Βρίσκοντας ξανά την αυτοκυριαρχία μου έκανα ένα γρήγορο ντους και μόλις στέγνωσα όπως όπως τα μαλλιά μου με μια πετσέτα φόρεσα τον μπουρνούζι μου και πήγα να τον αντιμετωπίσω.
Εκείνος ξαπλωμένος πάνω στο κρεβάτι μίλαγε με κάποιον στο τηλέφωνο και πριν φτάσω κοντά του η πόρτα χτύπησε και πήγα να την ανοίξω.
«Η Δεσποινίς Σουάν;» ρώτησε ένας κούριερ και κατένευσα... «Έχετε ένα γράμμα από Νέα Υόρκη... μπορείτε να υπογράψετε εδώ ότι το παραλάβατε;» ρώτησε τείνοντας μπροστά μου ένα μπλοκ και δίνοντας μου το στυλό ξεκίνησα να υπογράφω στο σημείο που μου είχε υποδείξει... Μόλις όμως αντιλήφθηκα ότι η ματιά του άρχισε να κατηφορίζει τον κοίταξα με μια δολοφονική ματιά και αμέσως μαζεύτηκε και κοίταξε αλλού με φοβερή αμηχανία... και αφού το υπέγραψα μου έδωσε τον φάκελο και εξαφανίστηκε.
Έκλεισα την πόρτα και άρχισα να κοιτώ τον φάκελο με περιέργεια... ο Έντουαρντ δεν είχε κουνηθεί από την θέση του αλλά είχε τερματίσει την κλήση του και τώρα με κοίταζε ξέπνοος ερευνητικά για να διαβάσει τις αντιδράσεις μου... Άνοιξα τον φάκελο και βγάζοντας από μέσα το γράμμα άρχισα να το διαβάζω.
“Νομίζετε ότι μπορείτε να με ξεγελάσετε;
Διασκεδάστε το διήμερο γαμήλιο ταξίδι σας γιατί θα είναι και το τελευταίο που θα χαρείτε.
Μόλις γυρίσετε προετοιμαστείτε να πάρετε μια γεύση από την προσωπική κόλαση που σας περιμένει αν δεν το λήξετε όλο αυτό τώρα.”
Σήκωσα την ματιά μου προς τον Έντουαρντ και εκείνος τρίβοντας τα μάτια του με μανία άρχισε να ανασάνει γρήγορα... Πλησίασα προς το κρεβάτι ανέκφραστη και μόλις έκατσα συνέχισα να τον κοιτώ χωρίς να μιλώ μέχρι να βρει το κουράγιο να με αντιμετωπίσει... Πήρε μια βαθιά ανάσα και με κοίταξε απολογητικά.
«Διήμερο ταξίδι του μέλιτος;» ρώτησα δύσπιστα και ξεφύσησε.
«Μπέλα σε παρακαλώ μην αντιδράσεις παρορμητικά μπορώ να σου εξηγήσω...» προσπάθησε εκείνος αλλά τον έκοψα.
«Διήμερο ταξίδι του μέλιτος;...» επανέλαβα ακόμα ανέκφραστη... «Μόνο τόσες λίγες μέρες αξίζω να με πας ταξίδι του μέλιτος;» συνέχισα με ένα σοκαρισμένο ύφος και τότε εκείνος άρχισε να χαλαρώνει και να παίρνει τα πάνω του με μια σπίθα ελπίδας να φωτίζει τα όμορφα χαρακτηριστικά του.
«Δεκαπέντε μέρες;» ρώτησε διστακτικά και στριφογύρισα τα μάτια μου.
«Μην το παραχέσουμε κιόλας... έχεις και μια αποστολή να φέρεις εις πέρας» του είπα αυστηρά και τότε λύθηκε και παίρνοντας μια ανάσα ήρθε πιο κοντά μου.
«Μια βδομάδα;» ξαναρώτησε και βάζοντας τον δείκτη μου πάνω στο μάγουλο μου σκεπτική κοίταξα μακριά δουλεύοντας τον λίγο ακόμα.
«Μμμμ... μια βδομάδα... δεν ξέρω πρέπει να δω και το καρνέ μου» είπα και πριν προλάβω να πω τίποτα άλλο με βούτηξε και με ανέβασε πάνω στο κρεβάτι ενώ γύρισε το σώμα του έτσι ώστε να μπορέσει να καλύψει το δικό μου σώμα.
«Αλήθεια θα κάτσουμε μια βδομάδα;» ρώτησε με τον ενθουσιασμό ενός μικρού παιδιού και άρχισε να με φιλάει με τέτοιο πάθος που ξέχασα πως αναπνέουν.
«Εεεε...» φώναξα και ανασήκωσε το κεφάλι του για να με κοιτάξει... «Δεν είπα ακόμα το ναι» τον πείραξα και γέλασε δυνατά.
«Νομίζεις» απάντησε και την στιγμή που πήγε να με ξαναφιλήσει τον σταμάτησα και πάλι.
«Περίμενε έχω όρους...» είπα αυστηρά και ακινητοποιήθηκε... «Καταρχήν να δώσεις άδεια στα παιδιά όποιος θέλει να γυρίσει πίσω...»
«Έγινε... Άλλο;» ρώτησε με ανυπομονησία.
