Fly Away "46. Calling all angels"

Ξαφνικά όλα τα κομμάτια του πάζλ ενώθηκαν και εγώ από την συνειδητοποίηση της αλήθειας άρχισα να γελάω δυνατά κρατώντας την κοιλιά μου.

«Ο Χριστέ μου αυτό και αν είναι απίστευτο» αναφώνησα χωρίς να σταματώ και ο Καρλάιλ και ο Έντουαρντ με κοίταξαν με απορία... «Πίστεψες ότι σου είπε ο Μπλακ έτσι;...» συνέχισα εγώ και αυτό με έκανε να χτυπιέμαι περισσότερο.

«Θες να με πείσεις ότι ήταν όλα ψέματα;» ρώτησε δύσπιστος και κοίταξα για λίγο τον Έντουαρντ... και τότε και εκείνος καταλαβαίνοντας τον λόγο που με έκανε να γελάω άρχισε να με μιμείται... Ο Καρλάιλ δεν ήξερε πως να αντιδράσει.

«Όχι δεν ήταν ψέματα... αλλά είναι όλα παραποιημένα» του είπε ο Έντουαρντ και ο Καρλάιλ για λίγο σάστισε και δεν ήξερε τι να σκεφτεί.

«Μάλλον την πάτησες λίγο» του είπα εγώ και σκουπίζοντας τα δάκρυα μου εκείνος με κοίταξε αυστηρά.

«Και ποιά ακριβός είναι η αλήθεια;» ρώτησε και κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά.

«Δεν έχει σημασία... περσινά ξινά σταφύλια... Πες τώρα... με ποια λογική αν πάρει ο Έντουαρντ την προεδρία θα απαλλαγείς εσύ από την Τάνια;» του γύρισα πίσω και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Ουσιαστικά αυτό που θέλει εκείνη είναι η προεδρία και να εξασφαλίσει ότι η δουλειά του Παρισιού θα κλειστεί από την εταιρία του πατέρα της... Όσο είμαι εγώ πρόεδρος μπορεί να με εκβιάζει... αν γίνει ο Έντουαρντ δεν μπορεί να τον εκβιάσει με τίποτα... από την άλλη όταν αποσυρθώ δεν θα έχει τρόπο να με εκβιάσει άλλο»

«Δεν είμαι σίγουρη γι’ αυτό και δεν νομίζω ότι θα αρκεστεί μόνο σε αυτό Καρλάιλ» έκανα μια μικρή διαπίστωση. Για το μόνο που ήμουν σίγουρη είναι πως δεν θα παρατούσε τόσο εύκολα. Ο Καρλάιλ μου φάνηκε τόσο αφελής αυτή την στιγμή.

«Πως είσαι τόσο σίγουρη»

«Ωωωω είμαι απόλυτα σίγουρη... γιατί θα εκμεταλλευτεί τους ψήφους σου οπότε ο Έντουαρντ δεν θα καταφέρει ποτέ να γίνει πρόεδρος χωρίς την υποστήριξη σου... Οπότε είναι πάλι ένα βήμα μπροστά... Από την άλλη και να αποσυρθείς πάλι θα σε επηρεάζει»

«Δεν έχει άλλο λόγο να με επηρεάσει Μπέλα» είπε ειρωνικά και ανασήκωσα το φρύδι μου επιδεικτικά.

«Είσαι σίγουρος γι’ αυτό που λες;» είπα με νόημα προσπαθώντας να του περάσω το μήνυμα ότι γνώριζα περισσότερα απ’ όσα νόμιζε.

«Που διάολο τα έμαθες εσύ για όλα αυτά;» αναφώνησε.

«Μου τα είπε η ίδια» ανασήκωσα τους ώμους μου και μείνανε ξέπνοοι να με κοιτάνε.

«Με ποιο σκεπτικό το έκανε αυτό;»

«Αυτό προσπαθούσα να καταλάβω και εγώ στην αρχή αλλά μετά σκέφτηκα... για ποιον λόγο να μου πει τα πάντα για σένα αν δεν πίστευε ότι θα τα εκμεταλλευτώ εναντίων σου;»

«Βασίστηκε και εκείνη στα λόγια του Μπλακ» διαπίστωσε ο Έντουαρντ και κατένευσα.

«Μάλλον πέσατε και οι δύο στην ίδια φάκα» είπα στον Καρλάιλ και αναστέναξε.

