε έξω» με διαβεβαίωσε και τότε άνοιξα τα μάτια μου διάπλατα από την έκπληξη.

«Αλήθεια;... θα με αφήσεις να πάω βόλτα με την Άλις;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και με κλείδωσε στην αγκαλιά του.

«Αλήθεια καρδιά μου... αλλά δεν θα είσαστε μόνες σας» δήλωσε αυστηρά και ξεκολλώντας από πάνω του τον κοίταξα ευδιάθετα.

«Δεν με νοιάζει... καταλαβαίνω» του είπα με ειλικρίνεια και κατένευσε.

«Πρέπει να πάω να ετοιμαστώ» είπε με έναν αναστεναγμό και κατένευσα χαμογελώντας του... «Θα με πάρεις τηλέφωνο για να ακούσω την φωνή σου;» ρώτησε και χαμογέλασα.

«Δεν ξέρω πότε θα μπορείς να μιλήσεις και πότε όχι... Γιατί δεν με παίρνεις εσύ όποτε έχεις ανάγκη να με ακούσεις» τον παρότρυνα και τότε έλαμψε όλο του το πρόσωπο.

«Αλήθεια μπορώ να σε πάρω όποτε θέλω;... Δεν θα σε κάνει αυτό να νιώθεις ότι σε ελέγχω;» "μμμμ όλα τα έχει προβλέψει"... κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Ξέρω ότι μου έχεις εμπιστοσύνη... και εσύ ξέρεις ότι εγώ δεν θα την προδώσω» του είπα με ειλικρίνεια και αναστέναξε ανακουφισμένος.

«Σ’ αγαπάω» είπε χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου ευλαβικά και για να μην με φέρει σε δύσκολη θέση άρχισε να με φιλάει με όλη του την αγάπη... «Αλλά αν δεν σηκωθώ τώρα δεν είμαι σίγουρος αν θα καταφέρω να φτάσω στο γραφείο» είπε και τον έσπρωξα μακριά μου.

«Φύγε... ζουζουνοφ» του είπα πειραχτικά και γύρισε ξαφνιασμένος και με κοίταξε.

«Πως με είπες;»

«Ζουζουνοφ» του είπα βγάζοντας του την γλώσσα μου και γύρισα από την άλλη για να βολευτώ καλύτερα πάνω στα μαξιλάρια κλείνοντας τα μάτια μου... ενώ άκουγα το σιγανό του γέλιο να ξεμακραίνει.

«Εεε... ξύπνα υπναρού» άκουσα την φωνή της Άλις και άνοιξα απότομα τα μάτια μου και την κοίταξα σαστισμένη.

«Άλις;» ρώτησα χωρίς να το πιστεύω και έπεσα στην αγκαλιά της.

«Και εγώ χαίρομαι που σε βλέπω... Πως είσαι;» ρώτησε με αγωνία στην φωνή της ξεμακραίνοντας με απαλά από πάνω της για να με κοιτάξει καλύτερα.

«Είμαι πολύ καλά...» είπα με ένα μεγάλο χαμόγελο και αμέσως χαλάρωσε και εκείνη και μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο... «Άλις συγνώμη για χθες δεν ήθελα...» είπα απολογητικά και κουνώντας αρνητικά το κεφάλι της σφράγισε τα χείλια μου με τα ακροδάχτυλα της και με κοίταξε με κατανόηση.

«Δεν χρειάζεται να πεις τίποτα... καταλαβαίνω... Άντε σήκω τώρα γιατί δεν θα προλάβουμε» διέταξε κάπως αυστηρά και γέλασα αλλά δεν της χάλασα χατίρι... «Μέχρι να κάνεις ένα μπάνιο θα σου ετοιμάσω τα ρούχα σου και θα κατέβω κάτω να σε περιμένω εντάξει;» με ρώτησε πιο ήρεμα και κατένευσα.