«Δεύτερον... αν έχεις δουλειά και πρέπει να γυρίσεις πιο νωρίς να μην την παρατήσεις»
«Θα την κάνω από εδώ... Άλλο;»
«Και τρίτον...»
«Ναι;» ρώτησε ξέπνοα.
«Αυτό δεν σημαίνει τίποτα περισσότερο...» τόνισα και για λίγο το σκέφτηκε αλλά η χαρά του ήταν τόσο μεγάλη που θα καθόμασταν περισσότερες μέρες που δεν μπορούσε να την επισκιάσει τίποτα άλλο.
«Δεκτό... Τώρα πες μου θα κάτσουμε κι άλλο;» ρώτησε τώρα εκείνος για να το επιβεβαιώσω;
«Θα πάμε που θα πάμε στην κόλαση... Τουλάχιστον ας το απολαύσουμε» επιβεβαίωσα και τότε δεν άντεξε άλλο και καλύπτοντας τα χείλια μου με τα δικά του με έστειλε ξανά στα ουράνια.
«Ωωω Χριστέ μου το ορκίζομαι... είσαι η γυναίκα της ζωής μου» φώναζε ενώ δεν σταμάταγε να με φιλά... «Είσαι η γυναίκα της ζωής μου...» συνέχιζε καθώς κατηφόριζε προς το στήθος μου φιλώντας με ένα πάθος που όμοιο του δεν είχε ξυπνήσει άλλη φορά... «Μην φρικάρεις αλλά δεν μπορώ με πνίγει» είπε και βόγκηξα μόλις ένιωσα τα χείλια του πάνω στο στήθος μου και τέντωσα το σώμα μου από την έξαψη... «Σ’ αγαπώ μωρό μου... Σ’ αγαπώ τόσο πολύ» ούρλιαζε... και εγώ μωρό μου και εγώ... του απαντούσα από μέσα μου αλλά δεν είπα τίποτα άλλο.
Είχαν περάσει κιόλας δύο μέρες... και ήταν οι πιο όμορφες και οι πιο ξέγνοιαστες μέρες που είχαμε ζήσει μέχρι στιγμής... Παίρναμε το τζετ σκι και γυρίζαμε σε όλες τις ομορφιές που υπήρχαν γύρω μας... Κάναμε μπάνιο... τρώγαμε με την μεγαλύτερη όρεξη που θα μπορούσαμε να φάμε μιας και τις περισσότερες θερμίδες τις καίγαμε κάνοντας ξανά και ξανά και ξανά ατελείωτο έρωτα σαν να ήταν η τελευταία φορά που μοιραζόμασταν το ίδιο... κρεβάτι... τζακούζι... θάλασσα... παραλία... καναπέ... παρατηρητήριο... άραγε αφήσαμε κανένα μέρος που να μην το είχαμε δοκιμάσει;;;... Μπαααααα... και ήμασταν μόνο στην δεύτερη μέρα... Χριστέ μου το ορκίζομαι σίγουρα θα φύγω ανάπηρη από εδώ.
Από την τρίτη μέρα όμως άρχισαν τα δύσκολα... μόλις ο Καρλάιλ κατάλαβε ότι δεν έχουμε σκοπό να γυρίσουμε τότε άρχισε να του κάνει την ζωή κόλαση από τώρα... παίρνοντας απανωτά τηλεφωνήματα και στέλνοντας του ένα σωρό e- mails φυσικά πάντα μέσω αντιπροσώπων και όχι κατ’ ιδίαν.
«Να υποθέσω ότι σε φόρτωσε με διπλάσια δουλειά για να σου την σπάσει;» ρώτησα την στιγμή που αναστέναξε βαριά κοιτώντας για λίγο μακριά για να μαζέψει τις σκέψεις του ώστε να καταφέρει να συγκεντρωθεί και κατένευσε με ένα πληγωμένο ύφος χωρίς να γυρίσει να με κοιτάξει.... και αναστέναξα και εγώ γιατί πραγματικά είχα αρχίσει να τον λυπάμαι.
Ότι και να έκανε ο άλλος γινόταν χειρότερα... και αυτό είχε σαν αποτέλεσμα να μην καταφέρνει να χαρεί τίποτα... Έριξα μια ματιά προς τον υπολογιστή του και πάνω στο ανοιγμένο φύλο εργασίας είδα ότι έγραφε οικονομική προσφορά και αυτό με παραξένεψε.
«Αν κάνεις εσύ την οικονομική προσφορά... ο οικονομικός σας διευθυντής τι ακριβώς κάνει;» τον ρώτησα με περιέργεια και αυτό έφτασε για να τον αποσπάσει από τις σκέψεις του και γυρίζοντας την ματιά του προς το μέρος μου γέλασε αυτάρεσκα... «Τι;» ρώτησα μην μπορώντας να καταλάβω το μήνυμα που προσπαθούσε να μου περάσει.
«Μπέλα εγώ είμαι ο οικονομικός διευθυντής»
«Σε υποβίβασε γιατί δεν δέχτηκες να παντρευτείς την Τάνια;» ρώτησα με απορία χωρίς να καταλαβαίνω και εκείνος γέλασε δυνατά κουνώντας αρνητικά το κεφάλι του.
