Fly Away "48. When I Look At You"

Η ώρα τις κρίσης είχε φτάσει και εγώ τρέμοντας ολόκληρη από την υπερένταση και την αγωνία μου άρχισα να μασάω τα χείλια μου κοιτώντας γύρω μου σαστισμένη.

«Ηρέμησε παιδί μου θα πάθεις τίποτα» με επέπληξε η Άλις και αρκέστηκα στο να κουνήσω το κεφάλι μου καταφατικά.

«Τι θα κάνω αν τα χάσω και δεν μπορέσω να του πω...» αναστέναξα κόβοντας την φράση μου στην μέση... Όσες δοκιμές και να είχα κάνει τελικά φαινόταν ότι δεν έφταναν για να τις εξωτερικεύσω έστω και στην Άλις... Γιατί ήταν τόσο δύσκολο;;;... Μια λέξη είναι βρε Μπέλα έλεος... μια λέξη είναι η ριμάδα πες την... «Ότι τον αγαπώ» είπα ψιθυριστά και η Άλις ήρθε κοντά μου και παίρνοντας με στην αγκαλιά της προσπάθησε να μου δώσει κουράγιο.

«Μην το καταδικάζεις... μπορεί όταν έρθει η ώρα να καταφέρεις να το κάνεις... αν όχι... δείξ’ του το με όποιον τρόπο μπορείς» με παρηγόρησε και πήρα μια ανάσα.

«Δεν είναι αρκετό...» επέμενα εγώ με πείσμα... «Πρέπει να τα καταφέρω Άλις πρέπει» είπα και η φωνή μου έσπασε ενώ τα προδοτικά δάκρυα ερχόντουσαν απειλητικά.

«Εεε... τι είναι αυτά...» με μάλωσε η Άλις και αναστέναξα... «Ευτυχώς που το είχα προβλέψει και σε μακίγιαραν με αδιάβροχη μάσκαρα και σκιά» αναστέναξε ανακουφιστικά και προσεκτικά άρχισε να μου μαζεύει τα δάκρυα μου... της χαμογέλασα συνεσταλμένα και την άφησα να κάνει την δουλειά της... «Είσαι τόσο όμορφη!» είπε με θαυμασμό και μου χάρισε ένα ζεστό συγκαταβατικό χαμόγελο για να μου αποσπάσει την σκέψη για λίγο... «Κοιτάχτηκες πραγματικά στον καθρέφτη;» ρώτησε ξέροντας ήδη ότι δεν το είχα κάνει.

Από την ώρα που με είχαν βάλει στην ηλεκτρική καρέκλα και μέχρι να με αφήσουν δεν είχα πάρει τα μάτια μου από τον καθρέφτη... αλλά η αλήθεια ήταν ότι δεν είχα κοιτάξει πραγματικά τον εαυτό μου καθόλου... Οι σκέψεις μου ήταν χιλιόμετρα μακριά και η αγωνία μου είχε φτάσει στο απροχώρητο... Ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου πάνω στην κοιλιά μου και την χάιδεψα ήρεμα... Βοήθησε με μωράκι μου να μην τα κάνω μούσκεμα... δώσε μου δύναμη να κάνω αυτό που έχουμε και οι δύο ανάγκη... να του πω τι πραγματικά νιώθω για εκείνον.

Η Άλις με γύρισε ξανά προς τον καθρέφτη και με κοίταζε σταθερά στα μάτια για να δει τις αντιδράσεις μου... Πρέπει να το παραδεχτώ ότι είχε κάνει άψογη δουλειά... Τα μαλλιά μου τα είχαν κάνει όλα μπούκλες και με ένα ανάλαφρο δέσιμο είχαν πιάσει τα μισά απάνω αφήνοντας της μπούκλες να αγκαλιάζουν τον λαιμό μου... ενώ το βάψιμο μου ήταν απλό... σε γήινα χρώματα να τονίζουν τα μάτια μου... Ήταν ακριβώς αυτό που ήθελα... Ο εαυτός μου.