Σε χρόνο ντετε είχα ετοιμαστεί και μόλις φόρεσα ότι μου είχε ετοιμάσει χωρίς να διαμαρτυρηθώ κατέβηκα κάτω και είδα την οικονόμο του Έντουαρντ με την Άλις να συζητάνε ενώ ένα πλούσιο πρωινό με περίμενε για να το καταβροχθίσω... Κοκκινίζοντας κατέβηκα το τελευταίο σκαλί και μόλις με κοίταξαν από αμηχανία έμεινα στην θέση μου.

«Καλημέρα κυρία... πως κοιμηθήκατε;» με ρώτησε η μεσόκοπη κυρία και για μια στιγμή κοίταξα την Άλις.

«Εεε καλά...» είπα λίγο νευρικά και τους πλησίασα... «Με λένε Μπέλα... δεν τα πάω καλά με τα κεριά και τα λιβάνια» της είπα απλώνοντας την παλάμη και αυτή δέχτηκε θερμά την χειραψία μου μου χαμογέλασε ζεστά.

«Εγώ είμαι η Κάτι... χάρηκα πολύ Μπέλα»

«Και εγώ Κάτι και συγνώμη για χθες ήμουν λίγο...» κούνησε το κεφάλι της αρνητικά.

«Μην το σκέφτεσαι... κάτσε να φας κάτι πριν ξεκινήσετε» με παρότρυνε και με παρέσυρε προς την καρέκλα.

«Όλα αυτά είναι για μένα;» ρώτησα δύσπιστα.

«Δεν ήξερα τι σου αρέσει να τρως για πρωινό» είπε απολογητικά και χαμογέλασα.

«Και ένα τοστ ζαμπόν τυρί με μαρμελάδα και λίγα πατατάκια θα ήταν μια χαρά» είπα αυθόρμητα και η Άλις με την Κάτι γέλασαν ταυτόχρονα ανταλλάσοντας ματιές... «Τι;» ρώτησα αθώα και πήρε «Έλεος Μπέλα πως τα συνδυάζεις όλα αυτά;» ρώτησε σοκαρισμένη και γέλασα.

«Και που να έβλεπες τι έβαλα να δοκιμάσει εχθές τον Έντουαρντ» είπα και κρατώντας την κοιλιά μου άρχισα να γελάω δυνατά.

«Το παγωτό με τα ποπ κορν και το σιρόπι σοκολάτας δικό σου ήταν;» ρώτησε με φρίκη η Κάτι και γυρίζοντας προς το μέρος της κατένευσα μην μπορώντας να μιλήσω από τα γέλια.

«Ο Χριστός και η Παναγία» αναφώνησε και γέλασα πιο δυνατά.

«Δεν έχεις δίκιο... είναι ποίημα» είπα και η Άλις δεν άντεξε άλλο.

«Τρώγε από εκεί να τελειώνουμε πριν ξεράσω ότι έφαγα πρωί πρωί» είπε αυστηρά και γελώντας ακόμα πήρα το πιρούνι μου και την υπάκουσα.

Βγαίνοντας από το σπίτι ένιωσα άλλος άνθρωπος αλλά για έναν περίεργο λόγο μου έλειπε εκείνος και μόλις η μασέρ που με είχε πάει η Άλις άρχισε να δουλεύει πάνω στο κορμί μου για να με χαλαρώσει αντί εγώ να χαλαρώνω όλα όσα είχαν συμβεί ήρθαν στο μυαλό μου και με έκαναν κομμάτια... Πως διάολο πάντα καταστρέφω τις πιο όμορφες στιγμές μας;... αφού πήρα απόφαση να μείνω... γιατί αντί να του το πω καθόμουν και του έλεγα ότι μου ερχόταν κάνοντας τον να νομίζει ότι δεν είμαι έτοιμη γι’ αυτό;

Τα δάκρυα μου άρχισαν να με προδίδουν και η Άλις που ήταν δίπλα μου το πήρε είδηση και με κοίταξε με αγωνία στα μάτια.