«Εκτός του ότι είμαι αντιπρόεδρος στην εταιρία... έχω και τα καθήκοντα του... οικονομικού διευθυντή... και του διευθυντή μετακίνησης των πλοίων»
«Δεν σας φτάνουν τα λεφτά για να πάρετε επιπλέον προσωπικό;» τον ρώτησα σοκαρισμένη και αυτό τον έκανε να γελάσει περισσότερο... Έβαλε το ένα του χέρι πάνω στο στήθος του και αφού ακούμπησε το δεύτερο πάνω στο πρόσωπο του άρχισε να τρίβει τα μάτια του με μανία καθώς γέλαγε προσπαθώντας να ηρεμίσει... Εγώ περίμενα υπομονετικά να ηρεμίσει και κλείνοντας το βιβλίο που είχα στα χέρια μου το έβαλα στο πλάι και γύρισα όλο μου το σώμα προς το μέρος του κοιτώντας τον... Πραγματικά μου είχε κινήσει την περιέργεια όλο αυτό... Δεν είχα ποτέ σκοπό να εμπλακώ στα εργασιακά του αλλά να κάνει τρεις δουλειές ταυτόχρονα ενώ είναι ο γιος του προέδρου... δεν έχει λογική.
Μόλις ηρέμησε λίγο γύρισε προς το μέρος μου και άπλωσε το χέρι του τοποθετώντας το πάνω στα μαξιλάρια και αμέσως άφησα το κεφάλι μου να ακουμπήσει πάνω στο χέρι του και συνέχισα να τον κοιτώ με πραγματικό ενδιαφέρον.
«Τρία πτυχία... Τρεις ιδιότητες...» ξεκίνησε αλλά δεν είπα τίποτα άλλο και τον άφησα να συνεχίσει... «Σε κάτι που παραδέχομαι τον πατέρα μου είναι ότι αφορά την εταιρία δεν χαρίζεται σε κανέναν... Ο καθένας μας μέσα στην εταιρία έχει το πόστο και τις ανάλογες μετοχές αντίστοιχα που έχει γιατί το έχει κερδίσει και όχι γιατί του χαρίστηκε»
«Ακόμα και ο ίδιος;»
«Ειδικά εκείνος...» τόνισε και τσίμπησε το σαγόνι μου και χαϊδεύοντας το πρόσωπο μου απαλά συνέχισε... «Βλέπεις ο θείος Τζέισον είναι ο πρωτότοκος... και κανονικά εκείνος θα έπρεπε τώρα να είναι ο πρόεδρος και να έχεις τις περισσότερες μετοχές... αλλά με τα χρόνια ο πατέρας μου αποδείχτηκε πιο δυναμικός από εκείνον και έτσι κατάφερε να πείσει το συμβούλιο να του δώσουν την θέση αυτή... Ένα λάθος να κάνει... τότε θα τον δεις λογιστάκο με τον μισθό τον τρεις και εξήντα» είπε χαμογελώντας και με αυτό και μόνο κατάλαβα πολλά περισσότερα για τον τρόπο που λειτουργούσε και συμπεριφερόταν απέναντι στον Έντουαρντ... Όχι ότι αυτό τον δικαιολογούσε.. αλλά τουλάχιστον πλέον έχει μια βάση.
Θέλει το καλύτερο για τον γιο του... και αυτό που απαιτεί είναι να δείξει την αξία του και να τον διαδεχτεί γιατί πιστεύει ότι μπορεί να το κάνει αλλά αν το δείξει στον Έντουαρντ μπορεί να το πάρει στραβά και να αντιδράσει.
«Μμμμμ... νομίζω ότι τώρα μπορώ να τον καταλάβω λίγο περισσότερο και να κατανοήσω τον τρόπο συμπεριφοράς του... και όσο αφορά την Τάνια... νομίζω ότι πρέπει να σταματήσεις να αντιδράς τόσο πολύ σε αυτόν τον γάμο και να τον σκεφτείς καλύτερα» είπα σοβαρά και εκείνος έμεινε με ανοιχτό το στόμα από το σοκ.
«Με δουλεύεις... Δεν υπάρχεις περίπτωση σίγουρα με δουλεύεις» σχεδόν τσίριξε με ένα σπαραχτικό τόνο που με έκανε να κοπώ στα δύο... και προσπάθησα να τον καθησυχάσω.
«Έντουαρντ... καταρχήν ηρέμησε και προσπάθησε για μια φορά στην ζωή σου να δεις λίγο τα πράγματα πιο ώριμα και πιο σοβαρά»
«Να δω τα πράγματα πιο ώριμα και πιο σοβαρά;» ρώτησε με φρίκη... «Μπέλα για τον θεό.. πως μπορείς να τα λες αυτά τα πράγματα;»
«Άκουσε με πρώτα... μην αντιδράς σαν μικρό παιδί»
«Ναι πες με τώρα και μπέμπη» είπε και ξεφυσώντας γύρισε την ματιά του αλλού για να καλμάρει την ένταση του και πηγαίνοντας κοντά του έβαλα το χέρι μου πάνω στο μάγουλο του και τον ανάγκασα να με κοιτάξει.