«Είσαι καταπληκτική!» είπα εννοώντας το με θαυμασμό και ένα χαμόγελο έκανε όλο το πρόσωπο της Άλις να φωτιστεί αλλά δεν πρόλαβε να πει τίποτα άλλο γιατί εκείνην την στιγμή χτύπησε η πόρτα.

«Περάστε» είπε αυτόματα και μόλις η πόρτα άνοιξε έμεινα με κομμένη την ανάσα να κοιτώ τον πατέρα μου και την μητέρα μου που εκείνην την στιγμή μπαίνανε στο δωμάτιο της Μαρίνας και χωρίς να μπορώ να βγάλω μιλιά... με δάκρυα στα μάτια μου έτρεξα καταπάνω τους και ανοίγοντας τα χέρια μου διάπλατα τους έσφιξα και τους δύο ταυτόχρονα κοντά μου.

«Και εμείς χαιρόμαστε που σε βλέπουμε καρδούλα μου... και εμείς» είπε ο πατέρας μου πρώτος συγκινημένος ενώ άκουγα το σιγανό κλαψούρισμα της μητέρας μου και καταλάβαινα ότι ήταν στην ίδια κατάσταση με μένα και δεν μπορούσε να ανταποκριθεί.

«Μην στέκεστε στην πόρτα περάστε μέσα» τους παρότρυνε γλυκά η Άλις και χωρίς να ξεκολλάω από πάνω τους αρχίσαμε να προχωράμε προς το κυρίως δωμάτιο... Αφού με έβαλαν και πάλι να κάτσω στην καρέκλα που υπήρχε μπροστά από τον καθρέφτη η Άλις αποσύρθηκε αφήνοντας μας μόνους για να τα πούμε πριν γυρίσει για να έρθει να με ντύσει για να κατέβουμε στον κήπο που γινόταν η εκδήλωση.

«Πως...» ξεκίνησα και ο πατέρα μου χαμογέλασε πονηρά.

«Η γιαγιά του Έντουαρντ μας κάλεσε...»

«Και ο Έντουαρντ έστειλε το ιδιωτικό του Τζετ για να μας φέρει με ασφάλεια εδώ» συμπλήρωσε η μητέρα μου και την κοίταξα ξαφνιασμένη.

«Ο Έντουαρντ έστειλε το Τζετ;» ρώτησα και η μητέρα μου κατένευσε επιβεβαιώνοντας το... Δεν ξέρω γιατί αλλά στην λέξη Τζετ κάτι μέσα μου με έκανε να μελαγχολήσω και ο πατέρας μου αμέσως το έπιασε και με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Μπορεί να μην μπορείς να δουλέψεις ξανά σε αυτό... αλλά δεν σημαίνει ότι τα ταξίδια τελείωσαν για σένα» είπε με νόημα και χαμογέλασα βεβιασμένα.

«Αχ μπαμπά» είπα και με έσφιξε στην αγκαλιά του.

«Τι είναι κορίτσι μου... ακόμα έχεις τις αμφιβολίες σου;»

«Μου έχουν έρθει όλα μαζεμένα» είπα ψιθυριστά σκουπίζοντας προσεκτικά τα μάτια μου για να μην πασαλειφθώ και αναστέναξα.

«Τι είναι αυτό που σε φοβίζει περισσότερο;» με ρώτησε κοιτώντας με εξεταστικά στα μάτια.

«Πραγματικά δεν ξέρω»

«Ο Καρλάιλ;» ρώτησε και κούνησα αρνητικά το κεφάλι μου αποφεύγοντας την ματιά του... «Φοβάσαι ότι θα αλλάξει;» προσπάθησε άλλη μια φορά και τον κοίταξα δειλά στα μάτια με απόγνωση... «Βρε χαζούλα... με σένα δίπλα του πως πιστεύεις ότι θα μπορέσει να κάνει κάτι τέτοιο;;»

«Πως μπορείς να το λες αυτό με τόση σιγουριά;»