«Και τι προτείνεις να κάνω» με ρώτησε ο Καρλάιλ και τον κοίταξα δύσπιστα.

«Εμένα ρωτάς;»

«Είσαι το μόνο γυναικείο μυαλό άδω μέσα... και σίγουρα το πιο πονηρό από τους τρεις μας» είπε και με κοίταξε με νόημα.

«Εντάξει τώρα με αποτελείωσες» του δήλωσα και με κοίταξε με απορία... «Δικές της ήταν όλες οι κινήσεις σου σωστά;... Εκείνη κινούσε τα νήματα και εσύ χόρευες;» κούνησα το κεφάλι μου με αηδία... «Σε λυπάμαι» του είπα ξεκάθαρα το πως ένιωθα για εκείνον και κάτι πήγε να πει αλλά τελικά το κατέπνιξε... φυσικά τι άλλο θα μπορούσε που δεν θα τον μείωνε περισσότερο.

«Είμαι σίγουρος ότι έχεις ένα σχέδιο... πες το να τελειώνουμε» είπε εκνευρισμένος και γέλασα αυτάρεσκα.

«Και τι θα μου δώσεις για αντάλλαγμα;» ρώτησα απροκάλυπτα και τώρα ήταν η δική του σειρά να γέλασε ικανοποιημένος.

«Δεν μπορείς να αντισταθείς σωστά;» ρώτησε ειρωνικά κοιτώντας με με υπεροπτικό ύφος.

«Να μην κερδίσω κάτι και εγώ;» τον ρώτησα ανασηκώνοντας τους ώμους... Καλά πρέπει να σημειώσω σε αυτό το σημείο ότι ο Έντουαρντ με απογοήτευσε... με κοίταζε σοκαρισμένος λες και δεν με ήξερε ήδη.

«Σε ακούω» είπε ο Καρλάιλ και αναστέναξα.

«Το μόνο που θέλω είναι να τον αφήσεις ήσυχο... αν δω ότι πας πάλι να επέμβεις στην ζωή του και στις αποφάσεις του τότε να είσαι σίγουρος ότι από μένα θα την βρεις» του είπα σκληρά και έμεινα σοβαρή να περιμένω τις αντιδράσεις του... Ο Έντουαρντ έβαλε την ουρά στα σκέλια και δεν μίλησε.

«Σε ακούω» είπε καταθέτοντας τα όπλα και τότε του είπα για την συζήτηση που είχε η Άλις με την Ρόζαλι στο ασανσέρ και εκμεταλλευόμενος το γεγονός εκείνο που είχαν θίξει τώρα την είχε και εκείνος στο χέρι και κατένευσε.

«Είσαι δαίμονας» μονολόγησε.

«Είμαι παρατηρητική» του είπα και αναστέναξε... «Και μιας και τελειώσαμε με αυτό το θέμα εμένα θα μου επιτρέψετε να αποσυρθώ... Ελπίζω αυτή η ιστορία να σε βοηθήσει να ανοίξεις περισσότερο τα μάτια σου και να μην επαναλάβεις τα λάθη του παρελθόντος... Όσο για το μυστικό σου να είσαι σίγουρος ότι θα μείνει για πάντα...» τόνισα περισσότερο για τον Έντουαρντ... «Ασφαλές από μένα... Όσο φυσικά και εσύ κρατάς τον λόγο σου» του δήλωσα και κατένευσε.

«Θα σας αφήσω στην ησυχία σας» επιβεβαίωσε και μόλις κατένευσα έφυγα από το σαλονάκι και κίνησα προς την κρεβατοκάμαρα... Έκλεισα την πόρτα και ξάπλωσα στο κρεβάτι κοιτώντας μακριά έξω από το παράθυρο.

Δεν πέρασε πολύ ώρα και ο Έντουαρντ μπήκε στο δωμάτιο έβγαλε τα ρούχα του και ήρθε και ξάπλωσε δίπλα μου.

«Συγνώμη» είπε και με κοίταξε απολογητικά.

«Δεν το περίμενα από σένα» του δήλωσα σοβαρή και με πόνο στην ματιά του ακούμπησε πάνω στο στήθος μου.

«Θα με συγχωρέσεις;» αναστέναξα και τύλιξα τα χέρια μου γύρω από το κορμί του αφήνοντας ένα παρατεταμένο φιλί στην κορυφή του κεφαλιού του.