«Είσαι ο πιο γλυκός... ο πιο αξιολάτρευτος... ο πιο παραπονιάρικος μπέμπης όλων των εποχών...» είπα χαμογελαστά χαϊδεύοντας το προσωπάκι του απαλά και σούφρωσε τα φρύδια του με πείσμα αλλά τελικά με άφησε να συνεχίσω πριν αντιδράσει... «Και τώρα μπορώ να καταλάβω γιατί σου κάνει ότι σου κάνει... Έχεις σκεφτεί ποτέ ότι ίσως έχεις βάλει και εσύ λίγο το χεράκι σου για την συμπεριφορά του;»
«Τον δικαιολογείς;... Μου λες ότι μου άξιζε να τραβήξω ότι τράβηξα όλα αυτά τα χρόνια από εκείνον;»
«Θεωρείς ότι αν δεν πίστευε ότι είσαι ικανός να πάρεις την θέση του θα τα τραβούσες όλα αυτά;»
«Δεν νομίζω ότι καταλαβαίνω που το πας»
«Κοίτα... καλός χρυσός άγιος... αλλά δεν θα σου χρυσώσω και το χάπι γιατί κάνεις καλό σεξ... και για να σου απαντήσω στην προηγούμενη σου ερώτηση ναι... νομίζω ότι δεν του έδωσες άλλη επιλογή...»
«Μπέλα...» πήγε να αντιδράσει αλλά τον έκοψα.
«Άκουσε με πρώτα...» παρακάλεσα και αφού πήρε μια βαθιά ανάσα τελικά κατένευσε και με άφησε να συνεχίσω... «Για να είμαι ειλικρινείς η κίνηση του με την Τάνια με είχε παραξενέψει... Δεν είναι χαζός... σιγά μην δεν ξέρει τα κίνητρα της... και από την στιγμή που τα ξέρει το ότι επέμενε να κάνεις αυτό τον γάμο με είχε διχάσει... αλλά δεν ήταν δουλειά μου να επέμβω σε αυτό και έτσι ποτέ δεν το ανέφερα... αλλά τώρα καταλαβαίνω περισσότερα»
«Καταλαβαίνεις τι δηλαδή;»
«Καταλαβαίνω γιατί θέλει να την παντρευτείς και αν θες την γνώμη μου νομίζω ότι είναι η πλέον κατάλληλη για σένα...» έτριξε τα δόντια του και κοίταξε και πάλι από την άλλη μεριά για να σταματήσει την αυτόματη αντίδραση του μόλις όμως μάζεψε τις σκέψεις του γύρισε προβληματισμένος προς την μεριά μου και πιο ώριμα χαλάρωσε και περίμενε να του δικαιολογήσω το γιατί.
«Δεν την θέλει δίπλα σου για να σου πάρει την θέση Έντουαρντ... Την θέλει δίπλα σου για να σε κάνει να αντιδράσεις και από το πείσμα σου να διεκδικήσεις την δική του θέση... για να μπορέσει να εκπληρώσει το όνειρο του και επιτέλους να αποσυρθεί και να καμαρώνει ότι η εταιρία Κάλεν συνεχίζεται από τον δικό του γιο και όχι από τον γιο του θείου σου... και πριν αντιδράσεις πάλι, να ξέρεις ότι εγώ σε αυτό τον παραδέχομαι... γιατί αν δεν σε είχε ικανό... δεν θα σου το επέβαλε ποτέ»
«Από που το συμπεραίνεις αυτό;»
«Έλα τώρα Έντουαρντ... που έχεις δει εσύ ο γιος του προέδρου μιας εταιρία να έχει ταυτόχρονα τρεις κύριες θέσεις και να είναι σε όλα άψογος»
«Και που ξέρεις εσύ ότι είμαι σε όλα άψογος;»
«Με δουλεύεις;... Αν ο πατέρας σου με ένα λάθος ξαναγυρίσει στην θέση του λογιστή... τότε λογικά εσύ με ένα λάθος θα γυρίσεις στην θέση του παιδιού για όλες τις δουλειές»
«Πως το ξέρεις ότι από εκεί ξεκίνησα;» ρώτησε χαμογελώντας λίγο πιο χαλαρά παίρνοντας μια ανάσα.
«Δεν θέλει και πολύ μυαλό για να το καταλάβω» του απάντησα και ακουμπώντας το κεφάλι του στο κεφαλάρι του κρεβατιού με κοίταξε σκεπτικός.
«Αλήθεια πιστεύεις ότι ο πατέρας μου είναι υπερήφανος για μένα;»
«Όχι απλά το πιστεύω τώρα είμαι σίγουρη γι’ αυτό... και πρέπει να παραδεχτείς ότι τελικά έχει δαιμόνιο μυαλό»
«Χρόνια τώρα... αλλά πως το διαπίστωσες αυτό;»
«Κοίτα από το λίγο που σας έχω δει μαζί... κατάλαβα τελικά με ποιόν τρόπο σε κατατροπώνει»
«Με ποιον τρόπο με κατατροπώνει;»
«Μμμμμ... ερώτηση παγίδα... Όχι δεν θα σου κάνω την χάρη να σου το αποκαλύψω» τον πείραξα και αμέσως τσίμπησε.