«Κάτι παραπάνω ξέρει ο μπαμπάς... Σκούπισε τώρα τα ανόητα δάκρυα σου και πάρε μια βαθιά ανάσα και θα δεις ότι όλα θα πάνε καλά... και κάτι να συμβεί στο μέλλον ξέρεις ότι μαζί μπορείτε να αντιμετωπίσετε τα πάντα... αρκεί να υπάρχει αγάπη... Κανένας δρόμος δεν είναι στρωμένος με ροδοπέταλα Μπέλα... αν υπάρχει όμως αγάπη μπορείτε μαζί να παλέψετε το θεριό και να το νικήσετε» είπε κλείνοντας μου το μάτι και παίρνοντας με για άλλη μια φορά στην αγκαλιά του με χάιδεψε στην πλάτη παρηγορητικά... Η ματιά μου γύρισε προς την μητέρα μου και εκείνη μου χάρισε ένα πλατύ χαμόγελο για να μου δώσει δύναμη και ανοίγοντας το χέρι μου για εκείνην... ήρθε κοντά μας και κάναμε όλοι μαζί μια τριπλή αγκαλιά όπως παλιά και αμέσως ένιωσα την ασφάλεια και την υποστήριξη που χρειαζόμουν για να μπορέσω να σταθώ ξανά στα πόδια μου και να παλέψω το θεριό όπως έλεγε ο πατέρας μου και να το νικήσω.

«Συγνώμη που σας διακόπτω αλλά πρέπει να ντύσουμε την νύφη» είπε η Άλις πλησιάζοντας μας περιπαικτικά και γελάσαμε όλοι μαζί ταυτόχρονα σκουπίζοντας τα δάκρυα μας.

«Τώρα που είπες νύφη...» ξεκίνησε ο πατέρας μου και βγάζοντας ένα μπλε βελούδινο κουτί από το σακάκι του γύρισε προς την μεριά μου... «Αυτό καρδιά μου είναι για σένα... Δεν μπορέσαμε να τα κάνουμε όπως το είχαμε ονειρευτεί για σένα... αλλά μας φτάνει που είσαι εσύ ευτυχισμένη και θα ήθελα να το δεχτείς... με όλη μας την αγάπη» είπε και νέα δάκρυα έκαναν την εμφάνιση τους.

«Μπαμπά...» ξεκίνησα με τρεμάμενη φωνή και η μητέρα μου γονατίζοντας μπροστά μου με ανάγκασε να την κοιτάξω.

«Είσαι ο θησαυρός μας... σου αξίζουν πολλά περισσότερα από αυτά... και το ξέρεις... Είναι κάτι μικρό για μια τόσο μεγάλη καρδιά σαν και την δική σου... Το ξέρεις ότι πάντα θα είμαστε εδώ για σένα ότι και να συμβεί» συμπλήρωσε εκείνη και πέφτοντας στην αγκαλιά της για άλλη μια φορά ξέσπασα ότι με έπνιγε και εκείνη με άφησε να ηρεμήσω μόνη μου παρηγορώντας με με όποιον τρόπο μπορούσε.

«Έλα μικρή πριγκίπισσα ο πρίγκιπας σου δεν μπορεί να περιμένει πολύ ακόμα... έχουμε να εκπληρώσουμε και έναν στόχο» μου υπενθύμισε η Άλις και το στομάχι μου αμέσως δέθηκε κόμπος και ασυναίσθητα έβαλα το χέρι μου πάνω στην κοιλιά μου... Όλοι ταυτόχρονα με κοίταξαν εξονυχιστικά αλλά εγώ κούνησα το κεφάλι μου αρνητικά για να τους καθησυχάσω.

«Δεν είναι τίποτα... απλά φοβάμαι λίγο» απολογήθηκα και ο πατέρας μου δίνοντας μου ένα απαλό φιλί στο μέτωπο μου με ανάγκασε να τον κοιτάξω.

«Θα είμαστε πάντα εδώ» τόνισε και κατένευσα... «Άνοιξε το δώρο σου να το δεις» με ενθάρρυνε για να ξεχαστώ λίγο και όταν το έκανα έμεινα με το στόμα ανοιχτό.

Ήταν ένα χτενάκι με μια τεράστια ορχιδέα με κρύσταλλα σβαρόφσκι, ... Αχχχ τι κάνανε;;;... σίγουρα ξοδέψανε μια περιουσία γι αυτό.