«Όσο για την υπόθεση του Παρισιού... μην ψάχνεις άλλο... Το λάθος ήταν σκόπιμο» του είπα και με κοίταξε στα μάτια με απορία.

«Ο Καρλάιλ είχε βάλει τον Έμετ να μπερδέψει τις κινήσεις των πλοίων για να χάσεις εσύ την υπόθεση... και να ενοχοποιήσει τον Έμετ την στιγμή που θα έπαιζε το θέμα της προεδρίας... Μην τον κατηγορήσεις άδικα... και εκείνος πιόνι ήταν» του είπα σοβαρή και κατένευσε.

«Είσαι θησαυρός» είπε με βαθιά φωνή και αναστέναξα... «Πως το έμαθες αυτό;»

«Μου το είπε η Τάνια» του είπα και με κοίταξε για λίγο σκεπτικός.

«Ήταν στην τουαλέτα» αναφώνησε και γούρλωσε τα μάτια του.

«Δεν είχε σκοπό να μου κάνει κακό Έντουαρντ... ήθελε μόνο να με κάνει να αντιδράσω... και τα κατάφερε... Δεν είναι τόσο χαζή... με εσένα απέξω τι μπορούσε να κάνει;» τον ρώτησα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά καθώς το σκεφτόταν.

«Αυτό δεν σημαίνει όμως ότι δεν απειλείτε η ζωή σου» είπε με πνιγμένη φωνή.

«Λίγο υπομονή καρδιά μου... λίγο υπομονή και θα τελειώσει και αυτό» τον καθησύχασα και κούνησε το κεφάλι του καταφατικά αλλά τύλιξε τα χέρια του γύρω από το σώμα μου σαν ασπίδα εκδηλώνοντας όλες τις φοβίες που έκρυβε μέσα του.

Και κάπως έτσι ο Καρλάιλ έγινε για μας παρελθόν... αλλά όχι για τον κακομοίρη τον Έντουαρντ... Πραγματικά τον λυπόμουν... ένιωθε τόσο προδομένος.

Το τηλέφωνο μου χτύπησε και αποπροσανατολισμένα άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα για λίγο γύρω μου... το εκτυφλωτικό φως που έμπαινε από τα παράθυρα με τύφλωναν και έκαναν αδύνατον να δω οτιδήποτε υπήρχε μέσα στο δωμάτιο.

Ψηλαφίζοντας άρχισα να ψάχνω για τον Έντουαρντ αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά...

«Έντουαρντ;;» ψιθύρισα αλλά δεν πήρα καμία απάντηση.

Βάζοντας το χέρι μπροστά από τα μάτια μου προσπάθησα άλλη μια φορά να δω που βρίσκομαι αλλά το κυριότερο να δω που εκείνος ήταν...

«Έντουαρντ;;;» φώναξα άλλη μια φορά και τότε μια φιγούρα που ήταν μπροστά από το παράθυρο μετακινήθηκε και με έκανε να τρομοκρατηθώ...

«Έντουαρντ... εσύ είσαι;» τον ρώταγα αλλά εκείνος για άλλη μια φορά δεν απάντησε...

Άξαφνα τον είδα να παίρνει φόρα και να τρέχει προς το κενό... Τι στο καλό;;... χωρίς να το σκεφτώ το σώμα μου βρέθηκε σε εγρήγορση και τον ακολούθησα και εγώ αλλά μόλις το σώμα μου βγήκε από την μπαλκονόπορτα όλο το σκηνικό άλλαξε και τα εκτυφλωτικά χρώματα που παιχνίδιζαν γύρω μου άρχισαν να με γαληνεύουν κάνοντας με να ξεχάσω ότι με βάραινε και ανοίγοντας τα χέρια μου ένιωσα να αιωρούμαι προς το άγνωστο.

Η καρδιά μου αγαλλίασε και όλο μου το σώμα ελάφρυνε και έγινε σαν πούπουλο... καμία πίκρα δεν υπήρχε πια στην ψυχή μου... κανένας προβληματισμός στο μυαλό μου και το τεράστιο χαμόγελο μου δεν έλεγε να σβήσει από τα χείλια μου... Ήταν τόσο έντονο που έκανε όλα μου τα χαρακτηριστικά να πονάνε από το τράβηγμα αλλά δεν με ένοιαζε καθόλου... ένιωθα τόσο ευτυχισμένη... τόσο ολοκληρωμένη που θα μπορούσα να παραμείνω στην ίδια θέση αιώνια.