«Νόμιζα ότι είσαι με το μέρος μου... Αν και τώρα τελευταία αρχίζω να πιστεύω ότι πας να πάρεις το μέρος του» είπε και καλά για να με πειράξει αλλά δεν με ξεγέλασε... η κουβέντα μας αυτή τον είχε θίξει τόσο πολύ που κρατιόταν με νύχια και με δόντια για να μην το δείξει ώστε να μην χαλάσει την καλή ατμόσφαιρα και αρχίσουμε πάλι να μαλώνουμε.
«Ώρες ώρες είσαι τόσο μπουμπούνας» συνέχισα το πείραγμα για να μην εντείνω τις καταστάσεις και με κοίταξε θυμωμένα... «Άντε καλά θα σου πω... αλλά μόνο γιατί δεν θέλω να χαλάσουμε τις διακοπές μας... αλλά κακομοίρη μου αν δω ότι το παίρνεις απάνω σου και το γυρίσεις από μένα θα την βρεις» τον απείλησα και αυτό για λίγο τον προβλημάτισε.
«Γιατί πιστεύεις ότι μου συμπεριφέρεται έτσι;» ρώτησε πιο σοβαρά.
«Γιατί έχει δίκιο Έντουαρντ» του απάντησα επίσης σοβαρά και με κοίταξε με απορία.
«Πιστεύεις ότι συμπεριφέρομαι σαν κακομαθημένο;» ρώτησε με δυσπιστία και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου.
«Όχι... ποτέ δεν το πίστεψα αυτό... απλά είσαι λίγο επιπόλαιος... και έχω αρχίσει να πιστεύω ότι αυτό προσπαθεί να αλλάξει εκείνος»
«Επιπόλαιος;»
«Μμμχχχμμμ... δεν μπορώ να ξέρω πως συμπεριφέρεσαι και πως πράττεις στα θέματα της δουλειά σου αλλά αν κρίνω από την προσωπική σου ζωή τότε ναι... πιστεύω ότι είσαι αρκετά απερίσκεπτος και επιπόλαιος... και ενώ φαίνεται ότι έχεις παλέψει και έχεις ιδρώσει για να φτάσεις στο σημείο που έφτασες... τελικά αυτό δεν ήταν αρκετό για να σε κάνει να ωριμάσεις»
«Δηλαδή πιστεύεις ότι δεν είμαι ώριμος;»
«Δεν είσαι ώριμος Έντουαρντ και αυτό φαίνεται από όλες σου τις αντιδράσεις... Συμπεριφέρεσαι και πράττεις όπως θα έπραττε ένα παιδάκι στα δεκαοκτώ του... Είναι λες και έχεις κολλήσει στην ηλικία που έφυγες από δίπλα του»
«Τι σε κάνει να το πιστεύεις αυτό;»
«Όπως είπα δεν ξέρω πως πράττεις στα θέματα δουλειά σου... αλλά από την προσωπική σου ζωή έχω τόνους παραδείγματα για να σου το δικαιολογήσω»
«Μπορώ να ακούσω μερικά από αυτά;»
«Όσα θες... από που να ξεκινήσω και που να τελειώσω... Χάλασες ένα σορό λεφτά για ρούχα παπούτσια και αξεσουάρ που θα τα χαρεί μόνο η ντουλάπα μου μόνο και μόνο γιατί ένιωσες την ανάγκη να με ευχαριστήσεις για ότι έκανα για σένα ενώ στην ουσία το είχες κάνει ήδη»
«Με ποιον τρόπο;» με διέκοψε και του χαμογέλασα.
«Με αυτό που μου είπες πριν φύγω να πάω στο δωμάτιο μου πριν έρθει ο Καρλάιλ...» είπα και με κοίταξε με περιέργεια... «Με τις ίδιες φράσεις που έγραψες πάνω στον φάκελο την ημέρα που με άφησε να φύγω από το Λας Βέγκας» εξήγησα και τότε τα χαρακτηριστικά του άλλαξαν και μια αρχαία θλίψη τα κάλυψε... και με τα ακροδάχτυλα του χάιδεψε απαλά όλη την επιφάνεια του προσώπου μου και αναστέναξε.
«Σε ευχαριστώ για όλα... Δεν θα το ξεχάσω ποτέ» επανέλαβε με ειλικρίνεια και του χαμογέλασα συνεσταλμένα.
«Το ξέρω...» επιβεβαίωσα... «Μετά από αυτό... ξόδεψες άλλα τόσα για μια βραδιά που ήταν η απόλυτη καταστροφή... Συγνώμη που χάρισα το περιδέραιο αλλά ειλικρινά θα το ξανάκανα... και όχι γιατί μου την είπε ο πατέρας σου»
«Το ξέρω... και χαίρομαι που το έκανες... Αυτό λέει πολλά για μένα»
«Όπως;»
«Όπως το ότι βάζεις πάντα τις ανάγκες των άλλων πάνω από τις δικές σου»
«Δεν ήταν όμως κάτι που άνηκε σε μένα Έντουαρντ... και δεν ήταν σωστό» είπα αυτό που με έπνιγε από εκείνην την ημέρα και χαμογέλασε.
«Σου το είχα χαρίσει... Σου ανήκε» τόνισε και ξύνοντας το κεφάλι μου νευρικά το άφησα να περάσει γιατί δεν έβγαινε πουθενά... «Άλλο;» ρώτησε και γύρισα πάλι προς την μεριά του.