«Μπέλα είσαι καλά;» ρώτησε και σταματώντας την μασέρ της τύλιξε την πετσέτα γύρω από το κορμί της και ήρθε κοντά μου... Εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά και καθώς με ανασήκωσε απαλά με έκλεισε στην αγκαλιά της.

«Τι συμβαίνει καλή μου;» ρώτησε ανήσυχη και εγώ σκούπισα τα δάκρυα μου σπασμωδικά από τα μάγουλα μου αποφεύγοντας την ματιά της... «Αφήστε μας λίγο μόνες;» διέταξε και οι κοπέλες αμέσως υπάκουσαν και όταν η πόρτα έκλεισε πίσω τους με κοίταξε αυστηρά στα μάτια... «Λέγε τι συμβαίνει» είπε χωρίς να δέχεται αντίρρηση γι αυτό.

«Τα έκανα σκατά...» είπα μέσα από τα αναφιλητά μου κοιτώντας την με το πληγωμένο βλέμμα ενώ κουταβιού.

«Τι εννοείς... Τι έκανες;» ρώτησε αμέσως και καθώς ανακάθισα καλύτερα πήρα μια μεγάλη ανάσα και της είπα όσα έγιναν το προηγούμενο βράδυ.

«Άλις είμαι ηλίθια... αντί να του πω ότι δεν θα τον αφήσω του έλεγα ένα σωρό βλακείες... Τι θα κάνω τώρα;... Τον πλήγωσα» είπα και κρεμάστηκα από τα χείλια της περιμένοντας με αγωνία να μου το διαψεύσει.

«Χαζούλα... μην κάνεις έτσι... σε ξέρει αρκετά καλά ώστε να καταλάβει ότι όλα αυτά τα έλεγες σαν αυτόματες απαντήσεις από το άγχος σου» με διαβεβαίωσε αλλά αυτό δεν έφτασε για να με καθησυχάσει.

«Ήθελα να του ανταποδώσω τα λόγια του... ήθελα να τον διαβεβαιώσω ότι δεν θα τον αφήσω ποτέ ξανά αλλά όσο και να προσπαθούσα... οι άτιμες οι λέξεις παρέμεναν μέσα μου και δεν μπορούσαν να βγουν με τίποτα... Πως καταφέρνω πάντα να τα κάνω τόσο σκατά;» ρώτησα και πιάνοντας το κεφάλι μου αναστέναξα απηυδισμένη.

«Δεν έχεις συνηθίσει να εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου... δεν είναι τόσο τραγικό... Δεν μπορεί να το εκφράσεις με λόγια δείξ’ του το με πράξεις» είπα απλά σαν να ήταν το πιο απλό πράγμα στον κόσμο και την κοίταξα με αγωνία.

«Τι να κάνω δηλαδή;» την ρώτησα με αγωνία και χαμογέλασε συγκαταβατικά και μου χάιδεψε απαλά τα μαλλιά μου.

«Να είσαι ο εαυτός σου... Αυτό που νιώθεις εκείνην την στιγμή να του το δείχνεις με τον ίδιο τρόπο που θα το έδειχνες σε οποιοδήποτε άλλον άνθρωπο που αγαπάς... Το ότι είναι η πρώτη φορά που αγαπάς κάποιον ερωτικά δεν σημαίνει ότι έχει διαφορά με οποιαδήποτε άλλου είδους αγάπη» είπε τρυφερά και δαγκώνοντας τα χείλια μου κοίταξα για λίγο σκεπτική συγκεντρώνοντας τις σκέψεις μου.

«Και αν αυτό που είμαι πραγματικά δεν πληροί τις προσδοκίες του;» ρώτησα δειλά και την κοίταξα.