«Μπαμπά... μαμά» είπα με μάτια γουρλωμένα και στόμα να χάσκει από το ξάφνιασμα.

«Αυτό σημαίνει ότι σου αρέσει;» ρώτησε η μητέρα μου και της χαμογέλασα.

«Σας ευχαριστώ» κατάφερα να πω και δίνοντας μου και οι δύο από ένα φιλί με αγκάλιασαν ζεστά και βγήκαν από το δωμάτιο για να με ετοιμάσει η Άλις.

«Τους λατρεύω τους δικούς σου...» είπε με θαυμασμό... «Είναι το όνειρο κάθε παιδιού πιστεύω» συνέχισε και της χάρισα ένα πλατύ χαμόγελο.

«Και πολλά περισσότερα» επιβεβαίωσα και τσιμπώντας μου το μάγουλο απαλά άρχισε πάλι να πιάνει δουλειά.

Αφού διόρθωσε το μακιγιάζ... πέρασε το χτενάκι στα μαλλιά μου για να το φοράω και να μου δίνει δύναμη, τα πέταλα απλώνονταν ομοιόμορφα πάνω στις καστανές μου μπούκλες και έκαναν αντίθεση με το χρώμα προσθέτοντας μια κομψή γυαλάδα και μόλις τελείωσε άρχισε να με ντύνει...

Το φόρεμα που είχε διάλεξε η Άλις γι’ αυτή την περίσταση ήταν φανταστικό, για την ακρίβεια μοναδικό κομμάτι σε μπλε του πάγου. Η προσοχή μου έπεσε πάνω στο μπούστο που ήταν στράπλες και άπειρα μικρά μπαλάκια σε ασημένια απόχρωση το διακοσμούσαν αλλά όχι για πολύ, ο εντυπωσιασμός μου διοχετεύτηκε στα περίτεχνα τριαντάφυλλα που σχημάτιζαν φωλιές στο τελείωμα του φορέματος ξεκινώντας με μια χαμηλή στρώση στα αριστερά καταλήγοντας σε μια μεγαλύτερη γωνία στα δεξιά.

Συνδυάζοντας το φόρεμα με ασημένια πέδιλα που σχημάτιζαν ένα χ(χι) στο επάνω μέρος και έδεναν γύρω από τον αστράγαλο με ένα κούμπωμα περιποιημένο όμοιο με σχέδιο λουλουδιού , αγκάλιαζαν το πόδι με ένα γυναικείο και συνάμα σέξι τρόπο.

Με έκανε να νιώσω αμέσως σαν την πριγκίπισσα του παραμυθιού και τώρα περισσότερο από ποτέ... ανυπομονούσα να συναντήσω τον πρίγκιπα μου για να χωθώ μέσα στην αγκαλιά του και μαζί να ξεκινήσουμε το παραμύθι μας... απαλλαγμένοι πια από όλα όσα μας βάραιναν... ή σχεδόν όλα.

«Έτοιμη...» αναφώνησε η Άλις και με κοίταξε από πάνω μέχρι κάτω με θαυμασμό... «Νομίζω ότι πέτυχα τον σκοπό μου» είπε επιδοκιμαστικά για να δει τις αντιδράσεις μου και της χαμογέλασα.

«Έκανες πολλά περισσότερα από αυτό Άλις... Δεν ξέρω πως να σε ευχαριστήσω» είπα και κλείνοντας με μέσα στην αγκαλιά της με φυλάκισε εκεί με αγάπη.

«Να είσαι ευτυχισμένη... αυτή είναι η ανταμοιβή μου» είπε με βαθιά συγκινημένη φωνή και λίγο ήθελα και πάλι να τα μπήξω αλλά το χτύπημα στην πόρτα δεν μου έδωσε περιθώρια να αντιδράσω.

«Περάστε» είπε η Άλις και ανοίγοντας η πόρτα είδαμε την Έσμε να στέκεται στο κατώφλι της... Ξαφνιάστηκα ήταν η αλήθεια αλλά δεν ήθελα να την κάνω να το καταλάβει και μίλησα πρώτη.