«Άλλο...» επανέλαβα και πήρα μια βαθιά ανάσα... «Μέσα σε δεκαπέντε μέρες... έχεις χαλάσει μια ολόκληρη περιουσία μόνο και μόνο για να έρχεσαι να με βλέπεις στα κλεφτά»
«Και που βρίσκεις το κακό σε αυτό;»
«Που βρίσκω το κακό...» επανέλαβα και στριφογύρισα τα μάτια μου... «Συγνώμη τα λεφτά σας πέφτουν από τον ουρανό;... Πως μπορείς να τα σκορπάς τόσο άσκοπα;»
«Μπέλα είναι απλώς λεφτά... Ποιος ο λόγος να τα βγάζω αν δεν μπορώ να τα σκορπίσω όπως τα γουστάρω... Άλλωστε είναι δικά μου λεφτά και όχι δικά του όπως του πέταξε εκείνην την ημέρα... και έχω ιδρώσει για να τα βγάλω... δεν μπήκαν στην τσέπη μου χωρίς κόπο»
«Και ακριβώς γι’ αυτό θα έπρεπε να τα σεβαστείς περισσότερο και να μην τα χαλάς από εδώ και από εκεί άσκοπα»
«Μην αγχώνεσαι... και όσα και να χαλάω τα γαμημένα δεν τελειώνουν με τίποτα» είπε απηυδισμένα... «Αρκετά τα έκανα μασούρι τόσα χρόνια για το τίποτα... Ένιωσα ότι ήρθε η ώρα να τα γλεντήσω και τα γλεντάω... δεν καταλαβαίνω που είναι το κακό»
«Αν δεν είχες την πισινή του μπαμπάκα σου το ίδιο θα έλεγες;»
«Τώρα το παράχεσες... Για να καταλάβω... ο λόγος που με θεωρείς επιπόλαιο και ανώριμο είναι γιατί είπα και εγώ σαν άνθρωπος να το ρίξω λίγο έξω;» ρώτησε με φρίκη και αναστέναξα.
«Αυτό δείχνεις Έντουαρντ... και όχι μόνο γιατί χαλάς λεφτά αλλά και με τις επιλογές σου»
«Επιλογές εννοώντας;»
«Το προφανές» είπα ανασηκώνοντας τους ώμος μου και τρίζοντας τα δόντια του κοίταξε για λίγο μακριά... «Μην θυμώνεις Έντουαρντ... όταν επιμένεις να μένεις σε μια καταδικασμένη σχέση μόνο και μόνο για να ικανοποιηθείς για λίγο... ξέροντας ότι όλο αυτό θα σε διαλύσει στο τέλος τότε αν αυτό δεν είναι επιπολαιότητα πες μου τι είναι;»
«Εσύ γιατί επιμένεις να μένεις μαζί μου;... Για σένα δεν ισχύει το ίδιο;» μου γύρισε πίσω και μου την έφερε κατακούτελα... “Άντε Μπέλα απάντα... είμαι περίεργη να δω τώρα τι θα του πεις”... η φωνούλα μου χτύπησε μέσα στο μυαλό μου και αναστέναξα.
«Δεν είναι το ίδιο»
«Αλήθεια και που διαφέρει;» ρώτησε ειρωνικά.
«Νομίζω ότι το έχουμε ήδη καλύψει αυτό το θέμα Έντουαρντ... Μην αναμασάμε τα ίδια και τα ίδια»
«Και θες να μου πείσεις τώρα ότι είσαι μαζί μου μόνο για το σεξ;... Είσαι μαζί μου χωρίς να νιώθεις τίποτα άλλο για μένα;... Και θεωρείς ότι είναι καλύτερο να σου δώσω διαζύγιο και να παντρευτώ την Τάνια από το να προσπαθήσω να σε κερδίσω με κάθε τρόπο;»
«Ώστε ήταν άλλο ένα καλοστημένο κόλπο σωστά;... Όλα αυτά...»
«Όλα αυτά ήταν γιατί ήθελα να με δεις όπως είμαι χωρίς να έχουμε κανέναν άλλον πάνω από το κεφάλι μας... Όλα αυτά ήταν γιατί ήθελα να καταλάβεις η ίδια πόσο λάθος βλέπεις αυτήν την σχέση... Όλα αυτά ήταν γιατί εγώ δεν μπορώ να ζήσω χωρίς εσένα και εσύ αρνείσαι να το καταλάβεις... αρνείσαι ακόμα να πιστέψεις αυτό που σου φωνάζει η καρδιά σου... κλείνεις τα μάτια και δεν βλέπεις τίποτα άλλο... Πως μπορείς να κλείνεις τα μάτια σου στο προφανές;... Πως μπορείς να αρνείσαι ότι δεν αισθάνεσαι τίποτα για μένα;... Πως μπορείς να μου λες ότι η Τάνια είναι η πλέον κατάλληλη για μένα... ενώ βλέπεις ότι εγώ αρνούμαι να γίνω σαν και εκείνους... Αυτό θες από μένα να συμβιβαστώ;»
«Όχι δεν θέλω να συμβιβαστείς... αλλά πρέπει να καταλάβεις ότι δεν μπορώ να σου προσφέρω τίποτα παραπάνω... Πόσες φορές πρέπει να σου το πω για να το καταλάβεις;»
«Και η καλύτερη λύση για σένα είναι να παντρευτώ την Τάνια;»
«Ναι το πιστεύω»
«Μπορώ να μάθω και το γιατί;» ρώτησε σκληρά... είχε ξεπεράσει πια τα όρια του.