«Δεν νομίζω ότι θα ήμασταν εδώ να το συζητάμε» μου είπε και μου έκλεισε το μάτι της... και γαμώτο μου έχει δίκιο.

Τόσο καιρό με κυνηγούσε και προσπαθούσε να με κατακτήσει με κάθε τρόπο ακριβώς γιατί λάτρεψε ακριβώς αυτό που είμαι... γιατί τώρα ξαφνικά έχω μπλοκάρει και δεν μπορώ να δω καθαρά;.

«Είσαι μπερδεμένη... είναι απόλυτα φυσιολογικό... Όλοι την πατάμε μόλις θολώσουμε από τον έρωτα... αλλά με τον καιρό θα δεις ότι θα μπορείς να είσαι αυτό που εκείνος λάτρεψε σε σένα» συνέχισε και μου έτριψε παρηγορητικά τον ώμο μου.

«Δεν είναι μόνο αυτό όμως» τόλμησα να πω και με κοίταξε καταλαβαίνοντας ακριβώς που το πήγαινα.

«Ο Καρλάιλ» διαπίστωσε και κούνησα το κεφάλι μου καταφατικά.

«Φοβάμαι τόσο πολύ Άλις... δεν πρόκειται να τα παρατήσει... και δεν θέλω να τον δω να καταστρέφεται για μένα... έχει παλέψει τόσο πολύ στην ζωή του για να τα χάσει όλα εξαιτίας μου» είπα και αναστέναξε.

«Αν σε έχει κοντά του θα βρει την δύναμη να τον αντιμετωπίσει Μπέλα μην αμφιβάλεις γι’ αυτό»

«Μου έχει γίνει εφιάλτης... κάθε βράδυ τον βλέπω στον ύπνο μου να βασανίζει τον Έντουαρντ και πνίγομαι Άλις... δεν ξέρω τι να κάνω για να τον βοηθήσω»

«Μόνο να τον αγαπάς... αυτό έχει ανάγκη από σένα... μόνο να τον αγαπάς» είπε με σιγουριά επαναλαμβάνοντας τα λόγια που μου έλεγε εκείνος στον ύπνο μου και έμεινα με το στόμα ανοιχτό να την κοιτάω σοκαρισμένη.

«Πως το ήξερες;» ρώτησα ξέπνοα.

«Ποιο;» με ρώτησε αθώα και κούνησα το κεφάλι μου προσπαθώντας να βάλω τις σκέψεις μου σε μια τάξη.

«Τίποτα ξέχνα το...» είπα και ανοίγοντας τα μάτια μου την κοίταξα... «Θα με βοηθήσεις;» ρώτησα και με κοίταξε χωρίς να καταλαβαίνει.

«Φυσικά και θα σε βοηθήσω σε ότι χρειαστείς... αλλά δεν καταλαβαίνω σε τι θες την βοήθεια μου»

«Δεν ξέρω... δεν μπορώ να σκεφτώ τώρα καθαρά... αλλά δεν μπορώ να το κάνω μόνη μου όλο αυτό... νιώθω τόσο έξω από τα νερά μου»

«Νομίζω ότι έχω το πιο κατάλληλο άτομο γι’ αυτό» μου είπε και με κοίταξε με νόημα.

«Η Μαρίνα» αναφώνησα... «Μπορείς να με πας να την δω;» ρώτησα με αγωνία παρακλητικά και χαμογέλασε με ένα μεγάλο χαμόγελο.

«Θα είναι μεγαλύτερη από χαρά της να μας δει... τι λες πάμε να φύγουμε από εδώ;» ρώτησε και κατένευσα καθώς κατέβαινα για να πάω να αλλάξω γεμάτη ελπίδα... Σίγουρα εκείνη θα ξέρει τι να με συμβουλέψει... σκέφτηκα και αλλάζοντας και οι δύο βγήκαμε και με το αυτοκίνητο της Άλις κατευθυνθήκαμε προς το σπίτι της.