«Μπέλα;» άκουσα την βελούδινη φωνή του να αντηχεί στα αυτιά μου και γυρίζοντας προς την άλλη πλευρά τον είδα να με κοιτά με μια ματιά γεμάτη από αγάπη για μένα.

Ήταν τόσο εκτυφλωτικός... που μου έπαιρνε την ανάσα μακριά... Μέσα στο ανάλαφρο άσπρο του κουστούμι χωρίς σακάκι... με τα μαλλιά του όπως πάντα να πετάνε από όλες τις μεριές και να δημιουργούν ένα πυρόξανθο στεφάνι γύρω από το πρόσωπο του... με τα μάτια του να λαμπιρίζουν γεμάτα ευτυχία και προσμονή... Ήταν έναν άγγελος... ένας άγγελος επί γης που με καλούσε να πάνω κοντά του και να ενώσω την καρδιά μου με την δική του.

Δεν του το αρνήθηκα... ήταν ότι πάντα αναζητούσα... ήταν ότι πόθησα ποτέ και ακόμα περισσότερα... ήταν όλη μου η ζωή και δεν θα τον άφηνα ξανά για κανέναν λόγο.

Πλησιάζοντας τον τα γυμνά μου πόδια υγράθηκαν και κοιτώντας προς τα κάτω είδα το νερό να τα αγκαλιάζει και άρχισε να στροβιλίζεται γύρω απ’ αυτά ενώ ανέβαινε η στάθμη του όλο και πιο πολύ... Για λίγο αυτό με πανικόβαλε και ένιωθα ότι η δίνη του με ρουφούσε με τράβαγε μακριά του και ξεψυχισμένα άρχισα να τον αναζητώ ξανά.

«Έντουαρντ» φώναξα τρομοκρατημένα και ένα απαλό αεράκι σαν χάδι πάνω στο πρόσωπο μου έκανε όλες μου τις αισθήσεις και πάλι να γαληνεύσουν.

«Μην φοβάσαι καρδιά μου... εγώ είμαι εδώ... Δεν θα σε αφήσω ποτέ μόνη... Σ’ αγαπώ... είσαι όλη μου η ζωή» άκουσα την βελούδινη φωνή του να μου ψιθυρίζει και μόλις πήρα μια βαθιά ανάσα και κοίταξα γύρω μου ξανά... τον είδα να με κοιτά και κατένευσα καθώς κατάλαβα ότι το νερό δεν ήθελε να με πάρει μακριά του... ήθελε να με εξαγνίσει... να διώξει μακριά ότι βάραινε την ψυχή μου και καθαρή και απαλλαγμένη από όλα τα παλιά να με κάνει να πάω κοντά του για να σμίξω την ψυχή μου με την δική του ώστε να γίνουμε ένα.

Κοίταξα για άλλη μια φορά το νερό που συνέχιζε να ανεβαίνει και το καλωσόρισα... το άφησα να κάνει την δουλειά του και πιο συνειδητοποιημένη πια ένιωσα κάθε μαύρη σκέψη... κάθε πόνο που βασάνιζε την ψυχή μου να εξανεμίζεται να ενώνεται με το νερό και η δίνη του να το εκτοξεύει μακριά.

Τα μαύρα κουρελιασμένα και σχισμένα ρούχα μου έλιωναν από το άγγιγμα του νερού και λίγο πριν το νερό καλύψει όλο μου το πρόσωπο... πήρα μια βαθιά αναπνοή την κράτησα και περίμενα.

Μια έκρηξη μέσα μου, έκανε το κορμί μου όλο να ηλεκτριστεί... η καρδιά μου σταμάτησε και ξέπνοη ένιωθα να πνίγομαι... Τι μου συμβαίνει;... Γιατί δεν μπορώ να βγω στην επιφάνεια;

«Μπέλα;» άκουσα την βελούδινη φωνή του πάλι και παίρνοντας δύναμη άρχισα να  κολυμπώ προς το μέρος που αντήχησε η φωνή του.

«Μπέλα αγάπη μου... πάρε ανάσα» τον άκουσα να μου λέει με αγωνία και τότε σταμάτησα να παλεύω και ανοίγοντας τα μάτια μου τον είδα να με κρατά μέσα στην ζεστή του αγκαλιά και να μου χαϊδεύει το πρόσωπο τόσο ευλαβικά που ένιωσα όλο μου το κορμί να ανατριχιάζει.