«Γιατί εκείνη θα μπορέσει να σου μαζέψει λίγο τα χαλινάρια»
«Ναι γιατί εσύ μου τα αφήνεις λάσκα» ειρωνεύτηκε κουνώντας το κεφάλι του κοροϊδευτικά.
«Δεν υπάρχω εγώ Έντουαρντ πότε θα το καταλάβεις; Και πολύ κακώς κάνω και σου μιλάω... γιατί το μόνο που καταφέρνω είναι να σου ανοίγω τα μάτια και μάλλον αυτό μόνο καλό δεν σου κάνει» του χτύπησα το ίδιο σκληρά και ακουμπώντας τα χέρια του πάνω στο τραπεζάκι που είχε το λάπτοπ του κοίταξε μακριά μαζεύοντας τις σκέψεις του χωρίς να μιλάει.
«Δεν υπάρχεις κανένας τρόπος να σου αλλάξω γνώμη σωστά;»
«Λυπάμαι αλλά όχι» επιβεβαίωσα.
«Τότε καλό είναι να σε ενημερώσω για να προετοιμάζεσαι από τώρα ότι στις 22 του άλλου του μηνός να περιμένεις την μπομπονιέρα από τον γάμο μου... Η απόφαση πάρθηκε και εγώ αναμένω εναγωνίως το κουστούμι που μου έχουν ράψει για την κηδεία μου» δήλωσε ψυχρά χωρίς να με κοιτάει και η ανάσα μου κόπηκε στην μέση... Τι είπε μόλις τώρα;;;
«Το ήξερες πριν έρθουμε» διαπίστωσα και αναστέναξε βάζοντας το χέρι του στο μέτωπο του ενώ άρχισε να το τρίβει με μανία.
«Με ενημέρωσε ο πατέρα μου γι’ αυτό πριν μια βδομάδα... αλλά την ημέρα που έστειλε το ραβασάκι σε εσένα... έστειλε και σε μένα το προσκλητήριο του γάμου... με ένα γράμμα που λίγο πολύ φαντάζεσαι τι έγραφε μέσα»
«Και δεν είπες τίποτα;»
«Τι ακριβώς ήθελες να σου πω Μπέλα;... Πες μου τι;» ρώτησε με σπασμένη φωνή και με έκανε να λυγίσω... Τώρα εγώ τι πρέπει να κάνω;... Πως μπορώ να το χειριστώ όλο αυτό;... Δεν είπα τίποτα έμεινα να κοιτώ το κενό άφωνη... και κάποια στιγμή εκείνος γύρισε προς το μέρος μου και με κοίταξε ικετευτικά.
«Δεν ξέρω τι να πω» είπα μέσα από την αναπνοή μου και κατέβασα την ματιά μου χαμηλά για να αποφύγω την ματιά του.
«Σε παρακαλώ Μπέλα... ξανασκέψου το... μην χαλάς την ευτυχία μας για κάτι που έγινε στο παρελθόν... Δεν είμαι σαν τον Μπλακ... ποτέ δεν θα σου έκανα ότι σου έκανε εκείνος» παρακάλεσε με ήρεμη φωνή αλλά δεν τόλμησε να με πλησιάσει φοβούμενος το ξέσπασμα μου και σηκώνοντας την ματιά μου προς το μέρος του τον κοίταξα δύσπιστα.
«Πως μπόρεσες να πιστέψεις ότι θα μπορούσα ποτέ να σε συγκρίνω με εκείνον;» ρώτησα με οργή.
«Τότε γιατί δεν κάνεις μια προσπάθεια Μπέλα να το ξεπεράσεις και να μας δώσεις μια ευκαιρία;»
«Άντε και την έκανα τι ακριβώς θα αλλάξει Έντουαρντ;... Άντε και πες ότι εγώ αφήνω τον εαυτό μου να το ξεγράψει... πιστεύεις ότι θα το ξεχάσει ποτέ ο πατέρας σου; Ή ακόμα χειρότερα ο κύκλος σου;... δεν τον καταλαβαίνεις ότι πάντα θα μπαίνει ανάμεσα μας;... Δεν το καταλαβαίνεις ότι πάντα θα σε πληγώνουν και θα σε μειώνουν με τον χειρότερο τρόπο γι’ αυτό;... Δεν καταλαβαίνεις ότι μια ζωή θα σε κάνουν να ντρέπεσαι για μένα;»
«Δεν με νοιάζει τι λένε οι άλλοι εγώ ξέρω τι είσαι»
«Και αυτό φτάνει;... Πιστεύεις ότι όλη η πίεση που θα σου ασκούν δεν θα έρθει μια μέρα να φέρει την ρήξη μεταξύ μας;... ή νομίζεις ότι Καρλάιλ θα σε αφήσει ποτέ στην ησυχία σου και θα το δεχτεί;... Ξύπνα Έντουαρντ... εκείνος θα είναι ο πρώτος που θα σε χτυπήσει κάτω σαν χταπόδι και θα σε κάνει να βλαστημήσεις την ώρα και την στιγμή που με γνώρισες... και τότε θα είναι χίλιες φορές χειρότερο από ότι είναι τώρα» γύρισε και πάλι την ματιά του προς την ευθεία και χωρίς να με κοιτά ξεφούρνισε την επόμενη βόμβα.