«Περάστε μέσα... Μην στέκεστε στην πόρτα» είπα ευγενικά και εκείνη βάζοντας ένα νευρικό χαμόγελο κοίταξε για λίγο την Άλις.

«Μπορείς καλή μου να μας αφήσεις για λίγο μόνες;» την ρώτησε και η Άλις της χαμογέλασε.

«Φυσικά... θα τα πούμε κάτω» απευθύνθηκε σε μένα και αφού μου έδωσε ένα φιλί στο μάγουλο κίνησε προς την πόρτα... μου έκλεισε το μάτι και έφυγε κλείνοντας την πόρτα πίσω της.

«Είσαι πολύ όμορφη!» είπε με θαυμασμό η Έσμε και της χαμογέλασα ζεστά.

«Σας ευχαριστώ» ανταποκρίθηκα κάπως ντροπαλά και χαμογέλασε πιο πλατιά.

«Μπορούμε να μιλάμε στον ενικό;» ρώτησε και κατένευσα.

«Πέρασε μέσα...» την παρότρυνα και εκείνη ήρθε πιο κοντά μου.

«Μπέλα... πραγματικά δεν ξέρω από που να αρχίσω... Έχω κάνει τόσα λάθη...»

«Σε παρακαλώ Έσμε... γνωρίζοντας τον Καρλάιλ πίστεψε με σε δικαιολογώ απόλυτα» της είπα με ειλικρίνεια και για λίγο δαγκώθηκε αλλά αμέσως μετά συνέχισε πιο αποφασιστικά.

«Δεν έχω δικαιολογία... ο Έντουαρντ είναι γιος μου θα έπρεπε να κάνω πολλά περισσότερα... αλλά πάντα ήμουν δειλή»

«Έσμε...» είπα διακόπτοντας την για άλλη μια φορά και της έπιασα απαλά τα χέρια... «Σημασία έχει ότι είναι ευτυχισμένος... και ξέρει ότι τον αγαπάς... πάντα μιλάει για σένα με τόσο αγάπη... μην αμφιβάλεις γι’ αυτό... Ξέρει... καταλαβαίνει... δεν σου κρατάει κακία» την διαβεβαίωσα και με κοίταξε για μια στιγμή σκεπτική.

«Να μου τον προσέχεις» είπε με τρεμάμενη σπασμένη φωνή τελικά και δάκρυα άρχισαν να τρέχουν από τα μάτια της.

«Τι λες να το κάνουμε μαζί;» την παρότρυνα και χαμογέλασε.

«Θα τον προσέχουμε μαζί» επιβεβαίωσε και τελείως αυθόρμητα την έκλεισα στην αγκαλιά μου αιφνιδιάζοντας την αλλά ξεπερνώντας το πρώτο σοκ κλείδωσε και εκείνη τα χέρια της γύρω από το σώμα μου και δέχτηκε την αγκαλιά μου.

«Πριν φύγω θα ήθελα να σου δώσω αυτό» είπε δειλά και ανοίγοντας την τσάντα της έβγαλε ένα βελούδινο τετράγωνο κουτάκι και την κοίταξα με το στόμα ανοιχτό.

«Δεν έπρεπε...» ξεκίνησα και με διέκοψε.

«Ήταν το δώρο που μου είχαν κάνει οι γονείς μου στον αρραβώνα μου... είναι πολύ σημαντικό κομμάτι για μένα, ανεκτίμητης συναισθηματικής αξίας... και θα ήθελα να το έχεις μόνο εσύ» είπε και είδα μέσα στα μάτια της να τρεμοπαίζει ένα δάκρυ.

«Έσμε... δεν ξέρω τι να πω» είπα ειλικρινά και μου χαμογέλασε συνεσταλμένα.

«Θέλω να το δεχτείς» επέμενε εκείνη και χωρίς να μπορώ να αρνηθώ αυτήν της την κίνηση κατένευσα και ερχόμενη κοντά μου, μου το φόρεσε και με κοίταξε μέσα στα μάτια.