Πήρα μια βαθιά αναπνοή και σηκώνοντας το χέρι μου προς το πρόσωπο του το άγγιξα για να δω αν ήταν αληθινός και μόλις το χέρι μου ήρθε σε επαφή με το καυτό του μάγουλο που λαμπίριζε λες και υπήρχαν πολλά πολλά μικρά διαμαντάκια πάνω στην επιδερμίδα του... έκλεισα τα μάτια μου και με ανακούφιση άφησα την ανάσα μου να βγει ήρεμα μέσα από το σώμα μου και ανοίγοντας ξανά τα μάτια μου του χαμογέλασα με το πιο ζεστό χαμόγελο που του είχα χαρίσει ποτέ... αντικατοπτρίζοντας μέσα σε αυτό το χαμόγελο όλη την αγάπη και την ολοκλήρωση που ένιωθα μέσα μου.

Το ίδιο χαμόγελο σχηματίστηκε και στα δικά του χείλια και γέρνοντας προς το μέρος μου με ένα αργό και βασανιστικό ρυθμό ακούμπησε τα χείλια του πάνω στα δικά μου και ξαφνικά ένιωσα την νεκρή μου καρδιά να σπάει σε χίλια κομμάτια... Ο πόνος της με έκανε να διαλυθώ αλλά τα απαλά του χάδια και τα τρυφερά του χείλη με συγκρατούσαν στην αγκαλιά του και στέλνοντας μου κύματα ηλεκτρισμού με έκαναν να αναριγήσω... έκαναν όλο μου το κορμί να ζωντανεύει και να παίρνει μορφή... να γίνεται ολοκληρωμένο και μόλις άφησε τα χείλια του από τα δικά μου με κοίταξε για άλλη μια φορά και μου χαμογέλασε.

“Έλα μαζί μου” μου ζήτησε με φωνή που έβγαινε από μέσα του σαν ψίθυρος... Κατένευσα σαν απάντηση και μόλις ένωσε τα χείλια μας για δεύτερη φορά ένιωσα την καρδιά μου να ενώνετε ξανά και ένας χτύπος της με ξάφνιασε και απελευθέρωσα τα χείλια μου από τα δικά του ξαφνιασμένη... “Έχε μου εμπιστοσύνη” είπε και μόλις τον κοίταξα στα μάτια πήρα μια βαθιά ανάσα.

«Σ’ αγαπάω... σου εμπιστεύομαι την ζωή μου για πάντα» του απάντησα και τότε τα χείλια του βρήκαν ξανά τα δικά μου και το φιλί του με παρέσυρε, με έκανε να απογειωθώ και ένιωσα το σώμα μου να αιωρείται για άλλη μια φορά... Αφρώδες σύννεφα τυλίχτηκαν γύρω από τα κορμιά μας και ανυψώνοντας μας προς το απέραντο γαλάζιο μας εναποθέτησαν πάνω σε ένα ουράνιο τόξο που λαμπίριζε με τις ακτίνες του ήλιου τόσο πολύ που τα χρώματα του σε τύφλωναν και σε έκαναν να νιώθεις μια ζεστασιά να πλημυρίζει όλες σου τις αισθήσεις.

«Άνοιξε τα μάτια σου άγγελε μου» άκουσα την βελούδινη φωνή του και ανοίγοντας τα είδα να μου χαμογελά με το εκτυφλωτικό του χαμόγελο και τότε η καρδιά μου έχασε έναν χτύπο και αμέσως μετά άρχισε να χτυπά πιο ζωηρά... και όλο μου το σώμα πλημύρισε με ζωντάνια και αισιοδοξία.

«Κανείς δεν θα μας χωρίσει» είπα αποφασιστικά και στάθηκα στα πόδια μου.

«Κανείς μωρό μου... Κανείς» επιβεβαίωσε εκείνος και τότε όλα όσα ονειρεύτηκα έγιναν πραγματικότητα και ένα λευκό πέπλο με τύλιξε... και άρχισε να καλύπτει το σώμα μου και παίρνοντας μορφή αντικατέστησε τα κουρελιασμένα μαύρα μου ρούχα με ένα κατάλευκο φόρεμα και αγκαλιάζοντας τον ένωσα το σώμα μου με το δικό του και έμεινα εκεί να τον κοιτώ.