«Όχι αν τον προλάβουμε» είπε και με κοίταξε αστραπιαία λες και κάποια φαεινή ιδέα περνούσε μέσα στο μυαλό του ή καλύτερα να πω σαν να το είχε ήδη σκεφτεί.
«Να τον προλάβουμε με ποιον τρόπο;… Έντουαρντ τι σκαρώνεις πάλι;» ρώτησα τρομοκρατημένη... και γυρίζοντας προς την μεριά μου ήρθε πιο κοντά μου και μόλις μου χάιδεψε το πρόσωπο αναστέναξε.
«Μην φρικάρεις...» προειδοποίησε απαλά.
«Το έχω κάνει ήδη... Λέγε τι έκανες πάλι» σχεδόν τσίριξα και αναστέναξε.
«Δεν θα έκανα ποτέ κάτι χωρίς την συγκατάθεση σου Μπέλα προσπάθησε για μία φορά στην ζωή σου να συγκρατηθείς και να με ακούσεις πριν αντιδράσεις παρορμητικά»
«Δεν νομίζω να τα καταφέρω όταν με κοιτάς έτσι... Λέγε τι σχέδιο είχες» η φρίκη σίγουρα διαγραφόταν στο πρόσωπο μου. Προσπάθησα να προετοιμαστώ με αυτό που θα ακολουθούσε, αν και πάντα πιανόμουν απροετοίμαστη. Μερικές φορές δεν μπορούσα να τον ψυχολογήσω με τίποτα.
«Σκεφτόμουν... ότι... αν» έλεγε με δυσκολία κομπιάζοντας ενώ πέρναγε το δάχτυλο του σε όλη την επιφάνια του κορμιού από την βάση του λαιμού μου μέχρι την κοιλιά μου ακολουθώντας μια ευθεία πορεία χωρίς να με κοιτά.
«Τι;» ρώτησα ανυπόμονα και την ώρα που το δάχτυλο του σταμάτησε πάνω στην κοιλιά μου με κοίταξε με πόνο στα μάτια και δεν μπόρεσε να συνεχίσει... Μόλις η λογική μου πήρε μπρος κοίταξα μια το χέρι του και μια εκείνον και μόλις συνειδητοποίησα τι εννοούσε γούρλωσα τα μάτια μου και άνοιξα το στόμα μου διάπλατα από την έκπληξη.
«Δεν πας καλά... Δεν πας καθόλου καλά» τσίριξα και τράβηξα το χέρι του από πάνω μου ενώ έφυγα σαν ελατήριο που εκσφενδονίζεται από το κρεβάτι και πιάνοντας το κεφάλι μου με το χέρι μου άρχισα να πηγαίνω πάνω κάτω σαν τρελή μέσα στο δωμάτιο ασθμαίνοντας.
«Είσαι τελείως τρελός;;;» τσίριξα και τα χέρια του με ακινητοποιήσανε.
«Μπέλα ηρέμησε σε παρακαλώ... ήταν μόνο μια σκέψη... Σου το ορκίζομαι δεν είχα σκοπό να κάνω τίποτα αν δεν είχα την συγκατάθεση σου πρώτα» προσπάθησε να δικαιολογηθεί από τον φόβο του μην το πάρω στραβά και αφήνοντας την ανάσα μου να βγει μέσα από το σώμα μου βίαια αμέσως ένιωσα να παραλύω.
«Χριστέ μου και μόνο με την σκέψη...» δεν πρόλαβα να τελειώσω την φράση μου και βάζοντας το χέρι μου μπροστά στο στόμα μου άρχισα να τρέχω προς την τουαλέτα.
Εκείνος δεν με άφησε στιγμή μόνη μου και αφού άδειασα ότι είχα και δεν είχα μέσα στο στομάχι μου με βοήθησε να πάω στον νιπτήρα για να ρίξω λίγο νερό στο πρόσωπο μου.
«Σε παρακαλώ με αφήνεις λίγο μόνη μου» παρακάλεσα μόλις έκλεισα την βρύση... Άφησε έναν αναστεναγμό και σεβάστηκε την παράκληση μου και κλείνοντας την πόρτα πίσω του απαλά έφυγε.
Έκατσα στο πάτωμα εξουθενωμένη... δεν με βαστούσαν πια τα πόδια μου... Γιατί Χριστέ μου να μου συμβαίνουν όλα αυτά;... Γιατί πρέπει να είναι ένας Κάλεν;... Γιατί ένα απλό επώνυμο να είναι τόσο μεγάλο εμπόδιο;... ρώτησα με παράπονο κοιτώντας το ταβάνι ενώ τα δάκρυα μου άρχισαν να τρέχουν ποτάμι και δεν είχα κουράγιο ούτε να τα σκουπίσω. ‘’Γιατί αυτό το επώνυμο κουβαλάει μεγάλο φορτίο στις πλάτες του’’ άκουσα την φωνούλα μέσα μου να μου απαντάει και οι λυγμοί μου έγιναν πιο τρανταχτοί.