Ήταν σίγουρα ακριβό αλλά συνάμα φανταχτερό κόσμημα… Είχε μεγάλη συναισθηματική αξία και αυτό με γοήτευε…  σήμαινε πολλά για έμενα που επέλεξε να μου το εμπιστευτεί! Το λεπτοδουλεμένο περιδέραιο στόλιζε το λαιμό μου και μπορούσα να το στηρίξω επάξια. Το σχέδιο ήταν απροσδιόριστο και δύσκολο να περιγραφεί, στην πρόσοψη κρέμονταν οχτώ στήλες που στριφογύριζαν σαν φιδάκια σε διάφορα μήκη. Το υπόλοιπο ήταν απλό και συνέχιζε μέχρι το κούμπωμα με διαμαντάκια.

«Εύχομαι να είσαστε πάντα τόσο ευτυχισμένοι όσο ακριβός είσαστε αυτήν την στιγμή και κάθε μέρα που περνά αυτή η αγάπη να μεγαλώνει μέχρι να φτάσει μέγιστο» είπε με όλη της την καρδιά και για άλλη μια φορά με έκλεισε στην αγκαλιά της και αμέσως μετά με παρέσυρε προς τα έξω.

Η μεγάλη στιγμή είχε φτάσει και όλα ήταν έτοιμα... Εύχομαι μόνο να μην τα θαλασσώσω... Καρδούλα μου δώσε μου δύναμη... ζήτησα σιωπηλά από το μικρό μου φασολάκι και με αποφασιστικά βήματα άρχισα να κατεβαίνω την σκάλα για να βρεθώ κοντά του.

Ο Εντουαρντ τελείως νευρικός μας περίμενε στο τέλος της σκάλας και μόλις αντιλήφτηκε την παρουσία μας γύρισε προς το μέρος μας και με κοίταξε με κομμένη την ανάσα... Μέσα στο βλέμμα του έβλεπα όλη την αγάπη και τον θαυμασμό που ανέβλυζε από μέσα του και δεν ήθελα τίποτα άλλο... Ήξερα ότι ήμουν εκεί που άνηκα... στον μοναδικό άνθρωπο που ξεδίπλωσε το είναι μου και με δέχτηκε γι αυτό ακριβώς που είμαι... και με αγάπησε με όλη του την καρδιά.

«Σου την παραδίδω» είπε η μητέρα του με βαθιά φωνή από συγκίνηση, τείνοντας τα ενωμένα μας χέρια προς την μεριά του Έντουαρντ... Εκείνος την φίλησε στο μάγουλο τρυφερά και αφού την αγκάλιασε εκείνη μας άφησε μόνους. Ο Έντουαρντ γύρισε προς το μέρος μου... δεν είχε λόγια... το βλέμμα του τα έλεγε όλα.

Έβαλε το χέρι μου μέσα στα δύο δικά του και χωρίς να αποχωρίζεται την ματιά μου το φίλησε ευλαβικά και εγώ του χαμογέλασα.

«Είσαι πανέμορφη» είπε με βαθιά φωνή και γέλασα για μια στιγμή.

«Μάλλον πρέπει να αφήνω την Άλις πιο συχνά να με κάνει μπάρμπι» τον πείραξα και γελώντας με την καρδιά του τύλιξε τα χέρια του γύρω από την μέση μου και με έφερε πιο κοντά του.

«Δεν χρειάζεσαι την Άλις για να είσαι όμορφη» τόνισε και πριν προλάβω να απαντήσω σε αυτό άρχισε να με φιλάει με  τέτοιο πάθος που ξέχασα όλα τα άλλα.

«Έτοιμη;» ρώτησε μόλις με απελευθέρωσε για λίγο και αναστέναξα.

«Έτοιμη» είπα αποφασιστικά και τον άφησα να με οδηγήσει προς την μεγάλη αυλή που είχαν μαζευτεί όλοι... Μέσα σε όλα είχα και αυτό αλλά πια δεν με ένοιαζε τίποτα... Όσο ο Έντουαρντ είναι δίπλα μου μπορώ να αντιμετωπίσω τα πάντα... και ξέρω ότι το ίδιο ισχύει και για εκείνον.

* οι ορχιδέες συμβολίζουν την ευγένεια, τον ρομαντισμό, την ομορφιά, το πάθος και τον αισθησιασμό.