«Κανείς» επανέλαβα και σφραγίζοντας τα χείλια του με τα δικά μου σφράγισα την υπόσχεση μου και τον άφησα να με παρασύρει μακριά.

Το τηλέφωνο μου χτύπησε και αποπροσανατολισμένα άνοιξα τα μάτια μου και κοίταξα για λίγο γύρω μου... το εκτυφλωτικό φως που έμπαινε από τα παράθυρα με τύφλωσε και έκαναν αδύνατον να δω οτιδήποτε υπήρχε μέσα στο δωμάτιο.

Ψηλαφίζοντας άρχισα να ψάχνω για τον Έντουαρντ αλλά εκείνος δεν ήταν πουθενά...

«Έντουαρντ;;» φώναξα τρομοκρατημένη και τα χέρια του αμέσως τυλίχτηκαν γύρω μου και με καθησύχασαν.

«Σσσσς.... μωρό μου εδώ είμαι» είπε με βαθιά φωνή μέσα από τον ύπνο του και απλώνοντας το χέρι του προς το κομοδίνο πήρε το κινητό μου στα χέρια του και μου το έτεινε... «Είναι η Άλις... έχει πάρει πάνω από 10 φορές» εξήγησε και τον κοίταξα με απορία... «Της είπα να σε αφήσει να κοιμηθείς αλλά δεν τα παρατάει» είπε απολογητικά και κατένευσα... πήρα το κινητό μου στα χέρια μου που δεν σταματούσε να χτυπά και μόλις πάτησα το πλήκτρο η φωνή της Άλις με έκανε να ξυπνήσω απότομα.

«Επιτέλους... ξέρεις πόσες φορές έχω πάρει τηλέφωνο;... αλλά φυσικά και ξέρεις αφού μου το κλείνεις στην μούρη... Θα ξυπνήσεις επιτέλους την Μπέλα;;; έχουμε και δουλειές να κάνουμε» συνέχιζε τον μονόλογο της ακατάπαυστά και αναστέναξα τρίβοντας το πρόσωπο μου σπασμωδικά ενώ ο Έντουαρντ μου έτριψε το μπράτσο παρηγορητικά δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στην ωμοπλάτη μου για να πάρω κουράγιο.

«Άλις» κατάφερα να πω για να την διακόψω και πήρε μια βαθιά ανάσα.

«Επιτέλους...» αναφώνησε... «Καιρός ήταν... Σήκω ντύσου και κατέβα κάτω... δεν περιμένω λεπτό παραπάνω... Αν σε 10 λεπτά δεν έχεις κατέβει θα ανέβω εγώ...» απείλησε και χαμογέλασα... αιώνια Άλις.

«Έλα απάνω» της είπα και το έκλεισα ενώ χώθηκα μέσα στην ζεστή αγκαλιά του κλείνοντας τα μάτια μου και μόλις τα χέρια του τυλίχτηκαν γύρω από το κορμί μου αναστέναξα.

«Είσαι καλά;» με ρώτησε με αγωνία και κατένευσα.

«Τα όνειρα μου έχουν γίνει τόσο ζωντανά που με αποπροσανατολίζουν» απολογήθηκα και για λίγο έμεινε σκεπτικός.

«Το έχω παρατηρήσει» τελικά επιβεβαίωσε εκείνος και τον κοίταξα με απορία.

«Δεν σε άφησα να κοιμηθείς πάλι;» ρώτησα και μου χαμογέλασε με το ίδιο χαμόγελο που μου χαμογέλαγε και στο όνειρο μου και η καρδιά μου έχασε ένα χτύπο... Χριστέ μου είναι σαν άγγελος.

«Μην ανησυχείς... προβλέπω η Άλις θα μου δώσει χρόνο να ανακτήσω τις δυνάμεις μου» με πείραξε και τον κοίταξα παρακλητικά.

«Μην με αφήνεις μόνη μαζί της... θα με αποτελειώσει» είπα παραπονιάρικα κάνοντας μουτράκια και το χαμόγελο του έγινε πιο πλατύ και αφήνοντας ένα τρυφερό φιλί πάνω στα χείλια μου με παρέσυρε και πάλι στην αγκαλιά του για να ξεκλέψουμε λίγο χρόνο πριν ο τυφώνας Άλις χτυπήσει την πόρτα και καταστρέψει την στιγμή.